Ο κόσμος έχει αντιληφθεί πως οι μεγάλες συμφορές έρχονται κατά πάνω μας, κι όσοι αναμένουν τον Κύριο να έρθει πάνω σε ένα σύννεφο αναμένουν με κομμένη την ανάσα. Έχουν περάσει πολλά χρόνια αναμονής κι ακόμη δεν Τον έχουν δει να έρχεται. Αντιθέτως, βλέπουν την Αστραπή της Ανατολής να δίνει μαρτυρία για το έργο της κρίσης του Παντοδύναμου Θεού τις έσχατες ημέρες. Είναι μια μεγάλη απογοήτευση για εκείνους. Ήλπιζαν πως θα αρπάζονταν απευθείας εκεί που θα συναντούσαν τον Κύριο, χωρίς να περιμένουν πως Εκείνος θα εκτελούσε το έργο της κρίσης άμα τη επιστροφή του. Δεν θέλουν να το αποδεχτούν. Πολλοί ακολουθούν τις αντίχριστες δυνάμεις του θρησκευτικού κόσμου, κρίνοντας και καταδικάζοντας την εμφάνιση και το έργο του Θεού. Σκέφτονται: «Οι αμαρτίες μας έχουν συγχωρεθεί και έχουμε κριθεί δίκαιοι από τον Θεό, άρα δεν χρειαζόμαστε την κρίση Του. Αναμένουμε τον Κύριο να μας πάρει στη βασιλεία Του, όπου θα απολαύσουμε τις ευλογίες Του». Προσκολλώνται στις αντιλήψεις τους, απρόθυμοι να αναζητήσουν και να ερευνήσουν την αληθινή οδό, γι’ αυτό δεν έχουν υποδεχτεί ακόμη τον Κύριο, μα έχουν πέσει μέσα στις συμφορές. Αυτό εκπληρώνει απόλυτα τα λόγια του Κυρίου Ιησού: «Διότι εις πάντα τον έχοντα θέλει δοθή και περισσευθή, από δε του μη έχοντος και εκείνο το οποίον έχει θέλει αφαιρεθή απ’ αυτού. Και τον αχρείον δούλον ρίψατε εις το σκότος το εξώτερον· εκεί θέλει είσθαι ο κλαυθμός και ο τριγμός των οδόντων» (Κατά Ματθαίον 25:29-30). Πολλοί, όμως, αγαπούν την αλήθεια, κι όταν διάβασαν τα λόγια του Παντοδύναμου Θεού, είδαν τη δύναμη και την εξουσία τους, είδαν πως όλα είναι αλήθεια. Αναγνώρισαν τη φωνή του Θεού και δεν συγκρατούνταν πια από τις αντιλήψεις τους, αλλά συνέχισαν να ερευνούν την αληθινή οδό. Οι πρώτες ερωτήσεις τους ήταν γιατί ο Θεός θα έπρεπε και πάλι να κάνει το έργο της κρίσης αφού οι αμαρτίες τους έχουν αφεθεί κι έχουν κριθεί δίκαιοι από τον Θεό, και πώς ο Θεός εξαγνίζει και σώζει την ανθρωπότητα μέσω του συγκεκριμένου έργου τις έσχατες ημέρες. Είναι τα δύο πιο κρίσιμα και περίπλοκα ερωτήματα που όποιος ερευνά την αληθινή οδό θα έπρεπε να έχει κατανοήσει.

Ας ξεκινήσουμε με το γιατί ο Θεός πρέπει να κάνει το έργο της κρίσης τις έσχατες ημέρες. Αυτό προκαλεί σύγχυση σε πολλούς θρησκευόμενους ανθρώπους. Σκέφτονται: «Ο Κύριος έχει ήδη συγχωρήσει τις αμαρτίες μας κι ο Θεός δεν μας θεωρεί αμαρτωλούς, επομένως μπορούμε να οδηγηθούμε κατευθείαν στη βασιλεία Του, και δεν χρειαζόμαστε την κρίση του Θεού». Αυτό είναι τεράστιο λάθος. Πράγματι ο Κύριος έχει συγχωρήσει τις αμαρτίες του ανθρώπου, μα η άφεση αυτή σημαίνει ότι έχουμε εξαγνιστεί; Σημαίνει ότι έχουμε επιτύχει την αληθινή υποταγή στον Θεό; Όχι. Όλοι είμαστε μάρτυρες της εξής αλήθειας: Μολονότι οι αμαρτίες μας έχουν συγχωρεθεί, όλοι ανεξαιρέτως οι πιστοί ζουν σε έναν κύκλο αμαρτίας κι εξομολόγησης, αμαρτάνουν το πρωί κι, έπειτα, το βράδυ, εξομολογούνται, προσπαθούν και αποτυγχάνουν να τηρήσουν τις εντολές του Κυρίου Ιησού, προσπαθούν κι αποτυγχάνουν να αγαπήσουν τον Κύριο και να υποταχθούν σε Εκείνον, αποφασίζουν να κάνουν το καλό, μα εξακολουθούν να ψεύδονται και να αμαρτάνουν παρά τη θέλησή τους, αποτυγχάνοντας όσο σκληρά κι αν προσπαθούν να συγκρατηθούν. Πολλοί νιώθουν πως η σάρκα είναι υπερβολικά διεφθαρμένη, κι η ζωή μέσα στην αμαρτία είναι πραγματικά επώδυνη. Άρα γιατί οι άνθρωποι είναι ανίκανοι να απεγκλωβιστούν από τα δεσμά της αμαρτίας; Γιατί δεν αντέχουμε να μην αμαρτάνουμε ξανά και ξανά; Εξαιτίας της αμαρτωλής φύσης και των σατανικών διαθέσεων του ανθρώπου. Αυτές είναι οι ρίζες της αμαρτίας. Αν δεν αντιμετωπίσουμε τη ρίζα της αμαρτίας, δεν μπορούμε ποτέ να απελευθερωθούμε από αυτή, αλλά θα εξακολουθούμε να αντιστεκόμαστε στον Θεό, να Τον καταδικάζουμε και να Τον εχθρευόμαστε. Σκεφτείτε τους Φαρισαίους, που επί πολλές γενιές είχαν πίστη κι έκαναν διαρκώς προσφορές περί αμαρτίας. Γιατί όταν ο Ιεχωβά Θεός ενσαρκώθηκε ως ο Κύριος Ιησούς κι εξέφρασε τόσο πολλές αλήθειες, δεν αναγνώρισαν τον Κύριο Ιησού ως την εμφάνιση του Ιεχωβά Θεού, αλλά Τον καταδίκασαν, Τον έκριναν, και μάλιστα Τον σταύρωσαν; Ποιο ήταν το πρόβλημα; Τώρα, τις έσχατες ημέρες, ο Παντοδύναμος Θεός έρχεται κι εκφράζει αλήθειες, επομένως γιατί τόσοι θρήσκοι άνθρωποι αρνούνται ως και να το διερευνήσουν, αλλά Τον καταδικάζουν και Τον βλασφημούν μανιωδώς, αποφασισμένοι να Τον σταυρώσουν ξανά; Τι σημαίνουν όλα αυτά; Αυτό δείχνει σαφώς πως ενώ οι αμαρτίες των ανθρώπων έχουν αφεθεί, εκείνοι κυβερνώνται ακόμη από τη σατανική τους φύση και μπορεί ανά πάσα στιγμή να καταδικάζουν τον Θεό και να Του αντιστέκονται. Η αμαρτία της ανθρωπότητας δεν είναι απλώς θέμα αμαρτωλών πράξεων, είναι τόσο βαριά που θέλουν να σταυρώσουν τον Χριστό, που εκφράζει την αλήθεια, αντιτιθέμενοι στον Θεό και την αλήθεια, πράττοντας και δουλεύοντας εναντίον Του, και γενόμενοι εχθροί Του. Πώς θα μπορούσαν τόσο μιαροί και διεφθαρμένοι άνθρωποι που αντιτίθενται στον Θεό να αξίζουν τη βασιλεία Του; Ο Θεός είναι δίκαιος και άγιος, και η διάθεσή Του είναι απρόσβλητη. Αν εκείνοι των οποίων οι αμαρτίες έχουν αφεθεί δεν καθαίρονται μέσω του έργου της κρίσης, αλλά εξακολουθούν να αμαρτάνουν και να αντιστέκονται στον Θεό, τότε δεν θα είναι ποτέ άξιοι της βασιλείας του Θεού —δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Αυτό εκπληρώνει τα λόγια του Κυρίου Ιησού: «Δεν θέλει εισέλθει εις την βασιλείαν των ουρανών πας ο λέγων προς εμέ, Κύριε, Κύριε, αλλ’ ο πράττων το θέλημα του Πατρός μου του εν τοις ουρανοίς» (Κατά Ματθαίον 7:21). «Αληθώς, αληθώς σας λέγω ότι πας όστις πράττει την αμαρτίαν δούλος είναι της αμαρτίας. Ο δε δούλος δεν μένει πάντοτε εν τη οικία· ο υιός μένει πάντοτε» (Κατά Ιωάννην 8:34-35). Υπάρχει κι η Προς Εβραίους, 12:14: «Χωρίς αγιασμού ουδείς θέλει ιδεί τον Κύριον». Γι’ αυτό ο Κύριος Ιησούς είπε πολλάκις κατά το έργο της λύτρωσης πως θα ερχόταν ξανά. Επομένως, τι ήρθε να κάνει εδώ; Να εκφράσει αλήθειες και να εκτελέσει το έργο της κρίσης για να σώσει πλήρως την ανθρωπότητα από την αμαρτία και τις δυνάμεις του Σατανά, έτσι ώστε να στραφούμε πλήρως προς τον Θεό, να υποταχθούμε και να λατρέψουμε τον Θεό. Έπειτα, Εκείνος θα μας οδηγήσει σε έναν όμορφο προορισμό. Όπως ακριβώς προφήτευσε ο Κύριος Ιησούς: «Έτι πολλά έχω να είπω προς εσάς, δεν δύνασθε όμως τώρα να βαστάζητε αυτά. Όταν δε έλθη εκείνος, το Πνεύμα της αληθείας, θέλει σας οδηγήσει εις πάσαν την αλήθειαν» (Κατά Ιωάννην 16:12-13). «Και εάν τις ακούση τους λόγους μου και δεν πιστεύση, εγώ δεν κρίνω αυτόν· διότι δεν ήλθον διά να κρίνω τον κόσμον, αλλά διά να σώσω τον κόσμον. Ο αθετών εμέ και μη δεχόμενος τους λόγους μου, έχει τον κρίνοντα αυτόν· ο λόγος, τον οποίον ελάλησα, εκείνος θέλει κρίνει αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα» (Κατά Ιωάννην 12:47-48). Και, «Διότι έφθασεν ο καιρός του να αρχίση η κρίσις από του οίκου του Θεού» (Α΄ Πέτρου 4:17). Εδώ βλέπουμε πως ο Θεός, πολύ καιρό πριν, σχεδίασε να εκτελέσει το έργο της κρίσης τις έσχατε ημέρες, κι αυτό ακριβώς χρειάζεται η διεφθαρμένη ανθρωπότητα για να σωθεί πλήρως. Τις έσχατες ημέρες, ο Παντοδύναμος Θεός εκφράζει αλήθειες και κάνει το έργο της κρίσης, εκκινώντας από τον οίκο του Θεού. Είναι το Πνεύμα της αλήθειας που έρχεται στον άνθρωπο, οδηγώντας τους εκλεκτούς του Θεού σε όλες τις αλήθειες. Αυτό εκπληρώνει πλήρως τις προφητείες του Κύριου Ιησού. Ας διαβάσουμε τώρα κάποια λόγια του Παντοδύναμου Θεού για να αποσαφηνίσουμε γιατί ο Θεός χρειάζεται να κάνει το έργο της κρίσης τις έσχατες ημέρες.

Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Παρόλο που ο Ιησούς έκανε μεγάλο έργο ανάμεσα στους ανθρώπους, ολοκλήρωσε μόνο τη λύτρωση όλης της ανθρωπότητας και έγινε η προσφορά περί αμαρτίας του ανθρώπου· δεν απάλλαξε τον άνθρωπο από όλη τη διεφθαρμένη διάθεσή του. Για να σωθεί ολοκληρωτικά ο άνθρωπος από την επιρροή του Σατανά, δεν αρκούσε μόνο να γίνει ο Ιησούς προσφορά περί αμαρτίας, αλλά έπρεπε, επίσης, ο Θεός να επιτελέσει ακόμα μεγαλύτερο έργο για να απαλλάξει πλήρως τον άνθρωπο από τη σατανικά διεφθαρμένη διάθεσή του. Συνεπώς, τώρα που ο άνθρωπος έχει συγχωρεθεί για τις αμαρτίες του, ο Θεός έχει επιστρέψει ενσαρκωμένος για να οδηγήσει τον άνθρωπο στη νέα εποχή και έχει ξεκινήσει το έργο του παιδέματος και της κρίσης. Αυτό το έργο ανέβασε τον άνθρωπο σε ένα υψηλότερο βασίλειο. Όλοι όσοι υποτάσσονται στο κράτος Του θα απολαμβάνουν ανώτερη αλήθεια και θα λαμβάνουν μεγαλύτερες ευλογίες. Θα ζούνε πραγματικά στο φως και θα κερδίσουν την αλήθεια, την οδό και τη ζωή» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Πρόλογος).

«Προτού λυτρωθεί ο άνθρωπος, πολλά από τα δηλητήρια του Σατανά είχαν ήδη φυτευτεί μέσα του και, μετά από χιλιάδες έτη διαφθοράς από τον Σατανά, έχει μέσα του μια καθιερωμένη φύση που αντιστέκεται στον Θεό. Επομένως, όταν λυτρωθεί ο άνθρωπος, αυτό δεν είναι τίποτα περισσότερο από λύτρωση κατά την οποία ο άνθρωπος αγοράζεται έναντι υψηλού τιμήματος, αλλά η δηλητηριώδης φύση μέσα του δεν έχει εξαλειφθεί. Ο άνθρωπος, που είναι τόσο μιαρός, πρέπει να υποβληθεί σε αλλαγή προτού γίνει άξιος να υπηρετήσει τον Θεό. Μέσω αυτού του έργου της κρίσης και της παίδευσης, ο άνθρωπος θα καταφέρει να γνωρίσει πλήρως την ακάθαρτη και διεφθαρμένη ουσία μέσα του και θα μπορέσει να αλλάξει εντελώς και να γίνει καθαρός. Μόνο κατ’ αυτόν τον τρόπο μπορεί ο άνθρωπος να αξιωθεί να επιστρέψει ενώπιον του θρόνου του Θεού. […] Αν και ο άνθρωπος μπορεί να έχει λυτρωθεί και να έχει συγχωρεθεί για τις αμαρτίες του, αυτό μπορεί να οφείλεται μόνο στο ότι ο Θεός δεν ενθυμείται τις παραβάσεις του ανθρώπου και δεν φέρεται στον άνθρωπο σύμφωνα με τις παραβάσεις του. Ωστόσο, όταν ο άνθρωπος, ο οποίος ζει σε ένα σώμα από σάρκα, δεν έχει απελευθερωθεί από την αμαρτία, μπορεί μόνο να συνεχίσει να αμαρτάνει, αποκαλύπτοντας ασταμάτητα τη διεφθαρμένη σατανική διάθεσή του. Αυτή είναι η ζωή που διάγει ο άνθρωπος —ένας ατελείωτος κύκλος αμαρτίας και συγχώρεσης. Η πλειονότητα των ανθρώπων αμαρτάνει την ημέρα, κι απλώς εξομολογείται το βράδυ. Έτσι, παρόλο που η προσφορά περί αμαρτίας είναι αενάως αποτελεσματική για τον άνθρωπο, δεν θα μπορέσει να σώσει τον άνθρωπο από την αμαρτία. Έχει ολοκληρωθεί μόνο το ήμισυ του έργου της σωτηρίας, γιατί ο άνθρωπος εξακολουθεί να έχει διεφθαρμένη διάθεση. […] Δεν είναι εύκολο να αντιληφθεί ο άνθρωπος τις αμαρτίες του· δεν είναι σε θέση να αναγνωρίσει τη βαθιά ριζωμένη φύση του και πρέπει να στηριχθεί στην κρίση του λόγου για να επιτύχει αυτό το αποτέλεσμα. Μόνο έτσι μπορεί ο άνθρωπος να αλλάξει σταδιακά από εκείνο το σημείο κι έπειτα» [«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Το μυστήριο της ενσάρκωσης (4)].

Την Εποχή της Χάριτος, ο Κύριος Ιησούς σταυρώθηκε, κι έτσι έγινε η προσφορά περί αμαρτίας της ανθρωπότητας και εξιλέωσε την ανθρωπότητα από την αμαρτία. Από τότε, οι αμαρτίες του ανθρώπου έχουν συγχωρεθεί, κι ο Θεός δεν μας θεωρεί αμαρτωλούς, επομένως μπορούμε να προσευχόμαστε απευθείας στον Θεό και να εμφανιζόμαστε ενώπιόν Του. Μα το ότι δεν μας βλέπει πια σαν αμαρτωλούς σημαίνει απλώς ότι μας έχει δώσει άφεση αμαρτιών, όχι ότι δεν έχουμε αμαρτίες, ότι είμαστε εντελώς άγιοι. Εξακολουθούμε να έχουμε αμαρτωλή φύση και σατανική διάθεση. Πρέπει να υποστούμε το έργο της κρίσης του Θεού τις έσχατες ημέρες, ώστε η διαφθορά μας να μπορεί να καθαρθεί και να σωθούμε πλήρως. Το έργο της λύτρωσης του Θεού την Εποχή της Χάριτος έστρωσε τον δρόμο για το έργο της κρίσης τις έσχατες ημέρες. Αυτό σημαίνει πως το έργο της κρίσης βασίζεται στο έργο της λύτρωσης του Κυρίου Ιησού. Το έργο της λύτρωσης του Θεού απλώς ολοκλήρωσε το ήμισυ του πλήρους έργου Του για τη σωτηρία. Το έργο της κρίσης του Παντοδύναμου Θεού τις έσχατες ημέρες είναι αυτό που καθαίρει και σώζει πλήρως της ανθρωπότητα, και είναι η πιο κρίσιμη φάση του έργου της σωτηρίας του Θεού. Πρέπει να βιώσουμε την κρίση και την κάθαρση του Θεού τις έσχατες ημέρες, να απελευθερωθούμε πλήρως από την αμαρτία, να καθαρθούμε, να υποταχθούμε πλήρως στον Θεό και να κάνουμε το θέλημά Του για να είμαστε άξιοι της βασιλείας Του.

Τώρα, νομίζω ότι κατανοούμε καλύτερα γιατί ο Θεός κάνει το έργο της κρίσης τις έσχατες ημέρες. Κάποιοι ίσως αναρωτιούνται πώς αυτό το έργο εξαγνίζει και σώζει την ανθρωπότητα. Ας δούμε τι έχει πει ο Παντοδύναμος Θεός γι’ αυτό. «Ο Χριστός των εσχάτων ημερών χρησιμοποιεί ένα πλήθος από αλήθειες για να διδάξει τον άνθρωπο, να εκθέσει την ουσία του ανθρώπου και να αναλύσει τα λόγια και τις πράξεις του ανθρώπου. Αυτά τα λόγια εμπεριέχουν διάφορες αλήθειες, όπως το καθήκον του ανθρώπου, πώς θα πρέπει να υπακούει τον Θεό, πώς θα πρέπει να είναι πιστός σ’ Εκείνον, πώς οφείλει να βιώνει την κανονική ανθρώπινη φύση, καθώς και τη σοφία και τη διάθεση του Θεού, και ούτω καθεξής. Όλα αυτά τα λόγια απευθύνονται στην ουσία του ανθρώπου και στη διεφθαρμένη διάθεσή του. Συγκεκριμένα, τα λόγια που εκθέτουν το πώς ο άνθρωπος αποστρέφεται τον Θεό εκφράζουν ότι ο άνθρωπος αποτελεί ενσάρκωση του Σατανά και εχθρική δύναμη απέναντι στον Θεό. Αναλαμβάνοντας το έργο της κρίσης Του, ο Θεός δεν καθιστά απλώς σαφή τη φύση του ανθρώπου με λίγα λόγια· εκθέτει, αντιμετωπίζει και κλαδεύει μακροπρόθεσμα. Όλες αυτές οι διαφορετικές μέθοδοι έκθεσης, αντιμετώπισης και κλαδέματος δεν μπορούν να αντικατασταθούν με συνηθισμένα λόγια, αλλά με την αλήθεια της οποίας ο άνθρωπος στερείται εντελώς. Μονάχα τέτοιου είδους μέθοδοι σαν κι αυτές θεωρούνται ως κρίση· μόνο μέσω μιας τέτοιας κρίσης μπορεί ο άνθρωπος να υποταχθεί και να πειστεί εξολοκλήρου για τον Θεό και, επιπλέον, να αποκτήσει αληθινή γνώση του Θεού. Αυτό που αποφέρει το έργο της κρίσης είναι η κατανόηση του ανθρώπου για το αληθινό πρόσωπο του Θεού και για την αλήθεια σχετικά με τη δική του παρακοή. Το έργο της κρίσης δίνει τη δυνατότητα στον άνθρωπο να κατανοήσει μεγάλο μέρος από το θέλημα του Θεού, τον σκοπό του έργου του Θεού, και τα μυστήρια που παραμένουν ακατανόητα γι’ αυτόν. Επίσης, δίνει τη δυνατότητα στον άνθρωπο να αναγνωρίσει και να μάθει τη διεφθαρμένη ουσία του και τις ρίζες της διαφθοράς του, καθώς επίσης και να ανακαλύψει την ασχήμια του. Αυτές οι επιδράσεις προκαλούνται από το έργο της κρίσης, διότι η ουσία αυτού του έργου είναι στην πραγματικότητα το έργο του ανοίγματος της αλήθειας, της οδού και της ζωής του Θεού σε όλους όσοι πιστεύουν σ’ Εκείνον. Αυτό το έργο είναι το έργο της κρίσης που επιτελεί ο Θεός» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ο Χριστός επιτελεί το έργο της κρίσης με την αλήθεια).

«Οι άνθρωποι δεν μπορούν να αλλάξουν την ίδια τη διάθεσή τους· πρέπει να υποστούν την κρίση και την παίδευση, τον πόνο και το ραφινάρισμα του λόγου του Θεού, ή να αντιμετωπιστούν, να πειθαρχηθούν και να κλαδευτούν από τον λόγο Του. Μόνο τότε μπορούν να επιτύχουν υπακοή και πίστη στον Θεό, και δεν θα είναι πλέον επιπόλαιοι απέναντί Του. Υπό το ραφινάρισμα του λόγου του Θεού αλλάζει η διάθεση των ανθρώπων. Μόνον μέσω της έκθεσης, της κρίσης, της πειθαρχίας και της αντιμετώπισης του λόγου Του δεν θα τολμούν πια να ενεργούν με απερισκεψία, αλλά αντ’ αυτού θα γίνουν σταθεροί και συγκροτημένοι. Το πιο σημαντικό είναι ότι είναι σε θέση να υποτάσσονται στον τωρινό λόγο του Θεού και στο έργο Του. Ακόμα κι αν δεν συμφωνεί με τις ανθρώπινες αντιλήψεις, είναι σε θέση να παραμερίσουν αυτές τις αντιλήψεις και να υποταχθούν πρόθυμα» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Οι άνθρωποι η διάθεση των οποίων έχει αλλάξει είναι εκείνοι που έχουν εισέλθει στην πραγματικότητα του λόγου του Θεού).

«Ο Θεός έχει πολλά μέσα για να οδηγήσει τον άνθρωπο στην τελείωση. Χρησιμοποιεί κάθε λογής περιβάλλοντα, προκειμένου να αντιμετωπίσει τη διεφθαρμένη διάθεση του ανθρώπου, και χρησιμοποιεί διάφορα πράγματα για να ξεγυμνώσει τον άνθρωπο· από τη μια πλευρά, αντιμετωπίζει τον άνθρωπο, από μια άλλη, τον ξεγυμνώνει και, από μια τρίτη, τον αποκαλύπτει, ξεθάβοντας και αποκαλύπτοντας τα “μυστήρια” στα βάθη της καρδιάς του ανθρώπου και δείχνοντας στον άνθρωπο τη φύση του μέσω της αποκάλυψης πολλών από τις καταστάσεις του. Ο Θεός οδηγεί τον άνθρωπο στην τελείωση μέσω πολλών μεθόδων —μέσω της αποκάλυψης, της αντιμετώπισης, του εξευγενισμού και της παίδευσης του ανθρώπου— έτσι ώστε ο άνθρωπος να μάθει ότι ο Θεός είναι πρακτικός» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Μόνο όσοι επικεντρώνονται στην άσκηση μπορούν να οδηγηθούν στην τελείωση).

Αυτό ρίχνει λίγο φως στο πώς ο Θεός κάνει το έργο της κρίσης, έτσι; Στο έργο της κρίσης του Θεού τις έσχατες ημέρες, Εκείνος πρωτίστως εκφράζει αλήθειες ώστε να κρίνει και να εκθέσει τη διεφθαρμένη ουσία του ανθρώπου και τις σατανικές διαθέσεις μας προκειμένου να δούμε την αλήθεια της διαφθοράς μας, να μετανοήσουμε ειλικρινώς, να μισήσουμε και να σιχαθούμε τον εαυτό μας, να απαρνηθούμε τη σάρκα, να κάνουμε πράξη τον λόγο του Θεού και να επιτύχουμε την αληθινή μεταμέλεια κι αλλαγή. Τα λόγια του Παντοδύναμου Θεού εκθέτουν πλήρως τις εκδηλώσεις των διεφθαρμένων διαθέσεων του ανθρώπου, όπως την αλαζονεία, τον δόλο, το κακό, καθώς και τα κίνητρα και τις νοθεύσεις στην πίστη μας, ακόμη και τις πιο βαθιές, τις πιο κρυφές σκέψεις και τα συναισθήματά μας. Όλα αυτά αποκαλύπτονται λεπτομερώς. Διαβάζοντας τον λόγο του Παντοδύναμου Θεού, νιώθεις λες κι ο Θεός είναι εκεί και μας κρίνει μπροστά στα μάτια μας. Βλέπουμε τους μιαρούς, διεφθαρμένους, άσχημους εαυτούς μας να αποκαλύπτονται πλήρως από τον Θεό, και νιώθουμε ντροπή, ανίκανοι να κρυφτούμε και ανάξιοι να ζούμε ενώπιον του Θεού. Ενώ μας κρίνει με τον λόγο Του, ο Θεός στήνει κι αληθινές καταστάσεις για να μας εκθέσει, κι έπειτα, κλαδευόμαστε, αντιμετωπιζόμαστε και δοκιμαζόμαστε από τα γεγονότα, έτσι ώστε να στοχαστούμε και να γνωρίσουμε τον εαυτό μας. Εκτεθειμένοι από την πραγματικότητα, και έχοντας εκτεθεί και κριθεί ακόμη πιο πολύ από τα λόγια του Θεού, βλέπουμε πιο καθαρά πόσο άσχημο είναι να ζούμε βάσει της σατανικής φύσης μας. Κυριευόμαστε από ενοχές, μισούμε τον εαυτό μας και σιγά σιγά μετανοούμε αληθινά. Έπειτα, η διεφθαρμένη φύση μας καθαίρεται και μεταμορφώνεται. Ας ακούσουμε κάποια λόγια του Θεού που εκθέτουν τη διεφθαρμένη διάθεση του ανθρώπου ώστε να έχουμε μια πιο σαφή ιδέα του πώς ο Θεός κάνει το έργο της κρίσης.

Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Τα έργα Μου είναι περισσότερα σε αριθμό από τους κόκκους της άμμου στις παραλίες και η σοφία Μου ξεπερνά αυτήν όλων των γιων του Σολομώντα, κι όμως οι άνθρωποι Με θεωρούν απλώς έναν ασήμαντο γιατρό και έναν άγνωστο δάσκαλο των ανθρώπων! Τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα μόνο και μόνο για να τους θεραπεύσω. Τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα μόνο και μόνο για να χρησιμοποιήσω τις δυνάμεις Μου και να βγάλω τα ακάθαρτα πνεύματα από το σώμα τους και τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα απλώς και μόνο για να λάβουν ειρήνη και χαρά από Εμένα. Τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα μόνο για να απαιτήσουν από Εμένα μεγαλύτερο υλικό πλούτο. Τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα μόνο και μόνο για να περάσουν τη ζωή αυτή με ειρήνη και να είναι σώοι και αβλαβείς στον κόσμο που έρχεται. Τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα μόνο για να αποφύγουν τα δεινά της κόλασης και να λάβουν τις ευλογίες του ουρανού. Τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα μόνο για προσωρινή άνεση, αλλά δεν αποζητούν να κερδίσουν τίποτα από τον κόσμο που έρχεται. Όταν έστρεψα το μένος Μου στον άνθρωπο και απομάκρυνα όλη τη χαρά και τη γαλήνη που είχε κάποτε, ο άνθρωπος άρχισε να αμφιβάλει. Όταν έδωσα στον άνθρωπο τα δεινά της κόλασης και πήρα πίσω τις ευλογίες του ουρανού, η ντροπή του ανθρώπου μετατράπηκε σε θυμό. Όταν ο άνθρωπος Μού ζήτησε να τον θεραπεύσω, Εγώ δεν του έδωσα καμία σημασία και ένιωσα αποστροφή για εκείνον· ο άνθρωπος αναχώρησε από Εμένα για να αναζητήσει, αντ’ αυτού, την οδό της κακής ιατρικής και της μαγείας. Όταν πήρα όλα όσα ο άνθρωπος είχε απαιτήσει από Εμένα, όλοι εξαφανίστηκαν χωρίς ίχνος. Συνεπώς, λέω ότι ο άνθρωπος πιστεύει σ’ Εμένα, γιατί δίνω μεγάλη χάρη και γιατί έχει πάρα πολλά να κερδίσει» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Τι γνωρίζεις περί πίστης;).

«Πολλοί από όσους ακολουθούν τον Θεό ενδιαφέρονται μόνο για το πώς θα κερδίσουν ευλογίες ή θα αποτρέψουν την καταστροφή. Μόλις γίνεται μνεία για το έργο και τη διαχείριση του Θεού, σιωπούν και χάνουν κάθε ενδιαφέρον. Νομίζουν ότι η κατανόηση τέτοιων κουραστικών ζητημάτων δεν θα βοηθήσει τη ζωή τους να αναπτυχθεί, ούτε θα προσφέρει κάποιο όφελος. Κατά συνέπεια, μολονότι έχουν ακούσει για τη διαχείριση του Θεού, δεν της δίνουν και πολλή προσοχή. Δεν τη βλέπουν ως κάτι πολύτιμο που πρέπει να γίνει αποδεκτό, και πολύ περισσότερο δεν τη λαμβάνουν ως μέρος της ζωής τους. Οι άνθρωποι αυτού του είδους έχουν έναν μόνο απλό στόχο ακολουθώντας τον Θεό, και αυτός είναι να λαμβάνουν ευλογίες. Οι άνθρωποι αυτοί δεν μπαίνουν στον κόπο να προσέξουν οτιδήποτε άλλο δεν αφορά άμεσα αυτόν τον στόχο. Δεν υπάρχει για αυτούς κανένας πιο θεμιτός στόχος από το να πιστεύουν στον Θεό για να λαμβάνουν ευλογίες —αυτή είναι η αξία της πίστης τους. Εάν κάτι δεν συμβάλλει σε αυτόν τον στόχο, παραμένουν εντελώς ασυγκίνητοι. Αυτό ισχύει για τους περισσότερους ανθρώπους που πιστεύουν στον Θεό σήμερα. Ο στόχος και η πρόθεσή τους φαίνονται θεμιτά επειδή, πιστεύοντας στον Θεό, δαπανούν επίσης για τον Θεό, αφιερώνονται σε Αυτόν και εκτελούν το καθήκον τους. Εγκαταλείπουν τα νιάτα τους, απαρνούνται την οικογένεια και τη σταδιοδρομία τους, περνούν και χρόνια ακόμη μακριά από το σπίτι τους απασχολημένοι. Για χάρη του απώτερου στόχου τους, αλλάζουν τα ενδιαφέροντά τους, τη στάση τους για τη ζωή, ακόμη και την κατεύθυνση που αναζητούν· κι όμως δεν μπορούν να αλλάξουν τον στόχο της πίστης τους στον Θεό. Τρέχουν παντού για τη διαχείριση των δικών τους ιδανικών· ανεξάρτητα από το πόσο μακρύς είναι ο δρόμος και από το πόσες δυσκολίες και εμπόδια υπάρχουν στην πορεία, παραμένουν ανυποχώρητοι και δεν φοβούνται τον θάνατο. Ποια δύναμη τούς αναγκάζει να συνεχίζουν να αφιερώνονται κατ’ αυτόν τον τρόπο; Μήπως η συνείδησή τους; Ο σπουδαίος και ευγενής χαρακτήρας τους; Η αποφασιστικότητά τους να πολεμήσουν τις δυνάμεις του κακού μέχρι τέλους; Η πίστη τους να καταθέσουν μαρτυρία για τον Θεό χωρίς να ζητούν ανταμοιβή; Η αφοσίωσή τους, όντας πρόθυμοι να εγκαταλείψουν τα πάντα για να επιτύχουν το θέλημα του Θεού; Ή μήπως το πνεύμα αφοσίωσής τους, ώστε να απαρνούνται διαρκώς τις υπερβολικές προσωπικές απαιτήσεις; Να εξακολουθεί να δίνει τόσο πολλά κάποιος που δεν έχει καταλάβει ποτέ το έργο της διαχείρισης του Θεού, αυτό κι αν είναι θαύμα! Προς το παρόν, ας μη συζητήσουμε το πόσα έχουν προσφέρει αυτά τα άτομα. Η συμπεριφορά τους, ωστόσο, αξίζει κατά πολύ την ανάλυσή μας. Εκτός από τα οφέλη που συνδέονται τόσο στενά με αυτούς, θα μπορούσαν να υπάρχουν και άλλοι λόγοι για τους οποίους άνθρωποι που δεν καταλαβαίνουν ποτέ τον Θεό, θα πρόσφεραν τόσο πολλά για Εκείνον; Ως προς αυτό, ανακαλύπτουμε ένα άγνωστο ως τώρα πρόβλημα: Η σχέση του ανθρώπου με τον Θεό είναι απλά και μόνο σχέση συμφέροντος. Είναι σχέση μεταξύ κάποιου που δέχεται και κάποιου που δωρίζει ευλογίες. Για να το πούμε απλά, είναι παρόμοια με τη σχέση μεταξύ εργαζομένου και εργοδότη. Ο εργαζόμενος δουλεύει μόνο για να λαμβάνει τις ανταμοιβές που παρέχει ο εργοδότης. Δεν υπάρχει στοργή σε μια τέτοια σχέση, μόνο συναλλαγή. Δεν αγαπάει ούτε αγαπιέται κανείς, υπάρχει μόνο φιλανθρωπία και έλεος. Δεν υπάρχει κατανόηση, μόνο καταπιεσμένη αγανάκτηση και εξαπάτηση. Δεν υπάρχει οικειότητα, μόνο ένα αδιαπέραστο χάσμα. Τώρα που τα πράγματα έχουν φτάσει σε αυτό το σημείο, ποιος μπορεί να αντιστρέψει μια τέτοια πορεία; Και πόσοι άνθρωποι είναι ικανοί να καταλάβουν πραγματικά πόσο φρικτή πραγματικά έχει γίνει αυτή η σχέση; Πιστεύω ότι όταν οι άνθρωποι πλέουν στην αγαλλίαση τού να ευλογούνται, κανείς δεν μπορεί να φανταστεί πόσο εξευτελιστική και απεχθής είναι μια τέτοια σχέση με τον Θεό» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Παράρτημα Γ΄: Ο άνθρωπος μπορεί να σωθεί μόνο μέσα από τη διαχείριση του Θεού).

«Θα ήταν καλύτερο για σας να αφιερώσετε περισσότερη προσπάθεια στην αλήθεια του γνώθι σαυτόν. Γιατί δεν κερδίσατε την εύνοια του Θεού; Γιατί η διάθεσή σας είναι απεχθής για Εκείνον; Γιατί τα λόγια σας Του φαίνονται αηδιαστικά; Μόλις δείξετε λίγη πίστη, παινεύετε τους εαυτούς σας και απαιτείτε ανταμοιβή για τη μικρή σας συνεισφορά· περιφρονείτε τους άλλους μόλις δείξετε μια στάλα υπακοής και αψηφάτε τον Θεό αφού επιτελέσετε κάποια μικρή εργασία. Ζητάτε λεφτά, δώρα και κομπλιμέντα γιατί δεχθήκατε τον Θεό. Πονάει η καρδιά σας όταν δίνετε ένα-δυο κέρματα. Όταν δίνετε δέκα, επιθυμείτε ευλογίες και να σας ξεχωρίσουν από τους άλλους. Για ανθρώπινη φύση σαν τη δική σας είναι πραγματικά προσβλητικό να μιλά ή να ακούει κανείς. Υπάρχει κάτι αξιέπαινο στα λόγια και τις πράξεις σας; Όσοι εκτελούν το καθήκον τους κι όσοι δεν το εκτελούν· όσοι οδηγούν και όσοι ακολουθούν· όσοι δέχονται τον Θεό κι όσοι δεν το κάνουν· όσοι δίνουν και όσοι δεν δίνουν· όσοι κηρύττουν και όσοι λαμβάνουν το κήρυγμα, και ούτω καθεξής· όλοι αυτοί οι άνθρωποι παινεύονται. Δεν το βρίσκετε αυτό γελοίο; Βεβαίως γνωρίζετε ότι πιστεύετε στον Θεό, ωστόσο δεν μπορείτε να είστε σε σύμπνοια με τον Θεό. Γνωρίζετε πολύ καλά ότι δεν έχετε καμία απολύτως αξία, ωστόσο συνεχίζετε να καυχιέστε το ίδιο. Δεν αισθάνεστε ότι η λογική σας έχει καταντήσει τέτοια ώστε δεν έχετε πλέον αυτοέλεγχο; Πώς μπορείτε με τέτοια λογική να είστε κατάλληλοι για να συσχετιστείτε με τον Θεό; Τώρα δεν φοβάστε για τον εαυτό σας; Η διάθεσή σας έχει ήδη γίνει τέτοια που δεν είστε ικανοί να έρθετε σε σύμπνοια με τον Θεό. Έτσι, δεν είναι γελοία η πίστη σας; Δεν είναι παράλογη η πίστη σας; Πώς θα προσεγγίσεις το μέλλον σου; Πώς θα επιλέξεις ποιο μονοπάτι να ακολουθήσεις;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Όσοι είναι ασύμβατοι με τον Χριστό, είναι σίγουρα πολέμιοι του Θεού).

«Έπειτα από χιλιάδες χρόνια διαφθοράς, ο άνθρωπος είναι αναίσθητος και αργόστροφος· έχει γίνει ένας δαίμονας που εναντιώνεται στον Θεό, σε σημείο που η επαναστατικότητα του ανθρώπου ενάντια στον Θεό έχει καταγραφεί σε ιστορικά βιβλία, και ακόμα κι ο ίδιος ο άνθρωπος δεν είναι σε θέση να δώσει μια πλήρη εικόνα της αντιδραστικής συμπεριφοράς του —διότι τον άνθρωπο τον έχει διαφθείρει βαθιά ο Σατανάς, τον έχει παρασύρει σε σημείο που ο άνθρωπος δεν ξέρει πού να στραφεί. Ακόμα και σήμερα, ο άνθρωπος εξακολουθεί να προδίδει τον Θεό. Όταν ο άνθρωπος βλέπει τον Θεό Τον προδίδει, και όταν δεν Τον βλέπει κάνει το ίδιο. Ακόμη, υπάρχουν κι εκείνοι που έχοντας γίνει μάρτυρες των καταρών του Θεού και της οργής Του, συνεχίζουν και Τον προδίδουν. Και έτσι λέω πως η σύνεση του ανθρώπου έχει χάσει την αρχική της λειτουργία και πως το ίδιο συνέβη και στη συνείδηση του. Ο άνθρωπος που αντικρίζω είναι ένα κτήνος σε ανθρώπινη μορφή, είναι ένα δηλητηριώδες φίδι και όσο αξιοθρήνητος κι αν προσπαθεί να εμφανίζεται μπροστά στα μάτια Μου, ποτέ δεν θα είμαι ελεήμων προς αυτόν διότι ο άνθρωπος δεν έχει αντιληφθεί τη διαφορά μεταξύ του μαύρου και του άσπρου, την διαφορά μεταξύ αλήθειας και μη αλήθειας. Η σύνεση του ανθρώπου είναι τόσο μουδιασμένη, κι όμως αυτός επιθυμεί ακόμη να κερδίσει ευλογίες· η ανθρώπινη φύση του είναι τόσο ποταπή, κι όμως αυτός ακόμα επιθυμεί να αποκτήσει την κυριαρχία ενός βασιλιά. Με τέτοια λογική, ποιανού βασιλιάς θα μπορούσε να είναι; Πώς θα μπορούσε με τέτοια ανθρώπινη φύση να καθίσει σε θρόνο; Ο άνθρωπος πραγματικά δεν έχει καμία ντροπή! Είναι ένας αλαζονικός αχρείος! Σε όσους από εσάς επιθυμείτε να κερδίσετε ευλογίες, προτείνω πρώτα να κοιτάξετε σε έναν καθρέφτη τη δική σας άσχημη αντανάκλαση —εσύ έχεις ό,τι χρειάζεται για να γίνεις βασιλιάς; Έχεις το πρόσωπο κάποιου που μπορεί να κερδίσει ευλογίες; Δεν έχει σημειωθεί η παραμικρή αλλαγή στη διάθεσή σου και δεν έχεις εφαρμόσει καμία από τις αλήθειες στην πράξη, κι όμως συνεχίζεις να ελπίζεις για ένα υπέροχο αύριο. Πλανάσαι!» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Το να έχετε μια αμετάβλητη διάθεση σημαίνει πως είστε εχθρικοί προς τον Θεό).

Τα λόγια του Παντοδύναμου Θεού είναι πολύ πρακτικά, και κάθε λέξη είναι αληθινή, καθώς φανερώνει τις νοθεύσεις και τα άθλια κίνητρα στην πίστη μας, καθώς και τη φύση μας που αντιστέκεται στον Θεό. Πάντα θεωρούσαμε πως ήμασταν ικανοί να κάνουμε θυσίες, να υποφέρουμε και να πληρώνουμε τίμημα για τον Θεό, κι αυτό σήμαινε πως ήμασταν ευλαβείς κι υπάκουοι, και θα μπορούσαμε να κερδίσουμε την έγκριση Του. Μα μέσω της κρίσης του λόγου του Θεού, στοχαζόμαστε και γνωρίζουμε τον εαυτό μας, και βλέπουμε πως όλες οι θυσίες μας ήταν φαύλες και μόνο για να λάβουμε ευλογίες. Όταν ο Θεός μάς ευλογεί με μια ήσυχη ζωή, υποτασσόμαστε σε Εκείνον και εργαζόμαστε για Εκείνον, μα όταν ο πόνος κι η συμφορά χτυπούν, παρεξηγούμε τον Θεό και Τον κατηγορούμε που δεν μας προστάτευσε, και μάλιστα ίσως και να σταματάμε να εργαζόμαστε για Εκείνον. Τότε, βλέπουμε πως η πίστη και οι θυσίες μας είχαν συναλλακτικό κίνητρο, ώστε να αποσπάσουμε χάρη κι ευλογίες από τον Θεό. Έτσι, εξαπατάμε και χρησιμοποιούμε τον Θεό. Είναι πολύ εγωιστικό και πανούργο! Στερούμαστε συνείδησης και λογικής, δεν αξίζουμε καν να αποκαλούμαστε άνθρωποι. Τόσο μιαροί και διεφθαρμένοι, νομίζουμε ακόμη πως μας αξίζει να ευλογηθούμε και να εισέλθουμε στη βασιλεία του Θεού. Είναι ξεδιάντροπο και στερείται λογικής. Τα λόγια της κρίσης και της αποκάλυψης του Θεού μάς δείχνουν πως η δίκαιη, άγια διάθεσή Του δεν μπορεί να προσβληθεί, και πως αυτό που ζητά ο Θεός από εμάς είναι ειλικρίνεια και αφοσίωση. Όταν έχεις πίστη και κάνεις ένα καθήκον με τέτοια κίνητρα και μιαρότητα εξαπατάς τον Θεό και Του αντιστέκεσαι, κι αυτό είναι αηδιαστικό κι απεχθές για Εκείνον. Ο Θεός δεν αναγνωρίζει μια τέτοια πίστη. Μέσα από την κρίση του λόγου του Θεού, και μέσα από την επανειλημμένη αντιμετώπιση και δοκιμασία, βλέπουμε επιτέλους την αλήθεια της διαφθοράς μας, μισούμε ειλικρινά τον εαυτό μας, μετανιώνουμε και γονατίζουμε ενώπιον του Θεού μετανοημένοι. Μπορούμε, επίσης, να δούμε τη δικαιοσύνη του Θεού κι ότι Εκείνος βλέπει αληθινά στην καρδιά και τον μυαλό μας, και μας ξέρει απ’ έξω κι ανακατωτά. Πειθόμαστε απόλυτα κι η καρδιά μας γεμίζει ευλάβεια για τον Θεό. Η οπτική μας για την πίστη μεταβάλλεται, προσεγγίζουμε το καθήκον μας με πιο πολλή αγνότητα, χωρίς τόσες εξωφρενικές επιθυμίες, υποτασσόμαστε με χαρά στις διευθετήσεις του Θεού και κάνουμε το καθήκον ενός πλασμένου όντος, ανεξάρτητα από το αν ο Θεός μάς ευλογεί, απ’ το αν λαμβάνουμε τις ευλογίες της βασιλείας. Μόλις δούμε από τι είμαστε φτιαγμένοι, δεν είμαστε τόσο αλαζόνες. Γινόμαστε λογικοί στον λόγο και στις πράξεις, αναζητάμε κι υποτασσόμαστε στην αλήθεια. Αυτή είναι η κρίση και η παίδευση του Θεού, που σταδιακά καθαίρει και αλλάζει τη διαφθορά μας. Όσοι από εμάς έχουμε βιώσει το έργο του Θεού γνωρίζουμε πραγματικά πόσο πρακτικό είναι το έργο της κρίσης τις έσχατες ημέρες, πόσο αληθινά καθαίρει και σώζει πλήρως τον άνθρωπο. Χωρίς την κρίση και το κλάδεμα αυτό, δεν θα βλέπαμε ποτέ τη διαφθορά μας, αλλά θα μέναμε προσκολλημένοι σε έναν αέναο κύκλο αμαρτίας κι εξομολόγησης, νομίζοντας πως θα μπορούσαμε να εισέλθουμε στη βασιλεία του Θεού επειδή συγχωρέθηκαν οι αμαρτίες μας, πως είχαμε την έγκριση του Θεού. Είναι ανόητο και αξιοθρήνητο! Χάρη στην κρίση του Θεού, είμαστε σε θέση να γνωρίσουμε αληθινά τον εαυτό μας, μαθαίνουμε πολλές αλήθειες, κι οι διεφθαρμένες διαθέσεις μας εξαγνίζονται κι αλλάζουν. Είναι εξαιρετικά απελευθερωτικό. Η κρίση κι η παίδευση του Θεού μάς προσφέρει τόσα πολλά. Είναι η ειλικρινής αγάπη του Θεού προς εμάς, η μεγαλύτερη σωτηρία Του. Εδώ και τριάντα ολόκληρα χρόνια, ο Παντοδύναμος Θεός εκφράζει την αλήθεια και κάνει το έργο της κρίσης, κι έχει ήδη ολοκληρώσει μια ομάδα νικητών πριν από στις συμφορές — οι πρώτοι καρποί. Αυτό εκπληρώνει απόλυτα τη βιβλική προφητεία: «Ούτοι είναι οι ακολουθούντες το Αρνίον όπου αν υπάγη. Ούτοι ηγοράσθησαν από των ανθρώπων απαρχή εις τον Θεόν και εις το Αρνίον» (Αποκάλυψη 14:4). Οι εκλεκτοί του Θεού έχουν βιώσει την κρίση, την παίδευση, τις δοκιμασίες και τον εξευγενισμό του Θεού, οι διεφθαρμένες διαθέσεις τους έχουν καθαρθεί, κι είναι επιτέλους ελεύθεροι από τις δυνάμεις του Σατανά. Έχουν υποταχθεί στον Θεό και Τον λατρεύουν, λαμβάνοντας έτσι τη σπουδαία σωτηρία Του. Οι εμπειρίες κι οι μαρτυρίες τους έχουν γίνει ταινίες και βίντεο που έχουν αναρτηθεί στο διαδίκτυο, και καταθέτουν μαρτυρία για το έργο της κρίσης του Θεού τις έσχατες ημέρες, διαλύοντας κάθε αμφιβολία των θεατών. Το ευαγγέλιο της βασιλείας του Παντοδύναμου Θεού έχει εξαπλωθεί σε κάθε γωνιά του κόσμου, κι οι εκλεκτοί του Θεού σε κάθε τόπο διαδίδουν τον λόγο του Παντοδύναμου Θεού. Η μεγαλειώδης, πρωτοφανής διάδοση του ευαγγελίου της βασιλείας επίκειται. Ξεκάθαρα, το έργο της κρίσης που εκκινεί με τον οίκο του Θεού γνωρίζει ήδη μεγάλη επιτυχία. Ο Θεός έχει νικήσει τον Σατανά κι έχει κερδίσει όλη τη δόξα. Όπως λέει ο Παντοδύναμος Θεός: «Ο Θεός επιτελεί το έργο της κρίσης και της παίδευσης, ώστε ο άνθρωπος να αποκτήσει γνώση γι’ Αυτόν, και για χάρη της μαρτυρίας Του. Χωρίς την κρίση Του για τη διεφθαρμένη διάθεση του ανθρώπου, ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε με τίποτα να γνωρίσει τη δίκαιη διάθεσή Του, που δεν ανέχεται κανένα παράπτωμα, και ούτε θα μπορούσε ο άνθρωπος να μετατρέψει την παλαιά γνώση του Θεού σε νέα. Για χάρη της μαρτυρίας Του και για χάρη της διαχείρισής Του, δημοσιοποιεί την ολότητά Του, μέσω της δημόσιας εμφάνισής Του, επιτρέποντας έτσι στον άνθρωπο να φτάσει στη γνώση του Θεού, να μεταμορφωθεί όσον αφορά τη διάθεσή του και να καταθέσει ηχηρή μαρτυρία στον Θεό. Η μεταμόρφωση της διάθεσης του ανθρώπου επιτυγχάνεται μέσω πολλών διάφορων ειδών του έργου του Θεού· χωρίς αυτές τις αλλαγές στη διάθεσή του, ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε να καταθέτει μαρτυρία στον Θεό και να επιδιώκει την καρδιά του Θεού. Η μεταμόρφωση της διάθεσης του ανθρώπου σηματοδοτεί ότι ο άνθρωπος έχει απελευθερωθεί από τα δεσμά του Σατανά και από την επιρροή του σκότους και έχει μετατραπεί αληθινά σε ένα πρότυπο και δείγμα του έργου του Θεού, σε μάρτυρα του Θεού και σε κάποιον που επιδιώκει την καρδιά του Θεού. Τη σήμερον ημέρα, ο ενσαρκωμένος Θεός έχει έλθει να επιτελέσει το έργο Του στη γη και απαιτεί από τον άνθρωπο να Τον γνωρίσει, να Τον υπακούσει, να φέρει τη μαρτυρία Του —να γνωρίζει το πρακτικό και φυσιολογικό του έργο, να υπακούει στο σύνολο του λόγου και του έργου Του που αντίκειται τις αντιλήψεις του ανθρώπου, και να καταθέτει μαρτυρία για το σύνολο του έργου που κάνει για να σώσει τον άνθρωπο, όπως επίσης και για τις πράξεις που επιτυγχάνει για να κατακτήσει τον άνθρωπο. Όσοι καταθέτουν μαρτυρία για τον Θεό πρέπει να έχουν γνώση του Θεού. Μόνο αυτού του είδους η μαρτυρία είναι ακριβής και αληθινή, και μόνο αυτό το είδος μαρτυρίας μπορεί να ταπεινώσει τον Σατανά» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Μόνο όσοι γνωρίζουν τον Θεό μπορούν να καταθέσουν μαρτυρία για τον Θεό). «Όσοι είναι σε θέση να παραμείνουν σταθεροί κατά τη διάρκεια του έργου της κρίσης και της παίδευσης του Θεού κατά τις έσχατες ημέρες —δηλαδή, κατά τη διάρκεια του τελικού έργου του εξαγνισμού— θα είναι εκείνοι που θα εισέλθουν στην τελική ανάπαυση στο πλευρό του Θεού· έτσι, όλοι όσοι θα εισέλθουν στην ανάπαυση, θα έχουν απελευθερωθεί από την επιρροή του Σατανά και θα έχουν αποκτηθεί από τον Θεό αφότου έχουν υποβληθεί στο τελικό έργο Του, αυτό του εξαγνισμού. Αυτοί οι άνθρωποι που θα έχουν τελικά αποκτηθεί από τον Θεό, θα εισέλθουν στην τελική ανάπαυση. Ο σκοπός του έργου της παίδευσης και της κρίσης του Θεού έχει ουσιαστικά πρόθεση να εξαγνίσει την ανθρωπότητα, χάριν της τελικής ανάπαυσής της· χωρίς έναν τέτοιον εξαγνισμό, κανένας άνθρωπος δεν θα μπορούσε να ταξινομηθεί σε διαφορετική κατηγορία ανάλογα με το είδος του ή να εισέλθει στην ανάπαυση. Αυτό το έργο είναι το μοναδικό μονοπάτι της ανθρωπότητας για να εισέλθει στην ανάπαυση» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ο Θεός και ο άνθρωπος θα εισέλθουν στην ανάπαυση μαζί).