1. Ο Ιησούς μαδάει στάχυα για να φάει το Σάββατο

Ματθ. 12:1 Εν εκείνω τω καιρώ επορεύετο ο Ιησούς διά των σπαρτών εν σαββάτω· οι δε μαθηταί αυτού επείνασαν και ήρχισαν να ανασπώσιν αστάχυα και να τρώγωσιν.

2. Ο Υιός του ανθρώπου είναι Κύριος του Σαββάτου

Ματθ. 12:6-8 Σας λέγω δε ότι εδώ είναι κάποιος μεγαλήτερος του ιερού. Εάν όμως εγνωρίζετε τι είναι Έλεον θέλω και ουχί θυσίαν, δεν ηθέλετε καταδικάσει τους αθώους. Διότι ο Υιός του ανθρώπου είναι κύριος και του σαββάτου.

Ας ρίξουμε πρώτα μια ματιά στην περικοπή αυτή: «Εν εκείνω τω καιρώ επορεύετο ο Ιησούς διά των σπαρτών εν σαββάτω· οι δε μαθηταί αυτού επείνασαν και ήρχισαν να ανασπώσιν αστάχυα και να τρώγωσιν».

Γιατί επέλεξα την περικοπή αυτή; Πώς συνδέεται με τη διάθεση του Θεού; Στο κείμενο αυτό, το πρώτο πράγμα που μαθαίνουμε είναι πως ήταν ημέρα Σάββατο, ωστόσο, ο Κύριος Ιησούς βγήκε έξω και οδήγησε τους μαθητές Του μέσα από τα σπαρτά. Αυτό που είναι ακόμα πιο «προδοτικό» είναι πως επιπλέον «ήρχισαν να ανασπώσιν αστάχυα και να τρώγωσιν». Στην Εποχή του Νόμου, ο νόμος του Ιεχωβά Θεού όριζε πως οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να βγαίνουν έξω ξέγνοιαστα και να συμμετέχουν σε δραστηριότητες το Σάββατο· υπήρχαν πολλά πράγματα που δεν μπορούσαν να γίνουν το Σάββατο. Η ενέργεια αυτή, από πλευράς του Κυρίου Ιησού, προβλημάτισε εκείνους που είχαν ζήσει υπό τον νόμο για μεγάλο χρονικό διάστημα, ενώ προκάλεσε ακόμα και επικρίσεις. Όσο για τη σύγχυσή τους και τον τρόπο με τον οποίο μιλούσαν γι’ αυτό που έκανε ο Ιησούς, θα τα αφήσουμε προς το παρόν κατά μέρος και θα συζητήσουμε πρώτα για τον λόγο που ο Κύριος Ιησούς επέλεξε από όλες τις μέρες να το κάνει αυτό το Σάββατο, καθώς και γι’ αυτό που ήθελε να επικοινωνήσει μέσω της ενέργειας αυτής στους ανθρώπους που ζούσαν υπό τον νόμο. Αυτή είναι η σύνδεση μεταξύ της περικοπής αυτής και της διάθεσης του Θεού για την οποία θέλω να μιλήσω.

Όταν ήλθε ο Κύριος Ιησούς, χρησιμοποίησε τις πρακτικές Του ενέργειες για να πει στους ανθρώπους ότι Ο Θεός είχε αναχωρήσει από την Εποχή του Νόμου, είχε ξεκινήσει νέο έργο, και ότι το νέο αυτό έργο δεν απαιτούσε την τήρηση του Σαββάτου. Το γεγονός ότι ο Θεός εξήλθε από τους περιορισμούς της μέρας του Σαββάτου αποτελούσε μονάχα μια πρόγευση του νέου Του έργου· το πραγματικό και σπουδαίο έργο δεν είχε καταφτάσει ακόμα. Όταν ο Κύριος Ιησούς ξεκίνησε το έργο Του, είχε ήδη αφήσει πίσω Του τα «δεσμά» της Εποχής του Νόμου και είχε καταρρίψει τους κανονισμούς και τις αρχές της εποχής εκείνης. Μέσα Του, δεν υπήρχε ίχνος από οτιδήποτε σχετιζόταν με τον νόμο· είχε απαλλαγεί απ’ αυτόν εξ ολοκλήρου, δεν τον τηρούσε πια και ούτε απαιτούσε από την ανθρωπότητα να τον τηρεί. Επομένως, εδώ βλέπεις πως ο Κύριος Ιησούς διέσχισε τα σπαρτά το Σάββατο και πως ο Κύριος δεν αναπαυόταν· ήταν έξω και εργαζόταν, δεν αναπαυόταν. Η ενέργειά Του αυτή πήγαινε κόντρα στις αντιλήψεις των ανθρώπων και τους επικοινώνησε πως Αυτός δεν ζούσε πια υπό τον νόμο, πως είχε αφήσει τους περιορισμούς του Σαββάτου και εμφανιζόταν ενώπιον της ανθρωπότητας και εν μέσω αυτής με νέα εικόνα, με νέο τρόπο εργασίας. Η ενέργειά Του αυτή έδειξε στους ανθρώπους πως είχε φέρει μαζί Του νέο έργο, έργο που ξεκίνησε με την αποχώρηση από την υπαγωγή στον νόμο και την αναχώρηση από το Σάββατο. Όταν ο Θεός εκτελούσε το νέο Του έργο, δεν ήταν πια προσκολλημένος στο παρελθόν και δεν Τον απασχολούσαν πια οι κανονισμοί της Εποχής του Νόμου. Επιπλέον, δεν επηρεαζόταν από το έργο Του στην προηγούμενη εποχή, αλλά αντιθέτως εργαζόταν το Σάββατο όπως ακριβώς έκανε και οποιαδήποτε άλλη ημέρα, και όταν οι μαθητές Του πεινούσαν το Σάββατο, μπορούσαν να κόψουν μερικά στάχυα και να φάνε. Όλα αυτά ήταν πολύ φυσιολογικά στα μάτια του Θεού. Για τον Θεό επιτρέπεται να έχει μια νέα αρχή για πολύ από το νέο έργο που θέλει να κάνει και τα νέα λόγια που θέλει να πει. Όταν ξεκινά κάτι νέο, μήτε αναφέρει το προηγούμενο έργο Του ξανά μήτε συνεχίζει να το επιτελεί. Διότι ο Θεός έχει τις αρχές Του στο έργο Του, όταν θέλει να ξεκινήσει νέο έργο, τότε είναι που θέλει να φέρει την ανθρωπότητα σε ένα νέο στάδιο του έργου Του και τότε είναι που το έργο Του θα εισέλθει σε κάποια ανώτερη φάση. Αν οι άνθρωποι συνεχίσουν να ενεργούν σύμφωνα με τα παλιά ρητά και τους κανονισμούς ή συνεχίσουν να είναι προσηλωμένοι σ’ αυτά, ο Θεός δεν θα το θυμάται ούτε θα το εγκρίνει. Αυτό συμβαίνει επειδή έχει ήδη φέρει νέο έργο κι έχει εισέλθει σε μια νέα φάση του έργου Του. Όταν Αυτός ξεκινά νέο έργο, εμφανίζεται στην ανθρωπότητα με μια εντελώς νέα εικόνα, από μια εντελώς νέα σκοπιά και μ’ έναν εντελώς νέο τρόπο, έτσι ώστε οι άνθρωποι να δουν διαφορετικές πτυχές της διάθεσής Του και αυτού που Αυτός έχει και είναι. Αυτός είναι ένας από τους στόχους Του στο νέο Του έργο. Ο Θεός δεν προσκολλάται σε παλιά πράγματά ούτε βαδίζει στην πεπατημένη· όταν εργάζεται και μιλά, δεν είναι τόσο απαγορευτικός όσο φαντάζονται οι άνθρωποι. Στον Θεό, τα πάντα είναι ελεύθερα και απελευθερωμένα και δεν υπάρχει καμία απαγόρευση, καθόλου περιορισμοί —αυτό που φέρνει στην ανθρωπότητα είναι ελευθερία και απελευθέρωση. Είναι ένας ζωντανός Θεός, ένας Θεός που υπάρχει πραγματικά και αληθινά. Δεν είναι κάποια μαριονέτα ή κάποια πήλινη φιγούρα και είναι τελείως διαφορετικός από τα είδωλα που φυλάσσουν σαν ιερά και λατρεύουν οι άνθρωποι. Είναι ζωντανός και φωτεινός, και αυτό που φέρνουν ο λόγος Του και το έργο Του στην ανθρωπότητα είναι όλο ζωή και φως, όλο ελευθερία και απελευθέρωση, επειδή Αυτός κρατά την αλήθεια, τη ζωή και την οδό —δεν Τον περιορίζει τίποτα σε κανένα μέρος του έργου Του. Ό,τι κι αν λένε οι άνθρωποι και όπως κι αν βλέπουν ή αξιολογούν το νέο Του έργο, Αυτός θα εκτελεί το έργο Του δίχως ενδοιασμούς. Δεν θα ανησυχεί για τις αντιλήψεις ή τις κατηγορίες οποιουδήποτε σχετικά με το έργο και τα λόγια Του, ούτε και για την έντονη αντίδραση και την αντίστασή τους στο νέο Του έργο. Ούτε ένα από τα δημιουργήματα δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει την ανθρώπινη λογική ή την ανθρώπινη φαντασία, γνώση και ηθική, για να μετρήσει ή να προσδιορίσει αυτό που κάνει ο Θεός και για να δυσφημίσει, να αναστατώσει ή να υπονομεύσει το έργο Του. Δεν υπάρχει καμία απαγόρευση στο έργο Του και σε ό,τι κάνει· αυτό δεν θα περιορίζεται από κανέναν άνθρωπο, γεγονός ή πράγμα, ούτε και θα αναστατώνεται από καμιά εχθρική δύναμη. Όσον αφορά το νέο Του έργο, είναι ένας παντοτινά νικηφόρος Βασιλιάς, ενώ όλες οι εχθρικές δυνάμεις και όλες οι αιρέσεις και οι πλάνες της ανθρωπότητας ποδοπατούνται κάτω από το υποπόδιό Του. Όποιο νέο στάδιο του έργου Του κι αν εκτελεί, σίγουρα θα αναπτύσσεται και θα επεκτείνεται μέσα από την ανθρωπότητα και σίγουρα θα εκτελείται ανεμπόδιστα σε ολόκληρο το σύμπαν, έως ότου ολοκληρωθεί το μέγα Του έργο. Αυτή είναι η παντοδυναμία και η σοφία του Θεού, η εξουσία και η δύναμή Του. Επομένως, ο Κύριος Ιησούς μπορούσε να βγει έξω στα φανερά και να εργαστεί το Σάββατο, επειδή στην καρδιά Του δεν υπήρχαν κανόνες, δεν υπήρχε καμιά γνώση ή δόγμα που να προήλθε από την ανθρωπότητα. Αυτό που Αυτός είχε ήταν το νέο έργο του Θεού και η οδός Του. Το έργο Του ήταν η οδός να ελευθερώσει την ανθρωπότητα, να αποδεσμεύσει τους ανθρώπους, να τους επιτρέψει να υπάρξουν στο φως και να ζήσουν. Εν τω μεταξύ, εκείνοι που λατρεύουν είδωλα ή ψεύτικους θεούς ζουν την κάθε μέρα δεσμευμένοι από τον Σατανά, περιορισμένοι από κάθε λογής κανόνες και ταμπού —σήμερα απαγορεύεται αυτό, αύριο κάτι άλλο— δεν έχουν καμία ελευθερία στις ζωές τους. Είναι σαν αλυσοδεμένοι φυλακισμένοι, που ζουν μια ζωή δίχως καμία χαρά. Τι αντιπροσωπεύει η «απαγόρευση»; Αντιπροσωπεύει περιορισμούς, δεσμά και κακό. Όταν ένας άνθρωπος λατρεύει κάποιο είδωλο, λατρεύει έναν ψεύτικο θεό, ένα κακό πνεύμα. Η απαγόρευση εμφανίζεται όταν ασκούνται τέτοιες δραστηριότητες. Δεν μπορείς να φας αυτό ή εκείνο, δεν μπορείς να βγεις έξω σήμερα, αύριο δεν μπορείς να μαγειρέψεις, την επομένη δεν μπορείς να μετακομίσεις σε νέο σπίτι, πρέπει να επιλέγονται συγκεκριμένες ημέρες για γάμους και κηδείες, ακόμη και για τη γέννηση ενός παιδιού. Πώς ονομάζεται αυτό; Αυτό ονομάζεται απαγόρευση· είναι η σκλαβιά της ανθρωπότητας, ενώ τα δεσμά του Σατανά και των κακών πνευμάτων ελέγχουν τους ανθρώπους και περιορίζουν τις καρδιές και τα σώματά τους. Υπάρχουν αυτές οι απαγορεύσεις με τον Θεό; Όταν μιλάς για την αγιοσύνη του Θεού, πρέπει πρώτα να σκεφτείς αυτό: Με τον Θεό, δεν υπάρχουν απαγορεύσεις. Ο Θεός έχει αρχές στον λόγο και στο έργο Του, αλλά όχι απαγορεύσεις, επειδή ο Θεός ο ίδιος είναι η αλήθεια, η οδός και η ζωή.

Τώρα, ας εξετάσουμε την επόμενη περικοπή από τις Γραφές: «Σας λέγω δε ότι εδώ είναι κάποιος μεγαλήτερος του ιερού. Εάν όμως εγνωρίζετε τι είναι Έλεον θέλω και ουχί θυσίαν, δεν ηθέλετε καταδικάσει τους αθώους. Διότι ο Υιός του ανθρώπου είναι κύριος και του σαββάτου» (Ματθ. 12:6-8). Σε τι αναφέρεται η λέξη «ιερό» εδώ; Για να το θέσουμε απλά, αναφέρεται σε ένα μεγαλοπρεπές, ψηλό κτίριο και, κατά την Εποχή του Νόμου, το ιερό ήταν μέρος για να λατρεύουν οι ιερείς τον Θεό. Όταν ο Κύριος Ιησούς είπε «εδώ είναι κάποιος μεγαλήτερος του ιερού», σε ποιον αναφερόταν το «κάποιος»; Προφανώς, το «κάποιος» είναι ο Κύριος Ιησούς στη σάρκα, γιατί μόνο Αυτός ήταν μεγαλύτερος του ιερού. Τι έλεγαν τα λόγια αυτά στους ανθρώπους; Έλεγαν στους ανθρώπους να βγουν από το ιερό —ο Θεός είχε ήδη εγκαταλείψει το ιερό και δεν εργαζόταν πια μέσα σ’ αυτό, επομένως οι άνθρωποι έπρεπε να αναζητήσουν τ’ αχνάρια του Θεού έξω από το ιερό και να ακολουθήσουν τα βήματά Του στο νέο Του έργο. Όταν ο Κύριος Ιησούς το είπε αυτό, υπήρχε μια λογική βάση πίσω από τα λόγια Του, η οποία ήταν ότι υπό τον νόμο, οι άνθρωποι είχαν καταλήξει να βλέπουν το ιερό σαν κάτι μεγαλύτερο από τον Θεό τον ίδιο. Με άλλα λόγια, οι άνθρωποι λάτρευαν το ιερό αντί να λατρεύουν τον Θεό, έτσι, ο Κύριος Ιησούς τους προειδοποίησε να μη λατρεύουν είδωλα, αλλά αντιθέτως να λατρεύουν τον Θεό, διότι είναι υπέρτατος. Έτσι, είπε: «Έλεον θέλω και ουχί θυσίαν». Είναι εμφανές πως, στα μάτια του Κυρίου Ιησού, οι περισσότεροι άνθρωποι που ζούσαν υπό τον νόμο δεν λάτρευαν πια τον Ιεχωβά, αλλά εκτελούσαν απλώς τη διαδικασία της θυσίας τυπικά, και ο Κύριος Ιησούς προσδιόρισε πως η διαδικασία αυτή συνιστούσε ειδωλολατρία. Οι ειδωλολάτρες αυτοί, έβλεπαν το ιερό σαν κάτι μεγαλύτερο και ανώτερο από τον Θεό. Στις καρδιές τους υπήρχε μόνο το ιερό, όχι ο Θεός, επομένως, αν επρόκειτο να χάσουν το ιερό, τότε θα έχαναν τον τόπο της κατοίκησής τους. Χωρίς το ιερό, δεν είχαν πού να λατρεύουν και δεν μπορούσαν να προσφέρουν τις θυσίες τους. Ο υποτιθέμενος «τόπος κατοίκησής» τους είναι ο τόπος όπου χρησιμοποιούσαν την ψεύτικη πρόφαση ότι λατρεύουν τον Ιεχωβά Θεό προκειμένου να παραμένουν στο ιερό και να εκτελέσουν τις δικές τους υποθέσεις. Η υποτιθέμενη «προσφορά θυσιών» ήταν απλώς η εκτέλεση των προσωπικών τους επαίσχυντων δοσοληψιών υπό το πρόσχημα της τέλεσης της υπηρεσίας τους στο ιερό. Αυτός ήταν ο λόγος που οι άνθρωποι της εποχής έβλεπαν το ιερό σαν κάτι μεγαλύτερο από τον Θεό. Ο Κύριος Ιησούς είπε αυτά τα λόγια ως προειδοποίηση προς τους ανθρώπους, επειδή χρησιμοποιούσαν το ιερό σαν βιτρίνα και τις θυσίες σαν κάλυψη για να εξαπατούν τους ανθρώπους και τον Θεό. Αν εφαρμόσετε τα λόγια αυτά στο παρόν, παραμένουν εξίσου έγκυρα και εξίσου σχετικά. Παρόλο που οι άνθρωποι σήμερα έχουν βιώσει διαφορετικό έργο του Θεού από αυτό που βίωσαν οι άνθρωποι στην Εποχή του Νόμου, η φύση-ουσία τους είναι η ίδια. Στο πλαίσιο του έργου σήμερα, οι άνθρωποι θα εξακολουθούν να κάνουν πράγματα του ίδιου τύπου όπως παρουσιάζονται στα λόγια «το ιερό είναι μεγαλύτερο από τον Θεό». Για παράδειγμα, οι άνθρωποι βλέπουν την εκτέλεση των καθηκόντων τους ως τη δουλειά τους· θεωρούν το να γίνεις μάρτυρας για τον Θεό και να πολεμήσεις τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα ως πολιτικά κινήματα για την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για τη δημοκρατία και την ελευθερία· μετατρέπουν το καθήκον τους να αξιοποιήσουν τις δεξιότητές τους σε καριέρα, αλλά αντιμετωπίζουν τον σεβασμό στον Θεό και την αποφυγή του κακού ως τίποτα περισσότερο από μια θρησκευτική διδαχή προς τήρηση, και ούτω καθεξής. Αυτές οι συμπεριφορές δεν είναι ουσιαστικά το ίδιο όπως «το ιερό είναι μεγαλύτερο από τον Θεό»; Η διαφορά είναι ότι, πριν δύο χιλιάδες χρόνια, οι άνθρωποι εκτελούσαν τις προσωπικές τους δραστηριότητες μέσα στο φυσικό ιερό, ενώ σήμερα, οι άνθρωποι εκτελούν τις προσωπικές τους δραστηριότητες σε άυλα ιερά. Οι άνθρωποι εκείνοι που εκτιμούν τους κανόνες θεωρούν τους κανόνες μεγαλύτερους από τον Θεό· οι άνθρωποι εκείνοι που αγαπούν το κύρος θεωρούν το κύρος μεγαλύτερο από τον Θεό· εκείνοι που αγαπούν την καριέρα τους θεωρούν τις καριέρες μεγαλύτερες από τον Θεό και ούτω καθεξής. Όλες οι εκφράσεις τους Με οδηγούν να πω: «Οι άνθρωποι, μέσα από τα λόγια τους, δοξάζουν τον Θεό ως τον μεγαλύτερο, ωστόσο, στα μάτια τους, τα πάντα είναι μεγαλύτερα από τον Θεό». Αυτό συμβαίνει γιατί οι άνθρωποι, ενόσω βρίσκονται στο μονοπάτι απ’ το οποίο ακολουθούν τον Θεό, μόλις βρουν την ευκαιρία να επιδείξουν τα δικά τους ταλέντα ή να ασκήσουν τις δικές τους δραστηριότητες ή να επιτύχουν στις δικές τους καριέρες, απομακρύνονται από τον Θεό και ρίχνονται στη λατρεμένη καριέρα τους. Όσο γι’ αυτό που τους έχει εμπιστευτεί ο Θεός και τις προθέσεις Του, τα πράγματα αυτά έχουν απορριφθεί εδώ και καιρό. Ποια είναι η διαφορά μεταξύ της κατάστασης αυτών των ανθρώπων και εκείνων που εκτελούσαν τις δραστηριότητες τους στο ιερό πριν δύο χιλιάδες χρόνια;

«Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Το έργο του Θεού, η διάθεση του Θεού και ο ίδιος ο Θεός Γ΄