Από τη Σιζάι, Ιαπωνία

Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Το να υπηρετεί κανείς τον Θεό δεν είναι απλή υπόθεση. Εκείνοι των οποίων η διεφθαρμένη διάθεση παραμένει αμετάβλητη, δεν μπορούν ποτέ να υπηρετήσουν τον Θεό. Αν η διάθεσή σου δεν έχει κριθεί και παιδευτεί από τον λόγο του Θεού, τότε εξακολουθεί να αντιπροσωπεύει τον Σατανά. Αυτό από μόνο του αρκεί για να αποδείξει ότι η υπηρεσία σου προς τον Θεό προέρχεται από την δική σου καλή πρόθεση. Αποτελεί υπηρεσία βασισμένη στη σατανική φύση σου. Υπηρετείς τον Θεό με τον φυσικό χαρακτήρα σου και σύμφωνα με τις δικές σου προσωπικές προτιμήσεις· επιπλέον, σκέφτεσαι συνεχώς ότι ο Θεός χαίρεται με ό,τι επιθυμείς να κάνεις και μισεί οτιδήποτε δεν επιθυμείς να κάνεις, ενώ καθοδηγείσαι εξ ολοκλήρου από τις δικές σου προτιμήσεις στο έργο σου. Μπορεί αυτό να ονομαστεί υπηρεσία προς τον Θεό; Τελικά, η διάθεσή της ζωής σου δεν πρόκειται να αλλάξει ούτε στο ελάχιστο· αντίθετα, θα γίνεις ακόμα πιο πεισματάρης επειδή υπηρετούσες τον Θεό, και αυτό θα κάνει τη διεφθαρμένη σου διάθεση να εδραιωθεί βαθιά. Με τον τρόπο αυτόν, θα αναπτύξεις μέσα σου κανόνες για την υπηρεσία προς τον Θεό, οι οποίοι βασίζονται κυρίως στο δικό σου χαρακτήρα, και την εμπειρία που προέρχεται από την υπηρεσία σου, ανάλογα με τη δική σου διάθεση. Αυτές είναι οι εμπειρίες και τα διδάγματα του ανθρώπου. Είναι η φιλοσοφία που έχει ο άνθρωπος για τη ζωή στον κόσμο. Τέτοιου είδους άνθρωποι ανήκουν στους Φαρισαίους και τους θρησκευτικούς αξιωματούχους. Αν δεν αφυπνιστούν και δεν μετανοήσουν, τότε σίγουρα θα γίνουν οι ψευδόχριστοι και οι αντίχριστοι που εξαπατούν τους ανθρώπους κατά τις έσχατες ημέρες. Οι ψευδόχριστοι και οι αντίχριστοι που προαναφέρθηκαν θα προκύψουν από τέτοιους ανθρώπους» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Η θρησκευτική υπηρεσία πρέπει να εξυγιανθεί). Η ανάγνωση αυτού του χωρίου του λόγου του Θεού μού θυμίζει μια εμπειρία που είχα πέντε χρόνια πριν. Είχα μόλις εκλεγεί επικεφαλής της εκκλησίας. Ήμουν πραγματικά ενθουσιώδης και είχα πάρει το καθήκον μου στα σοβαρά. Ήμουν αποφασισμένη να διαχειριστώ καλά το έργο της εκκλησίας. Όταν άρχισα να καταγράφω την κατάσταση εργασίας όλων των ομάδων, διαπίστωσα ότι ορισμένα μέλη ομάδας δεν ήταν κατάλληλα για τη δουλειά και οι επικεφαλής ομάδας δεν το διόρθωναν αυτό. Μερικοί δεν κατανοούσαν τις αρχές και οι επικεφαλής τους δεν παρείχαν συναναστροφή και βοήθεια αρκετά γρήγορα, κάτι το οποίο επηρέαζε το έργο της εκκλησίας. Η κατάσταση αυτή με απασχολούσε πραγματικά και σκεφτόμουν: «Τόσο οφθαλμοφανή προβλήματα και αφήνονται ανεπίλυτα. Προφανώς δεν είναι υπεύθυνοι στη δουλειά τους. Σίγουρα πρέπει να τους τα πω για τα καλά στην επόμενη συνάντηση και να είμαι απολύτως σίγουρη ότι γνωρίζουν πού τα πηγαίνουν στραβά». Στην επόμενη συγκέντρωση, ρώτησα επανειλημμένα τους εν λόγω επικεφαλής ομάδας για το έργο τους και επεσήμανα τα σφάλματα και τα ζητήματα που είχα διαπιστώσει. Μολονότι γνώριζαν ότι δεν έκαναν πρακτικό έργο και ήταν πρόθυμοι να αλλάξουν, και πάλι δεν ήμουν ικανοποιημένη. Σκεφτόμουν ότι αν δεν ήμουν αυστηρή και δεν ανέλυα ενδελεχώς την κατάσταση και δεν τους αντιμετώπιζα, δεν θα έβγαινε κανένα αποτέλεσμα. Τους επέπληξα λέγοντας ότι είναι επιπόλαιοι στα καθήκοντά τους και δεν επιλύουν πρακτικά προβλήματα, ότι αυτό διαταράσσει το έργο της εκκλησίας και ούτω καθεξής. Όταν τελείωσα, δεν τους ρώτησα πώς ένιωθαν κι απλά αισθάνθηκα υπερήφανη για τον εαυτό μου, σκεπτόμενη ότι είχα βρει προβλήματα και στη συνέχεια τα είχα διορθώσει. Μερικές μέρες αργότερα, όμως, μου είπε ένας συνεργάτης: «Ένας επικεφαλής ομάδας είπε ότι φοβάται να σε δει, ότι πιστεύει ότι θα τον αντιμετωπίσεις εάν διαπιστώσεις προβλήματα στο έργο του». Όταν το άκουσα αυτό, αναστατώθηκα λίγο, όμως αμέσως σκέφτηκα ότι είχα κάνει απλώς ό, τι χρειάζεται, που ήταν να ανακαλύπτω προβλήματα και μετά να τα διορθώνω, και ότι το να τους αντιμετωπίζω γινόταν για να πάρουν ένα μάθημα. Δεν το σκέφτηκα περαιτέρω. Στην επόμενη συνάντηση με τους επικεφαλής ομάδας, συνέχισα να ρωτάω αυστηρά για το έργο τους και, στη συνέχεια, τους αντιμετώπισα και ανέλυσα ενδελεχώς τα πράγματα όπου βρήκα κάποιο ζήτημα. Είπα επίσης με αυτοπεποίθηση: «Μερικοί αδελφοί και αδελφές φοβούνται να ερωτηθούν για το έργο τους. Τι μπορεί να φοβάσαι εάν κάνεις πρακτικό έργο; Μόνο μαθαίνοντας για το έργο σου, μπορούν να εντοπισθούν και να διορθωθούν εγκαίρως τα προβλήματα». Μετά τη συγκέντρωση, άκουσα έναν επικεφαλής ομάδας να λέει: «Εξακολουθώ να μαθαίνω πώς να κάνω το καθήκον μου και έχω πολλές δυσκολίες. Ήθελα να επιλυθούν μέσω της συναναστροφής στη συνάντησή μας, αντίθετα, όμως, το μόνο που νιώθω είναι περισσότερο άγχος». Ακούγοντάς το αυτό ταράχτηκα λίγο και ένιωσα ότι εγώ έφταιγα που η συγκέντρωση δεν ήταν καρποφόρα. Σκέφτηκα όμως ότι αυτό πιθανά οφείλετο απλώς στο μικρό μου ανάστημα, ότι η συναναστροφή μου δεν ήταν ξεκάθαρη και ότι ήταν φυσιολογικό ένας νέος επικεφαλής ομάδας να αισθάνεται πολλή πίεση. Αντιγύρισα απλώς: «Το άγχος δίνει κίνητρο. Δεν θα ήταν σωστό να μην νιώθεις έτσι». Ένας συνεργάτης έμαθε αργότερα ότι οι επικεφαλής ομάδας φοβόντουσαν να με δουν και να τους αντιμετωπίσω, και με προειδοποίησε: «Η αντιμετώπιση ανθρώπων κατ’ αυτόν τον τρόπο γίνεται με ψυχραιμία. Δεν είναι εποικοδομητική για τους αδελφούς και τις αδελφές. Θα πρέπει να συναναστρεφόμαστε περισσότερο για την αλήθεια ώστε να επιλύουμε τα ζητήματα και τις δυσκολίες τους». Και πάλι δεν το σκέφτηκα καθόλου περαιτέρω, πιστεύοντας ότι τα κίνητρά μου είναι σωστά και ότι ακόμη κι αν ήμουν λίγο σκληρή, απλώς έδειχνα υπευθυνότητα στο έργο μου. Έτσι, παρά τις επανειλημμένες προειδοποιήσεις από τους συνεργάτες μου, ποτέ δεν ήλθα ενώπιον του Θεού να κάνω την αυτοκριτική μου. Σταδιακά άρχισα να νιώθω ένα σκοτάδι ν’ απλώνεται στο πνεύμα μου και δεν μπορούσα να αντιληφθώ το έργο του Αγίου Πνεύματος. Υπέφερα και πονούσα. Μόνο τότε ήλθα ενώπιον του Θεού και έκανα την αυτοκριτική μου: «Γιατί δεν έχω πετύχει τίποτε στο καθήκον μου, παρά πέφτω συνεχώς σε αδιέξοδα; Γιατί οι αδελφοί κι οι αδελφές λένε συνεχώς ότι τους περιορίζω; Είναι πραγματικά όπως τα λένε οι συνεργάτες μου, ότι αντιμετωπίζω τους ανθρώπους χωρίς ψυχραιμία; Μα απλώς λέω τα πράγματα αυστηρά, έτσι ώστε να γίνεται καλά το έργο της εκκλησίας. Εάν δεν το έκανα, θα συνειδητοποιούσαν οι αδελφοί κι οι αδελφές πόσο σοβαρά είναι αυτά τα ζητήματα;» Ακόμη και μέσα στα βάσανα αυτά, προσπαθούσα να δικαιολογήσω τον εαυτό μου. Υπέφερα πραγματικά.

Μετά την προσευχή, διάβασα τα εξής λόγια του Θεού: «Ως επικεφαλής και εργάτες στην εκκλησία, αν θέλετε να οδηγήσετε τον εκλεκτό λαό του Θεού στην πραγματικότητα της αλήθειας και να υπηρετήσετε ως μάρτυρες του Θεού, το σημαντικότερο είναι να έχετε μια βαθύτερη κατανόηση του στόχου του Θεού να σώσει τους ανθρώπους και του σκοπού του έργου Του. Πρέπει να κατανοήσετε το θέλημα του Θεού και τις διάφορες απαιτήσεις Του από τους ανθρώπους. Πρέπει να είστε πρακτικοί στις προσπάθειές σας· να κάνετε πράξη μόνον όσα κατανοείτε και να επικοινωνείτε μόνο γι’ αυτό που γνωρίζετε. Μην κομπάζετε, μην υπερβάλλετε και μην κάνετε ανεύθυνες δηλώσεις. Αν υπερβάλλεις, οι άνθρωποι θα σε απεχθάνονται και θα νιώσεις ότι δέχεσαι μομφή αργότερα. Αυτό είναι εντελώς ανάρμοστο. Όταν παρέχεις την αλήθεια στους άλλους, δεν χρειάζεται απαραιτήτως να τους αντιμετωπίσεις και να τους επιπλήξεις προκειμένου να επιτύχουν την αλήθεια. Αν εσύ ο ίδιος δεν έχεις την αλήθεια και μόνο αντιμετωπίζεις και επιπλήττεις τους άλλους, εκείνοι θα σε φοβούνται, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως κατανοούν την αλήθεια. Σε κάποια διοικητική εργασία, είναι καλό να αντιμετωπίζεις και να κλαδεύεις τους άλλους και να τους πειθαρχείς σε κάποιο βαθμό. Όμως, αν δεν μπορείς να τους παρέχεις την αλήθεια και γνωρίζεις μόνο πώς να είσαι αυταρχικός και να επιπλήττεις τους άλλους, θα αποκαλυφθούν η διαφθορά και η ασχήμια σου. Με την πάροδο του χρόνου, καθώς οι άνθρωποι θα αδυνατούν να αποκτήσουν την παροχή της ζωής ή πρακτικά πράγματα από σένα, θα καταλήξουν να σε απεχθάνονται και να νιώθουν αηδία για σένα. Όσοι στερούνται διάκρισης θα μάθουν αρνητικά πράγματα από σένα· θα μάθουν να αντιμετωπίζουν και να κλαδεύουν τους άλλους, να θυμώνουν και να χάνουν την ψυχραιμία τους. Αυτό δεν ισοδυναμεί με το να οδηγείς τους άλλους στο μονοπάτι του Παύλου, στο μονοπάτι προς την απώλεια; Δεν αποτελεί αυτό ανόμημα; Το έργο σας θα πρέπει να εστιάζει στη μετάδοση της αλήθειας και στην παροχή ζωής στους άλλους. Αν το μόνο που κάνεις είναι να αντιμετωπίζεις και να κάνεις κήρυγμα τυφλά στους άλλους, πώς θα κατανοήσουν ποτέ την αλήθεια; Καθώς περνά ο καιρός, οι άνθρωποι θα δουν ποιος πραγματικά είσαι και θα σε εγκαταλείψουν. Πώς μπορείς να περιμένεις να φέρεις τους άλλους ενώπιον του Θεού κατ’ αυτόν τον τρόπο; Πώς γίνεται να αποτελεί αυτό επιτέλεση έργου; Θα τους χάσεις όλους αν συνεχίσεις να εργάζεσαι κατ’ αυτόν τον τρόπο. Τι έργο ελπίζεις να πραγματοποιήσεις, τέλος πάντων; Μερικοί επικεφαλής είναι ανίκανοι να μεταδώσουν την αλήθεια για να επιλύσουν προβλήματα. Αντιθέτως, απλώς αντιμετωπίζουν τυφλά τους άλλους και επιδεικνύουν τη δύναμή τους, έτσι ώστε οι άλλοι να καταλήξουν να τους φοβούνται και να τους υπακούν. Οι άνθρωποι αυτού του είδους είναι ψευδοεπικεφαλής και αντίχριστοι. Εκείνοι των οποίων η διάθεση δεν έχει αλλάξει είναι ανίκανοι να εκτελέσουν εκκλησιαστικό έργο και αδυνατούν να υπηρετήσουν τον Θεό» («Μόνο όσοι κατέχουν την πραγματικότητα της αλήθειας μπορούν ηγηθούν» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). Ο λόγος του Θεού εξέθετε τέλεια την κατάστασή μου. Έτσι ακριβώς έκανα το καθήκον μου. Αντί να επικεντρώνομαι στη συναναστροφή για την αλήθεια προς χειρισμό των προβλημάτων, εγώ συμπεριφερόμουν σαν κυκλοθυμική, αντιμετωπίζοντας, επιπλήττοντας και επιτιμώντας τους άλλους. Κατά συνέπεια, ένιωθαν περιορισμένοι, φοβισμένοι και με απέφευγαν. Αηδίαζα επίσης τον Θεό επειδή ζούσα μέσα στη διεφθαρμένη διάθεσή μου. Είχα χάσει το έργο του Αγίου Πνεύματος και είχα βυθιστεί στο σκοτάδι. Αναλογιζόμενη εκείνη την εποχή, όταν διαπίστωνα προβλήματα στα καθήκοντα των αδελφών, σπανίως αναζητούσα την αλήθεια ή έβρισκα λόγια του Θεού για μια συγκεκριμένη συναναστροφή και πραγματικά δεν τους κατεύθυνα προς ένα μονοπάτι άσκησης. Απλώς τους κατσάδιαζα και τους επέπληττα με την αλαζονική μου διάθεση. Όταν διαπίστωσα ότι αισθάνονται να τους πνίγω, και πάλι δεν έκανα την αυτοκριτική μου. Νόμιζα ότι έδειχνα υπευθυνότητα στο καθήκον μου, ότι νοιαζόμουν για το θέλημα του Θεού και επέλυα πρακτικά προβλήματα. Ο Θεός με προειδοποίησε μέσω των συνεργατών μου να μην αντιμετωπίζω αυθαίρετα τους ανθρώπους χωρίς ψυχραιμία, όμως εγώ το αγνόησα. Ως αποτέλεσμα αυτού, ορισμένοι αδελφοί και αδελφές είχαν γίνει αρνητικοί. Με φοβόντουσαν και με απέφευγαν. Ούτε το έργο της εκκλησίας πήγαινε καλά. Ο Θεός απαιτεί σαφώς οι επικεφαλής και οι εργάτες να κάνουν το έργο τους κυρίως μέσω της συναναστροφής για την αλήθεια. Οι αδελφοί κι οι αδελφές πρέπει να κατανοήσουν την αλήθεια προτού μπορέσουν να αναγνωρίσουν τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους και την αλήθεια της διαφθοράς τους, και μόνο τότε οδηγούνται στο να κάνουν πράξη τον λόγο του Θεού και να κάνουν τα καθήκοντά τους καλά. Εγώ όμως πίστευα ακόμη ότι έπρεπε να είμαι σκληρή στο έργο μου, ότι όταν ανακάλυπτα ζητήματα έπρεπε να τους επιπλήττω και να τους επιτιμώ ανελέητα και ότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος να διαπιστώσουν τα προβλήματά τους και να τα διορθώσουν. Νόμιζα ότι ήταν ο μόνος τρόπος για να επιτύχω αποτελέσματα. Διαπίστωσα τότε πόσο παράλογη είναι πραγματικά αυτή η οπτική! Δουλεύοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο, εκμεταλλευόμουν τη θέση μου και κατσάδιαζα και περιόριζα αλαζονικά τους ανθρώπους. Δεν επέλυα τα προβλήματα των άλλων με τη συναναστροφή για την αλήθεια. Ο Θεός απαιτεί οι επικεφαλής να χρησιμοποιούν τη συναναστροφή για την αλήθεια προς επίλυση των προβλημάτων των αδελφών, να είναι ισότιμοι με όλους, να συναναστρέφονται για τον λόγο του Θεού με βάση τις πραγματικές δυσκολίες των ανθρώπων και να μοιράζονται τη συναναστροφή για τη δική τους εμπειρία και κατανόηση ώστε να καθοδηγούν και να βοηθούν τους άλλους. Εάν τύχει να αντιμετωπίσουν ή να εκθέσουν κάποιον, αυτό πρέπει να γίνεται με βάση τη συναναστροφή για την αλήθεια, για να τονίσουν την ουσία και τα βασικά σημεία ενός προβλήματος, ώστε οι άνθρωποι να κατανοήσουν τι απαιτεί ο Θεός προκειμένου να δουν καθαρά τα προβλήματά τους, τη φύση των προβλημάτων τους, τις επικίνδυνες συνέπειές τους, αλλά και για να ξέρουν τι να κάνουν ώστε να συμμορφώνονται με την αλήθεια και πώς να κάνουν το καθήκον τους όπως απαιτεί ο Θεός. Εγώ όμως δεν είχα κάνει το καθήκον μου όπως απαιτούσε ο Θεός. Δεν άκουσα τις υπενθυμίσεις των συνεργατών μου και, πολύ περισσότερο, δεν αναλογίστηκα τη φύση και τις συνέπειες τού να επιπλήττω τους ανθρώπους με βάση τη σατανική μου διάθεση στο καθήκον μου. Το δικαιολογούσα μέσα μου, λέγοντας ότι ήταν για το δικό τους καλό και για το έργο της εκκλησίας. Δεν ήμουν στον σωστό δρόμο στο καθήκον μου, και όχι μόνο δεν ωφελούσα καθόλου τους άλλους, αλλά στην ουσία τους περιόριζα. Όλοι ένοιωθαν δυστυχισμένοι και να πνίγονται. Δεν τους έβλαπτα; Έκανα κακό! Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι το να κάνω το καθήκον μου με βάση τη σατανική μου διάθεση θα είχε τόσο σοβαρές συνέπειες. Πραγματικά μετάνιωνα που τους αντιμετώπιζα και τους επέπληττα κατ’ αυτόν τον τρόπο. Έσπευσα να έλθω ενώπιον του Θεού προσευχόμενη και αναζητώντας, και σκέφτηκα: Τι ακριβώς με έκανε να πράττω το κακό χωρίς καν να το γνωρίζω;

Μετά από αυτό, διάβασα το εξής στον λόγο του Θεού: «Εάν κατέχεις πραγματικά την αλήθεια μέσα σου, το μονοπάτι που βαδίζεις θα είναι εκ φύσεως το σωστό μονοπάτι. Χωρίς την αλήθεια, είναι εύκολο να πράξεις το κακό, και θα το κάνεις άθελά σου. Για παράδειγμα, αν υπήρχαν μέσα σου η αλαζονεία και η έπαρση, θα σου ήταν αδύνατον να αποφύγεις να αψηφήσεις τον Θεό· θα ένιωθες αναγκασμένος να Τον αψηφήσεις. Δεν θα το έκανες σκόπιμα, θα το έκανες υπό την κυριαρχία της αλαζονικής και υπεροπτικής φύσης σου. Η αλαζονεία και η έπαρσή σου θα σε ανάγκαζαν να κοιτάζεις τον Θεό αφ’ υψηλού και να Τον βλέπεις ως ανάξιο· θα σε έκαναν να εξυμνείς τον εαυτό σου, να επιδεικνύεσαι μονίμως και, εν τέλει, να καθίσεις στη θέση του Θεού και να γίνεις μάρτυρας για τον εαυτό σου. Στο τέλος, θα μετέτρεπες τις δικές σου ιδέες, το σκεπτικό και τις αντιλήψεις σου σε αλήθειες που θα έπρεπε να λατρεύονται. Δες πόσο κακό γίνεται από τους ανθρώπους όταν αυτοί κυριαρχούνται από την αλαζονική και υπεροπτική τους φύση!» («Μόνο αναζητώντας την αλήθεια, μπορεί να επιτύχει κανείς αλλαγή στη διάθεσή του» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). Τα λόγια του Θεού αποκάλυψαν τον βαθύτερο λόγο που έπραττα το κακό: με έλεγχε η αλαζονική και επηρμένη φύση μου. Λόγω της αλαζονικής, επηρμένης φύσης μου, πίστευα πάντοτε ότι είμαι πιο υπεύθυνη από τους άλλους, οπότε τους διαφέντευα. Όταν υπήρχαν λάθη ή παραλείψεις στο έργο των αδελφών, τους υποτιμούσα, χρησιμοποιώντας τη θέση μου για να τους επιπλήξω και να τους αντιμετωπίσω. Δεν έδειχνα κατανόηση ή συμπόνοια. Υπό τον έλεγχο της αλαζονικής αυτής φύσης, είχα επίσης απόλυτη εμπιστοσύνη στον εαυτό μου, πιστεύοντας ότι ο μόνος τρόπος για την επίλυση των προβλημάτων ήταν να αντιμετωπίζω τους ανθρώπους αυστηρά. Παρουσίαζα τις δικές μου αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες σαν να είναι η αλήθεια. Ακόμη κι όταν είδα ότι ο τρόπος που δουλεύω πνίγει τους άλλους, επέμενα και πάλι πεισματικά, απρόθυμη να ακούσω τους αδελφούς και τις αδελφές. Ακόμη κι όταν οι συνεργάτες μου με προειδοποίησαν, και πάλι δεν έκανα την αυτοκριτική μου. Νόμιζα ότι είχα απλώς χρησιμοποιήσει έναν κάπως σκληρό τόνο κι ότι αυτοί δεν μπορούσαν να διαχειριστούν την αντιμετώπιση. Έκανα το καθήκον μου με βάση την αλαζονική, σατανική μου διάθεση, βλάπτοντας τους αδελφούς και τις αδελφές και καθυστερώντας το έργο της εκκλησίας. Το μόνο που είχα καταφέρει ήταν το κακό τού να αντιστέκομαι στον Θεό!

Αργότερα διάβασα τα εξής λόγια από τον Θεό: «Υπηρετείς τον Θεό με τον φυσικό χαρακτήρα σου και σύμφωνα με τις δικές σου προσωπικές προτιμήσεις· επιπλέον, σκέφτεσαι συνεχώς ότι ο Θεός χαίρεται με ό,τι επιθυμείς να κάνεις και μισεί οτιδήποτε δεν επιθυμείς να κάνεις, ενώ καθοδηγείσαι εξ ολοκλήρου από τις δικές σου προτιμήσεις στο έργο σου. Μπορεί αυτό να ονομαστεί υπηρεσία προς τον Θεό; Τελικά, η διάθεσή της ζωής σου δεν πρόκειται να αλλάξει ούτε στο ελάχιστο· αντίθετα, θα γίνεις ακόμα πιο πεισματάρης επειδή υπηρετούσες τον Θεό, και αυτό θα κάνει τη διεφθαρμένη σου διάθεση να εδραιωθεί βαθιά. Με τον τρόπο αυτόν, θα αναπτύξεις μέσα σου κανόνες για την υπηρεσία προς τον Θεό, οι οποίοι βασίζονται κυρίως στο δικό σου χαρακτήρα, και την εμπειρία που προέρχεται από την υπηρεσία σου, ανάλογα με τη δική σου διάθεση. Αυτές είναι οι εμπειρίες και τα διδάγματα του ανθρώπου. Είναι η φιλοσοφία που έχει ο άνθρωπος για τη ζωή στον κόσμο. Τέτοιου είδους άνθρωποι ανήκουν στους Φαρισαίους και τους θρησκευτικούς αξιωματούχους. Αν δεν αφυπνιστούν και δεν μετανοήσουν, τότε σίγουρα θα γίνουν οι ψευδόχριστοι και οι αντίχριστοι που εξαπατούν τους ανθρώπους κατά τις έσχατες ημέρες. Οι ψευδόχριστοι και οι αντίχριστοι που προαναφέρθηκαν θα προκύψουν από τέτοιους ανθρώπους. Αν εκείνοι που υπηρετούν τον Θεό ακολουθήσουν τον δικό τους χαρακτήρα και πράξουν σύμφωνα με τη δική τους βούληση, τότε κινδυνεύουν να εκδιωχθούν ανά πάσα στιγμή. Εκείνοι που εκμεταλλεύονται τα πολλά χρόνια εμπειρίας τους στην υπηρεσία του Θεού με σκοπό να κερδίσουν τις καρδιές των άλλων, να τους κάνουν κήρυγμα και να τους περιορίσουν, και να χαίρουν της υψηλής τους εκτίμησης —και που ποτέ δεν μετανοούν, ποτέ δεν εξομολογούνται τις αμαρτίες τους, ποτέ δεν αποκηρύσσουν τα οφέλη της θέσης τους— αυτού του είδους οι άνθρωποι θα εκπέσουν ενώπιων του Θεού. Είναι άνθρωποι του ίδιου είδους με τον Παύλο, εκμεταλλευόμενοι το κύρος τους και εκθειάζοντας τα προσόντα τους. Ο Θεός δε θα οδηγήσει αυτούς τους ανθρώπους στην τελείωση. Αυτού του είδους η υπηρεσία επεμβαίνει στο έργο του Θεού» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Η θρησκευτική υπηρεσία πρέπει να εξυγιανθεί). Συγκλονίστηκα διαβάζοντας αυτά τα λόγια και αισθάνθηκα ότι η διάθεση του Θεού δεν ανέχεται καμία ύβρη. Είδα ότι στα χρόνια της πίστης μου, δεν είχα επικεντρωθεί στην αναζήτηση των αρχών της αλήθειας, αλλά απλώς έκανα το καθήκον μου με τον δικό μου τρόπο. Ήμουν ανεξέλεγκτη στην αλαζονική μου διάθεση, επιπλήττοντας και περιορίζοντας τους ανθρώπους από τη θέση ισχύος μου, και κατέληξα να περιορίζω τους αδελφούς και τις αδελφές μου. Ένιωθαν να πνίγονται και να πονάνε. Μου έλειπε τόσο η ανθρώπινη φύση. Όχι μόνο δεν είχα καταφέρει να επιλύσω τα πρακτικά προβλήματα των αδελφών, αλλά και είχα παρεμποδίσει την είσοδό τους στη ζωή κι είχα καθυστερήσει το έργο της εκκλησίας. Έτσι έκανα το καθήκον μου; Δεν ενεργούσα ως τσιράκι του Σατανά; Πάντοτε πίστευα ότι τα κίνητρά μου είναι ορθά, ότι νοιάζομαι για το έργο της εκκλησίας, τότε όμως διαπίστωσα ότι το να έχω λίγο ενθουσιασμό και να γνωρίζω κάτι από το δόγμα δεν είναι αρκετό για να ικανοποιώ τον Θεό με το καθήκον μου. Εάν δεν αποδεχθώ την κρίση και την παίδευση του λόγου του Θεού, η σατανική μου διάθεση δεν μπορεί να αλλάξει και τότε το καθήκον μου δεν θα συμφωνεί με το θέλημα του Θεού. Απλώς θα πράττω το κακό και θα αντιστέκομαι στον Θεό παρά τη θέλησή μου. Σκέφτηκα τους ψευδείς επικεφαλής και τους αντίχριστους που είχαν εξαλειφθεί. Δεν αποδέχτηκαν την κρίση και την παίδευση του λόγου του Θεού, ούτε έκαναν πράξη την αλήθεια, αντιθέτως έκαναν το καθήκον τους με τις σατανικές τους διαθέσεις, τόσο αλαζόνες, επηρμένοι και υπεροπτικοί, αντιμετωπίζοντας και επιπλήττοντας τους ανθρώπους αυθαίρετα, αφ’ υψηλού και με τυραννικό τρόπο. Η επίδρασή τους στους άλλους δεν ήταν παρά επιβλαβής και δεν έκαναν τίποτε παρά να γκρεμίζουν και να διαταράσσουν το έργο της εκκλησίας. Το έργο τους δεν ήταν άλλο παρά να πράττουν το κακό και να αντιστέκονται στον Θεό! Όπως ακριβώς είπε και ο Κύριος Ιησούς: «Πολλοί θέλουσιν ειπεί προς εμέ εν εκείνη τη ημέρα, Κύριε, Κύριε, δεν προεφητεύσαμεν εν τω ονόματί σου, και εν τω ονόματί σου εξεβάλομεν δαιμόνια, και εν τω ονόματί σου εκάμομεν θαύματα πολλά; Και τότε θέλω ομολογήσει προς αυτούς ότι ποτέ δεν σας εγνώρισα· φεύγετε απ’ εμού οι εργαζόμενοι την ανομίαν» (Κατά Ματθαίον 7:22-23). Αυτό με έκανε να φοβηθώ κάπως. Εάν συνέχιζα να κάνω το καθήκον μου στηριζόμενη στη σατανική μου διάθεση, τότε απλώς και μόνο θα διατάρασσα το έργο της εκκλησίας και ο Θεός θα με καταδίκαζε και θα με εξάλειφε, όπως ακριβώς και τους άλλους εκείνους αμαρτωλούς που Του αντιστέκονταν. Τότε συνειδητοποίησα ότι η άκαρπη εκκλησιαστική ζωή και το ανεκπλήρωτο καθήκον μου ήταν η έκθεσή μου από τον Θεό και ότι θα έπρεπε να έλθω ενώπιόν Του για να κάνω την αυτοκριτική μου και να μετανοήσω σε Αυτόν. Όταν σκέφτομαι τι αλαζονική φύση είχα, χωρίς την κρίση και την έκθεση του λόγου του Θεού και τα όσα αποκάλυψαν τα γεγονότα, δεν θα μπορούσα ποτέ να έχω υποταχθεί. Ποτέ δεν θα είχα δει τις επικίνδυνες συνέπειες τού να κάνω το καθήκον μου με βάση τη σατανική μου διάθεση. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή συγκινήθηκα πραγματικά και ένιωσα ότι δεν μπορούσα να συνεχίσω έτσι. Έπρεπε να αναζητήσω την αλήθεια για να διορθώσω τη διαφθορά μου.

Στη συνέχεια, διάβασα το εξής στον λόγο του Θεού: «Όταν σε πλήττει κάποιο ζήτημα, πρέπει να διατηρείς την ψυχραιμία σου, να υιοθετείς τη σωστή προσέγγιση, όπως και πρέπει να κάνεις μια επιλογή. Θα πρέπει να μάθεις να χρησιμοποιείς την αλήθεια για να επιλύεις το ζήτημα. Σε κανονικούς καιρούς, σε τι ωφελεί το να κατανοείς κάποιες αλήθειες; Δεν είναι για να γεμίσεις την κοιλιά σου και δεν είναι για να έχεις απλώς κάτι να πεις, ούτε για να επιλύσεις τα προβλήματα των άλλων. Πρωτίστως, ωφελεί στο να επιλύσεις τα δικά σου προβλήματα, τις δικές σου δυσκολίες —μόνο αφότου επιλύσεις τις δικές σου δυσκολίες, μπορείς να επιλύσεις τις δυσκολίες των άλλων» («Οι μπερδεμένοι άνθρωποι δεν μπορούν να σωθούν» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). «Πρέπει να κατανοείς τους ανθρώπους τους οποίους συναναστρέφεσαι και να συναναστρέφεσαι σχετικά με τα πνευματικά ζητήματα στη ζωή· μόνο τότε μπορείς να παρέχεις ζωή στους άλλους και να αντισταθμίζεις τις ελλείψεις τους. Δεν θα πρέπει να τους μιλάς με διδακτικό τόνο· αυτή είναι, θεμελιωδώς, η λανθασμένη θέση να έχει κανείς. Κατά τη συναναστροφή, πρέπει να κατανοείς τα πνευματικά ζητήματα, να διαθέτεις σοφία και να είσαι σε θέση να κατανοείς τι υπάρχει μέσα στις καρδιές των ανθρώπων. Αν πρόκειται να υπηρετήσεις τους άλλους, τότε πρέπει να είσαι το σωστό είδος ανθρώπου και πρέπει να συναναστρέφεσαι με όλο σου το είναι» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ομιλίες του Χριστού στην αρχή, Κεφάλαιο 13). Μέσα από τον λόγο του Θεού κατανόησα ότι για να επιλύουμε τα προβλήματα των άλλων, πρέπει πρώτα να κάνουμε πράξη και να εισερχόμαστε στον λόγο του Θεού. Πρέπει να αναζητούμε την αλήθεια και να διορθώσουμε τη διαφθορά μας. Αυτό είναι το σημαντικότερο. Είναι σημαντικό να διακρίνουμε τη διεφθαρμένη διάθεσή μας, οπότε όταν κάποιος άλλος αποκαλύπτει τέτοιου είδους διαφθορά, θα ξέρουμε πώς να τον βοηθήσουμε, πώς να συναναστραφούμε για τη δική μας εμπειρία και κατανόηση ώστε να του δείξουμε ένα μονοπάτι άσκησης. Θα είμαστε επίσης σε θέση να προσεγγίζουμε τους άλλους σωστά και να διαπιστώνουμε ότι έχουμε την ίδια διαφθορά που βλέπουμε στους άλλους, ότι είναι ακριβώς η ίδια. Τότε δεν θα πιστεύουμε ότι είμαστε καλύτεροι από τους άλλους, αλλά μπορούμε να συναναστρεφόμαστε επί ίσοις όροις. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος συναναστροφής που θα ωφελήσει τους άλλους. Τι έκανα όμως εγώ αντ’ αυτού; Δεν επικεντρωνόμουν στη δική μου είσοδο, ούτε στοχαζόμουν για τα προβλήματά μου στο καθήκον μου. Αντιθέτως, απλώς εργαζόμουν για χάρη της εργασίας, σαν να μην με άγγιζε η διαφθορά. Ήμουν απασχολημένη με το να διορθώνω τα προβλήματα των άλλων και όταν η συναναστροφή μου δεν βοηθούσε, τους επέπληττα υπεροπτικά. Δεν βίωνα την ανθρώπινη ομοιότητα. Ήμουν σαν δαίμονας. Ήμουν αηδιαστική και μισητή στον Θεό και απεχθής στους άλλους ανθρώπους. Η αλήθεια ήταν ότι εκείνοι οι αδελφοί κι οι αδελφές ήθελαν να κάνουν το καθήκον τους καλά, αλλά δεν ήξεραν πώς, επειδή δεν κατανοούσαν πλήρως τις αρχές. Όταν υπάρχουν σφάλματα ή παραλείψεις στην εργασία, θα πρέπει να κατανοούμε και να συγχωρούμε, καθοδηγώντας και βοηθώντας με πιο θετικό τρόπο, ώστε να μπορούμε να αναζητούμε την αλήθεια και να επιλύουμε τα θέματα μαζί. Θα πρέπει να επιπλήττουμε και να προειδοποιούμε μόνο τους ανθρώπους που είναι εν γνώσει τους αμελείς στα καθήκοντά τους, δεν θα πρέπει όμως να είναι αυτό ο κανόνας. Η καρδιά μου έλαμψε όταν το κατάλαβα αυτό και ήξερα πώς θα έπρεπε να κάνω το καθήκον μου από τότε και στο εξής.

Λίγο καιρό μετά από αυτό, άκουσα ότι υπάρχει μια επικεφαλής ομάδας με καλό επίπεδο και αγνή κατανόηση της αλήθειας, η οποία μπορούσε να επιλύει πρακτικά προβλήματα μέσω της συναναστροφής για την αλήθεια, ένιωθε όμως αδύναμη και υποχωρούσε μπροστά στα προβλήματα και τις δυσκολίες. Ένιωσα και πάλι να φουντώνω το ίδιο δευτερόλεπτο που το άκουσα αυτό, πιστεύοντας ότι δεν έπαιρνε στα σοβαρά το καθήκον της και έπρεπε να την αντιμετωπίσω σκληρά. Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι ενεργούσα ξανά στα τυφλά σύμφωνα με την αλαζονική μου διάθεση. Προσευχήθηκα γρήγορα στον Θεό και ήμουν αποφασισμένη να ασκηθώ σύμφωνα με τον λόγο Του αυτήν τη φορά. Αναζήτησα τότε την εν λόγω επικεφαλής ομάδας και είχα μια εγκάρδια συζήτηση μαζί της ώστε να καταλάβω την κατάσταση και τις δυσκολίες της. Βρήκα σχετικά λόγια από τον Θεό και χρησιμοποίησα τις προσωπικές μου εμπειρίες στη συναναστροφή μου. Συνειδητοποίησε ότι δεν ήταν αφοσιωμένη στην αποστολή από τον Θεό και ήθελε να αλλάξει. Ήταν πραγματικά συγκινητικό για μένα να βλέπω την αδελφή μου να μπορεί να κάνει την αυτοκριτική της και να είναι πρόθυμη να αλλάξει. Στο τέλος εκτίμησα πραγματικά ότι ο επικεφαλής της εκκλησίας πρέπει να επικεντρώνεται στη συναναστροφή για την αλήθεια ώστε να διαπαιδαγωγεί πραγματικά τους άλλους. Είναι ο μόνος τρόπος ώστε να ωφελείται η ζωή των ανθρώπων.