Από τη Σιγίν, Κίνα

Γεννήθηκα σε μια χριστιανική οικογένεια, και πολλοί συγγενείς μου είναι ιεροκήρυκες. Πιστεύω στον Κύριο μαζί με τους γονείς μου από τότε που ήμουν μικρή. Όταν μεγάλωσα, έκανα την εξής προσευχή στον Κύριο: Αν έβρισκα έναν σύζυγο που να πιστεύει κι εκείνος, θα αφιέρωνα τον εαυτό μου κι εκείνον στην υπηρεσία του Κυρίου. Όταν παντρεύτηκα, ο σύζυγός μου, πράγματι, κατέληξε να πιστεύει στον Κύριο και, για την ακρίβεια, έγινε ένας αφοσιωμένος ιεροκήρυκας πλήρους απασχόλησης. Προκειμένου να μπορέσει ο σύζυγός μου να αφοσιωθεί στο έργο του για τον Κύριο και να τηρήσει τη δέσμευση που είχε αναλάβει ενώπιον του Κυρίου, πήρα την πρωτοβουλία να αναλάβω τις δύσκολες δουλειές στη διαχείριση του νοικοκυριού. Παρόλο που ήταν λίγο δύσκολο και κουραστικό, η καρδιά μου ήταν γεμάτη χαρά και γαλήνη, ανεξάρτητα από το πόσο δύσκολη γινόταν η κατάσταση, διότι είχα τον Κύριο για στήριγμά μου.

To 1997 ήλθε και παρήλθε, και κάποια στιγμή, συνειδητοποίησα πως τα κηρύγματα του συζύγου μου δεν περιείχαν πια το φως που είχαν κάποτε. Όποτε του ζητούσα να κάνει κάτι στο σπίτι, προφασιζόταν πάντα ότι ήταν απασχολημένος με το κηρυγματικό του έργο. Ακόμα κι όταν έκανε κάποια δουλειά του σπιτιού, δεν την έκανε με την καρδιά του, και συχνά ξεσπούσε πάνω μου για ασήμαντα πράγματα. Παρόλο που εξωτερικά έκανα υπομονή και δεν λογομαχούσα μαζί του, μέσα μου ένιωθα πραγματικά απογοητευμένη με τη συμπεριφορά του συζύγου μου. Το βαρύ φορτίο του νοικοκυριού μας μαζί με τη συσκότιση του πνεύματός μου, με έκαναν να αγωνιώ. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να παρουσιάζομαι ενώπιον του Κυρίου για να προσευχηθώ και να Του ανοίξω την καρδιά μου μες στα μαύρα μεσάνυχτα, όταν όλοι κοιμούνταν, και να Του ζητήσω να μου δώσει περισσότερη πίστη και δύναμη. Την ίδια στιγμή, λαχταρούσα για τη σύντομη επιστροφή του Κυρίου, για να με σώσει από αυτή τη μίζερη ύπαρξη.

Μια μέρα, τον Απρίλιο του 2000, καθώς τακτοποιούσα κάποια ρούχα, βρήκα τυχαία την τσάντα του συζύγου μου και είδα ότι ήταν εντελώς γεμάτη. Από περιέργεια, την άνοιξα και είδα μια Βίβλο και ένα υμνολόγιο, καθώς επίσης και ένα ολοκαίνουργιο βιβλίο με ένα εξωτερικό κάλυμμα. Σκέφτηκα: «Πώς και δεν έχω ξαναδεί αυτό το βιβλίο; Θα πρέπει να είναι κάποιο βιβλίο αναφοράς για κηρύγματα ή οι εμπειρίες κάποιας πνευματικής προσωπικότητας. Πρέπει να το διαβάσω —μπορεί να λάβω κάποια τροφή απ’ αυτό». Από περιέργεια, το άνοιξα και διάβασα τον εξής τίτλο: «Όσοι πρόκειται να οδηγηθούν στην τελείωση πρέπει να υποβληθούν σε εξευγενισμό». «Τι πρωτότυπος τίτλος!» σκέφτηκα. «Κρίνοντας από τον τίτλο, η εμπειρία του εξευγενισμού δεν είναι κάτι κακό! Αυτή την περίοδο, υποβάλλομαι σε έναν εξευγενισμό τον οποίο δεν μπορώ να ξεπεράσω. Άρα, χρειάζεται να το διαβάσω προσεκτικά, για να δω τη δική του εμπειρία εξευγενισμού. Ίσως τότε να μπορώ να βρω μέσα απ’ αυτήν ένα μονοπάτι προς την πράξη». Και τότε, άρχισα να διαβάζω: «Κατά το παρελθόν, όλοι οι άνθρωποι προσέρχονταν ενώπιον του Θεού για να πάρουν τις αποφάσεις τους, λέγοντας: “Ακόμη κι αν κανένας άλλος δεν αγαπάει τον Θεό, εγώ πρέπει να Τον αγαπώ”. Τώρα, όμως, ο εξευγενισμός έρχεται πάνω σου, κι εφόσον αυτό δεν συνάδει με τις αντιλήψεις σου, χάνεις την πίστη σου στον Θεό. Είναι αυτή γνήσια αγάπη; Έχεις διαβάσει πολλές φορές για τις πράξεις του Ιώβ —τις έχεις ξεχάσει; Η αληθινή αγάπη μπορεί να διαμορφωθεί μόνο μέσα από την πίστη. […] Όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με βάσανα, πρέπει να είσαι σε θέση να παραμερίζεις το ενδιαφέρον για τη σάρκα και να μην κάνεις παράπονα κατά του Θεού. Όταν ο Θεός σού κρύβεται, πρέπει να είσαι σε θέση να έχεις την πίστη να Τον ακολουθείς, να διατηρείς την πρότερη αγάπη σου χωρίς να την αφήνεις να εξασθενήσει ή να εξαφανιστεί. Ό,τι κι αν κάνει ο Θεός, εσύ πρέπει να υποτάσσεσαι στο σχέδιό Του και να είσαι προετοιμασμένος να καταραστείς την ίδια σου τη σάρκα αντί να κάνεις παράπονα εναντίον Του. Όταν βρίσκεσαι αντιμέτωπος με δοκιμασίες, πρέπει να ικανοποιείς τον Θεό, παρόλο που μπορεί να κλαις πικρά ή να διστάζεις να αποχωριστείς κάποιο αγαπημένο σου αντικείμενο. Αυτή μόνο είναι αληθινή αγάπη και πίστη. Όποιο κι αν είναι το πραγματικό σου ανάστημα, πρέπει πρώτα να κατέχεις και τη θέληση να υποστείς κακουχίες αλλά και αληθινή πίστη, και πρέπει, επίσης, να έχεις τη θέληση να απαρνηθείς τη σάρκα. Θα πρέπει να είσαι πρόθυμος να υπομείνεις προσωπικές κακουχίες και να υποστείς απώλειες όσον αφορά τα προσωπικά σου συμφέροντα προκειμένου να ικανοποιήσεις το θέλημα του Θεού. Επιπλέον, πρέπει να είσαι ικανός να νιώθεις τύψεις για τον εαυτό σου μέσα σου: Στο παρελθόν, δεν μπόρεσες να ικανοποιήσεις τον Θεό, και τώρα μπορείς να νιώθεις τύψεις για τον εαυτό σου. Δεν πρέπει να υστερείς σε καμιά από αυτές τις πτυχές —μέσω των πραγμάτων αυτών θα σε οδηγήσει στην τελείωση ο Θεός. Αν δεν μπορείς να πληροίς αυτά τα κριτήρια, τότε δεν μπορείς να τελειωθείς» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού»). Τα λόγια αυτά, πραγματικά, άγγιξαν την καρδιά μου. Καθώς το διάβασα, έκλαψα —δεν ήταν ακριβώς αυτό που περνούσα; Στο παρελθόν, είχα πάρει την απόφαση εγώ και ο σύζυγός μου να αφιερωθούμε στον Κύριο. Χαιρόμουν πάρα πολύ που αναλάμβανα όλο το φορτίο της διαχείρισης του νοικοκυριού, προκειμένου να υποστηρίξω τον σύζυγό μου στο έργο που επιτελούσε για τον Κύριο εκτός σπιτιού, ανεξάρτητα από το πόσο κοπιαστικό ή εξαντλητικό ήταν. Όμως, εκείνο το διάστημα, εξαιτίας των δυσκολιών στο σπίτι και της έλλειψης ενδιαφέροντος του συζύγου μου προς το πρόσωπό μου, ένιωθα συνεχώς πως είχα αδικηθεί. Βρισκόμουν εν μέσω εξευγενισμού και έχανα την πίστη και την αγάπη που είχα κάποτε. Είχα γίνει ανήμπορη να εμμείνω στην απόφαση που πήρα ενώπιον του Θεού, και συχνά έκλαιγα μόνη στα κρυφά. Σκέφτηκα το γεγονός ότι ο Ιώβ μπόρεσε να παραμείνει ακλόνητος στη μαρτυρία του στον Θεό εν μέσω μιας τόσο μεγάλης και κουραστικής δοκιμασίας, χωρίς να χάσει την πίστη του στον Θεό. Μάλιστα, είπε: «Ο Ιεχωβά έδωκε και ο Ιεχωβά αφήρεσεν· είη το όνομα Ιεχωβά ευλογημένον» (Ιώβ 1:21). Πώς μπόρεσα να ξεχάσω ακόμη κι αυτό; Τότε, ένιωσα βαθιά μετανιωμένη για όλα αυτά που είχα κάνει ενώπιον του Κυρίου. Ο Ιώβ θα προτιμούσε να υποφέρει προσωπικά και να θυσιάσει τα δικά του συμφέροντα, από το να αποτύχει να ικανοποιήσει τον Θεό. Παρόλο που πίστευα στον Κύριο τόσα χρόνια, είχα χάσει την πίστη μου σ’ Εκείνον. Παραπονέθηκα στον Κύριο ενόσω υπέμενα εξευγενισμό και δεν εξέφραζα την αγάπη μου για Εκείνον ούτε στο ελάχιστο! Μόλις το συνειδητοποίησα αυτό, πήρα ενδόμυχα την απόφαση να μην είμαι πια όπως ήμουν πριν, ότι θα έπρεπε υποστηρίζω τον σύζυγό μου στο έργο του για τον Κύριο και ότι ήταν δίκαιο να ταλαιπωρηθώ λίγο.

Με την έκβαση αυτή των σκέψεών μου, η διάθεσή μου άλλαξε ριζικά. Ένιωσα ότι αυτά τα λόγια ήταν πολύ εύστοχα και, πραγματικά, εισχωρούσαν στην ουσία της πραγματικής μου κατάστασης. Μου επισήμαιναν ένα μονοπάτι προς την πράξη και, πριν το καταλάβω, ένιωσα γεμάτη δύναμη και πίστη. «Ποιος είπε αυτά τα λόγια;», αναρωτήθηκα. «Πώς μπορούσε να έχει μια τέτοια υψηλή κατανόηση; Έχω διαβάσει βιβλία γνωστών πνευματικών προσωπικοτήτων, τα οποία, αν και κάπως διδακτικά, δεν είναι γραμμένα με τόσο σαφή και κατατοπιστικό τρόπο όπως αυτό το βιβλίο, ούτε κατέχουν την αλήθεια. Αλήθεια, από πού προέρχονται αυτά τα λόγια;» Τα λόγια σε αυτό το βιβλίο με τράβηξαν, και ήθελα να συνεχίσω να τα διαβάζω. Όσο περισσότερο διάβαζα, τόσο πιο υπέροχα έβρισκα αυτά τα λόγια. Κάθε γραμμή μιλούσε απευθείας στην καρδιά μου. Μου επέτρεψαν να καταλάβω ότι, ανεξάρτητα από το πόσο πολύ υποφέρουμε, πρέπει να ακολουθούμε τον Θεό μέχρι το τέλος και με χαρά να υποτασσόμαστε σ’ Εκείνον μπροστά στα βάσανα. Ακόμη κι αν κάποιος λιγοψυχήσει στη μέση μιας δοκιμασίας, πρέπει να έχει πίστη στον Κύριο και να βασιστεί στον Θεό για να παραμείνει ακλόνητος. Όσο περισσότερο διάβαζα, τόσο περισσότερο ένιωθα φωτισμένη την καρδιά μου και τόσο περισσότερο ένιωθα να έχω ένα μονοπάτι προς την πράξη. Τότε, ο σύζυγός μου επέστρεψε στο σπίτι, κι εγώ τον ρώτησα αμέσως: «Πού βρήκες αυτό το βιβλίο;» Εκείνος χαμογέλασε και είπε: «Το δανείστηκα από κάποιον και πρέπει να του το επιστρέψω σύντομα». Δεν είπα τίποτε άλλο.

Μια μέρα, ενώ μαγείρευα, άκουσα κάποια αποσπάσματα από έναν ύμνο που είχε βάλει να παίζει ο σύζυγός μου. «Ποιος δεν λατρεύει; Ποιος δεν ποθεί να δει τον Θεό; […] Κάποτε ο Θεός μοιραζόταν με τον άνθρωπο χαρές και λύπες, και σήμερα έχει επανενωθεί με τους ανθρώπους και μοιράζεται μαζί τους ιστορίες από καιρούς που έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Αφότου αποχώρησε από την Ιουδαία, οι άνθρωποι έχασαν τα ίχνη Του. Λαχταρούσαν να συναντηθούν για ακόμα μια φορά με τον Θεό, χωρίς να γνωρίζουν ότι και σήμερα Τον έχουν συναντήσει και έχουν επανενωθεί μαζί Του. Πώς θα μπορούσε αυτό να μη φέρει στον νου σκέψεις για το χθες; Πριν από δύο χιλιάδες χρόνια, ο Σίμων Βαριωνάς, ο απόγονος των Ιουδαίων, αντίκρισε τον Ιησού τον Σωτήρα, έφαγε στο ίδιο τραπέζι μαζί Του και, αφότου Τον ακολούθησε επί πολλά χρόνια, ένιωσε μια πιο βαθιά τρυφερότητα για Εκείνον: Τον αγάπησε από τα βάθη της καρδιάς του, αγάπησε βαθιά τον Κύριο Ιησού. Ο Θεός σήμερα έχει επανενωθεί με τους ανθρώπους και μοιράζεται μαζί τους ιστορίες από καιρούς που έχουν περάσει ανεπιστρεπτί» (Ακολουθήστε τον Αμνό και τραγουδήστε νέα τραγούδια, Δύο χιλιάδες χρόνια λαχτάρας). Οι στίχοι του ύμνου έδιναν φωνή στις δικές μου μύχιες σκέψεις και προκαλούσαν μέσα μου το συναίσθημα της προσμονής για την επιστροφή του Κυρίου. Καθώς τον άκουγα, έκλαιγα και είπα μέσα μου: «Από τότε που άρχισα να πιστεύω μέχρι σήμερα, σκέφτομαι κάθε μέρα τον Κύριο Ιησού, ελπίζοντας ότι θα επιστρέψει σύντομα, ώστε να μπορέσουμε να βρεθούμε και να αναπολήσουμε περασμένες εποχές». Οι στίχοι του ύμνου ήταν τόσο αυθεντικοί και συγκινητικοί, και ιδιαίτερα ικανοί να εκφράσουν το συναίσθημα της προσμονής που νιώθουν οι άνθρωποι για τον Κύριο. Έπειτα, άφησα στην άκρη το φαγητό που έφτιαχνα και άκουγα με πλήρη προσοχή. Ακολούθησε ένας άλλος ύμνος, ο τίτλος του οποίου ήταν «Μια πιστή καρδιά για τον Θεό»: «Το μόνο που ζητώ στη ζωή μου είναι οι σκέψεις μου αγάπης προς τον Θεό και η επιθυμία της καρδιάς μου να γίνουν αποδεκτές από τον Θεό» (Ακολουθήστε τον Αμνό και τραγουδήστε νέα τραγούδια). «Ποιος έγραψε αυτόν τον ύμνο;» σκέφτηκα. «Πώς μπορεί η αποφασιστικότητά του να είναι τόσο μεγάλη;» Η παρακάτω στροφή, ειδικά, αποτέλεσε πραγματικά έμπνευση για μένα: «Το μόνο που ζητώ στη ζωή μου είναι οι σκέψεις μου αγάπης προς τον Θεό και η επιθυμία της καρδιάς μου να γίνουν αποδεκτές από τον Θεό». Αυτού του είδους η αγάπη για τον Θεό είναι τόσο αγνή! Κατά την πίστη μου στο παρελθόν, δεν γνώριζα να αγαπώ τον Κύριο· ήθελα απλώς να απολαμβάνω τη χάρη Του και να επιδιώκω τη γαλήνη και τη χαρά. Εκείνη την ημέρα, ο ύμνος αυτός άλλαξε, πραγματικά, τον τρόπο σκέψης μου και είδα ότι όσοι πιστεύουν στον Θεό, πρέπει να Τον αγαπούν και δεν πρέπει να αναζητούν τίποτα για τον εαυτό τους —μόνο αυτού του είδους η αγάπη μπορεί να είναι αγνή. Αυτός ο ύμνος ήταν τόσο καλογραμμένος. Έπειτα, πήρα την απόφαση μέσα μου ότι ήθελα κι εγώ να επιδιώξω αυτόν τον στόχο και ότι θα αγαπούσα τον Κύριο, ανεξάρτητα από το αν το κάνουν οι άλλοι.

Αφότου διάβασα τα λόγια εκείνου του βιβλίου και άκουσα αυτούς τους ύμνους, άρχισα να συμπεριφέρομαι σύμφωνα με αυτά που έλεγαν. Όταν ο σύζυγός μου έβγαινε ξανά για να επιτελέσει έργο και δεν είχε χρόνο να βοηθά στο νοικοκυριό, δεν ένιωθα τόσο αγχωμένη όπως πριν. Αν οι άλλοι αδελφοί και οι αδελφές έκαναν λάθος σε κάτι που έλεγαν, εγώ μπορούσα να είμαι ανεκτική, επειδή ήθελα να ικανοποιήσω τον Θεό. Απλώς αναζητούσα να αγαπώ τον Θεό, όπως περιγράφει ο ύμνος, με όλη μου την καρδιά.

Εν ριπή οφθαλμού, έφτασε η ώρα να φυτέψουμε τις καλλιέργειές μας. Ένα βράδυ, ενώ συγύριζα, ο σύζυγός μου μού είπε: «Πρέπει να πάω σε μια άλλη εκκλησία εκτός πόλεως αύριο». Η άμεση απάντησή μου ήταν: «Θα επιστρέψεις μέσα σε λίγες μέρες;» «Δεν ξέρω», απάντησε. «Θα κάνω ό,τι μπορώ να επιστρέψω σύντομα. Όμως, μην αγχωθείς με τις δουλειές εδώ στο σπίτι». Κατέβασα τα μούτρα αμέσως και σκέφτηκα: «Μου λες να μην αγχώνομαι γι’ αυτές, αλλά πώς μπορώ να μην αγχώνομαι; Εσύ φεύγεις, χωρίς να έχεις ιδέα για το πότε θα επιστρέψεις, και τα χωράφια όλων των άλλων έχουν ήδη σπαρθεί. Εμείς, πάλι, δεν έχουμε καν οργώσει τα δικά μας, κι αν καθυστερήσουμε να σπείρουμε, δεν θα έχουμε καλή συγκομιδή τον φθινόπωρο. Και τότε, τι θα κάνουμε; Μακάρι ο σύζυγός μου να τελείωνε τη σπορά των χωραφιών και να πήγαινε μετά να βοηθήσει τους αδελφούς και τις αδελφές!» Εκείνο το βράδυ, ξάπλωσα στο κρεβάτι, αλλά δεν μπορούσα να κλείσω μάτι. Ήμουν εντελώς πανικοβλημένη, σκεπτόμενη: «Την τελευταία φορά που ο σύζυγός μου έφυγε, έλειπε περισσότερο από δύο εβδομάδες, όμως δεν είχαμε τότε κάποια δουλειά στο αγρόκτημα. Τούτη είναι κρίσιμη περίοδος για τη σπορά, κι έτσι, αν λείπει δύο εβδομάδες πάλι, τι θα κάνω; Ίσως πρέπει να του ζητήσω να βάλει έναν συνεργάτη να επιτελέσει το έργο και να τελειώνει με αυτό». Όμως, το σκέφτηκα καλύτερα: «Όχι, δεν μπορεί να γίνει αυτό. Οι αδελφοί και οι αδελφές περιμένουν την υποστήριξή του. Αν δεν πάει, δεν θα είναι αυτό προσβολή προς τον Κύριο;» Εν μέσω εξευγενισμού, παρουσιάστηκα ενώπιον του Κυρίου και προσευχήθηκα: «Κύριε! Δεν είναι ότι δεν θέλω ο σύζυγός μου να πάει να υποστηρίξει τους αδελφούς και τις αδελφές. Απλώς, πρέπει να σπείρουμε τα χωράφια τώρα. Νιώθω, πραγματικά, την επίδραση αυτού του εξευγενισμού και δεν ξέρω τι να κάνω. Κύριε! Ζητώ τη βοήθειά Σου, για να προστατεύσεις την καρδιά μου και να μην αφήνεις αυτά τα πράγματα να μου προκαλούν αναστάτωση». Αφού προσευχήθηκα, ήρθαν στο μυαλό μου πολύ ξεκάθαρα τα εξής λόγια: «Όποιο κι αν είναι το πραγματικό σου ανάστημα, πρέπει πρώτα να κατέχεις και τη θέληση να υποστείς κακουχίες αλλά και αληθινή πίστη, και πρέπει, επίσης, να έχεις τη θέληση να απαρνηθείς τη σάρκα. Θα πρέπει να είσαι πρόθυμος να υπομείνεις προσωπικές κακουχίες και να υποστείς απώλειες όσον αφορά τα προσωπικά σου συμφέροντα προκειμένου να ικανοποιήσεις το θέλημα του Θεού» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Όσοι πρόκειται να οδηγηθούν στην τελείωση πρέπει να υποβληθούν σε εξευγενισμό). Τα λόγια αυτά άρχισαν να επιδρούν αμέσως στην καρδιά μου και τη φώτισαν αρκετά. «Σωστά!» σκέφτηκα. «Αν κάποιος θέλει να ικανοποιήσει τον Κύριο, πρέπει να αποφασίσει να υπομείνει κακουχίες και πρέπει να χαίρεται που υποφέρει στη σάρκα και κάνει συμβιβασμούς στα προσωπικά του συμφέροντα, από τη στιγμή που αυτό σημαίνει ότι ικανοποιεί το θέλημα του Θεού!» Τα λόγια αυτά μου έδωσαν πίστη, και σκέφτηκα: «Αν είναι να σπείρουμε τα χωράφια λίγο αργότερα, ας είναι! Το πόσο μεγάλη συγκομιδή θα έχουμε, ούτως ή άλλως, επαφίεται στον Θεό· το έργο που επιτελεί ο σύζυγός μου για τον Κύριο είναι το πιο σημαντικό». Έχοντας αυτό στο μυαλό μου, ένιωσα μια αίσθηση ανακούφισης και απελευθέρωσης στην καρδιά μου, και πριν το καταλάβω, αποκοιμήθηκα. Το επόμενο πρωί, είπα στον σύζυγό μου: «Πήγαινε να επιτελέσεις το έργο σου για τον Κύριο και μην ανησυχείς για τίποτα. Όποτε και να επιστρέψεις, δεν υπάρχει πρόβλημα. Θα υποταχθώ σε ό,τι έχει διευθετήσει ο Κύριος». Καθώς σκεφτόμουν το γεγονός ότι οι πράξεις μου ικανοποιούσαν τον Κύριο, ένιωσα χαρά και σταθερότητα στην καρδιά μου.

Ο σύζυγός μου επέστρεψε λίγες μέρες αργότερα, και μου φαινόταν εντελώς διαφορετικός άνθρωπος. Με βοήθησε με το νοικοκυριό κι επιπλέον είπε: «Εργάζεσαι πολύ σκληρά! Τα τελευταία χρόνια ήταν αρκετά δύσκολα για σένα, βγάζοντάς τα πέρα με όλες μας τις υποθέσεις μέσα και έξω από το σπίτι. Το ξέρω. Εγώ απλώς έφευγα για να εργαστώ, χωρίς να σε βοηθώ μοιραζόμενος το βάρος των δουλειών του σπιτιού μαζί σου. Από δω και στο εξής, θα σε βοηθώ περισσότερο όποτε έχω χρόνο». Ακούγοντάς τον να λέει αυτά τα λόγια, συγκινήθηκα πολύ, καθώς ο σύζυγός μου δεν μου είχε μιλήσει έτσι ποτέ πριν. Είπα μέσα μου: «Από τότε που διάβασε αυτό το βιβλίο, έχω δει μεγάλη μεταμόρφωση σ’ εκείνον. Όχι μόνο τα κηρύγματά του γέμισαν με φως, αλλά και η στάση του απέναντί μου είναι διαφορετική. Η ανάγνωση της Βίβλου όλα αυτά τα χρόνια δεν τον άλλαξε, όμως τώρα έχει αλλάξει τόσο πολύ σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Φαίνεται ότι τα λόγια σε εκείνο το βιβλίο έχουν πραγματικά τη δύναμη να αλλάξουν τον άνθρωπο!» Την ίδια στιγμή, αισθάνθηκα ότι ό,τι υπήρχε σε εκείνο το βιβλίο ήταν εξαιρετικά επωφελές και για μένα. Διαβάζοντάς το, με εμπότισε με πίστη και δύναμη, και όταν συμπεριφερόμουν σύμφωνα με όσα έλεγε, η δυσαρέσκεια που ένιωθα προς τον σύζυγό μου απλώς διαλυόταν. Κι αφότου το διάβασε εκείνος, η στάση του απέναντί μου επίσης άλλαξε. Κατάλαβε πώς να με υπολογίζει και να νοιάζεται για μένα. Όλες αυτές οι αλλαγές έκαναν πιο βαθιά την αίσθησή μου ότι το περιεχόμενο εκείνου του βιβλίου είναι πραγματικά ισχυρό και αξιόπιστο. Όμως, αναρωτήθηκα: ποιος έγραψε τα λόγια αυτού του βιβλίου; Δεν είχα βρει την απάντηση.

Μια μέρα, δύο μήνες αργότερα, ο σύζυγός μου είπε ότι ήθελε να με πάρει μαζί του να παρευρεθούμε σε μια συνάθροιση. Είχα ένα προαίσθημα ότι αυτή η συνάθροιση θα ήταν πολύ ξεχωριστή, αλλιώς δεν θα με έπαιρνε μαζί του. Ήμουν γεμάτη προσμονή και ανυπομονούσα να δω εκείνο το βιβλίο ξανά. Την επόμενη μέρα, ο σύζυγός μου κι εγώ μαζί με δύο αδελφές μπήκαμε γεμάτοι χαρά σε ένα αυτοκίνητο και πήγαμε στο σπίτι μιας αδελφής. Συμμετείχαν και κάποιοι άλλοι αδελφοί και αδελφές, ανάμεσά τους και μια αδελφή γύρω στα τριάντα, η οποία συμπεριέλαβε την Αγία Γραφή στη συναναστροφή και μοιράστηκε μαζί μας πολλές αλήθειες σχετικά με το έργο του Θεού τις έσχατες ημέρες. Η καρδιά μου, πραγματικά, φωτίστηκε ακούγοντάς την, και απόκτησα μια πιο ξεκάθαρη κατανόηση πολλών εδαφίων της Βίβλου που δεν είχα κατανοήσει ποτέ πριν, αλλά και σχετικά με την επιστροφή του Κυρίου για την επιτέλεση του έργου της κρίσεως. Είπα μέσα μου: «Πώς γίνεται η συναναστροφή της να είναι τόσο υπέροχη, κι εκείνη να μπορεί να εξηγεί τη Βίβλο με τόση σαφήνεια; Πώς γίνεται να κατανοεί τόσα πολλά;» Τότε ακριβώς, η αδελφή εκείνη μας είπε μεγαλοφώνως, με ένα πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπό της: «Θα ήθελα να σας πω, αδελφοί και αδελφές, ένα απίστευτα καλό νέο, το οποίο είναι πραγματικά συναρπαστικό. Ο Κύριος Ιησούς, τον οποίον προσμέναμε καιρό, έχει επιστρέψει ενσαρκωμένος ανάμεσά μας, για να επιτελέσει το νέο έργο Του· για να εκφέρει τους λόγους Του και να φανερώσει όλες τις αλήθειες και τα μυστήρια· για να αποκαλύψει τα μυστήρια των τριών σταδίων του έργου του Θεού, του έξι χιλιάδων ετών σχεδίου διαχείρισής Του, των ενσαρκώσεων του Θεού και της Βίβλου. Όλα όσα μοιράστηκα σήμερα στη συναναστροφή, προέρχονται από τους λόγους που εξέφερε ο Θεός». Όλοι οι αδελφοί και οι αδελφές που παρακολουθούσαν κι εγώ ακούσαμε αυτό το υπέροχο νέο και τελικά συνειδητοποιήσαμε το εξής: αποδείχτηκε ότι η αδελφή αυτή κατανοούσε τόσα πολλά, επειδή όλα αυτά τα κοινοποίησε στους ανθρώπους ο Κύριος που επέστρεψε. Τώρα, ακούγαμε κι εμείς τη φωνή του Κυρίου. Περίχαροι όλοι, αγκαλιαστήκαμε και κλάψαμε από ενθουσιασμό —όλο το μέρος άρχισε να πάλλεται από τον ενθουσιασμό. Ήμουν τόσο χαρούμενη, που ήθελα να πηδήξω από τη χαρά μου, και σκέφτηκα: «Πάντα ήλπιζα για τη σύντομη επιστροφή του Κυρίου Ιησού· και τώρα, Εκείνος στ’ αλήθεια επέστρεψε! Είμαι απίστευτα ευλογημένη που μπορώ να καλωσορίσω την επιστροφή του Κυρίου Ιησού στις μέρες μου!»

Όταν η συνάθροιση κόντευε να φτάσει στο τέλος της, η αδελφή έδωσε στον καθέναν μας ένα βιβλίο που είχε τίτλο «Η Κρίση ξεκινά από τον Οίκο του Θεού». Κρατώντας προσεκτικά με τα δυο μου χέρια το βιβλίο με τους λόγους του Θεού, μου ήρθε ξαφνικά στη μνήμη το βιβλίο εκείνο που είχα διαβάσει πριν. Θα μπορούσε να είναι το ίδιο βιβλίο; Μόλις επιστρέψαμε στο σπίτι, δεν κρατήθηκα και ρώτησα τον σύζυγό μου: «Το βιβλίο που είδα εκείνη την ημέρα, είναι το ίδιο το βιβλίο των λόγων του Θεού που μας έδωσε η αδελφή σήμερα;» Εκείνος χαμογέλασε και είπε: «Ναι, αυτό είναι». Τότε, ένιωσα λες και ξυπνούσα από όνειρο. Εν τέλει, εκείνη η φωνή ήταν του Θεού —αυτή είναι η φωνή του Κυρίου Ιησού που επέστρεψε, η φωνή του Θεού! Δεν είναι να απορεί κανείς που οι λόγοι αυτοί με είχαν συγκινήσει τόσο, δίνοντάς μου πίστη και δύναμη, αλλάζοντάς με και βγάζοντάς με από την οδύνη μου. Έπειτα, επέπληξα τον σύζυγό μου: «Γιατί μου έκρυψες ότι είχες αποδεχτεί το νέο έργο του Θεού;» Εκείνος απάντησε: «Εκείνη την περίοδο, ήθελα πραγματικά να σ’ το πω, αλλά οι περισσότεροι στην οικογένειά σου είναι ιεροκήρυκες σε θρησκευτικούς κύκλους, και αντιτίθενται και καταδικάζουν το έργο του Θεού τις έσχατες ημέρες. Εξαρχής, μας εμποδίζουν να ερευνήσουμε την αληθινή οδό. Φοβόμουν ότι αν δεν μπορούσα να την εξηγήσω με αρκετή σαφήνεια και οι συγγενείς σου το ανακάλυπταν, μόλις άρχιζαν να εμφανίζονται για να σε διαταράξουν και να σε εμποδίσουν, αυτό όχι μόνο θα κατέστρεφε την ευκαιρία σου για σωτηρία, αλλά, επιπλέον, θα με καθιστούσε τον αδικοπραγούντα! Έτσι, αποφάσισα να σου μιλήσω αφού το έχω ερευνήσει και αποκτήσει διαύγεια πάνω σ’ αυτό». Ακούγοντας αυτή την εξήγηση, λύθηκε η παρεξήγηση με τον σύζυγό μου και ήμουν ακόμη πιο ευγνώμων για τη σωτηρία μου από τον Θεό. Αποφάσισα να διαβάσω το βιβλίο με τους λόγους του Θεού προσεκτικά.

Η ανάγνωση των λόγων του Παντοδύναμου Θεού έφερε τροφή και θρέψη στο διψασμένο μου πνεύμα. Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να ακούσω τους λόγους του επιστρέψαντος Κυρίου με τα ίδια μου τα αυτιά, ότι θα παρουσιαζόμουν ενώπιον του Θεού ή ότι θα βρισκόμουν πρόσωπο με πρόσωπο με τον Θεό. Ένιωσα ιδιαίτερα ευγνώμων προς τον Θεό για την αγάπη και τη σωτηρία Του. Περίπου δέκα μέρες αργότερα, ο σύζυγός μου κι εγώ εργαζόμασταν με τις αδελφές που διέδιδαν το ευαγγέλιο, για να φέρουμε και τους άλλους αδελφούς και τις αδελφές της εκκλησίας μας, οι οποίοι διαθέτουν αληθινή πίστη στον Κύριο, ενώπιον του Παντοδύναμου Θεού.