Συνεργάζομαι με διάφορους στην εκκλησία στο έργο του γραφικού σχεδίου. Μια μέρα, ο επικεφαλής μού είπε ότι δύο αδελφές είχαν αναφέρει προβλήματα με τον αδελφό Όλιβερ, πως ήθελε να γίνονται όλα με τον δικό του τρόπο και καθυστερούσε το έργο. Ο επικεφαλής με ρώτησε αν είχα δει αυτά τα προβλήματα όσο δούλευα μαζί του. Θυμήθηκα πως όταν συνεργαζόμουν με τον Όλιβερ, έβλεπα πως προσκολλιόταν στις δικές του απόψεις. Όταν όλοι είχαν συζητήσει και αποφασίσει μια ιδέα σύμφωνα με τις αρχές, πάντα είχε διαφορετική γνώμη, όμως ποτέ δεν εξηγούσε την ιδέα του καθαρά. Έπρεπε όλοι να σκέφτονται μαζί του κι έτσι χάναμε χρόνο. Υπήρχαν επίσης κάποια σχετικά μικρά ζητήματα με τις εικόνες που μπορούσαν να διορθωθούν αργότερα, και δεν χρειαζόταν να τρώμε ώρα συζητώντας τα, όμως επέμενε να τα επιλύσουμε πριν προχωρήσουμε. Καθυστερούσε τα πράγματα έως ότου όλοι συμφωνούσαν, κι αυτό επιβράδυνε κάπως την πρόοδο. Έτσι, είπα στον επικεφαλής για τα προβλήματα που είχα δει. Όταν είδε πως ήξερα εξ αρχής αυτά τα προβλήματα, ο επικεφαλής με επέπληξε: «Ήξερες πως ο Όλιβερ έκανε τα δικά του και καθυστερούσε το έργο. Γιατί λοιπόν δεν τον περιόριζες αντί να τον κατευνάζεις και να συμφωνείς μαζί του; Δεν καθυστερεί έτσι το έργο;» Ένιωσα άσχημα απ’ τα λόγια του επικεφαλής.

Θυμήθηκα μια συζήτηση με τον Όλιβερ για την ιδέα της εικόνας. Ανησυχούσα που προσκολλιόταν στις δικές του ιδέες κι ήθελα να το επισημάνω, όμως τότε θυμήθηκα πως είμαι αλαζονικό άτομο. Ο επικεφαλής με είχε αντιμετωπίσει παλιά για να απαρνηθώ τον εαυτό μου και να συνεργάζομαι, επειδή ήμουν αλαζονική και αυτάρεσκη, προσκολλιόμουν στις ιδέες μου και διαφωνούσα με τους συνεργάτες μου, καθυστερώντας το έργο. Αν επισήμαινα τα προβλήματα του Όλιβερ μπροστά σε όλους ή αμφισβητούσα τις ιδέες του, οι άλλοι θα νόμιζαν πως ήμουν ακόμα αλαζονική και παράλογη, πως δεν μπορούσα να δεχτώ τις προτάσεις των άλλων και να συνεργαστώ ήρεμα. Έτσι, όσο χρονοβόρο κι αν ήταν, άκουγα υπομονετικά όσα έλεγε ο Όλιβερ. Μερικές φορές, εξετάζαμε τις προτάσεις του σύμφωνα με τις αρχές και βλέπαμε πως δεν ήταν εφικτές. Επισημαίναμε πού ήταν το πρόβλημα, όμως δεν το έπαιρνε καλά και επέμενε στις απόψεις του. Αν δεν κάναμε ό,τι πρότεινε, αναστατωνόταν και δεν μιλούσε, έτσι μας έφερνε σε αμηχανία και σταματούσαμε τη δουλειά. Στην αρχή, ήθελα να του το πω. Όμως ανησυχούσα πως εφόσον με είχε ήδη αντιμετωπίσει για την αλαζονεία μου, αν του ανέφερα τα προβλήματα κάποιου άλλου, θα νόμιζε πως εστίαζα στα προβλήματα των άλλων και λεπτολογούσα, πως δεν είχε αλλάξει κάτι μετά την αντιμετώπισή μου. Τότε, για πόσο ακόμα θα εκτελούσα το καθήκον μου; Στη σκέψη αυτή, δεν ανέφερα ούτε επισήμανα το πρόβλημα του Όλιβερ. Έτσι, επειδή διαφωνούσαμε και μπλέκαμε σε ατέρμονες διαπραγματεύσεις και συζητήσεις, ξοδεύαμε μια μέρα σε κάτι που κανονικά θα τελείωνε σε μισή μέρα, επιβραδύνοντας τους ρυθμούς του έργου. Όσο το σκεφτόμουν, ένιωθα ενοχές και κατηγορούσα τον εαυτό μου. Είχα παρατηρήσει το πρόβλημα του Όλιβερ, όμως δίσταζα και ποτέ δεν του το επισήμαινα. Τότε, σκέφτηκα ένα χωρίο του λόγου του Θεού. «Μόλις η αλήθεια γίνει ζωή μέσα σου, όταν παρατηρείς κάποιον που είναι βλάσφημος προς τον Θεό, χωρίς φόβο Θεού και απρόσεκτος και επιπόλαιος κατά την εκτέλεση του καθήκοντός του, ή που διακόπτει και παρενοχλεί το έργο της εκκλησίας, θα ανταποκρίνεσαι σύμφωνα με τις θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας και θα είσαι σε θέση να τον αναγνωρίζεις και να τον εκθέτεις όπως χρειάζεται. Αν η αλήθεια δεν έχει γίνει η ζωή σου και εξακολουθείς να ζεις μέσα στη σατανική σου διάθεση, τότε όταν ανακαλύπτεις μοχθηρούς ανθρώπους και διαβόλους που προκαλούν διακοπές και αναστάτωση στο έργο της εκκλησίας, τότε θα κάνεις τα στραβά μάτια και θα κλείσεις τ’ αυτιά σου· θα τους αγνοήσεις, χωρίς να σε κατηγορεί η συνείδησή σου. Θα σκεφτείς ακόμα και ότι οποιοσδήποτε προκαλεί αναστάτωση στο έργο της εκκλησίας δεν έχει καμία σχέση μ’ εσένα. Ανεξάρτητα από το πόσο υποφέρουν το έργο της εκκλησίας και τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, δεν νοιάζεσαι, ούτε παρεμβαίνεις, ούτε αισθάνεσαι ένοχος —γεγονός το οποίο σε καθιστά άνθρωπο που δεν έχει συνείδηση ή σύνεση, μη πιστό, πάροχο υπηρεσιών. Τρως ό,τι είναι του Θεού, πίνεις ό,τι είναι του Θεού και απολαμβάνεις ό,τι προέρχεται από τον Θεό, όμως και πάλι νιώθεις ότι η όποια βλάβη στα συμφέροντα του οίκου του Θεού δεν σχετίζεται μ’ εσένα —γεγονός το οποίο σε καθιστά προδότη που δαγκώνει το χέρι που τον ταΐζει. Εάν δεν προστατεύεις τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, μήπως δεν είσαι καν άνθρωπος; Πρόκειται για δαίμονα που έχει παρεισφρήσει στην εκκλησία. Υποκρίνεσαι πίστη στον Θεό, προσποιείσαι ότι είσαι εκλεκτός και θέλεις να ζεις παρασιτικά στον οίκο Του. Δεν ζεις τη ζωή ενός ανθρώπινου όντος και είσαι σαφώς ένας από τους μη πιστούς. Εάν είσαι κάποιος που πιστεύει αληθινά στον Θεό, τότε ακόμη και αν δεν έχεις κερδίσει ακόμα την αλήθεια και τη ζωή, τουλάχιστον θα μιλάς και θα ενεργείς από την πλευρά του Θεού. Τουλάχιστον, δεν θα στέκεσαι με σταυρωμένα χέρια όταν βλέπεις να διακυβεύονται τα συμφέροντα του οίκου του Θεού. Όταν έχεις την παρόρμηση να κάνεις τα στραβά μάτια, θα νιώθεις ενοχές, θα νιώθεις άβολα και θα λες στον εαυτό σου: “Δεν μπορώ να κάθομαι εδώ και να μην κάνω τίποτα, πρέπει να υψώσω το ανάστημά μου και να πω κάτι, πρέπει να αναλάβω την ευθύνη, πρέπει να αποκαλύψω αυτήν την κακή συμπεριφορά, πρέπει να τη σταματήσω, ώστε να μην παραβλάπτονται τα συμφέροντα του οίκου του Θεού και να μην διαταράσσεται η ζωή της εκκλησίας”. Εάν η αλήθεια έχει γίνει η ζωή σου, τότε όχι μόνο θα έχεις αυτό το κουράγιο και την αποφασιστικότητα, και θα είσαι σε θέση να κατανοήσεις πλήρως το θέμα, μα και θα εκπληρώσεις την ευθύνη που θα πρέπει να έχεις για το έργο του Θεού και για τα συμφέροντα του οίκου Του, και έτσι θα εκπληρωθεί το καθήκον σου» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο όσοι υποτάσσονται αληθινά στον Θεό έχουν καρδιά με φόβο Θεού). Από τα λόγια του Θεού, είδα πως όσοι έχουν συνείδηση και πιστεύουν αληθινά στον Θεό, μπρος στα προβλήματα, είναι στην ίδια πλευρά μ’ Εκείνον. Αν κάποιος διαταράσσει κι αναστατώνει το έργο της εκκλησίας, τον εκθέτουν και τον εμποδίζουν. Προστατεύουν το έργο της. Εγώ τι έκανα; Είδα πως ο Όλιβερ προσκολλιόταν στις ιδέες του κι απέρριπτε αυτές των άλλων. Καθυστερούσε το έργο συνεχώς, όμως για να μην πουν οι άλλοι πως ήμουν αλαζονική και καυγάδιζα, δεν το εμπόδισα και δεν το επέλυσα, ούτε τον συμβούλεψα. Απλώς παρέμενα αδρανής, κάνοντας τα στραβά μάτια, και σκεφτόμουν τα δικά μου συμφέροντα κι όχι την αποδοτικότητα του έργου μας. Έτσι, το έργο καθυστερούσε. Φαινομενικά, εκτελούσα ενεργά το καθήκον μου καθημερινά. Όμως στην πραγματικότητα, δεν έφερα βάρος στο καθήκον μου και δεν ήμουν αφοσιωμένη στον Θεό. Οι συμφορές μεγαλώνουν, και πολλοί αρχίζουν να αναζητούν και να ερευνούν την αληθινή οδό. Αν φτιάχναμε περισσότερες ευαγγελικές εικόνες ταχύτερα, τότε θα κάναμε το μικρό μας μερίδιο στο ευαγγελικό έργο. Όμως δεν υπάκουα στο θέλημα του Θεού. Για καιρό, παρακολουθούσα το έργο να καθυστερεί και δεν το εμπόδισα ούτε το επέλυσα εγκαίρως. Δεν είχα συνείδηση και ανθρώπινη φύση, όπως ο «προδότης που δαγκώνει το χέρι που τον ταΐζει», τον οποίο εκθέτει ο λόγος του Θεού. Χρησιμοποιούσα την εκκλησία ως σπόνσορα, κι ήμουν άχρηστη στις κρίσιμες στιγμές. Όταν το αντιλήφθηκα, γεμάτη τύψεις, προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου, παραμέλησα το έργο της εκκλησίας για να προστατευτώ. Θέλω να μετανοήσω. Καθοδήγησέ με να αποκτήσω αυτοεπίγνωση».

Αργότερα, άρχισα να αναλογίζομαι γιατί μου ήταν τόσο δύσκολο να κάνω πράξη την αλήθεια και τι με εμπόδιζε. Έφαγα και ήπια κάποια λόγια του Θεού που αφορούσαν την κατάστασή μου. «Κάποιοι άνθρωποι ακολουθούν τη δική τους βούληση όταν ενεργούν. Παραβιάζουν τις αρχές και αφού κλαδευτούν και αντιμετωπιστούν, παραδέχονται μόνο στα λόγια ότι είναι αλαζόνες και ότι έκαναν λάθος μόνο και μόνο επειδή δεν κατέχουν την αλήθεια. Μα στην καρδιά τους, εξακολουθούν να παραπονιούνται: “Κανείς άλλος δεν ρισκάρει, μόνο εγώ —και στο τέλος, όταν κάτι πάει στραβά, μου φορτώνουν όλες τις ευθύνες. Δεν είναι αυτό ανόητο εκ μέρους μου; Την επόμενη φορά δεν γίνεται να κάνω το ίδιο πράγμα, να ρισκάρω έτσι. Το καρφί που προεξέχει το χτυπάει το σφυρί!” Τι γνώμη έχεις γι’ αυτήν τη στάση; Είναι στάση μετάνοιας; (Όχι.) Τι στάση είναι; Δεν έχουν γίνει ύπουλοι και δόλιοι; Σκέφτονται μέσα τους: “Είμαι τυχερός που αυτή η φορά δεν κατέληξε σε καταστροφή. Το πάθημα θα μου γίνει μάθημα, κατά κάποιον τρόπο. Θα πρέπει να είμαι πιο προσεκτικός στο μέλλον”. Δεν αναζητούν την αλήθεια, ενώ χρησιμοποιούν τη μικρότητά τους και τις πονηρές μηχανορραφίες τους για να φροντίσουν και να χειριστούν το ζήτημα. Μπορούν μ’ αυτόν τον τρόπο να κερδίσουν την αλήθεια; Δεν μπορούν, επειδή δεν έχουν μετανοήσει» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο επιδιώκοντας την αλήθεια μπορεί κανείς να διαλύσει τις αντιλήψεις και τις παρανοήσεις του για τον Θεό). «Τι διάθεση είναι αυτή κατά την οποία οι άνθρωποι δεν αναλαμβάνουν καμία ευθύνη απέναντι στο καθήκον τους, το κάνουν απρόσεκτα και επιπόλαια, συμπεριφέρονται δουλοπρεπώς και δεν υπερασπίζονται τα συμφέροντα του οίκου του Θεού; Είναι πονηριά, είναι η διάθεση του Σατανά. Το πιο αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό των φιλοσοφιών του ανθρώπου για τη ζωή είναι η πονηριά. Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι αν δεν είναι πονηροί, θα διακινδυνεύουν να προσβάλουν τους άλλους και θα είναι ανίκανοι να προστατέψουν τον εαυτό τους· πιστεύουν ότι θα πρέπει να είναι αρκετά πονηροί ώστε να μην προσβάλουν ή δυσαρεστήσουν κανέναν, διατηρώντας έτσι τον εαυτό τους ασφαλή, προστατεύοντας τους πόρους τους για τα προς το ζην και κερδίζοντας ένα σταθερό στήριγμα ανάμεσα στις μάζες. Όλοι οι άπιστοι ζουν σύμφωνα με τη φιλοσοφία του Σατανά. Όλοι είναι δουλοπρεπείς και δεν προσβάλλουν κανέναν. Έχεις έρθει στον οίκο του Θεού, έχεις διαβάσει τον λόγο του Θεού και έχεις ακούσει κηρύγματα του οίκου του Θεού. Γιατί, λοιπόν, είσαι πάντα δουλοπρεπής; Οι δουλοπρεπείς προστατεύουν μόνο τα δικά τους συμφέροντα και όχι τα συμφέροντα της εκκλησίας. Όταν βλέπουν κάποιον να πράττει το κακό και να βλάπτει τα συμφέροντα της εκκλησίας, το αγνοούν. Τους αρέσει να είναι δουλοπρεπείς και δεν προσβάλλουν κανέναν. Αυτό είναι ανευθυνότητα, και αυτού του είδους τα άτομα είναι υπερβολικά πονηρά και αναξιόπιστα» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Τα λόγια του Θεού μού βάραιναν την καρδιά και τελικά είδα πως η αιτία που δεν έκανα πράξη την αλήθεια ούτε τηρούσα τις αρχές ήταν πως η φύση μου ήταν πολύ δόλια. Από τότε που ο επικεφαλής αντιμετώπισε την αλαζονεία μου, δεν έκανα ποτέ αυτοκριτική ούτε αναζήτησα το μονοπάτι για να τη διορθώσω. Με ραδιουργία χρησιμοποίησα φαινομενικά την ανοχή και τον σεβασμό για να προστατευτώ και να νομίζουν πως ήμουν ταπεινή κι η αλαζονική μου διάθεση είχε αλλάξει. Έτσι, ο επικεφαλής δεν θα με αντιμετώπιζε ξανά ούτε θα με απομάκρυνε. Ζώντας βάσει σατανικών ιδεών και απόψεων όπως: «Το καρφί που εξέχει περισσότερο είναι αυτό που χτυπιέται», «Η σιωπή είναι χρυσός, η ομιλία αργυρός, κι όποιος μιλάει πολύ κάνει πολλά λάθη» και «Να αποφεύγεις τα λάθη κι άσε τους επαίνους», είχα γίνει πολύ εγωίστρια, ποταπή, πανούργα και δόλια. Έβλεπα πως το πρόβλημα του Όλιβερ είχε ήδη επηρεάσει το έργο μας. Έπρεπε να το εκθέσω και να το εμποδίσω. Όμως, συμπεριφέρθηκα ως ανθρωπάρεσκη για να λήξει η σύγκρουση. Μπροστά σε προβλήματα ή διαφωνίες, έλεγα όσο το δυνατόν λιγότερα. Ποτέ δεν διαφωνούσα με άλλους και δεν τηρούσα καθόλου τις αρχές. Προστάτευα καλά τα συμφέροντά μου, όμως άφηνα το έργο της εκκλησίας να ζημιώνεται. Ήμουν πολύ ψεύτικη και δόλια. Προκαλούσα αηδία και μίσος στον Θεό. Ειδικά όταν διάβασα τα λόγια του Θεού: «Δεν αναζητούν την αλήθεια, ενώ χρησιμοποιούν τη μικρότητά τους και τις πονηρές μηχανορραφίες τους για να φροντίσουν και να χειριστούν το ζήτημα. Μπορούν μ’ αυτόν τον τρόπο να κερδίσουν την αλήθεια; Δεν μπορούν, επειδή δεν έχουν μετανοήσει». ένιωσα ακόμα πιο μετανοιωμένη. Παλιά, εκτελούσα το καθήκον μου με μια αλαζονική διάθεση. Πάντα υποστήριζα τις απόψεις μου και δεν άκουγα τις υποδείξεις των άλλων. Αυτό περιόριζε τους άλλους και επηρέαζε το έργο της εκκλησίας. Ο επικεφαλής με αντιμετώπισε για να κάνω αυτοκριτική και να αποκτήσω αυτοεπίγνωση, ώστε να αλλάξω εγκαίρως και να κάνω καλά το καθήκον μου. Όμως δεν μετανόησα. Προφυλασσόμουν από τον Θεό κι απ’ τους άλλους. Δεν εκτελούσα καλά το καθήκον μου και δεν νοιαζόμουν όταν το έργο της εκκλησίας διαταρασσόταν. Έβλεπα πως δεν αποδεχόμουν επ’ ουδενί την αλήθεια. Αν αυτό συνεχιζόταν, η διεφθαρμένη διάθεσή μου θα χειροτέρευε και τελικά θα αποκαλυπτόμουν και θα εξαλειφόμουν! Στη σκέψη αυτή, φοβήθηκα και προσευχήθηκα αμέσως στον Θεό: «Θεέ μου, δεν θέλω πια να προστατεύω τα συμφέροντά μου μέσω αυτών των κοσμικών φιλοσοφιών. Θέλω να αναζητήσω την αλήθεια και να διορθώσω τη διεφθαρμένη μου διάθεση. Βοήθησέ με να βρω το μονοπάτι άσκησης».

Έπειτα, διάβασα κάποια λόγια του Θεού. «Αν θέλεις να αποφύγεις τις διαφωνίες, ο συμβιβασμός είναι ο μόνος τρόπος; Σε ποιες περιπτώσεις μπορείς να συμβιβαστείς; Αν έχει να κάνει με ασήμαντα ζητήματα, όπως το προσωπικό σου συμφέρον ή η φήμη σου, τότε δεν υπάρχει λόγος να διαφωνείς σχετικά μ’ αυτά. Μπορείς να επιλέξεις να είσαι ανεκτικός ή να συμβιβαστείς. Αλλά σε θέματα που μπορούν να επηρεάσουν το έργο της εκκλησίας και να βλάψουν τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, πρέπει να εμμένεις στις αρχές. Αν δεν τηρείς αυτό το θέσφατο, τότε δεν είσαι αφοσιωμένος στον Θεό. Αν επιλέξεις να κάνεις συμβιβασμούς και να εγκαταλείψεις τις αρχές προκειμένου να σώσεις την υπόληψή σου ή να διατηρήσεις τις διαπροσωπικές σου σχέσεις, αυτό δεν είναι εγωιστικό και ευτελές εκ μέρους σου; Δεν είναι ένδειξη ότι είσαι ανεύθυνος και δεν είσαι αφοσιωμένος στο καθήκον σου; (Είναι.) Επομένως, αν έρθει μια στιγμή στη διάρκεια της άσκησης του καθήκοντός σου κατά την οποία όλοι διαφωνούν, πώς θα πρέπει να ασκηθείς; Θα επιλύσεις το πρόβλημα διαφωνώντας με όλες σου τις δυνάμεις; (Όχι.) Τότε πώς θα πρέπει να επιλύσεις το πρόβλημα; Σε αυτήν την περίπτωση, ένα άτομο που κατανοεί την αλήθεια θα πρέπει να εμφανιστεί για να επιλύσει το ζήτημα, θέτοντας πρώτα το ζήτημα στο τραπέζι και αφήνοντας και τις δύο πλευρές να πουν την άποψή τους. Στη συνέχεια, όλοι μαζί πρέπει να αναζητήσουν την αλήθεια, και κατόπιν προσευχής στον Θεό, θα πρέπει να αναδειχθούν τα σχετικά λόγια του Θεού και η αλήθεια για να υπάρξει συναναστροφή πάνω σ’ αυτά. Μετά τη συναναστροφή πάνω στις θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας και αφότου αποκτηθεί σαφής εικόνα, και οι δύο πλευρές θα είναι σε θέση να υποταχθούν. […] Εάν ένα άτομο εμπλέκεται σε συγκρούσεις και αντιπαραθέσεις με άλλους προκειμένου να προστατεύσει τα συμφέροντα του οίκου του Θεού και την αποτελεσματικότητα του έργου της εκκλησίας, και η στάση του είναι λίγο αδιάλλακτη, θα λέγατε ότι αυτό αποτελεί πρόβλημα; (Όχι.) Επειδή η πρόθεσή του είναι σωστή· είναι να προστατεύσει τα συμφέροντα του οίκου του Θεού. Πρόκειται για ένα άτομο που στέκεται στο πλευρό του Θεού και εμμένει στις αρχές, ένα άτομο με το οποίο ευαρεστείται ο Θεός. Το να έχει κανείς μια ισχυρή, αποφασιστική στάση όταν προστατεύει τα συμφέροντα του οίκου του Θεού είναι σημάδι σταθερής θέσης και προσήλωσης στις αρχές, και ο Θεός το εγκρίνει. Οι άνθρωποι μπορεί να θεωρούν ότι υπάρχει πρόβλημα μ’ αυτήν τη στάση, αλλά δεν είναι μεγάλο πρόβλημα· δεν έχει να κάνει με την επίδειξη διεφθαρμένης διάθεσης. Να θυμάστε, το πιο σημαντικό είναι η προσήλωση στις αρχές» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο στην άσκηση της αλήθειας υπάρχει είσοδος στη ζωή). Μόλις διάβασα τα λόγια του Θεού, κατάλαβα. Ανά πάσα στιγμή, η άρνηση του προσωπικού κέρδους, η στήριξη των αρχών της αλήθειας και η προστασία του έργου της εκκλησίας είναι τα πιο σημαντικά. Ακόμα κι αν κάποιες φορές συγκρούεσαι μ’ άλλους εξαιτίας αυτού ή μιλάς κάπως σκληρά, αυτό δεν αποτελεί μεγάλο πρόβλημα. Ο Θεός κοιτά τη στάση μας απέναντι στην αλήθεια. Κοιτά αν μπορούμε να τηρούμε τις αρχές της αλήθειας κι αν κάνουμε πράξη τη αλήθεια. Παλιά, θεωρούσα πάντα πως αν η τήρηση των αρχών προκαλεί σύγκρουση, πρέπει να επιδεικνύω μια αλαζονική διάθεση και να μη συνεργάζομαι αρμονικά. Έτσι, για να αποφεύγω να με λένε αλαζονική, συμβιβαζόμουν σε όλα και δεν έκανα τίποτα για να τηρώ τις αρχές. Τώρα επιτέλους κατάλαβα πως το καλύτερο μονοπάτι άσκησης για να αποφεύγω συγκρούσεις είναι η άσκηση σύμφωνα με τις αρχές, να λέει ο καθένας την άποψή του, κι έπειτα να αναζητούμε την αλήθεια μαζί. Αν μετά από αναζήτηση δεις πως οι ενέργειές σου συμφωνούν με τις αρχές της αλήθειας, πρέπει να τις υποστηρίξεις. Αυτό είναι το πρέπον. Αν η άποψή σου είναι λανθασμένη, αλλά επιμένεις να τη στηρίζεις, και κάνεις τους άλλους να σε ακούν, αυτό είναι επίδειξη αλαζονείας και αυταρέσκειας. Τότε, πρέπει να μάθεις να απαρνείσαι τον εαυτό σου και να συνεργάζεσαι αρμονικά. Έπειτα, όταν συνεργαζόμουν με τον Όλιβερ, προσπαθούσα να κάνω πράξη τα λόγια του Θεού.

Μια μέρα, επέλεγα εικόνες και συζητούσα ιδέες με την Ελιάνα και τον Όλιβερ. Ο Όλιβερ εξέφρασε μια ιδέα. Μας φάνηκε πως το μήνυμα που περνούσε ο όλος σχεδιασμός του δεν ταίριαζε αρκετά με το θέμα, αλλά δεν ήμασταν απολύτως σίγουρες. Στην αρχή, ήθελα να συμφωνήσω μαζί του και να πάω πάσο. Σκέφτηκα: «Ας δοκιμάσουμε την ιδέα σου και βλέπουμε, για να μην πει κανείς πως είμαι αλαζονική και αυτάρεσκη». Έπειτα όμως θυμήθηκα κάποιες αρχές και απαιτήσεις για το σχέδιο και θεώρησα πως η ιδέα του Όλιβερ είχε όντως θέματα. Αν έπρεπε να κάνουμε το σχέδιο σύμφωνα με την ιδέα του κι έπειτα να το ξανακάνουμε, δεν θα χάναμε χρόνο και θα καθυστερούσε το έργο μας; Τότε, αντιλήφθηκα πως έπρεπε να τηρήσω τις αρχές, έτσι εξήγησα στον Όλιβερ τα προβλήματα με την ιδέα του και του υπενθύμισα να ακολουθεί την αρχική ιδέα αντί να προσκολλιέται στις απόψεις του. Η Ελιάνα συμφώνησε και ο Όλιβερ δεν είπε κάτι άλλο. Όμως παρόμοιες καταστάσεις συνέβαιναν πολλές φορές τη μέρα. Όποτε οι απόψεις μας διίσταντο, ο Όλιβερ πάντα υποστήριζε την άποψή του παρατείνοντας το έργο μας. Επίσης, επειδή δεν αλλάζαμε τα πράγματα όπως πρότεινε, αναστατωνόταν ξανά και δεν μιλούσε. Κατάλαβα πως αν αυτό συνεχιζόταν, θα καθυστερούσε το έργο μας, έτσι το είπα στον επικεφαλής. Εκείνος σχεδίαζε να βρει τον Όλιβερ μαζί μας και να εκθέσει το πρόβλημά του, και να τον συναναστραφεί. Ήξερα πως ήταν η ευκαιρία μου να κάνω πράξη την αλήθεια, έτσι διάβασα κάποια λόγια του Θεού πριν πάμε να μιλήσουμε στον Όλιβερ. «Όλο το έργο της εκκλησίας συνδέεται άμεσα με το έργο της διάδοσης του ευαγγελίου της βασιλείας του Θεού. Ειδικότερα, το έργο της μετάδοσης του ευαγγελίου και κάθε αντικείμενο εργασίας που περιλαμβάνει επαγγελματική γνώση έχουν σημαντική και άρρηκτη σχέση με το έργο της διάδοσης του ευαγγελίου. Επομένως, ό,τι αφορά το έργο της διάδοσης του ευαγγελίου αφορά τα συμφέροντα του Θεού και τα συμφέροντα του οίκου του Θεού. Εάν οι άνθρωποι μπορούν να κατανοήσουν σωστά το έργο της διάδοσης του ευαγγελίου, τότε θα πρέπει να έχουν τη σωστή προσέγγιση απέναντι στο καθήκον που εκτελούν και απέναντι στο καθήκον των άλλων. Και ποια είναι αυτή η σωστή προσέγγιση; Το να προσπαθούν με κάθε τρόπο να κάνουν αυτό που ζητάει ο Θεός. Τουλάχιστον η συμπεριφορά και οι ενέργειές τους δεν θα πρέπει να είναι σκόπιμα επιβλαβείς ή διαταρακτικές. Δεν θα πρέπει να προβαίνουν συνειδητά σε παραβάσεις. Αν γνωρίζουν ότι διαταράσσουν και αναστατώνουν το έργο της εκκλησίας, όμως επιμένουν να το κάνουν, όποιος κι αν τους παροτρύνει για το αντίθετο, αυτό σημαίνει ότι πράττουν το κακό και επιζητούν τον θάνατο· είναι ο διάβολος που σηκώνει το κεφάλι του. Επιτρέψτε γρήγορα στους αδελφούς και τις αδελφές να το διακρίνουν αυτό, και στη συνέχεια απομακρύνετε το κακό άτομο από την εκκλησία. Αν ο κακούργος ήταν στιγμιαία μπερδεμένος και δεν έκανε σκόπιμα κακό, τότε πώς πρέπει να αντιμετωπιστεί το ζήτημα; Δεν θα έπρεπε να τον διδάξουμε και να τον βοηθήσουμε; Εάν διδαχθεί, αλλά εξακολουθεί να μην ακούει, τότε τι πρέπει να γίνει; Οι αδελφοί και οι αδελφές να ορθώσουν όλοι μαζί το ανάστημά τους και να τον επιπλήξουν» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο (Μέρος πρώτο)]. «Πρέπει να εστιάζετε στην αλήθεια —μόνο τότε μπορείτε να εισέλθετε στη ζωή, και μόνο όταν έχετε εισέλθει στη ζωή μπορείτε να φροντίζετε τους άλλους και να τους οδηγείτε. Εάν ανακαλυφθεί ότι οι πράξεις των άλλων έρχονται σε αντίθεση με την αλήθεια, πρέπει να τους βοηθούμε με αγάπη να αγωνιστούν για την αλήθεια. Εάν οι άλλοι είναι σε θέση να κάνουν πράξη την αλήθεια κι υπάρχουν αρχές στον τρόπο με τον οποίο πράττουν, θα πρέπει να προσπαθήσουμε να μάθουμε απ’ αυτούς και να τους μιμηθούμε. Αυτό είναι η αμοιβαία αγάπη» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο κάποιος που εκτελεί το καθήκον του με όλη του την καρδιά, τον νου και την ψυχή είναι κάποιος που αγαπά τον Θεό). Ο λόγος του Θεού είναι σαφής. Πρέπει να συναναστρεφόμαστε αμέσως σχετικά με τα προβλήματα των άλλων, να τους εκθέτουμε και να τους επιπλήττουμε αν χρειάζεται. Έτσι προστατεύουμε το έργο της εκκλησίας και οι άλλοι βλέπουν τα προβλήματά τους, τα επιλύουν γρήγορα και κάνουν καλά το καθήκον τους. Ο Όλιβερ είχε ταλέντο στη σχεδίαση εικόνων, όμως λόγω της διεφθαρμένης διάθεσής του έκανε άθελά του πράγματα που διατάρασσαν και αναστάτωναν το έργο μας. Αν αποκτούσε αυτοεπίγνωση, αναζητούσε την αλήθεια, άλλαζε τη διεφθαρμένη διάθεσή του, συνεργαζόταν αρμονικά και αξιοποιούσε τα δυνατά του σημεία, τότε το έργο της εκκλησίας και η είσοδός του στη ζωή θα επωφελούνταν. Έτσι, βρήκα κάποια λόγια του Θεού που αφορούσαν το πρόβλημα του Όλιβερ, τα συνέδεσα με τις εμπειρίες μου και τον συναναστράφηκα. Μόλις με άκουσε, απέκτησε λίγη επίγνωση της διεφθαρμένης διάθεσής του και μάλιστα είπε πως μερικές φορές, γνώριζε πως έκανε λάθος, όμως δεν απαρνούνταν τον εαυτό του. Όταν πλέον του το επισήμανα, ένιωσε άσχημα γι’ αυτό και ήθελε να αναζητήσει την αλήθεια και να βασιστεί στον Θεό για να αλλάξει τη διεφθαρμένη του διάθεση. Όταν το άκουσα, χάρηκα για τον Όλιβερ. Όμως την ίδια στιγμή, μετάνιωσα που ζούσα σύμφωνα με κοσμικές φιλοσοφίες και δεν του είχα μιλήσει νωρίτερα. Είχα βλάψει τόσο εκείνον όσο και το έργο της εκκλησίας.

Μετά απ’ αυτό το περιστατικό, κατά το καθήκον μου, αν έβλεπα κάποιον να κάνει κάτι που δεν συμβάδιζε με τις αρχές της αλήθειας και καθυστερούσε το έργο, έκανα συνειδητά πράξη την αλήθεια και επισήμαινα τα προβλήματα που έβλεπα για να εκπληρώνω την ευθύνη μου. Με τον τρόπο αυτό, ένιωθα γαλήνη και ανακούφιση. Δόξα τω Θεώ!