Μια μέρα, φέτος τον Μάρτιο, έμαθα ότι έβαλαν τη μεγαλύτερη αδελφή μου σε απομόνωση για περισυλλογή. Η καρδιά μου πήγε να σπάσει. Δεν πίστευα στ’ αυτιά μου. Απ’ όταν πίστεψα στον Θεό, είχα πρότυπο τη μεγαλύτερη αδελφή μου, και τη θαύμαζα και την εκτιμούσα. Ένιωθα ότι πίστευε πραγματικά στον Θεό, επιδίωκε την αλήθεια, και θα σωζόταν. Η απομόνωσή της για περισυλλογή ήταν κεραυνός εν αιθρία. Πώς ήταν δυνατόν αυτό; Ήταν καλή στο κήρυγμα του ευαγγελίου. Απ’ όταν πίστεψε, είχε προσηλυτίσει πολλούς, και μπορούσε να υποφέρει με όποιο τίμημα. Αν χρειαζόταν κάτι για το έργο της εκκλησίας, το έκανε με ζέση και ποτέ δεν έλεγε όχι. Έκανε το καθήκον της όλη τη μέρα, και ήταν πολύ δραστήρια. Με συμβούλευε συχνά να προσεύχομαι και να πλησιάσω τον Θεό, και έβλεπα πως το εφάρμοζε και η ίδια. Το πρώτο πράγμα που έκανε το πρωί ήταν να προσευχηθεί, άκουγε ύμνους όποτε είχε ελεύθερο χρόνο, και πριν κοιμηθεί πάλι άκουγε απαγγελίες του λόγου του Θεού. Όντως επεδίωκε την αλήθεια, οπότε γιατί την απομόνωναν για περισυλλογή; Έσφαλλε μήπως ο επικεφαλής; Όλο σκεφτόμουν, «Αν κάποια με τόσο θερμή επιδίωξη δεν ανταποκρίνεται στα μάτια του Θεού, τότε δεν έχω καμία ελπίδα να σωθώ από τον Θεό. Ο Θεός ζητά στο καθήκον μας όλη μας την καρδιά, το μυαλό και τη δύναμη, πράγμα που εγώ δεν έχω καταφέρει. Θα πάω κι εγώ σε απομόνωση για περισυλλογή; Αν συμβεί αυτό, πώς πρέπει να χειριστώ το θέμα; Θα μπορώ να συνεχίσω να πιστεύω στον Θεό;» Όσο το σκεφτόμουν, τόσο πιο άβολα ένιωθα, σαν να είχα κυριευτεί από ένα αίσθημα κρίσης. Πάντα ένιωθα ότι μια μέρα, θα με έδιωχναν. Είχα στενοχωρηθεί πολύ. Σιγά-σιγά φυλαγόμουν από τον Θεό, βαριόμουν το καθήκον μου και έμενα αμέτοχη στις συναθροίσεις. Κήρυττε το ευαγγέλιο χωρίς αρχές και ενεργούσε αυθαίρετα. Κάποιοι στους οποίους κήρυττε είχαν κακή ανθρώπινη φύση, και κάποιοι δεν πίστευαν ειλικρινά στον Θεό· ήταν απλώς παράσιτα. Αυτό που έκανε δεν ήταν σύμφωνο με τις αρχές. Οι αδελφοί και οι αδελφές τής το θύμιζαν και τη βοηθούσαν συχνά, αλλά αυτή δεν το δεχόταν. Και ισχυριζόταν τα εξής: «Αφού ήρθαν, γιατί να μην τους κάνω κήρυγμα;» Μερικές φορές αποδεχόταν τα πράγματα, αλλά και πάλι δεν εφάρμοζε τις αρχές και ενεργούσε όπως εκείνη ήθελε, διαταράσσοντας έτσι το ευαγγελικό έργο. Όταν συνέβαινε κάτι, δεν έπαιρνε το μάθημα, πάντα διαφωνούσε, και έσπερνε αρνητικότητα και αντιλήψεις. Σε μια συνάθροιση νεοφώτιστων, είπε: «Για το καθήκον, άφησα πίσω οικογένεια και δουλειά, υπέφερα και πλήρωσα ένα τίμημα, υπάρχουν, όμως, κι άλλες δυσκολίες στη ζωή μου. Γιατί ο Θεός δεν μου δείχνει χάρη και δεν με ευλογεί;» Έτσι, κάποιοι νεοφώτιστοι απέκτησαν αντιλήψεις και παραπονιόντουσαν και αυτοί για τον Θεό. Επειδή ήταν πάντα απείθαρχη και απερίσκεπτη στο κήρυγμά της, έσπερνε αρνητικότητα και αντιλήψεις με δόλο, και διατάρασσε το έργο της εκκλησίας, και επειδή αρνήθηκε να μετανοήσει, απομονώθηκε για περισυλλογή.

Εξεπλάγην όταν έμαθα για τη συμπεριφορά της. Δεν πίστευα στ’ αυτιά μου. Όλες οι πρότερες καλές της συμπεριφορές ήταν, λοιπόν, απλώς μια ψευδαίσθηση; Αργότερα, διάβασα κάποια λόγια του Θεού. «Μερικοί άνθρωποι λένε: “Αποδεικνύει επιδίωξη της αλήθειας το να τρώει και να πίνει κάποιος από τα λόγια του Θεού και να συναναστρέφεται καθημερινά σχετικά με την αλήθεια, καθώς και το να είναι σε θέση να κάνει το καθήκον του κανονικά; Το να κάνει κάποιος ό,τι ρυθμίζει ο οίκος του Θεού και να μην προκαλεί ποτέ αναστάτωση ή διατάραξη, και μολονότι μπορεί να υπάρχουν φορές που παραβιάζει τις θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας, να μην το κάνει συνειδητά ή εσκεμμένα;” Αυτή είναι μια καλή ερώτηση. Μια τέτοια σκέψη βρίσκεται στο μυαλό των περισσότερων ανθρώπων. Καταρχάς, πρέπει να κατανοήσετε εάν κάποιος θα μπορούσε να αποκτήσει κάποια κατανόηση της αλήθειας και να κερδίσει την αλήθεια ακολουθώντας με συνέπεια μια τέτοια πρακτική. Θα μπορούσε; Τι λέτε; (Μια τέτοια πρακτική είναι ολόσωστη, όμως φαίνεται να μοιάζει περισσότερο με θρησκευτικό τελετουργικό. Είναι τήρηση κανόνων και δεν μπορεί να οδηγήσει στην κατανόηση της αλήθειας ή στην κατάκτησή της.) Άρα, τι είδους συμπεριφορές είναι αυτές, στην πραγματικότητα; (Είναι ένα είδος επιφανειακά καλών συμπεριφορών.) Μου αρέσει αυτή η απάντηση. Είναι απλώς καλές συμπεριφορές που προκύπτουν από τα θεμέλια της συνείδησης και της λογικής κάποιου, ως αποτέλεσμα της θετικής του εκπαίδευσης. Όμως δεν είναι τίποτε περισσότερο από καλές συμπεριφορές και απέχουν πολύ από το να συνιστούν επιδίωξη της αλήθειας. Ποια είναι, λοιπόν, η βασική αιτία που διέπει αυτές τις συμπεριφορές; Τι τις προκαλεί; Προκύπτουν από τη συνείδηση και τη λογική του ανθρώπου, την ηθική του οπτική, τα ευνοϊκά του αισθήματα έναντι της πίστης στον Θεό, αλλά και από τον αυτοπεριορισμό του. Μολονότι όμως καλές συμπεριφορές, δεν έχουν καμία σχέση με την αλήθεια· δεν είναι σε καμία περίπτωση το ίδιο πράγμα. Η καλή συμπεριφορά δεν είναι το ίδιο με την άσκηση της αλήθειας, και κάποιος που συμπεριφέρεται καλά δεν έχει απαραίτητα και την έγκριση του Θεού. Η καλή συμπεριφορά κι η άσκηση της αλήθειας είναι δύο διαφορετικά πράγματα και δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Η άσκηση της αλήθειας είναι απαίτηση του Θεού, απόλυτα σύμφωνη με το θέλημά Του. Η καλή συμπεριφορά πηγάζει από τη θέληση του ανθρώπου και φέρει τις προθέσεις και τα κίνητρα του ανθρώπου. Είναι κάτι που ο άνθρωπος θεωρεί καλό. Αν και η καλή συμπεριφορά δεν είναι κακή πράξη, έρχεται σε αντίθεση με τις θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας και δεν έχει καμία σχέση μαζί της. Η καλή συμπεριφορά δεν έχει καμία σχέση με την αλήθεια, ανεξάρτητα από τον τρόπο με τον οποίο είναι καλή ή με το πώς συνάδει με τις αντιλήψεις και τις φαντασιοκοπίες του ανθρώπου, επομένως η όποια καλή συμπεριφορά δεν θα τύχει της έγκρισης του Θεού. Εφόσον η καλή συμπεριφορά ορίζεται κατ’ αυτόν τον τρόπο, τότε προφανώς δεν συνεπάγεται άσκηση της αλήθειας. […] Αυτές οι συμπεριφορές πηγάζουν από τις υποκειμενικές προσπάθειες του ανθρώπου, τις αντιλήψεις, τις προτιμήσεις και τη βούλησή του. Δεν αποτελούν εκδηλώσεις της μετάνοιας που ακολουθεί την αληθινή αυτογνωσία του ανθρώπου αφού έχει αποδεχτεί την αλήθεια και την κρίση και παίδευση των λόγων του Θεού, ούτε αποτελούν συμπεριφορές ή πράξεις άσκησης της αλήθειας που προκύπτουν από την προσπάθεια υποταγής στον Θεό. Το καταλαβαίνετε αυτό; Σημαίνει ότι οι εν λόγω συμπεριφορές δεν συνεπάγονται επ’ ουδενί αλλαγή στη διάθεση κάποιου, ή αυτό που προκύπτει όταν υποβάλλεται κανείς στην κρίση και την παίδευση των λόγων του Θεού, ή την αληθινή μετάνοια που προκύπτει όταν κάποιος έχει συνειδητοποιήσει τη διεφθαρμένη του διάθεση. Σίγουρα δεν συνεπάγονται αληθινή υποταγή του ανθρώπου στον Θεό και την αλήθεια, και πολύ περισσότερο μια καρδιά σεβασμού και αγάπης για τον Θεό. Η καλή συμπεριφορά δεν έχει καμία απολύτως σχέση με αυτά τα πράγματα. Είναι απλώς κάτι που προέρχεται από τον άνθρωπο, και το οποίο ο άνθρωπος θεωρεί καλό. Ωστόσο, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που βλέπουν αυτές τις καλές συμπεριφορές ως ένδειξη άσκησης της αλήθειας. Αυτό είναι ένα σοβαρό λάθος, μια παράλογη και εσφαλμένη άποψη και κατανόηση. Ετούτες οι καλές συμπεριφορές δεν είναι παρά μια εκτέλεση θρησκευτικής τελετής, ένας τρόπος να ολοκληρώνεις κάτι διαδικαστικά και μόνο. Δεν έχουν την παραμικρή σχέση με την άσκηση της αλήθειας. Ο Θεός μπορεί να μην τις καταδικάζει ευθέως, όμως δεν τις εγκρίνει —γι’ αυτό, μπορείτε να είστε βέβαιοι» («Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Τι σημαίνει να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (1)). Έμαθα από τον λόγο Του ότι επειδή κάποιος απαρνιέται, δαπανά, υποφέρει, πληρώνει τίμημα, και κάνει καλές πράξεις, δεν σημαίνει ότι επιδιώκει και κάνει πράξη την αλήθεια. Αυτές οι εκδηλώσεις δεν συνεπάγονται αλλαγές στη διάθεση. Είναι απλώς πρακτικές που βασίζονται σε προσωπικό μόχθο, αντιλήψεις και προτιμήσεις. Την έβλεπα να διαβάζει τα λόγια του Θεού κάθε μέρα, να προσεύχεται, να υποφέρει και να πληρώνει το τίμημα στο καθήκον, αλλά δεν εξέτασα τα κίνητρα που είχε για να υποφέρει και να δαπανά, ή αν είχε αλλάξει, ή αν είχε πετύχει καλά αποτελέσματα με το καθήκον της. Με τη δική μου φαντασία, νόμιζα ότι πίστευε ειλικρινά στον Θεό και επεδίωκε την αλήθεια. Πόσο ανόητη ήμουν! Επιφανειακά, φαινόταν απασχολημένη με το καθήκον κάθε μέρα, και έκανε ό, τι είχε κανονίσει η εκκλησία, αλλά έκανε το καθήκον χωρίς αρχές, ήταν αλαζόνας και ενεργούσε αυθαίρετα. Οι αδελφοί και οι αδελφές τής το θύμιζαν και τη βοηθούσαν συχνά, αυτή, όμως, δεν το παραδεχόταν, δεν έκανε καθόλου αυτοκριτική, διέδιδε αντιλήψεις στην εκκλησία και διατάρασσε τη ζωή εκεί. Ήταν αυτό εκτέλεση καθήκοντος; Έτσι προφανώς έκανε κακό. Πριν, επειδή δεν καταλάβαινα την αλήθεια και δεν είχα διάκριση, τη θεωρούσα παράδειγμα προς μίμηση. Τώρα, εφαρμόζοντας τον λόγο Του, είδα ότι η σκληρή δουλειά, η απάρνηση και η δαπάνη ήταν το πολύ μια καλή συμπεριφορά. Δεν είχε σχέση με την άσκηση της αλήθειας. Πίστευε στον Θεό για πολλά χρόνια, αλλά δεν έκανε πράξη την αλήθεια, και διέδιδε αρνητικές ιδέες και διατάρασσε το έργο της εκκλησίας. Δεν αναζητούσε ούτε αποδεχόταν στο παραμικρό την αλήθεια.

Αργότερα, διάβασα κάποια άλλα λόγια του Θεού και διέκρινα τη διάθεση και την ουσία της, ότι την είχε κουράσει, δηλαδή, η αλήθεια. Τα λόγια του Θεού λένε: «Οι κυριότεροι τρόποι με τους οποίους εκδηλώνεται η κούραση από την αλήθεια δεν είναι μόνο τα αισθήματα αποστροφής προς την αλήθεια όταν την ακούει κανείς· περιλαμβάνεται, επίσης, μια απροθυμία να κάνει κανείς πράξη την αλήθεια. Όταν έρχεται η ώρα να κάνει πράξη την αλήθεια, ένα τέτοιο άτομο αποσύρεται και δεν έχει καμία σχέση με την αλήθεια. Όταν κάποιοι άνθρωποι συναναστρέφονται κατά τη διάρκεια συναθροίσεων, φαίνονται πολύ ζωηροί, τους αρέσει να επαναλαμβάνουν λόγια δόγματος και να κάνουν μεγαλόστομες δηλώσεις για να εξαπατήσουν τους άλλους και να τους κερδίσουν· αυτό τους κάνει να φαίνονται και να αισθάνονται καλά, και συνεχίζουν ακατάπαυστα. Και έπειτα υπάρχουν και εκείνοι που είναι απασχολημένοι όλη την ημέρα με θέματα πίστης: διαβάζουν τα λόγια του Θεού, προσεύχονται, ακούνε ύμνους, κρατούν σημειώσεις, σαν να μην μπορούν να μείνουν ούτε για μια στιγμή μακριά από τον Θεό. Από το ξημέρωμα μέχρι τη νύχτα, είναι απασχολημένοι με την εκτέλεση των καθηκόντων τους. Αγαπούν, λοιπόν, αυτοί οι άνθρωποι πραγματικά την αλήθεια; Δεν έχουν καμία διάθεση που έχει κουραστεί από αυτήν; Πότε μπορεί κανείς να δει την πραγματική τους κατάσταση; (Όταν έρχεται η ώρα να κάνουν πράξη την αλήθεια, το αποφεύγουν, και όταν αντιμετωπίζονται και κλαδεύονται, είναι απρόθυμοι να το δεχτούν.) Μήπως αυτό συμβαίνει επειδή δεν καταλαβαίνουν αυτό που ακούνε ή μήπως, επειδή δεν καταλαβαίνουν την αλήθεια, είναι απρόθυμοι να την αποδεχτούν; Ούτε το ένα ούτε το άλλο —τους κυβερνά η φύση τους και το πρόβλημα αφορά τη διάθεση. Μέσα τους γνωρίζουν πολύ καλά ότι τα λόγια του Θεού είναι η αλήθεια και θετικά πράγματα, ότι η άσκηση της αλήθειας μπορεί να επιφέρει αλλαγή στη διάθεση κάποιου και να οδηγήσει ένα άτομο στο να ικανοποιήσει το θέλημα του Θεού, αλλά απλώς δεν τα αποδέχονται ή δεν τα κάνουν πράξη. Αυτό σημαίνει να έχει κουραστεί κανείς από την αλήθεια» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο η γνώση των έξι ειδών διεφθαρμένης διάθεσης είναι αληθινή αυτογνωσία). Πάντα πίστευα πως, στον οίκο του Θεού, αν κάποιος απαρνιόταν, δαπανούσε και έκανε ένα καθήκον, τότε επεδίωκε την αλήθεια. Τώρα έβλεπα ότι αυτή η άποψη δεν συνήδε με την αλήθεια. Όσο κι αν υποφέρει και δαπανά φαινομενικά κάποιο άτομο, αν δεν αποδέχεται ούτε κάνει πράξη την αλήθεια όταν συμβαίνει κάτι, και επίμονα στηρίζεται στη θέλησή του, και δεν εκτελεί το καθήκον βάσει των αρχών, τότε πρόκειται για άτομο που φοβάται την αλήθεια, και δεν θα αλλάξει, όσο καιρό κι αν πιστεύει στον Θεό. Συγκρίνοντάς το αυτό με τη συμπεριφορά της, αν και φαινόταν ευσεβής εξωτερικά, και συχνά διάβαζε τον λόγο Του, άκουγε ύμνους, προσευχόταν, υπέφερε και πλήρωνε τίμημα στο καθήκον της, και φαινόταν άτομο που πίστευε πραγματικά στον Θεό και επιδίωκε την αλήθεια, στην ουσία, δεν αποδεχόταν καθόλου την αλήθεια. Έκανε μόνο τα τυπικά και ενεργούσε αυθαίρετα στο καθήκον της. Όταν οι αδελφοί και οι αδελφές επισήμαιναν τα προβλήματά της, πάντα έφερνε αντιρρήσεις, ποτέ δεν στοχαζόταν τον εαυτό της, και η διάθεσή της δεν είχε αλλάξει μετά από χρόνια πίστης στον Θεό. Ήταν άλλη μία άπιστη που κουράστηκε από την αλήθεια, όπως περιγράφει ο Θεός. Απαρνιόταν, δαπανούσε, υπέφερε και πλήρωνε τίμημα, αλλά τα έκανε όλα με αντάλλαγμα τη χάρη και τις ευλογίες του Θεού. Όταν οι συνθήκες που κανόνιζε ο Θεός δεν ήταν όπως τις επιθυμούσε, γκρίνιαζε και παραπονιόταν, διέδιδε αρνητικότητα και αναστάτωνε τους αδελφούς και τις αδελφές. Ήταν σαφές ότι δεν είχε τον παραμικρό σεβασμό για τον Θεό. Όταν δαπανούσε για τον Θεό, συναλλασσόταν μαζί Του και Τον εξαπατούσε. Οι άνθρωποι βλέπουν την εικόνα των άλλων. Βλέπουμε ότι κάποιοι υποφέρουν και κάνουν καλές πράξεις, και υποθέτουμε ότι είναι καλοί. Αλλά ο Θεός βλέπει τις καρδιές και την ουσία, καθώς και τη στάση απέναντι στην αλήθεια. Αν κάποιος δέχεται την αλήθεια, και κατά το κλάδεμα και την αντιμετώπιση μπορεί να αναζητήσει την αλήθεια, να κάνει αυτοκριτική, να αποκτήσει γνήσια γνώση και μίσος για τον εαυτό του, και να μετανοήσει ειλικρινά, τότε αυτό το άτομο επιδιώκει και αγαπά την αλήθεια, και αυτό το άτομο ο Θεός θα το σώσει. Αν κάποιος είναι εκ φύσεως πεισματάρης και τον κουράζει η αλήθεια, και η διάθεσή του δεν έχει αλλάξει στο παραμικρό μετά από χρόνια πίστης στον Θεό, ακόμα κι αν κάνει πολλές καλές πράξεις, αυτά τα πράγματα είναι υποκρισία και μεταμφίεση. Οι Φαρισαίοι φαίνονταν ευσεβείς και έκαναν πολλές καλές πράξεις, αλλά εκ φύσεως τούς κούραζε η αλήθεια και την απεχθάνονταν. Όταν ο Κύριος Ιησούς εξέφρασε την αλήθεια κι εργάστηκε για να σώσει τους ανθρώπους, αυτοί Του αντιστάθηκαν με μανία και Τον καταδίκασαν, και στο τέλος, Τον κάρφωσαν στον σταυρό, και για αυτό ο Θεός τούς καταράστηκε και τους τιμώρησε. Μόνο τότε κατάλαβα ότι χωρίς την αλήθεια, είμαστε αδαείς, δεν βλέπουμε την ουσία των ανθρώπων, και δεν καταλαβαίνουμε ποιοι άνθρωποι αρέσουν στον Θεό ή ποιους ανθρώπους σώζει. Όταν έμαθα ότι η αδερφή μου ήταν σε απομόνωση για περισυλλογή, δεν το καταλάβαινα. Νόμιζα ότι ο επικεφαλής δεν θα είχε ερευνήσει το θέμα και ότι επρόκειτο για λάθος. Μόνο όταν εφάρμοσα τον λόγο του Θεού είδα πως συμφωνούσε με τις αρχές να απομονωθεί για τις πράξεις της και πως ο επικεφαλής δεν έσφαλλε. Εκείνη τη στιγμή, ένιωσα μεγάλη ανακούφιση.

Αργότερα, αναρωτιόμουν: Όταν η αδερφή μου απομονώθηκε για περισυλλογή, αν και ήξερα πως έπρεπε να λάβω από τον Θεό και πως είναι δίκαιος, άθελά μου είχα ακόμα πολλές έγνοιες και ανησυχίες. Φοβόμουν ότι πίστευα λίγο καιρό στον Θεό και ότι δεν είχα κάνει το καθήκον μου, μήπως λοιπόν με έδιωχναν και εμένα κάποια μέρα; Έτσι άρχισα να παρεξηγώ και να φυλάγομαι από τον Θεό. Αλλά ήξερα ότι υπήρχαν και διδάγματα εδώ για μένα, έτσι προσευχήθηκα για καθοδήγηση ώστε να κατανοήσω το θέλημά Του. Κάποτε, σε μια συνάθροιση, διάβασα τους εξής λόγους Του: «Εάν επιθυμείτε να οδηγηθείτε στην τελείωση από τον Θεό, πρέπει να μάθετε πώς να βιώνετε το καθετί και να είστε σε θέση να κερδίζετε διαφώτιση σε καθετί που σας συμβαίνει. Είτε είναι καλό είτε κακό, πρέπει να σου φέρνει όφελος και δεν θα πρέπει να σε κάνει αρνητικό. Όπως και να ’χει, θα πρέπει να είσαι σε θέση να σκέφτεσαι τα πράγματα βρισκόμενος στην πλευρά του Θεού και όχι να τα αναλύσεις και να τα μελετάς από την οπτική του ανθρώπου (αυτό θα αποτελούσε παρέκκλιση από την εμπειρία σου). Εάν αυτός είναι ο τρόπος της εμπειρίας σου, τότε η καρδιά σου θα γεμίσει με τα φορτία της ζωής σου· θα ζεις μονίμως υπό το φως της όψης του Θεού, χωρίς να παρεκκλίνεις εύκολα από την πρακτική σου. Τέτοιοι άνθρωποι έχουν λαμπρό μέλλον μπροστά τους» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Υποσχέσεις προς αυτούς που έχουν τελειωθεί). «Εγώ αποφασίζω τον προορισμό του κάθε ανθρώπου όχι με βάση την ηλικία, την ιεραρχία, τον βαθμό στον οποίο κάποιος υπέφερε και λιγότερο απ’ όλα, τον βαθμό στον οποίο προκαλεί τον οίκτο, αλλά σύμφωνα με το αν κατέχει την αλήθεια. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή, μόνο αυτή. Πρέπει να συνειδητοποιήσετε ότι όλοι όσοι δεν ακολουθούν το θέλημα του Θεού θα τιμωρηθούν κι αυτοί. Αυτό είναι σίγουρο. Για τον λόγο αυτό, όλοι όσοι τιμωρούνται, τιμωρούνται έτσι για τη δικαιοσύνη του Θεού και ως αντίποινα για τις πολυάριθμες κακές πράξεις τους» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Προετοίμασε αρκετές καλές πράξεις για τον προορισμό σου). Από τον λόγο Του, κατάλαβα, όσον αφορά την απομόνωσή της, ότι το θέλημα Του ήταν να αποκτήσω γνώση και διάκριση, να βλέπω ανθρώπους και θέματα σύμφωνα με τον λόγο Του, και να κατανοώ ποιον συμπαθεί ο Θεός και ποιον μισεί. Όταν, όμως, η αδερφή μου απομονώθηκε για περισυλλογή, είχα παρανοήσεις και αμφιβολίες, ήμουν μες στην αρνητικότητα και την αδυναμία. Φοβόμουν ότι εφόσον πίστευα στον Θεό για λίγο καιρό και δεν είχα υποφέρει ή πληρώσει τίμημα όσο εκείνη, θα έδιωχναν κι εμένα. Πλέον καταλάβαινα πως ο Θεός δεν καθορίζει το τέλος των ανθρώπων με βάση το πόσο καιρό πιστεύουν ή πόσο υποφέρουν. Το καθορίζει με βάση το αν, μέσω της πίστης τους, μπορέσουν τελικά να κερδίσουν την αλήθεια, να Τον υπακούν και να Τον λατρεύουν αληθινά. Η αλήθεια είναι πως όσο κι αν εργάζεται κάποιος, όσο κι αν απαρνιέται, δαπανά και πληρώνει τίμημα, αν δεν κερδίσει την αλήθεια και οι διεφθαρμένες διαθέσεις του δεν αλλάξουν, στο τέλος, δεν θα σωθεί. Αν κάνει κακές πράξεις και δεν μετανοήσει, θα τιμωρηθεί από τον Θεό. Αυτή είναι η δικαιοσύνη του Θεού. Ο Παύλος εργάστηκε πολλά χρόνια και υπέφερε πολύ, κέρδισε πολλούς ανθρώπους κηρύττοντας το ευαγγέλιο και ίδρυσε πολλές εκκλησίες, αλλά η διάθεση της ζωής του δεν άλλαξε στο παραμικρό. Αντ’ αυτού, γινόταν όλο και πιο αλαζόνας, και τελικά δήλωσε ανοιχτά ότι ζούσε όπως ο Χριστός, και καταδικάστηκε και τιμωρήθηκε από τον Θεό. Ο Παύλος είναι τυπικό παράδειγμα που δείχνει πως ο απλός ενθουσιασμός, η απάρνηση και η δαπάνη δεν αρκούν στην πίστη μας στον Θεό. Προέχει μόνο η επιδίωξη της αλήθειας και η επίτευξη αλλαγής στη διάθεση. Αυτό είναι το πρότυπο που καθορίζει αν οι άνθρωποι μπορούν να σωθούν. Ο οίκος του Θεού επιτελεί το έργο της κάθαρσης και στέλνει κάποιους για απομόνωση και στοχασμό για να τους αποτρέψει από άλλες κακές πράξεις. Είναι προστασία για εκείνους, και ωφελεί και το έργο της εκκλησίας. Αλλά η τελική τους έκβαση καθορίζεται από τη φύση και την ουσία τους, από το αν επιδιώκουν την αλήθεια και από το μονοπάτι που ακολουθούν. Αν οι άνθρωποι κάνουν αυτοκριτική και μετανοήσουν αφού αποτύχουν και πέσουν, ο Θεός τούς δίνει κι άλλη ευκαιρία. Αν δεν μετανοήσουν, συνεχίσουν να ζουν με διεφθαρμένες διαθέσεις, να διαταράσσουν και να κάνουν κακό, ή αν εγκαταλείψουν τον εαυτό τους ή γίνουν αρνητικοί και αντισταθούν, τότε είναι πραγματικά άπιστοι και κακούργοι, αποκαλύπτονται και αποκλείονται, και δεν σώζονται από τον Θεό. Είχα αμυντική στάση προς τον Θεό και Τον παρανοούσα επειδή δεν γνώριζα τα πρότυπά Του για την αξιολόγηση των ανθρώπων, δεν γνώριζα τη δίκαιη διάθεσή Του, και εστίαζα υπερβολικά στο μέλλον και τη μοίρα μου. Μέσα από την απομόνωση της αδελφής μου, κατανόησα κάπως τη δίκαιη διάθεση του Θεού, και είδα ότι αν και κάποιοι φαίνεται να υποφέρουν και να δαπανούν στην πίστη τους, αν δεν αποδέχονται και δεν κάνουν πράξη την αλήθεια και δεν κάνουν το καθήκον βάσει των αρχών, στο τέλος δεν θα σωθούν, και ο Θεός θα τους αποκαλύψει και θα τους αποκλείσει. Ο εξαγνισμός της εκκλησίας ήταν άλλη μια προειδοποίηση που με έκανε να κάνω αυτοκριτική και να μετανοήσω εγκαίρως, να αποφύγω την οδό της αποτυχίας, να αναζητήσω την αλήθεια, να πράξω το καθήκον μου για να ανταποδώσω την αγάπη Του.