Η εμπειρία που βίωσα τον Απρίλιο του 2021 ήταν αυτή που εντυπώθηκε βαθιά μέσα μου. Γνώρισα στο διαδίκτυο έναν καθολικό αδελφό, τον Ραφαέλ. Όταν του διέδωσα το ευαγγέλιο, είδα πως το επίπεδό του δεν ήταν κακό και κατανοούσε την αλήθεια. Διαβάζοντας τον λόγο του Παντοδύναμου Θεού, ένιωσε πως ήταν η φωνή του Θεού. Ήταν πρόθυμος να ερευνήσει και συμμετείχε σε συναθροίσεις.

Όμως προς έκπληξή μου, μια αδελφή μού έστειλε μια μέρα ένα μήνυμα κι έλεγε πως ο Ραφαέλ είχε συναντήσει τον παλιό καθολικό ιερέα τους και δεν θα ερχόταν πια στις συναθροίσεις. Όταν το άκουσα, συγκλονίστηκα. Θα πρέπει να του είχαν μεταδώσει πολλές αντιλήψεις και πλάνες. Επικοινώνησα μαζί του αμέσως, κι έμαθα πως ήταν μπερδεμένος απ’ όσα είχαμε συζητήσει, όμως δεν μου έλεγε τι τον είχε μπερδέψει. Δεν ήξερα πώς να τον συναναστραφώ, το μυαλό μου είχε σταματήσει και δεν ήξερα τι να κάνω. Επικαλούμουν συνεχώς τον Θεό για να τον καθοδηγήσει αν ήταν πρόβατο του Θεού, κι είπα πως θα έκανα ό,τι μπορούσα για να τον συναναστραφώ. Αργότερα, επισκέφτηκα τον Ραφαέλ μαζί με την αδελφή Ανίλα. Εκείνος άρχισε να ξεστομίζει ένα σωρό θρησκευτικά δόγματα, μιλούσε με στόμφο για την αφοσίωσή του απέναντι στον Κύριο Ιησού, πόσο ακλόνητη πίστη είχε, και πως δεν ήταν δυνατό ο Θεός να ενσαρκωθεί ως γυναίκα. Θεωρούσε πως εφόσον ο Κύριος Ιησούς είχε ενσαρκωθεί ως άνδρας και αποκαλούσε τον επουράνιο Θεό «Πατέρα», κι επειδή στον θρησκευτικό κόσμο συνηθίζουν να αποκαλούν τον επουράνιο Θεό «Θεό Πατέρα», ο Κύριος έπρεπε να επιστρέψει με τη μορφή άνδρα, και πως η εμφάνιση και το έργο του Παντοδύναμου Θεού με τη μορφή γυναίκας ήταν απαράδεκτα για εκείνον. Ακούγοντας την ένταση των λόγων του, τα είχα κάπως χαμένα και δεν ήξερα καν από πού ν’ αρχίσω. Τότε, θυμήθηκα μια ευαγγελική ταινία, «Το μυστήριο της ευσέβειας: η συνέχεια», και πως η αλήθεια σ’ αυτήν ίσως επέλυε το ζήτημα. Έτσι, είπα αμέσως: «Αδελφέ, πιστεύω πως η πίστη σου στον Κύριο Ιησού είναι ακλόνητη, όμως ας το σκεφτούμε λίγο: Συχνά προσευχόμαστε στον Κύριο Ιησού, όμως Τον γνωρίζουμε πραγματικά; Ξέρουμε πραγματικά πως ο Κύριος Ιησούς είναι η ενσάρκωση του ίδιου του Θεού; Ξέρουμε πραγματικά πως είναι η αλήθεια, η οδός και η ζωή; Τολμούμε να πούμε πως γνωρίζουμε τη θεϊκή ουσία του Κυρίου Ιησού; Τολμούμε να εγγυηθούμε πως όταν ο Κύριος Ιησούς επιστρέφει, γνωρίζουμε πως είναι Αυτός; Γιατί ακριβώς πιστεύουμε σ’ Αυτόν; Εξαιτίας της βιολογικής Του οικογένειας ή της εμφάνισής Του»; Ο Ραφαέλ δεν απάντησε τίποτα σ’ αυτό. Τότε, του διάβασα κάποια λόγια του Παντοδύναμου Θεού: «Η ουσία της πίστης των ανθρώπων στον Θεό είναι η πίστη στο Πνεύμα του Θεού, και ακόμη και η πίστη τους στον ενσαρκωμένο Θεό οφείλεται στο γεγονός ότι αυτή η σάρκα είναι η ενσάρκωση του Πνεύματος του Θεού, πράγμα που σημαίνει ότι μια τέτοια πίστη εξακολουθεί να είναι πίστη στο Πνεύμα. Υπάρχουν διαφορές μεταξύ του Πνεύματος και της σάρκας, αλλά επειδή αυτή η σάρκα προέρχεται από το Πνεύμα και αποτελεί τον Λόγο που ενσαρκώνεται, ο άνθρωπος εξακολουθεί να πιστεύει στην έμφυτη ουσία του Θεού» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Μόνο όσοι γνωρίζουν τον Θεό και το έργο Του μπορούν να Τον ικανοποιήσουν). «Ενσάρκωση σημαίνει πως το Πνεύμα του Θεού ενσαρκώνεται, δηλαδή ο Θεός ενσαρκώνεται. Το έργο που επιτελεί η σάρκα είναι το έργο του Πνεύματος, το οποίο υλοποιείται στη σάρκα και εκφράζεται μέσα από τη σάρκα. Κανείς εκτός από τη σάρκα του Θεού δεν μπορεί να εκπληρώσει τη διακονία του ενσαρκωμένου Θεού· δηλαδή, μόνο η σάρκα του ενσαρκωμένου Θεού, αυτή η κανονική ανθρώπινη φύση —και κανένας άλλος— δεν μπορεί να εκφράσει το θείο έργο» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Η ουσία της σάρκας που κατοικείται από τον Θεό). Μετά την ανάγνωση, συναναστράφηκα: «Όλοι ξέρουμε πως ο Κύριος Ιησούς γεννήθηκε στην οικογένεια ενός ξυλουργού, έδειχνε κανονικός, εξωτερικά δεν διέφερε καθόλου από έναν συνηθισμένο άνδρα, όμως ενδύθηκε το σώμα Του από το Πνεύμα του Θεού και ήταν ο ίδιος ο Θεός ενσαρκωμένος. Δεν πιστεύουμε σ’ Αυτόν επειδή ήταν Ιουδαίος ούτε επειδή γεννήθηκε απ’ τη Μαρία, κι όχι βέβαια λόγω του φύλου και της εμφάνισής Του. Πιστεύουμε σ’ Αυτόν, επειδή έχει την ουσία του Πνεύματος του Θεού, επειδή είναι η αλήθεια, η οδός και η ζωή. Μόνο Αυτός εξέφραζε την αλήθεια και εκτελούσε το θεϊκό έργο. Ομοίως, γιατί πιστεύουμε τώρα στον Παντοδύναμο Θεό; Πιστεύουμε επειδή είναι ο επιστρέψας Κύριος Ιησούς, είναι το Πνεύμα του Κυρίου Ιησού με τη σάρκα ενός συνηθισμένου ατόμου· ζει ανάμεσά μας, εκφράζει αλήθειες και κάνει το έργο της κρίσεως και της κάθαρσης τις έσχατες ημέρες. Ο Παντοδύναμος Θεός και ο Κύριος Ιησούς έχουν την ίδια πηγή και την ουσία του Πνεύματος του Θεού. Ανεξάρτητα απ’ την οικογένεια στην οποία γεννήθηκε ο ενσαρκωμένος Θεός, απ’ την εμφάνισή Του και το φύλου Του, τίποτα απ’ αυτά δεν μπορεί να αλλάξει την ουσία Του. Ο Παντοδύναμος Θεός έχει εκφράσει πολλές αλήθειες και κάνει το έργο της κρίσεως τις έσχατες ημέρες. Αυτό αρκεί για να αποδείξει πως ο Παντοδύναμος Θεός είναι η ενσάρκωση του Πνεύματος του Θεού και ο επιστρέψας Κύριος Ιησούς».

Σιγά-σιγά άρχισε να αναζητά πρόθυμα και είπε πως συμφωνούσε με όλα όσα είχα πει, όμως ακόμα δεν κατανοούσε γιατί αυτή τη φορά, ο Θεός είχε επιλέξει να ενσαρκωθεί με τη μορφή γυναίκας. Βλέποντας πως είχε κάπως ηρεμίσει, τον ρώτησα: «Τη μορφή και το φύλο που επιλέγει ο Θεός να προσλάβει για να εργαστεί ενσαρκωμένος τα αποφασίζουμε εμείς; Όταν η μητέρα μας μάς γεννά, δεν μπορούμε να επιλέξουμε την εμφάνισή της, κι όπως κι αν μοιάζει, απλώς το αποδεχόμαστε. Αυτή τη λογική πρέπει να έχουν τα παιδιά. Δεν συμφωνείς;» Ο Ραφαέλ έγνεψε και είπε: «Φυσικά, δεν έχουμε δικαίωμα επιλογής». Εγώ συνέχισα: «Ομοίως, το τι είδους σάρκα έχει τώρα επιλέξει ο Θεός να ενσαρκωθεί, ως άνδρας ή ως γυναίκα, το αποφασίζουμε εμείς; Όταν λέμε πως αν ο Θεός έρθει ως άνδρας θα το αποδεχτώ, όμως όχι αν έρθει ως γυναίκα, δεν είναι παράλογο; Το φύλο του ενσαρκωμένου Θεού αφορά τον ίδιο τον Θεό και είναι επιλογή του Θεού. Ως άνθρωποι, δεν είμαστε αρμόδιοι να το κρίνουμε, έτσι; Ο Θεός είναι ο Κύριος της δημιουργίας. Η σοφία του Θεού είναι υψηλότερη από τους ουρανούς και οι σκέψεις Του υψηλότερες από των ανθρώπων. Είμαστε απλώς ασήμαντοι άνθρωποι. Πώς να συλλάβουμε τη σοφία του Θεού στο έργο Του; Σχετικά με την εμφάνιση και το έργο του Θεού, δεν έχουμε κανένα απολύτως δικαίωμα επιλογής. Ο Θεός έχει ενσαρκωθεί και, εφόσον εκφράζει αλήθειες και επιτελεί το έργο του Θεού, όποιο κι αν είναι το φύλο Του, είναι ο ίδιος ο Θεός και πρέπει να υπακούμε. Μόνον ένα τέτοιο άτομο είναι λογικό και ευφυές». Μετά τη συναναστροφή μου, ο Ραφαέλ άκουγε προσεκτικά και δεν με αντέκρουε.

Έπειτα, του διάβασα κάποια χωρία της Βίβλου: «Εν αρχή ήτο ο Λόγος, και ο Λόγος ήτο παρά τω Θεώ, και Θεός ήτο ο Λόγος» (Κατά Ιωάννην 1:1). «Η δε γη ήτο άμορφος και έρημος· και σκότος επί του προσώπου της αβύσσου. Και πνεύμα Θεού εφέρετο επί της επιφανείας των υδάτων» (Γένεσις 1:2). «Και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον κατ’ εικόνα εαυτού· κατ’ εικόνα Θεού εποίησεν αυτόν· άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς» (Γένεσις 1:27). «Φυλάττετε λοιπόν καλώς τας ψυχάς σας, διότι δεν είδετε ουδέν ομοίωμα, εν τη ημέρα καθ’ ην ο Ιεχωβά ελάλησε προς εσάς εν Χωρήβ εκ μέσου του πυρός· μήπως διαφθαρήτε, και κάμητε εις εαυτούς είδωλον, εικόνα τινός μορφής, ομοίωμα αρσενικού ή θηλυκού, ομοίωμα τινός κτήνους το οποίον είναι επί της γης, ομοίωμα τινός πτερωτού ορνέου το οποίον πετά εις τον ουρανόν» (Δευτερονόμιον 4:15-17). Συναναστράφηκα: «Από τα βιβλικά αυτά χωρία, βλέπουμε πως ο Θεός στην ουσία Του είναι πνεύμα, πως δεν έχει ορισμένη μορφή, πως δεν επιτρέπει στους ανθρώπους να σμιλέψουν κάποια εικόνα για να Τον λατρεύουν. Στη Γένεση, έχει γραφτεί πως στην αρχή, ο Θεός δημιούργησε πρώτα τον άνδρα κι έπειτα τη γυναίκα κατ’ εικόνα Του. Μπορείς να πεις λοιπόν πως ο Θεός είναι άνδρας ή γυναίκα; Αν λες πως είναι άνδρας, τότε πώς δημιούργησε και τη γυναίκα κατ’ εικόνα Του; Κι αν λες πως είναι γυναίκα, τότε πώς δημιούργησε και τον άνδρα κατ’ εικόνα Του; Τι συμβαίνει; Ο Θεός είναι δίκαιος και δημιούργησε και τον άνδρα και τη γυναίκα κατ’ εικόνα Του. Την πρώτη φορά, ενσαρκώθηκε ως άνδρας, και τις έσχατες ημέρες, έχει ενσαρκωθεί ως γυναίκα, άρα, αντιμετωπίζει τα δύο φύλα ισότιμα. Αν ο Θεός είχε ενσαρκωθεί και τις δύο φορές ως άνδρας, θα ήταν άδικο για τις γυναίκες. Λέγοντας πως ο Θεός είναι άνδρας ή γυναίκα, οριοθετούμε τον Θεό, κάτι που μισεί απόλυτα. Κάθε φορά που ο Θεός ενσαρκώνεται, είναι για να σώσει την ανθρωπότητα, και με την ενσάρκωση, παίρνει τη μορφή ενός ανθρώπου, είτε άνδρα είτε γυναίκας. Όμως, ανεξάρτητα απ’ το φύλο του ενσαρκωμένου Θεού, η ουσία Του είναι αιωνίως αμετάβλητη». Όταν το άκουσε αυτό, ο Ραφαέλ αφυπνίστηκε κάπως και είπε: «Η ενσάρκωση του Θεού ως γυναίκα τις έσχατες ημέρες έχει πράγματι νόημα!»

Τότε, του έστειλα κάποια λόγια του Παντοδύναμου Θεού: «Κάθε στάδιο του έργου που πραγματοποιεί ο Θεός έχει τη δική του πρακτική σημασία. Εκείνον τον καιρό, όταν ήρθε ο Ιησούς, ήρθε σε αντρική μορφή και όταν έρχεται αυτήν τη φορά, η μορφή του είναι γυναικεία. Από αυτό μπορείς να καταλάβεις ότι η δημιουργία τόσο του άντρα όσο και της γυναίκας από τον Θεό μπορεί να είναι χρήσιμη για το έργο Του, και για Εκείνον δεν υπάρχει καμία διάκριση ανάμεσα στα δύο φύλα. Όταν έρχεται το Πνεύμα Του, μπορεί να πάρει οποιαδήποτε σάρκα επιθυμεί, κι εκείνη η σάρκα μπορεί να Τον εκπροσωπεί· είτε είναι άντρας είτε γυναίκα μπορεί να εκπροσωπεί τον Θεό, εφόσον είναι η ενσάρκωσή Του. Αν ο Ιησούς είχε εμφανιστεί ως γυναίκα κατά την έλευσή Του, με άλλα λόγια, αν είχε συλληφθεί ένα κορίτσι κι όχι ένα αγόρι από το Άγιο Πνεύμα, εκείνο το στάδιο του έργου θα ολοκληρωνόταν έτσι κι αλλιώς. Αν συνέβαινε αυτό, τότε το σημερινό στάδιο του έργου θα έπρεπε να το ολοκληρώσει αντιστρόφως ένας άντρας, όμως το έργο θα ολοκληρωνόταν έτσι κι αλλιώς. Το έργο που γίνεται σε κάθε στάδιο έχει τη σημασία του· κανένα στάδιο του έργου δεν επαναλαμβάνεται ούτε έρχεται σε αντιπαράθεση με κάποιο άλλο» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Οι δύο ενσαρκώσεις ολοκληρώνουν τη σημασία της ενσάρκωσης). «Αν ο Θεός ενσαρκωνόταν μόνο ως άντρας, οι άνθρωποι θα Τον όριζαν ως άντρα, ως τον Θεό των αντρών, και δεν θα πίστευαν ποτέ ότι είναι ο Θεός των γυναικών. Οι άντρες θα θεωρούσαν τότε ότι ο Θεός ανήκει στο αρσενικό φύλο, ότι ο Θεός είναι η κεφαλή των αντρών —αλλά τι θα γινόταν τότε με τις γυναίκες; Αυτό είναι άδικο. Δεν συνιστά μεροληπτική μεταχείριση; Αν ίσχυε αυτό, τότε όλοι εκείνοι που έσωσε ο Θεός θα ήταν άντρες σαν κι Αυτόν, και δεν θα μπορούσε να σωθεί ούτε μία γυναίκα. Όταν ο Θεός δημιούργησε την ανθρωπότητα, δημιούργησε τον Αδάμ και δημιούργησε και την Εύα. Δεν δημιούργησε μόνο τον Αδάμ, αλλά ποίησε και τον άντρα και τη γυναίκα κατ’ εικόνα Του. Ο Θεός δεν είναι μόνο ο Θεός των αντρών —είναι και ο Θεός των γυναικών» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Το όραμα του έργου του Θεού (3)). «Ο Θεός δεν είναι απλώς το Άγιο Πνεύμα, το Πνεύμα, το εφτάπτυχο ισχυρό Πνεύμα ή το Πνεύμα που τα περιβάλλει όλα, αλλά είναι κι ένας άνθρωπος —ένας συνηθισμένος άνθρωπος, ένας εξαιρετικά κοινός άνθρωπος. Δεν είναι μόνο αρσενικού αλλά και θηλυκού γένους. Έχουν κοινό ότι γεννιούνται και οι δύο από ανθρώπους, και διαφορετικό στο ότι ο ένας συνελήφθη από το Άγιο Πνεύμα κι ο άλλος γεννήθηκε από άνθρωπο, αν και κατάγεται κατευθείαν από το Πνεύμα. Είναι παρόμοιοι στο ότι κι οι δύο είναι ενσαρκώσεις του Θεού, υλοποιούν το έργο του Θεού Πατέρα, και ανόμοιοι στο ότι ο ένας εκτέλεσε το έργο της λύτρωσης, ενώ ο άλλος κάνει το έργο της κατάκτησης. Και οι δύο εκπροσωπούν τον Θεό και Πατέρα, αλλά ο ένας είναι ο Λυτρωτής, γεμάτος με αγάπη, καλοσύνη κι έλεος, ενώ ο άλλος είναι ο Θεός της δικαιοσύνης, γεμάτος με οργή και κρίση. Ο ένας είναι ο Απόλυτος Κυρίαρχος που άρχισε το έργο της λύτρωσης, ενώ ο άλλος είναι ο δίκαιος Θεός που επιτυγχάνει το έργο της κατάκτησης. Ο ένας είναι η Αρχή, και ο άλλος το Τέλος. Ο ένας είναι αναμάρτητη σάρκα, ενώ ο άλλος είναι σάρκα που ολοκληρώνει τη λύτρωση, συνεχίζει το έργο και δεν είναι ποτέ αμαρτωλός. Και οι δύο είναι το ίδιο Πνεύμα, αλλά κατοικούν σε διαφορετικές σάρκες και γεννήθηκαν σε διαφορετικά μέρη, και τους χωρίζουν αρκετές χιλιάδες χρόνια. Ωστόσο, όλο το έργο Τους συμπληρώνει το ένα το άλλο, ποτέ δεν συγκρούονται, και μπορούν να εκφραστούν με τα ίδια λόγια. Και οι δύο είναι άνθρωποι, αλλά ο ένας γεννήθηκε αγόρι και ο άλλος κορίτσι» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Πώς κατανοείς εσύ τον Θεό;). Όταν τα διάβασε, η Ανίλα συναναστράφηκε: «Το έργο του Θεού είναι πάντα νέο, ποτέ παλιό, και ποτέ δεν το επαναλαμβάνει. Το έργο του Θεού πάντα ανανεώνεται, αλλάζει και συνεχώς εξυψώνεται. Αν ο Θεός επαναλάμβανε το έργο Του, οι άνθρωποι θα Τον οριοθετούσαν και δεν θα Τον γνωρίζαμε πραγματικά. Την πρώτη φορά, ο Θεός ενσαρκώθηκε ως άνδρας. Ποιες λοιπόν θα ήταν οι συνέπειες αν ο Κύριος επέστρεφε ενσαρκωμένος και πάλι ως άνδρας; Οι άνθρωποι θα Τον οριοθετούσαν ως άνδρα και θα νόμιζαν πως ο Θεός αναγνωρίζει και ευνοεί τους άνδρες, πως δεν αγαπά τις γυναίκες και τις αποφεύγει, κι αυτό θα συνιστούσε εσαεί διάκριση σε βάρος των γυναικών Είναι αυτή σωστή κατανόηση; Είναι δίκαιο για τις γυναίκες; Συνάδει με το θέλημα του Θεού; Δεν είναι ανθρώπινες αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες; Ο Θεός είναι δίκαιος και αντιμετωπίζει τους άνδρες και τις γυναίκες ισότιμα. Ο Θεός έχει ενσαρκωθεί μια φορά ως άνδρας και μια ως γυναίκα. Αυτό έχει μεγάλη σημασία! Η ενσάρκωση του Θεού ως γυναίκα τις έσχατες ημέρες έχει αναιρέσει τις αντιλήψεις όλων, όπως την εσφαλμένη κατανόηση και τις οριοθετήσεις των ανθρώπων για τον Θεό, και τους έδειξε πως ο Θεός δεν είναι Θεός μόνο των ανδρών, αλλά και των γυναικών. Είναι Θεός όλης της ανθρωπότητας. Κανείς δεν πρέπει με τις αντιλήψεις του να οριοθετεί τον Θεό ως άνδρα ή ως γυναίκα».

Επιπλέον, πρόσθεσα: «Στην πραγματικότητα, όποια μορφή κι αν προσλαμβάνει ο Θεός στις ενσαρκώσεις Του, η ουσία Του είναι αμετάβλητη. Είναι το ενσαρκωμένο Πνεύμα του Θεού, αντιπροσωπεύουν τον ίδιο τον Θεό και μπορούν να εκτελούν το θεϊκό έργο. Την Εποχή της Χάριτος, ο Θεός ενσαρκώθηκε και σταυρώθηκε ως προσφορά περί αμαρτίας. Ο Κύριος Ιησούς ήταν ένας άνδρας και μπορούσε να σταυρωθεί για να λυτρώσει την ανθρωπότητα. Αν ο Θεός είχε ενσαρκωθεί ως γυναίκα την πρώτη φορά, θα μπορούσε και πάλι να ολοκληρώσει το έργο της λύτρωσης και να εκφράσει την αλήθεια για να μας δώσει την οδό της μετανοίας. Επομένως, το φύλο και το παρουσιαστικό του ενσαρκωμένου Θεού δεν έχουν σημασία, ούτε έχει σημασία αν έχει μεγαλοπρεπή εμφάνιση. Αυτό που έχει σημασία είναι πως έχει την ουσία του Θεού, πως εκφράζει αλήθειες και επιτελεί το έργο της σωτηρίας. Σ’ αυτά πρέπει να δίνουμε προσοχή όταν ερευνούμε την αληθινή οδό». Έπειτα, του διάβασα ένα άλλο χωρίο του λόγου του Θεού: «Αυτός που είναι ο Θεός ενσαρκωμένος θα κατέχει την ουσία του Θεού, κι αυτός που είναι ο Θεός ενσαρκωμένος θα κατέχει την έκφραση του Θεού. Εφόσον ο Θεός ενσαρκώνεται, θα κάνει το έργο που σκοπεύει να επιτελέσει. Εφόσον ο Θεός ενσαρκώνεται, θα εκφράζει αυτό που είναι και θα έχει την ικανότητα να μεταδώσει την αλήθεια στον άνθρωπο, να του εμφυσήσει τη ζωή και να του υποδείξει την οδό. Η σάρκα που δεν έχει την ουσία του Θεού ασφαλώς δεν είναι ο ενσαρκωμένος Θεός· δεν υπάρχει καμία αμφιβολία περί αυτού. Αν ο άνθρωπος σκοπεύει να διερευνήσει το αν πρόκειται για την ενσάρκωση του Θεού, πρέπει να το επιβεβαιώσει αυτό από τη διάθεση που Αυτός εκφράζει και τον λόγο που Αυτός εκφέρει. Δηλαδή, για να επιβεβαιώσει κανείς το κατά πόσο είναι ή όχι η ενσάρκωση του Θεού και κατά πόσο είναι ή όχι η αληθινή οδός, πρέπει να κάνει μια διάκριση με βάση την ουσία. Και συνεπώς, προκειμένου να προσδιορίσουμε αν πρόκειται για την ενσάρκωση του Θεού, το κλειδί βρίσκεται στην ουσία Του (στο έργο Του, στις ομιλίες Του, στη διάθεσή Του και σε πολλές άλλες πτυχές), και όχι στην εξωτερική εμφάνιση. Αν ο άνθρωπος εξετάζει εξονυχιστικά μόνο την εξωτερική εμφάνισή Του και ως εκ τούτου παραβλέπει την ουσία Του, αυτό καταδεικνύει ότι ο άνθρωπος είναι αστοιχείωτος και αδαής» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Πρόλογος). Συνέχισα τη συναναστροφή: «Ο λόγος του Θεού είναι πολύ σαφής. Για να διαπιστώσεις αν είναι η ενσάρκωση του Θεού, πρέπει κυρίως να αναζητήσεις αν μπορεί να εκφράζει αλήθειες και να κάνει το έργο του Θεού. Αν δεν εστιάζεις να ακούσεις τη φωνή του Θεού όταν ερευνάς την αληθινή οδό, αλλά κρίνεις βάσει της εμφάνισης και του φύλου μιας ενσάρκωσης, δεν κάνεις το ίδιο λάθος με τους Φαρισαίους που αντιστάθηκαν στον Ιησού; Οι Φαρισαίοι είδαν πως η καταγωγή και η εμφάνιση του Κυρίου Ιησού δεν συμβάδιζαν καθόλου με τις αντιλήψεις και τις ψευδαισθήσεις τους για τον Μεσσία, έτσι έκριναν και καταδίκασαν τον Κύριο Ιησού χωρίς να αναζητήσουν ή να ερευνήσουν τα λόγια και το έργο Του. Τελικά, σταύρωσαν τον Ιησού, προσβάλλοντας τη διάθεση του Θεού, κι έτσι, τους καταράστηκε. Αν οι άνθρωποι δεν διαβάζουν τον λόγο του Παντοδύναμου Θεού, δεν ακούν τη φωνή του Θεού, αρνούνται τον Παντοδύναμο Θεό και Του αντιστέκονται επειδή η γυναικεία ενσάρκωση του Θεού δεν συνάδει με τις αντιλήψεις τους, δεν σταυρώνουν ξανά τον Θεό;»

Μόλις το είπες αυτό, θα πρέπει να το κατάλαβε κάπως καλύτερα. Ο Ραφαέλ είπε πως θα συνέχιζε να αναζητά, κι όταν τον καλέσαμε σε μια συνάθροιση το επόμενο βράδυ, δέχτηκε αμέσως. Όμως, προς έκπληξή μου, δεν ήρθε την επόμενη βραδιά και δεν απαντούσε στις κλήσεις μου. Ανησυχούσα πολύ. Έτσι κάθε πρωί, μόλις σηκωνόμουν, του έστελνα κάποια λόγια του Θεού, ελπίζοντας πως κάποια μέρα θα απαντούσε. Όμως, ποτέ δεν διάβαζε τα μηνύματά μου κι εγώ απελπιζόμουν. Αργότερα, έβαζα άλλους αδελφούς και αδελφές να επικοινωνήσουν, όμως δεν τον έβρισκαν. Απελπίστηκα και πάλι, και νόμιζα πως έτσι έπρεπε να γίνει. Μόλις θέλησα να εγκαταλείψω εντελώς την προσπάθεια, βρήκα τυχαία ένα άρθρο για την εμπειρία μιας αδελφής που κήρυττε το ευαγγέλιο σε έναν Ιταλό. Έτυχε να γνωρίζω αυτόν τον αδελφό στον οποίο κήρυττε, και ήμασταν συνεργάτες στη διάδοση του ευαγγελίου. Είχε καλή ανθρώπινη φύση και κατανοούσε την αλήθεια, όμως δεν περίμενα ότι θα είχε τόσες αντιλήψεις κατά το κήρυγμα της αδελφής ή ότι θα είχε κόψει κάθε επαφή για δύο μήνες. Ωστόσο, η αδελφή δεν τα παράτησε. Περίμενε και έβρισκε ευκαιρίες να τον συναναστραφεί πάνω στον λόγο του Θεού, ώσπου ο λόγος του Παντοδύναμου Θεού διόρθωσε μια-μια τις αντιλήψεις του, κι αποδέχτηκε το έργο Του. Η εμπειρία της αδελφής ήταν πολύ συγκινητική και με έκανε να ντραπώ. Σκέφτηκα πως για κάθε άνθρωπο που προσέρχεται ενώπιον του Θεού, ο Θεός έχει πληρώσει μεγάλο τίμημα. Αν κατανοούσα τις ειλικρινείς προθέσεις Του να μας σώσει, θα υπάκουα στο θέλημά Του. Όμως, με την πρώτη δυσκολία, ετοιμαζόμουν να παραιτηθώ. Δεν είχα καθόλου επιμονή. Πού ήταν η αφοσίωση και η μαρτυρία μου; Τότε, διάβασα τον λόγο του Θεού: «Κατά τη διάδοση του ευαγγελίου, πρέπει πρώτα να ανταποκρίνεσαι στις ευθύνες που σου αναλογούν. Πρέπει να ακολουθείς τη συνείδησή σου και τη λογική σου κάνοντας ό,τι μπορείς και ό,τι οφείλεις. Πρέπει με αγάπη να παρέχεις απαντήσεις σε οποιεσδήποτε αντιλήψεις μπορεί να έχει το άτομο που μελετά την αληθινή οδό ή σε οποιεσδήποτε απορίες θέτει. Αν πραγματικά δεν μπορείς να δώσεις λύση, μπορείς να βρεις μερικά σχετικά αποσπάσματα από τα λόγια του Θεού για να του διαβάσεις, ή σχετικές ταινίες μικρού μήκους που αφορούν βιωματικές μαρτυρίες, ή κάποια κατάλληλα βίντεο για να του δείξεις. Είναι απολύτως πιθανό κάτι τέτοιο να είναι αποτελεσματικό· τουλάχιστον θα εκπληρώνεις τις ευθύνες σου και δεν θα αισθάνεσαι κατηγορούμενος από τη συνείδησή σου. Αλλά αν είσαι επιπόλαιος και κωλυσιεργείς, είναι πιθανό να ανατρέψεις την κατάσταση, και δεν θα είναι εύκολο να κερδίσεις αυτό το άτομο. Κατά τη διάδοση του ευαγγελίου στους άλλους, πρέπει να ανταποκρίνεται κανείς στις ευθύνες που του αναλογούν. Πώς πρέπει να κατανοεί κανείς τη λέξη “ευθύνες”; Πώς, ακριβώς, πρέπει να γίνει πράξη και να εφαρμοστεί; Λοιπόν, θα πρέπει να κατανοήσεις ότι έχοντας υποδεχθεί τον Κύριο και βιώσει το έργο του Θεού, έχεις την υποχρέωση να καταθέσεις μαρτυρία για το έργο Του σε όσους διψούν για την εμφάνισή Του. Επομένως, πώς θα το μοιραστείς αυτό μαζί τους; Είτε διαδικτυακά είτε στην πραγματική ζωή, θα πρέπει να το μοιραστείς με οποιονδήποτε τρόπο κερδίζει τους ανθρώπους και είναι αποτελεσματικός. Η διάδοση του ευαγγελίου δεν είναι κάτι που κάνεις όταν έχεις όρεξη, κάτι που κάνεις όταν έχεις καλή διάθεση και δεν το κάνεις όταν δεν έχεις. Ούτε είναι κάτι που γίνεται σύμφωνα με τις προτιμήσεις σου, διαλέγοντας και κάνοντας ό,τι εσύ θεωρείς σωστό, διαδίδοντας το ευαγγέλιο σε αυτούς που σου αρέσουν και όχι σε αυτούς που δεν σου αρέσουν. Το ευαγγέλιο πρέπει να διαδίδεται σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Θεού και τις αρχές του οίκου Του. Θα πρέπει να εκπληρώνεις τις ευθύνες και τα καθήκοντα ενός δημιουργήματος του Θεού, κάνοντας ό,τι είσαι ικανός να κάνεις ώστε να καταθέσεις μαρτυρία για τις αλήθειες που κατανοείς, για τα λόγια του Θεού και για το έργο του Θεού σε όσους μελετούν την αληθινή οδό. Αυτή είναι η εκπλήρωση των ευθυνών και του καθήκοντος ενός δημιουργήματος του Θεού. Τι θα πρέπει να κάνει κάποιος όταν διαδίδει το ευαγγέλιο; Θα πρέπει να εκπληρώσει την ευθύνη του, να κάνει ό,τι μπορεί και να είναι πρόθυμος να πληρώσει κάθε τίμημα» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η διάδοση του ευαγγελίου είναι το καθήκον στο οποίο όλοι οι πιστοί δεσμεύονται ηθικά). «Πώς θα πρέπει, λοιπόν, να συμπεριφερόμαστε σε κάποιον που ερευνά την αληθινή οδό; Εφόσον συμμορφώνεται με τις αρχές που έχει θέσει ο οίκος του Θεού για τη διάδοση του ευαγγελίου, έχουμε υποχρέωση να του το διαδώσουμε· και ακόμη και αν η τρέχουσα στάση του είναι κακή και απορριπτική, πρέπει να επιδείξουμε υπομονή. Για πόσο καιρό και σε ποιο βαθμό πρέπει να είμαστε υπομονετικοί; Μέχρις ότου σε απορρίψει και δεν σε αφήνει να μπεις στο σπίτι του, και δεν αποδίδει καμία συζήτηση, ούτε το να του τηλεφωνήσεις ή να πάει κάποιος άλλος να τον προσκαλέσει, και δεν σε αναγνωρίζει. Τότε, δεν υπάρχει κανένας τρόπος να του διαδώσεις το ευαγγέλιο. Τότε είναι που θα έχεις εκπληρώσει την ευθύνη σου. Αυτή είναι η εκτέλεση του καθήκοντος. Όσο υπάρχει έστω και λίγη ελπίδα, θα πρέπει να σκέφτεσαι κάθε τρόπο που μπορείς και να κάνεις ό,τι μπορείς για να του διαβάσεις τα λόγια του Θεού και να δώσεις μαρτυρία για το έργο Του. Ας πούμε, για παράδειγμα, ότι είσαι σε επαφή με κάποιον εδώ και δύο-τρία χρόνια. Έχεις προσπαθήσει να του διαδώσεις το ευαγγέλιο και να του μαρτυρήσεις για τον Θεό πολλές φορές, αλλά εκείνος δεν έχει καμία πρόθεση να το δεχτεί. Ωστόσο, είναι αρκετά ικανός να καταλάβει τα πάντα και είναι πραγματικά ένας δυνητικός αποδέκτης του ευαγγελίου. Τι θα πρέπει να κάνεις; Πρώτα απ’ όλα, δεν πρέπει να τα παρατήσεις, αλλά να διατηρήσεις κανονικές σχέσεις μαζί του και να συνεχίσεις να του διαβάζεις τα λόγια του Θεού και να δίνεις μαρτυρία για το έργο Του. Μην τον εγκαταλείψεις· να είσαι υπομονετικός μέχρι τέλους. Κάποια άγνωστη μέρα, θα αφυπνιστεί και θα νιώσει ότι ήρθε η ώρα να ερευνήσει την αληθινή οδό. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο είναι σημαντική η άσκηση ατελείωτης υπομονής και επιμονής για τη διάδοση του ευαγγελίου. Και γιατί να το κάνεις αυτό; Επειδή είναι το καθήκον ενός δημιουργημένου όντος. Από τη στιγμή που έρχεσαι σε επαφή μαζί του, έχεις την υποχρέωση και την ευθύνη να του κηρύξεις το ευαγγέλιο του Θεού. Από την πρώτη φορά που θα ακούσει τα λόγια του Θεού και το ευαγγέλιο μέχρι τη στιγμή που θα μεταστραφεί, θα μεσολαβήσουν πολλές διαδικασίες, και αυτό απαιτεί χρόνο. Αυτή η περίοδος απαιτεί υπομονή και αναμονή, μέχρι εκείνη την ημέρα που θα μεταστραφεί και θα τον φέρεις ενώπιον του Θεού, πίσω στην οικογένειά Του. Αυτή είναι η υποχρέωσή σου. Τι είναι μια υποχρέωση; Είναι μια ευθύνη που δεν μπορεί να αποφύγει κανείς, στην οποία είναι δεσμευμένος από το καθήκον του. Είναι ακριβώς όπως η φροντίδα μιας μητέρας προς το παιδί της. Όσο ανυπάκουο ή άτακτο και αν είναι το παιδί, ή αν είναι άρρωστο και δεν τρώει, ποια είναι η υποχρέωση της μητέρας του; Γνωρίζοντας ότι είσαι το παιδί της, σε λατρεύει, σε αγαπά και σε φροντίζει. Δεν έχει καμία σημασία αν την αναγνωρίζεις ως μητέρα σου ή όχι, και δεν έχει σημασία πώς της φέρεσαι —παραμένει στο πλευρό σου όπως και να ’χει, χωρίς να φεύγει ούτε στιγμή, μέχρι να πιστέψεις ότι είναι η μητέρα σου και να επιστρέψεις στην αγκαλιά της. Με αυτόν τον τρόπο, σε προσέχει και σε φροντίζει διαρκώς. Αυτό σημαίνει ευθύνη· αυτό σημαίνει να είσαι δεσμευμένος από το καθήκον. Αν όσοι ασχολούνται με τη διάδοση του ευαγγελίου ασκούνταν με αυτόν τον τρόπο, με τέτοιου είδους αγάπη για τους ανθρώπους, τότε θα τηρούσαν τις αρχές της διάδοσης του ευαγγελίου και θα ήταν απολύτως ικανοί να επιτύχουν αποτελέσματα» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η διάδοση του ευαγγελίου είναι το καθήκον στο οποίο όλοι οι πιστοί δεσμεύονται ηθικά). Μόλις διάβασα τον λόγο του Παντοδύναμου Θεού, ντράπηκα και πληγώθηκα. Ο Θεός έχει κάνει πολύ σαφείς τις ευθύνες που πρέπει να εκτελούν οι εργάτες του ευαγγελίου. Η κατάσταση κάθε εν δυνάμει αποδέκτη του ευαγγελίου διαφέρει και θέλει ειδική μεταχείριση. Δεν πρέπει, βάσει των αντιλήψεων, φαντασιοκοπιών ή προκαταλήψεών σου, να τους αποφεύγεις και να τους οριοθετείς, πόσο μάλλον να τα παρατάς εύκολα. Αν κρίνεις πως είναι κατάλληλοι αποδέκτες, πρέπει με κάθε τρόπο, να μαρτυρείς σ’ εκείνους το έργο του Θεού τις έσχατες ημέρες και να τους οδηγείς ενώπιον του Θεού. Αυτές είναι οι αρχές της διάδοσης του ευαγγελίου. Όμως, επειδή για λίγο δεν μπορούσα να βρω τον αδελφό Ραφαέλ, έχασα την υπομονή και τη συμπόνια μου. Περνούσα μια δύσκολη φάση και δεν ήθελα άλλο να προσπαθώ, κι εφόσον εκείνος δεν απαντούσε στο τηλέφωνο και δεν διάβαζε τα μηνύματά μας, έλεγα «τι να γίνει;» Είχα συναναστραφεί όπως έπρεπε, όμως δεν αποδεχόταν την αληθινή οδό, και δεν μπορούσα άλλο να προσπαθώ, έτσι για την ώρα τον παραμέρισα. Όμως, ένιωθα πολύ άβολα. Σκεφτόμουν συνεχώς πως είχε γνήσια πίστη, καλό επίπεδο και αντιληπτική ικανότητα, όμως είχε θρησκευτικές αντιλήψεις εξαιτίας της διαταραχής και παραπλάνησης του ιερέα. Σε αυτήν την κρίσιμη στιγμή, έπρεπε να τον βοηθήσω, όχι να μένω άπραγη. Αλλιώς, δεν θα εκπλήρωνα τις ευθύνες ενός εργάτη του ευαγγελίου. Έτσι, του έστειλα μια έκθεση μαρτυρίας, ελπίζοντας να τον βοηθήσω. Ανεξάρτητα απ’ το αν τη διάβασε ή όχι, έπρεπε να κάνω ό,τι μπορούσα.

Λίγες μέρες μετά, μου έστειλε ένα μήνυμα και μου έλεγε: «Προσεύχομαι όλον αυτόν τον καιρό. Παρόλο που δεν έχω πει κάτι, ξέρω πως ο Θεός ψάχνει την καρδιά μας. Η καρδιά μου επικαλείται τον Παντοδύναμο Θεό να με διαφωτίσει και να με καθοδηγήσει, για να μην πλανηθώ και προσβάλω τον Θεό». Συγκινήθηκα πάρα πολύ και στην απάντησή του, είδα το εξής: «Ο κόσμος είναι διεφθαρμένος και κακός. Δύσκολα πλησιάζουμε τον Θεό. Τα μόνα όπλα εναντίον του κακού είναι τα λόγια του Παντοδύναμου Θεού και η Βίβλος». Παραδεχόταν τον λόγο του Παντοδύναμου Θεού, άρα κατανοούσε τη φωνή του Θεού και υπήρχε ελπίδα να τον φέρω πίσω. Όμως ήξερα πως έδινε μια σφοδρή εσωτερική μάχη κι έτσι, ανά πάσα στιγμή, ίσως σταματούσε να διαβάζει τα μηνύματά μου. Ήμουν αγχωμένη, έτσι ηρέμησα και προσευχήθηκα. Ενώ προσευχόμουν, θυμήθηκα μια φράση από τον λόγο του Θεού: «Και σε καμία περίπτωση δεν θα εγκατέλειπε την ανθρωπότητα ελαφρά τη καρδία, ή μέχρι την τελευταία δυνατή στιγμή». Έσπευσα να βρω αυτό το χωρίο για να το διαβάσω. «Το παρακάτω εδάφιο καταγράφηκε στο Βιβλίο του Ιωνά 4:10-11: “Και είπε Ιεχωβά, Συ ελυπήθης υπέρ της κολοκύνθης, διά την οποίαν δεν εκοπίασας, αλλ’ ουδέ έκαμες αυτήν να αυξήση, ήτις εγεννήθη εν μιά νυκτί και εν μιά νυκτί εχάθη. Και εγώ δεν έπρεπε να λυπηθώ υπέρ της Νινευή, της πόλεως της μεγάλης, εν ή υπάρχουσι πλειότεροι των δώδεκα μυριάδων ανθρώπων, οίτινες δεν διακρίνουσι την δεξιάν αυτών από της αριστεράς αυτών, και κτήνη πολλά;” Τούτα είναι τα πραγματικά λόγια του Ιεχωβά Θεού, τα οποία καταγράφηκαν από μια συνομιλία μεταξύ του Θεού και του Ιωνά. Παρόλο που ο διάλογος είναι σύντομος, είναι γεμάτος από την έγνοια του Δημιουργού για την ανθρωπότητα και την απροθυμία Του να την εγκαταλείψει» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Β΄). «Παρόλο που στον Ιωνά είχε ανατεθεί να κηρύξει τα λόγια του Ιεχωβά Θεού στον λαό της Νινευή, εκείνος δεν κατανόησε τις προθέσεις του Ιεχωβά Θεού, ούτε κατανόησε τις ανησυχίες και τις προσδοκίες Του για τον λαό της πόλης. Με αυτή την επίπληξη, ο Θεός ήθελε να του πει ότι η ανθρωπότητα αποτελούσε προϊόν των ίδιων των χεριών του Θεού, και ότι Εκείνος είχε δαπανήσει σκληρή προσπάθεια για κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, ότι κάθε άνθρωπος ξεχωριστά έφερε στους ώμους του τις προσδοκίες του Θεού και ότι κάθε άνθρωπος ξεχωριστά απολάμβανε τη συνδρομή της ζωής του Θεού· και για κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, ο Θεός είχε πληρώσει το τίμημα της επίπονης προσπάθειας. Η επίπληξη αυτή δίδαξε επίσης τον Ιωνά ότι ο Θεός αγαπούσε την ανθρωπότητα, η οποία ήταν το έργο των ίδιων των χεριών Του, όπως ακριβώς και ο ίδιος ο Ιωνάς αγαπούσε την κολοκύνθη. Και σε καμία περίπτωση δεν θα εγκατέλειπε την ανθρωπότητα ελαφρά τη καρδία, ή μέχρι την τελευταία δυνατή στιγμή» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Β΄). Μόλις διάβασα τον λόγο του Θεού, συγκινήθηκα, έτσι είπα στον Ραφαέλ: «Αδελφέ, είσαι σκεπτόμενο άτομο και κατανοείς τη φωνή του Θεού. Ο Θεός έχει ενσαρκωθεί τις έσχατες ημέρες και έχει εκφράσει εκατομμύρια αλήθειες για να μας φροντίσει, να μας σώσει από τα δεσμά της αμαρτίας και να μας φέρει στη βασιλεία Του. Ελπίζω να σκεφτείς καλά αυτό το ζήτημα που αφορά τη μοίρα και τα αποτελέσματά μας. Θα προσεύχομαι για σένα. Είθε να ανοίξει ο Θεός την καρδιά σου και να επιστρέψεις στον οίκο Του σύντομα». Έπειτα, του έστειλα να διαβάσει τρία χωρία του λόγου του Θεού και περίμενα την απάντησή του. Ανάμεσα σ’ αυτά, ήταν ένα χωρίο που τον έβαλε σε περισυλλογή και αποτέλεσε σημείο καμπής για ’κείνον.

Τα λόγια του Θεού λένε: «Η επιστροφή του Ιησού αποτελεί μεγάλη σωτηρία για εκείνους που είναι σε θέση να αποδεχτούν την αλήθεια, αλλά γι’ αυτούς που αδυνατούν να την αποδεχτούν αποτελεί οιωνό καταδίκης. Θα πρέπει να επιλέξετε το δικό σας μονοπάτι και να μη βλασφημείτε απέναντι στο Άγιο Πνεύμα και να μην απορρίπτετε την αλήθεια. Θα πρέπει να μην είστε ένα άτομο αδαές και αλαζονικό, μα κάποιος που υπακούει στην καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος και ποθεί και αναζητά την αλήθεια· μόνο έτσι θα επωφεληθείτε. Σας συμβουλεύω να βαδίσετε προσεχτικά το μονοπάτι της πίστης στον Θεό. Μη βγάζετε εύκολα συμπεράσματα· επιπροσθέτως, μην είστε χαλαροί και απερίσκεπτοι στην πίστη σας στον Θεό. Θα πρέπει να γνωρίζετε πως, τουλάχιστον, αυτοί που πιστεύουν στον Θεό θα πρέπει να είναι ταπεινοί κι ευλαβείς. Αυτοί που έχουν ακούσει την αλήθεια αλλά την απορρίπτουν περιφρονητικά, είναι ανόητοι και αδαείς. Αυτοί που έχουν ακούσει την αλήθεια αλλά βγάζουν εύκολα συμπεράσματα ή την καταδικάζουν, είναι κυριευμένοι από έπαρση. Κανείς που πιστεύει στον Ιησού δεν είναι σε θέση να καταριέται ή να καταδικάζει άλλους. Θα πρέπει όλοι να είστε άνθρωποι με σύνεση και που αποδέχονται την αλήθεια. Μπορεί, έχοντας ακούσει την οδό της αλήθειας και έχοντας διαβάσει τα λόγια της ζωής να πιστεύεις πως μόνο μία λέξη στις 10.000 συμφωνεί με τις δικές σου πεποιθήσεις και τη Βίβλο, και τότε θα πρέπει να συνεχίσεις να ψάχνεις σε αυτή τη δεκαχιλιοστή από αυτές τις λέξεις. Ακόμα σε συμβουλεύω να είσαι ταπεινός, να μην έχεις υπερβολική αυτοπεποίθηση και να μην επαινείς τόσο τον εαυτό σου. Αν η καρδιά σου τρέφει τέτοιο πενιχρό φόβο Θεού, θα κερδίσεις περισσότερο φως. Εάν εξετάσεις προσεχτικά και μελετήσεις επανειλημμένα αυτά τα λόγια, θα καταλάβεις κατά πόσο πρόκειται για την αλήθεια και κατά πόσο πρόκειται για τη ζωή. Ίσως, έχοντας διαβάσει μονάχα μερικές προτάσεις, κάποιοι θα καταδικάσουν τυφλά αυτά τα λόγια, λέγοντας “Αυτό δεν είναι τίποτα άλλο παρά μία φώτιση του Αγίου Πνεύματος” ή “Αυτός είναι ένας ψευδόχριστος που ήρθε για να εξαπατήσει τον κόσμο”. Αυτοί που λένε τέτοια πράγματα έχουν τυφλωθεί από την αλαζονεία! Καταλαβαίνεις ελάχιστα το έργο και τη σοφία του Θεού και σε συμβουλεύω ν’ αρχίσεις ξανά από το μηδέν! Δεν πρέπει να καταδικάζετε τυφλά τα λόγια του Θεού λόγω της εμφάνισης ψευδόχριστων κατά τις έσχατες ημέρες και δεν πρέπει να βλασφημείτε απέναντι στο Άγιο Πνεύμα επειδή φοβάστε την απάτη. Δεν θα ήταν πολύ κρίμα; Εάν, έπειτα από τέτοια διεξοδική εξέταση, πιστεύεις ακόμα πως αυτά τα λόγια δεν είναι η αλήθεια, δεν είναι η οδός και δεν είναι η έκφραση του Θεού, τότε στο τέλος θα τιμωρηθείς και δεν θα ευλογηθείς. Αν δεν μπορείς να αποδεχθείς μια αλήθεια που έχει εκφραστεί τόσο απλά και τόσο ξεκάθαρα, δεν είσαι ακατάλληλος για τη σωτηρία του Θεού; Δεν είσαι κάποιος που δεν είναι αρκετά ευλογημένος ώστε να επιστρέψεις ενώπιον του θρόνου του Θεού; Σκέψου το! Μη φέρεσαι επιπόλαια και απερίσκεπτα και μην αντιμετωπίζεις την πίστη στον Θεό ως ένα παιχνίδι. Σκέψου για το καλό του στόχου σου, για χάρη των προοπτικών σου, για χάρη της ζωής σου και μην παίζεις με τον εαυτό σου. Μπορείς να αποδεχτείς αυτά τα λόγια;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Όταν πλέον δεις το πνευματικό σώμα του Ιησού, ο Θεός θα έχει φτιάξει εκ νέου ουρανό και γη). Εκείνη τη μέρα, ο Ραφαέλ διάβασε αυτό το χωρίο και μου έστειλε ένα μακροσκελές μήνυμα για το τι νιώθει και κατανοεί. Ήξερα ότι ήταν διχασμένος και ανησυχούσε πως έπαιρνε το στραβό μονοπάτι, πως αν πίστευε στον Παντοδύναμο Θεό, θα ακολουθούσε άλλο δόγμα και θα πρόδιδε τον Ιησού. Βρήκα και του έστειλα ένα χωρίο του λόγου του Θεού και τον συναναστράφηκα: «Η Εκκλησία του Παντοδύναμου Θεού δεν ανήκει σε κάποια θρησκευτική ομάδα. Προέκυψε εξαιτίας της εμφάνισης και του έργου του επιστρέψαντος Κύριου Ιησού, κι όχι επειδή κάποιος θεμελίωσε ένα νέο δόγμα. Ο Παντοδύναμος Θεός εκφράζει αλήθειες για να κάνει το έργο της κρίσεως, εγκαινιάζοντας την Εποχή της Βασιλείας και κλείνοντας την Εποχή της Χάριτος. Εκτός από τον ίδιο τον ενσαρκωμένο Θεό, κανένας επικεφαλής, σπουδαίο ή διάσημο άτομο στον κόσμο δεν μπορεί να εκφράσει την αλήθεια, να μας καθοδηγήσει ή να μας σώσει. Κανένας! Αν και το έργο του Παντοδύναμου Θεού είναι διαφορετικό από εκείνα του Ιησού ή του Ιεχωβά, είναι ο ίδιος Θεός στην ουσία. Ο Ιεχωβά, ο Ιησούς και ο Παντοδύναμος Θεός είναι απλώς διαφορετικά ονόματα του Θεού σε διαφορετικές εποχές. Όμως, ακόμα κι αν τα ονόματα και το έργο του Θεού αλλάζουν, η ουσία Του είναι αμετάβλητη. Ο Θεός είναι αιωνίως Θεός. Ο Θεός λέει: “Το έργο που επιτέλεσε ο Ιησούς αντιπροσώπευε το όνομα του Ιησού και την Εποχή της Χάριτος. Όσο για το έργο που επιτέλεσε ο Ιεχωβά, αυτό αντιπροσώπευε τον Ιεχωβά και την Εποχή του Νόμου. Το έργο Τους ήταν το έργο ενός Πνεύματος σε δύο διαφορετικές εποχές. […] Αν και Εκείνοι αποκαλούνταν με δύο διαφορετικά ονόματα, το ίδιο Πνεύμα πραγματοποίησε και τα δύο στάδια του έργου και το έργο που επιτελούνταν ήταν συνεχές. Εφόσον το όνομα ήταν διαφορετικό και το περιεχόμενο του έργου ήταν διαφορετικό, ήταν διαφορετική και η εποχή. Όταν ήλθε ο Ιεχωβά, εκείνη ήταν η εποχή του Ιεχωβά, και όταν ήλθε ο Ιησούς, εκείνη ήταν η εποχή του Ιησού. Κι έτσι, με κάθε έλευση, ο Θεός αποκαλείται με ένα όνομα, αντιπροσωπεύει μία εποχή και ανοίγει ένα νέο μονοπάτι· σε κάθε νέο μονοπάτι, υιοθετεί ένα νέο όνομα, το οποίο αποδεικνύει ότι ο Θεός είναι πάντα νέος και ποτέ παλαιός και ότι το έργο Του δεν παύει ποτέ να προχωρά προς τα εμπρός. Η ιστορία πάντα κινείται προς τα εμπρός και το έργο του Θεού κινείται πάντα προς τα εμπρός. Για να φτάσει το έξι χιλιάδων ετών σχέδιο διαχείρισής Του στο τέλος του, πρέπει να συνεχίσει να προχωράει προς τα εμπρός. Κάθε μέρα Αυτός πρέπει να επιτελεί νέο έργο και κάθε έτος πρέπει να επιτελεί νέο έργο. Πρέπει να ανοίγει νέα μονοπάτια, να εγκαινιάζει νέες εποχές, να ξεκινάει νέο και πιο σπουδαίο έργο και, μαζί με αυτά, να φέρνει νέα ονόματα και νέο έργο. […] Από το έργο του Ιεχωβά έως το έργο του Ιησού και από το έργο του Ιησού έως το έργο του σημερινού σταδίου, αυτά τα τρία στάδια καλύπτουν χωρίς διακοπή ολόκληρο το φάσμα της διαχείρισης του Θεού και όλα τους αποτελούν το έργο ενός Πνεύματος. Από τη δημιουργία του κόσμου, ο Θεός ανέκαθεν εργαζόταν για τη διαχείριση της ανθρωπότητας. Αυτός είναι η Αρχή και το Τέλος, Αυτός είναι ο Πρώτος και ο Έσχατος, και Αυτός ξεκινά μια εποχή και Αυτός φέρνει την εποχή στο τέλος της. Τα τρία στάδια του έργου, σε διαφορετικές εποχές και διαφορετικές τοποθεσίες, είναι αναμφίβολα το έργο ενός Πνεύματος. Όλοι όσοι διαχωρίζουν αυτά τα τρία στάδια αντιτάσσονται στον Θεό. Τώρα, επιβάλλεται να κατανοήσεις ότι όλο το έργο, από το πρώτο στάδιο μέχρι σήμερα, είναι το έργο ενός Θεού, το έργο ενός Πνεύματος. Δεν πρέπει να υπάρχει καμία αμφιβολία περί αυτού” («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Το όραμα του έργου του Θεού (3)). Ο λόγος του Παντοδύναμου Θεού είναι σαφής. Το έργο της σωτηρίας του Θεού χωρίζεται σε τρία στάδια. Το πρώτο ήταν το έργο της Εποχής του Νόμου, στο οποίο ο Ιεχωβά έδωσε τον νόμο και καθοδήγησε τη ζωή του ανθρώπου στη γη. Το δεύτερο ήταν το έργο της λύτρωσης την Εποχή της Χάριτος, κι αυτή ήταν η πρώτη φορά που ο Θεός ενσαρκώθηκε για να γίνει προσφορά περί αμαρτίας. Το τρίτο είναι το έργο της κρίσεως τις έσχατες ημέρες, όπως προφήτεψε το βιβλίο της Αποκάλυψης. Αυτά τα τρία στάδια του έργου είναι ολόκληρο το σχέδιο διαχείρισης του Θεού για να μας σώσει. Ο Θεός κάνει διαφορετικό έργο σε κάθε εποχή, όμως το έργο όλων των σταδίων γίνεται από έναν Θεό. Θα δώσω ένα παράδειγμα. Το έργο διαχείρισης του Θεού είναι όπως το χτίσιμο ενός σπιτιού. Η Εποχή του Νόμου είναι τα θεμέλια του σπιτιού, και χωρίς τα θεμέλια, το σπίτι δεν μπορεί καν να χτιστεί. Η Εποχή της Χάριτος είναι το οικοδόμημα του σπιτιού, και χωρίς οικοδόμημα, το σπίτι δεν παίρνει μορφή. Η Εποχή της Βασιλείας είναι όπως η οροφή. Χωρίς αυτό το τελικό βήμα, το σπίτι είναι μισοτελειωμένο και δεν προστατεύει από άνεμο και βροχή, επομένως, καθένα από αυτά τα βήματα είναι αναγκαίο. Με την πίστη μας στον Παντοδύναμο Θεό δεν απαρνούμαστε τον Κύριο Ιησού, πόσο μάλλον να πιστεύουμε σε άλλον Θεό. Απλώς ακολουθούμε τα χνάρια του Αρνίου. Σήμερα, υπάρχουν πολλές μεγάλες θρησκείες στον κόσμο, και οι πιστοί του Θεού έχουν διαιρεθεί σε πάνω από δύο χιλιάδες δόγματα. Ανεξάρτητα από το προηγούμενο δόγμα τους, αδελφοί και αδελφές με ειλικρινή πίστη και λαχτάρα για την εμφάνιση του Θεού, αποδέχονται το έργο του Παντοδύναμου Θεού τις έσχατες ημέρες, καθώς και το πότισμα και τη θρέψη των λόγων Του. Είναι ηλίου φαεινότερο. Αυτό επίσης εκπληρώνει τη βιβλική προφητεία: “Εις οικονομίαν του πληρώματος των καιρών, να συγκεφαλαιώση τα πάντα εν τω Χριστώ και τα εν τοις ουρανοίς και τα επί της γης” (Προς Εφεσίους 1:10). “Εν ταις εσχάταις ημέραις το όρος του οίκου του Ιεχωβά θέλει στηριχθή επί της κορυφής των ορέων και υψωθή υπεράνω των βουνών και πάντα τα έθνη θέλουσι συρρέει εις αυτό” (Ησαΐας 2:2)». Μόλις άκουσε όσα είπα, έστειλε μια φατσούλα προσευχής και είπε: «Έχεις δίκιο, ο Παντοδύναμος Θεός είναι ο ένας αληθινός Θεός, πρέπει όλοι να προσέλθουμε σ’ Εκείνον. Ο Παντοδύναμος Θεός με καλεί. Γνωρίζει την καρδιά, τις ανησυχίες και τους φόβους μου». Έπειτα, του έστειλα μερικές ευαγγελικές ταινίες και κάποια λόγια του Θεού. Επίσης, προσευχήθηκα πως είτε ερχόταν τελικά στις συναθροίσεις είτε όχι, εγώ έπρεπε να κάνω ό,τι μπορούσα και να μάθω να περιμένω, να αναζητώ και να υποτάσσομαι.

Τέσσερις μέρες μετά, έλαβα ένα απρόσμενο μήνυμα από εκείνον, όπου με ρωτούσε αν μπορούσε να συμμετέχει σε συναθροίσεις. Είπε επίσης πως ο λόγος του Παντοδύναμου Θεού ήταν πολύτιμος για ’κείνον και δεν μπορούσε δίχως του. Από τον λόγο του Θεού κατανόησε πολλές αλήθειες και μυστήρια της Βίβλου. Ο λόγος του Θεού τον είχε συνεπάρει. Εκείνη τη στιγμή, συγκινήθηκα μέχρι δακρύων. Ευχαριστώ τον Θεό! Είπε πως είχε διαβάσει τα λόγια του Θεού που του είχα στείλει και πως ένιωσε πολύ διχασμένος με τα ερωτήματα που έθεταν. Είπε επίσης: «Δεν έπρεπε να είμαι απερίσκεπτος στην πίστη μου σαν να είναι παιχνίδι, έτσι αποφάσισα να συνεχίσω να ερευνώ. Η επιστροφή του Κυρίου είναι πολύ σημαντική για μένα και δεν θέλω να χάσω την ευκαιρία να Τον υποδεχτώ και τελικά να Τον προσβάλλω και να Τον απαρνηθώ». Ήμουν πολύ ενθουσιασμένη και ευγνώμων στον Θεό! Είδα πως η εξουσία και η δύναμη του λόγου του Θεού είναι μεγάλη! Ο λόγος του Θεού τον μετέστρεψε, για να αποδεχτεί το έργο του Παντοδύναμου Θεού τις έσχατες ημέρες.

Η εμπειρία αυτή με συγκίνησε πολύ και αντιλήφθηκα πως ό,τι εν δυνάμει αποδέκτες του ευαγγελίου κι αν συναντώ, εφόσον κατανοούν τη φωνή του Θεού, πρέπει να εκπληρώνω το καθήκον και την υποχρέωσή μου να τους οδηγήσω στον οίκο του Θεού. Κάνοντας έτσι το καθήκον μας δεν αφήνουμε πίσω χρέη και τύψεις. Δόξα τω Θεώ! Όλη η δόξα στον Θεό!