Από τον Γουενγουέν, επαρχία Τζιλίν

Είχα πάντοτε την αντίληψη ότι εφόσον έπραττα με τον σωστό τρόπο και δεν έδειχνα καμία έκφραση διαφθοράς στους ανθρώπους, τότε θεωρούσα ότι η διάθεσή μου έχει αλλάξει. Επομένως, σε καθετί που έκανα, έδινα ιδιαίτερη προσοχή στο αν το έκανα σωστά ή όχι και, εφόσον ήταν σωστές οι εξωτερικές συμπεριφορές και οι πράξεις μου, πίστευα ότι ήταν εντάξει. Για παράδειγμα, όταν βρισκόμουν αντιμέτωπος με το κλάδεμα και την αντιμετώπισή μου, επικεντρωνόμουν στο τι είχα κάνει λάθος και, εφόσον μπορούσε κάποιος να μου υποδείξει τους τρόπους με τους οποίους είχα σφάλλει, πειθόμουν, αλλά αν κάποιος μου υποδείκνυε την ουσία του προβλήματος και συναναστρεφόταν την κατανόησή του για τη διεφθαρμένη φύση μου, τότε αρνούμουν να το δεχθώ και ήμουν απρόθυμος να κατανοήσω εκείνη την πτυχή. Αργότερα, οι αδελφές και οι αδελφοί συναναστράφηκαν μαζί μου, λέγοντας ότι η διάθεση κάποιου μπορεί να αλλάξει μόνο εάν εκείνος γνωρίζει την ίδια του τη φύση, κι ότι εγώ δεν γνώριζα τη φύση μου. Αφού άκουσα τα λόγια των αδελφών, ξεκίνησα να μαθαίνω να γνωρίζω τη φύση μου. Όταν κάποιος συναναστράφηκε μαζί μου και είπε «Αυτή η επίδειξη αυτοπροβολής κυριαρχείται από την αλαζονική φύση σου», τότε αποκρίθηκα «Ναι, είμαι αλαζονικός, η φύση μου είναι αλαζονική!» Κάποιος άλλος είπε «Αυτή η έκλυτη και ανεξέλεγκτη συμπεριφορά κυριαρχείται από τη μοχθηρή ανθρώπινη φύση σου». Τότε συνέχισα «Ω, ναι, η φύση μου είναι μοχθηρή». Δεν πίστευα ότι ήταν δύσκολο να γνωρίσω τη φύση μου, αρκεί να επαναλάμβανα τα είδη της φύσης που κυριαρχούσαν καθεμία από αυτές τις συμπεριφορές. Εάν κάποιος με ρωτούσε «Από ποια φύση κυριαρχείται αυτή η συμπεριφορά;», θα έλεγα «Από την αλαζονεία, την κακία, την ιδιοτέλεια, τον δόλο...» Αυτό το είδος ερωτήσεων και απαντήσεων ήταν σαν να συμπληρώνεις τα κενά, και έμοιαζε τόσο εύκολο. Στο τέλος, οι αδελφές και οι αδελφοί μού είπαν ότι η αυτογνωσία μου ήταν υπερβολικά επιφανειακή και ότι αποτελούνταν μόνο από θεωρίες. Συνεπώς, μιλώντας αργότερα περί της γνώσης του εαυτού μου, είπα «Είμαι υπερβολικά αλαζονικός, απέραντα αλαζονικός. Είμαι υπερβολικά κακός και υπερβολικά ιδιοτελής». Σκέφτηκα ότι με το να προσθέσω τη λέξη «υπερβολικά» σ’ αυτά που γνώριζα από πριν για τον εαυτό μου, θα φαινόταν σαν να είχα αποκτήσει βαθύτερη κατανόηση. Μ’ αυτόν τον τρόπο, επειδή δεν καταλάβαινα και δεν ήμουν βέβαιος για τη σημασία της απαίτησης του Θεού να γνωρίζουν οι άνθρωποι την ίδια τους τη φύση, όταν αποκάλυπτα διαφθορά ή όταν διάβαζα τον λόγο του Θεού που αποκάλυπτε την ουσία της φύσης του ανθρώπου, τα κατανοούσα μόνο από την οπτική της τήρησης των κανόνων· έμοιαζα πολύ με παπαγάλο, επαναλαμβάνοντας λέξεις περί γνώσης του εαυτού μου, χωρίς να κατανοώ πραγματικά από καρδιάς ή να εκτιμώ ότι ήμουν βαθιά διεφθαρμένος από τον Σατανά. Επομένως, δεν μισούσα τον εαυτό μου, ούτε σκεπτόμουν πόσο επικίνδυνο ήταν να συνεχίζω κατ’ αυτόν τον τρόπο. Ακόμη και μπροστά στα απίστευτα σκληρά λόγια της κρίσης του Θεού, εγώ δεν συγκλονιζόμουν. Αντίθετα, δεν με ενοχλούσαν, κι αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μην αλλάζει καθόλου η διάθεσή μου. Παρόλο που ήμουν αδαής, απαθής και χαμηλού επιπέδου, ο Θεός δεν με είχε εγκαταλείψει, αλλά, αντιθέτως, πάντα με καθοδηγούσε και με διαφώτιζε, οδηγώντας με να γνωρίσω τη φύση και την ουσία μου, και να βαδίσω στην οδό προκειμένου να αλλάξει η διάθεσή μου.

Πριν από λίγες ημέρες, μετακόμισα με έναν αδελφό σε μια νέα φιλοξενούσα οικογένεια. Κατά τη διάρκεια μιας συναναστροφής, η ηλικιωμένη αδελφή που μας φιλοξενούσε μάς μετέφερε ανοιχτά τις προκαταλήψεις και τις απόψεις της σχετικά με κάποιους αδελφούς και αδελφές που είχε φιλοξενήσει στο παρελθόν. Αφού την άκουσα, δεν τα πήρα στα σοβαρά και δεν συναναστράφηκα μαζί της την αλήθεια. Έτσι πέρασε ο καιρός. Έπειτα, άλλοι δύο αδελφοί, οι οποίοι εκτελούσαν καθήκοντα μαζί μας, ήλθαν να μείνουν για αρκετές ημέρες. Αφού είχαν φύγει, η ηλικιωμένη αδελφή μάς είπε τις απόψεις της γι’ αυτούς τους δύο αδελφούς. Εκείνη τη στιγμή, το μυαλό μου αντέδρασε και σκέφτηκα: «Η πλειονότητα των όσων λες δεν ανταποκρίνεται στα γεγονότα· όλα αυτά είναι εικασίες. Ο Θεός απαιτεί εμείς οι αδελφοί και οι αδελφές να αγαπάμε, να βοηθούμε και να στηρίζουμε ο ένας τον άλλο. Πρέπει να κάνω πράξη την αλήθεια και να συναναστραφώ μαζί σου την αλήθεια περί του να είσαι ειλικρινής άνθρωπος. Δεν πρέπει να κάνεις υποθέσεις ή να εικάζεις για τους άλλους αυθαίρετα». Δύο ημέρες μετά τη συναναστροφή μου, η αδελφή με πλησίασε και μου είπε τα πράγματα που είχα πει και κάνει που την είχαν κάνει να νιώσει περιορισμένη. Άφησε να ξεχυθούν όλες οι σκέψεις της, κι έκλαιγε καθώς μιλούσε. Στη θέα αυτού, σκέφτηκα: «Είσαι υπερβολικά καχύποπτη· είσαι καχύποπτη προς τους πάντες. Αυτή τη φορά, βλέπεις καχύποπτα εμένα. Αυτό δεν ωφελεί. Πρέπει να συναναστραφώ μαζί σου ξεκάθαρα, ώστε να μην είσαι προκατειλημμένη απέναντί μου». Έτσι, είχα μια ειλικρινή συζήτηση μαζί της και προσδιόρισα τη φύση που επιδείκνυε, καθώς και τις συμπεριφορές της καχυποψίας και της κρίσης, ώστε να μπορέσει να τις αναγνωρίσει. Η αδελφή φάνηκε να το δέχεται, ωστόσο ενδόμυχα δεν είχε πειστεί. Στις ημέρες που ακολούθησαν, ισχυρίστηκε πως είχε τη μία και την άλλη ασθένεια. Βλέποντάς το αυτό, σκέφτηκα: «Είναι ξεκάθαρο πως μέσα σου δεν έχεις πειστεί, αλλά, αντιθέτως, απλώς προσποιείσαι πως το δέχεσαι· δεν επιδίδεσαι σε προσποίηση και δόλο; Υπάρχουν διδάγματα που μπορούν να αντληθούν όταν κάποιος είναι άρρωστος. Θα πρέπει να κάνεις μια σοβαρή ενδοσκόπηση, γιατί είσαι συνεχώς ασθενής.» Σκεπτόμενος αυτό, επωμίστηκα ακόμη ένα «βάρος», το οποίο με οδήγησε να συναναστραφώ ξανά με την ηλικιωμένη αδελφή. Της είπα ότι η ασθένεια οφειλόταν στην ανυπακοή και τη διαφθορά, και της ζήτησα να εξετάσει και να γνωρίσει τον εαυτό της. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια αυτής της συναναστροφής, η αδελφή απλώς συνοφρυώθηκε και δεν προσποιήθηκε καν ότι το δέχεται. Έμεινα άναυδος και σκέφτηκα: «Υπήρξα τόσο στοργικός ως προς το να σε βοηθήσω και συναναστράφηκα μαζί σου ξανά και ξανά, αλλά εσύ δεν το δέχεσαι και, επιπλέον, με βλέπεις καχύποπτα. Είσαι τόσο ανειλικρινής άνθρωπος! Εάν δεν δέχεσαι την αλήθεια, ποιος άλλος θα μπορούσε ποτέ να σε βοηθήσει; Ξέχασέ το, δεν μπορώ να κάνω τίποτα, από εσένα εξαρτάται.» Έριξα όλη την ευθύνη στην ηλικιωμένη αδελφή, σκεπτόμενος ότι ήταν υπερβολικά δόλια· πίστευα πως ήμουν καλός άνθρωπος που έκανε πράξη την αλήθεια, που ήταν πρόθυμος να βοηθήσει τις αδελφές και τους αδελφούς του και που νοιαζόταν για το θέλημα του Θεού. Μ’ αυτόν τον τρόπο, γέμισα απόψεις για την ηλικιωμένη αδελφή, κι εκείνη δεν άκουγε πια τις συναναστροφές μου.

Αντιμέτωπος μ’ αυτήν την άβολη κατάσταση, έπρεπε να επιδοθώ σε μερική αυτοενδοσκόπηση: «Μήπως έκανα λάθος; Δεν έκανα λάθος! Όταν είδα τις αδυναμίες της αδελφής, τη βοήθησα με μια στοργική καρδιά! Είναι επειδή δεν βασίστηκα στον Θεό; Δεν είναι έτσι· προσευχόμουν στον Θεό κάθε φορά πριν συναναστραφώ μαζί της. Δεν έκανα κανένα λάθος στις πράξεις μου και ουδέποτε έχει συμβεί κάτι τέτοιο ενώ βοηθούσα άλλους στο παρελθόν. Το πρόβλημα πρέπει να βρίσκεται στην ηλικιωμένη αδελφή και οφείλεται στο ότι δεν είναι αθώα.» Ωστόσο, όταν σκέφτηκα κατ’ αυτόν τον τρόπο, προβληματίστηκα και, ιδίως όταν είδα την αδελφή να υποφέρει από την ασθένειά της, αισθάνθηκα άβολα, κι ένα αίσθημα ενοχής γεννήθηκε στην καρδιά μου. Ήθελα να τη βοηθήσω από τα βάθη της καρδιάς μου, αλλά δεν ήξερα πώς να το κάνω πράξη. Έτσι, έπρεπε να έλθω στον Θεό και να αναζητήσω τη βοήθειά Του, και διάβασα τον λόγο του Θεού: «Τα χείλη σου είναι πιο καλοσυνάτα κι από περιστέρια, αλλά η καρδιά σου είναι πιο δόλια κι από το αρχαίο ερπετό, ακόμη και τα χείλη σου είναι τόσο όμορφα όσο μιας Λιβανέζας γυναίκας, μα η καρδιά σου δεν είναι τόσο καλοσυνάτη όσο μιας Λιβανέζας γυναίκας και σίγουρα δεν μπορεί να συγκριθεί με την ομορφιά αυτής των Χαναναίων. Η καρδιά σου είναι υπερβολικά δόλια!» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ο χαρακτήρας όλων σας είναι τόσο ποταπός!). Ο λόγος του Θεού κατέλαβε αμέσως την καρδιά μου. Δεν μπορούσα παρά να αναλογιστώ τα όσα είχα κάνει εκείνες τις τελευταίες ημέρες και τις σκέψεις που βρίσκονταν από πίσω. Όταν άκουσα την αδελφή να εκφέρει τις απόψεις της σχετικά με τις άλλες αδελφές και αδελφούς, δεν αποκρίθηκα γιατί πίστευα πως δεν με αφορούσε και δεν με επηρέαζε· όταν άκουσα την ηλικιωμένη αδελφή να εκφέρει τις απόψεις της για τους δύο αδελφούς που γνώριζα, δεν μπορούσα πια να το αγνοήσω και ένιωσα πως έπρεπε να συναναστραφώ μαζί της, σε περίπτωση που τους είχε παρεξηγήσει· όταν άκουσα ότι η ηλικιωμένη αδελφή είχε απόψεις σχετικά με αυτά που είχα πει και κάνει, έδωσα ακόμη μεγαλύτερη προσοχή και προσπάθησα να συναναστραφώ μαζί της, ώστε να μην έχει καμιά κακή άποψη για μένα. Ισχυρίστηκα ότι τη βοηθούσα από συμπόνια. Στην πραγματικότητα, ήθελα να την πείσω και να της επιβληθώ χρησιμοποιώντας την αλήθεια, να την κάνω να το βουλώσει, να την αποτρέψω από το να με κρίνει και, ακόμη περισσότερο, να την αποτρέψω από το να σχηματίσει κακή άποψη για μένα. Όταν η αδελφή έδειξε απροθυμία να δεχθεί αυτά που είχα πει, έκανα την κατάσταση ακόμα χειρότερη. Δεν της έδειξα συμπόνια για την ασθένειά της, απεναντίας την έκρινα, είπα ότι οφειλόταν στο ότι είχε υπάρξει επαναστατική και την έκανα να αναλογιστεί τον εαυτό της. Σκεπτόμενος τη συμπεριφορά που είχα αποκαλύψει, συνειδητοποίησα ότι δεν είχα δείξει ούτε ίχνος συμπόνιας στην ηλικιωμένη αδελφή, ούτε της είχα δείξει καθόλου κατανόηση ή συγχώρεση. Πόσο πραγματικά κακόβουλη ήταν η φύση μου! Η ηλικιωμένη αδελφή είχε ξεκινήσει καθήκοντα φιλοξενίας όταν άρχισε να πιστεύει στον Θεό. Είχε αγοράσει ένα σπίτι με τα δικά της χρήματα, ώστε να εκπληρώσει καλύτερα το καθήκον της, και δεν είχε διατυπώσει ούτε ένα παράπονο. Η είσοδός της στη ζωή δεν ήταν όσο βαθιά θα μπορούσε να είναι, λόγω του ότι σπανίως μπορούσε να παρευρίσκεται σε συναθροίσεις και να συναναστρέφεται με άλλους, κι όμως, πίστευε στον Θεό με ειλικρίνεια, η καρδιά της διψούσε για τον λόγο του Θεού κι εκείνη διάβαζε τον λόγο του Θεού καθημερινά, όποτε έβρισκε τον χρόνο. Καθώς δεν κατανοούσε απόλυτα την αλήθεια, θεωρούσε ότι το να κρίνει τις αδελφές και τους αδελφούς πίσω από την πλάτη τους και το να μιλά για τις αδυναμίες τους, ήταν σαν να επωμίζεται ένα βάρος γι’ αυτούς και σαν να είναι απλά ειλικρινής σχετικά με τα πράγματα. Δεν διέθετε καμία ευθυκρισία σχετικά με το ποια από τα πράγματα που είχε πει ήταν η δική της φαντασία και οι εικασίες, και ποια από αυτά ήταν προϊόν της δικής της μεγαλοποίησης των γεγονότων, κι εγώ δεν της είχα δείξει καμία κατανόηση ή ενδιαφέρον, ούτε είχα κοιτάξει το ανάστημά της. Αντιθέτως, αντιμαχόμουν αδιακρίτως όποτε κάτι έθιγε τα συμφέροντά μου, την ανάγκασα να γνωρίσει τον εαυτό της και μεγαλοποίησα και υπερανάλυσα τα ελαττώματά της. Με τέτοια κίνητρα, μεθόδους και ανθρώπινη φύση όπως αυτά που είχα, πώς θα μπορούσε να μην έχει άποψη για μένα; Το μόνο που έκανα δεν ήταν να βιώνω τη σατανική μου διάθεση; Τότε κατάλαβα ότι ο λόγος για τον οποίο δεν είχε επιφέρει αποτέλεσμα η συναναστροφή μου με την ηλικιωμένη αδελφή ήταν επειδή το κίνητρο πίσω από καθετί που συναναστράφηκα μαζί της ήταν να μιλήσω προς ίδιον όφελος και να προστατεύσω τον εαυτό μου. Δεν υπήρχε πρόβλημα εφόσον δεν έβγαινα χαμένος και δεν ζημιώνονταν τα συμφέροντά μου, και απλώς δεν μπήκα στη θέση της για να σκεφτώ τι της έλειπε ή για να κατανοήσω τις αδυναμίες της. Ούτε σκέφτηκα αν θα μπορούσε να αντέξει αυτά που της έλεγα, ούτε αν αυτά που της έλεγα θα είχαν αρνητικό αντίκτυπο πάνω της, ούτε αν θα τη στενοχωρούσαν. Είχα μιλήσει και ενεργήσει βάσει της σατανικής φύσης μου, και το μόνο που είχα κάνει ήταν να τη βλάψω και να της επιτεθώ —πώς θα μπορούσε αυτό το είδος συναναστροφής να επιφέρει αποτελέσματα ή να την ωφελήσει;

Ο Θεός είπε: «Οποιοσδήποτε μπορεί να χρησιμοποιήσει τα λόγια του και τις πράξεις του για να δείξει το αληθινό του πρόσωπο. Αυτό το αληθινό πρόσωπο είναι βεβαίως η φύση του. Αν είσαι κάποιος που μιλά με τρόπο που το πάει γύρω-γύρω, τότε έχεις μια διεστραμμένη φύση. Αν η φύση σου είναι πανούργα τότε ο τρόπος που συμπεριφέρεσαι είναι γλοιώδης και ύπουλος και εύκολα ξεγελάς τους ανθρώπους. Αν η φύση σου είναι πολύ μοχθηρή, τα λόγια σου μπορεί να είναι ευχάριστα στο άκουσμα, αλλά οι πράξεις σου δεν μπορούν να κρύψουν τον μοχθηρό σου χαρακτήρα. Αν η φύση σου είναι πολύ τεμπέλικη, τότε ό,τι λες έχει σκοπό να αποφύγει τη μομφή και την ευθύνη για την επιπολαιότητά σου και την τεμπελιά σου κι οι πράξεις σου θα είναι αργές και επιπόλαιες, και κρύβουν καλά την αλήθεια. Αν η φύση σου είναι πολύ ενθουσιώδης, τότε τα λόγια σου θα είναι λογικά και οι πράξεις σου θα συνάδουν πολύ με την αλήθεια. Αν η φύση σου είναι πολύ πιστή, τότε τα λόγια σου πρέπει να είναι ειλικρινή και να πατάς στα πόδια σου, χωρίς να υπάρχει λόγος να μη σε εμπιστεύεται ο κύριός σου. Αν η φύση σου είναι πολύ λάγνα ή άπληστη για χρήματα, τότε η καρδιά σου θα είναι συχνά γεμάτη από αυτά τα πράγματα και άθελά σου θα κάνεις αλλιώτικα και ανήθικα πράγματα, που δύσκολα θα τα ξεχάσουν οι άνθρωποι και επιπλέον θα τα σιχαθούν» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα: η προδοσία (1)). Ο λόγος του Θεού με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι οι τρόποι με τους οποίους αποκαλύπτουν τον εαυτό τους και ζουν τη ζωή τους οι διεφθαρμένοι άνθρωποι, κυριαρχούνται από τη φύση τους. Το είδος της φύσης που έχουν μέσα τους οι άνθρωποι θα καθορίσει, αναπόφευκτα, τη διάθεση που θα αποκαλυφθεί εξωτερικά. Ας πούμε, για παράδειγμα, ότι κάποιος αγαπά αληθινά κάποιον άλλο. Θα σκέπτεται προσεκτικά και θα παρακολουθεί το άλλο άτομο για να δει τι του αρέσει και, τελικά, θα εκφράσει την αγάπη του για το άλλο άτομο και θα του επιτρέψει να τη νιώσει και να την εκτιμήσει. Εάν είχα μέσα μου αγάπη για την ηλικιωμένη αδελφή, τότε θα ήμουν πιο προσεκτικός, θα είχα μεγαλύτερη κατανόηση για τις δυσκολίες της, θα υπολόγιζα περισσότερο τα συναισθήματά της και θα επιστράτευα τον ενδεδειγμένο τρόπο και μέθοδο, την κατάλληλη γλώσσα και ύφος για να συναναστραφώ μαζί της. Ακόμη κι αν δεν μπορούσα να επιλύσω τα προβλήματά της, τουλάχιστον δεν θα της προξενούσα κακό. Αλλά επειδή μέσα μου κυριαρχούσε η σατανική μου φύση και επειδή δεν έτρεφα καθόλου αγάπη προς αυτήν, μίλησα μόνο προς ίδιον όφελος, αποδοκίμασα και έκανα κήρυγμα στην ηλικιωμένη αδελφή, υποχρεώνοντάς την να αναλογιστεί τον εαυτό της. Το μόνο που αποκάλυψαν οι προθέσεις, τα λόγια και οι ενέργειές μου ήταν η σατανική μου διάθεση, η οποία ήταν ιδιοτελής, πανούργα και κακόβουλη, κι έτσι το μόνο που της προξένησα ήταν κακό και πόνος. Τότε σκέφτηκα την αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο και ότι, ακριβώς επειδή η ουσία του Θεού είναι η αγάπη, οτιδήποτε κάνει Εκείνος αποτελεί μια αποκάλυψη και μια έκφραση αγάπης. Όπως ακριβώς είπε ο Θεός: «Ο σκοπός για τον οποίον είπε ο Θεός τα πράγματα αυτά είναι για να αλλάξει και να σώσει τους ανθρώπους. Μόνο μιλώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο είναι Εκείνος ικανός να επιτύχει τα πιο αξιόλογα αποτελέσματα. Θα πρέπει να δεις ότι οι ευγενικές προθέσεις του Θεού είναι εξ ολοκλήρου σχεδιασμένες να σώσουν τους ανθρώπους, και καθετί που εμπεριέχουν είναι η αγάπη του Θεού. Ανεξάρτητα από το αν το βλέπεις από τη σκοπιά της σοφίας στο έργο του Θεού, από τη σκοπιά των βημάτων και των μοτίβων στο έργο του Θεού ή από τη σκοπιά της διάρκειας του έργου ή των ακριβών διευθετήσεων και σχεδίων Του, όλα εμπεριέχουν την αγάπη Του. Για παράδειγμα, όλοι οι άνθρωποι τρέφουν αγάπη προς τους υιούς και τις θυγατέρες τους, και για να δώσουν τη δυνατότητα στα παιδιά τους να βαδίσουν στο σωστό μονοπάτι, καταβάλλουν όλοι τους πολύ μεγάλη προσπάθεια. Όταν ανακαλύπτουν τις αδυναμίες των παιδιών τους, ανησυχούν πως αν μιλήσουν ήπια, τα παιδιά τους δεν θα τους ακούσουν και δεν θα μπορέσουν να αλλάξουν· ανησυχούν πως αν μιλήσουν πολύ αυστηρά, θα πληγώσουν την αυτοεκτίμηση των παιδιών τους και εκείνα δεν θα μπορέσουν να το αντέξουν. Όλα αυτά λαμβάνουν χώρα υπό την επιρροή της αγάπης, και καταβάλλεται σ’ αυτά πολλή προσπάθεια. Εσύ, σαν υιός ή θυγατέρα, ίσως να έχεις βιώσει την αγάπη των γονέων σου. Δεν είναι αγάπη μόνο η αβρότητα και το ενδιαφέρον, αλλά, ακόμη περισσότερο, αγάπη είναι και η αυστηρή συμμόρφωση. Ακόμη περισσότερο, όλα όσα κάνει ο Θεός για την ανθρωπότητα λαμβάνουν χώρα υπό την επιρροή της αγάπης. Εκείνος λειτουργεί υπό την προϋπόθεση της αγάπης, τον μόνο λόγο για τον οποίο καταβάλλει κάθε προσπάθεια για να σώσει τη διεφθαρμένη ανθρωπότητα. Δεν την αντιμετωπίζει επιπόλαια, αλλά, αντιθέτως, καταρτίζει ακριβή σχέδια, βήμα προς βήμα. Σχετικά με τον χρόνο, την τοποθεσία, τον τόνο της φωνής, τη μέθοδο ομιλίας και το μέγεθος της προσπάθειας που καταβάλλεται… μπορείς να πεις πως όλα αποκαλύπτουν την αγάπη Του και επεξηγούν επαρκώς ότι η αγάπη Του για την ανθρωπότητα είναι απεριόριστη και απροσμέτρητη. Πολλοί άνθρωποι λένε επαναστατικά πράγματα όταν βρίσκονται εν μέσω δοκιμασιών· διατυπώνουν παράπονα. Όμως ο Θεός δεν λογομαχεί γι’ αυτά τα πράγματα και σίγουρα δεν τιμωρεί τους ανθρώπους γι’ αυτά. Επειδή αγαπάει τους ανθρώπους, συγχωρεί τα πάντα. Αν είχε μονάχα μίσος αντί για αγάπη, τότε θα είχε καταδικάσει τους ανθρώπους από νωρίς. Εφόσον ο Θεός έχει αγάπη, δεν λογομαχεί, αλλά δείχνει ανοχή και είναι ικανός να παρατηρεί τις δυσκολίες των ανθρώπων. Αυτό είναι να κάνεις τα πάντα εξ ολοκλήρου υπό την επιρροή της αγάπης» (από «Κατανοείτε την αγάπη του Θεού για την ανθρωπότητα;» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). Η ουσία του Θεού είναι αγάπη, επομένως αυτό που εκφράζει ο Θεός είναι επίσης αγάπη. Η αγάπη του Θεού για τους ανθρώπους δεν εκφράζεται με λόγια, αλλά εμπεριέχεται πρακτικά στο έργο Του, σε κάθε βήμα του έργου Του και στις οδούς του έργου Του. Ο τρόπος και ο χρόνος που εργάζεται ο Θεός πάνω σε κάθε άνθρωπο, οι άνθρωποι, τα πράγματα και τα γεγονότα που Εκείνος διευθετεί γι’ αυτόν, το χρονικό διάστημα για το οποίο Εκείνος θα τον εξευγενίζει κ.τ.λ., όλα αντανακλούν τον ακριβή σχεδιασμό και την επίμοχθη προσπάθεια του Θεού. Χωρίς εξαίρεση, όλο το έργο του Θεού είναι διαποτισμένο από την αγνή και αψεγάδιαστη αγάπη Του για τους ανθρώπους. Ο Θεός αγαπά τον άνθρωπο σε τέτοιο βαθμό που μπορεί να ανεχθεί όλη τη διαφθορά, την ανυπακοή και την απείθεια του ανθρώπου, και δεν διυλίζει τον κώνωπα με τον άνθρωπο. Όλα αυτά τα πράγματα με κάνουν να δω το μεγαλείο και την αρχοντιά του Θεού. Εν συγκρίσει, μέσα σ’ εμένα δεν υπάρχει καθόλου αγάπη και καλοσύνη, η καρδιά μου είναι υπερβολικά κακόβουλη, κι εγώ είμαι εκ του άσχημου και αξιοκαταφρόνητου σατανικού γένους. Αναγνωρίζοντας όλα αυτά, μοιράστηκα με ειλικρίνεια τις διαφθορές που είχα εκφράσει με την ηλικιωμένη αδελφή και συναναστράφηκα όλα όσα είχα στην καρδιά μου. Εν αγνοία μου, η αποξένωση ανάμεσά μας εξαφανίστηκε. Ευχαρίστησα τον Θεό από τα βάθη της καρδιάς μου!

Παλαιότερα, η γνώση μου για τον εαυτό μου δεν ήταν τίποτε περισσότερο από λόγια. Ήταν γνώση που είχα αποστηθίσει· η γνώση δόγματος. Δεν είχα κατανοήσει, βάσει των σκέψεων και της νοοτροπίας που είχαν αποκαλυφθεί μέσα μου, τις αντιλήψεις και τις απόψεις που διατηρούσα προς κάθε ζήτημα και δεν τις είχα συγκρίνει με τα λόγια του Θεού ώστε να γνωρίσω την ίδια μου τη φύση, και, ως εκ τούτου, δεν είχα αντιληφθεί ποτέ πόσο βαθιά είχα διαφθαρεί από τον Σατανά και δεν είχα μετανοήσει ούτε και αλλάξει πραγματικά. Αλλά τώρα τα κατανοώ, χάρη στην εμπειρία μου. Αφού ο άνθρωπος διαφθάρηκε από τον Σατανά, η φύση του έγινε η φύση του Σατανά. Ανεξάρτητα από την ομιλία, τις ενέργειες, τα κίνητρα ή τις σκέψεις, όλα κυριαρχούνται από τη σατανική φύση του. Μπορεί κανείς να αναζητήσει σχετικές αλήθειες για να τις κάνει πράξη ή για να εισέλθει σ’ αυτές, να επιλύσει τη διεφθαρμένη διάθεσή του και να επιτύχει, σταδιακά, αλλαγή της διάθεσης, μονάχα αν γνωρίζει τη φύση του. Από εδώ και στο εξής, θα αλλάξω τον παράλογο τρόπο με τον οποίο βιώνω τα πράγματα και δεν θα δίνω πια τόση σημασία στις εξωτερικές πράξεις, δεν θα εμπλέκομαι στο τι είναι ορθό και τι είναι εσφαλμένο σχετικά μ’ αυτές. Θα δέχομαι την κρίση και την παίδευση του Θεού με εντιμότητα και ειλικρίνεια, θα γνωρίζω την ουσία της φύσης μου και θα γνωρίζω πραγματικά τον εαυτό μου μέσα από τις αποκαλύψεις του λόγου του Θεού, ώστε να αλλάξει η διάθεσή μου κι εγώ να αποκτήσω σύντομα τη σωτηρία του Θεού.