Πίστεψα στον Κύριο στην ηλικία των 62. Ο Κύριος υποσχέθηκε στους ακόλουθούς Του είσοδο στη βασιλεία Του και αιώνια ζωή, έτσι ένιωσα ότι είχα ελπίδα σ’ αυτή τη ζωή. Στη σκέψη δε ότι θα λάβω τόσο μεγάλη ευλογία, η καρδιά μου σκίρτησε. Άρχισα να πηγαίνω παντού, να εργάζομαι σκληρά για τον Κύριο και είχα κάθε μέρα απεριόριστη ενέργεια. Τρία χρόνια μετά, αποδέχτηκα το έργο του Παντοδύναμου Θεού τις έσχατες ημέρες. Ήμουν πολύ ενθουσιασμένος που υποδέχτηκα τον Κύριο και είχα την ελπίδα να σωθώ και να εισέλθω στη βασιλεία Του. Άρχισα να εργάζομαι πιο σκληρά στην επιδίωξή μου, διαδίδοντας το ευαγγέλιο και κάνοντας το καθήκον μου. Ξεκουραζόμουν ελάχιστα, έβγαινα ακόμη και το βράδυ για να διαδώσω το ευαγγέλιο. Αργότερα, εκλέχτηκα επικεφαλής της εκκλησίας και στη συνέχεια ιεροκήρυκας. Το ότι μπορούσα να κάνω τόσο σημαντικά καθήκοντα σε τέτοια ηλικία με έκανε ευτυχισμένο. Στις συναθροίσεις, έβλεπα ότι ήμουν ο μεγαλύτερος, αλλά μπορούσα ακόμα να προεδρεύω και να βοηθάω στην επίλυση προβλημάτων. Έτσι, αισθανόμουν μεγάλη τιμή. Πίστευα ότι εφόσον εργαζόμουν σκληρά, θα μπορούσα σίγουρα να σωθώ όπως οι νεότεροι, έτσι είχα αμείωτη θέληση να κάνω το καθήκον μου.

Μετά από επτά-οκτώ χρόνια, η υγεία και η ενέργειά μου δεν ήταν όπως παλιά. Όταν ήμουν 73 ετών, έπαθα ισχαιμικό επεισόδιο. Μα αφού μου έβαλαν ορό για λίγες μέρες, τα συμπτώματά μου σχεδόν εξαφανίστηκαν. Δεν μου έμεινε κανένα κουσούρι. Θεώρησα ότι ο Θεός είδε ότι ήμουν αληθινός πιστός, ότι υπηρετούσα με όλη μου την καρδιά, κι έτσι με ευλόγησε. Ήμουν ευγνώμων και συνέχισα να κάνω το καθήκον μου. Μα λόγω της υγείας μου, ο επικεφαλής με έβαλε να διοργανώνω συναθροίσεις στο σπίτι. Βλέποντας ότι δεν θα έκανα πια άλλα καθήκοντα, απλώς θα διοργάνωνα συναθροίσεις, ήμουν απαρηγόρητος. Ιδίως όταν έβλεπα τους νεαρούς αδελφούς και τις αδερφές γεμάτους ενέργεια, να κάνουν όλα τα καθήκοντα, ζήλευα πολύ. Θεωρούσα ότι αφού ήμουν γέρος και όχι υγιής, αφού δεν μπορούσα πλέον να κάνω πολλά καθήκοντα, πρέπει να ήμουν άχρηστος. Ευχόμουν να μπορούσα να γυρίσω 10-20 χρόνια πίσω και να κάνω διαφορετικά καθήκοντα, σαν αυτούς· τότε θα είχα μεγαλύτερες πιθανότητες σωτηρίας. Δεν μπορούσα να συγκριθώ με τους νέους, τώρα που είχα γεράσει. Η σκέψη με έκανε να νιώσω κενός και σύντομα έπεσα σε κατάθλιψη. Ήξερα ότι τα εγκεφαλικά επεισόδια συνήθως επαναλαμβάνονται, οπότε αν πάθαινα κι άλλο, μπορεί να ήταν το τέλος μου και να μην έβλεπα την ημέρα της δόξας του Θεού. Τότε πώς θα σωζόμουν; Μη μπορώντας να δαπανήσω εαυτόν, ένιωθα ότι δεν είχα ελπίδα σωτηρίας, οπότε ποιος ο λόγος να πιστεύω στον Θεό; Αυτή ήταν μια ζοφερή, καταθλιπτική σκέψη. Για ένα διάστημα δεν διάβαζα καν τα λόγια του Θεού ούτε άκουγα ύμνους. Μέσα στη δυστυχία μου, προσευχήθηκα: «Θεέ μου! Αισθάνομαι ότι δεν έχω πια ελπίδα σωτηρίας. Είμαι τόσο πεσμένος, νιώθω σαν νεκρός. Θεέ μου, δεν θέλω να απομακρυνθώ από Εσένα. Δεν είμαι σε σωστή κατάσταση, μα δεν ξέρω πώς να το διορθώσω. Σε παρακαλώ, βγάλε με από αυτή τη λανθασμένη κατάσταση».

Διάβασα αυτό στα λόγια του Θεού: «Η επιθυμία του Θεού είναι η τελείωση του κάθε ανθρώπου, η τελική απόκτησή του από Εκείνον, ο ολοκληρωτικός καθαρμός του από Εκείνον και η μετατροπή του σε άνθρωπο που Εκείνος αγαπά. Δεν έχει καμία σημασία, αν Εγώ λέγω ότι είστε καθυστερημένοι ή πτωχοί τω πνεύματι —αυτό είναι γεγονός. Τα λόγια Μου δεν αποδεικνύουν ότι σκοπεύω να σας εγκαταλείψω, ότι έχω χάσει τις ελπίδες Μου για εσάς, και πολύ λιγότερο, ότι δεν θέλω να σας σώσω. Σήμερα έχω έρθει να επιτελέσω το έργο για τη σωτηρία σας, δηλαδή το έργο που επιτελώ, αποτελεί συνέχεια του έργου για τη σωτηρία. Κάθε άνθρωπος έχει την ευκαιρία να τελειωθεί: Υπό την προϋπόθεση ότι είσαι πρόθυμος, ότι ακολουθείς, στο τέλος θα είσαι ικανός να επιτύχεις αυτό το αποτέλεσμα, και κανείς δεν πρόκειται να εγκαταλειφθεί. Εάν είσαι πτωχός τω πνεύματι, οι απαιτήσεις Μου από εσένα θα είναι ανάλογες του πτωχού πνεύματός σου· αν είσαι υψηλού επιπέδου, οι απαιτήσεις Μου από εσένα θα είναι ανάλογες του υψηλού επιπέδου σου· αν είσαι αδαής και αναλφάβητος, οι απαιτήσεις Μου από εσένα θα είναι ανάλογες του αναλφαβητισμού σου· εάν είσαι μορφωμένος, οι απαιτήσεις Μου από εσένα θα είναι ανάλογες του γεγονότος ότι είσαι μορφωμένος· εάν είσαι ηλικιωμένος, οι απαιτήσεις Μου από εσένα θα είναι ανάλογες της ηλικίας σου· εάν είσαι σε θέση να παρέχεις φιλοξενία, οι απαιτήσεις Μου από εσένα θα είναι ανάλογες με αυτήν την ικανότητα· αν λες ότι αδυνατείς να προσφέρεις φιλοξενία και μπορείς μόνο να εκτελείς ένα συγκεκριμένο καθήκον, είτε πρόκειται για τη διάδοση του Ευαγγελίου είτε για τη φροντίδα της εκκλησίας ή για τη συμμετοχή σου σε άλλα γενικά ζητήματα, η τελείωσή Μου για εσένα θα είναι ανάλογη του καθήκοντος που εσύ εκτελείς. Πίστη, μέχρι τέλους υπακοή και επιδίωξη υπέρτατης αγάπης για τον Θεό —τούτα πρέπει να επιτύχεις και δεν υπάρχουν καλύτερες ασκήσεις από αυτές τις τρεις» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Αποκαθιστώντας την κανονική ζωή του ανθρώπου και οδηγώντας τον σε έναν θαυμαστό προορισμό). Τα λόγια Του μου ξεκαθάρισαν αμέσως τα πράγματα. Ο Θεός δεν καθορίζει την έκβαση των ανθρώπων με βάση το αν μπορούν να δαπανήσουν εαυτόν, την ηλικία τους ή το πόσα καθήκοντα μπορούν να κάνουν. Αν είναι αφοσιωμένοι στο καθήκον τους, υποτάσσονται στις ρυθμίσεις του Θεού και επιδιώκουν να Τον ικανοποιήσουν μπορούν να σωθούν. Αλλά δεν καταλάβαινα το θέλημα του Θεού και δεν ήξερα ποιους σώζει. Πάντα πίστευα εσφαλμένα ότι έπρεπε να μπορώ να πηγαίνω παντού και να κάνω πολύ έργο για να σωθώ. Αφού γερνούσα και δεν μπορούσα να εργαστώ τόσο όσο οι νέοι, οριοθέτησα τον εαυτό μου ότι δεν είχα ελπίδα σωτηρίας. Βυθίστηκα στην αρνητικότητα και τις παρανοήσεις· σκέφτηκα ακόμα και να προδώσω τον Θεό. Ήμουν τόσο επαναστατικός! Αν και ήμουν μεγάλος και δεν μπορούσα να κάνω τόσα καθήκοντα όσα οι νέοι, ο Θεός δεν είχε τις ίδιες απαιτήσεις από μένα. Δεν μου στερούσε ευκαιρίες να επιδιώξω την αλήθεια και να κάνω ένα καθήκον. Το μυαλό μου λειτουργούσε, και μπορούσα να διαβάσω τα λόγια του Θεού και να βάλω τα δυνατά μου στο καθήκον μου. Μα, χωρίς να αναζητώ το θέλημά Του, θεώρησα πως ήμουν γέρος και άχρηστος, κάποιος που δεν είχε την εύνοια του Θεού, και σκέφτηκα να Τον προδώσω. Δεν αμφισβητούσα τον Θεό εξαιτίας μιας πονηρής διάθεσης; Ο Θεός δεν είπε ποτέ ότι κάποιος σώζεται κάνοντας πολλά καθήκοντα ή ότι μόλις κάποιος γεράσει, ο Θεός θα τον αποκλείσει και δεν θα τον σώσει πια. Ήταν ξεκάθαρος σχετικά με το πώς πρέπει κάποιος να προσεγγίζει το καθήκον του όταν γεράσει. Αν ήμουν αφοσιωμένος μέχρι τέλους και επεδίωκα την αγάπη του Θεού, είχα ελπίδα σωτηρίας. Ήταν ανόητο να μην εξετάζω τα πράγματα με βάση τα λόγια του Θεού. Αντιμετώπισα τις αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες μου ως την αλήθεια, παρεξηγώντας το θέλημά Του. Ένιωσα βάρος στη συνείδησή μου και προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου! Πρέπει να μην είμαι αρνητικός εξαιτίας των εσφαλμένων απόψεών μου. Όσο μου μένει έστω και μια μέρα ζωής, μια μέρα για να κάνω το καθήκον μου, θα προσπαθώ να προχωρήσω και να εισέλθω στην αλήθεια». Η προσευχή και η καθοδήγηση των λόγων Του μου έφεραν κάποια παρηγοριά. Σκέφτηκα ότι όσο είχα τα λογικά μου και κινούμουν, θα βασιζόμουν στον Θεό για να είμαι καλός οικοδεσπότης και θα έδινα τα πάντα για να υπηρετώ εγκάρδια τον Θεό.

Μα υπήρχε ακόμα κάτι που δεν καταλάβαινα. Γιατί στεναχωριόμουν όταν έβλεπα ότι δεν ήμουν τόσο ικανός όσο οι νέοι, και σκεφτόμουν μέχρι και να προδώσω τον Θεό; Πού οφειλόταν αυτό; Διάβασα αυτό στα λόγια του Θεού: «Οι άνθρωποι πιστεύουν στον Θεό για να ευλογηθούν, να ανταμειφθούν, να στεφθούν. Αυτό δεν υπάρχει στην καρδιά όλων; Είναι γεγονός ότι υπάρχει. Αν και οι άνθρωποι δεν μιλούν συχνά γι’ αυτό, και μάλιστα καλύπτουν το κίνητρο και την επιθυμία τους να αποκτήσουν ευλογίες, αυτή η επιθυμία και το κίνητρο βαθιά μέσα στην καρδιά των ανθρώπων ήταν πάντα ακλόνητα. Ανεξάρτητα από το πόση πνευματική θεωρία κατανοούν οι άνθρωποι, τι εμπειρία ή γνώση έχουν, τι καθήκον μπορούν να εκτελέσουν, πόσα βάσανα υπομένουν ή πόσο μεγάλο τίμημα πληρώνουν, ποτέ δεν εγκαταλείπουν το κίνητρο για ευλογίες που είναι κρυμμένο βαθιά στην καρδιά τους και πάντα εργάζονται σιωπηλά προς την υπηρεσία του. Αυτό δεν είναι θαμμένο βαθύτερα μέσα στην καρδιά των ανθρώπων; Χωρίς αυτό το κίνητρο για τη λήψη ευλογιών, πώς θα νιώθατε; Με ποια στάση θα εκτελούσατε το καθήκον σας; Τι θα συνέβαινε αν απαλλάσσονταν οι άνθρωποι από αυτό το κίνητρο να λαμβάνουν ευλογίες που είναι κρυμμένο στην καρδιά τους; Ίσως πολλοί άνθρωποι να γίνονταν αρνητικοί, ενώ κάποιοι ίσως να αποθαρρύνονταν στα καθήκοντά τους. Θα έχαναν το ενδιαφέρον τους για την πίστη τους στον Θεό, σαν να έχει εξαφανιστεί η ψυχή τους. Θα φαινόταν σαν να τους άρπαξαν την καρδιά. Γι’ αυτό λέω ότι το κίνητρο για τις ευλογίες είναι κάτι που κρύβεται βαθιά στην καρδιά των ανθρώπων» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Έξι ενδείξεις ανάπτυξης στη ζωή). «Οι αντίχριστοι πιστεύουν στον Θεό μόνο για ν’ αποκομίζουν όφελος και προσπαθούν να κάνουν συμφωνίες μαζί Του. Η πρόθεση κι η επιθυμία τους να κερδίζουν ευλογίες και ανταμοιβές είναι ακατανίκητες. Παραμένουν προσηλωμένοι σ’ αυτές και δεν τις εγκαταλείπουν. Ο Θεός λέει πάρα πολλά, εκείνοι όμως δεν αποδέχονται τίποτα απ’ αυτά, καθώς σκέφτονται όλη την ώρα: “Η πίστη στον Θεό είναι για να κερδίζεις ευλογίες, είναι για να κερδίσεις έναν καλό προορισμό. Αυτή είναι η υπέρτατη αρχή, τίποτε δεν μπορεί να είναι ανώτερο από αυτήν. Αν η πίστη στον Θεό δεν ήταν για να κερδίζεις ευλογίες, τότε οι άνθρωποι δεν θα έπρεπε να πιστεύουν. Αν δεν ήταν για χάρη των ευλογιών, τότε η πίστη στον Θεό δεν θα είχε καμία σημασία ή αξία —θα είχαν χαθεί”. Υπάρχει κάποιος που ενσταλάζει στον αντίχριστο αυτές τις σκέψεις; Προέρχονται από τη διδασκαλία ή την επιρροή κάποιου; Όχι —οι σκέψεις αυτές είναι αποφάσεις που λαμβάνει η εγγενής φύση κι η ουσία ενός αντίχριστου. Κανείς δεν μπορεί να τις αλλάξει. Ο ενσαρκωμένος Θεός λέει πάρα πολλά σήμερα, όμως οι αντίχριστοι δεν αποδέχονται τίποτα απ’ αυτά, αλλά Του αντιστέκονται και Τον καταδικάζουν. Η φύση τους να σιχαίνονται την αλήθεια και να τη μισούν παραμένει για πάντα αμετάβλητη. Και τι δείχνει το ότι παραμένει αμετάβλητη; Δείχνει ότι είναι κακοί από τη φύση τους. Το θέμα δεν είναι αν επιδιώκουν την αλήθεια ή όχι —η διάθεσή τους είναι κακή. Φωνασκούν ευθαρσώς εναντίον του Θεού και Του αντιτίθενται —αυτή είναι η φύση κι η ουσία τους, η αληθινή τους έκφραση» («Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο έβδομο: Είναι μοχθηροί, δόλιοι και απατηλοί (Μέρος δεύτερο)). «Οι αντίχριστοι αντιμετωπίζουν την εκτέλεση του καθήκοντος ως συναλλαγή. Εκτελούν το καθήκον τους συναλλακτικά, σε μια προσπάθεια να κερδίσουν ευλογίες. Πιστεύουν ότι ο σκοπός της πίστης στον Θεό είναι η απόκτηση ευλογιών, ότι είναι πρέπον να ευλογείται κανείς για την εκτέλεση ενός καθήκοντος. Διαστρεβλώνουν το θετικό πράγμα που είναι η εκτέλεση του καθήκοντος, υποβαθμίζοντας την αξία και τη σημασία της εκτέλεσης του καθήκοντος από ένα δημιουργημένο ον, και υποβαθμίζοντας τη θεμιτότητα της εκτέλεσης του καθήκοντος από ένα δημιουργημένο ον. Παίρνουν το καθήκον που είναι σωστό και πρέπον να εκτελεί ένα δημιουργημένο ον και το μετατρέπουν σε συναλλαγή» («Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο: Κάνουν το καθήκον τους μόνο για να διακριθούν και να τροφοδοτήσουν τα δικά τους συμφέροντα και φιλοδοξίες· ποτέ δεν λαμβάνουν υπόψη τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, και μάλιστα ξεπουλάνε αυτά τα συμφέροντα με αντάλλαγμα την προσωπική δόξα (Μέρος έβδομο)). Είδα από τα λόγια του Θεού ότι οι αντίχριστοι πιστεύουν μόνο για ευλογίες, έχουν νοοτροπία που βασίζεται στη συναλλαγή και δεν τα παρατάνε, όσο δύσκολο ή άθλιο κι αν είναι αυτό. Αν χάσουν κάθε ελπίδα για ευλογίες είναι λες και τελειώνει η ζωή τους. Νιώθουν ότι δεν έχει νόημα να συνεχίσουν να πιστεύουν, και αντιστέκονται στον Θεό. Είδα ότι ενεργούσα ακριβώς σαν αντίχριστος. Όταν πίστεψα στον Κύριο, χάρηκα που άκουσα ότι η πίστη μου θα μου έφερνε είσοδο στη βασιλεία του Θεού. Ένιωθα ότι για να κερδίσω τις ευλογίες και τη χάρη Του σ’ αυτή τη ζωή, και μετά την αιώνια ζωή, οποιοδήποτε μαρτύριο θα άξιζε τον κόπο. Στόχοι της πίστης μου έγιναν η ευλογία και η είσοδος στη βασιλεία του Θεού· πίστευα ότι με περισσότερες θυσίες θα αυξάνονταν και οι ευλογίες μου στο μέλλον. Αφού αποδέχτηκα το έργο των εσχάτων ημερών του Παντοδύναμου Θεού, ένιωσα ότι θα πραγματοποιούταν το όνειρό μου για ευλογίες και ήμουν πιο ενεργός στο καθήκον μου. Εκείνη την εποχή ήμουν 66 ετών, αλλά δεν έβλεπα τον εαυτό μου ως ηλικιωμένο. Δεν είχα έγνοιες, απλώς εργαζόμουν σκληρά στο καθήκον μου. Πήγαινα με το ποδήλατο παντού για συναθροίσεις και ακόμη κι όταν έπαθα εγκεφαλικό, δεν με ένοιαζε. Ήθελα απλώς να πασχίσω για το καθήκον μου, να ανταλλάξω τον ιδρώτα μου και τον πόνο μου με ευλογίες. Αλλά είδα ότι είχα γεράσει και δεν μπορούσα να κάνω τόσα καθήκοντα. Ήθελα να συνεχίσω να ταξιδεύω, μα δεν μπορούσα, και σιγά-σιγά δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Ένιωθα ότι οι ελπίδες μου για ευλογία λιγόστευαν και δεν ήθελα να το δεχτώ. Δεν είπα τίποτα, αλλά δεν ήθελα να δεχτώ την κυριαρχία του Θεού, έτσι με πήρε από κάτω κι αντιστάθηκα. Έκανα την παράλογη σκέψη ότι το νέο καθήκον μου σήμαινε ότι δεν με εκτιμούσαν· σκέφτηκα μέχρι και να προδώσω τον Θεό και να εγκαταλείψω την πίστη μου. Το κίνητρό μου ήταν οι ευλογίες, μια συμφωνία με τον Θεό. Δεν επρόκειτο για την άποψη που έχει ένας αντίχριστος για την πίστη; Είχα διαστρεβλώσει κάτι τόσο θετικό και υπέροχο όπως η εκτέλεση καθήκοντος. Απλώς ήξερα να χρησιμοποιώ το καθήκον μου ως έναν τρόπο συμφωνίας με τον Θεό με αντάλλαγμα τις ευλογίες της βασιλείας, και ως μέσο για να ικανοποιώ τις εξωφρενικές επιθυμίες μου. Είχα παρασυρθεί από τις ελπίδες για ευλογίες. Σκεφτόμουν μόνο την είσοδο στη βασιλεία των ουρανών. Το μόνο που με ενδιέφερε ήταν οι ευλογίες, η έκβαση και ο προορισμός μου. Δεν σκεφτόμουν να ανταποδώσω την αγάπη του Θεού ή να κατανοήσω το θέλημά Του. Δεν είχα συνείδηση. Ο Θεός μού έδωσε την πνοή της ζωής και την ευκαιρία να κάνω καθήκον. Αυτό είναι μεγάλη χάρη. Αλλά για χάρη των ευλογιών, έθετα πάντα παράλογες απαιτήσεις από τον Θεό, Του παραπονιόμουν, ήμουν αρνητικός και αντιστεκόμουν. Ήμουν τόσο επαναστατικός και αντιδραστικός, είχα μοχθηρή διάθεση. Αν ο Θεός μού έπαιρνε τη ζωή μου, θα ήταν δίκαιο. Βλέποντας πόσο σοβαρό ήταν το πρόβλημά μου, προσευχήθηκα στον Θεό να με καθοδηγήσει να αφήσω το κίνητρο για ευλογίες, να υποταχθώ στην κυριαρχία Του. Τότε σκέφτηκα κάποια λόγια του Θεού: «Εγώ αποφασίζω τον προορισμό του κάθε ανθρώπου όχι με βάση την ηλικία, την ιεραρχία, τον βαθμό στον οποίο κάποιος υπέφερε και λιγότερο απ’ όλα, τον βαθμό στον οποίο προκαλεί τον οίκτο, αλλά σύμφωνα με το αν κατέχει την αλήθεια. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή, μόνο αυτή» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Προετοίμασε αρκετές καλές πράξεις για τον προορισμό σου). Τα λόγια του Θεού με βοήθησαν να συνέλθω. Είδα ότι ο καθορισμός της έκβασης και του προορισμού μας από τον Θεό δεν έχει καμία σχέση με το πόσα έχουμε θυσιάσει γι’ Αυτόν, πόσο έχουμε εργαστεί ή υποφέρει. Βασίζεται στο αν έχουμε αποκτήσει την αλήθεια κατά τη βίωση του έργου Του, αν έχουν καθαρθεί, αν έχουν αλλάξει οι διεφθαρμένες διαθέσεις μας. Συνειδητοποίησα ότι η εκτέλεση πολλών καθηκόντων δεν ισοδυναμεί με απόκτηση της αλήθειας ή αλλαγή της διάθεσης. Όσα καθήκοντα κι αν κάνω, σημασία έχει αν βρίσκομαι στο μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας. Παλαιότερα, έκανα πολλά καθήκοντα και πήγαινα παντού, μα ποτέ δεν επιδίωξα την αλήθεια. Ο φαινομενικός μου κόπος αποσκοπούσε στο να έχω έναν καλό προορισμό. Δεν έβλεπα την ανταγωνιστική νοοτροπία που είχα βαθιά μέσα μου απέναντι στον Θεό. Όταν κατέρρευσε η επιθυμία μου για ευλογίες, διαφώνησα με τον Θεό και πήγα εναντίον Του. Είδα ότι όσα καθήκοντα κι αν έκανα, αν απλώς έτρεχα και κοπίαζα χωρίς να επιδιώκω την αλήθεια, δεν θα είχα αλλαγή διάθεσης, θα γινόμουν πιο εγωιστής και αλαζονικός. Θα κατέληγα να διαφωνώ με τον Θεό σχετικά με το έργο μου, θα γινόμουν όλο και πιο κακός. Ακριβώς όπως ο Παύλος —έκανε πολύ και σπουδαίο έργο, αλλά το έκανε σε αντάλλαγμα για ένα στέμμα. Ήταν μια συναλλαγή με τον Θεό. Δεν μετανόησε ούτε στα πρόθυρα του θανάτου και τελικά τιμωρήθηκε. Και ο Πέτρος δεν έκανε πολύ έργο, μα επιδίωκε την αλήθεια, αναζητούσε στα πάντα το θέλημα του Θεού και προσπαθούσε να Τον υπακούει. Δεν είχε όρους και δεν σκεφτόταν τις ευλογίες. Πέτυχε την υπέρτατη αγάπη του Θεού, κέρδισε την έγκρισή Του και οδηγήθηκε στην τελείωση. Ήταν και οι δύο πιστοί, μα τα κίνητρα και οι οπτικές τους ήταν διαφορετικά, το ίδιο και έκβασή τους. Ο Θεός είναι δίκαιος, και μόνο αν επιδιώκουμε την αλήθεια και την αλλαγή διάθεσης ανταποκρινόμαστε στο θέλημά Του. Η επιδίωξή μου και το μονοπάτι μου ήταν εξίσου παράλογα και λάθος με τον Παύλο, και η έκβασή μου θα ήταν σίγουρα ίδια με τη δική του. Η διαφώτιση των λόγων του Θεού μού έδειξε το θέλημά Του και ποια οπτική θα έπρεπε να έχω στην πίστη. Έπρεπε να υπακούω στην κυριαρχία και τις ρυθμίσεις Του, να είμαι λογικό δημιουργημένο ον. Αυτή δεν ήταν η αγάπη και η σωτηρία του Θεού; Η κατάστασή μου βελτιώθηκε πολύ αφότου κατάλαβα το θέλημά Του· ήμουν τόσο ευγνώμων. Όταν έρχονταν οι άλλοι για συναθροίσεις, πρόσφερα φιλοξενία. Όταν δεν έρχονταν, διάβαζα ήρεμα τα λόγια του Θεού και αναζητούσα την αλήθεια.

Μια μέρα, διάβασα κάποια λόγια του Θεού. «Ο Θεός δεν πληρώνει απλώς ένα τίμημα για κάθε άτομο κατά τις δεκαετίες από τη γέννησή του μέχρι το παρόν. Όπως το βλέπει ο Θεός, έχεις έρθει σε αυτόν τον κόσμο αμέτρητες φορές και έχεις ενσαρκωθεί αμέτρητες φορές. Ποιος είναι υπεύθυνος γι’ αυτό; Ο Θεός είναι υπεύθυνος γι’ αυτό. Δεν μπορείς με κανέναν τρόπο να γνωρίζεις αυτά τα πράγματα. Κάθε φορά που έρχεσαι σε αυτόν τον κόσμο, ο Θεός προβαίνει αυτοπροσώπως σε διευθετήσεις: Κανονίζει πόσα χρόνια θα ζήσεις, το είδος της οικογένειας στην οποία θα γεννηθείς, πότε θα τακτοποιηθείς και θα σταθεροποιηθείς, καθώς και τι θα κάνεις σε αυτόν τον κόσμο και πού θα δουλεύεις. Ο Θεός κανονίζει για σένα μια διέξοδο από τη ζωή, έτσι ώστε να εκπληρώσεις απρόσκοπτα την αποστολή σου σε αυτήν τη ζωή —και όσον αφορά το τι θα πρέπει να κάνεις στην επόμενη ενσάρκωσή σου, ο Θεός οργανώνει και υλοποιεί εκείνη τη ζωή σύμφωνα με το τι θα πρέπει να έχεις και τι θα πρέπει να σου δοθεί. […] Αφού έχουν γίνει τέτοιες διευθετήσεις για σένα, όσες φορές και αν έγιναν, έχεις επιτέλους γεννηθεί στην εποχή των εσχάτων ημερών, στην τωρινή σου οικογένεια. Ο Θεός κανονίζει για σένα ένα περιβάλλον στο οποίο μπορείς να πιστέψεις σ’ Αυτόν· σε βάζει να ακούσεις τη φωνή Του και να επιστρέψεις ενώπιόν Του, κι εσύ είσαι σε θέση να Τον ακολουθήσεις και να εκτελέσεις ένα καθήκον στον οίκο Του. Μόνο με τέτοια καθοδήγηση από τον Θεό έχεις ζήσει μέχρι σήμερα. Δεν γνωρίζεις πόσες φορές έχεις έρθει στον κόσμο ούτε πόσες φορές έχει αλλάξει η εμφάνισή σου, ούτε από πόσες οικογένειες έχεις περάσει, ούτε πόσες εποχές και βασιλείες έχεις δει —αλλά μέσα από όλα αυτά, το χέρι του Θεού σε στήριζε και σε παρακολουθούσε. Πόσο μοχθεί ο Θεός για χάρη ενός ανθρώπου! Μερικοί άνθρωποι λένε: “Είμαι εξήντα ετών. Εδώ και εξήντα χρόνια, ο Θεός με προσέχει και με προστατεύει. Εδώ και εξήντα χρόνια, Εκείνος κυβερνά τη μοίρα μου. Αν, όταν γεράσω, δεν μπορώ να εκτελέσω ένα καθήκον και δεν μπορώ να κάνω τίποτα —θα συνεχίσει ο Θεός να νοιάζεται για μένα;” Δεν είναι ανόητο να το λένε αυτό; Η κυριαρχία του Θεού επί της μοίρας του ανθρώπου, η επιτήρηση του ανθρώπου και η προστασία του, δεν είναι απλώς θέμα μιας και μόνο ζωής. Αν ήταν απλώς θέμα μιας και μόνο ζωής, μιας και μόνο διάρκειας ζωής, θα αποτύγχανε να καταδείξει ότι ο Θεός είναι παντοδύναμος και κυβερνά επί παντός. Ο μόχθος του Θεού και το τίμημα που πληρώνει για έναν άνθρωπο δεν είναι απλώς να ρυθμίζει το τι θα κάνει εκείνος σ’ αυτήν τη ζωή, αλλά να ρυθμίζει γι’ αυτόν έναν αμέτρητο αριθμό ζωών. Ο Θεός αναλαμβάνει την πλήρη ευθύνη για κάθε ψυχή που ενσαρκώνεται ως άτομο. Εργάζεται προσεκτικά, με τη ζωή Του ως το τίμημα που πληρώνει, για να καθοδηγήσει κάθε άτομο και να οργανώσει τη ζωή και τις ημέρες του καθενός. Ο Θεός μοχθεί τόσο πολύ και πληρώνει τέτοιο τίμημα για χάρη του ανθρώπου, και χαρίζει στον άνθρωπο όλες αυτές τις αλήθειες και αυτήν τη ζωή. Αν ο άνθρωπος δεν εκτελέσει το καθήκον του δημιουργημένου όντος σε αυτήν, την τελική ευθεία, και δεν επιστρέψει ενώπιον του Δημιουργού —αν στο τέλος, όσες ζωές και γενεές κι αν έχει περάσει, δεν κάνει καλά το καθήκον του και δεν καταφέρει να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του Θεού— δεν θα είναι τότε το χρέος του ανθρώπου προς τον Θεό υπερβολικά μεγάλο; Δεν θα είναι ανάξιος όλων όσα έχει δαπανήσει ο Θεός; Θα ήταν τόσο άκαρδος που δεν θα άξιζε να ονομάζεται άνθρωπος, καθώς το χρέος του προς τον Θεό θα ήταν υπερβολικά μεγάλο. […] Η ευσπλαχνία του Θεού προς τον άνθρωπο, η αγάπη Του για τον άνθρωπο και η συμπόνια Του για τον άνθρωπο δεν είναι απλώς μια στάση —είναι, επίσης, και γεγονός. Ποιο γεγονός είναι; Ότι ο Θεός βάζει τα λόγια Του μέσα σου, για να διαφωτιστείς εσωτερικά, για να δεις τι είναι αξιαγάπητο σ’ Αυτόν, για να δεις προς τι αυτός ο κόσμος, για να γεμίσει η καρδιά σου με φως, επιτρέποντάς σου να κατανοήσεις τα λόγια Του και την αλήθεια. Με αυτόν τον τρόπο, χωρίς να το γνωρίζεις, κερδίζεις την αλήθεια. Ο Θεός επιτελεί πάρα πολύ έργο πάνω σου με πολύ αληθινό τρόπο, δίνοντάς σου τη δυνατότητα να κερδίσεις την αλήθεια. Όταν έχεις κερδίσει την αλήθεια, όταν έχεις κερδίσει το πολυτιμότερο πράγμα που είναι η αιώνια ζωή, τότε ικανοποιείται το θέλημα του Θεού. Όταν ο Θεός βλέπει τον άνθρωπο να επιδιώκει την αλήθεια και να είναι πρόθυμος να συνεργαστεί μαζί Του, είναι ευχαριστημένος και ικανοποιημένος. Τότε έχει μια στάση, και ενώ έχει αυτήν τη στάση, πηγαίνει να εργαστεί, και επαινεί και ευλογεί τον άνθρωπο. Λέει: “Θα σε ανταμείψω. Εδώ είναι η ευλογία που σου αξίζει”. Και τότε θα έχεις κερδίσει την αλήθεια και τη ζωή. Όταν θα έχεις γνώση του Δημιουργού και θα αποκτήσεις την εκτίμησή Του, θα εξακολουθείς να αισθάνεσαι κενό στην καρδιά σου; Όχι· θα είσαι ικανοποιημένος και θα νιώθεις ένα αίσθημα απόλαυσης. Αυτό δεν είναι να ζεις με αξία; Είναι το πιο πολύτιμο, το πιο σημαντικό είδος ζωής» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Το να πληρώνει κανείς το τίμημα για να κερδίσει την αλήθεια είναι μείζονος σημασίας). Τα λόγια του Θεού με συγκίνησαν και με παρηγόρησαν. Ανεξαρτήτως της ηλικίας ή της κατάστασης της υγείας μου, αν αγαπούσα και επιδίωκα την αλήθεια, ο Θεός δεν θα με εγκατέλειπε. Μα είχα παρεξηγήσει το θέλημα του Θεού. Νόμιζα ότι εφόσον ήμουν γέρος και άχρηστος, δεν μπορούσα να κάνω τόσα καθήκοντα. Θα μπορούσα να αρρωστήσω και να πεθάνω, και τότε δεν θα είχα ελπίδα σωτηρίας. Ένιωθα ότι δεν θα είχε νόημα η πίστη και δεν ήθελα να συνεχίσω να επιδιώκω. Είχα επηρεαστεί από λανθασμένες απόψεις και παρεξηγούσα το θέλημα του Θεού. Είχα βυθιστεί στην αδυναμία και την αρνητικότητα, ο Σατανάς έπαιζε μαζί μου. Παλιά, δεν ήξερα ότι έπρεπε να υποταχθώ στον Θεό και να Τον ικανοποιήσω. Δεν είχα αυτή τη λογική. Είχα απλώς πίστη για σαρκικές ευλογίες —έκανα συμφωνία με τον Θεό. Τώρα έβλεπα ότι με αυτήν την επιδίωξη, ακόμη κι αν ζούσα μέχρι τα 800, δεν θα είχε κανένα νόημα. Όταν ο Ιώβ υπέστη καταστροφές και έχασε τα υπάρχοντά του, δεν σκέφτηκε ποτέ τι κέρδισε ή τι έχασε. Όταν γέμισε σπυριά και η ζωή του ήταν ανυπόφορη, όταν είχε ελάχιστες ελπίδες να ζήσει, ποτέ δεν κατηγόρησε τον Θεό. Υποτάχθηκε στην κυριαρχία και τις ρυθμίσεις του Θεού μέσω της αληθινής του πίστης. Έδωσε ηχηρή μαρτυρία για τον Θεό ενώπιον του Σατανά, παρηγορώντας την καρδιά του Θεού. Τελικά ο Θεός τον ευλόγησε και εμφανίστηκε σ’ αυτόν. Στην πίστη του Πέτρου, ό,τι κι αν όριζε ο Θεός, αυτός αναζητούσε το θέλημά Του και υποτασσόταν σ’ Αυτόν, και εστίαζε στην άσκηση των λόγων του Κυρίου. Τελικά, σταυρώθηκε ανάποδα για τον Θεό, υπακούοντάς Τον, κάνοντας το καθήκον του, βιώνοντας μια ζωή με νόημα. Τώρα ήξερα ότι ως πιστός, αν υποτάσσομαι στον Θεό και Τον ικανοποιώ, αν μαθαίνω και αποκτώ την αλήθεια κατά την εκτέλεση του καθήκοντος ενός δημιουργήματος, κι αν αγαπώ τον Θεό, δεν θα ζήσω μια κενή ζωή, θα ζήσω μια ζωή με νόημα. Αυτό είναι που θα εγκρίνει ο Θεός. Το να προσπαθείς να κάνεις συμφωνίες με τον Θεό, να ανταλλάσσεις τη σκληρή εργασία και τη δαπάνη του εαυτού με τις ευλογίες της βασιλείας είναι τόσο άθλιο, και η ζωή αυτή δεν έχει καμία αξία. Δεν μπορούσα να συνεχίσω να σκέφτομαι τις μελλοντικές ευλογίες. Ήθελα να επιδιώκω την αλήθεια κάθε μέρα που ήμουν ζωντανός, να εκτελώ το καθήκον μου βασιζόμενος στον Θεό, να προσπαθώ να Του υποταχθώ και να Τον ικανοποιήσω, και να επιδιώκω αλλαγή διάθεσης ενώ εκτελώ το καθήκον μου. Ακόμη και αν αρρώσταινα και ήμουν στα πρόθυρα του θανάτου, και δεν είχα πια την ευκαιρία να κάνω καθήκον, και πάλι θα υποτασσόμουν στον Θεό. Πλέον έπρεπε να εστιάσω στο να εκτελώ καλά το καθήκον μου σ’ αυτή τη ζωή. Όποια κι αν είναι η έκβασή μου, εξαρτάται από την κυριαρχία του Θεού. Ως δημιούργημα, δεν είναι κάτι που πρέπει να με απασχολεί. Ένιωσα πολύ πιο χαλαρός όταν το σκέφτηκα έτσι. Έπειτα, διάβαζα τα λόγια του Θεού και άκουγα ύμνους κάθε μέρα. Όταν αποκάλυπτα διαφθορά, προσευχόμουν, αναζητούσα την αλήθεια και γνώριζα τις σατανικές μου διαθέσεις, και συναναστρεφόμουν με τους αδελφούς και τις αδελφές. Σταδιακά αποκόμισα κάποια πράγματα. Γενικά, όταν έκανα το καθήκον μου, ήμουν ενεργός, και προσπαθούσα να μοιραστώ το ευαγγέλιο με τους γύρω μου. Όταν είδα ότι κάποιοι έγραφαν άρθρα μαρτυρίας, ήθελα κι εγώ να γράψω άρθρα μαρτυρίας για τον Θεό. Πίστευα ότι κάνοντας αυτό θα ένιωθα πλήρης και γαλήνιος. Μια μέρα, άκουσα αυτόν τον ύμνο των λόγων του Θεού: «Μία δημιουργημένη ύπαρξη πρέπει να βρίσκεται στο έλεος του Θεού». Συγκινήθηκα πραγματικά. Το δεύτερο απόσπασμα που αναφέρει την εμπειρία του Πέτρου με συγκίνησε ιδιαίτερα.

2 Στο παρελθόν, ο Πέτρος σταυρώθηκε ανάποδα για χάρη του Θεού· αλλά εσύ θα πρέπει να ικανοποιήσεις τον Θεό στο τέλος και να εξαντλήσεις όλη σου την ενέργεια για χάρη Του. Τι μπορεί να κάνει ένα δημιουργημένο ον εκ μέρους του Θεού; Θα πρέπει, συνεπώς, να παραχωρήσεις τον εαυτό σου στον Θεό, το συντομότερο δυνατό, ώστε Εκείνος να απαλλαγεί από σένα όπως επιθυμεί. Εφόσον αυτό κάνει τον Θεό ευτυχισμένο και ευχαριστημένο, τότε ας κάνει ό,τι επιθυμεί με εσένα. Τι δικαίωμα έχουν οι άνθρωποι να εκφράζουν λόγια διαμαρτυρίας;

Ακολουθήστε τον Αμνό και τραγουδήστε νέα τραγούδια

Το άκουγα ξανά και ξανά και, πραγματικά, δεν το χόρταινα. Κάθε στίχος με ενέπνεε και με συγκινούσε πολύ, και δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Ήμουν ένα πλάσμα που είχε διαφθαρεί απ’ τον Σατανά και είχε φτάσει σε τέτοια ηλικία, και μπορούσα ακόμα να ακολουθήσω τον Θεό και να βιώσω το έργο Του, να δώσω μαρτυρία και να ζήσω γι’ Αυτόν. Αυτό ήταν τεράστια ευλογία! Η βρώση και η πόση των λόγων του Θεού, η γνωριμία της διαφθοράς μου, η αλλαγή των άθλιων κινήτρων μου για ευλογίες ήταν ήδη ευλογία του Θεού. Θα Τον αινούσα μέχρι τέλους, ακόμη και αν δεν μου έδινε τίποτα. Η ζωή μου θα είχε αξία! Θέλω να είμαι ένα λογικό, υποτακτικό δημιούργημα του Θεού. Όπως κι αν είναι η υγεία μου, όποια κι αν είναι η έκβασή μου, θέλω να υποταχθώ στις ρυθμίσεις του Θεού.