Το 2018, δέχτηκα το έργο των εσχάτων ημερών του Παντοδύναμου Θεού. Ήμουν ενθουσιασμένος που θα υποδεχόμουν την επιστροφή του Κυρίου. Σύντομα, άρχισα να μαθαίνω πώς να μοιράζομαι το ευαγγέλιο, μα επειδή δούλευα κυρίως τη μέρα και γυρνούσα κουρασμένος το βράδυ, δυσκολευόμουν να συγκεντρωθώ στο καθήκον μου. Ήθελα να αφήσω τη δουλειά μου και να διαδίδω συνέχεια το ευαγγέλιο, αλλά οι πρακτικές μου περιστάσεις δεν το επέτρεπαν αυτό. Μεγάλωνα πέντε παιδιά, και αν δεν τα έστελνα σχολείο, η κυβέρνηση θα με έκρινε ακατάλληλο να τα φροντίζω και θα μου τα έπαιρνε. Είχα πολύ άγχος στη ζωή μου, αλλά ήξερα ότι ως δημιουργημένο ον, όσο μεγάλες κι αν ήταν οι δυσκολίες μου, έπρεπε να κάνω το καθήκον μου.

Το 2019, έγινα επικεφαλής εκκλησίας και είχα πλέον πάρα πολλές δουλειές. Αποφάσισα να δουλεύω πλέον τέσσερις ημέρες την εβδομάδα αντί για έξι. Σκέφτηκα ότι ίσως ο Θεός θα με ευλογούσε για τις θυσίες μου. Παρόλο που πλέον εργαζόμουν λιγότερες ώρες, η ζωή μου δεν επηρεάστηκε πολύ από αυτό, αφού όλα κυλούσαν ομαλά, και δεν είχαμε προβλήματα υγείας ή άλλα θέματα. Ένιωθα ότι η ζωή μου κυλούσε γαλήνια, επειδή έπαιρνα αυτό που μου άξιζε για τις ενθουσιώδεις δαπάνες μου για τον Θεό. Χαιρόμουν που είχα χρόνο για να κάνω το καθήκον μου. Όμως, όλα άλλαξαν το 2021, μετά το ξέσπασμα της πανδημίας.

Τα έσοδα του κομμωτηρίου που διατηρούσα έπεσαν δραστικά εξαιτίας της πανδημίας. Ο όγκος της δουλειάς δεν αρκούσε για να πληρώσω το ενοίκιο. Έτσι, αναγκάστηκα να μετακομίσω σε φθηνότερο κτίριο, αλλά χρειαζόταν κάποια ανακαίνιση. Βρήκα έναν εργολάβο για να με βοηθήσει σε αυτό, αλλά μερικές εβδομάδες μετά, είπε ότι το έργο απαιτούσε πολύ χρόνο, είχε πολλές δουλειές και δεν είχε αρκετό προσωπικό, έτσι σταμάτησε να εργάζεται για μένα. Οι γείτονες και οι πελάτες μου έμαθαν τι συνέβαινε και έλεγαν ότι αν δεν ολοκληρωνόταν το νέο κατάστημα, θα έπρεπε να πληρώνω ενοίκιο σε δύο χώρους, πράγμα ακριβό, και αναρωτιόνταν πώς έτυχε αυτό σ’ εμένα, που είμαι πιστός. Στην αρχή, τους είπα με σιγουριά ότι όλα ήταν σύμφωνα με τις ρυθμίσεις του Θεού και δεν μπορούσα να παραπονεθώ. Έπειτα, βρήκα κάποιον που εργαζόταν με μια άλλη κατασκευαστική, αλλά και αυτός άφησε το έργο μου, λόγω προβλημάτων υγείας. Ο χρόνος περνούσε και το μαγαζί παρέμενε άφτιαχτο. Για τρεις συνεχόμενους μήνες, πλήρωνα ενοίκιο για δύο μαγαζιά ταυτόχρονα. Μετά, στο νέο κατάστημα άρχισε να στάζει ένας σωλήνας και για να βρεθεί η διαρροή, έπρεπε να ξηλωθεί το ταβάνι. Η αλλαγή καταστήματος μου είχε ήδη κοστίσει περίπου 3.000 λίρες. Ήμουν δυσαρεστημένος και μπερδεμένος. Γιατί να μου συμβεί εμένα κάτι τέτοιο —γιατί έπρεπε να ξοδέψω τόσα χρήματα; Νόμιζα από την αρχή ότι ο Θεός θα με βοηθούσε να βρω έναν καλό εργολάβο. Όμως, παραδόξως, ο τύπος αυτός εγκατέλειψε τη δουλειά λίγο πριν τελειώσει, και άρχισε η διαρροή, καταστρέφοντας τη μισή ανακαίνιση της θέρμανσης που είχε κάνει. Εκείνη την περίοδο, κόλλησα και κορονοϊό. Άρχισα να παραπονιέμαι: Γιατί επέτρεψε ο Θεός να μου συμβεί κάτι τέτοιο; Έκανα καθήκον στην εκκλησία και γι’ αυτό μείωσα τις ώρες εργασίας μου και τα κέρδη μου· γιατί, λοιπόν, αντιμετώπιζα τόσες δυσκολίες; Η καρδιά μου ήταν γεμάτη παράπονα.

Κατόπιν, δεν ήμουν πολύ ευσυνείδητος απέναντι στο καθήκον μου. Εξακολουθούσα να το κάνω, αλλά όχι με την καρδιά μου. Ήμουν τελείως απορροφημένος με τα προβλήματα στο κατάστημά μου. Ήταν πραγματικό δίλημμα για μένα, και στις συναθροίσεις δεν συγκεντρωνόμουν. Πάντα έκανα μια σύνοψη μετά τις συναθροίσεις, αλλά δεν ήθελα να το κάνω πια. Θυσίαζα, επίσης, λίγο από τον χρόνο του ύπνου μου για συναναστροφές και βοήθεια στην επίλυση προβλημάτων, αλλά τώρα, όταν με αναζητούσαν για ζητήματα, δεν ήθελα να απαντήσω. Παλιά, μάθαινα αν οι αδελφοί και οι αδελφές ήταν σε καλή κατάσταση, αν είχαν δυσκολίες στα καθήκοντά τους, και συναναστρεφόμουν τα λόγια του Θεού με βάση τις δυσκολίες τους, αλλά δεν ήθελα να κάνω πια κανένα απ’ αυτά τα έργα. Έκανα το καθήκον μου όλο και πιο πρόχειρα. Μια μέρα, μια ανώτερη επικεφαλής μού είπε ότι έπρεπε να αναλάβω τις ευθύνες μου, και να οργανώσω συναθροίσεις για όλα τα νέα μέλη της εκκλησίας και να τα ποτίσω σωστά, να μην αφήσω ούτε έναν να ξεφύγει. Δεν συμφωνούσα με τη διευθέτησή της. Αν έκανα αυτά, δεν θα είχα πολύ χρόνο για να φροντίσω τα πράγματα στο σπίτι. Ήθελα να περνάω τον ελεύθερο χρόνο μου με οικογένεια και φίλους, να ικανοποιώ περισσότερο τη σάρκα. Βυθιζόμουν σε κακή κατάσταση, δεν ήθελα καν να κάνω πνευματική άσκηση, να διαβάζω τα λόγια του Θεού. Πριν, ξυπνούσα νωρίς για να τα διαβάζω και άκουγα αναγνώσεις τους κατά τη διάρκεια της ημέρας, αλλά τώρα δεν ήθελα να σηκωθώ πρωί ή να διαβάσω τα λόγια του Θεού, επειδή δεν είχα ευλογηθεί ως αντάλλαγμα για τις προσπάθειές μου, και είχα συναντήσει τόσα εμπόδια. Δεν ήξερα τι να συναναστραφώ στις συναθροίσεις. Προσποιούμουν ότι όλα ήταν μια χαρά, ώστε τουλάχιστον να διατηρήσω τη θέση μου στην εκκλησία. Άρχισα και να γίνομαι δόλιος στο καθήκον μου. Όταν με ρωτούσαν πώς πήγαιναν τα πράγματα, έλεγα ότι είχα τελειώσει κάτι που δεν είχα τελειώσει, εξαπατώντας τους αδελφούς και τις αδελφές. Γι’ αυτή η στάση έφταιγε το γεγονός ότι ο Θεός δεν με είχε ευλογήσει, μα με είχε αφήσει να αντιμετωπίσω αυτές τις δυσκολίες. Δεν έδειχνα ευλάβεια προς τον Θεό, πόσο μάλλον Τον λάτρευα.

Ήμουν σε απαίσια κατάσταση, οπότε είπα στην επικεφαλής τι περνούσα. Με έβαλε να διαβάσω αυτά τα λόγια του Θεού: «Όταν οι άνθρωποι υποβάλλονται σε δοκιμασίες, είναι φυσιολογικό να είναι αδύναμοι, ή να έχουν αρνητικότητα μέσα τους, ή να στερούνται διαύγειας όσον αφορά το θέλημα του Θεού ή το μονοπάτι άσκησής τους. Σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, πρέπει να έχεις πίστη στο έργο του Θεού και να μην Τον αρνείσαι, όπως ακριβώς έκανε κι ο Ιώβ. Παρόλο που ο Ιώβ ήταν αδύναμος και αναθεμάτισε την ημέρα που γεννήθηκε, δεν αρνήθηκε πως τα πάντα στην ανθρώπινη ζωή τα παρείχε ο Ιεχωβά και πως ο Ιεχωβά είναι, επίσης, Αυτός που μπορούσε να τα πάρει όλα πίσω. Όπως κι αν δοκιμάστηκε, διατήρησε την πίστη του. Κατά την εμπειρία σου, όποιο κι αν είναι το είδος εξευγενισμού στο οποίο υποβάλλεσαι μέσω του λόγου του Θεού, αυτό το οποίο ο Θεός απαιτεί από τους ανθρώπους είναι, εν συντομία, η πίστη τους και η αγάπη τους γι’ Αυτόν. Μ’ αυτόν τον τρόπο, ο Θεός οδηγεί στην τελείωση την πίστη, την αγάπη και τις φιλοδοξίες των ανθρώπων. Ο Θεός επιτελεί το έργο της τελείωσης πάνω στους ανθρώπους και αυτοί δεν μπορούν να το δουν ή να το νιώσουν· υπό αυτές τις συνθήκες, απαιτείται η πίστη σου. Η πίστη των ανθρώπων απαιτείται όταν κάτι δεν είναι ορατό δια του γυμνού οφθαλμού. Η πίστη σου απαιτείται όταν δεν μπορείς να αποχωριστείς τις ίδιες σου τις αντιλήψεις. Όταν δεν έχεις διαύγεια σχετικά με το έργο του Θεού, αυτό που απαιτείται από σένα είναι να έχεις πίστη και να τηρείς σθεναρή στάση και να παραμένεις σταθερός στη μαρτυρία σου» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Όσοι πρόκειται να οδηγηθούν στην τελείωση πρέπει να υποβληθούν σε εξευγενισμό). Τα λόγια του Θεού μού έδειξαν ότι δεν κατανοούσα την πρόθεση του Θεού σ’ αυτό που περνούσα. Είχα απελπιστεί και ακόμη αμφέβαλλα για την κυριαρχία του Θεού. Όμως, ισχυριζόμουν ξανά και ξανά ότι ακολουθώ ευλαβικά τον Θεό. Όταν η δουλειά μου πήγαινε καλά και είχα υγεία, πίστευα ότι ο Θεός με είχε ευλογήσει και έδινα περισσότερο από τον εαυτό μου γι’ Αυτόν. Όταν είχα δυσκολίες στη ζωή μου, άρχισα να κατηγορώ τον Θεό. Ήταν αυτό πίστη; Όταν ο Ιώβ έχασε όλα τα υπάρχοντα της οικογένειάς του και τα παιδιά του, δεν κατηγόρησε τον Θεό, μα δόξασε το όνομα του Θεού. Όταν η γυναίκα του προσπάθησε να του φέρει αμφιβολίες, την αποδοκίμασε ως ανόητη, λέγοντας: «Τα αγαθά μόνον θέλομεν δεχθή εκ του Θεού, και τα κακά δεν θέλομεν δεχθή;» (Ιώβ 2:10). Ο Ιώβ δεν απαιτούσε συναλλαγές στην πίστη του στον Θεό. Είτε λάμβανε ευλογίες είτε καταστροφές, υποτασσόταν στον Θεό. Ο Ιώβ είχε αληθινή πίστη στον Θεό. Ένιωθα ότι δεν υπήρχε κανένας τρόπος να τον φτάσω. Βλέποντας τη μία δυσκολία μετά την άλλη, ένιωθα κάποια δυσαρέσκεια. Όσοι γνώριζα με ρωτούσαν γιατί συνέβαιναν σ’ εμένα, έναν πιστό, αυτά τα πράγματα και παρόλο που έλεγα ότι όλα ήταν υπέροχα, με τον καιρό άρχισα να αμφιβάλλω για την κυριαρχία του Θεού. Μέσα από την εμπειρία του Ιώβ, είδα ότι ήταν επίθεση από τον Σατανά μέσω των λόγων των άλλων ανθρώπων, για να αρνηθώ και να κατηγορήσω τον Θεό. Δεν είχα καθόλου μαρτυρία σ’ εκείνη την εμπειρία —έγινα ο περίγελος του Σατανά. Ήμουν γεμάτος ντροπή και τύψεις για τις ενέργειές μου.

Αργότερα, διάβασα μερικά ακόμη από τα λόγια του Θεού. «Στις εμπειρίες της ζωής των ανθρώπων, συχνά αναλογίζονται: “Έχω εγκαταλείψει την οικογένεια και την καριέρα μου για τον Θεό, και τι μου έχει δώσει Αυτός; Πρέπει να τα προσθέσω και να τα επιβεβαιώσω —έλαβα πρόσφατα οποιεσδήποτε ευλογίες; Έχω δώσει πολλά όλο αυτό το διάστημα, έχω τρέξει και τρέχω, και έχω υποφέρει πολύ —μου έχει δώσει ο Θεός οποιεσδήποτε υποσχέσεις σε αντάλλαγμα; Θυμάται τις καλές πράξεις μου; Ποιο θα είναι το τέλος μου; Μπορώ να λάβω τις ευλογίες του Θεού;”… Κάθε άνθρωπος κάνει τέτοιους υπολογισμούς μέσα στην καρδιά του συνέχεια, και θέτει απαιτήσεις στον Θεό που περιλαμβάνουν τα κίνητρα, τις φιλοδοξίες και τη συναλλακτική νοοτροπία του. Τουτέστιν, στην καρδιά του ο άνθρωπος δοκιμάζει διαρκώς τον Θεό, σκαρφίζεται συνεχώς σχέδια για τον Θεό, συνεχώς επιχειρηματολογεί υπέρ της δικής του κατάληξης με τον Θεό και προσπαθεί να αντλήσει μια δήλωση από τον Θεό, κοιτώντας μήπως ο Θεός μπορεί να του δώσει ό,τι επιθυμεί. Την ίδια στιγμή που ακολουθεί τον Θεό, ο άνθρωπος δεν αντιμετωπίζει τον Θεό ως Θεό. Ο άνθρωπος ανέκαθεν προσπαθούσε να κάνει συμφωνίες με τον Θεό, θέτοντας διαρκώς απαιτήσεις σ’ Αυτόν, και μάλιστα ασκώντας Του πίεση σε κάθε βήμα, προσπαθώντας να βγάλει από τη μύγα ξύγκι. Ενώ παράλληλα προσπαθεί να κάνει συμφωνίες με τον Θεό, ο άνθρωπος συζητάει επίσης μαζί Του και υπάρχουν ακόμη και άνθρωποι που, όταν υποβάλλονται σε δοκιμασίες ή βρίσκονται σε συγκεκριμένες καταστάσεις, συχνά γίνονται αδύναμοι, παθητικοί και αμελείς στο έργο τους, και έχουν πολλά παράπονα από τον Θεό. Από τον καιρό που πρωτοάρχισε ο άνθρωπος να πιστεύει στον Θεό, θεωρούσε τον Θεό ως το κέρας της Αμάλθειας, έναν ελβετικό σουγιά, και θεωρεί τον εαυτό του ως τον μεγαλύτερο πιστωτή του Θεού, λες και είναι έμφυτο δικαίωμα και υποχρέωσή του να προσπαθεί να πάρει ευλογίες και υποσχέσεις από τον Θεό, ενώ η ευθύνη του Θεού είναι να προστατεύει και να φροντίζει τον άνθρωπο και να τον στηρίζει. Αυτή είναι η βασική κατανόηση της “πίστης στον Θεό” όλων όσοι πιστεύουν στον Θεό, και αυτή είναι η βαθύτερή τους κατανόηση της έννοιας της πίστης στον Θεό. Από τη φύση και την ουσία του ανθρώπου ως την υποκειμενική του επιδίωξη, δεν υπάρχει τίποτα που να σχετίζεται με τον σεβασμό του Θεού. Ο σκοπός που ο άνθρωπος πιστεύει στον Θεό δεν θα μπορούσε να έχει καμία σχέση με τη λατρεία του Θεού. Τουτέστιν, ο άνθρωπος δεν έχει ποτέ θεωρήσει ούτε κατανοήσει ότι η πίστη στον Θεό προϋποθέτει να σέβεται και να λατρεύει τον Θεό. Υπό το πρίσμα αυτών των συνθηκών, η ουσία του ανθρώπου είναι προφανής. Ποια είναι αυτή η ουσία; Είναι ότι η καρδιά του ανθρώπου είναι μοχθηρή, κρύβει προδοσία και απάτη, δεν αγαπάει τη δικαιοσύνη και την εντιμότητα και ό,τι είναι θετικό, και είναι τιποτένια και άπληστη. Η καρδιά του ανθρώπου δεν θα μπορούσε να είναι πιο κλειστή στον Θεό. Ο άνθρωπος δεν την έχει δώσει επ’ ουδενί στον Θεό. Ο Θεός δεν έχει δει ποτέ την αληθινή καρδιά του ανθρώπου, ούτε έχει γνωρίσει ποτέ την λατρεία του ανθρώπου. Ανεξάρτητα από το πόσο μεγάλο τίμημα πληρώνει ο Θεός ή πόσο έργο κάνει ή το πόσα παρέχει στον άνθρωπο, ο άνθρωπος δεν τα βλέπει και αδιαφορεί παντελώς γι’ αυτά. Ο άνθρωπος δεν έδωσε ποτέ την καρδιά του στον Θεό, θέλει απλώς να τη φροντίζει ο ίδιος, να παίρνει τις δικές του αποφάσεις —κάτι που υποδηλώνει ότι ο άνθρωπος δεν θέλει να ακολουθήσει την οδό του σεβασμού για τον Θεό και της αποφυγής του κακού ούτε θέλει να υπακούσει στην κυριαρχία και τις ρυθμίσεις του Θεού, κι ούτε θέλει να λατρεύει τον Θεό ως Θεό. Αυτή είναι η κατάσταση του ανθρώπου σήμερα» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Το έργο του Θεού, η διάθεση του Θεού και ο ίδιος ο Θεός Β΄). «Ανεξάρτητα από το πώς δοκιμάζονται, η υποταγή εκείνων που έχουν τον Θεό στην καρδιά τους παραμένει αμετάβλητη, αλλά για εκείνους που δεν έχουν τον Θεό στην καρδιά τους, αφού το έργο του Θεού δεν είναι επωφελές για τη σάρκα τους, αλλάζουν την άποψή τους για τον Θεό, αλλά και απομακρύνονται από τον Θεό. Τέτοιοι είναι όσοι δεν παραμείνουν ακλόνητοι στο τέλος, οι οποίοι αναζητούν μόνο τις ευλογίες του Θεού και δεν έχουν καμία επιθυμία να δαπανηθούν για τον Θεό και να αφιερωθούν σ’ Αυτόν. Τέτοιου είδους χαμηλού επιπέδου άνθρωποι θα εκδιωχθούν όταν τελειώσει το έργο του Θεού και δεν είναι άξιοι οποιασδήποτε συμπάθειας. Εκείνοι που δεν έχουν ανθρώπινη φύση, είναι ανίκανοι να αγαπήσουν πραγματικά τον Θεό. Όταν το περιβάλλον είναι ασφαλές ή σταθερό, ή υπάρχουν οφέλη για να αποκομίσουν, υπακούουν πλήρως στον Θεό, αλλά μόλις αυτό που επιθυμούν υπονομεύεται ή τελικά αντικρούεται, αμέσως επαναστατούν. Ακόμη και μέσα σε μία μόνο νύχτα, μπορούν να μεταμορφωθούν από ένα χαμογελαστό, “καλοκάγαθο” άτομο σε έναν άσχημο και άγριο δολοφόνο, αντιμετωπίζοντας ξαφνικά τον μέχρι πρότινος ευεργέτη τους ως θανάσιμο εχθρό τους, χωρίς λόγο και αιτία. Εάν δεν εκδιωχθούν αυτοί οι δαίμονες, αυτοί οι δαίμονες που θα σκότωναν χωρίς δεύτερη σκέψη, δεν θα γίνουν κρυφός κίνδυνος;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Το έργο του Θεού και οι πράξεις του ανθρώπου). Τα λόγια του Θεού μού έδειξαν τι κρυβόταν στην καρδιά μου. Δεν πίστευα στον Θεό για να Του υποταχθώ και να Τον λατρέψω, αλλά για τη χάρη και τις ευλογίες Του. Η μείωση των ωρών εργασίας και του κέρδους μου για να κάνω ένα καθήκον ήταν απλώς για να λάβω ευλογίες. Όσα εγκατέλειψα ήταν μόνο για να προσπαθήσω να κάνω συμφωνία με τον Θεό, και όχι από αληθινή πίστη και αγάπη. Όταν ήρθαν τα προβλήματα στη ζωή μου, έμεινα δυνατός στο καθήκον μου επειδή πίστευα ότι θα περνούσαν και τότε ο Θεός θα με ευλογούσε ακόμη περισσότερο. Αλλά τα προβλήματα συνέχιζαν. Είχα προβλήματα στο νέο κατάστημα και έχασα πολλά χρήματα. Δεν είχα πια κανένα κίνητρο να πάω να κάνω το καθήκον μου και άρχισα να κατηγορώ τον Θεό. Χωρίς τις ευλογίες Του, δεν ήθελα να εργάζομαι τόσο σκληρά όπως πριν. Ήθελα απλώς να σκέφτομαι περισσότερο την άνεσή μου. Ο τρόπος σκέψης μου κλονιζόταν συνεχώς από τις δυσκολίες που αντιμετώπιζα, και μέσα στην ταλαιπωρία, δεν αναζητούσα το θέλημα του Θεού, ούτε έκανα πράξη την αλήθεια ούτε παρέμεινα σταθερός. Αντ’ αυτού, έψαχνα τρόπους να λύσω μόνος τα οικονομικά μου προβλήματα, ακόμη και κάνοντας το καθήκον πρόχειρα και ανεύθυνα. Ο Θεός δεν είχε θέση στην καρδιά μου. Μέσα από τη στάση μου απέναντι στο καθήκον μου και στον Θεό, είδα ότι δεν ήμουν αληθινός οπαδός Του. Πάντα ισχυριζόμουν ότι Τον αγαπούσα, αλλά όταν αντιμετώπισα δυσκολίες στη ζωή μου, Τον κατηγόρησα. Διαφώνησα και προσπάθησα να εξοφλήσω μαζί Του, όπως ακριβώς είπε ο Θεός: «Ακόμη και μέσα σε μία μόνο νύχτα, μπορούν να μεταμορφωθούν από ένα χαμογελαστό, “καλοκάγαθο” άτομο σε έναν άσχημο και άγριο δολοφόνο, αντιμετωπίζοντας ξαφνικά τον μέχρι πρότινος ευεργέτη τους ως θανάσιμο εχθρό τους, χωρίς λόγο και αιτία». Η συμπεριφορά μου ήταν ό,τι αποκαλύπτει ο Θεός στα λόγια Του. Έκανα καλά το καθήκον μόνο όταν με ευλογούσε ο Θεός. Συμπεριφερόμουν λες και ο Θεός μού χρωστούσε, έχοντας απαιτήσεις. Αλλά στην πραγματικότητα, ο Θεός μού έδωσε ζωή —μου έδωσε τα πάντα. Μου είχε δώσει πάρα πολλά. Γιατί ήθελα ακόμα να κατηγορώ τον Θεό και να διαφωνώ μαζί Του; Επίσης, Τον πολεμούσα μην κάνοντας καλά το καθήκον μου. Ντράπηκα όλο και περισσότερη καθώς το σκεφτόμουν. Αν δεν μετανοούσα στον Θεό, δεν θα απεχθανόταν και δεν θα απέκλειε κάποιον σαν εμένα; Προσευχήθηκα στον Θεό μέσα μου, «Θεέ μου, δεν έχω συνείδηση. Έχω ήδη απολαύσει πολλή από τη χάρη Σου, αλλά συνεχίζω να έχω πολλές απαιτήσεις από Εσένα. Όταν δεν γίνονται οι επιθυμίες μου, γίνομαι αρνητικός και παραπονιέμαι. Θεέ μου, Είδα το πραγματικό μου πρόσωπο και περιφρονώ τον εαυτό μου. Βοήθησέ με να αλλάξω αυτές τις λανθασμένες επιδιώξεις».

Έπειτα, διάβασα στα λόγια του Θεού: «Αυτό που επιδιώκεις είναι να είσαι σε θέση να κερδίσεις την ειρήνη αφού πιστέψεις στον Θεό, για να είναι τα παιδιά σου απαλλαγμένα από ασθένειες, για να έχει ο σύζυγός σου μια καλή δουλειά, για να βρει ο γιος σου μια καλή σύζυγο, για να βρει η κόρη σου έναν αξιοπρεπή σύζυγο, για να οργώνουν τα βοοειδή και τα άλογά σου καλά τη γη, για μια χρονιά καλού καιρού για τις καλλιέργειές σου. Αυτό επιδιώκεις. Η επιδίωξή σου είναι μόνο να ζεις με άνεση, για να μην συμβούν ατυχήματα στην οικογένειά σου, για να σε προσπεράσουν οι άνεμοι, για να μην αγγίξουν τα χαλίκια το πρόσωπό σου, για να μην πλημμυρίσει η σοδειά της οικογένειάς σου, για να μην επηρεαστείς από οποιαδήποτε καταστροφή, για να ζήσεις στην αγκαλιά του Θεού, να ζήσεις σε μια άνετη φωλιά. Ένας δειλός όπως εσύ, ο οποίος πάντα επιδιώκει τα σαρκικά, έχει καρδιά, έχει πνεύμα; Δεν είσαι απλώς ένα θηρίο; Σου δίνω την αληθινή οδό, χωρίς να ζητήσω τίποτα σε αντάλλαγμα, όμως δεν την επιδιώκεις. Είσαι ένας από εκείνους που πιστεύουν στον Θεό; Σου παρέχω πραγματική ανθρώπινη ζωή, όμως δεν την επιδιώκεις. Είσαι καθόλου διαφορετικός από έναν χοίρο ή έναν σκύλο;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Οι εμπειρίες του Πέτρου: η γνώση του για την παίδευση και την κρίση). «Όλοι οι διεφθαρμένοι άνθρωποι ζουν για τον εαυτό τους. Κάθε άνθρωπος για τον εαυτό του και την πληρώνει πάντα ο πιο αδύναμος —αυτό είναι το συμπέρασμα της ανθρώπινης φύσης. Οι άνθρωποι πιστεύουν στον Θεό προς ίδιον όφελος· όταν απαρνούνται πράγματα και δαπανούν τον εαυτό τους για τον Θεό, το κάνουν προκειμένου να ευλογηθούν, και όταν είναι πιστοί σ’ Αυτόν, το κάνουν προκειμένου να ανταμειφθούν. Εν συντομία, όλα γίνονται με σκοπό να ευλογηθούν, να ανταμειφθούν και να εισέλθουν στη βασιλεία των ουρανών. Στην κοινωνία, οι άνθρωποι εργάζονται για δικό τους όφελος, και στον οίκο του Θεού, εκτελούν κάποιο καθήκον προκειμένου να ευλογηθούν. Για να κερδίσουν ευλογίες απαρνιούνται οι άνθρωποι τα πάντα και υπομένουν τόσα βάσανα. Δεν υπάρχει καλύτερη απόδειξη της σατανικής φύσης του ανθρώπου» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Τα λόγια του Θεού μού έδειξαν πόσο εγωιστής και κατάπτυστος ήμουν. Με ήλεγχε η ιδέα «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Πίστευα πως ό,τι κι αν έκανα, έπρεπε να επωφεληθώ απ’ αυτό και δεν ήθελα να κάνω κάτι που δεν θα με ωφελούσε. Αυτό το είδος φιλοσοφίας, αυτό το είδος σκέψης, ήταν βαθιά ριζωμένο στην καρδιά μου και με οδήγησε στο να ζω πάντα μόνο για τον εαυτό μου. Ακόμα και η πίστη μου και οι θυσίες μου για τον Θεό ήταν μόνο για έναν στόχο —τις ευλογίες. Εξαπατούσα τον Θεό. Ήμουν εξαιρετικά εγωιστής και πανούργος. Κυνηγούσα συνεχώς τα προσωπικά μου συμφέροντα, και τη χάρη και τις ευλογίες του Θεού. Όταν είδα ότι ο Θεός δεν με ευλογούσε όπως φανταζόμουν ότι θα έπρεπε, στεναχωριόμουν και γέμιζα παράπονα. Ποιο ήταν το θέλημα του Θεού σ’ αυτό; Δεν το αναζήτησα, δεν το συλλογίστηκα, δεν με ενδιέφερε. Εστίαζα στα σαρκικά μου συμφέροντα. Δεν έχανα ευκαιρίες να κερδίσω την αλήθεια; Ο Θεός έχει ενσαρκωθεί τις έσχατες ημέρες για να μας σώσει. Έχει πει πολλά λόγια, χύνοντας το αίμα, τον ιδρώτα και τα δάκρυά Του για μας ώστε μέσω αυτών των λόγων και αληθειών, να ξεφύγουμε από την αμαρτία και το κακό, απ’ τη διαφθορά και το κακό του Σατανά. Αλλά δεν επιδίωκα την αλήθεια —την υποτιμούσα. Ήμουν άπληστος για τις ανέσεις της σάρκας, όλο αυτή σκεφτόμουν. Αν συνέχιζα να συμπεριφέρομαι έτσι, τι θα έκανε ο Θεός με κάποιον σαν εμένα; Θα κατέληγα αποκλεισμένος, εξαλειμμένος. Είπα μια προσευχή μέσα μου, «Θεέ μου, σώσε με. Επίτρεψέ μου να γνωρίσω τον εαυτό μου και να βρω μονοπάτι άσκησης». Έλεγα αυτήν την προσευχή κάθε μέρα.

Αργότερα, διάβασα στα λόγια του Θεού: «Μπορεί να νομίζεις πως το να πιστεύεις στον Θεό έχει να κάνει με το να υποφέρεις ή να κάνεις κάθε λογής πράγματα γι’ Αυτόν· ίσως νομίζεις ότι η πίστη στον Θεό αποσκοπεί στο να ηρεμήσει η σάρκα σου ή να κυλίσουν όλα ομαλά στη ζωή σου, ή να είσαι άνετος και ήρεμος παντού. Εντούτοις, κανένα απ’ αυτά δεν αποτελεί σκοπό που θα πρέπει να ενσωματώνουν οι άνθρωποι στην πίστη τους στον Θεό. Αν πιστεύεις για χάρη αυτών των σκοπών, τότε η οπτική σου είναι εσφαλμένη και, απλούστατα, είναι αδύνατον τελειωθείς. Οι ενέργειες του Θεού, η δίκαιη διάθεσή Του, η σοφία Του, ο λόγος Του, η θαυμαστότητα και η ακαταληπτότητά Του είναι όλα πράγματα που οφείλουν να κατανοήσουν οι άνθρωποι. Αφού τα κατανοήσεις αυτά, θα πρέπει να χρησιμοποιήσεις αυτήν την κατανόηση για να απαλλαγείς από όλες τις προσωπικές σου απαιτήσεις, ελπίδες και αντιλήψεις μέσα σου. Μόνο εξαλείφοντας τα παραπάνω μπορείς να πληροίς τις προϋποθέσεις που απαιτεί ο Θεός και μόνο κάνοντας αυτά μπορείς να αποκτήσεις ζωή και να ικανοποιείς τον Θεό. Η πίστη στον Θεό αποσκοπεί στο να Τον ικανοποιεί κανείς και να βιώνει τη διάθεση που Αυτός απαιτεί, έτσι ώστε οι ενέργειες και η δόξα Του να εκδηλωθούν μέσω αυτής της ομάδας ανάξιων ανθρώπων. Αυτή είναι η σωστή οπτική για να πιστεύει κανείς στον Θεό, καθώς και ο στόχος που θα πρέπει να επιδιώκεις» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Όσοι πρόκειται να οδηγηθούν στην τελείωση πρέπει να υποβληθούν σε εξευγενισμό). «Δεν υπάρχει συσχέτιση μεταξύ του καθήκοντος του ανθρώπου και του αν αυτός είναι ευλογημένος ή καταραμένος. Καθήκον είναι αυτό που ο άνθρωπος οφείλει να εκπληρώσει· είναι η αποστολή που του στάλθηκε από τον ουρανό και δεν πρέπει να εξαρτάται από την ανταμοιβή, τους όρους ή την αιτία. Μόνο τότε κάνει το καθήκον του. Ευλογία είναι όταν κάποιος τελειώνεται και απολαμβάνει τις ευλογίες του Θεού αφότου κριθεί. Κατάρα είναι όταν η διάθεση κάποιου δεν αλλάζει αφότου παιδευτεί και κριθεί, είναι όταν δεν βιώνει την τελείωση, αλλά τιμωρείται. Όμως, ανεξάρτητα από το αν ευλογούνται ή δέχονται κατάρα, τα δημιουργημένα όντα οφείλουν να εκπληρώνουν το καθήκον τους, κάνοντας αυτά που οφείλουν να κάνουν και κάνοντας αυτά που μπορούν να κάνουν· αυτό είναι το ελάχιστο που οφείλει να κάνει ένας άνθρωπος που αναζητά τον Θεό. Δεν θα έπρεπε να κάνεις το καθήκον σου μόνο για να είσαι ευλογημένος και δεν θα έπρεπε να αρνείσαι να ενεργήσεις από φόβο μη γίνεις καταραμένος. Επιτρέψτε Μου να σας πω το εξής: Το να εκτελεί ο άνθρωπος το καθήκον του είναι αυτό που οφείλει να κάνει, και αν είναι ανίκανος να εκτελέσει το καθήκον του, τότε αυτό συνιστά την παρακοή του» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Η διαφορά μεταξύ της διακονίας του ενσαρκωμένου Θεού και του καθήκοντος του ανθρώπου). Είχα πει πολλές φορές ότι είχα αληθινή πίστη στον Θεό, μα συνειδητοποίησα ότι αυτό ήταν απλώς η φαντασία μου. Το είδος της πίστης μου ήταν ακριβώς όπως αυτό που είπε ο Παύλος στη Β΄ προς Τιμόθεον 4:7-8: «Τον αγώνα τον καλόν ηγωνίσθην, τον δρόμον ετελείωσα, την πίστιν διετήρησα· του λοιπού μένει εις εμέ ο της δικαιοσύνης στέφανος». Ο Παύλος περίμενε στέφανο δικαιοσύνης μετά την υπηρεσία του για τον Κύριο, και αυτός ήταν και ο δικός μου στόχος στην πίστη —να ευλογηθώ. Τα λόγια του Θεού μού είπαν το νόημα της πίστης και τη σωστή επιδίωξη που πρέπει να έχω σ’ αυτήν. Ένιωσα έτοιμος να αλλάξω το λάθος μονοπάτι που ακολουθούσα, γιατί θα με οδηγούσε μόνο στο να γίνω όλο και πιο εξαχρειωμένος και εχθρός του Θεού. Ήμουν σαν ένα παιδί που δεν ήταν σωστό απέναντι τους γονείς του, αλλά απλώς ήθελε κάτι από αυτούς. Ένα τέτοιο παιδί δεν μπορεί να ευνοηθεί από τους γονείς του, μόνο πόνο θα τους προκαλέσει. Το κίνητρο και η προοπτική μου στην πίστη μου ήταν ντροπιαστικά. Τι ανταμοιβή ήλπιζα να κερδίσω από τον Θεό; Είχα ήδη απολαύσει τόση χάρη και ευλογίες Του, και κέρδισα τόση θρέψη από τις αλήθειες των λόγων Του, καθώς και από τη φροντίδα Του, για να μην αναφέρω τον αέρα που ανέπνεα, τον ήλιο, το ψωμί μου. Όλα αυτά μου τα παρείχε ο Θεός. Ακόμη και την ίδια μου τη ζωή Αυτός την έδωσε. Πώς να ανταποδώσω την αγάπη του Δημιουργού μας; Ακόμα κι αν έδινα όλη την ύπαρξή μου, δεν θα μπορούσα να Τον ξεπληρώσω. Κι εγώ Τον κατηγορούσα, διαφώνησα και προσπάθησα να εξοφλήσω μαζί Του. Δεν είχα καθόλου ανθρώπινη φύση, ούτε την παραμικρή αυτογνωσία. Ακολουθούσα τον Θεό και έκανα το καθήκον μου, που ήταν η ευθύνη μου, το πιο βασικό που έπρεπε να κάνω. Ήταν και ευκαιρία απ’ τον Θεό να επιδιώξω την αλήθεια και να κερδίσω τη σωτηρία. Αν δεν έκανα το καθήκον μου, δεν θα κέρδιζα την αλήθεια ούτε θα άλλαζα τη διεφθαρμένη μου διάθεση. Δόξα τω Θεώ! Τώρα βλέπω ότι το να κάνεις ένα καθήκον είναι ό,τι πρέπει να κάνει ένα δημιουργημένο ον. Το να κάνω το καθήκον μου δεν θα πρέπει να είναι συμφωνία με τον Θεό. Καταλαβαίνω, επίσης, πως ό,τι δυσκολία κι αν αντιμετωπίζω, είτε αρρωσταίνω είτε η επιχείρησή μου δεν πάει καλά, πρέπει να το αποδεχτώ και να μην παραπονιέμαι. Τέτοιο λόγο και στάση πρέπει να έχω ως δημιουργημένο ον. Ευγνωμονώ τον Θεό που μου έδωσε αυτού του είδους την κατανόηση. Τώρα, δεν βγάζω πολλά και η ποιότητα της ζωής μου είναι λίγο χαμηλότερη, αλλά είμαι πιο φειδωλός από ό,τι πριν —δεν ξοδεύω τόσα. Ακόμα τα βγάζω πέρα. Δεν θα αφήσω τα προβλήματα να επηρεάσουν τη στάση μου προς το καθήκον. Συνεχίζω να βοηθώ στους αδελφούς και τις αδελφές, κάνοντας ό,τι μπορώ για να ολοκληρώσω κάθε καθήκον μου. Η εμπειρία αυτή μου έδειξε πόσο εγωιστής και άθλιος ήμουν, καθώς και τη λανθασμένη οπτική μου στην πίστη και την επιδίωξή μου. Όλα αυτά χάρη στην καθοδήγηση των λόγων του Θεού.