Τον Μάρτιο του 2021, η επικεφαλής μου μού ανέθεσε το ευαγγελικό έργο μιας εκκλησίας. Μόλις άκουσα τα νέα, αναρωτήθηκα: «Το ευαγγελικό έργο αυτής της εκκλησίας ήταν πάντα αδύναμο. Πολλοί υπεύθυνοι το προσπάθησαν, όμως ποτέ δεν γινόταν καλά. Η επικεφαλής θέλει να το αναλάβω εγώ, που δεν ήμουν ποτέ υπεύθυνη κάποιου ευαγγελικού έργου. Έτσι δεν θα χειροτερέψει η κατάσταση; Αν αναλάβω τη δουλειά και δεν τα πάω καλά, όχι μόνο θα φαίνομαι ότι δεν έχω εργασιακές ικανότητες, αλλά κι οι άλλοι ίσως πουν ότι δεν έχω αυτοεπίγνωση και αυτογνωσία. Ίσως είναι καλύτερα να μη δεχτώ τη δουλειά». Στη σκέψη αυτή, αρνήθηκα τις ρυθμίσεις της επικεφαλής.

Αργότερα, η επικεφαλής μου ήρθε και μου είπε πως δεν υπήρχε κατάλληλος υποψήφιος, και πως ήλπιζε να σκεφτώ το θέλημα του Θεού και να σηκώσω αυτό το βάρος. Όταν το άκουσα αυτό, κατάλαβα πως η άρνηση αυτού του καθήκοντος δεν ήταν θέλημα Θεού. Θυμήθηκα τον λόγο του Θεού: «Όλοι σας λέτε ότι ενδιαφέρεστε για το φορτίο του Θεού και ότι θα υπερασπιστείτε τη μαρτυρία της εκκλησίας, όμως ποιος ανάμεσά σας έχει ενδιαφερθεί αληθινά για το φορτίο του Θεού; Διερωτήσου το εξής: Είσαι κάποιος που έχει δείξει ενδιαφέρον για το φορτίο Του; […] Μπορείς να επιτρέψεις να εκπληρωθούν μέσα σου οι προθέσεις Μου; Έχεις προσφέρει την καρδιά σου την πιο κρίσιμη στιγμή; Είσαι κάποιος που κάνει το θέλημά Μου; Θέσε στον εαυτό σου αυτά τα ερωτήματα, και να τα σκέφτεσαι συχνά» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ομιλίες του Χριστού στην αρχή, Κεφάλαιο 13). Μπρος στα ερωτήματα του Θεού, ντράπηκα πολύ. Είχαμε δυσκολίες στο ευαγγελικό έργο, κι εκείνη την κρίσιμη στιγμή, έπρεπε να σκεφτώ το θέλημα του Θεού. Όμως φοβήθηκα πως θα αποκαλυπτόμουν και θα με περιφρονούσαν, έτσι αρνήθηκα το καθήκον και απέφυγα την ευθύνη. Ήμουν πολύ εγωίστρια και άχρηστη! Θυμήθηκα τον λόγο του Θεού: «Στον δρόμο προς την Ιερουσαλήμ, ο Ιησούς σπάραζε, σαν να έστριβε ένα μαχαίρι στην καρδιά Του, όμως δεν είχε την παραμικρή πρόθεση να παραβεί τον λόγο Του· πάντα υπήρχε μια ισχυρή δύναμη που Τον ωθούσε μπροστά, εκεί που επρόκειτο να σταυρωθεί. Τελικά, Τον κάρφωσαν στον σταυρό κι έγινε η απεικόνιση της αμαρτωλής σάρκας, ολοκληρώνοντας το έργο της λύτρωσης της ανθρωπότητας. Ελευθερώθηκε από τα δεσμά του θανάτου και του Άδη. Μπροστά Του, η θνητότητα, η κόλαση και ο Άδης έχασαν τη δύναμή τους και κατατροπώθηκαν από Αυτόν. Έζησε για τριάντα τρία χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων έκανε πάντα τα μέγιστα για να εκπληρώσει το θέλημα του Θεού, σύμφωνα με το έργο του Θεού εκείνη την εποχή, χωρίς να υπολογίζει ποτέ το προσωπικό Του κέρδος ή ζημία, πάντα σκεπτόμενος το θέλημα του Θεού Πατέρα. Έτσι, αφότου βαπτίστηκε, ο Θεός είπε: “Ούτος είναι ο Υιός Μου ο αγαπητός, εις τον οποίον ευηρεστήθην”. Επειδή η υπηρεσία Του μπροστά στον Θεό ήταν σε αρμονία με το θέλημα του Θεού, ο Θεός έβαλε πάνω στους ώμους Του το βαρύ φορτίο της λύτρωσης όλης της ανθρωπότητας και Τον έκανε να το εκπληρώσει, κι Αυτός είχε τα προσόντα και το δικαίωμα να ολοκληρώσει αυτό το σημαντικό καθήκον. Κατά τη διάρκεια της ζωής Του, υπέμεινε ανυπολόγιστα δεινά για τον Θεό και ο Σατανάς Τον έβαλε σε πειρασμό αμέτρητες φορές, όμως δεν αποθαρρύνθηκε ποτέ. Ο Θεός Τού ανέθεσε ένα τέτοιο καθήκον επειδή Τον εμπιστευόταν και Τον αγαπούσε, κι έτσι ο Θεός είπε προσωπικά: “Ούτος είναι ο Υιός Μου ο αγαπητός, εις τον οποίον ευηρεστήθην”» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Πώς να υπηρετήσεις σε αρμονία με το θέλημα του Θεού). «Αν είστε ικανοί, σαν τον Ιησού, να αφιερώσετε κάθε σας φροντίδα στο φορτίο του Θεού και να στρέψετε την πλάτη στη σάρκα σας, ο Θεός θα εμπιστευτεί τα σημαντικά Του καθήκοντα σ’ εσάς, ώστε να ανταποκρίνεστε στις προϋποθέσεις που απαιτούνται για να υπηρετήσετε τον Θεό. Μόνο κάτω από αυτές τις συνθήκες θα τολμήσετε να πείτε ότι κάνετε το θέλημα του Θεού και ότι ολοκληρώνετε την αποστολή Του, και μόνο τότε θα τολμήσετε να πείτε ότι υπηρετείτε τον Θεό πραγματικά» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Πώς να υπηρετήσεις σε αρμονία με το θέλημα του Θεού). Καθώς συλλογίστηκα τα λόγια του Θεού, συγκινήθηκα πολύ. Ο Κύριος Ιησούς ενσαρκώθηκε για να εργαστεί στη γη, κάνοντας ό,τι μπορούσε για το θέλημα του Πατρός. Αντιμέτωπος με τον πόνο της σταύρωσης, αν και ένιωθε αδύναμος, δεν είχε καμιά πρόθεση να υποχωρήσει ή να ενδώσει, ποτέ δεν σκέφτηκε προσωπικά κέρδη και ζημιές, και τελικά, ολοκλήρωσε το έργο της λύτρωσης για όλη την ανθρωπότητα. Ως άτομο διεφθαρμένο απ’ τον Σατανά, το ότι συμμετείχα στο ευαγγελικό έργο ήταν τιμή μου. Αν αρνιόμουν αυτό το καθήκον από φόβο μην αποκαλυφθώ, θα ήταν σπαρακτικό για τον Θεό! Στη σκέψη αυτή, εμπνεύστηκα ιδιαίτερα. Έπρεπε να αποδεχτώ αυτό το καθήκον χωρίς δισταγμό και να κάνω ό,τι μπορούσα, και πίστεψα πως ο Θεός θα με οδηγούσε. Έτσι, αποδέχτηκα τις ρυθμίσεις της επικεφαλής και άρχισα να επιβλέπω το ευαγγελικό έργο. Τότε, δεν ήξερα πώς να κάνω καλά το έργο, έτσι προσευχόμουν συχνά στον Θεό και Του επικαλούμουν. Για να γίνει καλά μια δουλειά, πρέπει να συνεργαστούν πολλά καλά άτομα, έτσι βρήκα για τη δουλειά μερικούς αδελφούς και αδελφές που έφεραν φορτίο και είχαν καλό επίπεδο, και η επικεφαλής μας συχνά μας καθοδηγούσε στο έργο μας. Επιπλέον, οι αδελφοί και οι αδελφές μας από άλλες εκκλησίες μάς είπαν πώς έκαναν ευαγγελικό έργο. Μέχρι τον Σεπτέμβριο, το ευαγγελικό έργο της εκκλησίας που επέβλεπα ήταν σχεδόν δέκα φορές πιο αποτελεσματικό! Η επικεφαλής μου με επαίνεσε: «Το ευαγγελικό έργο της εκκλησίας που επιβλέπεις είναι τελευταία πολύ αποτελεσματικό». Ένας άλλος επικεφαλής είπε: «Μη θεωρείς πια τον εαυτό σου ερασιτέχνη». Ακούγοντάς τα όλα αυτά, ικανοποιήθηκα πολύ. Οι αδελφοί και οι αδελφές αποδέχονταν επιτέλους τα προσόντα μου ως υπεύθυνη. Στο μέλλον, όσο ήμουν ακλόνητη στο καθήκον μου και εξασφάλιζα την αποδοτικότητα του ευαγγελικού έργου, δεν θα ανησυχούσα πως θα με μετέφεραν ή θα με απομάκρυναν.

Σύντομα, η επικεφαλής κανόνισε να έρθει στην εκκλησία μας κάποιο ευαγγελικό προσωπικό. Όταν το άκουσα, αιφνιδιάστηκα λίγο και ένιωσα κάποια αντίσταση: «Η επικεφαλής μεταφέρει τόσα άτομα. Αυτό δεν σημαίνει πως το ευαγγελικό μας έργο πρέπει να γίνει αρκετές φορές πιο αποτελεσματικό; Αυτό μου είναι πολύ δύσκολο. Αυτοί οι αδελφοί και οι αδελφές κήρυτταν καλά το ευαγγέλιο στις προηγούμενες εκκλησίες τους. Αν τα αποτελέσματά τους στο ευαγγελικό έργο της εκκλησίας που επιβλέπω δεν είναι καλά, δεν θα φαίνεται πως έχω μειωμένες εργασιακές ικανότητες και είμαι κατώτερη των άλλων; Αν η αποτελεσματικότητα του έργου μας δεν βελτιωθεί, ίσως με απομακρύνουν, οι αδελφοί και αδελφές θα μάθουν το πραγματικό μου διαμέτρημα, η επικεφαλής σίγουρα θα απογοητευτεί από μένα και δεν θα προαχθώ ούτε θα καλλιεργηθώ ξανά! Αυτή τη στιγμή, είμαι εξοικειωμένη με την κατάσταση στην εκκλησία, ξέρω πως μπορώ να κάνω καλή δουλειά, κάθε μήνα κάνουμε λίγη πρόοδο, και το κύρος μου ως υπεύθυνη είναι ασφαλές. Όμως τώρα, με τόσο περισσότερα άτομα, τι θα γίνει αν τα πράγματα δεν πάνε καλά στο μέλλον; Καλύτερα να διατηρηθεί η παρούσα κατάσταση. Αν δεν αποδεχτώ τις ρυθμίσεις αυτές, τότε θα εμποδίσω το ευαγγελικό έργο και η επικεφαλής σίγουρα θα με απομακρύνει. Μα δεν με ευχαριστεί να αποδεχτώ αυτές τις ρυθμίσεις». Κάθισα στον υπολογιστή και κοίταζα πολύ ενοχλημένη τη λίστα με τα άτομα που θα μεταφέρονταν. Θυμήθηκα πως παλιά είχα πει στην επικεφαλής: «Το ευαγγελικό έργο θα ήταν πιο αποτελεσματικό αν η εκκλησία είχε περισσότερο προσωπικό», και το μετάνιωνα. Η επικεφαλής πρέπει να με είχε ακούσει κι έτσι αποφάσισε να στείλει κι άλλα άτομα. Αν δεν είχαμε αποτελέσματα, η επικεφαλής δεν θα με θεωρούσε υπεύθυνη; Έχοντας αυτό στο μυαλό μου, αργούσα να ορίσω έργο για το νέο προσωπικό. Η επικεφαλής είδε την κατάστασή μου και μου επισήμανε πως προστάτευα τον εαυτό μου. Μου έστειλε κι ένα χωρίο του λόγου του Θεού. «Αν αισθάνεσαι ότι μπορείς να εκπληρώσεις ένα συγκεκριμένο καθήκον, αλλά ταυτόχρονα φοβάσαι, επίσης, μήπως κάνεις λάθος και αποκλειστείς, και έτσι είσαι άτολμος, στάσιμος και δεν μπορείς να προοδεύσεις, τότε είναι αυτή μια υποτακτική στάση; Για παράδειγμα, αν οι αδελφοί και οι αδελφές σου σε επιλέξουν ως επικεφαλής τους, τότε μπορεί να αισθάνεσαι υποχρεωμένος να εκτελέσεις αυτό το καθήκον επειδή σε επέλεξαν, αλλά δεν προσεγγίζεις αυτό το καθήκον με ενεργητική στάση. Γιατί δεν είσαι προνοητικός; Επειδή έχεις σκέψεις σχετικά με αυτό και θεωρείς το εξής: “Το να είσαι επικεφαλής δεν είναι καθόλου καλό πράγμα. Είναι σαν να ζεις στην κόψη του ξυραφιού ή να βαδίζεις σε λεπτό πάγο. Αν κάνω καλή δουλειά, τότε δεν θα υπάρξει ιδιαίτερη ανταμοιβή, αλλά αν δεν κάνω καλή δουλειά, τότε θα αντιμετωπιστώ και θα κλαδευτώ. Και η αντιμετώπιση δεν είναι καν το χειρότερο απ’ όλα. Κι αν με αντικαταστήσουν ή με αποκλείσουν; Αν συμβεί αυτό, δεν τελειώνουν όλα για μένα;” Σε αυτό το σημείο, αρχίζεις να αισθάνεσαι διχασμένος. Τι στάση είναι αυτή; Είναι επιφυλακτικότητα και παρανόηση. Αυτή δεν είναι η στάση που θα πρέπει να έχουν οι άνθρωποι απέναντι στο καθήκον τους. Είναι μια στάση αποθάρρυνσης και αρνητικότητας. […] Πώς μπορείς, λοιπόν, πραγματικά να επιλύσεις αυτό το πρόβλημα; Θα πρέπει να αναζητάς ενεργά την αλήθεια και να υιοθετείς μια στάση υποχωρητικότητας και συνεργασίας. Αυτό μπορεί να λύσει πλήρως το πρόβλημα. Η ατολμία, ο φόβος και η ανησυχία είναι άχρηστα. Υπάρχει κάποια σχέση μεταξύ του αν θα αποκαλυφθείς και θα αποκλειστείς, και του αν είσαι επικεφαλής; Αν δεν είσαι επικεφαλής, θα εξαφανιστεί η διεφθαρμένη διάθεσή σου; Αργά ή γρήγορα, πρέπει να επιλύσεις το πρόβλημα της διεφθαρμένης διάθεσής σου. Επιπλέον, αν δεν είσαι επικεφαλής, τότε δεν θα έχεις περισσότερες ευκαιρίες να ασκηθείς και θα προοδεύσεις αργά στη ζωή σου, με ελάχιστες ευκαιρίες να οδηγηθείς στην τελείωση. Παρόλο που υπάρχει λίγο περισσότερη ταλαιπωρία στο να είσαι επικεφαλής ή εργάτης, υπάρχουν και πολλές ανταμοιβές, και αν καταφέρεις να βαδίσεις στο μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας, μπορείς να οδηγηθείς στην τελείωση. Τι μεγάλη ευλογία είναι αυτή! Θα πρέπει, λοιπόν, να υποτάσσεσαι και να συνεργάζεσαι ενεργά. Αυτό είναι το καθήκον σου και η ευθύνη σου. Όποιος κι αν είναι ο δρόμος εμπρός, θα πρέπει να έχεις μια καρδιά με υπακοή. Αυτή είναι η στάση με την οποία θα πρέπει να προσεγγίζεις το καθήκον σου» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Ποια είναι η επαρκής εκτέλεση του καθήκοντος;). Ο λόγος του Θεού αποκάλυψε την κατάστασή μου. Μόλις αυξήθηκε ο αριθμός του ευαγγελικού προσωπικού, η πρώτη μου σκέψη ήταν το μέλλον και η μοίρα μου. Φοβήθηκα πως με την προσθήκη τόσων ατόμων, αν το ευαγγελικό έργο δεν γινόταν πιο αποτελεσματικό, θα αποκαλυπτόμουν και θα απομακρυνόμουν, οι αδελφοί και οι αδελφές μου θα μάθαιναν το αληθινό μου διαμέτρημα, η επικεφαλής θα με έπαιρνε χαμπάρι και δεν θα με προήγαγαν ούτε θα με καλλιεργούσαν ξανά. Αυτό με φόβισε, έτσι έγινα αμυντική, είχα παρανοήσεις και ήθελα να ξεφύγω απ’ αυτό το περιβάλλον. Στα λόγια του Θεού, βρήκα ένα μονοπάτι άσκησης. Στο καθήκον μου, έπρεπε πάντα να υπακούω στις ρυθμίσεις του Θεού. Ήταν ευθύνη μου και η στάση που έπρεπε να έχω απέναντι στο καθήκον μου. Μόλις συλλογίστηκα τα λόγια του Θεού, σταδιακά ηρέμησα. Προσευχήθηκα στον Θεό πως θα Τον υπάκουα και Του ζήτησα να με καθοδηγήσει σ’ αυτό το περιβάλλον. Μετά την προσευχή, θυμήθηκα έναν στίχο του λόγου του Θεού: «Η εξουσία του Θεού και το γεγονός της κυριαρχίας του Θεού πάνω στην ανθρώπινη μοίρα δεν εξαρτώνται από την ανθρώπινη θέληση και δεν αλλάζουν σύμφωνα με τις προτιμήσεις και τις επιλογές του ανθρώπου» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Γ΄). Τα λόγια του Θεού ήταν μια έγκαιρη υπενθύμιση. Το πότε ακριβώς το ευαγγέλιο θα διαδοθεί σ’ ένα συγκεκριμένο μέρος εξαρτάται απ’ την κυριαρχία του Θεού. Η αποδοχή του έργου του Θεού τις έσχατες ημέρες από τόσα άτομα στην περιοχή μου το τελευταίο εξάμηνο ήταν η απόδειξη πως το Άγιο Πνεύμα εργαζόταν εντατικά ανάμεσά τους. Ο Θεός ήθελε να αποκτήσει περισσότερους ανάμεσά τους, και πίσω απ’ αυτό ήταν το θέλημά Του. Βάσει αυτού, το αίτημα για συνεργασία περισσότερων αδελφών για τη διάδοση του ευαγγελίου του Θεού σε ακόμα μεγαλύτερη έκταση ήταν μια αναπόφευκτη τάση και μια πολύ λογική ρύθμιση. Το ευαγγέλιο της βασιλείας σίγουρα διαδόθηκε στην περιοχή. Στη σκέψη αυτή, ένιωθα κάποια σιγουριά μέσα μου. Δεν έπρεπε να εμποδίσω το ευαγγελικό έργο με τις άμυνες και τις παρανοήσεις μου. Έπρεπε να υποταχτώ στις ρυθμίσεις του Θεού, να διαχειριστώ το έργο του ευαγγελίου σωστά και να κάνω το καθήκον μου. Έτσι, νωρίς το επόμενο πρωί, ανέθεσα καθήκοντα σε όλους τους νέους αδελφούς και αδελφές.

Έπειτα, αναλογίστηκα τον λόγο που πάντα φοβόμουν να αναλαμβάνω ευθύνες και πάντα νοιαζόμουν τόσο για τη φήμη και το κύρος μου. Μόλις διάβασα τα λόγια του Θεού, κατανόησα κάπως τον εαυτό μου. Τα λόγια του Θεού λένε: «Οι αντίχριστοι είναι πονηροί, έτσι δεν είναι; Ό,τι κι αν κάνουν, το σχεδιάζουν και το υπολογίζουν οκτώ με δέκα φορές ή και περισσότερο. Το μυαλό τους βρίθει από σκέψεις για το πώς θα καταφέρουν να έχουν πιο σταθερές θέσεις μέσα σ’ ένα πλήθος, πώς θα έχουν καλύτερη φήμη και υψηλότερο κύρος, πώς θα κερδίσουν την εύνοια του Άνωθεν, πώς θα κάνουν τους αδελφούς και τις αδελφές να τους υποστηρίξουν, να τους αγαπήσουν και να τους σεβαστούν, και για να επιτύχουν αυτά τα αποτελέσματα κάνουν τα πάντα. Σε ποιο μονοπάτι βαδίζουν; Γι’ αυτούς, τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, τα συμφέροντα της εκκλησίας και το έργο του οίκου του Θεού δεν είναι το κύριο μέλημά τους, πόσο μάλλον είναι πράγματα που τους απασχολούν. Τι σκέφτονται; “Αυτά τα πράγματα δεν έχουν καμία σχέση με εμένα. Ο σώζον εαυτόν σωθήτο· οι άνθρωποι πρέπει να ζουν για τον εαυτό τους και για τη δική τους φήμη και κοινωνική θέση. Αυτός είναι ο υψηλότερος στόχος που υπάρχει. Αν κάποιος δεν γνωρίζει ότι θα πρέπει να ζει για τον εαυτό του και να προστατεύει τον εαυτό του, τότε είναι ηλίθιος. Αν μου ζητούσαν να ασκηθώ σύμφωνα με τις θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας και να υποταχθώ στον Θεό και στις ρυθμίσεις του οίκου Του, τότε αυτό θα εξαρτιόταν από το αν θα είχα κάποιο όφελος από αυτό ή όχι, και απ’ το αν θα είχα κάποιο κέρδος κάνοντάς το. Αν η μη υποταγή στις διευθετήσεις του οίκου του Θεού επιφέρει την πιθανότητα να με πετάξουν έξω και να χάσω την ευκαιρία να κερδίσω ευλογίες, τότε θα υποταχθώ”. Έτσι, προκειμένου να προστατεύσουν τη δική τους φήμη και κοινωνική θέση, οι αντίχριστοι συχνά επιλέγουν να κάνουν κάποιους συμβιβασμούς. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι για χάρη της κοινωνικής θέσης, οι αντίχριστοι είναι ικανοί να υπομείνουν κάθε είδους πόνο, και για χάρη της καλής φήμης τους, είναι ικανοί να πληρώσουν κάθε είδους τίμημα. Για αυτούς ισχύει το ρητό “Ένας σπουδαίος άνθρωπος ξέρει πότε να υποχωρεί και πότε όχι”. Αυτή είναι η λογική του Σατανά, έτσι δεν είναι; Αυτή είναι η φιλοσοφία του Σατανά για τη ζωή στον κόσμο και είναι επίσης η αρχή της επιβίωσης του Σατανά. Είναι εντελώς αηδιαστικό!» («Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο: Κάνουν το καθήκον τους μόνο για να διακριθούν και να τροφοδοτήσουν τα δικά τους συμφέροντα και φιλοδοξίες· ποτέ δεν λαμβάνουν υπόψη τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, και μάλιστα ξεπουλάνε αυτά τα συμφέροντα με αντάλλαγμα την προσωπική δόξα (Μέρος δεύτερο)). Ο Θεός αποκαλύπτει πως οι αντίχριστοι είναι ιδιαίτερα πονηροί. Ό,τι κι αν κάνουν, έχουν κατά βάθος ένα σχέδιο. Πάντα σκέφτονται αν αυτά που κάνουν είναι καλά για το γόητρο και το κύρος τους, και πώς θ’ αποκτήσουν περισσότερη φήμη και κύρος σε ένα πλήθος. Όμως το έργο του οίκου του Θεού δεν έχει καμιά αξία για τους αντίχριστους. Δεν το σκέφτονται καθόλου. Η συμπεριφορά μου δεν ήταν ίδια με ενός αντίχριστου; Όταν η επικεφαλής με έκανε υπεύθυνη, η πρώτη μου σκέψη ήταν πως δεν ήμουν καλή σ’ αυτό το καθήκον, πως ήταν πολύ δύσκολο, πως αν δεν το έκανα καλά, πιθανόν να αποκαλυπτόμουν πως δεν είχα επίπεδο ούτε εργασιακή ικανότητα, και πως θα ήταν ντροπιαστικό αν με απομάκρυναν γι’ αυτό, έτσι θεώρησα πως δεν έπρεπε να αποδεχτώ ένα τόσο αχάριστο καθήκον. Όταν η επικεφαλής έδωσε στην εκκλησία μας κι άλλο προσωπικό, ένιωσα πως περισσότερα άτομα θα σήμαιναν περισσότερη πίεση, πως θα είχα μεγαλύτερες ευθύνες, και πως αν μετά τη μεταφορά αυτή το ευαγγελικό έργο δεν ήταν το αναμενόμενο, θα αποκαλυπτόταν το αληθινό μου διαμέτρημα και ίσως τελικά έχανα τη θέση μου, κάτι πολύ εξευτελιστικό. Για να διατηρήσω το γόητρο και το κύρος μου, ήμουν πρόθυμη να καθυστερήσω το έργο της εκκλησίας, παρά να αυξηθεί το προσωπικό. Ήμουν πολύ εγωίστρια και απεχθής! Όσα έκανα δεν ήταν πράξεις ενός αντίχριστου; Καθώς έκανα περισυλλογή, άρχισα να φοβάμαι για τη συμπεριφορά μου, ειδικά όταν είδα την αποκάλυψη του Θεού πως οι αντίχριστοι εξωτερικά εμφανίζονται υπάκουοι, όμως το κάνουν για να προστατέψουν το γόητρο και το κύρος τους. Υπακούν συμβιβαστικά για να εξαπατούν τους άλλους. Σκέφτηκα πως, όταν η επικεφαλής έφερε στην εκκλησία μας κι άλλο ευαγγελικό προσωπικό, έκανα κι εγώ κάποιον συμβιβασμό μέσα μου. Ήξερα πως ήταν προαποφασισμένο, έτσι αν δεν αποδεχόμουν τη ρύθμιση, θα εμπόδιζα το ευαγγελικό έργο. Στην καλύτερη περίπτωση, θα έκανα κακό στην εικόνα μου. Στη χειρότερη, ίσως μεταφερόμουν ή απομακρυνόμουν. Γι’ αυτούς τους λόγους, έπρεπε να υπακούσω. Όσα φανέρωσα και έκανα δεν ήταν τα ίδια με αυτά των αντίχριστων που αποκάλυψε ο Θεός; Θα υπέφερα τα πάντα για γόητρο και κύρος, και θεωρούσα πως «Ένας μεγάλος άνδρας γνωρίζει πότε να υποχωρεί και πότε όχι». Μια τέτοια υπακοή ήταν αηδιαστική και αποκρουστική για τον Θεό.

Έπειτα, διάβασα ένα άλλο χωρίο του λόγου του Θεού. «Εάν κάποιος λέει ότι αγαπά την αλήθεια και την επιδιώκει, αλλά στην ουσία ο στόχος που επιδιώκει είναι να διακρίνεται, να επιδεικνύεται, να κάνει τους ανθρώπους να τον εκτιμούν και να επιτυγχάνει τα δικά του συμφέροντα, η δε εκπλήρωση του καθήκοντός του δεν αφορά το να υπακούει ή να ικανοποιεί τον Θεό αλλά, αντιθέτως, είναι να αποκτά κύρος και κοινωνική θέση, τότε η επιδίωξή του είναι παράνομη. Σε αυτήν την περίπτωση, όσον αφορά το έργο της εκκλησίας, οι ενέργειές του αποτελούν εμπόδιο ή βοηθούν στην προώθηση του; Σαφώς αποτελούν εμπόδιο, δεν το προωθούν. Κάποιοι άνθρωποι διατείνονται μεγαλόστομα ότι κάνουν το έργο της εκκλησίας, αλλά επιδιώκουν το προσωπικό τους κύρος και την κοινωνική τους θέση, διοικούν τη δική τους επιχείρηση, δημιουργούν τη δική τους ομαδούλα, το δικό τους μικρό βασίλειο —τέτοιου είδους άνθρωποι εκτελούν το καθήκον τους; Όλο το έργο που κάνουν ουσιαστικά διακόπτει, διαταράσσει και παραβλάπτει το έργο της εκκλησίας. Ποια είναι η συνέπεια του να επιδιώκουν την κοινωνική θέση και το κύρος; Καταρχάς, αυτό επηρεάζει τον τρόπο με τον οποίο οι εκλεκτοί του Θεού τρώνε και πίνουν τον λόγο του Θεού και κατανοούν την αλήθεια, παρεμποδίζει την είσοδό τους στη ζωή, τους εμποδίζει να εισέλθουν στον σωστό δρόμο της πίστης στον Θεό και τους οδηγεί σε λάθος μονοπάτι —γεγονός το οποίο βλάπτει τους εκλεκτούς και τους φέρνει στην καταστροφή. Και τι προκαλεί τελικά στο έργο της εκκλησίας; Διάλυση, διακοπή και προβλήματα. Αυτή είναι η συνέπεια που επιφέρει η επιδίωξη της φήμης και της κοινωνικής θέσης από τους ανθρώπους. Όταν εκτελούν το καθήκον τους κατ’ αυτόν τον τρόπο, δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι βαδίζουν στον δρόμο ενός αντίχριστου; Όταν ο Θεός ζητά από τους ανθρώπους να παραμερίσουν την κοινωνική θέση και το κύρος, δεν είναι ότι τους στερεί το δικαίωμα επιλογής· αντιθέτως, αυτό συμβαίνει επειδή, ενώ επιδιώκουν το κύρος και την κοινωνική θέση, διαταράσσουν και αναστατώνουν το έργο της εκκλησίας και την είσοδο του εκλεκτού λαού του Θεού στη ζωή, και μπορούν ακόμη και να επηρεάζουν το εάν οι άλλοι τρώνε και πίνουν τα λόγια του Θεού και κατανοούν την αλήθεια, και, συνεπώς, το εάν θα επιτύχουν τη σωτηρία του Θεού. Αυτό είναι ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός. Όταν οι άνθρωποι επιδιώκουν το δικό τους κύρος και τη δική τους κοινωνική θέση, είναι βέβαιο ότι δεν θα επιδιώξουν την αλήθεια και ότι δεν θα εκτελέσουν πιστά το καθήκον τους. Θα μιλούν και θα ενεργούν μόνο για χάρη του κύρους και της κοινωνικής θέσης, και όλο το έργο που κάνουν, χωρίς την παραμικρή εξαίρεση, είναι για χάρη αυτών των πραγμάτων. Το να συμπεριφέρεται και να ενεργεί κανείς με τέτοιο τρόπο σημαίνει, χωρίς αμφιβολία, ότι βαδίζει στο μονοπάτι των αντίχριστων· αποτελεί διαταραχή και αναστάτωση του έργου του Θεού, και όλες οι διάφορες συνέπειές του εμποδίζουν τη διάδοση του ευαγγελίου της βασιλείας και την ελεύθερη ροή του θελήματος του Θεού μέσα στην εκκλησία. Έτσι, μπορεί κανείς να πει με βεβαιότητα ότι το μονοπάτι στο οποίο βαδίζουν εκείνοι που επιδιώκουν το κύρος και την κοινωνική θέση είναι το μονοπάτι της αντίστασης ενάντια στον Θεό. Είναι η σκόπιμη αντίσταση εναντίον Του, η αρνητική στάση απέναντί Του —είναι η συνεργασία με τον Σατανά για την αντίσταση στον Θεό και την εναντίωση σ’ Αυτόν. Αυτή είναι η φύση της επιδίωξης της κοινωνικής θέσης και του κύρους. Το πρόβλημα με τους ανθρώπους που επιδιώκουν τα δικά τους συμφέροντα είναι ότι οι στόχοι που επιδιώκουν είναι στόχοι του Σατανά —είναι στόχοι πονηροί και άδικοι. Όταν οι άνθρωποι επιδιώκουν προσωπικά συμφέροντα όπως το κύρος και η κοινωνική θέση, γίνονται άθελά τους εργαλείο του Σατανά, γίνονται δίαυλος για τον Σατανά και, επιπλέον, ενσάρκωσή του. Διαδραματίζουν αρνητικό ρόλο στην εκκλησία, ενώ έναντι του έργου της εκκλησίας και της κανονικής εκκλησιαστικής ζωής, καθώς και της κανονικής επιδίωξης του εκλεκτού λαού του Θεού, το αποτέλεσμα που έχουν είναι να ενοχλούν και να παραβλάπτουν· έχουν δυσμενή και αρνητική επίδραση» («Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο: Κάνουν το καθήκον τους μόνο για να διακριθούν και να τροφοδοτήσουν τα δικά τους συμφέροντα και φιλοδοξίες· ποτέ δεν λαμβάνουν υπόψη τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, και μάλιστα ξεπουλάνε αυτά τα συμφέροντα με αντάλλαγμα την προσωπική δόξα (Μέρος πρώτο)). Όταν η επικεφαλής αύξησε το ευαγγελικό προσωπικό, ήξερα καλά πως το ευαγγελικό προσωπικό ήταν ελάχιστο, και πως σίγουρα δεν θα διαδίδαμε το ευαγγέλιο τόσο γρήγορα όσο με περισσότερα άτομα. Όμως όσον αφορά το έργο μου, ήμουν εξοικειωμένη μ’ αυτό τότε. Σύντομα έκανα κάποια πρόοδο, ήμουν αποτελεσματική στο καθήκον μου και οι αδελφοί και οι αδελφές μου με είχαν σε μεγάλη εκτίμηση. Τότε, προκειμένου να μη χάσω το κύρος μου, προτίμησα να επιβραδυνθεί η εξάπλωση του ευαγγελικού έργου παρά να αυξηθεί το ευαγγελικό προσωπικό. Δεν εμπόδιζα το έργο της εκκλησίας; Ήμουν πολύ εγωίστρια και απεχθής! Στη σκέψη αυτή, φοβήθηκα πολύ και μετάνιωσα για όσα είχα κάνει. Ήθελα να μετανοήσω και να αλλάξω, κι όχι να συνεχίζω μια τέτοια επιδίωξη. Αργότερα, διάβασα στον λόγο του Θεού πώς αντιμετώπισε την αποστολή του Θεού ο Νώε, και με ενθάρρυνε πολύ. Τα λόγια του Θεού λένε: «Αφού δέχτηκε αυτήν την αποστολή, αφού κατάλαβε το νόημα των λόγων του Θεού, κρίνοντας από όλα όσα είχε πει ο Θεός, ο Νώε αντιλήφθηκε ότι δεν επρόκειτο για ένα απλό ζήτημα, για ένα εύκολο έργο. […] Παρόλο που ο Νώε συνειδητοποίησε και κατανόησε τη μεγάλη δυσκολία αυτού που του είχε εμπιστευτεί ο Θεός και το πόσο μεγάλες θα ήταν οι ταλαιπωρίες που θα αντιμετώπιζε, δεν είχε καμία πρόθεση να αρνηθεί· αντίθετα, ήταν βαθιά ευγνώμων στον Ιεχωβά Θεό. Γιατί ήταν ευγνώμων ο Νώε; Επειδή ο Θεός τού είχε εμπιστευτεί αναπάντεχα κάτι τόσο σημαντικό, και του είχε πει και εξηγήσει αυτοπροσώπως κάθε λεπτομέρεια. Ακόμη πιο σημαντικό ήταν ότι ο Θεός είχε, επίσης, πει στον Νώε ολόκληρη την ιστορία, από την αρχή μέχρι το τέλος, του γιατί έπρεπε να κατασκευαστεί η κιβωτός. Αυτό ήταν ζήτημα του σχεδίου διαχείρισης του Θεού, ήταν δική Του υπόθεση, και, εφόσον ο Θεός τού είχε μιλήσει γι’ αυτό το ζήτημα, ο Νώε κατάλαβε τη σημασία του. Εν ολίγοις, κρίνοντας από αυτά τα διάφορα σημάδια, κρίνοντας από τον τόνο της ομιλίας του Θεού και από τις διάφορες πτυχές όσων μετέδωσε ο Θεός στον Νώε, εκείνος διαισθάνθηκε τη σημασία που είχε το γεγονός ότι ο Θεός τού εμπιστεύθηκε την κατασκευή της κιβωτού, το εκτίμησε αυτό μέσα του και δεν τόλμησε να το αντιμετωπίσει ελαφρά τη καρδία ούτε τόλμησε να παραβλέψει την παραμικρή λεπτομέρεια» («Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Παράρτημα τρίτο: Πώς ο Νώε και ο Αβραάμ άκουσαν τα λόγια του Θεού και Τον υπάκουσαν (Μέρος δεύτερο)). «Αντιμέτωπος με κάθε είδους δυσκολίες, κακουχίες και προκλήσεις, ο Νώε δεν υποχώρησε. Όταν κάποιες από τις πιο δύσκολες μηχανολογικές εργασίες του συχνά αποτύγχαναν και παρουσίαζαν ζημιές, παρόλο που ο Νώε ένιωθε στην καρδιά του ταραγμένος και ανήσυχος, όταν σκεφτόταν τα λόγια του Θεού, όταν θυμόταν κάθε λέξη που του πρόσταζε ο Θεός και την ανύψωσή του από τον Θεό, τότε συχνά ένιωθε ότι είχε μεγάλο κίνητρο: “Δεν μπορώ να παραιτηθώ, δεν μπορώ να αποκηρύξω αυτό που διέταξε ο Θεός και που μου εμπιστεύτηκε να κάνω· αυτή είναι η αποστολή από τον Θεό, και εφόσον την αποδέχτηκα, εφόσον άκουσα τα λόγια που είπε ο Θεός και τη φωνή του Θεού, και εφόσον την αποδέχτηκα αυτή από τον Θεό, τότε θα πρέπει να υπακούσω απόλυτα· αυτό θα πρέπει να επιτύχει ένας άνθρωπος”. Έτσι, όποιες δυσκολίες κι αν αντιμετώπιζε, όποια κοροϊδία ή διαπόμπευση κι αν συναντούσε, όσο κι αν καταπονούνταν το σώμα του, όσο αδύναμο κι αν ήταν, δεν απαρνούνταν αυτό που του είχε εμπιστευτεί ο Θεός και είχε διαρκώς στο μυαλό του κάθε λέξη από όσα είχε πει και είχε διατάξει ο Θεός. Όσο κι αν άλλαζε το περιβάλλον του, όσο μεγάλες δυσκολίες κι αν αντιμετώπιζε, είχε πίστη ότι τίποτα από όλα αυτά δεν θα συνεχιζόταν για πάντα, ότι μόνο τα λόγια του Θεού δεν θα παρέρχονταν ποτέ και ότι έπρεπε να γίνει μόνο αυτό που είχε διατάξει ο Θεός να γίνει. Ο Νώε είχε μέσα του την αληθινή πίστη στον Θεό και την υπακοή που όφειλε να έχει, και συνέχισε να κατασκευάζει την κιβωτό που του είχε ζητήσει ο Θεός να κατασκευάσει. Μέρα με τη μέρα, χρόνο με τον χρόνο, ο Νώε γερνούσε, αλλά η πίστη του δεν εξασθενούσε, και δεν υπήρχε καμία αλλαγή στη στάση του και στην αποφασιστικότητά του να φέρει εις πέρας την αποστολή από τον Θεό. Παρόλο που υπήρχαν στιγμές που αισθανόταν το σώμα του κουρασμένο και αδύναμο, που αρρώσταινε και ένιωθε αδύναμη την καρδιά του, δεν μειώθηκε η αποφασιστικότητα και η επιμονή του προς την ολοκλήρωση της αποστολής από τον Θεό και την υπακοή στα λόγια του Θεού. Κατά τη διάρκεια των ετών που ο Νώε κατασκεύαζε την κιβωτό, ασκήθηκε στο να ακούει και να υπακούει στα λόγια που είχε πει ο Θεός, και ασκήθηκε σε μία από τις σημαντικές αλήθειες ενός δημιουργήματος του Θεού και ενός συνηθισμένου ανθρώπου για την ολοκλήρωση της αποστολής από τον Θεό» («Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Παράρτημα τρίτο: Πώς ο Νώε και ο Αβραάμ άκουσαν τα λόγια του Θεού και Τον υπάκουσαν (Μέρος δεύτερο)). Συλλογίστηκα τα λόγια του Θεού και είδα πως ο Νώε ήταν γεμάτος ευγνωμοσύνη για την αποστολή του Θεού. Ευχαριστούσε τον Θεό για την εξύψωση και την εμπιστοσύνη Του. Ο Νώε ήξερε πως η κατασκευή της κιβωτού ήταν ένα τεράστιο έργο, πως θα έπαιρνε πολύ καιρό, και πως στο μέλλον θα αντιμετώπιζε αμέτρητες δυσκολίες. Παρόλα αυτά, δεν δίστασε να αποδεχτεί την αποστολή του Θεού και δεν την αμέλησε στιγμή. Άρχισε απλώς να ετοιμάζει τα υλικά και τα αντικείμενα που χρειάζονταν για την κατασκευή της κιβωτού. Εκείνη την περίοδο, είχε να αντιμετωπίσει κάθε λογής δυσκολίες, τις παρανοήσεις της οικογένειάς του και τη συκοφαντία συγγενών και φίλων. Η συναισθηματική πίεση που αντιμετώπιζε ήταν τεράστια και η διαδικασία πρέπει να ήταν αφάνταστα σκληρή. Όμως ό,τι δυσκολίες κι αν αντιμετώπισε, δεν τα παράτησε ποτέ και με αληθινή πίστη και υπακοή στον Θεό, συνέχισε να φτιάχνει την κιβωτό. Ο Θεός λέει: «Ο Νώε ασκήθηκε στο να ακούει και να υπακούει στα λόγια που είχε πει ο Θεός, και ασκήθηκε σε μία από τις σημαντικές αλήθειες ενός δημιουργήματος του Θεού και ενός συνηθισμένου ανθρώπου για την ολοκλήρωση της αποστολής από τον Θεό». Η στάση του Νώε απέναντι στην αποστολή του Θεού με ντρόπιασε και με ενέπνευσε. Είχα φάει και πιει πολύ περισσότερα λόγια του Θεού απ’ ότι ο Νώε, όμως όταν η εξάπλωση του ευαγγελικού έργου απαιτούσε τη συνεργασία μου, θέλησα απλώς να προστατέψω το γόητρο και το κύρος μου και δεν έλαβα υπόψη το θέλημα του Θεού. Ήμουν πολύ εγωίστρια και απεχθής και υπόλογη στον Θεό! Η διάδοση του ευαγγελίου της βασιλείας είναι επείγουσα επιθυμία του Θεού, κι ό,τι δυσκολίες κι αν αντιμετωπίζουμε, ο Θεός μας οδηγεί και μας καθοδηγεί. Επιπλέον, υπάρχουν πολλοί αδελφοί και αδελφές με τους οποίους επικοινωνούμε. Και οι επικεφαλής συχνά συναναστρέφονται και μας καθοδηγούν. Το σκέφτηκα προσεκτικά και κατάλαβα πως οι δυσκολίες μου ήταν μηδαμινές μπροστά σ’ αυτές του Νώε. Ήξερα πως έπρεπε να μιμηθώ τον Νώε κάνοντας καλά το καθήκον μου με πίστη και υπακοή στον Θεό και βασιζόμενη σ’ Εκείνον για την τοπική εξάπλωση του ευαγγελικού έργου. Αργότερα, βρήκα αδελφούς και αδελφές που επέβλεπαν το ευαγγελικό έργο σε άλλες εκκλησίες και συζητήσαμε για το πώς να κάνουμε το ευαγγελικό έργο πιο αποτελεσματικά. Μου έδωσαν μερικές συμβουλές και ιδέες, και σταδιακά, έκανα αυτές τις προτάσεις τους πράξη.

Μετά από λίγο καιρό, δεχτήκαμε έναν μεγάλο αριθμό ανθρώπων που ερευνούσαν την αληθινή οδό. Καθημερινά, αποδέχονταν πολλοί το έργο του Θεού τις έσχατες ημέρες. Όμως, και πάλι είχαμε έλλειψη προσωπικού ποτίσματος. Αν οι νεοφώτιστοι δεν εδραιώνονταν στην αληθινή οδό λόγω της έλλειψης ποτιστών, μπορεί να αναστατώνονταν από τις κακές δυνάμεις των αντίχριστων. Στη σκέψη αυτή, ένιωσα πολύ ένοχη και υπεύθυνη απέναντι στους νεοφώτιστους. Εκείνη τη στιγμή, δεν ήξερα τι να κάνω. Ήμουν τόσο ανήσυχη, που άρχισα να κλαίω. Όμως μέσα στην απελπισία μου, θυμήθηκα ένα χωρίο των λόγων του Θεού. Τα λόγια του Θεού λένε: «Όταν συμβαίνουν πράγματα, όλοι θα πρέπει να προσεύχονται περισσότερο μαζί και να έχουν μια καρδιά που σέβεται προς τον Θεό. Οι άνθρωποι δεν πρέπει επ’ ουδενί να βασίζονται στις δικές τους ιδέες για να ενεργήσουν αυθαίρετα. Εφόσον οι άνθρωποι είναι σε σύμπνοια στην προσευχή προς τον Θεό και στην αναζήτηση της αλήθειας, τότε θα είναι σε θέση να αποκτήσουν τη διαφώτιση και τη φώτιση του έργου του Αγίου Πνεύματος και θα είναι σε θέση να κερδίσουν τις ευλογίες του Θεού. Τι είπε ο Κύριος Ιησούς; (“Ότι εάν δύο από σας συμφωνήσωσιν επί της γης περί παντός πράγματος, περί του οποίου ήθελον κάμει αίτησιν, θέλει γείνει εις αυτούς παρά του Πατρός μου του εν ουρανοίς. Διότι όπου είναι δύο ή τρείς συνηγμένοι εις το όνομά μου, εκεί είμαι εγώ εν τω μέσω αυτών” [Κατά Ματθαίον 18:19-20]). Ποιο ζήτημα καταδεικνύει αυτό; Δείχνει ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να απομακρυνθεί από τον Θεό, ότι ο άνθρωπος πρέπει να βασίζεται στον Θεό, ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να τα καταφέρει μόνος του και ότι το να ακολουθήσει κανείς τον δικό του δρόμο δεν είναι αποδεκτό. Τι εννοούμε όταν λέμε ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να τα καταφέρει μόνος του; Σημαίνει ότι πρέπει να συνεργάζεστε αρμονικά, να κάνετε τα πράγματα ευρισκόμενοι σε σύμπνοια και να έχετε κοινό στόχο. Κοινώς, μπορεί να πει κανείς ότι “τα ξύλα σε μια δέσμη δεν μπορούν να σπάσουν”. Πώς μπορείτε, λοιπόν, να γίνετε σαν μια δέσμη από ξύλα; Πρέπει να είστε σε σύμπνοια, και τότε το Άγιο Πνεύμα θα εργαστεί» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Ο λόγος του Θεού μού έδωσε μονοπάτι και κατεύθυνση. Έτσι, συζήτησα τη δυσκολία αυτή με τους υπεύθυνους άλλων ομάδων και αναζητήσαμε μαζί λύσεις. Ήταν ένα κοινό σε όλους βάρος, έτσι προσφερθήκαμε να στείλουμε κάποιους αδελφούς και αδελφές των ομάδων μας να ποτίσουν νεοφώτιστους, κάτι που άμβλυνε το πρόβλημα στις εκκλησίες. Μέχρι τα τέλη Δεκεμβρίου, τα αποτελέσματα του ευαγγελικού έργου των εκκλησιών μας ήταν δέκα φορές πιο πάνω απ’ ότι μισό χρόνο πριν. Τότε, οι αδελφοί και οι αδελφές μου ενθουσιάστηκαν τόσο που έκλαιγαν. Κι εγώ ενθουσιάστηκα πολύ. Ευχαρίστησα τον Θεό εκ βάθους καρδίας για την καθοδήγησή Του! Το έργο του Θεού γίνεται από τον ίδιο, και οι άνθρωποι απλώς συνεργάζονται. Ένιωθα επίσης πολλές τύψεις και ντροπή, διότι η επιθυμία μου να διατηρήσω το γόητρο και το κύρος μου παραλίγο να εμποδίσει το ευαγγελικό έργο.

Λίγο αργότερα, είδα πως η συνεργάτιδα αδελφή μου που επέβλεπε το έργο της εκκλησίας ήταν κάπως πολυάσχολη. Ήθελα να την ανακουφίσω λίγο από το βάρος της κι εκείνη δέχτηκε με χαρά. Όμως μόλις άρχισα να κάνω το έργο, ανακάλυψα πως ήταν πολύ πιο πολύπλοκο απ’ ότι φανταζόμουν. Δεν είχα εμπειρία και δεν ήμουν καλή στη χρήση της αλήθειας για την επίλυση προβλημάτων. Ανησυχούσα για το τι θα σκέφτονταν οι άλλοι για μένα αν δεν έκανα καλά το έργο. Δεν θα θεωρούσαν πως δεν είχα πραγματικότητες της αλήθειας, και πως δεν άξιζα τίποτα; Έτσι, ως υπεύθυνη, δεν θα είχα τρόπο να καθιερωθώ ανάμεσά τους. Όσο το σκεφτόμουν, τόσο ένιωθα πως αυτή η δουλειά ενείχε ρίσκο και δεν έπρεπε να την αναλάβω. Μετάνιωσα που θεώρησα τα πράγματα τόσο απλά κι έψαχνα δικαιολογία για να παρακολουθήσει η συνεργάτιδα αδελφή το έργο. Τότε θυμήθηκα την αποτυχία που βίωσα λίγο καιρό πριν. Συνειδητοποίησα πως υπερασπιζόμουν και πάλι τη φήμη μου και θυμήθηκα ένα χωρίο του λόγου του Θεού. «Για όλους όσοι εκπληρώνουν το καθήκον τους, όσο βαθιά ή ρηχή κι αν είναι η κατανόησή τους για την αλήθεια, ο πιο απλός τρόπος άσκησης με τον οποίο μπορούν να εισέλθουν στην πραγματικότητα της αλήθειας είναι να σκέφτονται στα πάντα τα συμφέροντα του οίκου του Θεού και να εγκαταλείψουν τις εγωιστικές επιθυμίες, τις ατομικές προθέσεις και κίνητρα, την περηφάνια και την κοινωνική θέση. Βάλε τα συμφέροντα του οίκου του Θεού πάνω απ’ όλα —αυτό είναι το ελάχιστο που οφείλει να κάνει κανείς. Εάν ένα άτομο που εκτελεί το καθήκον του δεν μπορεί να το κάνει ούτε αυτό, τότε πώς μπορεί να ειπωθεί ότι εκτελεί το καθήκον του; Δεν εκτελεί το καθήκον του κατ’ αυτόν τον τρόπο» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η ελευθερία και η απελευθέρωση κερδίζονται μόνο αποβάλλοντας τη διεφθαρμένη διάθεση). Ο λόγος του Θεού ήταν μια έγκαιρη υπενθύμιση πως έπρεπε να αφήσω το κύρος μου και να δώσω προτεραιότητα στο έργο της εκκλησίας. Η εκκλησία είχε μεγάλο έργο και η συνεργάτιδα αδελφή είχε πολλή δουλειά, όμως εγώ είχα χρόνο και ενέργεια, έτσι έπρεπε να επωμιστώ μέρος του βάρους. Αν προσπαθούσα να βάλω τη συνεργάτιδά μου να κάνει αυτό το έργο για να διατηρήσω τη φήμη μου, θα ήμουν εγωίστρια και απεχθής. Έτσι, εγκατέλειψα την ιδέα. Ήθελα να κάνω τη δουλειά αυτή όσο καλύτερα μπορούσα.

Η απελευθέρωση απ’ το γόητρο και το κύρος, το ειλικρινές ενδιαφέρον για το φορτίο του Θεού και η παντί σθένει επιτέλεση του καθήκοντός μου είναι αποτελέσματα που οφείλονται εξ ολοκλήρου στα λόγια του Θεού. Δόξα τω Θεώ!