Το 2014, εργαζόμουν στην παραγωγή βίντεο στην εκκλησία. Σύντομα, προάχθηκα σε επικεφαλής ομάδας. Για να κάνω καλά τα βίντεο, σκεφτόμουν τις αρχές, προσευχόμουν και αναζητούσα, και έπαιρνα στα σοβαρά κάθε πλάνο. Λίγο καιρό μετά, τα περισσότερα βίντεό μου επιλέγονταν για χρήση, και οι αδελφοί και οι αδελφές με κοιτούσαν με θαυμασμό. Θεωρούσα ότι ήμουν από τους καλύτερους της εκκλησίας, αλλιώς δεν θα είχα πάρει προαγωγή. Μερικές εβδομάδες μετά, ο επόπτης με έβαλε να ηγηθώ της παραγωγής βίντεο μιας άλλης ομάδας και μου είπε: «Καθοδήγησε τους αδελφούς να βιώσουν τα λόγια του Θεού και να ακολουθήσουν τις αρχές». Ένιωσα μεγάλη ικανοποίηση με τον εαυτό μου. Το ότι με έβαλε να καθοδηγήσω τους άλλους έδειξε ότι είχα κάποιες ικανότητες και ότι ήμουν ικανή. Μόλις πήγα στην ομάδα, έμαθα ότι μερικοί αδελφοί δεν είχαν σπουδαίες δεξιότητες. Μια αδελφή δεν ήταν κακή, μα ήταν νέα, οπότε δεν είχε εμπειρία σε όλες τις πτυχές. Ο επικεφαλής ομάδας ήταν ο μόνος που ήταν καλούτσικος σε όλα. Όταν συναναστρεφόταν τα λόγια του Θεού, ο επικεφαλής δεν ήταν τόσο συνοπτικός ή οργανωμένος όσο εγώ, και δεν είχε τόσο ευρύ φάσμα ιδεών για την παραγωγή βίντεο. Τις περισσότερες φορές, όλοι ενέκριναν τις προτάσεις μου, έτσι απέκτησα μεγαλύτερη ιδέα για τον εαυτό μου. Όταν ενίοτε ο επικεφαλής ομάδας εξέφραζε άλλη ιδέα από τη δική μου, εγώ τον περιφρονούσα. Σκεφτόμουν μέσα μου: «Μετά από τόσο καιρό στο καθήκον, δεν ξέρω τι πρέπει να γίνει;» Επέμενα στη δική μου ιδέα και ενοχλούμουν απ’ τον επικεφαλής ομάδας. Κάποτε, όταν συζητούσαμε για την παραγωγή βίντεο, είπα μερικές ιδέες κι ο επικεφαλής ομάδας είπε ότι δεν του άρεσε καμία. Το αίμα μου άρχισε να βράζει, και ένιωσα λες και τις είχε απορρίψει μόνο και μόνο για φανώ ανίκανη. Παραπονέθηκα πίσω από την πλάτη του: «Δεν καταλαβαίνω πού το πάει, ο ίδιος δεν είχε καμιά καλή ιδέα, μα κατέρριψε όλες τις δικές μου, έτσι δεν κάναμε τίποτα όλο το πρωί. Δεν καθυστερεί το έργο μας;» Μόλις το είπα αυτό, οι αδελφοί κι οι αδελφές πίστεψαν ότι υπήρχε κάποιο θέμα με τον επικεφαλής ομάδας. Ένας αδελφός συναναστράφηκε μαζί του, επικρίνοντάς τον ως αλαζόνα που επηρέαζε το έργο. Ο επικεφαλής ένιωσε ενοχές και ήθελε να παραιτηθεί. Ένιωσα κάποιες ενοχές όταν το είδα αυτό, είχα ξεπεράσει τα όρια, έτσι έσπευσα να ζητήσω συγγνώμη. Αλλά δεν έκανα αυτοκριτική μετά από αυτό.

Μια μέρα, μια επικεφαλής ήρθε σε μια συνάθροιση, και ρώτησε για την παραγωγή βίντεο. Ανέφερα κάποιες σκέψεις, τις οποίες η επικεφαλής ενέκρινε, και πρότεινε σε όλους να ακολουθήσουν τις προτάσεις μου και να τις τελειοποιήσουν. Σκέφτηκα μέσα μου: «Το ότι η επικεφαλής ενέκρινε τις ιδέες μου δείχνει ότι είμαι πιο ικανή απ’ τους άλλους, άρα όλοι θα πρέπει να με ακούνε». Κατόπιν, κανόνιζα όλο το έργο της ομάδας μας, και έρχονταν σ’ εμένα για να συζητήσουν όλα τα ζητήματα. Ενεργούσα ως ραχοκοκαλιά της ομάδας. Ένιωθα ότι ήμουν η κινητήριος δύναμη της ομάδας, και ο επικεφαλής της ήταν ανδρείκελο. Είχα τον τελευταίο λόγο για τα πάντα. Όταν τα βίντεο που έφτιαχναν δεν έβγαιναν όπως ήθελα, τα άλλαζα άμεσα όπως ήθελα. Μια φορά, ο αδελφός Γουανγκ Γι είδε ότι είχα κάνει αρκετές αλλαγές σε ένα βίντεό του και με ρώτησε: «Γιατί το άλλαξες τόσο πολύ; Αν το θεωρούσες προβληματικό, θα μπορούσαμε να το συζητήσουμε μαζί. Γιατί δεν ζήτησες τη γνώμη μου πριν το επεξεργαστείς;» Ντράπηκα κάπως με τις ερωτήσεις του, αλλά μετά σκέφτηκα: «Έχω καλύτερο επίπεδο από σένα και κατανοώ καλύτερα τις αρχές, άρα οι αλλαγές μου είναι βελτιώσεις». Απάντησα, ανυποχώρητη: «Δεν έφεραν όλες οι αλλαγές καλύτερα αποτελέσματα; Αν νιώθεις ότι δεν τις ενέκρινες εσύ, την επόμενη φορά θα το συζητήσω πρώτα μαζί σου». Τα χέρια του ήταν δεμένα. Έγινα όλο και πιο αλαζονική στο καθήκον μου μετά απ’ αυτό. Δεν άκουγα τις προτάσεις των άλλων αδελφών όταν συζητούσαμε για το έργο, σκεπτόμενη ότι δεν θα είχαν καλές ιδέες και ότι τελικά θα κάναμε αυτό που ήθελα εγώ. Μερικές φορές, όταν αμφέβαλλαν για τα σχέδιά μου, απαντούσα με αυτοπεποίθηση: «Αν δεν σας αρέσει η ιδέα μου, έχει κανείς καλύτερη;» Τα χέρια τους ήταν δεμένα και έπρεπε να κάνουν ό,τι τους έλεγα. Με τον καιρό, κανένας στην ομάδα δεν αντέκρουε πια καμία από τις ιδέες μου. Όλοι απλώς έγνεφαν συμφωνώντας με ό,τι έλεγα.

Για μια περίοδο, τα βίντεο που φτιάχναμε κόβονταν σε πολλαπλούς ελέγχους και είχαν κάποιες ξεκάθαρες παραβιάσεις των αρχών. Οι αδελφοί κατηγορούσαν τον εαυτό τους, σαν να μην είχαν κάνει καλά το καθήκον τους, μα εγώ δεν έκανα αυτοκριτική. Ένιωθα ότι είχα κάνει το παν, μα έφταιγε το επίπεδό μας που δεν ανταποκρινόμασταν στα πρότυπα. Μετά από αυτό, το καθήκον μου με κούραζε πολύ και με έπιανε συχνά υπνηλία. Μια αδελφή με προειδοποίησε: «Θα πρέπει να κάνεις αυτοκριτική. Τελευταία επιμένεις να κάνουν όλοι ό,τι θέλεις εσύ —δεν είναι αυτό αλαζονικό;» Όταν έμαθε ότι ήμουν αλαζονική, αυταρχική και ότι δεν άκουγα τη συναναστροφή των άλλων, η επικεφαλής μας με εξέθεσε και με αντιμετώπισε σκληρά. Στη συνέχεια, όταν είδε ότι δεν είχα καμία αυτογνωσία, με απομάκρυνε. Ήμουν αδρανής και δεν ήξερα πώς να στραφώ στον Θεό. Ένιωθα ότι είχα προτερήματα, ότι ήμουν εύστροφη και ότι η εκκλησία σύντομα θα μου έδινε άλλο καθήκον. Συνέχισα να μελετώ την παραγωγή βίντεο, ώστε να μην τα ξεχάσω με τον καιρό. Μα κάθε φορά που ετοιμαζόμουν να εργαστώ σε ένα βίντεο, κόλλαγα. Έσπαγα το κεφάλι μου, μα δεν έβρισκα καμία ιδέα —βρισκόμουν σε σύγχυση. Πίστευα ότι ήμουν εύστροφη και οξυδερκής. Γιατί δεν μπορούσα να παράξω τίποτα; Τότε θυμήθηκα αυτά τα λόγια του Θεού: «Ο Θεός παραχωρεί χαρίσματα στον άνθρωπο, δίνοντάς του ειδικές δεξιότητες, καθώς επίσης και ευφυΐα και σοφία. Πώς θα πρέπει να χρησιμοποιεί ο άνθρωπος αυτά τα πράγματα; Πρέπει να αφιερώνεις τις ειδικές δεξιότητές σου, τα χαρίσματά σου, την ευφυΐα και τη σοφία σου στο καθήκον σου. Πρέπει να χρησιμοποιείς την καρδιά σου και να εφαρμόζεις όλα όσα γνωρίζεις, όλα όσα καταλαβαίνεις και όλα όσα μπορείς να πετύχεις στο καθήκον σου. Κάνοντας αυτό, θα είσαι ευλογημένος. Τι σημαίνει να είσαι ευλογημένος από τον Θεό; Τι αισθάνονται οι άνθρωποι τότε; Ότι έχουν διαφωτιστεί και καθοδηγηθεί από τον Θεό και ότι υπάρχει ένα μονοπάτι όταν εκτελούν το καθήκον τους. […] Όταν ο Θεός ευλογεί κάποιον, αυτός γίνεται έξυπνος και σοφός, με διορατικότητα σε όλα τα θέματα, καθώς και οξυδερκής, εύστροφος και ιδιαίτερα επιδέξιος· θα έχει τον τρόπο και θα εμπνέεται σε ό,τι κάνει, και θα νομίζει πως ό,τι κάνει είναι πολύ εύκολο και ότι καμία δυσκολία δεν μπορεί να τον εμποδίσει —είναι ευλογημένος από τον Θεό. Αν κάποιος βρίσκει τα πάντα πολύ δύσκολα, και είναι αδέξιος, γελοίος και δεν έχει ιδέα τι είναι αυτό που κάνει, αν δεν το καταλαβαίνει ό,τι κι αν του λένε, τότε τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι δεν έχει την καθοδήγηση του Θεού και δεν έχει την ευλογία του Θεού» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο όντας ειλικρινής μπορεί να ζήσει κανείς ως αληθινός άνθρωπος). Τα λόγια του Θεού με αφύπνισαν αμέσως. Όταν είμαστε στο σωστό μονοπάτι, ο Θεός μάς ευλογεί και επιτρέπει στα χαρίσματά μας να ανθίσουν. Όταν δεν είμαστε, το Άγιο Πνεύμα δεν εργάζεται πάνω μας, οπότε, όσο προικισμένοι ή ικανοί κι αν είμαστε, είναι μάταιο. Χωρίς την καθοδήγηση του Θεού, τα χαρίσματα των ανθρώπων είναι άχρηστα. Όταν πρωτοξεκίνησα στα βίντεο, είχα τη σωστή στάση και εστίαζα στην αναζήτηση αρχών, οπότε ο Θεός με διαφώτιζε. Είτε στην ανάπτυξη δεξιοτήτων είτε στην εκμάθηση αρχών, μου άνοιγε τα μάτια. Τότε συνειδητοποίησα ότι όλα αυτά ήταν ευλογία του Θεού. Μα δεν αναγνώρισα το έργο του Αγίου Πνεύματος. Είχα κάποια αποτελέσματα και νόμιζα ότι ήμουν ξεχωριστή. Έκανα το επίπεδο και την ευστροφία μου κεφάλαιο, υποτιμώντας τους άλλους, και δεν άκουγα τις προτάσεις τους. Έτσι, τελικά το Άγιο Πνεύμα με εγκατέλειψε —έπεσα στο σκοτάδι και δεν κατάφερνα τίποτα στο καθήκον μου. Πρώτα, ένιωθα ότι είχα ταλέντο, μα μετά είδα ότι δεν ήμουν καλύτερη απ’ τους άλλους. Έφτιαξα μερικά βίντεο χάρη στη διαφώτιση και την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος. Χωρίς το έργο του Αγίου Πνεύματος, δεν μπορούσα να φτιάξω τίποτα. Δεν είχα καν ιδέες. Τελικά είδα πόσο άθλια και αξιολύπητη ήμουν.

Διάβασα αυτά τα λόγια του Θεού κατά την αυτοκριτική μου: «Η αλαζονεία είναι η ρίζα της διεφθαρμένης διάθεσης του ανθρώπου. Όσο πιο αλαζονικοί είναι οι άνθρωποι, τόσο πιο παράλογοι είναι· και όσο πιο παράλογοι είναι, τόσο πιο επιρρεπείς είναι στο να αντιστέκονται στον Θεό. Πόσο σοβαρό είναι αυτό το πρόβλημα; Οι άνθρωποι με αλαζονικές διαθέσεις όχι μόνο θεωρούν όλους τους άλλους κατώτερούς τους αλλά, το χειρότερο από όλα, είναι και απαξιωτικοί απέναντι στον Θεό, και δεν έχουν φόβο Θεού στην καρδιά τους. Αν και μπορεί να φαίνεται ότι πιστεύουν στον Θεό και Τον ακολουθούν, δεν Τον αντιμετωπίζουν καθόλου ως Θεό. Πάντοτε αισθάνονται ότι κατέχουν την αλήθεια και έχουν τεράστια ιδέα για τον εαυτό τους. Αυτή είναι η ουσία και η ρίζα της αλαζονικής διάθεσης, και προέρχεται από τον Σατανά. Επομένως, το πρόβλημα της αλαζονείας πρέπει να επιλυθεί. Το να αισθάνεται κάποιος ότι είναι καλύτερος από τους άλλους είναι ασήμαντο θέμα. Το κρίσιμο ζήτημα είναι πως η αλαζονική του διάθεση τον παρεμποδίζει να υποταχθεί στον Θεό, στη διακυβέρνηση και τις ρυθμίσεις Του: ένας τέτοιος άνθρωπος έχει συνεχώς την τάση να ανταγωνίζεται τον Θεό για την εξουσία έναντι των άλλων. Ο άνθρωπος αυτού του είδους δεν σέβεται στο παραμικρό τον Θεό, πόσο μάλλον Τον αγαπά και υποτάσσεται σε Αυτόν. Οι άνθρωποι που είναι αλαζονικοί και επηρμένοι, ιδιαίτερα όσοι είναι τόσο αλαζονικοί που έχουν χάσει τη σύνεσή τους, δεν μπορούν να υποταχθούν στον Θεό κατά την πίστη τους σ’ Αυτόν, και μάλιστα εξυμνούν και καταθέτουν μαρτυρία για τον εαυτό τους. Αυτοί οι άνθρωποι αντιστέκονται στον Θεό περισσότερο απ’ όλους και δεν έχουν καθόλου φόβο Θεού» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Σύγκρινα τη συμπεριφορά μου με τα λόγια του Θεού. Παρασύρθηκα από την περηφάνια μου, αφού προαγόμουν συνεχώς. Είχα πιστέψει ότι ήμουν αναντικατάστατο ταλέντο στην εκκλησία. Όταν ο επόπτης μού ανέθεσε την παραγωγή βίντεο των αδελφών, έγινα πιο αλαζόνας και θεωρούσα ότι ήμουν καλύτερη όλων. Όταν ο επικεφαλής της ομάδας σχολίασε τις ιδέες μου, δεν το δέχτηκα με τίποτα. Πίστευα μάλιστα ότι όταν διαφώνησε μαζί μου, με υποτιμούσε σκόπιμα, για να φανώ ανίκανη, έτσι τον έκρινα πίσω από την πλάτη του, κάνοντας τους άλλους να τον επικρίνουν και να τον αντιμετωπίσουν. Τότε ένιωσε περιορισμένος και δεν επεσήμαινε πια τα προβλήματά μου. Ό,τι έλεγα ήταν νόμος και κανείς δεν τολμούσε να διαφωνήσει μαζί μου. Ήμουν τόσο αλαζόνας που τους υποτιμούσα όλους. Ήμουν αυταρχική και πομπώδης, δεν άκουγα τις προτάσεις κανενός. Έτσι, στα βίντεό μας παρεκκλίναμε από τις αρχές και δεν κάναμε τίποτα πάνω από έναν μήνα. Αυτό ήταν σοβαρό εμπόδιο στο έργο των βίντεο της εκκλησίας. Δεν ήταν μικρό ολίσθημα, ήταν κακή πράξη κι αντίσταση στον Θεό! Τότε συνειδητοποίησα ότι η αιτία της αντίστασής μου στον Θεό ήταν η αλαζονική μου διάθεση. Οι αντίχριστοι που αποβάλλονται από την εκκλησία είναι αλαζόνες σε σημείο που χάνουν τη λογική τους και δεν ακούνε κανέναν. Διαταράσσουν σοβαρά το έργο της εκκλησίας και δεν μετανοούν. Τελικά αποκλείονται. Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα ζούσα με αλαζονική διάθεση, τόσο αυταρχική, ότι θα διατάρασσα το σημαντικό έργο της εκκλησίας. Βρισκόμουν εν αγνοία μου στο μονοπάτι του αντίχριστου. Έζησα για λίγες μέρες σε κατάσταση τρόμου, κι ένιωθα ότι αφού έχω κάνει τόσο μεγάλο κακό, θα αποκλειόμουν σίγουρα. Ένιωθα πραγματικά πεσμένη. Ο πατέρας μου μου διάβασε κάποια λόγια του Θεού που με συγκίνησαν, και λένε το εξής: «Δεν θέλω να δω κανέναν να νιώθει λες και ο Θεός τον έχει αφήσει έξω στην παγωνιά, ότι ο Θεός τον έχει εγκαταλείψει ή του έχει γυρίσει την πλάτη. Το μόνο που θέλω να βλέπω είναι τους πάντες στον δρόμο της επιδίωξης της αλήθειας και της κατανόησης του Θεού, βαδίζοντας με τόλμη προς τα εμπρός με ακλόνητη αποφασιστικότητα, χωρίς αμφιβολίες ή τροχοπέδη. Όσα λάθη κι αν έχεις κάνει, όσο κι αν έχεις ξεστρατίσει ή όσο σοβαρά κι αν έχεις υποπέσει σε παραβάσεις, μην αφήνεις αυτά να σου γίνει τροχοπέδες ή πρόσθετα βάρη που θα πρέπει να κουβαλάς μαζί σου στην αναζήτηση της κατανόησης του Θεού. Συνέχισε να βαδίζεις προς τα εμπρός. Κάθε στιγμή, ο Θεός κρατά τη σωτηρία του ανθρώπου στην καρδιά Του· αυτό δεν αλλάζει ποτέ. Αυτό είναι το πιο πολύτιμο κομμάτι της ουσίας του Θεού» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός ΣΤ΄). Όταν άκουσα τα ειλικρινή λόγια παρηγοριάς και συμπόνοιας του Θεού, δεν συγκράτησα άλλο τα δάκρυά μου. Ζούσα με αλαζονική διάθεση και διατάρασσα το έργο των βίντεο, αλλά οι γύρω μου μου διάβασαν τα λόγια του Θεού, ώστε να κατανοήσω το θέλημά Του και να βρω ένα μονοπάτι άσκησης. Αυτό έγινε με την αγάπη του Θεού. Μα ούτε καταλάβαινα τι ήθελε ο Θεός ούτε στρεφόμουν σ’ Αυτόν. Τον παρανοούσα και Τον κατηγορούσα. Δεν είχα συνείδηση. Γέμισα τύψεις κι ενοχές όταν σκέφτηκα το κακό που είχα κάνει, μα δεν ήθελα πια να περιορίζομαι από τις παραβάσεις μου και να ζω μέσα στην αρνητικότητα και την παρανόηση, έτσι προσευχήθηκα, έτοιμη να επιδιώξω την αλήθεια, να μετανοήσω και ν’ αλλάξω. Έξι μήνες μετά, η επικεφαλής μού είπε ότι μπορούσα να συνεχίσω την παραγωγή βίντεο. Ήμουν τόσο ευγνώμων. Ορκίστηκα να κάνω καλά το καθήκον μου για να επανορθώσω για τις προηγούμενες παραβάσεις μου. Αυτήν τη φορά δεν ήμουν τόσο αλαζονική ή πεισματάρα στο καθήκον μου. Συχνά συζητούσα με τους άλλους, αναζητούσα τις αρχές της αλήθειας, και όταν κάποιος είχε διαφορετική γνώμη, έμαθα να αρνούμαι τον εαυτό μου και να ακούω τις προτάσεις του. Είχα όλο και πιο πολλές επιτυχίες στην παραγωγή βίντεο.

Μα τα καλά δεν διαρκούν. Όταν είδα ότι τα πήγαινα καλύτερα στο έργο των βίντεο, άθελά μου η αλαζονεία μου φούντωσε ξανά. Εκείνη την εποχή συνεργαζόμουν με μια αδελφή για τα βίντεο, μα θεωρούσα τη σκέψη της ξεπερασμένη, οπότε αψηφούσα τις υποδείξεις της και την αγνοούσα εντελώς. Αργότερα, ανέφερε ότι ένιωθε ότι δεν συνεργαζόμουν μαζί της, έτσι τελικά την άφησα να συμβάλει, μα όταν είδα ότι δεν έκανε καλή δουλειά, ήμουν περιφρονητική. Της έλεγα σε πολύ σκληρό τόνο τι να κάνει, περιορίζοντάς την πραγματικά. Μια άλλη φορά που η επικεφαλής της ομάδας μου πρότεινε κάτι για ένα βίντεό μου, σκέφτηκα: «Δεν κατανοείς τις αρχές καλύτερα από εμένα ούτε έχεις καλύτερο επίπεδο από μένα. Σιγά μην σ’ ακούω να με αμφισβητείς». Έτσι, την απέρριψα χωρίς να το σκεφτώ πραγματικά. Βλέποντας ότι δεν ήμουν καθόλου δεκτική, η επικεφαλής με καθοδήγησε με την εμπειρία της να καταλάβω τη διεφθαρμένη μου διάθεση, αλλά εγώ αντιστεκόμουν πραγματικά και δεν το δεχόμουν. Μια άλλη επικεφαλής ομάδας συναναστράφηκε και με εξέθεσε, επειδή πρόσφατα ήμουν αυταρχική και δεν δεχόμουν τις προτάσεις των άλλων. Δεν μπορούσα να το δεχτώ: «Θες απλώς να με αναγκάσεις να δεχτώ τις ιδέες σου. Οι ιδέες μου ήταν μια χαρά, γιατί πρέπει να αρνηθώ τον εαυτό μου και να δεχτώ τις προτάσεις σου;» Ξινισμένη, δεν είπα λέξη, δημιούργησα αμήχανη ατμόσφαιρα, και έτσι η συνάθροιση ολοκληρώθηκε βιαστικά. Ήμουν αλαζονική και άκαμπτη, απρόθυμη να δεχτώ τις προτάσεις των άλλων, δεν πέτυχα τίποτα στο καθήκον μου κι απομακρύνθηκα ξανά. Ένιωσα μεγάλη στενοχώρια όταν επέστρεψα στο σπίτι. Αναρωτήθηκα: «Γιατί επέστρεψα στις παλιές συνήθειες; Δεν ήθελα να είμαι αλαζόνας, μα δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Μάλλον είναι η φύση μου, η ουσία μου, δεν μπορώ να αλλάξω». Απελπίστηκα.

Τότε, η μαμά μου, που ήταν εκτός πόλης για ένα καθήκον, γύρισε και συναναστράφηκε μαζί μου, και με ρώτησε για την αυτοκριτική μου. Με άκουσε, κούνησε το κεφάλι της και είπε: «Αναγνωρίζεις μόνο την αλαζονική σου φύση, ότι κάνεις κακό και αντιστέκεσαι στον Θεό, μα αυτό σημαίνει ότι κάνεις όντως αυτοκριτική και μετανοείς; Πώς γίνεται να μαθαίνεις για τον εαυτό σου τόσα χρόνια, μα η αλαζονεία σου να μην έχει αλλάξει; Επειδή η αυτογνωσία σου είναι πολύ ρηχή, δεν μπορείς να πετύχεις αλλαγή διάθεσης! Πρέπει να κάνεις αυτοκριτική με τα λόγια του Θεού από την αρχή. Έχεις προβληματιστεί σχετικά με το μονοπάτι πίστης σου; Στα δέκα χρόνια πίστης, σε ποιον υποτάχθηκες ποτέ; Ποιον έχεις σεβαστεί; Ήσουν συνεχώς ανταγωνιστική, ήθελες να τα βάλεις με όλους και να κάνεις επίδειξη. Απομακρύνθηκες δύο φορές, και όταν ήσουν επικεφαλής εκκλησίας, πάντα εξύψωνες τον εαυτό σου και έκανες τους άλλους να σε θαυμάζουν. Και πριν από δύο χρόνια, όταν έκανες βίντεο, περιφρονούσες τον επικεφαλής της ομάδας και ήσουν ανταγωνιστική απέναντί του. Έτσι, η ομάδα δεν κατάφερε τίποτα για πάνω από δύο μήνες. Έχεις κάνει αυτοκριτική; Σου έκαναν παρατηρήσεις πολλές φορές —τις αποδέχτηκες ποτέ;» Τα διαδοχικά ερωτήματα της μητέρας μου χτύπησαν φλέβα —ήταν πραγματικά καυστικά. Ήξερα ότι όλα ήταν αλήθεια, μα εκείνη τη στιγμή δεν ήξερα πώς να απαντήσω. Τότε είπε, απογοητευμένη: «Σε απομάκρυναν τόσο καιρό· γιατί δεν έκανες πραγματική αυτοκριτική; Δεν αποδέχτηκες την αλήθεια. Δεν θα βρεις γαλήνη όποιο καθήκον κι αν αναλάβεις. Αυτό είναι σοβαρό πρόβλημα! Με βάση τη συμπεριφορά σου όλα αυτά τα χρόνια ως πιστή, την αλαζονική σου φύση, το κακό που έχεις διαπράξει, και τη μη αποδοχή της αλήθειας και την έλλειψη αυτοκριτικής, πολύ πιθανόν να αποβληθείς». Στο άκουσμα της αποπομπής, ξέσπασα σε κλάματα. Ένιωσα ανείπωτο πόνο: «Αλήθεια θα αποβληθώ; Μήπως η πορεία της πίστης μου φτάνει στο τέλος της; Θα αποκοπώ από την εκκλησία για πάντα; Ακολουθώ τον Θεό τόσα χρόνια και έχω υποφέρει, πώς γίνεται να με αποβάλουν;» Ένιωθα όλο και πιο αδικημένη και αναστατωμένη. Η μητέρα μου συναναστράφηκε κι άλλο μαζί μου, μα δεν την άκουγα. Για μερικές μέρες, έκλαιγα συνέχεια. Η σκέψη ότι η εκκλησία θα με απέβαλλε ήταν πολύ οδυνηρή. Περνούσα τις μέρες μου σαν ζωντανή νεκρή, χωρίς ενέργεια να κάνω οτιδήποτε.

Μια φορά, ο πατέρας μου γύρισε από μια συνάθροιση και τον ρώτησα: «Θα αποβληθώ;» Μου είπε αυστηρά: «Τώρα σημασία έχει πώς θα το προσεγγίσεις. Αν αποβληθείς, θα συνεχίσεις να ακολουθείς τον Θεό; Αν έχεις όντως τύψεις, μετανόησε κι επιδίωξε την αλήθεια. Τότε η αποβολή θα είναι σωτηρία για σένα. Αν ξεγράψεις τον εαυτό σου επειδή αποβλήθηκες, θα εκτεθείς πλήρως και θα αποκλειστείς. Σκοπεύεις να πετάξεις λευκή πετσέτα; Δεν θες να επιδιώξεις την αλήθεια, να μετανοήσεις και να σώσεις το τέλος σου;» Τα λόγια του πατέρα μου με αφύπνισαν. Είχε δίκιο. Ακόμα κι αν με απέβαλλαν, δεν ήμουν ακόμα ένα δημιουργημένο ον; Κανείς δεν μπορούσε να με εμποδίσει να διαβάζω τα λόγια του Θεού και να αναζητώ την αλήθεια. Έπρεπε να μετανοήσω. Έσκυψα μπροστά στον Θεό και προσευχήθηκα: «Θεέ μου! Έφτασα σ’ αυτό το σημείο εξαιτίας του δικού μου σφάλματος και της δικής μου αποτυχίας να επιδιώξω την αλήθεια». Αργότερα, σκέφτηκα: «Μετά από τόσα χρόνια πίστης, γιατί δεν επιδίωξα ποτέ την αλήθεια, αλλά παρέμεινα ανίδεη μέχρι να αποβληθώ; Αν είχα προσπαθήσει λίγο να επιδιώξω την αλήθεια, τα πράγματα δεν θα είχαν φτάσει σ’ αυτό το σημείο!» Με κατέλαβαν οι τύψεις κι ο πόνος. Τότε σκέφτηκα τους Νινευίτες, που μετανόησαν και κέρδισαν το έλεος του Θεού. Έψαξα γρήγορα τα λόγια του Θεού και διάβασα αυτό: «Η έκφραση “κακός δρόμος” δεν αναφέρεται σε κάποια χούφτα κακών πράξεων, αλλά στο κακό από το οποίο πηγάζει η συμπεριφορά των ανθρώπων. “Η απομάκρυνση από τον κακό δρόμο” σημαίνει ότι οι εν λόγω άνθρωποι δεν θα διαπράξουν ποτέ ξανά τις συγκεκριμένες πράξεις. Με άλλα λόγια, ποτέ ξανά δεν θα συμπεριφερθούν με τον κακό αυτόν τρόπο· η μέθοδος, η πηγή, ο στόχος, η πρόθεση και η αρχή των ενεργειών τους έχουν όλα αλλάξει· ποτέ ξανά δεν θα χρησιμοποιήσουν εκείνες τις μεθόδους και αρχές για να χαρίσουν ευχαρίστηση και ευτυχία στις καρδιές τους. Το “εγκαταλείπουν” στο “εγκαταλείπουν τη βία των χεριών τους” σημαίνει να βάλουν κατά μέρος ή να πετάξουν, να χωρίσουν εντελώς από το παρελθόν και να μην γυρίσουν ποτέ πίσω. Όταν οι κάτοικοι της Νινευή εγκατέλειψαν τη βία των χεριών τους, τούτο απέδειξε και αντιπροσώπευσε την αληθινή μετάνοιά τους. Ο Θεός παρατηρεί τόσο την εξωτερική εμφάνιση των ανθρώπων, όσο και την καρδιά τους. Όταν ο Θεός παρατήρησε πέρα από κάθε αμφιβολία την αληθινή μετάνοια στις καρδιές των κατοίκων της Νινευή, καθώς και ότι είχαν αφήσει τους κακούς τρόπους τους και είχαν εγκαταλείψει τη βία των χεριών τους, άλλαξε γνώμη» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Β΄). Κι εγώ συγκινήθηκα πολύ. Οι Νινευίτες μετανόησαν και κέρδισαν το έλεος του Θεού. Δεν μετανόησαν επειδή εξομολογήθηκαν τις αμαρτίες τους με καλοπιάσματα ή επειδή εστίασαν στην εξωτερική συμπεριφορά. Και δεν ήταν απλώς μια στιγμιαία μετάνοια. Ήταν μια μεταμόρφωση του πώς ενεργούσαν, της αφετηρίας τους και των κινήτρων τους. Παραιτήθηκαν από τις προηγούμενες επιδιώξεις τους. Δεν άλλαξαν μόνο τη συμπεριφορά τους. Το πιο σημαντικό ήταν ότι μετανόησαν πραγματικά. Μόνο με μια τέτοια μετάνοια θα κερδίσεις το έλεος και τη συγχώρεση του Θεού. Τότε, σκεπτόμενη τον εαυτό μου, πάντα έλεγα ότι ήμουν αλαζόνας, μα δεν είχα χαλιναγωγήσει ποτέ την αλαζονική μου διάθεση. Ήξερα ότι έκανα κακό κι εργαζόμουν ενάντια στον Θεό, μα συνέχιζα την κακή μου συμπεριφορά. Είχα φτάσει στο σημείο να αποβληθώ, όχι επειδή είχα κάνει ένα-δύο κακά πράγματα, μα επειδή βάδιζα ανεξέλεγκτα στον δρόμο του κακού χωρίς μεταμέλεια. Ποτέ δεν είχα κάνει πράξη την αλήθεια ούτε είχα μετανοήσει. Ήξερα ότι η αλαζονική μου διάθεση ήταν σοβαρή και ότι είχα κάνει πολλές παραβάσεις, μα ποτέ δεν είχα προσπαθήσει να την επιλύσω με την αλήθεια. Πώς να μετανοήσω αληθινά χωρίς να διαλύσω την αλαζονική μου διάθεση; Αν δεν μετανοούσα αληθινά, τότε η αυτογνωσία μου δεν ήταν απλώς ένα απατηλό προσωπείο; Έπρεπε να γίνω σαν τους Νινευίτες. Έπρεπε να κάνω αυτοκριτική για τα κίνητρα, τους τρόπους και τις προθέσεις των πράξεών μου, και να μετανοήσω ενώπιον του Θεού.

Σκέφτηκα ότι πριν λίγες μέρες με εξέθεσε η μητέρα μου κι απομακρύνθηκα δύο φορές. Χάθηκα στις σκέψεις αυτές. «Γιατί έβλεπα ότι είχα αλαζονική διάθεση, μα μόλις συνέβαινε κάτι, βασιζόμουν στην αλαζονική μου διάθεση και αντιστεκόμουν στον Θεό;» Διάβασα αυτά τα λόγια του Θεού στην πνευματική μου άσκηση: «Αυτό συμβαίνει επειδή μέχρι ν’ αποδεχτούν οι άνθρωποι την αλήθεια και τη σωτηρία του Θεού, όλες οι ιδέες που αποδέχονται προέρχονται από τον Σατανά. Όλες οι σκέψεις, οι απόψεις και οι παραδοσιακές κουλτούρες που προκύπτουν από τον Σατανά —τι φέρνουν αυτά τα πράγματα στους ανθρώπους; Φέρνουν παραπλάνηση, διαφθορά, δουλεία, δεσμά, κάνουν τις σκέψεις της διεφθαρμένης ανθρωπότητας να είναι στενόμυαλες και ακραίες και τις απόψεις τους για τα πράγματα να είναι μονόπλευρες και μεροληπτικές, ακόμη και παράλογες και εξωφρενικές. Αυτή είναι ακριβώς η συνέπεια της διαφθοράς της ανθρωπότητας από τον Σατανά» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο (Μέρος πρώτο)]. «Αν, μέσα στην καρδιά σου, κατανοείς πραγματικά την αλήθεια, τότε θα γνωρίζεις πώς να κάνεις πράξη την αλήθεια και να υπακούς στον Θεό, και θα εισέλθεις φυσικά στο μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας. Αν το μονοπάτι στο οποίο βαδίζεις είναι το σωστό και συμφωνεί με το θέλημα του Θεού, τότε το έργο του Αγίου Πνεύματος δεν θα σε εγκαταλείψει —και σε μια τέτοια περίπτωση θα υπάρχουν όλο και λιγότερες πιθανότητες να προδώσεις τον Θεό. Χωρίς την αλήθεια, είναι εύκολο να πράξεις το κακό, και θα το κάνεις άθελά σου. Για παράδειγμα, αν έχεις αλαζονική και επηρμένη διάθεση, τότε το να σου λένε να μην εναντιώνεσαι στον Θεό δεν έχει καμία σημασία, δεν μπορείς να συγκρατηθείς, είναι πέρα από τον έλεγχό σου. Δεν θα το έκανες σκόπιμα, θα το έκανες υπό την κυριαρχία της αλαζονικής και επηρμένης φύσης σου. Η αλαζονεία και η έπαρσή σου θα σε ανάγκαζαν να κοιτάζεις τον Θεό αφ’ υψηλού και να Τον βλέπεις ως ανάξιο· θα σε έκαναν να εξυμνείς τον εαυτό σου, να επιδεικνύεσαι μονίμως· θα σε έκαναν να περιφρονείς τους άλλους, δεν θα άφηναν κανέναν στην καρδιά σου παρά μόνο τον εαυτό σου· θα σου στερούσαν τη θέση του Θεού στην καρδιά σου και τελικά θα σε έκαναν να καθίσεις στη θέση του Θεού και να απαιτείς από τους ανθρώπους να υποταχθούν σ΄ εσένα, θα σε έκαναν να τιμάς τις δικές σου σκέψεις, ιδέες και αντιλήψεις ως την αλήθεια. Τόσο κακό γίνεται από τους ανθρώπους όταν αυτοί κυριαρχούνται από την αλαζονική και υπεροπτική τους φύση! Για να επιλύσουν το πρόβλημα του να διαπράττουν το κακό, πρέπει πρώτα να διορθώσουν τη φύση τους. Χωρίς αλλαγή στη διάθεσή τους, δεν θα ήταν δυνατόν να βρεθεί ουσιαστική λύση σε αυτό το πρόβλημα» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο αναζητώντας την αλήθεια, μπορεί να επιτύχει κανείς αλλαγή στη διάθεσή του). Από τα λόγια Του, συνειδητοποίησα ότι πριν κερδίσω την αλήθεια, όλες οι σκέψεις και οι οπτικές μου προέρχονταν από τον Σατανά. Από παιδί, από όσα έμαθα στο σχολείο, από όσα μου δίδαξαν οι πρεσβύτεροι και από όσα με επηρέασαν κοινωνικά, ένιωθα ότι έπρεπε να είμαι το επίκεντρο των πάντων. Τα «Είμαι υπεράνω όλων» και «Μόνο εγώ κυριαρχώ» έγιναν οι επιδιώξεις μου, και τα λόγια με τα οποία ζούσα. Αντιμετώπιζα αυτές τις σατανικές φιλοσοφίες ως θετικές. Σε όποια ομάδα κι αν ήμουν, ήθελα να έχω τον τελευταίο λόγο, ήθελα να κατευθύνω τους άλλους και να τους κάνω να με ακούνε. Βλέποντας ότι ο επικεφαλής της ομάδας δεν με άκουγε και μου έκανε υποδείξεις, ενοχλήθηκα και τον έκρινα μπροστά στους αδελφούς και τις αδελφές. Για να τους κάνω όλους να με ακούνε, τους καταπίεζα με το υψηλό μου επίπεδο και τα προσόντα μου. Οι αδελφοί και οι αδελφές περιορίζονταν τόσο που δεν τολμούσαν να εκφράσουν τη γνώμη τους και απλώς με υπάκουαν σαν μαριονέτες. Έτσι, στο καθήκον μου επικρατούσε χάος. Ανάγκαζα τους άλλους να κάνουν ό,τι ήθελα και να με ακούνε. Δεν αποκάλυπτα απλώς μια μικρή αλαζονική διάθεση· ήμουν αλαζόνας πέραν κάθε λογικής. Ο Θεός δεν θα κρατούσε ποτέ έναν τόσο σατανικό άνθρωπο στον οίκο Του. Αν η εκκλησία με απέβαλλε, αυτό θα ήταν η δικαιοσύνη του Θεού! Ήμουν ευγνώμων στον Θεό και δεν είχα παράπονα. Ήξερα ότι είχα κάνει πολλές παραβάσεις και δεν θα μπορούσα ποτέ να επανορθώσω, και είχα γεμίσει τύψεις.

Αργότερα, σκέφτηκα ότι η μητέρα μου είπε να μη σκέφτομαι μόνο τις δύο απομακρύνσεις, μα και το μονοπάτι που ακολουθούσα όλα τα χρόνια της πίστης μου. Βρήκα κάποια σχετικά λόγια του Θεού. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Οι αντίχριστοι γεννιούνται χωρίς να αρέσκονται στο να ζουν σύμφωνα με τους κανόνες ή να ζουν μια συνηθισμένη ζωή, ή να παραμένουν ήσυχα στη θέση τους, ή να ζουν αξιοπρεπώς ως συνηθισμένοι άνθρωποι. Δεν είναι ευχαριστημένοι με το να είναι τέτοια άτομα. Έτσι, ανεξάρτητα από το τι εκφράζουν εξωτερικά, βαθιά μέσα τους δεν ικανοποιούνται ποτέ· πρέπει να κάνουν κάτι. Τι να κάνουν; Πράγματα που ο μέσος άνθρωπος δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί. Τους αρέσει να ξεχωρίζουν κατ’ αυτόν τον τρόπο, και για να το κάνουν αυτό, θα ήταν πρόθυμοι να περάσουν από κάποιες δυσκολίες και να πληρώσουν ένα τίμημα. “Οι νέοι αξιωματούχοι είναι πρόθυμοι να εντυπωσιάσουν”, λέει ένα ρητό: Πρέπει να κάνουν ένα μικρό θαύμα ή να δημιουργήσουν κάποια παρακαταθήκη για να αποδείξουν ότι είναι κάποιοι. Ποιο είναι το πιο σοβαρό πρόβλημα σε αυτό; Παρ’ όλο που εργάζονται στην εκκλησία, και παρ’ όλο που εργάζονται με το πρόσχημα ότι κάνουν το καθήκον τους, ποτέ δεν έχουν αναζητήσει από τον Θεό πώς πρέπει να γίνονται τα πράγματα, και ποτέ δεν έχουν διερευνήσει σοβαρά τι ορίζει ο οίκος του Θεού, ποιες είναι οι θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας, τι πρέπει να κάνουν για να ωφελήσουν το έργο του οίκου του Θεού, τι μπορεί να γίνει για να ωφεληθούν οι αδελφοί και οι αδελφές και να μην προσβληθεί ο Θεός, αλλά να κατατεθεί μαρτυρία γι’ Αυτόν, και για να σημειωθεί ομαλή πρόοδος στο έργο της εκκλησίας, έτσι ώστε αυτό να προχωρήσει χωρίς προβλήματα και χωρίς παραλείψεις. Ποτέ δεν ρωτάνε γι’ αυτά τα πράγματα ούτε τα διερευνούν. Δεν έχουν αυτά τα πράγματα στην καρδιά τους· η καρδιά τους δεν τα περιέχει αυτά τα πράγματα. Επομένως, για ποιο πράγμα ρωτάνε; Τι περιέχεται στην καρδιά τους; Αυτό που περιέχεται είναι το πώς να δείξουν τα ταλέντα τους στην εκκλησία, να δείξουν ότι είναι διαφορετικοί από όλους τους άλλους, να επιδείξουν τις ηγετικές τους ικανότητες, να δείξουν στους ανθρώπους ότι αποτελούν πυλώνα της εκκλησίας, ότι η εκκλησία δεν μπορεί να τα καταφέρει χωρίς αυτούς, ότι μόνο επειδή υπάρχουν άνθρωποι σαν αυτούς μπορεί να προχωρήσει ομαλά κάθε κομμάτι του έργου της εκκλησίας. Εξετάζοντας την έκφραση των αντίχριστων και την ορμή και τα κίνητρά τους για να κάνουν πράγματα, σε ποια θέση τοποθετούν τον εαυτό τους; Σε μια θέση πάνω από όλα τα άλλα. […] Ποιος είναι ο στόχος τους; Δεν είναι να κάνουν καλή δουλειά εκτελώντας το καθήκον τους ως δημιουργημένα όντα και δεν είναι να λάβουν υπόψη τους το φορτίο του Θεού. Αντίθετα, είναι να ελέγχουν τα πάντα ενώ υπηρετούν στην εκκλησία και υπηρετούν τους αδελφούς και τις αδελφές. Γιατί λέμε ότι θέλουν να ελέγχουν τα πάντα; Επειδή, καθώς ενεργούν, προσπαθούν πρώτα να καταλάβουν μια θέση για τον εαυτό τους, να κάνουν το όνομά τους γνωστό, να αποκτήσουν μεγάλη φήμη και την εξουσία να κάνουν κουμάντο και να παίρνουν αποφάσεις. Αν το καταφέρουν αυτό, μπορούν να αντικαταστήσουν τον Θεό και να τον μετατρέψουν σε ανδρείκελο. Μέσα στη σφαίρα επιρροής τους, προσπαθούν να μετατρέψουν τον ενσαρκωμένο Θεό σε μαριονέτα· αυτό είναι το να βάζεις τον εαυτό σου πάνω απ’ όλα. Αυτό δεν κάνουν οι αντίχριστοι; Αυτή είναι η συμπεριφορά των αντίχριστων» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο (Μέρος δέκατο)]. Αποκάλυπταν την ακριβή μου κατάσταση. Ήμουν πιστή πάνω από μια δεκαετία, μα ποτέ δεν μου αρκούσε να είμαι συνηθισμένη. Όπου κι αν πήγαινα, όποιο καθήκον κι αν έκανα, πάντα ήθελα να είμαι η καλύτερη. Στα πρώτα μου χρόνια ως πιστή, πότιζα τους νεοφώτιστους στην εκκλησία. Για να αποδείξω την αξία μου, εξοπλίστηκα με την αλήθεια των οραμάτων για να επιλύω τα ζητήματα των νεοφώτιστων. Ανεξάρτητα από τα εμπόδια, ποτέ δεν παραπονέθηκα για τις δυσκολίες. Αφού έγινα επικεφαλής εκκλησίας, επιδίωξα να ξεχωρίσω από το πλήθος. Μετά, όταν έκανα παραγωγή βίντεο, για να ξεχωρίσω, δούλευα μέρα-νύχτα, κατέβαλα προσπάθεια σε αρχές και δεξιότητες και τελικά πήρα προαγωγή και επαίνους από τους επικεφαλής και τους άλλους, και έτσι παρασύρθηκα κι άλλο. Ένιωθα ότι ήμουν αναντικατάστατο ταλέντο για την εκκλησία, και θεωρούσα ξεδιάντροπα τον εαυτό μου ως τη ραχοκοκαλιά της ομάδας. Ήμουν αυταρχική και δεσποτική στην ομάδα. Αφού απομακρύνθηκα, αναγνώρισα μόνο ότι ήμουν αλαζόνας και ότι είχα πράξει κακό, μα δεν αναλογίστηκα τη συμπεριφορά ή το μονοπάτι μου. Όταν επέστρεψα στη δημιουργία βίντεο, είχα τα ίδια προβλήματα. Γιατί ήμουν τόσο αλαζόνας και δεν υποτασσόμουν σε κανέναν; Γιατί δεν άκουγα τις ιδέες κανενός άλλου; Γιατί ήθελα να έχω τον τελευταίο λόγο και να με ακούνε όλοι; Επειδή ήμουν πολύ αλαζόνας και δεν ήθελα να είμαι συνηθισμένος άνθρωπος. Ήθελα να είμαι πάνω απ’ τους άλλους, να με ακούνε. Διέφερε η διάθεσή μου από τη διάθεση αντίχριστου «να βάζεις τον εαυτό σου πάνω απ’ όλα» που αποκαλύπτει ο Θεός; Τότε, είδα ότι αν και ήμουν πιστή όλα αυτά τα χρόνια, η σατανική μου διάθεση δεν είχε αλλάξει, είχα μια ισχυρή διάθεση αντίχριστου. Όταν άκουσα ότι η εκκλησία θα με απέβαλλε, αισθάνθηκα αδικημένη, λες και ο Θεός δεν έπρεπε να με απορρίψει επειδή πίστευα τόσα χρόνια. Στ’ αλήθεια, δεν ήμουν κάποια που αναζητούσε την αλήθεια. Αναζητούσα το όνομα και το κέρδος —είχα επιλέξει το λάθος μονοπάτι. Γι’ αυτό μετά από δέκα χρόνια και πλέον, δεν είχα κερδίσει καμία αλήθεια. Ποιος έφταιγε γι’ αυτό; Εγώ έφταιγα που δεν αναζητούσα την αλήθεια! Επίσης, αν σκεφτούμε τις παραβάσεις και τις κακές πράξεις μου τόσα χρόνια, η αποβολή μου απ’ την εκκλησία ήταν η δικαιοσύνη του Θεού! Ζούσα με την αλαζονική μου διάθεση. Δεν είχα μόνο διαταράξει σοβαρά το έργο μας, αλλά είχα περιορίσει και πληγώσει τους άλλους. Δεν είχα ανθρώπινη φύση! Με βάση την ουσία, τη διάθεσή μου και τα κακά που είχα κάνει, έπρεπε να αποβληθώ. Σ’ εκείνο το σημείο, δεν εξέτασα αν θα με απέβαλλε η εκκλησία ή όχι. Έπρεπε να επιδιώξω την αλήθεια και να επιλύσω τη διεφθαρμένη μου διάθεση.

Αργότερα, η εκκλησία κανόνισε να συναθροιστώ με κάποιους άλλους που είχαν απομονωθεί για αυτοκριτική. Βρήκα λόγια του Θεού για να εκθέσω τη διαφθορά και την κακή συμπεριφορά μου, για να τους δείξω ότι βρισκόμουν στο μονοπάτι του αντίχριστου, ότι ήμουν σαν τον Σατανά, και ότι η αποβολή μου θα ήταν η δικαιοσύνη του Θεού. Τους είπα, επίσης: «Πρέπει να μετανοήσουμε πραγματικά. Όποια κι αν είναι η έκβασή μας, ας ακολουθήσουμε τον Θεό και ας κάνουμε το καθήκον μας». Κατόπιν, δεν ήμουν τόσο αλαζόνας όσο πριν. Στις αλληλεπιδράσεις μου δεν ήθελα πια να έχω τον τελευταίο λόγο. Στα προβλήματα, αναζητούσα τις προτάσεις των άλλων. Είχα στον νου μου να αρνηθώ τον εαυτό μου και να κοιτάζω τα προτερήματα των άλλων, και χωρίς να το συνειδητοποιήσω, έγινα πολύ πιο ταπεινή. Μετά από λίγους μήνες, η εκκλησία αξιολόγησε τη συμπεριφορά μου και διαπίστωσε ότι είχα σοβαρή διάθεση αντίχριστου, αλλά όχι τέτοια ουσία, και έτσι δεν αποβλήθηκα. Αργότερα, βλέποντας ότι είχα κάποια αυτογνωσία και μετάνοια, η εκκλησία μού όρισε και πάλι ένα καθήκον. Όταν το άκουσα, κατακλύστηκα από συναισθήματα και τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα. Σκέφτηκα τα λόγια του Θεού: «Η διάθεση του Θεού είναι ζωτική και ολοφάνερη, Αυτός δε αλλάζει τις σκέψεις και τη στάση Του ανάλογα με τον τρόπο εξέλιξης των πραγμάτων. Η μεταβολή της στάσης Του προς τους κατοίκους της Νινευή διδάσκει στην ανθρωπότητα ότι έχει τις δικές Του σκέψεις και ιδέες· δεν είναι ρομπότ ούτε πήλινο αγαλματάκι, αλλά ο ίδιος ο ζωντανός Θεός. Μπορούσε να είναι θυμωμένος με τους ανθρώπους της Νινευή, ακριβώς όπως μπορούσε να συγχωρήσει το παρελθόν τους λόγω της στάσης τους· μπορούσε να αποφασίσει να φέρει δυστυχίες στους κατοίκους της Νινευή και μπορούσε, επίσης να αλλάξει την απόφασή Του χάρη στη μετάνοιά τους. Στους ανθρώπους αρέσει να εφαρμόζουν αυστηρά κανόνες, και να χρησιμοποιούν αυτούς τους κανόνες για να οριοθετήσουν και να ορίσουν τον Θεό, όπως και τους αρέσει να χρησιμοποιούν τύπους προκειμένου να επιχειρήσουν να κατανοήσουν τη διάθεση του Θεού. Γι’ αυτό, όσον αφορά τον τομέα της ανθρώπινης σκέψης, ο Θεός δεν σκέφτεται ούτε και διαθέτει καμιά ουσιαστική ιδέα. Όμως, στην πραγματικότητα, οι σκέψεις του Θεού τελούν υπό συνεχή μεταβολή, ανάλογα με τις αλλαγές στα πράγματα και τα περιβάλλοντα. Κατά τη διάρκεια της μεταβολής των σκέψεων αυτών, αποκαλύπτονται διαφορετικές πτυχές της ουσίας του Θεού. Κατά τη διάρκεια της διαδικασίας μεταβολής, τη στιγμή ακριβώς που ο Θεός αλλάζει γνώμη, αυτό που δείχνει στο ανθρώπινο γένος είναι η αληθινή ύπαρξη της ζωής Του, καθώς και ότι η δίκαιη διάθεσή Του είναι γεμάτη δυναμική ζωτικότητα. Ταυτόχρονα, ο Θεός χρησιμοποιεί τις ίδιες τις αληθινές Του αποκαλύψεις, προκειμένου να αποδείξει στην ανθρωπότητα την πραγματικότητα της ύπαρξης της οργής, του ελέους, της στοργικότητας και της ανεκτικότητάς Του» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Β΄). Η δίκαιη διάθεσή Του είναι τόσο δυναμική και γεμάτη ζωντάνια. Είτε είναι οργή, είτε μεγαλείο, είτε έλεος, είτε αγάπη, είναι όλα αληθινά. Εκφράζει τη διάθεσή Του λίγο-λίγο με βάση τη στάση του ανθρώπου προς Αυτόν και προς την αλήθεια. Όταν ήμουν στο δικό μου μονοπάτι, ο Θεός έθετε καταστάσεις για να με εκθέσει, να με πατάξει και να με πειθαρχήσει, μα εγώ δεν μετανόησα, δεν έκανα αυτοκριτική και παρέμεινα αδιάλλακτη. Μόνο όταν έφτασα στο σημείο να αποβληθώ, ξύπνησα και άρχισα να κάνω αυτοκριτική. Μόλις κατανόησα κι ένιωσα αηδία για τον εαυτό μου, και ήθελα να αφήσω τις λανθασμένες επιδιώξεις μου και να στραφώ ξανά προς τον Θεό, Αυτός μου έδειξε έλεος και μου έδωσε άλλη μια ευκαιρία να μετανοήσω. Είτε ήταν η οργή, η κατάρα, το έλεος ή η ανοχή του Θεού, ήταν όλα η πραγματική εκδήλωση της δίκαιης διάθεσής Του. Η διάθεση του Θεού εκφράζεται προς εμένα βάσει της στάσης μου απέναντι σ’ Αυτόν και την αλήθεια. Επίσης, βίωσα αληθινά ότι η διάθεση του Θεού είναι γεμάτη δυναμική ζωτικότητα. Ήταν πάντα δίπλα μου, παρατηρώντας κάθε μου λέξη και πράξη. Όποιες σκέψεις κι αν έκανα, όπως κι αν ενεργούσα, ο Θεός είχε άποψη. Αν δεν ερχόμουν αντιμέτωπη με την αποπομπή μου, η αδρανής, άκαμπτη καρδιά μου ακόμα δεν θα είχε αλλάξει, και δεν θα είχα κάνει πραγματικά αυτοκριτική. Χωρίς τη σκληρή συμμόρφωση και την πειθαρχία του Θεού, θα γινόμουν μόνο πιο αλαζονική και θα αντιστεκόμουν περισσότερο στον Θεό, και τελικά θα είχα τιμωρηθεί. Αυτή η εμπειρία έφερε αλλαγή στη ζωή μου ως πιστή. Είδα τις ειλικρινείς προθέσεις Του και ένιωσα την αγάπη και τη σωτηρία Του.

Πέρσι το καλοκαίρι, η εκκλησία μού ανέθεσε το έργο των βίντεο. Μια φορά, κόλλησα σε μια ιδέα για ένα βίντεο, κι εκείνη τη στιγμή, μια αδελφή ήρθε σ’ εμένα. Όταν έμαθε τη δυσκολία μου, είπε τη γνώμη της. Την άκουσα και ένιωσα ότι αυτά που είπε δεν ήταν αυτό που ήθελα, και την περιφρόνησα λίγο. Σκέφτηκα: «Δεν έχω καταλήξει σε κάποια ιδέα μετά από τόση σκέψη, εσύ δεν έχεις κάνει καν αυτό το καθήκον, οπότε πώς γίνεται να έχεις καλές προτάσεις;» Δεν ήθελα ν’ ακούσω άλλα. Σ’ αυτό το σημείο, συνειδητοποίησα ότι φούντωνε ξανά η αλαζονική μου διάθεση, έτσι προσευχήθηκα γρήγορα στον Θεό μέσα μου, και σκέφτηκα κάποια λόγια Του που είχα διαβάσει πρόσφατα: «Το μονοπάτι προς την τελείωση κατακτάται μέσω της υπακοής σου στο έργο του Αγίου Πνεύματος. Εσύ δεν γνωρίζεις μέσω τίνος ανθρώπου ο Θεός θα εργαστεί για την τελείωσή σου, ούτε μέσα από ποιο άτομο, περιστατικό ή πράγμα θα σου επιτρέψει Εκείνος να αποκτήσεις ή να δεις πράγματα. Εάν μπορείς να βαδίσεις σε αυτόν τον σωστό δρόμο, τούτο δείχνει ότι έχεις πολλές ελπίδες να τελειωθείς από τον Θεό. Εάν δεν μπορείς, τούτο δείχνει ότι το μέλλον σου είναι ζοφερό, στερούμενο φωτός» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Εκείνοι που υπακούουν στον Θεό με ειλικρινή καρδιά θα κερδηθούν σίγουρα από τον Θεό). Είδα ότι πραγματικά δεν είχα λογική. Η αδελφή δεν θα μπορούσε να κάνει καλές προτάσεις χωρίς εμπειρία στο καθήκον. Αυτή ήταν η δική μου κρίση και δεν συμφωνούσε με τα λόγια του Θεού. Νόμιζα ότι είχα μυαλό, χαρίσματα, αλλά αν δεν με καθοδηγούσε ο Θεός, όσο κι αν προσπαθούσα, δεν έβρισκα καμία ιδέα. Σκέφτηκα τις παλιές αποτυχίες μου και δεν τολμούσα να πιστέψω ξανά στον εαυτό μου. Ίσως το Άγιο Πνεύμα να οδηγούσε ή να φώτιζε αυτήν την αδελφή, δεν έπρεπε να είμαι αλαζόνας ή να την οριοθετώ. Άρχισα ακούω προσεκτικά τις υποδείξεις της αδελφής, και χωρίς να το συνειδητοποιήσω, πήρα κάποια έμπνευση από τη συζήτησή μας και η σκέψη μου έγινε πιο ξεκάθαρη. Ευχαρίστησα πραγματικά τον Θεό! Όσο το βίωνα αυτό, τόσο ένιωθα ότι ήμουν πολύ αλαζόνας. Είδα ότι είχα διαφθαρεί τόσο από τον Σατανά και ότι η αλαζονική μου φύση είχε ριζώσει τόσο βαθιά, και μίσησα κι άλλο τον εαυτό μου, μα ήξερα ότι δεν γινόταν να διαλύσω αμέσως την αλαζονική φύση μου, ότι αυτό θα επιλυόταν μέσω επανειλημμένης κρίσης και κλαδέματος απ’ τον Θεό. Προσευχόμουν συχνά στον Θεό να με συμμορφώσει και να με πειθαρχήσει, και ορκιζόμουν ότι όσο κι αν υπέφερα, θα συνέχιζα να επιδιώκω την αλήθεια, να κάνω το καθήκον μου και να παρηγορώ την καρδιά του Θεού.