«Στη ζωή του, εάν ο άνθρωπος επιθυμεί να καθαρθεί και να επιτύχει αλλαγές στη διάθεσή του, αν θέλει να βιώσει μια ζωή με νόημα και να εκπληρώσει το καθήκον του ως πλάσμα, τότε πρέπει να δεχτεί την παίδευση και την κρίση του Θεού, και δεν πρέπει να επιτρέψει στην πειθαρχία και στα πλήγματα του Θεού να απομακρυνθούν απ’ αυτόν, ώστε να μπορεί να απελευθερωθεί από τη χειραγώγηση και την επιρροή του Σατανά και να ζήσει υπό το φως του Θεού. Να γνωρίζεις ότι η παίδευση και η κρίση του Θεού είναι το φως, είναι το φως της σωτηρίας του ανθρώπου, και ότι δεν υπάρχει καλύτερη ευλογία, χάρη ή προστασία για τον άνθρωπο».

Από το «Ακολουθήστε τον Αμνό και τραγουδήστε νέα τραγούδια», Η παίδευση και κρίση του Θεού είναι το φως της σωτηρίας του ανθρώπου

Κάθε φορά που ψάλλω αυτόν τον ύμνο, θυμάμαι μια εμπειρία όταν ήμουν νέα στην πίστη. Τότε, τα λόγια του Θεού «Η παίδευση και η κρίση του Θεού είναι το φως, είναι το φως της σωτηρίας του ανθρώπου, και δεν υπάρχει καλύτερη ευλογία, χάρη ή προστασία για τον άνθρωπο» δεν μου ήταν εντελώς σαφή. Ένιωθα πως πρέπει να είναι οδυνηρό να υπομένεις κρίση και παίδευση, άρα γιατί ο Θεός έλεγε πως αποτελούσαν προστασία και ευλογία για την ανθρωπότητα; Αργότερα, βίωσα την κρίση των λόγων του Θεού, κλαδεύτηκα και αντιμετωπίστηκα, έτσι το κατανόησα προσωπικά και ένιωσα πόσο πρακτικά είναι τα λόγια του Θεού.

Θυμάμαι στα τέλη Ιουνίου του 2015, εκλέχτηκα ιεροκήρυκας σε πέντε διαφορετικές εκκλησίες. Αρχικά, ήμουν νευρική στις συναθροίσεις με τους επικεφαλής και διακόνους αυτών των εκκλησιών, ανησυχούσα πως η κατανόησή μου για την αλήθεια ήταν πολύ ρηχή και δεν θα βοηθούσα τους άλλους. Έτσι, προετοιμαζόμουν πριν από κάθε συνάθροιση, λαμβάνοντας σοβαρά υπόψη τα λόγια του Θεού που θα συζητούσαμε. Μετά τη συναναστροφή των λόγων του Θεού, ρωτούσα τους άλλους τι δυσκολίες είχαν. Ανησυχούσα πως θα ανέφεραν ζητήματα για τα οποία δεν είχα εμπειρία και δεν θα ήξερα τι να απαντήσω, έτσι προσευχόμουν στον Θεό να με καθοδηγήσει να είμαι έντιμη και να συναναστρέφομαι μόνον όσα κατανοούσα. Αν δεν καταλάβαινα, ήμουν ειλικρινής με όλους για το ότι δεν είχα ιδέα, και αργότερα, προσευχόμουν και αναζητούσα περισσότερο. Κάνοντας πράξη αυτόν τον τρόπο για ένα διάστημα, σταδιακά κατανόησα κάποιες αρχές του έργου της εκκλησίας κι έμαθα περισσότερο τη δουλειά. Ένιωθα μεγαλύτερο ενθουσιασμό από πριν και εργαζόμουν πάρα πολλές ώρες. Δεν φοβόμουν πια τόσο στις συναθροίσεις με τους επικεφαλής εκκλησίας και είχα κάποια ιδέα για το πώς να επιλύω ζητήματα. Μερικές φορές, όταν οι αδελφοί και οι αδελφές έλεγαν πως αν και ήμουν πολύ νέα και δεν πίστευα καιρό, ήμουν γεμάτη πίστη και ικανή να υποφέρω και να πληρώνω κάποιο τίμημα, πως επιδίωκα την αλήθεια, ένιωθα μεγάλη ικανοποίηση. Λίγο αργότερα, διεξήγαγα κάποιες εκλογές της εκκλησίας. Εκλέγονταν συνεχώς επικεφαλής και εργάτες των εκκλησιών που διηύθυνα. Βλέποντας αυτήν την εξέλιξη, ένιωθα πως είχα κάνει καλή δουλειά, άρα δικαιολογημένα είχα εκλεγεί ιεροκήρυκας! Πως αυτό οφειλόταν στο ότι είχα καλό επίπεδο και ήμουν χαρισματική.

Έπειτα, τέλη Αυγούστου του 2015, ενώ ένιωθα πως έκανα πολύ καλή δουλειά στο καθήκον μου, μια ανώτερη επικεφαλής μού είπε πως επειδή ήμουν νέα, η ανθρώπινη φύση μου δεν είχε ωριμάσει, και δεν είχα εμπειρία ζωής, δεν μπορούσα να επιλύσω προβλήματα των αδελφών, έτσι βάση αρχής, δεν ήμουν κατάλληλη για ιεροκήρυκας κι έπρεπε να εκπαιδευτώ ως επικεφαλής εκκλησίας. Τότε δεν τόλμησα να πω κάτι, όμως ένιωθα εντελώς καταβεβλημένη. Ένιωθα πως αν και δεν είχα μεγάλη εμπειρία ζωής, είχα κάνει μεγάλη πρόοδο από τότε που έγινα ιεροκήρυκας και είχα μάθει αρκετές αρχές του έργου της εκκλησίας. Πρόσφατα μάλιστα, είχα διεξαγάγει μόνη μου εκλογές της εκκλησίας και οι άλλοι έλεγαν πως επιδίωκα την αλήθεια. Ένιωθα πως αυτή η αναπροσαρμογή στο καθήκον μου δεν ήταν δίκαιη. Επίσης, η κατανόηση και το επίπεδό μου δεν ήταν άσχημα και ανταποκρινόμουν και μάθαινα πιο γρήγορα από τους συνεργάτες μου, άρα έπρεπε να είχα μεγαλύτερες πιθανότητες ανέλιξης. Εξάλλου, ήμουν η μόνη ανάμεσα στους ιεροκήρυκες χωρίς οικογενειακά ζητήματα. Πίστευα με όλη μου την καρδιά και μπορούσα να υποφέρω και να πληρώνω ένα τίμημα στο καθήκον μου, άρα γιατί μεταφέρθηκα;

Για αρκετές μέρες, σκεφτόμουν μόνο αυτό και δεν μπορούσα να βρω εσωτερική γαλήνη. Προσήλθα και προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου, μεταφέρθηκα από το καθήκον μου. Ποιο είναι το δίδαγμα σ’ αυτό; Δεν βλέπω το πρόβλημά μου. Καθοδήγησέ με». Έπειτα, διάβασα ένα χωρίο των λόγων του Θεού: «Όταν αντιμετωπίζεις αληθινά προβλήματα της ζωής, πώς πρέπει να γνωρίζεις και να κατανοείς την εξουσία και την κυριαρχία του Θεού; Όταν είσαι αντιμέτωπος με αυτά τα προβλήματα και δεν γνωρίζεις πώς να τα κατανοήσεις, να τα χειριστείς και να τα βιώσεις, ποια στάση πρέπει να υιοθετείς για να επιδείξεις την πρόθεσή σου να υποταχθείς, την επιθυμία σου να υποταχθείς και την πραγματικότητα της υποταγής σου στην κυριαρχία και τις διευθετήσεις του Θεού; Πρώτα, πρέπει να μάθεις να περιμένεις· έπειτα, πρέπει να μάθεις να αναζητάς· στη συνέχεια, πρέπει να μάθεις να υποτάσσεσαι. Το να “περιμένεις” σημαίνει να περιμένεις τον χρόνο του Θεού, να περιμένεις τους ανθρώπους, τα γεγονότα και τα πράγματα που Αυτός έχει διευθετήσει για σένα, όπως και να περιμένεις να σου αποκαλυφθεί σταδιακά το θέλημά Του. Το να “αναζητάς” σημαίνει να παρατηρείς και να κατανοείς τις καλόκαρδες προθέσεις του Θεού για σένα μέσω των ανθρώπων, των γεγονότων και των πραγμάτων που Αυτός έχει καθορίσει, να κατανοείς την αλήθεια μέσω αυτών, να κατανοείς τι πρέπει να κατορθώσουν οι άνθρωποι και ποιες οδούς πρέπει να ακολουθούν, να κατανοείς ποια αποτελέσματα και ποια κατορθώματα έχει ο Θεός σκοπό να επιτύχει στους ανθρώπους. Το να “υποτάσσεσαι”, φυσικά, αναφέρεται στο να δέχεσαι τους ανθρώπους, τα γεγονότα και τα πράγματα που έχει ενορχηστρώσει ο Θεός, να δέχεσαι την κυριαρχία Του και, μέσα από αυτά, να μαθαίνεις πώς υπαγορεύει ο Δημιουργός τη μοίρα του ανθρώπου, πώς παρέχει στον άνθρωπο τη ζωή Του, πώς ενσωματώνει την αλήθεια μέσα στον άνθρωπο» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Γ΄). Κατάλαβα επίσης πως το καθήκον μου είχε αλλάξει, και παρόλο που δεν κατανοούσα το θέλημα του Θεού ούτε ποιο ήταν το δίδαγμα, έπρεπε τουλάχιστον να έχω στάση υποταγής, να περιμένω και να αναζητώ το θέλημα του Θεού. Αν ήμουν συνεχώς δυσαρεστημένη, δεν δυσκόλευα τους άλλους, αλλά επαναστατούσα απέναντι στον Θεό. Αργότερα, προσευχήθηκα στον Θεό, έτοιμη να υποταχτώ και να βάλω τα δυνατά μου ως επικεφαλής εκκλησίας.

Τότε, δύο μήνες αργότερα, η συνεργάτιδά μου, αδελφή Κρίστα, μου είπε πως άκουσε πως στις εκλογές των εκκλησιών για ιεροκήρυκα, η ανώτερη επικεφαλής είχε διορίσει υποψήφιους. Όταν το άκουσα, δεν μπορούσα να ηρεμίσω. Αμέσως απάντησα: «Τι; Διόρισε υποψήφιους; Οι αρχές εκλογής αναφέρουν σαφώς πως κανείς δεν επιτρέπεται να διορίζει υποψήφιους, πως αυτό είναι κάτι που κάνει ο Σατανάς, ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας. Αυτό αποτελεί παράβαση των αρχών». Η συνεργάτιδά μου έσπευσε να απαντήσει: «Αυτό άκουσα, αλλά δεν ξέρω αν είναι αλήθεια. Μην πας να το διαδόσεις». Όταν το είπε αυτό, συμφώνησα στα λόγια, όμως συνέχιζα να το σκέφτομαι. Δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά, άρα αν η ανώτερη επικεφαλής δεν το είχε κάνει, γιατί να το επινοήσει κάποιος εσκεμμένα; Πρέπει να το έκανε και να μαθεύτηκε, και γι’ αυτό συζητιόταν το θέμα. Πριν ήμουν ιεροκήρυκας και αυτή με μετέφερε απ’ τη θέση μου, και τώρα, διόριζε υποψήφιους. Πραγματικά, δεν ενεργούσε βάσει αρχών. Κι έτσι, το ανέφερα στη επικεφαλής μιας άλλης εκκλησίας, την αδελφή Λίζα. Λίγο αργότερα, η αδελφή Λίζα μού είπε πως είχε γίνει μια παρανόηση για το ζήτημα σε μια συνάντηση συνεργατών. Η ανώτερη επικεφαλής είχε επιλέξει άτομα για τις εκλογές μέσα από τους κάπως καλύτερους επικεφαλής εκκλησίας. Αυτό δεν αποτελούσε διορισμό υποψηφίων. Η ανώτερη επικεφαλής είπε επίσης πως διαδίδοντας εσκεμμένα αυτήν τη φήμη, διατάρασσα το έργο της εκκλησίας. Όταν το άκουσα, ένιωσα πολύ αδικημένη, και πως δεν ήταν αυτό το κίνητρό μου. Είπα εν συντομία όσα ήξερα στην αδελφή Λίζα. Με τι μούτρα θα εμφανιζόμουν μετά την κατηγορία της ανώτερης επικεφαλής πως είχα κίνητρα μπροστά σε όλους; Όσο το σκεφτόμουν, τόσο ένιωθα αδικημένη και δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Προσευχόμουν συνεχώς στον Θεό να με καθοδηγήσει για να διδαχτώ. Για λίγες μέρες, ήμουν πολύ μελαγχολική και στενοχωρημένη και δεν είχα ενέργεια για τίποτα. Τότε, σε μια συνάθροιση, διάβασα κάτι στο «Προειδοποίηση σε όσους δεν κάνουν πράξη την αλήθεια» που με έκανε να κατανοήσω κάπως τον εαυτό μου. Τα λόγια του Θεού λένε: «Όσοι από τους αδελφούς και τις αδελφές εκπέμπουν συνεχώς την αρνητικότητά τους, είναι υπηρέτες του Σατανά και αναστατώνουν την εκκλησία. Αυτού του είδους οι άνθρωποι πρέπει μια μέρα να αποβληθούν και να εξαλειφθούν. Εάν οι άνθρωποι, στην πίστη τους στον Θεό, δεν έχουν μέσα στην καρδιά τους σεβασμό γι’ Αυτόν, αν η καρδιά τους δεν είναι υπάκουη προς Αυτόν, τότε, όχι μόνο δεν θα είναι σε θέση να επιτελέσουν οποιοδήποτε έργο γι’ Αυτόν, αλλά, αντιθέτως, θα καταστούν αυτοί που αναστατώνουν το έργο Του και Τον αψηφούν. […] Οι άνθρωποι που πιστεύουν αληθινά στον Θεό Τον έχουν πάντα στην καρδιά τους, και η καρδιά τους είναι πάντα γεμάτη με σεβασμό και αγάπη γι’ Αυτόν. Όσοι πιστεύουν στον Θεό θα πρέπει να ενεργούν με προσοχή και σύνεση, και όλα όσα κάνουν θα πρέπει να συνάδουν με τις απαιτήσεις του Θεού και να μπορούν να ικανοποιήσουν την καρδιά Του. Δεν θα πρέπει να είναι ισχυρογνώμονες, κάνοντας ό,τι θέλουν· τούτο δεν ταιριάζει στο ήθος των αγίων. Οι άνθρωποι δεν πρέπει να παθαίνουν αμόκ, να ανεμίζουν το λάβαρο του Θεού προς κάθε κατεύθυνση, ενώ παράλληλα παρελαύνουν αλαζονικά παντού και εξαπατούν τους πάντες· αυτό είναι το πλέον επαναστατικό είδος συμπεριφοράς. Οι οικογένειες έχουν τους κανόνες τους και τα έθνη έχουν τους νόμους τους —δεν ισχύει αυτό, και με το παραπάνω, στον οίκο του Θεού; Δεν είναι τα πρότυπα ακόμη πιο αυστηρά; Δεν υπάρχουν ακόμη περισσότερα διοικητικά διατάγματα; Οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι να κάνουν αυτό που θέλουν, αλλά τα διοικητικά διατάγματα του Θεού δεν μπορούν να τροποποιούνται κατά βούληση. Ο Θεός είναι ένας Θεός που δεν ανέχεται προσβολές από τους ανθρώπους· είναι ένας Θεός που θανατώνει τους ανθρώπους. Στ’ αλήθεια, δεν το ξέρουν ήδη αυτό οι άνθρωποι;» (Ο Λόγος Ενσαρκώνεται). Τα λόγια του Θεού «υπηρέτες του Σατανά» και «αναστατώνουν την εκκλησία» ήταν πολύ οδυνηρά και τρομακτικά. Βάσει των λόγων του Θεού, λέγοντας στην αδελφή Λίζα πως η ανώτερη επικεφαλής διόριζε υποψηφίους χωρίς να κατανοώ πλήρως την κατάσταση, το διέδιδα και έσπερνα τη διχόνοια εσκεμμένα. Η αδελφή Κρίστα με προειδοποίησε σαφώς πως ήταν κάτι που είχε ακούσει και δεν ήξερε αν ήταν αλήθεια, όμως εγώ γύρισα και το είπα στην αδελφή Λίζα. Ήθελα να μάθουν κι άλλοι πως η ανώτερη επικεφαλής δεν ενεργούσε βάσει αρχής, πως σε κάτι τόσο σημαντικό όπως οι εκλογές, διόριζε υποψηφίους, ενεργούσε κρυφά, ώστε να τους προκαταλάβω εναντίον της. Με τον τρόπο αυτόν, ουσιαστικά υπονόμευα την ανώτερη επικεφαλής, ενεργούσα ως τσιράκι του Σατανά και διατάρασσα το έργο της εκκλησίας. Αργότερα, διάβασα ένα άλλο χωρίο των λόγων του Θεού: «Όσοι ανήκουν στον Σατανά θα επιστραφούν στον Σατανά, ενώ όσοι ανήκουν στον Θεό θα στραφούν σίγουρα στην αναζήτηση της αλήθειας· τούτο έχει καθοριστεί από τη φύση τους. Ας χαθούν όλοι όσοι ακολουθούν τον Σατανά! Δεν θα υπάρξει καθόλου οίκτος προς αυτού του είδους τους ανθρώπους. Ας λάβουν παροχές όσοι αναζητούν την αλήθεια, και είθε να απολαύσουν τον λόγο του Θεού μέχρι να ευχαριστηθεί η καρδιά τους. Ο Θεός είναι δίκαιος· δεν θα έδειχνε μεροληψία σε κανέναν. Εάν είσαι διάβολος, τότε είσαι ανίκανος να κάνεις πράξη την αλήθεια· εάν είσαι κάποιος που αναζητά την αλήθεια, τότε είναι βέβαιο ότι ο Σατανάς δεν πρόκειται να σε αιχμαλωτίσει. Τούτο είναι πέραν κάθε αμφιβολίας» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Προειδοποίηση σε όσους δεν κάνουν πράξη την αλήθεια). Διαβάζοντας τα λόγια του Θεού «Ας χαθούν όλοι όσοι ακολουθούν τον Σατανά», άρχισα να τρέμω από φόβο. Αν δεν μετανοούσα, αλλά συνέχιζα να κάνω ό,τι μου κάπνιζε και να ενεργώ ως τσιράκι του Σατανά, ο Θεός τελικά θα με εξέθετε και θα με εξάλειφε. Συλλογίστηκα το εξής: «Όσοι ανήκουν στον Σατανά θα επιστραφούν στον Σατανά, ενώ όσοι ανήκουν στον Θεό θα στραφούν σίγουρα στην αναζήτηση της αλήθειας». Αν δεν αναζητούσα την αλήθεια για να θίξω τις παραβάσεις μου και να γνωρίσω τον εαυτό μου, θα κέρδιζα το έλεος του Θεού; Έπειτα αναρωτήθηκα γιατί αντέδρασα έτσι έντονα όταν η αδελφή Κρίστα μού είπε πως η ανώτερη επικεφαλής είχε διορίσει υποψήφιους. Δύο μήνες πριν, όταν είχε αλλάξει το καθήκον μου, ήμουν πολύ δυσαρεστημένη και προκατειλημμένη εναντίον της ανώτερης επικεφαλής. Έτσι, όταν άκουσα κάποιον να λέει πως η ανώτερη επικεφαλής διόριζε υποψήφιους, ένιωσα πως σίγουρα δεν ενεργούσε βάσει αρχής, έτσι το είπα στην αδελφή Λίζα για να την πάρω με το μέρος μου και να την προκαταλάβω εναντίον της. Έκρινα εσκεμμένα την ανώτερη επικεφαλής και υπήρχε ένα στοιχείο εκδίκησης σ’ αυτό. Το κίνητρό μου ήταν πολύ ποταπό και μοχθηρό! Μόλις είδα την άσχημη πλευρά του εαυτού μου, με κυρίεψαν οι τύψεις. Αν η ανώτερη επικεφαλής δεν είχε αναλύσει αμέσως την ουσία των ενεργειών μου, ώστε να δουν όλοι τα πραγματικά μου κίνητρα, μόλις οι ανυπόστατες φήμες διαδίδονταν στους αδελφούς και τις αδελφές, θα είχαν προκαταληφθεί εναντίον της ανώτερης επικεφαλής και δεν θα μπορούσαν να συνεργαστούν καλά μαζί της. Αυτό θα είχε επηρεάζει άμεσα το έργο της εκκλησίας. Έπειτα, έσπευσα ενώπιον του Θεού σε προσευχή και μετάνοια. Είπα: «Θεέ μου, ενήργησα ως τσιράκι του Σατανά, διαταράσσοντας και αναστατώνοντας το έργο της εκκλησίας. Δεν θέλω να συνεχίσω τις διαδόσεις και να ενεργώ βάσει διαφθοράς. Θέλω να κατανοήσω τις παραβάσεις και τις κακές πράξεις μου και να μετανοήσω ειλικρινά. Καθοδήγησέ με».

Εκείνο το διάστημα, προσευχόμουν και αναζητούσα ενώπιον του Θεού. Γιατί αντιστεκόμουν τόσο στην αλλαγή του καθήκοντός μου, σε σημείο μάλιστα να εργάζομαι για τον Σατανά, να δημιουργώ έριδες μεταξύ των αδελφών και να κρίνω την ανώτερη επικεφαλής; Μια μέρα, στην πνευματική μου άσκηση, διάβασα τα εξής λόγια του Θεού: «Όσοι έχουν τον εαυτό τους σε υψηλή εκτίμηση υπό την παρουσία του Θεού είναι οι πιο άθλιοι όλων των ανθρώπων, ενώ όσοι θεωρούν τον εαυτό τους ταπεινό τιμώνται πιο πολύ. Και όσοι θεωρούν ότι γνωρίζουν το έργο του Θεού και είναι, επιπλέον, ικανοί να διακηρύσσουν το έργο του Θεού στους άλλους με μεγάλες φανφάρες ενώ μάλιστα Τον κοιτάζουν απευθείας —αυτοί είναι και οι πιο αδαείς όλων των ανθρώπων. Αυτοί οι άνθρωποι δεν κατέχουν τη μαρτυρία του Θεού, είναι αλαζονικοί και γεμάτοι έπαρση» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Όλοι οι άνθρωποι που δεν γνωρίζουν τον Θεό είναι άνθρωποι που εναντιώνονται στον Θεό). «Σας παροτρύνω όλους να μη θεωρείτε τους εαυτούς σας πολυτιμότερους κι από χρυσό. Εάν οι άλλοι μπορούν να δεχτούν την κρίση του Θεού, τότε γιατί εσύ δεν μπορείς; Πόσο ανώτερος είσαι από τους άλλους; Εάν οι άλλοι μπορούν να σκύψουν το κεφάλι μπροστά στην αλήθεια, γιατί δεν μπορείς κι εσύ;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ο Χριστός επιτελεί το έργο της κρίσης με την αλήθεια). Τα λόγια κρίσης και αποκάλυψης του Θεού στόχευσαν κατευθείαν την καρδιά μου. Ήμουν ακριβώς αυτό το αλαζονικό και ξιπασμένο άτομο. Ήμουν ιεροκήρυκας και είχα μάθει κάποιες αρχές, έτσι ένιωθα πως είχα καλό επίπεδο και μάθαινα γρήγορα, πως ήμουν χαρισματική στην εκκλησία και έπρεπε να καλλιεργηθώ. Ακούγοντας να με επαινούν που υπέφερα και πλήρωνα κάποιο τίμημα στο καθήκον μου και αναζητούσα την αλήθεια σε τόσο νεαρή ηλικία, με υπερεκτίμησα. Με χαρακτήρισα ως κάποια που αναζητά την αλήθεια. Η ανώτερη επικεφαλής με συναναστράφηκε πάνω στις αρχές και είπε πως προς στιγμήν η κατάστασή μου με καθιστούσε ακατάλληλη για ιεροκήρυκα, όμως δεν το αποδέχτηκα. Ένιωθα μάλιστα πως με την αλλαγή του καθήκοντός μου, η ανώτερη επικεφαλής προσπαθούσε να με δυσκολέψει, πως δεν ακολουθούσε τις αρχές. Είχα πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου, με θεωρούσα σπουδαία, χωρίς να βλέπω καθόλου ποια πραγματικά είμαι. Ήμουν εντελώς πεπεισμένη πως ήμουν κατάλληλη για ιεροκήρυκας, όμως, δεν πίστευα πολύ καιρό και δεν είχα μεγάλη εμπειρία. Μπροστά σε πρακτικά προβλήματα, όπως την κακή συνεργασία των επικεφαλής της εκκλησίας, δεν είχα πρακτική εμπειρία για να τους βοηθήσω. Δύο μήνες μετά την αλλαγή του καθήκοντός μου, ήμουν ακόμα δυσαρεστημένη και δεν το είχα αποδεχτεί ούτε στο ελάχιστο. Μάλιστα, έκρινα κρυφά τις ενέργειες της ανώτερης επικεφαλής ως αντίθετες με τις αρχές. Ήμουν αλαζονική πέραν κάθε λογικής. Δεν επέλυα προβλήματα βάσει της αλήθειας και δεν ήξερα πώς να βιώσω το έργο του Θεού. Επίσης, δεν υποτασσόμουν ειλικρινά ούτε διδασκόμουν απ’ τα ζητήματα. Αυτά αρκούσαν να δείξουν πως δεν είχα πρακτική εμπειρία, δεν κατανοούσα την αλήθεια και δεν γνώριζα καθόλου τη διαφθορά που επιδείκνυα. Πώς θα μπορούσα να επιλύσω πραγματικά προβλήματα σ’ αυτές τις εκκλησίες; Όταν η ανώτερη επικεφαλής μού άλλαξε καθήκον, είπε πως δεν είχα εμπειρία ζωής και δεν μπορούσα να επιλύσω προβλήματα. Αν δεν γινόταν φανερό μέσα απ’ τα γεγονότα, δεν θα είχα δει ποτέ πόσο αλαζονική ήμουν.

Έπειτα, διάβασα το εξής χωρίο από τα λόγια του Θεού: «Σήμερα, ο Θεός σάς κρίνει, σας παιδεύει και σας καταδικάζει, αλλά πρέπει να ξέρεις ότι ο σκοπός της καταδίκης σου είναι να γνωρίσεις τον εαυτό σου. Σε καταδικάζει, σε καταριέται, σε κρίνει και σε παιδεύει ώστε να μπορέσεις να γνωρίσεις τον εαυτό σου, ώστε να μπορέσει να αλλάξει η διάθεσή σου και, επιπλέον, ώστε να μπορέσεις να μάθεις την αξία σου και να δεις ότι όλες οι ενέργειες του Θεού είναι δίκαιες και γίνονται σύμφωνα με τη διάθεσή Του και τις απαιτήσεις του έργου Του, ότι εργάζεται σύμφωνα με το σχέδιό Του για τη σωτηρία του ανθρώπου και ότι είναι ο δίκαιος Θεός που αγαπά, σώζει, κρίνει και παιδεύει τον άνθρωπο» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Θα πρέπει να αφήσετε κατά μέρος τις ευλογίες του κύρους και να κατανοήσετε το θέλημα του Θεού, το οποίο είναι να φέρει σωτηρία στον άνθρωπο). Μετά την ανάγνωση των λόγων του Θεού, συγκινήθηκα πολύ. Η αλλαγή του καθήκοντός μου ήταν η αγάπη και προστασία του Θεού για μένα. Αν δεν άλλαζε το καθήκον μου, ακόμα δεν θα ήξερα πόσο αλαζονική είμαι. Η έκθεσή μου απ’ την ανώτερη επικεφαλής, η σκληρή κρίση και αποκάλυψη των λόγων του Θεού με πλήγωσαν βαθιά, όμως με βοήθησαν να δω την αλαζονεία μου, την έλλειψη σεβασμού για τον Θεό, πως ενεργούσα ως τσιράκι του Σατανά για χάρη του κύρους και του οφέλους μου, και διατάρασσα το έργο της εκκλησίας. Ο Θεός με εμπόδισε εγκαίρως να ακολουθήσω το κακό και κατανόησα κάπως τον εαυτό μου.

Στη συνέχεια, έβαλα τα δυνατά μου ως επικεφαλής εκκλησίας. Η συνεργάτιδά μου, αδελφή Κρίστα, εκτός απ’ το καθήκον της, φρόντιζε και την οικογένειά της. Εγώ δεν είχα τέτοιες οικογενειακές υποχρεώσεις, κι έτσι είχα περισσότερο χρόνο. Όταν οι αδελφοί και οι αδελφές είχαν δυσκολίες, τους συναναστρεφόμουν και επέλυα ζητήματα πιο συχνά. Στην αρχή, κατανοούσα και συγχωρούσα την αδελφή Κρίστα, όμως σύντομα, άρχισα να νιώθω πως ήμουν πιο αφοσιωμένη από εκείνη. Μερικές φορές, έβλεπα πως όταν ανέκυπταν ζητήματα στην οικογένειά της, δεν χειριζόταν υποθέσεις της εκκλησίας αμέσως, έτσι ένιωθα κάποια απαξίωση για εκείνη. Ένιωθα πως νοιαζόταν υπερβολικά για την οικογένειά της, και με τον καιρό, αυτό θα καθυστερούσε το έργο της εκκλησίας. Μερικές φορές, συναναστρεφόμουν την αδελφή Κρίστα, βλέποντάς την όμως κάπως ανήσυχη, έπαιρνα ύφος απαξιωτικό και περιφρονητικό απέναντί της. Η αδελφή Κρίστα ένιωθε να περιορίζεται από μένα, καθώς φοβόταν πως αν έκανε κάτι λάθος, θα ήμουν σκληρή μαζί της. Καθώς δεν κατανοούσα πολύ την αλαζονική μου διάθεση, σύντομα, τα παλιά μου προβλήματα άρχισαν να επανεμφανίζονται.

Αργότερα, η αδελφή Κρίστα έβαλε υποψηφιότητα για ιεροκήρυκας και εκλέχτηκε. Όταν το έμαθα, μου ήταν δύσκολο να το αποδεχτώ. Σκεφτόμουν πως δεν μπορούσα να είμαι υποψήφια επειδή ήμουν νέα, όμως γιατί αυτή ήταν πιο κατάλληλη; Είχα καλύτερο επίπεδο από εκείνη, περισσότερη ενέργεια στο καθήκον μου και δεν με απορροφούσε η οικογένεια. Επίσης, πρόσφατα είχα κλαδευτεί και αντιμετωπιστεί, είχα αποτύχει και είχα εκτεθεί, και είχα κατανοήσει κάπως τον εαυτό μου. Ακόμα έδειχνα κάποια αλαζονεία, όμως είχα ήδη αλλάξει αρκετά. Τώρα, η αδελφή Κρίστα εκλέχτηκε ιεροκήρυκας, υπεύθυνη για το έργο πολλών εκκλησιών, όμως εγώ ήμουν υπεύθυνη μιας μόνο εκκλησίας, άρα αυτό σήμαινε πως υστερούσα; Ήμουν πολύ νέα. Αν παρέμενα στην εκκλησία ως επικεφαλής δεν θα χαραμιζόμουν; Με τέτοιο επίπεδο, έπρεπε να είμαι επικεφαλής μόνο μιας εκκλησίας; Δεν θα μπορούσα να παίξω έναν σημαντικό ρόλο στην εκκλησία; Γιατί η ανώτερη επικεφαλής δεν έβλεπε την πρόοδο και την αλλαγή μου; Μια ιεροκήρυκας, η αδελφή Μαρία, με κλάδεψε και με αντιμετώπισε σε αλλεπάλληλες συναθροίσεις. Είπε: «Παλιά, σε επαφές μαζί σου, ένιωθα πως είχες καλή ανθρώπινη φύση. Εκπλήσσομαι με την αλαζονεία και την αυταρέσκειά σου. Έχοντας λίγο επίπεδο, περιφρονείς τους άλλους και τους περιορίζεις σε κάθε ευκαιρία. Είσαι συνέχεια μουτρωμένη με τους άλλους. Τώρα βλέπω πως δεν έχεις καλή ανθρώπινη φύση». Καταρρακώθηκα όταν την άκουσα να το λέει αυτό. Γιατί έπρεπε να μιλά για τα προβλήματά μου σε κάθε συνάθροιση; Γιατί ήταν τόσο σκληρή μαζί μου; Είχα δείξει λίγη διαφθορά και ήμουν λίγο αλαζονική, όμως έπρεπε να μου μιλά έτσι; Όταν δεν μπορούσα πια να το αντέξω, έτρεχα στο μπάνιο και έκλαιγα κρυφά. Ήταν σαν ένα μαχαίρι να μου τρυπά την καρδιά. Καθημερινά, επικαλούμουν τον Θεό στην προσευχή μου να με καθοδηγήσει για να διδαχτώ.

Εκείνη την περίοδο, διάβασα πολλά λόγια κρίσης και αποκάλυψης του Θεού. Ένα συγκεκριμένο χωρίο μού έκανε βαθιά εντύπωση. Τα λόγια του Θεού λένε: «Θα ήταν καλύτερο για σας να αφιερώσετε περισσότερη προσπάθεια στην αλήθεια του γνώθι σαυτόν. Γιατί δεν κερδίσατε την εύνοια του Θεού; Γιατί η διάθεσή σας είναι απεχθής για Εκείνον; Γιατί τα λόγια σας Του φαίνονται αηδιαστικά; Μόλις δείξετε λίγη πίστη, παινεύετε τους εαυτούς σας και απαιτείτε ανταμοιβή για τη μικρή σας συνεισφορά· περιφρονείτε τους άλλους μόλις δείξετε μια στάλα υπακοής και αψηφάτε τον Θεό αφού επιτελέσετε κάποια μικρή εργασία. Επιθυμείτε πλούτη και δώρα και συγχαρητήρια γιατί δεχθήκατε τον Θεό. Πονάει η καρδιά σας όταν δίνετε ένα-δυο κέρματα. Όταν δίνετε δέκα, επιθυμείτε ευλογίες και να σας ξεχωρίσουν από τους άλλους. Για ανθρώπινη φύση σαν τη δική σας είναι πραγματικά προσβλητικό να μιλά ή να ακούει κανείς. Υπάρχει κάτι αξιέπαινο στα λόγια και τις πράξεις σας; Όσοι εκτελούν το καθήκον τους κι όσοι δεν το εκτελούν· όσοι οδηγούν και όσοι ακολουθούν· όσοι δέχονται τον Θεό κι όσοι δεν το κάνουν· όσοι δίνουν και όσοι δεν δίνουν· όσοι κηρύττουν και όσοι λαμβάνουν το κήρυγμα, και ούτω καθεξής· όλοι αυτοί οι άνθρωποι παινεύονται. Δεν το βρίσκετε αυτό γελοίο; Βεβαίως γνωρίζετε ότι πιστεύετε στον Θεό, ωστόσο δεν μπορείτε να είστε σε σύμπνοια με τον Θεό. Γνωρίζετε πολύ καλά ότι δεν έχετε καμία απολύτως αξία, ωστόσο συνεχίζετε να καυχιέστε το ίδιο. Δεν αισθάνεστε ότι η λογική σας έχει καταντήσει τέτοια ώστε δεν έχετε πλέον αυτοέλεγχο; Πώς μπορείτε με τέτοια λογική να είστε κατάλληλοι για συσχετιστείτε με τον Θεό; Τώρα δεν φοβάστε για τον εαυτό σας; Η διάθεσή σας έχει ήδη γίνει τέτοια που δεν είστε ικανοί να έρθετε σε σύμπνοια με τον Θεό. Έτσι, δεν είναι γελοία η πίστη σας; Δεν είναι παράλογη η πίστη σας; Πώς θα προσεγγίσεις το μέλλον σου; Πώς θα επιλέξεις ποιο μονοπάτι να ακολουθήσεις;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Όσοι είναι ασύμβατοι με τον Χριστό, είναι σίγουρα πολέμιοι του Θεού). Τα λόγια του Θεού αποκάλυπταν την κατάστασή μου. Μόλις έμαθα κάποιες αρχές στο καθήκον μου, ένιωθα πως είχα σπουδαίο επίπεδο, πως ήμουν χαρισματική. Για κάποιες θυσίες και ένα μικρό τίμημα, εκθείαζα τον εαυτό μου και ένιωθα πως επιδίωκα την αλήθεια. Όσο συνεργαζόμουν με την αδελφή Κρίστα στο καθήκον μας, δούλευα λίγο περισσότερο και ένιωθα πως επιδίωκα περισσότερα από εκείνη, πως ήμουν καλύτερη. Βλέποντας την αδελφή Κρίστα να παρακωλύεται από οικογενειακά ζητήματα, δεν την καταλάβαινα, αλλά την υποτιμούσα και την περιφρονούσα και συνήθως την κοίταζα με μισό μάτι. Δεν ένιωθα καθόλου αγάπη για εκείνη και πάντα τη συγκρατούσα. Αυτό φανέρωνε εντελώς μια αλαζονική διάθεση και αηδίαζε τον Θεό. Παρόλο που η αδελφή Κρίστα είχε οικογενειακά ζητήματα, είχε καλή ανθρώπινη φύση και ήταν ακλόνητη στο καθήκον της. Επίσης, η συναναστροφή της ήταν πολύ πρακτική και επέλυε τις δυσκολίες των άλλων. Όπως κατά τις γεωργικές περιόδους, κάποιοι αργούσαν στις συναθροίσεις ή δεν έρχονταν τακτικά. Τους συναναστράφηκα πως ήταν μια κρίσιμη περίοδος για την επιδίωξη της αλήθειας, πως δεν θα κέρδιζαν τίποτα αν πάντα απασχολούνταν με τη ζωή της σάρκας, και πως οι ανόητοι θα καταστραφούν με την απληστία τους. Όσο συναναστρεφόμουν γι’ αυτές τις κενές κοινοτοπίες, όλοι έγνεφαν καταφατικά το κεφάλι, όμως στη συνέχεια, έρχονταν και πάλι αργά στις συναθροίσεις μετά τις γεωργικές τους εργασίες. Όμως η αδελφή Κρίστα είχε κάποια οικογενειακά ζητήματα, κι έτσι κατανοούσε τι σήμαινε να παλεύεις στη ζωή. Συναναστράφηκε τους αδελφούς και τις αδελφές βάσει των εμπειριών της για να τους βοηθήσει. Την άκουσαν και τη βρήκαν πολύ πρακτική, έτσι έρχονταν πάλι τακτικά στις συναθροίσεις. Και οι δύο τους συναναστραφήκαμε. Εγώ δεν επέλυσα τα πραγματικά τους προβλήματα, όμως η αδελφή Κρίστα είχε απτά αποτελέσματα με τη συναναστροφή της. Απ’ αυτό φάνηκε πως είχε πράγματι κάποια πρακτική εμπειρία.

Αργότερα, διάβασα ένα χωρίο των λόγων του Θεού που με βοήθησε να κατανοήσω την πραγματικότητα. Τα λόγια του Θεού λένε: «Το να στηρίζεις τον λόγο του Θεού και να είσαι σε θέση να τον εξηγείς ξεκάθαρα δεν σημαίνει ότι κατέχεις την πραγματικότητα· τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο φανταζόσουν. Το αν κατέχεις ή όχι την πραγματικότητα δεν στηρίζεται σε όσα λες· αντιθέτως, βασίζεται σ’ αυτά που βιώνεις. Μόνο όταν ο λόγος του Θεού γίνει η ζωή σου και η φυσική σου έκφραση, μπορεί να ειπωθεί ότι κατέχεις την πραγματικότητα, και μόνο τότε μπορείς να λογίζεσαι πως έχεις κερδίσει αληθινή κατανόηση και πραγματικό ανάστημα. Πρέπει να είσαι σε θέση να αντέξεις την εξέταση για μεγάλα χρονικά διαστήματα και να είσαι σε θέση να βιώσεις την ομοιότητα που ο Θεός απαιτεί. Αυτό δεν πρέπει να είναι απλώς μια προσποίηση· πρέπει να πηγάζει με φυσικότητα από μέσα σου. Μόνο τότε θα κατέχεις στ’ αλήθεια την πραγματικότητα και μόνο τότε θα έχεις κερδίσει τη ζωή. […] Αλίμονο σ’ εκείνους που είναι αλαζόνες και υπερόπτες, και αλίμονο σ’ εκείνους που δεν έχουν αυτογνωσία· αυτοί οι άνθρωποι είναι οι καλύτεροι στα λόγια, ωστόσο οι χειρότεροι όταν κάνουν τα λόγια τους πράξεις. Με την παραμικρή ένδειξη προβλήματος, αυτοί οι άνθρωποι αρχίζουν να έχουν αμφιβολίες, και η σκέψη να παραιτηθούν τρυπώνει στο μυαλό τους. Δεν κατέχουν καμιά πραγματικότητα· το μόνο που διαθέτουν είναι θεωρίες πάνω από τη θρησκεία, χωρίς καμιά από τις πραγματικότητες που ο Θεός απαιτεί τώρα. Είμαι άκρως αηδιασμένος με εκείνους που μιλούν μόνο για θεωρίες και δεν κατέχουν καμία πραγματικότητα. Βγάζουν τις πιο δυνατές κραυγές όταν επιτελούν το έργο τους, ωστόσο καταρρέουν μόλις έρθουν αντιμέτωποι με την πραγματικότητα. Δεν είναι αυτό απόδειξη πως αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν καμιά πραγματικότητα; Όσο άγριος κι αν είναι ο άνεμος και όσο άγρια κι αν είναι τα κύματα, αν μπορείς να παραμείνεις όρθιος χωρίς ούτε ένα ψήγμα αμφιβολίας να εισέλθει στο μυαλό σου, και μπορείς να σταθείς ακλόνητος και χωρίς να είσαι σε κατάσταση άρνησης, ακόμη κι όταν δεν θα έχει μείνει κανείς άλλος, τότε λογίζεσαι ότι έχεις αληθινή κατανόηση και ότι κατέχεις στ’ αλήθεια την πραγματικότητα. Αν πηγαίνεις προς όποια κατεύθυνση φυσάει ο άνεμος —αν ακολουθείς τους πολλούς και μάθεις να παπαγαλίζεις τα λόγια των άλλων— τότε, ανεξάρτητα από το πόσο εύγλωττος είσαι, αυτό δεν είναι απόδειξη πως κατέχεις την πραγματικότητα. Γι’ αυτό, προτείνω να μη βιάζεσαι να κραυγάσεις κενά λόγια. Γνωρίζεις τι πρόκειται να κάνει ο Θεός; Μη συμπεριφέρεσαι σαν άλλος Πέτρος, για να μην ντροπιαστείς και να μην μπορείς πλέον να κρατάς το κεφάλι σου ψηλά· αυτό δεν θα ωφελήσει κανέναν. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν πραγματικό ανάστημα. Παρόλο που ο Θεός έχει εκτελέσει πολύ μεγάλο έργο, δεν έχει φέρει την πραγματικότητα στους ανθρώπους· για να είμαι πιο ακριβής, Αυτός δεν έχει προσωπικά παιδεύσει ποτέ κανέναν. Κάποιοι άνθρωποι έχουν εκτεθεί από τέτοιες δοκιμασίες, με τα αμαρτωλά τους χέρια να εκτείνονται όλο και μακρύτερα, σκεπτόμενοι πως είναι εύκολο να υπερισχύσουν έναντι του Θεού, πως μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν. Από τη στιγμή που δεν είναι καν σε θέση να αντέξουν σε μια τέτοια δοκιμασία, δεν τίθεται θέμα να υποβληθούν σε πιο απαιτητικές δοκιμασίες και, επίσης, δεν τίθεται θέμα να κατέχουν την πραγματικότητα. Δεν προσπαθούν απλώς να ξεγελάσουν τον Θεό; Το να κατέχεις την πραγματικότητα δεν είναι κάτι που μπορείς να το προσποιηθείς ούτε η πραγματικότητα είναι κάτι που μπορείς να επιτύχεις με το να τη γνωρίσεις. Εξαρτάται από το αληθινό σου ανάστημα και από το αν μπορείς να αντέξεις όλες τις δοκιμασίες. Κατάλαβες τώρα;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Κατέχεις την πραγματικότητα μόνο όταν κάνεις πράξη την αλήθεια). Τα λόγια του Θεού είναι εντελώς σαφή. Η κατοχή της πραγματικότητας δεν αφορά αυτά που λέει κάποιος, αλλά το αν κάνει πράξη την αλήθεια, αν μαρτυρεί τον Θεό σε ό,τι βιώνει. Αν απλώς κατανοείς δόγματα και θεωρείς πως κατέχεις την πραγματικότητα, τότε είσαι αλαζονικός και δεν έχεις αυτογνωσία. Γενικά, ένιωθα γεμάτη πίστη, πως χειριζόμουν το έργο της εκκλησίας εγκαίρως, πως ήμουν γεμάτη ενθουσιασμό στο καθήκον μου και υποτασσόμουν στον Θεό, όμως μετά την εκλογή της αδελφής Κρίστα σε ιεροκήρυκα, ταράχτηκα. Με θεωρούσα καλύτερη από εκείνη, πιο ικανή, άρα γιατί δεν επέλεξαν εμένα; Ήμουν γεμάτη παράπονα και ένιωθα πως δεν ήταν δίκαιο. Βάσει αυτού που επιδείκνυα, δεν κατανοούσα τον εαυτό μου και δεν υποτασσόμουν στην κατάσταση που είχε δημιουργήσει ο Θεός. Δεν κατείχα την πραγματικότητα της αλήθειας. Είχα απλώς κάποιον ενθουσιασμό στο καθήκον μου και ξεστόμιζα κάποια δόγματα. Αυτά τα εκλάμβανα ως πραγματικό μου ανάστημα, όμως, δεν κατανοούσα τις πραγματικές δυσκολίες των αδελφών και δεν επέλυα τα πραγματικά τους προβλήματα. Το να υπηρετώ ως επικεφαλής εκκλησίας, μου έδινε ήδη μια ευκαιρία, όμως δεν γνώριζα τον εαυτό μου και πάλευα να γίνω ιεροκήρυκας. Ήμουν αλαζονική πέραν κάθε λογικής. Ήθελα να με εκτιμήσει ιδιαίτερα ο Θεός, κάτι που ήταν αδύνατο. Στον Θεό δεν θα άρεσε κάποιος που δεν έχει έλεγχο και λογική. Βλέποντας πως είχα αλαζονική διάθεση και δεν άλλαζα και η συμπεριφορά μου ήταν αποκρουστική και μισητή στον Θεό, ένιωσα πολλές τύψεις. Ένιωσα πολύ απαθής και πως δεν γνώριζα τον εαυτό μου. Αν η αδελφή Μαρία δεν με είχε αντιμετωπίσει, ακόμα δεν θα έβλεπα τα προβλήματά μου. Ένιωσα ευγνώμων στον Θεό που δημιούργησε αυτήν την κατάσταση για μένα.

Έπειτα, διάβασα ένα άλλο χωρίο των λόγων του Θεού, που με βοήθησε να κατανοήσω το θέλημά Του. Τα λόγια του Θεού λένε: «Όταν υποστείτε έναν μικρό περιορισμό ή κακουχία, είναι καλό για εσάς· αν τα περνούσατε εύκολα, θα καταστρεφόσαστε, και τότε πώς θα μπορούσατε να προστατευτείτε; Σήμερα, επειδή έχετε υποστεί παίδευση, κρίση και κατάρες, σας δίνεται προστασία. Επειδή έχετε υποφέρει πολύ, έχετε προστασία. Αν δεν είχατε υποφέρει, θα είχατε εξαχρειωθεί εδώ και πολύ καιρό. Τα πράγματα δεν γίνονται δύσκολα για εσάς σκόπιμα —η φύση του ανθρώπου είναι δύσκολο να αλλάξει, και αυτό πρέπει να γίνει για να αλλάξει η διάθεσή του. Σήμερα, εσείς δεν διαθέτετε ούτε τη συνείδηση ούτε τη σύνεση που κατείχε ο Παύλος, ούτε καν έχετε την αυτογνωσία του. Πρέπει διαρκώς να δέχεστε πίεση και πρέπει να παιδεύεστε και να κρίνεστε διαρκώς για να αφυπνιστεί το πνεύμα σας. Η παίδευση και η κρίση είναι ό,τι καλύτερο για τη ζωή σας. Και όταν είναι απαραίτητο, πρέπει να υπάρχει και η παίδευση των γεγονότων που έρχονται πάνω σας· τότε μόνο θα υποταχθείτε πλήρως. Η φύση σας είναι τέτοια που χωρίς παίδευση και κατάρες δεν θα ήσαστε πρόθυμοι να σκύψετε το κεφάλι, δεν θα ήσαστε πρόθυμοι να υποταχθείτε. Χωρίς να βλέπετε τα γεγονότα μπροστά στα μάτια σας, δεν θα υπήρχε αποτέλεσμα. Είστε υπερβολικά ποταποί και ανάξιοι χαρακτήρες! Χωρίς παίδευση και κρίση, θα ήταν δύσκολο να κατακτηθείτε και θα ήταν δύσκολο να υπερνικηθεί η αδικία και η ανυπακοή σας. Η παλιά φύση σας είναι πολύ βαθιά ριζωμένη. Εάν καθόσαστε στον θρόνο, δεν θα είχατε ιδέα για το ύψος του ουρανού και το βάθος της γης, πόσω μάλλον δε, για το πού κατευθυνόσαστε. Δεν ξέρετε καν από πού ήρθατε, άρα πώς θα μπορούσατε να γνωρίζετε τον Κύριο της δημιουργίας; Χωρίς την έγκαιρη παίδευση και τις σημερινές κατάρες, η τελευταία μέρα σας θα είχε φτάσει εδώ και πολύ καιρό. Για να μη μιλήσουμε για τη μοίρα σας —δεν θα διέτρεχε αυτή ακόμα πιο άμεσο κίνδυνο; Χωρίς αυτήν την έγκαιρη παίδευση και κρίση, ποιος ξέρει πόσο αλαζονικοί θα γινόσαστε ή πόσο θα εξαχρειωνόσαστε. Αυτή η παίδευση και η κρίση σάς έχουν φέρει στο σήμερα και έχουν διαφυλάξει την ύπαρξή σας. Εάν εξακολουθούσατε να “εκπαιδεύεστε” χρησιμοποιώντας τις ίδιες μεθόδους με εκείνες του “πατέρα” σας, ποιος ξέρει σε τι βασίλειο θα εισερχόσαστε! Δεν έχετε απολύτως καμία ικανότητα να ελέγχετε τον εαυτό σας και να αυτοστοχάζεστε. Όσον αφορά τους ανθρώπους σαν εσάς, εάν απλώς ακολουθείτε και υπακούτε χωρίς να προκαλείτε παρεμβολές ή διαταράξεις, οι στόχοι Μου θα επιτευχθούν. Δεν θα πρέπει να καταβάλετε μεγαλύτερη προσπάθεια στο να αποδεχτείτε τη σημερινή παίδευση και κρίση; Τι άλλες επιλογές έχετε;» [«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Άσκηση (6)]. Ενώ διάβαζα τα λόγια του Θεού, έρχονταν συνεχώς στο μυαλό μου σκηνές, απ’ όταν ήμουν ιεροκήρυκας μέχρι και που άλλαξα καθήκον. Ένιωθα πραγματικά πως με προστάτεψε η κρίση και το κλάδεμα των λόγων του Θεού. Ήμουν τόσο αλαζονική, που δεν ήξερα τι μου γινόταν, κι επιπλέον, κατά βάθος ήμουν πεισματάρα και ανυπότακτη. Αν δεν μου συνέβαιναν όλα αυτά τα γεγονότα, δεν ξέρω πόσο μακριά θα είχα φτάσει με την αλαζονεία μου. Το πραγματικό νόημα αυτών των λόγων: «Η παίδευση και η κρίση του Θεού είναι το φως, είναι το φως της σωτηρίας του ανθρώπου, και δεν υπάρχει καλύτερη ευλογία, χάρη ή προστασία για τον άνθρωπο», τελικά το κατανόησα κάπως. Αν οι άνθρωποι θέλουν να καθάρουν και να αλλάξουν τη διάθεσή τους, αυτό γίνεται με την κρίση και την παίδευση του Θεού. Προσευχήθηκα στον Θεό πως θα υποτασσόμουν, πως ήμουν έτοιμη να παραμείνω σ’ αυτό το καθήκον, κι ακόμα κι αν προαγόμουν, ήμουν έτοιμη και πρόθυμη να υποταχτώ στις ρυθμίσεις Του.

Λίγο αργότερα, πήρα ένα γράμμα απ’ την ανώτερη επικεφαλής πως προαγόμουν και θα έκανα ένα καθήκον κάπου αλλού. Ποτέ δεν το φανταζόμουν. Τότε, ένιωσα μεγάλη ευγνωμοσύνη για τον Θεό και πόσο υπέροχος είναι! Η αλήθεια είναι πως ο Θεός δεν προσπαθούσε να με καθηλώσει εκεί, χωρίς άλλο καθήκον, όμως εγώ ήμουν προβληματική και αντίθετη σε όλα, έτσι έπρεπε να βιώσω μια τέτοια κατάσταση για να καθαρθώ και να αλλάξω. Βίωσα επίσης τις ειλικρινείς προθέσεις του Θεού για να με σώσει. Δόξα τω Θεώ!