Από τη Σιν Τσέν, Νότια Κορέα

Πρόπερσι, έκανα πρόβες με τη χορωδία για το «Ο ύμνος της βασιλείας». Είχα τιμή και καμάρι μου που τραγουδούσα επί σκηνής εγκώμια για τον Θεό και έδινα μαρτυρία για Αυτόν. Προσευχόμουν και υποσχόμουν στον Θεό να εξασκούμαι και να κάνω καλά το καθήκον μου. Όταν άρχισα τις πρόβες, ήμουν πολύ επιμελής και προσπαθούσα. Μα καθώς δεν είχα πείρα στο τραγούδι και τον χορό, εκφραστικά, ήμουν στημένη και οι ικανότητές μου δεν ήταν εφάμιλλες των άλλων. Ο δάσκαλος διαρκώς διόρθωνε τα λάθη μου. Μετά από λίγο, άρχισα να απογοητεύομαι. Ένιωθα πως, όσο κι αν εργαζόμουν, δεν θα βελτιωνόμουν. Όταν μας έδιναν τις θέσεις μας, όσοι ήταν καλοί στο τραγούδι και τον χορό έμπαιναν μπροστά κι εγώ ξέμενα πίσω. Γινόμουν όλο και πιο παθητική στις πρόβες και αργούσα να πάω σε κάθε ευκαιρία. Στην πρώτη βιντεοσκόπηση, με έβαλαν πίσω πίσω στην άκρη. Ενοχλήθηκα λίγο. «Δεν τα καταφέρνω καλά και δεν συγκρίνομαι με αυτούς που τραγουδάνε και χορεύουν καλά. Όσο και να προσπαθήσω, δεν θα τους φτάσω ποτέ και δεν θα με πάρει ποτέ η κάμερα. Γιατί να δουλεύω σκληρά; Θα κάνω την ελάχιστη προσπάθεια». Από τότε, δεν το έκανα με κέφι. Κινησιολογικά, ήμουν άστοχη, μα δεν προσπαθούσα να διορθωθώ. Καμιά φορά, ο δάσκαλος μας έλεγε να προσπαθήσουμε πιο πολύ. Ακόμα κι ένας μας να ήταν ασυντόνιστος, κινδύνευε όλο το πρόγραμμα και θα καθυστερούσε η εγγραφή. Αυτό με επηρέασε και αναλογίστηκα το γενικό αποτέλεσμα. Άρχισα να προσπαθώ, μα μετά έχασα πάλι το κέφι μου. Πρόβαρα χλιαρά το τραγούδι και τις κινήσεις, χωρίς να νιώθω την καθοδήγηση του Θεού. Εξασκήθηκα σε κάποιες κινήσεις, αλλά δεν τις πετύχαινα. Στη συναναστροφή, όλοι μοιράζονταν την κατανόηση των στίχων, αλλά εγώ δεν μπορούσα. Όταν τραγουδούσα, δεν με άγγιζε και στην κάμερα ήμουν ανέκφραστη. Καθόλου ωραίο θέαμα. Έβρισκα τις πρόβες βαρετές και ανυπομονούσα να ολοκληρωθεί, για να κάνω άλλο καθήκον.

Όταν έφτιαξαν το σχεδιάγραμμα με τις θέσεις μας, είδα πως είχα κάποιες σκηνές εκτός πλάνου κι αποθαρρύνθηκα περισσότερο. Σκέφτηκα: «Δεν είμαι σπουδαία, μα δεν είμαι και τόσο κακή. Ας ήμουν στο πλάνο κι ας μην ήμουν στην πρώτη σειρά. Γιατί με αποκλείουν; Άδικα κάνω πρόβες; Αν το ήξερα, δεν θα είχα εξασκηθεί σε αυτές τις κινήσεις». Από τότε, ακολουθούσα με κέφι όποτε ήμουν στο πλάνο, αλλιώς ήμουν απλώς διεκπεραιωτική στις πρόβες. Όταν τελείωνε το γύρισμα, ένιωθα άβολα που τους άκουγα όλους να λένε τι είχαν αποκομίσει. Το ίδιο καθήκον έκανα, και όλοι αποκόμιζαν κάτι. Γιατί η δική μου καρδιά ήταν άδεια, σαν να μην είχα κερδίσει τίποτα; Φοβόμουν κι αναρωτιόμουν αν ο Θεός με είχε σιχαθεί. Από τότε, αναζητούσα και προσευχόμουν στον Θεό, ζητώντας Του καθοδήγηση. Μετά, διάβασα αυτά τα λόγια του Θεού: «Οι άνθρωποι λένε πάντοτε πως ο Θεός κοιτάζει βαθιά μες στην καρδιά του ανθρώπου και παρατηρεί τα πάντα. Ωστόσο, οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν ποτέ τον λόγο που ορισμένοι δεν κερδίζουν ποτέ διαφώτιση από το Άγιο Πνεύμα, τον λόγο που δεν μπορούν να αποκτήσουν ποτέ χάρη, τον λόγο που δεν νιώθουν ποτέ χαρά, τον λόγο που είναι μονίμως αρνητικοί και θλιμμένοι, και τον λόγο που αδυνατούν να είναι θετικοί. Ρίξε μια ματιά στις καταστάσεις της ύπαρξής τους: Σου εγγυώμαι ότι ούτε ένας από αυτούς τους ανθρώπους δεν έχει λειτουργική συνείδηση ή ειλικρινή καρδιά» («Πρόσφερε την αληθινή καρδιά σου στον Θεό, και θα μπορέσεις να αποκτήσεις την αλήθεια» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). «Τα πλέον θεμελιώδη και σημαντικά συστατικά της ανθρώπινης φύσης κάποιου είναι η συνείδηση και η λογική. Τι είδους άνθρωπος είναι εκείνος που στερείται συνείδησης και δεν διαθέτει τη λογική της κανονικής ανθρώπινης φύσης; Σε γενικές γραμμές, είναι κάποιος που στερείται ανθρώπινης φύσης, κάποιος με κακή ανθρώπινη φύση. Ας το αναλύσουμε αυτό περισσότερο. Πώς εκδηλώνει αυτό το άτομο διεφθαρμένη ανθρώπινη φύση έτσι ώστε οι άνθρωποι να λένε ότι δεν έχει ανθρώπινη φύση; Τι χαρακτηριστικά έχουν αυτοί οι άνθρωποι; Ποιες συγκεκριμένες εκδηλώσεις παρουσιάζουν; Αυτοί οι άνθρωποι είναι επιπόλαιοι στις ενέργειές τους και αποστασιοποιούνται από οτιδήποτε δεν τους αφορά προσωπικά. Δεν αναλογίζονται τα συμφέροντα του οίκου του Θεού ούτε και ενδιαφέρονται καθόλου για το θέλημα του Θεού. Δεν αναλαμβάνουν καμία ευθύνη μαρτυρίας για τον Θεό ή εκτέλεσης του καθήκοντός τους, και δεν έχουν κανένα αίσθημα ευθύνης. Τι σκέφτονται όποτε κάνουν κάτι; Η πρώτη τους σκέψη είναι η εξής: “Αν το κάνω αυτό, θα το μάθει ο Θεός; Είναι ορατό στους άλλους; Αν οι άλλοι άνθρωποι δεν βλέπουν πως καταβάλλω όλη αυτήν την προσπάθεια και συμπεριφέρομαι με ειλικρίνεια, και αν δεν το βλέπει ούτε ο Θεός, τότε δεν έχει νόημα να καταβάλλω τέτοια προσπάθεια ή να υποφέρω γι’ αυτό”. Αυτό δεν συνιστά ιδιοτέλεια; Ταυτόχρονα, πρόκειται για πολύ ποταπή πρόθεση. Όταν σκέφτονται και ενεργούν κατ’ αυτόν τον τρόπο, διαδραματίζει κάποιον ρόλο η συνείδηση; Υπάρχει συνείδηση σε αυτό; Υπάρχουν μάλιστα και κάποιοι που, όταν βλέπουν κάποιο πρόβλημα κατά την εκτέλεση του καθήκοντός τους, σιωπούν. Βλέπουν ότι κάποιοι άλλοι προκαλούν διακοπές και ενοχλήσεις, μα δεν κάνουν τίποτα για να τους σταματήσουν. Δεν αναλογίζονται στο ελάχιστο τα συμφέροντα του οίκου του Θεού ούτε σκέφτονται καθόλου τα δικά τους καθήκοντα ή τις ευθύνες τους. Μιλούν, ενεργούν, διακρίνονται, καταβάλλουν προσπάθεια, και καταναλώνουν ενέργεια μόνο και μόνο για τη δική τους ματαιοδοξία, το κύρος, τη θέση, τα συμφέροντα και την τιμή τους. Οι ενέργειες και οι προθέσεις ενός τέτοιου ανθρώπου είναι ξεκάθαρες σε όλους: Ξεπροβάλλουν όποτε υπάρχει ευκαιρία για τιμές ή για να απολαύσουν κάποια ευλογία. Όμως, όταν δεν υπάρχει ευκαιρία για τιμές, ή μόλις αρχίσει κάποια περίοδος βασάνων, εξαφανίζονται από προσώπου γης σαν τη χελώνα που μαζεύει το κεφάλι της. Έχει συνείδηση και λογική αυτού του είδους το άτομο; Ένα τέτοιο άτομο χωρίς συνείδηση και λογική που συμπεριφέρεται κατ’ αυτόν τον τρόπο αποδοκιμάζει τον εαυτό του; Η συνείδηση αυτού του είδους του ατόμου δεν έχει κανέναν σκοπό, και αυτό το άτομο δεν αποδοκιμάζει ποτέ τον εαυτό του. Συνεπώς, μπορεί να νιώσει την αποδοκιμασία ή την πειθαρχία του Αγίου Πνεύματος; Όχι, δεν μπορεί» («Πρόσφερε την αληθινή καρδιά σου στον Θεό, και θα μπορέσεις να αποκτήσεις την αλήθεια» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). Τα λόγια του Θεού με συγκίνησαν. Δεν μπορούσα να αποκτήσω το έργο του Αγίου Πνεύματος, γιατί δεν ήμουν ειλικρινής μέσα μου. Μόνο για το γόητρο και το κύρος μου νοιαζόμουν, όχι για τα συμφέροντα του οίκου του Θεού. Ο Θεός αποστρέφεται τέτοιου είδους στάση στο καθήκον μας. Τώρα που τα θυμάμαι, όταν είδα πως ήμουν λιγότερο ικανή από τους άλλους και όταν με έβαλαν πίσω πίσω, έγινα αρνητική και παθητική και δεν ήθελα να εξασκηθώ σε εκφράσεις και κινήσεις. Μου αρκούσε η ελάχιστη προσπάθεια, και δεν σκεφτόμουν πώς να βελτιωθώ. Όταν δεν ήμουν στο πλάνο, ήθελα να γκρινιάξω, να διαμαρτυρηθώ, αφού άδικα κόπιαζα. Δεν ήθελα να κάνω πρόβες. Όταν με έπαιρνε η κάμερα, έκανα ό,τι έπρεπε, αλλά αν ήμουν εκτός πλάνου, χασομερούσα και έκανα πασαλείμματα. Είχα ενοχές, όταν τα σκεφτόμουν αυτά. Τα χορωδιακά βίντεο δίνουν μαρτυρία για τον Θεό. Με τη συμμετοχή μου αυτή, ο Θεός με ανύψωνε. Έπρεπε να είχα βάλει τα δυνατά μου, για να κάνω καλά το καθήκον μου. Απεναντίας, η επιθυμία μου για γόητρο και κύρος με έκανε απρόσεκτη, αρνητική και φυγόπονη. Δεν είχα συνείδηση ούτε λογική. Ήμουν εγωίστρια και μικροπρεπής. Ο Θεός εξετάζει σχολαστικά τις καρδιές των ανθρώπων. Πώς να μην αηδιάσει με τη στάση μου; Γεμάτη μεταμέλεια και ενοχές, προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου! Έκανα λάθος. Μετανιώνω για τον ρόλο μου στο πρόγραμμα και δεν μπορώ να επανορθώσω. Πλέον, θα αναζητώ την αλήθεια και όχι γόητρο και κύρος. Θέλω να κάνω καλά το καθήκον μου».

Τότε, νόμιζα πως μόνο να μετανιώνω μπορούσα πλέον, αλλά, προς έκπληξή μου, χρειάστηκαν πρόσθετα γυρίσματα. Κυριεύτηκα από διάφορα συναισθήματα όταν το έμαθα. Θα είχα την ευκαιρία να μετανοήσω έμπρακτα. Ήμουν αποφασισμένη να κάνω καλά το καθήκον μου για να ικανοποιήσω τον Θεό. Τα έδωσα όλα στις πρόβες και σύντομα είδα ότι έκανα προόδους. Ήταν να αρχίσουμε γυρίσματα, αλλά αναβλήθηκαν για άσχετους λόγους. Ο διευθυντής μάς είπε να συνεχίσουμε τις πρόβες. Στην αρχή, δούλευα σκληρά κάθε μέρα, αλλά μετά άρχισα να σκέφτομαι: «Δεν ξέρουμε ούτε πότε γυρίζουμε ούτε πόσες πρόβες θα κάνουμε. Όπως την άλλη φορά, μάλλον δεν θα φαίνομαι σε κάποια πλάνα. Έχω μια ιδέα του τραγουδιού και των κινήσεων, άρα θα είμαι εντάξει με λίγη εξάσκηση». Ο δάσκαλος μάς προειδοποίησε να μη χαλαρώσουμε πριν το γύρισμα. Οι θέσεις στη σκηνή μπορεί να άλλαζαν. Μα εγώ δεν έδωσα σημασία, σκέφτηκα: «Αποκλείεται να με βάλουν μπροστά. Όσο κι αν κοπιάσω, δεν πάει να πει πως θα είμαι στην ταινία. Γιατί να ασχοληθώ;» Όταν ο δάσκαλος επεσήμαινε αδυναμίες μου, δεν ήθελα να ασχοληθώ κι έβρισκα δικαιολογίες. «Οι αδελφοί κι οι αδελφές που είναι μπροστά θα φαίνονται, ας κάνουν αυτοί πολλές πρόβες. Εγώ θα είμαι πίσω και δεν θα φαίνομαι. Δεν αξίζει τον κόπο». Από τότε, κουραζόμουν στις πρόβες, σαν να με ζόριζαν. Συχνά δεν ήθελα να πάω. Κατάλαβα πώς είχα πάλι το ίδιο πρόβλημα και δεν ένιωθα καλά. Αναρωτιόμουν: «Γιατί κάνω επιφανειακά το καθήκον μου; Γιατί δεν κοιτάζω να ικανοποιήσω τον Θεό;» Προσευχήθηκα στον Θεό ζητώντας την καθοδήγησή Του.

Διάβασα τα λόγια του Θεού: «Για πολλά χρόνια, οι σκέψεις στις οποίες βασίζονται οι άνθρωποι για την επιβίωσή τους, διαβρώνουν τις καρδιές τους σε τέτοιον βαθμό που έχουν γίνει ύπουλοι, δειλοί και ποταποί. Όχι μόνο τους λείπει η δύναμη της θέλησης και η αποφασιστικότητα, αλλά έχουν γίνει και άπληστοι, αλαζόνες και ισχυρογνώμονες. Τους λείπει παντελώς κάθε αποφασιστικότητα που υπερβαίνει εαυτόν και, ακόμη περισσότερο, δεν έχουν το παραμικρό θάρρος να αποτινάξουν τους περιορισμούς αυτών των σκοτεινών επιρροών. Οι σκέψεις και η ζωή των ανθρώπων είναι τόσο σάπιες, που οι αντιλήψεις τους σχετικά με την πίστη στον Θεό παραμένουν αφόρητα φρικτές, και ακόμη κι όταν οι άνθρωποι μιλούν για τις απόψεις τους περί πίστης στον Θεό, είναι απλώς αφόρητο να το ακούει κανείς. Όλοι οι άνθρωποι είναι δειλοί, ανίκανοι, ποταποί και ευάλωτοι. Δεν νιώθουν απέχθεια για τις δυνάμεις του σκότους και δεν νιώθουν αγάπη για το φως και την αλήθεια. Αντίθετα, κάνουν ό,τι μπορούν για να τα αποβάλουν. […] Τώρα είστε ακόλουθοι και έχετε αποκτήσει κάποια κατανόηση γι’ αυτό το στάδιο του έργου. Ωστόσο, δεν έχετε παραμερίσει ακόμη την επιθυμία σας για κύρος. Όταν το κύρος σας είναι υψηλό, αναζητάτε σωστά, αλλά όταν το κύρος σας είναι χαμηλό, δεν αναζητάτε πλέον. Σκέφτεστε συνέχεια τις ευλογίες του κύρους. Γιατί η πλειονότητα των ανθρώπων δεν μπορεί να απομακρυνθεί από την αρνητικότητα; Η απάντηση δεν είναι, χωρίς εξαίρεση, λόγω των ζοφερών προοπτικών;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Γιατί είσαι απρόθυμος να είσαι αντιθετικό στοιχείο;). «Μη δίνεις προσοχή σε αυτά που λέει ένα τέτοιο άτομο· πρέπει να βλέπεις τι βιώνει, τι αποκαλύπτει, και ποια στάση διατηρεί ενόσω εκτελεί τα καθήκοντά του, καθώς και ποια είναι η εσωτερική του κατάσταση και τι αγαπά. Αν η αγάπη του για τη δική του φήμη και περιουσία ξεπερνά την αφοσίωσή του στον Θεό, αν η αγάπη του για τη δική του φήμη και περιουσία ξεπερνά τα συμφέροντα του Θεού ή αν η αγάπη του για τη δική του φήμη και περιουσία ξεπερνά το ενδιαφέρον που δείχνει για τον Θεό, τότε δεν είναι άτομο με ανθρώπινη φύση. Η συμπεριφορά του γίνεται φανερή τόσο στους άλλους όσο και στον Θεό· επομένως, είναι πολύ δύσκολο να κερδίσει ένας τέτοιος άνθρωπος την αλήθεια» («Πρόσφερε την αληθινή καρδιά σου στον Θεό, και θα μπορέσεις να αποκτήσεις την αλήθεια» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). Τα λόγια του Θεού αποκάλυψαν τα ελεεινά μου κίνητρα και μου έδειξαν γιατί ήμουν απρόσεκτη, όταν δεν μπορούσα να αυτοπροβληθώ στο καθήκον μου και γιατί ήμουν αδιάφορη απέναντι στο καθήκον και το χρέος μου. Είχα υπερβολική επιθυμία για γόητρο και κύρος. Επειδή δεν είχα ταλέντο, δεν ήταν αυτονόητο πως ήθελα να προβληθώ. Εγώ όμως ήθελα, παρότι δεν είχα ταλέντο. Όταν είδα πως δεν γινόταν να ξεπεράσω τους άλλους, πως δεν θα έμπαινα στην πρώτη σειρά, έγινα αρνητική απέναντι στο εγχείρημα και κατέβαλα ελάχιστη προσπάθεια για το καθήκον μου. Δεν έβαζα την ψυχή μου σε αυτό που έκανα. Αφού δεν μπορούσα να προβληθώ, δεν έβρισκα λόγο να υπομένω πολλά. Έτσι δεν θα έβγαινα χαμένη. Τα δηλητήρια του Σατανά όπως: «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω» ήταν βαθιά ριζωμένα μέσα μου. Βρισκόμουν υπό τον έλεγχό τους, σκεφτόμουν μόνο το κέρδος μου σε ό,τι έκανα. Δρούσα μόνο για το όνομα και το κέρδος μου. Ακόμα κι όταν έκανα το καθήκον μου. Δούλευα σκληρά όταν μπορούσα να προβληθώ, μα όταν οι πόθοι μου δεν εκπληρώνονταν, ενεργούσα μηχανικά, χωρίς να υπολογίζω ούτε το θέλημα ούτε τον οίκο του Θεού. Ζούσα κατά την πανούργα φύση μου, μηχανορραφώντας για το όνομα και τη θέση μου. Ήμουν φυγόπονη και παραπλανητική στο καθήκον μου, ανεύθυνη ασυνείδητη, χωρίς λογική ή αξιοπρέπεια. Ήμουν αναξιόπιστη. Σκεφτόμουν πόσοι αδελφοί και αδελφές ήταν αγνοί και ειλικρινείς. Άσχετα με τη θέση τους στη σκηνή, έβαζαν τα δυνατά τους για τον Θεό. Με τον καιρό, βελτιώνονταν στο τραγούδι και τον χορό και έβλεπαν τις ευλογίες και την καθοδήγηση του Θεού. Επιπλέον, όσοι ήταν πίσω από τις κάμερες δούλευαν αθόρυβα, μακριά από τα φώτα. Έλεγαν πως τους αρκούσε να δουν το πρόγραμμα στο διαδίκτυο. Μα εγώ, αν δεν ήταν να προβληθώ, δεν έκανα καλά το καθήκον μου. Δεν είχα ανθρώπινη φύση. Ο Θεός έχει δίκαιη διάθεση, περιφρονεί και μισεί τέτοια φύση και επιδιώξεις σαν τις δικές μου. Δεν μπορούσα να κερδίσω το έργο του Αγίου Πνεύματος και να εισέλθω στη ζωή. Αν δεν μετανοούσα, δεν θα κέρδιζα ποτέ καμιά αλήθεια. Ο Θεός θα με εξόντωνε! Αυτό με τρόμαξε και προσευχήθηκα στον Θεό. «Θεέ μου, ήμουν κατάπτυστη, ζούσα κατά τη διεφθαρμένη μου διάθεση, χωρίς ανθρώπινη φύση. Θεέ μου, θέλω να μετανοήσω, να αλλάξω. Καθοδήγησέ με να αλλάξω διάθεση και να εστιάσω στο καθήκον μου».

Αργότερα, διάβασα τα λόγια του Θεού: «Εάν επιθυμείς να είσαι αφοσιωμένος σε ό,τι κάνεις για να ανταποκρίνεσαι στο θέλημα του Θεού, τότε δεν μπορείς απλά να εκτελείς ένα καθήκον· πρέπει να αποδεχτείς οποιαδήποτε αποστολή σού αναθέσει ο Θεός. Το αν ανταποκρίνεται ή όχι στις προτιμήσεις σου και εμπίπτει στα ενδιαφέροντά σου, ή είναι κάτι που δεν απολαμβάνεις ή δεν έχεις κάνει ποτέ πριν, ή είναι κάτι δύσκολο, πρέπει και πάλι να την αποδεχτείς και να υποταχθείς. Όχι μόνο πρέπει να την αποδεχτείς, αλλά πρέπει να συνεργαστείς ενεργά, και να ενημερωθείς γι’ αυτήν και να επιτύχεις είσοδο σ’ αυτήν. Ακόμη και αν υποφέρεις και δεν μπορείς να ξεχωρίσεις και να λάμψεις, πρέπει και πάλι να συνεχίσεις με αφοσίωση. Πρέπει να τη θεωρείς ως καθήκον που πρέπει να εκπληρώσεις: όχι ως προσωπική υπόθεση, αλλά ως καθήκον σου. Πώς οφείλουν οι άνθρωποι να κατανοούν τα καθήκοντά τους; Όταν ο Δημιουργός —ο Θεός— δίνει σε κάποιον να κάνει μια εργασία, τότε προκύπτει το καθήκον του ατόμου αυτού. Οι εργασίες που σου δίνει ο Θεός, οι αποστολές που σου δίνει ο Θεός —αυτά είναι τα καθήκοντά σου. Όταν τα επιδιώκεις ως δικούς σου στόχους, και η καρδιά σου αγαπάει πραγματικά τον Θεό, μπορείς και πάλι να προβείς σε άρνηση; Δεν θα πρέπει να τα αρνηθείς. Θα πρέπει να τα δεχτείς. Αυτό είναι το μονοπάτι της άσκησης» («Μόνο αν είναι κανείς ειλικρινής, θα είναι αληθινά ευτυχής» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). Κατάλαβα πως καθήκον μου ήταν η αποστολή μου από τον Θεό. Είτε μπορούσα να αυτοπροβληθώ είτε όχι, έπρεπε να αφήσω τα προσωπικά μου κίνητρα, να την εκλάβω ως καθήκον και να βάλω τα δυνατά μου σε ό,τι απαιτεί ο Θεός. Όπως και να σταθούμε, άλλοι είναι μπροστά και άλλοι πίσω. Μα όπου και να είναι, κάνουν το καθήκον τους. Ο Θεός βλέπει το κίνητρο και τη στάση μας στο καθήκον μας, αν το κάνουμε ολόψυχα, αν κάνουμε πράξη την αλήθεια όπως θέλει ο Θεός. Σκέφτηκα πως παρότι δεν είχα ταλέντο σαν τους άλλους, ο Θεός μού έδινε ευκαιρία να εξασκηθώ για να προοδεύσω στις ικανότητές μου και στην είσοδό μου στη ζωή. Αυτή είναι η αγάπη του Θεού! Δεν θα ήμουν πια εγωίστρια και άκαρδη όπως πριν, που ράγιζα την καρδιά του Θεού και Τον απογοήτευα. Είτε ήμουν μπρος είτε πίσω, είτε φαινόμουν είτε όχι, θα έπαιρνα τη θέση μου ως δημιουργημένο ον, για να κάνω το καθήκον μου και να ανταποδώσω την αγάπη του Θεού.

Προσευχόμουν και βασιζόμουν στον Θεό και δούλευα σκληρά ό,τι πρόβα κι αν κάναμε. Όταν διαβάζαμε τα λόγια του Θεού πριν από τις πρόβες, σκεφτόμουν τις απαιτήσεις του Θεού κι έκανα πράξη τα λόγια Του στις πρόβες. Όταν ο δάσκαλος μου έθιγε τις αστοχίες μου, εφάρμοζα όσα έλεγε στην πράξη. Πρόσεχα τις ελλείψεις μου και εξασκούμουν στον ελεύθερο χρόνο μου. Δεν έκανα πια την ελάχιστη προσπάθεια. Με τα σωστά κίνητρα για πρόβες, η κάθε μέρα με γέμιζε. Ένιωθα την καθοδήγηση του Θεού στο καθήκον μου και δεν κουραζόμουν τόσο. Μετά από λίγο, έφτιαξαν οι κινήσεις και οι εκφράσεις μου και οι αδελφές έλεγαν ότι ήμουν πολύ καλύτερη. Ένιωθα πόση σημασία είχε να προσεγγίζω έντιμα το καθήκον μου. Ειδικότερα, στην τελευταία πρότσαη του «Ο ύμνος της βασιλείας» τραγούδησε: «Προσφέρουν τους πιο όμορφους ψαλμούς στον Θεό!» Αυτό με συγκίνησε πολύ. Είδα πως ο Θεός ελπίζει να κερδίσει μια έντιμη καρδιά. Ελπίζει να στραφούμε προς Αυτόν και να γίνουμε αγνοί σαν παιδιά, να Του δώσουμε αληθινά την καρδιά μας, τον καλύτερο εαυτό μας. Η αποφασιστικότητά μου να κάνω πράξη την αλήθεια και να Τον ικανοποιήσω δυνάμωσε.

Στα περισσότερα γυρίσματα, με τοποθετούσαν πίσω και δεν ήθελα πάντα να βάλω τα δυνατά μου. Προσευχόμουν, λοιπόν, στον Θεό και σκεφτόμουν πώς να υπολογίζω το θέλημά Του, πώς να αφιερώνομαι. Πήρε χρόνο, αλλά ο τρόπος σκέψης μου βελτιώθηκε. Όταν στεκόμουν πίσω, προσευχόμουν για αυτούς που ήταν μπροστά. Όταν ήμουν εκτός πλάνου, βοηθούσα τις αδελφές μου με τα κοστούμια και τα μαλλιά τους, βάζοντας τα δυνατά μου για το καθήκον μου. Όταν κάποιες αδελφές γίνονταν αρνητικές επειδή ήταν πίσω, συναναστρεφόμουν μαζί τους για το θέλημα του Θεού. Ηρέμησα και η κατάστασή μου βελτιώθηκε κάνοντας το καθήκον μου με αυτόν τον τρόπο. Παραμέρισα το γόητρο και το κύρος κι έκανα πράξη την αλήθεια με την καθοδήγηση του λόγου του Θεού.