Στις αρχές του 2021, ήμουν ιεροκήρυκας υπεύθυνος με τον αδελφό Ματθαίο στο έργο της εκκλησίας. Ήμουν νέος σε αυτό το καθήκον και υπήρχαν ακόμη πολλά που δεν καταλάβαινα, έτσι, του έκανα συχνά ερωτήσεις. Εκείνο το διάστημα, ο Ματθαίος μου μιλούσε συχνά για τις διεφθαρμένες διαθέσεις που εκδήλωνε στο καθήκον του. Με τον καιρό, άρχισα να σκέφτομαι υποτιμητικά για αυτόν. Νόμιζα ότι δεν ήμουν τόσο διεφθαρμένος όσο αυτός και πως δεν με ωφελούσε η συνεργασία μαζί του. Νόμιζα πως εγώ ήμουν καλύτερος. Μάλιστα, σκεφτόμουν: «Πώς έγινε ιεροκήρυκας αυτός πρώτος; Εγώ ήμουν ο επικεφαλής του. Εγώ έπρεπε να του δείξω πώς να γίνει ιεροκήρυκας, και όχι το αντίστροφο. Από τότε που έγινε ιεροκήρυκας, όλοι τον εκτιμούν περισσότερο». Δεν το αποδεχόμουν, ήξερα ότι θα τα κατάφερνα καλύτερα από αυτόν. Για να φανώ καλύτερος, πολύ συχνά έκανα σύγκριση στο έργο που έκανε ο καθένας από τους δυο μας. Για παράδειγμα, όταν ο Ματθαίος μου είπε ότι δεν του έφτανε ο χρόνος για να παρακολουθεί όλο το έργο του, εγώ χάρηκα, επειδή είχα ήδη κάνει όλο το έργο για το οποίο ήμουν υπεύθυνος, έτσι, οι ανώτεροι, εμένα θα εκτιμούσαν περισσότερο. Μα, η έκπληξη, ήταν ότι ο Ματθαίος είχε κάνει εξαιρετική δουλειά. Μια μέρα, ο επικεφαλής μας, μάς ανέθεσε να βρούμε άτομα για να εκπαιδευτούν για το έργο του ποτίσματος. Σε δύο μέρες ο Ματθαίος βρήκε τρεις υποψήφιους. Πανικόβλητος, σκέφτηκα: «Πρέπει να βιαστώ. Να βρω τουλάχιστον τόσους όσους βρήκε ο Ματθαίος. Διαφορετικά θα τον επαινέσουν περισσότερο από εμένα». Έτσι, σε μόλις τρεις μέρες, βρήκα επτά άτομα. Ένιωσα ικανοποίηση, τα κατάφερα καλύτερα από τον Ματθαίο. Μα όταν ήρθε ο επικεφαλής να μάθει την κατάσταση των υποψηφίων, δεν βρήκε κανέναν κατάλληλο για το έργο του ποτίσματος. Δεν είχα καταλάβει την κατάσταση τους όταν τους επέλεξα ως υποψηφίους. Μα οι υποψήφιοι του Ματθαίου κρίθηκαν κατάλληλοι. Καλό επίπεδο και ανθρώπινη φύση, φιλαλήθεις, πρόθυμοι να δαπανηθούν για τον Θεό. Οι τρεις μέρες της δουλειάς μου πήγαν στράφι και ένιωθα πεσμένος. Επίσης άρχισα να ζηλεύω τον Ματθαίο. Γιατί είχε πάντα τόσο καλά αποτελέσματα στο καθήκον του; Και εγώ, γιατί δεν είχα; Εκείνος πάντα μοιραζόταν με ενθουσιασμό τα λόγια του Θεού στις ομάδες μας, και πρόφταινε να παρακολουθεί ακόμα και το δικό μου έργο. Δεν υπήρχε τρόπος να διακριθώ, όσο βρισκόταν εκεί. Τόσο πολύ μπούχτισα μαζί του που άρχισα να τον μισώ. Γιατί έπρεπε να εκπληρώνω το καθήκον μου μαζί του; Δεν ήθελα να είναι τόσο ξεχωριστός και ευχόμουν να μην έχει αποτελέσματα στο έργο του. Συνέχιζα να ανταγωνίζομαι για τη φήμη και δεν άλλαξα συμπεριφορά.

Ήμουν επόπτης στο έργο της αδελφής Αναίς, μιας επικεφαλής εκκλησίας. Ήταν άσχημα, δεν πήγαινε καλά στο καθήκον της, έτσι, ο επικεφαλής μου με έστειλε να την υποστηρίξω. Μα όταν επικοινώνησα μαζί της, μου είπε ότι είχε ήδη έρθει σε επαφή με το Ματθαίο για αναζήτηση και συναναστροφή, και ότι εκείνος μοιράστηκε μαζί της λόγια του Θεού και την βοήθησε να επιλύσει το ζήτημα της. Αυτό με έκανε να νιώσω σχεδόν άχρηστος. Στενοχωρήθηκα πολύ που ο Ματθαίος ανακατεύτηκε στο δικό μου έργο. Εγώ ήμουν ο επόπτης αυτής της επικεφαλής εκκλησίας και δεν ήθελα να πουν οι άλλοι ότι δεν εκπλήρωνα το καθήκον μου και δεν επέλυα ζητήματα. Όσο το σκεφτόμουν, τόσο θύμωνα και δεν ήθελα πια να συνεργάζομαι με τον Ματθαίο. Ήθελα να δουλεύω μόνος μου επειδή έτσι θα έκανα τους άλλους να με προσέξουν. Στη συνέχεια, προσπαθούσα να τον αποφεύγω όταν εκτελούσα καθήκοντα. Μια φορά, θέλησε να μιλήσουμε για ένα πρόβλημα που θα συζητούσαμε σε μια συνάθροιση. Τηλεφώνησε, έστειλε γραπτό μήνυμα αλλά εγώ επίτηδες τον αγνόησα. Δεν ήθελα να συζητήσω τίποτε μαζί του. Όταν μου έκανε ερωτήσεις σχετικά με το έργο, εγώ δεν απαντούσα εγκαίρως. Μου ζήτησε να συναναστραφούμε σε μια συνάθροιση, έμεινα σιωπηλός, του είπα να συναναστραφεί μόνος του. Είπα από μέσα μου: «Αφού είσαι εσύ εδώ, οι αδελφοί και οι αδελφές δεν πρόκειται να με προσέξουν. Γιατί λοιπόν να συναναστραφώ;» Σε μια συνάθροιση, ο Ματθαίος ζήτησε τη γνώμη μου αφού ολοκλήρωσε τη συναναστροφή. Σκέφτηκα ότι είχε πει πάρα πολλά και μάλιστα όλα όσα ήθελα να πω εγώ, οπότε ήμουν στενοχωρημένος. Του είπα λοιπόν: «Συναναστρέφεσαι με αλαζονική διάθεση. Δεν εξέθεσες τη δική σου διεφθαρμένη φύση, απλώς μίλησες αόριστα για την δική σου κατανόηση. Παρείχες μόνο ένα πλαίσιο, αλλά καθόλου λεπτομέρειες». Γνώριζα πως αυτό που είπα ήταν ανακριβές —το είπα σκόπιμα. Ήθελα απλώς να μειώσω τον ενθουσιασμό του, για να μην μιλήσει τόσο πολύ στις επόμενες συναθροίσεις. Όταν μου έστελνε μηνύματα ρωτώντας με πώς τα πάω ή για άλλα πράγματα, εγώ δεν απαντούσα. Σκεφτόμουν ότι θα καταλάβαινε ότι δεν ήθελα να συνεργαστώ μαζί του. Μάλιστα, ήθελα να σταματήσει να μου στέλνει μηνύματα. Το μόνο που ήθελα ήταν να μου αδειάσει τον τόπο για να αναδείξω τα ταλέντα μου. Ήθελα επίσης να έχω πλήρη απασχόληση στο καθήκον όπως είχε εκείνος, ώστε κάθε φορά που θα με χρειάζονταν οι αδελφοί και οι αδελφές, να είμαι δίπλα τους αμέσως. Έτσι, όλοι θα με είχαν σε μεγάλη εκτίμηση. Ήθελα να αφήσω την κανονική δουλειά μου για να αφοσιωθώ πλήρως στο καθήκον μου, μα την χρειαζόμουν για τον επιούσιο και για να στηρίζω την οικογένειά μου. Έπεσα σε κατάθλιψη επειδή δεν μπορούσα να αφοσιωθώ… πλήρως στο καθήκον, όπως ο Ματθαίος. Μάλιστα, σκέφτηκα: «Ας πάψω να είμαι ιεροκήρυκας. Έτσι δεν θα συνεργάζομαι με τον Ματθαίο. Δεν θα επηρεάζομαι πια απ’ αυτόν αν αλλάξω καθήκον και θα μπορέσω να διακριθώ». Μα όταν σκέφτηκα στα σοβαρά να παραιτηθώ, ένιωσα λίγο ένοχος και δεν ήξερα τι να κάνω. Προσευχήθηκα στον Θεό να με βοηθήσει να καταλάβω την κατάστασή μου.

Θυμήθηκα ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού: «Τα καθήκοντα προέρχονται από τον Θεό· είναι η ευθύνη κι η αποστολή που παραδίδει στον άνθρωπο. Πώς θα πρέπει, λοιπόν, να τα κατανοεί ο άνθρωπος; “Δεδομένου ότι αυτό είναι το καθήκον μου κι η αποστολή από τον Θεό για μένα, είναι υποχρέωση και ευθύνη μου. Είμαι δεσμευμένος να το αποδεχθώ. Δεν μπορώ να το απορρίψω ή να το αρνηθώ· δεν μπορώ να είμαι επιλεκτικός. Αυτό που μου τυχαίνει είναι σίγουρα αυτό που οφείλω να κάνω. Δεν είναι ότι δεν έχω τα προσόντα να κάνω επιλογή —είναι ότι δεν θα πρέπει να κάνω επιλογή. Αυτή είναι η αίσθηση που οφείλει να έχει ένα δημιουργημένο ον”» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Από τα λόγια του Θεού κατάλαβα ότι τα καθήκοντά μάς δίνονται από τον Θεό. Θα έπρεπε να κρατήσω το καθήκον μου και να εκπληρώσω τις ευθύνες μου. Κι όχι να αποφεύγω τις ευθύνες και να είμαι επιλεκτικός. Αυτή τη λογική θα έπρεπε να έχω. Μα, επειδή η διακαής επιθυμία μου να ξεπεράσω τον Ματθαίο δεν είχε ικανοποιηθεί, ήθελα να αφήσω το καθήκον μου. Αυτό πλήγωνε τον Θεό! Δεν αντιμετώπιζα το καθήκον μου ως ευθύνη, αλλά περισσότερο ως εργαλείο για να διακριθώ εγώ προσωπικά, και ως ένα μέσο για να με σέβονται και να με θαυμάζουν. Θα άφηνα τη δουλειά μου για μια πλήρη απασχόληση στο καθήκον μου όχι για να ικανοποιήσω τον Θεό με την εκπλήρωση του, αλλά για να ανταγωνιστώ σε κύρος τον συνεργάτη μου και για να τον ξεπεράσω. Αφού, για πρακτικούς λόγους, δεν γινόταν να έχω πλήρη απασχόληση στο καθήκον, ήθελα να αλλάξω καθήκον για να έχω την ευκαιρία να διακριθώ προσωπικά. Φάνηκε πως όλα όσα έκανα δεν ήταν για να εκτελέσω το καθήκον μου, αλλά μάλλον μια ευκαιρία για να ανταγωνιστώ για το κύρος. Ο Θεός τα απεχθάνεται αυτά.

Αργότερα, βρήκα κάποια λόγια του Θεού. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Σκληρή ανθρωπότητα! Η συνωμοσία και η μηχανορραφία, το άρπαγμα του ενός από τον άλλον, το κυνήγι για φήμη και περιουσία, η κοινή σφαγή —πότε επιτέλους θα σταματήσουν όλα αυτά; Παρά τα εκατοντάδες χιλιάδες λόγια που έχει πει ο Θεός, κανείς δεν έχει λογικευτεί. Οι άνθρωποι δρουν για χάρη των οικογενειών τους, για τους γιους και τις κόρες τους, για την καριέρα τους, τις μελλοντικές προοπτικές τους, τη θέση τους, τη ματαιοδοξία, τα χρήματα, για χάρη του φαγητού, των ρούχων και της σάρκας. Μα υπάρχει κανείς που δρα για χάρη του Θεού; Ακόμη και μεταξύ αυτών που οι πράξεις τους είναι για χάρη του Θεού, υπάρχουν μόνο λίγοι που γνωρίζουν τον Θεό. Πόσοι άνθρωποι δεν δρουν για χάρη των δικών τους συμφερόντων; Πόσοι δεν καταπιέζουν ή εξοστρακίζουν άλλους για να προστατέψουν τη θέση τους; Κι έτσι, ο Θεός έχει καταδικαστεί βίαια σε θάνατο αμέτρητες φορές και αναρίθμητοι βάρβαροι κριτές έχουν καταδικάσει τον Θεό και Τον έχουν σταυρώσει για μία ακόμη φορά. Πόσοι μπορούν να αποκαλεστούν δίκαιοι διότι δρουν πραγματικά για χάρη του Θεού;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Οι πονηροί θα τιμωρηθούν σίγουρα). «Υπάρχουν κάποιοι που μονίμως ανησυχούν ότι οι άλλοι είναι καλύτεροι απ’ αυτούς και υψηλότεροι απ’ αυτούς, ότι οι άλλοι θα τύχουν σεβασμού, ενώ αυτοί παραμελούνται. Αυτό τους ωθεί να επιτίθενται και να αποκλείουν τους άλλους. Τούτο δεν σημαίνει ότι ζηλεύουν ανθρώπους πιο ικανούς από τους ίδιους; Αυτή η συμπεριφορά δεν είναι εγωιστική και άξια περιφρόνησης; Τι είδους διάθεση είναι αυτή; Είναι κακόβουλη! Το να σκέφτεται κανείς μόνο τα δικά του συμφέροντα, ικανοποιώντας μόνο τις δικές του επιθυμίες, χωρίς να δείχνει κανένα ενδιαφέρον για τους άλλους ή για τα συμφέροντα του οίκου του Θεού —τέτοιοι άνθρωποι έχουν κακή διάθεση και ο Θεός δεν αισθάνεται αγάπη για αυτούς. Αν πραγματικά μπορείτε να υπολογίζετε το θέλημα του Θεού, τότε είστε και ικανοί να αντιμετωπίζετε δίκαια τους άλλους ανθρώπους. Αν προτείνεις έναν καλό άνθρωπο και τον αφήσεις να υποβληθεί σε εκπαίδευση και να εκτελέσει ένα καθήκον, προσθέτοντας έτσι ένα ταλαντούχο άτομο στον οίκο του Θεού, δεν θα γίνει, τότε, ευκολότερο το έργο σου; Δεν θα έχεις επιβεβαιώσει την αφοσίωσή σου στο καθήκον αυτό; Αυτή είναι μια καλή πράξη ενώπιον του Θεού· είναι η ελάχιστη συνείδηση και σύνεση από την οποία οφείλει να διακατέχεται ένας επικεφαλής» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η ελευθερία και η απελευθέρωση κερδίζονται μόνο αποβάλλοντας τη διεφθαρμένη διάθεση). Μέσα από τα λόγια του Θεού, κατάλαβα την κατάστασή μου. Ο Θεός λέει: «Υπάρχουν κάποιοι που μονίμως ανησυχούν ότι οι άλλοι είναι καλύτεροι απ’ αυτούς και υψηλότεροι απ’ αυτούς, ότι οι άλλοι θα τύχουν σεβασμού, ενώ αυτοί παραμελούνται. Αυτό τους ωθεί να επιτίθενται και να αποκλείουν τους άλλους. Τούτο δεν σημαίνει ότι ζηλεύουν ανθρώπους πιο ικανούς από τους ίδιους; Αυτή η συμπεριφορά δεν είναι εγωιστική και άξια περιφρόνησης; Τι είδους διάθεση είναι αυτή; Είναι κακόβουλη!» Αυτά τα λόγια ήταν η αλήθεια και εξέθεταν την πραγματική μου κατάσταση. Όταν είδα ότι ο συνεργάτης μου, στο καθήκον επέλυε καλύτερα από εμένα τα ζητήματα των αδελφών, νόμισα ότι ήταν καλύτερος από μένα και ότι ποτέ δεν θα διακρινόμουν δίπλα του. Έτσι ζήλεψα, τον απέκλεισα και δεν ήθελα να συνεργαστούμε. Επίτηδες αγνοούσα τα μηνύματα του και δεν απαντούσα στις κλήσεις του. Όταν συναναστράφηκε την εμπειρία και την κατανόηση του, δεν συνεργάστηκα μαζί του στην εκκλησιαστική ζωή, αντίθετα, έψαχνα να του βρω ελαττώματα. Σκόπιμα, τον χαρακτήρισα αλαζόνα και του επιτέθηκα για να είναι λιγότερο ενθουσιώδης και να πάψει να διακρίνεται και να με ξεπερνά. Τόσο κακόβουλος ήμουν. Κάθε φορά που έπρεπε να εκτελέσω το καθήκον μου μαζί του, ένιωθα ράκος. Πάντα ήθελα να τον ανταγωνίζομαι και ήμουν εντελώς ανίκανος να διατηρήσω την ηρεμία μου. Ακριβώς όπως είπε ο Θεός: «Σκληρή ανθρωπότητα! Η συνωμοσία και η μηχανορραφία, το άρπαγμα του ενός από τον άλλον, το κυνήγι για φήμη και περιουσία, η κοινή σφαγή —πότε επιτέλους θα σταματήσουν όλα αυτά;» Επειδή η επιθυμία μου για φήμη και κύρος δεν πραγματοποιήθηκε, άρχισα να μισώ τον συνεργάτη μου. Ήθελα να τον ξεφορτωθώ, να απαλλαγώ από αυτόν για να μπορέσω να δουλέψω μόνος μου. Σκέφτηκα ακόμη και να αφήσω το καθήκον μου. Κατάλαβα πόσο κακόβουλος και απάνθρωπος ήμουν. Δεν διέφερα από τα άγρια θηρία που κυνηγούν το θήραμα τους, διεκδικούσα με νύχια και με δόντια τα συμφέροντά μου. Μόνο τον εαυτό μου σκεφτόμουν κι όχι το έργο της εκκλησίας. Ακόμη κι όταν το έργο της εκκλησίας καθυστερούσε, δεν με ένοιαζε καθόλου. Πόσο εγωιστής και άθλιος ήμουν! Αναρωτήθηκα γιατί δεν μπορούσα να έχω μια απλή και αρμονική συνεργασία με τον Ματθαίο. Κατάλαβα ότι, στην πίστη μου, είχα πάρει λάθος μονοπάτι λόγω της σατανικής μου διάθεσης. Δεν αναζητούσα την αλήθεια και την επίλυση της διεφθαρμένης μου διάθεσης. Χάνοντας το έργο του Αγίου Πνεύματος, θα έπεφτα στο σκοτάδι. Προσευχήθηκα συχνά στον Θεό, να με βοηθήσει να καταλάβω τον εαυτό μου και να επιλύσω την διεφθαρμένη μου διάθεση.

Τότε, είδα ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού: «Ποιο είναι το σύνθημα των αντίχριστων, σε όποια ομάδα κι αν βρίσκονται; “Πρέπει να ανταγωνίζομαι! Να ανταγωνίζομαι! Να ανταγωνίζομαι! Πρέπει να ανταγωνίζομαι για να είμαι πιο ψηλά απ’ όλους, ο πιο δυνατός απ’ όλους!”. Αυτή είναι η διάθεση των αντίχριστων: όπου κι αν πηγαίνουν, ανταγωνίζονται και προσπαθούν να πετύχουν τους στόχους τους. Είναι οι υπηρέτες του Σατανά και αναστατώνουν το έργο της εκκλησίας. Η διάθεση των αντίχριστων είναι η εξής: ξεκινούν εξετάζοντας παντού στην εκκλησία για να δουν ποιος πιστεύει στον Θεό πολλά χρόνια και έχει κεφάλαιο, ποιος έχει κάποια χαρίσματα ή ειδικές δεξιότητες, ποιος ωφελεί τους αδελφούς και τις αδελφές ως προς την είσοδό τους στη ζωή, ποιον έχουν σε εκτίμηση, ποιος έχει χρόνια στην εκκλησία, για ποιον μιλάνε καλά οι αδελφοί κι οι αδελφές, ποιος έχει τα περισσότερα θετικά γνωρίσματα. Αυτοί οι άνθρωποι θα είναι ο ανταγωνισμός τους. Εν ολίγοις, κάθε φορά που βρίσκονται αντίχριστοι σε μια ομάδα ανθρώπων, αυτό κάνουν πάντα: ανταγωνίζονται για τη θέση, ανταγωνίζονται για την καλή φήμη, ανταγωνίζονται ώστε να έχουν τον τελευταίο λόγο στα ζητήματα και την απόλυτη δύναμη να λαμβάνουν αποφάσεις στην ομάδα και, μόλις τα αποκτήσουν, αυτό τους κάνει ευτυχισμένους. […] Τόσο αλαζονική, απεχθής και παράλογη είναι η διάθεση των αντίχριστων. Δεν έχουν ούτε συνείδηση, ούτε λογική, ούτε καν ένα ψήγμα αλήθειας. Μπορεί κανείς να δει στις ενέργειες και τις πράξεις ενός αντίχριστου ότι αυτό που κάνει δεν έχει καθόλου τη λογική ενός κανονικού ανθρώπου και, μολονότι κάποιος μπορεί να συναναστραφεί μαζί του την αλήθεια, εκείνος δεν την αποδέχεται. Όσο σωστό κι αν είναι αυτό που λες, δεν πιάνει μαζί του. Το μόνο πράγμα που του αρέσει να επιδιώκει, είναι η φήμη κι η θέση, τις οποίες λατρεύει. Εφόσον μπορεί να απολαμβάνει τα οφέλη της θέσης, είναι ικανοποιημένος. Αυτή, πιστεύει, είναι η αξία της ύπαρξής του. Ανεξάρτητα από την ομάδα ανθρώπων στην οποία ανήκει, πρέπει να δείξει στους άλλους το “φως” και τη “θέρμη” που παρέχει, τα ιδιαίτερα ταλέντα του, τη μοναδικότητά του. Κι επειδή ακριβώς πιστεύει ότι είναι ξεχωριστός, εύλογα θεωρεί ότι θα πρέπει να του φέρονται καλύτερα από τους άλλους, ότι θα πρέπει να τυγχάνει της στήριξης και του θαυμασμού των ανθρώπων, ότι θα πρέπει να τον θαυμάζουν, να τον λατρεύουν —νομίζει ότι όλα αυτά τού τα οφείλουν. Δεν είναι θρασείς και αναίσχυντοι οι άνθρωποι αυτοί; Δεν είναι πρόβλημα να υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι στην εκκλησία;» («Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο: Κάνουν το καθήκον τους μόνο για να διακριθούν και να τροφοδοτήσουν τα δικά τους συμφέροντα και φιλοδοξίες· ποτέ δεν λαμβάνουν υπόψη τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, και μάλιστα ξεπουλάνε αυτά τα συμφέροντα με αντάλλαγμα την προσωπική δόξα (Μέρος τρίτο)). Από τα λόγια του Θεού αντιλήφθηκα τη σοβαρότητα των πράξεών μου. Φάνηκε πως καθώς αναζητούσα τη φήμη, το κύρος και τον θαυμασμό των άλλων στο καθήκον μου, εκδήλωνα μια αντίχριστη διάθεση. Η συναναστροφή του Ματθαίου για την αλήθεια ήταν διαφωτιστική, είχε αποτελέσματα στο καθήκον, οι αδελφοί και οι αδελφές τον επαινούσαν και έκαναν ερωτήσεις σε εκείνον και τον ζήλεψα. Για να τον ξεπεράσω σε κύρος στα μάτια των άλλων, θα άφηνα τη δουλειά μου για να έχω πλήρη απασχόληση στο καθήκον μου ώστε να είμαι οποιαδήποτε στιγμή δίπλα σε όποιον θα με χρειαζόταν για να επιλύσω το πρόβλημα του. Έτσι, οι άλλοι θα είχαν εμένα σε υπόληψη και δεν θα υπήρχε πλέον θέση στην καρδιά τους για τον συνεργάτη μου. Όταν συνεργαζόμουν σε καθήκοντα με τον Ματθαίο, ένιωθα σαν να βρίσκομαι πάντα στη σκιά του και πως, εγώ, δεν υπήρχε περίπτωση να διαπρέψω. Δεν μου άρεσε που πάντοτε εκείνον θαύμαζαν και επαινούσαν οι αδελφοί και οι αδελφές και είχα την ελπίδα ότι κανένας δεν θα του απαντούσε όταν έστελνε μηνύματα στην ομάδα μας. Εξαιτίας του, κανείς από τους αδελφούς και τις αδελφές δεν μου έδινε σημασία, έτσι, σπαταλούσα πολύ από τον χρόνο μου για να τον πολεμήσω, ελπίζοντας να τον ξεπεράσω και να κάνω τους αδελφούς και τις αδελφές να θαυμάζουν εμένα. Τέτοια ήταν συχνά η συμπεριφορά μου στην προσπάθεια μου να κερδίσω φήμη και κύρος. Αφού η επιθυμία και οι φιλοδοξίες μου δεν ικανοποιήθηκαν, και δεν υπήρχε περίπτωση να διακριθώ, θέλησα να παραιτηθώ από ιεροκήρυκας με τη σκέψη ότι θα μπορούσα να διαπρέψω σε διαφορετικό καθήκον. Κατάλαβα ότι αυτή η εμμονή μου για φήμη και κύρος ήταν εκτός ελέγχου. Ήμουν σαν ένας αντίχριστος ο οποίος αγαπά τη φήμη και το κύρος. Ήταν μια βαθιά ριζωμένη, εγγενής επιθυμία. Αντιλήφθηκα ότι βάδιζα σε ένα εξαιρετικά επικίνδυνο μονοπάτι. Η διάθεση του Θεού είναι απαράβατη —Εκείνος είναι δίκαιος. Αν δεν αναζητούσα για να αλλάξω, και επικεντρωνόμουν μόνο στον ανταγωνισμό για φήμη και κύρος αντί το έργο της εκκλησίας, ο Θεός θα με απέρριπτε και θα με απέκλειε. Αηδίασα με τις πράξεις μου και δεν ήθελα πια να ανταγωνίζομαι σε κύρος τον συνεργάτη μου. Προσευχήθηκα στον Θεό να με βοηθήσει να απαλλαγώ από τα δεσμά και τους περιορισμούς της σατανικής μου διάθεσης.

Βρήκα ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού: «Ανεξάρτητα από το ποια είναι η κατεύθυνση ή ο στόχος της επιδίωξής σου, εάν δεν αναλογιστείς την επιδίωξη της θέσης και του κύρους, και αν δυσκολεύεσαι πολύ να αφήσεις τα πράγματα αυτά στην άκρη, τότε θα επηρεάσουν την είσοδό σου στη ζωή. Εφόσον στην καρδιά σου υπάρχει επιθυμία για τη θέση, αυτή θα ελέγχει και θα επηρεάζει πλήρως την κατεύθυνση της ζωής σου και τους στόχους για τους οποίους πασχίζεις, οπότε θα είναι πολύ δύσκολο να εισέλθεις στην πραγματικότητα της αλήθειας, πόσο μάλλον να επιτύχεις αλλαγές στη διάθεσή σου. Το αν τελικά καταφέρεις να κερδίσεις την επιδοκιμασία του Θεού είναι, φυσικά, διαφορετικό θέμα. Επιπλέον, εάν δεν μπορέσεις ποτέ να αφήσεις στην άκρη την επιδίωξή σου για θέση, αυτό θα επηρεάσει την ικανότητά σου να εκτελείς επαρκώς το καθήκον σου, γεγονός το οποίο θα δυσχεράνει πολύ το να γίνεις αποδεκτό πλάσμα του Θεού. Γιατί το λέω αυτό; Τίποτα δεν μισεί περισσότερο ο Θεός από το να επιδιώκουν οι άνθρωποι θέση, καθώς η επιδίωξη θέσης συνιστά σατανική διάθεση, είναι λάθος δρόμος· γεννιέται από τη διαφθορά του Σατανά, είναι κάτι που καταδικάζει ο Θεός, είναι αυτό ακριβώς που κρίνει και καθαίρει. Ο Θεός δεν περιφρονεί τίποτα περισσότερο από το να επιδιώκουν οι άνθρωποι θέση, κι όμως εσύ εξακολουθείς να ανταγωνίζεσαι πεισματικά για τη θέση, τη λατρεύεις και την προστατεύεις ανελλιπώς, προσπαθώντας πάντα να την αποκτήσεις. Και δεν δείχνουν όλα αυτά μια φύση ανταγωνιστική προς τον Θεό; Δεν ορίζει ο Θεός τη θέση για τους ανθρώπους· Ο Θεός παρέχει στους ανθρώπους την αλήθεια, την οδό και τη ζωή, και τελικά τους κάνει να γίνουν ένα αποδεκτό δημιούργημα του Θεού, ένα μικρό και ασήμαντο δημιούργημα του Θεού —όχι κάποιος που έχει θέση και κύρος και τον σέβονται χιλιάδες άνθρωποι. Και έτσι, ανεξάρτητα από την οπτική γωνία από την οποία το κοιτάζει κανείς, η επιδίωξη θέσης είναι αδιέξοδο. Όσο λογική κι αν είναι η δικαιολογία σου για την αναζήτηση θέσης, αυτό το μονοπάτι εξακολουθεί να μην είναι σωστό και ο Θεός δεν το επαινεί. Όσο σκληρά κι αν προσπαθείς ή όσο μεγάλο κι αν είναι το τίμημα που πληρώνεις, αν επιθυμείς θέση, δεν θα σου τη δώσει ο Θεός· αν δεν είναι δοσμένη από τον Θεό, θα αποτύχεις αγωνιζόμενος να την αποκτήσεις, κι αν συνεχίσεις να αγωνίζεσαι, μόνο μια κατάληξη θα υπάρξει: θα εκτεθείς και θα αποκλειστείς, κάτι που είναι αδιέξοδο» («Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο: Κάνουν το καθήκον τους μόνο για να διακριθούν και να τροφοδοτήσουν τα δικά τους συμφέροντα και φιλοδοξίες· ποτέ δεν λαμβάνουν υπόψη τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, και μάλιστα ξεπουλάνε αυτά τα συμφέροντα με αντάλλαγμα την προσωπική δόξα (Μέρος τρίτο)). Από τα λόγια του Θεού, είδα ότι η επιδίωξη για κύρος όχι μόνο με εμπόδισε να κάνω το καθήκον μου, αλλά μου στέρησε και τον ορισμό του δημιουργημένου όντος. Επειδή εγώ συνεχώς επεδίωκα το κύρος, προσπαθώντας να ξεπεράσω τον Ματθαίο για να με θαυμάζουν όλοι, με συνεχή ανταγωνισμό μαζί του, γινόμουν όλο και πιο κακόβουλος και μου έλειπε η κανονική ανθρώπινη φύση. Κατάλαβα ότι η επιδίωξη φήμης και κύρους ήταν ένα λάθος μονοπάτι, αντίθετο με τον Θεό, και που σε οδηγεί στην καταστροφή. Εφόσον θεωρούσα ότι είμαι πιστός και ένα δημιουργημένο ον, θα έπρεπε να επικεντρωθώ στην αναζήτηση της αλήθειας και να πάψω να αγωνίζομαι για κάτι τόσο μάταιο όπως η επιδίωξη φήμης και κύρους. Μόνο έτσι δεν θα έκανα κακό και δεν θα αντιστεκόμουν στον Θεό. Οπότε, προσευχήθηκα στον Θεό, και είπα: «Θεέ μου! Έχω αναγνωρίσει τη σατανική μου φύση. Λόγω της εμμονής μου για φήμη και κύρος, πολύ συχνά νιώθω ζήλια για τον Ματθαίο και δεν θέλω να συνεργαστώ μαζί του. Θεέ μου! Ενώπιον Σου μετανοώ και δεν θα αναζητώ πια την φήμη και το κύρος. Θα αναζητώ μόνο την αλήθεια και θα κάνω το καθήκον μου καλά. Θεέ μου, παρακαλώ καθοδήγησέ με».

Σε μια πνευματική άσκηση, βρήκα ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού: «Ποιες είναι οι αρχές της συμπεριφοράς σας; Πρέπει να συμπεριφέρεστε σύμφωνα με τη θέση σας, να βρείτε την κατάλληλη θέση για εσάς και να εκτελείτε το καθήκον που οφείλετε. Μόνον έτσι είστε άτομο με λογική. Για παράδειγμα, υπάρχουν άνθρωποι που είναι καλοί σε ένα επάγγελμα και μπορούν να κατανοήσουν τις αρχές του, κι αυτοί θα πρέπει να αναλάβουν αυτήν την ευθύνη και να κάνουν τους τελικούς ελέγχους ως προς αυτόν τον τομέα. Υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να προσφέρουν ιδέες και γνώσεις, δίνοντας τη δυνατότητα σε όλους τους άλλους να αξιοποιήσουν τις ιδέες τους και να εκτελέσουν το καθήκον τους καλύτερα —θα πρέπει, λοιπόν, να προσφέρουν ιδέες. Εάν μπορέσεις να βρεις την κατάλληλη θέση για σένα και να εργάζεσαι αρμονικά με τους αδελφούς και τις αδελφές σου, θα εκπληρώνεις το καθήκον σου και θα συμπεριφέρεσαι σύμφωνα με τη θέση σου» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Οι αρχές που θα πρέπει να καθοδηγούν τη συμπεριφορά σας). Τα λόγια του Θεού μου έδειξαν ένα μονοπάτι άσκησης. Σκέφτηκα: «Είμαι κανονικός άνθρωπος, πρέπει να αναζητήσω να γίνω αληθινό δημιουργημένο ον, να βρίσκομαι στη θέση μου, να συνεργάζομαι αρμονικά με τους άλλους και να κάνω το καθήκον μου με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Αυτό είναι το σωστό μονοπάτι». Σκέφτηκα πως, όταν ο Θεός έβαλε τον Αδάμ να ονομάσει τα ζώα, συμφώνησε για τα ονόματα που σκέφτηκε ο Αδάμ —δεν απέρριψε τον Αδάμ δίνοντας Εκείνος ονόματα δικής Του επιλογής, για να δείξει πόσο πιο σπουδαίος ήταν. Αποδέχθηκε τις επιλογές του Αδάμ. Είδα ότι η ταπεινοφροσύνη και η απόκρυψη του Θεού είναι αληθινά αξιαγάπητες. Ο Θεός είναι υπέρτατος, ο Κύριος της δημιουργίας κι όμως, με ταπεινοφροσύνη, κρύβεται. Όσο για μένα, ήμουν απλώς ένα κοινό δημιουργημένο ον, μα ήθελα πάντα να κάνω επίδειξη, να με σέβονται οι άλλοι, καταπίεζα όσους είχαν καλά αποτελέσματα στο καθήκον τους για χάρη του δικού μου κύρους και της δικής μου φήμης. Τόσο αλαζονικός και παράλογος υπήρξα! Ένιωθα πάρα πολύ μετανιωμένος για όσα είχα κάνει, έτσι, ενώπιον του Θεού μετανόησα και προσευχήθηκα. Του ζήτησα να μου δώσει το θάρρος να εκθέσω τον εαυτό μου μπροστά στον συνεργάτη μου.

Αργότερα, βρήκα το κουράγιο και ζήτησα συγγνώμη από τον Ματθαίο. Εξέθεσα την αντίχριστη διάθεσή μου η οποία εκδηλώθηκε ως κρυφή επιθυμία και φήμη και κύρος. Αφού ασκήθηκα έτσι, ένιωσα πολύ πιο ήρεμος. Αργότερα, ο Ματθαίος βρήκε κάποια από τα λόγια του Θεού σχετικά με την κατάστασή μου που με βοήθησαν πραγματικά πάρα πολύ. Ήμουν πολύ ευγνώμων στον Θεό! Έδωσα όρκο στον Θεό ότι θα συμπεριφερόμουν όπως θα μου ζητούσε. Έπειτα, έπαψα να αγνοώ τα μηνύματα του συνεργάτη μου τον ενημέρωνα τακτικά για την εξέλιξη των έργων για τα οποία ήμουν υπεύθυνος, και του επέτρεπα να γνωρίζει για την δουλειά μου, να με επιβλέπει και να με βοηθά. Συνεργαζόμασταν στο έργο, στις συναθροίσεις, στη συναναστροφή. Συμπληρώναμε ο ένας τον άλλον και υποστηρίζαμε το έργο της εκκλησίας ως ομάδα. Δόξα τω Θεώ!