Σε μια συνομιλία, ένας επικεφαλής εκκλησίας είπε: «Η αδελφή Γκάο έχει καλό επίπεδο, κατανοεί απλά και συναναστρέφεται πρακτικά την αλήθεια. Θα την εκπαιδεύσω για εκκλησιαστικό έργο». Όταν άκουσα τα λόγια του, η καρδιά μου σπάραξε. Έως τώρα, με την αδελφή Γκάο κάναμε γενικό έργο, αλλά, τώρα, αυτή θα γινόταν επικεφαλής, ενώ εγώ θα συνέχιζα τα ίδια. Τι μου έλειπε εμένα; Όλο το πρωί ήμουν άκεφη και εκτελούσα αφηρημένη το καθήκον μου. Έπειτα, η αδελφή Γκάο πήρε μετάθεση κι ο επικεφαλής μου πρότεινε να αναλάβω το έργο της αδελφής Γκάο και ταυτόχρονα την επίβλεψη του γενικού έργου. Τότε, στενοχωρήθηκα λίγο. Παρόλο που θα είχα τον τίτλο της προϊσταμένης, θα έκανα απλώς γενικό έργο. Όσο καλά κι αν τα πήγαινα, θα έμενα στην αφάνεια, σε αντίθεση με τους επικεφαλής που η εκκλησία τους καλλιεργεί και όλοι οι αδελφοί τους θαυμάζουν και τους υποστηρίζουν. Έβρισκα υποδεέστερο το γενικό έργο και δεν ήθελα να το αποδεχτώ. Σκεφτόμουν: «Αν αναλάβω αυτό το καθήκον, τι γνώμη θα έχουν οι αδελφοί για μένα; Μήπως νομίζουν ότι ενώ πιστεύω χρόνια στο Θεό δεν επιδιώκω την αλήθεια ούτε προοδεύω και γι’ αυτό συνεχίζω ακόμα το γενικό έργο; Αυτό θα ήταν πολύ ντροπιαστικό!» Όταν το ξανασκέφτηκα, το καθήκον μου είχε δοθεί με την άδεια του Θεού. Αν και δεν το επιθυμούσα, έπρεπε να υποταχθώ και να αγνοήσω την προσωπική προτίμηση, έτσι με βαριά καρδιά είπα απάντησα ότι θα δεχόμουν αυτό το καθήκον.

Έπειτα, άκουσα πάλι τον επικεφαλής: «Ο αδελφός Γουάνγκ έχει καλό επίπεδο. Αν προσπαθήσει λίγο στην είσοδο στη ζωή, θα καλλιεργηθεί». Όταν το άκουσα, ένιωσα πιο χάλια. Εγώ επέβλεπα το έργο του αδελφού Γουάνγκ, κι όμως ήθελαν να καλλιεργήσουν εκείνον. Γιατί δεν ανέφερε κανείς το δικό μου όνομα; Εγώ επέβλεπα το έργο του, αλλά δεν έπαιρνα προαγωγή. Παρέμενα στάσιμη. Τι θα έλεγαν οι άλλοι για μένα; Τα πήγαινα όντως τόσο άσχημα; Ήμουν ικανή να διαχειρίζομαι το έργο, να βρίσκω και να επιλύω προβλήματα. Σε μερικές συζητήσεις που έκανε ο επικεφαλής, μπορούσα να εκφράσω απόψεις και να κάνω προτάσεις. Γιατί δεν αναγνώριζαν τα προτερήματά μου; Θα χαιρόμουν αν ο επικεφαλής ανέφερε το όνομά μου και έλεγε ότι ήμουν κατάλληλη για προαγωγή, αλλά με χρειάζονταν στο γενικό έργο. Έτσι θα φαινόταν ότι δεν ήμουν κακή και θα ένιωθα και καλύτερα. Εκείνες τις μέρες, όσο το σκεφτόμουν, στενοχωριόμουν. Ένιωθα απάθεια, δεν ήθελα να μιλάω με τους αδελφούς και τις αδελφές και δεν επωμιζόμουν βάρος στο καθήκον μου. Όταν μου ανέφεραν προβλήματα, δεν τα σκεφτόμουν προσεκτικά όπως έκανα πιο παλιά.

Κάποτε, έλαβα επιστολή από τον προϊστάμενό μου για κάποιο έργο, αλλά δεν έδωσα προσοχή στην επιστολή και αυτό είχε αντίκτυπο στο έργο μου. Μια μέρα, ο επικεφαλής μου ζήτησε να πάω κάτι σε μια συνάθροιση της αδελφής Γκάο. Εγώ δίσταζα να το κάνω, από φόβο για το τι θα σκεφτόταν η αδελφή Γκάο για μένα. Παλιά κάναμε το ίδιο καθήκον, αλλά τώρα, εκείνη είχε προαχθεί ενώ εγώ έκανα ακόμα γενικό έργο. Θα με κοίταζε αφ’ υψηλού και θα έλεγε ότι είμαι άχρηστη; Δεν θα ωφελούσε το έργο αν δεν πήγαινα, οπότε έκανα την καρδιά μου πέτρα. Όταν πήγα εκεί, για να μη με αναγνωρίσει η αδελφή Γκάο, καθόμουν σκυφτή πάνω από το κινητό μου για πάνω από μισή ώρα. Το διάστημα αυτό, κάποιοι αδελφοί μου μίλησαν, αλλά δεν τόλμησα να σηκώσω το κεφάλι από φόβο μήπως με αναγνωρίσει η αδελφή Γκάο. Εκείνη τη στιγμή, ένιωθα άχρηστη. Ήθελα να κλάψω από την ταραχή. Τελικά έτρεξα σε ένα δωμάτιο και έκλαψα κοιτάζοντας τον νυχτερινό ουρανό. Πίστευα πολλά χρόνια στον Θεό, αλλά δεν είχα την εκτίμηση του επικεφαλής. Ενώ άλλοι είχαν γίνει επικεφαλής, εγώ παρέμενα στο γενικό έργο. Ποιος ο λόγος να ζει κανείς έτσι; Ξαφνιάστηκα όταν πρόσεξα ότι σκεφτόμουν έτσι. Πώς έκανα τέτοιες σκέψεις; Τότε, θυμήθηκα αμυδρά τα λόγια του Θεού: «Για τους αντίχριστους, το κύρος και το γόητρο είναι η ζωή τους. […] Θα μπορούσες να τους τοποθετήσεις σ’ ένα αρχέγονο δάσος βαθιά μέσα στα βουνά, και πάλι δεν θα άφηναν στην άκρη την επιδίωξη του κύρους και του γοήτρου» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο (Μέρος τρίτο)]. Τα λόγια του Θεού αφορούσαν την κατάστασή μου. Διάβασα τα εξής. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Για τους αντίχριστους, το κύρος και το γόητρο είναι η ζωή τους. Όπως κι αν ζουν, σε όποιο περιβάλλον κι αν ζουν, ό,τι έργο κι αν κάνουν, για ό,τι κι αν πασχίζουν, όποιος κι αν είναι ο στόχος τους, όποια κι αν είναι η κατεύθυνση της ζωής τους, όλα περιστρέφονται γύρω από την απόκτηση καλής φήμης και υψηλής θέσης. Κι αυτός ο στόχος δεν αλλάζει· δεν μπορούν ποτέ να παραβλέψουν τέτοια πράγματα. Αυτό είναι το αληθινό πρόσωπο των αντίχριστων και η ουσία τους. Θα μπορούσες να τους τοποθετήσεις σ’ ένα αρχέγονο δάσος βαθιά μέσα στα βουνά, και πάλι δεν θα άφηναν στην άκρη την επιδίωξη του κύρους και του γοήτρου. Μπορείς να τους τοποθετήσεις μέσα σε οποιαδήποτε ομάδα ανθρώπων και το μόνο που μπορούν να σκεφτούν εξακολουθεί να είναι το κύρος και το γόητρο. Μολονότι και οι αντίχριστοι πιστεύουν στον Θεό, βλέπουν την επιδίωξη του κύρους και του γοήτρου ως ισοδύναμα με την πίστη στον Θεό και της δίνουν την ίδια βαρύτητα. Δηλαδή, καθώς βαδίζουν στο μονοπάτι της πίστης στον Θεό, επιδιώκουν επίσης το δικό τους κύρος και γόητρο. Μπορεί να ειπωθεί ότι στην καρδιά τους οι αντίχριστοι θεωρούν ότι η πίστη στον Θεό και η επιδίωξη της αλήθειας είναι η επιδίωξη του κύρους και του γοήτρου· η επιδίωξη του κύρους και του γοήτρου είναι επίσης η επιδίωξη της αλήθειας, και το να κερδίσει κανείς κάποιο κύρος και γόητρο σημαίνει να κερδίσει την αλήθεια και τη ζωή. Αν νιώθουν ότι δεν έχουν γόητρο ή κύρος, ότι κανείς δεν τους θαυμάζει, δεν τους σέβεται ούτε τους ακολουθεί, τότε απογοητεύονται πολύ, πιστεύουν ότι δεν υπάρχει λόγος ούτε αξία να πιστεύουν στον Θεό, και λένε στον εαυτό τους: “Η πίστη στον Θεό είναι αποτυχία; Είναι απέλπιδα η προσπάθεια;” Συχνά συλλογίζονται τέτοια πράγματα μέσα τους, σκέφτονται πώς μπορούν να βρουν μια θέση στον οίκο του Θεού, πώς θα αποκτήσουν μια καλή φήμη στην εκκλησία, ώστε οι άνθρωποι να τους ακούνε όταν μιλάνε, και να τους υποστηρίζουν όταν ενεργούν, και να τους ακολουθούν όπου πάνε· έτσι ώστε να έχουν φωνή εντός της εκκλησίας, φήμη, έτσι ώστε να απολαμβάνουν οφέλη, και να έχουν κύρος —σε αυτά τα πράγματα εστιάζουν. Αυτά επιδιώκουν τέτοιοι άνθρωποι» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο (Μέρος τρίτο)]. Απ’ τα λόγια του Θεού έμαθα πως σε ό,τι κάνουν οι αντίχριστοι πάντα προέχει το γόητρο και το κύρος τους, ποτέ δεν παύουν να επιδιώκουν φήμη και κύρος και θεωρούν το κύρος εξίσου σημαντικό με τη ζωή τους. Συλλογίστηκα: «Γιατί δεν θέλω ποτέ να κάνω γενικό έργο; Γιατί θέλω τόσο πολύ να γίνω επικεφαλής;» Κατάλαβα ότι το ήθελα επειδή πίστευα ότι οι ηγέτες έχουν κύρος. Όχι μόνο τους θαυμάζουν και τους εγκρίνουν οι άλλοι αδελφοί, οι ανώτεροι επικεφαλής τους εκτιμούν πολύ και η εκκλησία τους καλλιεργεί. Ήταν καλό να είμαι επικεφαλής, να δείχνω το πρόσωπό μου και να έχω την έγκριση όλων και μόνο όταν γινόμουν επικεφαλής θα πετύχαινα. Το γενικό έργο για μένα ήταν εξωτερικές υποθέσεις, μόνο όσοι δεν επιδιώκουν την αλήθεια το κάνουν, και οι υπόλοιποι τους περιφρονούν. Εξαιτίας αυτών των εσφαλμένων ιδεών, όταν έβλεπα τους άλλους κι όχι εμένα να παίρνουν προαγωγή, πληγωνόμουν και ήθελα ο επικεφαλής να πει το όνομά μου. Αλλά όταν ο επικεφαλής έδινε προαγωγές σε άλλους, εγώ στενοχωριόμουν τόσο που δεν ήθελα να δω κανέναν και δεν είχα καμία διάθεση για το καθήκον μου. Ήταν απαίσιο που κάθε μέρα βασανιζόμουν για γόητρο και κύρος, μέχρι που πίστεψα ότι η ζωή μου δεν είχε νόημα. Εφόσον επεδίωκα γόητρο και κύρος δεν είχα πάρει το μονοπάτι ενός αντίχριστου; Όταν το αντιλήφθηκα, τρόμαξα, και προσευχήθηκα για μετάνοια: «Θεέ μου, επιθυμώ σφόδρα το γόητρο και το κύρος. Δεν θέλω να ζω μέσα σε αυτή την ανυπακοή. Οδήγησέ με να ελευθερωθώ από τα δεσμά της φήμης και του κύρους».

Μια μέρα που διάβαζα τα λόγια του Θεού, άλλαξα κάπως άποψη. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Θέλετε πάντοτε να ανοίγετε τα φτερά σας και να πετάτε, θέλετε πάντοτε να πετάτε μόνοι, να είστε ο αετός κι όχι το πουλάκι; Τι διάθεση είναι αυτή; Είναι αυτή η θεμελιώδης αρχή της ανθρώπινης συμπεριφοράς; Η επιδίωξή σας ως προς την ανθρώπινη συμπεριφορά θα πρέπει να βασίζεται στα λόγια του Θεού, μόνο τα λόγια του Θεού είναι η αλήθεια. Εσείς έχετε διαφθαρεί πολύ βαθιά από τον Σατανά και θεωρείτε διαρκώς ότι η παραδοσιακή κουλτούρα —τα λόγια του Σατανά— είναι η αλήθεια, το αντικείμενο της επιδίωξής σας, κάτι που διευκολύνει το να πάρετε το λάθος μονοπάτι, να βαδίσετε το μονοπάτι της αντίστασης στον Θεό. Οι σκέψεις κι οι απόψεις της διεφθαρμένης ανθρωπότητας και τα πράγματα για τα οποία αγωνίζεται είναι αντίθετα προς το θέλημα του Θεού, προς την αλήθεια και προς τους νόμους της κυριαρχίας του Θεού επί των πάντων, την ενορχήστρωσή Του για τα πάντα και τον έλεγχό Του επί της μοίρας της ανθρωπότητας. Έτσι, ανεξάρτητα από το πόσο σωστή και λογική είναι αυτού του είδους η επιδίωξη σύμφωνα με τις ανθρώπινες σκέψεις και αντιλήψεις, από την οπτική γωνία του Θεού δεν είναι θετικά πράγματα και δεν συνάδουν με το θέλημά Του. Επειδή πηγαίνεις ενάντια στο γεγονός της κυριαρχίας του Θεού επί της μοίρας της ανθρωπότητας, αλλά και επειδή θέλεις να πηγαίνεις μόνος σου, παίρνοντας τη μοίρα στα χέρια σου, πέφτεις διαρκώς πάνω σε τοίχους, τόσο δυνατά που τρέχει αίμα το κεφάλι σου και τίποτε δεν σου βγαίνει ποτέ σε καλό. Γιατί δεν σου βγαίνει τίποτε σε καλό; Επειδή οι νόμοι που θέσπισε ο Θεός δεν μπορούν να αλλοιωθούν από κανένα δημιουργημένο ον. Η εξουσία κι η δύναμη του Θεού είναι πάνω απ’ όλα, απαραβίαστες από κάθε δημιουργημένο ον. Οι άνθρωποι υπερεκτιμούν τις ικανότητές τους. Τι είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να επιθυμούν συνεχώς να είναι ελεύθεροι από την κυριαρχία του Θεού, να επιθυμούν συνεχώς να έχουν τη μοίρα στα χέρια τους και να σχεδιάζουν το μέλλον τους, να επιθυμούν να ελέγχουν τις προοπτικές, την κατεύθυνση και τους στόχους της ζωής τους; Από πού προέρχεται αυτό το σημείο εκκίνησης; (Μια διεφθαρμένη σατανική διάθεση.) Τι φέρνει, λοιπόν, στους ανθρώπους η διεφθαρμένη σατανική διάθεση; (Εναντίωση στον Θεό.) Τι υφίστανται οι άνθρωποι που εναντιώνονται στον Θεό; (Πόνο.) Πόνο; Υφίστανται καταστροφή! Ο πόνος δεν είναι ούτε το μισό. Αυτό που βλέπεις ακριβώς μπροστά στα μάτια σου είναι πόνος, αρνητικότητα και αδυναμία, είναι αντίσταση και παράπονα —τι αποτέλεσμα θα φέρουν αυτά τα πράγματα; Αφανισμό! Δεν πρόκειται για κάποιο ασήμαντο θέμα και δεν είναι παιχνίδι. Οι άνθρωποι που δεν έχουν καρδιά που έχει φόβο Θεού δεν μπορούν να το διαπιστώσουν αυτό» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μια διεφθαρμένη διάθεση μπορεί να διαλυθεί μόνο με την αποδοχή της αλήθειας). Όπως ακριβώς τα αποκάλυπτε ο λόγος του Θεού. Ήθελα να γίνω αετός κι όχι χελιδόνι και νόμιζα ότι το γενικό έργο με έκανε χελιδόνι, κάποια ανάξια εκπαίδευσης αλλά άξια περιφρόνησης. Έβλεπα αετούς τους επικεφαλής. Είχαν δυνατότητες και οι άλλοι τους εκτιμούσαν και τους θαύμαζαν. Πίστευα ότι «Ο άνθρωπος αγωνίζεται κόντρα στο ρεύμα», «Ο άνθρωπος έχει ανάγκη την υπόληψή του, όπως το δέντρο τον φλοιό του», «Να πασχίζουμε για την αξιοπρέπεια», και άλλες τέτοιες σατανικές τοξίνες. Πίστευα ότι ο άνθρωπος έχει καλή ζωή εφόσον ανεβαίνει όλο και ψηλότερα, και έχει όλο και μεγαλύτερο κύρος, αλλιώς η ζωή του είναι άχρηστη. Υπό την επήρεια αυτών των εσφαλμένων ιδεών, αδυνατούσα να κάνω ταπεινά το καθήκον μου και πάντα επεδίωκα να γίνω επικεφαλής για να με θαυμάζουν. Όταν έβλεπα αδελφούς και αδελφές γύρω μου να γίνονται επικεφαλής, θλιβόμουν, δεν μπορούσα να το δεχτώ, αντιδρούσα. Έλεγα: «Δεν είμαι χειρότερη από αυτούς. Γιατί οι άλλοι γίνονται επικεφαλής, κι εγώ παραμένω στο γενικό έργο;» Άρχισα να παραπονιέμαι εναντίον του Θεού και έλεγα πως με το γενικό έργο δεν επιδιώκουμε την αλήθεια, έτσι ζούσα με αρνητικότητα κι άρχισα τις προχειρότητες και να αμελώ το καθήκον μου, με αντίκτυπο στο έργο μου. Πού ήταν η αφοσίωση και η υπακοή μου στον Θεό; Είχα υπέρμετρη φιλοδοξία! Ήξερα ότι το επίπεδο κάθε ατόμου και τα καθήκοντα που εκτελεί τα προκαθορίζει ο Θεός, όπως και το καθήκον μου τότε, άρα έπρεπε να αποδεχτώ και να υπακούσω. Ανέκαθεν ένιωθα πως δεν με εκτιμούσαν επειδή έκανα γενικό έργο και θλιβόμουν, αλλά γι’ αυτό έφταιγε που έβλεπα λάθος την επιδίωξη και δεν υπάκουα στον Θεό. Δεν μπορούσα να υπακούσω τους ορισμούς και τις διευθετήσεις Του και παραπονιόμουν. Στην ουσία, εναντιωνόμουν, αντιστεκόμουν και αντιδρούσα στον Θεό. Αν συνέχιζα έτσι, σίγουρα θα κατέληγα στην κόλαση.

Έπειτα, διάβασα κάποια λόγια του Θεού. «Εάν οι άνθρωποι έχουν την αίσθηση του φορτίου προς το έργο της εκκλησίας και επιθυμούν να συμμετέχουν σε αυτό, τούτο είναι καλό. Όμως πρέπει να αναλογιστούν εάν κατανοούν την αλήθεια, εάν είναι σε θέση να συναναστρέφονται την αλήθεια για να επιλύουν ζητήματα, εάν είναι σε θέση να υποτάσσονται αληθινά στο έργο του Θεού, αλλά και εάν είναι σε θέση να εκτελούν σωστά το έργο της εκκλησίας, σύμφωνα με τις ρυθμίσεις εργασίας. Εάν πληρούν αυτά τα κριτήρια, μπορούν να διεκδικήσουν μια θέση επικεφαλής ή εργάτη. Αυτό που εννοώ λέγοντάς το αυτό, είναι ότι οι άνθρωποι πρέπει να έχουν τουλάχιστον αυτογνωσία. Εξέτασε καταρχάς εάν είσαι σε θέση να διακρίνεις τους διαφορετικούς τύπους ανθρώπων, εάν κατανοείς την αλήθεια και είσαι σε θέση να πράττεις σύμφωνα με τις θεμελιώδεις αρχές. Εάν πληροίς αυτές τις απαιτήσεις, είσαι κατάλληλος για επικεφαλής ή εργάτης. Εάν δεν είσαι ικανός για αυτοαξιολόγηση, μπορείς να ρωτήσεις ανθρώπους γύρω σου που σου είναι οικείοι ή είναι κοντά σου. Εάν όλοι πουν ότι δεν έχεις επαρκές επίπεδο για να γίνεις επικεφαλής κι ότι απλώς τα πας καλά στο να ολοκληρώνεις το έργο σου, τότε μη χάνεις καθόλου χρόνο προσπαθώντας να γνωρίσεις τον εαυτό σου. Όταν έχεις χαμηλό επίπεδο, μην ξοδεύεις όλο σου τον χρόνο θέλοντας να γίνεις επικεφαλής —κάνε απλώς ό,τι μπορείς, να εκτελείς το καθήκον σου σωστά, να μην είσαι αιθεροβάμων, ώστε να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο. Και αυτό είναι καλό. Εάν πάλι είσαι ικανός να γίνεις επικεφαλής, εάν έχεις πραγματικά τέτοιο επίπεδο και ικανότητες, εάν έχεις τις εργασιακές δεξιότητες και αίσθηση του φορτίου, τότε είσαι ακριβώς το είδος ατόμου που λείπει από τον οίκο του Θεού και είναι βέβαιο ότι θα προαχθείς και θα καλλιεργηθείς. Σε όλα, όμως, υπάρχει η ώρα του Θεού. Αυτή η επιθυμία —η επιθυμία να προαχθείς— δεν είναι φιλοδοξία, όμως πρέπει να έχεις το επίπεδο και να πληροίς τα κριτήρια για να γίνεις επικεφαλής. Εάν το επίπεδό σου είναι χαμηλό, όμως παρά ταύτα ξοδεύεις όλο σου τον χρόνο θέλοντας να γίνεις επικεφαλής ή να αναλάβεις κάποιο σημαντικό καθήκον ή να είσαι υπεύθυνος για το συνολικό έργο ή να κάνεις κάτι που θα σου επιτρέψει να ξεχωρίσεις, τότε σου λέω το εξής: αυτό είναι φιλοδοξία, και θα πρέπει να είσαι επιφυλακτικός με τη φιλοδοξία, μπορεί να επιφέρει καταστροφή. Οι άνθρωποι παρακινούνται από δικά τους κίνητρα και είναι πρόθυμοι να αγωνιστούν για την αλήθεια, κάτι που δεν αποτελεί πρόβλημα. Μερικοί άνθρωποι πληρούν τα κριτήρια για να είναι επικεφαλής και κάποιοι όχι. Για όσους πληρούν τα κριτήρια, το να προσπαθήσουν να γίνουν επικεφαλής δεν είναι, για αυτούς, κάτι κακό. Όμως οι άνθρωποι που δεν πληρούν αυτά τα κριτήρια θα πρέπει να προσκολλώνται στο καθήκον τους, είναι καλύτερο να κάνουν σωστά το καθήκον που έχουν μπροστά τους, να το κάνουν σύμφωνα με τις θεμελιώδεις αρχές και τις απαιτήσεις του οίκου του Θεού. Γι’ αυτούς, τούτο είναι καλύτερο, πιο ασφαλές, πιο ρεαλιστικό» («Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι υποχρεώσεις των επικεφαλής και των εργατών»). «Οι άνθρωποι πρέπει να έχουν τη σωστή κατανόηση και στάση έναντι της προαγωγής και της καλλιέργειας. Σε αυτά τα θέματα, πρέπει να αναζητούν την αλήθεια και να μην ακολουθούν τη δική τους θέληση, ούτε να έχουν φιλόδοξες επιθυμίες. Εάν νιώθεις ότι έχεις καλό επίπεδο, όμως ο οίκος του Θεού δεν σε έχει προαγάγει ποτέ, ούτε έχει σχέδια να σε καλλιεργήσει, τότε μην απογοητεύεσαι, ούτε ν’ αρχίσεις να παραπονιέσαι, επικεντρώσου απλώς στην επιδίωξη της αλήθειας και στην προσπάθεια να γίνεις καλύτερος. Όταν έχεις κάποιο ανάστημα και είσαι σε θέση να κάνεις πραγματικό έργο, οι εκλεκτοί του Θεού θα σε επιλέξουν, όπως είναι φυσικό, να γίνεις επικεφαλής. Αν πάλι νιώθεις ότι είσαι χαμηλού επιπέδου και δεν έχεις καμία πιθανότητα να προαχθείς ή να καλλιεργηθείς και είναι αδύνατο να επιτευχθούν οι φιλοδοξίες σου, δεν είναι αυτό κάτι καλό; Αυτό θα σε προστατεύσει! Όταν έχεις χαμηλό επίπεδο και συναντάς μια ομάδα τυφλών ηλίθιων που σε επιλέγουν για επικεφαλής τους, δεν σε βάζουν στη γραμμή του πυρός; Είσαι ανίκανος να κάνεις οποιοδήποτε έργο και τα μάτια κι η καρδιά σου είναι τυφλά. Ό,τι κάνεις είναι μια διατάραξη, με κάθε σου κίνηση πράττεις το κακό. Είναι προτιμότερο να κάνεις καλά το έργο του καθήκοντός σου. Τουλάχιστον δεν θα ντροπιάζεις τον εαυτό σου, κι είναι καλύτερο από το να είσαι ψευδής επικεφαλής και στόχος πισώπλατων μαχαιρωμάτων. Ως άνθρωπος, πρέπει να έχεις μέτρο του εαυτού σου, πρέπει να έχεις λίγη αυτογνωσία. Εάν συμβαίνει αυτό, θα είσαι σε θέση να μην ακολουθείς τον λάθος δρόμο και να μην διαπράττεις σοβαρά λάθη» («Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι υποχρεώσεις των επικεφαλής και των εργατών»). Αφού διάβασα τα λόγια αυτά, ταράχτηκα. Πάντα πίστευα ότι ήμουν καλύτερη από τους άλλους αδελφούς και ήθελα να γίνω επικεφαλής, ήμουν όμως κατάλληλη για επικεφαλής; Είχα όντως το επίπεδο να γίνω επικεφαλής; Οι επικεφαλής χρειάζονται επιδίωξη της αλήθειας, ικανότητα έργου και καλή ανθρώπινη φύση. Δεν γίνεται ο καθένας επικεφαλής. Αν δεν έχεις τα προσόντα για επικεφαλής και δεν κάνεις πρακτικό έργο, ακόμα κι αν γίνεις επικεφαλής, θα είναι για λίγο, και κάποιοι αποκαλύπτονται ως ψευδο-επικεφαλής. Είχα διατελέσει επικεφαλής εκκλησίας κάποτε, αλλά επειδή είχα χαμηλό επίπεδο και ικανότητα έργου, δεν μπορούσα να κάνω πρακτικό έργο, και δεν μπορούσα να λύνω προβλήματα και δυσκολίες, κι έτσι έβλαπτα την είσοδο στη ζωή και το εκκλησιαστικό έργο, τελικά με απέλυσαν. Όσον αφορά το επίπεδο και την ικανότητα έργου, δεν είχα προσόντα επικεφαλής. Αντιθέτως, τα πήγαινα καλά στο γενικό έργο, έκανα και λίγο πρακτικό έργο εκεί και δεν αγχωνόμουν τόσο. Η εκκλησία οργανώνει το έργο βάσει επιπέδου και δύναμης. Έτσι το κάθε άτομο υπηρετεί στο πόστο του κανονικά και ωφελείται το έργο της εκκλησίας. Αλλά δεν ήξερα το δικό μου μέτρο. Προφανώς δεν είχα επίπεδο και προσόντα για επικεφαλής, ωστόσο, πίστευα ότι ήμουν προικισμένη και ανώτερη των άλλων και πάντα ήθελα προαγωγή. Όταν έβλεπα τον επικεφαλής να δίνει προαγωγές σε άλλους, παραπονιόμουν ότι ο επικεφαλής δεν μου έδινε σημασία, έκανα προχειρότητες στο καθήκον μου, έβλεπα εχθρικά και αρνητικά τον Θεό. Ήμουν πολύ αλαζόνας και είχα χάσει κάθε αίσθηση λογικής! Όταν το αντιλήφθηκα αυτό, ένιωσα τύψεις και κατάφερα να χειριστώ σωστά το καθήκον μου και ήμουν πια πρόθυμη να σταθώ στη θέση μου και να κάνω σωστά και ταπεινά το καθήκον μου.

Έπειτα, άκουσα έναν ύμνο του λόγου του Θεού: «Είμαι μόνο ένα μικροσκοπικό δημιουργημένο πλάσμα». «Ω, Θεέ μου! Είτε έχω κύρος είτε όχι, τώρα κατανοώ τον εαυτό μου. Αν το κύρος μου είναι υψηλό, οφείλεται στην εξύψωσή Σου και αν είναι χαμηλό, είναι εξαιτίας του προκαθορισμού Σου. Τα πάντα είναι στα χέρια Σου. Δεν έχω μήτε επιλογές μήτε παράπονα. Όρισες ότι θα γεννηθώ σε αυτήν τη χώρα, σε αυτόν τον λαό, και το μόνο που θα πρέπει να κάνω είναι να είμαι εντελώς υπάκουος υπό το κράτος Σου, γιατί τα πάντα είναι εντός των όσων Εσύ έχεις ορίσει. Δεν σκέφτομαι το κύρος· στο κάτω-κάτω, δεν είμαι παρά ένα πλάσμα. Αν με βάλεις στο πηγάδι της αβύσσου, στη λίμνη της φωτιάς και του θειαφιού, δεν είμαι παρά ένα πλάσμα. Αν με χρησιμοποιήσεις, είμαι ένα πλάσμα. Αν με οδηγήσεις στην τελείωση, είμαι και πάλι ένα πλάσμα. Αν δεν με οδηγήσεις στην τελείωση, εγώ και πάλι θα Σε αγαπώ γιατί δεν είμαι τίποτα περισσότερο από ένα πλάσμα. Δεν είμαι τίποτα περισσότερο από ένα μικροσκοπικό πλάσμα που δημιουργήθηκε από τον Κύριο της δημιουργίας, μόνο ένας μεταξύ όλων των δημιουργημένων ανθρώπων. Εσύ με δημιούργησες, και τώρα με έχεις βάλει ξανά στα χέρια Σου για να με κάνεις ό,τι θέλεις. Είμαι πρόθυμος να είμαι το εργαλείο Σου και το αντιθετικό στοιχείο Σου γιατί τα πάντα είναι αυτά που Εσύ έχεις ορίσει. Κανείς δεν μπορεί να τα αλλάξει. Όλα τα πράγματα και όλα τα γεγονότα είναι στα χέρια Σου» (Ακολουθήστε τον Αμνό και τραγουδήστε νέα τραγούδια). Ενώ συλλογιζόμουν τους στίχους, η καρδιά μου φωτίστηκε. Το κύρος, υψηλό ή χαμηλό, το προκαθορίζει ο Θεός και αν είχα ή όχι κύρος, ήμουν ένα δημιουργημένο πλάσμα. Ήμουν πάντα ένα δημιουργημένο πλάσμα είτε είχα υψηλό κύρος είτε είχα χαμηλό. Η ουσία μου δεν θα άλλαζε ποτέ. Η εκκλησία μου ανέθεσε να κάνω γενικό έργο, οπότε έπρεπε να σταθώ στη θέση μου, να αξιοποιήσω τις δυνάμεις μου και να κάνω καλά το γενικό έργο. Ήταν η υποχρέωση μου ως δημιουργημένο πλάσμα. Όταν το σκέφτηκα αυτό, ανακουφίστηκα και προσευχήθηκα σιωπηλά: «Θεέ μου! Δεν θέλω να είμαι αρνητική και να Σου αντιδρώ για το καθήκον μου. Ό,τι κύρος κι αν έχω, θέλω να Σε ικανοποιώ κάνοντας το καθήκον ενός δημιουργημένου πλάσματος». Έπειτα, έπαψα να αντιδρώ στα περιβάλλοντα που είχε ορίσει ο Θεός. Σκεφτόμουν πώς να κάνω σωστά το καθήκον μου και έκανα το έργο μου με σεμνότητα. Με την άσκηση αυτή, ένιωσα ασφάλεια.

Αργότερα, σκέφτηκα και βρήκα κι άλλο λόγο που μισούσα το γενικό έργο, που ήταν ότι είχα μια γελοία και παράλογη άποψη για το γενικό έργο. Πίστευα πως όσοι κάνουν γενικό έργο δεν επιδιώκουν την αλήθεια, πως είναι κατώτεροι και δεν έχουν ελπίδα σωτηρίας και πως μόνο όσοι παίρνουν σημαντικές προαγωγές επιδιώκουν την αλήθεια και έχουν την ευκαιρία να σωθούν. Διάβασα δύο εδάφια του λόγου του Θεού για αυτή την απατηλή άποψη. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Πώς προκύπτει το καθήκον; Σε γενικές γραμμές, προκύπτει ως αποτέλεσμα του έργου διαχείρισης του Θεού για τη σωτηρία της ανθρωπότητας· πιο συγκεκριμένα, καθώς το έργο διαχείρισης του Θεού ξεδιπλώνεται ανάμεσα στους ανθρώπους, προκύπτουν διάφορες εργασίες που χρειάζεται να πραγματοποιηθούν, και απαιτείται από τους ανθρώπους να συνεργαστούν και να τις ολοκληρώσουν. Αυτό έχει οδηγήσει στη δημιουργία υποχρεώσεων και αποστολών που πρέπει να εκπληρώσουν οι άνθρωποι, και αυτές οι υποχρεώσεις και οι αποστολές είναι τα καθήκοντα που παραχωρεί ο Θεός στους ανθρώπους. Επομένως, στον οίκο του Θεού, τα διάφορα καθήκοντα που απαιτούν τη συνεργασία των ανθρώπων είναι τα καθήκοντα που εκείνοι οφείλουν να εκπληρώσουν. Υπάρχουν, λοιπόν, διαφορές μεταξύ καθηκόντων ως προς το ποιο είναι καλύτερο και ποιο χειρότερο, ποιο είναι μεγαλόπνοο και ποιο ταπεινό ή ποιο είναι σπουδαίο και ποιο ασήμαντο; Δεν υπάρχουν τέτοιες διαφορές· εφόσον κάτι έχει να κάνει με το έργο διαχείρισης του Θεού, αποτελεί απαίτηση της εκτέλεσης του έργου Του ή απαίτηση του έργου του οίκου Του, τότε αποτελεί το καθήκον ενός ατόμου. Αυτός είναι ο ορισμός και η προέλευση του καθήκοντος. […] Ανεξάρτητα από το ποιο είναι το καθήκον σου, πρόκειται για αποστολή που σου έχει αναθέσει ο Θεός. Κάποιες φορές μπορεί να απαιτείται από σένα να προσέξεις ή να φυλάξεις ένα σημαντικό αντικείμενο. Μπορεί αυτό να είναι ένα σχετικά ασήμαντο ζήτημα που μπορεί απλώς να θεωρηθεί ευθύνη σου, αλλά πρόκειται για εργασία που σου έχει αναθέσει ο Θεός· την έλαβες από Εκείνον» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Ποια είναι η επαρκής εκτέλεση του καθήκοντος;). «Δεν ισχύει ότι οι άνθρωποι μετατρέπονται σε κάποιον που κατέχει την αλήθεια αμέσως μόλις αρχίσουν να κάνουν το καθήκον τους. Το να κάνει κανείς το καθήκον του δεν είναι παρά μία μέθοδος και ένα κανάλι που πρέπει να ακολουθήσει κανείς. Κατά την τέλεση των καθηκόντων τους, οι άνθρωποι χρησιμοποιούν την επιδίωξη της αλήθειας για να βιώσουν το έργο του Θεού, σταδιακά κατανοούν και αποδέχονται την αλήθεια και μετά την κάνουν πράξη. Στη συνέχεια, φτάνουν σε μια κατάσταση μέσω της οποίας αποτινάσσουν τη διεφθαρμένη διάθεσή τους, απαλλάσσονται από τα δεσμά και τον έλεγχο της διεφθαρμένης διάθεσης του Σατανά, και έτσι γίνονται άνθρωποι που κατέχουν την πραγματικότητα της αλήθειας και άνθρωποι με κανονική ανθρώπινη φύση. Μόνο όταν έχεις κανονική ανθρώπινη φύση, η εκτέλεση του καθήκοντός σου και οι πράξεις σου θα είναι εποικοδομητικές για τους ανθρώπους και ικανοποιητικές για τον Θεό. Και μόνο όταν οι άνθρωποι επαινούνται από τον Θεό για την εκτέλεση του καθήκοντός τους, μπορούν να είναι αποδεκτά πλάσματά Του» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Για να κερδίσει κανείς την αλήθεια, πρέπει να μάθει από τους ανθρώπους, τα ζητήματα και τα πράγματα τριγύρω). Ο λόγος του Θεού ανέτρεψε την λανθασμένη μου άποψη. Έμαθα ότι τα καθήκοντα είναι το έργο διαχείρισης του Θεού για να μας σώσει και δεν υπάρχει διάκριση υψηλού και ταπεινού ή μεγάλου και μικρού. Όποιο κι αν είναι το καθήκον, είναι υποχρέωση και ευθύνη για τον άνθρωπο και πρέπει να πασχίζει για να το επιτύχει. Αν θέλουμε το έργο της εκκλησίας να προχωρήσει ομαλά, χρειάζεται η συνεργασία ατόμων με διάφορα καθήκοντα. Κάθε καθήκον είναι απαραίτητο. Το έργο των επικεφαλής και το γενικό έργο είναι εξίσου σημαντικά. Όταν λείψει ένας κρίκος, επηρεάζεται το έργο της εκκλησίας. Το καθήκον είναι κάτι θετικό, και είναι μονοπάτι επιδίωξης της αλήθειας και επίτευξης της σωτηρίας. Είναι ό,τι πιο ένδοξο κάνει ένα δημιουργημένο πλάσμα. Είναι τιμή μου να κάνω το καθήκον μου. Αλλά δεν το εκτιμούσα ούτε ήμουν ευγνώμων. Χώριζα τα καθήκοντα σε υψηλά και χαμηλά κλιμάκια και θεωρούσα το γενικό έργο κατώτερο, άχρηστο και ντροπιαστικό. Δεν περιφρονούσα το καθήκον μου; Όποιο καθήκον κι αν έχεις, να επιδιώκεις την αλήθεια, να αποβάλλεις διεφθαρμένες διαθέσεις και να γίνεις ικανό δημιουργημένο πλάσμα. Μόνο έτσι θα σε σώσει ο Θεός. Δεν είναι αλήθεια ότι θα κατέχεις την αλήθεια και θα σωθείς όταν γίνεις επικεφαλής. Ακόμα κι αν είσαι επικεφαλής για χρόνια, χωρίς επιδίωξη αλήθειας, ο Θεός δεν θα σε εγκρίνει. Σκέψου πόσοι αντίχριστοι και ψευδο-επικεφαλής αποκαλύπτονται. Η εκκλησία τους εκπαιδεύει για σημαντικό καθήκον, αλλά δεν επιδιώκουν την αλήθεια εκεί. Επιδιώκουν γόητρο και κύρος, κάνουν προσωπική επιχείρηση και εχθρεύονται τον Θεό και στο τέλος αποβάλλονται. Ο Θεός είναι δίκαιος και ο Θεός ορίζει την έκβαση του καθενός χωρίς να λογαριάζει αν έχουν σημαντικό ρόλο ή υψηλό κύρος. Αυτό που προέχει είναι να αλλάζουν διάθεση ζωής και να αποκομίζουν την αλήθεια. Αν είσαι πιστός για χρόνια αλλά δεν επιδιώκεις την αλήθεια ούτε αλλάζεις διάθεση ζωής, όποιο κι αν είναι το καθήκον σου, θα αποκαλυφθείς και θα αποβληθείς στο τέλος. Ο Θεός είναι δίκαιος και δεν κάνει διακρίσεις. Μου θυμίζει τα λόγια του Θεού: «Η επιτυχία ή η αποτυχία εξαρτάται από το μονοπάτι που βαδίζει ο άνθρωπος» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Η επιτυχία ή η αποτυχία εξαρτάται από το μονοπάτι που βαδίζει ο άνθρωπος). Η επιτυχία της πίστης στον Θεό εξαρτάται από το μονοπάτι σου. Η επιδίωξη της αλήθειας και η εκπλήρωση του καθήκοντος ενός δημιουργημένου πλάσματος είναι ό,τι πιο σημαντικό. Η εμπειρία μου αυτό το διάστημα μου έδειξε λίγο πιο καθαρά τη φύση της επιδίωξης του γοήτρου και του κύρους. Η επιδίωξη τους δεν είναι το σωστό μονοπάτι αλλά αντίδραση στον Θεό. Το μόνο που προέχει είναι η επιδίωξη της αλήθειας. Επιπλέον, αποκόμισα λίγη αυτογνωσία και είδα τη σωστή εικόνα του εαυτού μου και η φιλοδοξία μου να γίνω επικεφαλής υποχώρησε. Όταν μαθαίνω ότι άλλοι αδελφοί και αδελφές επιλέγονται ως επικεφαλής, παρόλο που ακόμα με στενοχωρεί μερικές φορές, με την προσευχή και την αυταπάρνηση δεν περιορίζομαι τόσο πλέον και μπορώ να συνεργάζομαι κανονικά στο καθήκον μου με τους αδελφούς. Δόξα τω Θεώ!