Το 2020, αποδέχτηκα το έργο του Παντοδύναμου Θεού τις έσχατες ημέρες. Ήταν μεγάλη ευλογία να μπορώ να υποδεχτώ την επιστροφή του Κυρίου. Για να διαδώσω το απίστευτα σημαντικό νέο, άρχισα να κηρύττω το ευαγγέλιο, ελπίζοντας πως θα επέστρεφαν περισσότεροι στον Θεό όταν άκουγαν τη φωνή Του. Όμως, τον Φεβρουάριο του 2022, εξαιτίας της καταπίεσης των θρησκευτικών πεποιθήσεων απ’ την κυβέρνηση της Μιανμάρ, η εκκλησία μου καταδιώχτηκε και το ευαγγελικό έργο παρεμποδίστηκε. Κάποιοι αδελφοί και αδελφές δεν συμμετείχαν σε συναθροίσεις από δειλία και αδυναμία, κάποιοι έγιναν παθητικοί στα καθήκοντά τους και το ευαγγελικό έργο περιήλθε σε τέλμα. Εκείνη την περίοδο, ήμουν κι εγώ παθητική στο καθήκον μου. Έκανα ό,τι κανόνιζε η επικεφαλής μου να κάνω. Ένιωθα πως πότιζα κανονικά τους άλλους, όμως εκείνοι ήταν που δεν συμμετείχαν τακτικά και ήταν παθητικοί. Δεν μπορούσα να κάνω κάτι. Και μερικές φορές, δεν υπήρχε ίντερνετ, έτσι δεν μάθαινα από τους αδελφούς και τις αδελφές για το έργο, έτσι έπρεπε να ψάξω αλλού ίντερνετ. Μερικές φορές, έψαχνα πολύ καιρό, αλλά δεν μπορούσα να βρω καλό ίντερνετ, και με τον καιρό, δεν ήθελα πια να συνδέομαι για να μάθω για το έργο. Τότε, κήρυττα το ευαγγέλιο στον συγγενή μιας αδελφής. Τα τρία μέλη της οικογένειάς τους αποδέχτηκαν το έργο του Θεού τις έσχατες ημέρες, έτσι για δέκα μέρες, έμενα εκεί και τους πότιζα. Μου αρκούσε που πότιζα αυτούς τους τρεις νεοφώτιστους και δεν ήθελα πια να κηρύττω. Σκεφτόμουν: «Φήμες απ’ τα γύρω χωρία λένε πως είναι δύσκολο να κηρύττεις. Αν ποτίσω αυτούς τους τρεις καλά, θα με πάνε να κηρύξω σε συγγενείς και φίλους τους. Δεν είναι καλός τρόπος να κηρύττεις το ευαγγέλιο;» Έτσι, όταν οι αδελφοί και αδελφές ανέφεραν εν δυνάμει αποδέκτες του ευαγγελίου σε γειτονικά χωριά, σπανίως συζητούσα για το πώς να τους κηρύξουμε το ευαγγέλιο. Αυτό επηρέασε άμεσα το ευαγγελικό έργο.

Αργότερα, όταν κάναμε ανασκόπηση του έργου, η επικεφαλής είπε πως το ευαγγελικό έργο της εκκλησίας μας είχε σταματήσει εκείνον τον μήνα, και ανέφερε κάποια άλλα προβλήματα. Αυτό με στενοχώρησε. Έπειτα, μια αδελφή μού υπενθύμισε πως βολευόμουν στην παρούσα κατάσταση και δεν επιδίωκα να κάνω πρόοδο στο καθήκον μου. Αυτό με αφύπνισε απότομα. Αντιλήφθηκα πως δεν έφερα φορτίο στο καθήκον μου. Ως επικεφαλής εκκλησίας, δεν έκανα ό,τι όφειλα να κάνω και δεν αντιμετώπιζα ούτε επέλυα δυσκολίες, κι έτσι επηρεάστηκε το ευαγγελικό έργο. Όσο το σκεφτόμουν, ένιωθα άσχημα. Κατά την περισυλλογή, διάβασα στον λόγο του Θεού: «Επί του παρόντος, υπάρχουν κάποιοι που δεν κουβαλούν κανένα φορτίο για την εκκλησία. Αυτοί οι άνθρωποι είναι τεμπέληδες και τσαπατσούληδες και νοιάζονται μόνο για τη δική τους σάρκα. Αυτοί οι άνθρωποι είναι υπερβολικά εγωιστές και είναι, επίσης, τυφλοί. Αν δεν μπορείς να δεις αυτό το ζήτημα καθαρά, δεν θα κουβαλήσεις κανένα φορτίο. Όσο περισσότερο λαμβάνεις υπόψη το θέλημα του Θεού, τόσο μεγαλύτερο φορτίο θα σου εμπιστευθεί Αυτός. Οι εγωιστές δεν είναι πρόθυμοι να υποστούν τέτοια πράγματα· είναι απρόθυμοι να πληρώσουν το τίμημα και, ως αποτέλεσμα, θα χάσουν τις ευκαιρίες να τελειωθούν από τον Θεό. Δεν βλάπτουν έτσι τον εαυτό τους; Αν είσαι κάποιος που λαμβάνει υπόψη το θέλημα του Θεού, τότε θα αναπτύξεις αληθινό φορτίο για την εκκλησία. Στην πραγματικότητα, αντί να το αποκαλείς φορτίο που κουβαλάς για την εκκλησία, καλύτερα να το αποκαλείς φορτίο που κουβαλάς για χάρη της ίδιας σου της ζωής, επειδή το φορτίο που αναπτύσσεις για την εκκλησία αποσκοπεί να σε κάνει να χρησιμοποιήσεις αυτές τις εμπειρίες, ώστε να σε οδηγήσει στην τελείωση ο Θεός. Επομένως, όποιος κουβαλά το μεγαλύτερο φορτίο για την εκκλησία, όποιος κουβαλά φορτίο για να εισέλθει στη ζωή, αυτός θα τελειωθεί από τον Θεό. Το έχεις δει αυτό καθαρά; Αν η εκκλησία στην οποία ανήκεις είναι σκορπισμένη σαν την άμμο, όμως εσύ ούτε ανησυχείς ούτε αγχώνεσαι, και μάλιστα κάνεις τα στραβά μάτια όταν οι αδελφοί και οι αδελφές σου δεν τρώνε και δεν πίνουν κανονικά από τα λόγια του Θεού, τότε δεν κουβαλάς κανένα φορτίο. Τέτοιου είδους άνθρωποι δεν ευαρεστούν τον Θεό. Το είδος των ανθρώπων που ευαρεστούν τον Θεό πεινούν και διψούν για δικαιοσύνη και λαμβάνουν υπόψη τους το θέλημα του Θεού» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Να λαμβάνεις υπόψη το θέλημα του Θεού προκειμένου να επιτύχεις την τελείωση). Αναλογιζόμενη τα λόγια του Θεού, ένιωσα πολλές ενοχές. Ήμουν επικεφαλής εκκλησίας, όμως όταν το ευαγγελικό έργο περιήλθε σε τέλμα, είχα έλλειψη επείγοντος. Έβρισκα δικαιολογίες και θεωρούσα πως χωρίς καλό ίντερνετ, πώς θα μάθαινα για το έργο; Όσο για τους εν δυνάμει αποδέκτες του ευαγγελίου που παρείχαν οι άλλοι, σπανίως συναναστρεφόμουν για το πώς να τους κηρύξουμε το ευαγγέλιο, κι όταν οι αδελφές μου ήθελαν να συζητήσουμε για το έργο, δεν με έβρισκαν. Μπρος στην καταδίωξη της εκκλησίας, όλοι ήταν δειλοί και αδύναμοι, ανήμποροί να συναθροίζονται και να κάνουν τα καθήκοντά τους, όμως δεν αναζητούσα την αλήθεια. Τελικά, αντιλήφθηκα πως η παύση του ευαγγελικού έργου σχετιζόταν άμεσα μ’ εμένα. Τα λόγια του Θεού λένε: «Επί του παρόντος, υπάρχουν κάποιοι που δεν κουβαλούν κανένα φορτίο για την εκκλησία. Αυτοί οι άνθρωποι είναι τεμπέληδες και τσαπατσούληδες και νοιάζονται μόνο για τη δική τους σάρκα. Αυτοί οι άνθρωποι είναι υπερβολικά εγωιστές και είναι, επίσης, τυφλοί». Αντιλήφθηκα πως ο εγωιστής που περιέγραφε ο Θεός ήμουν εγώ. Δεν έφερα φορτίο στο έργο της εκκλησίας, βολευόμουν στην παρούσα κατάσταση, νοιαζόμουν μόνο για την άνεσή μου, δεν υπέφερα ούτε πλήρωνα τίμημα. Βλέποντας το ευαγγελικό έργο της εκκλησίας να υποφέρει, δεν αγχωνόμουν, κι έγινα πιο αδύναμη και παθητική στις δυσκολίες. Ήμουν πολύ εγωίστρια. Σκέφτηκα τις εκκλησίες άλλων περιοχών που επίσης διώκονταν από την κυβέρνηση, όμως οι αδελφοί και οι αδελφές κήρυτταν το ευαγγέλιο και ίδρυαν νέες εκκλησίες, ενώ στη δική μας, το ευαγγελικό έργο είχε σταματήσει. Αυτό οφειλόταν στο ότι ήμουν εγωίστρια και αισχρή, δεν έφερα φορτίο και δεν αναλάμβανα ευθύνες. Έφερα ευθύνη απέναντι στον Θεό. Παλιά, όταν έφερα ένα φορτίο, αν κάποιος ερευνούσε την αληθινή οδό, κανόνιζα αμέσως να του κηρύξει κάποιος το ευαγγέλιο, κι όταν κάποιοι είχαν προβλήματα, συναναστρεφόμουν την αλήθεια για να τα επιλύσω. Όσο συνεργαζόμουν, είχα το έργο του Αγίου Πνεύματος, το ευαγγελικό έργο ήταν αποτελεσματικό κι ένιωθα ηρεμία και απόλαυση. Όμως τελευταία, επειδή έκανα το καθήκον μου χωρίς να φέρω φορτίο, το ευαγγελικό έργο ήταν αναποτελεσματικό. Τότε, με τα λόγια του Θεού: «Όποιος κουβαλά το μεγαλύτερο φορτίο για την εκκλησία, όποιος κουβαλά φορτίο για να εισέλθει στη ζωή, αυτός θα τελειωθεί από τον Θεό». Απέκτησα λίγη κατανόηση. Μόνον όσοι λαμβάνουν υπόψη το θέλημα του Θεού και φέρουν φορτίο οδηγούνται στην τελείωση. Επίσης αντιλήφθηκα πως αν δεν άλλαζα την παθητική μου κατάσταση, θα επηρεαζόταν το έργο της εκκλησίας, και κάποια στιγμή θα αποκαλυπτόμουν και θα εξαλειφόμουν. Καθώς το σκεφτόμουν, φοβήθηκα κάπως. Δεν έπρεπε πια να είμαι παθητική. Προσευχήθηκα στον Θεό να με βοηθήσει να φέρω φορτίο και λαμβάνω υπόψη μου του θέλημά Του και να κάνω καλά το καθήκον μου.

Μετά απ’ αυτό, συζήτησα με την προϊσταμένη και τους επικεφαλής ομάδας για το πού αλλού να κηρύξουμε το ευαγγέλιο. Βρήκαμε ένα χωρίο όπου όλοι πίστευαν στον Κύριο, όμως, δεν υπήρχε κάποιος κατάλληλος να πάει. Σκέφτηκα: «Αυτή τη φορά, πρέπει να λάβω υπόψη το θέλημα του Θεού και να φέρω ένα φορτίο. Πρέπει να αναλάβω την ευθύνη ενεργητικά». Έτσι, προσφέρθηκα να πάω σ’ αυτό το χωριό για να κηρύξω το ευαγγέλιο. Όμως ήμουν λίγο αγχωμένη, επειδή δεν είχα ξαναπάει μόνη να μαρτυρήσω το έργο του Θεού τις έσχατες ημέρες, ανησυχούσα πως δεν θα μιλούσα με σαφήνεια. Σκέφτηκα: «Δεν ξέρω αν έχουν ίντερνετ εκεί. Μπορώ να βάλω κήρυκες του ευαγγελίου να συναναστραφούν μέσω διαδικτύου;» Κατάλαβα πως η κατάστασή μου ήταν κακή και βασιζόμουν σε άλλους, έτσι προσευχήθηκα στον Θεό να μου δώσει σοφία και πίστη κατά τη διάδοση του ευαγγελίου εκεί. Όταν έφτασα στο χωριό, μια αδελφή με οδήγησε αμέσως στο σπίτι του δημάρχου για να κηρύξω. Απροσδόκητα, ο δήμαρχος ήθελε να με πάει στον πάστορα. Όταν το άκουσα, ενθουσιάστηκα, όμως είχα και κάποιες ανησυχίες: «Ποτέ δεν έχω κηρύξει το ευαγγέλιο μόνη. Αν ο πάστορας έχει αντιλήψεις, πως θα συναναστραφώ μαζί του; Τι θα γίνει αν δεν το αποδεχτεί και μου αντιταχτεί; Θα μπορώ ακόμα να διαδώσω το ευαγγέλιο στο χωριό;» Ήμουν πολύ αγχωμένη. Στο σπίτι του πάστορα, ήθελα να καλέσω τους αδελφούς και τις αδελφές μου για βοήθεια, όμως δεν είχα ίντερνετ στο τηλέφωνό μου. Δεν ήξερα από πού ν’ αρχίσω, έτσι προσευχόμουν συνέχεια στον Θεό να είναι μαζί μου και να μου δώσει πίστη, για να μαρτυρήσω το έργο του Θεού τις έσχατες ημέρες. Μετά την προσευχή, σκέφτηκα τα λόγια του Θεού: «Την καρδιά και το πνεύμα του ανθρώπου τα κρατάει το χέρι του Θεού και τα πάντα στη ζωή του ανθρώπου τα βλέπουν τα μάτια του Θεού. Ανεξάρτητα από το αν το πιστεύεις αυτό ή όχι, το καθένα και όλα τα πράγματα, είτε ζωντανά ή νεκρά, θα αλλάξουν, θα μεταβληθούν, θα ανανεωθούν και θα εξαφανιστούν σύμφωνα με τις σκέψεις του Θεού. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Θεός διοικεί τα πάντα» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ο Θεός είναι η πηγή της ζωής του ανθρώπου). Πράγματι. Ο Θεός είναι παντοδύναμος, και άνθρωποι, ζητήματα και πράγματα είναι στα χέρια Του, καθώς και οι καρδιές και τα πνεύματα των ανθρώπων, έτσι έπρεπε να βασίζομαι στον Θεό. Προσευχήθηκα στον Θεό μέσα μου: «Θεέ μου, αν ο πάστορας είναι πρόβατό Σου, είμαι σίγουρη πως θα καταλάβει τη φωνή Σου και θα αποδεχτεί το έργο Σου». Μετά την προσευχή, ένιωσα δύναμη μέσα μου, σαν να μην ήταν τίποτα αδύνατο με τον Θεό στο πλευρό μου. Έπειτα, χρησιμοποίησα τις τρέχουσες συμφορές για να του μιλήσω για τις προφητείες της έλευσης του Κυρίου. Μόλις με άκουσε, ο πάστορας συμφώνησε πως ο Κύριος είχε πιθανόν επιστρέψει. Έστειλε κάποιους να καλέσουν δύο άλλους πάστορες να το ακούσουν. Φοβήθηκα πως δεν θα μιλούσα με σαφήνεια για να επιλύσω τα ζητήματά τους, έτσι επικαλούμουν συνεχώς μέσα μου τον Θεό να με καθοδηγήσει. Θυμήθηκα τότε που ο Θεός ζήτησε από τον Μωυσή να βγάλει τους Ισραηλίτες απ’ την Αίγυπτο. Ο Μωυσής ήξερε πως ήταν δύσκολο και επικίνδυνο να πάει στον Φαραώ της Αιγύπτου, όμως είχε στάση υπακοής και υποταγής. Ο Θεός ήταν μαζί του, τον στήριζε, και με την καθοδήγηση του Θεού, ο Μωυσής έβγαλε τους Ισραηλίτες απ’ την Αίγυπτο. Τότε θυμήθηκα την ιστορία του Δαβίδ που νίκησε τον Γολιάθ. Όταν οι Ισραηλίτες είδαν τον Γολιάθ, φοβήθηκαν. Μόνο ο Δαβίδ τόλμησε να τον πολεμήσει. Ο Δαβίδ είπε στον Γολιάθ: «Συ έρχεσαι εναντίον μου με ρομφαίαν και δόρυ και ασπίδα· εγώ δε έρχομαι εναντίον σου εν τω ονόματι του Ιεχωβά των δυνάμεων» (Α’ Σαμουήλ 17:45). Ως αποτέλεσμα, ο Δαβίδ σκότωσε τον Γολιάθ με μια μόνο πέτρα. Από αυτές τις δύο ιστορίες, είδα πως μπρος στις δυσκολίες, μόνο με αληθινή πίστη βλέπουμε τις πράξεις του Θεού, και πως το τέλος των ανθρώπων είναι η αρχή του Θεού. Στη σκέψη αυτή, απέκτησα θάρρος.

Εκείνη τη στιγμή, ήρθαν δύο άλλοι πάστορες. Χρησιμοποίησα βιβλικές προφητείες για να συναναστραφώ για το πώς ο Θεός εμφανίζεται και εργάζεται ενσαρκωμένος τις έσχατες ημέρες, το νόημα της ενσάρκωση του Θεού και τι είναι ενσάρκωση. Μαρτύρησα επίσης πως ο Θεός ήρθε για να κάνει το έργο της κρίσεως και του εξαγνισμού, πως το όνομα του Θεού τις έσχατες ημέρες είναι Παντοδύναμος Θεός, και πως είναι ο επιστρέψας Κύριος Ιησούς. Όταν τελείωσα, ο πρώτος πάστορας έκλαψε από χαρά. Σκούπισε τα δάκρυά του και είπε: «Κηρύττω για τον Κύριο πάνω από 40 χρόνια και πρόσμενα την επιστροφή Του όλη μου τη ζωή. Τώρα, ο Κύριος έχει όντως επιστρέψει! Είμαι ευγνώμων στον Θεό που μπορώ να υποδεχτώ τον Κύριο σήμερα!» Όταν άκουσα τον πάστορα να το λέει αυτό, συγκινήθηκα μέχρι δακρύων και ήμουν πολύ ευγνώμων στον Θεό. Η συναναστροφή μου δεν ήταν τόσο εμβριθής, κι έτσι το ότι αποδέχτηκε το ευαγγέλιο και κατανόησε τα λόγια του Θεού οφείλονταν στην καθοδήγηση του Θεού.

Ο πάστορας το αποδέχτηκε και είπε πως θα άφηνε όλο το χωριό να ακούσει εκείνο το βράδυ το κήρυγμά μου. Ενθουσιασμένη, ευχαριστούσα τον Θεό μέσα μου. Εκείνο το βράδυ, ο πάστορας και ο δήμαρχος κάλεσαν τους κατοίκους δύο χωριών σε συνάθροιση, και είπαν σε όλους τα καλά νέα της έλευσης του Κυρίου. Εκείνο το βράδυ, πάνω από 30 άτομα αποδέχτηκαν το έργο του Θεού τις έσχατες ημέρες. Κάποιοι χωριανοί είπαν: «Τέσσερα χρόνια τώρα, η κυβέρνηση απαγορεύει την πίστη μας στον Κύριο. Ζούμε όλοι στην οδύνη και μας λείπουν οι συναθροίσεις. Δόξα τω Θεώ!» Ένας άλλος χωριανός συγκινήθηκε και είπε: «Δεν συναθροιζόμαστε εδώ και χρόνια. Ήρθες να μας κηρύξεις το ευαγγέλιο, ώστε να ακούσουμε τη φωνή του Θεού, και είμαι ευγνώμων στον Θεό γι’ αυτό». Σε ένα βράδυ, το ευαγγέλιο διαδόθηκε σε όλο το χωριό. Ποτέ δεν περίμενα πως με το που κήρυττα το ευαγγέλιο, ο πάστορας θα το αποδεχόταν μαζί με τόσους άλλους. Ήταν απλά απίστευτο! Ήξερα πως ήταν αποτέλεσμα του έργου του Αγίου Πνεύματος, όμως ακόμα θεωρούσα πως ήμουν επιδέξια και έκανα καλά το καθήκον μου. Πριν το καταλάβω, άρχισα να νιώθω ξανά περήφανη και ικανοποιημένη μ’ αυτό, έτσι ήθελα μόνο να ποτίζω αυτούς τους νεοφώτιστους με την υπεύθυνη ποτίσματος, κι όχι να κηρύττω το ευαγγέλιο. Εκείνη την περίοδο, σπανίως ρωτούσα για το έργο της εκκλησίας και προσευχόμουν λιγότερο στον Θεό.

Μια μέρα, καθώς φόρτιζα το τηλέφωνό μου, βραχυκύκλωσε. Έβαλα την κάρτα μου σε ένα άλλο τηλέφωνο, όμως παραδόξως, κι αυτό χάλασε. Τότε, αντιλήφθηκα πως ήμουν σε αδιέξοδο, κι αυτό ίσως ήταν η πειθαρχία του Θεού, για να αρχίσω να αναλογίζομαι τα προβλήματά μου. Διάβασα στα λόγια του Θεού: «Σε γενικές γραμμές, όλοι σας βρίσκεστε σε μια κατάσταση τεμπελιάς, έλλειψης κινήτρου, απροθυμίας να κάνετε οποιαδήποτε προσωπική θυσία· ειδάλλως, περιμένετε παθητικά, ενώ ορισμένοι φτάνουν ακόμα και στο σημείο να εξανίστανται. Δεν καταλαβαίνουν τους στόχους και τη σημασία του έργου του Θεού, και είναι δύσκολο γι’ αυτούς να επιδιώξουν την αλήθεια. Αυτού του είδους οι άνθρωποι απεχθάνονται την αλήθεια και, εν τέλει, θα αποκλειστούν. Κανένας από αυτούς δεν μπορεί να οδηγηθεί στην τελείωση και κανένας δεν μπορεί να επιβιώσει. Αν οι άνθρωποι δεν διαθέτουν έστω και λίγη αποφασιστικότητα με την οποία να μπορούν να αντισταθούν στις δυνάμεις του Σατανά, τότε είναι πέραν πάσης ελπίδας!» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Άσκηση (7)). «Μην είσαι παθητικός οπαδός του Θεού και μην επιδιώκεις αυτό που σου κεντρίζει την περιέργεια. Με το να μην είσαι ψυχρός αλλά ούτε και ζεστός, θα καταστρέψεις τον εαυτό σου και θα καθυστερήσεις τη ζωή σου. Πρέπει να απαλλαγείς από μια τέτοια παθητικότητα και αδράνεια και να γίνεις ειδήμων στην επιδίωξη θετικών πραγμάτων και να ξεπεράσεις τις δικές σου αδυναμίες, ώστε να κερδίσεις την αλήθεια και να βιώσεις την αλήθεια. Δεν υπάρχει τίποτα εκφοβιστικό στις αδυναμίες σου και τα ελαττώματά σου δεν είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζεις. Το μεγαλύτερο πρόβλημα και το μεγαλύτερο ελάττωμά σου είναι ότι δεν είσαι ούτε ζεστός ούτε κρύος και δεν επιθυμείς να αναζητήσεις την αλήθεια. Το μεγαλύτερο πρόβλημα με όλους εσάς είναι η δειλή σας νοοτροπία, μέσω της οποίας είστε ικανοποιημένοι με τα πράγματα όπως είναι και απλώς περιμένετε παθητικά. Αυτό είναι το μεγαλύτερο εμπόδιό σας και ο μεγαλύτερος εχθρός σας στην προσπάθειά σας για την αναζήτηση της αλήθειας» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Οι εμπειρίες του Πέτρου: η γνώση του για την παίδευση και την κρίση). Μόλις διάβασα τον λόγο του Θεού, έκανα αυτοκριτική. Όταν είδα πως το ευαγγέλιο διαδόθηκε σε όλο το χωριό, ένιωθα πως ο Θεός ήταν ικανοποιημένος με την απόδοσή μου, έτσι ήμουν περήφανη και ικανοποιημένη μ’ αυτό και δεν ήθελα πια να διαδίδω το ευαγγέλιο. Μόλις είχα αποτελέσματα, δεν επιδίωκα πρόοδο. Η επιθυμία μου να αρκεστώ σ’ αυτό ήταν ισχυρή. Στο παρελθόν, καθυστέρησα το έργο του ευαγγελίου, επειδή είχα βολευτεί στην παρούσα κατάσταση, και τώρα έκανα πάλι το ίδιο. Ο Θεός απαιτεί να βάζουμε όλη την καρδιά και το πνεύμα μας στα καθήκοντά μας. Πώς μπορούσε να είναι ικανοποιημένος με την απόδοσή μου; Τότε αντιλήφθηκα πως αν δεν έκανα πρόοδο στο καθήκον μου, παραστρατούσα και δεν θα εισερχόμουν στη ζωή ούτε θα είχα αποτελέσματα στο κήρυγμα του ευαγγελίου. Πάντα βολευόμουν, δεν επιδίωκα την αλήθεια και αποξενωνόμουν απ’ τον Θεό. Σε βάθος χρόνου, θα μου έκανα κακό. Το βόλεμά μου στην παρούσα κατάσταση ήταν το μεγαλύτερο εμπόδιό μου στην επιδίωξη της αλήθειας και στο καθήκον μου και μόνο ζημιά έκανα στον εαυτό μου. Όπως λένε τα λόγια του Θεού: «Με το να μην είσαι ψυχρός αλλά ούτε και ζεστός, θα καταστρέψεις τον εαυτό σου και θα καθυστερήσεις τη ζωή σου». Και η Αποκάλυψη λέει: «Ούτως, επειδή είσαι χλιαρός και ούτε ψυχρός ούτε ζεστός, μέλλω να σε εξεμέσω εκ του στόματός μου» (Αποκάλυψη 3:16). Εγώ ήμουν το χλιαρό νερό στα λόγια του Θεού, ούτε κρύα ούτε ζεστή, και αρκούμουν σ’ αυτό. Αν συνέχιζα έτσι, δεν θα υπήρχε ελπίδα για μένα και θα εξαλειφόμουν. Στη σκέψη αυτή, φοβήθηκα κάπως, έτσι προσευχήθηκα στον Θεό πως ό,τι δυσκολίες κι αν αντιμετώπιζα στο μέλλον, θα προσπαθούσα, δεν θα παραστράτιζα και δεν θα αρκούμουν στην παρούσα κατάσταση.

Όμως, μόλις άρχισα να είμαι ενεργή στο κήρυγμά μου, συνάντησα μια ακόμη μεγάλη δυσκολία. Μας ανέφεραν, κι έτσι οι δημοτικές αρχές ήξεραν πως έρχονταν κάποιοι να κηρύξουν το ευαγγέλιο. Αν μας έβρισκαν, ίσως μας συλλάμβαναν μαζί με τους χωριανούς και τον δήμαρχο. Ο δήμαρχος και οι χωριανοί φοβήθηκαν μη μπλέξουν, κι έτσι μας ζήτησαν να φύγουμε και να επιστρέψουμε μόλις ηρεμούσαν τα πράγματα. Σκέφτηκα: «Τι θα συμβεί σ’ αυτούς τους νεοφώτιστους αν φύγουμε; Μόλις αποδέχτηκαν το ευαγγέλιο και δεν έχουν καθόλου βάσεις. Όμως αν μείνουμε, θα τραβήξουμε εύκολα την προσοχή». Τελικά, αποφασίσαμε να φύγει η αδελφή που τους πότιζε, ενώ εγώ έμεινα μόνη στο χωριό για να στηρίξω τους νεοφώτιστους. Παρόλο που ήξερα πως αυτή η διευθέτηση ήταν η πιο κατάλληλη, λυπήθηκα κάπως. Ένιωθα πως ήμουν εντελώς μόνη σε έναν ξένο τόπο. Ο πάστορας είχε ακόμα πολλές αντιλήψεις και δεν ήταν εντελώς σίγουρος για την αληθινή οδό και φοβόταν μη συλληφθεί, έτσι ήθελε να φύγω κι εγώ. Ένιωθα πολύ θλιμμένη. Ο πάστορας και ο δήμαρχος με έδιωχναν, και ήταν σαν να μην έχω σπίτι. Ζώντας σ’ αυτήν την κατάσταση, δεν είχα κίνητρο να προσευχηθώ και νοσταλγούσα τον τόπο μου. Όταν συναναστράφηκα με τον πάστορα, είδα πως είχε ακόμα πολλές αντιλήψεις. Έτσι, πίστευα πως δεν είχε καλή κατανόηση. Όταν είδα πως λίγοι νεοφώτιστοι έρχονταν στις συναθροίσεις από φόβο μη συλληφθούν, δεν έφερα φορτίο για να τους στηρίξω. Εκείνη τη στιγμή, σκέφτηκα: «Πάλι καλά που ήρθαν κι αυτοί. Τους κάλεσα, αλλά οι άλλοι δεν ήρθαν, έτσι δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο». Σταδιακά, όλο και λιγότεροι νεοφώτιστοι έρχονταν στις συναθροίσεις, και είχα βαλτώσει στη δυσκολία και γινόμουν όλο και πιο άθυμη. Αργότερα, μίλησα στο τηλέφωνο με μια αδελφή για την κατάστασή μου κι εκείνη μου έστειλε ένα χωρίο του λόγου του Θεού. «Έτσι είναι οι άνθρωποι όταν δεν έχουν κερδίσει την αλήθεια, όλοι ζουν με το πάθος —ένα πάθος που είναι απίστευτα δύσκολο να διατηρηθεί: Πρέπει να έχουν κάποιον να τους κηρύττει και να συναναστρέφεται μαζί τους κάθε μέρα· μόλις δεν υπάρχει κανείς να τους ποτίσει και να τους παράσχει, και κανείς να τους στηρίξει, η καρδιά τους παγώνει ξανά, χαλαρώνουν και πάλι. Και όταν η καρδιά τους χαλαρώνει, γίνονται λιγότερο αποτελεσματικοί στο καθήκον τους· αν εργαστούν πιο σκληρά, η αποτελεσματικότητα αυξάνεται, η εκτέλεση του καθήκοντός τους γίνεται πιο παραγωγική και κερδίζουν περισσότερα. Αυτή είναι η εμπειρία σου; […] Οι άνθρωποι πρέπει να έχουν θέληση· μόνο όσοι έχουν θέληση μπορούν πραγματικά να πασχίσουν για την αλήθεια, και μόνο όταν κατανοήσουν την αλήθεια μπορούν να εκτελέσουν σωστά το καθήκον τους, να ικανοποιήσουν τον Θεό και να ντροπιάσουν τον Σατανά. Εάν έχεις αυτό το είδος ειλικρίνειας και δεν σχεδιάζεις για το δικό σου καλό, αλλά μόνο για να κερδίσεις την αλήθεια και να εκτελέσεις σωστά το καθήκον σου, τότε η εκτέλεση του καθήκοντός σου θα γίνει κανονική και θα παραμείνει σταθερή καθ’ όλη τη διάρκεια· όποιες και αν είναι οι περιστάσεις που αντιμετωπίζεις, θα είσαι σε θέση να επιμείνεις στην εκτέλεση του καθήκοντός σου. Όποιος ή ό,τι κι αν έρθει να σε παραπλανήσει ή να σε αναστατώσει, είτε η ψυχοσύνθεσή σου είναι καλή είτε κακή, θα εξακολουθήσεις να είσαι σε θέση να εκτελείς κανονικά το καθήκον σου. Με αυτόν τον τρόπο, ο Θεός μπορεί να ησυχάσει σχετικά μ’ εσένα, και το Άγιο Πνεύμα θα είναι σε θέση να σε διαφωτίσει στην κατανόηση των θεμελιωδών αρχών της αλήθειας και να σε καθοδηγήσει στην είσοδο στην πραγματικότητα της αλήθειας, και ως αποτέλεσμα, η εκτέλεση του καθήκοντός σου θα είναι βέβαιο ότι θα ανταποκρίνεται στα πρότυπα. […] Πρέπει να έχεις πίστη στο ότι όλα βρίσκονται στα χέρια του Θεού και στο ότι οι άνθρωποι απλώς συνεργάζονται μαζί Του. Αν η καρδιά σου είναι ειλικρινής, ο Θεός θα το δει και θα ανοίξει όλα τα μονοπάτια για σένα, κάνοντας τις δυσκολίες να μην είναι πια δύσκολες. Αυτή είναι η πίστη που πρέπει να έχεις. Επομένως, δεν χρειάζεται να ανησυχείτε για τίποτα ενόσω εκτελείτε το καθήκον σας, εφόσον χρησιμοποιείς όλη σου τη δύναμη και το κάνεις με την καρδιά σου. Ο Θεός δεν θα δυσκολέψει τα πράγματα για σένα ούτε θα σε αναγκάσει να κάνεις κάτι που δεν είσαι ικανός να κάνεις» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Στην πίστη στον Θεό, το πιο σημαντικό είναι να κάνει κανείς πράξη και να βιώνει τα λόγια Του). Σύμφωνα με τον λόγο του Θεού, έκανα το καθήκον μου μόνο από ενθουσιασμό και δεν ήμουν αφοσιωμένη στον Θεό. Μόλις μας καταδίωξε η κυβέρνηση, ο δήμαρχος μάς ζήτησε να φύγουμε, και οι νεοφώτιστοι δεν έρχονταν στις συναθροίσεις από φόβο μη συλληφθούν. Μπροστά σ’ αυτές τις δυσκολίες, δεν είχα θετική στάση, δεν αναζήτησα την καθοδήγηση του Θεού ούτε έκανα ό,τι μπορούσα για να ποτίσω τους νεοφώτιστους και να εδραιωθούν στην πίστη. Αντιθέτως, έγινα παθητική και αρκέστηκα σε λίγους μόνο νεοφώτιστους. Ακριβώς επειδή έκανα το καθήκον μου χωρίς να φέρω φορτίο και να επιδιώκω πρόοδο, η συμμετοχή τους στις συναθροίσεις γινόταν όλο και πιο αραιή. Όπως λένε τα λόγια του Θεού: «Όταν η καρδιά τους χαλαρώνει, γίνονται λιγότερο αποτελεσματικοί στο καθήκον τους· αν εργαστούν πιο σκληρά, η αποτελεσματικότητα αυξάνεται, η εκτέλεση του καθήκοντός τους γίνεται πιο παραγωγική και κερδίζουν περισσότερα». Αυτό είναι αλήθεια. Όταν έφερα φορτίο και πλήρωνα πρόθυμα ένα τίμημα, είχα την καθοδήγηση και τις ευλογίες του Θεού και το κήρυγμα του ευαγγελίου ήταν αποτελεσματικό. Όμως όταν είχα δυσκολίες, δεν έφερα φορτίο, ήμουν ανεύθυνη, αδύναμη και παθητική, κι έτσι ήμουν αναποτελεσματική. Με τη χάρη του Θεού, εκτελούσα ένα καθήκον, όμως δεν το έκανα καλά για να Τον ικανοποιήσω. Ήμουν πολύ ανυπότακτη!

Αργότερα, διάβασα ένα άλλο χωρίο του λόγου του Θεού: «Τι σημαίνει να “παραμένει κανείς προσηλωμένος στο καθήκον του”; Σημαίνει ότι όποιες δυσκολίες κι αν συναντήσει κανείς, δεν σηκώνει τα χέρια ψηλά, δεν λιποτακτεί και δεν αποφεύγει τις ευθύνες του. Κάνει ό,τι μπορεί. Αυτό σημαίνει να είναι κάποιος προσηλωμένος στο καθήκον του. Ας πούμε, για παράδειγμα, ότι έχει κανονιστεί να κάνεις κάτι. Κανείς δεν είναι εκεί για να σε παρακολουθεί ούτε υπάρχει κάποιος να σε επιβλέπει και να σε παροτρύνει. Τι θα σήμαινε να είσαι προσηλωμένος στο καθήκον σου; (Να αποδέχομαι την εξονυχιστική εξέταση του Θεού και να ζω ενώπιον Του.) Η αποδοχή της εξονυχιστικής εξέτασης του Θεού είναι το πρώτο βήμα· αυτό είναι το ένα μέρος του. Το άλλο μέρος είναι να κάνεις αυτό το πράγμα με όλη σου την καρδιά και όλον σου τον νου. Τι πρέπει να κάνεις για να μπορείς να ενεργείς με όλη σου την καρδιά και όλον σου τον νου; Πρέπει να αποδεχθείς την αλήθεια και να την κάνεις πράξη· πρέπει να αποδέχεσαι και να υπακούς σε ό,τι απαιτεί ο Θεός· πρέπει να αντιμετωπίζεις το καθήκον σου ως δική σου, προσωπική υπόθεση, για την οποία δεν χρειάζεται να ανησυχήσει κανείς άλλος ούτε απαιτείται συνεχής παρακολούθηση, έλεγχος και παρότρυνση, ούτε η εποπτεία των άλλων —ούτε καν η αντιμετώπιση και το κλάδεμα από τους άλλους. Θα πρέπει να σκέφτεσαι: “Η εκτέλεση αυτού του καθήκοντος είναι δική μου ευθύνη. Είναι ο ρόλος μου, και αφού μου έχει δοθεί για να το κάνω, και μου έχουν πει τις αρχές και τις έχω κατανοήσει, θα σφίξω τα δόντια και θα το κάνω αποφασιστικά. Θα κάνω ό,τι μπορώ για να φροντίσω να γίνει καλά. Θα σταματήσω μόνο όταν κάποιος πει ‘σταμάτα’· μέχρι τότε, θα συνεχίσω να το κάνω αποφασιστικά”. Αυτό σημαίνει να είσαι προσηλωμένος στο καθήκον σου με όλη σου την καρδιά και όλον σου τον νου. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο πρέπει να συμπεριφέρονται οι άνθρωποι. Με τι πρέπει, λοιπόν, να είναι εξοπλισμένος κάποιος για να παραμείνει προσηλωμένος στο καθήκον του με όλη του την καρδιά και όλον του τον νου; Πρέπει πρώτα να έχει τη συνείδηση που πρέπει να έχει ένα δημιουργημένο ον. Αυτό είναι το ελάχιστο. Πέρα από αυτό, πρέπει, επίσης, να είναι αφοσιωμένος. Ως άνθρωπος, για να αποδεχτεί κάποιος την αποστολή από τον Θεό, πρέπει να είναι αφοσιωμένος. Πρέπει να είναι εντελώς αφοσιωμένος στον Θεό και δεν μπορεί να είναι απρόθυμος ή να αμελεί να αναλάβει ευθύνη· το να ενεργεί κανείς βάσει των δικών του συμφερόντων ή διαθέσεων είναι λάθος, δεν είναι αφοσίωση. Τι σημαίνει αφοσίωση; Σημαίνει ότι ενώ εκπληρώνεις τα καθήκοντά σου, δεν επηρεάζεσαι και δεν περιορίζεσαι από διαθέσεις, περιβάλλοντα, ανθρώπους, ζητήματα ή πράγματα. Πρέπει να σκέφτεσαι: “Έχω λάβει αυτήν την αποστολή από τον Θεό. Αυτός μου την ανέθεσε. Αυτό υποτίθεται ότι πρέπει να κάνω. Επομένως, θα το κάνω, θεωρώντας το δική μου υπόθεση, με οποιονδήποτε τρόπο αποφέρει καλά αποτελέσματα, δίνοντας σημασία στο να ικανοποιηθεί ο Θεός”. Όταν βρίσκεσαι σε αυτή την κατάσταση, όχι μόνον ελέγχεσαι από τη συνείδησή σου, αλλά εμπλέκεται, επίσης, η αφοσίωση. Αν είσαι ικανοποιημένος μόνο με την ολοκλήρωση αυτής της αποστολής, χωρίς να επιδιώκεις να είσαι αποδοτικός και να επιτύχεις αποτελέσματα, και νιώθεις ότι αρκεί απλώς να καταβάλεις κάποια προσπάθεια, τότε αυτό είναι απλώς το πρότυπο της συνείδησης και δεν μπορεί να θεωρηθεί αφοσίωση» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Μόλις το διάβασα, κατάλαβα πώς να κάνω το καθήκον μου. Αυτό το καθήκον ανατέθηκε σ’ εμένα, έτσι έπρεπε να το κάνω όσο πιο καλά μπορούσα και χωρίς επιτήρηση. Ακόμα κι αν αντιμετώπιζα δυσκολίες, θίγονταν τα συμφέροντά μου ή αν έπρεπε να υποφέρω, έπρεπε να δεχτώ την εποπτεία του Θεού και να το εκτελώ καλά. Όσο το ευαγγελικό έργο ήταν σε εξέλιξη, έπρεπε να κάνω ό,τι μπορούσα και να αντιμετωπίζω το καθήκον μου ως αποστολή, και δεν έπρεπε να παραιτούμαι, να αποφεύγω την ευθύνη και να ενεργώ βάσει της διάθεσής μου. Τότε, θα έκανα το καθήκον μου.

Έπειτα, πήγα να συναναστραφώ με τους νεοφώτιστους που δεν συμμετείχαν σε συναθροίσεις. Είπα: «Αν δεν μπορείτε να έρχεστε στις συναθροίσεις τα βράδια, όταν έχετε χρόνο την ημέρα, μπορώ να έρχομαι εγώ για συναναστροφή». Αυτό συγκίνησε κάποιους και συναθροίζονταν πρόθυμα. Ένα βράδυ, οργάνωσα μια συνάθροιση με τον πάστορα και τους χωριανούς. Είπα: «Τώρα, το έργο του Θεού κοντεύει να τελειώσει, έτσι δεν πρέπει να φοβόμαστε να συναθροιζόμαστε για να διαβάζουμε τα λόγια του Θεού. Αλλιώς, θα χάσουμε τη σωτηρία του Θεού. Τώρα, οι συμφορές μεγαλώνουν και μόνο ο Παντοδύναμος Θεός μπορεί να μας σώσει. Πρέπει να πιστέψουμε πως ο Θεός κυβερνά όλα τα πράγματα, να έχουμε πίστη σ’ Εκείνον, και να μην κάνουμε πίσω όταν μας καταδιώκουν. Κήρυξα το ευαγγέλιο στο χωριό σας, κι αν με βρουν, θα με συλλάβουν. Είμαι απλώς μια νέα γυναίκα και φοβάμαι τη σύλληψη, γιατί λοιπόν δεν φεύγω; Επειδή είναι ευθύνη μου. Έχετε μόλις αποδεχτεί το ευαγγέλιο της βασιλείας του Θεού και έχετε επιτέλους ακούσει τη φωνή Του. Συνέβη αυτή η καταδίωξη και μου ζητήσατε να φύγω, όμως αν έφευγα για να προστατευτώ και σας εγκατέλειπα, θα παραμελούσα το καθήκον μου». Μόλις μίλησα ειλικρινά, ο πάστορας είπε στους χωριανούς: «Στο εξής, πρέπει να την προστατέψουμε. Μην πείτε σε κανέναν πως κηρύττει το ευαγγέλιο στο χωριό. Αν κάποιος ρωτήσει, πείτε πως δεν ξέρετε». Όταν άκουσα τον πάστορα, συγκινήθηκα πολύ. Παρόλο που είχε ακόμα πολλές θρησκευτικές αντιλήψεις, ήταν πρόθυμος να αναζητήσει, έτσι στόχευσα στις αντιλήψεις του, και οι αδελφοί και οι αδελφές έστειλαν τα λόγια του Παντοδύναμου Θεού στον πάστορα. Ο πάστορας άκουσε προσεκτικά, και κάποιες αντιλήψεις του διορθώθηκαν. Έπειτα, ο πάστορας συμμετείχε ενεργά στις συναθροίσεις και είπε στους χωριανούς: «Θέλω όλοι να έρχεστε στις συναθροίσεις. Πρέπει να αποδεχτούμε το έργο του Θεού τις έσχατες ημέρες, να συμβαδίσουμε και να μη μείνουμε πίσω. Ο Παντοδύναμος Θεός είναι ο επιστρέψας Κύριος Ιησούς!» Δόξα τω Θεώ! Μετά απ’ αυτό, είδα πραγματικά πως όλα είναι στα χέρια του Θεού. Παλιά, απλώς έλεγα πως όλα ήταν στα χέρια του Θεού, όμως τώρα βίωνα πως όντως ήταν τα πάντα στα χέρια του Θεού, κι όσοι συνεργάζονταν με ειλικρίνεια με τον Θεό, θα τους καθοδηγούσε. Τίποτα δεν είναι αδύνατο για τον Θεό.

Λίγο αργότερα, δημοτικοί αξιωματούχοι πήραν εμένα και τον πάστορα στις δημοτικές αρχές. Ήμουν πολύ αγχωμένη και φοβισμένη, όμως θυμήθηκα πως όλα ήταν στα χέρια του Θεού, κι εφόσον Εκείνος επέτρεψε εκείνο το περιβάλλον, έπρεπε να υπακούσω. Καθώς περπατούσα, προσευχόμουν νοερά στον Θεό να είναι μαζί μου. Σκέφτηκα τον λόγο του Θεού: «Ανεξάρτητα από το πόσο “δυνατός” είναι ο Σατανάς, ανεξάρτητα από το πόσο θρασύς και φιλόδοξος είναι, ανεξάρτητα από το πόσο μεγάλη ικανότητα έχει να προξενεί ζημιές, ανεξάρτητα από το πόσο ευρείας κλίμακας είναι οι τεχνικές που χρησιμοποιεί για να διαφθείρει και να παρασύρει τον άνθρωπο, ανεξάρτητα από το πόσο έξυπνα είναι τα κόλπα και τα σχέδια με τα οποία τρομοκρατεί τον άνθρωπο, ανεξάρτητα από το πόσο ευμετάβλητη είναι η μορφή του, ποτέ δεν μπόρεσε να δημιουργήσει ούτε ένα έμψυχο ον, ποτέ δεν μπόρεσε να θέσει νόμους και κανόνες για την ύπαρξη όλων των πραγμάτων και ποτέ δεν μπόρεσε να κυβερνήσει ή να ελέγξει κανένα αντικείμενο, είτε έμψυχο ή άψυχο. Στο σύμπαν και στο στερέωμα, δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος ή αντικείμενο που να έχει γεννηθεί από τον Σατανά, ή που να υπάρχει εξαιτίας του. Δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος ή αντικείμενο που αυτός κυβερνά ή ελέγχει. Αντιθέτως, ο Σατανάς όχι μόνο είναι αναγκασμένος να ζει υπό την κυριαρχία του Θεού, αλλά και πρέπει να υπακούει όλες τις εντολές και τις προσταγές του Θεού. Χωρίς την άδεια του Θεού, είναι δύσκολο για τον Σατανά να ακουμπήσει ακόμα και μια σταγόνα νερό ή έναν κόκκο άμμου πάνω στη γη. Χωρίς την άδεια του Θεού, ο Σατανάς δεν μπορεί ούτε να κινήσει τα μυρμήγκια πάνω στη γη, πόσο μάλλον τους ανθρώπους, που δημιουργήθηκαν από τον Θεό» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Α΄). Όταν τα σκέφτηκα, ήμουν ήρεμη, δεν φοβόμουν τόσο και πίστευα πως τα πάντα είναι στα χέρια του Θεού.

Στις δημοτικές αρχές, κλείδωσαν τον πάστορα κι εμένα σ’ ένα δωμάτιο για ανάκριση. Τότε, οι ημικρανίες του πάστορα επανεμφανίστηκαν. Δεν είχε δύναμη, τα χέρια και τα πόδια του έτρεμαν, πονούσε και ανησυχούσε πως θα πέθαινε εκεί. Συναναστράφηκα μαζί του λέγοντας: «Αυτό το περιβάλλον είναι μια δοκιμασία για μας, για να δει ο Θεός αν Του είμαστε πιστοί. Τα πάντα είναι στα χέρια του Θεού, κι ο Σατανάς δεν θα μας κάνει τίποτα χωρίς την έγκριση του Θεού, έτσι πρέπει να έχουμε πίστη». Μετά τη συναναστροφή μου, ο πάστορας συγκινήθηκε κι έκλαιγε. Είπε: «Δόξα τω Θεώ! Τα πάντα είναι στα χέρια του Θεού, κι ο Θεός είναι μαζί μας. Δεν φοβάμαι τον θάνατο». Τότε μου είπε: «Αν μας ανακρίνουν, θα πω πως είσαι κόρη μου και είσαι εδώ για να με βοηθήσεις». Κι έτσι, ο πάστορας κι εγώ είχαμε την αυτοπεποίθηση να βιώσουμε αυτό το περιβάλλον. Τελικά, οι δημοτικές αρχές μάς έβαλαν πρόστιμο 300 γουάν και μας άφησαν.

Μετά απ’ αυτήν τη σύλληψη, είδα την παντοδύναμη κυριαρχία του Θεού, και πως η καρδιά και το πνεύμα των ανθρώπων είναι στα χέρια του Θεού. Αν και το μονοπάτι του κηρύγματος του ευαγγελίου είναι δύσκολο και επικίνδυνο, εκείνη την περίοδο, ωρίμασα λίγο. Στο παρελθόν, όταν με καταδίωκαν, ήμουν παθητική, όμως τώρα, αναλάμβανα την ευθύνη μπρος στον κίνδυνο. Αυτή η αλλαγή, κι αυτό το πολύτιμο κέρδος δεν θα το λάμβανα αλλιώς. Δόξα τω Θεώ!