Από τη Γιούλου, Πορτογαλία

Στις αρχές του 2017, εκπλήρωνα καθήκοντα ηγεσίας στην εκκλησία. Μετά από κατάρτιση για ένα χρονικό διάστημα, μερικοί αδελφοί και αδελφές μού έκαναν μια σύσταση: Είπαν ότι είχα ελάχιστη κατανόηση όσον αφορά την κατάσταση και τις δυσκολίες τους και ότι δεν είχα κάνει κανένα ουσιαστικό έργο. Για να ξεπεράσω αυτήν την απόκλιση, ετοιμάστηκα να κάνω έναν γύρο έρευνας ώστε να μπορέσω να καταλάβω την κατάσταση όλων των αδελφών της εκκλησίας. Για τον σκοπό αυτόν, έκανα καθημερινά περιηγήσεις πέρα-δώθε στην εκκλησία, απασχολημένη με το να συναναστρέφομαι με τους αδελφούς και τις αδελφές και με το να προσφέρω υποστήριξη και βοήθεια. Όταν ανέκαμψε κάπως η κατάστασή τους και επέλυσαν τις δυσκολίες τους, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ήμουν πράγματι ικανή να επιτελώ κάποιο πραγματικό έργο και αισθάνθηκα αρκετά ικανοποιημένη. Προς μεγάλη μου έκπληξη, μία μέρα η επικεφαλής της ομάδας ποτίσματος μού είπε: «Κατά τη σημερινή συνάντηση, αφού κατανοήσαμε την κατάστασή μας, ο ανώτερος επικεφαλής είπε ότι πρόσφατα ασχολούμαστε μόνο με το έργο και όχι με την είσοδο στη ζωή...» Ακούγοντάς το αυτό, σοκαρίστηκα πολύ και σκέφτηκα: «Νόμιζα ότι οι αδελφοί και οι αδελφές μου είχαν κοινοποιήσει την κατάστασή τους κατά τη διάρκεια της συνάντησης και ότι είχαν γνωρίσει κάπως τον εαυτό τους, πώς μπορεί, λοιπόν, να λέγεται ότι δεν έχουν καθόλου είσοδο στη ζωή; Εάν κανείς από αυτούς δεν έχει επιτύχει την είσοδο στη ζωή και εγώ είμαι υπεύθυνη για το έργο τους, τότε αυτό δεν σημαίνει ότι ούτε εγώ δεν έχω επιτύχει την είσοδο στη ζωή;» Ένιωσα αντικρουόμενα συναισθήματα και δεν μπορούσα να αποδεχτώ τις υποδείξεις των ανωτέρων μου.

Λίγες μέρες αργότερα, η αδελφή Λι με πλησίασε μετά από μια συνάντηση και μου είπε με μελαγχολικό τόνο: «Ακούγοντας τη συναναστροφή σου σήμερα, δεν ένιωσα καμία απόλαυση. Ενώ επικοινωνούσες, ανέφερες ότι οι ανώτεροι επικεφαλής είπαν ότι οι αδελφές και οι αδελφοί της ομάδας ποτίσματος δεν είχαν επιτύχει την είσοδο στη ζωή —πώς, λοιπόν, εσύ το γνωρίζεις; Έχεις δώσει καθόλου προσοχή στη δική σου είσοδο στη ζωή πρόσφατα; Θα πρέπει να περάσεις λίγο χρόνο σε ενδοσκόπηση». Τα λόγια της αδελφής ήταν σαν να με περιέλουζαν με μια λεκάνη παγωμένο νερό. Ενώ αισθανόμουν πολύ καταβεβλημένη για να τα αποδεχθώ, σκέφτηκα μέσα μου: «Κάνω συναντήσεις και συναναστροφή με τους αδελφούς και τις αδελφές μου κάθε μέρα και, όποια κι αν είναι η κατάστασή τους, μπορώ να τους προσφέρω τη βοήθεια και τη στήριξή μου. Όταν τους κοινωνώ τον λόγο του Θεού, ενσωματώνω και μιλάω και για τις προσωπικές μου εμπειρίες, πώς μπορείς λοιπόν να λες ότι δεν έχω επιτύχει την είσοδο στη ζωή; Μπορείς πραγματικά να διακρίνεις εάν την έχω επιτύχει ή όχι; Μου ζητάς πάρα πολλά. Κατά τη γνώμη μου, όταν συναναστρέφεσαι, δεν έχεις καν το βάθος της κατανόησης που έχω εγώ· εάν συμμορφωθώ με τις απαιτήσεις σου, δεν έχω ιδέα πώς να συναναστρέφομαι». Τα λόγια της αδελφής μού έμειναν στο μυαλό και, όσο περισσότερο τα σκεφτόμουν, τόσο πιο πολύ θύμωνα. Δεν ήθελα ούτε καν να τη βλέπω πια στα μάτια μου την αδελφή Λι. Το επόμενο πρωί, η συνεργάτιδά μου, αδελφή Βανγκ, μου είπε: «Χθες το βράδυ, με ρώτησε και η αδελφή Ζανγκ  εάν είχαμε επικεντρωθεί απλώς στο να επιτελούμε έργο πρόσφατα και όχι στο να επιτύχουμε την είσοδο στη ζωή». Ακούγοντάς το αυτό, ένιωσα ιδιαίτερα αναστατωμένη. Σκέφτηκα μέσα μου: «Πώς γίνεται να το λέει αυτό και η αδελφή Ζανγκ;  Κάνω συχνά συναντήσεις μαζί της και πάντοτε ενσωματώνω και τις δικές μου εμπειρίες στη συναναστροφή μου, και με έχει ακούσει να το κάνω —πώς μπορεί λοιπόν να λέει ότι δεν είχα καμία είσοδο στη ζωή; Τώρα δύο αδελφές είπαν το ίδιο πράγμα· μήπως πραγματικά δεν έχω επιτύχει καμία είσοδο στη ζωή; Εάν συμβαίνει αυτό, πώς θα μπορούσα να ποτίζω τους αδελφούς και τις αδελφές; Φταίει ότι είμαι ανίκανη να εκπληρώσω αυτό το καθήκον;» Μέχρι τότε, ήμουν σαν ξεφούσκωτη πλαστική μπάλα. Ένιωθα απολύτως αποκαρδιωμένη. Μέσα στα δεινά μου, προσευχήθηκα στον Θεό: «Παντοδύναμε Θεέ! Αισθάνομαι πάρα πολύ μεγάλη αγωνία στην καρδιά μου αυτήν τη στιγμή. Δεν ξέρω πώς να βιώσω αυτό το περιβάλλον ούτε ξέρω τι μάθημα θα πρέπει να διδαχθώ. Θεέ μου! Σε εκλιπαρώ να με καθοδηγήσεις, κάνε με να καταλάβω το θέλημά Σου…»

Μετά την προσευχή, σκέφτηκα ένα χωρίο στη συναναστροφή: «Το θέλημα του Θεού είναι πολύ απλό. Είναι να χρησιμοποιεί κάθε είδους περιβάλλοντα, κάθε είδους αδελφούς και αδελφές και κάθε είδους ζητήματα για να σε δοκιμάσει, να σε κάνει να φτάσεις σε αδιέξοδο, να σε υποβάλει σε εξευγενισμό και έπειτα να σε κάνει να κατανοήσεις τον εαυτό σου. Στο τέλος, θα γνωρίσεις πραγματικά τον εαυτό σου και θα δεις ότι είσαι ένα τίποτα απολύτως, αποδεχόμενος με χαρά την αλήθεια, αποδεχόμενος την αντιμετώπιση και το κλάδεμα και υπακούοντας στο έργο του Θεού ώστε να εισέλθεις στη σωστή πορεία στην πίστη σου. Αυτό είναι το θέλημα του Θεού. Το θέλημα του Θεού σίγουρα δεν είναι να χρησιμοποιεί περιβάλλοντα για να σε κάνει να πέσεις κάτω και να μην είσαι σε θέση να σηκωθείς και στη συνέχεια να σε αφήσει να πεθάνεις. Δεν είναι αυτό. Είναι να κατανοήσεις πλήρως τον εαυτό σου και στη συνέχεια να ανασυντάξεις γρήγορα τις δυνάμεις σου και να επιδιώξεις την αλήθεια. Αυτό συμβαίνει επειδή οι άνθρωποι στηρίζονται στον Θεό και επιδιώκουν την αλήθεια μόνο όταν είναι απελπισμένοι. […] Ο λόγος για τον οποίο σε στηλιτεύει και σε κλαδεύει είναι για να σε ρίξει κάτω ή για να σε κάνει καταλληλότερο προς χρήση; Εκθέτει την έλλειψη αλήθειας και πραγματικότητας εκ μέρους σου για να σε κρίνει και να σε καταδικάσει ή για να σε κάνει να σηκωθείς και να εξοπλιστείς με την αλήθεια και να επιδιώξεις την αλήθεια; Εάν το εξετάζεις ξανά και ξανά, δεν θα κατανοήσεις το θέλημα του Θεού;» (από «Ερωτήσεις και απαντήσεις» στο βιβλίο «Κηρύγματα και Συναναστροφή για την Είσοδο στη Ζωή, Τόμος Ζ'»). Αφού εξέτασα το εν λόγω κήρυγμα, συνειδητοποίησα ξαφνικά ότι αυτοί οι δυσάρεστοι άνθρωποι, τα γεγονότα και τα πράγματα που είχα συναντήσει πρόσφατα, το ένα μετά το άλλο, οφείλονταν πραγματικά στο κλάδεμα και την αντιμετώπισή μου από τον Θεό· ήταν η δίκαιη διάθεσή Του που εκδηλωνόταν επάνω μου, και ενυπήρχαν σε αυτά οι καλές προθέσεις Του. Το θέλημά Του δεν ήταν να με κάνει να υποχωρήσω στην αρνητικότητα ούτε να με κάνει να υπάρχω σε μια κατάσταση που να επιχειρηματολογώ για το σωστό και το λάθος· αντίθετα, ήταν να με φέρει ενώπιόν Του σε ενδοσκόπηση ώστε να μπορέσω να γνωρίσω τον εαυτό μου, να επικεντρωθώ στην επιδίωξη της αλήθειας και να προσπαθήσω να επιτύχω τον μετασχηματισμό της διάθεσής μου. Ωστόσο, όταν με κλάδευε και με αντιμετώπιζε, είχα αρνηθεί να προβληματιστώ για τον εαυτό μου ή να αναζητήσω την αλήθεια. Η καρδιά μου είχε γεμίσει με αντικρουόμενα συναισθήματα και ανυπακοή, και μάλιστα είχα νομίσει ότι ο σκοπός τού να ριχτώ σε ένα τέτοιο περιβάλλον ήταν να εκτεθώ ως ακατάλληλη για την εκπλήρωση ενός τέτοιου είδους καθήκοντος και έτσι είχα ζήσει σε μια κατάσταση αρνητικής παθητικότητας. Αληθινά δεν καταλάβαινα τις επιταγές της λογικής! Σκεφτόμουν πώς, τις τελευταίες ημέρες, κάποιες αδελφές μού είχαν πει ότι δεν είχα επιτύχει καμία είσοδο στη ζωή και συνειδητοποίησα ότι ο Θεός τις χρησιμοποιούσε για να μου θυμίσει ότι πρέπει να ηρεμήσω και να αναλογιστώ σχολαστικά ώστε να καταλάβω απλά ποια είναι τα προβλήματά μου, γιατί οι αδελφές είπαν ότι δεν έχω επιτύχει την είσοδο στη ζωή και τι ακριβώς σημαίνει πρωτίστως η είσοδος στη ζωή.

Αργότερα, διάβασα τα εξής από τη συναναστροφή «Τι είναι η είσοδος στη ζωή και το μονοπάτι για την είσοδο στη ζωή»: «Η είσοδος στη ζωή αφορά στην είσοδο στην αλήθεια και στον λόγο του Θεού. Αφορά στην κατανόηση της αλήθειας για τη διαφθορά των ανθρώπων και στην ουσία της διαφθοράς τους και, στη συνέχεια, στο να είναι κανείς σε θέση να δεχτεί την αλήθεια, να δεχτεί τον λόγο του Θεού και να γίνει ο λόγος αυτός η ζωή του. Μόνο ό,τι σχετίζεται με αυτό το είδος εμπειρίας είναι είσοδος στη ζωή». «Η είσοδος στη ζωή αφορά στην είσοδο στην αλήθεια. Η είσοδος στην αλήθεια βασίζεται στη βίωση του λόγου του Θεού από τον άνθρωπο και στην εκ μέρους του κατανόηση της αλήθειας». «Όταν γνωρίζουμε αληθινά τον Θεό, αποδεικνύεται ότι έχουμε αληθινή είσοδο στον λόγο Του. Όταν γνωρίζουμε αληθινά τη διεφθαρμένη μας ουσία και την αλήθεια της διαφθοράς μας, αυτό αποδεικνύει επίσης ότι έχουμε πραγματική είσοδο στον λόγο του Θεού. Όταν είμαστε πραγματικά υπάκουοι στο έργο του Θεού, στην πραγματικότητα και στην ουσία Του, όταν ικανοποιούμε πραγματικά όλες τις απαιτήσεις Του, αυτό αποδεικνύει επίσης ότι έχουμε πραγματική είσοδο στον λόγο Του. Εφόσον υπάρχει πραγματική είσοδος βασισμένη στον λόγο Του, η οποία είναι αληθινή είσοδος στην αλήθεια, και επιτυγχάνονται τα αποτελέσματα που θα πρέπει να επιτευχθούν, αυτό σημαίνει ότι κατέχουμε την πραγματικότητα της εισόδου στη ζωή» (Κηρύγματα και Συναναστροφή για την Είσοδο στη Ζωή, Τόμος Β'). Αυτά τα λόγια μού έδωσαν μια ξαφνική έκλαμψη διορατικότητας: Όπως αποδείχθηκε, η είσοδος στη ζωή αφορά στη βίωση από τους ανθρώπους του λόγου του Θεού και στην κατανόηση της αλήθειας, καθώς και στην είσοδο στην πραγματικότητα της αλήθειας. Με άλλα λόγια, σήμαινε ότι όταν βιώνουν το έργο του Θεού,  μπορούν να κάνουν τον λόγο Του πράξη και να κατανοήσουν σταδιακά την αλήθεια μέχρι να αποκτήσουν γνώση της διάθεσης του Θεού και του έργου Του, καθώς και πραγματική γνώση της διεφθαρμένης τους φύσης και ουσίας και του αληθινού προσώπου της διαφθοράς τους. Σήμαινε ότι μπορούν να περιφρονούν τον εαυτό τους, να γυρίζουν την πλάτη τους στις εσφαλμένες τους προθέσεις και στη σατανική τους φύση και να εφαρμόζουν την αλήθεια, να υποτάσσονται στον Θεό και να Τον ικανοποιούν σύμφωνα με το θέλημα και τις απαιτήσεις Του. Μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορεί να θεωρείται ότι έχουν επιτύχει πραγματικά την είσοδο στη ζωή. Συγκρίνοντας τον εαυτό μου με αυτές τις συνθήκες και εκφάνσεις, δεν μπορούσα παρά να αναλογιστώ την πρόσφατη κατάστασή μου: Από τότε που οι αδελφοί και οι αδελφές μου έκαναν τη σύσταση ότι δεν έφερα το βάρος του καθήκοντός μου και δεν είχα δώσει προσοχή στην επίλυση των προβλημάτων τους, για να τους αποτρέψω από το να λένε τέτοια πράγματα για μένα, είχα ασχοληθεί με το να ερευνώ την κατάσταση των αδελφών μου και μάλιστα χρησιμοποίησα χρόνο που προορίζεται για πνευματική άσκηση για να αναζητήσω χωρία του λόγου του Θεού που θα μπορούσαν να επιλύσουν τα προβλήματά τους. Πολύ σπάνια ηρεμούσα και αναλογιζόμουν η ίδια τον λόγο του Θεού, ωστόσο, ή αναζητούσα την αλήθεια και το θέλημα του Θεού σε αυτές τις ομιλίες. Κατά την εκπλήρωση του καθήκοντός μου, δεν έδινα καθόλου προσοχή στις δικές μου σκέψεις και ιδέες ούτε είχα κάνει ενδοσκόπηση για να ανακαλύψω ποιες διεφθαρμένες διαθέσεις είχα αποκαλύψει και σε ποιες αλήθειες έπρεπε να εισέλθω, πόσω μάλλον εάν το μονοπάτι που βάδιζα ήταν σωστό ή λάθος. Κάθε φορά που συναναστρεφόμουν στις συναντήσεις μαζί τους, έπαιρνα απλώς τον λόγο του Θεού και τον γνωστοποιούσα στους αδελφούς και τις αδελφές μου ώστε να μπορέσουν να κάνουν πράξη την αλήθεια, όμως εγώ η ίδια δεν είχα αξιοποιήσει αυτές τις ευκαιρίες για να αναλογιστώ σχετικά με τον εαυτό μου ή να εισέλθω στον λόγο του Θεού μαζί τους. Μερικές φορές, αφού αποκαλυπτόταν μέρος της διεφθαρμένης διάθεσής μου, απλώς τη συνέκρινα με τον λόγο του Θεού ή έψαχνα να διαβάσω κάποια ενθαρρυντικά ή παρηγορητικά χωρία. Αυτό ικανοποιούσε τη δυσφορία που ένιωθα στην καρδιά μου, όμως πολύ σπάνια εξέταζα ή ανέλυα τον εαυτό μου σύμφωνα με τις ομιλίες του Θεού για να γνωρίσω τη διεφθαρμένη μου ουσία. Ως αποτέλεσμα αυτού, δεν είχα σιχαθεί τον εαυτό μου και, στη συνέχεια, δεν είχα επικεντρωθεί στο να κάνω πράξη την αλήθεια. Όταν αντιμετώπισα και άλλα τέτοια περιβάλλοντα, είχα δείξει και πάλι την ίδια διαφθορά. Δεδομένων όλων αυτών των ενδείξεων που ήταν εμφανείς σε μένα, πώς μπορούσα να λέω ότι είχα επιτύχει την είσοδο στη ζωή; Για χάρη της φήμης και του γοήτρου, είχα κάνει ό,τι μπορούσα για να αφιερωθώ στο έργο, όμως δεν είχα δώσει σημασία στο να τα σταθμίσω όταν συνήθως έτρωγα και έπινα τον λόγο του Θεού. Απλώς ικανοποιούμουν με δογματικές γνώσεις, όμως δεν είχα κατανοήσει πραγματικά το θέλημα και τις απαιτήσεις Του, ούτε τι αποτελέσματα ήθελε να επιτύχει με τα λόγια που πρόφερε. Δεν είχα καταλάβει αληθινά την αλήθεια, πόσω μάλλον δεν διέθετα τη μαρτυρία της εφαρμογής στην πράξη του λόγου του Θεού. Δεν είχα πραγματικά ουσιαστική εμπειρία και δεν είχα επ’ ουδενί επιτύχει την είσοδο στη ζωή! Αφού σκέφτηκα περαιτέρω πώς με είχαν κλαδέψει και με είχαν αντιμετωπίσει πρόσφατα οι ανώτεροι επικεφαλής και οι αδελφοί και οι αδελφές μου, διαπίστωσα ότι είχε αποκαλυφθεί ότι ήμουν αντιφατική, ανυπάκουη και εριστική. Εάν είχα επιτύχει πραγματικά την είσοδο στη ζωή, τότε, όταν με κλάδευαν και με αντιμετώπιζαν, θα μπορούσα να αναζητήσω την αλήθεια και να αναλογιστώ τον εαυτό μου, δεν θα έβρισκα όμως ότι ζω μέσα στην αρνητικότητα και την αντίσταση. Μόνο τώρα ήμουν απόλυτα πεπεισμένη ότι πραγματικά δεν είχα επιτύχει την είσοδο στη ζωή και ότι στη συναναστροφή μου με τους αδελφούς και τις αδελφές μου είχα μόλις πει πολλά παχιά λόγια για τον λόγο και τα δόγματα. Όπως λέει και η έκφραση: «Οι πράξεις των στρατηγών επηρεάζουν τις ενέργειες των στρατιωτών τους». Αφού εγώ η ίδια δεν είχα επιτύχει την είσοδο στη ζωή, πώς θα μπορούσα να φέρω τους αδελφούς και τις αδελφές μου στην πραγματικότητα του λόγου του Θεού; Δεν ήταν ο τρόπος αυτός με τον οποίο εργαζόμουν πιθανόν να παγιδέψει και να καταστρέψει τους αδελφούς και τις αδελφές μου; Αυτή η συνειδητοποίηση με έκανε να αισθανθώ μάλλον φόβο. Ευτυχώς, ο Θεός είχε χρησιμοποιήσει αυτές τις αδελφές για να μου υπενθυμίσει έγκαιρα την ενδοσκόπηση ώστε να μπορέσω να γνωρίσω τον εαυτό μου, αλλιώς θα είχα συνεχίσει να επικεντρώνομαι μόνο στην εξωτερική εργασία και τα θελήματα, δεν θα είχα όμως εισέλθει στη ζωή η ίδια και τελικά δεν θα υπήρχε ο παραμικρός μετασχηματισμός στη διάθεση της ζωής μου —και θα μπορούσα μόνο να εκτεθώ και να εξαλειφθώ από τον Θεό. Ευχαριστώ τον Θεό για την καθοδήγησή Του! Η ρύθμιση του Θεού για τους εν λόγω ανθρώπους, γεγονότα και πράγματα ήταν θαυμάσια και ακριβώς αυτό που χρειαζόμουν. Μόνο με το κλάδεμα και την αντιμετώπισή μου κατ’ αυτόν τον τρόπο μπόρεσα να καταλάβω τι είναι η είσοδος στην πραγματική ζωή και γνώρισα κάπως την πραγματική μου κατάσταση. Είδα ότι με το να μην επιδιώκω την αλήθεια ούτε να δίνω προσοχή στο να επιτύχω την είσοδο στη ζωή, θα είχα προσκολληθεί στην πίστη μου ώσπου, τελικά, να καταλήξω σε αποτυχία.

Μετά από αυτό, επικεντρώθηκα συνειδητά στην είσοδό μου. Κάθε μέρα κατά τη διάρκεια της πνευματικής μου άσκησης, έκανα σοβαρή εξάσκηση προσπαθώντας να στοχάζομαι τον λόγο του Θεού και έδινα προσοχή στην αναζήτηση της αλήθειας μέσα σε αυτόν, καθώς και στην εφαρμογή του στην πραγματική ζωή. Από τους ανθρώπους, τα γεγονότα και τα πράγματα που συνάντησα, επικεντρώθηκα στην κατανόηση των δικών μου σκέψεων και ιδεών, στην εξέταση των προθέσεων και των ακαθαρσιών μου κατά την εκπλήρωση του καθήκοντός μου, στην ανάλυση της φύσης και της ουσίας μου και στην αναζήτηση ενός μονοπατιού που να οδηγεί από τον λόγο του Θεού στην πράξη και την είσοδο στη ζωή. Κατά την επίλυση των προβλημάτων των αδελφών μου, δεν συναναστρεφόμουν πλέον απλώς για να επιλύσω τα θέματά τους, αλλά επικεντρωνόμουν στο να κάνω ενδοσκόπηση και να γνωρίσω τον εαυτό μου για να καταλάβω εάν έχω τα ίδια ζητήματα, ώστε να μπορέσω να επιτύχω την είσοδο μαζί με τους αδελφούς και τις αδελφές μου. Μετά από κάποιο διάστημα που το έκανα αυτό, ένιωσα ότι η σχέση μου με τον Θεό ήταν πολύ στενότερη και κέρδισα λίγη εμπειρία και γνώση του λόγου Του. Πέτυχα επίσης κάποια αποτελέσματα στο έργο μου για την εκκλησία. Αργότερα, είδα από τη συναναστροφή των αδελφών μου ότι, όταν αντιμετώπιζαν προβλήματα, είχαν όλοι αρχίσει να αναλογίζονται τις προθέσεις και τις ακαθαρσίες τους και ανέλυαν τη φύση και την ουσία τους. Μπόρεσαν και αυτοί να εισέλθουν σε μέρος του λόγου του Θεού. Δόξα τω Θεώ!

Μετά από αυτό το παράδειγμα κλαδέματος και αντιμετώπισης, είχα κάπως γνωρίσει πραγματικά τι είναι η είσοδος στη ζωή και είχα μπορέσει να δω κάπως καθαρότερα τις ελλείψεις μου. Κατά την εκπλήρωση του καθήκοντός μου, άρχισα να δίνω προσοχή στην είσοδό μου και πήρα μια γεύση για το πόσο γλυκό είναι να επιδιώκει κανείς την αλήθεια και να την κάνει πράξη. Όλα αυτά ήταν αποτέλεσμα του έργου του Θεού επάνω μου. Δόξα τω Θεώ! Σε ό,τι βιώνω από δω και πέρα, ελπίζω να είμαι σταθερή και ρεαλίστρια στην επιδίωξη της αλήθειας και να προσπαθήσω να επιτύχω μία μέρα σύντομα τον μετασχηματισμό της διάθεσής μου.