Στην εκκλησία, ήμουν στην εκπαίδευση παραγωγής βίντεο. Ώσπου μια μέρα, τον Ιούνιο του 2020, μια επικεφαλής μού είπε πως χρειάζονταν άτομα στον χειρισμό γενικών υποθέσεων και θα με μετέφερε. Όταν άκουσα τα νέα, σκεφτόμουν πως αυτή η δουλειά ήταν κοπιαστική και δεν ήταν τόσο καλή όσο το τρέχον καθήκον μου που απαιτούσε δεξιότητες. Ξέροντας παρόλα αυτά πως ο λόγος ήταν η έλλειψη ατόμων, παρηγορούμουν κάπως. Όμως αργότερα, έμαθα πως αρκετοί άλλοι είχαν μεταφερθεί σ’ αυτό το καθήκον επειδή είχαν αποπεμφθεί, και κάποιοι ήταν αρκετά μεγάλοι. Τότε, όλες οι παρανοήσεις και η αντίσταση μέσα μου βγήκαν στην επιφάνεια. Εφόσον ήταν μια ανειδίκευτη εργασία, ο καθένας μπορούσε να την κάνει. Σκέφτηκα επίσης πως οι αδελφοί και οι αδελφές γύρω μου προάγονταν πάντα σε ποιο σημαντικές δουλειές. Όμως, τη στιγμή που το έργο του Θεού ήταν έτοιμο να τελειώσει, εγώ πήρα μια αδιάφορη θέση. Είχα καμιά πιθανότητα να σωθώ; Όμως τότε, δεν το αποδέχτηκα. Απλώς βυθίστηκα στην αρνητικότητα. Ήμουν γεμάτη αμφιβολίες. Γιατί άραγε άλλαξαν το καθήκον μου; Ήταν απαραίτητο για το έργο; Ποτέ δεν είχα χειριστεί γενικές υποθέσεις και δεν είχα αυτές τις δεξιότητες. Ίσως η επικεφαλής σκέφτηκε πως στερούμουν επίπεδο και δεν άξιζα να εκπαιδευτώ στην παραγωγή βίντεο, έτσι βρήκε μια δικαιολογία να με μεταφέρει. Είχα συνεχώς αμφιβολίες και ήθελα πολύ να μάθω ποια ήταν η αξιολόγηση της επικεφαλής για μένα. Ήθελα να ξέρω αν αυτό ήταν μια «προαγωγή» η ένας «υποβιβασμός». Για κάποιες μέρες, ήμουν πολύ θλιμμένη. Ειδικά όσο σκεφτόμουν πως ίσως η επικεφαλής με έβαλε σ’ αυτήν την εργασία επειδή στερούμουν επίπεδο, ένιωθα πως οι προοπτικές μου ήταν σκοτεινές και ήμουν πολύ δυστυχισμένη. Προσήλθα ενώπιον του Θεού και προσευχήθηκα: «Θεέ μου, δεν μπορώ να αποδεχτώ την κατάσταση αυτή και είμαι γεμάτη παρανοήσεις για Σένα. Δεν ξέρω πώς να το ξεπεράσω. Διαφώτισε και καθοδήγησέ με να γνωρίσω τον εαυτό μου και να βγω απ’ αυτήν την αρνητική κατάσταση».

Μετά την προσευχή, διάβασα το εξής χωρίο των λόγων του Θεού: «Αν προσεγγίζεις πάντα τον Θεό σύμφωνα με τις αντιλήψεις και τις φαντασιώσεις του ανθρώπου, και τις χρησιμοποιείς για να αξιολογήσεις όλα όσα κάνει ο Θεός, για να αξιολογήσεις τα λόγια και το έργο του Θεού, δεν είναι αυτό κατηγοριοποίηση του Θεού, δεν είναι αντίσταση στον Θεό; Θα μπορούσαν όλα όσα κάνει ο Θεός να ταιριάζουν με τις αντιλήψεις και τις φαντασιώσεις του ανθρώπου; Και αν δεν ταιριάζουν, μήπως δεν τα αποδέχεσαι ή δεν τα υπακούς; Σε τέτοιες στιγμές, πώς θα πρέπει να αναζητάς την αλήθεια; Πώς θα πρέπει να ακολουθείς τον Θεό; Αυτό αφορά την αλήθεια· την απάντηση θα πρέπει να την αναζητήσει κανείς στα λόγια του Θεού. Όταν πιστεύουν στον Θεό, οι άνθρωποι θα πρέπει να παραμένουν στη θέση ενός δημιουργημένου όντος. Ανεξάρτητα από την εποχή, ανεξάρτητα από το αν ο Θεός είναι κρυμμένος από σένα ή σου έχει εμφανιστεί, άσχετα από το αν μπορείς να νιώσεις την αγάπη του Θεού ή όχι, πρέπει να γνωρίζεις ποιες είναι οι ευθύνες, οι υποχρεώσεις και τα καθήκοντά σου —πρέπει να καταλάβεις αυτές τις αλήθειες σχετικά με την άσκηση. Αν παραμένεις προσκολλημένος στις αντιλήψεις σου, λέγοντας, “Αν μπορώ να δω καθαρά ότι αυτό το θέμα συμφωνεί με την αλήθεια και συμφωνεί με τις φαντασιώσεις μου, τότε θα υπακούσω· αν δεν μου είναι ξεκάθαρο και δεν μπορώ να επιβεβαιώσω ότι πρόκειται για πράξεις του Θεού, τότε θα περιμένω πρώτα λίγο και θα υπακούσω μόλις βεβαιωθώ ότι το έκανε ο Θεός”, τότε είναι αυτή στάση κάποιου που υπακούει στον Θεό; Δεν είναι. […] Ποιο είναι το καθήκον ενός δημιουργημένου όντος; (Να στέκεται στη θέση ενός δημιουργημένου όντος, να δέχεται την αποστολή από τον Θεό και να υπακούει στις ρυθμίσεις του Θεού.) Ακριβώς. Και τώρα που βρέθηκε η αιτία, δεν είναι εύκολο να λυθεί το πρόβλημα; Το να στέκεσαι στη θέση ενός δημιουργημένου όντος και να υπακούς τον Δημιουργό, τον Θεό σου, είναι το πιο σημαντικό πράγμα που θα πρέπει να τηρεί κάθε δημιουργημένο ον» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η υποταγή στον Θεό αποτελεί βασικό μάθημα για την απόκτηση της αλήθειας). Από τα λόγια του Θεού, έμαθα πως ως δημιούργημα, η πιο βασική λογική που πρέπει να κατέχω είναι η υποταγή στις ρυθμίσεις του Θεού σε όλες τις καταστάσεις. Ακόμα κι αν δεν το κατανοώ για λίγο, πρέπει να προσεύχομαι και να αναζητώ με αποδοχή και υποταγή. Συγκρίνοντάς το με τη συμπεριφορά μου, είδα πως είχα πολλές προϋποθέσεις υποταγής. Συνήθως, σε μια κατάσταση που ταίριαζε με τις αντιλήψεις μου και δεν έθιγε τα συμφέροντά μου, υποτασσόμουν και την αποδεχόμουν. Όμως, αυτή η αλλαγή στο καθήκον μου είχε να κάνει με το μέλλον και τη μοίρα μου, έτσι δεν υποτασσόμουν και ήθελα πολύ να ρωτήσω και να μάθω τι πραγματικά συνέβαινε. Μετά από χρόνια πίστης, δεν είχα ακόμα την παραμικρή υποταγή στον Θεό. Με μια μικρή αλλαγή στο καθήκον μου, αναστατώθηκα και αντιστάθηκα πολύ, για να μην αναφέρω το μεγάλο ζήτημα που προέκυπτε. Είχα καθόλου ανάστημα; Μόλις το αντιλήφθηκα, ένιωσα ντροπή και αμηχανία, αλλά και έτοιμη να υποταχτώ και να κάνω το καθήκον μου.

Όταν ρίχτηκα σ’ αυτό, κατάλαβα πως ο χειρισμός γενικών υποθέσεων δεν είναι μια απλή εντατική εργασία όπως νόμιζα. Υπάρχουν αρχές για να εισέλθεις σε κάθε βήμα της διαδικασίας, κι ένιωθα πραγματικά πως όποια κι αν είναι η δουλειά, υπάρχουν διδάγματα και αλήθειες για να εισέλθεις. Όμως, λίγο αργότερα, διαπίστωσα πως δεν ήμουν τόσο ικανή στον χειρισμό ζητημάτων όσο οι αδελφοί και οι αδελφές, και ήμουν επίσης πιο αργή. Όσον αφορά τις δεξιότητες και την αποτελεσματικότητα, με ξεπερνούσαν κατά πολύ. Ένα βράδυ, μια επικεφαλής ήρθε να μου πει πως δεν χρειάζονταν τόσα άτομα σ’ αυτό το έργο, και πως υπήρχε ένα πρότζεκτ για βίντεο όπου με χρειάζονταν. Όταν το άκουσα, το μυαλό μου σταμάτησε. Ήθελα να ρωτήσω την επικεφαλής τους συγκεκριμένους λόγους της αλλαγής, όμως ένιωθα πως δεν θα ήταν λογικό να ρωτήσω έτσι ωμά. Έτσι κρατήθηκα και δεν ρώτησα. Μετά απ’ αυτό, σκεφτόμουν συνεχώς τη συζήτησή μας καθώς ήθελα να καταλάβω απ’ όσα είχε πει τον λόγο της μεταφοράς μου. Δεν ήμουν αποδοτική στο καθήκον μου κι έτσι ήθελαν να με ξεφορτωθούν; Όμως είπε πως με χρειάζονταν για το έργο των βίντεο, άρα ίσως ήταν μια κανονική μεταφορά. Αν ήταν μόνο για τις ανάγκες του έργου, θα μπορούσα να επιστρέψω λίγο αργότερα χωρίς να χρειαζόταν να με μετακινήσουν. Πρέπει να θεωρεί πως δεν μπορώ να κάνω αυτό το καθήκον λόγω επιπέδου. Το ότι δεν χρειάζονταν πολλά άτομα εκεί πρέπει να ήταν μια δικαιολογία για να με διώξουν. Η αδελφή πιθανόν να μη μου είπε πως στερούμουν επίπεδο για να μη με ταράξει. Εκείνη τη στιγμή, μέσα μου ένιωθα μόνο θλίψη. Ποτέ δεν φανταζόμουν πως μετά από τόσα χρόνια πίστης δεν θα μπορούσα ούτε τις γενικές υποθέσεις να χειριστώ. Ήμουν σε τίποτα καλή; Ή ήμουν ένα σκουπίδι; Υπήρχε ακόμα ελπίδα να σωθώ στην πίστη μου; Επρόκειτο να εκτεθώ και να εξαλειφθώ; Όμως οι σκέψεις μου ήταν πολύ περίπλοκες και ένιωθα όλο και πιο θλιμμένη. Δεν άκουγα με προσοχή όσο η αδελφή μού μιλούσε για το έργο των βίντεο, κι όταν στη συνάντηση συνόψιζε το έργο τους, δεν ήμουν εντελώς συγκεντρωμένη. Προς το τέλος μάλιστα, νύσταξα. Εκείνο το διάστημα, ήμουν χαλαρή και τεμπέλα στο καθήκον μου και δεν έφερα φορτίο. Όταν κάποιος με ρωτούσε για τη μεταφορά μου, έκανα πως δεν άκουγα και δεν ήθελα να απαντήσω. Δεν ήθελα να αντιμετωπίσω το γεγονός πως δεν έκανα τίποτα καλά. Ήθελα να είμαι μόνη μου και να μη βλέπω κανέναν. Για λίγο καιρό, ήμουν εντελώς στο σκοτάδι και δεν έβλεπα το θέλημα του Θεού. Ένιωθα πως το μονοπάτι της πίστης μου είχε φτάσει στο τέλος του και πονούσα πολύ.

Κάποια στιγμή, διάβασα κάποια λόγια του Θεού για το πώς βλέπουν οι αντίχριστοι την αλλαγή στο καθήκον τους, και κατανόησα κάπως την κατάστασή μου. Ο Θεός λέει: «Υπό κανονικές συνθήκες, ένα άτομο θα πρέπει να αποδέχεται και να υποτάσσεται σε αλλαγές στο καθήκον του. Θα πρέπει, επίσης, να προβληματίζεται για τον εαυτό του, να αναγνωρίζει την ουσία του προβλήματος και να αναγνωρίζει τις δικές του ατέλειες. Αυτό είναι κάτι πολύ ωφέλιμο και είναι πολύ εύκολο για τους ανθρώπους να το επιτύχουν —δεν είναι τόσο δύσκολο. Οι αλλαγές στο καθήκον κάποιου δεν αποτελούν ανυπέρβλητο εμπόδιο· είναι αρκετά απλές ώστε ο καθένας να μπορεί να τις σκεφτεί καθαρά και να τις αντιμετωπίσει σωστά. Όταν κάτι τέτοιο συμβαίνει σε ένα κανονικό άτομο, το λιγότερο που μπορεί να κάνει είναι να υποταχθεί, καθώς και να επωφεληθεί από τον προβληματισμό για τον εαυτό του, αποκτώντας μια πιο ακριβή εκτίμηση του κατά πόσον η εκτέλεση των καθηκόντων του είναι ικανοποιητική. Αυτό, όμως, δεν ισχύει για τους αντίχριστους. Διαφέρουν από τους κανονικούς ανθρώπους, ανεξάρτητα από το τι τους συμβαίνει. Πού έγκειται αυτή η διαφορά; Δεν υπακούν, δεν συνεργάζονται ενεργά ούτε αναζητούν την αλήθεια στο ελάχιστο. Αντίθετα, νιώθουν απέχθεια απέναντί της και της αντιστέκονται, την αναλύουν, την περιεργάζονται και βασανίζουν το μυαλό τους με εικασίες: “Γιατί δεν μου επιτρέπεται να κάνω αυτό το καθήκον; Γιατί με μεταθέτουν σε ένα ασήμαντο καθήκον; Είναι αυτό ένα μέσο για να με αποκαλύψουν και να με αποκλείσουν;” Συνεχίζουν να επαναφέρουν επανειλημμένα στο μυαλό τους αυτό που συνέβη, αναλύοντάς το και συλλογιζόμενοι αυτό ακατάπαυστα. Όταν δεν έχει συμβεί τίποτα, είναι απολύτως καλά, αλλά όταν συμβαίνει κάτι, αυτό αρχίζει να μαίνεται μέσα στην καρδιά τους σαν σε φουρτουνιασμένα νερά και το κεφάλι τους γεμίζει με ερωτήματα. Μπορεί εξωτερικά να φαίνεται ότι είναι καλύτεροι από τους άλλους στο να στοχάζονται ζητήματα, αλλά στην πραγματικότητα οι αντίχριστοι είναι απλώς πιο κακοί από τους κανονικούς ανθρώπους. Πώς εκδηλώνεται αυτό το κακό; Οι σκέψεις τους είναι ακραίες, πολύπλοκες και μυστικοπαθείς. Πράγματα που δεν θα περνούσαν από το μυαλό ενός κανονικού ανθρώπου, ενός ανθρώπου με συνείδηση και λογική, αποτελούν κοινή υπόθεση για έναν αντίχριστο. Όταν γίνεται μια απλή προσαρμογή στο καθήκον τους, οι άνθρωποι θα πρέπει να απαντούν με στάση υπακοής, να κάνουν ό,τι τους λέει ο οίκος του Θεού και να κάνουν ό,τι μπορούν, ενώ, ό,τι και να κάνουν, να το κάνουν όσο καλύτερα μπορούν, με όλη τους την καρδιά και όλη τους τη δύναμη. Αυτό που έκανε ο Θεός δεν συνιστά σφάλμα. Μια τέτοια απλή αλήθεια μπορεί να γίνει πράξη από ανθρώπους με λίγη συνείδηση και ορθολογισμό, αλλά αυτό είναι πέρα από τις ικανότητες των αντίχριστων. Όταν πρόκειται για προσαρμογή των καθηκόντων τους, οι αντίχριστοι θα προσφέρουν αμέσως επιχειρηματολογία, σοφιστείες και αντίσταση, και βαθιά μέσα τους αρνούνται να την αποδεχτούν. Τι ακριβώς υπάρχει στην καρδιά τους; Καχυποψία και αμφιβολία· στη συνέχεια εξετάζουν τους άλλους χρησιμοποιώντας κάθε είδους μεθόδους. Βολιδοσκοπούν την κατάσταση με τα λόγια και τις πράξεις τους, και μάλιστα εξαναγκάζουν και δελεάζουν τους ανθρώπους να πουν την αλήθεια και να μιλήσουν ειλικρινά με αδίστακτα μέσα. Προσπαθούν να το χωνέψουν: γιατί μετατέθηκαν; Γιατί δεν τους επετράπη να εκτελέσουν το καθήκον τους; Ποιος ακριβώς κινούσε τα νήματα; Ποιος προσπαθούσε να τους κάνει τη ζωή δύσκολη; Μέσα τους, συνεχίζουν να αναρωτώνται, συνεχίζουν να προσπαθούν να καταλάβουν τι πραγματικά συμβαίνει, ώστε να μπορέσουν να βρουν με ποιον να τα βάλουν ή να κλείσουν παλιούς λογαριασμούς. Δεν ξέρουν να έλθουν ενώπιον του Θεού και να κάνουν την αυτοκριτική τους, να δουν ποιο είναι το πρόβλημα μέσα τους· δεν αναζητούν την αιτία μέσα τους ούτε προσεύχονται στον Θεό κάνοντας την αυτοκριτική τους και λέγοντας: “Ποιο είναι το πρόβλημα με το πώς εκτελώ το καθήκον μου; Μήπως είμαι απρόσεκτος και επιπόλαιος και στερούμαι τη θεμελιώδη αρχή; Υπήρξε κανένα αποτέλεσμα;” Αντί να αναρωτηθούν ποτέ γι’ αυτά τα θέματα, αμφιβάλλουν συνεχώς μέσα τους για τον Θεό: “Γιατί δόθηκε αλλού το καθήκον μου; Γιατί με αντιμετωπίζουν έτσι; Γιατί είναι τόσο παράλογοι; Γιατί με αδικούν; Γιατί δεν σκέφτονται την υπερηφάνειά μου; Γιατί μου επιτίθενται και με αποξενώνουν κατ’ αυτόν τον τρόπο;”. Όλα αυτά τα “γιατί” είναι μια ζωντανή αποκάλυψη της διεφθαρμένης διάθεσης και του χαρακτήρα των αντίχριστων» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο δωδέκατο: Θέλουν να οπισθοχωρήσουν όταν δεν υπάρχει καμία θέση και καμία ελπίδα να κερδίσουν ευλογίες). Διαβάζοντας τα λόγια του Θεού, είδα πως η συμπεριφορά μου ήταν το ίδιο κακή μ’ αυτή των αντίχριστων. Όταν άλλαξε το καθήκον μου, δεν έδειχνα να πτοούμαι, όμως ήμουν σε κατάσταση αναταραχής. Είχα αμφιβολίες και διερευνούσα την αιτία των αλλαγών και το αληθινό νόημα πίσω από κάθε λέξη των επικεφαλής και τις δύο φορές. Υποψιαζόμουν μάλιστα πως μεταφέρθηκα επειδή το επίπεδό μου δεν ήταν ικανό να χειρίζεται γενικές υποθέσεις, και θεωρούσα πως ο Θεός με υπέβαλλε σε πολλαπλές μεταφορές για να με εκθέσει ως άχρηστη και τελικά να με εξαλείψει. Είχα πολύ μοχθηρή και πανούργα φύση! Σκεφτόμουν υπερβολικά το ζήτημα της αλλαγής του καθήκοντός μου, το ερευνούσα και το ανέλυα, προσπαθώντας να εξακριβώσω από τα λόγια των επικεφαλής τι πραγματικά σκέφτονταν για μένα, κι έτσι να καθορίσω πόσο υψηλή ή χαμηλή ήταν η θέση μου στην εκκλησία, αν είχα θέση στην καρδιά του Θεού και τι πιθανότητες είχα να σωθώ και να ευλογηθώ. Ήμουν καχύποπτη, γεμάτη αμφιβολίες, αντίσταση και αναλύσεις, που είναι διαθέσεις των αντίχριστων. Θυμήθηκα κάτι που λέει ο Θεός: «Πολύ χαίρομαι με όσους δεν είναι καχύποπτοι για τους άλλους και συμπαθώ πολύ αυτούς που δέχονται εύκολα την αλήθεια· δείχνω μεγάλη στοργή σε αυτά τα δύο είδη ανθρώπων, διότι στα μάτια Μου είναι έντιμοι άνθρωποι» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Πώς να γνωρίσετε τον Θεό στη γη). Οι έντιμοι σκέφτονται απλά. Είναι ειλικρινείς με τον Θεό και τους ανθρώπους, χωρίς αμφιβολίες ή καχυποψία. Αποδέχονται την αλήθεια και αναζητούν κι αναλογίζονται το θέλημα του Θεού στις καταστάσεις που Εκείνος στήνει. Ο Θεός τούς επιτρέπει να μαθαίνουν και να αποκτούν την αλήθεια. Εκείνη τη στιγμή αντιλήφθηκα πως η πανουργία και οι αμφιβολίες μου με έκαναν τόσο θλιμμένη και δυστυχισμένη και με απομάκρυναν απ’ τον Θεό. Προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου, δεν θέλω να ζω πια βάσει της πανούργας διάθεσής μου. Αυτές οι αλλαγές στο καθήκον μου δεν ταίριαζαν με τις αντιλήψεις μου, όμως θέλω να υποταχτώ και να τις αποδεχτώ, και να αναζητήσω το θέλημά Σου».

Αργότερα, αναρωτήθηκα γιατί αντιδρούσα τόσο έντονα σε κάθε αλλαγή του καθήκοντός μου. Διάβασα κάποια λόγια του Θεού, που με βοήθησαν να κατανοήσω τις νοθεύσεις στην πίστη μου. «Κρίνοντας από τη στάση και την οπτική γωνία ενός αντίχριστου σχετικά με την αλλαγή στο καθήκον του, πού έγκειται το πρόβλημά του; Είναι μεγάλο το πρόβλημα εδώ; (Είναι.) Το μεγαλύτερο λάθος του είναι ότι δεν θα πρέπει να συνδέει μια αλλαγή στο καθήκον με τις ευλογίες που λαμβάνει· αυτό είναι κάτι που σίγουρα δεν θα πρέπει να κάνει. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει σχέση μεταξύ των δύο, όμως επειδή η καρδιά του αντίχριστου είναι γεμάτη επιθυμίες να ευλογείται, όποιο καθήκον κι αν εκτελεί, το συνδέει και το συσχετίζει με το εάν θα ευλογηθεί ή όχι. Ως εκ τούτου, είναι ανίκανος να εκτελέσει σωστά το καθήκον του και μπορεί μόνο να εκτίθεται και να εξαλείφεται: είναι δικό του το λάθος, μόνος του μπήκε σε αυτό το μονοπάτι της απελπισίας» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο δωδέκατο: Θέλουν να οπισθοχωρήσουν όταν δεν υπάρχει καμία θέση και καμία ελπίδα να κερδίσουν ευλογίες). «Ήταν μια απολύτως κατάλληλη αλλαγή καθήκοντος, όμως οι αντίχριστοι λένε ότι γίνεται για να τους βασανίσουν, ότι δεν τους φέρονται ανθρώπινα, ότι η οικογένεια του Θεού στερείται αγάπης, ότι τους φέρονται σαν μηχανή, τους καλούν όταν τους χρειάζονται και μετά τους παραμερίζουν. Δεν είναι αυτό διαστρέβλωση της λογικής; Έχει συνείδηση ή λογική όποιος λέει κάτι τέτοιο; Δεν έχουν ανθρώπινη φύση! Διαστρεβλώνουν ένα απολύτως λογικό θέμα, μετατρέπουν μια εντελώς κατάλληλη πρακτική σε κάτι αρνητικό —δεν είναι αυτό το κακό που πράττει ένας αντίχριστος; Μπορεί κάποιος που είναι τόσο κακός να κατανοήσει την αλήθεια; Σίγουρα όχι. Αυτό είναι το πρόβλημα του αντίχριστου· διαστρεβλώνει τη λογική για ό,τι του συμβαίνει. Γιατί σκέφτεται με στρεβλό τρόπο; Επειδή είναι εξαιρετικά κακός από τη φύση του, κακός στην ουσία. Η φύση και η ουσία ενός αντίχριστου είναι κατά κύριο λόγο κακές, έπεται δε η μοχθηρία του, και αυτά είναι τα κύρια χαρακτηριστικά του. Η κακή φύση των αντίχριστων τους εμποδίζει να κατανοήσουν σωστά οτιδήποτε· αντίθετα, παραμορφώνουν και παρερμηνεύουν τα πάντα, φτάνουν στα άκρα, διυλίζουν τον κώνωπα και δεν μπορούν να χειριστούν τα πράγματα σωστά ή να αναζητήσουν την αλήθεια» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο δωδέκατο: Θέλουν να οπισθοχωρήσουν όταν δεν υπάρχει καμία θέση και καμία ελπίδα να κερδίσουν ευλογίες). Από τα λόγια του Θεού είδα πως συμπεριφερόμουν όπως ένας αντίχριστος. Σκεφτόμουν πως το καθήκον μου και οι ευλογίες ήταν άρρηκτα συνδεδεμένα. Νόμιζα πως αν προαγόμουν και έκανα ένα καθήκον που θεωρούσα πιο σημαντικό, θα είχα καλύτερες πιθανότητες να σωθώ. Όμως αν αποπεμπόμουν ή έκανα ένα καθήκον που θεωρούσα ασήμαντο, θα είχα λιγότερες πιθανότητες να σωθώ. Εξαιτίας αυτής της εσφαλμένης θεώρησης, όταν η εκκλησία άλλαξε το καθήκον μου, ήμουν πολύ ευαίσθητη και το υπερανέλυα. Δεν το προσέγγιζα σωστά, από φόβο μη χάσω κάθε ελπίδα να σωθώ και να ευλογηθώ από απροσεξία. Στην πίστη μου, έβαζα τις ευλογίες πάνω απ’ όλα, έτσι αντιμέτωπη με αυτές τις μεταφορές, η πρώτη μου σκέψη ήταν αν επρόκειτο για προαγωγή ή υποβιβασμό. Αν φαινόταν χαμηλότερη η θέση, ένιωθα πως υποβιβαζόμουν, πως θα με εξέθεταν και θα με εξάλειφαν. Ήμουν δυστυχισμένη και με θεωρούσα ξεγραμμένη. Επιθυμούσα υπερβολικά τις ευλογίες! Είναι φυσιολογικό η εκκλησία να αλλάζει τα καθήκοντα των ατόμων. Κάποιες φορές, γίνεται με βάση το ανάστημα, το επίπεδο ή τις δεξιότητες του ατόμου, για να επωφεληθεί το έργο της εκκλησίας και η είσοδός του στη ζωή. Άλλες φορές, υπάρχει πρόβλημα στη στάση του απέναντι στο καθήκον του και ζει στη διαφθορά, έτσι, αλλάζοντας το καθήκον του, έρχεται ενώπιον του Θεού για περισυλλογή, γνωρίζει τον εαυτό του και μετανοεί, και αλλάζει μονοπάτι. Είναι μεγάλη σωτηρία απ’ τον Θεό. Κάποιες φορές, το απαιτεί το έργο, και χρειάζονται κατάλληλες αλλαγές για να γίνει εγκαίρως. Η επικεφαλής κοιτούσε τις ανάγκες του έργου, και βλέποντας πως δυσκολευόμουν στον χειρισμό των γενικών υποθέσεων, μου έδωσε ένα καθήκον που ταίριαζε στις δεξιότητές μου, για να είμαι χρήσιμη. Ήταν κάτι καλό. Όμως ήμουν πολύ μοχθηρή και πονηρή εκ φύσεως, σκεφτόμουν μόνο να ευλογηθώ, συνέδεα όσα συνέβαιναν με τις ευλογίες, και το έβλεπα με στρεβλό τρόπο. Θεωρούσα πως το καθήκον μου άλλαξε για να εκτεθώ και να εξαλειφθώ. Πόσο γελοίο! Παρανοούσα και αντέκρουα τον Θεό. Πώς θα μάθαινα και θα εισερχόμουν έτσι στην αλήθεια; Και πώς θα έκανα καλά το καθήκον μου; Στη σκέψη αυτή, ένιωθα τύψεις, και με μισούσα που δεν επιδίωκα την αλήθεια. Δεν ήθελα πια να είμαι έτσι. Ήμουν έτοιμη να μην επιδιώκω ευλογίες, να αναζητώ την αλήθεια σε κάθε κατάσταση που στήνει ο Θεός και να κάνω το καθήκον μου.

Αργότερα, διάβασα ένα άλλο χωρίο των λόγων του Θεού: «Αυτό που μετράει όσον αφορά το αν μπορούν οι άνθρωποι να σωθούν ή όχι είναι κυρίως αν έχουν συνείδηση και σύνεση. Εάν οι άνθρωποι μπορούν να κρατηθούν σε αυτό το πλαίσιο, τότε έχουν συνείδηση και σύνεση. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν ελπίδα σωτηρίας. Εάν ξεπεράσουν αυτό το πλαίσιο, θα εξαλειφθούν. Ποια είναι η δική σας κόκκινη γραμμή; Λες: “Ακόμη κι αν ο Θεός με χτυπήσει και με επιπλήξει, κι αν με απορρίψει και δεν με σώσει, και πάλι δεν θα κάνω παράπονα. Θα είμαι σαν βόδι ή σαν άλογο: θα συνεχίσω να υπηρετώ μέχρι τέλους, ανταποδίδοντας την αγάπη του Θεού”. Όλα αυτά ακούγονται ωραία, όμως είσαι πραγματικά ικανός να τα επιτύχεις; Εάν έχεις πραγματικά τέτοιο χαρακτήρα και αποφασιστικότητα, τότε σου το λέω ξεκάθαρα: έχεις ελπίδα σωτηρίας. Εάν δεν έχεις αυτόν τον χαρακτήρα, εάν σου λείπει αυτή η συνείδηση κι η σύνεση, τότε η υπηρεσία σου δεν θα διαρκέσει μέχρι τέλους. Ξέρεις πώς θα ενεργήσει ο Θεός απέναντί σου; Δεν ξέρεις. Ξέρεις πώς θα σε δοκιμάσει ο Θεός; Ούτε αυτό το ξέρεις. Εάν δεν έχεις θεμέλια, μια κόκκινη γραμμή ή ένα σωστό μέσο επιδίωξης και η ηθική και οι αξίες σου δεν συνάδουν με την αλήθεια, τότε, όταν αντιμετωπίσεις ένα κώλυμα, μια αποτυχία ή δοκιμασίες και εξευγενισμό, δεν θα είσαι σε θέση να παραμείνεις σταθερός —οπότε θα κινδυνεύσεις. Τι ρόλο παίζει η συνείδηση κι η σύνεση; Εάν πεις: “Έχω ακούσει όλα αυτά τα κηρύγματα και πραγματικά κατανοώ κάποιο μέρος της αλήθειας. Όμως δεν την έχω κάνει πράξη, δεν έχω ικανοποιήσει τον Θεό, ο Θεός δεν με υποστηρίζει —και αν, τελικά, ο Θεός με εγκαταλείψει και δεν με θέλει πια, αυτή θα είναι η δικαιοσύνη Του. Ακόμη κι αν ο Θεός με τιμωρήσει και με καταδικάσει, δεν θα Τον εγκαταλείψω. Όπου κι αν πάω, είμαι πλάσμα του Θεού, θα πιστεύω για πάντα στον Θεό, και ακόμα κι αν χρειαστεί να δουλέψω σαν βόδι ή σαν άλογο, δεν θα σταματήσω ποτέ να ακολουθώ και δεν με νοιάζει ποιο θα είναι το τέλος μου” —εάν αυτή είναι πραγματικά η αποφασιστικότητά σου, τότε καλώς: θα μπορέσεις να παραμείνεις σταθερός. Εάν σας λείπει αυτή η αποφασιστικότητα και δεν έχετε σκεφτεί ποτέ αυτά τα πράγματα, τότε υπάρχει αναμφίβολα πρόβλημα με τον χαρακτήρα σας, με τη συνείδηση και τη σύνεσή σας. Αυτό συμβαίνει επειδή, μέσα σας, ποτέ δεν θελήσατε να κάνετε τίποτα για τον Θεό. Το μόνο που κάνετε είναι να απαιτείτε ευλογίες από τον Θεό. Υπολογίζετε διαρκώς στο μυαλό σας τι ευλογίες θα λάβετε επειδή κάνατε μια προσπάθεια ή υποστήκατε δυσκολίες στον οίκο του Θεού. Εάν το μόνο που κάνεις είναι να υπολογίζεις αυτά τα πράγματα, θα είναι πολύ δύσκολο να παραμείνεις σταθερός. Το αν μπορείς να σωθείς ή όχι εξαρτάται μόνο από το αν έχεις συνείδηση και σύνεση. Εάν δεν έχεις συνείδηση και σύνεση, δεν είσαι κατάλληλος για να σωθείς, γιατί ο Θεός δεν σώζει δαίμονες και θηρία. Εάν επιλέξεις να βαδίσεις στο μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας, εάν βαδίσεις στο μονοπάτι του Πέτρου, το Άγιο Πνεύμα θα σε διαφωτίσει και θα σε καθοδηγήσει στην κατανόηση της αλήθειας, και θα δημιουργήσει καταστάσεις που θα σε κάνουν να βιώσεις πολλές δοκιμασίες και εξευγενισμό, καθώς και να οδηγηθείς στην τελείωση. Εάν δεν επιλέξεις το μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας, αλλά βαδίσεις το μονοπάτι του Παύλου του αντίχριστου, τότε λυπάμαι —ο Θεός και πάλι θα σε δοκιμάσει και θα σε εξετάσει. Όμως δεν υπάρχει αμφιβολία ότι δεν θα αντεπεξέλθεις στην εξέταση του Θεού· όταν σου συμβεί κάτι, θα παραπονεθείς για τον Θεό και όταν δοκιμαστείς, θα εγκαταλείψεις τον Θεό. Εκείνη τη στιγμή, δεν θα χρησιμεύουν η συνείδηση και η σύνεσή σου, και θα αποκλειστείς. Ο Θεός δεν σώζει ανθρώπους που δεν έχουν συνείδηση ή σύνεση. Αυτό είναι το ελάχιστο πρότυπο» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Τα λόγια του Θεού με έβαλαν σε σκέψεις. Μετά την αλλαγή του καθήκοντός μου, ένιωθα πως δεν είχα ελπίδα να σωθώ. Αντιστεκόμουν στον Θεό. Ήμουν αμελής και αρνητική στο καθήκον μου και με τον τρόπο αυτόν, εκτόνωνα τη δυσαρέσκειά μου. Δεν είχα ανθρώπινη φύση και λογική, και δεν κατείχα ούτε την πιο στοιχειώδη συνείδηση. Ήμουν σαν εκείνους που σταματούν το καθήκον τους όταν οι ελπίδες τους για ευλογίες διαλύονται. Αν δεν ήταν η έγκαιρη διαφώτιση και καθοδήγηση του Θεού για να κατανοήσω τα κίνητρά μου και την επιθυμία μου για ευλογίες, και να δω το άσχημο, σατανικό πρόσωπό μου μόλις έχασα τις ελπίδες μου, δεν θέλω να σκέφτομαι πόσο χαμηλά θα είχα πέσει. Σίγουρα δεν θα μπορούσα να κάνω οποιοδήποτε καθήκον και θα με εξαλείψει ο Θεός στο τέλος. Στη σκέψη αυτή, τρόμαξα. Αντιλήφθηκα επίσης πόσο σημαντική είναι η υποκειμενική επιδίωξή μας στην πίστη. Όσοι αναζητούν τον Θεό, είναι ειλικρινείς στο καθήκον τους και δεν ζητούν σ’ αυτό ή στην πίστη ευλογίες. Υπηρετούν με χαρά, ανεξάρτητα από αποτέλεσμα και προορισμό. Με τέτοιο χαρακτήρα αντέχουμε τις δοκιμασίες κάθε περιβάλλοντος. Από τα λόγια του Θεού, βρήκα επίσης ένα μονοπάτι άσκησης. Πρέπει να υποτάσσομαι, ό,τι καθήκον κι αν κάνω και να επιδιώκω την αλήθεια και την κάθαρση και την αλλαγή των νοθεύσεων στην πίστη μου.

Στην πνευματική μου άσκηση, διάβασα ένα χωρίο των λόγων του Θεού, και κατανόησα πρακτικά τα κριτήρια του Θεού για τη σωτηρία. «Πολλοί άνθρωποι δεν γνωρίζουν ξεκάθαρα τι σημαίνει το να σωθεί κανείς. Μερικοί πιστεύουν ότι για όσα περισσότερα χρόνια πιστεύουν στον Θεό, τόσο πιο πιθανό είναι να σωθούν. Μερικοί πιστεύουν ότι όσο περισσότερα πνευματικά δόγματα κατανοούν, τόσο πιο πιθανό είναι να σωθούν, ή μερικοί πιστεύουν ότι επικεφαλής και εργάτες θα σωθούν σίγουρα. Όλα αυτά είναι ανθρώπινες αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες. Το κλειδί σε αυτό είναι ότι οι άνθρωποι πρέπει να κατανοήσουν τι σημαίνει σωτηρία. Το να σωθεί κανείς σημαίνει πρωτίστως να απαλλαγεί από την επιρροή του Σατανά, να απαλλαγεί από την αμαρτία, και να στραφεί πραγματικά προς τον Θεό και να υπακούσει στον Θεό. Τι πρέπει να κατέχετε για να απαλλαγείτε από την αμαρτία και από την επιρροή του Σατανά; Την αλήθεια. Αν οι άνθρωποι ελπίζουν να αποκτήσουν την αλήθεια, πρέπει να είναι εξοπλισμένοι με πολλά από τα λόγια του Θεού, πρέπει να είναι σε θέση να τα βιώσουν και να τα κάνουν πράξη, έτσι ώστε να μπορέσουν να κατανοήσουν την αλήθεια και να εισέλθουν στην πραγματικότητα της αλήθειας. Μόνο τότε μπορούν να σωθούν. Το αν κάποιος μπορεί να σωθεί ή όχι δεν έχει καμία σχέση με το για πόσο καιρό έχει πιστέψει στον Θεό, με το πόση γνώση έχει, με το πόσο υποφέρει ή με το αν διαθέτει χαρίσματα ή δυνατά σημεία. Το μόνο πράγμα που έχει άμεση σχέση με τη σωτηρία είναι το κατά πόσον ένα άτομο μπορεί ή όχι να αποκτήσει την αλήθεια. Σήμερα, λοιπόν, πόσες αλήθειες έχεις κατανοήσει πραγματικά; Και πόσα από τα λόγια του Θεού έχουν γίνει η ζωή σου; Από όλες τις απαιτήσεις του Θεού, σε ποιες έχεις επιτύχει είσοδο; Κατά τη διάρκεια των χρόνων της πίστης σου στον Θεό, πόση είσοδο στην πραγματικότητα του λόγου του Θεού έχεις επιτύχει; Αν δεν γνωρίζεις ή αν δεν έχεις επιτύχει είσοδο σε καμία πραγματικότητα του λόγου του Θεού, τότε ειλικρινά, δεν έχεις καμία ελπίδα σωτηρίας. Δεν είναι δυνατόν να σωθείς» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η εκτίμηση των λόγων του Θεού είναι το θεμέλιο της πίστης στον Θεό). Απ’ τα λόγια του Θεού, είδα πως η σωτηρία κάποιου δεν σχετίζεται με το καθήκον που κάνει, αλλά με το αν έχει αποκτήσει την αλήθεια, αν έχει αποτινάξει την αμαρτία και τη σατανική διάθεσή του κι αν υποτάσσεται στον Θεό. Η απόκτηση της αλήθειας εξαρτάται από την επιδίωξή του και το μονοπάτι που παίρνει. Ο Θεός είναι δίκαιος, ποτέ δεν μεροληπτεί. Όποιο κι αν είναι το επίπεδο ή το καθήκον του ατόμου, εφόσον επιδιώκει την αλήθεια και εστιάζει στην αλλαγή της διάθεσής του, σταδιακά θα μάθει την αλήθεια, θα αποτινάξει τη διαφθορά και θα σωθεί. Θυμήθηκα κάποιους επικεφαλής που γνώριζα παλιά. Φαίνονταν αποφασισμένοι στην επιδίωξή τους και η συναναστροφή τους ήταν πολύ σαφής, οπότε θεωρούσα πως σίγουρα θα σώζονταν. Τους εκθείαζα και τους θαύμαζα. Προς έκπληξή μου, αργότερα εκτέθηκαν επειδή βάδιζαν στο μονοπάτι του αντίχριστου. Έδειχναν ενθουσιώδεις στην πίστη τους και η συναναστροφή τους ήταν υπέροχη, όμως όλα ήταν δόγματα, μια παραπλανητική εικόνα. Στην πραγματικότητα, κυνηγούσαν το όνομα και το κύρος, έστηναν τη δική τους επιχείρηση χωρίς να κάνουν πραγματικό έργο. Ως αποτέλεσμα, το έργο της εκκλησίας διαταράχτηκε σοβαρά, κι εκείνοι εξαλείφθηκαν. Θυμήθηκα επίσης πολλούς αδελφούς και αδελφές που έκαναν κοινά καθήκοντα που δεν εντυπωσίαζαν, αλλά εστίαζαν στην επιδίωξη της αλήθειας. Όταν προέκυπταν ζητήματα, έδειχναν κάποια διαφθορά, αλλά τη διόρθωναν με περισυλλογή, αυτογνωσία και άσκηση της αλήθειας. Άλλαζαν τις διαθέσεις της ζωής τους. Όσο για μένα, πίστευα για χρόνια χωρίς να επιδιώκω την αλήθεια, έτσι δεν είχα εισέλθει ακόμα στην πραγματικότητά της. Αντιμέτωπη με μόνο μια μικρή αλλαγή στο καθήκον μου, είχα τεράστια παρανόηση και παράπονα χωρίς ίχνος υποταγής. Παρέμενα αρνητική. Αν δεν επιδίωκα και δεν έκανα πράξη την αλήθεια, όταν ολοκληρωνόταν το έργο του Θεού, σίγουρα θα έμενα με άδεια χέρια και θα εξαλειφόμουν.

Μέσα απ’ αυτές τις αλλαγές στο καθήκον μου, κατανόησα κάπως την πανούργα και μοχθηρή διάθεσή μου. Είδα επίσης πως η θεώρησή μου στην πίστη και τα κίνητρά μου για ευλογίες είχαν αλλάξει, και κατάλαβα πως η σωτηρία του ανθρώπου δεν σχετίζεται με το καθήκον του. Το βασικό είναι αν επιδιώκει την αλήθεια, αν αλλάζει η διάθεση της ζωής του, να υποτάσσεται στον Θεό.