Τον Νοέμβριο του 2020, η συνεργάτιδά μου, η Λιλιάνα, κατηγορήθηκε ότι δεν κάνει πρακτικό έργο και ότι είναι ψευδο-επικεφαλής. Ο προϊστάμενός μας το επιβεβαίωσε κατόπιν ελέγχου και την απέλυσε. Έπειτα, με ρώτησε: «Συνεργαζόσασταν. Το ήξερες ότι η Λιλιάνα δεν έκανε πρακτικό έργο;» Κλονίστηκα και ζοριζόμουν να εξηγήσω· με αντιμετώπισε επειδή κοίταζα μόνο το δικό μου έργο και καθήκον, και αγνοούσα άλλα έργα, και ήμουν εγωίστρια, ποταπή και ανεύθυνη. Αργότερα, κάποιοι είπαν ότι προστάτευα και κάλυπτα τη Λιλιάνα. Αντιμέτωπη με ένα τέτοιο περιβάλλον, ήξερα ότι θα υπήρχαν διδάγματα για μένα, και άρχισα να αναστοχάζομαι. Πριν την απόλυση της Λιλιάνα, είχα λάβει σχετική αναφορά με κατηγορίες. Η επιστολή από τους εργάτες του Ευαγγελίου ανέφερε ότι δεν έκανε πρακτικό έργο, δεν συναναστρεφόταν για την αλήθεια ώστε να λύσει τα θέματα των εργατών του ευαγγελίου, και απλώς ρωτούσε για την πρόοδο του έργου. Επιπλέον, σπάνια ρωτούσε για την κατάσταση των αδελφών που εκτελούν τα καθήκοντά τους, και όταν πάλι ρωτούσε, το έκανε με μισή καρδιά. Στις συναθροίσεις, όταν οι αδελφοί και οι αδελφές τής έκαναν ερωτήσεις, γενικολογούσε και έφευγε, χωρίς να λύσει τα πραγματικά προβλήματα… Δεν το πολυπίστευα τότε. Ήταν δυνατόν η Λιλιάνα να μην κάνει πρακτικό έργο; Ήταν υπεύθυνη για το έργο τόσο του ευαγγελίου, όσο και του βίντεο. Σκέφτηκα ότι μπορεί να είναι απασχολημένη με τα βίντεο, και να μην είχε χρόνο για τα προβλήματα των αδελφών στο έργο του ευαγγελίου. Η Λιλιάνα ήταν υπεύθυνη για πολλές πτυχές του έργου, έτσι δεν παραξενεύτηκα που δεν μπορούσε να τα χειριστεί όλα καλά. Όταν ο προϊστάμενος μας ρωτούσε για την πρόοδο του έργου, απαντούσε άνετα. Ήταν δυνατόν να γνωρίζει αυτές τις καταστάσεις χωρίς να κάνει πρακτικό έργο; Μήπως δεν φέρονταν σωστά στη Λιλιάνα και δεν λάμβαναν υπόψη τις δικές της δυσκολίες; Εξάλλου, δεν ήταν υπεράνθρωπος. Ήταν αδύνατο να τα κάνει όλα καλά. Δεν μπορούσε να φταίει αυτή για όλα. Όταν σκέφτηκα έτσι το ζήτημα, δεν πήρα την αναφορά στα σοβαρά. Απλώς μίλησα στην προϊσταμένη για την κατάσταση. Αργότερα, μου είπε ότι όσα αναφέρονταν στην επιστολή ήταν αληθή, και πάλι, όμως, εγώ την αγνόησα. Πίστευα ότι όλοι, επικεφαλής και εργάτες, έχουν αποκλίσεις ή ελλείψεις στο έργο τους. Δεν ήταν κάτι τρομερό, οπότε δεν υπήρχε λόγος να του δώσουμε σημασία, και δεν το προχώρησα. Τώρα που το σκέφτομαι τρομάζω. Μετά την αναφορά, γιατί δεν ερεύνησα και δεν επαλήθευσα σε βάθος; Δεν εξέτασα τον τρόπο χειρισμού με τους συναδέλφους, ούτε με τον προϊστάμενο. Απλώς αγνόησα την επιστολή. Άρα, έτσι, δεν κάλυπτα τη Λιλιάνα; Όσο το σκεφτόμουν, τόσο στενοχωριόμουν. Αναρωτήθηκα, επίσης: Γιατί δεν είχα καθόλου αρχές στις πράξεις μου; Ένα θέμα τόσο σοβαρό όσο η καταγγελία αδελφών για ψευδο-επικεφαλής, πώς μπόρεσα να το αγνοήσω έτσι; Πώς ήμουν βέβαιη ότι η Λιλιάνα θα έκανε πρακτικό έργο; Πού το στήριζα αυτό;

Αργότερα, αφού διάβασα έναν λόγο του Θεού, κατανόησα καλύτερα αυτό το ζήτημα. «Πώς μπορεί να κριθεί το αν ένας επικεφαλής φέρνει εις πέρας τις ευθύνες του, αν είναι ψεύτικος επικεφαλής; Το πιο βασικό είναι το να κοιτάζετε το αν μπορεί να κάνει αληθινό έργο, το αν έχει αυτό το επίπεδο. Δεύτερον, να κοιτάζετε το αν κάνει στ’ αλήθεια αυτό το αληθινό έργο. Αγνοήστε τι λέει το στόμα του και τι είδους κατανόηση της αλήθειας έχει· όταν κάνει επιφανειακό έργο, μην εστιάζετε στο αν έχει επίπεδο, αν είναι ταλαντούχος και προικισμένος, αν κάνει αυτό το έργο καλά ή όχι —αυτά τα πράγματα δεν είναι σημαντικά. Εκείνο που έχει σημασία είναι αν είναι σε θέση να εκτελεί σωστά το πιο θεμελιώδες έργο της εκκλησίας, αν είναι σε θέση να επιλύει προβλήματα χρησιμοποιώντας την αλήθεια, αν μπορεί να οδηγήσει τους ανθρώπους στην πραγματικότητα της αλήθειας. Αυτό το έργο είναι το πιο θεμελιώδες και ουσιαστικό. Αν δεν είναι ικανός να κάνει αυτό το πραγματικό έργο, τότε, όσο καλό κι αν είναι το επίπεδό του, όσο ταλαντούχος κι αν είναι, όσο ικανός κι αν είναι να υπομείνει τις δυσχέρειες και να πληρώσει ένα τίμημα, εξακολουθεί να είναι ψευδής επικεφαλής. Κάποιοι λένε: “Ξέχνα το ότι δεν έχει κάνει αληθινό έργο. Έχει καλό επίπεδο και είναι ικανός. Εκπαίδευσέ τον για λίγο και είναι βέβαιο ότι θα μπορέσει να κάνει αληθινό έργο. Επιπλέον, δεν έχει κάνει τίποτα κακό, δεν έχει διαπράξει καμία κακή πράξη ούτε έχει προκαλέσει διακοπές και παρεμβολές —πώς μπορείς να πεις ότι είναι ψευδής επικεφαλής;” Πώς το εξηγείς αυτό; Ξέχνα πόσο ταλαντούχος είσαι, πόσο μεγάλο είναι το επίπεδό σου ή πόσο μορφωμένος είσαι· αυτό που έχει σημασία είναι το αν κάνεις αληθινό έργο και αν φέρνεις εις πέρας τις ευθύνες ενός επικεφαλής. Κατά τη διάρκεια της θητείας σου ως επικεφαλής, πήρες μέρος σε κάθε συγκεκριμένο έργο μέσα στο πεδίο ευθύνης σου; Πόσα προβλήματα που προέκυψαν κατά το έργο σου έλυσες αποτελεσματικά; Πόσοι άνθρωποι, λόγω του έργου σου, της ηγεσίας σου, της καθοδήγησής σου, κατάφεραν να κατανοήσουν τις αρχές της αλήθειας; Ποιο μέρος του έργου της εκκλησίας προωθήθηκε και προχώρησε; Αυτά έχουν σημασία. Ξέχνα πόσα μάντρα μπορείς να επαναλάβεις, πόσα λόγια και δόγματα έχεις μάθει άριστα, ξέχνα πόσες ώρες έχεις δαπανήσει μοχθώντας κάθε μέρα, πόσο εξουθενωμένος είσαι, ξέχνα πόσο χρόνο έχεις περάσει έξω στον δρόμο, πόσες εκκλησίες έχεις επισκεφθεί, πόσα ρίσκα έχεις πάρει, πόσα έχεις υποφέρει —ξέχνα τα όλα αυτά. Κοίταξε απλώς πόσο αποτελεσματικό ήταν το έργο στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων σου, εάν έχει επιτύχει κάποια αποτελέσματα, πόσες από τις ρυθμίσεις του οίκου του Θεού και τους στόχους που υποτίθεται ότι πρέπει να επιτύχεις έχεις όντως επιτύχει, πόσοι από αυτούς έχουν ευοδωθεί, πόσο καλά τους έχεις φέρει σε πέρας, πόσο καλά τους έχεις παρακολουθήσει, πόσα ζητήματα σχετικά με προβλήματα αβλεψιών, παρεκκλίσεων ή παραβίασης αρχών που εμφανίστηκαν στο έργο επέλυσες, διόρθωσες ή επανόρθωσες, καθώς και στην επίλυση πόσων προβλημάτων που σχετίζονται με το τμήμα προσωπικού, τη διοίκηση ή διάφορες εξειδικευμένες εργασίες βοήθησες, και εάν τα έλυσες σύμφωνα με τις αρχές και τις απαιτήσεις του οίκου του Θεού και ούτω καθεξής —όλα αυτά είναι πρότυπα βάσει των οποίων ελέγχεται εάν ένας επικεφαλής ή εργάτης εκπληρώνει τις ευθύνες του» («Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι υποχρεώσεις των επικεφαλής και των εργατών»). Αφού αναλογίστηκα τα λόγια Του, κατάλαβα ότι βλέπουμε αν οι επικεφαλής είναι κατάλληλοι, κρίνοντας κατά κύριο λόγο αν μπορούν να κάνουν πρακτικό έργο, αν όντως κάνουν πρακτικό έργο, αν το έργο τους ανοίγει μονοπάτι για τους άλλους, και αν επιλύουν προβλήματα για την είσοδο στη ζωή και τα καθήκοντα των άλλων. Αν δεν τα κάνουν αυτά, όσο υψηλό επίπεδο και όσα χαρίσματα και ευφράδεια και αν έχουν, είναι ψευδο-επικεφαλής και πρέπει να απολύονται. Όσον αφορά τη Λιλιάνα, αν και έκανε κάποιο πρακτικό έργο παλαιότερα, αφού αυξήθηκε ο φόρτος, άρχισε να ικανοποιεί τη σάρκα και να βολεύεται. Ποτέ δεν καθοδήγησε πραγματικά το έργο των αδελφών της, και παρόλο που ρωτούσε ενίοτε για το έργο, το έκανε με μισή καρδιά μονάχα. Δεν φρόντιζε να βρει τυχόν προβλήματα, απλώς ρωτούσε για την πρόοδο του έργου, έτσι, όταν υπήρχαν προβλήματα και αποκλίσεις στο έργο των αδελφών, εκείνη δεν τα καταλάβαινε καθόλου. Όταν είχαν δυσκολίες και αρνητικότητα στα καθήκοντά τους, σπανίως πρόσφερε βοήθεια ή συναναστροφή, και αυτό επηρέαζε την πρόοδο του ευαγγελικού έργου. Όταν κάποιοι αδελφοί αποκάλυψαν διεφθαρμένες διαθέσεις και της ζήτησαν βοήθεια, απάντησε με γενικολογίες, δεν νοιάστηκε ούτε προσπάθησε να βρει λύσεις, και ποτέ δεν αποκόμισαν κάτι από αυτήν. Κρίνοντας από τη συμπεριφορά της, ήθελε να κάνει μόνο αυτά που βελτίωναν την εικόνα της. Αλλά όταν έπρεπε να υποφέρει, να πληρώσει τίμημα και να βρει λύσεις, το απέφευγε επιμελώς. Στην ουσία δεν έκανε πρακτικό έργο. Την έκρινα με βάση αξιολογήσεις και εντυπώσεις που είχα πιο παλιά. Ζούσα με αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες. Φέρθηκα ανόητα.

Αργότερα, αναστοχάστηκα, και αναρωτήθηκα γιατί πίστευα τόσο στον εαυτό μου και στη Λιλιάνα. Ποια ήταν η ρίζα αυτού του ζητήματος; Διάβασα κάποια λόγια του Θεού. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Οι ψευδείς επικεφαλής δεν διερευνούν τους επόπτες που δεν κάνουν πραγματικό έργο ή που αμελούν τις ευθύνες τους. Νομίζουν ότι πρέπει απλώς να επιλέξουν έναν επόπτη και όλα θα πάνε καλά· στη συνέχεια, ο επόπτης θα χειριστεί όλα τα εργασιακά ζητήματα, και το μόνο που χρειάζεται να κάνουν είναι να οργανώνουν κάθε τόσο μια συνέλευση, χωρίς να χρειάζεται να παρακολουθούν το έργο ή να ρωτούν πώς πάει· μπορούν να μείνουν αμέτοχοι. Αν κάποιος αναφέρει κάποιο πρόβλημα ενός επόπτη, ο ψευδής επικεφαλής θα πει: “Είναι απλώς ένα μικρό πρόβλημα, όλα εντάξει. Μπορείτε να το χειριστείτε μόνοι σας. Μη με ρωτάτε”. Το άτομο που αναφέρει το πρόβλημα λέει: “Αυτός ο επόπτης είναι τεμπέλης και λαίμαργος. Δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να τρώει και να διασκεδάζει, και είναι αργόσχολος. Δεν θέλει να υποστεί έστω και λίγη ταλαιπωρία στο καθήκον του, και πάντα βρίσκει τρόπους να εξαπατά και να σκαρφίζεται δικαιολογίες για να αποφεύγει το έργο και τις ευθύνες του. Είναι ακατάλληλος για να είναι επόπτης”. Ο ψευδής επικεφαλής θα απαντήσει: “Ήταν μια χαρά όταν επιλέχθηκε ως επόπτης. Αυτό που λες δεν είναι αλήθεια, ή ακόμα κι αν είναι, είναι απλώς μια προσωρινή εκδήλωση”. Ο ψευδής επικεφαλής δεν προσπαθεί να μάθει περισσότερα για την κατάσταση του επόπτη, απλώς κρίνει και προσδιορίζει το θέμα με βάση τις προηγούμενες εντυπώσεις του για το άτομο. Όποιος κι αν αναφέρει προβλήματα του επόπτη, ο ψευδής επικεφαλής το αγνοεί. Ο επόπτης έχει ξεπεράσει τα όριά του, δεν είναι αρκετά ικανός για να ολοκληρώσει το έργο του και είναι ήδη κοντά στο να τα κάνει όλα μαντάρα —αλλά ο ψευδής επικεφαλής δεν νοιάζεται. Είναι ήδη αρκετά κακό το γεγονός ότι όταν κάποιος αναφέρει τα προβλήματα του επόπτη, εκείνος κάνει τα στραβά μάτια. Αλλά ποιο είναι το πιο κατάπτυστο απ’ όλα; Όταν οι άνθρωποι του λένε για πραγματικά σοβαρά ζητήματα του επόπτη, εκείνος δεν προσπαθεί να τα λύσει, και μάλιστα βρίσκει κάθε λογής δικαιολογίες: “Ξέρω αυτόν τον επόπτη, πιστεύει πραγματικά στον Θεό, δεν θα είχε ποτέ κανένα πρόβλημα. Ακόμη και αν είχε, ο Θεός θα τον προστάτευε και θα τον πειθαρχούσε. Αν κάνει λάθη, αυτό είναι μεταξύ του ίδιου και του Θεού —δεν χρειάζεται να μας απασχολεί”. Έτσι λειτουργούν οι ψευδείς επικεφαλής: σύμφωνα με τις δικές τους αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες. Προσποιούνται ότι κατανοούν την αλήθεια και ότι έχουν πίστη —με αποτέλεσμα να κάνουν άνω-κάτω το εκκλησιαστικό έργο ή ακόμη και να το αδρανοποιούν, ενώ παράλληλα προσποιούνται άγνοια. Δεν είναι απλώς χαρτογιακάδες; Οι ψευδείς επικεφαλής είναι ανίκανοι να κάνουν αληθινό έργο και δεν προσεγγίζουν το έργο των επικεφαλής ομάδων και των εποπτών με καμία σοβαρότητα. Η άποψή τους για τους ανθρώπους βασίζεται μόνο στις δικές τους εντυπώσεις και φαντασιοκοπίες. Βλέποντας κάποιον να αποδίδει καλά για ένα διάστημα, πιστεύουν ότι αυτό το άτομο θα είναι για πάντα καλό, ότι δεν θα αλλάξει· δεν πιστεύουν κανέναν που λέει ότι υπάρχει πρόβλημα αυτού του ατόμου, ενώ όταν κάποιος επισημαίνει κάτι σχετικά με αυτό το άτομο, το αγνοούν. […] Οι ψευδείς επικεφαλής είναι πολύ επηρμένοι, έτσι δεν είναι; Αυτό που σκέφτονται είναι το εξής: “Δεν έκανα λάθος όταν εντόπισα αυτό το άτομο. Τίποτα δεν θα μπορούσε να πάει στραβά· σίγουρα δεν είναι κάποιος που χαζολογάει, που αρέσκεται να διασκεδάζει και μισεί τη σκληρή δουλειά. Είναι απολύτως αξιόπιστος και φερέγγυος. Δεν πρόκειται να αλλάξει· αν άλλαζε, αυτό θα σήμαινε ότι έκανα λάθος γι’ αυτόν, έτσι δεν είναι;” Τι είδους λογική είναι αυτή; Είσαι κάποιου είδους ειδικός; Έχεις όραση με ακτίνες Χ; Είναι αυτή η ειδική σου ικανότητα; Θα μπορούσες να ζεις με αυτόν τον άνθρωπο για ένα ή δύο χρόνια, αλλά θα ήσουν σε θέση να διακρίνεις ποιος είναι πραγματικά χωρίς ένα κατάλληλο περιβάλλον που θα αποκάλυπτε εντελώς τη φύση και ουσία του; Αν δεν τον εξέθετε ο Θεός, θα μπορούσες να ζήσεις πλάι-πλάι μαζί του για τρία ή ακόμη και πέντε χρόνια, και πάλι θα δυσκολευόσουν να δεις ακριβώς τι είδους φύση και ουσία έχει. Και πόσο περισσότερο ισχύει αυτό όταν σπάνια τον βλέπεις, σπάνια βρίσκεσαι μαζί του; Τον εμπιστεύεσαι αμέριμνος με βάση μια φευγαλέα εντύπωση ή τη θετική εκτίμηση κάποιου άλλου γι’ αυτόν, και τολμάς να εμπιστεύεσαι το έργο της εκκλησίας σε τέτοιους ανθρώπους. Σε αυτό, δεν είσαι εξαιρετικά τυφλός; Δεν είσαι παρορμητικός; Και όταν εργάζονται με τέτοιον τρόπο, δεν είναι οι ψευδείς επικεφαλής εξαιρετικά ανεύθυνοι;» («Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι υποχρεώσεις των επικεφαλής και των εργατών»). Από τον λόγο Του, είδα ότι οι ψευδο-επικεφαλής βασίζονται στις δικές τους αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες. Εμπιστεύονται βάσει της πρόσκαιρης συμπεριφοράς των άλλων, και μετά τους παραδίδουν το έργο της εκκλησίας και αρχίζουν να το αμελούν, και να μην αναζητούν τις αρχές της αλήθειας ούτε να ακούν τυχόν αναφορές για προβλήματα. Απλώς πιστεύουν τον εαυτό τους και τις δικές τους απόψεις. Είναι εξαιρετικά αλαζόνες και παντελώς ανεύθυνοι. Δεν συμπεριφέρθηκα όπως ακριβώς αποκάλυψε ο Θεός; Νόμιζα ότι η Λιλιάνα είχε πολλές αρμοδιότητες και ήταν απασχολημένη κάθε μέρα, και εντούτοις απαντούσε άριστα όταν η προϊσταμένη μας ρωτούσε για το έργο, έτσι θεώρησα ότι έκανε πρακτικό έργο. Όταν οι αδελφοί και οι αδελφές την ανέφεραν, δεν το πήρα στα σοβαρά. Έλεγα ότι είχαν υπερβολικές απαιτήσεις και ότι της έριχναν όλο το φταίξιμο. Αργότερα, έμαθα ότι έδειξε κάποια σημάδια ότι δεν έκανε πρακτικό έργο, αλλά είπα: «Κανείς δεν είναι τέλειος, θα υπάρχουν βάσιμοι λόγοι που κάποιες δουλειές δεν έγιναν καλά. Δεν είναι τόσο σοβαρό αυτό». Επειδή εγώ επέδειξα αλαζονεία, αυταρέσκεια και αυτοπεποίθηση, το πρόβλημα της Λιλιάνα έμενε για καιρό άλυτο, και αυτό καθυστερούσε το έργο της εκκλησίας και έβλαπτε την είσοδο των αδελφών στη ζωή. Όταν έμαθα ότι οι ψευδο-επικεφαλής είναι επηρμένοι και κρίνουν με βάση τις αντιλήψεις τους, συγκλονίστηκα. Όντως ήμουν πολύ επηρμένη. Μου έλειπαν οι πραγματικότητες της αλήθειας, δεν διέκρινα σωστά τους ανθρώπους και την ουσία τους. Επιπλέον, ποτέ δεν επέβλεψα ή επιθεώρησα το έργο της Λιλιάνα, πώς εκτελούσε ή παρακολουθούσε τα διάφορα καθήκοντα της εκκλησίας, εάν όντως λύνονταν προβλήματα ή εάν όντως γινόταν έργο. Δεν ήξερα τίποτα γι’ αυτά τα πράγματα, και σπανίως ρωτούσα γι’ αυτά. Πώς έσπευσα να την εμπιστευτώ; Και όταν ζήτησα βοήθεια από τη φίλη μου για κάποιες αγορές, δεν εφησύχαζα. Ανησυχούσα ότι όταν με βοηθούσε με την επιλογή, δεν έδινε προσοχή στην ποιότητα των αντικειμένων. Κι αν αγόραζε ελαττωματικά προϊόντα που δεν θα κρατούσαν πολύ; Έτσι, την προειδοποίησα επανειλημμένως. Όταν επέστρεψε με τα πράγματα, τα έλεγξα όλα προσεκτικά. Αν ήταν ακατάλληλα, ήθελα να τα επιστρέψω αμέσως για να μην τα πληρώσω τσάμπα. Για τα προσωπικά μου συμφέροντα, δεν έσπευδα να εμπιστευτώ κανέναν. Αλλά στο μείζον θέμα της αναφοράς των αδελφών μου για ψευδο-επικεφαλής, πίστευα τυφλά τη Λιλιάνα με βάση τις πρόσκαιρες εντυπώσεις μου. Δεν ήξερα τίποτα για το έργο της, και όταν την κατηγόρησαν δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία. Φέρθηκα ανεύθυνα με το έργο της εκκλησίας. Αν ήμουν υπεύθυνη και έφερα φορτίο με το έργο της εκκλησίας, θα επέβλεπα και θα επιθεωρούσα το έργο της Λιλιάνα αντί να ακούω μονάχα τα καλά πράγματα που έλεγε, να την εμπιστεύομαι τυφλά, και να αγνοώ την αναφορά. Στη διαδικασία αυτή, δεν είχα καν στάση για αναζήτηση της αλήθειας. Φέρθηκα αλαζονικά και παράλογα όταν πίστεψα μόνο τη δική μου άποψη. Υπήρξα ανεύθυνη με το έργο της εκκλησίας.

Αργότερα, διάβασα κάποια λόγια του Θεού. «Αν, μέσα στην καρδιά σου, κατανοείς πραγματικά την αλήθεια, τότε θα γνωρίζεις πώς να κάνεις πράξη την αλήθεια και να υπακούς στον Θεό, και θα εισέλθεις φυσικά στο μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας. Αν το μονοπάτι στο οποίο βαδίζεις είναι το σωστό και συμφωνεί με το θέλημα του Θεού, τότε το έργο του Αγίου Πνεύματος δεν θα σε εγκαταλείψει —και σε μια τέτοια περίπτωση θα υπάρχουν όλο και λιγότερες πιθανότητες να προδώσεις τον Θεό. Χωρίς την αλήθεια, είναι εύκολο να πράξεις το κακό, και θα το κάνεις άθελά σου. Για παράδειγμα, αν έχεις αλαζονική και επηρμένη διάθεση, τότε το να σου λένε να μην εναντιώνεσαι στον Θεό δεν έχει καμία σημασία, δεν μπορείς να συγκρατηθείς, είναι πέρα από τον έλεγχό σου. Δεν θα το έκανες σκόπιμα, θα το έκανες υπό την κυριαρχία της αλαζονικής και επηρμένης φύσης σου. Η αλαζονεία και η έπαρσή σου θα σε ανάγκαζαν να κοιτάζεις τον Θεό αφ’ υψηλού και να Τον βλέπεις ως ανάξιο· θα σε έκαναν να εξυμνείς τον εαυτό σου, να επιδεικνύεσαι μονίμως· θα σε έκαναν να περιφρονείς τους άλλους, δεν θα άφηναν κανέναν στην καρδιά σου παρά μόνο τον εαυτό σου· θα σου στερούσαν τη θέση του Θεού στην καρδιά σου και τελικά θα σε έκαναν να καθίσεις στη θέση του Θεού και να απαιτείς από τους ανθρώπους να υποταχθούν σ΄ εσένα, θα σε έκαναν να τιμάς τις δικές σου σκέψεις, ιδέες και αντιλήψεις ως την αλήθεια. Τόσο κακό γίνεται από τους ανθρώπους όταν αυτοί κυριαρχούνται από την αλαζονική και υπεροπτική τους φύση!» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο αναζητώντας την αλήθεια, μπορεί να επιτύχει κανείς αλλαγή στη διάθεσή του). Αφού διάβασα τα λόγια Του, ένιωσα μεγάλη ντροπή. Εγώ ήμουν η αλαζονική που αποκάλυπτε στον λόγο Του. Όταν γίνεται μια αναφορά, το λογικό άτομο με θεοσεβούμενη καρδιά θα δείξει προσοχή, θα εξετάσει το πρόβλημα με ακριβοδίκαιο τρόπο, χωρίς εσπευσμένη μεροληψία ή αυθαίρετες αποφάσεις. Θα εξακριβώσει το πρόβλημα που του εξέθεσαν οι αδελφοί και οι αδελφές, και έπειτα θα το χειριστεί σύμφωνα με τις αρχές. Εγώ, όμως, μετά την αναφορά, δεν αναζήτησα τις αρχές του χειρισμού αναφορών, και δεν εξέτασα περαιτέρω αν αληθεύουν τα ζητήματα που μου αναφέρονταν. Αντ’ αυτού, στάθηκα στο πλευρό της Λιλιάνα και επέκρινα τους συντάκτες της αναφοράς. Ακόμα και όταν ο προϊστάμενος έμαθε ότι τα προβλήματα αληθεύουν, και τα γεγονότα ήταν ξεκάθαρα, εγώ τα αγνόησα όλα, και περιφρόνησα όσα είχαν επαληθευτεί. Έδειξα πολύ αλαζονεία και πείσμα. Δεν έδειξα καθόλου φόβο Θεού. Πίστευα τόσο πολύ στον εαυτό μου, που αγνόησα την επιστολή χωρίς να την επαληθεύσω ή να τη χειριστώ. Δεν έπαιρνα το μέρος μιας ψευδο-επικεφαλής, δεν την προστάτευα; Οι αδελφοί μου είχαν το θάρρος να καταγγείλουν μια ψευδο-επικεφαλής. Είχαν αίσθημα δικαιοσύνης, και υποστήριζαν το έργο της εκκλησίας. Ως επικεφαλής, έπρεπε να τους στηρίξω και να επαληθεύσω την αναφορά βάσει των αρχών, και αν η Λιλιάνα όντως ήταν ψευδο-επικεφαλής, έπρεπε να τη μεταθέσω ή να την απολύσω άμεσα. Αλλά έκρινα την αναφορά ως υπερβολικά απαιτητική για επικεφαλής και εργάτες. Στην ουσία, προστάτευα μια ψευδο-επικεφαλής. Έτσι δεν αλληλοπροστατεύονται και οι αξιωματούχοι του μεγάλου κόκκινου δράκοντα; Στον έξω κόσμο, κυβερνούν κι αποφασίζουν οι αξιωματούχοι, ενώ ο απλός λαός δεν δικαιούται να μιλά. Κανείς τους δεν τολμά να πει «όχι» στους επικεφαλής από φόβο ότι η ζωή του θα χειροτερέψει. Υπάρχουν περιπτώσεις και με βασανιστήρια. Αλλά στον οίκο του Θεού, βασιλεύει η αλήθεια, και εξουσιάζει ο Θεός. Εκεί οι άνθρωποι αντιμετωπίζονται βάσει των αρχών. Αν ένα άτομο, ανεξαρτήτως κύρους, δεν κάνει πρακτικό έργο ή δεν ασκεί την αλήθεια, η εκκλησία εξακριβώνει, διερευνά και χειρίζεται το θέμα βάσει αρχών. Αυτό δείχνει τη δικαιοσύνη του Θεού που διαφέρει εντελώς από αυτή του έξω κόσμου. Αλλά εγώ, ως επικεφαλής, δεν χειρίστηκα ούτε έλυσα την αναφορά. Υπερασπίστηκα με αλαζονεία όποιον ήθελα, και δεν είχα τις αρχές της αλήθειας. Αυτή ήταν συμπεριφορά ψευδο-επικεφαλής. Η σκέψη με έκανε να τρέμω από φόβο. Καθώς είχα ενεργήσει χωρίς αρχές, οι αδελφοί και οι αδελφές είχαν ζήσει με μία ψευδο-επικεφαλής, τα προβλήματά τους δεν επιλύονταν, και ζούσαν στον πόνο και το σκοτάδι. Δεν έβλαπτα τους αδελφούς και τις αδελφές μου; Πόσο απεχθής ήμουν! Προσευχήθηκα στον Θεό: «Κύριε, δεν θέλω πια να πράττω σύμφωνα με τη δική μου θέληση. Φώτισέ με να απαλλαγώ από την αλαζονική διάθεση.»

Έψαξα μονοπάτι άσκησης στα λόγια Του για να διορθώσω την αλαζονική διάθεση. Στα λόγια Του, διάβασα: «Πώς πρέπει να αυτοστοχαστείς και να προσπαθήσεις να γνωρίσεις τον εαυτό σου, όταν έχεις κάνει κάτι που παραβιάζει τις θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας και δυσαρεστεί τον Θεό; Όταν επρόκειτο να κάνεις αυτό το πράγμα, προσευχήθηκες σ’ Αυτόν; Σκέφτηκες ποτέ: “Αυτός ο τρόπος με τον οποίο κάνω τα πράγματα συμφωνεί με την αλήθεια; Πώς θα έβλεπε το θέμα αυτό ο Θεός αν παρουσιαζόταν ενώπιόν Του; Θα χαιρόταν ή θα εκνευριζόταν αν το γνώριζε; Θα το απεχθανόταν ή θα αηδίαζε;” Δεν το έψαξες, έτσι δεν είναι; Ακόμα κι αν σου το υπενθύμιζαν άλλοι, εσύ θα εξακολουθούσες να πιστεύεις ότι δεν ήταν κανένα σπουδαίο ζήτημα, ότι δεν αντέκειτο σε καμία θεμελιώδη αρχή και δεν αποτελούσε αμαρτία. Ως αποτέλεσμα αυτού, προσέβαλες τη διάθεση του Θεού και Τον έκανες να θυμώσει, ακόμη και σε σημείο που να σε περιφρονεί. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της παρακοής των ανθρώπων. Επομένως, θα πρέπει να αναζητάς την αλήθεια στα πάντα. Αυτό πρέπει να ακολουθείς. Αν καταφέρεις να έρθεις εκ των προτέρων με σοβαρότητα ενώπιον του Θεού για να προσευχηθείς και, στη συνέχεια, να αναζητήσεις την αλήθεια σύμφωνα με τα λόγια του Θεού, δεν θα κάνεις λάθος. Μπορεί να έχεις κάποιες αποκλίσεις στο πώς ασκείσαι στην αλήθεια, αλλά αυτό είναι δύσκολο να αποφευχθεί, και αφότου αποκτήσεις κάποια εμπειρία, θα είσαι σε θέση να ασκείσαι σωστά. Ωστόσο, αν γνωρίζεις πώς να ενεργείς σύμφωνα με την αλήθεια, αλλά δεν την κάνεις πράξη, το πρόβλημα είναι ότι αντιπαθείς την αλήθεια. Όσοι δεν αγαπούν την αλήθεια δεν θα την αναζητήσουν ποτέ, ό,τι κι αν τους συμβεί. Μόνον όσοι αγαπούν την αλήθεια έχουν στην καρδιά τους φόβο Θεού, και όταν συμβαίνουν πράγματα που δεν κατανοούν, είναι σε θέση να αναζητήσουν την αλήθεια. Αν δεν μπορείς να αντιληφθείς το θέλημα του Θεού και δεν ξέρεις πώς να ασκηθείς, τότε θα πρέπει να αναζητήσεις την αλήθεια μέσω της συναναστροφής με κάποιον που κατανοεί την αλήθεια. Αν δεν μπορείς να βρεις κάποιον που κατανοεί την αλήθεια, θα πρέπει να βρεις μερικούς ανθρώπους για να προσευχηθείτε μαζί στον Θεό με ομοψυχία, να επιζητήσεις από τον Θεό, να περιμένεις την ώρα του Θεού και να περιμένεις τον Θεό να σου ανοίξει μια οδό. Εφόσον όλοι σας λαχταράτε την αλήθεια, αναζητάτε την αλήθεια και συναναστρέφεστε μαζί πάνω στην αλήθεια, μπορεί να έρθει η στιγμή που ένας από εσάς θα βρει μια καλή λύση. Αν όλοι σας θεωρήσετε κατάλληλη τη λύση και είναι μια καλή οδός, τότε αυτό μπορεί να οφείλεται στη διαφώτιση και στη φώτιση του Αγίου Πνεύματος. Αν, κατόπιν, συνεχίσετε να συναναστρέφεστε μαζί για να καταλήξετε σε ένα πιο ακριβές μονοπάτι άσκησης, αυτό σίγουρα θα είναι σύμφωνο με τις θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Τα λόγια Του δείχνουν την οδό της άσκησης. Για να κάνουμε το καθήκον μας κατά το θέλημά Του, απαιτείται θεοσεβούμενη καρδιά. Στις πράξεις μας, πρέπει να αναζητούμε, και να διαπιστώνουμε αν βασίζονται στον λόγο Του, αν συνάδουν με τις αρχές, και με το θέλημά του Θεού. Έτσι, με συχνή αυτοεξέταση, μπορούμε να αποφεύγουμε τον δικό μας δρόμο και να μην διαταράσσουμε το έργο της εκκλησίας. Επιπλέον, πρέπει να απαρνιόμαστε τον εαυτό μας, και να ακούμε τις προτάσεις των αδελφών μας με ανοιχτό μυαλό. Ειδικά για όσα δεν είμαστε σίγουροι και αφορούν σπουδαίο εκκλησιαστικό έργο, πρέπει να αναζητούμε και να συναναστρεφόμαστε, και να ενεργούμε με αρχές και ομόφωνα. Αν πιστεύουμε τυφλά στον εαυτό μας και κάνουμε ό,τι θέλουμε, είναι εύκολο να προσβάλλουμε τον Θεό. Με αυτή την αποτυχία, είδα ότι δεν είχα τις πραγματικότητες της αλήθειας ούτε διέκρινα τους άλλους. Σε όσα βάσανα ακολούθησαν, δεν τόλμησα να επιμείνω τυφλά στη γνώμη μου, και αρνήθηκα τον εαυτό μου και αναζήτησα τις αρχές της αλήθειας.

Έπειτα, άρχισα να ποτίζω νεοφώτιστους και επόπτευα το έργο μιας ομάδας. Κάποτε, μου ζητήθηκε να παρακολουθήσω και να ελέγξω το έργο κάποιων αδελφών. Τα ήξερα όλα αυτά τα άτομα, και ήταν όλοι αρκετά προσγειωμένοι, έτσι σκέφτηκα ότι δεν χρειαζόταν συχνή επιθεώρηση, και ότι δεν θα υπήρχαν μεγάλα προβλήματα. Αλλά τότε σκέφτηκα: «Δεν έχω ερευνήσει ούτε έχω παρακολουθήσει το έργο, αλλά είμαι σίγουρη ότι δεν θα υπάρχει πρόβλημα. Δεν κάνω πάλι το καθήκον μου με αλαζονική διάθεση;» Μετά, αφού φρόντισα να ερευνήσω, διαπίστωσα ότι υπήρχαν πολλά προβλήματα και αποκλίσεις στο έργο, και με συναναστροφή και επίλυση προβλημάτων, το έργο σταδιακά βελτιώθηκε. Έτσι κατάλαβα ότι μόνο όταν δεν βασίζομαι σε αλαζονική διάθεση και μπορώ να αναζητώ τις αρχές της αλήθειας σε όλα, έχω αποτελέσματα στο καθήκον μου.