Τον Αύγουστο του 2015, μετακομίσαμε με την οικογένειά μου στη Σιντζιάνγκ. Είχα ακούσει ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα εφάρμοζε αυστηρά μέτρα ελέγχου, με πρόφαση την καταπολέμηση των ταραχών της μειονότητας των Ουιγούρων —ήταν επικίνδυνο περιβάλλον. Αφού έφτασα, η ατμόσφαιρα ήταν ακόμη πιο τεταμένη από ό,τι είχα φανταστεί. Η αστυνομία περιπολούσε παντού. Στο σούπερ-μάρκετ έπρεπε να περάσουμε από έλεγχο σωματικής σάρωσης. Στα λεωφορεία υπήρχαν αστυνομικοί που περιπολούσαν στις στάσεις με όπλα δεμένα στη μέση τους. Όλα αυτά με έκαναν πολύ νευρική. Ως πιστοί, αντιμετωπίζουμε ήδη συλλήψεις και διώξεις από το ΚΚΚ. Επίσης, ο έλεγχος ήταν τόσο αυστηρός εδώ, που ένιωθα μεγάλη ταραχή, λες και κινδύνευα ανά πάσα στιγμή να συλληφθώ ή να χάσω τη ζωή μου. Γύρω στον Οκτώβριο, άκουσα ότι δύο αδελφές είχαν καταδικαστεί σε 10 χρόνια για παράδοση βιβλίων με τα λόγια του Θεού. Και εγώ σοκαρίστηκα πολύ. Δεν ήταν επικεφαλής, μα έφαγαν 10 χρόνια επειδή παρέδιδαν βιβλία με τα λόγια του Θεού. Εγώ ήμουν υπεύθυνη για το εκκλησιαστικό έργο οπότε αν με έπιαναν, θα έτρωγα τουλάχιστον 10 χρόνια. Εκείνη την εποχή, τα βάσανα των αδελφών στη φυλακή ήταν το πρώτο πράγμα που είχα στο μυαλό μου. Ένιωθα πολύ φοβισμένη. Φοβόμουν ότι θα με συλλάμβαναν και θα με βασάνιζαν σκληρά. Φοβήθηκα περισσότερο και δεν τολμούσα να το σκεφτώ περαιτέρω. Μα άκουσα και κάποιους αδελφούς και αδελφές να συναναστρέφονται για το πώς βασίζονταν στον Θεό στο καθήκον τους σε ένα τέτοιο περιβάλλον και έβλεπαν την παντοδύναμη κυριαρχία Του, τη φροντίδα και την προστασία Του. Αυτό με ενθάρρυνε και μου έδωσε την πίστη να ξεπεράσω την κατάσταση.

Τον Φεβρουάριο του 2016, έμαθα ότι ο Γουανγκ Μπινγκ, ένα μοχθηρό άτομο σε μια από τις εκκλησίες μου, επέκρινε τους επικεφαλής, διαταράσσοντας την εκκλησιαστική ζωή. Το συζητήσαμε με κάποιους συνεργάτες, και αποφασίσαμε να ταξιδέψω εκεί για να διευθετήσω το ζήτημα. Αλλά φοβόμουν κάπως. Οι αδελφές που καταδικάστηκαν για 10 χρόνια ήταν σ’ εκείνη την εκκλησία. Το ΚΚΚ συγκέντρωσε ακόμη και τους χωρικούς για να ανακοινώσει την καταδίκη αυτών των δύο αδελφών, εκφοβίζοντας και απειλώντας τους να μην πιστεύουν στον Θεό. Ήταν ένα επικίνδυνο περιβάλλον. Μπορεί να με συλλάμβαναν αν πήγαινα. Βρήκα δικαιολογίες για να μην πάω. Αλλά τότε είδα ότι η συνεργάτιδά μου, η αδελφή Ζιν Κιν, ήταν πρόθυμη να πάει, και ένιωσα λίγη ντροπή. Η Ζιν Κιν δεν ήταν πιστή για πολύ καιρό και μόλις είχε εκπαιδευτεί ως επικεφαλής. Υπήρχαν τόσα προβλήματα σ’ εκείνη την εκκλησία, δεν ήταν καλό περιβάλλον. Ένιωσα άσχημα που θα πήγαινε εκείνη. Έτσι είπα: «Καλύτερα να πάω εγώ». Όταν έφτασα εκεί, είδα ότι ο Γουανγκ Μπινγκ δεν μπορούσε να συναναστραφεί την κατανόηση των λόγων του Θεού, και πάντα επέκρινε τους επικεφαλής, διαταράσσοντας την εκκλησιαστική ζωή. Μαζί με την ιεροκήρυκα αποφασίσαμε πρώτα να απομονώσουμε αυτόν τον κακούργο, και να συναναστραφούμε την αλήθεια με τους άλλους για να αποκτήσουν διάκριση ώστε να σταματήσει η διατάραξη. Μετά, θα εκπαιδεύαμε γρήγορα την αδελφή Ζονγκ Ζιν για να αναλάβει το έργο της εκκλησίας. Αλλά η πλήρης επίλυση των προβλημάτων θα έπαιρνε μάλλον αρκετό χρόνο. Περίπου οι μισοί αδελφοί και αδελφές της εκκλησίας είχαν συλληφθεί· όσο περισσότερο χρόνο περνούσα εκεί, τόσο πιο επικίνδυνο θα γινόταν. Αφού είχαμε αποφασίσει για τη λύση του προβλήματος, σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να αφήσω την ιεροκήρυκα να συνεχίσει. Παρέδωσα γρήγορα τα υπόλοιπα καθήκοντα και επέστρεψα. Η ιεροκήρυκας ανέφερε αργότερα ότι αυτός ο κακούργος γινόταν όλο και πιο θρασύς, σχηματίζοντας κλίκα για να επιτίθεται στους επικεφαλής, διαταράσσοντας την εκκλησιαστική ζωή. Συναναστράφηκα με την ιεροκήρυκα για κάποιες λύσεις, μα το πρόβλημα παρέμενε άλυτο. Ένιωσα λίγες τύψεις. Η αντιμετώπιση των προβλημάτων στην εκκλησία ήταν ευθύνη μου, μα δεν ήθελα να μείνω εκεί, μήπως με συλλάβουν —αυτό δεν ήταν σωστό. Μα σκέφτηκα και μια αδελφή που είχε πρόσφατα γλιτώσει οριακά τη σύλληψη στο τρένο για μια συνάθροιση στην εκκλησία μας. Τι θα γινόταν αν έμπαινα σ’ ένα τρένο και μου συνέβαινε το ίδιο; Σκεφτόμουν ότι ως επικεφαλής δεν θα μπορούσα να κάνω τη δουλειά μου χωρίς ασφάλεια. Και έτσι, συνέχισα να φορτώνω τα προβλήματα εκείνης της εκκλησίας στην ιεροκήρυκα, μα αφού είχε περιορισμένες δυνατότητες, τα προβλήματα της εκκλησίας παρέμεναν άλυτα.

Τον Σεπτέμβριο του 2016, ενημερώθηκα ξαφνικά ότι τέσσερις αδελφοί και αδελφές από εκείνη την εκκλησία είχαν συλληφθεί για παράδοση βιβλίων λόγων του Θεού. Μια απ’ αυτούς, η Ζονγκ Ζιν, ξυλοκοπήθηκε βάναυσα. Λίγες μέρες μετά ενημερώθηκα ότι η αστυνομία την είχε ξυλοκοπήσει μέχρι θανάτου. Η είδηση με χτύπησε σαν κεραυνός εν αιθρία. Δεν μπορούσα να το δεχτώ. Ήξερα ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα είχε ανελέητες μεθόδους βασανισμού, μα δεν φανταζόμουν κάποια που ήταν ζωντανή και υγιής να ξυλοκοπούνταν μέχρι θανάτου σε λίγες μέρες. Ήταν τρομακτικό. Ένιωσα σαν να πάγωσε ο αέρας γύρω μου και δεν ξέσπασα σε κλάματα. Όσο το σκεφτόμουν, τόσο αναστατωνόμουν και αναρωτιόμουν πώς έγινε αυτό. Ήξερα από καιρό ότι κάποιος κακούργος αναστάτωνε εκείνη την εκκλησία και τα μέλη της δεν ήταν σε θέση να ζήσουν σωστή εκκλησιαστική ζωή. Ήμουν επικεφαλής της εκκλησίας, μα δεν είχα λύσει σωστά το πρόβλημα, φοβούμενη τη σύλληψη. Αν είχα αναλάβει περισσότερη ευθύνη, ή αν είχα δώσει οδηγίες και είχα επιλύσει τα προβλήματα, υπενθυμίζοντας σε όλους να προσέχουν περισσότερο για την ασφάλειά τους, ίσως η Ζονγκ Ζιν να μην είχε ξυλοκοπηθεί μέχρι θανάτου. Ο θάνατός της με γέμισε τύψεις και ενοχές και ήμουν τρομοκρατημένη. Ήταν ένα πραγματικά καταπιεστικό περιβάλλον, λες και με πίεζαν μαύρα σύννεφα και δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Μα ήξερα ότι σε μια τόσο κρίσιμη συγκυρία δεν μπορούσα να το βάλω στα πόδια, έτσι έσπευσα να βοηθήσω την ιεροκήρυκα να διαχειριστεί τον απόηχο. Όμως οι συνθήκες εκεί δεν είχαν ακόμη τακτοποιηθεί πλήρως, και έμαθα ότι είχε συλληφθεί και μια αδελφή με την οποία είχα συνεργαστεί πρόσφατα, και η αστυνομία είχε μάθει κάποια πράγματα για τους ανώτερους επικεφαλής και εργάτες μας. Ήμουν σε συχνή επαφή μ’ αυτούς τους αδελφούς και τις αδελφές, οπότε αν η αστυνομία εξέταζε το υλικό από τις κάμερες, θα μπορούσα να συλληφθώ ανά πάσα στιγμή. Αν με συλλάμβαναν και με φυλάκιζαν, δεν ήξερα αν θα έβγαινα ζωντανή. Θα μπορούσα να καταλήξω όπως η Ζονγκ Ζιν, ξυλοκοπημένη μέχρι θανάτου, τόσο νέα. Όσο το σκεφτόμουν, φοβόμουν κι άλλο και δεν ήθελα αυτό το καθήκον. Δεν ήθελα καν να μείνω εκεί πια. Αφού ποτέ δεν αντιμετώπισα αυτήν την κατάσταση, και δεν έλυσα το πρόβλημα του κακούργου που διατάρασσε την εκκλησία, τελικά απολύθηκα. Έπειτα, ανέλαβα κειμενικό έργο στην εκκλησία, μα και πάλι το θεωρούσα επικίνδυνο. Ανησυχούσα μήπως συλληφθώ και ήθελα πραγματικά να κάνω καθήκον πίσω στη γενέτειρά μου. Οι αδελφοί και οι αδελφές συναναστρέφονταν μαζί μου, ελπίζοντας σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή, να μείνω και να τους βοηθήσω να αντιμετωπίσουν τα επακόλουθα. Αλλά με είχε κυριεύσει ο φόβος και δεν άκουγα τις προτροπές τους να μείνω, έτσι τελικά εγκατέλειψα εκείνο το μέρος.

Λόγω της συμπεριφοράς μου, η εκκλησία ανέστειλε την παρουσία μου στις συναθροίσεις και με έβαλε να απομονωθώ για αυτοκριτική στο σπίτι. Όταν το έμαθα, έβαλα τα κλάματα, μα αφού είχα εγκαταλείψει το καθήκον μου και είχα λιποτακτήσει σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή, ήξερα ότι ήταν δικαιοσύνη του Θεού η απομόνωσή μου. Ήμουν πρόθυμη να υποταχθώ. Κατά την πνευματική μου άσκηση, διάβασα αυτό στα λόγια του Θεού: «Αν διαδραματίζεις σημαντικό ρόλο στη διάδοση του ευαγγελίου και εγκαταλείπεις τη θέση σου χωρίς την άδεια του Θεού, δεν υπάρχει μεγαλύτερη παράβαση απ’ αυτήν. Δεν θεωρείται πράξη προδοσίας κατά του Θεού; Πώς, λοιπόν, κατά την άποψή σας, θα πρέπει ο Θεός να μεταχειρίζεται τους λιποτάκτες; (Θα πρέπει να παραμεριστούν.) Το να παραμεριστείς σημαίνει να αγνοηθείς, να αφεθείς να κάνεις ό,τι θέλει. Αν οι άνθρωποι που παραμερίζονται νιώσουν τύψεις, είναι πιθανό ο Θεός να δει ότι η στάση τους είναι σε επαρκή βαθμό στάση μετάνοιας και να τους θέλει ακόμα πίσω. Αλλά απέναντι σ’ εκείνους που εγκαταλείπουν το καθήκον τους —και μόνο απέναντι σ’ αυτούς τους ανθρώπους— ο Θεός δεν έχει αυτήν τη στάση. Πώς μεταχειρίζεται ο Θεός αυτούς τους ανθρώπους; (Ο Θεός δεν τους σώζει· ο Θεός τούς σιχαίνεται και τους απορρίπτει.) 100% σωστά. Πιο συγκεκριμένα, οι άνθρωποι που εκτελούν ένα σημαντικό καθήκον έχουν λάβει αποστολή από τον Θεό, και αν εγκαταλείψουν τη θέση τους, τότε, ανεξάρτητα από το πόσο καλά τα πήγαν πριν ή πόσο καλά θα τα πάνε μετά, για τον Θεό, είναι άνθρωποι που προδίδουν τον Θεό, και δεν θα τους δοθεί ποτέ ξανά η ευκαιρία να εκτελέσουν καθήκον» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η διάδοση του ευαγγελίου είναι το καθήκον στο οποίο όλοι οι πιστοί δεσμεύονται ηθικά). «Ο Θεός περιφρονεί απεριόριστα τους ανθρώπους που εγκαταλείπουν το καθήκον τους ή το αντιμετωπίζουν ως αστείο, τις μυριάδες συμπεριφορές, πράξεις και εκδηλώσεις προδοσίας κατά του Θεού, επειδή μέσα στα διάφορα πλαίσια, ανθρώπους, ζητήματα και πράγματα που έχει ορίσει ο Θεός, αυτοί οι άνθρωποι συμβάλλουν στην παρεμπόδιση, τη ζημία, την καθυστέρηση, τη διατάραξη ή τον επηρεασμό της προόδου του έργου του Θεού. Και πώς αισθάνεται και αντιδρά ο Θεός, για τον λόγο αυτό, απέναντι στους λιποτάκτες και εκείνους που προδίδουν τον Θεό; Ποια στάση τηρεί ο Θεός; Μόνο περιφρόνηση και μίσος. Αισθάνεται οίκτο; Όχι —δεν θα μπορούσε ποτέ να αισθανθεί οίκτο. Μερικοί άνθρωποι λένε: “Δεν είναι αγάπη ο Θεός;” Ο Θεός δεν αγαπάει τέτοιους ανθρώπους, αυτοί οι άνθρωποι δεν αξίζουν την αγάπη. Αν τους αγαπάς εσύ, τότε η αγάπη σου είναι ανόητη, και απλώς επειδή τους αγαπάς εσύ, αυτό δεν σημαίνει ότι τους αγαπάει και ο Θεός· εσύ μπορεί να τους εκτιμάς, αλλά ο Θεός όχι, γιατί σε τέτοιους ανθρώπους δεν υπάρχει τίποτα άξιο εκτίμησης. Και έτσι, ο Θεός εγκαταλείπει κατηγορηματικά τέτοιους ανθρώπους και δεν τους δίνει καμία δεύτερη ευκαιρία. Είναι αυτό λογικό; Όχι μόνο είναι λογικό, αλλά είναι πάνω απ’ όλα μια πτυχή της διάθεσης του Θεού, και είναι, επίσης, η αλήθεια» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η διάδοση του ευαγγελίου είναι το καθήκον στο οποίο όλοι οι πιστοί δεσμεύονται ηθικά). Η κρίση και η αποκάλυψη των λόγων του Θεού πονούσε πολύ, σαν μαχαίρι στην καρδιά. Η Ζονγκ Ζιν ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου και η συνεργάτιδά μου συνελήφθη. Σε μια τόσο σημαντική στιγμή, θα έπρεπε να εργάζομαι με τους αδελφούς για να αντιμετωπίσουμε τα επακόλουθα, μα αντί γι’ αυτό, απλώς έφυγα. Όποιος έχει έστω και λίγη συνείδηση δεν θα έκανε κάτι τέτοιο. Δεν μπορούσα να συγχωρήσω τον εαυτό μου που έκανε κάτι τέτοιο. Παλιότερα, πίστευα πως ό,τι κι αν έκανα λάθος, ο Θεός θα μου έδειχνε έλεος αν μετανοούσα. Μα κατάλαβα ότι αυτό ήταν αντίληψη και φαντασιοκοπία μου. Ο Θεός λέει ότι εγκαταλείπει όσους εγκαταλείπουν το καθήκον και Του γυρίζουν την πλάτη στα κρίσιμα, και δεν θα τους δώσει άλλες ευκαιρίες. Διαβάζοντας τα λόγια Του, είδα τις αρχές για το έλεος και την ανοχή Του. Δεν συνχωρεί τυφλά και δεν ελεεί τον οποιοδήποτε, για οποιοδήποτε αδίκημα. Είναι επίσης δίκαιος, μεγαλοπρεπής και δεν ανέχεται προσβολή. Από τη στιγμή που έφυγα, ένιωθα ότι ο Θεός με είχε εγκαταλείψει. Δεν είχα καθόλου ψυχική ηρεμία —ήμουν γεμάτη τύψεις. Δεν έχω ιδέα πόσες φορές προσευχήθηκα, πόσα δάκρυα έριξα. Είτε ο Θεός με εγκατέλειπε είτε όχι, ήμουν έτοιμη να ξεπληρώσω το χρέος μου, και ήξερα ότι, όπως κι αν μου φερόταν, ό,τι κι αν έκανε, θα ήταν δίκαιο. Δεν θα παραπονιόμουν, ακόμα κι αν με έστελνε στην κόλαση, επειδή είχα κάνει κάτι τόσο προσβλητικό και επιζήμιο για τον Θεό. Ήμουν πιστή όλα αυτά τα χρόνια, Είχα κάνει κάποιες θυσίες και ήθελα να επιδιώξω τη σωτηρία, μα δεν είχα φανταστεί ότι εν όψει των συλλήψεων και των διωγμών του Κομμουνιστικού Κόμματος, θα ήμουν άπληστη για τη ζωή, θα εγκατέλειπα το καθήκον μου και θα πρόδιδα τον Θεό. Η σκέψη αυτή μου έφερε πραγματική δυστυχία και απογοήτευση. Δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω. Ήμουν γεμάτη τύψεις κι ενοχές. Αν δεν είχα επιμείνει να εγκαταλείψω την περιοχή, και συνέχιζα να κάνω το καθήκον μου όταν χρειαζόταν, αντιμετωπίζοντας μαζί με τους άλλους τα επακόλουθα, θα ήταν πολύ καλύτερα. Τότε δεν θα ζούσα σε τέτοια δυστυχία και απόγνωση. Δεν ήθελα να εξελιχθούν έτσι τα πράγματα! Μα πλέον ήταν πολύ αργά, ό,τι κι αν συνέβαινε. Όπως έστρωσα, έπρεπε να κοιμηθώ. Μίσησα τον εαυτό μου που ήθελα να σώσω το τομάρι μου, που ήμουν εγωίστρια. Κάποια σαν εμένα δεν άξιζε την ανοχή και το έλεος του Θεού. Θεώρησα πως εφόσον η εκκλησία δεν με είχε αποβάλει, έπρεπε να υπηρετήσω όσο καλύτερα μπορούσα για να επανορθώσω.

Στο μετέπειτα καθήκον μου, πήγαινα όπου κανόνιζαν οι επικεφαλής να πάω. Αν μου έλεγαν να πάω για υποστήριξη σε εκκλησίες που είχαν κινδύνους, πήγαινα, και λίγο καιρό μετά είχα κάποια αποτελέσματα. Μα δεν ήθελα να αναφέρω το θέμα ποτέ ξανά. Ήθελα να προστατεύσω τον εαυτό μου από αυτό, να το ξεχάσω. Ωστόσο, δεν μπορούσα να το κάνω αυτό. Ένιωθα ότι είχε χαραχτεί στην καρδιά μου και δεν έλεγε να φύγει. Όταν το σκεφτόμουν, πονούσα και ένιωθα μεγάλες ενοχές. Διάβασα στα λόγια του Θεού κάτι που έριξε φως στην κατάστασή μου. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Για την ασφάλειά τους και για να αποφύγουν τη σύλληψη, να ξεφύγουν από κάθε καταπίεση και να τοποθετηθούν σε ασφαλές περιβάλλον, οι αντίχριστοι συχνά εκλιπαρούν και προσεύχονται για την ασφάλειά τους. Μόνο όταν πρόκειται για τη δική τους ασφάλεια στηρίζονται πραγματικά στον Θεό και προσφέρουν τον εαυτό τους σε Αυτόν. Όταν πρόκειται γι’ αυτό, έχουν πραγματική πίστη και η εξάρτησή τους από τον Θεό είναι πραγματική. Το μόνο που κάνουν είναι να προσεύχονται στον Θεό ζητώντας Του να διαφυλάξει την ασφάλειά τους, χωρίς να σκέφτονται καθόλου το έργο της εκκλησίας ή το καθήκον τους. Στο έργο τους, η αρχή που τους καθοδηγεί είναι η προσωπική ασφάλεια. Όποιο μέρος είναι ασφαλές, εκεί θα κάνουν κάποιο έργο, και, μάλιστα, θα είναι δραστήριοι και θετικοί στο έργο τους, επιδεικνύοντας το μεγάλο “αίσθημα ευθύνης” τους και την “αφοσίωσή” τους. Αν κάποιο έργο ενέχει κινδύνους και είναι πιθανό να πάει στραβά, άρα να εντοπιστεί ο εκτελεστής του από τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα, βρίσκουν δικαιολογίες και το πασάρουν σε κάποιον άλλον, και βρίσκουν ευκαιρία να το αποφύγουν. Αμέσως μόλις υπάρξει κίνδυνος, ή έστω υποψία κινδύνου, σκέφτονται τρόπους για να απαλλαγούν και να εγκαταλείψουν το καθήκον τους, αδιαφορώντας για τους αδελφούς και τις αδελφές. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να ξεφύγουν οι ίδιοι από τον κίνδυνο. Μπορεί να είναι ήδη προετοιμασμένοι κατά βάθος. Αμέσως μόλις εμφανιστεί ο κίνδυνος, εγκαταλείπουν αμέσως το έργο που κάνουν, χωρίς να ενδιαφέρονται για το πώς θα πάει το έργο της εκκλησίας, για τις απώλειες που μπορεί να υποστούν τα συμφέροντα του οίκου του Θεού ή για την ασφάλεια των αδελφών. Αυτό που έχει σημασία γι’ αυτούς είναι η διαφυγή. Έχουν μάλιστα έναν “άσσο στο μανίκι τους”, ένα σχέδιο για να προστατευτούν: Αμέσως μόλις βρεθούν σε κίνδυνο ή συλληφθούν, λένε ό,τι ξέρουν, απαλλάσσοντας τον εαυτό τους και αποποιούμενοι κάθε ευθύνη για να διατηρήσουν την ασφάλειά τους. Αυτό το σχέδιο έχουν σε ετοιμότητα. Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι πρόθυμοι να υποστούν διώξεις επειδή πιστεύουν στον Θεό· φοβούνται μήπως συλληφθούν, βασανιστούν και καταδικαστούν. Είναι γεγονός ότι έχουν υποκύψει από καιρό στον Σατανά. Φοβούνται υπερβολικά τη δύναμη του σατανικού καθεστώτος και ακόμη περισσότερο φοβούνται ότι θα τους συμβούν πράγματα όπως βασανιστήρια και σκληρές ανακρίσεις. Οι αντίχριστοι, λοιπόν, αν όλα είναι ομαλά και δεν υπάρχει καμία απειλή για την ασφάλειά τους ή κάποιο θέμα με αυτήν, και δεν ενδέχεται να υπάρξει κανένας κίνδυνος, μπορούν να προσφέρουν τον ζήλο και την “αφοσίωσή” τους, ακόμη και την περιουσία τους. Αν όμως οι συνθήκες είναι άσχημες και ενδέχεται να συλληφθούν ανά πάσα στιγμή επειδή πιστεύουν στον Θεό και εκτελούν το καθήκον τους, και αν η πίστη τους στον Θεό μπορεί να τους οδηγήσει στην απόλυση από την επίσημη θέση τους ή στο να τους εγκαταλείψουν οι κοντινοί τους άνθρωποι, τότε θα είναι εξαιρετικά προσεκτικοί· ούτε θα κηρύττουν το ευαγγέλιο και θα μαρτυρούν για τον Θεό ούτε θα εκτελούν το καθήκον τους. Όταν υπάρχει ένα μικρό ίχνος προβλήματος, δειλιάζουν· όταν υπάρχει ένα μικρό ίχνος προβλήματος, επιθυμούν να επιστρέψουν αμέσως στην εκκλησία τα βιβλία τους με τα λόγια του Θεού και οτιδήποτε σχετίζεται με την πίστη στον Θεό, προκειμένου να παραμείνουν ασφαλείς και αλώβητοι. Δεν είναι ένα τέτοιο άτομο επικίνδυνο; Αν συλληφθεί, δεν θα γίνει Ιούδας; Ένας αντίχριστος είναι τόσο επικίνδυνος, που ανά πάσα στιγμή μπορεί να γίνει Ιούδας· υπάρχει πάντα η πιθανότητα να γυρίσει την πλάτη του στον Θεό. Επιπλέον, είναι εγωιστής και κακός σε ακραίο βαθμό. Αυτό καθορίζεται από τη φύση και ουσία ενός αντίχριστου» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο (Μέρος δεύτερο)]. «Οι αντίχριστοι είναι άκρως εγωιστικοί και μοχθηροί. Δεν έχουν αληθινή πίστη για τον Θεό, πόσο μάλλον αφοσίωση προς τον Θεό· όταν έρχονται αντιμέτωποι μ’ ένα ζήτημα, προστατεύουν και προφυλάσσουν μόνο τον εαυτό τους. Γι’ αυτούς, τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από τη δική τους ασφάλεια. Δεν τους νοιάζει πόση βλάβη προκαλείται στο έργο της εκκλησίας —εφόσον είναι ακόμα ζωντανοί και δεν έχουν συλληφθεί, αυτό είναι το μόνο που έχει σημασία. Αυτοί οι άνθρωποι είναι εξαιρετικά εγωιστές, δεν σκέφτονται καθόλου τους αδελφούς και τις αδελφές ή το έργο της εκκλησίας, σκέφτονται μόνο τη δική τους ασφάλεια. Είναι αντίχριστοι» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο (Μέρος δεύτερο)]. Η κρίση και η αποκάλυψη του Θεού έφτασαν κατευθείαν στην καρδιά μου. Δεν είχα πού να κρυφτώ —δεν μπορούσα να ξεφύγω. Ήθελα απλώς να προστατεύσω τον εαυτό μου όταν βρισκόμουν αντιμέτωπη με τον κίνδυνο, χωρίς να σκεφτώ το έργο της εκκλησίας ή τις ζωές των αδελφών. Ήμουν εγωίστρια και ποταπή. Όταν έφτασα για πρώτη φορά στη Σιντζιάνγκ, είδα ότι το περιβάλλον ήταν παντού τρομερό. Κινδύνευα σε κάθε ευκαιρία να συλληφθώ ή να χάσω τη ζωή μου. Μετάνιωσα που πήγα εκεί για καθήκον. Όταν έμαθα ότι υπήρχε κάποιος μοχθηρός που διατάρασσε την εκκλησία κι έπρεπε να αντιμετωπιστεί, βρήκα δικαιολογίες για να μην πάω, φοβούμενη τη σύλληψη και τα βασανιστήρια. Τελικά πήγα διστακτικά, μα αφού σκεφτόμουν μόνο την ασφάλειά μου, έφυγα πολύ νωρίς, πριν επιλυθεί η κατάσταση. Γνώριζα καλά ότι υπήρχαν σοβαρά προβλήματα σ’ εκείνη την εκκλησία και έπρεπε να πάω, μα ήθελα να σώσω το τομάρι μου. Χρησιμοποίησα τη θέση μου για να δώσω εντολές αντί να κάνω αληθινό έργο, πιέζοντας άλλους αδελφούς και αδελφές να ασχοληθούν, ενώ εγώ κρύφτηκα με ασφάλεια, μια συμπεριφορά ατιμωτική, κι έτσι δεν επιλύθηκαν για μήνες τα ζητήματα εκείνης της εκκλησίας. Βρήκα ακόμη και μια δήθεν λογική δικαιολογία, ότι ως επικεφαλής, έπρεπε να είμαι ασφαλής για να κάνω το έργο μου, μα στην πραγματικότητα, ήταν δικαιολογία για να ξεφύγω τον κίνδυνο. Και όταν η Ζονγκ Ζιν συνελήφθη και ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου, πάλι σκέφτηκα την ασφάλειά μου, φοβήθηκα μήπως με συλλάβουν και με βασανίσουν μέχρι θανάτου. Ήθελα να βρω ευκαιρία να εγκαταλείψω το καθήκον μου και να φύγω από εκεί. Αφού απολύθηκα, δεν ήθελα να βοηθήσω στα επακόλουθα και επέστρεψα στη γενέτειρά μου. Οι αδελφοί και οι αδελφές δεν με επέπληξαν, αλλά μέσα μου ένιωσα την εγκατάλειψη, την αηδία και την καταδίκη του Θεού. Μετάνιωσα περισσότερο για το ότι η εκκλησία με έκανε επικεφαλής και μου εμπιστεύθηκε τόσους αδελφούς και αδελφές, μα στα δύσκολα το έβαλα στα πόδια, ανεξάρτητα από το αν οι άλλοι θα ζούσαν ή θα πέθαιναν, χωρίς να σκεφτώ πώς θα παρεμποδιζόταν το έργο της εκκλησίας. Έγινα λιποτάκτισσα, προδότρια, άπληστη για τη ζωή, και περίγελος του Σατανά. Ακόμη περισσότερο, αυτό έγινε αιώνια πληγή στην καρδιά μου. Όπως έδειξαν τα γεγονότα, είδα ότι ήμουν δειλή και ζούσα εγωιστικά, χωρίς ανθρώπινη φύση. Τα λόγια του Θεού πέτυχαν διάνα, αποκαλύπτοντας τα ποταπά, υστερόβουλα κίνητρά μου. Δεν μπορούσα να συνεχίσω να αποφεύγω την πραγματικότητα. Τότε κατάλαβα τη βαθιά αμαρτία μου να προδώσω τον Θεό κι ότι δεν άξιζα τη σωτηρία Του. Ο Θεός ενσαρκώθηκε δύο φορές για να σώσει την ανθρωπότητα, έδωσε τα πάντα. Πριν δύο χιλιάδες χρόνια, ο Κύριος Ιησούς σταυρώθηκε για τη λύτρωση της ανθρωπότητας, δίνοντας και την τελευταία ρανίδα του αίματός Του. Τώρα, στις έσχατες ημέρες, ο Θεός ενσαρκώθηκε ξανά για να μας σώσει, θέτοντας τη ζωή Του σε κίνδυνο στο άνδρο του μεγάλου κόκκινου δράκου, καταδιωκόμενος συνεχώς από το Κομμουνιστικό Κόμμα. Μα ο Θεός δεν παραιτήθηκε ποτέ από τη σωτηρία της ανθρωπότητας. Συνέχισε να εκφράζει αλήθειες για να μας ποτίζει και να μας προμηθεύει. Έχει δώσει τα πάντα για τον άνθρωπο —η αγάπη Του για μας είναι αληθινή, ανιδιοτελής. Μα εγώ ήμουν απίστευτα εγωίστρια και ποταπή. Προστάτευα μόνο τον εαυτό μου, αδιαφορώντας για το έργο της εκκλησίας. Είχα τόσο χρέος στον Θεό και δεν άξιζα να ζήσω ενώπιόν Του. Ήθελα μόνο να προσφέρω υπηρεσία στον Θεό, μήπως απαλύνω λίγο την αμαρτωλή φύση μου.

Τον Δεκέμβριο του 2021, εκλέχτηκα και πάλι επικεφαλής της εκκλησίας. Μα σκεπτόμενη ότι είχα προδώσει τον Θεό και δεν άξιζα να είμαι επικεφαλής, είπα δακρυσμένη σ’ έναν επικεφαλής για την παλαιότερη λιποταξία μου. Ο επικεφαλής είπε: «Έχουν περάσει χρόνια και είσαι ακόμα κολλημένη στην αρνητικότητα και την παρανόηση. Αυτό σε δυσκολεύει να κερδίσεις το έργο του Αγίου Πνεύματος». Σκεφτόμουν επίσης ότι είχαν περάσει αρκετά χρόνια, οπότε γιατί με επηρέαζε ακόμα η παράβασή μου και η παρανόηση του Θεού; Πώς έπρεπε να επιλύσω την κατάστασή μου; Έπειτα, προσπάθησα να προσευχηθώ και να αναζητήσω. Διάβασα αυτό στα λόγια του Θεού: «Ακόμα και όταν υπάρχουν στιγμές που αισθάνεσαι ότι ο Θεός σε έχει εγκαταλείψει και έχεις βυθιστεί στο σκοτάδι, μη φοβάσαι: Εφόσον είσαι ακόμα ζωντανός και όχι στην κόλαση, έχεις ακόμα μια ευκαιρία. Αν είσαι όμως σαν τον Παύλο, ο οποίος τελικά μαρτύρησε ότι εις αυτόν το ζην είναι ο Χριστός, τότε όλα έχουν τελειώσει για σένα. Αν μπορείς να αφυπνιστείς, έχεις ακόμη μια ευκαιρία. Ποια είναι η ευκαιρία που έχεις; Είσαι σε θέση να προσέλθεις ενώπιον του Θεού, μπορείς ακόμα να προσευχηθείς στον Θεό και να αναζητήσεις απαντήσεις από Αυτόν, λέγοντας: “Θεέ μου! Σε παρακαλώ, διαφώτισέ με ώστε να κατανοήσω αυτήν την πτυχή του μονοπατιού της άσκησης και αυτήν την πτυχή της αλήθειας”. Εφόσον είσαι ένας από τους ακόλουθους του Θεού, έχεις ελπίδα σωτηρίας και θα τα καταφέρεις μέχρι τέλους. Είναι αρκετά σαφή αυτά τα λόγια; Υπάρχει περίπτωση να είστε ακόμα αρνητικοί; (Όχι.) Όταν οι άνθρωποι κατανοούν το θέλημα του Θεού, το μονοπάτι τους είναι ευρύ. Αν δεν κατανοούν το θέλημά Του, είναι στενό, υπάρχει σκοτάδι στην καρδιά τους και δεν έχουν μονοπάτι να βαδίσουν. Αυτοί που δεν κατανοούν την αλήθεια είναι ως εξής: Είναι στενόμυαλοι, διυλίζουν μονίμως τον κώνωπα και διαρκώς παραπονιούνται για τον Θεό και Τον παρερμηνεύουν —με αποτέλεσμα όσο περισσότερο περπατούν, τόσο περισσότερο να εξαφανίζεται το μονοπάτι τους. Στην πραγματικότητα, οι άνθρωποι δεν κατανοούν τον Θεό. Αν ο Θεός φερόταν στους ανθρώπους όπως στη φαντασία τους, η ανθρώπινη φυλή θα είχε καταστραφεί προ πολλού» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Πώς να αναγνωρίσει κανείς τη φύση και την ουσία του Παύλου). «Δεν θέλω να δω κανέναν να νιώθει λες και ο Θεός τον έχει αφήσει έξω στην παγωνιά, ότι ο Θεός τον έχει εγκαταλείψει ή του έχει γυρίσει την πλάτη. Το μόνο που θέλω να βλέπω είναι τους πάντες στον δρόμο της επιδίωξης της αλήθειας και της κατανόησης του Θεού, βαδίζοντας με τόλμη προς τα εμπρός με ακλόνητη αποφασιστικότητα, χωρίς αμφιβολίες ή τροχοπέδη. Όσα λάθη κι αν έχεις κάνει, όσο κι αν έχεις ξεστρατίσει ή όσο σοβαρά κι αν έχεις υποπέσει σε παραβάσεις, μην αφήνεις αυτά να σου γίνει τροχοπέδες ή πρόσθετα βάρη που θα πρέπει να κουβαλάς μαζί σου στην αναζήτηση της κατανόησης του Θεού. Συνέχισε να βαδίζεις προς τα εμπρός. Κάθε στιγμή, ο Θεός κρατά τη σωτηρία του ανθρώπου στην καρδιά Του· αυτό δεν αλλάζει ποτέ. Αυτό είναι το πιο πολύτιμο κομμάτι της ουσίας του Θεού» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός ΣΤ΄). «Ο Θεός θύμωσε με τους κατοίκους της Νινευή επειδή οι κακές τους πράξεις είχαν έλθει ενώπιον του βλέμματός Του· τη δεδομένη στιγμή, ο θυμός Του πήγαζε από την ουσία Του. Εντούτοις, όταν η οργή του Θεού διαλύθηκε, χαρίζοντας για άλλη μια φορά την ανεκτικότητά Του στον λαό της Νινευή, όλα όσα αποκάλυψε αποτελούσαν και πάλι τη δική Του ουσία. Το σύνολο της μεταβολής αυτής οφειλόταν σε μια αλλαγή στη στάση του ανθρώπου απέναντι στον Θεό. Κατά τη διάρκεια ολόκληρης αυτής της χρονικής περιόδου, η απρόσβλητη διάθεση του Θεού δεν άλλαξε, η ανεκτική ουσία του Θεού δεν άλλαξε, αλλά ούτε και η στοργική και ελεήμων ουσία Του. Όταν οι άνθρωποι διαπράττουν κακές πράξεις και υβρίζουν τον Θεό, Εκείνος επιφέρει σε αυτούς τον θυμό Του. Όταν οι άνθρωποι μετανοούν πραγματικά, η γνώμη του Θεού αλλάζει, και ο θυμός Του παύει. Όταν οι άνθρωποι συνεχίζουν πεισματικά να εναντιώνονται στον Θεό, η οργή Του είναι ακατάπαυστη· λίγο-λίγο, η οργή Του θα πέσει πάνω τους ώσπου να καταστραφούν. Τούτη είναι η ουσία της διάθεσης του Θεού. Ανεξάρτητα από το αν ο Θεός εκφράζει οργή ή έλεος και στοργικότητα, η διαγωγή, συμπεριφορά και στάση προς τον Θεό του ανθρώπου βαθιά μέσα του υπαγορεύουν αυτό που δηλώνεται μέσα από την αποκάλυψη της διάθεσης του Θεού» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Β΄). Συγκινήθηκα και αισθάνθηκα ενοχές όταν διάβασα αυτά τα λόγια του Θεού. Συνειδητοποίησα ότι όλα αυτά τα χρόνια είχα παρανοήσει τον Θεό. Θέλει να σώσει την ανθρωπότητα στον μέγιστο δυνατό βαθμό. Δεν θα εγκατέλειπε κάποιον εξαιτίας μιας στιγμιαίας παράβασης, δίνει σε όλους άφθονες ευκαιρίες για μετάνοια. Ακριβώς όπως ο λαός της Νινευή. Είπε ότι θα τους καταστρέψει μόνο επειδή έπρατταν το κακό, Του εναντιώνονταν και Τον προσέβαλαν. Μα πριν καταστρέψει τη Νινευή, έβαλε τον Ιωνά να μοιραστεί τον λόγο Του, ως τελευταία ευκαιρία να μετανοήσουν. Όταν μετανόησαν πραγματικά, απέσυρε την οργή Του κάνοντάς την ανοχή και έλεος, συγχωρώντας τις κακές πράξεις τους. Εκεί διέκρινα τη μεγάλη αγάπη και το έλεος του Θεού για τους ανθρώπους. Η βαθιά οργή και το γενναιόδωρο έλεος του Θεού έχουν αρχές, και αλλάζουν με βάση τη στάση των ανθρώπων απέναντί Του. Αν και τα λόγια του Θεού για την κρίση και την αποκάλυψη είναι σκληρά, ακόμη και καταδικαστικά, είναι απλώς αντιπαράθεση λόγων, όχι πραγματικά γεγονότα. Το θέλημα του Θεού ήταν να κατανοήσω τη δίκαιη, απρόσβλητη διάθεσή Του, να έχω μια καρδιά που Τον σέβεται και να μετανοήσω ενώπιόν Του, ώστε ανά πάσα στιγμή να μπορώ να κάνω ένα καθήκον με αφοσίωση. Τότε συνειδητοποίησα ότι ήμουν πεισματάρα και επαναστατική. Είχα παρανοήσει τον Θεό για χρόνια, οριοθετούσα τον εαυτό μου με βάση αντιλήψεις, παγιδεύοντας τον σε αδιέξοδο. Μα ο Θεός δεν είχε παραιτηθεί από τη σωτηρία μου. Εγώ παρανοούσα την πρόθεση του Θεού να με σώσει. Αυτό μου θυμίζει κάτι που είπε ο Θεός: «Δεν σπανίζει το έλεος και η ανεκτικότητα του Θεού, όμως σπανίζει η αληθινή μετάνοια του ανθρώπου» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Β΄). Αν και ο Θεός έχει την οργή, την κρίση και τις αποκαλύψεις Του για μας, μας καταδικάζει και μας καταριέται, είναι γεμάτος αγάπη και έλεος. Αν δεν καταλάβουμε τη δίκαιη διάθεσή Του, Τον παρεξηγούμε. Ένιωσα τύψεις μόλις κατάλαβα την επιθυμία του Θεού να σώσει την ανθρωπότητα. Δεν ήθελα να συνεχίσω να τρέχω μακριά από την παλιά παράβαση ή να συνεχίσω να παρανοώ τον Θεό και να φυλάγομαι απ’ Αυτόν. Ήμουν έτοιμη να μετανοήσω. Ήθελα να χρησιμοποιήσω το μάθημα αυτό ως προειδοποίηση. Ήμουν εγωίστρια, άθλια και άπληστη για τη ζωή. Μπροστά στον κίνδυνο, λιποτάκτησα, αδιαφορώντας για το έργο της εκκλησίας. Είδα ότι το αδύναμο σημείο μου ήταν ο φόβος για τον θάνατο. Έπρεπε το λύσω με την αλήθεια, για να απομακρυνθώ από αυτό.

Διάβασα αυτά τα λόγια του Θεού: «Από την οπτική των ανθρώπινων αντιλήψεων, αν πλήρωσαν τόσο μεγάλο τίμημα για να διαδώσουν το έργο του Θεού, θα έπρεπε τουλάχιστον να είχαν λάβει έναν καλό θάνατο. Αλλά αυτοί οι άνθρωποι βασανίστηκαν μέχρι θανάτου πριν την ώρα τους. Αυτό δεν συνάδει με τις ανθρώπινες αντιλήψεις, αλλά ο Θεός έκανε ακριβώς αυτό —ο Θεός επέτρεψε να συμβεί. Ποια αλήθεια μπορεί να αναζητήσει κανείς στο γεγονός ότι ο Θεός επέτρεψε να συμβεί αυτό; Το ότι ο Θεός τούς επέτρεψε να πεθάνουν με αυτόν τον τρόπο ήταν η κατάρα και η καταδίκη Του ή ήταν το σχέδιό Του και η ευλογία Του; Δεν ήταν τίποτα από τα δύο. Τι ήταν; Οι άνθρωποι τώρα αναλογίζονται τον θάνατό τους με πολλή θλίψη, αλλά έτσι ήταν τα πράγματα. Εκείνοι που πίστεψαν στον Θεό πέθαναν με αυτόν τον τρόπο, και αυτό προκαλεί πόνο στην καρδιά των ανθρώπων. Πώς μπορεί να εξηγηθεί αυτό; Όταν θίγουμε αυτό το θέμα, βάζετε τον εαυτό σας στη θέση τους· θλίβεται τότε η καρδιά σας και αισθάνεστε έναν κρυφό πόνο; Σκέφτεστε: “Αυτοί οι άνθρωποι έκαναν το καθήκον τους για να διαδώσουν το ευαγγέλιο του Θεού και θα έπρεπε να θεωρούνται καλοί άνθρωποι, οπότε πώς μπόρεσαν να φτάσουν σε ένα τέτοιο τέλος, ένα τέτοιο αποτέλεσμα;” Στην πραγματικότητα, έτσι πέθαναν και απεβίωσαν τα σώματά τους· αυτός ήταν ο τρόπος αναχώρησής τους από τον ανθρώπινο κόσμο, όμως αυτό δεν σήμαινε ότι το αποτέλεσμά τους ήταν το ίδιο. Ανεξάρτητα από τα μέσα ή τον τρόπο του θανάτου και της αναχώρησής τους, ο Θεός δεν είχε ορίσει έτσι το τελικό αποτέλεσμα αυτών των ζωών, αυτών των δημιουργημένων όντων. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να δεις καθαρά. Αντιθέτως, χρησιμοποίησαν αυτά ακριβώς τα μέσα για να καταδικάσουν αυτόν τον κόσμο και να καταθέσουν μαρτυρία για τις πράξεις του Θεού. Αυτά τα δημιουργημένα όντα χρησιμοποίησαν τη ζωή τους που είναι πολυτιμότατη —χρησιμοποίησαν την τελευταία στιγμή της ζωής τους για να μαρτυρήσουν για τα έργα του Θεού, να μαρτυρήσουν για τη μεγάλη δύναμη του Θεού και να δηλώσουν στον Σατανά και στον κόσμο ότι τα έργα του Θεού είναι σωστά, ότι ο Κύριος Ιησούς είναι ο Θεός, ότι είναι ο Κύριος και ότι είναι η ενσάρκωση του Θεού· ακόμη και μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής τους, δεν αρνήθηκαν ποτέ το όνομα του Κυρίου Ιησού. Αυτό δεν ήταν μια μορφή κρίσης πάνω σ’ αυτόν τον κόσμο; Χρησιμοποίησαν τη ζωή τους για να διακηρύξουν στον κόσμο, να επιβεβαιώσουν στα ανθρώπινα όντα ότι ο Κύριος Ιησούς είναι ο Κύριος, ότι ο Κύριος Ιησούς είναι ο Χριστός, ότι είναι η ενσάρκωση του Θεού, ότι το έργο της λύτρωσης που επιτέλεσε για όλη την ανθρωπότητα επιτρέπει στην ανθρωπότητα να ζήσει —αυτό το γεγονός είναι για πάντα αναλλοίωτο. Σε ποιον βαθμό εκτέλεσαν το καθήκον τους; Το εκτέλεσαν στον απόλυτο βαθμό; Πώς εκδηλώθηκε στον απόλυτο βαθμό του; (Πρόσφεραν τη ζωή τους.) Σωστά, πλήρωσαν το τίμημα με τη ζωή τους. Η οικογένεια, τα πλούτη και τα υλικά πράγματα αυτής της ζωής είναι όλα εξωτερικά πράγματα· το μοναδικό πράγμα που είναι εσωτερικό για κάποιον είναι η ζωή. Για κάθε ζωντανό άνθρωπο, η ζωή είναι αυτό που αξίζει περισσότερο απ’ όλα να λατρεύεται, το πολυτιμότερο πράγμα και, όπως φαίνεται, αυτοί οι άνθρωποι ήταν σε θέση να προσφέρουν ως επιβεβαίωση και μαρτυρία για την αγάπη του Θεού για την ανθρωπότητα το πολυτιμότερο από τα υπάρχοντά τους, τη ζωή. Μέχρι και την ημέρα που πέθαναν δεν απαρνήθηκαν το όνομα του Θεού ούτε το έργο Του, και χρησιμοποίησαν την τελευταία τους στιγμή στη ζωή για να γίνουν μάρτυρες της ύπαρξης αυτού του γεγονότος —δεν είναι αυτή η ύψιστη μορφή μαρτυρίας; Αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος να κάνει κανείς το καθήκον του· αυτό σημαίνει να εκπληρώνει κανείς την υποχρέωσή του. Όταν ο Σατανάς τους απείλησε και τους τρομοκράτησε, και τελικά όταν τους έκανε μέχρι και να πληρώσουν το τίμημα με τη ζωή τους, εκείνοι δεν αποποιήθηκαν την ευθύνη τους. Αυτό σημαίνει να εκπληρώνει κανείς το καθήκον του στον μέγιστο βαθμό. Τι εννοώ με αυτό; Εννοώ, μήπως, πως θα σας κάνω να χρησιμοποιήσετε την ίδια μέθοδο για να καταθέσετε μαρτυρία για τον Θεό και να διαδώσετε το ευαγγέλιο; Δεν χρειάζεται απαραίτητα να το κάνεις αυτό, μα πρέπει να καταλάβεις πως αυτό αποτελεί δική σου ευθύνη, πως αν ο Θεός χρειαστεί κάτι τέτοιο από εσένα, θα πρέπει να το αποδεχθείς σαν μια ηθική υποχρέωση» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η διάδοση του ευαγγελίου είναι το καθήκον στο οποίο όλοι οι πιστοί δεσμεύονται ηθικά). Ντράπηκα μόλις διάβασα τα λόγια του Θεού. Οι άγιοι ανά τους αιώνες έχουν δώσει τη ζωή τους, το αίμα τους για να διαδώσουν το ευαγγέλιο. Αμέτρητοι μαρτύρησαν για τον Θεό. Κάποιοι λιθοβολήθηκαν ή τους έσυραν άλογα μέχρι θανάτου. Κάποιοι μπήκαν σε τηγάνια, κάποιοι σταυρώθηκαν. Και τόσοι ιεραπόστολοι γνώριζαν ότι ερχόμενοι στην Κίνα κινδύνευαν να σκοτωθούν, μα ρίσκαραν για να μοιραστούν το ευαγγέλιο του Θεού. Και τώρα, πολλοί πιστοί έχουν βασανιστεί μέχρι θανάτου από το Κόμμα επειδή διέδωσαν το ευαγγέλιο, θυσιάζοντας τη ζωή τους για να δώσουν ηχηρή μαρτυρία για τον Θεό. Ο διωγμός τους ήταν για τη δικαιοσύνη, οι θάνατοί τους έχουν νόημα και εγκρίνονται από τον Θεό. Πριν δεν τα έβλεπα αυτά· προσπαθούσα απεγνωσμένα να μείνω ζωντανή. Πίστευα ότι όλα θα τελείωναν όταν θα πέθαινα, έτσι, με την τρελή δίωξη του Κόμματος, εγκατέλειψα το καθήκον μου και έζησα ατιμωτικά. Αυτό είναι μόνιμη ρετσινιά και μια σοβαρή παράβαση. Όταν είχα μόλις αντιμετωπίσει τρομερές καταστάσεις, χωρίς να συλληφθώ, πρόδωσα τον Θεό γιατί φοβόμουν να πεθάνω. Δεν είχα κατανοήσει την παντοδύναμη κυριαρχία Του. Όσα πρέπει να αντιμετωπίσουμε και να υποφέρουμε τα ορίζει ο Θεός. Δεν μπορούμε να τα αποφύγουμε. Είμαι ευγνώμων για τη διαφώτιση και την καθοδήγηση του Θεού, που με βοήθησε να αλλάξω τις λάθος προοπτικές μου και να προσεγγίσω σωστά τον θάνατο. Αυτή η σκέψη μού έδωσε περισσότερη πίστη. Κατόπιν, ό,τι κι αν αντιμετώπιζα, ήμουν έτοιμη να στηριχθώ στον Θεό και να μαρτυρήσω, δεν θα εγκατέλειπα το καθήκον, δεν θα Τον πρόδιδα.

Στις 6 Ιουλίου 2022, η συνεργάτιδά μου μου είπε νευρικά: «Κάτι συνέβη. Τρεις επικεφαλής συνελήφθησαν». Μόλις μου το είπε, ταράχτηκα πολύ. Είχαν έρθει σε επαφή με πολλούς ανθρώπους και νοικοκυριά, και ένας από αυτούς είχε έρθει σε επαφή μαζί μας λίγες μέρες νωρίτερα. Έπρεπε να τακτοποιήσουμε τα επακόλουθα για να μην έχουμε μεγαλύτερες απώλειες. Μα ακόμα φοβόμουν και δείλιαζα. Αν η αστυνομία παρακολουθούσε αυτούς τους αδελφούς και αδελφές, θα μπορούσα να πέσω στα δίχτυα τους αν είχα επαφή μαζί τους. Μα τότε σκέφτηκα το οδυνηρό μάθημα που είχα πάρει όταν λιποτάκτησα, που πρόδωσα τον Θεό και πρόσβαλα τη διάθεσή Του. Ήταν ένας πόνος που δεν θα ξεχνούσα ποτέ και δεν ήθελα να επαναλάβω το λάθος μου. Έτσι, προσευχήθηκα στον Θεό, «Θεέ μου, φοβάμαι λίγο γι’ αυτό που αντιμετωπίζω σήμερα, μα τώρα θέλω να μείνω πιστή στο καθήκον μου και να μην το σκάσω. Δώσε μου πίστη και δύναμη».

Ειδοποίησα τους αδελφούς και τις αδελφές να προσέχουν και πήγα τα βιβλία με τα λόγια του Θεού σε ασφαλή μέρη. Τότε σκέφτηκα ότι ούτε το σπίτι μου ήταν ασφαλές, και έτσι ήθελα να πάω να πω στην πεθερά μου και να τη στείλω να νοικιάσει ένα δωμάτιο. Μόλις πλησίασα στην είσοδο είδα δύο νεαρούς άνδρες που φορούσαν μαύρα. Δεν τόλμησα να μπω μέσα, πήγα στο σπίτι ενός συγγενή για να μάθω τι συμβαίνει. Έμαθα ότι η πεθερά μου είχε ήδη συλληφθεί, και οι μαυροφορεμένοι άνδρες ήταν αστυνομικοί. Αργότερα, έμαθα ότι μια αδελφή που είχε βγει για να πει σε αδελφούς και αδελφές να φύγουν δεν είχε επιστρέψει· πιθανότατα είχε συλληφθεί κι αυτή. Οι συνθήκες δεν μου επέτρεψαν να το σκεφτώ πολύ. Έτρεξα να ασχοληθώ με άλλες εργασίες με τη συνεργάτιδά μου. Αργότερα έμαθα ότι επρόκειτο για μια συντονισμένη επιχείρηση από το Κομμουνιστικό Κόμμα, και 27 άτομα είχαν συλληφθεί τη νύχτα μεταξύ 5 και 6 του μήνα. Απέναντι σε μια τέτοια κατάσταση, ήξερα ότι ο Θεός μού έδινε την ευκαιρία να κάνω διαφορετική επιλογή. Παλιά, είχα λιποτακτήσει, προδίδοντας τον Θεό. Δεν γινόταν να Τον απογοητεύσω ξανά· έπρεπε να στηριχθώ στον Θεό και να συνεργαστώ με τους άλλους για να κάνω το καθήκον μου. Ένιωσα πιο ήρεμη και γαλήνια όταν το σκέφτηκα έτσι.

Όταν ξαναμιλήσω για την παράβασή μου, μπορώ να αντιμετωπίσω και να αναγνωρίσω ότι είμαι άπληστη για τη ζωή, εγωίστρια και ποταπή, μα δεν θέλω να είμαι πια τέτοιος άνθρωπος. Θέλω αυτή η παράβαση να λειτουργήσει σαν καμπανάκι, να μου θυμίζει να μην επαναλάβω το ίδιο λάθος. Αυτή η αποτυχία με κάνει να σιχαίνομαι τη διεφθαρμένη διάθεση μέσα μου, και να μη θέλω να ζω πια τόσο εγωιστικά. Πλέον, όταν βλέπω αδελφούς και αδελφές σε παρόμοια κατάσταση, τους συναναστρέφομαι για να κατανοήσουν τη δίκαιη, απρόσβλητη διάθεση του Θεού και να λάβουν προειδοποίηση. Αυτή η παράβαση είναι χαραγμένη στην καρδιά μου και είναι πολύ οδυνηρή, μα έχει γίνει πολύτιμη εμπειρία στη ζωή μου. Δόξα τω Θεώ!