Από τον Σου Ζιγκάνγκ, δήμος Τιανζίν

Στο παρελθόν, ήμουν βαθιά επηρεασμένος από τις παραδοσιακές αξίες της Κίνας και είχα βάλει σκοπό της ζωής μου το να αγοράσω ακίνητη περιουσία για τα παιδιά και τα εγγόνια μου. Για να το επιτύχω αυτό, αφοσιώθηκα στο να μάθω για την τεχνολογία επισκευής αυτοκινήτων. Άνοιξα, επίσης, ένα συνεργείο αυτοκινήτων και η δουλειά πήγαινε πολύ καλά. Εκείνη την περίοδο της ζωής μου πίστευα ότι ήλεγχα τη μοίρα μου, έτσι όταν η κουνιάδα μου κήρυξε σ’ εμένα το ευαγγέλιο του Κυρίου Ιησού, όχι μόνο αρνήθηκα να το αποδεχτώ, μα στην ουσία την κορόιδεψα, καθώς ένιωθα ότι μπορούσα να ζήσω το ίδιο καλά χωρίς να πιστεύω στον Κύριο. Ωστόσο, οι καλές εποχές δεν κράτησαν. Η δουλειά πήγαινε όλο και χειρότερα στο συνεργείο μου και, όσο σκληρά κι αν εργαζόμουν, δεν μπορούσα να αντιστρέψω τα πράγματα. Ξεπατωνόμουν προσπαθώντας να αλλάξω την κατάσταση και ήμουν εξαντλημένος και δυστυχισμένος, έτσι στράφηκα στο να πίνω αλκοόλ όλη την ημέρα ώστε να ανακουφίσω το άγχος μου. Κατά συνέπεια, μια μέρα οδηγούσα απρόσεκτος και κατέληξα να εμπλακώ σε ένα τροχαίο ατύχημα. Το αυτοκίνητό μου έγινε αγνώριστο από τη ζημιά, μα ευτυχώς, ως εκ θαύματος, επέζησα. Λίγο καιρό μετά, την άνοιξη του 1999, η σύζυγός μου μου κήρυξε το ευαγγέλιο των εσχάτων ημερών του Παντοδύναμου Θεού. Κατάφερα να κατανοήσω ορισμένες αλήθειες διαβάζοντας τα λόγια του Παντοδύναμου Θεού και έμαθα ότι ο λόγος για τον οποίον ζούσα σε μια τόσο δυστυχισμένη και αβοήθητη κατάσταση ήταν ότι είχα αποδεχτεί τις αρχές ζωής με τις οποίες κάνει πλύση εγκεφάλου ο Σατανάς στους ανθρώπους. Ήθελα να στηριχτώ στη δική μου προσπάθεια για να δημιουργήσω ένα ευτυχισμένο σπιτικό για τον εαυτό μου και το αποτέλεσμα αυτού ήταν ότι γελάστηκα σαν ανόητος, σε σημείο που βρέθηκα να υποφέρω τόσο πολύ και παραλίγο να χάσω τη ζωή μου. Ο Παντοδύναμος Θεός με επανέφερε από τα πρόθυρα του θανάτου και με έφερε στον οίκο Του, και Τον ευγνωμονούσα απίστευτα για το έλεος που μου επέδειξε. Από τότε και στο εξής, κάθε μέρα διάβαζα τα λόγια του Θεού, ενώ παρευρισκόμουν και σε συναθροίσεις και συναναστρεφόμουν με αδελφούς και αδελφές, και η καρδιά μου γέμισε με φως. Το απολάμβανα και χαιρόμουν πάρα πολύ που είχα βρει το αληθινό μονοπάτι στη ζωή. Ωστόσο, δεν πέρασε πολύς καιρός μέχρι να γίνω στόχος σύλληψης από την κυβέρνηση του ΚΚΚ, λόγω της πίστης μου στον Θεό, και αναγκάστηκα να αφήσω την οικογένειά μου και να κρυφτώ. Εκείνο το διάστημα, αν και είχα περάσει περιόδους αδυναμίας, πίστευα πως όπου κι αν πήγαινα και όσο κι αν με κυνηγούσαν οι δαίμονες του Σατανά, τα λόγια του Θεού θα με καθοδηγούσαν. Μετά από δέκα και πλέον χρόνια, μέσω της καθοδήγησης και της πρόνοιας του λόγου του Θεού, κατάφερα σταδιακά να κατανοήσω κάποιες αλήθειες και η ζωή μου ήταν πια ιδιαίτερα ικανοποιητική. Την περίοδο που ακολούθησε, κατά την οποία συνελήφθην και υπέστην διώξεις, βίωσα ακόμα πιο πρακτικά το ότι ο λόγος του Θεού είναι η δύναμή μου στη ζωή, γιατί ο λόγος του Θεού μού επέτρεψε να παραμείνω δυνατός, σταθερός και χωρίς φόβο εν μέσω του σκληρού μαρτυρίου και βασανιστηρίου του Σατανά, κι έτσι τελικά κατάφερα να ταπεινώσω εντελώς τον Σατανά. Μετά από αυτήν την εμπειρία, εκτίμησα ακόμα περισσότερο τον λόγο του Θεού, και δεν μπορούσα να αποχωριστώ τον λόγο του Θεού ούτε για μια στιγμή.

Κάποια μέρα τον Φεβρουάριο του 2013, ήμουν έξω και διέδιδα το ευαγγέλιο μαζί με κάποιους αδελφούς και αδελφές, μα κατά την επιστροφή μας μας σταμάτησε ένα σεντάν. Τρεις αστυνομικοί βγήκαν από το αυτοκίνητο και ζήτησαν τις ταυτότητές μας, και όταν άκουσαν την προφορά μου, που έδειχνε ότι δεν ήμουν ντόπιος, με έψαξαν με τη βία, χωρίς να μου πουν καν τον λόγο. Άρπαξαν από τις τσέπες μου μια κάρτα της Αγροτικής Τράπεζας της Κίνας, η οποία είχε μέσα περισσότερα από 700 γιουάν, πάνω από 300 γιουάν σε μετρητά, ένα κινητό τηλέφωνο, μια συσκευή MP5 και κάποιες πληροφορίες από το ευαγγέλιο. Τη στιγμή που ένας από τους αστυνομικούς έμαθε ότι πίστευα στον Παντοδύναμο Θεό, η συμπεριφορά του έγινε πολύ άγρια και με τη βία μού πέρασε χειροπέδες και με έχωσε στο αυτοκίνητο. Στο αστυνομικό τμήμα, με διέταξαν να σταθώ όρθιος στον τοίχο, όπου ένας αστυνομικός με ρώτησε αυστηρά: «Πώς λέγεσαι; Πού είναι το σπίτι σου; Ποιος σου κήρυξε για την πίστη στον Θεό;» Όταν είδε ότι δεν απαντούσα, εξοργίστηκε αμέσως, έσκισε το πουπουλένιο παλτό μου, έπειτα με γύρισε από την άλλη πλευρά και τράβηξε το πουλόβερ μου από την πλάτη πάνω από το κεφάλι μου, και με χτύπησε βίαια στην πλάτη με το γκλοπ του. Κάθε λίγα χτυπήματα, με ρωτούσε: «Θα μιλήσεις τώρα;» Αφού με χτύπησε επανειλημμένα δεκαπέντε φορές, ένιωθα τη σάρκα στην πλάτη μου κομματιασμένη, τη σπονδυλική στήλη μου λες και είχε σπάσει, και πονούσα πάρα πολύ. Μα όσο κι αν με χτυπούσε, αρνούμουν να μιλήσω. Τελικά, τραυλίζοντας από οργή, ούρλιαξε: «Εντάξει, παραιτούμαι! Πόνεσε ο καρπός μου να σε χτυπάω έτσι, και ακόμα δεν μιλάς!» Μέσα στην καρδιά μου ήξερα ότι ο Θεός με προστάτευε. Δεν θα μπορούσα να αντέξω μόνος μου τόσο βίαιο ξυλοδαρμό. Ευχαρίστησα σιωπηλά τον Θεό.

Είδαν ότι το να με χτυπούν δεν έπιανε με μένα, κι έτσι άλλαξαν τακτική. Ένας από αυτούς τους μοχθηρούς αστυνομικούς έφερε ένα ραβδί περίπου ένα μέτρο σε μήκος και έξι εκατοστά σε διάμετρο, και με ένα διαβολικό χαμόγελο είπε: «Ας τον βάλουμε να ’γευτεί τη χαρά’ του να γονατίσει σ’ αυτό και μετά θα δούμε αν θα μιλήσει!» Είχα ακούσει ότι αν κάποιος γονατίσει σε ένα τέτοιο ραβδί για 30 λεπτά, μετά δεν μπορεί να σταθεί όρθιος ή να περπατήσει. Αντιμέτωπος με ένα τέτοιο βασανιστήριο, ένιωσα ότι το πνευματικό μου ανάστημα ήταν υπερβολικά μικρό και ότι η σάρκα μου δεν θα κατάφερνε να το αντέξει. Φοβόμουν, κι έτσι με όλη μου τη δύναμη επικαλέστηκα τον Θεό: «Θεέ μου! Το ανάστημά μου είναι τόσο μικρό και φοβάμαι ότι δεν θα μπορέσω να αντέξω αυτού του είδους το βασανιστήριο. Σε παρακαλώ, προστάτεψε την καρδιά μου και δώσε μου δύναμη να αντέξω αυτό το βασανιστήριο και να μη Σε προδώσω». Επικαλέστηκα τον Θεό ξανά και ξανά, και ο Θεός ήξερε ότι η σάρκα μου ήταν αδύναμη. Άκουσε την προσευχή μου, επειδή στο τέλος οι κακοί αστυνομικοί αποφάσισαν να μη χρησιμοποιήσουν αυτού του είδους το βασανιστήριο. Τα γεγονότα μπροστά στα μάτια μου έδειχναν το έλεος του Θεού και την προστασία Του προς εμένα, και αυτά τα δύο ενίσχυσαν την πίστη μου σ’ Αυτόν και μείωσαν σημαντικά τον φόβο μου. Αν και αποφάσισαν να μη χρησιμοποιήσουν αυτήν τη μέθοδο βασανιστηρίου, και πάλι δεν ήταν πρόθυμοι να με απελευθερώσουν. Αντ’ αυτού, σκέφτηκαν μια άλλη μέθοδο βασανιστηρίου. Με ανάγκασαν να γονατίσω στο έδαφος με τη μέση μου ίσια, κι έπειτα έβαλαν έναν μεγαλόσωμο αστυνομικό, ύψους άνω του 1,80, να σταθεί στις κνήμες μου και με τα δύο πόδια, και να με ποδοπατά όσο πιο δυνατά μπορούσε. Τη στιγμή που στάθηκε πάνω τους, ένιωσα έναν οξύ πόνο, έπειτα προσευχήθηκα στον Θεό μ’ όλη μου τη δύναμη: «Θεέ μου! Δεν μπορώ να αντέξω ένα τόσο απάνθρωπο βασανιστήριο, μα επιθυμώ να Σε ικανοποιήσω, έτσι Σε εκλιπαρώ να μου δώσεις πίστη, δύναμη και τη θέληση να αντέξω το μαρτύριο. Επιθυμώ να παραμείνω σταθερός στη μαρτυρία μου για Σένα». Δόξα τω Θεώ, γιατί για ακόμα μια φορά άκουσε την προσευχή μου. Ο χοντρός αστυνομικός δεν μπορούσε να διατηρήσει μια σταθερή στάση στις κνήμες μου, έτσι σύντομα έπαψε να με πατά. Ο μοχθηρός αστυνομικός δίπλα του εξοργίστηκε και είπε: «Άχρηστε ανόητε! Γιατί φεύγεις κιόλας από πάνω του;» Αυτοί οι δαίμονες ήταν στ’ αλήθεια ασύγκριτα μοχθηροί και δόλιοι. Σκέφτονταν κάθε πιθανή μέθοδο για να με βασανίσουν και ήθελαν τόσο πολύ να με σκοτώσουν, λες και μόνο ο θάνατός μου θα τους ικανοποιούσε. Με ανάγκασαν να μείνω σε μια γονατιστή στάση με το σώμα μου ίσιο και δεν μου επέτρεπαν να κουνηθώ. Αργότερα, ένας από τους αστυνομικούς κοίταξε τους άλλους με νόημα, και τότε όλοι οι υπόλοιποι βγήκαν έξω, αφήνοντάς με μόνο στο δωμάτιο με αυτόν τον αστυνομικό να με φυλάει. Ήρθε κοντά μου και προσπάθησε να κερδίσει την εύνοια μου, χαμογελώντας ψεύτικα, καθώς έλεγε: «Και η μητέρα μου πιστεύει στον Θεό. Πες μου πώς έγινε και πίστεψες. Θα ήθελα να πιστέψω στον Θεό μαζί σου, οπότε πάρε με να γνωρίσω τους ανωτέρους σου». Ακούγοντας τα ψέματά του και κοιτάζοντας το υποκριτικό χαμόγελό του, ξαφνικά ένιωσα μεγάλη αηδία. Τη στιγμή που ήμουν έτοιμος να αποκαλύψω το κόλπο του, ξαφνικά θυμήθηκα τον λόγο του Θεού: «Πρέπει να έχεις μέσα σου το θάρρος Μου […] Ωστόσο, για χάρη Μου, δεν πρέπει να υποχωρείς σε καμία από τις σκοτεινές δυνάμεις. Να βασίζεσαι στη σοφία Μου για να βαδίζεις στην τέλεια οδό. Μην επιτρέπεις να επικρατήσουν οι σκευωρίες του Σατανά» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ομιλίες του Χριστού στην αρχή, Κεφάλαιο 10). Τα λόγια του Θεού μού έδωσαν έγκαιρη καθοδήγηση, επιτρέποντάς μου να κατανοήσω ότι, ακόμα πιο πολύ από το θάρρος, χρειαζόμουν σοφία υπό την παρουσία του Σατανά. Κάθε στιγμή πρέπει να στηριζόμαστε στον Θεό για να μας δώσει σοφία ώστε να αντιμετωπίσουμε τον Σατανά. Μέσα από τη διαφώτιση και την καθοδήγηση του λόγου του Θεού, ήξερα τι να κάνω, οπότε είπα: «Αν στ’ αλήθεια θες να πιστέψεις, το μόνο που χρειάζεται να κάνεις είναι να διαβάζεις τον λόγο του Θεού στο σπίτι σου. Δεν χρειάζεται να βγεις και να δεις κανέναν». Αμέσως μόλις σταμάτησα να μιλάω, ο μοχθηρός αστυνομικός που με χτυπούσε μπήκε και μου είπε μοχθηρά: «Είσαι πραγματικός μπελάς, δύσκολο να δουλέψουμε μαζί σου!» Ήξερα ότι ο Σατανάς είχε αποτύχει και ταπεινωθεί, έτσι ευχαρίστησα σιωπηλά τον Θεό. Είδα ότι ο Θεός ήταν πάντα μαζί μου, καθοδηγώντας με, ενθαρρύνοντάς με και αποτρέποντας με θαυμαστό τρόπο τη βία από το μαύρο χέρι του διαβόλου. Η αγάπη του Θεού για μένα είναι τόσο μεγάλη! Εκείνη τη στιγμή, αν και ήμουν παγιδευμένος σε ένα κελί, ένιωσα ότι η σχέση μου με τον Θεό ήταν πιο κοντινή από ποτέ, και ένιωσα μεγάλη υποστήριξη και ηρεμία. Με ανάγκασαν να γονατίσω για παραπάνω από δύο ώρες. Τελικά, μετά τη μία τα ξημερώματα, και αφού κατάλαβαν ότι η ανάκριση δεν έφερνε αποτελέσματα, δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτε άλλο παρά να φύγουν αποκαρδιωμένοι.

Το πρωί της δεύτερης ημέρας, οι αστυνομικοί με πήγαν σε ένα παράρτημα της Υπηρεσίας Δημόσιας Ασφάλειας. Αφού μπήκα στην αίθουσα ανακρίσεων, ο αρχηγός της διεύθυνσης δίωξης εγκλήματος με ρώτησε οργισμένος: «Ποιο είναι το όνομά σου; Πού είναι το σπίτι σου; Ποιος σου σύστησε την πίστη στον Θεό; Εδώ και πόσο καιρό πιστεύεις στον Θεό; Ποιες είναι οι επαφές σου; Πες μου τα πάντα, ειδάλλως σ’ το υπόσχομαι ότι θα το μετανιώσεις!» Μα ό,τι κι αν με ρώτησε, δεν του είπα τίποτα. Όλη μέρα με ανέκρινε χρησιμοποιώντας και σκληρές και ήπιες τακτικές, μα δεν μου πήρε κουβέντα και, τελικά, έξω φρενών, φώναξε: «Δεν μιλάς;! Να δούμε, τότε, αν σου αρέσει η ζωή στο κρατητήριο! Αν θες τα πράγματα να είναι δύσκολα, μπορούμε σίγουρα να το κάνουμε αυτό! Αν δεν μας δώσεις τις απαντήσεις που θέλουμε, θα σε κρατήσουμε κλειδωμένο εκεί μέσα για πάντα!» Κι έτσι, με πήγαν στο κρατητήριο και με κλείδωσαν στο κελί που στέγαζε τον μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων που είχαν διαπράξει σοβαρά αδικήματα. Τη στιγμή που μπήκα στο κελί, το αίμα μου πάγωσε εξαιτίας της ζοφερής και τρομακτικής ατμόσφαιρας που επικρατούσε. Οι τοίχοι στο κελί ήταν ύψους τεσσάρων μέτρων, είχε σκοτάδι και υγρασία, μόνο ένα μικρό παράθυρο επέτρεπε σε ελάχιστες ακτίνες φωτός να μπουν και υπήρχε μια έντονη δυσοσμία μούχλας λόγω της οποίας ήταν αδύνατο να αναπνεύσεις. Αυτό το τόσο μικρό δωμάτιο ήταν γεμάτο με εγκληματίες· υπήρχαν δολοφόνοι, χρήστες ναρκωτικών και ληστές, όλοι είχαν διαπράξει σοβαρά αδικήματα. Ο καθένας απ’ αυτούς έμοιαζε άγριος και διαβολικός, και πολλοί από αυτούς ήταν ψηλοί, μυώδεις με τριχωτά, άσχημα πρόσωπα και σώματα γεμάτα με τατουάζ δράκων, φοινίκων, φιδιών και άλλα παρόμοια. Ορισμένοι από τους κρατούμενους ήταν αδύνατοι σαν στέκες, έμοιαζαν με ζωντανούς σκελετούς, και έτρεμα και μόνο που τους έβλεπα. Υπήρχε ιεραρχία ανάμεσα στους κρατούμενους, και οι πιστοί στον Παντοδύναμο Θεό ήταν στον πάτο της, χωρίς κανένα απολύτως δικαίωμα. Το κουμπί εκτάκτου ανάγκης που ήταν εγκατεστημένο στον τοίχο προοριζόταν αρχικά να χρησιμοποιείται από τους κρατούμενους σε καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης για να καλούν τον σωφρονιστικό υπάλληλο, μα οι πιστοί στον Παντοδύναμο Θεό δεν είχαν κανένα δικαίωμα να «απολαύσουν» τη χρήση του. Όσο απάνθρωπη κι αν ήταν η κακοποίηση, κανείς δεν απαντούσε ποτέ.

Την πρώτη ημέρα μου στο κελί, ο αρχηγός των φυλακισμένων με κορόιδεψε αφού έμαθε την κατάστασή μου, λέγοντας: «Εφόσον πιστεύεις στον Παντοδύναμο Θεό, βάλ’ Τον να σε βγάλει από εδώ μέσα. Αν ο Θεός σου είναι τόσο καλός, γιατί σε άφησε να καταλήξεις σ’ αυτό το μέρος;» Ο αχρείος κρατούμενος δίπλα του πήρε κι αυτός μέρος στην κοροϊδία, λέγοντας: «Ποιος πιστεύεις ότι είναι καλύτερος, ο αρχηγός μας εδώ ή ο Θεός σου;» Το να τους ακούω να υποτιμούν και να προσβάλλουν τον Θεό με εξόργισε. Ήθελα να τσακωθώ μαζί τους, μα ήμουν αβοήθητος για να το κάνω. Θυμήθηκα ότι στα «Κηρύγματα και Συναναστροφή για την Είσοδο στη Ζωή» λέει ότι η ουσία των κακοποιών είναι αυτή των δαιμόνων, και αυτό είναι απόλυτα σωστό! Αυτοί οι δαίμονες ήταν τελείως παράλογοι και άξιζαν να είναι καταραμένοι! Όταν δεν απάντησα, ο αρχηγός των φυλακισμένων εξοργίστηκε και με χαστούκισε βίαια δύο φορές, και έπειτα με γρονθοκόπησε δυνατά στο πηγούνι, ρίχνοντάς με στο πάτωμα. Φοβόμουν τόσο πολύ όντας αντιμέτωπος με αυτούς τους διαβόλους και δεν μπορούσα παρά να επικαλεστώ τον Θεό: «Ω, Θεέ μου! Γνωρίζεις ότι είμαι δειλός και αδύναμος, και ότι πάντα φοβόμουν τους κακοποιούς και τους εγκληματίες. Σε παρακαλώ, προστάτεψέ με, δώσε μου πίστη και δύναμη και επίτρεψέ μου να μη χάσω τη μαρτυρία μου σε αυτήν την κατάσταση». Αυτοί οι διάβολοι είδαν ότι δεν μιλούσα, κι έτσι σκέφτηκαν έναν διαφορετικό τρόπο να με βασανίσουν. Ένας εγκληματίας που έμοιαζε με σκελετό ήρθε προς το μέρος μου και με ανάγκασε να στηθώ στον τοίχο. Έπειτα έβαλε δύο κρατούμενους να κρατήσουν τους ώμους μου στον τοίχο κι έπειτα άρχισε να τσιμπά το εσωτερικό του μηρού μου όσο πιο δυνατά μπορούσε, πρώτα αριστερά και μετά δεξιά, και κάθε φορά ένιωθα αφόρητο και ανείπωτο πόνο. (Έπειτα, τα πόδια μου είχαν γεμίσει με μεγάλα εξογκώματα, μερικά από τα οποία δεν έχουν εξαφανιστεί ακόμα μέχρι σήμερα.) Έπειτα, χτύπησε άγρια το εξωτερικό μέρος των μηρών μου με τις γροθιές του. Λίγο μετά, κάθισα οκλαδόν στο πάτωμα και μου ήταν σχεδόν αδύνατο να ξανασηκωθώ. Ακόμα και τότε, δεν σταμάτησαν να με βασανίζουν. Ήμασταν μέσα στο καταχείμωνο και είχε τσουχτερό κρύο, μα αυτοί οι διάβολοι με διέταξαν να βγάλω τα ρούχα μου και να μείνω σε θέση καθίσματος κάτω από μια βρύση. Μου έριχναν συνεχώς νερό και άνοιξαν επίτηδες το παράθυρο, με αποτέλεσμα να μην μπορώ να σταματήσω να τρέμω από το κρύο. Όταν ένας από τους κρατούμενους είδε ότι έσφιγγα τα δόντια μου για να υπομείνω το μαρτύριο, άρπαξε ένα κομμάτι φελιζόλ και το κουνούσε προς το μέρος μου σαν ανεμιστήρα για να μου φυσήξει κρύο αέρα, κάνοντας αμέσως το αίμα μου να παγώσει, και τα δόντια μου δεν μπορούσαν να σταματήσουν να κροταλίζουν. Δεν μπορούσα παρά να προσευχηθώ σιωπηλά στον Θεό: «Ω, Θεέ μου! Γνωρίζω ότι πίσω απ’ ό,τι μου συμβαίνει αυτήν τη στιγμή βρίσκονται οι καλές προθέσεις Σου, έτσι εκλιπαρώ για την καθοδήγησή Σου στην κατανόηση του θελήματός Σου, καθώς μόνος μου, στ’ αλήθεια, δεν μπορώ να αντέξω το βασανιστήριο αυτών των διαβόλων. Ω, Θεέ μου! Σε παρακαλώ, δώσε μου περισσότερη πίστη και δύναμη, ώστε να έχω τη θέληση και την αποφασιστικότητα να ξεπεράσω αυτές τις δυσκολίες». Μετά την προσευχή μου, θυμήθηκα τα λόγια του Θεού: «“Διότι η προσωρινή ελαφρά θλίψις ημών εργάζεται εις ημάς καθ’ υπερβολήν εις υπερβολήν αιώνιον βάρος δόξης”. Στο παρελθόν, όλοι σας είχατε ακούσει αυτό το ρητό, όμως κανείς δεν κατάλαβε το αληθινό νόημα των λέξεων. Σήμερα, γνωρίζετε καλά την αληθινή τους σημασία. Αυτά τα λόγια είναι αυτό που θα επιτύχει ο Θεός τις έσχατες ημέρες. Και θα επιτελεστούν πάνω σε αυτούς που πλήττονται σκληρά από τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα στη γη που βρίσκεται. Ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας διώκει τον Θεό και είναι εχθρός Του, έτσι, σε αυτήν τη γη, εκείνοι που πιστεύουν στον Θεό ταπεινώνονται και διώκονται. Αυτός είναι ο λόγος που αυτά τα λόγια θα γίνουν πραγματικότητα στη δική σας ομάδα ανθρώπων» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Είναι το έργο του Θεού τόσο απλό όσο φαντάζεται ο άνθρωπος;). Αναλογιζόμενος τα λόγια του Θεού, κατανόησα το θέλημά Του. Το γεγονός ότι υπέφερα τώρα για την πίστη μου στον Θεό ήταν κάτι το ένδοξο και ήταν τιμή μου. Ο Σατανάς με βασάνιζε με στόχο να με κάνει να προδώσω και να αρνηθώ τον Θεό, επειδή δεν μπορούσα να αντέξω το μαρτύριο της σάρκας, κι έτσι δεν μπορούσα σε καμία περίπτωση να υποταχθώ στον Σατανά. Εκείνη τη στιγμή, θυμήθηκα ξαφνικά πώς είχε απειλήσει τη ζωή μου ο μοχθηρός αστυνομικός στο κρατητήριο, και ξαφνικά συνειδητοποίησα το εξής: Οι φυλακισμένοι με βασάνιζαν και με κακομεταχειρίζονταν τόσο ανηλεώς επειδή έτσι τους είχε διατάξει η μοχθηρή αστυνομία! Μόλις τότε είδα καθαρά ότι αυτοί οι υποκριτές, η «Λαϊκή Αστυνομία», είναι στην πραγματικότητα απίστευτα δόλιοι και ποταποί. Χρησιμοποιούσαν εκείνους τους φυλακισμένους για να κάνουν τη βρομοδουλειά τους. Είναι απόλυτα μοχθηροί μέχρι το κόκαλο και δεν είναι τίποτε άλλο παρά διάβολοι που μπορούν να διαπράξουν δολοφονία χωρίς καν να χρειαστεί να βάψουν οι ίδιοι τα χέρια τους με αίμα! Ο Σατανάς δοκίμαζε κάθε μέθοδο που μπορούσε, ώστε να με κάνει να υποταχθώ σ’ αυτούς, μα η σοφία του Θεού ασκείται με βάση τα κόλπα του Σατανά. Ο Θεός χρησιμοποιούσε αυτό το περιβάλλον για να μου δώσει αληθινή πίστη προς Αυτόν, για να μου επιτρέψει να δω καθαρά το άσχημο πρόσωπο και τη διαβολική ουσία του Σατανά, κι έτσι να διεγείρει στην καρδιά μου την πραγματική απέχθειά μου γι’ αυτά. Μόλις κατανόησα το θέλημα του Θεού, η καρδιά μου φωτίστηκε και βρήκα τη δύναμή μου. Δεν μπορούσα να επιτρέψω στον εαυτό μου να με κοροϊδέψει ο Σατανάς. Όσο σαρκικό πόνο κι αν ένιωθα, όση αδυναμία, έπρεπε να παραμείνω σταθερός στη μαρτυρία μου για τον Θεό. Ήμουν ευγνώμων στον Θεό για το ότι μου έδωσε τη δύναμη να ξεπεράσω το μαρτύριο και το βασανιστήριο αυτών των διαβόλων και να νικήσω για ακόμη μια φορά τον Σατανά.

Στο κρατητήριο, τα καθημερινά μας γεύματα αποτελούνταν από νερόβραστο κατεψυγμένο λάχανο, πίκλες και ένα μικρό κομμάτι καλαμποκόψωμο στον ατμό, τα οποία δεν με χόρταιναν με τίποτα. Τη νύχτα, ο αρχηγός των κρατουμένων και η κουστωδία του κοιμόντουσαν στην πλατφόρμα ύπνου, ενώ οι υπόλοιποι αναγκαζόμασταν να κοιμόμαστε στο πάτωμα. Όπως ξάπλωνα στο παγωμένο πάτωμα, κοιτάζοντας τους κρατούμενους γύρω μου, σκεφτόμουν την αξιοθρήνητη κατάστασή μου και ένιωσα αμέσως ένα ρίγος μοναξιάς να σφίγγει την καρδιά μου. Σκεφτόμουν τότε που ήμουν με τους αδελφούς και τις αδελφές μου, και ήμουν κάθε μέρα ευτυχισμένος, γεμάτος χαρά. Μα τώρα, περνούσα την κάθε μέρα με αυτούς τους εγκληματίες, και έπρεπε κιόλας να υπομένω τον εκφοβισμό και τις προσβολές τους, και ένιωθα ανείπωτα, αφόρητα δυστυχισμένος… Πήγα ενώπιον του Θεού και προσευχήθηκα σ’ Αυτόν: «Θεέ μου! Δεν ξέρω πόσο ακόμα θα χρειαστεί να ζήσω έτσι και δεν ξέρω πώς θα ανταπεξέλθω στις μέρες που έρχονται. Τώρα, η σάρκα μου είναι αδύναμη και δεν θέλω πια να αντιμετωπίζω αυτήν την κατάσταση. Ω, Θεέ μου! Σε παρακαλώ, δώσε μου την αποφασιστικότητα να υπομείνω το μαρτύριο και καθοδήγησέ με να κατανοήσω το θέλημά Σου, ώστε να μπορέσω να Σε ικανοποιήσω σε αυτήν την κατάσταση». Μετά την προσευχή μου, τα λόγια του Θεού εμφανίστηκαν σαν έκλαμψη, καθαρά μες στο μυαλό μου: «Πόσες άγρυπνες νύχτες πέρασε ο Θεός, λόγω του έργου για την ανθρωπότητα. Από τα πιο υψηλά σημεία μέχρι τα πιο μεγάλα βάθη, Εκείνος κατέβηκε στην ζωντανή κόλαση όπου ζει ο άνθρωπος, προκειμένου να περάσει τις ημέρες Του με τον άνθρωπο. Ποτέ Του δεν παραπονέθηκε για την αθλιότητα ανάμεσα στους ανθρώπων, ποτέ Του δεν τους επέκρινε για την ανυπακοή τους, παρά υπομένει μέγιστο εξευτελισμό, την ώρα που φέρει ο ίδιος εις πέρας το έργο Του. […] Για χάρη όλη της ανθρωπότητας, ώστε όλη η ανθρωπότητα να βρει πιο σύντομα ανάπαυση, Εκείνος υπέμενε τον εξευτελισμό και την αδικία για να έρθει στη γη και εισήλθε ο ίδιος στην “κόλαση” και στον “Άδη”, μέσα στο στόμα του λύκου, για να σώσει τον άνθρωπο. Με τι προσόντα μπορεί ο άνθρωπος να αντιτίθεται στον Θεό; Τι λόγο έχει να παραπονιέται για τον Θεό; Πώς έχει το θράσος να αντικρίζει τον Θεό; Ο Θεός του ουρανού ήρθε σε αυτόν τον κατάπτυστο τόπο της ακολασίας, χωρίς να εκφράσει ποτέ τη στεναχώρια Του ή να παραπονεθεί για τον άνθρωπο· αντιθέτως, αποδέχεται στωικά τη φθορά^[1] και την καταπίεση του ανθρώπου. Δεν αντεπιτέθηκε ποτέ στις παράλογες απαιτήσεις του ανθρώπου, ποτέ δεν είχε υπερβολικές απαιτήσεις από τον άνθρωπο και ποτέ δεν είχε παράλογες απαιτήσεις από τον άνθρωπο. Εκείνος απλώς κάνει αδιαμαρτύρητα όλο το έργο που απαιτεί ο άνθρωπος: διδάσκει, διαφωτίζει, επιπλήττει, εξευγενίζει μέσω των λόγων, υπενθυμίζει, προτρέπει, παρηγορεί, κρίνει και αποκαλύπτει» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Έργο και είσοδος (9)). Αναλογίστηκα τα λόγια του Θεού και σκέφτηκα το μαρτύριο που υπέμεινε ο Θεός για χάρη της ανθρωπότητας και τις δύο φορές που ήρθε ενσαρκωμένος στον κόσμο, και ασυναίσθητα τα μάτια μου γέμισαν με δάκρυα. Ο Κύριος Ιησούς σταυρώθηκε, χρησιμοποιώντας την ίδια Του τη ζωή ώστε να λυτρώσει την ανθρωπότητα, η οποία είχε διαφθαρεί από τον Σατανά. Σήμερα, ο Παντοδύναμος Θεός έχει ενσαρκωθεί ξανά και έχει έρθει στην Κίνα, το έθνος που αντιστέκεται περισσότερο στον Θεό, όπου διακινδυνεύει τη ζωή Του για να διατυπώσει τα λόγια Του και να μας σώσει. Ποιος να ξέρει τις δυσκολίες και τα βάσανα, τα οποία έχει υποφέρει για να το κάνει αυτό; Ποιος να το εκτιμήσει; Εν τω μεταξύ, εγώ, ένα μέλος της διεφθαρμένης ανθρωπότητας, ένιωθα αφόρητα δυστυχισμένος και δεν ήθελα τίποτε άλλο παρά να ξεφύγω από την κατάστασή μου, ενώ είχα περάσει μόλις λίγες μέρες με αυτούς τους εγκληματίες. Ο Θεός, που είναι άγιος και δίκαιος, έχει ζήσει μαζί μας σ’ αυτόν τον μοχθηρό, έκπτωτο κόσμο για δεκαετίες. Δεν έχει υποφέρει ο Θεός πολύ περισσότερο; Επιπλέον, εγώ υπέφερα για να απαλλαχθώ από τη διαφθορά μου και να αποκτήσω την πραγματική σωτηρία. Μα ο Θεός είναι αθώος και δεν είναι από αυτόν τον κόσμο, ούτε από αυτήν την κόλαση επί γης, κι όμως, καθαρά λόγω της αγάπης Του για την ανθρωπότητα, ήρθε βαθιά μέσα στο άντρο του μεγάλου κόκκινου δράκοντα, πρόθυμος να θυσιάσει τη ζωή Του για να σώσει την ανθρωπότητα. Η αγάπη του Θεού είναι στ’ αλήθεια απίστευτη! Αν είχα έστω και την παραμικρή αγάπη για τον Θεό, δεν θα έπρεπε να νιώθω ότι η δική μου κατάσταση ήταν ανυπόφορη, και δεν θα έπρεπε να νιώθω τόση θλίψη. Μπροστά στην αγάπη του Θεού, δεν ένιωθα τίποτα άλλο, παρά μόνο τύψεις και ντροπή. Και καθώς αναλογιζόμουν την αγάπη του Θεού, ένιωθα κύματα ζεστασιάς στην καρδιά μου. Ο Θεός είναι στ’ αλήθεια μεγάλος, και η αγάπη Του για την ανθρωπότητα είναι τόσο βαθιά και τόσο αληθινή! Αν δεν είχα βιώσει προσωπικά αυτές τις καταστάσεις, δεν θα γνώριζα την αξία και το κάλλος του Θεού. Αν και το ότι είχα βιώσει αυτές τις καταστάσεις καταρράκωσε το κορμί μου, ήταν απίστευτα ωφέλιμο για τη ζωή μου. Σκεπτόμενος αυτό, η καρδιά μου γέμισε με ευγνωμοσύνη για τον Θεό και βρήκα την αποφασιστικότητα να παραμείνω σταθερός στη μαρτυρία μου για τον Θεό παρά τον ακραίο πόνο.

Στο κρατητήριο, ο αρχηγός των φυλακισμένων συχνά μου έλεγε για όλα τα μέσα, τα οποία χρησιμοποιούσαν οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι για να βασανίσουν τους «εγκληματίες» που πίστευαν στον Θεό: Καρφιτσώνουν πινέζες στα δάχτυλα των χεριών των πιστών, προκαλώντας αβάσταχτο πόνο· γεμίζουν ένα μπουκάλι με βραστό νερό και αναγκάζουν τον πιστό να βάλει μέσα ένα από τα δάχτυλά του, και αφού το δέρμα καεί, βάζουν τον πιστό να βγάλει το δάχτυλό του και τρίβουν σκόνη τσίλι στις φουσκάλες… Καθώς τον άκουγα να περιγράφει αυτά τα φρικιαστικά βασανιστήρια, φλεγόμουν από οργή, και η απέχθειά μου για την κυβέρνηση του ΚΚΚ, αυτό το σατανικό καθεστώς, γινόταν όλο και πιο βαθιά. Χρησιμοποιεί κάθε θετική περιγραφή για τον εαυτό του, ενώ ταυτόχρονα διαπράττει κάθε αισχρή πράξη. Κηρύσσει την «ανεξιθρησκεία» και ότι «όλοι οι άνθρωποι απολαμβάνουν τα νόμιμα δικαιώματα και συμφέροντα των πολιτών», και ότι «συμπεριφέρεται στους κρατούμενους σαν να είναι οικογένεια», ενώ ταυτόχρονα κακομεταχειρίζεται και βασανίζει κρυφά ανθρώπους, χωρίς να δείχνει σεβασμό για την ανθρώπινη ζωή και χωρίς να τους συμπεριφέρεται σαν ανθρώπους. Για κάποιον που πιστεύει στον Θεό, η είσοδος στον κόσμο τους είναι ίδια με την είσοδο στην κόλαση, ένα μέρος όπου θα βασανίζεται και θα εξευτελίζεται, ένα μέρος όπου δεν μπορεί κανείς να ξέρει αν θα βγει από εκεί μέσα ζωντανός. Η σκέψη αυτή με τρομοκρατούσε, καθώς φοβόμουν ότι θα χρησιμοποιούσαν εκείνα τα βασανιστήρια σ’ εμένα. Κάθε φορά που άκουγα τους σωφρονιστικούς υπαλλήλους να ανοίγουν το μικρό παραθυράκι στη μεταλλική πόρτα, μου έβγαινε η ψυχή, επειδή φοβόμουν ότι θα με τραβούσαν έξω και θα με βασάνιζαν. Περνούσα την κάθε μέρα κατακλυσμένος από φόβο και ένιωθα αναπόφευκτα παγιδευμένος. Μέσα στη δυστυχία μου, το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να προσεύχομαι σιωπηλά στον Θεό: «Ω, Θεέ μου! Η καρδιά μου είναι αδύναμη τώρα, και νιώθω τόσο δειλός, μα επιθυμώ να Σε ικανοποιήσω, δώσε μου, λοιπόν, σε παρακαλώ πίστη και δύναμη. Επιθυμώ να στηριχθώ σ’ Εσένα για να νικήσω τον πειρασμό του Σατανά!» Μετά την προσευχή μου, βρήκα καθοδήγηση στα λόγια του Θεού: «Μη φοβάσαι· ο Παντοδύναμος Θεός των δυνάμεων θα είναι σίγουρα μαζί σου· φυλάει τα νώτα σας και είναι η ασπίδα σας» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ομιλίες του Χριστού στην αρχή, Κεφάλαιο 26). «Όταν οι άνθρωποι είναι έτοιμοι να θυσιάσουν τη ζωή τους, όλα γίνονται ασήμαντα και κανείς δεν μπορεί να τους νικήσει. Τι θα μπορούσε να είναι πιο σημαντικό από τη ζωή; Έτσι, ο Σατανάς δεν μπορεί πλέον να κάνει τίποτα μέσα στους ανθρώπους, δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να κάνει με τον άνθρωπο» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Τα λόγια του Θεού προς ολόκληρο το σύμπαν, Κεφάλαιο 36). Τα λόγια του Θεού μού έδωσαν απίστευτη παρηγοριά και ενθάρρυνση. «Ναι», σκέφτηκα. «Ο Θεός στον οποίο πιστεύω είναι ο Κύριος της δημιουργίας που δημιούργησε τους ουρανούς και τη γη και όλα τα πράγματα μέσα τους, που είναι κυρίαρχος στα πάντα, και ελέγχει τους πάντες και τα πάντα. Επιπλέον, δεν βρίσκεται η ζωή και ο θάνατος κάθε ανθρώπου στα χέρια του Θεού; Χωρίς την άδεια του Θεού, ο Σατανάς, ο διάβολος, δεν θα τολμούσε να μου κάνει τίποτα. Δεν οφείλεται το γεγονός ότι περνώ όλη τη μέρα σε κατάσταση δειλίας και τρόμου απλώς στον φόβο μου για τον θάνατο και το σωματικό μαρτύριο; Ο Σατανάς χρησιμοποιούσε αυτήν την αδυναμία για να μου επιτεθεί, για να με κάνει να υποκύψω σ’ αυτόν και να προδώσω τον Θεό. Πρόκειται για το κόλπο του Σατανά να καταβροχθίσει τους ανθρώπους. Μα αν είμαι πρόθυμος να θυσιάσω τη ζωή μου, θα υπήρχε, τότε, στ’ αλήθεια τίποτε που να μην μπορούσα να αντέξω;» Σκέφτηκα την εμπειρία του Ιώβ. Όταν ο Σατανάς έβαλε στοίχημα με τον Θεό, ο Ιώβ βίωσε σαρκικό μαρτύριο, μα χωρίς την άδεια του Θεού, όσο κι αν ο Σατανάς βασάνιζε τον Ιώβ, δεν μπορούσε να πάρει τη ζωή του. Τώρα, ήθελα να ακολουθήσω το παράδειγμα του Ιώβ και να έχω αληθινή πίστη στον Θεό, επειδή ακόμα κι αν το σώμα μου βασανιζόταν μέχρι θανάτου από τους δαίμονες, η ψυχή μου βρισκόταν στα χέρια του Θεού. Όσο κι αν με βασάνιζαν αυτοί οι δαίμονες, ποτέ δεν θα ενέδιδα στην τυραννική κακοποίησή του. Ορκίστηκα ότι ποτέ δεν θα γινόμουν Ιούδας! Είμαι ευγνώμων για την έγκαιρη καθοδήγηση που βρήκα στον λόγο του Θεού, η οποία με καθοδήγησε να βγω από τα δεσμά και τους περιορισμούς του θανάτου και δεν μου επέτρεψε να πέσω θύμα της ραδιουργίας του Σατανά. Χάρη στην προστασία του Θεού, δεν υπέφερα αυτού του είδους τα μαρτύρια, και σ’ αυτήν, είδα ξανά την αγάπη και το έλεός Του προς εμένα.

Λίγες μέρες μετά, εκείνος ο μοχθηρός αστυνομικός ήρθε και πάλι για να με ανακρίνει, ελπίζοντας να μου αποσπάσει πληροφορίες σχετικά με τους επικεφαλής της εκκλησίας, μα όταν δεν απάντησα, εξαγριώθηκε πλήρως. Με αγριοκοίταξε καθώς άρπαξε το πηγούνι μου και κούνησε το κεφάλι μου δεξιά-αριστερά, κι έπειτα είπε τρίζοντας τα δόντια του: «Υπάρχει, λοιπόν, τίποτα ανθρώπινο σ’ εσένα; Άντε, λοιπόν, πίστευε στον Θεό! Θα βάλω μια φωτογραφία σου στο διαδίκτυο και θα επινοήσω ιστορίες για σένα, και θα κάνω όποιον πιστεύει στον Παντοδύναμο Θεό να πιστέψει ότι πρόδωσες τον Θεό και ξεπούλησες τους αδελφούς και τις αδελφές σου. Κανείς δεν θα σου ξαναμιλήσει ποτέ. Κι έπειτα, θα σε πάω σε ένα μέρος που δεν ξέρει κανένας, θα σκάψω μια τρύπα και θα σε θάψω ζωντανό, και ποτέ κανείς δεν θα το μάθει». Μέσα στην οργή του, αυτός ο διάβολος εξήγησε τα ξεδιάντροπα μυστικά κόλπα και τις πλεκτάνες τους, και επίσης αυτός ήταν ο κλασικός τρόπος που χρησιμοποιούσαν για να χειραγωγήσουν τους ανθρώπους —η ενοχοποίηση, ο λίβελλος, η επινόηση ψευδών κατηγοριών για εγκλήματα και η δολοφονία. Δεν ενδιαφέρονται ούτε στο ελάχιστο για τις ζωές των ανθρώπων και κανείς δεν ξέρει πόσες απάνθρωπες, αδίστακτες πράξεις έχουν κάνει μυστικά! Αυτήν τη φορά, ακούγοντας τις απειλές που εκστόμιζε, ήμουν ήρεμος και δεν φοβήθηκα καθόλου, καθώς ο Θεός ήταν το ισχυρό μου στήριγμα. Ο Θεός ήταν μαζί μου, έτσι δεν ήταν ανάγκη να φοβηθώ τίποτα. Όσο πιο άγριος γίνεται ο Σατανάς, τόσο πιο πολύ αποκαλύπτει την ασχήμια του και την ανικανότητά του· όσο πιο πολύ διώκει τους πιστούς, τόσο πιο πολύ αποκαλύπτει τη μοχθηρή, αντιδραστική ουσία του ότι αποτελεί εχθρό του Θεού, κάνει ανήθικα πράγματα και πηγαίνει ενάντια στον Ουρανό και στη φύση· όσο πιο πολύ βλάπτει τους πιστούς στον Θεό, τόσο πιο πολύ εμπνέει την αποφασιστικότητά μου να πιστέψω στον Θεό και να Τον ακολουθήσω μέχρι τέλους: Θέλω να αφιερώσω τη ζωή μου στον Θεό και να απαρνηθώ τον Σατανά μια για πάντα! Όπως λέει ο λόγος του Θεού: «Ο άνθρωπος έχει από καιρό συγκεντρώσει όλες τις δυνάμεις του, έχει αφιερώσει όλες του τις προσπάθειες και έχει πληρώσει κάθε τίμημα για έναν λόγο, για να ξεσκίσει το φρικτό πρόσωπο αυτού του δαίμονα και να δώσει τη δυνατότητα στους ανθρώπους, που έχουν τυφλωθεί και έχουν υποστεί κάθε είδους δυστυχία και δυσκολίες, να ξεσηκωθούν από τον πόνο τους και να γυρίσουν την πλάτη σε αυτόν τον σατανικό διάβολο» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Το μονοπάτι… (8)). Εκείνη τη στιγμή, το αίμα μου έβραζε από οργή και κρυφά πήρα έναν όρκο: Όσο καιρό κι αν χρειαζόταν να μείνω εκεί, και όπως κι αν με βασάνιζαν αυτοί οι διάβολοι, ποτέ δεν θα πρόδιδα τον Θεό. Ο αστυνομικός είδε ότι δεν απαντούσα και τελικά με πήγε πίσω στο κελί. Κι έτσι, χάρη στην καθοδήγηση του λόγου του Θεού, νίκησα τις επανειλημμένες προσπάθειες αυτών των δαιμόνων να με εξαναγκάσουν σε ομολογία και τα βασανιστήριά τους. Ποτέ δεν αποκάλυψα καμία πληροφορία για την εκκλησία, και αφού πέρασα περισσότερες από 50 ημέρες στο κρατητήριο, οι αστυνομικοί αναγκάστηκαν να με αφήσουν ελεύθερο χωρίς κατηγορίες.

Έχοντας βιώσει τη σύλληψη, είδα καθαρά τη δαιμονική ουσία της κυβέρνησης του ΚΚΚ. Πολεμά τον Ουρανό και γίνεται εχθρός του Θεού. Αρνείται να λατρέψει τον Θεό και, επίσης, χρησιμοποιεί κάθε πιθανό μέσο για να εξαπατήσει και να ελέγξει τους ανθρώπους, να τους εμποδίσει να πιστεύουν στον Θεό ή να Τον λατρεύουν. Προσπαθεί να κάνει τους ανθρώπους να αποφεύγουν τον Θεό και να Του αντιστέκονται, ώστε τελικά να καταστραφούν στην κόλαση μαζί της. Είναι τόσο άθλια, δόλια και μοχθηρή! Μα κυρίως, αυτή η εμπειρία μού έδωσε ειλικρινή κατανόηση της θαυμασιότητας και της σοφίας του Θεού, καθώς επίσης και της εξουσίας και της δύναμης του λόγου Του. Σε μια τέτοια χώρα, όπου ο Θεός αντιμετωπίζεται ως άσπονδος εχθρός, οι πιστοί στον Θεό είναι αγκάθια στα μάτια και στη σάρκα της αθεϊστικής κυβέρνησης. Ωστόσο, αυτή είναι εντελώς ανήμπορη να περιορίσει όσους πιστεύουν στ’ αλήθεια στον Θεό. Όσο κι αν καταπιέζει, φυλακίζει και βλάπτει τη σάρκα μας, δεν μπορεί να εξαφανίσει την επιθυμία μας να πάμε προς το φως και να επιδιώξουμε την αλήθεια, και δεν μπορεί να κλονίσει την αποφασιστικότητά μας να πιστεύουμε στον Θεό και να Τον ακολουθούμε. Εγώ συνελήφθην και βίωσα προσωπικά την άγρια βαναυσότητα αυτών των δαιμόνων. Ο Σατανάς επιθυμούσε μάταια να με κάνει να υποκύψω στη δεσποτική κυριαρχία του συλλαμβάνοντας και διώκοντάς με, μα ο λόγος του Θεού συνεχώς με καθοδηγούσε και μου έδινε σοφία, πίστη και δύναμη, κάτι που μου επέτρεπε να παραμείνω δυνατός εν μέσω των σκληρών διωγμών του Σατανά. Μέσω της πραγματικής μου εμπειρίας, είδα τις θαυμαστές πράξεις του Θεού, η πίστη μου στον Θεό αυξήθηκε σημαντικά και απέκτησα μια πιο πρακτική κατανόηση του λόγου του Θεού. Βίωσα το ότι ο λόγος του Θεού είναι η αλήθεια, και ότι είναι η δύναμη μέσα στις ζωές των ανθρώπων, καθώς και η πηγή αυτών. Με την καθοδήγηση του λόγου του Θεού δεν χρειάζεται να φοβάμαι τίποτα και, όσες δυσκολίες και εμπόδια κι αν αντιμετωπίσω στον δρόμο μπροστά μου, επιθυμώ να ακολουθήσω τον Θεό μέχρι τέλους!

Υποσημειώσεις:

1. Η λέξη «φθορά» χρησιμοποιείται για να εκθέσει την ανυπακοή των ανθρώπων.