Λόγια του Παντοδύναμου Θεού των εσχάτων ημερών

Η ολέθρια επιρροή που έχει ασκήσει «το μεγαλόπνοο πνεύμα του εθνικισμού» επί χιλιάδες χρόνια κι έχει ριζώσει για τα καλά στις καρδιές των ανθρώπων, καθώς και ο φεουδαρχικός τρόπος σκέψης, ο οποίος δεσμεύει και αλυσοδένει τους ανθρώπους, αφήνοντάς τους χωρίς την παραμικρή ελευθερία, χωρίς θέληση για αγώνα ή επιμονή, χωρίς επιθυμία για πρόοδο, και κάνοντάς τους, αντιθέτως, να παραμένουν αρνητικοί και οπισθοδρομικοί, με μια παγιωμένη νοοτροπία δούλου, και ούτω καθεξής —αυτοί οι αντικειμενικοί παράγοντες έχουν μεταδώσει μια ανεξίτηλα βρωμερή και αποκρουστική χροιά στην ιδεολογική στάση, τα ιδανικά, το ήθος και τη διάθεση των ανθρώπων. Θα έλεγε κανείς ότι οι άνθρωποι είναι σαν να ζουν σε έναν σκοτεινό κόσμο της τρομοκρατίας, τον οποίον κανένας τους δεν επιζητά να υπερβεί, και κανένας τους δεν σκέφτεται να μεταβεί σε έναν ιδανικό κόσμο. Αντιθέτως, είναι ευχαριστημένοι με το ριζικό τους να περνάνε τις ημέρες τους γεννώντας και μεγαλώνοντας παιδιά, πασχίζοντας, ιδρώνοντας, τρέχοντας για τις δουλειές τους, ονειρευόμενοι μια άνετη και ευτυχισμένη οικογενειακή ζωή και ονειρευόμενοι τη συζυγική στοργή, την ευσέβεια από τα παιδιά και την ευδαιμονία στη δύση της ζωής τους, καθώς θα τη βιώνουν ειρηνικά… Επί δεκάδες, χιλιάδες, δεκάδες χιλιάδες χρόνια μέχρι σήμερα, οι άνθρωποι κατασπαταλούν τον χρόνο τους με αυτόν τον τρόπο, χωρίς κανένας να δημιουργεί μια τέλεια ζωή, με μοναδικό σκοπό τους την αλληλοσφαγή σ’ αυτόν τον σκοτεινό κόσμο, τον αγώνα για φήμη και πλούτη και τις δολοπλοκίες του ενός για τον άλλο. Ποιος έχει αναζητήσει τις προθέσεις του Θεού; Έχει δώσει ποτέ κανείς βάση στο έργο του Θεού; Όλα τα στοιχεία των ανθρώπων που έχουν καταληφθεί από την επιρροή του σκότους έχουν από καιρό γίνει ανθρώπινη φύση, οπότε είναι αρκετά δύσκολο να εκτελεστεί το έργο του Θεού, και οι άνθρωποι έχουν ακόμα λιγότερα αποθέματα καρδιάς για να δίνουν προσοχή σ’ αυτά που τους έχει εμπιστευτεί σήμερα ο Θεός.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Έργο και είσοδος (3)

Ο Σατανάς έχει διαφθείρει τελείως τους ανθρώπους που ζουν σ’ αυτήν την αληθινή κοινωνία. Είτε είναι μορφωμένοι είτε όχι, έχει ριζώσει στις σκέψεις και τις απόψεις τους ένα μεγάλο μέρος της παραδοσιακής κουλτούρας. Πιο συγκεκριμένα, οι γυναίκες πρέπει να φροντίζουν τους άντρες τους και να αναθρέφουν τα παιδιά τους, να είναι καλές σύζυγοι και στοργικές μητέρες, να αφιερώνουν όλη τους τη ζωή στους άντρες και στα παιδιά τους και να ζουν γι’ αυτά, να μαγειρεύουν τρία καλά γεύματα την ημέρα, να κάνουν καλά το πλύσιμο, την καθαριότητα και όλες τις άλλες δουλειές του σπιτιού. Αυτό είναι το αποδεκτό πρότυπο της καλής συζύγου και στοργικής μητέρας. Αυτά τα πιστεύει και κάθε γυναίκα και θεωρεί ότι αν δεν τα κάνει, τότε δεν είναι καλή γυναίκα και έχει παραβιάσει τη συνείδηση και τα πρότυπα της ηθικής. Κάποιες γυναίκες, αν παραβιάσουν αυτά τα ηθικά πρότυπα, θα έχουν βάρος στη συνείδησή τους· θα πιστεύουν ότι έχουν απογοητεύσει τους άντρες και τα παιδιά τους, και ότι δεν είναι καλές γυναίκες. Μόλις, όμως, πιστέψεις στον Θεό, διαβάσεις πολλά από τα λόγια Του, και καταλάβεις κάποιες αλήθειες και διακρίνεις κάποια ζητήματα, θα σκεφτείς το εξής: «Είμαι δημιουργημένο ον και ως τέτοιο θα πρέπει να εκτελώ το καθήκον μου και να δαπανώ εαυτόν για τον Θεό». Τώρα, μήπως συγκρούεται ο ρόλος σου ως καλή σύζυγος και στοργική μητέρα με το να κάνεις το καθήκον σου ως δημιουργημένο ον; Αν θες να είσαι καλή σύζυγος και στοργική μητέρα, τότε δεν μπορείς να κάνεις πλήρως το καθήκον σου. Αν, απ’ την άλλη, θέλεις να κάνεις το καθήκον σου πλήρως, τότε δεν μπορείς να είσαι καλή σύζυγος και στοργική μητέρα. Τι κάνεις, λοιπόν; Αν επιλέξεις να κάνεις καλά το καθήκον σου και να δείξεις υπευθυνότητα απέναντι στο έργο της εκκλησίας και αφοσίωση στον Θεό, τότε πρέπει να πάψεις να είσαι καλή σύζυγος και στοργική μητέρα. Τι θα σκεφτόσουν, τότε; Τι διαμάχη θα προέκυπτε στο μυαλό σου; Θα πίστευες ότι απογοήτευσες τα παιδιά και τον άντρα σου; Τι προκαλεί αυτές τις ενοχές και αυτήν τη δυσφορία; Όταν δεν εκπληρώνεις το καθήκον σου ως δημιουργημένο ον, πιστεύεις ότι έχεις απογοητεύσει τον Θεό; Δεν νιώθεις καθόλου τύψεις, αφού δεν έχεις το παραμικρό ίχνος αλήθειας στην καρδιά και το μυαλό σου. Τι καταλαβαίνεις, λοιπόν; Την παραδοσιακή κουλτούρα και το να είσαι καλή σύζυγος και στοργική μητέρα. Έτσι θα αναπτύξεις την εξής αντίληψη: «Αν δεν είμαι καλή σύζυγος και στοργική μητέρα, τότε δεν είμαι καλή ή σωστή γυναίκα». Στο εξής, αυτή η αντίληψη θα σε δεσμεύει και θα σε περιορίζει. Τέτοιου είδους αντιλήψεις θα συνεχίσουν να σε δεσμεύουν ακόμη και αφού πιστέψεις στον Θεό, αλλά και όσο κάνεις το καθήκον σου. Όταν υπάρχει σύγκρουση αν θα κάνεις το καθήκον σου ή αν θα είσαι καλή σύζυγος και στοργική μητέρα, μπορεί να επιλέξεις απρόθυμα να κάνεις το καθήκον σου, ίσως επειδή νιώθεις κάποια αφοσίωση στον Θεό. Αλλά μέσα σου, θα συνεχίσεις να ανησυχείς και να έχεις τύψεις. Επομένως, την ώρα που κάνεις το καθήκον σου, θα ψάχνεις να βρεις λίγο ελεύθερο χρόνο για να φροντίσεις τα παιδιά σου και τον άντρα σου, επειδή θα θέλεις ακόμα περισσότερο να επανορθώσεις. Και δεν θα το θεωρείς λάθος αυτό, ακόμα κι αν πρέπει να ταλαιπωρηθείς περισσότερο, αρκεί να έχεις ψυχική ηρεμία. Δεν φταίει γι’ αυτό η επιρροή από τις ιδέες και τις θεωρίες της παραδοσιακής κουλτούρας για το πώς πρέπει να είναι μια καλή σύζυγος και στοργική μητέρα; Αυτήν τη στιγμή ταλαντεύεσαι ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα. Θέλεις από τη μία να κάνεις καλά το καθήκον σου, αλλά από την άλλη θες να είσαι καλή σύζυγος και στοργική μητέρα. Αλλά ενώπιον του Θεού, έχουμε μόνο μία ευθύνη και υποχρέωση, μία αποστολή: να εκπληρώσουμε σωστά το καθήκον μας ως δημιουργημένα όντα. Έχεις εκπληρώσει καλά αυτό το καθήκον; Γιατί παραστράτησες πάλι; Δεν νιώθεις καθόλου τύψεις και ενοχές; Επειδή η αλήθεια δεν έχει ακόμη ριζώσει και δεν βασιλεύει ακόμη στην καρδιά σου, μπορεί καμιά φορά να παραστρατήσεις όταν κάνεις το καθήκον σου. Ναι μεν μπορείς τώρα να κάνεις το καθήκον σου, αλλά στην πραγματικότητα είσαι πολύ μακριά από τα πρότυπα της αλήθειας και τις απαιτήσεις του Θεού. Το βλέπεις καλά τώρα αυτό; Τι εννοεί ο Θεός όταν λέει ότι «ο Θεός είναι η πηγή της ζωής του ανθρώπου»; Το λέει για να τους κάνει όλους να καταλάβουν το εξής: Οι ζωές μας και οι ψυχές μας προέρχονται από τον Θεό και δημιουργήθηκαν από Αυτόν —όχι από τους γονείς μας και σίγουρα όχι από τη φύση, μα μας δόθηκαν από τον Θεό. Μόνο η σάρκα μας γεννήθηκε από τους γονείς μας, όπως και τα παιδιά μας γεννιούνται από εμάς, αλλά η μοίρα τους βρίσκεται εξολοκλήρου στα χέρια του Θεού. Το ότι μπορούμε να πιστέψουμε στον Θεό είναι μια ευκαιρία που μας έχει δοθεί απ’ Αυτόν· έχει οριστεί από Εκείνον και είναι η χάρη Του. Δεν χρειάζεται, λοιπόν, να εκπληρώσεις υποχρεώσεις ή ευθύνες απέναντι σε κανέναν άλλον· μόνο το καθήκον σου απέναντι στον Θεό ως δημιουργημένο ον πρέπει να κάνεις. Αυτό πρέπει να κάνουν οι άνθρωποι πάνω απ’ όλα, αυτό είναι το πρωταρχικό πράγμα που πρέπει να κάνουν στη ζωή τους. Αν δεν εκπληρώνεις καλά το καθήκον σου, τότε δεν είσαι κατάλληλο δημιουργημένο ον. Οι άλλοι μπορεί να σε θεωρούν καλή σύζυγο και στοργική μητέρα, άριστη νοικοκυρά, ευσεβές παιδί και αξιόλογο μέλος της κοινωνίας. Παρ’ όλ’ αυτά, ο Θεός θεωρεί ότι επαναστατείς εναντίον Του, ότι δεν εκπληρώνεις καθόλου τις υποχρεώσεις και το καθήκον σου, ότι αποδέχτηκες αλλά δεν ολοκλήρωσες την αποστολή από τον Θεό και ότι τα παράτησες στου δρόμου τα μισά. Είναι δυνατόν ο Θεός να εγκρίνει ένα τέτοιο άτομο; Τέτοιοι άνθρωποι είναι άχρηστοι.

«Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο αναγνωρίζοντας τις πλανεμένες απόψεις του μπορεί κανείς να αλλάξει πραγματικά

Αν το δούμε από την οπτική των παιδιών, οι γονείς τους τους έδωσαν τη ζωή και το σώμα τους, κι έχουν επίσης την καλοσύνη να τα αναθρέψουν και να τα διαπαιδαγωγήσουν. Επομένως, τα παιδιά οφείλουν να υπακούν κάθε τους λέξη, να εκπληρώνουν την ευθύνη τους απέναντι στους γονείς τους ως σωστά παιδιά, και να μην τους κατακρίνουν. Τα λόγια αυτά ενέχουν ένα κρυφό νόημα: δεν πρέπει να διακρίνεις το αληθινό πρόσωπο των γονιών σου. Είναι σωστή αυτή η άποψη από τη συγκεκριμένη οπτική; (Όχι, είναι λάθος.) Και πώς πρέπει να αντιμετωπιστεί το ζήτημα σύμφωνα με την αλήθεια; Πώς πρέπει να το θέσουμε για να είμαστε σωστοί; Οι γονείς δίνουν στα παιδιά το σώμα τους και τη ζωή τους; (Όχι.) Οι γονείς δίνουν στα παιδιά το σαρκικό τους σώμα. Από πού προέρχεται, όμως, η ικανότητά τους να κάνουν παιδιά; (Ο Θεός τη δίνει, από Εκείνον προέρχεται.) Και η ψυχή του ατόμου; Αυτή από πού προέρχεται; Κι αυτή από τον Θεό προέρχεται. Οι άνθρωποι, λοιπόν, κατά βάση δημιουργούνται από τον Θεό. Αυτός τα έχει προκαθορίσει όλα αυτά. Ο Θεός ήταν που προκαθόρισε το να γεννηθείς σ’ αυτήν την οικογένεια. Εκείνος έστειλε στη συγκεκριμένη οικογένεια μια ψυχή, και στη συνέχεια αυτή η οικογένεια σε γέννησε, και απέκτησες αυτήν την προδιαγεγραμμένη σχέση με τους γονείς σου —όλα αυτά τα είχε προκαθορίσει ο Θεός. Οι γονείς σου σε έκαναν λόγω της κυριαρχίας και του προκαθορισμού του Θεού, έτσι γεννήθηκες σ’ αυτήν την οικογένεια· έτσι βλέπουμε το ζήτημα από τη βάση του. Και τι θα είχε γίνει αν ο Θεός δεν είχε προκαθορίσει έτσι τα πράγματα; Τότε οι γονείς σου δεν θα σε είχαν κάνει ποτέ και δεν θα είχες μαζί τους αυτήν τη σχέση γονέα-παιδιού. Δεν θα είχατε συγγένεια εξ αίματος, δεν θα υπήρχε οικογενειακή αγάπη μεταξύ σας και δεν θα είχατε καμία απολύτως σχέση. Είναι, επομένως, λάθος να λέει κανείς ότι οι γονείς δίνουν τη ζωή σε κάποιον άνθρωπο. Μια άλλη πτυχή του ζητήματος είναι η εξής: από την οπτική του παιδιού, οι γονείς του είναι μια γενιά μεγαλύτεροι από το ίδιο. Όσον αφορά, όμως, όλους τους ανθρώπους, οι γονείς δεν διαφέρουν από τους υπόλοιπους. Όλοι ανήκουν στο διεφθαρμένο ανθρώπινο γένος και όλοι έχουν τις διεφθαρμένες διαθέσεις του Σατανά. Δεν διαφέρουν από κανέναν άλλον, ούτε από εσένα. Ναι μεν σε γέννησαν, και η σχέση σάρκας και αίματος που έχετε λέει ότι είναι μια γενιά μεγαλύτερη από σένα, αλλά από την άποψη της ανθρώπινης διάθεσης-ουσίας, ζείτε όλοι σας υπό τη δύναμη του Σατανά, ο Σατανάς σάς έχει διαφθείρει όλους και έχετε διεφθαρμένες, σατανικές διαθέσεις. Εφόσον όλοι οι άνθρωποι έχουν διεφθαρμένες, σατανικές διαθέσεις, όλοι έχουν την ίδια ουσία. Δεν έχει σημασία ποιος είναι γηραιότερος, δεν έχει σημασία η ηλικία ή το πόσο νωρίτερα ή αργότερα ήρθε κάποιος σ’ αυτόν τον κόσμο Οι άνθρωποι έχουν ουσιαστικά την ίδια διεφθαρμένη διάθεση-ουσία, ο Σατανάς τούς έχει διαφθείρει όλους και ως προς αυτό δεν διαφέρουν καθόλου. Λόγω των διεφθαρμένων διαθέσεών τους, έχουν την ίδια οπτική και άποψη στο πώς βλέπουν τους ανθρώπους και τα ζητήματα, και την ίδια προσέγγιση απέναντι στην αλήθεια, είτε έχουν καλή είτε κακή ανθρώπινη φύση. Από αυτήν την άποψη, είναι όλοι ίδιοι. Επιπλέον, όλοι όσοι ανήκουν σ’ αυτό το μοχθηρό ανθρώπινο γένος αποδέχονται τις ιδέες και τις απόψεις που αφθονούν σ’ αυτόν τον μοχθηρό κόσμο, είτε στα λόγια και τις σκέψεις, είτε στη μορφή ή την ιδεολογία. Επίσης, αποδέχονται όλες τις ιδέες που προέρχονται από τον Σατανά, είτε μέσω της δημόσιας εκπαίδευσης είτε από τις διαμορφωτικές επιρροές των κοινωνικών ηθών. Τίποτα απ’ αυτά δεν ανταποκρίνεται στην αλήθεια. Καμία αλήθεια δεν έχουν, και το μόνο σίγουρο είναι ότι οι άνθρωποι δεν μπορούν να καταλάβουν την αλήθεια. Αν το εξετάσει κανείς από αυτήν την οπτική, οι γονείς είναι ίσοι με τα παιδιά τους, έχουν τις ίδιες ιδέες και απόψεις. Η μόνη διαφορά είναι ότι εκείνοι αποδέχτηκαν αυτές τις ιδέες και τις απόψεις 20 ή 30 χρόνια νωρίτερα, ενώ εσύ λίγο αργότερα. Άρα, εφόσον έχετε μεγαλώσει στην ίδια κοινωνία, αν είσαι κανονικός άνθρωπος, τότε και εσύ και οι γονείς σου έχετε δεχτεί την ίδια διαφθορά από τον Σατανά, τις ίδιες διαμορφωτικές επιρροές από τα κοινωνικά ήθη, και τις ίδιες ιδέες και απόψεις που πηγάζουν από τις σατανικές κοινωνικές τάσεις. Από την οπτική αυτήν, τα παιδιά είναι ίδια με τους γονείς τους. Στα μάτια του Θεού, ακόμα κι αν εξαιρέσουμε το δεδομένο ότι Εκείνος προκαθορίζει, προδιαγράφει και επιλέγει, οι γονείς είναι ίδιοι με τα παιδιά τους, αφού όλοι τους είναι δημιουργήματα. Είτε είναι από τα δημιουργήματα που λατρεύουν τον Θεό είτε όχι, όλοι δημιουργήματα θεωρούνται και όλοι τους δέχονται την κυριαρχία, τις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις του Θεού. Από την οπτική αυτήν, ο Θεός βλέπει ως ίσους τους γονείς και τα παιδιά τους, και όλοι αποδέχονται εξίσου και όμοια την κυριαρχία και τις διευθετήσεις Του. Αυτό είναι δεδομένο. Ο Θεός τούς έχει επιλέξει όλους, επομένως όλοι έχουν τις ίδιες ευκαιρίες για την επιδίωξη της αλήθειας, αλλά εννοείται και τις ίδιες ευκαιρίες να δεχτούν την παίδευση και την κρίση του Θεού, και τις ίδιες ευκαιρίες να κερδίσουν τη σωτηρία. Τόσες ομοιότητες αναφέραμε. Η μόνη διαφορά μεταξύ γονέων και παιδιών είναι ότι οι γονείς στην υποτιθέμενη ιεραρχία της οικογένειας έχουν υψηλότερη θέση από τα παιδιά. Και τι σημαίνει η θέση τους στην ιεραρχία της οικογένειας; Το μόνο που σημαίνει είναι ότι οι γονείς είναι μεγαλύτεροι κατά μια γενιά, 20 ή 30 χρόνια· η μόνη διαφορά είναι η μεγάλη διαφορά ηλικίας. Επειδή, λοιπόν, οι γονείς έχουν τέτοια ξεχωριστή θέση, η μόνη ευθύνη που έχουν τα παιδιά είναι ότι πρέπει να κάνουν το καθήκον τους και να εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις τους απέναντι σ’ εκείνους. Όλοι, όμως, και τα παιδιά και οι γονείς ανήκουν στο ίδιο διεφθαρμένο ανθρώπινο γένος. Επομένως, οι γονείς δεν μπορούν να γίνουν το ηθικό υπόδειγμα για τα παιδιά τους ούτε το σημείο αναφοράς ή το πρότυπο που θα τους δείξει πώς να επιδιώξουν την αλήθεια, πώς να λατρέψουν τον Θεό και πώς να υποταχθούν σ’ Αυτόν. Και ασφαλώς, οι γονείς δεν είναι η ενσάρκωση της αλήθειας. Δεν είναι κανένας υποχρεωμένος ούτε έχει την ευθύνη να θεωρεί τους γονείς του ηθικά υποδείγματα ούτε πρόσωπα που πρέπει να υπακούει άνευ όρων. Πρέπει τα παιδιά να μη φοβούνται να διακρίνουν τη διαγωγή, τις πράξεις και τη διάθεση-ουσία των γονιών τους, και να μην τους μεταχειρίζονται σύμφωνα με ιδέες και απόψεις σαν το «Ο γονιός έχει πάντα δίκιο». Η αντίληψη εκείνη βασίζεται στην ξεχωριστή θέση που έχουν οι γονείς σου επειδή σε γέννησαν όπως το προκαθόρισε ο Θεός, κι επειδή είναι 20, 30 ή μέχρι και 40 και 50 χρόνια μεγαλύτεροί σου. Η μόνη τους διαφορά με τα παιδιά τους βασίζεται σ’ αυτήν τη σχέση σάρκας και αίματος, στη θέση και την κατάταξή τους στην ιεραρχία της οικογένειας. Είναι, όμως, σωστό να πιστεύουν οι άνθρωποι ότι οι γονείς τους είναι τέλειοι, μόνο και μόνο εξαιτίας αυτής της διαφοράς; Είναι λάθος, είναι παράλογο και δεν ανταποκρίνεται στην αλήθεια. Κάποιοι αναρωτιούνται πώς πρέπει να φέρεται κανείς στους γονείς του, εφόσον έχουν αυτήν τη σχέση σάρκας και αίματος. Αν πιστεύουν στον Θεό, να τους μεταχειρίζεσαι ως πιστούς· αν δεν πιστεύουν στον Θεό, να τους μεταχειρίζεσαι ως άπιστους. Θα πρέπει να μεταχειρίζεται κανείς τους γονείς του με βάση τις αντίστοιχες αλήθεια-αρχές, ανάλογα με το τι άνθρωποι είναι. Αν είναι διάβολοι, τότε πρέπει να πεις ότι είναι διάβολοι. Αν δεν έχουν ανθρώπινη φύση, πρέπει να πεις ότι δεν έχουν ανθρώπινη φύση. Αν σου διδάσκουν ιδέες και απόψεις που δεν ανταποκρίνονται στην αλήθεια, δεν χρειάζεται να τις ακούσεις ή να τις αποδεχτείς. Μπορείς να τις διακρίνεις όπως είναι πραγματικά και ακόμα και να τις εκθέσεις. Θα σε νοιάξει αν οι γονείς σου ξεσπάσουν, κάνουν ολόκληρη φασαρία και σου πουν: «Το κάνω για το καλό σου»; (Όχι, δεν θα με νοιάξει.) Αν δεν πιστεύουν, τότε μην ασχολείσαι, παράτα το. Αν κάνουν τόσο μεγάλη φασαρία, τότε θα δεις ότι είναι σκέτοι διάβολοι. Αυτές οι αλήθειες σχετικά με την πίστη στον Θεό είναι οι ιδέες και οι απόψεις που πρέπει να αποδεχτούν περισσότερο απ’ όλα οι άνθρωποι. Εφόσον οι γονείς σου δεν μπορούν να τις αποδεχτούν και να τις ενστερνιστούν, τότε τι σόι άνθρωποι είναι; Αφού δεν καταλαβαίνουν τα λόγια του Θεού, δεν είναι υπάνθρωποι;

«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (13)

Όσο, κι αν σε φρόντιζαν οι γονείς σου ενώ σε μεγάλωναν, και όσο κι αν εκπλήρωναν την ευθύνη που είχαν απέναντί σου, έκαναν απλώς ό,τι όφειλαν ανάλογα με τις ικανότητες του δημιουργημένου ανθρώπου· ήταν το ένστικτό τους. Ρίξε απλώς μια ματιά στα πουλιά, τα οποία για πάνω από έναν μήνα πριν την εποχή του ζευγαρώματος ψάχνουν διαρκώς να βρουν ένα ασφαλές σημείο για να φτιάξουν τη φωλιά τους. Βγαίνουν και τα αρσενικά και τα θηλυκά εναλλάξ, και κουβαλάνε διάφορα φυτά, πούπουλα και κλαδιά, για να αρχίσουν να φτιάχνουν τη φωλιά τους σε δέντρα που έχουν σχετικά πυκνή βλάστηση, και χτίζουν μικρές φωλιές που είναι εξαιρετικά σταθερές και περίπλοκες. Κάνουν τόση προσπάθεια για να φτιάξουν φωλιές και καταφύγια για χάρη των μικρών τους. Από τη στιγμή που θα χτίσουν τις φωλιές τους και θα έρθει η ώρα της επώασης, σε κάθε φωλιά υπάρχει πάντα ένα πουλί· το αρσενικό ή το θηλυκό βρίσκονται εναλλάξ στη φωλιά για 24 ώρες το 24ωρο και είναι εξαιρετικά προσεκτικά. Όταν γυρίσει το ένα, αμέσως φεύγει το άλλο. Λίγο καιρό αργότερα, εκκολάπτονται οι νεοσσοί και βγάζουν το κεφάλι τους από το αυγό, και τους βλέπεις που αρχίζουν να κελαηδούν πάνω στο δέντρο. Και τα ενήλικα πουλιά τα προσέχουν πολύ, πετούν πέρα δώθε, μια γυρίζουν για να ταΐσουν τα μικρά τους σκουλήκια, και μια για να τα ταΐσουν κάτι άλλο. Κάνα-δυο μήνες μετά, κάποια από τα μικρά πουλάκια έχουν μεγαλώσει λίγο και μπορούν να σταθούν στην άκρη της φωλιάς και να κουνήσουν τα φτερά τους· οι γονείς τους πετάνε πέρα-δώθε, τα ταΐζουν και τα φυλάνε με βάρδιες. […] Όλα τα ζωντανά πλάσματα και τα ζώα διαθέτουν αυτά τα ένστικτα και αυτούς τους νόμους και τα τηρούν με πολλή ακρίβεια, στην εντέλεια. Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να το ανατρέψει αυτό. Κάποια ιδιαίτερα ζώα, όπως οι τίγρεις και τα λιοντάρια, όταν ενηλικιωθούν, φεύγουν από τους γονείς τους και μάλιστα κάποια αρσενικά γίνονται ακόμα και αντίζηλοι των γονιών τους, και αν χρειαστεί, τους δαγκώνουν, τους ανταγωνίζονται και τους πολεμάνε. Κάτι τέτοιο είναι φυσιολογικό, είναι νόμος. Αυτά τα ζώα δεν είναι έρμαια των συναισθημάτων τους ούτε ζουν βάσει αυτών, όπως οι άνθρωποι, ούτε λένε: «Πρέπει να ξεπληρώσω το καλό που μου έκαναν, πρέπει να τους αποζημιώσω. Πρέπει να υπακούω τους γονείς μου. Αν δεν τους δείξω την ευσέβεια που αρμόζει σε ένα παιδί, τότε οι υπόλοιποι άνθρωποι θα με καταδικάσουν, θα με κακολογήσουν και θα με επικρίνουν πίσω από την πλάτη μου. Δεν θα το άντεχα κάτι τέτοιο!» Στον κόσμο των ζώων δεν λένε τέτοια πράγματα. Γιατί, όμως, οι άνθρωποι τα λένε; Γιατί στην κοινωνία και στις ανθρώπινες ομάδες υπάρχουν διάφορες λανθασμένες ιδέες και κοινές απόψεις. Αυτά τα πράγματα έχουν επηρεάσει, διαβρώσει και σαπίσει τους ανθρώπους, κι έτσι αναδύονται μέσα τους διάφοροι τρόποι ερμηνείας και αντιμετώπισης της σχέσης μεταξύ των γονιών και των παιδιών. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να θεωρούν τελικά τους γονείς τους ως δανειστές τους, τους οποίους δεν θα μπορέσουν να ξεπληρώσουν ούτε σε όλη τους τη ζωή. Κάποιοι, μάλιστα, νιώθουν για όλη τους τη ζωή ενοχές αφού πεθάνουν οι γονείς τους και θεωρούν τον εαυτό τους ανάξιο του καλού που τους έκαναν εκείνοι, ίσως επειδή έκαναν κάτι που δεν ευχαρίστησε τους γονείς τους ή δεν εξελίχθηκε όπως θα ήθελαν εκείνοι. Για πείτε Μου, δεν είναι υπερβολή αυτό; Οι άνθρωποι ζουν βυθισμένοι στα συναισθήματά τους, οπότε οι διάφορες ιδέες που προέρχονται από αυτά δεν μπορούν παρά να τους ενοχλούν και να τους αναστατώνουν. Ζουν σε ένα περιβάλλον στιγματισμένο από την ιδεολογία της διεφθαρμένης ανθρωπότητας. Οι διάφορες αυτές παράλογες ιδέες κάνουν τη ζωή τους εξαντλητική και πιο πολύπλοκη από των υπολοίπων έμβιων όντων. Τώρα, όμως, ο Θεός εργάζεται και εκφράζει την αλήθεια, για να αποκαλύψει στους ανθρώπους την αλήθεια όλων αυτών των γεγονότων και να τους επιτρέψει να καταλάβουν την αλήθεια. Μόλις την καταλάβεις, αυτές οι παράλογες ιδέες και απόψεις θα πάψουν να αποτελούν φορτίο για σένα και δεν θα καθοδηγούν πια το πώς θα διαχειρίζεσαι τη σχέση σου με τους γονείς σου. Στο σημείο αυτό, η ζωή σου θα χαλαρώσει περισσότερο. Χαλαρή ζωή δεν σημαίνει να μη γνωρίζεις τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις σου —αυτά θα συνεχίσεις να τα γνωρίζεις. Αφορά, όμως, ποια οπτική και ποιες μεθόδους θα επιλέξεις για να προσεγγίσεις τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις σου. Το ένα μονοπάτι λέει να ακολουθήσεις την οδό των συναισθημάτων και να αντιμετωπίσεις αυτά τα πράγματα με βάση το συναίσθημα και τις μεθόδους, τις ιδέες και τις απόψεις στις οποίες καθοδηγεί ο Σατανάς τον άνθρωπο. Το άλλο μονοπάτι είναι να τα αντιμετωπίσεις με βάση τα λόγια που έχει διδάξει στον άνθρωπο ο Θεός. Αν οι άνθρωποι διαχειρίζονται αυτά τα ζητήματα σύμφωνα με τις παράλογες ιδέες και απόψεις του Σατανά, τότε το μόνο που καταφέρνουν είναι να ζουν μπλεγμένοι στα συναισθήματά τους, ενώ δεν μπορούν να διακρίνουν ποτέ μεταξύ σωστού και λάθους. Υπό αυτές τις συνθήκες, δεν μπορούν παρά να ζουν παγιδευμένοι, μπλεγμένοι πάντα σε ζητήματα όπως τα εξής: «Έχεις δίκιο, έχω άδικο. Μου έχεις δώσει περισσότερα, σου έχω δώσει λιγότερα. Είσαι αχάριστος. Είσαι απαράδεκτος». Αποτέλεσμα αυτού είναι ότι δεν μιλάνε ξεκάθαρα ούτε μια στιγμή. Όταν, όμως, καταλάβουν την αλήθεια και ξεφύγουν από τις παράλογες ιδέες και απόψεις, και από τα δίχτυα των αισθημάτων, τότε αυτά τα ζητήματα απλοποιούνται πολύ. Αν ακολουθείς μια αλήθεια-αρχή, μια ιδέα ή μια άποψη που είναι σωστή και προέρχεται από τον Θεό, τότε θα χαλαρώσεις πολύ στη ζωή σου. Δεν θα εμποδίζει πια ούτε η κοινή γνώμη, ούτε η συνείδησή σου, ούτε το φορτίο των συναισθημάτων σου το πώς θα διαχειρίζεσαι τη σχέση σου με τους γονείς σου· κάθε άλλο, αυτά θα σου επιτρέψουν να αντιμετωπίσεις τη σχέση αυτή σωστά και ορθολογικά. […] Ο λόγος της συναναστροφής Μου δεν είναι να σε κάνω να προδώσεις τους γονείς σου, ούτε φυσικά, να σε αναγκάσω να βάλεις όρια ανάμεσα στον εαυτό σου και τους γονείς σου. Δεν ξεκινάμε κάποιο κίνημα, δεν υπάρχει λόγος να βάλεις όρια. Το κάνω απλώς για να κατανοήσεις σωστά αυτά τα ζητήματα και να σε βοηθήσω να αποδεχτείς μια σωστή ιδέα και άποψη. Επιπλέον, συναναστρέφομαι πάνω σ’ αυτό το ζήτημα, για να μη σου προκαλέσουν πρόβλημα αυτά τα πράγματα όταν σου συμβούν, να μη σε δέσουν χειροπόδαρα, και το πιο σημαντικό, να μην επηρεάσουν το πώς θα εκτελέσεις το καθήκον σου ως δημιούργημα. Τότε η συναναστροφή Μου θα πετύχει τον στόχο της.

«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (17)

Είναι, άραγε, η αλήθεια το να δείχνει κανείς στους γονείς του την ευσέβεια που πρέπει να δείχνει ένα παιδί; (Όχι, δεν είναι.) Το να φέρεται ένα παιδί στους γονείς του όπως τους αρμόζει είναι σωστό και θετικό· γιατί λέμε, όμως, ότι δεν είναι η αλήθεια; (Επειδή οι άνθρωποι δεν δείχνουν την ευσέβειά τους ως παιδιά απέναντι στους γονείς τους βάσει αρχών, και δεν μπορούν να διακρίνουν τι είδους άνθρωποι είναι, στ’ αλήθεια, οι γονείς τους.) Το πώς θα πρέπει να φέρεται κανείς στους γονείς του είναι σχετικό με την αλήθεια. Αν οι γονείς σου πιστεύουν στον Θεό και σου φέρονται καλά, θα πρέπει να τους φέρεσαι σαν σωστό παιδί; (Ναι.) Πώς το πετυχαίνεις αυτό; Τους φέρεσαι διαφορετικά απ’ ό,τι φέρεσαι στους αδελφούς και τις αδελφές σου. Κάνεις ό,τι σου λένε και, αν είναι μεγάλοι σε ηλικία, πρέπει να μείνεις στο πλευρό τους και να τους φροντίσεις, κι αυτό σε εμποδίζει να πας να εκτελέσεις το καθήκον σου. Είναι σωστό να το κάνεις αυτό; (Όχι.) Τι πρέπει να κάνεις σε τέτοιες περιπτώσεις; Εξαρτάται από τις περιστάσεις. Αν εκτελείς το καθήκον σου κοντά στο σπίτι κι έτσι μπορείς ταυτόχρονα να τους φροντίζεις, και αν οι γονείς σου δεν έχουν κάποια ένσταση ως προς την πίστη σου στον Θεό, τότε πρέπει να κάνεις το χρέος σου ως γιος ή κόρη και να τους βοηθήσεις σε μερικές δουλειές. Αν είναι άρρωστοι, φρόντισέ τους. Αν κάτι τους απασχολεί, παρηγόρησέ τους. Αν σου το επιτρέπουν τα οικονομικά σου, αγόρασέ τους συμπληρώματα διατροφής ανάλογα με το βαλάντιό σου. Τι θα πρέπει να διαλέξεις, όμως, αν εσύ είσαι απασχολημένος με το καθήκον σου, και δεν υπάρχει κανείς να ασχοληθεί με τους γονείς σου, που επιπλέον πιστεύουν κι εκείνοι στον Θεό; Ποια είναι η αλήθεια που θα πρέπει να κάνεις πράξη; Εφόσον το να φέρεσαι στους γονείς σου σαν σωστό παιδί δεν είναι η αλήθεια, αλλά είναι απλώς μια ανθρώπινη ευθύνη και υποχρέωση, τι θα πρέπει να κάνεις αν η υποχρέωσή σου έρχεται σε αντίθεση με το καθήκον σου; (Να δώσω προτεραιότητα στο καθήκον μου, να το βάλω πρώτο.) Η υποχρέωση δεν είναι απαραίτητα καθήκον κάποιου. Η επιλογή κάποιου να εκτελεί το καθήκον του ισοδυναμεί με το να ασκεί την αλήθεια, ενώ η εκπλήρωση μιας υποχρέωσης όχι. Αν βρίσκεσαι σε μια τέτοια κατάσταση, μπορείς να εκπληρώνεις αυτήν την ευθύνη ή υποχρέωση. Εάν, όμως, το τρέχον περιβάλλον δεν το επιτρέπει, τι θα πρέπει να κάνεις; Θα πρέπει να πεις το εξής: «Οφείλω να κάνω το καθήκον μου —έτσι κάνω πράξη την αλήθεια. Το να φέρομαι στους γονείς μου σαν σωστό παιδί σημαίνει ότι ζω σύμφωνα με τη συνείδησή μου και δεν ανταποκρίνεται στην άσκηση της αλήθειας». Επομένως, θα πρέπει να δίνεις προτεραιότητα στο καθήκον σου και να το τηρείς. Εάν αυτήν τη στιγμή δεν έχεις κανένα καθήκον, δεν εργάζεσαι μακριά από το σπίτι και ζεις κοντά στους γονείς σου, τότε βρες τρόπους να τους φροντίζεις. Κάνε ό,τι καλύτερο μπορείς για να τους βοηθήσεις να ζήσουν λίγο καλύτερα και να μην ταλαιπωρούνται τόσο. Αυτό όμως εξαρτάται και από το τι είδους άνθρωποι είναι οι γονείς σου. Τι θα πρέπει να κάνεις αν οι γονείς σου δεν έχουν καλή ανθρώπινη φύση, αν σ’ εμποδίζουν διαρκώς να πιστεύεις στον Θεό και σε απομακρύνουν συνεχώς από την πίστη στον Θεό και την εκτέλεση του καθήκοντός σου; Ποια είναι η αλήθεια που θα πρέπει να κάνεις πράξη; (Πρέπει να τους απορρίψω.) Είναι τότε η στιγμή να τους απορρίψεις. Έχεις εκπληρώσει την υποχρέωσή σου. Οι γονείς σου δεν πιστεύουν στον Θεό, επομένως δεν έχεις καμία υποχρέωση να τους δείχνεις τον σεβασμό που πρέπει να δείχνει ένα παιδί. Εάν πιστεύουν στον Θεό, τότε είναι οικογένεια, είναι γονείς σου. Εάν όχι, τότε βαδίζετε σε διαφορετικά μονοπάτια: Εκείνοι πιστεύουν στον Σατανά, λατρεύουν τον διάβολο βασιλιά και βαδίζουν στο μονοπάτι του Σατανά· είναι άνθρωποι που βαδίζουν σε διαφορετικά μονοπάτια σε σχέση με τους πιστούς στον Θεό. Δεν είστε πια οικογένεια. Εκείνοι θεωρούν τους πιστούς στον Θεό αντίπαλους και εχθρούς τους, επομένως δεν έχεις πλέον υποχρέωση να τους φροντίζεις και πρέπει να κόψεις εντελώς τους δεσμούς μαζί τους. Ποιο από τα δύο είναι η αλήθεια: να φέρεσαι στους γονείς σου σαν σωστό παιδί ή να εκτελείς το καθήκον σου; Φυσικά, η αλήθεια είναι η εκτέλεση του καθήκοντος. Το να εκτελεί κανείς το καθήκον του στον οίκο του Θεού δεν αφορά απλώς το να εκπληρώνει την υποχρέωσή του και να πράττει αυτό που αναμένεται. Πρόκειται για την εκτέλεση του καθήκοντος ενός δημιουργημένου όντος. Αφορά την αποστολή από τον Θεό, την υποχρέωσή σου, την ευθύνη σου. Πρόκειται για μια πραγματική ευθύνη, αφορά το να εκπληρώσεις την ευθύνη και την υποχρέωσή σου ενώπιον του Δημιουργού. Αυτή είναι η απαίτηση του Δημιουργού από τους ανθρώπους, το μεγάλο ζήτημα της ζωής, ενώ ο σεβασμός που δείχνει ένα παιδί στους γονείς του είναι απλώς η ευθύνη κι η υποχρέωση ενός γιου ή μιας κόρης. Σίγουρα δεν έχει ανατεθεί από τον Θεό, και σε καμία περίπτωση δεν συμφωνεί την απαίτησή Του. Επομένως, μεταξύ του σεβασμού που πρέπει να δείχνει ένα παιδί στους γονείς του και της εκτέλεσης του καθήκοντος, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η εκτέλεση του καθήκοντος, και μόνο αυτή, ισοδυναμεί με την άσκηση της αλήθειας. Το να εκτελείς το καθήκον σου ως δημιουργημένο ον είναι η αλήθεια, είναι ένα δεσμευτικό καθήκον. Το να δείχνεις στους γονείς σου τον σεβασμό που τους αρμόζει σημαίνει πως φέρεσαι όπως πρέπει να φέρεται ένα παιδί. Δεν σημαίνει ότι εκτελείς το καθήκον σου ούτε ότι κάνεις πράξη την αλήθεια.

«Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Ποια είναι η πραγματικότητα της αλήθειας;

Αν, σύμφωνα με το περιβάλλον διαβίωσής σου και το πλαίσιο στο οποίο βρίσκεσαι, το να τιμάς τους γονείς σου δεν έρχεται σε σύγκρουση με την ολοκλήρωση της ανάθεσής σου από τον Θεό και την εκτέλεση του καθήκοντός σου —με άλλα λόγια, αν το να τιμάς τους γονείς σου δεν σε επηρεάζει στο να εκτελείς πιστά το καθήκον σου— τότε μπορείς να τα κάνεις και τα δύο πράξη ταυτόχρονα. Δεν χρειάζεται να κρατήσεις εξωτερικά απόσταση από τους γονείς σου ούτε και να τους απαρνηθείς ή να τους απορρίψεις εξωτερικά. Σε ποια περίπτωση ισχύει αυτό; (Όταν το να τιμά κανείς τους γονείς του δεν έρχεται σε σύγκρουση με την εκτέλεση του καθήκοντός του.) Σωστά. Με άλλα λόγια, αν οι γονείς σου δεν προσπαθούν να μπουν εμπόδιο στην πίστη σου στον Θεό και είναι και οι ίδιοι πιστοί, αν σε υποστηρίζουν και σε ενθαρρύνουν πραγματικά να εκτελείς πιστά το καθήκον σου και να ολοκληρώσεις την ανάθεση από τον Θεό, τότε η μεταξύ σας σχέση δεν είναι μια σαρκική σχέση μεταξύ συγγενών με τη συνηθισμένη σημασία του όρου· είναι μια σχέση μεταξύ αδελφών της εκκλησίας. Στην περίπτωση αυτή, πέρα από τις μεταξύ σας αλληλεπιδράσεις ως αδελφοί και αδελφές της εκκλησίας, πρέπει να εκπληρώσεις και ορισμένες από τις ευθύνες που έχεις ως παιδί τους απέναντί τους. Πρέπει να τους δείχνεις λίγο παραπάνω ενδιαφέρον. Εφόσον κάτι τέτοιο δεν επηρεάζει την εκτέλεση του καθήκοντός σου, εφόσον, δηλαδή, η καρδιά σου δεν περιορίζεται από τους γονείς σου, μπορείς να τους πάρεις ένα τηλέφωνο για να τους ρωτήσεις πώς τα πάνε και να δείξεις λίγο ενδιαφέρον, μπορείς να τους βοηθήσεις να αντιμετωπίσουν ορισμένες δυσκολίες και να χειριστούν κάποια από τα προβλήματα που έχουν στη ζωή τους· μπορείς, ακόμη, να τους βοηθήσεις να αντιμετωπίσουν κάποιες από τις δυσκολίες που έχουν όσον αφορά τη ζωή-είσοδό τους. Όλα αυτά είναι πράγματα που μπορείς να κάνεις. Με άλλα λόγια, εφόσον οι γονείς σου δεν εμποδίζουν την πίστη σου στον Θεό, οφείλεις να διατηρήσεις τη μεταξύ σας σχέση και να εκπληρώνεις τις ευθύνες που έχεις απέναντί τους. Γιατί πρέπει να δείχνεις ενδιαφέρον γι’ αυτούς, να τους φροντίζεις και να τους ρωτάς πώς τα πάνε; Επειδή είσαι το παιδί τους και έχετε μια τέτοιου είδους σχέση, έχεις μια παραπάνω ευθύνη. Λόγω αυτής της ευθύνης, λοιπόν, πρέπει να ρωτάς για αυτούς λίγο πιο συχνά και να τους βοηθάς με πιο ουσιαστικούς τρόπους. Το ελάχιστο πρότυπο που πρέπει να πληροίς είναι το εξής: Εφόσον δεν επηρεάζεται η εκπλήρωση του καθήκοντός σου και εφόσον οι γονείς σου δεν εμποδίζουν και δεν αναστατώνουν την πίστη σου στον Θεό και την εκτέλεση του καθήκοντός σου ούτε σε κρατούν πίσω, τότε είναι φυσικό και πρέπον να ανταποκρίνεσαι στις ευθύνες σου απέναντί τους, έτσι ώστε να έχεις ήσυχη τη συνείδησή σου. Αν οι συνθήκες στις οποίες βρίσκεσαι σε επηρεάζουν και σε εμποδίζουν να τιμήσεις τους γονείς σου στο σπίτι, τότε δεν χρειάζεται να τηρήσεις αυτόν τον κανόνα. Θα πρέπει να αφεθείς στο έλεος των ενορχηστρώσεων του Θεού και να υποταχθείς στις διευθετήσεις Του· δεν χρειάζεται να επιμένεις να τιμάς τους γονείς σου. Το καταδικάζει αυτό ο Θεός; Ο Θεός δεν το καταδικάζει ούτε εξαναγκάζει τους ανθρώπους να το κάνουν. […] Αν οι γονείς σου δεν πιστεύουν στον Θεό, αν δεν μιλάτε την ίδια γλώσσα, αν δεν έχετε κοινές επιδιώξεις και κοινούς στόχους, αν δεν βαδίζετε στο ίδιο μονοπάτι, ενώ επιπλέον εμποδίζουν και διώκουν την πίστη σου στον Θεό, τότε μπορείς να τους διακρίνεις, να δεις καθαρά την ουσία τους και να τους απορρίψεις. Αν, φυσικά, βρίζουν τον Θεό ή σε καταριούνται, μπορείς μέσα στην καρδιά σου να τους καταραστείς κι εσύ. Τι εννοεί, λοιπόν, ο Θεός όταν λέει «να τιμά κανείς τους γονείς του»; Πώς πρέπει να το κάνεις πράξη αυτό; Αν μπορείς να ανταποκριθείς στις ευθύνες σου, τότε να το κάνεις σε έναν βαθμό· αν, όμως, δεν σου δίνεται αυτή η ευκαιρία ή αν έχετε ήδη έρθει σε μεγάλη προστριβή στις μεταξύ σας αλληλεπιδράσεις και υπάρχουν συγκρούσεις μεταξύ σας, σε σημείο που δεν μπορείτε πλέον να βλέπετε ο ένας τον άλλον, τότε θα πρέπει να απομακρυνθείς γρήγορα από αυτούς. Όταν λέει ο Θεός να τιμάς αυτούς τους γονείς, εννοεί ότι πρέπει να ανταποκρίνεσαι στις ευθύνες σου από τη θέση που έχεις ως παιδί τους και να κάνεις τα πράγματα που οφείλει να κάνει ένα παιδί. Δεν πρέπει να τους κακομεταχειρίζεσαι ή να τσακώνεσαι μαζί τους, δεν πρέπει να τους χτυπάς, να τους φωνάζεις ή να τους κακοποιείς. Θα πρέπει να ανταποκρίνεσαι στις ευθύνες σου απέναντί τους στο μέτρο των δυνατοτήτων σου. Όλα αυτά πρέπει να γίνονται στα πλαίσια της ανθρώπινης φύσης· αυτές είναι οι αρχές που πρέπει να κάνει κάποιος πράξη όσον αφορά το «να τιμά τους γονείς του». Δεν είναι εύκολο να γίνουν αυτά; Δεν χρειάζεται να αντιμετωπίζεις τους γονείς σου με θερμοαιμία και να λες: «Διάβολοι και δύσπιστοι, ο Θεός σάς καταριέται στη λίμνη της φωτιάς και του θειαφιού και στο πηγάδι της αβύσσου. Θα σας στείλει στο δέκατο όγδοο επίπεδο της κόλασης!» Δεν είναι απαραίτητο αυτό, δεν χρειάζεται να φτάσετε σε τόσο ακραίο σημείο. Αν οι συνθήκες το επιτρέπουν και η κατάσταση το απαιτεί, μπορείς να ανταποκριθείς στις ευθύνες που έχεις ως παιδί απέναντι στους γονείς σου. Αν κάτι τέτοιο δεν είναι απαραίτητο ή δεν το επιτρέπουν οι συνθήκες και δεν είναι εφικτό, απαλλάσσεσαι τότε από αυτήν την υποχρέωση. Το μόνο που χρειάζεται να κάνεις είναι να ανταποκρίνεσαι στις ευθύνες που έχεις απέναντι στους γονείς σου ως παιδί όταν τους συναντάς και αλληλεπιδράς μαζί τους· τότε, θα έχεις εκπληρώσει την υποχρέωσή σου. Πώς σας φαίνεται αυτή η αρχή; (Καλή.) Ο τρόπος με τον οποίο μεταχειρίζεσαι τον οποιονδήποτε άνθρωπο, συμπεριλαμβανομένων και των γονιών σου, πρέπει να διέπεται από κάποιες αρχές. Δεν μπορείς να ενεργείς παρορμητικά ούτε να βρίζεις τους γονείς σου μόνο και μόνο επειδή διώκουν την πίστη σου στον Θεό. Υπάρχουν τόσοι και τόσοι άνθρωποι στον κόσμο που δεν πιστεύουν στον Θεό, υπάρχουν τόσοι και τόσοι άπιστοι και άλλοι τόσοι άνθρωποι που προσβάλλουν τον Θεό· θα αρχίσεις να τους καταριέσαι και να φωνάζεις σε όλους; Αν όχι, τότε ούτε στους γονείς σου πρέπει να φωνάζεις. Αν φωνάζεις στους γονείς σου, αλλά όχι σε αυτούς τους άλλους ανθρώπους, τότε ζεις μέσα στη θερμοαιμία σου και κάτι τέτοιο δεν αρέσει στον Θεό. Μην έχεις την εντύπωση ότι, αν βρίζεις και καταριέσαι τους γονείς σου χωρίς σοβαρό λόγο και λες ότι είναι διάβολοι, ζωντανοί σατανάδες και υποχείρια του Σατανά και τους καταριέσαι να πάνε στην κόλαση, ο Θεός θα είναι ικανοποιημένος μαζί σου. Δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Ο Θεός δεν πρόκειται να σε αποδεχτεί ή να πει ότι έχεις ανθρώπινη φύση επειδή δείχνεις ότι τάχα είσαι δραστήριος. Αυτό που θα πει, αντίθετα, είναι ότι οι πράξεις σου είναι συνυφασμένες με συναισθήματα και θερμοαιμία. Αυτές σου οι ενέργειες δεν θα αρέσουν στον Θεό, είναι πολύ ακραίες και δεν συνάδουν με τις προθέσεις Του. Ο τρόπος με τον οποίο μεταχειρίζεσαι τον οποιονδήποτε άνθρωπο, μαζί και τους γονείς σου, πρέπει να διέπεται από κάποιες αρχές· είτε πιστεύουν στον Θεό είτε όχι και είτε είναι κακοί άνθρωποι είτε όχι, εσύ πρέπει να τους φέρεσαι σύμφωνα με τις αρχές. Ο Θεός έχει μιλήσει στον άνθρωπο για την εξής αρχή: Πρέπει κανείς να μεταχειρίζεται δίκαια τους άλλους· απλώς οι άνθρωποι φέρουν έναν επιπλέον βαθμό ευθύνης απέναντι στους γονείς τους. Το μόνο που χρειάζεται να κάνεις εσύ είναι να ανταποκρίνεσαι σε αυτήν την ευθύνη. Δεν έχει σημασία αν οι γονείς σου είναι πιστοί ή όχι, αν επιδιώκουν την πίστη τους ή όχι, αν συμβαδίζετε όσον αφορά τις απόψεις σας για τη ζωή και την ανθρώπινη φύση σας ή όχι· το μόνο που πρέπει να κάνεις εσύ είναι να ανταποκρίνεσαι στην ευθύνη σου απέναντί τους. Δεν χρειάζεται να τους αποφεύγεις· άσε απλώς τα πράγματα να πάρουν τον δρόμο τους, σύμφωνα με τις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις του Θεού. Ακόμα κι αν οι γονείς σου εμποδίζουν την πίστη σου στον Θεό, πρέπει να ανταποκρίνεσαι στις ευθύνες που έχεις ως παιδί απέναντί τους στο μέτρο των δυνατοτήτων σου, έτσι ώστε να μη νιώθεις τουλάχιστον στη συνείδησή σου ότι τους χρωστάς κάτι. Αν δεν σε εμποδίζουν και υποστηρίζουν την πίστη σου στον Θεό, και πάλι θα πρέπει να ασκείσαι σύμφωνα με τις αρχές και να τους φέρεσαι καλά όταν πρέπει. Με λίγα λόγια, ό,τι κι αν συμβεί, οι απαιτήσεις του Θεού από τον άνθρωπο δεν αλλάζουν, ούτε μπορούν να αλλάξουν οι αλήθεια-αρχές που πρέπει να κάνουν πράξη οι άνθρωποι. Σε αυτά τα ζητήματα, πρέπει απλώς να τηρείς τις αρχές και να ανταποκρίνεσαι σε όσες ευθύνες μπορείς.

«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Τι σημαίνει να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (4)

Βάσει ποιας αρχής ζητούν τα λόγια του Θεού να συμπεριφέρονται οι άνθρωποι στους άλλους; Να αγαπούν αυτό που αγαπά ο Θεός και να μισούν αυτό που μισεί: αυτή είναι η αρχή που θα πρέπει να τηρείται. Ο Θεός αγαπά όσους επιδιώκουν την αλήθεια και είναι σε θέση να ακολουθήσουν το θέλημά Του· αυτοί είναι οι άνθρωποι που θα πρέπει να αγαπάμε κι εμείς. Όσοι δεν είναι σε θέση να ακολουθήσουν το θέλημα του Θεού, Τον μισούν και επαναστατούν ενάντιά Του —αυτούς τους απεχθάνεται ο Θεός και θα πρέπει να τους απεχθανόμαστε κι εμείς. Αυτό ζητά ο Θεός από τον άνθρωπο. Εάν οι γονείς σου δεν πιστεύουν στον Θεό, εάν γνωρίζουν μεν πολύ καλά ότι η πίστη στον Θεό είναι το σωστό μονοπάτι και ότι μπορεί να οδηγήσει στη σωτηρία, όμως παραμένουν μη δεκτικοί, τότε δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρόκειται για ανθρώπους που αποστρέφονται την αλήθεια και τη μισούν, και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι άνθρωποι που αντιστέκονται στον Θεό και Τον μισούν —και ο Θεός φυσικά τους απεχθάνεται και τους μισεί. Θα μπορούσες να απεχθάνεσαι τέτοιους γονείς; Εναντιώνονται στον Θεό και μιλούν άσχημα σ’ Εκείνον —οπότε, στην περίπτωση αυτή, είναι σίγουρα δαίμονες και Σατανάδες. Θα μπορούσες να τους μισείς και να τους καταριέσαι; Όλα αυτά είναι πραγματικά ερωτήματα. Εάν οι γονείς σου δεν σε αφήνουν να πιστεύεις στον Θεό, πώς θα πρέπει να τους συμπεριφέρεσαι; Όπως ζητά ο Θεός, θα πρέπει να αγαπάς αυτό που αγαπά ο Θεός και να μισείς αυτό που μισεί ο Θεός. Κατά τη διάρκεια της Εποχής της Χάριτος, ο Κύριος Ιησούς είπε: «Τις είναι η μήτηρ μου και τίνες είναι οι αδελφοί μου;» «Διότι όστις ακολουθεί το θέλημα του Πατρός μου του εν ουρανοίς, αυτός μου είναι αδελφός και αδελφή και μήτηρ». Αυτά τα λόγια υπήρχαν ήδη από την Εποχή της Χάριτος, και τώρα τα λόγια του Θεού είναι ακόμη πιο ξεκάθαρα: «Να αγαπάς όσα αγαπά ο Θεός και να μισείς όσα μισεί ο Θεός». Αυτά τα λόγια μάς βάζουν κατευθείαν στο θέμα, κι όμως οι άνθρωποι συχνά δεν είναι σε θέση να συλλάβουν την πραγματική τους σημασία. Εάν κάποιος απαρνείται τον Θεό και Του αντιτίθεται, και είναι καταραμένος από τον Θεό, όμως είναι γονιός ή συγγενής σου, δεν φαίνεται να είναι κακός άνθρωπος απ’ όσο ξέρεις, και σου συμπεριφέρεται καλά, τότε μπορεί να μην είσαι σε θέση να μισήσεις αυτό το άτομο, και μάλιστα ενδέχεται να παραμείνεις σε στενή επαφή μαζί του, με τη σχέση σας να παραμένει αμετάβλητη. Θα σε προβληματίσει όταν ακούσεις ότι ο Θεός μισεί τους ανθρώπους αυτούς, ενώ εσύ δεν μπορείς να σταθείς στο πλευρό Του και να τους απορρίψεις χωρίς έλεος. Σε περιορίζουν διαρκώς τα αισθήματα και δεν μπορείς να τους εγκαταλείψεις πλήρως. Ποιος είναι ο λόγος για αυτό; Τούτο συμβαίνει επειδή τα αισθήματά σου είναι πολύ ισχυρά και σε εμποδίζουν να κάνεις πράξη την αλήθεια. Αυτό το άτομο είναι καλό μαζί σου, δεν μπορείς, επομένως, να εξαναγκάσεις τον εαυτό σου να το μισήσει. Θα μπορούσες να το μισήσεις μόνο εάν σε έβλαπτε. Συνάδει αυτό το μίσος με τις αλήθεια-αρχές; Επίσης, σε δεσμεύουν οι παραδοσιακές αντιλήψεις και σκέφτεσαι ότι είναι γονιός ή συγγενής σου, οπότε, εάν τον μισήσεις, θα σε περιφρονήσει η κοινωνία και θα σε υβρίσει η κοινή γνώμη, θα σε καταδικάσουν ως άσπλαχνο τέκνο, χωρίς συνείδηση, χωρίς καν ανθρώπινη υπόσταση. Νομίζεις ότι θα υποστείς τη θεία καταδίκη και τιμωρία. Ακόμη και αν θες να τον μισήσεις, η συνείδησή σου δεν θα το επιτρέψει. Γιατί λειτουργεί η συνείδησή σου κατ’ αυτόν τον τρόπο; Επειδή από τότε που ήσουν παιδί έχει καλλιεργηθεί μέσα σου ένας τρόπος σκέψης από την οικογένειά σου, την εκπαίδευση που σου έδωσαν οι γονείς σου και την κατήχηση της παραδοσιακής κουλτούρας. Αυτός ο τρόπος σκέψης έχει ριζώσει πολύ βαθιά στην καρδιά σου, και σε κάνει να πιστεύεις λανθασμένα ότι η ευλάβεια εκ μέρους των τέκνων είναι κάτι το απόλυτα φυσικό, και πως οτιδήποτε κληροδοτείται από τους προγόνους είναι πάντα καλό. Την έμαθες πρώτη και παραμένει κυρίαρχη, δημιουργώντας ένα μεγάλο εμπόδιο και αναστάτωση στην πίστη σου και την αποδοχή της αλήθειας, αφού δεν σου επιτρέπει να κάνεις πράξη τα λόγια του Θεού και να αγαπάς αυτό που αγαπάει, να μισείς αυτό που μισεί. Στην πραγματικότητα, γνωρίζεις μέσα σου ότι η ζωή σου προήλθε από τον Θεό, όχι από τους γονείς σου, και ξέρεις επίσης ότι οι γονείς σου όχι μόνο δεν πιστεύουν στον Θεό, αλλά και Του αντιστέκονται, ότι ο Θεός τούς μισεί κι εσύ θα πρέπει να υποταχθείς σε Αυτόν, να σταθείς στο πλευρό Του, όμως απλά δεν μπορείς να τα καταφέρεις να τους μισήσεις, ακόμη κι αν το θέλεις. Δεν μπορείς να κάνεις στροφή 180 μοιρών, δεν μπορείς να χαλυβδώσεις την καρδιά σου ούτε μπορείς να κάνεις πράξη την αλήθεια. Ποια είναι η αιτία αυτού του γεγονότος; Ο Σατανάς χρησιμοποιεί αυτού του είδους την παραδοσιακή κληρονομιά και τις αντιλήψεις περί ηθικής για να δεσμεύσει τις σκέψεις σου, το μυαλό και την καρδιά σου, καθιστώντας σε ανίκανο να αποδεχτείς τα λόγια του Θεού· έχεις κυριευτεί από αυτά τα πράγματα του Σατανά και δεν είσαι πλέον σε θέση να δεχτείς τα λόγια του Θεού. Όταν θέλεις να κάνεις πράξη τα λόγια του Θεού, αυτά τα πράγματα προκαλούν αναταραχή μέσα σου και σε κάνουν να αντιτάσσεσαι στην αλήθεια και στις απαιτήσεις Του, δεν έχεις, λοιπόν, τη δύναμη να απαλλαγείς από τον ζυγό της παραδοσιακής κληρονομιάς. Αφού παλέψεις για λίγο, συμβιβάζεσαι: προτιμάς να πιστεύεις ότι οι παραδοσιακές αντιλήψεις περί ηθικής είναι ορθές και συνάδουν με την αλήθεια, κι έτσι απορρίπτεις ή αποποιείσαι τα λόγια του Θεού. Δεν αποδέχεσαι τα λόγια Του ως αλήθεια ούτε και σκέφτεσαι τίποτε ως προς τη σωτηρία σου, νιώθοντας ότι εξακολουθείς να ζεις σε αυτόν τον κόσμο και ότι μπορείς να επιβιώσεις μόνον εάν βασίζεσαι σε αυτά τα πράγματα. Ανίκανος να αντέξεις τις αντεγκλήσεις της κοινωνίας, προτιμάς να αποποιηθείς την αλήθεια και τα λόγια του Θεού, και να αφεθείς στις παραδοσιακές αντιλήψεις περί ηθικής και στην επιρροή του Σατανά, προτιμώντας να προσβάλεις τον Θεό και να μην κάνεις πράξη την αλήθεια. Πείτε μου, δεν είναι οι άνθρωποι αξιολύπητοι; Δεν έχουν ανάγκη τη σωτηρία του Θεού; Μερικοί άνθρωποι πιστεύουν στον Θεό πολλά χρόνια, όμως και πάλι δεν γνωρίζουν καθόλου το θέμα της ευσέβειας των τέκνων. Πραγματικά δεν κατανοούν την αλήθεια. Δεν μπορούν ποτέ να ξεπεράσουν το εμπόδιο των κοσμικών σχέσεων· δεν έχουν το θάρρος ούτε την πίστη, πόσο μάλλον την αποφασιστικότητα που απαιτείται, οπότε δεν μπορούν να αγαπήσουν και να υπακούσουν τον Θεό. Κάποιοι μπορούν να το ξεπεράσουν αυτό, αλλά δεν τους είναι καθόλου εύκολο να πουν: «Οι γονείς μου δεν πιστεύουν στον Θεό και δεν αφήνουν ούτε κι εμένα να πιστέψω. Είναι διάβολοι». Ούτε ένας άπιστος δεν πιστεύει ότι υπάρχει Θεός ή ότι Αυτός δημιούργησε τους ουρανούς και τη γη και όλα τα πράγματα, ή ότι ο άνθρωπος δημιουργήθηκε από τον Θεό. Υπάρχουν ακόμη και κάποιοι που λένε: «Η ζωή δίνεται στον άνθρωπο από τους γονείς του και αυτούς πρέπει να τιμά». Από πού προέρχεται μια τέτοια σκέψη ή άποψη; Μήπως προέρχεται από τον Σατανά; Οι χιλιετίες της παραδοσιακής κουλτούρας είναι αυτές που έχουν εκπαιδεύσει και παραπλανήσει έτσι τον άνθρωπο, κάνοντάς τον να αρνείται τη δημιουργία και την κυριαρχία του Θεού. Αν ο Σατανάς δεν παραπλανούσε και δεν έλεγχε τους ανθρώπους, η ανθρωπότητα θα ερευνούσε το έργο του Θεού και θα διάβαζε τα λόγια Του, και θα γνώριζε ότι έχει δημιουργηθεί από τον Θεό, ότι η ζωή όλων έχει δοθεί από τον Θεό· θα γνώριζε ότι όλα όσα έχει τα έχει προσφέρει ο Θεός και ότι ο Θεός είναι Αυτός τον οποίο πρέπει να ευχαριστεί. Αν κάποιος μας προσφέρει κάτι καλό, θα πρέπει να το δεχόμαστε από τον Θεό —συγκεκριμένα οι γονείς μας, οι οποίοι μας γέννησαν και μας μεγάλωσαν· όλα αυτά είναι κανονισμένα από τον Θεό. Ο Θεός κυριαρχεί στα πάντα· ο άνθρωπος είναι απλώς ένα εργαλείο υπηρεσίας. Αν κάποιος μπορεί να παραμερίσει τους γονείς του ή τον σύζυγο (ή τη σύζυγο) και τα παιδιά του, προκειμένου να δαπανήσει εαυτόν για τον Θεό, τότε το άτομο αυτό θα είναι πιο δυνατό και θα έχει μεγαλύτερο αίσθημα δικαιοσύνης ενώπιον Του.

«Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο αναγνωρίζοντας τις πλανεμένες απόψεις του μπορεί κανείς να αλλάξει πραγματικά

Κάποια μέρα, όταν κατανοήσεις μέρος της αλήθειας, δεν θα πιστεύεις πλέον ότι η μητέρα σου είναι το καλύτερο άτομο ή ότι οι γονείς σου είναι οι καλύτεροι άνθρωποι. Θα συνειδητοποιήσεις ότι και αυτοί είναι μέλη του διεφθαρμένου ανθρώπινου γένους και ότι οι διεφθαρμένες διαθέσεις τους είναι όλες ίδιες. Το μόνο που τους ξεχωρίζει είναι η εξ αίματος συγγένεια μαζί σου. Αν δεν πιστεύουν στον Θεό, τότε είναι ίδιοι με τους άπιστους. Δεν θα τους βλέπεις πλέον από την οπτική ενός μέλους της οικογένειας ή από την οπτική της σαρκικής σχέσης σας, αλλά από την πλευρά της αλήθειας. Ποιες είναι οι κύριες πτυχές που θα πρέπει να εξετάσεις; Θα πρέπει να εξετάσεις τις απόψεις τους σχετικά με την πίστη στον Θεό, τις απόψεις τους για τον κόσμο, τις απόψεις τους σχετικά με τον χειρισμό των ζητημάτων και, κυρίως, τη στάση τους απέναντι στον Θεό. Αν αξιολογήσεις με ακρίβεια αυτές τις πτυχές, θα μπορέσεις να δεις ξεκάθαρα αν είναι καλοί ή κακοί άνθρωποι. Μια μέρα μπορεί να διακρίνεις καθαρά ότι είναι άνθρωποι με διεφθαρμένες διαθέσεις, ακριβώς σαν κι εσένα. Ίσως να γίνει ακόμα πιο ξεκάθαρο ότι δεν είναι οι καλόκαρδοι άνθρωποι που φανταζόσουν ότι είναι, οι οποίοι έχουν πραγματική αγάπη για σένα, ούτε είναι ικανοί να σε οδηγήσουν στην αλήθεια ή στο ορθό μονοπάτι της ζωής. Ίσως να διακρίνεις καθαρά πως ό,τι έχουν κάνει για σένα δεν σου προσφέρει κανένα μεγάλο όφελος και δεν σου χρησιμεύει καθόλου το να ακολουθήσεις το ορθό μονοπάτι στη ζωή. Ίσως να διαπιστώσεις, επίσης, ότι πολλές από τις πρακτικές και τις απόψεις τους είναι αντίθετες με την αλήθεια, ότι είναι της σάρκας, και ότι αυτό σε κάνει να τους σιχαίνεσαι, και να νιώθεις αποστροφή και μίσος. Αν καταφέρεις να διακρίνεις αυτά τα πράγματα, τότε θα είσαι σε θέση να μεταχειριστείς τους γονείς σου σωστά στην καρδιά σου, και δεν θα σου λείπουν πλέον, δεν θα ανησυχείς γι’ αυτούς ούτε δεν θα είσαι πλέον σε θέση να ζήσεις μακριά από αυτούς. Έχουν ολοκληρώσει την αποστολή τους ως γονείς, άρα δεν θα τους θεωρείς πλέον ως τους πιο κοντινούς σου ανθρώπους ούτε θα τους ειδωλοποιείς. Αντίθετα, θα τους θεωρήσεις συνηθισμένους ανθρώπους, και εκείνη τη στιγμή, θα ξεφύγεις εντελώς από τα δεσμά των συναισθημάτων και θα απελευθερωθείς πραγματικά από τα συναισθήματά σου και την αγάπη σου για την οικογένεια. Μόλις το κάνεις αυτό, θα συνειδητοποιήσεις ότι αυτά τα πράγματα δεν αξίζουν τη λατρεία σου και θα δεις ότι οι συγγενείς, η οικογένεια και οι σαρκικές σχέσεις σε εμποδίζουν να καταλάβεις την αλήθεια και να απελευθερωθείς απ’ τα συναισθήματα. Φταίει το ότι έχεις αυτήν την οικογενειακή σχέση μαζί τους· αυτήν τη σαρκική σχέση που σε παραλύει, σε παρασύρει και σε κάνει να πιστεύεις ότι σου φέρονται με τον καλύτερο τρόπο, ότι είναι τα πιο κοντινά σου πρόσωπα, ότι σε φροντίζουν καλύτερα απ’ τον καθένα και ότι σε αγαπάνε περισσότερο από όλους. Όλα αυτά είναι που δεν σε αφήνουν να διακρίνεις καθαρά αν είναι καλοί ή κακοί άνθρωποι. Μόλις απομακρυνθείς πραγματικά απ’ αυτά τα συναισθήματα, ίσως να συνεχίζεις να σκέφτεσαι αυτούς τους ανθρώπους κατά καιρούς, όμως θα σου λείπουν με όλη σου την καρδιά, θα τους έχεις τόσο πολύ στον νου σου και θα τους νοσταλγείς όπως και τώρα; Όχι. Δεν θα λες: «Εκείνη που πραγματικά δεν κάνω μακριά της είναι η μητέρα μου· αυτή με αγαπάει, με φροντίζει και με νοιάζεται περισσότερο απ’ όλους». Όταν φτάσει η αντίληψή σου σ’ αυτό το επίπεδο, θα συνεχίσεις να κλαις όταν τους σκέφτεσαι; Όχι. Το πρόβλημα θα έχει λυθεί. Σχετικά, λοιπόν, με τα προβλήματα ή τα ζητήματα που σου προκαλούν δυσκολίες, αν δεν έχεις κερδίσει αυτήν την πτυχή της αλήθειας και αν δεν έχεις εισέλθει σ’ αυτήν την πτυχή της αλήθεια-πραγματικότητας, θα βρεθείς παγιδευμένος σε τέτοιες δυσκολίες και καταστάσεις, χωρίς να μπορείς ποτέ να βγεις από αυτές. Αν θεωρήσεις αυτού του είδους τις δυσκολίες και προβλήματα ως τα βασικά προβλήματα της ζωή-εισόδου και στη συνέχεια αναζητήσεις την αλήθεια για να τα λύσεις, τότε θα μπορείς να εισέλθεις σ’ αυτήν την πτυχή της αλήθεια-πραγµατικότητας· χωρίς να το αντιληφθείς, θα πάρεις το μάθημά σου απ’ αυτές τις δυσκολίες κι αυτά τα προβλήµατα. Όταν λυθούν τα προβλήματα, δεν θα νιώθεις πια τόσο κοντά στους γονείς και στην οικογένειά σου, θα διακρίνεις πιο καθαρά τη φύση-ουσία τους και θα δεις τι άνθρωποι είναι πραγματικά. Όταν διακρίνεις καθαρά τα αγαπημένα σου πρόσωπα, θα πεις: «Η μητέρα μου δεν αποδέχεται καθόλου την αλήθεια· εδώ που τα λέμε, την αποστρέφεται και τη μισεί. Στην ουσία της, είναι κακιά, είναι ένας διάβολος. Ο πατέρας, που στέκεται στο πλευρό της μητέρας μου, είναι ένας ανθρωπάρεσκος. Ούτε αποδέχεται ούτε κάνει καθόλου πράξη την αλήθεια· δεν είναι άνθρωπος που επιδιώκει την αλήθεια. Αν κρίνω απ’ τη συμπεριφορά τους, και ο πατέρας μου και η μητέρα μου είναι δύσπιστοι· είναι και οι δύο διάβολοι. Πρέπει να επαναστατήσω μια και καλή εναντίον τους και να θέσω σαφή όρια ανάμεσά μας». Αν το κάνεις αυτό, θα σταθείς στην πλευρά της αλήθειας και θα μπορέσεις να τους αποκηρύξεις. Όταν μπορέσεις να διακρίνεις ποιοι είναι, τι άνθρωποι είναι, θα συνεχίσεις να νιώθεις πράγματα γι’ αυτούς; Θα συνεχίσεις να τους αγαπάς; Θα συνεχίσεις να έχεις σαρκική σχέση μαζί τους; Όχι. Θα συνεχίσεις να έχεις ανάγκη να συγκρατήσεις τα συναισθήματά σου; (Όχι.) Σε τι βασίζεσαι, λοιπόν, στην πραγματικότητα για να επιλύσεις αυτές τις δυσκολίες; Βασίζεσαι στην κατανόηση της αλήθειας, καθώς και στο ότι στηρίζεσαι στον Θεό και Τον θαυμάζεις. Αν έχεις ξεκαθαρίσει αυτά τα πράγματα μέσα σου, υπάρχει πλέον λόγος να συγκρατείσαι; Εξακολουθείς να νιώθεις αδικημένος; Υπάρχει ακόμα λόγος να πονάς τόσο; Χρειάζεται ακόμα να συναναστρέφονται οι άλλοι μαζί σου και να κάνουν ιδεολογικό έργο; Όχι, γιατί τα έχεις ήδη διευθετήσει όλα μόνος σου· είναι πανεύκολο. Επιστρέφοντας στο θέμα μας, πώς πρέπει να λύσεις αυτό το ζήτημα, έτσι ώστε να μην τους σκέφτεσαι και να μη σου λείπουν; (Αναζητώντας την αλήθεια για να το λύσουμε.) Αυτά είναι μεγάλα λόγια που ακούγονται πολύ επίσημα· μιλήστε, όμως, λίγο πιο πρακτικά. (Εφαρμόζοντας τα λόγια του Θεού για να διακρίνουμε την ουσία τους· δηλαδή, να τους καταλάβουμε με βάση την ουσία τους. Αν το κάνουμε, θα μπορέσουμε να αφήσουμε στην άκρη την αγάπη μας και τη σαρκική μας σχέση.) Σωστά. Πρέπει να διακρίνετε τη φύση-ουσία των ανθρώπων με βάση τα λόγια του Θεού. Χωρίς την έκθεση του λόγου του Θεού, κανείς δεν μπορεί να διακρίνει τη φύση-ουσία των άλλων. Μόνο με βάση τα λόγια του Θεού και την αλήθεια μπορεί κανείς να διακρίνει τη φύση-ουσία των ανθρώπων· μόνο τότε μπορεί να λύσει το πρόβλημα των ανθρώπινων συναισθημάτων απ’ τη ρίζα του. Πρώτα πρώτα, άφησε πίσω σου τα συναισθήματα και τις σαρκικές σχέσεις σου· για όποιον έχεις πιο ισχυρά συναισθήματα, αυτόν πρέπει πρώτα να αναλύσεις και να διακρίνεις. Πώς σου φαίνεται αυτή η λύση; (Καλή.) Κάποιοι λένε: «Είναι πολύ άκαρδο να διακρίνω και να αναλύω τους ανθρώπους που γι’ αυτούς έχω τα πιο έντονα συναισθήματα!» Το νόημα της διάκρισής τους δεν είναι για να διακόψεις τις σχέσεις σου μαζί τους· δεν είναι για να διακόψεις τις σχέσεις του γονιού με το παιδί του ούτε να τους εγκαταλείψεις τελείως και να μην έχετε πια καμία επικοινωνία. Πρέπει να ανταποκρίνεσαι στις ευθύνες σου απέναντι στα αγαπημένα σου πρόσωπα, αλλά δεν γίνεται να σε περιορίζουν ή να σε μπλέκουν, γιατί είσαι ακόλουθος του Θεού· αυτή η αρχή πρέπει να σε διακατέχει. Αν μπορούν ακόμα να σε περιορίζουν και να σε εμπλέκουν, δεν μπορείς να κάνεις καλά το καθήκον σου ούτε να εγγυηθείς ότι μπορείς να ακολουθήσεις τον Θεό μέχρι τέλους. Αν δεν ήσουν ακόλουθος του Θεού ή δεν αγαπούσες την αλήθεια, κανείς δεν θα το απαιτούσε αυτό από σένα.

«Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο η διάλυση της διεφθαρμένης διάθεσης μπορεί να επιφέρει αληθινή μεταμόρφωση

Πώς μεταχειριζόταν ο Ιώβ τα παιδιά του; Απλώς έκανε το καθήκον του ως πατέρας, τους μετέδιδε το ευαγγέλιο και συναναστρεφόταν μαζί τους πάνω στην αλήθεια. Δεν τα ανάγκασε, όμως, να πιστέψουν στον Θεό, είτε τον άκουγαν και υπάκουγαν είτε όχι. Δεν τα έσερνε κακήν κακών ούτε παρενέβαινε στη ζωή τους. Είχαν διαφορετικές ιδέες και απόψεις με εκείνον, κι αυτός δεν παρενέβαινε στις πράξεις και στο μονοπάτι που ακολουθούσαν. Μήπως μιλούσε σπάνια ο Ιώβ στα παιδιά του σχετικά με την πίστη στον Θεό; Σίγουρα τους μιλούσε αρκετές φορές, όμως εκείνα δεν άκουγαν και δεν τις δέχονταν. Και ποια ήταν η στάση του Ιώβ απέναντι σ’ αυτό; Έλεγε: «Εγώ εκπλήρωσα την ευθύνη μου. Όσον αφορά τι είδους μονοπάτι θα ακολουθήσουν, αυτό είναι δική τους επιλογή κι εναπόκειται στις ενορχηστρώσεις και τις ρυθμίσεις του Θεού. Εάν ο Θεός δεν εργαστεί σ’ αυτά ή δεν τα παρακινήσει, εγώ δεν θα προσπαθήσω να τα εξαναγκάσω». Επομένως, ο Ιώβ δεν προσευχήθηκε για τα παιδιά του ενώπιον του Θεού, ούτε έχυσε δάκρυα αγωνίας, ούτε νήστεψε γι’ αυτά ούτε υπέφερε με οποιονδήποτε τρόπο. Δεν τα έκανε αυτά. Και γιατί δεν τα έκανε; Επειδή δεν ήταν πράγματα που δήλωναν υποταγή στην κυριαρχία και τις ρυθμίσεις του Θεού. Προέρχονταν όλα από ανθρώπινες ιδέες, ήταν τρόποι για ν’ ανοίξει κάποιος τον δρόμο ώστε να εκβιάσει τα πράγματα. Αυτή ήταν η στάση του Ιώβ όταν τα παιδιά του αρνήθηκαν να πάρουν το ίδιο μονοπάτι μ’ αυτόν· ποια ήταν, όμως, η στάση του όταν τα παιδιά του πέθαναν; Έκλαψε ή όχι; Εκδήλωσε τα συναισθήματά του; Πόνεσε; Στη Βίβλο δεν καταγράφεται τίποτα τέτοιο. Όταν ο Ιώβ είδε τα παιδιά του να πεθαίνουν, στεναχωρήθηκε, καταρρακώθηκε; (Ναι.) Αν σκεφτούμε πόσο πολύ τα αγαπούσε, σίγουρα στεναχωρήθηκε λίγο, όμως και πάλι υποτάχθηκε στον Θεό. Πώς εκφράστηκε η υποταγή του; Είπε: «Αυτά τα παιδιά μού τα έδωσε ο Θεός. Είτε πίστευαν σ’ Αυτόν είτε όχι, οι ζωές τους είναι στα χέρια Του. Αν πίστευαν στον Θεό και Εκείνος είχε θελήσει να τα πάρει, και πάλι θα τα είχε πάρει· αν δεν πίστευαν στον Θεό, και πάλι θα είχαν χαθεί αν ο Θεός έλεγε ότι θα χάνονταν. Όλα αυτά είναι στα χέρια του Θεού· αν ήταν αλλιώς, ποιος θα έπαιρνε τις ζωές των ανθρώπων;» Με λίγα λόγια, πώς πρέπει να το εκλάβουμε αυτό; «Ο Ιεχωβά έδωκε και ο Ιεχωβά αφήρεσεν· είη το όνομα Ιεχωβά ευλογημένον» (Ιώβ 1:21). Και με αυτήν τη στάση μεταχειριζόταν στα παιδιά του. Και στη ζωή και στον θάνατό τους, συνέχισε να έχει αυτήν τη στάση. Η μέθοδος άσκησής του ήταν σωστή. Όπως κι αν ασκούνταν, με όποια άποψη, στάση και κατάσταση κι αν αντιμετώπιζε τα πάντα, ήταν διαρκώς έτοιμος και σε θέση να υποταχθεί, ν’ αναμείνει, ν’ αναζητήσει κι έπειτα να μάθει. Αυτή η στάση είναι πολύ σημαντική. Εάν οι άνθρωποι δεν κάνουν ποτέ τίποτα με τέτοια στάση, κι έχουν ιδιαίτερα ισχυρές ιδέες και θέτουν τις δικές τους προθέσεις και τα δικά τους οφέλη πάνω απ’ όλα, τότε υποτάσσονται πραγματικά; (Όχι.) Δεν βλέπεις αληθινή υποταγή σε τέτοιους ανθρώπους· δεν μπορούν να υποταχθούν αληθινά.

«Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Οι αρχές της άσκησης της υποταγής στον Θεό

Μια άλλη πλευρά της ανθρώπινης φύσης του Ιώβ επιδεικνύεται σε αυτή τη συνομιλία μεταξύ του ίδιου και της γυναίκας του: «Τότε είπε προς αυτόν η γυνή αυτού, Έτι κρατείς την ακεραιότητά σου; Βλασφήμησον τον Θεόν και απόθανε. Ο δε είπε προς αυτήν, Ελάλησας ως λαλεί μία εκ των αφρόνων γυναικών· τα αγαθά μόνον θέλομεν δεχθή εκ του Θεού, και τις αντιξοότητες δεν θέλομεν δεχθή;» (Ιώβ 2:9-10). Βλέποντας το μαρτύριο που υπέφερε, η γυναίκα του Ιώβ προσπάθησε να συμβουλεύσει τον Ιώβ για να τον βοηθήσει να ξεφύγει από το μαρτύριο του, αλλά ο Ιώβ δεν επιδοκίμασε τις «καλές προθέσεις». Αντ’ αυτού, προκάλεσαν τον θυμό του, διότι η γυναίκα του αρνήθηκε την πίστη και την υποταγή του στον Ιεχωβά Θεό, και επίσης αρνήθηκε την ύπαρξη του Ιεχωβά Θεού. Αυτό ήταν απαράδεκτο για τον Ιώβ, γιατί ποτέ δεν είχε επιτρέψει στον εαυτό του να κάνει οτιδήποτε που να αντιτίθεται ή να βλάπτει τον Θεό, να μη μιλήσουμε για τους άλλους. Πώς θα μπορούσε να παραμείνει αδιάφορος όταν είδε τους άλλους να εκφράζουν λόγια που βλασφημούσαν και προσέβαλαν τον Θεό; Γι’ αυτό αποκάλεσε τη γυναίκα του «άφρονα γυναίκα». Η στάση του Ιώβ απέναντι στη γυναίκα του χαρακτηριζόταν από θυμό και μίσος, καθώς και από αποδοκιμασία και επίπληξη. Αυτή ήταν η φυσική έκφραση της ανθρώπινης φύσης του Ιώβ που διαφοροποιείται μεταξύ αγάπης και μίσους, και αντιπροσώπευε όντως την ακέραια ανθρώπινη φύση του. Ο Ιώβ διέθετε μια αίσθηση δικαιοσύνης, που τον έκανε να μισεί τις κακές τάσεις και τα κακά ρεύματα και να αποστρέφεται, να καταδικάζει και να απορρίπτει την παράλογη αίρεση, τα γελοία επιχειρήματα και τους αστείους ισχυρισμούς και του επέτρεπε να τηρεί τις δικές του, σωστές αρχές και στάση όταν είχε απορριφθεί από τις μάζες και εγκαταλείφθηκε από όσους ήταν κοντά του.

«Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Το έργο του Θεού, η διάθεση του Θεού και ο ίδιος ο Θεός Β΄

Κάθε άνθρωπος έχει τη δική του μοίρα, η οποία είναι προκαθορισμένη απ’ τον Θεό. Κανείς δεν μπορεί να πάρει τον έλεγχο της μοίρας κάποιου άλλου. Πρέπει να σταματήσεις να αγχώνεσαι για την οικογένειά σου. Πρέπει να μάθεις να εγκαταλείπεις και να αφήνεις τα πάντα πίσω σου. Πώς γίνεται αυτό; Ένας τρόπος είναι να προσεύχεσαι στον Θεό. Πρέπει, επίσης, να αναλογίζεσαι ότι όσοι από τους συγγενείς σου δεν πιστεύουν στον Θεό επιδιώκουν τα εγκόσμια αγαθά, τα πλούτη και τις υλικές ανέσεις. Ανήκουν στον Σατανά και είναι διαφορετικό είδος ανθρώπου από σένα. Αν δεν εκτελείς το καθήκον σου και μένεις μαζί τους, θα υποφέρεις για το υπόλοιπο της ζωής σου. Απ’ τη στιγμή που βλέπετε τα πράγματα από διαφορετικές γωνίες, δεν θα τα πηγαίνεις καλά μαζί τους. Αντιθέτως, θα βασανίζεσαι. Θα βιώνεις μονάχα πόνο και καθόλου ευτυχία. Μπορούν να σου προσφέρουν γαλήνη και χαρά τα συναισθήματά σου γι’ αυτούς; Το μόνο που θα σου προσφέρει η ικανοποίηση της σάρκας σου είναι βάσανα, κενό και τύψεις για μια ζωή. Πρέπει να το χωνέψεις αυτό. Το ότι σου λείπει, λοιπόν, η οικογένειά σου δεν είναι αμοιβαίο· γίνεσαι συναισθηματικός χωρίς κανένα λόγο! Βαδίζεις σε διαφορετικό μονοπάτι απ’ τους δικούς σου. Έχετε διαφορετική θεώρηση για τη ζωή, διαφορετική κοσμοθεωρία, διαφορετικό μονοπάτι στη ζωή κι επιδιώκετε διαφορετικούς στόχους. Αυτήν τη στιγμή δεν είσαι με τους δικούς σου. Εφόσον, όμως, είσαι εξ αίματος συγγενής τους, θα νιώθεις πάντα ότι είσαι κοντά τους κι ότι είστε μια οικογένεια. Παρ’ όλα αυτά, όταν μείνεις όντως μαζί τους, αρκεί να τους αντιμετωπίσεις λίγες μόνο μέρες και θα εκνευριστείς για τα καλά. Είναι όλο ψέματα. Τίποτα απ’ αυτά που λένε δεν είναι αλήθεια· είναι όλα καλοπιάσματα και απάτες. Ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφέρονται κι αντιμετωπίζουν τον κόσμο βασίζεται στη φιλοσοφία του Σατανά και τα αξιώματά του για τη ζωή. Όλες οι σκέψεις και οι απόψεις τους είναι λανθασμένες και παράλογες. Δεν αντέχεις με τίποτα να τις ακούς. Σκέφτεσαι, λοιπόν, ως εξής: «Παλιά, τους είχα στον νου μου όλη την ώρα και φοβόμουν συνεχώς ότι δεν ζούσαν καλά. Η ζωή μαζί τους, όμως, είναι πραγματικά ανυπόφορη πλέον!» Νιώθεις απέχθεια γι’ αυτούς. Δεν έχεις ακόμη καταλήξει στο τι είδους άνθρωποι είναι, οπότε εξακολουθείς να σκέφτεσαι ότι οι οικογενειακοί δεσμοί είναι πιο σημαντικοί και πιο αληθινοί απ’ οτιδήποτε άλλο. Περιορίζεσαι ακόμη απ’ τα συναισθήματά σου. Προσπάθησε να εγκαταλείψεις αυτά τα συναισθήματα με όποιον τρόπο μπορείς. Αν δεν μπορείς να το κάνεις αυτό, τότε δώσε προτεραιότητα στο καθήκον σου. Προέχουν η ανάθεση κι η αποστολή που σου έδωσε ο Θεός. Η εκπλήρωση του καθήκοντός σου προηγείται όλων των άλλων. Μην ασχολείσαι για την ώρα με ό,τι έχει να κάνει με τους εξ αίματος συγγενείς σου. Μόλις εκπληρώσεις την ανάθεση και το καθήκον σου, αντιλαμβάνεσαι όλο και πιο ξεκάθαρα την αλήθεια, αποκτάς μια ολοένα και πιο κανονική σχέση με τον Θεό, η καρδιά σου υποτάσσεται στον Θεό ολοένα και περισσότερο, και μεγαλώνει και φανερώνεται ακόμα περισσότερο η θεοφοβούμενη καρδιά σου. Τότε είναι που αλλάζει η εσωτερική σου κατάσταση. Απ’ τη στιγμή που αλλάζει η κατάστασή σου, ξεθωριάζουν οι κοσμικές απόψεις και τα συναισθήματά σου. Δεν θα αναζητάς πια αυτά τα πράγματα. Το μόνο που θα θέλει να αναζητήσει η καρδιά σου είναι πώς να αγαπάς τον Θεό και να Τον ικανοποιείς, καθώς και πώς να ζεις με τρόπο που να Τον ευχαριστεί, πώς να ζεις σύμφωνα με την αλήθεια. Απ’ τη στιγμή που η καρδιά σου πασχίζει γι’ αυτό, τα πράγματα που έχουν να κάνουν με τα σαρκικά συναισθήματα θα ξεθωριάσουν σιγά-σιγά και δεν θα είναι πια σε θέση να σε δεσμεύουν ή να σε ελέγχουν.

«Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο

Όσοι σέρνουν τα εντελώς άπιστα παιδιά και τους συγγενείς τους στην εκκλησία είναι όλοι τους εξαιρετικά εγωιστές και απλώς επιδεικνύουν καλοσύνη. Αυτοί οι άνθρωποι επικεντρώνονται μόνο στο να είναι στοργικοί, ανεξάρτητα από το αν πιστεύουν ή όχι και ανεξάρτητα από το αν είναι πρόθεση του Θεού. Κάποιοι φέρνουν τις γυναίκες τους ενώπιον του Θεού ή σέρνουν τους γονείς τους ενώπιον του Θεού και, ανεξάρτητα από το αν το Άγιο Πνεύμα συμφωνεί ή όχι με αυτό είτε εργάζεται μέσα τους, συνεχίζουν τυφλά να «υιοθετούν ταλαντούχους ανθρώπους» εκ μέρους του Θεού. Τι όφελος μπορεί ποτέ να επιτευχθεί αν δείξει κανείς καλοσύνη προς αυτούς τους μη πιστούς; Ακόμα κι αν αυτοί, που δεν έχουν την παρουσία του Αγίου Πνεύματος, αγωνίζονται να ακολουθήσουν τον Θεό, εξακολουθούν να μην μπορούν να σωθούν, όπως μπορεί κανείς να πιστεύει. Όσοι μπορούν να λάβουν σωτηρία, δεν είναι στην πραγματικότητα τόσο εύκολο να την αποκτήσουν. Οι άνθρωποι που δεν έχουν υποστεί το έργο και τις δοκιμασίες του Αγίου Πνεύματος και δεν έχουν τελειωθεί από τον ενσαρκωμένο Θεό, είναι παντελώς ανίκανοι να ολοκληρωθούν. Επομένως, από τη στιγμή που αρχίζουν να ακολουθούν εικονικά τον Θεό, αυτοί οι άνθρωποι στερούνται της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος. Εν όψει των συνθηκών και των πραγματικών τους καταστάσεων, απλώς δεν μπορούν να ολοκληρωθούν. Ως εκ τούτου, το Άγιο Πνεύμα αποφασίζει να μη δαπανήσει πολλή ενέργεια επάνω τους, ούτε παρέχει κανέναν διαφωτισμό ούτε τους καθοδηγεί με οποιονδήποτε τρόπο. Απλώς τους επιτρέπει να ακολουθούν και τελικά θα αποκαλύψει την έκβασή τους —αυτό αρκεί. Ο ενθουσιασμός και οι προθέσεις της ανθρωπότητας προέρχονται από τον Σατανά, και σε καμία περίπτωση δεν μπορούν αυτά τα πράγματα να ολοκληρώσουν το έργο του Αγίου Πνεύματος. Ανεξάρτητα από το πώς είναι οι άνθρωποι, πρέπει να έχουν το έργο του Αγίου Πνεύματος. Μπορούν οι άνθρωποι να ολοκληρώσουν τους ανθρώπους; Γιατί ένας σύζυγος αγαπά τη γυναίκα του; Γιατί μια σύζυγος αγαπά τον άντρα της; Γιατί τα παιδιά έχουν χρέος προς τους γονείς τους; Γιατί οι γονείς λατρεύουν τα παιδιά τους; Τι λογής προθέσεις τρέφουν στην πραγματικότητα οι άνθρωποι; Δεν έχουν πρόθεση να ικανοποιήσουν τα δικά τους σχέδια και τις εγωιστικές τους επιθυμίες; Έχουν πράγματι πρόθεση να ενεργήσουν για χάρη του σχεδίου διαχείρισης του Θεού; Ενεργούν πραγματικά για χάρη του έργου του Θεού; Έχουν πρόθεση να εκπληρώσουν τα καθήκοντα ενός δημιουργημένου όντος; Εκείνοι που από τη στιγμή που άρχισαν να πιστεύουν στον Θεό αδυνατούν να επιτύχουν την παρουσία του Αγίου Πνεύματος, δεν μπορούν ποτέ να αποκτήσουν το έργο του Αγίου Πνεύματος· αυτοί οι άνθρωποι είναι σαφώς αντικείμενα προς καταστροφή. Ανεξάρτητα από το πόσο πολλή αγάπη έχει κάποιος για αυτούς, δεν μπορεί να αντικαταστήσει το έργο του Αγίου Πνεύματος. Ο ενθουσιασμός και η αγάπη των ανθρώπων αντιπροσωπεύουν τις ανθρώπινες προθέσεις, δεν μπορούν να υποκαταστήσουν το έργο του Θεού. Ακόμη κι αν κάποιος δείξει τη μέγιστη δυνατή ποσότητα αγάπης ή ελέους προς εκείνους τους ανθρώπους που πιστεύουν θεωρητικά στον Θεό και προσποιούνται ότι Τον ακολουθούν, χωρίς να ξέρουν τι σημαίνει στην πραγματικότητα η πίστη στον Θεό, και πάλι δεν θα αποκτήσουν τη συμπάθεια του Θεού ούτε θα αποκτήσουν το έργο του Αγίου Πνεύματος. Ακόμα κι αν οι άνθρωποι που ακολουθούν ειλικρινά τον Θεό είναι χαμηλού επιπέδου και αδυνατούν να κατανοήσουν πολλές αλήθειες, μπορούν μάλιστα να αποκτήσουν περιστασιακά το έργο του Αγίου Πνεύματος· εντούτοις, εκείνοι που έχουν αρκετά καλό επίπεδο, αλλά δεν πιστεύουν ειλικρινά, απλώς δεν μπορούν να αποκτήσουν την παρουσία του Αγίου Πνεύματος. Δεν υπάρχει καμία απολύτως πιθανότητα σωτηρίας για αυτούς τους ανθρώπους. Ακόμη κι αν διαβάζουν τα λόγια του Θεού ή περιστασιακά ακούν κηρύγματα ή δοξολογούν μάλιστα τον Θεό, τελικά δεν θα είναι σε θέση να επιβιώσουν μέχρι τον καιρό της ανάπαυσης.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ο Θεός και ο άνθρωπος θα εισέλθουν στην ανάπαυση μαζί

Αυτά τα λόγια που ειπώθηκαν κατά το παρελθόν: «Όταν κάποιος πιστεύει στον Κύριο, η τύχη χαμογελάει σε ολόκληρη την οικογένειά του», είναι κατάλληλα για την Εποχή της Χάριτος, αλλά δεν σχετίζονται με τον προορισμό της ανθρωπότητας. Ήταν κατάλληλα μόνο για ένα στάδιο κατά τη διάρκεια της Εποχής της Χάριτος. Η συνυποδήλωση αυτών των φράσεων αναφερόταν στη γαλήνη και στις υλικές ευλογίες που απολάμβαναν οι άνθρωποι· δεν σήμαιναν ότι ολόκληρη η οικογένεια κάποιου που πιστεύει στον Κύριο θα σωθεί, ούτε σήμαιναν ότι όταν κάποιος λάβει ευλογίες, ολόκληρη η οικογένειά του μπορεί επίσης να έρθει στην ανάπαυση. Το αν κάποιος λαμβάνει ευλογίες ή υποφέρει από κακοτυχία καθορίζεται σύμφωνα με την ουσία του ατόμου, όχι σύμφωνα με οποιαδήποτε κοινή ουσία που ίσως μοιράζεται με άλλους. Αυτού του είδους η ρήση ή ο κανόνας δεν έχει απολύτως καμία θέση στη βασιλεία. Εάν ένα άτομο είναι τελικά σε θέση να επιβιώσει, είναι επειδή πληροί τις απαιτήσεις του Θεού, κι αν δεν είναι τελικά σε θέση να παραμείνει μέχρι τον καιρό της ανάπαυσης, είναι επειδή υπήρξε επαναστατικός απέναντι στον Θεό και δεν έχει ικανοποιήσει τις απαιτήσεις του Θεού. Ο καθένας έχει έναν κατάλληλο προορισμό. Αυτοί οι προορισμοί καθορίζονται σύμφωνα με την ουσία κάθε ατόμου και δεν έχουν απολύτως καμία σχέση με τους άλλους ανθρώπους. Η κακή συμπεριφορά ενός παιδιού δεν μπορεί να μεταφέρεται στους γονείς του ούτε η δικαιοσύνη ενός παιδιού μπορεί να μοιράζεται με τους γονείς του. Η κακή συμπεριφορά ενός γονέα δεν μπορεί να μεταφέρεται στα παιδιά του ούτε η δικαιοσύνη ενός γονέα μπορεί να μοιράζεται με τα παιδιά του. Ο καθένας φέρει τις δικές του αμαρτίες και ο καθένας απολαμβάνει τις δικές του αντίστοιχα ευλογίες. Κανείς δεν μπορεί να υποκαταστήσει κάποιον άλλον· αυτή είναι δικαιοσύνη. Από την οπτική του ανθρώπου, αν οι γονείς λάβουν ευλογίες, τότε το ίδιο θα συμβεί λογικά και με τα παιδιά τους, κι αν τα παιδιά διαπράττουν το κακό, τότε οι γονείς τους πρέπει να εξιλεωθούν για αυτές τις αμαρτίες. Αυτή είναι η ανθρώπινη οπτική και ο ανθρώπινος τρόπος δράσης· δεν είναι η οπτική του Θεού. Η έκβαση καθενός καθορίζεται σύμφωνα με την ουσία που προέρχεται από τη συμπεριφορά του και καθορίζεται πάντοτε κατάλληλα. Κανείς δεν μπορεί να φέρει τις αμαρτίες του άλλου, πόσο μάλλον να λάβει τιμωρία στη θέση κάποιου άλλου. Αυτό είναι απόλυτο. Η στοργική φροντίδα ενός γονέα για τα παιδιά του δεν υποδεικνύει ότι μπορεί να εκτελεί δίκαιες πράξεις εκ μέρους των παιδιών του, ούτε η στοργική αγάπη ενός παιδιού προς τους γονείς του σημαίνει ότι μπορεί να εκτελεί δίκαιες πράξεις εκ μέρους των γονιών του. Αυτό είναι το αληθινό νόημα της φράσης: «Τότε δύο θέλουσιν είσθαι εν τω αγρώ· ο εις παραλαμβάνεται και ο εις αφίνεται· δύο γυναίκες θέλουσιν αλέθει εν τω μύλω, μία παραλαμβάνεται και μία αφίνεται». Οι άνθρωποι δεν μπορούν να πάρουν στην ανάπαυση τα κακά παιδιά τους λόγω της βαθιάς αγάπης τους γι’ αυτά, ούτε μπορεί κανείς να πάρει στην ανάπαυση τη σύζυγό του (ή τον σύζυγό της) βάσει της δικής του δίκαιης συμπεριφοράς. Αυτός είναι διοικητικός κανόνας· δεν μπορεί να υπάρξουν εξαιρέσεις για κανέναν. Στο τέλος, όσοι πράττουν τη δικαιοσύνη είναι δίκαιοι, και όσοι πράττουν το κακό είναι κακοί. Θα επιτραπεί τελικά στους δικαίους να επιβιώσουν, ενώ οι κακοί θα καταστραφούν. Οι άγιοι είναι άγιοι· δεν είναι ακάθαρτοι. Οι ακάθαρτοι είναι ακάθαρτοι, και δεν έχουν τίποτα άγιο. Οι άνθρωποι που θα καταστραφούν θα είναι όλοι τους κακοί κι αυτοί που θα επιβιώσουν θα είναι όλοι τους δίκαιοι —έστω κι αν τα παιδιά των κακών εκτελούν δίκαιες πράξεις και ακόμη κι αν οι γονείς των δικαίων διαπράττουν κακές πράξεις. Δεν υπάρχει καμία σχέση μεταξύ ενός συζύγου που πιστεύει και μιας συζύγου που δεν πιστεύει, και δεν υπάρχει καμία σχέση μεταξύ των παιδιών που πιστεύουν και των γονέων που δεν πιστεύουν· αυτοί οι δύο τύποι ανθρώπων είναι παντελώς ασύμβατοι. Προτού εισέλθει στην ανάπαυση, κάποιος έχει σαρκικούς συγγενείς, αλλά όταν κάποιος έχει εισέλθει στην ανάπαυση, δεν θα έχει πλέον σαρκικούς συγγενείς. Όσοι κάνουν το καθήκον τους είναι εχθροί όσων δεν το κάνουν· όσοι αγαπούν τον Θεό και όσοι Τον μισούν αντιτίθενται ο ένας στον άλλο. Εκείνοι που θα εισέλθουν στην ανάπαυση και εκείνοι που θα έχουν καταστραφεί είναι δύο ασύμβατα είδη δημιουργημάτων. Τα δημιουργήματα που εκπληρώνουν τα καθήκοντά τους θα είναι σε θέση να επιβιώσουν, ενώ τα δημιουργήματα που δεν εκπληρώνουν τα καθήκοντά τους θα αποτελέσουν αντικείμενο καταστροφής. Επιπλέον, αυτό θα διαρκέσει ως την αιωνιότητα. Εσύ αγαπάς τον σύζυγό σου ώστε να εκπληρώσεις το καθήκον σου ως δημιουργημένο ον; Εσύ αγαπάς τη σύζυγό σου ώστε να εκπληρώσεις το καθήκον σου ως δημιουργημένο ον; Είσαι υπάκουος στους γονείς σου που δεν πιστεύουν ώστε να εκπληρώσεις το καθήκον σου ως δημιουργημένο ον; Είναι σωστή η άποψη του ανθρώπου σχετικά με την πίστη στον Θεό ή λάθος; Γιατί πιστεύεις στον Θεό; Τι επιθυμείς να κερδίσεις; Πώς αγαπάς τον Θεό; Εκείνοι που δεν μπορούν να εκπληρώσουν τα καθήκοντά τους ως δημιουργημένα όντα και που δεν μπορούν να καταβάλουν εντατική προσπάθεια, θα μετατραπούν σε αντικείμενα καταστροφής. Υπάρχουν σωματικές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων της σημερινής εποχής, καθώς και σχέσεις αίματος, αλλά στο μέλλον, όλοι αυτοί οι δεσμοί θα σπάσουν. Οι πιστοί και οι άπιστοι δεν είναι συμβατοί· αντίθετα, αντιτίθενται ο ένας στον άλλο. Αυτοί στην ανάπαυση θα πιστέψουν ότι υπάρχει ένας Θεός και θα υποταχθούν στον Θεό, ενώ όσοι είναι επαναστατικοί απέναντι στον Θεό θα έχουν όλοι καταστραφεί. Δεν θα υπάρχουν πλέον οικογένειες στη γη· πώς θα μπορούσαν να υπάρχουν γονείς ή παιδιά ή συζυγικές σχέσεις; Η μεγάλη ασυμβατότητα μεταξύ πίστης και απιστίας θα έχει καταργήσει πλήρως τέτοιου είδους σωματικές σχέσεις!

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ο Θεός και ο άνθρωπος θα εισέλθουν στην ανάπαυση μαζί

Μόλις το ανθρώπινο είδος εισέλθει στην ανάπαυση, οι κακοί θα έχουν καταστραφεί και ολόκληρη η ανθρωπότητα θα είναι στον σωστό δρόμο· όλα τα είδη των ανθρώπων θα είναι το καθένα με το δικό του είδος σε συμφωνία με τις λειτουργίες που θα πρέπει να πραγματοποιούν. Μόνο αυτή θα είναι η ημέρα της ανάπαυσης της ανθρωπότητας, θα είναι η αναπόφευκτη εξέλιξη για την ανάπτυξη της ανθρωπότητας, και μόνο όταν η ανθρωπότητα εισέλθει στην ανάπαυση θα ολοκληρωθεί το μεγάλο και τελευταίο επίτευγμα του Θεού. Αυτό θα είναι το τελικό μέρος του έργου Του. Αυτό το έργο θα τελειώσει ολόκληρη την παρακμιακή ζωή της ανθρωπότητας εν σαρκί, καθώς και τη ζωή της διεφθαρμένης ανθρωπότητας. Από εκείνο το σημείο και μετά, οι άνθρωποι θα εισέλθουν σε ένα νέο βασίλειο. Αν και όλοι οι άνθρωποι θα ζουν εν σαρκί, θα υπάρχουν σημαντικές διαφορές μεταξύ της ουσίας αυτής της ζωής και της ζωής της διεφθαρμένης ανθρωπότητας. Η σημασία αυτής της ύπαρξης και της ύπαρξης της διεφθαρμένης ανθρωπότητας επίσης διαφέρουν. Αν και αυτό δεν θα είναι η ζωή ενός νέου είδους ανθρώπου, μπορεί να λεχθεί ότι είναι η ζωή μιας ανθρωπότητας που έχει λάβει σωτηρία, καθώς και μια ζωή στην οποία η ανθρώπινη φύση και λογική έχουν ανακτηθεί. Αυτοί είναι άνθρωποι που κάποτε ήταν επαναστατικοί απέναντι στον Θεό, οι οποίοι έχουν κατακτηθεί από τον Θεό και έπειτα σώθηκαν από Αυτόν. Αυτοί είναι άνθρωποι που ατίμασαν τον Θεό και αργότερα κατέθεσαν μαρτυρία σ’ Αυτόν. Αφού υποβλήθηκαν στη δοκιμή Του και επιβίωσαν, η ύπαρξή τους θα είναι η πιο σημαντική ύπαρξη· είναι άνθρωποι που κατέθεσαν μαρτυρία στον Θεό ενώπιον του Σατανά, και είναι άνθρωποι που είναι κατάλληλοι να ζήσουν. Αυτοί που θα καταστραφούν είναι όσοι δεν μπορούν να παραμείνουν ακλόνητοι στη μαρτυρία τους στον Θεό και δεν είναι κατάλληλοι να συνεχίσουν να ζουν. Η καταστροφή τους θα είναι αποτέλεσμα της κακής συμπεριφοράς τους, και αυτός ο αφανισμός είναι ο καλύτερος προορισμός για αυτούς. Στο μέλλον, όταν η ανθρωπότητα εισέλθει σε ένα όμορφο βασίλειο, δεν θα υπάρξει καμία σχέση μεταξύ συζύγων, μεταξύ πατέρα και κόρης ή μεταξύ μητέρας και γιου όπως οι άνθρωποι φαντάζονται ότι θα βρουν. Εκείνη την ώρα, κάθε άνθρωπος θα ακολουθήσει το δικό του είδος, και οι οικογένειες θα έχουν ήδη διαλυθεί. Έχοντας αποτύχει παταγωδώς, ο Σατανάς δεν θα ενοχλήσει ποτέ ξανά την ανθρωπότητα, και οι άνθρωποι δεν θα έχουν πλέον διεφθαρμένες σατανικές διαθέσεις. Αυτοί οι επαναστατικοί άνθρωποι θα έχουν ήδη καταστραφεί, και μόνο οι άνθρωποι που υποτάσσονται θα παραμείνουν. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, πολύ λίγες οικογένειες θα επιβιώσουν άθικτες· πώς μπορούν να εξακολουθήσουν να υπάρχουν σαρκικές σχέσεις; Η προηγούμενη ένσαρκη ζωή της ανθρωπότητας θα απαγορευτεί τελείως· άρα πώς μπορούν να υπάρχουν σαρκικές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων; Χωρίς διεφθαρμένες σατανικές διαθέσεις, η ανθρώπινη ζωή δεν θα είναι πια η παλιά ζωή του παρελθόντος, αλλά αντίθετα μια νέα ζωή. Οι γονείς θα χάσουν τα παιδιά, και τα παιδιά θα χάσουν τους γονείς τους. Οι σύζυγοι θα χάσουν τις συζύγους, και οι σύζυγοι θα χάσουν τους συζύγους τους. Επί του παρόντος, υπάρχουν σαρκικές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, αλλά θα πάψουν να υπάρχουν μόλις εισέλθουν όλοι στην ανάπαυση. Μόνο αυτού του είδους η ανθρωπότητα θα κατέχει δικαιοσύνη και αγιοσύνη· μόνο αυτού του είδους η ανθρωπότητα μπορεί να λατρεύει τον Θεό.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ο Θεός και ο άνθρωπος θα εισέλθουν στην ανάπαυση μαζί

Σχετικές βιωματικές εμπειρίες

Είδα το πραγματικό πρόσωπο των γονιών μου

Τα συναισθήματά μου θόλωσαν την κρίση μου

Σχετικοί ύμνοι

Δεν μπορεί ο άνθρωπος να παραμερίσει τη σάρκα του γι’ αυτό το σύντομο χρονικό διάστημα;

Ο Θεός αποφασίζει το τέλος των ανθρώπων ανάλογα με την ουσία τους