Από τον Σιαοουέι, Κίνα

Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Στις διαθέσεις των κανονικών ανθρώπων δεν υπάρχει απατεωνιά ή δολιότητα, οι άνθρωποι έχουν μια φυσιολογική σχέση μεταξύ τους, δεν πορεύονται μόνοι τους και οι ζωές τους δεν είναι ούτε μέτριες ούτε παρακμιακές. Έτσι κι ο Θεός δοξάζεται από όλους, τα λόγια Του εισχωρούν στους ανθρώπους, οι άνθρωποι ζουν ειρηνικά ο ένας με τον άλλον και υπό τη φροντίδα και την προστασία του Θεού, η γη είναι γεμάτη αρμονία, χωρίς τις παρεμβολές του Σατανά, και η δόξα του Θεού είναι ύψιστης σημασίας για τους ανθρώπους. Τέτοιου είδους άνθρωποι είναι σαν τους αγγέλους: αγνοί, με ζωντάνια, χωρίς να παραπονιούνται ποτέ για τον Θεό, ενώ αφιερώνουν όλες τους τις προσπάθειες αποκλειστικά για τη δόξα του Θεού στη γη» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ερμηνείες των μυστηρίων των λόγων του Θεού προς ολόκληρο το σύμπαν, Κεφάλαιο 16). Ο λόγος του Θεού μάς δείχνει ότι η διάθεση ενός κανονικού ατόμου δεν περιέχει ατιμία, δόλο, εγωισμό και ποταπότητα. Το να αναλαμβάνει κανείς ειλικρινά την αποστολή του από τον Θεό, να συνεργάζεται αρμονικά με τους αδελφούς και τις αδελφές και να κάνει ό,τι μπορεί για το καθήκον του, αυτά είναι τα πιο βασικά που θα πρέπει να μπορεί να κάνει ένα άτομο. Παλαιότερα ζούσα σύμφωνα με σατανικές φιλοσοφίες όπως «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω» και «Μόλις ο μαθητής μάθει όλα όσα γνωρίζει ο δάσκαλος, ο δάσκαλος θα χάσει τα προς το ζην». Ήμουν εγωιστής, ποταπός, άτιμος και πανούργος, χωρίς καθόλου ανθρώπινη ομοιότητα. Μόνο αφού βίωσα την κρίση και την παίδευση του λόγου του Θεού άρχισαν να αλλάζουν αυτές οι σατανικές διαθέσεις μου.

Τον Ιούνιο του 2018 μπήκε στην ομάδα μας ο αδελφός Ζανγκ για να συνεργαστεί μαζί μου στο καθήκον μου. Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα: «Κάνω αυτό το καθήκον εδώ και κάποιον καιρό, οπότε έχω κατανοήσει τις αρχές και έχω δει κάποια αποτελέσματα. Ίσως κάποια στιγμή θα αφήσω αυτήν την ομάδα για να αναλάβω μεγαλύτερες ευθύνες. Πρέπει να βοηθήσω τον αδελφό Ζανγκ να προσαρμοστεί όσο το δυνατόν γρηγορότερα ώστε να μπορέσει να αναλάβει τη δουλειά μέσα στην ομάδα μας». Προχώρησα τότε στο να του διδάξω τις βασικές δεξιότητες που είχα μάθει στο καθήκον μου. Τρεις μήνες αργότερα, είδα ότι ο αδελφός Ζανγκ είχε μια γενική ιδέα για τα πάντα κι έκανε πολύ γρήγορη πρόοδο. Εκείνη τη στιγμή, άρχισα να αισθάνομαι απειλή, και σκέφτηκα: «Ο αδελφός Ζανγκ βελτιώνεται πολύ γρήγορα στα καθήκοντά του. Εάν συνεχιστεί αυτό, δεν θα με ξεπεράσει σύντομα; Εάν ο επικεφαλής ανακαλύψει πόσο γρήγορη είναι η πρόοδός του, δεν θα του δώσει μια σημαντική θέση;» Όταν μου πέρασε αυτό από το μυαλό, σκέφτηκα μέσα μου: «Όχι, πρέπει να κρύβω πράγματα. Δεν μπορώ πλέον να μοιράζομαι ό,τι ξέρω μαζί του». Έκτοτε στο έργο μας, όταν διαπίστωνα ότι οι δεξιότητες του αδελφού Ζανγκ ήταν λίγο ελλιπείς, του έλεγα απλώς κάποια επιφανειακά πράγματα χωρίς να μοιράζομαι πλήρως τις γνώσεις μου. Γνώριζα ότι δεν ήταν το σωστό, τότε όμως σκεφτόμουν το παλιό ρητό που λέει «Μόλις ο μαθητής μάθει όλα όσα γνωρίζει ο δάσκαλος, ο δάσκαλος θα χάσει τα προς το ζην». Εφόσον αυτός βρισκόταν στο προσκήνιο, πώς θα μπορούσα να κάνω επίδειξη όπως ήθελα; Δεν μπορούσα να τον αφήσω να με ξεπεράσει. Καθώς συνεχίζαμε να δουλεύουμε μαζί, σε ό,τι με ρωτούσε ο αδελφός Ζανγκ, του έδινα μια ημιτελή απάντηση και κρατούσα την υπόλοιπη για τον εαυτό μου.

Λίγο αργότερα, ο επικεφαλής αναζήτησε τον αδελφό Ζανγκ για να συζητήσουν μια σημαντική εργασία. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπά πιο δυνατά όταν το άκουσα αυτό. Σκέφτηκα: «Είμαι στην ομάδα περισσότερο καιρό από τον αδελφό Ζανγκ. Γιατί ο επικεφαλής δεν θέλει να μιλήσει μαζί μου; Δεν είμαι τόσο καλός όσο αυτός; Εγώ είμαι αυτός που τον εκπαιδεύει, τώρα όμως αυτός είναι το αγαπημένο παιδί κι εγώ παραγκωνίζομαι. Αυτός είναι στο προσκήνιο κι εγώ στη λήθη. Εάν συνεχίσω να τον διδάσκω, δεν θα μάθει ακόμη γρηγορότερα; Εάν πάρει μια σημαντική θέση, ποιος θα με θαυμάζει τότε;» Έτσι, έκτοτε στη συνεργασία μας, όταν έβλεπα τον αδελφό Ζανγκ να αντιμετωπίζει δυσκολίες, δεν ήθελα να τον βοηθήσω να ξεμπλέξει. Το γεγονός ότι τα ζητήματα αυτά δεν επιλύονταν έγκαιρα, επηρέασε αρνητικά την πρόοδό μας, και το θέμα κατέληξε να καθυστερεί το έργο της εκκλησίας. Ένιωσα λίγο ένοχος και κάπως άβολα, όμως δεν έκανα καμία αυτοκριτική. Μία μέρα άρχισε ξαφνικά να με τρώει η μασχάλη μου και δεν μπορούσα με τίποτα να σταματήσω τη φαγούρα. Ούτε και η αλοιφή που έβαλα βοήθησε. Την επόμενη μέρα, το χέρι μου άρχισε να με πονάει τόσο πολύ που δεν μπορούσα να το κουνήσω. Συνειδητοποίησα ότι η πάθηση αυτή δεν ήταν σύμπτωση, ήλθα λοιπόν ενώπιον του Θεού για να προσευχηθώ και να αναζητήσω. Είπα: «Θεέ μου, η πάθηση αυτή ξεκίνησε πολύ ξαφνικά. Το ξέρω ότι πίσω της βρίσκεται το αγαθό θέλημά Σου. Όμως εγώ είμαι εντελώς αναίσθητος και δεν ξέρω ποιο είναι το θέλημά Σου. Σε παρακαλώ να με διαφωτίσεις και να με καθοδηγήσεις».

Μία μέρα, στην πνευματική άσκηση, μου ήλθαν ξαφνικά στο μυαλό τα εξής λόγια του Θεού: «Εάν δεν είσαι πρόθυμος να αφιερώσεις όλα όσα έχεις, εάν τα κρατάς κρυμμένα και καταχωνιασμένα, ενεργείς ύπουλα […]» («Μόνο αν είναι κανείς ειλικρινής, θα είναι αληθινά ευτυχής» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). Ήταν σαν μια κλήση αφύπνισης για μένα. Ζούσα μέσα σε έναν διαρκή ανταγωνισμό για υπόληψη και κέρδος, φοβούμενος ότι ο αδελφός αυτός θα με ξεπερνούσε, οπότε δεν ήμουν ποτέ εντάξει στο έργο μας και δεν ήθελα να μοιράζομαι τις γνώσεις μου μαζί του. Είδα ότι με αυτήν την πάθηση, ο Θεός με προειδοποιούσε ώστε να κάνω την αυτοκριτική μου. Αργότερα διάβασα το εξής απόσπασμα του λόγου του Θεού: «Οι άπιστοι έχουν ένα συγκεκριμένο είδος διεφθαρμένης διάθεσης. Όταν διδάσκουν σε άλλους ανθρώπους κάποιες επαγγελματικές γνώσεις ή δεξιότητες, πιστεύουν στην ιδέα ότι “Μόλις ο μαθητής μάθει όλα όσα γνωρίζει ο δάσκαλος, ο δάσκαλος θα χάσει τα προς το ζην”. Πιστεύουν ότι αν διδάξουν ό,τι γνωρίζουν σε άλλους, τότε κανείς δεν θα τους θαυμάζει πια και θα έχουν απολέσει το κύρος τους. Γι’ αυτόν τον λόγο, αισθάνονται την ανάγκη να αποκρύψουν μέρος αυτής της γνώσης, διδάσκοντας στους ανθρώπους μόνο το ογδόντα τοις εκατό όσων γνωρίζουν και φροντίζοντας να διατηρήσουν κάποιους άσους στο μανίκι τους· νομίζουν ότι αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος με τον οποίον μπορούν να δείξουν την υπεροχή τους ως δάσκαλοι. Με το να αποκρύπτουν πληροφορίες και να κρατούν κρυμμένα χαρτιά στο μανίκι τους διαρκώς —τι είδους διάθεση είναι αυτή; Πρόκειται για δολιότητα. […] Μη νομίζεις ότι τα καταφέρνεις μια χαρά ή ότι δεν έχεις αποκρύψει γνώσεις απλώς και μόνο λέγοντας σε όλους τα πιο επιφανειακά ή θεμελιώδη πράγματα· αυτό δεν αρκεί. Ενίοτε μπορεί να διδάσκεις μόνο μερικές θεωρίες ή πράγματα που οι άνθρωποι μπορούν να κατανοήσουν κυριολεκτικά, αλλά οι αρχάριοι δεν είναι επ’ ουδενί σε θέση να συνειδητοποιήσουν την ουσία ή τα σημαντικά σημεία. Παρέχεις μόνο τη γενική εικόνα, χωρίς να εξηγείς τίποτα ή να μπαίνεις σε λεπτομέρειες, ενώ εξακολουθείς να σκέφτεσαι μέσα σου: “Ορίστε, λοιπόν, εγώ σου τα είπα, και δεν έχω αποκρύψει τίποτα σκόπιμα. Εάν εσύ δεν καταλαβαίνεις, είναι επειδή το επίπεδό σου είναι υπερβολικά χαμηλό, οπότε μην κατηγορείς εμένα. Μένει απλώς να δούμε πώς θα σε οδηγήσει ο Θεός τώρα”. Μια τέτοια σκέψη εμπεριέχει δόλο, σωστά; Δεν είναι εγωιστική και ποταπή; Γιατί δεν μπορείς να διδάξεις στους ανθρώπους όλα όσα έχεις στην καρδιά σου και όλα όσα κατανοείς; Γιατί, αντ’ αυτού, αποκρύπτεις τη γνώση; Το πρόβλημα έγκειται στις προθέσεις και τη διάθεσή σου» («Μόνο αναζητώντας την αλήθεια στα πάντα μπορεί κάποιος να εισέλθει στην πραγματικότητά της» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). Ο λόγος του Θεού αποκάλυψε ακριβώς την κατάστασή μου. Δεν ήθελα να του διδάξω τις δεξιότητες που είχα μάθει για χάρη της υπόληψης και της θέσης μου. Φοβόμουν ότι θα έμπαινε στο νόημα και θα με άφηνε στην αφάνεια, νομίζοντας ότι ο μαθητής θα σφετεριζόταν τη θέση του δασκάλου. Κρύβοντας συνεχώς πράγματα, ήμουν πολύ εγωιστής, ποταπός, διεφθαρμένος και δόλιος. Σκέφτηκα επίσης την εποχή που ο αδελφός Ζανγκ μόλις είχε μπει στην ομάδα μας. Το κίνητρό μου για να τον διδάξω ήταν να μπορέσει να αναλάβει το έργο της ομάδας το συντομότερο δυνατό. Θα είχα τότε κάποιον να παραδώσω τα καθήκοντά μου επειδή ήλπιζα να αναλάβω μια σημαντικότερη θέση. Όταν όμως είδα πόσο γρήγορα μάθαινε κι ότι ο επικεφαλής τον εκτιμούσε πραγματικά, ανησύχησα πολύ. Ανησυχούσα ότι εάν συνέχιζε να τα πηγαίνει καλά, αργά ή γρήγορα θα με ξεπερνούσε και θα με αντικαθιστούσε. Ως αποτέλεσμα αυτού, δεν ήθελα να μοιράζομαι μαζί του ό,τι γνώριζα. Μερικές φορές, όταν ήξερα ότι είχε αντιμετωπίσει δυσκολίες στα καθήκοντά του, δεν ήθελα να τον βοηθήσω, κάτι το οποίο κατέληξε να καθυστερεί το έργο της εκκλησίας. Διαπίστωσα ότι δούλευα πάντοτε για την προστασία της υπόληψης και της θέσης μου χωρίς να λαμβάνω καθόλου υπόψη το έργο του οίκου του Θεού. Ήμουν πραγματικά πολύ εγωιστής και δόλιος. Χωρίς την έγκαιρη πειθαρχία του Θεού, χάρη της οποίας παρουσίασα αυτήν την πάθηση, και πάλι δεν θα είχα κάνει την αυτοκριτική μου. Στη συνέχεια διάβασα τα εξής λόγια του Θεού: «Από τότε που άρχισες να πιστεύεις στον Θεό, έχεις φάει και έχεις πιει τα λόγια του Θεού· έχεις αποδεχτεί την κρίση και την παίδευσή Του, καθώς και τη σωτηρία Του. Ωστόσο, εάν οι αρχές σύμφωνα με τις οποίες ενεργείς και η κατεύθυνση προς την οποία πράττεις και συμπεριφέρεσαι ως άτομο δεν έχουν αλλάξει, εάν είσαι ίδιος με τους άπιστους, ο Θεός θα σε αναγνωρίσει ως κάποιον που πιστεύει στον Θεό; Όχι. Θα πει ότι εξακολουθείς να πορεύεσαι στο μονοπάτι των απίστων. Έτσι, είτε εκπληρώνεις το καθήκον σου είτε μαθαίνεις επαγγελματικές γνώσεις, πρέπει να τηρείς τις αρχές σε ό,τι κάνεις. Πρέπει να κάνεις τα πάντα σύμφωνα με την αλήθεια και να ασκείσαι σύμφωνα με την αλήθεια. Πρέπει να χρησιμοποιείς την αλήθεια για να επιλύεις προβλήματα, να διευθετείς τις διεφθαρμένες διαθέσεις που έχουν αποκαλυφθεί μέσα σου και να επιλύεις τις εσφαλμένες συμπεριφορές και σκέψεις σου. Πρέπει να τις υπερνικάς συνεχώς. Κατά πρώτον, πρέπει να εξετάσεις τον εαυτό σου. Μόλις το κάνεις αυτό, αν ανακαλύψεις κάποια διεφθαρμένη διάθεση, πρέπει να τη διευθετήσεις, να την υποτάξεις και να την απαρνηθείς. Μόλις επιλύσεις αυτά τα προβλήματα, όταν δεν ενεργείς πλέον με βάση τις διεφθαρμένες διαθέσεις σου και όταν μπορείς να εγκαταλείψεις τα κίνητρα και τα συμφέροντά σου και να ασκείσαι σύμφωνα με τις αρχές της αλήθειας, τότε μόνο θα κάνεις αυτό που οφείλει να κάνει κάποιος που ακολουθεί αληθινά τον Θεό» («Μόνο αναζητώντας την αλήθεια στα πάντα μπορεί κάποιος να εισέλθει στην πραγματικότητά της» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). «Πρέπει να πάρεις την ουσία και τα κύρια σημεία αυτής της επαγγελματικής γνώσης —τα πράγματα που οι άλλοι δεν έχουν κατανοήσει ή συνειδητοποιήσει— και να τα πεις στους ανθρώπους έτσι ώστε όλοι να μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα δυνατά τους σημεία και έτσι να κατανοήσουν ακόμη πιο πολλά, ακόμη πιο βαθιά και πιο ώριμα πράγματα. Εάν συνεισφέρεις όλα αυτά τα πράγματα, θα είναι προς όφελος των ανθρώπων που εκπληρώνουν αυτό το καθήκον, καθώς και προς όφελος του έργου του οίκου του Θεού. […] Όταν οι περισσότεροι άνθρωποι ξεκινούν για πρώτη φορά να διδάσκονται μια συγκεκριμένη πτυχή επαγγελματικής γνώσης, μπορούν να κατανοήσουν μόνο την κυριολεκτική της σημασία, ενώ το μέρος που αφορά τα κύρια σημεία και την ουσία χρειάζεται εξάσκηση για κάποιο χρονικό διάστημα προτού οι άνθρωποι μπορέσουν να το κατανοήσουν. Εάν έχεις ήδη κατανοήσει αυτά τα πιο λεπτά σημεία, θα πρέπει να τους να τα λες απευθείας· μην τους αναγκάζεις να ακολουθήσουν τέτοια έμμεση πορεία και να αφιερώσουν τόσο πολύ χρόνο για να φτάσουν εκεί. Αυτή είναι η δική σου ευθύνη· αυτό θα πρέπει να κάνεις. Μόνο αν τους πεις αυτά που πιστεύεις ότι είναι τα κύρια σημεία και η ουσία δεν θα αποκρύπτεις τίποτα, και μόνο τότε δεν θα είσαι εγωιστής» («Μόνο αναζητώντας την αλήθεια στα πάντα μπορεί κάποιος να εισέλθει στην πραγματικότητά της» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). Από τον λόγο του Θεού συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να επικεντρωθώ στην αυτοκριτική στο καθήκον μου και να αναζητήσω την αλήθεια ώστε να διορθώσω τη σατανική μου φύση. Έπρεπε να απαρνηθώ τις λανθασμένες σκέψεις και ιδέες μου και να μπορώ να δουλεύω σαν μία γροθιά με τους αδελφούς και τις αδελφές στο καθήκον μου. Συνειδητοποίησα ότι ο καθένας μας έχει πολύ μεγάλες ελλείψεις, είτε όσον αφορά την αλήθεια είτε στο έργο μας, συνεπώς οι αδελφοί και οι αδελφές πρέπει να βοηθούν και να στηρίζουν ο ένας τον άλλον στα καθήκοντά τους και να συναναστρέφονται για τα όσα κατανοούν χωρίς να κρύβουν τίποτα. Αντισταθμίζοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο ο ένας τις αδυναμίες του άλλου, είναι πολύ πιο απίθανο να λοξοδρομήσουμε. Στην ουσία, το ότι εγώ ήμουν λίγο πιο ικανός από τον αδελφό Ζανγκ οφειλόταν εξ ολοκλήρου στην καλοσύνη του Θεού. Θα έπρεπε να έχω λάβει υπόψη το θέλημά Του, να έχω παραμερίσει τον εγωισμό μου και να τον έχω διδάξει όλα όσα γνώριζα ώστε να μπορούσε να εκτελέσει τα καθήκοντά του καλά το συντομότερο δυνατόν. Μόνο αυτό θα ήταν σύμφωνο με το θέλημα του Θεού. Μόλις το συνειδητοποίησα αυτό, ήλθα βιαστικά να προσευχηθώ ενώπιον του Θεού, πρόθυμος να απαρνηθώ το λανθασμένο σκεπτικό μου και να μη ζω πλέον με βάση τις εγωιστικές και αξιοκαταφρόνητες σατανικές μου διαθέσεις. Αργότερα αναζήτησα τον αδελφό Ζανγκ για να κάνω μια ειλικρινή κουβέντα μαζί του σχετικά με την κατάσταση στην οποία βρισκόμουν και να αναλύσω αυτές τις σατανικές μου διαθέσεις. Μοιράστηκα επίσης μαζί του τα βασικά σημεία των δεξιοτήτων που κατείχα. Όταν άρχισα να ασκούμαι κατ’ αυτόν τον τρόπο, ένιωσα πολύ πιο άνετα και το εν λόγω ζήτημα υγείας επιλύθηκε προτού καλά-καλά το καταλάβω.

Νόμιζα ότι, αφού τα πέρασα αυτά, είχα ήδη αλλάξει, όμως οι εν λόγω σατανικές διαθέσεις ήταν πραγματικά βαθιά ριζωμένες. Μόλις προέκυψαν οι κατάλληλες συνθήκες, άθελά μου τα δηλητήρια αυτά εμφανίστηκαν ξανά.

Τον Μάρτιο του 2019, ο αδελφός Ζανγκ κι εγώ εκλεχτήκαμε ταυτόχρονα επικεφαλής της εκκλησίας. Στην αρχή, δουλεύαμε πραγματικά καλά μαζί. Είτε επρόκειτο για κάποιο ζήτημα μέσα στην εκκλησία, είτε για μια δυσκολία που συναντούσαμε, καταφέρναμε να αναζητήσουμε μαζί την αλήθεια για να τα επιλύσουμε. Μια μέρα όμως, άκουσα άθελά μου κάποιον στην εκκλησία να λέει: «Η συναναστροφή του αδελφού Ζανγκ για την αλήθεια είναι αρκετά πρακτική κι είναι πραγματικά υπεύθυνος στα καθήκοντά του». Ακούγοντάς το αυτό ταράχτηκα μέσα μου και πάλι και σκέφτηκα: «Εάν με ξεπεράσει ο αδελφός Ζανγκ, πολύ σύντομα δεν θα έχω καθόλου αξιοπρέπεια!» Σε όλες μας τις συζητήσεις για τη δουλειά μετά από αυτό επεσήμαινα μόνο λάθη και ατέλειες και κρατούσα για τον εαυτό μου τα μονοπάτια της άσκησης για την επίλυσή τους. Μερικές φορές όταν ερχόταν σε μένα για να αναζητήσει, έτριζα απλώς τα δόντια μου και του έριχνα ένα ξεροκόμματο, φοβούμενος ότι εάν καταλάβαινε πάρα πολλά, θα πήγαινε να επιλύσει τα ζητήματα χωρίς να μπορώ εγώ να κάνω επίδειξη. Θυμάμαι κάποτε επρόκειτο να πάει να προσφέρει υποστήριξη σε μερικούς αδελφούς και αδελφές που βίωναν αδυναμία. Φοβόταν ότι χωρίς το σωστό είδος συναναστροφής, η προσπάθεια θα ήταν άκαρπη, οπότε ήλθε να με συμβουλευτεί ως προς τις αλήθειες στις οποίες θα ήταν καλύτερο να επικεντρωθεί. Εκείνη την εποχή όμως εκτιμούσα ότι εάν του έλεγα όλα όσα ήξερα κι εκείνος πήγαινε και αντιμετώπιζε το πρόβλημα, οι αδελφοί κι οι αδελφές σίγουρα θα τον θαύμαζαν και τότε τι θα μοιραζόμουν εγώ στη συναναστροφή την επόμενη φορά; Δεν θα τον έκανε αυτό να φαίνεται καλύτερος από μένα; Έτσι, εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα: «Όχι, πρέπει να κρατήσω κάποια πράγματα κρυφά για να συναναστραφώ εγώ την επόμενη φορά ώστε να δουν ότι εγώ είμαι ο πιο ικανός στην επίλυση προβλημάτων». Έκανα μόνο μια σύντομη επισκόπηση στον αδελφό Ζανγκ, χωρίς όμως να αναφέρω λεπτομέρειες ή κάτι πολύ σημαντικό. Δεδομένου ότι υπέθαλπα τον εγωισμό μου και δεν ήθελα να μοιράζομαι όλα όσα ήξερα μαζί του, απέφευγα σκοπίμως τον αδελφό Ζανγκ στη συνεργασία μας και περνούσαμε λιγότερο χρόνο συζητώντας πράγματα μεταξύ μας από ό,τι συνήθως. Μερικές φορές ένιωθα πραγματικά ένοχος και σκεφτόμουν: «Κάνοντας το καθήκον μου κατ’ αυτόν τον τρόπο, δεν δουλεύω αρμονικά με τον αδελφό μου κι αυτό δεν είναι κάτι που θα ευχαριστούσε τον Θεό». Αλλά μετά σκεφτόμουν: «Εάν με ξεπεράσει, όλοι θα τον θαυμάζουν», οπότε δεν ήθελα πλέον να κάνω πράξη την αλήθεια. Εκείνη την εποχή διατηρούσα μονίμως πολύ ανυποχώρητη στάση, και τότε ενέσκηψε πάνω μου η δίκαιη διάθεση του Θεού. Το μυαλό μου ήταν συνεχώς σε μια δίνη. Η συναναστροφή μου στις συγκεντρώσεις δεν είχε καθόλου φως και δεν πετύχαινα τίποτα στο καθήκον μου και κάθε βράδυ με έπαιρνε ο ύπνος και κοιμόμουν πολύ νωρίς. Ένιωθα επίσης όλο και πιο άβολα. Σε αυτό το σημείο συνειδητοποίησα ότι ο Θεός είχε απομακρυνθεί από κοντά μου, και τότε φοβήθηκα. Έσπευσα να έλθω ενώπιον του Θεού και να προσευχηθώ. «Θεέ μου, υπήρξα πολύ εγωιστής και ποταπός. Ξέρω ότι αυτό Σε αηδιάζει, όμως δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Δεν μπορώ να απαλλαγώ από αυτές. Θεέ μου, Σε παρακαλώ διαφώτισέ με ώστε να μπορέσω να κατανοήσω σαφέστερα τη φύση και την ουσία μου».

Μετά την προσευχή μου διάβασα το εξής απόσπασμα του λόγου του Θεού: «Μέχρι να βιώσουν οι άνθρωποι το έργο του Θεού και να αποκτήσουν την αλήθεια, η φύση του Σατανά είναι αυτή που αναλαμβάνει τον έλεγχο και τους εξουσιάζει εκ των έσω. Τι περιλαμβάνει ακριβώς αυτή η φύση; Για παράδειγμα, γιατί είσαι εγωιστής; Γιατί προστατεύεις τη θέση σου; Γιατί είναι τόσο ισχυρά τα συναισθήματά σου; Γιατί σου αρέσουν εκείνα τα άδικα πράγματα; Γιατί σου αρέσουν εκείνα τα απεχθή πράγματα; Πού βασίζεται η αρέσκειά σου για αυτά τα πράγματα; Από πού προέρχονται αυτά τα πράγματα; Γιατί αποδέχεσαι αυτά τα πράγματα με τόση χαρά; Τώρα πια έχετε όλοι σας φτάσει στο σημείο να καταλάβετε ότι ο κύριος λόγος πίσω από όλα αυτά τα πράγματα είναι ότι περιέχουν το δηλητήριο του Σατανά. Όσο για το ποιο είναι το δηλητήριο του Σατανά, αυτό μπορεί να εκφραστεί πλήρως με λέξεις. Για παράδειγμα, αν ρωτήσεις κάποιους που πράττουν κακό γιατί ενεργούν κατ’ αυτόν τον τρόπο, αυτοί θα απαντήσουν: “Ο σώζων εαυτόν σωθήτω”. Αυτή η μία φράση εκφράζει την ίδια τη ρίζα του προβλήματος. Η λογική του Σατανά έχει γίνει η ζωή των ανθρώπων. Μπορεί να ενεργούν για τον έναν ή τον άλλο σκοπό, μα το κάνουν μόνο για τον εαυτό τους. Όλοι οι άνθρωποι πιστεύουν ότι εφόσον καθένας ενεργεί βάσει της ρήσης “ο σώζων εαυτόν σωθήτω”, θα πρέπει να ζουν μόνο για λογαριασμό τους, κάνοντας ό,τι μπορούν προκειμένου να εξασφαλίσουν μια καλή θέση και όση τροφή και ρουχισμό χρειάζονται. “Ο σώζων εαυτόν σωθήτω” —αυτή είναι η ζωή και η φιλοσοφία του ανθρώπου, κι αυτό αντιπροσωπεύει και την ανθρώπινη φύση. Αυτή ακριβώς η δήλωση αποτελεί το δηλητήριο του Σατανά, και όταν οι άνθρωποι τη δεχτούν μέσα τους, τότε αυτή γίνεται η φύση τους. Η φύση του Σατανά αποκαλύπτεται μέσα απ’ αυτά τα λόγια και αντιπροσωπεύεται πλήρως απ’ αυτά. Αυτό το δηλητήριο γίνεται η ζωή των ανθρώπων και το θεμέλιο της ύπαρξής τους, και η διεφθαρμένη ανθρωπότητα κυριαρχείται μονίμως απ’ αυτό το δηλητήριο εδώ και χιλιάδες χρόνια» («Πώς να περπατήσει κανείς στο μονοπάτι του Πέτρου» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). Η ανάγνωση του λόγου του Θεού μού έδειξε ότι άθελά μου ενεργούσα εγωιστικά και ποταπά επειδή τα δηλητήρια και οι φιλοσοφίες του Σατανά όπως «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω» είχαν γίνει η ίδια μου η φύση. Τα είχα εκλάβει ως θετικά, ως κανόνες για να ζει κανείς, πιστεύοντας ότι έτσι πρέπει να ζουν οι άνθρωποι, ότι είναι ο μόνος τρόπος να προστατευτούμε. Κατά συνέπεια, γινόμουν όλο και πιο εγωιστής και αξιοκαταφρόνητος και σκεφτόμουν μόνο τον εαυτό μου. Φοβόμουν συνεχώς ότι ο αδελφός Ζανγκ θα γινόταν καλύτερος από εμένα στα καθήκοντα που εκτελούσαμε μαζί, έτσι όποτε μιλούσαμε για δουλειά έθιγα απλώς επιφανειακά τα θέματα, κάνοντας το ελάχιστο δυνατό, χωρίς να μοιράζομαι όλα όσα ήξερα. Όταν ο αδελφός Ζανγκ αντιμετώπιζε προβλήματα στο καθήκον του κι ερχόταν σε μένα αναζητώντας, δεν με απασχολούσε το έργο του οίκου του Θεού, αλλά το ότι εάν του δίδασκα τα πάντα, δεν θα είχα πλέον την ευκαιρία να λάμπω στην εκκλησία. Ακόμη κι όταν ήξερα πολύ καλά ότι δεν ήταν η σωστή προσέγγιση, και πάλι δεν ήθελα να τον βοηθήσω. Διαπίστωνα ότι δεν ασκούσα τα καθήκοντά μου από σεβασμό προς το θέλημα του Θεού ή για να υποστηρίξω το έργο του οίκου Του, τα ασκούσα επιδιώκοντας την προσωπική μου υπόληψη και κύρος. Ήταν πράγματι απίστευτα εγωιστικό και πανούργο εκ μέρους μου. Εφόσον βασιζόμουν σε αυτά τα σατανικά δηλητήρια στο καθήκον μου, ήταν δυνατόν να κερδίσω την καθοδήγηση και τις ευλογίες του Θεού; Σκεφτόμουν ότι αν δεν δίδασκα όσα ξέρω σε κανέναν άλλον, θα μπορούσα να είμαι ο καλύτερος στην εκκλησία κι όλοι να με εκτιμούν, όμως στην πραγματικότητα αποδεικνυόταν ότι όσο περισσότερο έκρυβα πράγματα, τόσο σκοτεινότερο γινόταν το πνεύμα μου και τόσο περισσότερο ήμουν χωρίς καθοδήγηση από τον Θεό. Έφτασα σε σημείο να μην μπορώ καν να κάνω ό,τι μπορούσα προηγουμένως. Τότε μου ήλθαν στο μυαλό τα εξής λόγια από τον Κύριο Ιησού: «Διότι όστις έχει, έτι θέλει δοθή εις αυτόν και θέλει περισσευθή· όστις όμως δεν έχει, και ό,τι έχει θέλει αφαιρεθή απ’ αυτού» (Κατά Ματθαίον 13:12). Όλα αυτά μ’ έκαναν να εκτιμήσω πραγματικά τη δίκαιη διάθεση του Θεού. Όταν το σκέφτηκα περισσότερο, διαπίστωσα ότι αν έβλεπα κάποια ζητήματα στο καθήκον μου οφειλόταν εξ ολοκλήρου στην καθοδήγηση και τη διαφώτιση του Θεού και ότι χωρίς την καθοδήγηση του λόγου Του, ήμουν τυφλός, αδυνατούσα να κατανοήσω οτιδήποτε και να επιλύσω προβλήματα. Δεν είχα όμως καθόλου αυτογνωσία και, χωρίς να ντρέπομαι, εκλάμβανα εσφαλμένα τη διαφώτιση του Αγίου Πνεύματος ως δική μου ικανότητα. Δεν προσπαθούσα να κλέψω από τον Θεό τη δόξα Του; Ο Θεός μπορεί να δει μέσα στην καρδιά και τον νου των ανθρώπων. Ήξερα ότι αν συνέχιζα να είμαι εγωιστής και αξιοκαταφρόνητος, ο Θεός σίγουρα θα με αποστρεφόταν και θα μ’ εγκατέλειπε και θα με εξόντωνε. Με αυτήν τη σκέψη, ήλθα γρήγορα ενώπιον του Θεού για να προσευχηθώ, λέγοντας: «Θεέ μου, δεν θα είμαι πια τόσο συμφεροντολόγος και αξιοκαταφρόνητος στα καθήκοντά μου. Θέλω πραγματικά να συνεργαστώ καλά με τον αδελφό Ζανγκ και να κάνω σωστά το καθήκον μου».

Μετά από αυτό, διάβασα τα εξής λόγια του Θεού: «Μην κάνεις μονίμως πράγματα για το δικό σου καλό και μη σκέφτεσαι μονίμως τα δικά σου συμφέροντα· μη σκέφτεσαι καθόλου το κύρος, το γόητρο ή τη φήμη σου. Επίσης, μη λαμβάνεις υπόψη τα συμφέροντα του ανθρώπου. Πρέπει πρωτίστως να σκέφτεσαι τα συμφέροντα του οίκου του Θεού και να τα κάνεις προτεραιότητά σου. Θα πρέπει να νοιάζεσαι για το θέλημα του Θεού και να ξεκινήσεις σκεπτόμενος το αν υπήρξες αγνός ή όχι κατά την εκπλήρωση του καθήκοντός σου, αν έχεις κάνει ό,τι μπορούσες για να είσαι πιστός, αν έχεις βάλει τα δυνατά σου για να εκπληρώσεις τις ευθύνες σου, αν έχεις δώσει τα πάντα, καθώς και αν έχεις σκεφτεί ολόψυχα ή όχι το καθήκον σου και το έργο του οίκου του Θεού. Πρέπει να τα λαμβάνεις υπόψη αυτά τα πράγματα. Αν τα σκέφτεσαι συχνά, θα σου είναι πιο εύκολο να εκτελείς σωστά το καθήκον σου» («Πρόσφερε την αληθινή καρδιά σου στον Θεό, και θα μπορέσεις να αποκτήσεις την αλήθεια» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). «Όταν αποκαλύψεις ότι είσαι εγωιστής και ποταπός και το έχεις συνειδητοποιήσει αυτό, θα πρέπει να αναζητήσεις την αλήθεια: Τι θα πρέπει να κάνω για να συμβαδίζω με το θέλημα του Θεού; Πώς θα πρέπει να ενεργώ έτσι ώστε να είναι προς όφελος όλων; Τουτέστιν, πρέπει να ξεκινάς παραμερίζοντας τα συμφέροντά σου, να τα εγκαταλείπεις σταδιακά ανάλογα με το ανάστημά σου, λίγο λίγο. Αφού το βιώσεις αυτό μερικές φορές, θα τα έχεις παραμερίσει εντελώς, και καθώς το πράττεις, θα νιώθεις όλο και πιο σταθερός. Όσο περισσότερο παραμερίζεις τα συμφέροντά σου, τόσο περισσότερο θα νιώθεις ότι, ως ανθρώπινο ον, θα πρέπει να έχεις συνείδηση και λογική. Θα νιώθεις ότι χωρίς εγωιστικά κίνητρα, είσαι ευθύς, ακέραιος άνθρωπος και ενεργείς εξ ολοκλήρου για να ικανοποιείς τον Θεό. Θα νιώθεις ότι μια τέτοια συμπεριφορά σε καθιστά άξιο να αποκαλείσαι “άνθρωπος” και ότι όταν ζεις κατ’ αυτόν τον τρόπο στη γη, είσαι έντιμος και ειλικρινής, είσαι γνήσιος, έχεις καθαρή συνείδηση και αξίζεις όλα όσα σου παρέχει ο Θεός. Όσο περισσότερο ζεις έτσι, τόσο πιο σταθερός και φωτισμένος θα νιώθεις. Ως εκ τούτου, δεν θα έχεις μπει στον σωστό δρόμο;» («Πρόσφερε την αληθινή καρδιά σου στον Θεό, και θα μπορέσεις να αποκτήσεις την αλήθεια» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). Αφού το διάβασα αυτό, κατάλαβα ότι εάν ήθελα να κάνω καλά το καθήκον μου, έπρεπε πρώτα να σκέφτομαι πώς να στηρίζω το έργο του οίκου του Θεού, πώς να καταβάλλω κάθε δυνατή προσπάθεια στα καθήκοντά μου και πώς να τα ασκώ με τη μέγιστη ευθύνη. Ο Θεός εστιάζει στη στάση μας κατά την εκπλήρωση του καθήκοντός μας. Ελπίδα Του είναι ότι θα Τον αντικρύζουμε με γνήσια καρδιά, ότι θα κάνουμε το παν ώστε να πράττουμε σωστά το καθήκον μας κι ότι θα γίνουμε άνθρωποι με συνείδηση και ανθρώπινη φύση. Μόλις κατανόησα το θέλημά Του, απηύθυνα μια προσευχή στον Θεό μέσα από την καρδιά μου, λέγοντάς Του ότι είμαι έτοιμος να παραμερίσω τον εγωισμό μου και να σταματήσω να μεριμνώ για τα προσωπικά μου συμφέροντα κι ότι θα κάνω μόνο ό,τι ωφελεί την εκκλησία και τη ζωή των αδελφών μου. Μετά από αυτό, πήγα και μίλησα με τον αδελφό Ζανγκ, λέγοντάς του για τα εγωιστικά, ποταπά και δόλια κίνητρά μου. Αναζητήσαμε επίσης μαζί την αλήθεια σχετικά με τα προβλήματα και τις ατέλειες στο έργο μας ώστε να τα διορθώσουμε και συναναστράφηκα μαζί του για όλα όσα ήξερα, χωρίς επιφυλάξεις. Όταν ασκήθηκα κατ’ αυτόν τον τρόπο, βίωσα ένα μεγάλο αίσθημα γαλήνης. Ένιωσα πόσο υπέροχο είναι να είσαι τέτοιο άτομο, να είσαι ανοικτός και εντάξει. Η κατάστασή μου σταδιακά βελτιώθηκε και άρχισα να βλέπω κάποια αποτελέσματα στο καθήκον μου. Αν και κατά καιρούς το σκεπτικό μου ήταν και πάλι εγωιστικό και ποταπό, μόλις σκεφτόμουν ότι αυτό αηδίαζε τον Θεό, ερχόμουν ενώπιόν Του να προσευχηθώ, απαρνιόμουν το λανθασμένο σκεπτικό μου και επιθυμούσα να ασκηθώ σύμφωνα με τα λόγια Του.

Έχοντας βιώσει μια τέτοια εμπειρία, ένιωθα πραγματικά ότι όταν κάνουμε το καθήκον μας στηριζόμενοι στις σατανικές διαθέσεις και τα δηλητήρια του Σατανά, απλώς γινόμαστε όλο και πιο εγωιστές, αξιοκαταφρόνητοι και συμφεροντολόγοι. Θα χάσουμε κάθε ανθρώπινη ομοιότητα, και όχι μόνο θα κάνουμε τον εαυτό μας να υποφέρει αλλά και θα αδυνατούμε να συνεργαζόμαστε καλά. Επιπλέον, δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να ζημιώνει μόνο το έργο του οίκου του Θεού. Όταν έκανα πράξη την αλήθεια ως έντιμο άτομο σύμφωνα με τον λόγο του Θεού και δεν δολοπλοκούσα πια προς συμφέρον μου, είχα τη διαφώτιση και την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος στο καθήκον μου και ένιωθα εσωτερική γαλήνη. Δόξα τω Θεώ! Η κρίση και η παίδευση του λόγου του Θεού με έκαναν να κατανοήσω κάπως τις σατανικές μου διαθέσεις και μπόρεσα τελικά να κάνω πράξη λίγη αλήθεια και να βιώσω κάποια ανθρώπινη ομοιότητα.