Από την Αντζίνγκ, Κίνα

Τον Ιανουάριο του 2017, μου ανατέθηκε το καθήκον ποτίσματος στην εκκλησία. Ήμουν πολύ ευγνώμων στον Θεό για την ευκαιρία να εκπαιδευτώ σ’ αυτό το καθήκον, και αποφάσισα να το κάνω καλά και προσεκτικά. Μετά από λίγο καιρό, πέτυχα ορισμένα αποτελέσματα: βοηθούσα αδελφούς και αδελφές να διορθώσουν τις καταστάσεις τους και τους συναναστρεφόμουν σε συναθροίσεις. Οι αδελφοί, οι αδελφές μου και οι επικεφαλής εκκλησίας με είχαν σε μεγάλη υπόληψη, κι άρχισα να νιώθω πολύ ευχαριστημένη με τον εαυτό μου και να σκέφτομαι πως τα πήγαινα περίφημα.

Τον Ιούνιο, οι επικεφαλής της εκκλησίας μου κανόνισαν να συνεργαστεί μαζί μου στο καθήκον η αδελφή Γουεντσίν, και μου ζήτησαν να βοηθήσω την αδελφή μου σε ό,τι χρειαζόταν. Συμφώνησα μετά χαράς. Ξεκινώντας τη συνεργασία, διαπίστωσα πως η αδελφή Γουεντσίν επιδίωκε την αλήθεια, είχε πολύ καλό επίπεδο και χειριζόταν πολύ καλά τον λόγο. Όταν το είδα αυτό, έγινα λίγο επιφυλακτική απέναντί της. Άρχισα να σκέφτομαι: «Με λίγη ακόμα εκπαίδευση, θα με ξεπεράσει. Οι αδελφοί και οι αδελφές μας σίγουρα θα αρχίσουν να τη θαυμάζουν, οι επικεφαλής θα αφιερώνουν πιο πολύ χρόνο στην καλλιέργεια του ταλέντου της, και τότε κανείς δεν θα με θαυμάζει πια». Τελικά, έγινε αυτό που φοβόμουν. Μια μέρα, μετά από μια συνάθροιση, πήγα να δω μια επικεφαλής εκκλησίας για της δώσω μαρτυρίες εμπειριών που είχαμε γράψει εγώ και η αδελφή Γουεντσίν. Μόλις τις διάβασε η επικεφαλής μας, χαμογέλασε και είπε «Το άρθρο μαρτυρίας της αδελφής Γουεντσίν δεν είναι κακό. Περιέχει πρακτικές εμπειρίες, και η γραφή της είναι πολύ καλή». Όταν την άκουσα να επαινεί έτσι την αδελφή Γουεντσίν, ένιωσα πολύ δυστυχισμένη. Σκέφτηκα μέσα μου: «Είναι αλήθεια πως η αδελφή Γουεντσίν έχει καλό επίπεδο. Αλλά εγώ έχω επιλύσει περισσότερα προβλήματα από εκείνη στο έργο. Εξακολουθώ να είμαι καλύτερή της σ’ αυτόν τον τομέα. Θα πρέπει να εργαστώ πιο σκληρά· δεν μπορώ να την αφήσω να με ξεπεράσει, ειδάλλως θα χάσω τη θέση μου εδώ».

Λίγες ημέρες μετά, η αδελφή Γουεντσίν έγραψε άλλη μία μαρτυρία εμπειρίας. Η επικεφαλής της εκκλησίας μας τη διάβασε, επαίνεσε πάλι το επίπεδό της και τη θετικότητα που είχε διοχετεύσει στη συγγραφή του άρθρου της, και μου είπε πως το δικό μου ήθελε κι άλλη δουλειά. Τα λόγια της με εκνεύρισαν, κι άρχισα να την κατηγορώ και να σκέφτομαι: «Συνεχώς εκθειάζεις το επίπεδο της Γουεντσίν. Είναι καλύτερή μου στα πάντα; Εκείνη πρέπει να παρευρίσκεται μόνο σε λιγοστά μέρη συνάθροισης, συνεπώς έχει άπλετο χρόνο να γράφει αυτά τα άρθρα. Αν δεν ήμουν τόσο απασχολημένη με το έργο της εκκλησίας, κι εγώ θα είχα πολύ ελεύθερο χρόνο να γράψω άρθρα». Είχα βαρεθεί να ακούω την επικεφαλής να την επαινεί, οπότε της είπα απλώς ορθά κοφτά: «Κι εγώ μπορώ να γράψω». Μια βδομάδα αργότερα, η άλλη επικεφαλής εκκλησίας επαίνεσε τις μαρτυρίες εμπειριών της αδελφής Γουεντσίν, λέγοντας πως ήταν πολύ πρακτικές, και την παρότρυνε να γράψει κι άλλες, ενώ ζήτησε από μένα να γράφω εξίσου ενεργά με εκείνη. Αναστατώθηκα πολύ —βρισκόταν εδώ μόνο λίγο καιρό και είχε ήδη γράψει δύο μαρτυρίες εμπειριών και την επαινούσαν οι επικεφαλής εκκλησίας. Εγώ έκανα αυτό το καθήκον για καιρό, αλλά είχα γράψει μόνο μία. Τι θα σκέφτονταν για μένα οι επικεφαλής εκκλησίας; Θα έλεγαν πως δεν μπορούσα να οργανώσω τον χρόνο μου; Πώς δεν ήμουν πρόθυμη να υποφέρω ή να πληρώσω ένα τίμημα για να γράψω τις μαρτυρίες μου; Η αδελφή Γουεντσίν με είχε ήδη ξεπεράσει χάρη στην ποιότητα του ανώτερου επιπέδου της, και τώρα που μπορούσε να γράψει αυτά τα άρθρα, οι επικεφαλής σίγουρα θα τη θεωρούσαν καλύτερή μου. Αν συνέχιζε να τα γράφει, δεν θα χειροτέρευε κι άλλο η εικόνα μου; Αποφάσισα πως έπρεπε να βρω έναν τρόπο να την κρατώ απασχολημένη, ώστε να μην έχει τον χρόνο να γράφει αυτά τα άρθρα και να μη φαινόταν μεγάλη διαφορά ανάμεσά μας στους επικεφαλής. Για να διατηρήσω το κύρος μου στην εκκλησία, άρχισα να την πιέζω περισσότερο, και της ανέθεσα πολλές ομάδες συνάντησης για συναναστροφή. Βλέποντας πόση δουλειά είχε καθημερινά μετά απ’ αυτό, σκέφτηκα να της προτείνω να πάρω πίσω μερικές από τις ευθύνες της. Αλλά σκέφτηκα: «Αν δεν ήσουν τόσο απασχολημένη, θα είχες τον χρόνο να γράψεις εκείνα τα άρθρα. Καλύτερα να σε κρατήσω απασχολημένη». Ένα βράδυ, την έπιασα να γράφει ένα άρθρο. Με σοβαρό τόνο, την πίεσα να μου πει λεπτομέρειες για το έργο όλων των ομάδων που είχε υπό την ευθύνη της, και έμαθα πως κάποιοι νέοι πιστοί είχαν ανεπίλυτα προβλήματα. Την επέπληξα και της είπα πως δεν ήταν προσεκτική στο καθήκον της. Όταν τελείωσα με το κατσάδιασμα, εκείνη απλώς έσκυψε το κεφάλι και δεν είπε τίποτα.

Ένα μήνα αργότερα, μια επικεφαλής εκκλησίας είδε ότι η αδελφή Γουεντσίν δεν σημείωνε ιδιαίτερη επιτυχία στις ομάδες που είχε υπό την ευθύνη της και ότι εξακολουθούσαν να υπάρχουν κάποια προβλήματα που δεν είχε λύσει. Με ρώτησε τι συνέβαινε. Σκέφτηκα μέσα μου: «Την είχες σε τόσο υψηλή εκτίμηση, αλλά τώρα που ξέρεις πως δεν πετυχαίνει πολλά στο καθήκον της, δεν θα την έχεις σε τόσο μεγάλη υπόληψη!» Προς έκπληξή μου, όμως, μου ζήτησε ιδιαιτέρως να τη βοηθώ ακόμη περισσότερο! Ήμουν πολύ αντίθετη σ’ αυτό. «Έχεις μάτια μόνο για την αδελφή Γουεντσίν» σκέφτηκα. «Το επίπεδό της είναι καλύτερο από το δικό μου. Αν συνεχίσω να τη βοηθάω, στο τέλος θα με αντικαταστήσει». Άρχισα τις δικαιολογίες, μα η επικεφαλής εκκλησίας διέκρινε την κατάστασή μου. Εξέθεσε τον εγωισμό και τη μικροπρέπειά μου, και είπε πως δεν στήριζα το έργο του οίκου του Θεού. Είπε επίσης πως η αδελφή Γουεντσίν είχε καλό επίπεδο και άξιζε να εκπαιδευτεί, πως έπρεπε να τη συναναστρέφομαι και να τη βοηθώ περισσότερο, και πως δεν έπρεπε να με απασχολούν μόνο το κύρος και η φήμη μου. Αργότερα, πίεσα τον εαυτό μου να ρωτήσει την αδελφή Γουεντσίν αν δυσκολευόταν στην εκτέλεση του καθήκοντός της. Είδα πως ένιωθε ότι την περιόριζα και δεν ήθελε να μου ανοιχτεί. Αυτό θα έπρεπε να γινόταν η αφορμή να κάνω αυτοκριτική· όμως την αντιπαθούσα και σκέφτηκα: «Προσπάθησα να τη βοηθήσω, αλλά εκείνη δεν θέλει να πει τίποτα». Σιγά σιγά, το πνεύμα μου σκοτείνιασε. Κατά τη συζήτηση περί του έργου της εκκλησίας, δεν μπορούσα να δω πολλά προφανή προβλήματα που προέκυπταν. Όσο την έβλεπα, τόσο περισσότερο με ενοχλούσε η παρουσία της. Μια μέρα, την είδα να κάνει κάποιο λάθος. Θύμωσα και την επέπληξα αυστηρά, λέγοντας: «Το έχουμε ήδη συζητήσει αυτό το πρόβλημα, κι εσύ ακόμα να το λύσεις. Πάντα δίνεις προσοχή όταν γράφεις εκείνα τα άρθρα. Κρίμα που δεν κάνεις το ίδιο όταν εκτελείς το καθήκον σου!» Μετά απ’ αυτό, ένιωθε πολύ περιορισμένη από μένα και δεν τολμούσε να γράψει άλλες μαρτυρίες. Ήξερα ότι την είχα πληγώσει, μα δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς —θύμωνα συνεχώς μαζί της χωρίς να το θέλω. Υπέφερε και η καρδιά μου, οπότε προσευχήθηκα στον Θεό να με βοηθήσει να βγω απ’ αυτήν την κατάσταση.

Την επομένη, κατά τη διάρκεια μιας συνάθροισης, η αδελφή Γουεντσίν είπε ότι θεωρούσε τις ελλείψεις της πολύ μεγάλες, ότι δεν ήταν σε θέση να κάνει αυτό το καθήκον και ότι ήθελε να επιστρέψει στο προηγούμενο καθήκον της. Όταν το άκουσα, σκέφτηκα κατευθείαν: «Οφείλεται στον πόνο που της προξένησα; Αν ισχύει αυτό, τότε πράγματι έχω κάνει κάτι κακό». Πανικοβλήθηκα και φοβήθηκα λιγάκι. Ζήτησα να μάθω τον λόγο, και τη συναναστράφηκα πάνω στο θέλημα του Θεού για να τη βοηθήσω. Μετά τη συναναστροφή, η κατάστασή της βελτιώθηκε πολύ και, προς μεγάλη μου ανακούφιση, είπε πως ήταν πρόθυμη να συνεχίσει να εκτελεί εκείνο το καθήκον. Εκείνη τη στιγμή, πέρασε μια επικεφαλής εκκλησίας. Όταν έμαθε ότι καταπίεζα την αδελφή Γουεντσίν και ότι εκείνη είχε πει πως δεν ήθελε να συνεχίσει να δουλεύει μαζί μου, με αντιμετώπισε αυστηρά. Είπε: «Γιατί δεν μπορείς να τη συναναστρέφεσαι ήρεμα και να τη βοηθάς όταν βλέπεις ότι κάνει λάθη; Αντ’ αυτού, εσύ γίνεσαι ευερέθιστη και της φέρεσαι άσχημα. Τα αποτελέσματα των καθηκόντων σου ήταν ιδιαίτερα άσχημα τώρα τελευταία. Πρέπει να προβείς σε ειλικρινή ενδοσκόπηση». Τα λόγια της με πείραξαν πολύ. Τα μάτια μου δάκρυσαν, και μέσα μου ένιωθα αδικημένη και άρχισα να διαμαρτύρομαι: «Αν τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά με το έργο τώρα τελευταία, δεν φταίω μόνο εγώ. Γιατί αντιμετωπίζομαι μόνο εγώ;» Μα τότε σκέφτηκα τα λόγια του Θεού: «Αν πιστεύεις στην κυριαρχία του Θεού, τότε πρέπει να πιστέψεις ότι όλα τα καθημερινά συμβάντα, καλά και κακά, δεν συμβαίνουν τυχαία. Αυτό δεν σημαίνει ότι κάποιος είναι σκόπιμα σκληρός απέναντί σου ή σε έχει βάλει στόχο· όλα, στην πραγματικότητα, έχουν κανονιστεί από τον Θεό. Γιατί τα ενορχηστρώνει όλα αυτά ο Θεός; Δεν είναι για να αποκαλύψει ποιος είσαι στ’ αλήθεια ή να σε εκθέσει· ο τελικός στόχος δεν είναι το να σε εκθέσει. Ο τελικός στόχος είναι να σε οδηγήσει στην τελείωση και να σε σώσει» («Για να κερδίσετε την αλήθεια, πρέπει να μάθετε από τους ανθρώπους, τα ζητήματα και τα πράγματα γύρω σας» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). Ήταν αλήθεια. Ο Θεός είχε επιτρέψει να συναντήσω όλους αυτούς τους ανθρώπους, τα γεγονότα και τα πράγματα τότε. Δεν ίσχυε ότι η επικεφαλής εκκλησίας με δυσκόλευε εσκεμμένα· τη δική μου διεφθαρμένη διάθεση έπρεπε να αναλογιστώ και να διορθώσω. Έπρεπε να σταματήσω να βρίσκω δικαιολογίες και να παραπονιέμαι, κι αντ’ αυτού να έχω υποτακτική καρδιά και να δέχομαι ό,τι συνέβαινε. Όταν το σκέφτηκα αυτό, δεν ένιωθα πια τόσο θιγμένη για όσα είχαν γίνει.

Εκείνο το βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Ξάπλωνα στο κρεβάτι στριφογυρίζοντας, ενώ στο μυαλό μου έβλεπα ξανά και ξανά όλα τα συμβάντα εκείνης της μέρας σαν ταινία. Διερωτόμουν συνεχώς: «Αν ο Θεός κανόνισε να με αντιμετωπίσει και να με κλαδέψει η επικεφαλής εκκλησίας, τι θα πρέπει να διδαχτώ από αυτό; Πώς φέρομαι στην αδελφή Γουεντσίν;» Ήξερα καλά ότι είχε καλό επίπεδο, μα δεν είχα προσπαθήσει να μάθω από εκείνη. Αντιθέτως, είχα προσπαθήσει να τη συναγωνιστώ. Ήθελε να γράψει άρθρα για να καταθέσει μαρτυρία για τον Θεό, μα εγώ είχα προσπαθήσει να διαλύσω τον ενθουσιασμό που είχε για τη συγγραφή των άρθρων. Πώς μπόρεσα να κάνω κάτι τόσο μοχθηρό; Ποιο ήταν το σκεπτικό πίσω από αυτήν την πράξη και από πού προήλθε;

Την επομένη, κατά τη διάρκεια της πνευματικής μου άσκησης, διάβασα ένα χωρίο των λόγων του Θεού: «Υπάρχουν κάποιοι που μονίμως ανησυχούν ότι οι άλλοι είναι καλύτεροι απ’ αυτούς και υψηλότεροι απ’ αυτούς, ότι οι άλλοι θα τύχουν σεβασμού, ενώ οι ίδιοι θα παραμεληθούν. Αυτό τους ωθεί να επιτίθενται και να αποκλείουν τους άλλους. Τούτο δεν σημαίνει ότι ζηλεύουν ανθρώπους πιο ικανούς από τους ίδιους; Αυτή η συμπεριφορά δεν είναι εγωιστική και άξια περιφρόνησης; Τι είδους διάθεση είναι αυτή; Είναι κακόβουλη! Το να σκέφτεται κανείς μόνο τα δικά του συμφέροντα του, ικανοποιώντας μόνο τις δικές του επιθυμίες, χωρίς ενδιαφέρον για τα καθήκοντα των άλλων ή για συμφέροντα του οίκου του Θεού —τέτοιοι άνθρωποι έχουν κακή διάθεση και ο Θεός δεν αισθάνεται αγάπη για αυτούς. Αν πραγματικά μπορείτε να υπολογίζετε το θέλημα του Θεού, τότε είστε και ικανοί να αντιμετωπίζετε δίκαια τους άλλους ανθρώπους. Αν υποστηρίξεις έναν καλό άνθρωπο και τον εκπαιδεύσεις ώστε να γίνει ικανός, οπότε και θα υπάρχει ακόμη ένα ταλαντούχο άτομο στον οίκο του Θεού, δεν θα γίνει, τότε, ευκολότερο το έργο σου; Δεν θα έχεις επιβεβαιώσει την αφοσίωσή σου στο καθήκον αυτό; Αυτή είναι μια καλή πράξη ενώπιον του Θεού· είναι η ελάχιστη συνείδηση και σύνεση από την οποία οφείλει να διακατέχεται ένας επικεφαλής» («Πρόσφερε την αληθινή καρδιά σου στον Θεό, και θα μπορέσεις να αποκτήσεις την αλήθεια» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). «Σκληρή ανθρωπότητα! Η συνωμοσία και η μηχανορραφία, το άρπαγμα του ενός από τον άλλον, το κυνήγι για φήμη και περιουσία, η κοινή σφαγή —πότε επιτέλους θα σταματήσουν όλα αυτά; Παρά τα εκατοντάδες χιλιάδες λόγια που έχει πει ο Θεός, κανείς δεν έχει λογικευτεί. Οι άνθρωποι δρουν για χάρη των οικογενειών τους, για τους γιους και τις κόρες τους, για την καριέρα τους, τις μελλοντικές προοπτικές τους, τη θέση τους, τη ματαιοδοξία, τα χρήματα, για χάρη του φαγητού, των ρούχων και της σάρκας. Μα υπάρχει κανείς που δρα για χάρη του Θεού; Ακόμη και μεταξύ αυτών που οι πράξεις τους είναι για χάρη του Θεού, υπάρχουν μόνο λίγοι που γνωρίζουν τον Θεό. Πόσοι άνθρωποι δεν δρουν για χάρη των δικών τους συμφερόντων; Πόσοι δεν καταπιέζουν ή εξοστρακίζουν άλλους για να προστατέψουν τη θέση τους;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Οι πονηροί θα τιμωρηθούν σίγουρα). Τα λόγια του Θεού μιλούσαν επακριβώς για την κατάστασή μου. Όπως αποδείχτηκε, ανταγωνιζόμουν την αδελφή μου για αναγνώριση και φήμη. Η επιθυμία μου για φήμη και κύρος με είχε παγιδεύσει, και αδυνατούσα να ξεφύγω απ’ αυτήν. Από τότε που άρχισα να συνεργάζομαι με την αδελφή Γουεντσίν σ’ αυτό το καθήκον και είδα ότι είχε καλό επίπεδο και πάθος για τη συγγραφή μαρτυριών εμπειριών, και ότι οι επικεφαλής εκκλησίας την επαινούσαν, είχα γίνει ζηλιάρα και απρόθυμη να το δεχτώ. Της πήγαινα κόντρα και, ενδόμυχα, τη συναγωνιζόμουν μες στο μυαλό μου. Της είχα αναθέσει ένα σωρό ομάδες συναντήσεων, ώστε να μην είχε τον χρόνο να γράφει τα άρθρα της, και όταν αντιμετώπιζε προβλήματα στο καθήκον της, όχι μόνο δεν τη βοήθησα, αλλά την επέπληξα έως ότου έγινε παθητική και σφιγμένη. Ήξερα ότι είχε καλό επίπεδο, ότι άξιζε να εκπαιδευτεί και ότι θα έπρεπε να τη βοηθάω περισσότερο. Αλλά ζήλευα τις ικανότητές της και δεν ήθελα κανείς άλλος να είναι καλύτερός μου. Όταν συνειδητοποίησα πως ήταν καλύτερή μου, έγινα ζηλιάρα και κακόβουλη. Για να διατηρήσω το κύρος και τη φήμη μου, όχι μόνο δεν τη βοήθησα, αλλά την καταπίεσα και προσπάθησα να διαλύσω τον ενθουσιασμό της για τη συγγραφή άρθρων. Ήμουν τόσο μοχθηρή και ποταπή! Ο Θεός με είχε ευλογήσει, επιτρέποντάς μου να εκπαιδευτώ στην εκτέλεση του καθήκοντος ποτίσματος. Δεν εκτελούσα ορθά το καθήκον μου για να ανταποδώσω την αγάπη του Θεού, μα αντ’ αυτού ζήλευα τις ικανότητες της αδελφής Γουεντσίν και την ανταγωνιζόμουν για φήμη και κέρδος. Δεν είχα ίχνος συνείδησης και λογικής. Ήμουν γεμάτη μεταμέλεια και αυτοκατάκριση, οπότε προσευχήθηκα στον Θεό και Του ζήτησα να με καθοδηγήσει να βρω την πηγή του προβλήματος.

Αργότερα, διάβασα τα λόγια του Θεού: «Ο Σατανάς χρησιμοποιεί τη φήμη και το κέρδος για να ελέγχει τις σκέψεις των ανθρώπων, σε σημείο που να μη σκέφτονται τίποτε άλλο από τη φήμη και το κέρδος. Πασχίζουν για φήμη και κέρδος, ταλαιπωρούνται για τη φήμη και το κέρδος, υπόκεινται σε εξευτελισμό για τη φήμη και το κέρδος, θυσιάζουν ό,τι έχουν και δεν έχουν και προβαίνουν σε κάθε είδους κρίσεις και αποφάσεις για τη φήμη και το κέρδος. Με αυτόν τον τρόπο, ο Σατανάς κρατά τους ανθρώπους δέσμιους με αόρατες αλυσίδες και αυτοί δεν έχουν ούτε τη δύναμη ούτε το κουράγιο να τις αποτινάξουν. Χωρίς να το καταλάβουν, κουβαλάνε αυτές τις αλυσίδες και σέρνονται συνεχώς με μεγάλη δυσκολία. Χάριν της φήμης και του κέρδους, η ανθρωπότητα αποφεύγει τον Θεό και Τον προδίδει, καθίσταται ολοένα πιο φαύλη. Επομένως, με αυτόν τον τρόπο, η μία γενιά μετά την άλλη καταστρέφονται μέσα στη φήμη και το κέρδος του Σατανά» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός ΣΤ΄). Καθώς στοχαζόμουν τα λόγια Του, κατάλαβα πως η φήμη και το κέρδος ήταν δεσμά που χρησιμοποιεί ο Σατανάς για να μας δέσει και εργαλεία που χρησιμοποιεί για να μας διαφθείρει. Δεν μπορούσα να απελευθερωθώ από τα δεσμά και τους περιορισμούς της φήμης και του κέρδους επειδή οι στόχοι, οι ιδέες και οι απόψεις μου για τη ζωή ήταν ανέκαθεν λάθος. Δεν συμπεριφερόμουν βάσει των λόγων του Θεού και σύμφωνα με τις απαιτήσεις Του, αλλά σύμφωνα με τους σατανικούς κανόνες ζωής που ενσταλάζει μέσα μας ο Σατανάς, όπως «Να ξεχωρίζεις από το πλήθος», «Ο άνθρωπος αγωνίζεται κόντρα στο ρεύμα» και «Οι άνθρωποι πρέπει πάντοτε να πασχίζουν να γίνουν καλύτεροι από τους συγχρόνους τους». Τόσο στο σχολείο όσο και όταν δούλευα έξω στην κοινωνία, ανέκαθεν αγωνιζόμουν μέρα νύχτα για να κερδίσω φήμη και κέρδος, να είμαι η καλύτερη και να ικανοποιήσω τη φιλοδοξία μου να ξεχωρίσω απ’ το πλήθος. Αφότου πίστεψα στον Θεό, πάλι ήμουν δέσμια της φήμης και του κύρους. Όταν οι αδελφοί και οι αδελφές με επαινούσαν και με υπολήπτονταν στο καθήκον μου, και η επιθυμία μου για φήμη, κέρδος και κύρος ικανοποιούνταν, απολάμβανα τη χαρά του να ξεχωρίζω και ένιωθα πανευτυχής. Όταν, όμως, είδα ότι η αδελφή Γουεντσίν ήταν καλύτερή μου, ζήλεψα τις ικανότητές της. Φοβόμουν πως θα με επισκίαζε και θα απειλούσε τη θέση μου, οπότε έκανα τα πάντα για να την καταπιέσω και να την καταδυναστεύσω, χωρίς να σκεφτώ τα συμφέροντα του οίκου του Θεού ή τα δικά της συναισθήματα. Εκείνη τη στιγμή, είδα ξεκάθαρα πως είχα γίνει αφοσιωμένος δούλος της φήμης και του κέρδους, και πως κατά το κυνήγι αυτών των πραγμάτων, είχα χάσει τη συνείδηση και τη λογική μου. Είχα γίνει πονηρή και μοχθηρή, γινόμουν όλο και πιο εγωίστρια και κακόβουλη, και το μόνο που είχα βιώσει ήταν μια εικόνα του διαβόλου Σατανά. Η φήμη, το κέρδος και το κύρος είχαν γίνει πραγματικά τα εργαλεία με τα οποία ο Σατανάς με διέφθειρε και με έριξε στην παγίδα της αντίστασης του Θεού και της προδοσίας Του. Σκέφτηκα εκείνους τους αντίχριστους που είχαν εκδιωχτεί παλαιότερα από την εκκλησία: Εκτιμούσαν το κύρος πάνω από οτιδήποτε άλλο. Για χάρη του κύρους, είχαν αποκλείσει και καταπιέσει τους αδελφούς και τις αδελφές τους και είχαν τιμωρήσει και εκδιώξει ανθρώπους κατά βούληση. Εν τέλει, διέπραξαν κάθε λογής κακά πράγματα και εξαλείφθηκαν. Κι εγώ είχα αποκαλύψει τη διάθεση του αντίχριστου στον τρόπο που είχα αντιμετωπίσει και συμπεριφερθεί προς την αδελφή Γουεντσίν, και ήξερα πως αν δεν δεχόμουν την κρίση και τον εξαγνισμό του Θεού και δεν μετανοούσα ειλικρινά, αργά ή γρήγορα θα εξαλειφόμουν κι εγώ, όπως εκείνοι οι αντίχριστοι. Είδα πως βρισκόμουν σε επικίνδυνη κατάσταση, πως το σκοτάδι στο πνεύμα μου και οι αποτυχίες στο καθήκον μου ήταν η αυστηρή κρίση και πειθαρχία του Θεού. Το θέλημα του Θεού ήταν να κάνω αυτοκριτική, να γυρίσω πίσω και να εγκαταλείψω το λαθεμένο μονοπάτι που ακολουθούσα, πριν να είναι πολύ αργά.

Έτσι, προσευχήθηκα στον Θεό και Του ζήτησα να με καθοδηγήσει προς το μονοπάτι της άσκησης. Έπειτα, διάβασα το εξής στα λόγια Του: «Σκέψου το εξής: Τι είδους αλλαγές πρέπει να κάνει ένας άνθρωπος αν θέλει να αποφύγει να παγιδευτεί σε αυτές τις συνθήκες, να είναι σε θέση να απαλλαγεί από αυτές και να απελευθερωθεί από τη δυσφορία και τα δεσμά αυτών των πραγμάτων; Τι πρέπει να αποκτήσει κανείς πριν να μπορέσει πραγματικά να είναι ελεύθερος και απαλλαγμένος; Από τη μία, πρέπει να βλέπει τα πράγματα όπως είναι: η φήμη, τα πλούτη και η θέση δεν είναι παρά εργαλεία και μέθοδοι που χρησιμοποιεί ο Σατανάς ώστε να διαφθείρει τους ανθρώπους, να τους παγιδέψει, να τους βλάψει και να τους οδηγήσει στην εξαχρείωση. Θεωρητικά, πρέπει πρώτα να αποκτήσεις ξεκάθαρη κατανόηση αυτού. Επιπλέον, πρέπει να μάθεις να αποχωρίζεσαι τέτοια πράγματα και να τα παραμερίζεις. […] Πρέπει να μάθεις να δίνεις τόπο στην οργή και να παραμερίζεις αυτά τα πράγματα, να προτείνεις άλλους και να τους επιτρέπεις να ξεχωρίσουν. Μην παλεύεις και μη σπεύδεις να εκμεταλλευτείς τη στιγμή που συναντάς την ευκαιρία να ξεχωρίσεις ή να αποκτήσεις δόξα. Πρέπει να μάθεις να κάνεις πίσω, αλλά δεν πρέπει να καθυστερείς την εκτέλεση του καθήκοντός σου. Έσο άνθρωπος που εργάζεται ήσυχα και αφανώς, και που δεν κορδώνεται στους άλλους ενώ εκτελεί πιστά το καθήκον του. Όσο περισσότερο αποχωρίζεσαι το γόητρο και το κύρος σου, όσο περισσότερο αποχωρίζεσαι τα δικά σου συμφέροντα, τόσο πιο γαλήνιος θα γίνεσαι και τόσο μεγαλύτερος χώρος θα ανοίγει στην καρδιά σου και τόσο περισσότερο θα βελτιώνεται η κατάστασή σου. Όσο περισσότερο παλεύεις και ανταγωνίζεσαι, τόσο πιο σκοτεινή θα γίνεται η κατάστασή σου. Αν δεν το πιστεύεις, δοκίμασε και θα δεις! Αν θέλεις να αντιστρέψεις την κατάσταση αυτή και να μη σε εξουσιάζουν αυτά τα πράγματα, πρέπει πρώτα να τα κάνεις στην άκρη και να τα εγκαταλείψεις» («Πρόσφερε την αληθινή καρδιά σου στον Θεό, και θα μπορέσεις να αποκτήσεις την αλήθεια» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). «Οι ρόλοι δεν είναι ίδιοι. Υπάρχει ένα σώμα. Ο καθένας κάνει το καθήκον του, ο καθένας είναι στη θέση του κάνοντας ό,τι καλύτερο μπορεί —για κάθε σπίθα υπάρχει μία λάμψη φωτός— και επιζητώντας την ωριμότητα στη ζωή. Έτσι θα είμαι ικανοποιημένος» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ομιλίες του Χριστού στην αρχή, Κεφάλαιο 21). Τα λόγια του Θεού μού έδειξαν το μονοπάτι της άσκησης. Μου έδειξαν πως όταν έκανα σκέψεις ζήλειας, έπρεπε να προσεύχομαι στον Θεό και να απαρνούμαι την εσφαλμένη πρόθεσή μου, να κάνω πέρα τα προσωπικά μου συμφέροντα, να βάζω το έργο του οίκου του Θεού πάνω από οτιδήποτε άλλο και να ενδιαφέρομαι για το θέλημά Του. Όλοι μας έχουμε τα προτερήματα και τις αδυναμίες μας, μα το θέλημα του Θεού είναι να μαθαίνουμε από τα προτερήματα των άλλων για να αντισταθμίζουμε τις αδυναμίες μας, ώστε όλοι να μπορούν να διατηρούν τη θέση τους και να εξυπηρετούν τον σκοπό τους όσο καλύτερα μπορούν. Η αδελφή Γουεντσίν είχε καλό επίπεδο και επιδίωκε την αλήθεια. Ο λόγος που ο οίκος του Θεού κανόνισε να εργαστεί μαζί μου δεν ήταν για να ζηλέψω τις ικανότητές της και να τη συναγωνιστώ για να δειχτώ, αλλά για να μάθω από τα προτερήματά της ώστε να αντισταθμίσω τις αδυναμίες μου. Ήταν η καλοσύνη που μου έδειχνε ο Θεός. Έπρεπε να διορθώσω τη στάση μου: Όταν οι άλλοι ήταν καλύτεροί μου και είχαν προτερήματα, έπρεπε να το δέχομαι και να ομολογώ τις αδυναμίες και τα ελαττώματά μου. Έπρεπε να μαθαίνω από την αδελφή μου. Έκανα καιρό αυτό το καθήκον και κατανοούσα περισσότερες αρχές. Ως εκ τούτου, έπρεπε να κάνω ό,τι μπορώ για να βοηθώ την αδελφή μου, ώστε να κάνουμε αρμονικά το καθήκον μας μαζί.

Αργότερα, προσέγγισα την αδελφή Γουεντσίν και της ανοίχτηκα για τις διαφθορές που αποκάλυπτα. Της ζήτησα συγγνώμη, κι εκείνη μου άνοιξε την καρδιά της και με συναναστράφηκε πάνω σ’ αυτά που είχε μάθει από την κατάσταση. Με παρηγόρησε και με ενθάρρυνε, κι ένιωσα μεγάλη ντροπή και ενοχή. Στη συνέχεια, όταν την έβλεπα να αντιμετωπίζει δυσκολίες στο καθήκον της, ενίοτε σκεφτόμουν: «Αν τη βοηθήσω να ξεπεράσει το πρόβλημα, το μόνο που θα δουν οι επικεφαλής είναι πως εκείνη κάνει καλή δουλειά. Κανείς δεν θα ξέρει τι έκανα για να τη βοηθήσω. Μόνο εκείνη θα έχει την ευκαιρία να ξεχωρίσει και να δειχτεί». Λόγω αυτού, δίσταζα κάπως να τη βοηθήσω, αλλά γρήγορα συνειδητοποιούσα ότι, για άλλη μια φορά, προσπαθούσα να τη συναγωνιστώ για φήμη και κέρδος, κι έτσι προσευχόμουν στον Θεό να με βοηθήσει να διορθώσω τα κίνητρά μου και έπαιρνα την πρωτοβουλία να τη βοηθήσω. Με τον καιρό, η κατάστασή μου βελτιώθηκε. Δεν ένιωθα πια τον πόνο και την αποθάρρυνση που ένιωθα παλιά στα βάθη της καρδιάς μου, και η σχέση μου με την αδελφή Γουεντσίν έγινε πολύ πιο αρμονική. Η αδελφή Γουεντσίν με συναναστρεφόταν ανοιχτά για την κατάστασή της ή για ό,τι είχε κερδίσει, και η καρδιά μου γέμιζε γλυκύτητα και χαρά.

Αυτή η εμπειρία μού έδωσε τη δυνατότητα να αναγνωρίσω την αληθινή διαφθορά της ζήλειας μου και την κακόβουλη ανθρώπινη φύση μου. Με έκανε να σιχαθώ τον εαυτό μου και, ταυτόχρονα, με βοήθησε να αποκτήσω κάποια πρακτική κατανόηση της δίκαιης διάθεσης του Θεού. Με βοήθησε να μάθω πώς να ξεφύγω από τα δεσμά και τους περιορισμούς της ζήλειας μου, και γεύτηκα τη γαλήνη και τη σταθερότητα που απορρέουν από το να συμπεριφέρομαι σύμφωνα με την αλήθεια του λόγου του Θεού. Μου έδωσε τη θέληση να επιδιώξω την αλήθεια, να αποβάλω τη διεφθαρμένη διάθεσή μου και να κάνω καλά το καθήκον μου. Ευχαριστώ τον Θεό για τη σωτηρία Του!