Από της Χαν Τσεν, Κίνα

Διάλεγα κηρύγματα στην εκκλησία. Εργαζόμουν με τη Γιλίν και τη Γιγιάνγκ. Μια μέρα, τον Απρίλιο του 2022, οι επικεφαλής έστειλαν ένα γράμμα που έλεγε: «Η Γιλίν δεν εισέρχεται στις αρχές όταν διαλέγει κηρύγματα, και τα αποτελέσματα του έργου της δεν είναι καλά. Πρέπει να απαλλαγεί απ’ τα καθήκοντά της. Εσύ και η Γιγιάνγκ φέρνετε αποτελέσματα στα καθήκοντά σας, αλλά τελευταία αποκλίνετε στον τρόπο με τον οποίο διαλέγετε τα κηρύγματα: Μερικά πολύτιμα κηρύγματα τα έχετε απορρίψει. Για την ώρα, θα παραμείνετε, αλλά υπό παρακολούθηση». Όταν είδα τα νέα, η καρδιά μου γέμισε με κάθε λογής αισθήματα. Η Γιλίν είχε καλύτερο επίπεδο από μένα, αλλά ακόμα κι αυτή είχε απαλλαγεί απ’ τα καθήκοντά της. Εγώ δεν είχα τόσο καλό επίπεδο και εργασιακή ικανότητα όσο εκείνη ούτε κατανοούσα καλά τις αρχές. Ένα λάθος ακόμα να έκανα στη διαλογή των κηρυγμάτων, και θα απαλλασσόμουν σίγουρα. Είχαμε φτάσει κοντά στην ολοκλήρωση του έργου του Θεού. Αν απαλλασσόμουν και δεν είχα καθήκον, θα είχα ακόμα την ευκαιρία να σωθώ; Όταν το σκέφτηκα αυτό, ένιωσα απίστευτο βάρος. Εκείνο το διάστημα, κάθε φορά που διάλεγα ένα κήρυγμα, το διάβαζα ξανά και ξανά. Φοβόμουν μήπως απαλλαγώ αν υπήρχε απόκλιση. Όμως, όσο περισσότερο φοβόμουν μην κάνω λάθος, τόσο μειωνόταν η ικανότητά μου να ζυγίσω τα πράγματα με ακρίβεια, και τα προβλήματα και οι αποκλίσεις όλο και αυξάνονταν. Μια φορά, προσπαθούσαμε να αποφασίσουμε για ένα κήρυγμα, που θεωρούσα ότι είχε ξεκάθαρα χωρισμένα στρώματα και πολύ πρακτική συναναστροφή. Το έδωσα στους επικεφαλής να το δουν. Δεν περίμενα ποτέ να το διαβάσουν και να πουν: «Οι θρησκευτικές αντιλήψεις σε αυτό το κήρυγμα δεν έχουν εξαλειφθεί. Δεν γίνεται να υποβληθεί». Έπαθα σοκ: «Πώς δεν το αντιλήφθηκα; Αν δουν οι επικεφαλής ότι δεν κατανοώ τις αρχές και δεν προοδεύω στο καθήκον μου, μήπως θα με απαλλάξουν;» Αργότερα, δείλιαζα υπερβολικά και δεν έπαιρνα πρωτοβουλία στο καθήκον μου. Όταν διάλεγα κηρύγματα, δεν τολμούσα να δηλώσω ξεκάθαρα την άποψή μου, επειδή φοβόμουν μήπως κάνω λάθος, αποκαλυφθώ και απαλλαγώ. Γι’ αυτό, ρωτούσα τους επικεφαλής για τα πάντα και τους έβαζα να αποφασίσουν αυτοί.

Μια φορά, έδωσαν κηρύγματα οι εκκλησίες. Αφότου τα διαβάσαμε, ανακαλύψαμε ότι τέσσερα ήταν γραμμένα πολύ πρακτικά και ήταν κατάλληλα για υποβολή. Τα υπολόγιζα, όμως, μέσα μου: «Κι αν υποβάλω άλλο ένα άχρηστο κήρυγμα επειδή δεν το διάβασα σωστά; Τι θα κάνω αν θεωρήσουν οι επικεφαλής ότι δεν κατανοώ τις αρχές και με απαλλάξουν απ’ τα καθήκοντά μου; Για ασφάλεια, ας τα δώσω στους επικεφαλής να τα δουν πρώτα. Έτσι, ακόμα κι αν κάνω λάθος, δεν θα φέρω την κύρια ευθύνη». Έδωσα, λοιπόν, τα κηρύγματα στους επικεφαλής. Λίγες μέρες μετά, οι επικεφαλής απάντησαν με προτάσεις για τρία απ’ τα κηρύγματα, λέγοντας ότι ήταν κατάλληλα για υποβολή. Ωστόσο, δεν απάντησαν για το άλλο κήρυγμα, αυτό της Τζανγκ Λι. Σκέφτηκα: «Μήπως δεν απάντησαν επειδή θεωρούν ότι το κήρυγμα έχει πρόβλημα; Καλύτερα να μην το υποβάλω. Έτσι, θα αποφύγω ένα πιθανό πρόβλημα αρχής αργότερα, που θα δείχνει ότι δεν έχω διάκριση. Πρέπει να περιμένω να απαντήσουν οι επικεφαλής και μετά να αποφασίσω αν θα το υποβάλω. Είναι πιο ασφαλές έτσι». Μετά, απασχολήθηκα με άλλες εργασίες. Αυτό το κήρυγμα έμεινε στο πουθενά για δύο βδομάδες. Εκείνο το διάστημα, η Γιγιάνγκ μού θύμισε ότι το κήρυγμα έπρεπε να υποβληθεί το συντομότερο δυνατό. Είπα: «Ας περιμένουμε να απαντήσουν οι επικεφαλής πριν το υποβάλουμε. Δεν πρέπει να αδημονούμε για βραχυπρόθεσμες επιτυχίες». Η Γιγιάνγκ δεν είπε τίποτα άλλο. Μια μέρα, οι επικεφαλής έστειλαν ένα γράμμα που έλεγε: «Δεν είδαμε να στείλατε το κήρυγμα που έγραψε η Τζανγκ Λι. Πού έχει κολλήσει;» Μόνο τότε συνειδητοποίησα ότι οι επικεφαλής είχαν απαντήσει από καιρό για το κήρυγμα της Τζανγκ Λι, ότι μπορούσε να περάσει από επιμέλεια και να υποβληθεί. Απλώς δεν είχαμε λάβει το γράμμα. Όταν πήρα τα νέα, ένιωσα μέσα μου κάτι απερίγραπτο. Δεν μπορούσα να μην αναρωτηθώ: Έβλεπα ξεκάθαρα ότι το κήρυγμα της Τζανγκ Λι ήταν πολύ πρακτικό και είχε το γλωσσικό της ύφος. Σύμφωνα με την αρχή, έπρεπε να υποβληθεί. Γιατί, όμως, περίμενα ακόμα την απόφαση των επικεφαλής; Ποια διεφθαρμένη διάθεση με έλεγχε; Έφερα την κατάστασή μου ενώπιον του Θεού για να προσευχηθώ και να αναζητήσω.

Αργότερα, διάβασα αυτά τα λόγια του Θεού: «Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που φοβούνται να αναλάβουν ευθύνες κατά την εκτέλεση ενός καθήκοντος. Ο φόβος τους εκδηλώνεται με τρεις βασικούς τρόπους. Ο πρώτος είναι ότι επιλέγουν καθήκοντα που δεν απαιτούν την ανάληψη ευθύνης. […] Ο δεύτερος είναι ότι όταν βρεθούν μπροστά σε κάποια δυσκολία ή αντιμετωπίζουν ένα πρόβλημα, η πρώτη τους λύση είναι να το αναφέρουν σε κάποιον επικεφαλής και να ζητήσουν στον επικεφαλής να το χειριστεί και να το επιλύσει, με την ελπίδα ότι δεν θα ξεβολευτούν. Δεν τους νοιάζει πώς θα χειριστεί το ζήτημα ο επικεφαλής, δεν δίνουν καμία σημασία —εφόσον δεν αναλαμβάνουν οι ίδιοι την ευθύνη, τότε όλα είναι καλά για εκείνους. Είναι μια τέτοια εκτέλεση καθήκοντος αφοσιωμένη στον Θεό; Αυτό λέγεται μετάθεση ευθυνών, παραμέληση καθήκοντος, τέχνασμα. Όλο λόγια είναι· δεν κάνουν τίποτα αληθινό. Λένε μέσα τους: “Αν είναι δική μου ευθύνη να το χειριστώ, τι θα γίνει αν στο τέλος κάνω λάθος; Όταν διερευνήσουν ποιος φταίει, δεν θα φτάσουν σ’ εμένα; Δεν θα βαρύνει πρώτα εμένα η ευθύνη για τούτο;” Γι’ αυτό ανησυχούν. Πιστεύεις όμως ότι ο Θεός εξετάζει σχολαστικά τα πάντα; Όλοι κάνουν λάθη. Εάν κάποιος του οποίου η πρόθεση είναι σωστή δεν έχει εμπειρία και δεν έχει χειριστεί κάποιου είδους θέμα στο παρελθόν, αλλά έχει κάνει το καλύτερο δυνατό, αυτό είναι ορατό στον Θεό. Πρέπει να πιστεύεις ότι ο Θεός εξετάζει σχολαστικά όλα τα πράγματα και την καρδιά του ανθρώπου. Αν κάποιος δεν πιστεύει ούτε καν αυτό, δεν είναι δύσπιστος; Τι σημασία θα μπορούσε να έχει η εκτέλεση κάποιου καθήκοντος από ένα τέτοιο άτομο; Στην πραγματικότητα, δεν έχει σημασία αν θα εκτελέσουν ή όχι αυτό το καθήκον, έτσι δεν είναι; Φοβούνται να αναλάβουν ευθύνη και την αποφεύγουν. Όταν συμβαίνει κάτι, δεν προσπαθούν να σκεφτούν κατευθείαν κάποιον τρόπο να διαχειριστούν το πρόβλημα· αντ’ αυτού, παίρνουν πρώτα τηλέφωνο τον επικεφαλής για να τον ενημερώσουν. Ασφαλώς, κάποιοι προσπαθούν να διαχειριστούν το πρόβλημα μόνοι τους ενώ ενημερώνουν τον επικεφαλής, αλλά κάποιοι άλλοι δεν το κάνουν. Το πρώτο που κάνουν είναι να τηλεφωνήσουν στον επικεφαλής και μετά περιμένουν παθητικά, αναμένοντας οδηγίες. Όταν ο επικεφαλής τους δώσει την οδηγία να κάνουν ένα βήμα, ακολουθούν την οδηγία. Αν ο επικεφαλής τους πει να κάνουν κάτι, θα το κάνουν. Αν ο επικεφαλής δεν πει τίποτε ούτε δώσει οδηγίες, δεν κάνουν τίποτα και απλώς χρονοτριβούν. Αν δεν τους παρακινεί ούτε τους επιβλέπει κανείς, δεν κάνουν καμία δουλειά. Πείτε Μου, εκτελεί το καθήκον του ένας τέτοιος άνθρωπος; Ακόμη κι αν απλώς δουλεύει, δεν έχει καθόλου αφοσίωση! Υπάρχει ένας ακόμη τρόπος με τον οποίο εκδηλώνεται ο φόβος κάποιου να αναλάβει ευθύνες κατά την εκτέλεση καθήκοντος. Όταν εκτελούν το καθήκον τους, κάποιοι κάνουν απλώς κάπως επιφανειακό, απλό έργο, έργο που δεν συνεπάγεται την ανάληψη ευθύνης. Το έργο που συνεπάγεται δυσκολίες και ανάληψη ευθυνών το φορτώνουν στους άλλους και αν τυχόν κάτι πάει στραβά, μεταθέτουν την ευθύνη σε αυτούς τους ανθρώπους και τη βγάζουν καθαρή. Όταν οι επικεφαλής της εκκλησίας βλέπουν ότι είναι ανεύθυνοι, τους προσφέρουν υπομονετικά βοήθεια ή τους κλαδεύουν, ώστε να μπορέσουν να αναλάβουν ευθύνες. Όμως και πάλι δεν θέλουν και σκέφτονται: “Αυτό το καθήκον είναι δύσκολο. Οφείλω να αναλάβω την ευθύνη όταν τα πράγματα πάνε στραβά, και μπορεί μάλιστα και να με αποπέμψουν και να με αποκλείσουν, κι αυτό θα είναι το τέλος για μένα”. Τι είδους στάση είναι αυτή; Εάν δεν έχουν αίσθημα ευθύνης κατά την εκτέλεση του καθήκοντός τους, πώς μπορούν να το εκτελούν καλά; Όσοι δεν δαπανούν πραγματικά εαυτόν για τον Θεό δεν μπορούν να εκτελέσουν καλά κανένα καθήκον, και όσοι φοβούνται να αναλάβουν ευθύνες απλά και μόνο καθυστερούν τα πράγματα όταν εκτελούν τα καθήκοντά τους. Οι άνθρωποι του είδους αυτού δεν είναι αξιόπιστοι, δεν μπορείς να βασιστείς επάνω τους. Εκτελούν μονάχα το καθήκον τους για να γεμίζουν το στομάχι τους. Θα έπρεπε να αποκλείονται “επαίτες” σαν αυτούς; Θα έπρεπε. Ο οίκος του Θεού δεν θέλει τέτοιους ανθρώπους. Αυτές είναι οι τρεις εκδηλώσεις των ανθρώπων που φοβούνται να αναλάβουν ευθύνες κατά την εκτέλεση του καθήκοντός τους. Οι άνθρωποι που φοβούνται να αναλάβουν ευθύνες στο καθήκον τους δεν μπορούν καν να φτάσουν στο επίπεδο ενός αφοσιωμένου απλού δουλευτή και είναι ανάξιοι να εκτελούν ένα καθήκον. Ορισμένοι αποκλείονται λόγω αυτής της στάσης απέναντι στο καθήκον τους. Ακόμη και τώρα, μπορεί να μη γνωρίζουν τον λόγο και να εξακολουθούν να παραπονιούνται, λέγοντας: “Έκανα το καθήκον μου με μεγάλο ζήλο. Γιατί, λοιπόν, με έδιωξαν με τέτοια ψυχρότητα;” Ακόμη και τώρα, δεν καταλαβαίνουν. Εκείνοι που δεν κατανοούν την αλήθεια, περνούν όλη τους τη ζωή μην μπορώντας να καταλάβουν γιατί αποκλείστηκαν. Βρίσκουν δικαιολογίες και υπερασπίζονται διαρκώς τον εαυτό τους, ενώ σκέφτονται: “Οι άνθρωποι προστατεύουν ενστικτωδώς τον εαυτό τους, και αυτό θα έπρεπε να κάνουν. Ποιος δεν θα έπρεπε να προστατεύει λίγο τον εαυτό του; Ποιος δεν θα έπρεπε να σκέφτεται λίγο τον εαυτό του; Ποιος δεν χρειάζεται να διατηρεί ανοιχτή μια οδό διαφυγής για τον εαυτό του;” Αν προστατεύεις τον εαυτό σου όποτε σου συμβαίνει κάτι και αφήνεις μια έξοδο διαφυγής για τον εαυτό σου, μια πίσω πόρτα, κάνεις πράξη την αλήθεια; Δεν κάνεις πράξη την αλήθεια —είναι ύπουλο αυτό. Εκτελείς το καθήκον σου στον οίκο του Θεού τώρα. Ποια είναι η πρώτη αρχή εκτέλεσης ενός καθήκοντος; Είναι καταρχάς ότι πρέπει να εκτελείς το καθήκον εκείνο με όλη σου την καρδιά και να προστατεύεις τα συμφέροντα του οίκου του Θεού. Αυτή είναι η αλήθεια-αρχή, μια αλήθεια που θα πρέπει να κάνεις πράξη. Το να προστατεύεις τον εαυτό σου αφήνοντας μια έξοδο διαφυγής, μια πίσω πόρτα, είναι η αρχή της πρακτικής που ακολουθούν οι άπιστοι, και η πιο υψηλή φιλοσοφία τους. Το να θεωρεί κανείς τον εαυτό του πρώτο στα πάντα και το να θέτει τα συμφέροντά του πάνω από όλα, το να μην σκέφτεται τους άλλους, το να μην έχει καμία σχέση με τα συμφέροντα του οίκου του Θεού και τα συμφέροντα των άλλων, σκεπτόμενος πρώτα τα δικά του συμφέροντα και έπειτα σκεπτόμενος μια έξοδο διαφυγής —όλα αυτά ακριβώς δεν είναι ένας άπιστος; Έτσι ακριβώς είναι ένας άπιστος. Ένα τέτοιου είδους άτομο είναι ανάξιο να εκτελεί καθήκον» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο όγδοο: Θα έκαναν τους άλλους να υπακούν μόνο σ’ αυτούς, όχι στην αλήθεια ή στον Θεό (Μέρος πρώτο)]. Με τα λόγια του Θεού, είδα ότι οι άνθρωποι φοβούνται συνεχώς να αναλάβουν ευθύνες όταν κάνουν καθήκοντα. Φοβούνται μήπως κάνουν λάθος, αποκαλυφθούν και απαλλαγούν απ’ τα καθήκοντά τους. Όταν προκύπτει κάτι, αφήνουν τις αποφάσεις στους επικεφαλής. Για τον εαυτό τους αφήνουν πάντα μια διέξοδο, ώστε να προστατεύσουν τα προσωπικά τους συμφέροντα. Αυτήν την αρχή ακολουθούν οι άπιστοι όταν χειρίζονται κάτι. Η έκθεση απ’ τα λόγια του Θεού ήταν σαν μαχαιριά στην καρδιά μου. Ακριβώς έτσι δεν είχα συμπεριφερθεί; Όταν, μετά την απαλλαγή της Γιλίν, είχαν προκύψει αποκλίσεις και προβλήματα στα κηρύγματα που είχα διαλέξει, και είχα παραμείνει αλλά υπό επιτήρηση, δεν είχα προσέλθει ενώπιον του Θεού για να βρω τη βαθύτερη αιτία των προβλημάτων και να αναζητήσω την αλήθεια για να τα λύσω. Αντ’ αυτού, ανησυχούσα μήπως με απάλλασσαν και δεν μπορούσα να κάνω κάποιο καθήκον, οπότε δεν θα είχα καλή προοπτική ή προορισμό. Είχα δει καθαρά ότι αυτά τα κηρύγματα ήταν πολύ πρακτικά και κατάλληλα για υποβολή, αλλά είχα φοβηθεί πως, αν προέκυπταν αποκλίσεις, θα φανερώνονταν τα προβλήματά μου και θα απαλλασσόμουν. Γι’ αυτό, τα είχα στείλει στους επικεφαλής για να αποφασίσουν αυτοί, με τη δικαιολογία ότι δεν ήμουν σίγουρη. Έτσι, αν προέκυπταν προβλήματα, δεν θα ήταν αποκλειστικά δική μου ευθύνη. Όταν δεν απάντησαν οι επικεφαλής, παρέτεινα τα πράγματα και περίμενα, με αποτέλεσμα να μην υποβληθεί εγκαίρως ένα πολύτιμο κήρυγμα και να εμποδιστεί η πρόοδος. Πίστευα τότε πως δεν αδημονούσα τόσο για βραχυπρόθεσμες επιτυχίες όσο στο παρελθόν. Επίσης, δεν είχα τόση αυτοπεποίθηση όσο στο παρελθόν και πίστευα πως η ικανότητά μου να ζητώ προτάσεις απ’ τους επικεφαλής όταν προέκυπτε κάτι ήταν σημάδι λογικής. Τελικά, είδα πια ότι έκρυβα καιρό μέσα μου τις ποταπές μου προθέσεις. Φοβόμουν να αναλάβω ευθύνες. Προκειμένου να προστατευτώ, είχα εφαρμόσει ύπουλες μεθόδους. Ήμουν υπερβολικά εγωίστρια και ποταπή, υπερβολικά πανούργα και δόλια! Αν ήταν σωστές οι προθέσεις μου, όσον αφορά το αν σκεφτόμουν το εκκλησιαστικό έργο, έπρεπε να είχα διαλέξει το συντομότερο πολύτιμα κηρύγματα, που θα έδιναν μαρτυρία για τον Θεό. Ακόμα κι αν προέκυπταν προβλήματα ή αποκλίσεις, θα μπορούσα να τα συνοψίσω γρήγορα και να αναζητήσω την αλήθεια για να τα λύσω. Έτσι, θα μειώνονταν συνεχώς οι αποκλίσεις. Δεν είχα πιστέψει, όμως, πως ο Θεός εξετάζει εξονυχιστικά τα πάντα. Φοβόμουν πως, αν έκανα λάθος, θα απαλλασσόμουν απ’ τα καθήκοντά μου και θα είχα αβέβαιο μέλλον. Προτιμούσα να υποβάλω με καθυστέρηση τα κηρύγματα για να προστατευτώ. Δεν είχα σκεφτεί ούτε στο ελάχιστο το εκκλησιαστικό έργο. Με αυτό που έκανα, όχι μόνο δεν θα είχα καλό μέλλον και προορισμό, αλλά θα προκαλούσα και την αποστροφή του Θεού.

Αργότερα, διάβασα κι άλλα λόγια του Θεού: «Μερικοί άνθρωποι δεν πιστεύουν ότι ο οίκος του Θεού μπορεί να μεταχειρίζεται δίκαια τους ανθρώπους. Δεν πιστεύουν ότι ο Θεός βασιλεύει στον οίκο Του και ότι εκεί βασιλεύει η αλήθεια. Πιστεύουν ότι όποιο καθήκον κι αν εκτελεί κάποιος, αν προκύψει κάποιο πρόβλημα σ’ αυτό, ο οίκος του Θεού θα χειριστεί αμέσως την περίπτωσή του, θα του αφαιρέσει το δικαίωμα να εκτελεί αυτό το καθήκον και θα τον στείλει κάπου αλλού ή, μάλιστα, θα τον αποπέμψει από την εκκλησία. Είναι όντως έτσι τα πράγματα; Ασφαλώς όχι. Ο οίκος του Θεού μεταχειρίζεται κάθε άτομο σύμφωνα με την αλήθεια-αρχές. Ο Θεός είναι δίκαιος στη μεταχείρισή Του προς κάθε άτομο. Δεν εξετάζει μόνο το πώς συμπεριφέρεται ένα άτομο σε μια μεμονωμένη περίπτωση· εξετάζει τη φύση-ουσία του, τις προθέσεις του, τη στάση του, και ιδίως το κατά πόσο μπορεί να κάνει αυτοκριτική όταν κάνει λάθος, κατά πόσο δείχνει μεταμέλεια και κατά πόσο μπορεί να φτάσει στην ουσία του προβλήματος με βάση τα λόγια Του, να κατανοήσει την αλήθεια, να μισήσει τον εαυτό του και να μετανοήσει πραγματικά. […] Πείτε Μου, αν κάποιος έχει κάνει ένα λάθος αλλά είναι ικανός να κατανοήσει αληθινά τα πράγματα και διατεθειμένος να μετανοήσει, δεν θα του δώσει ο οίκος του Θεού μια ευκαιρία; Καθώς πλησιάζει στο τέλος του το έξι χιλιάδων ετών σχέδιο διαχείρισης του Θεού, υπάρχουν τόσο πολλά καθήκοντα που πρέπει να εκτελεστούν. Αν όμως δεν έχεις συνείδηση και λογική, και δεν μεριμνάς για τις εργασίες που πρέπει, αν έχεις κερδίσει μια ευκαιρία να εκτελέσεις ένα καθήκον αλλά δεν την εκτιμάς, αν δεν επιδιώκεις ούτε στο ελάχιστο την αλήθεια κι αφήνεις να περάσει πολύτιμος χρόνος, τότε θα αποκαλυφθείς. Αν είσαι συστηματικά επιπόλαιος στην εκτέλεση του καθήκοντός σου, και δεν υποτάσσεσαι καθόλου όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με κλάδεμα, θα σε χρησιμοποιήσει παρόλα αυτά ο οίκος του Θεού για να εκτελέσεις κάποιο καθήκον; Στον οίκο του Θεού βασιλεύει η αλήθεια, όχι ο Σατανάς. Ο Θεός έχει τον τελικό λόγο για τα πάντα. Αυτός είναι που κάνει το έργο της σωτηρίας του ανθρώπου κι Αυτός κυριαρχεί επί των πάντων. Δεν υπάρχει ανάγκη να αναλύσεις τι είναι σωστό και τι λάθος· το μόνο που χρειάζεται είναι να ακούς και να υποτάσσεσαι. Όταν βρεθείς αντιμέτωπος με το κλάδεμα, πρέπει να αποδεχτείς την αλήθεια και να είσαι σε θέση να διορθώσεις τα λάθη σου. Αν το κάνεις, ο οίκος του Θεού δεν θα σου αφαιρέσει το δικαίωμα να εκτελείς ένα καθήκον. Αν φοβάσαι πάντα μήπως αποκλειστείς, αν βρίσκεις συνεχώς δικαιολογίες και δικαιολογείς πάντα τον εαυτό σου, τότε υπάρχει πρόβλημα. Αν αφήσεις τους άλλους να δουν ότι δεν αποδέχεσαι την αλήθεια στο ελάχιστο και ότι δεν καταλαβαίνεις από λογική, τότε έχεις πρόβλημα. Η εκκλησία θα είναι υποχρεωμένη να χειριστεί την περίπτωσή σου. Αν δεν αποδέχεσαι καθόλου την αλήθεια κατά την εκτέλεση του καθήκοντός σου, και φοβάσαι πάντα μήπως αποκαλυφθείς και αποκλειστείς, τότε αυτός ο φόβος σου είναι μολυσμένος από ανθρώπινες προθέσεις και διεφθαρμένη σατανική διάθεση, καθώς και από καχυποψία, επιφυλακτικότητα και παρερμηνεία. Κανένα από αυτά δεν αποτελεί στάση που θα πρέπει να έχει ένα άτομο» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Καθώς αναλογιζόμουν τα λόγια του Θεού, συνειδητοποίησα τελικά πως ανησυχούσα μονίμως ότι, αν έκανα λάθος στο καθήκον μου, θα αποκαλυπτόμουν και θα απαλλασσόμουν απ’ τα καθήκοντά μου, και δεν θα είχα καλό μέλλον ή προορισμό. Αυτό οφειλόταν κυρίως στο ότι δεν είχα κατανοήσει τη δίκαιη διάθεση του Θεού και δεν είχα πιστέψει ότι η αλήθεια βασιλεύει στον οίκο του Θεού. Οι οίκος του Θεού μεταθέτει και απαλλάσσει τους ανθρώπους σύμφωνα με τις αρχές. Δεν απαλλάσσει κάποιον για ένα-δύο σφάλματα ή για μερικές αποκλίσεις στο έργο του. Αντ’ αυτού, κοιτάζει τη σταθερή του συμπεριφορά, και αν μπορεί να αποδεχθεί την αλήθεια και να αντιστρέψει γρήγορα τα πράγματα όταν προκύπτουν αποκλίσεις και προβλήματα. Σκέφτηκα τη Γιλίν. Αν και είχε επίπεδο και χαρίσματα, επιδίωκε μόνο τη φήμη και τη θέση, και αδημονούσε για βραχυπρόθεσμες επιτυχίες. Όταν είχαν προκύψει αποκλίσεις και προβλήματα στα καθήκοντά της, οι επικεφαλής είχαν προσπαθήσει πολλές φορές να την οδηγήσουν, αλλά δεν είχε κάνει αυτοκριτική, δεν είχε αναζητήσει αρχές, και είχε φέρει διατάραξη και αναστάτωση στο έργο. Γι’ αυτό είχε απαλλαγεί. Απ’ την άλλη, στον περίγυρό μου υπήρχε μια αδελφή που διάλεγε κηρύγματα επιπόλαια και είχε απορρίψει κάποια πολύτιμα κηρύγματα. Ωστόσο, με καθοδήγηση και κλάδεμα, μπόρεσε να το αποδεχθεί, να κάνει αυτοκριτική και να αντιστρέψει γρήγορα τα πράγματα. Η εκκλησία και πάλι της έδωσε την ευκαιρία να κάνει καθήκοντα. Στην πραγματικότητα, η απαλλαγή της Γιλίν ήταν προειδοποίηση για μένα. Αναρωτιόμουν γιατί είχαν προκύψει τόσες αποκλίσεις και προβλήματα όταν διάλεγα κηρύγματα, και γιατί δεν είχα σημειώσει μεγάλη πρόοδο. Αυτό οφειλόταν κυρίως στο ότι ήμουν αλαζονική και επηρμένη, παγιδευμένη στις παλιές μου συνήθειες. Στο καθήκον μου, βασιζόμουν στην εμπειρία και εφάρμοζα άκαμπτα τους κανονισμούς αντί να αναζητώ τις αρχές. Το αποτέλεσμα ήταν να απορρίψω πολύτιμα κηρύγματα και να διαταράξω το έργο. Οι επικεφαλής, όμως, δεν με απάλλαξαν λόγω των αποκλίσεων και των προβλημάτων στο καθήκον μου. Συναναστράφηκαν, μάλιστα, μαζί μου για να με βοηθήσουν να κατανοήσω τις διεφθαρμένες διαθέσεις μου, και μου έδωσαν μια ευκαιρία να μετανοήσω και να αλλάξω. Αλλά εγώ όχι μόνο δεν πήρα μάθημα απ’ την απαλλαγή της Γιλίν και δεν έκανα αυτοκριτική για τα προβλήματά μου, αλλά επιπλέον παρεξήγησα τον Θεό και έλαβα μέτρα εναντίον Του. Είχα δει καθαρά πολύτιμα κηρύγματα, αλλά δεν είχα τολμήσει να πάρω αποφάσεις. Αντ’ αυτού, τα μεταβίβαζα στους επικεφαλής. Φοβόμουν πως, αν έκανα λάθος, και με απάλλασσαν από το κάθε καθήκον, δεν θα είχα καλή έκβαση. Είχα φανταστεί τον Θεό ίδιο με τη διεφθαρμένη ανθρωπότητα, να μην επιτρέπει λάθη στους ανθρώπους, και να τους αποκλείει αμέσως μόλις τα κάνουν. Αυτό δεν ήταν συκοφαντία και βλασφημία ενάντια στον Θεό; Πράγματι, ήμουν απίστευτα μοχθηρή και δόλια!

Αργότερα, διάβασα άλλο ένα χωρίο απ’ τα λόγια του Θεού και κατανόησα περισσότερο την κατάστασή μου. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Οι άνθρωποι πρέπει να προσεγγίζουν τα καθήκοντά τους και τον Θεό με ειλικρινή καρδιά. Αν έχουν, θα είναι άτομα που έχουν φόβο Θεού. Τι είδους στάση έχουν απέναντι στον Θεό οι άνθρωποι που έχουν ειλικρινή καρδιά; Κατ’ ελάχιστον, έχουν θεοφοβούμενη καρδιά, μια καρδιά που υποτάσσεται στον Θεό στα πάντα, δεν ρωτάνε για ευλογίες ή για κακοτυχίες, δεν μιλάνε καθόλου για τις καταστάσεις, αφήνονται στο έλεος της ενορχήστρωσης του Θεού —είναι άνθρωποι που έχουν ειλικρινή καρδιά. Είναι άνθρωποι με ειλικρινή καρδιά εκείνοι που είναι πάντα δύσπιστοι απέναντι στον Θεό, που πάντα Τον εξετάζουν εξονυχιστικά, που πάντα προσπαθούν να συνάψουν συμφωνία μαζί Του —είναι αυτοί άνθρωποι με ειλικρινή καρδιά; (Όχι.) Τι εδρεύει μέσα στην καρδιά αυτών των ανθρώπων; Η δολιότητα και η μοχθηρία· συνέχεια εξετάζουν εξονυχιστικά. Και τι είναι αυτό που εξετάζουν εξονυχιστικά; (Η στάση του Θεού απέναντι στους ανθρώπους.) Διαρκώς εξετάζουν εξονυχιστικά τη στάση που έχει ο Θεός απέναντι στους ανθρώπους. Τι πρόβλημα είναι αυτό; Και γιατί το εξετάζουν εξονυχιστικά; Επειδή αφορά τα καίρια συμφέροντά τους. Μέσα τους, σκέφτονται: “Ο Θεός δημιούργησε αυτές τις συνθήκες για μένα, Αυτός προκάλεσε αυτό που μου συνέβη. Γιατί το έκανε αυτό; Κάτι τέτοιο δεν έχει συμβεί σε άλλους ανθρώπους· γιατί έπρεπε να συμβεί σ’ εμένα; Και ποιες θα είναι οι συνέπειες στη συνέχεια;” Αυτά τα πράγματα εξετάζουν εξονυχιστικά, εξετάζουν αυτά που κερδίζουν και αυτά που χάνουν, τις ευλογίες και τις κακοτυχίες τους. Και ενώ εξετάζουν αυτά τα πράγματα, μπορούν να κάνουν πράξη την αλήθεια; Μπορούν να υποταχθούν στον Θεό; Δεν μπορούν. Και τι φύση έχουν όλα αυτά που σκέφτονται όλη την ώρα μέσα τους; Όλα αυτά αφορούν εκ φύσεως το προσωπικό συμφέρον τους και τον εαυτό τους. […] Όσοι δίνουν μεγάλη αξία στις προοπτικές τους, στην τύχη τους και στα συμφέροντά τους εξετάζουν πάντα εξονυχιστικά αν το έργο του Θεού είναι ωφέλιμο για όλα αυτά και αν πρόκειται μέσα από αυτό να αποκτήσουν την ευλογία. Τελικά, όμως, κερδίζουν τίποτα από αυτήν την εξονυχιστική εξέταση; Το μόνο που κάνουν είναι να επαναστατούν ενάντια στον Θεό και να Του εναντιώνονται. Ακόμη και όταν επιμένουν να εκτελέσουν τα καθήκοντά τους, τα εκτελούν επιπόλαια, μέσα στην αρνητικότητα· μέσα τους, σκέφτονται συνεχώς πώς θα επωφεληθούν και πώς να μη χάσουν. Τέτοια είναι τα κίνητρά τους όταν εκτελούν τα καθήκοντά τους, και σ’ αυτό, προσπαθούν να συνάψουν συμφωνία με τον Θεό. Τι διάθεση είναι αυτή; Είναι δολιότητα, είναι μια μοχθηρή διάθεση. Δεν είναι πλέον μια συνηθισμένη διεφθαρμένη διάθεση, έχει εξελιχθεί σε μοχθηρία. Και όταν υπάρχει στην καρδιά τους μια τέτοια μοχθηρή διάθεση, μάχονται ενάντια στον Θεό! Θα πρέπει να καταλάβετε καλά αυτό το πρόβλημα. Αν οι άνθρωποι εξετάζουν διαρκώς εξονυχιστικά τον Θεό και προσπαθούν να κάνουν συμφωνίες όταν εκτελούν το καθήκον τους, μπορούν να το εκτελέσουν σωστά; Με τίποτα. Δεν λατρεύουν τον Θεό με την καρδιά τους και με ειλικρίνεια, δεν έχουν ειλικρινή καρδιά, παρακολουθούν καθώς εκτελούν τα καθήκοντά τους, πάντα συγκρατημένοι —και ποιο είναι το αποτέλεσμα; Ο Θεός δεν εργάζεται μέσα τους, και μπερδεύονται και πέφτουν σε σύγχυση, δεν κατανοούν τις αλήθεια-αρχές, ενεργούν σύμφωνα με τις δικές τους ροπές, και πάντοτε παρεκκλίνουν. Και γιατί παρεκκλίνουν πάντοτε; Επειδή δεν έχουν διαύγεια στην καρδιά τους, και όταν τους συμβαίνουν πράγματα δεν κάνουν αυτοκριτική ούτε αναζητούν την αλήθεια για να βρουν μια λύση, ενώ επιμένουν να ενεργούν όπως θέλουν, όπως προτιμούν· αποτέλεσμα αυτού είναι να παρεκκλίνουν πάντα όταν εκτελούν τα καθήκοντά τους. Δεν σκέφτονται ποτέ το έργο της εκκλησίας ούτε τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, πάντα συνωμοτούν συνέχεια για τα δικά τους συμφέροντα, πάντα κάνουν σχέδια για τα δικά τους συμφέροντα, για την υπερηφάνεια και τη θέση τους, και όχι μόνο δεν κάνουν καλά τα καθήκοντά τους, αλλά καθυστερούν και επηρεάζουν το έργο της εκκλησίας. Δεν είναι αυτό παρεκτροπή, παραμέληση των καθηκόντων τους; Εάν κάποιος, όταν εκτελεί το καθήκον του, κάνει πάντα σχέδια για τα δικά του συμφέροντα και τις δικές του προοπτικές, και δεν σκέφτεται καθόλου το έργο της εκκλησίας ή τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, τότε αυτό δεν είναι εκτέλεση καθήκοντος. Είναι τυχοδιωκτισμός, είναι ενέργεια για ίδιον όφελος και για να αποκτήσει ευλογίες για τον εαυτό του. Με αυτόν τον τρόπο, αλλάζει η φύση πίσω από την εκτέλεση του καθήκοντός του. Είναι απλώς συμφωνία με τον Θεό, το άτομο θέλει μέσω της εκτέλεσης του καθήκοντός του να επιτύχει τους στόχους του. Αυτός ο τρόπος δράσης είναι πολύ πιθανό να αναστατώσει το έργο του οίκου του Θεού» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο αν αναζητά κανείς τις αλήθεια-αρχές μπορεί να εκτελέσει καλά το καθήκον του). Με τα λόγια του Θεού, κατανόησα ότι οι έντιμοι άνθρωποι δεν σκέφτονται τα κέρδη, τις ζημίες, τις ευλογίες ή τις κακοτυχίες τους όταν κάνουν το καθήκον τους. Δεν προσπαθούν να κάνουν συμφωνίες με τον Θεό, αλλά εκτελούν ολόψυχα το καθήκον τους και κοιτάζουν να Τον ικανοποιήσουν. Όπως ακριβώς ο Νώε: Ο Θεός τού ζήτησε να φτιάξει την κιβωτό, κι ο Νώε δεν ανέλυσε περαιτέρω αν μπορούσε ή όχι, μόνο σκέφτηκε ολόψυχα πώς να ολοκληρώσει την ανάθεση από τον Θεό το συντομότερο δυνατό. Η αγνή, έντιμη και υποτακτική καρδιά του Νώε κέρδισε την έγκριση του Θεού. Οι δόλιοι και μοχθηροί άνθρωποι αντιμετωπίζουν μονίμως το καθήκον τους με εξονυχιστική εξέταση και παρατήρηση. Μηχανορραφούν ανά πάσα στιγμή για τις μελλοντικές τους προοπτικές και μονοπάτια. Τέτοιοι άνθρωποι προκαλούν αποστροφή στον Θεό. Καθώς αναλογιζόμουν τα λόγια του Θεού, ένιωσα μια μαχαιριά στην καρδιά. Στοχάστηκα πως είχα αντιμετωπίσει το καθήκον μου χωρίς καμία ειλικρίνεια. Δεν είχα υπολογίσει ούτε στο ελάχιστο την πρόθεση του Θεού. Δεν είχα σκεφτεί πώς να διαλέξω όσο το δυνατόν πιο γρήγορα κηρύγματα σύμφωνα με τα πρότυπα, που θα χρησιμοποιούνταν για το κήρυγμα του ευαγγελίου και θα έδιναν μαρτυρία για τον Θεό. Αντ’ αυτού, είχα κάνει έξυπνα κόλπα εναντίον του Θεού και είχα λάβει μέτρα απέναντί Του με κάθε ευκαιρία ώστε να προστατευτώ, ζητώντας απ’ τους επικεφαλής να αποφασίζουν για όλα. Είχα δείξει απίστευτο δόλο κάνοντας το καθήκον μου με τέτοια πρόθεση! Στο καθήκον μου, σκεφτόμουν ανά πάσα στιγμή το μέλλον και τον προορισμό μου. Λες και, αν δεν έκανα κανένα λάθος και δεν απαλλασσόμουν, θα επιβίωνα όταν θα τελείωνε το έργο του Θεού και θα είχα καλό προορισμό. Η διάθεση του Θεού είναι δίκαιη και άγια. Με τη νοοτροπία ότι έπρεπε να λάβω μέτρα έναντι του Θεού στο καθήκον μου, δεν ήμουν σε θέση να λάβω τη διαφώτιση και την καθοδήγηση του Θεού. Οι σκέψεις μου ήταν εντελώς θολές και δεν έβλεπα τα προβλήματα στα κηρύγματα. Αν συνέχιζα έτσι, μόνο διατάραξη και αναστάτωση στο εκκλησιαστικό έργο θα προκαλούσα. Θα αποκαλυπτόμουν πραγματικά και θα αποκλειόμουν όταν θα ερχόταν η ώρα. Όταν το κατανόησα αυτό, φοβήθηκα μέσα μου, και προσευχήθηκα γρήγορα στον Θεό μεταμελημένη.

Μια μέρα, στην πνευματική άσκησή μου, διάβασα αυτά τα λόγια του Θεού και βρήκα ένα μονοπάτι άσκησης. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Το να εκτελεί ο άνθρωπος το καθήκον του είναι, στην πραγματικότητα, η πραγματοποίηση όλων όσα είναι έμφυτα στον άνθρωπο, δηλαδή, ό,τι είναι εφικτό για τον άνθρωπο. Κι είναι τότε που το καθήκον του εκπληρώνεται. Τα ελαττώματα του ανθρώπου κατά την υπηρεσία του σταδιακά μειώνονται μέσω της βαθμιαίας εμπειρίας και της διαδικασίας υποβολής του σε κρίση· δεν παρεμποδίζουν ούτε επηρεάζουν το καθήκον του ανθρώπου. Αυτοί που σταματούν να υπηρετούν ή υποκύπτουν και υποχωρούν από φόβο ότι μπορεί να υπάρχουν ελαττώματα κατά την υπηρεσία τους είναι οι πιο δειλοί απ’ όλους. […] Αν και το καθήκον του ανθρώπου είναι αλλοιωμένο απ’ το μυαλό του ανθρώπου και τις αντιλήψεις του, πρέπει να κάνεις το καθήκον σου και να δείχνεις την αφοσίωσή σου. Οι ακαθαρσίες στο έργο του ανθρώπου αφορούν το επίπεδό του, ενώ αν ο άνθρωπος δεν εκτελέσει το καθήκον του, αυτό δείχνει την επαναστατικότητά του» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Η διαφορά μεταξύ της διακονίας του ενσαρκωμένου Θεού και του καθήκοντος του ανθρώπου). «Ανεξάρτητα από το καθήκον που κάνεις, μόνο όταν επιμένεις να ενεργείς σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές στα πάντα θα έχεις εκπληρώσει πραγματικά την υποχρέωσή σου. Το να ενεργείς μηχανικά σύμφωνα με τον ανθρώπινο τρόπο δράσης σημαίνει ότι ενεργείς επιπόλαια· μόνο αν εμμένεις στις αλήθεια-αρχές, εκτελείς σωστά το καθήκον σου και εκπληρώνεις την υποχρέωσή σου. Και όταν εκπληρώνεις την υποχρέωσή σου, αυτό δεν είναι η εκδήλωση αφοσίωσης; Αυτή είναι η εκδήλωση της εκτέλεσης του καθήκοντός σου με αφοσίωση. Μόνο όταν έχεις αυτό το αίσθημα ευθύνης, και αυτήν την αποφασιστικότητα και επιθυμία, καθώς και αυτήν την εκδήλωση αφοσίωσης απέναντι στο καθήκον σου, θα σε κοιτάξει ο Θεός ευνοϊκά και θα σε εγκρίνει» [«Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών», Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών (8)]. Τα λόγια του Θεού μού έδωσαν ένα μονοπάτι άσκησης. Ο Θεός δεν απαιτεί σπουδαία πράγματα από μας. Δεν απαιτεί να τα κάνουμε όλα τέλεια και χωρίς λάθη. Εφόσον είμαστε έντιμοι, και κάνουμε ό,τι μπορούμε ολόψυχα και με όλη μας την καρδιά, και διορθώνουμε τις προθέσεις μας όταν συναντάμε κάτι που δεν μπορούμε να διακρίνουμε, και τα επικοινωνούμε αυτά στους αδελφούς και τις αδελφές συνεργάτες μας, αλλά και στους επικεφαλής, αναζητώντας μαζί αρχές χωρίς να περιμένουμε παθητικά, και εκπληρώνοντας την ευθύνη μας, ο Θεός θα εγκρίνει. Θυμήθηκα τότε που διάλεγα κηρύγματα στο παρελθόν. Ήμουν αλαζονική, βασιζόμουν στην εμπειρία και δεν αναζητούσα την αλήθεια-αρχή, οπότε προέκυπταν αποκλίσεις. Τώρα, πρέπει να καταβάλω μεγαλύτερη προσπάθεια με τις αρχές. Πρέπει να διαλέγω κάθε κήρυγμα με θεοφοβούμενη καρδιά και να ζυγίζω τα πράγματα σύμφωνα με τις αρχές. Αν και θα συνεχίσουν να προκύπτουν προβλήματα και αποκλίσεις στην εκτέλεση του καθήκοντός μου, πρέπει να τα αντιμετωπίζω σωστά, να συνοψίζω τους λόγους και να αντιστρέφω γρήγορα τα πράγματα. Όταν το κατανόησα αυτό, έπαψα να σκέφτομαι αν θα απαλλαγώ ή όχι, και μπόρεσα να αφοσιωθώ στο καθήκον μου με την καρδιά μου. Εκείνο το διάστημα, σιγά σιγά μειώθηκαν κάπως τα προβλήματα και οι αποκλίσεις, κι εγώ κέρδισα και επαγγελματικά και σε επίπεδο αρχών. Ένιωσα μεγάλη ηρεμία μέσα μου.

Αργότερα, εκλέχθηκα επικεφαλής. Μια φορά, οι επιβλέποντες έστειλαν ένα γράμμα όπου επισήμαιναν ότι τα κηρύγματα που είχαμε στείλει εκείνη τη φορά δεν είχαν ξεκάθαρο θέμα και δεν συναναστρέφονταν πρακτικά πάνω στην αλήθεια. Ρωτούσαν αν είχα ελέγξει. Γιατί δεν είχα δει τα προβλήματα; Όταν διάβασα το γράμμα, απογοητεύτηκα. Πράγματι δεν είχα δει τα προβλήματα. Δεν μπορούσα να μην κάνω μια υπόθεση: «Αν δουν οι επιβλέποντες ότι κάνω τόσον καιρό αυτό το καθήκον και ακόμα δεν έχω κατανοήσει τις αρχές, μήπως νομίσουν ότι δεν είμαι κατάλληλη γι’ αυτό το καθήκον και με απαλλάξουν;» Μετά, και πάλι δείλιαζα υπερβολικά και δεν έπαιρνα πρωτοβουλία στα καθήκοντά μου. Αν και έβλεπα καθαρά την αξία κάποιων κηρυγμάτων, φοβόμουν μήπως κάνω κι άλλο λάθος και αποκαλυφθώ, οπότε τα έδινα στους επιβλέποντες να τα αξιολογήσουν και να τα ελέγξουν. Συνειδητοποίησα ότι η κατάστασή μου ήταν εσφαλμένη και ότι σκεφτόμουν πάλι τις μελλοντικές μου προοπτικές και μονοπάτια. Σκέφτηκα ένα χωρίο απ’ τα λόγια του Θεού και το έψαξα να το διαβάσω. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Ανεξάρτητα από την κατάσταση ή το εργασιακό περιβάλλον στο οποίο βρίσκονται οι άνθρωποι, υπάρχουν φορές που κάνουν λάθη, ενώ υπάρχουν και τομείς όπου το επίπεδο, οι γνώσεις ή οι οπτικές τους είναι ανεπαρκή. Αυτό είναι φυσιολογικό, και πρέπει να μάθεις πώς να το χειρίζεσαι σωστά. […] Αντίθετα, κάνε αμέσως αυτοκριτική, για να διαπιστώσεις αν υπάρχει κάποιο θέμα με τις επαγγελματικές σου δεξιότητες ή κάποιο πρόβλημα με τις προθέσεις σου. Εξέτασε αν οι πράξεις σου είναι ακάθαρτες ή αν φταίνε ορισμένες αντιλήψεις σου. Κάνε αυτοκριτική από κάθε σκοπιά. Αν το πρόβλημα οφείλεται σε έλλειψη ικανοτήτων, συνέχισε να μαθαίνεις, βρες κάποιον να σε βοηθήσει να αναζητήσεις λύσεις ή συμβουλέψου ανθρώπους που βρίσκονται στον ίδιο τομέα. Αν, εκτός των άλλων, οφείλεται και σε λανθασμένες προθέσεις, και το πρόβλημα μπορεί να επιλυθεί χρησιμοποιώντας την αλήθεια, τότε στρέψου για συμβουλές και συναναστροφή στους επικεφαλής εκκλησίας ή σε κάποιον που κατανοεί την αλήθεια. Μίλα μαζί τους για την κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι και άφησέ τους να σε βοηθήσουν να τη διορθώσεις. Αν το πρόβλημα έχει να κάνει με τυχόν αντιλήψεις, τότε μόλις τις εξετάσεις και τις αντιληφθείς, ανάλυσε και κατανόησέ τες, διόρθωσε τες και επαναστάτησε ενάντιά τους» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (6)]. Αφότου διάβασα αυτό το χωρίο απ’ τα λόγια του Θεού, η καρδιά μου καθάρισε και διαφωτίστηκε. Όταν προκύπτουν αποκλίσεις και προβλήματα στο καθήκον μου, πρέπει να τα αντιμετωπίζω σωστά, με στοχασμό, συνοψίζοντας και αναζητώντας τη βαθύτερη αιτία του προβλήματος. Τότε έκανα αυτοκριτική και ανακάλυψα πως, όταν διάλεγα κηρύγματα, βασιζόμουν στην εμπειρία. Όταν έβλεπα ότι υπήρχε το γενικό πλαίσιο, δεν αναλογιζόμουν τις λεπτομέρειες. Έτσι, κάποια προβλήματα δεν τα έβρισκα. Έπειτα, ξεχώρισα τα κηρύγματα που είχαν προβλήματα και τα συζήτησα με τις αδελφές μου. Με επικοινωνία και συζήτηση, κατανόησα λίγο περισσότερο τις σχετικές αλήθειες και αρχές. Μέσω αυτών των εμπειριών, κατανόησα πραγματικά ότι μόνο εγκαταλείποντας την επιφυλακτικότητά μας και υιοθετώντας μια στάση αναζήτησης της αλήθειας μπορούμε να κερδίσουμε τη διαφώτιση και την καθοδήγηση του Θεού, και να κάνουμε καλά το καθήκον μας.