Από τη Γε Φαν, Κίνα

Το 2000, ήμουν 24 ετών και, εκείνη την εποχή, διαγνώσθηκα με χρόνια σπειραματονεφρίτιδα, με σοβαρή αιματουρία, και είχα επικίνδυνα υψηλά επίπεδα πρωτεϊνών στα ούρα μου. Ήμουν πάρα πολύ αδύναμη και κάθε μέρα ένιωθα όλο και πιο εξαντλημένη. Δεν μπορούσα ούτε σκούπα να κρατήσω για να σκουπίσω το πάτωμα, ενώ κάποιες φορές χρειαζόταν να με κουβαλάει ο άντρας μου στο πάνω πάτωμα. Ο γιατρός μού σύστησε ορμονοθεραπεία. Πήρα τα φάρμακα και, μετά από μία περίπου εβδομάδα, έπεσαν σχεδόν όλα μου τα μαλλιά κι ήμουν πρησμένη ολόκληρη. Η κατάστασή μου, όμως, δεν βελτιώθηκε. Ο γιατρός είπε ότι η μόνη λύση ήταν η μεταμόσχευση νεφρού. Όταν το άκουσα αυτό, σκέφτηκα: «Αυτή είναι η θανατική μου καταδίκη, έτσι δεν είναι; Μια μεταμόσχευση νεφρού κοστίζει εκατοντάδες χιλιάδες γουάν και η οικογένειά μου δεν έχει τόσα χρήματα!» Ένιωσα μεγάλη οδύνη στη σκέψη ότι μπορεί να πέθαινα τόσο νέα· δεν υπήρχαν λόγια να περιγράψω την επιθυμία μου να ζήσω. Αργότερα, η μητέρα μου με παρότρυνε να πιστέψω στον Κύριο. Σκέφτηκα ότι δεν έχανα τίποτα να δοκιμάσω, έτσι άρρωστη που ήμουν. Έτσι, άρχισα να προσεύχομαι στον Κύριο. Ξαφνιάστηκα πολύ όταν, μετά από μια βδομάδα, πήγα για μια εξέταση και τα αποτελέσματα των πρωτεϊνών στον ορό του αίματος και στα ούρα μου βγήκαν φυσιολογικά. Δεν μπορούσα να το πιστέψω· σκέφτηκα μήπως είχε γίνει κάποιο λάθος στα αποτελέσματα των εξετάσεων. Αλλά και οι γιατροί που με παρακολουθούσαν σκέφτηκαν ότι ήταν καταπληκτικό και είπαν ότι επρόκειτο για θαύμα. Εκείνη τη στιγμή, σκέφτηκα: «Ο Θεός ήταν Αυτός που θεράπευσε την ασθένειά μου και μου έδωσε χάρη και ευλογίες. Έτσι, από δω και στο εξής, πρέπει να πιστεύω στον Θεό με όλη μου την καρδιά και πιστεύω ότι ο Θεός θα με ευλογήσει ακόμα περισσότερο». Ο γιατρός, επίσης, μου τόνισε ιδιαίτερα: «Φρόντισε να μη σου ανεβαίνει η πίεση, γιατί η υψηλή αρτηριακή πίεση θα μπορούσε να προκαλέσει υποτροπή της νεφροπάθειάς σου». Μετά από αυτό, συνέχισα να παίρνω φάρμακα για την πίεση ως υποβοηθητική θεραπεία, και η αρτηριακή πίεσή μου διατηρούνταν φυσιολογική. Σύντομα, η αιματουρία εξαφανίστηκε και άρχισα να νιώθω πιο δυνατό τον οργανισμό μου.

Το 2004, αποδέχθηκα το έργο του Παντοδύναμου Θεού τις έσχατες ημέρες και ένιωθα ακόμη πιο χαρούμενη. Σκεφτόμουν ότι ήμουν πολύ τυχερή, και ότι ο Θεός μού είχε χαρίσει μια δεύτερη ζωή και μου είχε επιτρέψει να ζήσω. Ένιωθα ότι μου είχε προσφέρει τη χάρη Του, δίνοντάς μου τη δυνατότητα ν’ ακούσω τη φωνή Του και να επιστρέψω ενώπιον του θρόνου Του, και ότι μου είχε χαρίσει μεγάλες ευλογίες. Για να ανταποδώσω την αγάπη του Θεού, όποιο καθήκον κι αν μου ανέθετε η εκκλησία, το επιτελούσα ενεργά και, παρόλο που ο σύζυγός μου δεν συμφωνούσε με την πίστη μου στον Θεό, εγώ δεν περιοριζόμουν και συνέχιζα να κάνω τα καθήκοντά μου. Το 2012, ενώ κήρυττα το ευαγγέλιο, με συνέλαβε η αστυνομία. Όταν με άφησαν ελεύθερη, ο σύζυγός μου εναντιωνόταν ακόμη περισσότερο στην πίστη μου, μέχρι που, τελικά, με χώρισε. Μετά από αυτό, άρχισα να κάνω τα καθήκοντά μου ως πλήρη απασχόληση.

Το 2017, η πίεσή μου είχε αρχίσει να φτάνει στο 18 και τα φάρμακα δεν έδειχναν να βοηθούν. Το 2020, ένιωθα πια τελείως εξαντλημένη. Μου κοβόταν η ανάσα όταν ανέβαινα τη σκάλα και δεν μπορούσα να πλύνω ούτε τα ρούχα μου. Ανησυχούσα μέσα μου: «Μήπως υποτροπίασε η νεφροπάθεια; Τι θα κάνω αν αρρωστήσω πάλι;» Ύστερα, όμως, σκέφτηκα το εξής: «Ο Θεός με γιάτρεψε από μια τόσο σοβαρή αρρώστια και παλιά. Τα τελευταία χρόνια, απαρνήθηκα τη δουλειά και την οικογένειά μου, και έχω υποταχθεί σε όλα τα καθήκοντα που μου έχει αναθέσει η εκκλησία. Αφού θυσίασα και δαπάνησα τόσα, ο Θεός σίγουρα δεν θα αφήσει να μου συμβεί τίποτα». Αργότερα, η κατάστασή μου χειροτέρεψε, οπότε γύρισα σπίτι μου για να πάω στον γιατρό. Πήγα για τσεκάπ στο νοσοκομείο κι εκεί βρήκαν ότι είχα υψηλή πίεση, σοβαρή αναιμία και αυξημένο ζάχαρο. Αλλά και η εξέταση ούρων βγήκε θετική. Ο γιατρός μού είπε ότι η νεφροπάθεια είχε παρουσιάσει υποτροπή και ότι, αν χειροτέρευε, θα μπορούσε να οδηγήσει σε νεφρική ανεπάρκεια και θάνατο. Δεν ήξερα πώς να νιώσω όταν είδα αυτά τα αποτελέσματα. Τα χρόνια της πίστης μου, είχα απαρνηθεί οικογένεια, καριέρα και σωματικές απολαύσεις για να κάνω το καθήκον μου. Νόμιζα ότι, εφόσον είχα κάνει αυτές τις θυσίες, ο Θεός θα με προστάτευε. Δεν περίμενα ποτέ ότι, στο τέλος, η παλιά μου αρρώστια θα ξαναγύριζε, χειρότερη από ποτέ. Για μια στιγμή, άρχισα να μετανιώνω για τις θυσίες που είχα κάνει και τις προσπάθειες που είχα καταβάλει τόσα χρόνια. Αν δεν είχα φύγει από το σπίτι μου για να κάνω το καθήκον μου, δεν θα ήμουν τόσο μόνη και αβοήθητη σ’ αυτήν την κατάσταση που είχα βρεθεί. Ιδίως αφού άκουσα τον δόκτορα Ζανγκ, που με παρακολουθούσε, να λέει ότι η ασθένειά μου θα χρειαζόταν τριετή θεραπεία, αγχώθηκα και ανησύχησα ακόμα περισσότερο. Σκέφτηκα: «Αυτή η τριετής θεραπεία θα κοστίσει πάνω από εκατό χιλιάδες γουάν. Πού θα τα βρω τόσα λεφτά;» Άρχισα να σκέφτομαι να εργαστώ για να βγάλω λεφτά για τη θεραπεία μου. Μετά, όμως, από ένα μόλις μήνα που εργαζόμουν, με πήραν τηλέφωνο από την αστυνομία και με ρώτησαν που ήμουν, γιατί έπρεπε να γυρίσω πίσω και να υπογράψω τις «Τρεις Δηλώσεις» για να προδώσω τον Θεό. Φοβήθηκα ότι θα μ’ έπιανε ξανά η αστυνομία, οπότε αναγκάστηκα να φύγω από την περιοχή. Είπα μέσα μου: «Η αρρώστια μου ακόμα απαιτεί διαρκή θεραπεία. Αν φύγω από την περιοχή, δεν θα μπορώ να βρω το φάρμακο που φτιάχνει ο δόκτωρ Ζανγκ με τη μυστική συνταγή της οικογένειάς του. Παλιότερα, μόνο το φάρμακο του δόκτορα Ζανγκ είχε αποτέλεσμα στην αρρώστια μου. Αφού πήρα το φάρμακό του για ένα μήνα, ένιωσα να γεμίζω ενέργεια. Τα άλλα παραδοσιακά κινεζικά φάρμακα, όμως, δεν φαίνεται να πιάνουν σ’ εμένα. Επιπλέον, επειδή η αστυνομία ψάχνει να με συλλάβει, δεν μπορώ να εργαστώ και να βγάλω λεφτά. Και χωρίς λεφτά για τη θεραπεία μου, ποιος ξέρει πόσον καιρό θα ζήσω ακόμα». Μετά, βυθίστηκα στη μαύρη απελπισία. Κάθε φορά που σκεφτόμουν ότι δεν μου είχε απομείνει τίποτα, η καρδιά μου γέμιζε πόνο και δεν μπορούσα να έχω πια την ίδια ενεργητικότητα για τα καθήκοντά μου όπως πριν.

Μια μέρα, σκέφτηκα τα λόγια του Θεού:

5. Εάν ήσουν πάντα πολύ αφοσιωμένος και έτρεφες μεγάλη αγάπη για Μένα, κι όμως υπομείνεις το βάσανο μιας ασθένειας, της οικονομικής στενότητας και της εγκατάλειψης από τους φίλους και τους συγγενείς σου, ή αν υπομείνεις οποιεσδήποτε άλλες κακοτυχίες στη ζωή, θα εξακολουθήσεις να είσαι αφοσιωμένος σ’ Εμένα και να Με αγαπάς;

6. Εάν τίποτα απ’ ό,τι έχεις φανταστεί στην καρδιά σου δεν ταιριάζει με ό,τι έχω κάνει, πώς θα πρέπει να βαδίσεις στο μελλοντικό σου μονοπάτι;

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα: η προδοσία (2)

Ο Θεός, με τα λόγια Του, ήταν σαν να με ρωτούσε κατά πρόσωπο και να μ’ έβαζε να κάνω αυτοκριτική. Τόσα χρόνια είχα κάνει θυσίες και είχα δαπανήσει τον εαυτό μου στο καθήκον μου. Έτσι, θεωρούσα ότι ήμουν ειλικρινής στην πίστη μου στον Θεό, και πίστευα ότι ήμουν αφοσιωμένη και υποτακτική σ’ Αυτόν. Όταν υποτροπίασε η νεφροπάθειά μου, μια ανίατη ασθένεια που μπορούσε να οδηγήσει στον θάνατο, δεν αναζήτησα την πρόθεση του Θεού, αλλά τον παρεξήγησα και παραπονιόμουν γι’ Αυτόν. Έφτασα μέχρι και να μετανιώσω για όσα είχα δαπανήσει για τον Θεό και άρχισα να κάνω επιπόλαια το καθήκον μου. Δεν Τον πρόδιδα μ’ αυτά που έκανα; Είδα ότι, μετά από τόσα χρόνια πίστης, δεν είχα καθόλου αφοσίωση στον Θεό. Ένιωσα πολλές ενοχές. Για να με σώσει ο Θεός, είχε διευθετήσει αυτές τις περιστάσεις που δεν συμβάδιζαν με τις αντιλήψεις μου. Εγώ, όμως, δεν κατανόησα τη φιλόπονη πρόθεση του Θεού, και προτίμησα να γίνω αρνητική και να λουφάρω στο έργο μου. Πραγματικά είχα έλλειψη ανθρώπινης φύσης και λογικής! Μετά από αυτό, δεν ένιωθα τόση αγωνία και επανέκτησα λίγο από τον ενθουσιασμό μου για το καθήκον μου.

Μερικούς μήνες αργότερα, ένιωθα ακόμα αδυναμία, είχα αίσθημα παλμών και μου κοβόταν η ανάσα. Κάποιες φορές, μέχρι που χρειαζόμουν να με τραβάει κάποιος για ν’ ανέβω τη σκάλα. Μου ανέβαινε η πίεση, ιδίως όταν κουραζόμουν. Θυμήθηκα ότι ο γιατρός είχε πει πως αυτή η πάθηση θα μπορούσε να οδηγήσει σε νεφρική ανεπάρκεια και άρχισα ν’ ανησυχώ: «Κι αν πεθάνω;» Τα χρόνια της πίστης μου, είχα απαρνηθεί την οικογένεια και την καριέρα μου. Αν πέθαινα, λοιπόν, δεν θα είχαν πάει στράφι όλα αυτά τα χρόνια της ταλαιπωρίας; Εκείνη την εποχή, βρήκα δύο καλούς ντόπιους γιατρούς που ασχολούνταν με την παραδοσιακή Κινεζική ιατρική, πήρα φαρμακευτικά βότανα, έκανα και βελονισμό, αλλά τίποτε από όλα αυτά δεν είχε αποτέλεσμα. Μια φορά, αφού είχα ανέβει τη σκάλα, ένιωσα τέτοια εξάντληση που σωριάστηκα στο κρεβάτι με κομμένη την ανάσα. Σκέφτηκα ότι, καθώς η κατάστασή μου διαρκώς χειροτέρευε, μπορεί να πέθαινα ανά πάσα στιγμή. Η καρδιά μου γέμισε πόνο και σκέφτηκα: «Θεέ μου! Όλα αυτά τα χρόνια που Σε ακολουθώ, εγκατέλειψα την οικογένεια και την καριέρα μου, υπέφερα και δαπάνησα τον εαυτό μου. Για όλα αυτά, θα μπορούσες να θεραπεύσεις την ασθένειά μου και να μ’ αφήσεις να ζήσω λίγα χρόνια ακόμη;» Αργότερα, όταν ηρέμησα λίγο και σκέφτηκα και αναλογίστηκα την κατάστασή μου, συνειδητοποίησα τελικά ότι ήταν παράλογο να έχω τέτοιες απαιτήσεις από τον Θεό. Θυμήθηκα ένα χωρίο των λόγων του Θεού και το έψαξα για να το διαβάσω. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Η αλαζονεία έχει πολλές εκδηλώσεις. Για παράδειγμα, ας πούμε ότι κάποιος που πιστεύει στον Θεό απαιτεί τη χάρη Του· πού βασίζεις την απαίτησή σου αυτήν; Είσαι ένα άτομο που έχει διαφθείρει ο Σατανάς, ένα δημιουργημένο ον. Και μόνο το γεγονός ότι ζεις και αναπνέεις είναι η μεγαλύτερη χάρη του Θεού. Μπορείς να απολαμβάνεις όλα όσα έχει δημιουργήσει ο Θεός στη γη. Σου έχει δώσει αρκετά· γιατί να Του ζητάς περισσότερα; Επειδή οι άνθρωποι δεν είναι ποτέ ικανοποιημένοι με το γραφτό τους. Πάντα πιστεύουν ότι είναι καλύτεροι απ’ τους άλλους, ότι θα πρέπει να έχουν περισσότερα, και γι’ αυτό το απαιτούν διαρκώς από τον Θεό. Αυτό είναι αντιπροσωπευτικό της αλαζονικής τους διάθεσης. Αν και μπορεί να μην το λένε με το στόμα, όταν αρχίζουν για πρώτη φορά να πιστεύουν στον Θεό, μέσα τους μπορεί κάλλιστα να σκέφτονται: “Θέλω να πάω στον παράδεισο, όχι στην κόλαση. Δεν θέλω να είμαι ευλογημένος μόνο εγώ, αλλά ολόκληρη η οικογένειά μου. Θέλω να τρώω ωραίο φαγητό, να φοράω ωραία ρούχα, να απολαμβάνω ωραία πράγματα. Θέλω μια καλή οικογένεια, έναν καλό (ή μια καλή) σύζυγο και καλά παιδιά. Σε τελική ανάλυση, θέλω να εξουσιάζω σαν βασιλιάς”. Μόνο οι απαιτήσεις και τα αιτήματά τους τους νοιάζουν. Αυτή η διάθεσή τους, αυτά που σκέφτονται μέσα τους, αυτές οι εξωφρενικές επιθυμίες —όλα αυτά είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα της αλαζονικής φύσης του ανθρώπου. Τι Με κάνει να το λέω αυτό; Καταλήγουμε στη θέση των ανθρώπων. Ο άνθρωπος είναι ένα δημιουργημένο ον που φτιάχτηκε από χώμα. Ο Θεός τον έπλασε από πηλό και του εμφύσησε πνοή ζωής. Τέτοια ταπεινή θέση έχουν οι άνθρωποι, κι όμως να προσέρχονται παρ’ όλα αυτά ενώπιον του Θεού και μία θέλουν το ένα, μία το άλλο. Ο άνθρωπος έχει τόσο ποταπή θέση, που δεν θα έπρεπε να ανοίγει το στόμα του και να απαιτεί οτιδήποτε από τον Θεό. Τι θα πρέπει λοιπόν να κάνουν οι άνθρωποι; Θα πρέπει να εργάζονται σκληρά ανεξάρτητα από τις επικρίσεις, να βάζουν πλάτη στα δύσκολα και να υποτάσσονται με χαρά. Δεν είναι το θέμα να ασπαστούν με χαρά την ταπεινοφροσύνη —μην ασπαστείτε με χαρά την ταπεινοφροσύνη. Αυτή είναι η θέση στην οποία γεννιούνται οι άνθρωποι. Θα πρέπει να είναι εγγενώς υποτακτικοί και ταπεινοί, επειδή η θέση τους είναι ταπεινή, οπότε δεν θα πρέπει να έχουν διάφορες απαιτήσεις ούτε να έχουν υπερβολικές επιθυμίες από τον Θεό. Δεν θα πρέπει να έχουν τέτοια πράγματα μέσα τους. Ένα απλό παράδειγμα: Κάποιο πλούσιο νοικοκυριό προσέλαβε έναν υπηρέτη. Ο υπηρέτης αυτός είχε ιδιαίτερα χαμηλή θέση στο πλούσιο νοικοκυριό, εντούτοις αυτός έλεγε στον κύριο του σπιτιού: “Θέλω να φορέσω το καπέλο του γιου σου, θέλω να φάω το φαγητό σου, θέλω να φορέσω τα ρούχα σου και να κοιμηθώ στο κρεβάτι σου. Ό,τι αντικείμενο κι αν χρησιμοποιείς, είτε χρυσό είτε ασημένιο, το θέλω! Συμβάλλω πάρα πολύ με τη δουλειά μου και μένω στο σπίτι σου, και γι’ αυτό τα θέλω!” Πώς θα πρέπει να του φερθεί ο κύριος; Θα πει: “Πρέπει να ξέρεις τι είσαι, ποιος είναι ο ρόλος σου: είσαι υπηρέτης. Στον γιο μου δίνω ό,τι θέλει, επειδή αυτή είναι η θέση του. Η δική σου θέση, η δική σου ταυτότητα ποια είναι; Δεν έχεις δικαίωμα να ζητάς αυτά τα πράγματα. Φύγε και κάνε αυτά που πρέπει, πήγαινε κάνε τις δουλειές σου σύμφωνα με τη θέση και την ταυτότητά σου”. Έχει λογική αυτός ο άνθρωπος; Υπάρχουν πολλοί που πιστεύουν στον Θεό και δεν έχουν και πολλή λογική. Από τη στιγμή που αρχίζουν να πιστεύουν στον Θεό, έχουν απώτερα κίνητρα και στη συνέχεια έχουν ασταμάτητα απαιτήσεις από Εκείνον: “Πρέπει να με ακολουθεί το έργο του Αγίου Πνεύματος καθώς διαδίδω το ευαγγέλιο! Πρέπει επίσης να με συγχωρείς και να με ανέχεσαι όταν κάνω κακές πράξεις! Εάν κάνω πολύ έργο, πρέπει να με ανταμείψεις!” Με λίγα λόγια, οι άνθρωποι θέλουν διαρκώς πράγματα από τον Θεό, είναι συνεχώς άπληστοι» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μια αλαζονική φύση είναι η βασική αιτία της αντίστασης του ανθρώπου στον Θεό). Όταν διάβασα τα λόγια του Θεού, στενοχωρήθηκα πολύ. Ήμουν σαν τον υπηρέτη που περιγράφουν τα λόγια του Θεού —χωρίς καθόλου λογική. Ο αφέντης τού έδωσε φαγητό, στέγη, ακόμη και μια ανταμοιβή, αλλά ο υπηρέτης δεν μπορούσε να δείξει ευγνωμοσύνη στον αφέντη του. Νόμιζε ότι, επειδή είχε κάνει κάποιες δουλειές για τον αφέντη του, είχε αποκτήσει αξία, κι έτσι προέβαλλε απαιτήσεις στον αφέντη του και ήθελε να απολαμβάνει ό,τι είχε εκείνος. Είδα ότι εκείνος ο υπηρέτης ήταν πραγματικά αλαζόνας, χωρίς λογική, και ξεδιάντροπος. Θυμήθηκα τότε που η αρρώστια μου δεν θεραπευόταν και ήμουν στο κατώφλι του θανάτου. Συγκεκριμένα, όταν έβλεπα να πεθαίνουν άνθρωποι που είχαν την ίδια αρρώστια μ’ εμένα, ένιωθα ακόμα μεγαλύτερη απελπισία. Αφότου άρχισα να πιστεύω στον Κύριο, Εκείνος γιάτρεψε την αρρώστια μου και μ’ άφησε να ζήσω. Αργότερα, ήμουν αρκετά τυχερή ώστε να αποδεχθώ το έργο του Θεού τις έσχατες ημέρες, και να λάβω την ευκαιρία να κερδίσω την αλήθεια και να σωθώ από τον Θεό. Όλα αυτά είναι η εξαιρετική εξύψωση και χάρη του Θεού. Έχω λάβει αρκετά από τον Θεό, αλλά δεν μπορούσα να δείξω ευγνωμοσύνη. Νόμιζα ότι, κάνοντας λιγάκι το καθήκον μου, είχα αποκτήσει αξία, κι έτσι είχα απαιτήσεις από τον Θεό και Του ζητούσα να μην αφήσει ν’ αρρωστήσω ξανά. Όταν η αρρώστια μου εμφανίστηκε ξανά και κόντευα να πεθάνω, δεν υποτάχθηκα, αλλά διαφωνούσα και παραπονιόμουν. Απαιτούσα ξεδιάντροπα από τον Θεό να παρατείνει τη ζωή μου και να μ’ αφήσει να ζήσω λίγα ακόμη χρόνια. Τι προσόντα είχα, ως απλό δημιούργημα, να προβάλλω απαιτήσεις από τον Θεό; Ο Θεός είναι ο Κύριος ολόκληρης της δημιουργίας· ο Θεός είναι αυτός που αποφασίζει ποιον θα ευλογήσει και ποιον δεν θα ευλογήσει. Εντούτοις, είχα το θράσος να διαφωνώ και να θέτω όρους στον Θεό. Ήμουν πραγματικά αλαζόνας και δεν είχα καθόλου λογική! Είδα, επίσης, ότι ήμουν απόλυτα ποταπή, άπληστη και ασυνείδητη. Όταν τα συνειδητοποίησα αυτά, ένιωσα μέσα μου ένα βαθύ αίσθημα ενοχής.

Μια μέρα, είδα ένα χωρίο των λόγων του Θεού στην ταινία «Σωτηρία», το οποίο μου πρόσφερε κάποια κατανόηση για την κατάστασή μου. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα μόνο και μόνο για να τους θεραπεύσω. Τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα μόνο και μόνο για να χρησιμοποιήσω τη δύναμή Μου και να βγάλω τα ακάθαρτα πνεύματα από το σώμα τους και τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα απλώς και μόνο για να λάβουν ειρήνη και χαρά από Εμένα. Τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα μόνο για να απαιτήσουν από Εμένα μεγαλύτερο υλικό πλούτο. Τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα μόνο και μόνο για να περάσουν τη ζωή αυτή με ειρήνη και να είναι σώοι και αβλαβείς στον κόσμο που έρχεται. Τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα μόνο για να αποφύγουν τα δεινά της κόλασης και να λάβουν τις ευλογίες του ουρανού. Τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα μόνο για προσωρινή άνεση, αλλά δεν αποζητούν να κερδίσουν τίποτα από τον κόσμο που έρχεται. Όταν δίνω το μένος Μου στους ανθρώπους και τους στερώ όλη τη χαρά και τη γαλήνη που είχαν πριν, αρχίζουν να αμφιβάλλουν. Όταν δίνω στους ανθρώπους τα βάσανα της κόλασης και παίρνω πίσω τις ευλογίες του ουρανού, εξοργίζονται. Όταν οι άνθρωποι Μου ζητούν να τους θεραπεύσω κι Εγώ δεν τους δίνω καμία σημασία και νιώθω αποστροφή για εκείνους, οι άνθρωποι αναχωρούν από Εμένα και αναζητούν την οδό της κακής ιατρικής και της μαγείας. Όταν παίρνω όλα όσα οι άνθρωποι έχουν απαιτήσει από Εμένα, όλοι εξαφανίζονται χωρίς ίχνος. Συνεπώς, λέω ότι οι άνθρωποι πιστεύουν σ’ Εμένα επειδή η χάρη Μου είναι σε υπερβολική αφθονία και επειδή έχουν να κερδίσουν πολλά οφέλη» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Τι γνωρίζεις περί πίστης;). Αυτό που εξέθετε ο Θεός ήταν η κατάστασή μου ακριβώς. Στην αρχή, είδα ότι ο Θεός μπορούσε να θεραπεύσει στην ασθένειά μου. Απολάμβανα τη χάρη του Θεού, οπότε ήμουν πρόθυμη να Τον ακολουθήσω πλήρως, και μπορούσα να κάνω το καθήκον μου και να απαρνηθώ την οικογένεια και την καριέρα μου. Επίσης, έκανα οποιοδήποτε καθήκον κανόνιζε για μένα η εκκλησία. Ακόμη και όταν με συνέλαβαν ενώ κήρυττα το ευαγγέλιο, όταν με απέρριψε η οικογένειά μου ή όταν δεν ήμουν καλά σωματικά, μπορούσα να συνεχίσω το καθήκον μου, καθώς πίστευα ότι, δαπανώντας τον εαυτό μου για τον Θεό, Εκείνος δεν θα μ’ άφηνε να αρρωστήσω. Όταν, όμως, η νεφροπάθειά μου υποτροπίασε και επιδεινώθηκε, και δεν είχα χρήματα για θεραπεία, ενώ μάλιστα μπορεί και να βρισκόμουν αντιμέτωπη με τον θάνατο, δεν ήμουν διατεθειμένη να υποφέρω και να δαπανώ τον εαυτό μου άλλο. Παραπονιόμουν ότι ο Θεός δεν με προστάτευε, μετάνιωνα που είχα δαπανήσει τον εαυτό μου για Εκείνον και σταμάτησα να είμαι επιμελής στο καθήκον μου. Επιπλέον, προσπάθησα να χρησιμοποιήσω ως κεφάλαιο τις προσπάθειες που είχα καταβάλει και όσα είχα δαπανήσει τόσα χρόνια, απαιτώντας από τον Θεό να μ’ αφήσει να ζήσω λίγα ακόμη χρόνια. Συνειδητοποίησα ότι πίστευα στον Θεό μόνο για να λάβω ευλογίες. Όταν δεν έλαβα ευλογίες, ένιωσα ότι είχα βγει χαμένη από την πίστη μου στον Θεό, και σταμάτησα να πιστεύω ειλικρινά στον Θεό και να κάνω τα καθήκοντά μου. Έφτασα στο σημείο μέχρι και να απαιτώ ευλογίες από τον Θεό με θράσος. Διέφερε καθόλου η πίστη μου στον Θεό από τον τρόπο που οι δύσπιστοι επιζητούν να φάνε εκ των άρτων και να χορτάσουν; Δεν αναζητούσα την αλήθεια στην πίστη μου, αλλά προσπαθούσα να παζαρέψω με τον Θεό για ευλογίες. Με αυτόν τον τρόπο, προσπαθούσα να χρησιμοποιήσω και να ξεγελάσω τον Θεό! Σκέφτηκα τον Παύλο που αρχικά πίστευε στον Κύριο με σκοπό να κερδίσει ευλογίες και, όταν είδε ότι είχε υποφέρει κάπως και είχε κάνει κάποιες θυσίες, πίστεψε ότι οι ευλογίες τού ανήκαν δικαιωματικά και ζήτησε ευθέως ένα στεφάνι από τον Θεό. Είπε: «Τον αγώνα τον καλόν ηγωνίσθην, τον δρόμον ετελείωσα, την πίστιν διετήρησα· του λοιπού μένει εις εμέ ο της δικαιοσύνης στέφανος» (Προς Τιμόθεον Β΄ 4:7-8). Εννοούσε ότι, αν ο Θεός δεν του έδινε στεφάνι και ανταμοιβές, αυτό θα σήμαινε ότι ο Θεός ήταν άδικος. Στο τέλος, πρόσβαλε τη διάθεση του Θεού και ο Θεός τον τιμώρησε. Αν εγώ συνέχιζα έτσι χωρίς ν’ αλλάξω, θα κατέληγα σαν τον Παύλο· θα τιμωρούμουν και θα ριχνόμουν στην κόλαση.

Μια μέρα, άκουσα τον ύμνο των λόγων του Θεού που έχει τίτλο «Η διάρκεια της ζωής του ανθρώπου είναι προκαθορισμένη από τον Θεό»:

1  Συχνά, πολλοί άνθρωποι αρρωσταίνουν, και όσο κι αν προσεύχονται στον Θεό, δεν γίνονται καλά. Άσχετα από το πόσο πολύ θέλουν να απαλλαχθούν από την ασθένειά τους, δεν τα καταφέρνουν. Κάποιες φορές, μπορεί ακόμα και να βρεθούν σε καταστάσεις που απειλούν την ίδια τους τη ζωή και να αναγκαστούν να τις αντιμετωπίσουν κατά μέτωπο. Στην πραγματικότητα, αν κάποιος έχει στ’ αλήθεια πίστη στον Θεό μέσα στην καρδιά του, θα πρέπει πάνω από όλα να γνωρίζει ότι η διάρκεια της ζωής κάθε ανθρώπου εναπόκειται στα χέρια του Θεού. Το πότε θα γεννηθεί και το πότε θα πεθάνει κάποιος είναι προκαθορισμένο από τον Θεό. Όταν ο Θεός δίνει στους ανθρώπους κάποια ασθένεια, υπάρχει πάντα κάποιος λόγος —υπάρχει κάποια σημασία. Αυτό που νιώθουν είναι ασθένεια, αλλά, στην πραγματικότητα, αυτό που τους έχει δοθεί είναι χάρη, όχι ασθένεια. Οι άνθρωποι πρέπει αρχικά να αναγνωρίσουν αυτό το γεγονός και να βεβαιωθούν γι’ αυτό, και στη συνέχεια να το λαμβάνουν σοβαρά υπ’ όψιν τους.

2  Όταν οι άνθρωποι υποφέρουν από κάποια ασθένεια, μπορούν να έρχονται συχνά ενώπιον του Θεού και να φροντίζουν να κάνουν όσα πρέπει, με σύνεση και προσοχή, καθώς και να μεταχειρίζονται τα καθήκοντά τους με μεγαλύτερη προσοχή και επιμέλεια από τους άλλους. Για τους ανθρώπους, αυτό είναι προστασία και όχι κάποιου είδους δεσμά. Αυτή είναι μια κάπως παθητική προσέγγιση. Μην ξεχνάμε πως η διάρκεια ζωής κάθε ανθρώπου είναι προκαθορισμένη από τον Θεό. Μια ασθένεια ενδέχεται από ιατρικής άποψης να βρίσκεται σε τελικό στάδιο. Αν όμως στα μάτια του Θεού, η ζωή σου πρέπει να συνεχιστεί και δεν έχει φτάσει ακόμα η ώρα σου, τότε δεν θα μπορούσες να πεθάνεις ακόμη κι αν το ήθελες.

3  Αν έχεις κάποια ανάθεση από τον Θεό, και η αποστολή σου δεν έχει ολοκληρωθεί, τότε δεν πρόκειται να πεθάνεις, ακόμη και αν αρρωστήσεις από μια ασθένεια που υποτίθεται πως είναι θανάσιμη. Ο Θεός δεν θα σε πάρει ακόμη. Ακόμη κι αν δεν προσεύχεσαι και δεν αναζητάς την αλήθεια ούτε φροντίζεις να κάνεις κάτι για την ασθένειά σου, ή ακόμη κι αν καθυστερήσει η θεραπεία σου, δεν πρόκειται να πεθάνεις. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για όσους έχουν κάποια σημαντική ανάθεση από τον Θεό. Όσο η αποστολή τους δεν έχει ολοκληρωθεί, άσχετα από την ασθένεια που θα τους πλήξει, δεν θα πεθάνουν αμέσως· θα ζήσουν μέχρι την τελευταία στιγμή της ολοκλήρωσης της αποστολής τους.

[…]

«Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο

Μόλις άκουσα αυτόν τον ύμνο, κατάλαβα ότι η ζωή και ο θάνατος ενός ανθρώπου είναι στα χέρια του Θεού. Καθένας έχει τη δική του αποστολή όταν έρχεται σ’ αυτόν τον κόσμο, και η μέρα που τελειώνει η ζωή του κάθε ανθρώπου σχετίζεται με την αποστολή του. Όταν η διάρκεια ζωής ενός ανθρώπου φτάσει στο τέλος της και ολοκληρωθεί η αποστολή του, εκείνος πρέπει να πεθάνει, ακόμη κι αν δεν είναι άρρωστος. Αν ένας άνθρωπος δεν έχει ολοκληρώσει την αποστολή του, ακόμη κι αν έχει κάποια θανατηφόρα ασθένεια, δεν θα πεθάνει. Σκεφτόμουν ότι, όταν κόντευα τα 25, προσβλήθηκα από μια αρρώστια που ήταν πολύ δύσκολο να θεραπευτεί και δεν είχα λεφτά για θεραπεία. Ο Θεός, όμως, δεν μ’ άφησε να πεθάνω και μάλιστα μου επέτρεψε να ζήσω καλά ως αυτό το σημείο. Είδα ότι η ζωή και ο θάνατος είναι στα χέρια του Θεού και είναι προκαθορισμένα από τον Θεό. Αυτά τα πράγματα δεν έχουν καμία σχέση με το πόσο σοβαρά έχει αρρωστήσει κανείς. Όταν μου ζήτησαν από την αστυνομία να υπογράψω τις «Τρεις Δηλώσεις», αναγκάστηκα να φύγω από το σπίτι μου για να αποφύγω τη σύλληψη. Δεν μπορούσα πια να πηγαίνω στον δόκτορα Ζανγκ για φάρμακα και δεν είχα λεφτά για θεραπεία. Έτσι, ανησυχούσα ότι, χωρίς το φάρμακο, η κατάστασή μου θα χειροτέρευε και μπορεί να πέθαινα. Η αλήθεια είναι ότι, παρόλο που ο δόκτωρ Ζανγκ ήταν εξαιρετικά πεπειραμένος, δεν θα μπορούσε να σώσει τη ζωή κάποιου. Θυμήθηκα μια άλλη ασθενή, η οποία ήταν πρησμένη παντού και δεν μπορούσε να ουρήσει. Μέσα στην αγωνία της, γονάτισε μπροστά στον δόκτορα Ζανγκ και τον ικέτευσε να θεραπεύσει την ασθένειά της. Εκείνος, όμως, ήταν ανήμπορος να κάνει το οτιδήποτε. Είχα την ίδια αρρώστια μ’ εκείνη την ασθενή, και δεν υπήρχε τίποτ’ άλλο που να μπορεί να κάνει ο δόκτωρ Ζανγκ. Ο Θεός ήταν Αυτός που, με θαυμαστό τρόπο, με απάλλαξε απ’ την αρρώστια μου. Έλαβα τόση χάρη και είδα την παντοδυναμία του Θεού, κι όμως δεν είχα πίστη στον Θεό. Συνέχιζα να πιστεύω ότι η ζωή και ο θάνατός μου ήταν στα χέρια κάποιου γιατρού. Πραγματικά ήμουν πολύ μπερδεμένη, πολύ τυφλή και αδαής! Δεν γινόταν να επαναστατώ πια και έπρεπε να εμπιστευθώ την ασθένειά μου στα χέρια του Θεού. Από τότε και στο εξής, είτε ζούσα είτε πέθαινα, θα ήμουν διατεθειμένη να υποταχθώ στις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις του Θεού και, έστω και μία μέρα ζωής να μου απέμενε, θα εκπλήρωνα το καθήκον μου.

Αργότερα, διάβασα τα ακόλουθα λόγια του Θεού: «Όταν κάποιος, ως δημιούργημα, προσέρχεται ενώπιον του Δημιουργού, οφείλει να εκτελεί το καθήκον του. Αυτό είναι κάτι πολύ πρέπον, και οφείλει να εκπληρώσει αυτήν την ευθύνη. Υπό την προϋπόθεση ότι τα δημιουργήματα εκτελούν τα καθήκοντά τους, ο Δημιουργός έχει κάνει ακόμα μεγαλύτερο έργο ανάμεσα στην ανθρωπότητα, έχει εκτελέσει ένα περαιτέρω βήμα έργου στους ανθρώπους. Και τι έργο είναι αυτό; Προσφέρει στους ανθρώπους την αλήθεια, δίνοντάς τους τη δυνατότητα να αποκτήσουν την αλήθεια από τον Θεό όταν εκτελούν τα καθήκοντά τους, με αποτέλεσμα να αποβάλουν τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους και να εξαγνιστούν, να μπορέσουν να ικανοποιήσουν τις προθέσεις του Θεού και να βαδίσουν στο σωστό μονοπάτι στη ζωή και, τελικά, να είναι σε θέση να έχουν φόβο Θεού και να αποφεύγουν το κακό, να επιτύχουν πλήρη σωτηρία και να μην υποβάλλονται πλέον στα δεινά του Σατανά. Αυτό είναι το αποτέλεσμα που σκοπεύει τελικά να επιτύχει ο Θεός βάζοντας τους ανθρώπους να εκτελούν τα καθήκοντά τους. Επομένως, κατά τη διαδικασία εκτέλεσης του καθήκοντός σου, ο Θεός δεν σε κάνει απλώς να δεις ένα πράγμα καθαρά και να κατανοήσεις λίγη αλήθεια, ούτε απλώς σε αφήνει να απολαύσεις τη χάρη και τις ευλογίες που λαμβάνεις εκτελώντας το καθήκον σου ως δημιουργημένο ον. Αντίθετα, σου επιτρέπει να εξαγνιστείς και να σωθείς και, τελικά, να καταφέρεις να ζήσεις στο φως του προσώπου του Δημιουργού» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο (Μέρος έβδομο)]. Όταν διάβασα αυτό το χωρίο των λόγων του Θεού, η καρδιά μου φωτίστηκε. Ο Θεός δίνει στους ανθρώπους την ευκαιρία να κάνουν το καθήκον τους, ώστε να επιδιώξουν και να κερδίσουν την αλήθεια, να αποτινάξουν τη διεφθαρμένη διάθεσή τους και να εξαγνιστούν, να επιτύχουν αλλαγή διάθεσης και να αρχίσουν να βαδίζουν στο μονοπάτι της σωτηρίας. Εγώ, όμως, όλα τα χρόνια της πίστης μου, έκανα το καθήκον μου ελπίζοντας ότι ο Θεός θα με προστατεύει και θα με ευλογεί, και αντιμετώπιζα το καθήκον μου ως διαπραγματευτικό χαρτί για να αποκτήσω ευλογίες. Κατάλαβα ότι οι απόψεις μου για την πίστη ήταν εσφαλμένες. Είναι απολύτως φυσικό και δικαιολογημένο να κάνει κανείς το καθήκον του, και δεν έχει καμία σχέση με το αν θα αποκτήσει ευλογίες ή θα υπομείνει δυστυχίες. Πρέπει να εστιάσω στην επιδίωξη της αλήθειας και την αποτίναξη της διεφθαρμένης διάθεσής μου στο καθήκον μου. Αυτή είναι η αληθινή αξία και το αληθινό νόημα της ζωής μου. Αν μόνο επιδιώκω ευλογίες και δεν επιζητώ αλλαγή διάθεσης, τότε, ακόμη κι αν πιστεύω μια ζωή, δεν θα κερδίσω ποτέ την αλήθεια και, στο τέλος, δεν θα σωθώ.

Μια μέρα, διάβασα ένα χωρίο των λόγων του Θεού: «Ασχέτως του τι σας ζητά ο Θεός, εσείς πρέπει απλώς να δίνετε τα πάντα. Καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα είσαι ικανός να εκπληρώσεις την αφοσίωσή σου ενώπιον του Θεού αυτές τις τελευταίες ημέρες, και εφόσον θα μπορέσεις να δεις το χαμόγελο ικανοποίησης του Θεού επάνω στον θρόνο Του, ακόμα κι αν είναι η στιγμή του θανάτου σου, θα πρέπει να μπορείς να γελάς και να χαμογελάς, καθώς τα μάτια σου θα κλείνουν. Πρέπει να εκτελέσεις το τελευταίο σου καθήκον για τον Θεό κατά το χρονικό σου διάστημα στη γη. Στο παρελθόν, ο Πέτρος σταυρώθηκε ανάποδα για χάρη του Θεού· αλλά εσύ θα πρέπει να ικανοποιήσεις τον Θεό αυτές τις τελευταίες ημέρες και να εξαντλήσεις όλη σου την ενέργεια για χάρη Του. Τι μπορεί να κάνει ένα δημιουργημένο ον για τον Θεό; Θα πρέπει, συνεπώς, να παραχωρήσεις τον εαυτό σου στον Θεό εκ των προτέρων, ώστε Εκείνος να σε ενορχηστρώσει όπως επιθυμεί. Εφόσον αυτό κάνει τον Θεό ευτυχισμένο και ευχαριστημένο, τότε ας κάνει ό,τι επιθυμεί με εσένα. Τι δικαίωμα έχουν οι άνθρωποι να εκφράζουν λόγια παραπόνου;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ερμηνείες των μυστηρίων των λόγων του Θεού προς ολόκληρο το σύμπαν, Κεφάλαιο 41). Όταν διάβασα τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι, όποια αρρώστια και όποιον πόνο κι αν αντιμετωπίζω, ακόμη κι αν πεθάνω, εφόσον υποτάσσομαι στις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις του Θεού και εκπληρώνω το καθήκον που πρέπει να εκπληρώνω, αυτό θα έχει την έγκριση του Θεού. Σκέφτηκα πώς δοκίμασε ο Θεός τον Ιώβ. Ο Ιώβ έχασε την τεράστια περιουσία του και τα παιδιά του, και το σώμα του γέμισε φοβερές πληγές. Εκείνος, όμως, μπόρεσε να υποταχθεί στον Θεό αδιαμαρτύρητα και έμεινε σταθερός στη μαρτυρία του για τον Θεό. Ο Πέτρος όλη του τη ζωή επιζητούσε να υποταχθεί στον Θεό και να Τον αγαπά, χωρίς να ζητάει τίποτε για τον εαυτό του. Στο τέλος, τον σταύρωσαν ανάποδα για τον Θεό. Κατάφερε να υποταχθεί μέχρι τον θάνατο, ντρόπιασε απόλυτα τον Σατανά και κατέθεσε ένδοξη μαρτυρία για τον Θεό. Οι μαρτυρίες του Ιώβ και του Πέτρου με ενέπνευσαν πραγματικά. Η αρρώστια μου είχε υποτροπιάσει και, ανά πάσα στιγμή, θα μπορούσα να πάθω νεφρική ανεπάρκεια ή ακόμη και να πεθάνω. Όσο ζούσα κι ανέπνεα, όμως, έπρεπε να κάνω το καθήκον μου. Από τότε και στο εξής, άρχισα να εύχομαι να δώσω τη ζωή που μου απέμενε στον Θεό, να επιδιώξω αλλαγή διάθεσης και να εκπληρώσω το καθήκον μου. Και αν μια μέρα ερχόταν ο Χάρος να με πάρει, και πάλι θα υποτασσόμουν στην κυριαρχία και τις διευθετήσεις του Θεού.

Μετά από αυτό, αφιερώθηκα στο καθήκον μου με την καρδιά μου. Επιπλέον, έκανα λίγη σωστή γυμναστική κατά διαστήματα και διαπίστωσα ότι η υγεία μου σταδιακά βελτιώθηκε. Το ζάχαρο και η πίεσή μου σταθεροποιήθηκαν, και διαπίστωσα ότι είχα ενέργεια για όλα όσα έκανα. Στα τέλη Μαΐου 2024, με εξέλεξαν επικεφαλής περιφέρειας και, παρόλο που ο εργασιακός φόρτος ήταν μεγαλύτερος, μπόρεσα να τον αντέξω. Κάποιες φορές, όταν ένιωθα κουρασμένη από το έργο, ξεκουραζόμουν για λίγο μέσα σε λογικά πλαίσια και, κατόπιν, δεν χασομερούσα καθόλου στην εκπλήρωση του καθήκοντός μου. Με αυτόν τον τρόπο άσκησης, ένιωθα πιο κοντά στον Θεό και ένιωθα ήρεμη όταν εκπλήρωνα το καθήκον μου με επιμέλεια.