Συνέβαλα μέχρι σήμερα στο έργο εκκαθάρισης στην εκκλησία, και μέσα από αρκετά χρόνια άσκησης, έχω κατανοήσει ορισμένες αρχές που σχετίζονται με τα καθήκοντά μου, και έχω επιτύχει κάποια αποτελέσματα στα καθήκοντά μου. Κατά τη συζήτηση ζητημάτων, οι επικεφαλής, οι διάκονοι και οι αδελφοί και οι αδελφές με τους οποίους συνεργαζόμουν συμφωνούσαν γενικά με τις απόψεις μου. Έρχονταν σ’ εμένα για συναναστροφή και υιοθετούσαν τις απόψεις μου όταν δυσκολεύονταν να διακρίνουν καθαρά τα ζητήματα. Άρχισα να νιώθω ένα αίσθημα ανωτερότητας και νόμιζα ότι ήμουν καλύτερος από αυτούς. Τον Δεκέμβριο του 2020, πήρα προαγωγή να κάνω τα καθήκοντά μου σε άλλη περιοχή. Οι δύο αδελφές με τις οποίες συνεργαζόμουν έκαναν αυτό το καθήκον περισσότερο καιρό από ό,τι εγώ, και κατανοούσαν καλύτερα τις αρχές. Μερικές φορές, αναλύαμε μαζί το υλικό για την εκκαθάριση ανθρώπων, και οι δύο αδελφές το ανέλυαν πολύ διεξοδικά σε σχέση με τις αρχές. Ήθελα να συμμετάσχω στη συναναστροφή, αλλά θεωρούσα ότι μόλις είχαν συναναστραφεί όσα είχα καταλάβει, και ότι κάποια από τα προβλήματα που επισήμαναν, δεν τα είχα καν παρατηρήσει, οπότε σκέφτηκα ότι ήταν καλύτερα να μην πω τίποτα, και ότι αν μιλούσα δεν θα είχε καμία αξία και απλώς θα φαινόμουν ανεπαρκής. Έτσι, έμεινα σιωπηλός. Μια άλλη φορά, αναλύαμε ένα έγγραφο για την αποβολή ενός κακού ατόμου. Δεν πίστευα ότι το άτομο ήταν πραγματικά κακό, οπότε συναναστράφηκα την άποψή μου. Τότε, μία από τις αδελφές είπε ότι πίστευε ότι αυτό το άτομο είχε την ουσία ενός κακού ατόμου, και ανέλυσε την άποψή της βάσει των κακών πράξεων αυτού του ατόμου και της ουσίας των πράξεών του. Συμφώνησε και η άλλη αδελφή μαζί της. Αφού άκουσα τι είχαν πει, σκέφτηκα ότι η συναναστροφή των αδελφών ήταν σωστή και βασιζόταν σε αρχές, και ένιωσα ξαφνικά αμηχανία. Σκεφτόμουν μέσα μου: «Γελοιοποιήθηκα. Τι θα σκεφτούν τώρα για μένα οι αδελφές; Θα θεωρήσουν ότι έχω έλλειψη διάκρισης και χαμηλό επίπεδο;» Αργότερα, όταν αναλύσαμε ξανά το υλικό μαζί, δεν τόλμησα να πάρω τον λόγο και να εκφράσω τις απόψεις μου γιατί φοβόμουν πώς θα με έβλεπαν οι άλλοι αν η συναναστροφή μου ήταν λανθασμένη. Στο παρελθόν, οι αδελφοί και οι αδελφές με τους οποίους είχα συνεργαστεί δεν τα κατάφερναν τόσο καλά στα καθήκοντά τους όσο εγώ, αλλά τώρα οι αδελφές με τις οποίες συνεργαζόμουν ήταν καλύτερες από μένα από κάθε άποψη. Έτσι, ένιωθα σαν να ήμουν ο πιο ανίκανος εκεί, δεν έκανα καθόλου αισθητή την παρουσία μου και συχνά βυθιζόμουν σε μια κατάσταση όπου ένιωθα καταπιεσμένος. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ήμουν σε άθλια κατάσταση, και κάποιες φορές ήθελα μάλιστα να ξεφύγω από αυτό το περιβάλλον και να μην ξανακάνω τα καθήκοντά μου εκεί. Σύντομα, λόγω της μείωσης του φόρτου εργασίας, προέκυψε η ανάγκη εξορθολογισμού του προσωπικού, και οι επικεφαλής αξιολόγησαν το επίπεδό μου ως μέτριο και μου ανέθεσαν διαφορετικά καθήκοντα.

Μετά από κάποιο διάστημα, λόγω αύξησης του φόρτου εργασίας, οι επικεφαλής μού έγραψαν για να μου ζητήσουν να συνεχίσω να κάνω το έργο εκκαθάρισης σε άλλη περιοχή. Όταν είδα την επιστολή τους, ένιωσα να αντιστέκομαι κάπως και σκέφτηκα: «Οι αδελφοί και οι αδελφές με τους οποίους θα συνεργαζόμουν εκεί έχουν όλοι τους καλύτερο επίπεδο από μένα, και συναναστρέφονται, επίσης, καλύτερα από ό,τι εγώ πάνω στην αλήθεια και στο πώς βλέπουν τα πράγματα. Δεν θα ξεχωρίσω κάνοντας τα καθήκοντά μου εκεί και θα καταλήξω να γελοιοποιηθώ. Δεν θέλω να πάω εκεί». Έτσι, αρνήθηκα, με διάφορες προφάσεις. Είπα ότι δεν είχα το επίπεδο και δεν μπορούσα να χειριστώ αυτό το καθήκον. Καθώς ο φόρτος εργασίας αυξανόταν, οι επικεφαλής και οι εργάτες μού έγραψαν αρκετές φορές στο πλαίσιο συναναστροφής, αλλά όταν σκέφτηκα ότι οι αδελφοί και οι αδελφές στην άλλη περιοχή είχαν καλό επίπεδο και εργασιακές ικανότητες, ένιωθα ότι δεν θα έκανα αισθητή την παρουσία μου εκεί, οπότε συνέχισα να απορρίπτω τα αιτήματά τους. Η αλήθεια ήταν ότι ένιωθα πολύ άβολα που απέφευγα τα καθήκοντά μου, και είχα ενοχές, αλλά μετά σκεφτόμουν μέσα μου: «Δεν έχει σημασία πού κάνω τα καθήκοντά μου. Και το έργο εδώ χρειάζεται τη συνεργασία ανθρώπων, οπότε μπορώ απλώς να δουλέψω πιο σκληρά και να τα πάω καλά στα καθήκοντά μου κι εδώ».

Λίγο καιρό αργότερα, μια αδελφή μού έγραψε επιστολή, στην οποία συναναστρεφόταν μαζί μου βάσει των δικών της εμπειριών όταν της ανέθεσαν διαφορετικά καθήκοντα, και επισήμανε ότι η απροθυμία μου να κάνω τα καθήκοντά μου στην άλλη περιοχή μπορεί να οφειλόταν στο γεγονός ότι με περιόριζε η φήμη και η θέση μου. Μου υπενθύμισε, επίσης, να αντιμετωπίζω τα προβλήματά μου και να αναζητώ την αλήθεια για να τα επιλύσω. Όταν είδα την αδελφή να συναναστρέφεται μαζί μου και να μου ανοίγει την καρδιά της, συγκινήθηκα πολύ. Συνειδητοποίησα ότι είχα επανειλημμένα απορρίψει τα καθήκοντά μου, και ότι αυτό σήμαινε ότι όντως επαναστατούσα εναντίον του Θεού! Ήξερα ότι ο Θεός μού έδινε μια ακόμα ευκαιρία προκειμένου να μετανοήσω, και ότι έπρεπε να την αρπάξω. Είδα ότι στην επιστολή, η αδελφή μού είχε βρει ένα χωρίο των λόγων του Θεού προκειμένου να το διαβάσω: «Όταν οι άνθρωποι έχουν αδιάλλακτη διάθεση, από τι είδους κατάσταση χαρακτηρίζονται; Είναι κυρίως πεισματάρηδες και αυτάρεσκοι. Πάντα εμμένουν στις δικές τους ιδέες, πάντα θεωρούν ότι αυτό που λένε είναι και το σωστό, δεν είναι καθόλου ευέλικτοι, αλλά ισχυρογνώμονες. Αυτή είναι η στάση της αδιαλλαξίας. Είναι λες και έχει κολλήσει η βελόνα, δεν ακούνε κανέναν, είναι προσηλωμένοι σε μία συγκεκριμένη πορεία δράσης την οποία δεν αλλάζουν με τίποτα κι επιμένουν να την ακολουθούν, είτε αυτή είναι σωστή είτε λανθασμένη· αυτό δείχνει ότι είναι κάπως αμετανόητοι. Όπως λέει και το ρητό, “τα ψόφια γουρούνια δεν τρέμουν το βραστό νερό”. Παρότι οι άνθρωποι γνωρίζουν πολύ καλά ποιο είναι το σωστό, δεν το κάνουν και αρνούνται κατηγορηματικά να αποδεχτούν την αλήθεια. Αυτό είναι ένα είδος διάθεσης: αδιαλλαξία. Υπό ποιες συνθήκες αποκαλύπτετε αδιάλλακτη διάθεση; Είστε συχνά αδιάλλακτοι; (Ναι.) Πολύ συχνά! Εφόσον, λοιπόν, η αδιαλλαξία είναι η διάθεσή σου, σε συνοδεύει κάθε στιγμή κάθε ημέρα της ύπαρξής σου. Η αδιαλλαξία δεν αφήνει τους ανθρώπους να προσέλθουν ενώπιον του Θεού, δεν τους αφήνει να αποδεχτούν την αλήθεια και να εισέλθουν στην αλήθεια-πραγματικότητα. Και αν δεν είσαι σε θέση να εισέλθεις στην αλήθεια-πραγματικότητα, είναι δυνατόν να αλλάξει αυτή η πτυχή της διάθεσής σου; Με μεγάλη δυσκολία μόνο. Προς το παρόν υπάρχει κάποια αλλαγή σε αυτήν την πτυχή της αδιάλλακτης διάθεσής σας; Και σε ποιον βαθμό έχει αλλάξει; Ας πούμε, για παράδειγμα, ότι κάποτε ήσασταν υπερβολικά πεισματάρηδες, αλλά τώρα έχει σημειωθεί μια μικρή αλλαγή. Όταν αντιμετωπίζετε κάποιο ζήτημα, έχετε κάποια συνείδηση στην καρδιά σας και λέτε μέσα σας: “Στο συγκεκριμένο θέμα, πρέπει να κάνω πράξη κάποια αλήθεια. Εφόσον ο Θεός εξέθεσε αυτήν την αδιάλλακτη διάθεση, κι εγώ το άκουσα και το γνωρίζω πλέον, πρέπει να αλλάξω. Στο παρελθόν που έτυχε κάποιες φορές να έρθω αντιμέτωπος με τέτοιου είδους πράγματα, ακολούθησα τη σάρκα μου και απέτυχα. Δεν είμαι ευχαριστημένος, λοιπόν, μ’ αυτό. Πρέπει αυτήν τη φορά να κάνω πράξη την αλήθεια”. Αν έχετε μια τέτοιου είδους φιλοδοξία, πιθανώς να κάνετε πράξη την αλήθεια, και αυτό συνιστά αλλαγή. Αν το βιώσετε αυτό για λίγο καιρό και είστε σε θέση να κάνετε πράξη περισσότερες αλήθειες, κι αυτό επιφέρει μεγαλύτερες αλλαγές, ενώ αποκαλύπτετε ολοένα και λιγότερες επαναστατικές και αδιάλλακτες διαθέσεις, θα έχει υπάρξει τότε αλλαγή στη ζωή-διάθεσή σας; Αν είναι φανερό πως η επαναστατική σας διάθεση μειώνεται διαρκώς και υποτάσσεστε όλο και περισσότερο στον Θεό, τότε θα έχει υπάρξει πραγματική αλλαγή. Σε ποιον βαθμό, λοιπόν, πρέπει να αλλάξετε για να υποταχθείτε αληθινά; Για να το καταφέρετε αυτό, θα πρέπει να μην υπάρχει ίχνος αδιαλλαξίας, αλλά μόνο υποταγή. Πρόκειται για μια αργή διαδικασία. Οι αλλαγές στη διάθεση δεν συμβαίνουν από τη μια μέρα στην άλλη, χρειάζεται να μεσολαβήσουν μεγάλα διαστήματα εμπειρίας, ίσως και μια ολόκληρη ζωή. Μερικές φορές πρέπει αναγκαστικά να ταλαιπωρηθείτε πολύ, να βιώσετε πολλές και μεγάλες κακουχίες, κακουχίες σαν να πεθαίνετε και να ξαναέρχεστε στη ζωή, κακουχίες πιο επώδυνες και δύσκολες από το να σας γδάρει κάποιος τα κόκκαλα για να σας αφαιρέσει το δηλητήριο» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο η γνώση των έξι ειδών διεφθαρμένων διαθέσεων συνεπάγεται αληθινή αυτογνωσία). Ο Θεός εξέθετε ακριβώς την κατάστασή μου. Ζούσα με αδιάλλακτη διάθεση. Αυτό με είχε εμποδίσει να έρθω ενώπιον του Θεού για να αναζητήσω την αλήθεια, και δεν μπορούσα να υποταχθώ στις ενορχηστρώσεις και τις ρυθμίσεις του Θεού. Θυμήθηκα ότι οι επικεφαλής είχαν κανονίσει να κάνω τα καθήκοντά μου σε άλλη περιοχή. Ήξερα ότι έπρεπε να δώσω προτεραιότητα στο έργο της εκκλησίας, αλλά ανησυχούσα ότι οι αδελφές με τις οποίες θα συνεργαζόμουν θα είχαν καλύτερο επίπεδο και ικανότητα διάκρισης από μένα, και φοβόμουν ότι η συνεργασία μαζί τους στα καθήκοντά μου όχι μόνο δεν θα μου εξασφάλιζε καμία αναγνώριση, αλλά θα με έκανε, επίσης, να φανώ ανεπαρκής και θα με έκανε να νιώσω αόρατος. Για να προστατεύσω τη φήμη και τη θέση μου, αρνήθηκα πεισματικά τα καθήκοντά μου ξανά και ξανά, και όπως κι αν οι άλλοι συναναστρέφονταν μαζί μου, εγώ απλώς δεν τους άκουγα. Η καρδιά μου ήταν εντελώς κλειστή στον Θεό. Ήμουν πραγματικά αδιάλλακτος και πεισματάρης! Ήξερα ότι ο φόρτος εργασίας σε εκείνη την περιοχή ήταν μεγάλος και ότι χρειάζονταν τη βοήθεα περισσότερων ανθρώπων, αλλά σε αυτήν την κρίσιμη στιγμή, νοιαζόμουν μόνο για την περηφάνια και τη θέση μου και δεν υπολόγιζα καθόλου το έργο της εκκλησίας. Ήμουν τόσο εγωιστής, ποταπός και δεν είχα καθόλου ανθρώπινη φύση! Μετάνιωσα αληθινά, οπότε προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου, η διάθεσή μου δείχνει μεγάλη ισχυρογνωμοσύνη και αδιαλλαξία. Ξέρω την αλήθεια, αλλά δεν την κάνω πράξη. Είμαι πρόθυμος να αλλάξω την επαναστατική μου κατάσταση και να αναζητήσω την αλήθεια για να επιλύσω τα προβλήματά μου. Σε παρακαλώ, καθοδήγησέ με και οδήγησέ με». Κατόπιν, έγραψα στους επικεφαλής κι εξέφρασα την προθυμία μου να κάνω τα καθήκοντά μου σε άλλη περιοχή.

Αργότερα, αναλογίστηκα γιατί ήμουν απρόθυμος να κάνω τα καθήκοντά μου σε άλλη περιοχή, και συνειδητοποίησα ότι αυτό συνέβαινε επειδή θίγονταν η φήμη και η θέση μου. Έτσι, συνειδητά αναζήτησα την αλήθεια πάνω σε αυτήν την πτυχή. Διάβασα ένα χωρίο των λόγων του Θεού: «Οι αντίχριστοι κάνουν απρόθυμα το καθήκον τους προκειμένου να αποκτήσουν ευλογίες. Επίσης, εξετάζουν το αν θα μπορέσουν να προβάλουν τον εαυτό τους και να γίνουν αντικείμενο θαυμασμού κάνοντας ένα καθήκον, και το αν θα το μάθουν ο Άνωθεν ή ο Θεός αν εκείνοι εκτελέσουν αυτό το καθήκον. Όλα αυτά είναι πράγματα που εξετάζουν όταν κάνουν ένα καθήκον. Το πρώτο πράγμα που θέλουν να εξακριβώσουν είναι τα οφέλη που μπορούν να αποκομίσουν κάνοντας ένα καθήκον και αν μπορούν να ευλογηθούν. Αυτό είναι το πιο σημαντικό πράγμα γι’ αυτούς. Ποτέ δεν σκέφτονται πώς να λάβουν υπόψη τους τις προθέσεις του Θεού και να ανταποδώσουν την αγάπη του Θεού, πώς να κηρύξουν το ευαγγέλιο και να μαρτυρήσουν περί του Θεού, ώστε οι άνθρωποι να κερδίσουν τη σωτηρία του Θεού και να αποκτήσουν την ευτυχία, πόσο μάλλον επιζητούν ποτέ να κατανοήσουν την αλήθεια ή επιζητούν πώς να διορθώσουν τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους και να βιώσουν ανθρώπινη ομοιότητα. Ποτέ δεν εξετάζουν αυτά τα πράγματα. Σκέφτονται μόνο αν μπορούν να ευλογηθούν και να κερδίσουν οφέλη, πώς να αποκτήσουν ένα στήριγμα, πώς να αποκτήσουν θέση, πώς να κάνουν τους ανθρώπους να τους θαυμάζουν και πώς να ξεχωρίσουν και να γίνουν οι καλύτεροι στην εκκλησία και στο πλήθος. Δεν είναι σε καμία περίπτωση πρόθυμοι να είναι συνηθισμένοι ακόλουθοι. Θέλουν πάντα να είναι οι πρώτοι στην εκκλησία, να έχουν τον τελευταίο λόγο, να γίνουν επικεφαλής και να κάνουν τους πάντες να τους ακούνε. Μόνο τότε μπορούν να ικανοποιηθούν. Μπορείτε να δείτε ότι οι καρδιές των αντίχριστων είναι γεμάτες από αυτά τα πράγματα. Δαπανούν ειλικρινά εαυτόν για τον Θεό; Κάνουν πραγματικά τα καθήκοντά τους ως δημιουργημένα όντα; (Όχι.) Τότε, τι θέλουν να κάνουν; (Να έχουν την εξουσία.) Σωστά. Λένε: “Όσο για μένα, στα εγκόσμια θέλω να ξεπεράσω όλους τους άλλους. Πρέπει να είμαι ο πρώτος σε οποιαδήποτε ομάδα. Αρνούμαι να έρθω δεύτερος και δεν θα έχω ποτέ δευτερεύοντα ρόλο. Θέλω να είμαι επικεφαλής και να έχω τον τελευταίο λόγο σε κάθε ομάδα ανθρώπων στην οποία βρίσκομαι. Αν δεν έχω εγώ τον τελευταίο λόγο, τότε θα προσπαθήσω με κάθε δυνατό μέσο για να σας πείσω όλους, να σας κάνω όλους να με θαυμάζετε και να με επιλέξετε ως επικεφαλής. Μόλις αποκτήσω θέση, θα έχω τον τελικό λόγο, όλοι θα είναι αναγκασμένοι να με ακούνε. Θα πρέπει να κάνετε τα πράγματα με τον τρόπο μου και θα πρέπει να τελείτε υπό τον έλεγχό μου”. Όποιο καθήκον κι αν κάνουν οι αντίχριστοι, θα προσπαθήσουν να τοποθετηθούν σε υψηλή θέση, σε θέση πρωτοκαθεδρίας. Δεν θα μπορούσαν ποτέ να είναι ικανοποιημένοι ως συνηθισμένοι ακόλουθοι. Και για ποιο πράγμα παθιάζονται περισσότερο; Είναι το να στέκονται μπροστά σε ανθρώπους και να δίνουν εντολές, να τους επιπλήττουν, αναγκάζοντάς τους να κάνουν ό,τι λένε αυτοί. Ποτέ δεν σκέφτονται πώς να κάνουν σωστά το καθήκον τους —πόσο μάλλον, ενώ κάνουν το καθήκον τους, αναζητούν τις αλήθεια-αρχές προκειμένου να κάνουν πράξη την αλήθεια και να ικανοποιήσουν τον Θεό. Αντιθέτως, στύβουν το μυαλό τους για να βρουν τρόπους να διακριθούν, να κάνουν τους επικεφαλής να τους εκτιμήσουν και να τους προαγάγουν, ώστε να γίνουν οι ίδιοι επικεφαλής ή εργάτες και να ηγηθούν άλλων ανθρώπων. Αυτό ακριβώς σκέφτονται και ελπίζουν όλη μέρα. Οι αντίχριστοι δεν είναι πρόθυμοι να καθοδηγηθούν από άλλους, ούτε είναι πρόθυμοι να γίνουν συνηθισμένοι ακόλουθοι, πόσο μάλλον να κάνουν το καθήκον τους ήσυχα και χωρίς τυμπανοκρουσίες. Όποιο κι αν είναι το καθήκον τους, αν δεν μπορούν να είναι πρωταγωνιστές, αν δεν μπορούν να είναι πάνω από τους άλλους και να ηγηθούν των υπολοίπων, βρίσκουν βαρετό το να κάνουν το καθήκον τους, και γίνονται αρνητικοί και αρχίζουν να αδρανούν. Χωρίς τον έπαινο ή τη λατρεία των άλλων, ενδιαφέρονται ακόμα λιγότερο και έχουν ακόμη λιγότερη επιθυμία να κάνουν το καθήκον τους. Μα, αν μπορούν να είναι πρωταγωνιστές όσο κάνουν το καθήκον τους και να έχουν τον τελευταίο λόγο, αισθάνονται ενδυναμωμένοι και είναι πρόθυμοι να υποστούν την οποιαδήποτε δυσχέρεια. Την ώρα που εκτελούν το καθήκον τους, έχουν πάντοτε προσωπικές προθέσεις και θέλουν πάντα να διακριθούν, προκειμένου να ικανοποιήσουν την ανάγκη τους να νικήσουν τους άλλους, αλλά και να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες και τις φιλοδοξίες τους. Καθώς κάνουν το καθήκον τους, πέρα απ’ το ότι είναι πολύ ανταγωνιστικοί —ανταγωνίζονται με κάθε τρόπο για να ξεχωρίσουν, να βρεθούν στην κορυφή και να ξεπεράσουν τους άλλους— σκέφτονται και το πώς θα διατηρήσουν τη θέση, τη φήμη και το κύρος που έχουν εκείνη τη στιγμή» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο (Μέρος έβδομο)]. Ο Θεός εκθέτει ότι όπου κι αν κάνουν τα καθήκοντά τους οι αντίχριστοι, τα κάνουν για να ικανοποιήσουν την επιθυμία τους για θέση. Εάν είναι εξέχουσες προσωπικότητες ή ηγέτες μεταξύ των ανθρώπων, και είναι σε θέση να ξεχωρίζουν και να κερδίζουν τον θαυμασμό, τότε ό,τι κάνουν το κάνουν με μεγάλο κίνητρο. Αλλά αν δεν μπορούν να ξεχωρίσουν και δεν μπορούν ποτέ να διακριθούν, τότε δεν θέλουν καν να κάνουν τα καθήκοντά τους. Όταν σύγκρινα τις απόψεις μου για όσα επιδίωκα από αυτήν την άποψη, συνειδητοποίησα ότι ταυτίζονταν με εκείνες ενός αντίχριστου. Όταν μου ανέθεσαν να κάνω το καθήκον μου σε άλλη περιοχή και είδα ότι οι αδελφές με τις οποίες συνεργάστηκα είχαν καλύτερο επίπεδο και εργασιακές ικανότητες από μένα, ένιωσα ανεπαρκής και άχρηστος ανάμεσά τους και ότι δεν έκανα αισθητή την παρουσία μου. Αυτό με έκανε να ζω συχνά σε κατάσταση θλίψης και καταπίεσης, να μη σκέφτομαι πώς να κάνω καλά τα καθήκοντά μου, και συχνά ήθελα να ξεφύγω από αυτό το περιβάλλον. Αφού μου ανέθεσαν διαφορετικά καθήκοντα, δεν αναλογίστηκα το λάθος μονοπάτι που είχα πάρει, και όταν οι επικεφαλής κανόνισαν και πάλι να κάνω τα καθήκοντά μου σε άλλη περιοχή, βρήκα δικαιολογίες για να αρνηθώ γιατί ένιωθα ότι δεν θα μπορούσα να ξεχωρίσω. Παρόλο που οι αδελφοί και οι αδελφές συναναστράφηκαν μαζί μου πολλές φορές, και ήξερα ότι ο φόρτος εργασίας σε αυτήν την περιοχή ήταν μεγάλος και ότι χρειάζονταν επειγόντως τη βοήθεια περισσότερων ανθρώπων, εξακολουθούσα να μην υπολογίζω το έργο της εκκλησίας. Η έγνοια μου για τη φήμη και τη θέση με είχε κυριεύσει. Πάντα ισχυριζόμουν ότι έκανα τα καθήκοντά μου για να ικανοποιήσω τον Θεό και να ανταποδώσω την αγάπη Του, αλλά τώρα έβλεπα ότι έκανα θυσίες, δαπανούσα τον εαυτό μου και υπέφερα για χάρη της φήμης και της θέσης μου. Δεν έκανα διόλου τα καθήκοντά μου, αλλά αντίθετα προσπαθούσα να χρησιμοποιήσω και να εξαπατήσω τον Θεό. Αναρωτήθηκα αργότερα το εξής: «Γιατί δίνω τόσο μεγάλη σημασία στη φήμη και τη θέση;» Επειδή σατανικά δηλητήρια όπως «Καλύτερα να είσαι μεγάλο ψάρι σε μικρή λίμνη», και «Οι άνθρωποι χρειάζονται την υπερηφάνεια τους όπως ένα δέντρο χρειάζεται τον φλοιό του» είχαν ριζώσει στην καρδιά μου και είχαν γίνει οι στόχοι που επιδίωκα και οι κανόνες επιβίωσής μου. Πίστευα ότι σημασία στη ζωή έχει να ξεχωρίζει κανείς και να κερδίζει τον θαυμασμό των ανθρώπων, και ότι το να ζει μια τέτοια ζωή είχε νόημα και αξία. Αν δεν μπορούσα ποτέ να ξεχωρίσω ή με περιφρονούσαν διαρκώς όπου κι αν πήγαινα, με έκανε να νιώθω ότι ζούσα μια αξιολύπητη ζωή. Αν και φαινομενικά έκανα τα καθήκοντά μου, το μόνο μέλημα μέσα μου ήταν πώς να εδραιωθώ και να αποκτήσω φήμη και θέση, και όταν το έργο της εκκλησίας χρειαζόταν τη συνεργασία μου, έψαχνα δικαιολογίες για να αρνηθώ γιατί οι επιθυμίες μου για φήμη και θέση δεν ικανοποιούνταν. Ζούσα σύμφωνα με αυτά τα σατανικά δηλητήρια κι είχα γίνει πραγματικά αλαζόνας και εγωιστής, χωρίς καμία ανθρώπινη ομοιότητα, και κατέληξα άθελά μου να επαναστατήσω και να αντισταθώ στον Θεό. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, αρνήθηκα επανειλημμένα τα καθήκοντά μου και συχνά ένιωθα φόβο και ανησυχία, σαν να βρισκόμουν στο χείλος του γκρεμού. Αυτή η στάση απέναντι στα καθήκοντά μου θα πρόσβαλε τελικά τη διάθεση του Θεού, και αν δεν μετανοούσα στον Θεό, σίγουρα θα έμπαινα στο περιθώριο και θα αποκλειόμουν από τον Θεό. Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, φοβήθηκα πραγματικά, και αναγνώρισα ότι η άρνηση των καθηκόντων μου ήταν ένα σοβαρό ζήτημα. Γέμισα τύψεις και ενοχές, και μίσησα τον εαυτό μου που μπόρεσα να επαναστατήσω ενάντια στον Θεό κατ’ αυτόν τον τρόπο, ενώ άφηνα παραβάσεις και κηλίδες στο πέρασμά μου. Όντως χρωστούσα τόσο πολλά στον Θεό! Η επιδίωξη της φήμης και της θέσης είναι ένας δρόμος χωρίς επιστροφή που οδηγεί στην καταστροφή, οπότε ήθελα να αλλάξω τις απόψεις μου για όσα επιδίωκα.

Αργότερα, βρήκα ένα μονοπάτι άσκησης και εισόδου στα λόγια του Θεού. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Αν θέλεις να παραμείνεις μέλος του οίκου του Θεού και να ζήσεις εκεί ειρηνικά, πρέπει πρώτα να μάθεις πώς να είσαι ένα καλό δημιούργημα και να εκπληρώνεις τα καθήκοντά σου σύμφωνα με τη θέση σου. Σ’ αυτήν περίπτωση, θα είσαι στον οίκο του Θεού κάποιος που αξίζει να αποκαλείται δημιούργημα. Ο όρος “δημιούργημα” είναι η εξωτερική σου ταυτότητα και η προσφώνησή σου και θα πρέπει να συνοδεύεται από συγκεκριμένες εκδηλώσεις και συγκεκριμένη ουσία. Δεν πρόκειται απλώς για έναν τίτλο που σου δίνεται· εφόσον είσαι δημιούργημα, οφείλεις να εκπληρώνεις τα καθήκοντα ενός δημιουργήματος. Εφόσον είσαι δημιούργημα, οφείλεις να ανταποκρίνεσαι στις αντίστοιχες ευθύνες. Τι, λοιπόν, καθήκοντα και ευθύνες έχει ένα δημιούργημα; Δεν ορίζει ξεκάθαρα ο λόγος του Θεού τα καθήκοντα, τις υποχρεώσεις και τις ευθύνες ενός δημιουργήματος; Από σήμερα και στο εξής, είσαι πραγματικό μέλος του οίκου του Θεού· παραδέχεσαι, δηλαδή, πως είσαι ένα από τα δημιουργήματα του Θεού. Επομένως, από σήμερα κιόλας, θα πρέπει να αναθεωρήσεις τα σχέδια σου στη ζωή. Πρέπει να εγκαταλείψεις και να μην επιδιώκεις πλέον τα ιδανικά, τις επιθυμίες και τους στόχους που είχες θέσει παλιότερα στη ζωή σου. Πρέπει, δηλαδή, να αλλάξεις την ταυτότητα και την οπτική σου, προκειμένου να σχεδιάσεις τους στόχους και την κατεύθυνση της ζωής που οφείλει να έχει ένα δημιούργημα. Κατ’ αρχάς, δεν πρέπει να έχεις ως στόχο και κατεύθυνσή σου το να γίνεις επικεφαλής, να ηγηθείς ή να διαπρέψεις σε οποιονδήποτε κλάδο ή να γίνεις μια διάσημη προσωπικότητα που κάνει μια ορισμένη εργασία ή έχει μια ιδιαίτερη δεξιότητα. Πρέπει να θέσεις ως στόχο σου το να αποδεχθείς το καθήκον σου από τον Θεό· πρέπει, δηλαδή, να μάθεις ποιο έργο οφείλεις να κάνεις τώρα, τη δεδομένη στιγμή, και να καταλάβεις ποιο καθήκον πρέπει να εκτελείς. Πρέπει να ρωτήσεις ποια απαίτηση έχει από σένα ο Θεός και ποιο καθήκον έχει διευθετήσει για σένα ο οίκος Του. Πρέπει να κατανοήσεις και να ξεκαθαρίσεις τις αρχές που οφείλεις να κατανοείς, να τηρείς και να ακολουθείς για να κάνεις το συγκεκριμένο καθήκον. Αν δεν τις θυμάσαι, μπορείς να τις σημειώσεις σ’ ένα χαρτί ή να τις γράψεις στον υπολογιστή σου. Αφιέρωσε χρόνο για να τις ξανακοιτάξεις και να τις σκεφτείς προσεκτικά. Εφόσον είσαι κι εσύ ένα δημιούργημα, ο πρωταρχικός σου στόχος στη ζωή πρέπει να είναι το να εκπληρώνεις το καθήκον που έχεις ως δημιούργημα και να αποκτήσεις τα προσόντα που πρέπει να έχει ένα δημιούργημα. Αυτός είναι ο βασικότερος στόχος ζωής που πρέπει να έχεις. Δεύτερος και πιο συγκεκριμένος είναι ο τρόπος με τον οποίο μπορείς να εκπληρώνεις το καθήκον που έχεις ως δημιούργημα και να αποκτήσεις τα προσόντα που πρέπει να έχει ένα δημιούργημα. Πρέπει, εννοείται, να εγκαταλείψεις κάθε στόχο ή κατεύθυνση που σχετίζεται με τη φήμη, τη θέση, τη ματαιοδοξία, το μέλλον σου και ούτω καθεξής» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (7)]. Από τα λόγια του Θεού, κατάλαβα τελικά ότι είμαι ένα δημιούργημα, και ότι θα πρέπει να πασχίζω να εκπληρώσω τα καθήκοντά μου ως δημιούργημα. Αυτή είναι η υποχρέωσή μου. Δεν θα πρέπει πάντα να εστιάζω στο πώς με βλέπουν οι άλλοι ή να ανταγωνίζομαι με τους άλλους για το ποιος έχει καλύτερες δεξιότητες. Αυτό που πρέπει να κάνω είναι να υποταχθώ, να κάνω τα καθήκοντά μου σύμφωνα με τις απαιτήσεις και τις αρχές του οίκου του Θεού με προσγειωμένο τρόπο, να προσεύχομαι περισσότερο στον Θεό για πράγματα που δεν καταλαβαίνω, να αναζητώ τη συναναστροφή των άλλων, και να καταβάλλω προσπάθεια όσον αφορά τις αρχές της αλήθειας. Αυτός είναι ο σωστός τρόπος άσκησης.

Τώρα που έκανα το καθήκον μου σε άλλη περιοχή, εξακολουθούσα μερικές φορές να παρερμηνεύω ή να υπολογίζω λανθασμένα τα ζητήματα όταν ανέλυα υλικό για την εκκαθάριση ανθρώπων. Όταν οι αποφάσεις αποπομπής που έγραφα είχαν προβλήματα, και όλοι έκαναν προτάσεις και διορθώσεις, εξακολουθούσα να νιώθω κάπως άβολα και ανησυχούσα για το πώς με έβλεπαν οι άλλοι. Όταν εμφανίζονταν αυτά τα αισθήματα, συνειδητοποιούσα ότι με δέσμευε και με περιόριζε η επιθυμία μου για φήμη και θέση ξανά, οπότε προσευχόμουν στον Θεό, ήμουν διατεθειμένος να αντιμετωπίζω σωστά τα ελαττώματά μου, να αποδέχομαι τις σωστές προτάσεις και να κάνω τα καθήκοντά μου σύμφωνα με τις αρχές. Μετά από κάποια βιώματα, διαπίστωσα τελικά ότι αν και εξακολουθώ να έχω πολλές ελλείψεις στα καθήκοντά μου, έχω σημειώσει πρόοδο στο πώς να διακρίνω ανθρώπους και να βλέπω ανθρώπους και πράγματα μέσω της καθοδήγησης, της συναναστροφής, και της βοήθειας των συνεργαζόμενων αδελφών μου. Επιπλέον, επιλέγω τα λόγια μου με πολύ μεγαλύτερη ακρίβεια από πριν. Αυτά τα πράγματα με βοήθησαν πραγματικά να αντισταθμίσω πολλά από τα ελαττώματά μου. Παρόλο που μερικές φορές ανησυχώ για τη φήμη και τη θέση μου, είμαι σε θέση να προσεύχομαι στον Θεό ώστε να επαναστατώ εναντίον του εαυτού μου και να μην περιορίζομαι τόσο από την επιθυμία μου για φήμη και θέση. Δόξα τω Θεώ που με έσωσε!