Εγώ φτιάχνω βίντεο στην εκκλησία. Όταν ξεκίνησα την εκπαίδευση, ζητούσα βοήθεια όποτε δεν καταλάβαινα κάτι. Αργότερα, σιγά-σιγά κατανόησα κάποιες αρχές και έκανα μερικά βίντεο μόνη μου. Όλοι έλεγαν ότι έκανα μεγάλη πρόοδο και ο επιβλέπων είπε επίσης ότι τα βίντεό μου ήταν πρωτότυπα και προσεγμένα. Όταν το άκουσα αυτό, ένιωσα πολύ ευχαριστημένη με τον εαυτό μου, και νόμιζα ότι είχα ταλέντο και ικανότητες στην παραγωγή βίντεο. Μετά από αυτό, σπάνια ζητούσα βοήθεια από τους άλλους όταν έφτιαχνα βίντεο, και τις περισσότερες φορές προσπαθούσα να σκεφτώ και να λύσω τα προβλήματα μόνη μου. Μια φορά, έφτιαχνα ένα βίντεο που ήταν λίγο δύσκολο και τα ’χα λίγο χαμένα, οπότε σκέφτηκα να ζητήσω από τον επικεφαλής της ομάδας να μου δώσει ένα άλλο, πιο απλό. Αλλά μετά σκέφτηκα: «Αφού επέλεξα αυτό το βίντεο, αν πω στον επικεφαλής της ομάδας ότι δεν μπορώ να το κάνω, δεν θα με περιφρονήσει; Άσε καλύτερα, το βίντεο αυτό μπορεί να είναι δύσκολο, αλλά αν δουλέψω σκληρά, ίσως μπορέσω να τα καταφέρω». Έτσι, δεν είπα τίποτα, και απλώς στρώθηκα στη δουλειά και συνέχισα να ψάχνω και να αναζητώ λύσεις μόνη μου. Αλλά και μετά από πολλή σκέψη, εξακολουθούσα να μην έχω ιδέα τι να κάνω, και γι’ αυτό σκέφτηκα να ζητήσω από κάποιον να ρίξει μια ματιά και να με βοηθήσει. Μετά όμως είπα μέσα μου: «Εκπαιδεύομαι εδώ και κάμποσο καιρό. Αν ζητάω συνεχώς βοήθεια από τους άλλους, δεν θα νομίζουν ότι δεν έχω επίπεδο; Όχι, θα συνεχίσω την προσπάθεια και θα βρω τη λύση μόνη μου». Εκείνη τη στιγμή, ο επικεφαλής της ομάδας με ρώτησε: «Πώς πάει το βίντεο; Αν δυσκολεύεσαι, μπορώ να σου δώσω ένα ευκολότερο». Σκέφτηκα μέσα μου: «Δεν μπορώ να αλλάξω τώρα. Αν το κάνω, δεν θα φανώ ανίκανη;» Έτσι, απάντησα με ψύχραιμο ύφος: «Προσπαθώ να βρω τρόπο να το αντιμετωπίσω. Δεν χρειάζεται να αλλάξω». Μετά από αυτό, ένιωσα μέσα μου μια ανησυχία. Το σκεφτόμουν πολύ καιρό αυτό το βίντεο και ακόμα δεν είχα ιδέα πώς να το προσεγγίσω. Μέχρι εκεί έφταναν οι ικανότητές μου και συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν λύση να προσπαθώ να ξεπεράσω αυτό το πρόβλημα με το ζόρι, αλλά και πάλι δεν το είπα στον επικεφαλής της ομάδας. Μετά από δύο ή τρεις μέρες, δεν είχα σημειώσει ακόμα καμία πρόοδο με το βίντεο, οπότε δεν είχα άλλη επιλογή από το να ζητήσω τελικά βοήθεια από κάποιον άλλο. Λίγο αργότερα, άρχισα να εργάζομαι σε ένα βίντεο σε νέα μορφή. Παρ’ όλο που είχα ήδη συζητήσει την προσέγγιση με όλους, είχα και πάλι δυσκολίες κατά τη διαδικασία της παραγωγής και σκέφτηκα να το συζητήσω ξανά με τον επικεφαλής της ομάδας. Αλλά μετά σκέφτηκα: «Το έχουμε ήδη συζητήσει αυτό. Αν ρωτήσω ξανά, δεν θα νομίζει ότι δεν έχω επίπεδο και ότι μόνο και μόνο για να φτιάξω ένα βίντεο πρέπει να μου το εξηγήσουν πολλές φορές;» Για να μην δουν όλοι ότι υπήρχαν πράγματα που δεν κατανοούσα ή δεν μπορούσα να κάνω στη διαδικασία παραγωγής, προσποιήθηκα ότι ήξερα τι έκανα και συνέχισα να δουλεύω στον υπολογιστή μου. Μετά από αρκετές μέρες, όμως, ακόμα δεν μπορούσα να ολοκληρώσω το βίντεο και στο τέλος, αναγκάστηκα να ζητήσω τη βοήθεια του επικεφαλής της ομάδας. Αυτές οι δύο αποτυχίες με έκαναν να νιώσω μεγάλη ντροπή, αλλά δεν έκανα αυτοκριτική και συνέχισα να προσποιούμαι. Έτσι, δεν παρήγαγα κανένα αποτέλεσμα στο καθήκον μου. Έγινα αρνητική, και κατηγορούσα τον εαυτό μου ότι δεν είχα επίπεδο και δεν ήμουν κατάλληλη για παραγωγή βίντεο. Ένιωθα πραγματικά καταπιεσμένη και υπέφερα. Μερικές φορές ήθελα να μιλήσω σε κάποιον για την κατάστασή μου, αλλά φοβόμουν ότι αν οι άλλοι έβλεπαν τις αδυναμίες και τα ελαττώματά μου, θα με περιφρονούσαν, οπότε δεν ήθελα να ανοιχτώ.

Μια φορά, ο επικεφαλής της ομάδας μού πρότεινε κάτι, λέγοντας: «Στις συναθροίσεις, δεν συναναστρέφεσαι πάνω στη βιωματική σου κατανόηση των λόγων του Θεού ούτε μιλάς για τη διαφθορά και τα ελαττώματά σου, ή τις δυσκολίες που συναντάς στο καθήκον σου. Φαίνεται σαν να λες μόνο λόγια και δόγματα για να κάνεις φιγούρα». Συνειδητοποίησα ότι ο επικεφαλής της ομάδας με είχε καταλάβει και ντράπηκα πολύ. Έγινα κατακόκκινη και έσκυψα το κεφάλι μου χωρίς να πω λέξη. Αργότερα, ο επικεφαλής της ομάδας μού έστειλε ένα χωρίο των λόγων του Θεού για να με βοηθήσει. Ο Θεός λέει: «Οι ίδιοι οι άνθρωποι είναι δημιουργήματα. Μπορούν τα δημιουργήματα να φτάσουν στην παντοδυναμία; Μπορούν να επιτύχουν τελείωση και τελειότητα; Μπορούν να επιτύχουν επιδεξιότητα σε όλα, να φτάσουν να κατανοούν τα πάντα, να διαβλέπουν τα πάντα και να είναι ικανοί για τα πάντα; Όχι, δεν μπορούν. Ωστόσο, μέσα στους ανθρώπους υπάρχουν διεφθαρμένες διαθέσεις και μια μοιραία αδυναμία. Αμέσως μόλις διδαχθούν μια δεξιότητα ή ένα επάγγελμα, οι άνθρωποι αισθάνονται ικανοί, ότι είναι άνθρωποι με θέση και αξία, και ότι είναι επαγγελματίες. Ανεξάρτητα από το πόσο συνηθισμένοι είναι, όλοι τους θέλουν να προωθήσουν τον εαυτό τους ως ένα διάσημο ή εξαιρετικό άτομο, να γίνουν κάποια μικρή διασημότητα και να κάνουν τους άλλους να πιστεύουν ότι είναι τέλειοι, άψογοι και αψεγάδιαστοι· στα μάτια των άλλων, θέλουν να γίνουν διάσημοι, ισχυροί, ή κάποια μεγάλη προσωπικότητα, να γίνουν πανίσχυροι, ικανοί για οτιδήποτε και σε θέση να επιτύχουν τα πάντα. Νιώθουν πως αν ζητούσαν τη βοήθεια των άλλων, θα έδειχναν ανίκανοι, αδύναμοι και κατώτεροι, και οι άλλοι θα τους περιφρονούσαν. Γι’ αυτόν τον λόγο, θέλουν πάντα να προσποιούνται. Μερικοί άνθρωποι, όταν τους ζητάς να κάνουν κάτι, λένε ότι ξέρουν πώς να το κάνουν, ενώ στην πραγματικότητα δεν ξέρουν. Στη συνέχεια, το ψάχνουν κρυφά και προσπαθούν να μάθουν πώς να το κάνουν, αφού όμως το μελετήσουν για αρκετές ημέρες, και πάλι δεν καταλαβαίνουν πώς να το κάνουν. Όταν τους ρωτάς πώς τα πηγαίνουν με αυτό, λένε: “Σε λίγο, σε λίγο!” Μέσα τους, όμως, σκέφτονται: “Δεν έχω φτάσει ακόμα εκεί, δεν έχω ιδέα, δεν ξέρω τι να κάνω! Δεν πρέπει να αφήσω να βγουν τα άπλυτά μου στη φόρα, πρέπει να συνεχίσω να υποκρίνομαι, δεν μπορώ ν’ αφήσω τους άλλους να δουν τα μειονεκτήματα και την άγνοιά μου, δεν μπορώ να τους επιτρέψω να με περιφρονήσουν!” Τι πρόβλημα είναι αυτό; Είναι σαν μια κόλαση επί γης, όπου προσπαθείς να σώσεις την υπόληψή σου με κάθε κόστος. Τι είδους διάθεση είναι αυτή; Η αλαζονεία των ανθρώπων αυτών δεν έχει όρια, έχουν χάσει κάθε λογική. Δεν επιθυμούν να είναι σαν όλους τους άλλους, δεν θέλουν να είναι συνηθισμένοι άνθρωποι, κανονικοί άνθρωποι, αλλά υπεράνθρωποι, σπουδαία άτομα, ή επιτυχημένοι. Αυτό είναι τόσο μεγάλο πρόβλημα! Όσον αφορά τις αδυναμίες, τα ελαττώματα, την άγνοια, την ανοησία και την έλλειψη κατανόησης εντός της κανονικής ανθρώπινης φύσης, τα σκεπάζουν όλα και δεν αφήνουν τους άλλους να τα δουν, και στη συνέχεια συνεχίζουν να υποδύονται» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Οι πέντε προϋποθέσεις που πρέπει να πληρούνται για την είσοδο στον σωστό δρόμο της πίστης στον Θεό). Όταν διάβασα τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι οι άνθρωποι είναι δημιουργημένα όντα, και όλοι έχουν αρκετά ελαττώματα και ελλείψεις. Όσο ικανός κι αν είναι κάποιος, δεν γίνεται να μπορεί να χειριστεί και να κάνει τα πάντα. Είναι τελείως ανόητο, αλαζονικό και παράλογο να προσποιείται κανείς συνεχώς επειδή δεν μπορεί να χειριστεί σωστά τα ελαττώματα και τις ελλείψεις του. Σκέφτηκα ότι όταν είχα μόλις αρχίσει να εκπαιδεύομαι στην παραγωγή βίντεο και δεν είχα κατανοήσει ακόμη καλά τις αρχές, ήταν φυσιολογικό να μην μπορώ να κάνω περίπλοκα βίντεο. Εγώ, όμως, δεν αναγνώριζα τις περιορισμένες μου ικανότητες και μετά από μερικά βίντεο, όταν οι αδελφοί και οι αδελφές μού είπαν κάποια καλά λόγια και με ενθάρρυναν, άρχισα να πιστεύω ότι είχα καλό επίπεδο, κι ότι ήμουν ικανή και είχα επαγγελματικές δεξιότητες. Όταν συνάντησα πράγματα που δεν μπορούσα να κάνω ή να καταλάβω, σταμάτησα να ζητάω βοήθεια, και απλώς κρύφτηκα και προσποιήθηκα, από φόβο ότι θα άλλαζε η καλή εντύπωση που είχαν οι άλλοι για μένα αν έβλεπαν τα ελαττώματά μου. Ο επικεφαλής της ομάδας παρατήρησε τις δυσκολίες μου και προσφέρθηκε ενεργά να με βοηθήσει, αλλά εγώ συνέχισα να προσποιούμαι και αρνήθηκα τη βοήθειά της, προτιμώντας να ψάχνω κρυφά μόνη μου και να χάνω χρόνο αντί να μιλήσω ανοιχτά για τις δυσκολίες μου. Ως αποτέλεσμα, καθυστέρησα την πρόοδο του βίντεο. Το ίδιο έκανα κι όταν έφτιαχνα ένα βίντεο σε νέα μορφή. Παρ’ όλο που σαφώς δεν είχα ιδέα τι να κάνω, προσποιήθηκα σκόπιμα ότι εργαζόμουν πάνω σε αυτό για να ξεγελάσω τους άλλους. Έχασα πολύ χρόνο και το βίντεο δεν το έφτιαξα στο τέλος. Για να διατηρήσω την καλή εικόνα που είχαν οι άλλοι για μένα, έκρυβα τις δυσκολίες και τα ελαττώματά μου, και δεν άφηνα κανέναν να τα δει. Ακόμα κι όταν είχα αρνητική διάθεση, δεν το έλεγα σε κανέναν. Ήθελα να προσποιηθώ ότι μπορούσα να κάνω τα πάντα και ότι τους ξεπερνούσα όλους σε όλα. Ήμουν πολύ αλαζονική και μου έλειπε εντελώς η αυτεπίγνωση! Όμως, δεν μπορούσα να το διακρίνω αυτό και απλώς συνέχιζα να προσποιούμαι. Όταν αντιμετώπιζα προβλήματα ή δυσκολίες, δεν ανοιγόμουν για να ζητήσω βοήθεια, κι ως αποτέλεσμα, τα προβλήματα δεν λύνονταν, πράγμα που δεν επηρέαζε μόνο την κατάστασή μου, αλλά καθυστερούσε και την παραγωγή των βίντεο. Όταν το σκέφτηκα, συνειδητοποίησα πόσο ανόητη ήμουν! Ύστερα, θυμήθηκα τα λόγια του Θεού: «Αν έχεις πολλά προσωπικά ζητήματα για τα οποία είναι δύσκολο να μιλήσεις, αν είσαι αντίθετος στο να αποκαλύπτεις τα μυστικά σου —δηλαδή τις δυσκολίες σου— σε άλλους ώστε να αναζητήσεις την οδό του φωτός, τότε Εγώ λέω ότι είσαι κάποιος που θα δυσκολευτεί πολύ να αποκτήσει σωτηρία και που θα δυσκολευτεί να αναδυθεί απ’ το σκοτάδι» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Οι τρεις νουθεσίες). Από τα λόγια του Θεού κατάλαβα ότι όταν κάποιος δεν προσποιείται, κι είναι απλός, ανοιχτός και ειλικρινής, και συναναστρέφεται ανοιχτά σχετικά με τη διαφθορά, τις δυσκολίες και τις ελλείψεις του με σκοπό την αναζήτηση της αλήθειας, αυτά δείχνουν ότι είναι έξυπνος άνθρωπος. Μόνο τέτοιου είδους άνθρωποι μπορούν να κατανοήσουν την αλήθεια και να επιτύχουν την απελευθέρωση. Εγώ, όμως, προφανώς υστερούσα σε πολλούς τομείς, δυσκολευόμουν πολύ να φτιάχνω βίντεο, ειδικά σε νέες μορφές, και δεν είχα καν το θάρρος να πω κάτι τόσο απλό, όπως «δεν μπορώ να το κάνω αυτό» ή «δεν καταλαβαίνω». Αντ’ αυτού, έφτανα στα άκρα για να κρυφτώ και να προσποιηθώ, γιατί φοβόμουν ότι αν έβλεπαν όλοι τον αληθινό μου εαυτό, θα με περιφρονούσαν. Αυτό έκανε τη ζωή μου εξαντλητική και δύσκολη. Προσποιήθηκα ξανά και ξανά, και νόμιζα ότι ήμουν έξυπνη και ότι μπορούσα να ξεγελάσω τους άλλους, αλλά στην πραγματικότητα, όλοι έβλεπαν ήδη τις πραγματικές μου δυνατότητες και όχι μόνο δεν κατόρθωσα να σώσω την αξιοπρέπειά μου, αλλά γελοιοποιήθηκα περισσότερο. Επειδή κρυβόμουν και προσποιούμουν μ’ αυτόν τον τρόπο, και επειδή δεν τολμούσα να ανοίξω την καρδιά μου και να αναζητήσω συναναστροφή, δεν μπορούσα να λάβω τη διαφώτιση ούτε τη φώτιση του Αγίου Πνεύματος και δεν μπορούσαν να λυθούν οι δυσκολίες στο έργο μου. Το μόνο που κατάφερνα ήταν να εμποδίζω το έργο της εκκλησίας και να προκαλώ απώλειες σ’ αυτό. Όταν το κατάλαβα αυτό, ανοίχτηκα στους αδελφούς και τις αδελφές μου στη συναναστροφή, και φανέρωσα τη διαφθορά και τις ελλείψεις μου. Εκείνοι όχι μόνο δεν με περιφρόνησαν, αλλά συναναστράφηκαν όλοι μαζί μου και με βοήθησαν. Αισθάνθηκα μεγάλη ντροπή και αμηχανία. Μετά από αυτό, όταν συναντούσα εργασίες παραγωγής βίντεο που δεν μπορούσα να χειριστώ, ζητούσα ενεργά βοήθεια από τους αδελφούς και τις αδελφές μου. Αφού το έκανα πράξη αυτό για λίγο, σημείωσα κάποια πρόοδο στις τεχνικές μου δεξιότητες και έγινα πιο αποτελεσματική στα καθήκοντά μου. Ήμουν πολύ ευγνώμων στον Θεό!

Αργότερα, η εκκλησία μού ανέθεσε την ευθύνη να ποτίσω τους νεοφώτιστους. Μετά από κάποιο διάστημα εκπαίδευσης, κατανόησα κάποιες αρχές, και μπόρεσα να λύσω τα προβλήματα και τις δυσκολίες των νεοφώτιστων. Οι αδελφοί και οι αδελφές σχολίασαν ότι ήμουν επιμελής, υπεύθυνη και ικανή να αντέξω τις δυσκολίες στα καθήκοντά μου. Χάρηκα πραγματικά όταν άκουσα να με επαινούν όλοι και σκέφτηκα ότι τα πήγαινα αρκετά καλά. Χωρίς να το καταλάβω, άρχισα να προσποιούμαι πάλι. Ένα βράδυ, δεν μπορούσα να καταλάβω μερικές από τις ερωτήσεις που είχαν θέσει κάποιοι νεοφώτιστοι, και αφότου συλλογίστηκα αρκετή ώρα χωρίς να βρω κάποια λύση, ήθελα να πάω για ύπνο. Εκείνη τη στιγμή, η Αδελφή Ζαγκ Τζιγκ, με την οποία συνεργαζόμουν, με ρώτησε: «Ακόμα ξύπνια είσαι τέτοια ώρα; Χρειάζεσαι κάποια βοήθεια;» Σκέφτηκα ότι η Ζαγκ Τζιγκ πότιζε τους νεοφώτιστους για πολύ καιρό και είχε κάποια εμπειρία σ’ αυτό το έργο, γι’ αυτό και ήθελα να της μιλήσω. Αλλά μετά σκέφτηκα: «Αν τη ρωτάω συνεχώς για όλα, δεν θα νομίζει ότι είμαι τόσο ανίκανη που δεν μπορώ να λύσω ούτε αυτό το πρόβλημα; Δεν θα με περιφρονήσει; Δεν γίνεται να τη ρωτήσω, θα βρω τη λύση μόνη μου. Έτσι, θα συνεχίσει να έχει καλή εντύπωση για μένα και θα δει ότι είμαι πρόθυμη να μείνω ξύπνια μέχρι αργά, να υπομείνω κακουχίες και να πληρώσω το τίμημα». Μάζεψα, λοιπόν, όλες μου τις δυνάμεις, και της είπα ότι μπορούσα να χειριστώ την κατάσταση και καλύτερα να πήγαινε για ύπνο. Εκείνο το βράδυ, έμεινα ξύπνια μέχρι τις 2, όμως δεν βρήκα τρόπο να λύσω κάποια από τα προβλήματα. Όχι μόνο έχασα χρόνο, αλλά καθυστέρησα και το έργο, και ένιωθα μια απερίγραπτη αίσθηση καταπίεσης και δυσφορίας μέσα μου. Ήμουν επίσης αρκετά θυμωμένη με τον εαυτό μου και σκεφτόμουν: «Γιατί δεν μπορώ απλώς να είμαι ειλικρινής και να πω ότι χρειάζομαι βοήθεια; Γιατί παριστάνω τη δυνατή και προσποιούμαι ότι μπορώ να κάνω τα πάντα;» Αλλά και πάλι δεν έκανα αυτοκριτική. Αργότερα, αυξήθηκαν οι ευθύνες μου, και μαζί τους συνέχιζαν να αυξάνονται και τα προβλήματα και οι δυσκολίες που αντιμετώπιζα στο έργο μου, αλλά εγώ κατανοούσα επιφανειακά την αλήθεια, και δυσκολευόμουν να δω τα ζητήματα καθαρά και να τα λύσω. Μερικές φορές, οι ποτιστές είχαν κακή επίδοση, τα καθήκοντά τους δεν απέφεραν κανένα αποτέλεσμα και δεν ήξερα πώς να λύσω τα προβλήματά τους. Για να μη δουν οι άλλοι τις ελλείψεις και τα ελαττώματά μου, απλώς συλλογιζόμουν τα πράγματα μόνη μου και, όταν υπήρχε κάποιο πρόβλημα που πραγματικά δεν μπορούσα να λύσω, είχα τόσο κακή διάθεση που έκλαιγα στα κρυφά. Αλλά παρ’ όλα αυτά, συνέχιζα να παλεύω. Κατά τη διάρκεια μιας αξιολόγησης, διαπίστωσα ότι τα αποτελέσματα του έργου που είχα αναλάβει δεν ήταν καθόλου ικανοποιητικά. Πολλά από τα παλιά προβλήματα δεν είχαν λυθεί και είχαν προκύψει νέα ζητήματα. Εκείνη τη στιγμή, δεν άντεξα άλλο και ξέσπασα σε κλάματα. Ξεσπώντας σε λυγμούς, άνοιξα την καρδιά μου και είπα τα πάντα στη Ζαγκ Τζιγκ. Προς έκπληξή μου, εκείνη είπε: «Πάντα πίστευα ότι τα πήγαινες αρκετά καλά και, αν δεν μου είχες μιλήσει σήμερα, δεν θα ήξερα ότι αντιμετώπιζες τόσο πολλές δυσκολίες». Ντράπηκα πολύ, γιατί αυτό οφειλόταν στο προσωπείο που είχα δημιουργήσει με το να προσποιούμαι και να ξεγελάω τους άλλους. Τις επόμενες μέρες, συχνά αναρωτιόμουν: «Γιατί κάθε φορά που συναντώ δυσκολίες δεν θέλω να ανοιχτώ και να συναναστραφώ με τους άλλους; Γιατί είμαι πάντα τόσο πρόθυμη να κρυφτώ και να προσποιηθώ;»

Αργότερα, διάβασα τα λόγια του Θεού: «Ανεξάρτητα από το περιβάλλον, ανεξάρτητα από το καθήκον που κάνουν, οι αντίχριστοι θα προσπαθήσουν να δώσουν την εντύπωση ότι δεν είναι αδύναμοι, ότι είναι πάντα δυνατοί, γεμάτοι πίστη και ποτέ αρνητικοί, έτσι ώστε οι άνθρωποι να μη δουν το πραγματικό τους ανάστημα ή την πραγματική τους στάση απέναντι στον Θεό. Στην πραγματικότητα, στα βάθη της καρδιάς τους, όντως πιστεύουν ότι δεν υπάρχει τίποτα που να μην μπορούν να κάνουν; Πιστεύουν ειλικρινά ότι δεν έχουν αδυναμίες, αρνητικότητα ή αποκαλύψεις διαφθοράς; Σίγουρα όχι. Είναι καλοί στο να μεταμφιέζονται, ικανοί στο να κρύβουν πράγματα. Τους αρέσει να δείχνουν στους ανθρώπους την ισχυρή και έξοχη πλευρά τους· δεν θέλουν να βλέπουν οι άνθρωποι την πλευρά τους που είναι αδύναμη και αληθινή. Ο σκοπός τους είναι προφανής: είναι, πολύ απλά, να διατηρήσουν τη ματαιοδοξία και την περηφάνια τους, να προστατεύσουν τη θέση που έχουν στις καρδιές των ανθρώπων. Σκέφτονται ότι αν ανοιχτούν ενώπιον των άλλων σχετικά με την αρνητικότητα και την αδυναμία τους, αν αποκαλύψουν την πλευρά τους που είναι επαναστατική και διεφθαρμένη, αυτό θα επιφέρει σοβαρή ζημία στο κύρος και τη φήμη τους —πιο πολύ κόπο προκαλεί παρά όφελος. Προτιμούν, λοιπόν, να πεθάνουν, παρά να παραδεχτούν ότι κάποιες φορές είναι αδύναμοι, επαναστατικοί και αρνητικοί. Και αν έρθει μια μέρα που όλοι δουν την πλευρά τους που είναι αδύναμη και επαναστατική, που δουν ότι είναι διεφθαρμένοι και δεν έχουν αλλάξει καθόλου, θα συνεχίσουν και πάλι να μεταμφιέζονται. Νομίζουν ότι αν παραδεχτούν ότι έχουν διεφθαρμένη διάθεση, ότι είναι συνηθισμένοι άνθρωποι, ασήμαντοι, τότε θα χάσουν τη θέση τους στις καρδιές των ανθρώπων, θα χάσουν τη λατρεία όλων, κι έτσι θα έχουν αποτύχει τελείως. Έτσι λοιπόν, ό,τι κι αν συμβεί, δεν ανοίγονται στους ανθρώπους· ό,τι κι αν συμβεί, δεν δίνουν την εξουσία και τη θέση τους σε κανέναν άλλον· αντίθετα, προσπαθούν όσο μπορούν να ανταγωνίζονται και δεν τα παρατούν ποτέ. […] Όλοι όσοι περνιούνται για άψογοι και άγιοι προσποιούνται. Γιατί λέω ότι όλοι αυτοί προσποιούνται; Πείτε Μου, υπάρχει κάποιος άψογος μέσα στη διεφθαρμένη ανθρωπότητα; Υπάρχει κάποιος που να είναι αληθινά άγιος; (Όχι.) Φυσικά όχι. Πώς μπορεί ο άνθρωπος να επιτύχει την τελειότητα, όταν είναι τόσο βαθιά διεφθαρμένος από τον Σατανά και, επιπλέον, δεν κατέχει από τη φύση του την αλήθεια; Μόνο ο Θεός είναι άγιος, ενώ όλη η διεφθαρμένη ανθρωπότητα είναι ρυπαρή. Εάν κάποιος παρίστανε τον άγιο, λέγοντας ότι είναι άψογος, τι θα ήταν αυτό το άτομο; Θα ήταν ένας διάβολος, ένας σατανάς, ένας αρχάγγελος —ένας αληθινός αντίχριστος. Μόνο ένας αντίχριστος θα ισχυριζόταν ότι είναι ένα αψεγάδιαστο και άγιο άτομο» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο (Μέρος δέκατο)]. Τα λόγια του Θεού φανερώνουν ότι οι αντίχριστοι συχνά μεταμφιέζονται, κρύβουν τις ελλείψεις και τα ελαττώματά τους, και προσποιούνται ότι είναι άνθρωποι χωρίς διαφθορά ή ελαττώματα, ικανοί για όλα, προκαλώντας τον θαυμασμό και τη λατρεία των άλλων. Όλα αυτά για να διατηρήσουν τη θέση και την εικόνα τους στις καρδιές των ανθρώπων. Αναλογίστηκα τη δική μου συμπεριφορά. Όταν παρήγαγα κάποια αποτελέσματα στα καθήκοντά μου, ένιωθα ότι ήμουν καλύτερη από τους άλλους και, για να διατηρήσω την καλή μου εικόνα στις καρδιές των ανθρώπων, να τους κάνω να πιστεύουν ότι έχω υψηλό επίπεδο και εργασιακές ικανότητες, και για να με θαυμάζουν, δεν ζητούσα βοήθεια. Αντ’ αυτού, κάθε φορά που αντιμετώπιζα προβλήματα και δυσκολίες στο έργο μου, προσπαθούσα πολύ να κρύψω και να κουκουλώσω τα πράγματα, ακόμη κι όταν ήταν σαφές ότι δεν είχα εμπειρία και δεν μπορούσα να τα βγάλω πέρα. Όταν οι άλλοι προσφέρθηκαν ενεργά να με βοηθήσουν, φοβήθηκα ότι θα φανερώνονταν οι αδυναμίες και τα ελαττώματά μου, κι έτσι, προτιμούσα να μείνω ξύπνια μέχρι αργά μόνη μου, παρά να δεχτώ τη βοήθειά τους. Μάλιστα προσποιήθηκα ότι ήμουν πρόθυμη να υπομείνω κακουχίες χωρίς να παραπονιέμαι για να κάνω τους ανθρώπους να πιστεύουν ότι ήμουν πιστή στα καθήκοντά μου, και ικανή να υπομείνω κακουχίες και να πληρώσω το τίμημα. Αλλά στο τέλος, απλώς κατέληξα να βασανίζω τον εαυτό μου σε σημείο που ένιωθα καταπιεσμένη, υπέφερα, έκλαιγα κρυφά και δεν τολμούσα να μιλήσω, γιατί φοβόμουν ότι οι αδελφοί και οι αδελφές θα έβλεπαν το πραγματικό μου ανάστημα και δεν θα με θαύμαζαν πλέον. Ήμουν πραγματικά υποκρίτρια και ψεύτρα. Τώρα που το σκέφτομαι, η εκκλησία δεν μου είχε ζητήσει ποτέ να μπορώ να διακρίνω τα πάντα ή να λύσω όλες τις δυσκολίες στα καθήκοντά μου. Ήμουν απλώς υποκρίτρια, παρίστανα πάντα τη δυνατή, περηφανευόμουν εις βάρος μου και υποκρινόμουν ότι καταλάβαινα τα πράγματα. Απλώς έβαζα τον εαυτό μου στο εδώλιο του κατηγορουμένου και ως αποτέλεσμα, καθυστερούσα το έργο της εκκλησίας και προκαλούσα πολύ πόνο στον εαυτό μου. Επειδή πάντα υποκρινόμουν ότι ήμουν ενεργό και θετικό άτομο μπροστά στους άλλους, η υποκρισία μου παραπλάνησε μερικούς αδελφούς και αδελφές, οι οποίοι νόμιζαν ότι μπορούσα να αντέξω τις κακουχίες και είχα εργασιακές ικανότητες, γι’ αυτό και με εκτιμούσαν ιδιαίτερα. Μια αδελφή μού είπε: «Πρέπει να είναι δύσκολο να κουβαλάει κανείς ένα τόσο βαρύ φορτίο εντελώς μόνος του. Θέλω να μάθω από σένα». Η αδελφή με εκτιμούσε τόσο πολύ μόνο και μόνο επειδή πάντα κρυβόμουν και δεν φανέρωνα ποτέ τις αδυναμίες ή τις δυσκολίες μου. Είχα καταφέρει να παραπλανήσω και να ξεγελάσω τους άλλους με μεγάλη επιτυχία, και αυτό δεν έβλαπτε μόνο τους άλλους, αλλά και εμένα την ίδια! Ένιωσα ειλικρινά αηδία για τις πράξεις και τη συμπεριφορά μου, και δεν ήθελα να προσποιούμαι πλέον και να συνεχίζω να βαδίζω σ’ αυτό το λάθος μονοπάτι, γι’ αυτό και προσευχήθηκα μετανιωμένη στον Θεό και αναζήτησα ένα μονοπάτι άσκησης.

Έπειτα, διάβασα περισσότερα από τα λόγια του Θεού: «Πρέπει να αναζητάς την αλήθεια για να επιλύεις οποιοδήποτε πρόβλημα προκύπτει, ανεξάρτητα από το τι είναι, και ποτέ να μη μεταμφιέζεσαι ή να φοράς προσωπείο. Για τα ελαττώματά σου, τις ελλείψεις σου, τις ατέλειές σου, τις διεφθαρμένες διαθέσεις σου —να είσαι εντελώς ανοιχτός για όλα αυτά και να συναναστρέφεσαι σχετικά με όλα αυτά. Μην τα κρατάς μέσα σου. Το να μάθεις πώς να ανοίγεσαι είναι το πρώτο βήμα προς τη ζωή-είσοδο και είναι το πρώτο εμπόδιο, το οποίο είναι και το πιο δύσκολο να ξεπεραστεί. Μόλις το ξεπεράσεις, είναι εύκολη η είσοδος στην αλήθεια. Τι σημαίνει αυτό το βήμα; Σημαίνει ότι ανοίγεις την καρδιά σου και δείχνεις όλα όσα έχεις, καλά ή κακά, θετικά ή αρνητικά· ότι εκθέτεις τον εαυτό σου για να τον δουν οι άλλοι και ο Θεός· ότι δεν κρύβεις τίποτα από τον Θεό, δεν αποκρύπτεις τίποτα, δεν συγκαλύπτεις τίποτα, δεν ενεργείς με δόλο και απάτη, και ότι είσαι εξίσου ανοιχτός και ειλικρινής με τους άλλους ανθρώπους. Με αυτόν τον τρόπο, ζεις στο φως και όχι μόνο θα σε εξετάζει σχολαστικά ο Θεός, αλλά και οι υπόλοιποι άνθρωποι θα είναι σε θέση να δουν ότι ενεργείς βάσει αρχών και με έναν βαθμό διαφάνειας. Δεν χρειάζεται να χρησιμοποιείς καμία μέθοδο για να προστατεύσεις τη φήμη, την εικόνα και το κύρος σου ούτε χρειάζεται να καλύπτεις ή να υποκρύπτεις τα λάθη σου. Δεν χρειάζεται να εμπλακείς σε αυτές τις άχρηστες προσπάθειες. Εάν μπορείς να μην ασχολείσαι με αυτά, θα είσαι πολύ χαλαρός, θα ζεις χωρίς περιορισμούς ή πόνο, θα ζεις ολοκληρωτικά στο φως» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). «Και έτσι, ανεξάρτητα από το ποια είναι η κατάστασή σου, ανεξάρτητα από το αν είσαι αρνητικός ή αντιμετωπίζεις δυσκολίες, ανεξάρτητα από τα προσωπικά σου κίνητρα ή σχέδια, ανεξάρτητα από το τι έχεις γνωρίσει ή συνειδητοποιήσει μέσω της εξέτασης, πρέπει να μάθεις να ανοίγεσαι και να συναναστρέφεσαι και, καθώς συναναστρέφεσαι, το Άγιο Πνεύμα εργάζεται. Και πώς εργάζεται το Άγιο Πνεύμα; Σε διαφωτίζει και σε φωτίζει, και σου επιτρέπει να δεις τη σοβαρότητα του προβλήματος, σε κάνει να συνειδητοποιήσεις τη ρίζα και την ουσία του προβλήματος, και στη συνέχεια σε κάνει να κατανοήσεις σιγά-σιγά την αλήθεια και τις προθέσεις Του, και σου επιτρέπει να δεις το μονοπάτι άσκησης και να εισέλθεις στην αλήθεια-πραγματικότητα. Όταν ένα άτομο μπορεί να συναναστρέφεται ανοιχτά, αυτό σημαίνει ότι έχει ειλικρινή στάση έναντι της αλήθειας. Το εάν κάποιος είναι ειλικρινής μετριέται από τη στάση του απέναντι στην αλήθεια» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Τα λόγια του Θεού μού έδειξαν ένα μονοπάτι άσκησης, σύμφωνα με το οποίο, πρέπει να βάζει κανείς στην άκρη την περηφάνια του, να είναι ειλικρινής, να μάθει να μιλάει ανοιχτά για τις δυσκολίες και τις αδυναμίες του, να είναι σε θέση να δείξει τον αληθινό του εαυτό στον Θεό και στους άλλους, να μην κάνει πράξη τον δόλο ή τη συγκάλυψη, και να είναι αληθινός και γνήσιος. Ένας έντιμος άνθρωπος μπορεί να ανοίξει την καρδιά του στον Θεό, και θέλει ειλικρινά να αναζητήσει την αλήθεια για να λύσει τα προβλήματα και τις δυσκολίες του. Με αυτόν τον τρόπο, θα λάβει τη διαφώτιση και τη φώτιση του Αγίου Πνεύματος, θα κατανοήσει την αλήθεια και θα εισέλθει στην πραγματικότητα με μεγαλύτερη ευκολία. Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, προσευχήθηκα στον Θεό μέσα μου και αποφάσισα να ασκηθώ σύμφωνα με τα λόγια Του στο μέλλον, να εγκαταλείψω την περηφάνια μου, να είμαι ανοιχτή και να αποκαλύπτω τον εαυτό μου, και να είμαι απλός και ειλικρινής άνθρωπος.

Αργότερα, όταν συνάντησα ξανά στο έργο μου προβλήματα που δεν μπορούσα να καταλάβω ή να λύσω, ή όταν αντιμετώπιζα κάποια κατάσταση που δεν ήξερα πώς να χειριστώ, προσευχόμουν συνειδητά στον Θεό, κι ανοιγόμουν στους αδελφούς και τις αδελφές μου και ζητούσα βοήθεια απ’ αυτούς. Μια φορά, ένας νεοφώτιστος έθεσε ένα ερώτημα και παρ’ όλο που είχα κάποιες ιδέες, είχα αμφιβολίες για τον ακριβή τρόπο με τον οποίο θα έπρεπε να συναναστραφώ πάνω στη λύση. Έτσι, σκέφτηκα να το συζητήσω με την Ζαγκ Τζιγκ, αλλά μετά δίστασα και είπα στον εαυτό μου: «Ποτίζω τους νεοφώτιστους εδώ και αρκετό καιρό. Τι θα σκεφτεί η Ζαγκ Τζιγκ για μένα αν εξακολουθώ να ζητάω βοήθεια για αυτές τις ερωτήσεις; Ξέχνα το, δεν θα τη ρωτήσω. Θα τη βρω τη λύση μόνη μου». Εκείνη τη στιγμή, συνειδητοποίησα ότι μπήκα ξανά στον πειρασμό να προσποιηθώ. Σκέφτηκα ότι είχα προσποιηθεί και κρυφτεί πολλές φορές στο παρελθόν, πράγμα που όχι μόνο με γέμιζε πόνο και αισθήματα καταπίεσης, αλλά προκαλούσε και απώλειες στο έργο, οπότε συνειδητοποίησα ότι δεν έπρεπε να προσποιούμαι άλλο. Έπρεπε να είμαι ανοιχτή και να επικοινωνώ με τους άλλους για πράγματα που δεν κατανοούσα ή για τα οποία είχα απορίες. Γι’ αυτό, προσευχήθηκα σιωπηλά στον Θεό μέσα μου και ζήτησα την καθοδήγησή Του για να ασκηθώ στο να είμαι ειλικρινής σύμφωνα με τα λόγια Του. Στη συνέχεια, μίλησα με τη Ζαγκ Τζιγκ για τις δυσκολίες μου και τις πιθανές λύσεις, κι εκείνη επεσήμανε ότι το χωρίο των λόγων του Θεού που είχα αναφέρει δεν ήταν κατάλληλο. Μου είπε επίσης πώς να συναναστρέφομαι και να λύνω τέτοιου είδους ζητήματα. Ακολούθησα τη συμβουλή της Ζαγκ Τζιγκ κι έψαξα ξανά για τα σχετικά λόγια του Θεού. Η απορία του νεοφώτιστου λύθηκε όταν συναναστράφηκα μαζί του και ένιωσα πραγματικά ήρεμη. Τότε συνειδητοποίησα ότι το να κάνεις πράξη τα λόγια του Θεού δημιουργεί μια αίσθηση ηρεμίας και απελευθέρωσης.