Από Της Χονγκτσάο, Κίνα

Σε ηλικία 60 ετών, αποδέχθηκα το έργο των έσχατων ημερών του Θεού. Πηγαίνοντας στις συναθροίσεις και τρώγοντας και πίνοντας τα λόγια του Θεού, κατανόησα τελικά ότι η ανθρωπότητα δημιουργήθηκε από τον Θεό, ότι ο Θεός ήταν εκείνος που καθοδήγησε, εφοδίασε και έθρεψε την ανθρωπότητα μέχρι σήμερα, καθώς και ότι, τις έσχατες ημέρες, ο Θεός έχει έρθει και πάλι για να σώσει την ανθρωπότητα απ’ την αμαρτία και να οδηγήσει τους ανθρώπους σε έναν όμορφο προορισμό. Γέμισα με χαρά και ένιωσα πως, ακόμα και σε προχωρημένη ηλικία, το ότι μπόρεσα να εισέλθω στον οίκο του Θεού και να λάβω την τόσο σπουδαία σωτηρία Του ήταν στ’ αλήθεια μια τεράστια ευλογία! Έτσι, έκανα την επιδίωξή μου με πάθος και σύντομα εκλέχθηκα επικεφαλής ομάδας και, στη συνέχεια, επικεφαλής της εκκλησίας. Όσα εμπόδια και αναποδιές κι αν αντιμετώπισα, δεν σταμάτησα ποτέ να κάνω τα καθήκοντά μου σε αυτούς τους ρόλους. Πίστευα πως, με αυτόν τον τρόπο, θα αποκτούσα την αποδοχή του Θεού.

Το 2022, έγινα εβδομήντα έξι χρονών. Καθώς γερνούσα, η μνήμη μου χειροτέρευε κι οι αντιδράσεις μου επιβραδύνονταν. Μια μέρα, πήγαινα να κάνω καθήκον μου με το ηλεκτρικό ποδήλατο. Οδηγούσα με μεγάλη ταχύτητα και είχα σκοπό να επιβραδύνω, αλλά, επειδή αγχώθηκα και το μυαλό μου σταμάτησε για μια στιγμή, πάτησα και τα δύο φρένα, και τελικά έπεσα μαζί με το ποδήλατο από ένα γεφυράκι ύψους τριών-τεσσάρων μέτρων. Ευτυχώς, δεν τραυματίστηκα. Ένιωσα ξεκάθαρα μέσα μου ότι με προστάτευσε ο Θεός. Την επόμενη μέρα, ξεκίνησα να πάω για συνάθροιση σε ένα σπίτι φιλοξενίας όπου πήγαινα συχνά, ξαφνικά, όμως, το μυαλό μου θόλωσε και δεν μπορούσα με τίποτα να θυμηθώ τον δρόμο. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να χάσω τη συνάθροιση. Η επικεφαλής της εκκλησίας, λαμβάνοντας υπόψη την ηλικία και την ασφάλειά μου, κανόνισε να φιλοξενώ τους αδελφούς και τις αδελφές για συναθροίσεις στο σπίτι μου, και να ποτίζω κάποιους κοντινούς νεοφώτιστους όταν είχα χρόνο. Όταν ήρθε η ώρα να διοργανώσω συναθροίσεις για τους νεοφώτιστους, η επικεφαλής κανόνισε να με πάει μια αδελφή. Αποθαρρύνθηκα λίγο επειδή σκέφτηκα: «Πριν, όταν ήμουν υγιής, μπορούσα να βγω και να κάνω το καθήκον μου αμέσως μόλις μου το έλεγαν. Τώρα, χρειάζομαι μέχρι και κάποιον να με πάει στις συναθροίσεις. Δεν έχω γίνει βάρος στην εκκλησία; Τώρα κάνω μόνο αυτό το λίγο καθήκον και αναρωτιέμαι αν ο Θεός θα το θυμάται κι αν μπορώ ακόμα να σωθώ. Καθώς γερνάω κάθε χρόνο, το μυαλό μου θα μπερδεύεται ακόμα πιο πολύ. Θα μπορώ ακόμα να κάνω το καθήκον μου; Αν δεν μπορώ να κάνω το καθήκον μου, τότε πώς θα σωθώ;» Ειδικά όταν πήγα, αργότερα, να συναθροιστώ με τους νεοφώτιστους και είδα πόσο νέοι ήταν, πόσο γρήγορα αντιλαμβάνονταν την αλήθεια και πόσο γρήγορες ήταν οι αντιδράσεις τους, ενώ εγώ, μερικές φορές, αφού διάβαζα τα λόγια του Θεού, ξαφνικά κολλούσα όταν προσπαθούσα να συναναστραφώ και δεν μπορούσα να θυμηθώ πάνω σε τι ήθελα να συναναστραφώ. Ένιωθα μια ανατριχίλα μέσα μου καθώς σκεφτόμουν: «Πραγματικά έχω γεράσει και σε τόσο πολλούς τομείς δεν μπορώ να ακολουθήσω». Σύντομα, οι δύο νεοφώτιστοι τους οποίους πότιζα αντιμετώπιζαν θέματα ασφάλειας και δεν μπορούσαν να έρθουν στις συναθροίσεις, ενώ, για κάποιους λόγους, στο σπίτι μου δεν γινόταν να φιλοξενηθούν συναθροίσεις για τους αδελφούς και τις αδελφές. Βλέποντας τα καθήκοντά μου να χάνονται το ένα μετά το άλλο, πραγματικά αποκαρδιώθηκα: «Τώρα δεν μπορώ να κάνω καθόλου καθήκοντα. Είμαι πλέον τόσο γριά και άχρηστη. Δεν έχω πια καμία ελπίδα σωτηρίας!» Έγινα τόσο αρνητική που ένιωθα εντελώς εξαντλημένη. Πολύ σύντομα αρρώστησα, είχα επίμονο βήχα και ανέπνεα με δυσκολία. Παρότι είδα έναν γιατρό και η πάθησή μου βελτιώθηκε κάπως, σκεφτόμουν πως γερνούσα όλο και περισσότερο και πως η υγεία μου χειροτέρευε, κι αναρωτιόμουν πώς θα μπορούσα να συνεχίσω τα καθήκοντά μου. Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο περισσότερο ταραζόμουν κι ένιωθα να παραλύω εντελώς. Μετά απ’ αυτό, άρχισα να μην προσεύχομαι τακτικά, ενώ δεν ήθελα πια να τρώω και να πίνω τα λόγια του Θεού. Στον ελεύθερο χρόνο μου, έφτασα ακόμα και στο σημείο να βλέπω σαπουνόπερες στην τηλεόραση. Μόνο τότε συνειδητοποίησα ότι η κατάστασή μου ήταν λανθασμένη και προσευχήθηκα γρήγορα στον Θεό. «Θεέ μου! Τώρα που γέρασα και δεν είμαι υγιής, νιώθω πως δεν μπορώ να κάνω καθήκοντα και δεν έχω καμία ελπίδα σωτηρίας. Νιώθω τόσο αρνητική που έχω χάσει ακόμα και τη θέληση για ζωή. Θεέ μου! Σε παρακαλώ, καθοδήγησέ με να βγω απ’ αυτήν τη λανθασμένη κατάσταση».

Μια μέρα, διάβασα ένα χωρίο απ’ τα λόγια του Θεού που ήταν πολύ σχετικό με την κατάστασή μου. Ο Θεός λέει: «Υπάρχουν και κάποιοι ηλικιωμένοι αδελφοί, από 60 έως 80-90 ετών, οι οποίοι, λόγω της προχωρημένης ηλικίας τους, αντιμετωπίζουν κι αυτοί κάποιες δυσκολίες. Παρά την ηλικία τους, ο τρόπος σκέψης τους δεν είναι απαραίτητα τόσο σωστός ή ορθολογικός, ενώ οι ιδέες και οι απόψεις τους δεν συμφωνούν απαραίτητα με την αλήθεια. Αυτοί οι μεγάλοι άνθρωποι, λοιπόν, αντιμετωπίζουν κι αυτοί προβλήματα και ανησυχούν διαρκώς για το εξής: “Δεν είμαι πια τόσο καλά στην υγεία μου και τα καθήκοντα που μπορώ να εκτελέσω είναι περιορισμένα. Αν εκτελέσω μόνο αυτό το ασήμαντο καθήκον, θα με θυμάται ο Θεός; Πού και πού αρρωσταίνω και χρειάζομαι φροντίδα. Αν δεν υπάρχει κανείς να με φροντίσει, δεν μπορώ να εκτελέσω το καθήκον μου. Τι να κάνω, λοιπόν; Γέρασα πια· ξεχνάω τα λόγια του Θεού αφού τα διαβάσω και δυσκολεύομαι να κατανοήσω την αλήθεια. Όταν συναναστρέφομαι σχετικά με την αλήθεια, μπερδεύω τα λόγια μου, δεν έχω λογικό ειρμό ούτε κάποια εμπειρία που να αξίζει να μοιραστώ. Γέρασα και δεν έχω αρκετή ενέργεια, δεν βλέπω πολύ καλά και δεν είμαι πια δυνατός. Με δυσκολεύουν τα πάντα. Όχι μόνο δεν μπορώ να εκτελέσω το καθήκον μου, αλλά και ξεχνάω εύκολα και κάνω λάθη. Μερικές φορές μπερδεύομαι και δημιουργώ προβλήματα τόσο στην εκκλησία όσο και στους αδελφούς και τις αδελφές μου. Θέλω να σωθώ και να επιδιώξω την αλήθεια, αλλά είναι πολύ δύσκολο. Τι μπορώ να κάνω;” Όλα αυτά τα πράγματα τους κάνουν να αγχώνονται και να σκέφτονται το εξής: “Γιατί έπρεπε να φτάσω σ’ αυτήν την ηλικία για να αρχίσω να πιστεύω στον Θεό; Γιατί να μην είμαι κι εγώ εικοσάρης ή τριαντάρης ή έστω σαραντάρης ή πενηντάρης; Γιατί έπρεπε να μάθω για το έργο του Θεού τώρα που είμαι τόσο μεγάλος; Δεν λέω ότι η μοίρα μου είναι κακή· τουλάχιστον τώρα έχω γνωρίσει το έργο του Θεού. Η μοίρα μου είναι καλή και ο Θεός μού έχει δείξει μεγάλη καλοσύνη! Ένα πράγμα με στενοχωρεί μόνο: το ότι έχω γεράσει. Αν και δεν έχω πολύ καλή μνήμη και αντιμετωπίζω κάποια προβλήματα υγείας, έχω δύναμη μέσα μου. Το θέμα είναι πως το σώμα μου δεν με υπακούει και με πιάνει υπνηλία μετά από λίγη ώρα στις συναθροίσεις. Μερικές φορές, με παίρνει ο ύπνος όταν κλείνω τα μάτια μου για να προσευχηθώ· όταν, πάλι, διαβάζω τα λόγια του Θεού, το μυαλό μου ταξιδεύει. Αφού διαβάσω λίγες σελίδες, αρχίζω να νυστάζω, με παίρνει ο ύπνος και δεν εμπεδώνω τα λόγια. Τι μπορώ να κάνω; Εφόσον αντιμετωπίζω τέτοιες πρακτικές δυσκολίες, άραγε είμαι ακόμα ικανός να επιδιώξω και να κατανοήσω την αλήθεια; Αν όχι, και αν δεν μπορώ να ασκηθώ σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές, δεν θα πάει στράφι όλη η πίστη μου; Δεν θα αποτύχω να σωθώ; Τι μπορώ να κάνω; Με τρώει η ανησυχία! Στην ηλικία που είμαι, τίποτα δεν είναι πια σημαντικό. Τώρα που πιστεύω στον Θεό και δεν έχω πια ανησυχίες και άγχη, αφού τα παιδιά μου έχουν μεγαλώσει και δεν χρειάζεται πια να τα φροντίζω ή να τα ανατρέφω, η μεγαλύτερη επιθυμία μου στη ζωή είναι να επιδιώκω την αλήθεια, να εκτελώ το καθήκον που έχω ως δημιούργημα και, τελικά, να καταφέρω να σωθώ στα χρόνια που μου απομένουν. Απ’ ό,τι φαίνεται, όμως, αυτό δεν θα είναι εύκολο, αφού η όρασή μου έχει χειροτερέψει λόγω ηλικίας, ο νους μου είναι συγχυσμένος, δεν είμαι καλά στην υγεία μου, δεν μπορώ να εκτελέσω καλά το καθήκον μου και, μερικές φορές, ενώ προσπαθώ να κάνω όσο το δυνατόν περισσότερα, καταλήγω να δημιουργώ προβλήματα”. Συλλογίζονται αυτά τα πράγματα ξανά και ξανά, αρχίζουν να αγχώνονται και έπειτα σκέφτονται: “Σαν να μου φαίνεται ότι τα καλά πράγματα συμβαίνουν μόνο στους νέους, όχι στους ηλικιωμένους. Όσο καλά κι αν είναι τα πράγματα, εγώ δεν θα μπορώ να τα απολαμβάνω πια”. Όσο περισσότερο σκέφτονται έτσι τόσο περισσότερο ανησυχούν και αγχώνονται. Όχι μόνο ανησυχούν για τον εαυτό τους, αλλά νιώθουν και πληγωμένοι. Αν βάλουν τα κλάματα, νιώθουν πως δεν αξίζει πραγματικά να κλαίνε για κάτι τέτοιο· και αν δεν κλάψουν, ο πόνος και η οδύνη τούς συντροφεύουν διαρκώς. Τι πρέπει να κάνουν, λοιπόν; Κάποιοι ηλικιωμένοι, συγκεκριμένα, θέλουν να περνούν όλον τον χρόνο τους δαπανώντας τον εαυτό τους για τον Θεό και εκτελώντας το καθήκον τους, αλλά δεν τους το επιτρέπει η κατάσταση της υγείας τους. Κάποιοι έχουν υπέρταση ή διαβήτη και άλλοι γαστρεντερικά προβλήματα. Δεν έχουν τη σωματική δύναμη που χρειάζεται για να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις του καθήκοντός τους, με αποτέλεσμα να ανησυχούν. Ζηλεύουν τους νέους που μπορούν να τρώνε και να πίνουν, να τρέχουν και να κάνουν άλματα. Όσο περισσότερο τους βλέπουν να κάνουν τέτοια πράγματα τόσο πιο στενοχωρημένοι νιώθουν και σκέφτονται: “Θέλω να κάνω καλά το καθήκον μου και να επιδιώξω, να κατανοήσω και να κάνω πράξη την αλήθεια. Γιατί είναι, λοιπόν, τόσο δύσκολο; Είμαι γέρος και άχρηστος! Μήπως ο Θεός δεν θέλει ηλικιωμένους ανθρώπους; Είναι στ’ αλήθεια άχρηστοι οι ηλικιωμένοι; Εμείς δεν μπορούμε να επιτύχουμε τη σωτηρία;” Στενοχωριούνται και, όπως κι αν το σκεφτούν, δεν μπορούν να νιώσουν χαρά. Δεν θέλουν να χάσουν μια τόσο υπέροχη εποχή και μια τόσο σπουδαία ευκαιρία, αλλά δεν μπορούν να δαπανήσουν τον εαυτό τους και να εκτελέσουν το καθήκον τους με όλη την καρδιά και την ψυχή τους όπως οι νέοι. Αυτοί οι ηλικιωμένοι βυθίζονται σε έντονα συναισθήματα αγωνίας, άγχους και ανησυχίας λόγω της ηλικίας τους. Κάθε φορά που αντιμετωπίζουν δυσκολίες, αναποδιές, ταλαιπωρίες ή εμπόδια, κατηγορούν την ηλικία τους και φτάνουν να νιώθουν μίσος και αντιπάθεια για τον εαυτό τους. Όπως και να ’χει, όμως, είναι μάταιο, δεν υπάρχει λύση και δεν υπάρχει τρόπος να προχωρήσουν» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (3)]. Ο Θεός μάς κατανοεί πολύ καλά. Η κατάστασή μου και η πάθησή μου ήταν ακριβώς ίδιες με αυτό που εξέθετε ο Θεός: Ανησυχούσα πως, καθώς γερνούσα και η υγεία κι η μνήμη μου εξασθενούσαν συνεχώς, δεν θα μπορούσα να κάνω τα καθήκοντά μου, άρα δεν θα σωζόμουν, ενώ, ακόμα κι αν έκανα τα καθήκοντά μου όσο καλύτερα μπορούσα, φοβόμουν πως ο Θεός δεν θα το θυμόταν επειδή έκανα πάρα πολύ λίγα, κι έτσι έπεσα σε μια κατάσταση θλίψης. Η επικεφαλής, λαμβάνοντας υπόψη την ηλικία και την ασφάλειά μου, κανόνισε να κάνω το καθήκον της φιλοξενίας συναθροίσεων για τους αδελφούς και τις αδελφές στο σπίτι, ενώ ταυτόχρονα πότιζα μερικούς νεοφώτιστους. Αποκαρδιώθηκα λίγο και ανησύχησα μήπως ο Θεός δεν ενέκρινε αυτά τα περιορισμένα καθήκοντα που έκανα. Είδα ότι δεν ανταποκρινόμουν όσο οι νέοι και ανησυχούσα πως, καθώς γερνούσα, θα συνέχιζα να μένω όλο και πιο πίσω κάθε μέρα και πως τα καθήκοντα που θα μπορούσα να κάνω θα γίνονταν όλο και λιγότερα. Ειδικά αργότερα, καθώς έχανα ένα προς ένα τα καθήκοντά μου και αρρώσταινα, αποκαρδιωνόμουν και ταραζόμουν ακόμα περισσότερο επειδή θεωρούσα πως, αν δεν έκανα τα καθήκοντά μου, οι ελπίδες μου για σωτηρία απομακρύνονταν όλο και περισσότερο. Έτσι, λοιπόν, έπεσα σε μια κατάσταση άγχους και θλίψης, δεν είχα πλέον κίνητρο να προσευχηθώ και να διαβάσω τα λόγια του Θεού και, αντί για όλα αυτά, περνούσα την ώρα μου βλέποντας σαπουνόπερες. Δεν ζούσα σε μια κατάσταση σκέτης απόγνωσης και εναντίωσης στον Θεό; Προσήλθα γρήγορα ενώπιον του Θεού και προσευχήθηκα: «Θεέ μου, θέλω να βγω απ’ αυτήν την κατάσταση απόγνωσης. Σε παρακαλώ, διαφώτισέ με και καθοδήγησέ με».

Αργότερα, διάβασα ένα χωρίο των λόγων του Θεού και κατανόησα κάπως τις νοθείες στην πίστη μου. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Οι άνθρωποι πιστεύουν στον Θεό με σκοπό να κερδίσουν ευλογίες, ανταμοιβή, στέφανο. Αυτό δεν υπάρχει στην καρδιά καθενός; Είναι γεγονός ότι υπάρχει. Οι άνθρωποι δεν μιλούν συχνά γι’ αυτό, και μάλιστα καλύπτουν το κίνητρο και την επιθυμία τους να αποκτήσουν ευλογίες· αυτή, όμως, η επιθυμία και αυτό το κίνητρο που έχουν οι άνθρωποι στα βάθη της καρδιάς τους παρέμεναν πάντοτε ακλόνητα. Όση πνευματική θεωρία κι αν καταλαβαίνουν, όση κι αν είναι η βιωματική γνώση τους, όποιο καθήκον κι αν μπορούν να εκτελέσουν, όσα δεινά κι αν υπομένουν και όσο μεγάλο τίμημα κι αν πληρώνουν, ποτέ δεν εγκαταλείπουν το κίνητρο που κρύβεται βαθιά στην καρδιά τους για ευλογίες· μοχθούν συνεχώς σιωπηλά υπηρετώντας αυτό το κίνητρο. Αυτό δεν είναι που έχει θαφτεί πιο βαθιά μέσα στην καρδιά των ανθρώπων; Πώς θα αισθανόσασταν αν δεν είχατε αυτό το κίνητρο να λάβετε ευλογίες; Με ποια στάση θα εκτελούσατε το καθήκον σας και θα ακολουθούσατε τον Θεό; Τι θα απογίνονταν οι άνθρωποι αν απαλλάσσονταν απ’ αυτό το κίνητρο για ευλογίες που είναι κρυμμένο στην καρδιά τους; Πιθανόν πολλοί να γίνονταν αρνητικοί, ενώ κάποιοι δεν θα είχαν κίνητρο να κάνουν τα καθήκοντά τους. Θα έχαναν το ενδιαφέρον τους για την πίστη τους στον Θεό, λες και είχε εξαφανιστεί η ψυχή τους. Θα φαινόταν λες και τους είχαν αρπάξει την καρδιά. Γι’ αυτό λέω ότι το κίνητρο για ευλογίες είναι κάτι που κρύβεται βαθιά στην καρδιά των ανθρώπων» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Έξι ενδείξεις ανάπτυξης στη ζωή). Ο Θεός, στην έκθεσή Του, έκανε απολύτως σαφείς τις προθέσεις και τις νοθείες που έχουν οι άνθρωποι στην πίστη τους. Οι άνθρωποι δαπανούν εαυτούς, μοχθούν, υποφέρουν και πληρώνουν τίμημα για τον Θεό με την ελπίδα να λάβουν ευλογίες. Αν δεν δουν τις ευλογίες ή τις υποσχέσεις του Θεού, σκάνε σαν μπαλόνια και χάνουν κάθε κίνητρο ακόμα και για τα καθήκοντά τους. Σε αυτήν ακριβώς την κατάσταση βρισκόμουν. Θυμάμαι την εποχή που αποδέχθηκα για πρώτη φορά το έργο του Θεού. Τότε είδα ότι κάνοντας κανείς καθήκοντα για την πίστη του μπορούσε να σωθεί και να επιβιώσει, κι έτσι έκανα την επιδίωξή μου με πάθος. Βρέξει-χιονίσει και ανεξάρτητα από τον κίνδυνο δίωξης από το ΚΚΚ, ούτε υποχωρούσα ούτε καθυστερούσα στα καθήκοντά μου. Πίστευα πως, εφόσον έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα, ο Θεός θα το θυμόταν και θα κέρδιζα την έγκρισή Του. Καθώς γερνούσα, η μνήμη και η σωματική μου δύναμη μειώνονταν, ενώ τα καθήκοντα που μπορούσα να κάνω γίνονταν όλο και λιγότερα. Όταν μου ήταν πια αδύνατο να εκτελέσω ακόμα και τα λίγα καθήκοντα που μου απέμεναν, δηλαδή το πότισμα των νεοφώτιστων και η φιλοξενία συναθροίσεων για τους αδελφούς και τις αδελφές, άρχισα να πιστεύω πως δεν θα μπορούσα να σωθώ ούτε να εισέλθω στη βασιλεία, κι έτσι άρχισα να εγκαταλείπω τον εαυτό μου. Συνειδητοποίησα ότι πίσω απ’ το μεγάλο κίνητρο που είχα παλιά στα καθήκοντά μου βρισκόταν μια κρυφή επιθυμία για ευλογίες και, όταν δεν μπορούσα να αποκτήσω ευλογίες, δεν ήμουν πλέον διατεθειμένη να προσευχηθώ ούτε να διαβάσω τα λόγια του Θεού. Αν έκανα τα καθήκοντά μου με αυτόν τον τρόπο, τότε πού ήταν η ειλικρίνειά μου απέναντι στον Θεό; Απλώς αναζητούσα τις ευεργεσίες του Θεού και προσπαθούσα να ανταλλάξω την εκτέλεση των καθηκόντων μου με μελλοντικές ευλογίες. Όλο αυτό δεν ήταν απλώς μια προσπάθεια διαπραγμάτευσης με τον Θεό; Με αυτό που έκανα, προσπαθούσα να εξαπατήσω τον Θεό. Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο περισσότερο ένιωθα ότι δεν είχα συνείδηση και λογική, αλλά και ότι είχα μεγάλο χρέος στον Θεό! Στην πραγματικότητα, όταν το σκέφτηκα, είδα ότι είχα απολαύσει πάρα πολύ πότισμα και εφόδια απ’ τα λόγια του Θεού όλα αυτά τα χρόνια που πίστευα σ’ Εκείνον, καθώς και ότι είχα λάβει πολλή από τη χάρη Του. Όταν ο σύζυγός μου πέθανε κι εγώ πάλευα με ραγισμένη την καρδιά να ξεπεράσω όλο αυτό το μαρτύριο, τα λόγια του Θεού ήταν που μου άνοιξαν την καρδιά και μου επέτρεψαν να το αντιμετωπίσω σωστά. Επίσης, όταν έπεσα από μια τόσο ψηλή γέφυρα με το ποδήλατο, τόσο εγώ όσο και το ποδήλατο βγήκαμε σώοι. Όλα αυτά ήταν η προστασία του Θεού. Σε όλο μου το ταξίδι, ο Θεός μού είχε δώσει χάρη αμέτρητες φορές, όταν, όμως, νόμιζα πως οι ευλογίες ήταν πλέον κάτι άπιαστο, τότε βρέθηκα, γεμάτη παρανοήσεις και παράπονα, να απομακρύνομαι από τον Θεό. Πώς γίνεται να υστερούσα τόσο πολύ σε ανθρώπινη φύση; Όταν η εκκλησία μού ανέθεσε άλλα καθήκοντα, αυτό συνέβη επειδή δεν ήταν ασφαλές να βγαίνω έξω και να κάνω τα καθήκοντά μου λόγω ηλικίας, ενώ κάτι τέτοιο θα καθυστερούσε και το εκκλησιαστικό έργο. Αυτή η αλλαγή ανάθεσης ήταν ευεργετική τόσο για εμένα όσο και για το εκκλησιαστικό έργο, κι έπρεπε να την είχα αποδεχθεί από τον Θεό. Αν δεν είχε γίνει αυτή η αλλαγή ανάθεσης στα καθήκοντά μου, δεν θα είχαν πέσει στην αντίληψή μου οι ποταπές προθέσεις που κρύβονταν πίσω από τα χρόνια της πίστης μου στον Θεό. Σκέφτηκα τον Παύλο την Εποχή της Χάριτος. Ταξίδεψε σε πολλά μέρη της Ευρώπης για να κηρύξει το ευαγγέλιο, πλήρωσε μεγάλο τίμημα και άντεξε πολλά βάσανα, όμως η πρόθεσή του ήταν να βρει έναν στέφανο και ευλογίες από τον Θεό, κι όχι να εκπληρώσει το καθήκον του ως δημιούργημα, και, στο τέλος, ο Θεός τον τιμώρησε. Κι εγώ έκανα το καθήκον μου για να κερδίσω ευλογίες, κι, αν δεν προσπαθούσα να αλλάξω τη διάθεσή μου, θα με τιμωρούσε κι εμένα ο Θεός στο τέλος, ακριβώς όπως τον Παύλο. Δεν ήθελα να ακολουθήσω τα βήματα του Παύλου στο μονοπάτι της αποτυχίας. Έπρεπε να μετανοήσω και να εξομολογηθώ στον Θεό, και, στον χρόνο που μου απέμενε, θα επιδίωκα την αλήθεια και δεν θα αναζητούσα πλέον ευλογίες.

Στη διάρκεια της πνευματικής μου άσκησης, διάβασα αυτά τα λόγια του Θεού: «Η επιθυμία του Θεού είναι η τελείωση του κάθε ανθρώπου, η τελική απόκτησή του από Εκείνον, ο ολοκληρωτικός καθαρμός του από Εκείνον και η μετατροπή του σε άνθρωπο που Εκείνος αγαπά. Άσχετα από το αν Εγώ λέω ότι είστε καθυστερημένοι ή πτωχοί τω πνεύματι, αυτό είναι γεγονός. Τα λόγια Μου δεν αποδεικνύουν ότι σκοπεύω να σας εγκαταλείψω, ότι έχω χάσει τις ελπίδες Μου για εσάς, και πολύ λιγότερο, ότι δεν θέλω να σας σώσω. Σήμερα έχω έρθει να επιτελέσω το έργο για τη σωτηρία σας, δηλαδή το έργο που επιτελώ, αποτελεί συνέχεια του έργου για τη σωτηρία. Κάθε άνθρωπος έχει την ευκαιρία να τελειωθεί: Υπό την προϋπόθεση ότι είσαι πρόθυμος, ότι επιδιώκεις, στο τέλος θα είσαι ικανός να επιτύχεις αυτό το αποτέλεσμα, και κανείς δεν πρόκειται να εγκαταλειφθεί. Εάν έχεις χαμηλό επίπεδο, οι απαιτήσεις Μου από εσένα θα είναι ανάλογες του χαμηλού επιπέδου σου· αν είσαι υψηλού επιπέδου, οι απαιτήσεις Μου από εσένα θα είναι ανάλογες του υψηλού επιπέδου σου· αν είσαι αδαής και αναλφάβητος, οι απαιτήσεις Μου από εσένα θα είναι ανάλογες του αναλφαβητισμού σου· εάν είσαι μορφωμένος, οι απαιτήσεις Μου από εσένα θα είναι ανάλογες του γεγονότος ότι είσαι μορφωμένος· εάν είσαι ηλικιωμένος, οι απαιτήσεις Μου από εσένα θα είναι ανάλογες της ηλικίας σου· εάν είσαι σε θέση να παρέχεις φιλοξενία, οι απαιτήσεις Μου από εσένα θα είναι ανάλογες με αυτήν την ικανότητα· αν λες ότι αδυνατείς να προσφέρεις φιλοξενία και μπορείς μόνο να εκτελείς ένα συγκεκριμένο καθήκον, είτε πρόκειται για τη διάδοση του Ευαγγελίου είτε για τη φροντίδα της εκκλησίας ή για τη συμμετοχή σου σε άλλα γενικά ζητήματα, η τελείωσή Μου για εσένα θα είναι ανάλογη του καθήκοντος που εσύ εκτελείς. Αφοσίωση, υποταγή μέχρι τέλους και επιδίωξη υπέρτατης αγάπης για τον Θεό —τούτα πρέπει να επιτύχεις και δεν υπάρχουν καλύτερες ασκήσεις από αυτές τις τρεις» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Αποκαθιστώντας την κανονική ζωή του ανθρώπου και οδηγώντας τον σε έναν θαυμαστό προορισμό). «Αποφασίζω τον προορισμό του κάθε ανθρώπου όχι με βάση την ηλικία, την παλαιότητα ή τον βαθμό στον οποίο υπέφερε, και λιγότερο απ’ όλα, τον βαθμό στον οποίο προκαλεί τον οίκτο, αλλά σύμφωνα με το αν κατέχει την αλήθεια. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή, μόνο αυτή. Πρέπει να συνειδητοποιήσετε ότι όλοι όσοι δεν ακολουθούν το θέλημα του Θεού θα τιμωρηθούν. Αυτό είναι κάτι που κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να αλλάξει» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Προετοίμασε αρκετές καλές πράξεις για τον προορισμό σου). Με τα λόγια του Θεού, κατανόησα ότι ο Θεός ελπίζει να οδηγήσει στην τελείωση και να κερδίσει όλους αυτούς που Τον ακολουθούν. Ο Θεός δεν κοιτάζει το επίπεδο ενός ανθρώπου ούτε την ηλικία του, ούτε πόσα και τι είδους καθήκοντα μπορεί να κάνει, προκειμένου να αποφανθεί αν μπορεί αυτός ο άνθρωπος να σωθεί. Εφόσον κάποιος κάνει την επιδίωξή του με ειλικρίνεια, εφόσον μπορεί να υποταχθεί στις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις του Θεού και εφόσον κάνει τα καθήκοντά του με αφοσίωση, τότε ένας τέτοιος άνθρωπος θα σωθεί από τον Θεό. Εγώ ζούσα με τις αντιλήψεις μου και νόμιζα πως, αφού γερνούσα, αφού είχα προβλήματα υγείας και δεν μπορούσα να κάνω πολλά καθήκοντα, ο Θεός δεν θα με ενέκρινε και δεν θα είχα καμία ελπίδα σωτηρίας. Έγινα τόσο αρνητική που έχασα κάθε κίνητρο. Δεν αναζητούσα την αλήθεια και έβλεπα τον Θεό σαν αφεντικό των κοσμικών, που κρατούσε τους εργαζόμενους όσο συνεισέφεραν και απέλυε τους γηραιότερους όταν δεν ήταν πλέον χρήσιμοι. Μετρούσα τον Θεό με την οπτική του Σατανά, κι έτσι Τον παρανοούσα και βλασφημούσα εναντίον Του! Τώρα έβλεπα ότι ο Θεός θέλει εκείνους που επιδιώκουν την αλήθεια, που αναζητούν τη μεταμόρφωση της διάθεσής τους και που κερδίζονται από Εκείνον. Έβλεπα ότι, εφόσον επιδίωκα την αλήθεια, κι άκουγα τα λόγια του Θεού και έκανα το καθήκον μου με επιμέλεια, ο Θεός δεν θα με εγκατέλειπε. Να, όπως τώρα, παρότι δεν θα μπορούσα να είμαι επικεφαλής ομάδας ή επικεφαλής της εκκλησίας ούτε να κάνω τα καθήκοντά μου σε άλλες περιοχές, μπορούσα παρ’ όλα αυτά να βάλω τα δυνατά μου για να κηρύξω το ευαγγέλιο, και να υποστηρίξω τους αδελφούς και τις αδελφές που θα ένιωθαν αρνητικοί και αδύναμοι. Όποιο καθήκον κι αν έκανα, εφόσον συνεργαζόμουν με όλη μου την καρδιά, εφόσον επικεντρωνόμουν στην αναζήτηση της αλήθειας και ενεργούσα σύμφωνα με τις αρχές στα καθήκοντά μου, αλλά και εφόσον υποτασσόμουν στις ενορχηστρώσεις και στις διευθετήσεις του Θεού, τότε όλα αυτά θα συμβάδιζαν με την πρόθεση του Θεού.

Αργότερα, διάβασα άλλο ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού κι η καρδιά μου έλαμψε ακόμα περισσότερο. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Δεν ισχύει, ότι οι ηλικιωμένοι δεν έχουν τίποτα να κάνουν ή ότι δεν μπορούν να εκτελέσουν τα καθήκοντά τους και σίγουρα όχι ότι δεν μπορούν να επιδιώξουν την αλήθεια· μπορούν να κάνουν πολλά. Οι διάφορες αιρέσεις και πλάνες, οι διάφορες παραδοσιακές ιδέες και αντιλήψεις, τα πράγματα που δηλώνουν άγνοια και ισχυρογνωμοσύνη, και τα συντηρητικά, ανορθολογικά και στρεβλά πράγματα που έχουν συσσωρευτεί μέσα σου κατά τη διάρκεια της ζωής σου έχουν στοιβαχτεί όλα τους μέσα στην καρδιά σου. Θα πρέπει, λοιπόν, να αφιερώσεις ακόμη περισσότερο χρόνο από ό,τι οι νέοι για να τα φέρεις στην επιφάνεια, να τα αναλύσεις και να τα αναγνωρίσεις. Δεν ισχύει πως δεν έχεις τίποτα να κάνεις, ούτε θα πρέπει να νιώθεις αγωνία, άγχος και ανησυχία όταν έχεις πολύ ελεύθερο χρόνο. Αυτό δεν είναι ούτε καθήκον ούτε ευθύνη σου. Οι ηλικιωμένοι θα πρέπει, πρώτα απ’ όλα, να έχουν τη σωστή νοοτροπία. Αν και μπορεί να είσαι μιας κάποιας ηλικίας και σχετικά γερασμένος σωματικά, θα πρέπει και πάλι να έχεις τη νοοτροπία νέου ανθρώπου. Αν και μεγαλώνεις και δεν έχεις πια τόσο γερό μυαλό και θυμητικό, εφόσον μπορείς ακόμα να αποκτήσεις αυτογνωσία και να κατανοήσεις τα λόγια Μου και την αλήθεια, αυτό αποδεικνύει πως ούτε γέρος είσαι ούτε υστερείς σε επίπεδο. Αν κάποιος έχει πατήσει τα εβδομήντα, αλλά δεν μπορεί να κατανοήσει την αλήθεια, αυτό δείχνει πως το ανάστημά του είναι πολύ μικρό και δεν μπορεί να αντεπεξέλθει σ’ αυτό που του ζητείται. Η ηλικία, λοιπόν, δεν παίζει ρόλο όταν μιλάμε για την αλήθεια και τις διεφθαρμένες διαθέσεις» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (3)]. Τα λόγια του Θεού μού έδωσαν να καταλάβω πως, παρότι οι σωματικές λειτουργίες των ανθρώπων φθίνουν με την ηλικία και τα καθήκοντα που μπορούν να κάνουν μειώνονται, αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορούν πια να επιδιώξουν την αλήθεια. Οι άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας, όπως και οι νέοι, έχουν κι αυτοί πολλές διεφθαρμένες διαθέσεις και έχουν συγκεντρώσει διάφορα σατανικά δηλητήρια. Πρέπει να αφιερώσουν περισσότερο χρόνο στη βαθιά εξέταση και ανάλυση αυτών των θεμάτων. Για δεκαετίες στη ζωή μου ήμουν και αλαζονική και δόλια. Μέσα μου, έχω συγκεντρώσει διάφορες παραδοσιακές αντιλήψεις και σατανικές φιλοσοφίες για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις. Πρέπει να απαλλαγώ απ’ όλα αυτά αναζητώντας την αλήθεια. Όπως ακριβώς και στην εκκλησία, υπήρχε μια αδελφή που συχνά φλυαρούσε και έβγαινε εκτός θέματος στις συναθροίσεις, αναστατώνοντας την εκκλησιαστική ζωή. Ήθελα να της το επισημάνω, αλλά φοβόμουν μήπως την προσβάλω. Ζούσα σύμφωνα με τη σατανική φιλοσοφία «Για να έχεις φίλους, μη μιλάς για τα ελαττώματά τους» κι έτσι δεν της το επεσήμανα ποτέ. Κατά τις συναθροίσεις, όταν έβλεπα κάποιους αδελφούς και αδελφές να μην ξέρουν πώς να συναναστραφούν μέσω κατανόησης της κατάστασής τους, ένιωθα πως ήμουν καλύτερή τους στη συναναστροφή και αποκάλυπτα μια αλαζονική διάθεση, απαξιώνοντάς τους. Πρόσφατα, επίσης, βλέποντας ότι γερνούσα, φοβόμουν πως δεν θα μπορώ να κάνω τα καθήκοντά μου και να σωθώ, κι έτσι έγινα τόσο αρνητική που δεν μπορούσα ούτε να σταθώ ξανά στα πόδια μου. Συνειδητοποίησα ότι είχα υπερβολική επιθυμία για ευλογίες. Έπρεπε να επιλύσω όλα αυτά τα θέματα αναζητώντας την αλήθεια. Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, βρήκα ένα μονοπάτι άσκησης. Παρότι γερνάω, αυτό δεν σημαίνει πως δεν έχω καθήκοντά ή πράγματα να κάνω. Πρέπει να επικεντρωθώ στο να ανακαλύψω και να αντιμετωπίσω τη διεφθαρμένη διάθεσή μου στα καθημερινά ζητήματα που συναντώ. Όλα αυτά είναι ένα καθήκον που πρέπει να κάνω. Μπορώ επίσης να γράψω άρθρα, να μάθω ύμνους, να μάθω χορό και να κηρύξω το ευαγγέλιο. Υπάρχουν τόσα καθήκοντα που μπορώ να κάνω! Έπειτα, επικεντρώθηκα στο να ανακαλύψω τη διαφθορά μου στα καθημερινά ζητήματα που συναντούσα. Το βράδυ, έγραφα όσα ανακάλυπτα και έβρισκα λόγια του Θεού για να απαλλαγώ απ’ αυτά, και στη συνέχεια, κατέγραφα την εμπειρική μου κατανόηση. Σύντομα, όταν βελτιώθηκε η υγεία μου, άρχισα ξανά το καθήκον φιλοξενίας. Σκέφτηκα πώς να προστατεύσω καλά αυτόν τον οίκο φιλοξενίας ώστε να μπορούν να συναθροίζονται οι αδελφοί και οι αδελφές χωρίς να ανησυχούν. Όσο ζω, θα μένω πιστή στο καθήκον μου. Ακόμα κι αν στο μέλλον δεν μπορώ να κάνω καθήκοντα, θα συνεχίσω να τρώω και να πίνω τα λόγια του Θεού για να απαλλαγώ απ’ τη διαφθορά μου, και να υποταχθώ στην ενορχήστρωση και στις διευθετήσεις του Θεού.