Του Νας, Καμπότζη

Το 1995, μαζί με τη σύζυγό αρχίσαμε να πιστεύουμε στον Κύριο Ιησού και δύο χρόνια αργότερα αποδεχτήκαμε το έργο του Παντοδύναμου Θεού τις έσχατες ημέρες. Ποτέ δεν σκέφτηκα πως θα μπορούσα να υποδεχτώ τον Κύριο όσο ζούσα. Ήμουν πανευτυχής. Μετά απ’ αυτό, άρχισα να κηρύττω το ευαγγέλιο και να κάνω το καθήκον μου. Όσο απασχολημένος κι αν ήμουν, δεν καθυστερούσα ποτέ. Ο ενθουσιασμός μου ήταν μεγάλος εκείνο τον καιρό. Αν και τα άπιστα μέλη της οικογένειάς μου μου εναντιώνονταν και με εμπόδιζαν, δεν ένιωθα να υποφέρω.

Ο καιρός κυλούσε και τα χρόνια περνούσαν γρήγορα και, χωρίς να το καταλάβω, είχαν περάσει είκοσι εφτά χρόνια και είχα πατήσει τα εξήντα. Έβλεπα καθαρά πως δεν ήμουν στην ίδια σωματική κατάσταση με παλιά και η μνήμη μου είχε εξασθενήσει κατά πολύ. Ξεχνούσα πράγματα που μόλις είχα πει και μερικές φορές η μνήμη μου με πρόδιδε. Είχα κάνει δύο επεμβάσεις στα μάτια και, όταν ήμουν πολλή ώρα στην οθόνη του υπολογιστή, πονούσαν και δάκρυζαν, ενώ, μέχρι το βράδυ, θόλωνε η όρασή μου. Μερικές φορές, ενώ περπατούσα, συνειδητοποιούσα πως έκλινα ασυναίσθητα προς τα δεξιά. Προσπαθούσα να περπατήσω ευθεία, αλλά άθελά μου πήγαινα προς τα δεξιά. Ανησυχούσα μήπως κατέληγα ημιπαράλυτος. Αργότερα, οργάνωσα με λογική τις ώρες ανάπαυσής μου, έκανα καθημερινά γυμναστική και ένας αδελφός με βοήθησε με φυσικοθεραπείες. Μετά από λίγο, η υγεία μου βελτιώθηκε, αλλά πάλι ένιωθα πως η δύναμή μου δεν συμβάδιζε με την επιθυμία μου να κάνω το καθήκον μου. Έβλεπα τους νέους να κάνουν καλά το κύριο έργο τους και να αναλαμβάνουν κι άλλα καθήκοντα. Συγκριτικά, ο φόρτος εργασίας μου δεν ήταν μεγάλος, αλλά σ’ εμένα φαινόταν πολύ βαρύς. Τότε μόνο συνειδητοποίησα πως πράγματι γερνούσα. Ένιωθα πως ήμουν πλέον άχρηστος, ανήμπορος να κάνω καλά ακόμη και απλή δουλειά, και πως μπορεί να έχανα μάλιστα την ευκαιρία μου να κάνω το καθήκον μου. Επίσης, ανησυχούσα πως αν η όρασή μου χειροτέρευε, δεν θα μπορούσα ούτε τα λόγια του Θεού να διαβάσω. Θα είχα και πάλι την ευκαιρία να σωθώ τότε; Όταν σκεφτόμουν αυτά τα πράγματα, ένιωθα μια θλίψη μέσα μου. Αν και συνέχιζα να κάνω το καθήκον μου, η αλήθεια είναι πως είχα βυθιστεί σε μια αρνητική και παθητική κατάσταση. Έκανα το καθήκον μου μηχανικά, σαν ρομπότ και, μερικές φορές, όταν έκανα το καθήκον μου στον υπολογιστή, με έπαιρνε ο ύπνος. Έτσι, λοιπόν, πορευόμουν μηχανικά τη μία μέρα μετά την άλλη. Μερικές φορές, παρανοούσα μάλιστα τον Θεό και σκεφτόμουν: «Γιατί έπρεπε να πάψω να είμαι χρήσιμος τώρα που το ευαγγέλιο διαδίδεται τόσο ευρέως; Αχ και να είχα γεννηθεί λίγες δεκαετίες αργότερα! Απ’ ό,τι φαίνεται δεν ανήκω σ’ αυτούς που θα σώσει ο Θεός, δεν είμαι παρά ένας πάροχος υπηρεσιών». Όσο το σκεφτόμουν τόσο αποκαρδιωνόμουν και έχασα το κίνητρο να κάνω το καθήκον μου. Όταν με έβλεπαν κάποιοι αδελφοί και αδελφές, με ρωτούσαν: «Τι συμβαίνει; Φαίνεσαι διαφορετικός. Πού πήγε το πάθος που είχες για το καθήκον σου;» Εγώ απαντούσα με απελπισία: «Έχω γεράσει πια, δεν είμαι όπως παλιά». Εκείνο το διάστημα, ζούσα διαρκώς μες στην αρνητικότητα, αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω το γιατί.

Απ’ τα βάθη του πόνου μου, άκουσα ένα χωρίο των λόγων του Θεού. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Υπάρχουν και κάποιοι ηλικιωμένοι αδελφοί, από 60 έως 80-90 ετών, οι οποίοι, λόγω της προχωρημένης ηλικίας τους, αντιμετωπίζουν κι αυτοί κάποιες δυσκολίες. Παρά την ηλικία τους, ο τρόπος σκέψης τους δεν είναι απαραίτητα τόσο σωστός ή ορθολογικός, ενώ οι ιδέες και οι απόψεις τους δεν συμφωνούν απαραίτητα με την αλήθεια. Αυτοί οι μεγάλοι άνθρωποι, λοιπόν, αντιμετωπίζουν κι αυτοί προβλήματα και ανησυχούν διαρκώς για το εξής: “Δεν είμαι πια τόσο καλά στην υγεία μου και τα καθήκοντα που μπορώ να εκτελέσω είναι περιορισμένα. Αν εκτελέσω μόνο αυτό το ασήμαντο καθήκον, θα με θυμάται ο Θεός; Πού και πού αρρωσταίνω και χρειάζομαι φροντίδα. Αν δεν υπάρχει κανείς να με φροντίσει, δεν μπορώ να εκτελέσω το καθήκον μου. Τι να κάνω, λοιπόν; Γέρασα πια· ξεχνάω τα λόγια του Θεού αφού τα διαβάσω και δυσκολεύομαι να κατανοήσω την αλήθεια. Όταν συναναστρέφομαι σχετικά με την αλήθεια, μπερδεύω τα λόγια μου, δεν έχω λογικό ειρμό ούτε κάποια εμπειρία που να αξίζει να μοιραστώ. Γέρασα και δεν έχω αρκετή ενέργεια, δεν βλέπω πολύ καλά και δεν είμαι πια δυνατός. Με δυσκολεύουν τα πάντα. Όχι μόνο δεν μπορώ να εκτελέσω το καθήκον μου, αλλά και ξεχνάω εύκολα και κάνω λάθη. Μερικές φορές μπερδεύομαι και δημιουργώ προβλήματα τόσο στην εκκλησία όσο και στους αδελφούς και τις αδελφές μου. Θέλω να σωθώ και να επιδιώξω την αλήθεια, αλλά είναι πολύ δύσκολο. Τι μπορώ να κάνω;” Όλα αυτά τα πράγματα τους κάνουν να αγχώνονται και να σκέφτονται το εξής: “Γιατί έπρεπε να φτάσω σ’ αυτήν την ηλικία για να αρχίσω να πιστεύω στον Θεό; Γιατί να μην είμαι κι εγώ εικοσάρης ή τριαντάρης ή έστω σαραντάρης ή πενηντάρης; Γιατί έπρεπε να μάθω για το έργο του Θεού τώρα που είμαι τόσο μεγάλος; Δεν λέω ότι η μοίρα μου είναι κακή· τουλάχιστον τώρα έχω γνωρίσει το έργο του Θεού. Η μοίρα μου είναι καλή και ο Θεός μού έχει δείξει μεγάλη καλοσύνη! Ένα πράγμα με στενοχωρεί μόνο: το ότι έχω γεράσει. Αν και δεν έχω πολύ καλή μνήμη και αντιμετωπίζω κάποια προβλήματα υγείας, έχω δύναμη μέσα μου. Το θέμα είναι πως το σώμα μου δεν με υπακούει και με πιάνει υπνηλία μετά από λίγη ώρα στις συναθροίσεις. Μερικές φορές, με παίρνει ο ύπνος όταν κλείνω τα μάτια μου για να προσευχηθώ· όταν, πάλι, διαβάζω τα λόγια του Θεού, το μυαλό μου ταξιδεύει. Αφού διαβάσω λίγες σελίδες, αρχίζω να νυστάζω, με παίρνει ο ύπνος και δεν εμπεδώνω τα λόγια. Τι μπορώ να κάνω; Εφόσον αντιμετωπίζω τέτοιες πρακτικές δυσκολίες, άραγε είμαι ακόμα ικανός να επιδιώξω και να κατανοήσω την αλήθεια; Αν όχι, και αν δεν μπορώ να ασκηθώ σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές, δεν θα πάει στράφι όλη η πίστη μου; Δεν θα αποτύχω να σωθώ; Τι μπορώ να κάνω; Με τρώει η ανησυχία! […]” […] Αυτοί οι ηλικιωμένοι βυθίζονται σε έντονα συναισθήματα αγωνίας, άγχους και ανησυχίας λόγω της ηλικίας τους. Κάθε φορά που αντιμετωπίζουν δυσκολίες, αναποδιές, ταλαιπωρίες ή εμπόδια, κατηγορούν την ηλικία τους και φτάνουν να νιώθουν μίσος και αντιπάθεια για τον εαυτό τους. Όπως και να ’χει, όμως, είναι μάταιο, δεν υπάρχει λύση και δεν υπάρχει τρόπος να προχωρήσουν. Ισχύει πως δεν υπάρχει τρόπος να προχωρήσουν; Υπάρχει λύση; (Οι ηλικιωμένοι θα πρέπει κι αυτοί να εκτελούν τα καθήκοντά τους όσο καλύτερα μπορούν.) Είναι αποδεκτό να τα εκτελούν όσο καλύτερα μπορούν, σωστά; Μήπως δεν μπορούν πια να επιδιώξουν την αλήθεια λόγω ηλικίας; Δεν είναι ικανοί να κατανοήσουν την αλήθεια; (Είναι.) Μπορούν να την κατανοήσουν; Έως ένα βαθμό, ναι. Άλλωστε, ούτε οι νέοι μπορούν να την κατανοήσουν στην ολότητά της. Οι ηλικιωμένοι τρέφουν πάντα την εσφαλμένη αντίληψη πως, επειδή νιώθουν σύγχυση και δεν θυμούνται πια τόσο καλά, δεν μπορούν να κατανοήσουν την αλήθεια. Έχουν δίκιο; (Όχι.) Αν και οι νέοι έχουν πολύ περισσότερη ενέργεια και σωματική δύναμη από τους ηλικιωμένους, η ικανότητά τους να κατανοούν, να αφομοιώνουν και να γνωρίζουν πράγματα είναι, ουσιαστικά, ίδια με των ηλικιωμένων. Και οι ηλικιωμένοι δεν ήταν κάποτε νέοι; Δεν γεννήθηκαν γέροι και, από την άλλη, και οι νέοι θα γεράσουν κάποτε. Οι ηλικιωμένοι δεν πρέπει να σκέφτονται διαρκώς πως διαφέρουν από τους νέους επειδή έχουν γεράσει, το σώμα και η μνήμη τους εξασθένισαν και έχουν προβλήματα υγείας. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ τους» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (3)]. Αφού άκουσα τα λόγια του Θεού, κατάλαβα πως είναι φυσιολογικό μοτίβο να περνά κανείς από τη νιότη στα γηρατειά. Όλοι βιώνουν τόσο τη νιότη όσο και τα γηρατειά, όμως, στα μάτια του Θεού, οι νέοι και οι ηλικιωμένοι είναι το ίδιο. Απλώς οι νέοι έχουν περισσότερη ενέργεια και σωματική δύναμη από τους ηλικιωμένους. Ωστόσο, οι ικανότητες κατανόησης και αντίληψης των ανθρώπων είναι ίδιες. Ο Θεός δεν δείχνει εύνοια στους νέους ούτε περιφρονεί τους ηλικιωμένους. Εγώ, όμως, δεν κατανοούσα καλά την πρόθεση του Θεού και Τον είχα μάλιστα παρεξηγήσει. Θεωρούσα πως εφόσον ήμουν μεγάλος, σε κακή κατάσταση υγείας και με απώλεια όρασης, δεν μπορούσα να κάνω το καθήκον μου με το σθένος που είχα νέος, κι επομένως δεν μπορούσα να σωθώ. Παραπονέθηκα μάλιστα στον Θεό που μου επέτρεψε να γεράσω τόσο πριν απ’ αυτό το στάδιο της διάδοσης του ευαγγελίου. Ήμουν πραγματικά παράλογος! Αυτές οι στρεβλές σκέψεις με είχαν αναστατώσει, με αποτέλεσμα να γίνω αρνητικός, να πάψω να επιδιώκω την αλήθεια και να περνώ μηχανικά τις μέρες μου. Δεν έκανα ούτε τα βασικά που θα έπρεπε ή που μπορούσα να κάνω. Ο Θεός είπε πως οι ηλικιωμένοι μπορούν να κάνουν τα καθήκοντά τους όσο καλύτερα μπορούν. Στην πραγματικότητα, πολλά καθήκοντα ταιριάζουν στους ηλικιωμένους, όπως η φιλοξενία αδελφών, το κήρυγμα του ευαγγελίου, το πότισμα των νεοφώτιστων και η συγγραφή κηρυγμάτων. Εφόσον είναι κανείς πρόθυμος να κάνει το καθήκον του και να ικανοποιεί τον Θεό, υπάρχουν πολλά καθήκοντα που πρέπει να κάνει. Αν και ήμουν γέρος, η εκκλησία και πάλι μου έδωσε ευκαιρίες να κάνω το καθήκον μου. Μπορούσα να κηρύττω το ευαγγέλιο διαδικτυακά και να καλλιεργώ νεοφώτιστους να κάνουν το ίδιο. Υπήρχαν πολλά καθήκοντα που μπορούσα να κάνω, αλλά επειδή συνέκρινα διαρκώς τον εαυτό μου με τους νέους, δεν μπορούσα να ηρεμήσω μέσα μου για να κάνω καλά το καθήκον που είχα. Όταν το σκέφτηκα αυτό, είδα πως τα θέματα και οι δυσκολίες μου γινόταν να λυθούν. Εφόσον είχε εξασθενήσει η μνήμη μου, μπορούσα να κρατώ σημειώσεις. Όταν μ’ ενοχλούσαν τα μάτια από την παρατεταμένη χρήση του υπολογιστή, μπορούσα να κάνω διαλείμματα και ασκήσεις για τα μάτια. Μπορούσα να ανακουφίζω τα κουρασμένα μάτια μου με ζεστές κομπρέσες. Όταν τα συνειδητοποίησα όλα αυτά, δεν ένιωθα να με επηρεάζει πια η ηλικία μου και ήμουν πρόθυμος να κάνω το καθήκον μου καλά όσο καλύτερα μπορούσα.

Μετά απ’ αυτό, διερωτήθηκα: «Γιατί όταν ήμουν νέος, όσο δύσκολα ή κουραστικά κι αν ήταν τα καθήκοντά μου, είχα πάντα ενέργεια, αλλά τώρα που γέρασα και η υγεία μου δεν είναι καλή, νιώθω παθητικός κι αρνητικός όταν σκέφτομαι πως δεν μπορώ να κάνω όσα έκανα;» Τότε θυμήθηκα δύο χωρία των λόγων του Θεού που είχα διαβάσει παλιότερα. Ο Θεός λέει: «Ως προς αυτό, ανακαλύπτουμε ένα άγνωστο ως τώρα πρόβλημα: Η σχέση του ανθρώπου με τον Θεό είναι μόνο μια σχέση απροκάλυπτης ιδιοτέλειας. Είναι σχέση μεταξύ κάποιου που δέχεται και κάποιου που δωρίζει ευλογίες. Για να το πούμε απλά, είναι η σχέση μεταξύ ενός εργαζομένου και ενός εργοδότη. Ο εργαζόμενος δουλεύει σκληρά μόνο για να λαμβάνει τις ανταμοιβές που παρέχει ο εργοδότης. Δεν υπάρχει στοργή σε μια τέτοια σχέση που βασίζεται στο συμφέρον, μόνο συναλλαγή. Δεν αγαπάει ούτε αγαπιέται κανείς, υπάρχει μόνο φιλανθρωπία και έλεος. Δεν υπάρχει κατανόηση, μόνο αβοήθητη καταπιεσμένη αγανάκτηση και εξαπάτηση. Δεν υπάρχει οικειότητα, μόνο ένα αδιαπέραστο χάσμα. Τώρα που τα πράγματα έχουν φτάσει σε αυτό το σημείο, ποιος μπορεί να αντιστρέψει μια τέτοια πορεία; Και πόσοι άνθρωποι είναι ικανοί να καταλάβουν πραγματικά πόσο φρικτή έχει γίνει αυτή η σχέση; Πιστεύω ότι όταν οι άνθρωποι πλέουν στην αγαλλίαση τού να ευλογούνται, κανείς δεν μπορεί να φανταστεί πόσο εξευτελιστική και απεχθής είναι μια τέτοια σχέση με τον Θεό» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Παράρτημα Γ΄: Ο άνθρωπος μπορεί να σωθεί μόνο μέσα από τη διαχείριση του Θεού). «Οι άνθρωποι πιστεύουν στον Θεό με σκοπό να κερδίσουν ευλογίες, ανταμοιβή, στέφανο. Αυτό δεν υπάρχει στην καρδιά καθενός; Είναι γεγονός ότι υπάρχει. Οι άνθρωποι δεν μιλούν συχνά γι’ αυτό, και μάλιστα καλύπτουν το κίνητρο και την επιθυμία τους να αποκτήσουν ευλογίες· αυτή, όμως, η επιθυμία και αυτό το κίνητρο που έχουν οι άνθρωποι στα βάθη της καρδιάς τους παρέμεναν πάντοτε ακλόνητα. Όση πνευματική θεωρία κι αν καταλαβαίνουν, όση κι αν είναι η εμπειρία ή η γνώση τους, όποιο καθήκον κι αν μπορούν να εκτελέσουν, όσα δεινά κι αν υπομένουν και όσο μεγάλο τίμημα κι αν πληρώνουν, ποτέ δεν εγκαταλείπουν το κίνητρο που κρύβεται βαθιά στην καρδιά τους για ευλογίες· μοχθούν συνεχώς σιωπηλά υπηρετώντας αυτό το κίνητρο. Αυτό δεν είναι που έχει θαφτεί πιο βαθιά μέσα στην καρδιά των ανθρώπων; Πώς θα αισθανόσασταν αν δεν είχατε αυτό το κίνητρο να λάβετε ευλογίες; Με ποια στάση θα εκτελούσατε το καθήκον σας και θα ακολουθούσατε τον Θεό; Τι θα απογίνονταν οι άνθρωποι αν απαλλάσσονταν απ’ αυτό το κίνητρο για ευλογίες που είναι κρυμμένο στην καρδιά τους; Πιθανόν πολλοί να γίνονταν αρνητικοί, ενώ κάποιοι δεν θα είχαν κίνητρο να κάνουν τα καθήκοντά τους. Θα έχαναν το ενδιαφέρον τους για την πίστη τους στον Θεό, λες και είχε εξαφανιστεί η ψυχή τους. Θα φαινόταν λες και τους είχαν αρπάξει την καρδιά. Γι’ αυτό λέω ότι το κίνητρο για ευλογίες είναι κάτι που κρύβεται βαθιά στην καρδιά των ανθρώπων» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Έξι ενδείξεις ανάπτυξης στη ζωή). Αφού διάβασα τα λόγια έκθεσης του Θεού, ένιωσα μεγάλη ντροπή. Πίστευα στον Θεό και έκανα θυσίες απλώς και μόνο για να λάβω τις ευλογίες Του. Όταν ήμουν νέος, μπορούσα να κηρύττω ένθερμα το ευαγγέλιο, ήμουν πρόθυμος να δαπανώ τον εαυτό μου για τον Θεό και, ανεξάρτητα απ’ τον πόνο ή την εξάντληση, δεν παραπονιόμουν ποτέ, θεωρώντας πως εφόσον έκανα περισσότερο έργο και κήρυττα περισσότερο το ευαγγέλιο για να προετοιμάσω καλές πράξεις, ο Θεός θα με έσωζε και θα λάμβανα τις ευλογίες Του. Χωρίς να το καταλάβω, είχαν περάσει πάνω από είκοσι χρόνια και τώρα που ήμουν γέρος και σε κακή κατάσταση υγείας, τα καθήκοντα που μπορούσα να κάνω ήταν περιορισμένα, οπότε θεωρούσα πως δεν μπορούσα πια να λάβω ευλογίες ούτε να σωθώ. Όταν είδα την επιθυμία μου για ευλογίες να γκρεμίζεται, αποθαρρύνθηκα και σταμάτησα να προσπαθώ. Δεν ήθελα να κάνω ούτε όσα έπρεπε και μπορούσα να κάνω. Η υποτιθέμενη πίστη και αγάπη που είχα παλιά εξαφανίστηκαν. Μάλιστα θεωρούσα πως δεν είχε πια νόημα να πιστεύω στον Θεό. Η καρδιά μου γέμισε με παρανόηση και παράπονα απέναντι στον Θεό. Συνειδητοποίησα πως πίστευα στον Θεό μόνο για να λάβω ευλογίες και πως το τίμημα που είχα πληρώσει ήταν μια απόπειρα να κάνω παζάρια με τον Θεό. Σκέφτηκα τους πολλούς ηλικιωμένους αδελφούς και αδελφές γύρω μου. Αν και κάποιοι ήταν ακόμα μεγαλύτεροί μου, όλοι έκαναν ήσυχα το καθήκον τους όσο καλύτερα μπορούσαν. Εγώ γιατί δεν μπορούσα να κάνω το ίδιο; Ζούσα διαρκώς μες στην ανησυχία και δεν αναζητούσα καμία από τις αλήθειες που είχα στη διάθεσή μου. Δεν καθόμουν απλώς παθητικά περιμένοντας την καταστροφή; Ο Σατανάς χρησιμοποιούσε τις διάφορες δυσκολίες μου —τα γηρατειά μου, την κακή κατάσταση της υγείας μου, τη φτωχή μνήμη και τη θολή όρασή μου— για να με αναστατώσει, ελπίζοντας πως θα έχανα την πίστη μου στον Θεό και θα εγκατέλειπα την ευκαιρία μου να επιδιώξω την αλήθεια. Δεν γινόταν πια να με ξεγελούν τα κόλπα του Σατανά. Έπρεπε να κάνω καλά το καθήκον μου για ν’ ανταποδώσω την αγάπη του Θεού.

Αργότερα, διάβασα κάποια λόγια του Θεού: «Άσχετα από το αν Εγώ λέω ότι είστε καθυστερημένοι ή πτωχοί τω πνεύματι, αυτό είναι γεγονός. Τα λόγια Μου δεν αποδεικνύουν ότι σκοπεύω να σας εγκαταλείψω, ότι έχω χάσει τις ελπίδες Μου για εσάς, και πολύ λιγότερο, ότι δεν θέλω να σας σώσω. Σήμερα έχω έρθει να επιτελέσω το έργο για τη σωτηρία σας, δηλαδή το έργο που επιτελώ, αποτελεί συνέχεια του έργου για τη σωτηρία. Κάθε άνθρωπος έχει την ευκαιρία να τελειωθεί: Υπό την προϋπόθεση ότι είσαι πρόθυμος, ότι επιδιώκεις, στο τέλος θα είσαι ικανός να επιτύχεις αυτό το αποτέλεσμα, και κανείς δεν πρόκειται να εγκαταλειφθεί. Εάν είσαι πτωχός τω πνεύματι, οι απαιτήσεις Μου από εσένα θα είναι ανάλογες του πτωχού πνεύματός σου· αν είσαι υψηλού επιπέδου, οι απαιτήσεις Μου από εσένα θα είναι ανάλογες του υψηλού επιπέδου σου· αν είσαι αδαής και αναλφάβητος, οι απαιτήσεις Μου από εσένα θα είναι ανάλογες του αναλφαβητισμού σου· εάν είσαι μορφωμένος, οι απαιτήσεις Μου από εσένα θα είναι ανάλογες του γεγονότος ότι είσαι μορφωμένος· εάν είσαι ηλικιωμένος, οι απαιτήσεις Μου από εσένα θα είναι ανάλογες της ηλικίας σου· εάν είσαι σε θέση να παρέχεις φιλοξενία, οι απαιτήσεις Μου από εσένα θα είναι ανάλογες με αυτήν την ικανότητα· αν λες ότι αδυνατείς να προσφέρεις φιλοξενία και μπορείς μόνο να εκτελείς ένα συγκεκριμένο καθήκον, είτε πρόκειται για τη διάδοση του Ευαγγελίου είτε για τη φροντίδα της εκκλησίας ή για τη συμμετοχή σου σε άλλα γενικά ζητήματα, η τελείωσή Μου για εσένα θα είναι ανάλογη του καθήκοντος που εσύ εκτελείς. Πίστη, υποταγή μέχρι τέλους και επιδίωξη υπέρτατης αγάπης για τον Θεό —τούτα πρέπει να επιτύχεις και δεν υπάρχουν καλύτερες ασκήσεις από αυτές τις τρεις. Τελικά, ο άνθρωπος πρέπει να επιτύχει αυτά τα τρία πράγματα και, αν το κατορθώσει, τότε θα καταστεί τελειωθείς. Αλλά, πάνω απ’ όλα, πρέπει πραγματικά να ακολουθείς, να λαμβάνεις ενεργά μέρος, και να μην είσαι παθητικός σε αυτήν την πτυχή» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Αποκαθιστώντας την κανονική ζωή του ανθρώπου και οδηγώντας τον σε έναν θαυμαστό προορισμό). «Όσον αφορά όλους τους ανθρώπους, ανεξάρτητα από το επίπεδο και την ηλικία σου ή τα χρόνια που πιστεύεις στον Θεό, θα πρέπει να καταβάλλεις προσπάθεια προς το μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας. Δεν θα πρέπει να δίνεις έμφαση σε τυχόν αντικειμενικές δικαιολογίες, αλλά θα πρέπει να επιδιώκεις την αλήθεια άνευ όρων. Μην πορεύεσαι όπως όπως. Ας υποθέσουμε ότι αντιμετωπίζεις την επιδίωξη της αλήθειας ως σπουδαίο ζήτημα στη ζωή σου και πασχίζεις και κάνεις προσπάθειες να τη φτάσεις, αλλά ίσως οι αλήθειες που αποκτάς και στις οποίες καταφέρνεις να φτάσεις κατά την επιδίωξή σου να μην είναι αυτές που ήλπιζες. Ο Θεός, όμως, λέει πως θα σου δώσει έναν προορισμό που σου ταιριάζει ανάλογα με τη στάση επιδίωξης της αλήθειας που υιοθετείς, καθώς και ανάλογα με την ειλικρίνειά σου· κάτι τέτοιο θα είναι υπέροχο! Για την ώρα, μην επικεντρώνεσαι στο ποιος θα είναι ο προορισμός ή η έκβασή σου, ούτε στο τι θα συμβεί και τι επιφυλάσσει το μέλλον, ούτε στο αν θα μπορέσεις να αποφύγεις τη συμφορά και να μην πεθάνεις. Μη σκέφτεσαι τέτοια πράγματα και μην τα ζητάς. Επικεντρώσου μόνο στα λόγια και τις απαιτήσεις του Θεού και φτάσε σε σημείο να επιδιώκεις την αλήθεια, να κάνεις καλά το καθήκον σου και να ικανοποιείς τις προθέσεις του Θεού, αλλά και φρόντισε να μην απογοητεύσεις τον Θεό, που περιμένει και προσμένει εδώ και έξι χιλιάδες χρόνια. Δώσε λίγη παρηγοριά στον Θεό, φρόντισε να δει πως υπάρχει ελπίδα για σένα και άφησε τις επιθυμίες Του να πραγματοποιηθούν σ’ εσένα. Πες Μου, θα σου φερόταν άδικα ο Θεός αν το έκανες αυτό; Φυσικά και όχι! Ακόμη και αν τα τελικά αποτελέσματα δεν είναι αυτά που θα ήθελαν οι άνθρωποι, πώς θα πρέπει να αντιμετωπίσουν αυτό το γεγονός ως δημιουργήματα; Θα πρέπει να υποταχθούν σε όλες τις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις του Θεού, χωρίς να έχουν προσωπικά σχέδια. Αυτή δεν είναι η οπτική που θα πρέπει να υιοθετήσουν τα δημιουργήματα; (Ναι.) Είναι σωστό να έχει κανείς μια τέτοια νοοτροπία» («Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Γιατί πρέπει ο άνθρωπος να επιδιώκει την αλήθεια). Τα εγκάρδια λόγια του Θεού ζέσταναν και συγκίνησαν βαθιά την καρδιά μου, σαν μια μητέρα που ανοίγει την καρδιά της στο παιδί της. Αυτό με βοήθησε να καταλάβω πως το έργο και τα λόγια του Θεού σήμερα αποσκοπούν στη σωτηρία και την τελείωση των ανθρώπων. Ανεξάρτητα από την ηλικία, το επίπεδο ή τη μόρφωση, όσο μεγάλοι κι αν είναι οι άνθρωποι και όποιο κι αν είναι το οικογενειακό τους υπόβαθρο, ο Θεός δίνει σε όλους την ευκαιρία να οδηγηθούν στην τελείωση. Ο Θεός δεν είναι μεροληπτικός απέναντι σε κανέναν. Ο Θεός θέτει απαιτήσεις με βάση το επίπεδο του καθενός και κανονίζει γι’ αυτούς κατάλληλα καθήκοντα. Ο Θεός θέλει να δει τους ανθρώπους να κάνουν καλά το καθήκον τους στον αντίστοιχο ρόλο τους, και να πετύχουν αφοσίωση και υποταγή. Τα λόγια του Θεού εξάλειψαν τις παρανοήσεις που είχα γι’ Αυτόν και μου έδειξαν ένα μονοπάτι άσκησης, προσφέροντάς μου μεγάλη ανακούφιση. Πλέον δεν ανησυχώ για την ηλικία μου, την κακή υγεία μου ή τη μνήμη μου που εξασθενεί. Ούτε με απασχολεί το αν θα έχω καλή έκβαση ή καλό προορισμό. Αντίθετα, εστιάζω στο να κάνω καλά το εκάστοτε καθήκον μου, στο μέγιστο των δυνατοτήτων μου, και να κάνω πράξη τις αλήθειες που κατανοώ στα καθήκοντά μου. Είμαι πραγματικά ευγνώμων στον Θεό γι’ αυτά που κέρδισα!