Από της Σου Χούι, Κίνα

Το 2010, έκανα εξετάσεις και διαγνώστηκα με χρόνια ηπατίτιδα Β με θετικά αντιγόνα. Ήμουν τρομοκρατημένη και φοβόμουν πως μια μέρα η κατάστασή μου μπορεί να χειροτέρευε και να οδηγούσε σε καρκίνο του ήπατος. Όποτε άκουγα να πεθαίνει κάποιος από καρκίνο του ήπατος, μ’ έπιανε ταχυπαλμία. Η οικογένειά μου, όμως, ήταν φτωχή και δεν είχε τα χρήματα για τη θεραπεία, οπότε θεωρούσα τη μοίρα μου πικρή και παραδόθηκα στο να ζω μέρα με τη μέρα. Το 2020, είχα την τύχη να αποδεχτώ το έργο του Θεού τις έσχατες ημέρες. Έμαθα πως μια αδελφή είχε διαγνωστεί με καρκίνου του τραχήλου, αλλά από τότε που άρχισε να πιστεύει στον Θεό και να κάνει ενεργά το καθήκον της, η αρρώστια της θεραπεύτηκε προτού καλά καλά το καταλάβει. Αυτό μου έδωσε ελπίδα και για τη δική μου πάθηση. Σκέφτηκα μέσα μου: «Είναι στ’ αλήθεια υπέροχο να πιστεύεις στον Θεό. Εφόσον κάνω σωστά τα καθήκοντά μου και δαπανώ τον εαυτό μου με ενθουσιασμό, ο Θεός σίγουρα θα θεραπεύσει και τη δική μου αρρώστια». Αργότερα, λοιπόν, έκανα ενεργά τα καθήκοντά μου και έγινα κήρυκας. Αν και το έργο της εκκλησίας ήταν κάπως φορτωμένο και ενίοτε ένιωθα εξάντληση ή σωματική δυσφορία, όποτε σκεφτόμουν πως ο Θεός θα θεράπευε την αρρώστια μου αν έκανα σωστά τα καθήκοντά μου, η καρδιά μου έβρισκε παρηγοριά κι έπαιρνα δύναμη να κάνω τα καθήκοντά μου.

Τον Φεβρουάριο του 2023, πήγα στο νοσοκομείο για εξετάσεις. Ο γιατρός διαπίστωσε πως το επίπεδο DNA του ιού της ηπατίτιδας Β ήταν πολύ υψηλό και πως ο ιός αναπαραγόταν ταχέως. Με παρέπεμψε αμέσως στο τμήμα μεταδοτικών νοσημάτων που ειδικευόταν σε παθήσεις του ήπατος και είπε με σοβαρό ύφος: «Πρέπει να αρχίσεις αμέσως αγωγή για να τεθεί υπό έλεγχο. Διαφορετικά, είναι πολύ πιθανό να εξελιχθεί σε κίρρωση ή καρκίνο του ήπατος». Αυτό το αποτέλεσμα με χτύπησε σαν κεραυνός εν αιθρία, και η ανησυχία και ο φόβος μου χτύπησαν κόκκινο, καθώς σκεφτόμουν: «Κι αν όντως εξελιχθεί σε κίρρωση ή καρκίνο του ήπατος και πεθάνω;» Εκείνες τις μέρες, ζούσα όλη μέρα με τα αρνητικά συναισθήματα της αγωνίας, του άγχους και της ανησυχίας, και σκεφτόμουν μέσα μου: «Κάνω τα καθήκοντά μου από τότε που άρχισα να πιστεύω στον Θεό. Δεν τα εγκατέλειψα ακόμη κι όταν με δίωξε η οικογένειά μου. Γιατί, όμως, δεν έχει καλυτερέψει ακόμα η υγεία μου; Αντίθετα, έχει επιδεινωθεί. Το έργο του Θεού κοντεύει να τελειώσει, οπότε, αν πεθάνω τώρα, δεν θα χαθεί η ελπίδα μου για σωτηρία; Δεν θα ήταν μάταιη όλη η ταλαιπωρία και η προσπάθεια που κατέβαλα τα δύο τελευταία χρόνια;» Αυτές οι σκέψεις μού σπάραξαν την καρδιά και με τάραξαν. Θυμήθηκα που ο γιατρός είχε συστήσει να ξεκουράζομαι πολύ και να μην εξαντλούμαι. Σκέφτηκα: «Εφόσον δεν με θεράπευσε ο Θεός, θα πρέπει να φροντίσω καλύτερα το σώμα μου. Στο εξής, δεν μπορώ να παρακουράζομαι όταν κάνω τα καθήκοντά μου. Αν η πάθησή μου όντως χειροτερέψει και εξελιχθεί σε ανίατο καρκίνο του ήπατος, μπορεί στ’ αλήθεια να πεθάνω». Εκείνη την περίοδο, υπήρχαν κάποιες δυσκολίες στο ευαγγελικό έργο των εκκλησιών που είχα υπό την ευθύνη μου. Ωστόσο, δεν ήθελα να ανησυχήσω γι’ αυτό και δεν διόρθωσα εγκαίρως εκείνα τα θέματα, με αποτέλεσμα το ευαγγελικό έργο να βρεθεί σε αδιέξοδο. Κατά τις συναθροίσεις, το μυαλό μου περιπλανιόταν διαρκώς και πάντα σκεφτόμουν την αρρώστια μου. Προσπαθούσα να μιλάω όσο το δυνατόν λιγότερο στις συναθροίσεις, καθώς ανησυχούσα πως αν μιλούσα πολύ, θα εξαντλούμουν. Επιπλέον, δεν είχα τη θέληση να χειρίζομαι την καθημερινή εργασιακή αλληλογραφία και έκανα τα καθήκοντά μου νωθρά. Δεν παρακολουθούσα το έργο που έπρεπε να φροντίσω και, ακόμη κι αν υπήρχαν επείγουσες εργασίες, πήγαινα για ύπνο νωρίς κάθε βράδυ, από φόβο μην παρακουραστώ. Σκέφτηκα μέχρι και να παραιτηθώ από κήρυκας και να αναλάβω ένα λιγότερο κοπιαστικό καθήκον. Σταδιακά, η καρδιά μου απομακρυνόταν όλο και περισσότερο από τον Θεό. Δεν ήθελα πια να διαβάζω τα λόγια του Θεού ούτε να προσεύχομαι και κάθε μέρα αγχωνόμουν για την αρρώστια μου.

Αργότερα, ο επικεφαλής συναναστράφηκε μαζί μου πάνω στην πιθανότητα να πάρω υπό την ευθύνη μου το έργο δύο ακόμα εκκλησιών. Ήξερα πως έπρεπε να το αποδεχτώ, αλλά έπειτα σκέφτηκα πως αν έπαιρνα υπό την ευθύνη μου περισσότερες εκκλησίες θα είχα και περισσότερες έγνοιες. Κι αν η πάθησή μου χειροτέρευε εξαιτίας της υπερβολικής δουλειάς; Θυμήθηκα κι έναν μακρινό συγγενή που είχε διαγνωστεί με καρκίνο του ήπατος και πέθανε λίγο αφότου ξεκίνησε θεραπεία. Με τις σκέψεις αυτές, αρνήθηκα. Αργότερα, ο επικεφαλής συναναστράφηκε μαζί μου πάνω στην κατάστασή μου και μου διάβασε δύο χωρία των λόγων του Θεού: «Έπειτα υπάρχουν κι εκείνοι που αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας, έχουν αδύναμη κράση και έλλειψη ενέργειας, αρρωσταίνουν συχνά, είτε βαριά είτε ελαφριά, δεν μπορούν να κάνουν ούτε τα βασικά στην καθημερινότητά τους και δεν μπορούν να ζήσουν ή να ενεργούν σαν κανονικοί άνθρωποι. Τέτοιοι άνθρωποι νιώθουν συχνά άβολα και δεν αισθάνονται καλά ενώ εκτελούν τα καθήκοντά τους· κάποιοι είναι σωματικά αδύναμοι, άλλοι έχουν κάποια πραγματική ασθένεια, ενώ άλλοι πάσχουν από κάποιου είδους γνωστή ή δυνητική αρρώστια. Βυθίζονται συχνά σε αρνητικά συναισθήματα και νιώθουν αγωνία, άγχος και ανησυχία λόγω των πρακτικών σωματικών δυσκολιών που αντιμετωπίζουν. Γιατί νιώθουν αγωνία, άγχος και ανησυχία; Ανησυχούν για το εξής: “Μήπως η υγεία μου θα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο αν συνεχίσω να εκτελώ έτσι το καθήκον μου, να δαπανώ έτσι τον εαυτό μου και να τρέχω δεξιά κι αριστερά για τον Θεό, με αποτέλεσμα να νιώθω μονίμως τόσο κουρασμένος; Όταν γίνω σαράντα ή πενήντα χρονών, θα είμαι καθηλωμένος στο κρεβάτι;” Ευσταθούν αυτές οι ανησυχίες; Θα προσφέρει κανείς έναν τρόπο να αντιμετωπιστεί αυτό το ζήτημα; Ποιος θα πάρει την ευθύνη γι’ αυτό; Ποιος θα λογοδοτήσει; Οι άνθρωποι που δεν είναι καλά στην υγεία τους και έχουν κακή φυσική κατάσταση, νιώθουν αγωνία, άγχος και ανησυχία για τέτοια πράγματα» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (3)]. «Αν και η γέννηση, τα γηρατειά, η αρρώστια και ο θάνατος είναι όλα τους μέσα στη ζωή και αναπόφευκτα για όλους τους ανθρώπους, κάποιοι που πάσχουν μια κάποια ιδιαίτερη ασθένεια ή έχουν συγκεκριμένη κράση βυθίζονται στην αγωνία, το άγχος και την ανησυχία για τις δυσκολίες και τις ασθένειες της σάρκας, είτε εκτελούν τα καθήκοντά τους είτε όχι. Ανησυχούν για την αρρώστια τους, για τις πολλές ταλαιπωρίες που μπορεί να τους προκαλέσει, για το αν θα επιδεινωθεί η κατάσταση της υγείας τους, για τις συνέπειες που θα υπάρξουν αν συμβεί αυτό και για το αν θα πεθάνουν απ’ αυτήν την αρρώστια. Σε ειδικές καταστάσεις και υπό ορισμένες συνθήκες, αυτά τα ερωτήματα τους κάνουν να βυθίζονται στην αγωνία, το άγχος και την ανησυχία και να μην μπορούν να απελευθερωθούν. Ορισμένοι άνθρωποι, μάλιστα, ζουν μες στην αγωνία, το άγχος και την ανησυχία εξαιτίας μιας σοβαρής αρρώστιας που ξέρουν ότι ήδη έχουν ή κάποιας λανθάνουσας νόσου που δεν μπορούν με τίποτα να αποφύγουν. Αυτά τα αρνητικά συναισθήματα τους επηρεάζουν, τους ελέγχουν και έχουν επίδραση πάνω τους» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (3)]. Όταν μου διάβασε τα λόγια του Θεού, κατάλαβα πως το διάστημα αυτό ζούσα με τα αρνητικά συναισθήματα της αγωνίας, του άγχους και της ανησυχίας για την αρρώστια μου. Όταν ο γιατρός είπε κατά την εξέταση πως το ποσοστό αναπαραγωγής του ιού ήταν πολύ υψηλό και χρειαζόταν φάρμακα για να τεθεί υπό έλεγχο, και πως διαφορετικά μπορεί να εξελισσόταν σε κίρρωση ή καρκίνο του ήπατος, άρχισα να ανησυχώ για την πάθησή μου. Φοβόμουν πως η υπερβολική δουλειά μπορεί να επιδείνωνε την υγεία μου, οδηγώντας σε κίρρωση ή καρκίνο του ήπατος, και πως θα πέθαινα. Τότε δεν θα είχα καμία ευκαιρία να σωθώ. Αυτές οι σκέψεις με έκαναν να νιώθω πολύ αποκαρδιωμένη. Μόνιμη σκέψη μου ήταν πώς να φροντίσω καλά το σώμα μου και να αποτρέψω την επιδείνωση της υγείας μου. Δεν είχα κανένα αίσθημα ευθύνης όταν έκανα τα καθήκοντά μου. Υπήρχαν δυσκολίες στο ευαγγελικό έργο μιας εκκλησίας και είχα αποτύχει να τις λύσω εγκαίρως, με αποτέλεσμα το ευαγγελικό έργο να βρεθεί σε αδιέξοδο. Μερικές φορές, τα βράδια, αν και δεν νύσταζα ιδιαίτερα και είχα να φροντίσω κάποιες επείγουσες επιστολές, όταν έβλεπα πως η ώρα ήταν περασμένη, πήγαινα γρήγορα να ξαπλώσω χωρίς να απαντήσω εγκαίρως στις επιστολές. Είχα σκεφτεί μέχρι και να αναλάβω ένα λιγότερο κοπιαστικό καθήκον, ώστε να μην χρειάζεται να ανησυχώ ούτε να εργάζομαι πολύ σκληρά. Έτσι, μπορεί να μην επιδεινωνόταν η υγεία μου. Όλη μέρα με κατέκλυζαν ασταμάτητα αρνητικά συναισθήματα και δεν μπορούσα να ασχοληθώ ολόκαρδα με τα καθήκοντά μου. Αρνιόμουν ακόμα και να αναλάβω τα καθήκοντα που μου είχαν ανατεθεί. Είδα ότι όλη μέρα με κατέτρωγε η αγωνία για την αρρώστια μου, δεν μπορούσα να εκπληρώσω τις ευθύνες που όφειλα και δεν έκανα τα καθήκοντά μου με αφοσίωση. Ο Θεός με είχε εξυψώσει και μου είχε επιτρέψει να εκπαιδευτώ ως κήρυκας, δίνοντάς μου την ευκαιρία να κάνω τα καθήκοντά μου και ν’ αποκτήσω την αλήθεια. Αυτή ήταν η χάρη του Θεού. Εμένα, όμως, με κατέκλυζαν καθημερινά τα αρνητικά συναισθήματα της αγωνίας, του άγχους και της ανησυχίας. Προσέγγιζα επιπόλαια και νωθρά τα καθήκοντά μου, χωρίς να αντιμετωπίζω εγκαίρως τις διάφορες δυσκολίες και τα θέματα στο έργο της εκκλησίας, με αποτέλεσμα να ζημιωθεί το έργο. Είχα καθόλου αίσθημα ευθύνης, συνείδηση ή λογική; Πραγματικά δεν άξιζα τη σωτηρία του Θεού! Όταν το σκέφτηκα, ένιωσα τύψεις και κατηγόρησα τον εαυτό μου. Συνειδητοποίησα βαθιά μέσα μου πως ήταν πολύ καταπιεστικό και επώδυνο να ζω με αρνητικά συναισθήματα. Δεν είχε επηρεάσει μόνο την εκτέλεση των καθηκόντων μου, αλλά θα με έκανε και να χάσω την αποφασιστικότητά μου να επιδιώκω την αλήθεια και να φτάσω στη σωτηρία. Όταν το σκέφτηκα, ένιωσα φοβισμένη κι αγχωμένη. Δεν γινόταν να συνεχίσω να ζω σε μια τόσο μπερδεμένη και συγκεχυμένη κατάσταση. Έπρεπε να απαλλαγώ απ’ τα αρνητικά συναισθήματα της αγωνίας και του άγχους, να επιδιώξω ειλικρινά την αλήθεια και να εκπληρώσω τα καθήκοντά μου, χωρίς να μετανιώνω για τίποτα.

Αργότερα, σκέφτηκα ένα χωρίο των λόγων του Θεού: «Τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα μόνο και μόνο για να τους θεραπεύσω. Τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα μόνο και μόνο για να χρησιμοποιήσω τη δύναμή Μου και να βγάλω τα ακάθαρτα πνεύματα από το σώμα τους και τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα απλώς και μόνο για να λάβουν ειρήνη και χαρά από Εμένα. Τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα μόνο για να απαιτήσουν από Εμένα μεγαλύτερο υλικό πλούτο. Τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα μόνο και μόνο για να περάσουν τη ζωή αυτή με ειρήνη και να είναι σώοι και αβλαβείς στον κόσμο που έρχεται. Τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα μόνο για να αποφύγουν τα δεινά της κόλασης και να λάβουν τις ευλογίες του ουρανού. Τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα μόνο για προσωρινή άνεση, αλλά δεν αποζητούν να κερδίσουν τίποτα από τον κόσμο που έρχεται. Όταν δίνω το μένος Μου στους ανθρώπους και τους στερώ όλη τη χαρά και τη γαλήνη που είχαν πριν, αρχίζουν να αμφιβάλλουν. Όταν δίνω στους ανθρώπους τα βάσανα της κόλασης και παίρνω πίσω τις ευλογίες του ουρανού, εξοργίζονται. Όταν οι άνθρωποι Μου ζητούν να τους θεραπεύσω κι Εγώ δεν τους δίνω καμία σημασία και νιώθω αποστροφή για εκείνους, οι άνθρωποι αναχωρούν από Εμένα και αναζητούν την οδό της κακής ιατρικής και της μαγείας. Όταν παίρνω όλα όσα οι άνθρωποι έχουν απαιτήσει από Εμένα, όλοι εξαφανίζονται χωρίς ίχνος. Συνεπώς, λέω ότι οι άνθρωποι πιστεύουν σ’ Εμένα επειδή η χάρη Μου είναι σε υπερβολική αφθονία και επειδή έχουν να κερδίσουν πολλά οφέλη» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Τι γνωρίζεις περί πίστης;). Η έκθεση των λόγων του Θεού ήταν οξεία και με τάραξε. Ένιωθα λες και ο Θεός με έκρινε κατά πρόσωπο. Η πίστη μου στον Θεό είχε να κάνει μόνο με το να απαιτώ τη χάρη και τις ευλογίες Του, να κάνω παζάρια μαζί Του και να Τον βλέπω μόνο ως αντικείμενο των απαιτήσεών μου. Σκέφτηκα τον καιρό που είχα πρωταρχίσει να πιστεύω στον Θεό. Είδα κάποιους αδελφούς και αδελφές με ανίατες ασθένειες να θεραπεύονται αφότου άρχισαν να πιστεύουν στον Θεό, οπότε ήλπιζα πως θα θεραπευόμουν κι εγώ μόλις άρχισα να πιστεύω. Τρέφοντας αυτήν την πρόθεση να λάβω ευλογίες, είχα απαρνηθεί πράγματα, είχα δαπανήσει τον εαυτό μου, έκανα τα καθήκοντά μου πολύ ενεργά, ενώ ήμουν και πρόθυμη να υποφέρω και να πληρώσω τίμημα. Κατά την πιο πρόσφατη εξέτασή μου, όταν είδα πως η υγεία μου όχι μόνο δεν είχε βελτιωθεί, αλλά είχε επιδεινωθεί, και πως υπήρχε ακόμα και ο κίνδυνος του θανάτου, δεν μπορούσα να υποταχθώ, και είχα αρχίσει να παραπονιέμαι για τον Θεό και να Τον παρανοώ. Μάλιστα, μετάνιωσα που είχα απαρνηθεί και δαπανήσει τον εαυτό μου για τον Θεό, και δεν ήθελα πια να κάνω τα καθήκοντά μου. Σκοπός της πίστης μου στον Θεό δεν ήταν να εκπληρώσω το καθήκον μου ως δημιούργημα, να επιδιώξω επιμελώς την αλήθεια και να βιώσω την κανονική ανθρώπινη φύση, αλλά να απαιτήσω ευλογίες από τον Θεό. Ο λόγος που υπέφερα και πλήρωσα τίμημα καθώς έκανα τα καθήκοντά μου ήταν να κάνω τον Θεό να με θεραπεύσει. Έκανα μ’ αυτόν τον τρόπο τα καθήκοντά μου; Έκανα παζάρια με τον Θεό, Τον χρησιμοποιούσα και Τον εξαπατούσα! Προστάτευα τα δικά μου συμφέροντα στα πάντα. Είχα πολύ εγωιστική φύση και ούτε στάλα συνείδησης και λογικής! Σκέφτηκα πως ο Παύλος έκανε πολύ έργο, απαρνήθηκε πράγματα, δαπάνησε τον εαυτό του, βίωσε κακουχίες και πλήρωσε τίμημα, διασχίζοντας στεριές και θάλασσες για να κηρύξει το ευαγγέλιο και να κερδίσει πολλούς ανθρώπους. Ο λόγος που μοχθούσε και εργαζόταν, όμως, δεν ήταν να κάνει το καθήκον του ούτε να νοιαστεί για τις προθέσεις του Θεού, αλλά να λάβει τις ευλογίες της βασιλείας των ουρανών· έκανε παζάρια με τον Θεό. Στο τέλος, όχι μόνο δεν έλαβε την έγκριση του Θεού, αλλά ο Θεός τον καταράστηκε. Οι απόψεις μου πάνω στην επιδίωξη στο πλαίσιο της πίστης στον Θεό ήταν ίδιες με του Παύλου, στόχευαν στις ευλογίες και τα οφέλη. Αν δεν μετέστρεφα γρήγορα τον εαυτό μου, θα είχα την ίδια έκβαση με τον Παύλο: ο Θεός θα με καταδίκαζε και θα με τιμωρούσε. Χωρίς την αποκάλυψη του Θεού, δεν θα είχα κάνει αυτοκριτική ούτε θα είχα αποκτήσει αυτογνωσία, και θα συνέχιζα σ’ αυτό το λάθος μονοπάτι, που θα με έκανε τελικά να χάσω την ευκαιρία να σωθώ. Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, ένιωσα βαθιά μεταμέλεια. Κατάλαβα πως η αρρώστια που αντιμετώπιζα ήταν η αγάπη και η σωτηρία του Θεού για μένα. Του απηύθυνα, λοιπόν, μια προσευχή μετάνοιας: «Θεέ μου, είτε η αρρώστια μου μπορεί να θεραπευτεί είτε όχι, είμαι πρόθυμη να εγκαταλείψω τις λανθασμένες προθέσεις μου και να εκπληρώσω το καθήκον μου για να Σε ικανοποιήσω». Αργότερα, είπα στον επικεφαλής πως ήμουν πρόθυμη να πάρω υπό την ευθύνη μου το έργο δύο ακόμα εκκλησιών.

Μετά απ’ αυτό, έκανα κανονικά τα καθήκοντά μου. Καθώς αυξανόταν, όμως, ο φόρτος εργασίας και υπήρχαν πολλά που έπρεπε να χειριστώ καθημερινά, άρχισα πάλι ν’ ανησυχώ: «Μήπως θα εξαντληθώ σωματικά αν κάνω έτσι το καθήκον μου; Μήπως η παρατεταμένη ανησυχία και κόπωση επιδεινώσουν την πάθησή μου και εξελιχθεί σε κίρρωση ή καρκίνο του ήπατος;» Κατάλαβα πως ζούσα πάλι με τα αρνητικά συναισθήματα της αγωνίας, της ανησυχίας και του άγχους. Προσευχήθηκα, λοιπόν, στον Θεό και Του ζήτησα να με καθοδηγήσει ώστε να μην με καταβάλλει πια η αρρώστια μου και να μου δώσει πίστη. Αργότερα, διάβασα τα εξής λόγια του Θεού: «Είτε είσαι άρρωστος είτε πονάς, εφόσον σου απομένει έστω και μία πνοή, εφόσον είσαι ακόμα ζωντανός και μπορείς να μιλάς και να περπατάς, τότε έχεις την ενέργεια να εκτελείς το καθήκον σου και θα πρέπει να έχεις καλή συμπεριφορά καθώς το εκτελείς και τα πόδια σου να πατάνε γερά στο έδαφος. Δεν πρέπει να εγκαταλείψεις το καθήκον που έχεις ως δημιούργημα ούτε την ευθύνη που σου έχει αναθέσει ο Δημιουργός. Εφόσον δεν έχεις πεθάνει ακόμα, θα πρέπει να ολοκληρώσεις το καθήκον σου και να το εκπληρώσεις καλά. Ορισμένοι άνθρωποι λένε: “Αυτά που λες δείχνουν έλλειψη κατανόησης. Είμαι άρρωστος και δυσκολεύομαι να το αντέξω!” Όταν δυσκολεύεσαι, μπορείς να ξεκουραστείς, να φροντίσεις τον εαυτό σου και να πάρεις τα φάρμακά σου. Αν θέλεις να συνεχίσεις να κάνεις το καθήκον σου, μπορείς να μειώσεις τον φόρτο εργασίας σου και να εκτελέσεις ένα πιο κατάλληλο καθήκον, που δεν θα επηρεάζει την ανάρρωσή σου. Αυτό θα αποδείξει πως η καρδιά σου δεν έχει ξεστρατίσει από τον Θεό και πως μέσα στην καρδιά σου δεν έχεις εγκαταλείψει το καθήκον σου, δεν έχεις αρνηθεί το όνομα του Θεού και δεν έχεις εγκαταλείψει την επιθυμία να είσαι σωστό δημιούργημα. Ορισμένοι άνθρωποι λένε: “Αν τα έκανα όλα αυτά, θα με κάνει καλά ο Θεός;” Θα το κάνει; (Όχι απαραίτητα.) Είτε σε κάνει ο Θεός καλά είτε όχι, είτε σε γιατρέψει είτε όχι, εσύ κάνεις αυτό που οφείλει να κάνει ένα δημιούργημα. Είτε η σωματική κατάστασή σου σε καθιστά ικανό να επωμιστείς κάποιο έργο είτε σου επιτρέπει να κάνεις το καθήκον σου, η καρδιά σου δεν πρέπει να ξεστρατίσει από τον Θεό και δεν πρέπει να εγκαταλείψεις το καθήκον σου μέσα στην καρδιά σου. Έτσι, θα ανταποκρίνεσαι στις ευθύνες, τις υποχρεώσεις και το καθήκον σου. Τόσο αφοσιωμένος θα πρέπει να είσαι. Μόνο και μόνο επειδή δεν μπορείς να κάνεις πια πράγματα με τα χέρια σου ή να μιλήσεις ή δεν βλέπουν πια τα μάτια σου και δεν μπορείς να κουνήσεις το σώμα σου, δεν πρέπει να σκεφτείς πως ο Θεός οφείλει να σε κάνει καλά. Ούτε θα πρέπει να Τον απαρνηθείς μέσα στα μύχια της καρδιάς σου, να Τον αφήσεις πίσω και να εγκαταλείψεις το καθήκον σου αν δεν σε θεραπεύσει. Τι είδους φύση έχει μια τέτοια ενέργεια; (Είναι προδοσία προς τον Θεό.) Είναι προδοσία!» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (3)]. Όταν διάβασα τα λόγια του Θεού, βρήκα μια οδό άσκησης. Τα καθήκοντα είναι η ανάθεση που δίνει ο Θεός στον άνθρωπο, και η ευθύνη και υποχρέωση ενός δημιουργήματος. Όποια αρρώστια ή όποιο σωματικό πόνο κι αν αντιμετωπίζει κανείς, δεν θα πρέπει να εγκαταλείπει το καθήκον που θα πρέπει να κάνει ένα δημιούργημα. Ο Θεός δεν έχει μεγάλες απαιτήσεις από τους ανθρώπους. Το μόνο που ζητά είναι, όσο αντέχει το σώμα, να εκπληρώνει κανείς το καθήκον του με όλη την καρδιά και τη δύναμή του· αυτό θα Τον ικανοποιούσε. Αν πονάει κανείς σωματικά, μπορεί να αναπαυτεί όπως πρέπει, να λάβει φαρμακευτική αγωγή και θεραπεία. Μπορεί, επίσης, να αθλείται πιο τακτικά και να οργανώσει το πρόγραμμα εργασίας και ανάπαυσής του πιο λογικά. Έτσι, δεν θα επηρεάζεται στα καθήκοντά του.

Αργότερα, κατάλαβα από τα λόγια του Θεού πώς να βλέπω τον θάνατο. Ο Θεός λέει: «Όλοι πρέπει να αντιμετωπίσουν τον θάνατο σ’ αυτήν τη ζωή· ο θάνατος είναι αυτό που πρέπει να αντιμετωπίσει κάθε άνθρωπος στο τέλος του ταξιδιού του. Ο θάνατος, όμως, έχει πολλά διαφορετικά χαρακτηριστικά. Το ένα απ’ αυτά είναι πως, στον καιρό που έχει προκαθορίσει ο Θεός, έχεις ολοκληρώσει την αποστολή σου και ο Θεός βάζει μια τελεία στη σαρκική σου ζωή. Έτσι, η σαρκική σου ζωή φτάνει στο τέλος της, αν και αυτό δεν σημαίνει πως έχει τελειώσει η ζωή σου. Είναι σωστό να πούμε πως, όταν ο άνθρωπος δεν έχει πια σάρκα, τελειώνει η ζωή του; (Όχι.) Η μορφή στην οποία θα υφίσταται η ζωή σου μετά θάνατον εξαρτάται από το πώς αντιμετώπιζες το έργο και τα λόγια του Θεού ενώ ήσουν ζωντανός. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Η μορφή στην οποία θα υφίστασαι μετά θάνατον —ή το αν θα υφίστασαι καν— θα εξαρτηθεί από τη στάση που είχες απέναντι στον Θεό και στην αλήθεια ενώ ήσουν ζωντανός. […] Πρέπει να αναφέρουμε και κάτι ακόμα: Το ζήτημα του θανάτου έχει την ίδια φύση με τα υπόλοιπα ζητήματα. Δεν είναι κάτι για το οποίο αποφασίζουν οι ίδιοι οι άνθρωποι, πόσο μάλλον κάτι που μπορεί να αλλάξει σύμφωνα με τα θέλω του ανθρώπου. Ο θάνατος είναι σαν οποιοδήποτε άλλο σημαντικό γεγονός στη ζωή: Υπόκειται εξ ολοκλήρου στον προκαθορισμό και την κυριαρχία του Δημιουργού. Αν κάποιος παρακαλούσε να πεθάνει, δεν θα πέθαινε απαραίτητα· αν παρακαλούσε να ζήσει, δεν θα ζούσε απαραίτητα. Όλα αυτά υπόκεινται στην κυριαρχία και τον προκαθορισμό του Θεού, αλλάζουν και αποφασίζονται με την εξουσία του Θεού, τη δίκαιη διάθεσή Του και την κυριαρχία και τις διευθετήσεις Του. Αν, λοιπόν, σε βρει μια σοβαρή αρρώστια, μια ενδεχομένως θανατηφόρα ασθένεια, αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα πως θα πεθάνεις. Ποιος αποφασίζει αν θα πεθάνεις ή όχι; (Ο Θεός.) Το αποφασίζει ο Θεός. Και εφόσον το αποφασίζει ο Θεός και οι άνθρωποι δεν μπορούν να αποφασίσουν κάτι τέτοιο, για ποιο λόγο νιώθουν άγχος και οδύνη; Είναι σαν τα υπόλοιπα πράγματα που δεν μπορείς να επιλέξεις, όπως ποιοι θα είναι οι γονείς σου και πότε και πού θα γεννηθείς. Η σοφότερη επιλογή σ’ αυτά τα θέματα είναι να αφήσεις τα πράγματα να ακολουθήσουν τη φυσική τους πορεία, να υποταχθείς και να μην κάνεις τις δικές σου επιλογές, να μην αφιερώνεις σκέψη ή ενέργεια σ’ αυτό το ζήτημα, και να μη νιώθεις οδύνη, άγχος και ανησυχία γι’ αυτό. Εφόσον οι άνθρωποι δεν μπορούν να κάνουν τις δικές τους επιλογές, θα ήταν ανόητο και ασύνετο να αφιερώνουν πολλή ενέργεια και σκέψη σ’ αυτό το ζήτημα. […] Επειδή δεν ξέρεις αν θα πεθάνεις ή όχι, ούτε ξέρεις αν ο Θεός θα σου επιτρέψει να πεθάνεις· αυτά τα πράγματα σου είναι άγνωστα. Ειδικότερα, δεν ξέρεις πότε θα πεθάνεις, πού θα πεθάνεις, τι ώρα θα πεθάνεις ή πώς θα νιώθεις σωματικά όταν πεθάνεις. Αν σπας το κεφάλι σου και σκέφτεσαι και συλλογίζεσαι πράγματα που δεν γνωρίζεις, αν ανησυχείς και αγχώνεσαι γι’ αυτά, αυτό δεν σημαίνει πως είσαι ανόητος; Εφόσον σημαίνει πως είσαι ανόητος, δεν θα πρέπει να σπας το κεφάλι σου γι’ αυτά τα πράγματα» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (4)]. «Όποιο ζήτημα κι αν αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι, θα πρέπει πάντα να το προσεγγίζουν με ενεργή και θετική στάση. Αυτό ισχύει ακόμη περισσότερο όταν μιλάμε για το ζήτημα του θανάτου. Το να έχει κανείς ενεργή και θετική στάση δεν σημαίνει να συμφωνεί με τον θάνατο, να τον περιμένει ή να τον επιδιώκει θετικά και ενεργά. Αν δεν σημαίνει να επιδιώκει τον θάνατο, να συμφωνεί με τον θάνατο ή να τον περιμένει, τότε τι σημαίνει; (Να υποτάσσεται.) Η υποταγή είναι ένα είδος στάσης που μπορεί να έχει κανείς απέναντι στο ζήτημα του θανάτου, ενώ ο καλύτερος τρόπος για να χειριστεί τον θάνατο είναι να τον εγκαταλείψει και να μην τον σκέφτεται» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (4)]. Μόλις διάβασα τα λόγια του Θεού, κατάλαβα πως η ζωή και ο θάνατος κάθε ανθρώπου βρίσκονται στα χέρια του Θεού. Ο Θεός σχεδιάζει και κανονίζει εκ των προτέρων πότε και πώς θα πεθάνουμε σ’ αυτήν τη ζωή, και δεν έχει καμία σχέση με το αν θα αρρωστήσουμε ή όχι. Ακόμη κι αν δεν αρρωστήσω, δεν μπορώ να ξεφύγω όταν έρθει η ώρα που έχει προκαθορίσει ο Θεός να πεθάνω. Ακόμη κι αν προσβληθώ από κάποια πολύ σοβαρή αρρώστια, ο Θεός δεν θα πάρει άμεσα τη ζωή μου αν δεν έχει ολοκληρωθεί η αποστολή μου. Η ζωή και ο θάνατος ενός ανθρώπου βρίσκονται στα χέρια του Θεού και δεν καθορίζονται από την ανθρώπινη συντήρηση. Εγώ, όμως, δεν μπορούσα να δω καθαρά το ζήτημα της ζωής και του θανάτου, και ζούσα με τα αρνητικά συναισθήματα της αγωνίας, της ανησυχίας και του άγχους. Πάντα ανησυχούσα πως η πάθησή μου μπορεί να επιδεινωνόταν, να εξελισσόταν σε καρκίνο του ήπατος και να οδηγούσε στον θάνατο, οπότε ποτέ δεν τα έδινα όλα στο καθήκον μου, δεν έκανα όλα όσα μπορούσα, και ξόδευα τον χρόνο και την ενέργειά μου στο να διατηρώ καλά την υγεία μου. Ήμουν πραγματικά αδαής και ανόητη! Πλέον συνειδητοποιούσα πως ακόμη κι αν φρόντιζα καλά την υγεία μου, αν δεν εκπλήρωνα το καθήκον μου, δεν θα λάμβανα την έγκριση του Θεού και κάθε μέρα που θα ζούσα θα ήταν κενή, χωρίς αξία και νόημα. Στο τέλος, όταν θα ερχόταν η καταστροφή, πάλι θα έπρεπε να πεθάνω. Σκέφτηκα τον καιρό που πρωτοέμαθα πως η υγεία μου είχε επιδεινωθεί. Δεν ήθελα να διαβάζω τα λόγια του Θεού, δεν είχα τίποτα να πω στην προσευχή και πήγαινα νωρίς για ύπνο κάθε βράδυ. Εξωτερικά, το σώμα μου φαινόταν ήρεμο και σε καλή κατάσταση, αλλά δεν ένιωθα καμία καθοδήγηση από τον Θεό και ζούσα κάθε μέρα χωρίς νόημα. Μέσα μου, ένιωθα μεγάλο κενό και βασανιζόμουν. Πλέον, αν και ήταν λίγο εξουθενωτικό και κοπιαστικό να κάνω το καθήκον μου, τίποτα δεν μπορούσε να αντικαταστήσει το αίσθημα γαλήνης και ηρεμίας στην καρδιά μου. Είχα βιώσει αληθινά πως μόνο αν επιδίωκα ειλικρινά την αλήθεια και εκπλήρωνα τα καθήκοντά μου μπορούσε να έχει αξία και νόημα η ζωή, και να νιώθω γαλήνη και ηρεμία. Έναν μήνα μετά, πήγα στο νοσοκομείο για επαναληπτικό ραντεβού. Ο γιατρός είπε πως η πάθησή μου είχε βελτιωθεί, και πλέον είχα ήπια μορφή ηπατίτιδας Β και έπρεπε απλώς να παίρνω κάποια αντιικά φάρμακα. Όταν τ’ άκουσα αυτό, δεν πίστευα στ’ αυτιά μου. Βλέποντας πως τα πάντα βρίσκονται στα χέρια του Θεού, ένιωσα βαθιά ευγνωμοσύνη απέναντί Του.

Έχοντας βιώσει αυτήν την αρρώστια, βλέπω καθαρά την ποταπή μου πρόθεση στην επιδίωξη ευλογιών μέσω της πίστης στον Θεό και συνειδητοποιώ το κακό που προκάλεσαν τα αρνητικά μου συναισθήματα. Συνειδητοποιώ και ότι ο Θεός επέτρεψε να αρρωστήσω για να καθάρει τις εξωφρενικές επιθυμίες και τις παράλογες απαιτήσεις που είχα απ’ Αυτόν, δίνοντάς μου τη δυνατότητα να δω καθαρά την άσχημη αλήθεια της διαφθοράς μου από τον Σατανά, ώστε να επιδιώξω ειλικρινά την αλήθεια, να απαλλαγώ απ’ τις διεφθαρμένες διαθέσεις μου και να φτάσω στη σωτηρία του Θεού. Αυτή είναι η αγάπη και η σωτηρία του Θεού! Ευγνωμονώ τον Θεό από τα βάθη της καρδιάς μου!