Οι γονείς μου πέθαναν όταν ήμουν μικρή, και οι δύο αδελφές μου κι εγώ μείναμε με τη γιαγιά μας. Η γιαγιά μας ήταν που μας κήρυξε το ευαγγέλιο του Κυρίου Ιησού. Προσευχόμασταν συχνά στον Κύριο και πηγαίναμε στην εκκλησία μαζί της τις Κυριακές. Όταν πέθανε η γιαγιά μας, μας πήρε η θεία και ο θείος μου, και μας φέρθηκαν λες κι ήμασταν δικά τους παιδιά. Η θεία μας έλεγε συχνά ότι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή είναι η μελέτη κι ότι αυτό ήταν το κλειδί για ένα λαμπρό μέλλον. Εγώ έβαλα αυτά τα λόγια στην καρδιά μου και σκέφτηκα πως ό,τι και να γινόταν, δεν μπορούσα να παρατήσω ποτέ τις σπουδές μου. Διάβαζα πολύ και επέμενα να πάω σχολείο ακόμα κι όταν ήμουν άρρωστη. Οι βαθμοί μου ήταν πάντα απ’ τους καλύτερους στην τάξη και κέρδισα πολλά βραβεία και πτυχία.

Το 2020, μετά το ξέσπασμα της πανδημίας COVID-19, σταμάτησα να πηγαίνω στην εκκλησία κι άρχισα να διαβάζω τη Βίβλο στο σπίτι. Εμπνεύστηκα από τους αγίους της Βίβλου που αφιέρωσαν τη ζωή τους στον Θεό και, σταδιακά, ανέπτυξα την επιθυμία να υπηρετήσω τον Θεό. Άρχισα να ψάχνω ομάδες στο διαδίκτυο για να συναθροιστώ και τον Αύγουστο του 2020, μια φίλη στο Facebook με προσκάλεσε να παρακολουθήσω μια διαδικτυακή συνάθροιση. Στη συνάθροιση, μου κατέθεσαν μαρτυρία για το έργο των εσχάτων ημερών του Παντοδύναμου Θεού. Όταν διάβασα για πρώτη φορά τα λόγια του Παντοδύναμου Θεού, συγκινήθηκα βαθιά και ενθουσιάστηκα επειδή τα λόγια του Παντοδύναμου Θεού είχαν εξουσία και αποκάλυπταν πολλά μυστήρια που δεν είχα καταλάβει πριν. Ως αποτέλεσμα, ανυπομονούσα να παρακολουθήσω κι άλλες διαδικτυακές συναθροίσεις, και στον ελεύθερο χρόνο μου, παρακολουθούσα πολλές ταινίες από την Εκκλησία του Παντοδύναμου Θεού και βιωματικές μαρτυρίες αδελφών. Η καρδιά μου γέμισε χαρά και προμήθεια.

Μετά από λίγο καιρό, ανέλαβα το πότισμα νεοφώτιστων στο διαδίκτυο. Λόγω της πανδημίας, έπρεπε να ολοκληρώσω τις σπουδές μου διαδικτυακά κι είχα πολύ ελεύθερο χρόνο, οπότε δεν μου ήταν ιδιαίτερα δύσκολο να ισορροπήσω καθήκοντα και μελέτη. Με την πάροδο του χρόνου, ο θείος και η θεία μου άρχισαν να ανησυχούν ότι τα καθήκοντά μου θα επηρέαζαν τις σπουδές μου και έτσι μου ζήτησαν να σταματήσω να παρακολουθώ διαδικτυακές συναθροίσεις. Ανησύχησα λίγο και σκέφτηκα: «Αν δεν μου επιτρέπεται να παρακολουθώ διαδικτυακές συναθροίσεις, πώς θα κάνω τα καθήκοντά μου; Πρόσφατα, όλο και περισσότεροι νεοφώτιστοι αποδέχονται το έργο του Παντοδύναμου Θεού, κι αν δεν τους ποτίσω σωστά, θα υποφέρουν στη ζωή τους. Θα ευθύνομαι εγώ γι’ αυτό και είμαι σίγουρη ότι η συνείδησή μου θα γεμίσει ενοχές». Οπότε, επέλεξα να συνεχίσω να κάνω τα καθήκοντά μου. Μια μέρα, ο επικεφαλής μού έστειλε ένα μήνυμα στο οποίο με ρωτούσε αν ήθελα να κάνω τα καθήκοντά μου με πλήρη απασχόληση. Εγώ εκστασιάστηκα και συμφώνησα αμέσως μόλις πήρα το μήνυμα καθώς θα μπορούσα πια να δαπανήσω όλον μου τον χρόνο για τον Θεό. Έτσι θα πραγματοποιούνταν η ευχή μου να υπηρετώ τον Θεό όλη μου τη ζωή. Κάποια πράγματα, όμως, με ανησυχούσαν και αναρωτήθηκα: «Αν κάνω τα καθήκοντά μου με πλήρη απασχόληση, τι θα συμβεί με τις σπουδές μου; Αν παρατήσω το σχολείο, τι θ’ απογίνει το μέλλον μου; Πώς θα νιώσουν ο θείος και η θεία μου; Περιμένουν από εμένα να τους φροντίσω όταν έρθει η μέρα, και να ανταποδώσω την αγάπη τους και τον κόπο που κατέβαλαν για να με αναθρέψουν». Τότε διάβασα δύο χωρία από τα λόγια του Θεού: «Όποιο κι αν είναι το καθήκον που εκτελεί κανείς, αυτό είναι ό,τι πιο σωστό θα μπορούσε να κάνει, ό,τι πιο όμορφο και δίκαιο ανάμεσα στην ανθρωπότητα. Οι άνθρωποι, ως δημιουργήματα, οφείλουν να εκτελούν το καθήκον τους· μόνο τότε μπορούν να πάρουν την έγκριση του Δημιουργού. Τα δημιουργήματα ζουν υπό την κυριαρχία του Δημιουργού και αποδέχονται όλα όσα τους παρέχει ο Θεός και όλα όσα προέρχονται από Εκείνον, γι’ αυτό και πρέπει να εκπληρώνουν τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις τους. Κάτι τέτοιο είναι απόλυτα φυσικό και δικαιολογημένο, και το έχει ορίσει ο Θεός. Αυτό δείχνει ότι, όταν οι άνθρωποι εκτελούν το καθήκον ενός δημιουργήματος, αυτό είναι ό,τι πιο δίκαιο, πιο όμορφο και πιο ευγενές από οτιδήποτε άλλο κατά τη διάρκεια της ζωής τους στη γη· τίποτα μέσα στην ανθρωπότητα δεν έχει περισσότερο νόημα ή αξία και τίποτα δεν δίνει μεγαλύτερο νόημα και μεγαλύτερη αξία στη ζωή ενός δημιουργημένου ανθρώπου από το να εκτελεί το καθήκον ενός δημιουργήματος. Στη γη, οι μόνοι που υποτάσσονται στον Δημιουργό είναι η ομάδα των ανθρώπων που εκτελούν αληθινά και ειλικρινά το καθήκον τους ως δημιουργήματα. Αυτή η ομάδα δεν ακολουθεί τις κοσμικές τάσεις· υποτάσσεται στην ηγεσία και την καθοδήγηση του Θεού, ακούει μόνο τα λόγια του Δημιουργού, αποδέχεται τις αλήθειες που εκφράζει ο Δημιουργός και ζει με βάση τα λόγια του Δημιουργού. Αυτή είναι η πιο αληθινή και ηχηρή μαρτυρία, και αποτελεί την καλύτερη μαρτυρία πίστης στον Θεό. Αν ένα δημιούργημα μπορέσει να εκπληρώσει το καθήκον του ως δημιούργημα, μπορέσει να ικανοποιήσει τον Δημιουργό, είναι ό,τι πιο όμορφο υπάρχει στην ανθρωπότητα και κάτι που πρέπει να διαδοθεί σαν μια ιστορία που αξίζει τον έπαινο όλων. Τα δημιουργήματα πρέπει να αποδέχονται χωρίς όρους οτιδήποτε τους εμπιστεύεται ο Δημιουργός· για την ανθρωπότητα, είναι ζήτημα και ευτυχίας και προνομίου, ενώ για όλους εκείνους που εκπληρώνουν το καθήκον ενός δημιουργήματος, τίποτα δεν είναι πιο όμορφο ή περισσότερο άξιο να το θυμούνται· είναι κάτι θετικό. […] Όταν κάποιος, ως δημιούργημα, προσέρχεται ενώπιον του Δημιουργού, οφείλει να εκτελεί το καθήκον του. Αυτό είναι κάτι πολύ πρέπον, και οφείλει να εκπληρώσει αυτήν την ευθύνη. Υπό την προϋπόθεση ότι τα δημιουργήματα εκτελούν τα καθήκοντά τους, ο Δημιουργός έχει κάνει ακόμα μεγαλύτερο έργο ανάμεσα στην ανθρωπότητα, έχει εκτελέσει ένα περαιτέρω βήμα έργου στους ανθρώπους. Και τι έργο είναι αυτό; Προσφέρει στους ανθρώπους την αλήθεια, δίνοντάς τους τη δυνατότητα να αποκτήσουν την αλήθεια από τον Θεό όταν εκτελούν τα καθήκοντά τους, με αποτέλεσμα να αποβάλουν τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους και να εξαγνιστούν, να μπορέσουν να ικανοποιήσουν τις προθέσεις του Θεού και να βαδίσουν στο σωστό μονοπάτι στη ζωή και, τελικά, να είναι σε θέση να έχουν φόβο Θεού και να αποφεύγουν το κακό, να επιτύχουν πλήρη σωτηρία και να μην υποβάλλονται πλέον στα δεινά του Σατανά. Αυτό είναι το αποτέλεσμα που σκοπεύει τελικά να επιτύχει ο Θεός βάζοντας τους ανθρώπους να εκτελούν τα καθήκοντά τους» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο (Μέρος έβδομο)]. «Ως μέλη του ανθρώπινου γένους και πιστοί Χριστιανοί, αποτελεί ευθύνη και υποχρέωση όλων μας να προσφέρουμε ως θυσία τον νου και το σώμα μας για την εκπλήρωση της ανάθεσης από τον Θεό, διότι ολόκληρη η ύπαρξή μας προήλθε από τον Θεό, και υπάρχει χάρη στην κυριαρχία του Θεού. Αν ο νους και το σώμα μας δεν είναι αφοσιωμένα στην ανάθεση από τον Θεό και στον δίκαιο σκοπό της ανθρωπότητας, τότε οι ψυχές μας θα αισθάνονται ντροπή ενώπιον αυτών που μαρτύρησαν για την ανάθεση από τον Θεό, και ακόμα πιο μεγάλη ντροπή ενώπιον του Θεού, που μας τα παρείχε όλα» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Παράρτημα Β΄: Ο Θεός προΐσταται της μοίρας όλης της ανθρωπότητας). Τα λόγια του Θεού μάς λένε ξεκάθαρα ότι είναι ευθύνη και υποχρέωσή μας να αφιερώνουμε το σώμα και το μυαλό μας στην εκπλήρωση της αποστολής του Θεού και στη διάδοση του ευαγγελίου Του. Εάν δεν αφιερώνουμε το σώμα και το μυαλό μας στην ανάθεση από τον Θεό και απλώς περνάμε τη ζωή μας ζώντας για τη σάρκα, οι ζωές μας δεν έχουν νόημα. Ο Θεός ελπίζει ότι θα κάνουμε τα καθήκοντά μας και δεν θα σπαταλήσουμε τον χρόνο μας. Είμαι ένα δημιουργημένο ον, και η ζωή μου προέρχεται από τον Θεό, οπότε πρέπει να κάνω τα καθήκοντά μου. Από τα λόγια του Θεού κατάλαβα επίσης ότι το καθήκον είναι το μονοπάτι για την επίτευξη της σωτηρίας και της τελείωσης. Αν σταματήσω να κάνω τα καθήκοντά μου, η ζωή μου θα είναι άδεια και θα ζω μια ζωή μάταιη χωρίς την έγκριση του Παντοδύναμου Θεού. Τα λόγια του Θεού μού έδωσαν θάρρος, και ανέπτυξα την επιθυμία να ικανοποιήσω τον Θεό και να αφιερώσω τη ζωή μου σε Αυτόν. Παρόλο που ήμουν πρόθυμη να εγκαταλείψω τα πάντα, μαζί και τις σπουδές μου, για να κάνω τα καθήκοντα ενός δημιουργημένου όντος, ανησυχούσα για το μέλλον μου σε περίπτωση που εγκατέλειπα τις σπουδές μου. Αναρωτιόμουν αν θα μπορούσα να βρω μια καλή δουλειά χωρίς πτυχίο κι αν θα μπορούσα να συντηρήσω τον εαυτό μου. Θυμήθηκα επίσης αυτό που έλεγε συχνά η θεία μου: «Η παιδεία είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή. Η γνώση είναι το πιο πολύτιμο αγαθό, είναι κάτι που δεν μπορεί κανείς να το κλέψει κι είναι το κλειδί για ένα λαμπρό μέλλον». Πίστευα ότι αν δεν τα πήγαινα καλά στις σπουδές μου, δεν θα μπορούσα να βρω μια καλή δουλειά, και δεν θα είχα σταθερότητα στη ζωή μου. Αυτή η σκέψη με έκανε να αγχωθώ και να ανησυχήσω ακόμα περισσότερο. Εκείνη την εποχή, ήθελα μόνο δύο ή τρεις μήνες για να αποφοιτήσω από το λύκειο κι ήθελα πρώτα να τελειώσω από εκεί. Έτσι, μελετούσα κι έκανα ταυτόχρονα τα καθήκοντά μου στην εκκλησία. Ήθελα να τα πηγαίνω καλά και στα δύο ταυτόχρονα, αλλά στην πραγματικότητα αυτό ήταν πολύ δύσκολο. Μερικές φορές, έπρεπε να κάνω τα μαθήματά μου και να ποτίσω τους νεοφώτιστους, και η καρδιά μου δεν μπορούσε να ηρεμήσει. Θυμάμαι μια μέρα που μου έδωσαν κάποιες εργασίες για το σπίτι, και όταν είδα πόσες ήταν, αναρωτήθηκα τι θα γινόταν με τα καθήκοντά μου αν προσπαθούσα να τα κάνω όλα. Επιπλέον, όταν διάβαζα το υλικό που μελετούσα, ένιωθα πολύ άβολα, επειδή το μεγαλύτερο μέρος των περιεχομένων του μαθήματος δεν εναρμονιζόταν με την αλήθεια. Ένα μέρος μάλιστα ήταν αντίθετο με την αλήθεια και απέρριπτε την ύπαρξη του Θεού. Αυτό μου προκάλεσε πολύ πόνο και ταράχτηκα μέσα μου. Ένιωθα ότι ζούσα σε δύο κόσμους: έναν κόσμο γεμάτο φως κι έναν κόσμο γεμάτο σκοτάδι. Εγώ στεκόμουν με το ένα πόδι στο φως και με το άλλο στο σκοτάδι. Τότε συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να επιλέξω ανάμεσα στις σπουδές μου και τα καθήκοντά μου.

Διάβασα ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού: «Μερικοί άνθρωποι επιλέγουν μια καλή ειδικότητα στο πανεπιστήμιο και καταλήγουν να βρουν μια ικανοποιητική δουλειά μετά την αποφοίτησή τους, κάνοντας, έτσι, ένα θριαμβευτικό πρώτο βήμα στο ταξίδι της ζωής τους. Μερικοί άνθρωποι μαθαίνουν και ειδικεύονται σε διάφορες δεξιότητες και, παρόλα αυτά, δεν βρίσκουν ποτέ μια δουλειά που τους ταιριάζει, δεν βρίσκουν ποτέ τη θέση τους, πόσο μάλλον, μια καριέρα· στο ξεκίνημα του ταξιδιού της ζωής τους βρίσκονται αποθαρρυμένοι σε κάθε στροφή, ταλανισμένοι από προβλήματα, με τις προοπτικές τους ζοφερές και τις ζωές τους αβέβαιες. Μερικοί άνθρωποι αφιερώνονται επιμελώς στις σπουδές τους, ωστόσο, χάνουν οριακά κάθε ευκαιρία που έχουν για να αποκτήσουν ανώτερη μόρφωση· μοιάζουν καταδικασμένοι να μην επιτύχουν ποτέ· έτσι, η πρώτη τους φιλοδοξία στο ταξίδι της ζωής τους έχει γίνει καπνός. Μη γνωρίζοντας αν ο δρόμος μπροστά τους είναι ομαλός ή γεμάτος εμπόδια, νιώθουν, για πρώτη φορά, πως η ανθρώπινη μοίρα είναι γεμάτη μεταβλητές, κι έτσι ατενίζουν τη ζωή με προσδοκίες και τρόμο. Μερικοί άνθρωποι, παρόλο που δεν είναι ιδιαίτερα μορφωμένοι, γράφουν βιβλία και αποκτούν μια κάποια φήμη· άλλοι, παρόλο που είναι σχεδόν εντελώς αναλφάβητοι, βγάζουν χρήματα από τις επιχειρήσεις και έτσι είναι ικανοί να συντηρούν τον εαυτό τους… Το επάγγελμα που επιλέγει κάποιος και το πώς βγάζει τα προς το ζην: έχουν οι άνθρωποι κανέναν έλεγχο στο αν κάνουν καλή ή κακή επιλογή σ’ αυτά τα πράγματα; Είναι αυτά τα πράγματα σε συμφωνία με τις επιθυμίες και τις αποφάσεις των ανθρώπων; Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν τις ακόλουθες επιθυμίες: να δουλεύουν λιγότερο και να βγάζουν περισσότερα, να μη μοχθούν στον ήλιο και τη βροχή, να ντύνονται καλά, να λάμπουν και να ακτινοβολούν παντού, να δεσπόζουν επί των άλλων και να φέρνουν τιμή στους προγόνους τους. Οι άνθρωποι ελπίζουν για την τελειότητα, αλλά όταν κάνουν τα πρώτα βήματα στο ταξίδι της ζωής τους, συνειδητοποιούν, σταδιακά, πόσο ατελής είναι η ανθρώπινη μοίρα και, για πρώτη φορά, κατανοούν πραγματικά το γεγονός πως, παρόλο που κάποιος μπορεί να κάνει τολμηρά σχέδια για το μέλλον του και παρόλο που μπορεί να τρέφει παράτολμες φαντασιώσεις, κανείς δεν έχει την ικανότητα ή τη δύναμη να πραγματοποιήσει τα ίδια του τα όνειρά και κανείς δεν είναι σε θέση να ελέγξει το ίδιο του το μέλλον. Πάντα θα υπάρχει κάποια απόσταση ανάμεσα στα όνειρα κάποιου και στις πραγματικότητες που πρέπει να αντιμετωπίσει· τα πράγματα δεν είναι ποτέ όπως θα ήθελε κανείς να είναι και, αντιμέτωποι με τέτοιες πραγματικότητες, οι άνθρωποι δεν κατορθώνουν ποτέ να είναι ικανοποιημένοι ή ευχαριστημένοι. Μερικοί άνθρωποι θα φτάσουν στα άκρα, θα καταβάλλουν μεγάλες προσπάθειες και θα κάνουν μεγάλες θυσίες για χάρη του βιοπορισμού και τους μέλλοντός τους, σε μια προσπάθεια να αλλάξουν τη μοίρα τους. Στο τέλος, ωστόσο, ακόμα κι αν μπορέσουν να πραγματοποιήσουν τα όνειρα και τις επιθυμίες τους χάρη στη σκληρή τους δουλειά, ποτέ δεν μπορούν να αλλάξουν τη μοίρα τους και, όσο πεισματικά κι αν προσπαθούν, ποτέ δεν μπορούν να υπερβούν αυτό που τους έχει κατανείμει η μοίρα. Ανεξαρτήτως των διαφορών στην ικανότητα, στη νοημοσύνη και στη δύναμη της θέλησης, οι άνθρωποι είναι όλοι ίσοι ενώπιον της μοίρας, η οποία δεν ξεχωρίζει ανάμεσα στους μεγάλους και τους μικρούς, στους ανώτερους και τους κατώτερους, στους εξέχοντες και τους κοινούς. Το επάγγελμα που ασκεί κάποιος, το πώς βγάζει τα προς το ζην και ο πλούτος που συσσωρεύει κατά τη διάρκεια της ζωής του, δεν αποφασίζονται από τους γονείς του, τα ταλέντα του, τις προσπάθειες ή τις φιλοδοξίες του, αλλά είναι προαποφασισμένα από τον Δημιουργό» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Γ΄). Όταν διάβασα τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι το πεπρωμένο και το μέλλον μου δεν είναι στα χέρια μου ούτε εξαρτάται από τις προσπάθειές μου. Αυτά τα πράγματα καθορίζονται στο σύνολό τους από τον Δημιουργό. Η θεία μου πάντα έλεγε ότι η γνώση είναι το κλειδί για ένα λαμπρό μέλλον και ασύγκριτα πλούτη. Αυτά τα λόγια είχαν ριζώσει βαθιά στην καρδιά μου και πίστευα ότι ήταν η αλήθεια. Συχνά έλεγα στον εαυτό μου πως ό,τι και να γινόταν, δεν έπρεπε να σταματήσω τις σπουδές μου, καθώς αυτές θα ήταν το κλειδί για ένα επιτυχημένο μέλλον Έλεγα ότι αν σταματούσα να μελετώ, δεν θα μπορούσα να αλλάξω τη μοίρα μου. Δεν ήθελα να μεγαλώσω φτωχή ούτε να πεθάνω φτωχή, και γι’ αυτό μελετούσα σκληρά. Πλέον, όμως, συνειδητοποιούσα ότι τα λόγια που είχαν ενσταλαχθεί στην καρδιά μου ήταν αυτά που χρησιμοποιούσε ο Σατανάς για να παραπλανήσει τους ανθρώπους. Μ’ αυτά τα λόγια είχε κάνει τους ανθρώπους να αντισταθούν στον Θεό, και να αρνηθούν την κυριαρχία και τις διευθετήσεις Του. Μας έκανε να πιστέψουμε ότι για να έχουμε καλή μοίρα, πρέπει να δουλέψουμε σκληρά, κι ότι η μοίρα του καθενός είναι στα χέρια του. Μας έκανε έτσι να αρνηθούμε την αλήθεια ότι η μοίρα των ανθρώπων είναι στα χέρια του Δημιουργού. Αναρωτήθηκα γιατί πολλοί άνθρωποι που έχουν υψηλά ακαδημαϊκά προσόντα ή που σπουδάζουν καλές ειδικότητες καταλήγουν με καριέρες και περιουσίες που υπολείπονται δραματικά των προσδοκιών τους. Κάποιοι άνθρωποι παίρνουν πτυχίο και γίνονται νταντάδες, άλλοι αγρότες, κάποιοι γίνονται πωλητές και κάποιοι δεν βρίσκουν καν δουλειά. Από την άλλη, πολλοί άνθρωποι που δεν μελετούσαν καθόλου, ή τουλάχιστον δεν μελετούσαν σκληρά, είναι πλέον πλούσιοι ή διάσημοι. Σκέφτηκα αυτά τα πράγματα και κατάλαβα ότι η μοίρα μας δεν είναι στα χέρια μας. Είναι στα χέρια του Θεού. Όπως είπε ο Κύριος Ιησούς: «Διά τούτο σας λέγω, μη μεριμνάτε περί της ζωής σας τι να φάγητε και τι να πίητε, μηδέ περί του σώματός σας τι να ενδυθήτε· δεν είναι η ζωή τιμιώτερον της τροφής και το σώμα του ενδύματος; Εμβλέψατε εις τα πετεινά του ουρανού, ότι δεν σπείρουσιν ουδέ θερίζουσιν ουδέ συνάγουσιν εις αποθήκας, και ο Πατήρ σας ο ουράνιος τρέφει αυτά· σεις δεν είσθε πολύ ανώτεροι αυτών;» (Κατά Ματθαίον 6:25-26). Από τα λόγια του Θεού κατάλαβα ότι ο Θεός είναι η πηγή όλων όσα χρειαζόμαστε, ότι Αυτός παρέχει για όλες τις ανάγκες μας και ότι δεν χρειαζόταν να ανησυχώ για τίποτα. Όσο για τον αν θα έχω στο μέλλον φαγητό ή ένα σπίτι για να ζήσω, ή αν θα βρω μια καλή δουλειά, δεν χρειάζεται να ανησυχώ. Πρέπει απλώς να αναζητήσω τον Θεό και να εμπιστευτώ Εκείνον για τα πάντα. Ο Θεός θα ενορχηστρώσει και θα ορίσει τα πάντα. Εκείνη τη στιγμή, ηρέμησα και αποφάσισα να σταματήσω τις σπουδές μου και να επικεντρωθώ στα καθήκοντά μου. Φοβήθηκα, όμως, ότι η οικογένειά μου δεν θα συμφωνούσε κι ένιωσα ότι τους ήμουν υποχρεωμένη. Είχαν περάσει πολλά για να με αναθρέψουν. Ο θείος μου δούλευε συχνά υπερωρίες κι είχε βρει και μια δουλειά μερικής απασχόλησης για να βγάλει παραπάνω χρήματα για να μας στηρίξει. Μερικές φορές, δεν έτρωγε για να μη μείνουμε εμείς νηστικές. Αυτές οι σκέψεις με άγχωσαν πολύ. Αν παρατούσα, όμως, τα καθήκοντά μου για να τους ξεπληρώσω, δεν θα είχα ήσυχη συνείδηση.

Αργότερα, διάβασα ένα χωρίο από τα λόγια του Παντοδύναμου Θεού που έλυσε το πρόβλημά μου. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Ο Θεός δημιούργησε αυτόν τον κόσμο και έφερε τον άνθρωπο, ένα ζωντανό ον στο οποίο έδωσε ζωή, μέσα του. Με τη σειρά του, ο άνθρωπος κατέληξε να έχει γονείς και συγγενείς, και δεν ήταν πλέον μόνος. Από την πρώτη στιγμή που ο άνθρωπος αντίκρισε αυτόν τον υλικό κόσμο, ήταν προορισμένος να υπάρξει μέσα στον προκαθορισμό του Θεού. Είναι η ανάσα της ζωής από τον Θεό που υποστηρίζει κάθε ζωντανό ον ξεχωριστά καθ’ όλη τη διάρκεια της ανάπτυξής του μέχρι την ενηλικίωση. Κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας, κανείς δεν νιώθει ότι ο άνθρωπος υπάρχει και αναπτύσσεται υπό τη φροντίδα του Θεού· αντιθέτως, πιστεύουν ότι ο άνθρωπος αναπτύσσεται υπό τη χάρη της γονικής ανατροφής και ότι την ανάπτυξή του την κατευθύνει το ίδιο το ζωτικό του ένστικτο. Αυτό συμβαίνει επειδή ο άνθρωπος δεν γνωρίζει ποιος του έδωσε τη ζωή ή από πού προήλθε αυτή, πολύ λιγότερο δε, γνωρίζει τον τρόπο με τον οποίο το ζωτικό ένστικτο δημιουργεί θαύματα. Γνωρίζει μόνο ότι η τροφή είναι η βάση πάνω στην οποία συνεχίζεται η ζωή του, ότι η επιμονή είναι η πηγή της ύπαρξης της ζωής του και ότι οι πεποιθήσεις που έχει στο μυαλό του είναι το κεφάλαιο από το οποίο εξαρτάται η επιβίωσή του. Ο άνθρωπος αγνοεί παντελώς τη χάρη και την πρόνοια του Θεού, και αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο χαραμίζει τη ζωή που του χάρισε ο Θεός… Ούτε ένας άνθρωπος, τον οποίο ο Θεός φροντίζει μέρα-νύχτα, δεν παίρνει την πρωτοβουλία να Τον λατρεύει. Ο Θεός συνεχίζει απλώς να εργάζεται πάνω στον άνθρωπο, για τον οποίο δεν υπάρχει καμία προσδοκία, όπως Εκείνος έχει σχεδιάσει. Το κάνει με την ελπίδα ότι μια μέρα ο άνθρωπος θα ξυπνήσει από το όνειρό του και θα συνειδητοποιήσει ξαφνικά την αξία και τη σημασία της ζωής, το τίμημα το οποίο έχει πληρώσει ο Θεός για όλα όσα του έχει δώσει και την ανυπομονησία με την οποία ο Θεός λαχταρά απελπισμένα να επιστρέψει σε Εκείνον ο άνθρωπος» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ο Θεός είναι η πηγή της ζωής του ανθρώπου). Από τα λόγια του Θεού κατάλαβα ότι ο Θεός δίνει σε όλους, και ότι παρόλο που φαίνεται ότι είναι η οικογένειά μας που μας φροντίζει, στα παρασκήνια, είναι στην πραγματικότητα ο Θεός που ορίζει τα πράγματα και μας προσέχει καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μας. Ξαφνικά θυμήθηκα ότι όταν οι αδελφές μου και εγώ ήμασταν ακόμα παιδιά, ζούσαμε καλά ακόμα και χωρίς τη φροντίδα των γονιών μας. Όπου κι αν μείναμε, οι άνθρωποι ήταν πάντα ευγενικοί και μας φέρονταν λες κι ήμασταν δικά τους παιδιά. Θυμήθηκα επίσης ότι όταν ήμουν επτά χρονών, πήγα να διασχίσω μια φορά τον δρόμο με την αδελφή μου, κι ήρθε ένα αμάξι καταπάνω μας και παραλίγο να μας χτυπήσει. Η αδελφή μου κι εγώ ξαφνιαστήκαμε και μείναμε ακίνητες, αλλά το αυτοκίνητο σταμάτησε ξαφνικά και δεν μας χτύπησε. Μια άλλη φορά, παραλίγο να με χτυπήσει τρίκυκλο την ώρα που διέσχιζα τον δρόμο, αλλά κι αυτό σταμάτησε και δεν έπαθα τίποτα. Σκέφτηκα αυτά τα δύο περιστατικά και δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Ο Θεός ήταν πάντα δίπλα μου, με πρόσεχε και με προστάτευε, αλλά εγώ δεν το είχα συνειδητοποιήσει. Νόμιζα ότι όλα όσα είχα ήταν αποτέλεσμα των θυσιών και της σκληρής δουλειάς του θείου και της θείας μου. Σκεφτόμουν συνέχεια ότι τους ήμουν ευγνώμων και ήθελα μια μέρα να τους ξεπληρώσω. Από τα λόγια του Θεού κατάλαβα ότι όλα όσα είχα οφείλονταν στην αγάπη και τη φροντίδα του Θεού. Ο Θεός ήταν Αυτός που άξιζε περισσότερο την αγάπη και την ευγνωμοσύνη μου. Ως δημιουργημένο ον, έχω την υποχρέωση και την ευθύνη να κάνω τα καθήκοντα ενός δημιουργημένου όντος. Στη συνέχεια, προσευχήθηκα στον Θεό και Του ζήτησα να μου δώσει το θάρρος να ανακοινώσω την απόφασή μου στην οικογένειά μου.

Ένα βράδυ, έστειλα ένα μήνυμα στη θεία μου και της έγραψα το εξής: «Θεία, όταν ήμουν μικρή, η γιαγιά μοιράστηκε το ευαγγέλιο του Κυρίου Ιησού με τις αδελφές μου και μ’ εμένα, μας δίδαξε πώς να προσευχόμαστε στον Θεό, και μας έκανε να καταλάβουμε ότι ο Θεός είναι ο Δημιουργός. Είδα πόσο υπέροχος και καλός είναι ο Θεός, ότι θυσίασε τα πάντα για τους ανθρώπους, και ότι μας συγχωρεί ανεξάρτητα από το πόσες αμαρτίες κάνουμε. Εφόσον ο Θεός κάνει τα πάντα για εμάς, γιατί να μην μπορούμε εμείς οι άνθρωποι να εκτελέσουμε τα καθήκοντά μας εν μέσω της διαχείρισης του Θεού; Γι’ αυτό, αποφάσισα να υπηρετήσω τον Θεό. Ο Κύριος έχει ενσαρκωθεί και πάλι, και είναι ο Παντοδύναμος Θεός. Επιτελεί το έργο της κρίσεως και της κάθαρσης για να ελευθερώσει τους ανθρώπους από την αμαρτία. Θέλω να αφιερώσω όλο τον χρόνο μου στα καθήκοντά μου και στην εκπλήρωση της υπόσχεσής μου στον Θεό. Ελπίζω να αποδεχτείτε την απόφασή μου». Μόλις έστειλα αυτό το μήνυμα, ένιωσα λες κι έφυγε ένα αγκάθι από τον λαιμό μου. Ένιωσα πολύ καλύτερα.

Το επόμενο πρωί, η θεία μου μου είπε: «Σάρα, είσαι σίγουρη γι’ αυτήν την απόφασή σου; Τι θα κάνεις με το μέλλον σου; Ο θείος σου έκανε τόσα πολλά για σένα. Θα παρατήσεις τόσο εύκολα τις σπουδές σου;» Η θεία μου είπε επίσης πολλά πράγματα που με πόνεσαν και με πλήγωσαν βαθιά. Με ρώτησε: «Μελετάς ακόμα;» Απάντησα: «Όχι πια». Η θεία μου θύμωσε πολύ όταν το άκουσε αυτό και ύψωσε τη φωνή της: «Τι; Σταμάτησες να μελετάς; Μα τι σκέφτεσαι; Ο θείος σου κι εγώ δουλέψαμε τόσο σκληρά για να βγάλεις το σχολείο και εσύ μας φέρεσαι έτσι; Πάντα πίστευα ότι ήσουν η πιο ευγενική και έξυπνη από τις αδελφές σου. Φαίνεται, όμως, ότι έκανα λάθος. Μας απογοήτευσες πραγματικά!» Δεν μπορούσα να σταματήσω τα δάκρυα που έτρεχαν από τα μάτια μου, καθώς ήξερα ότι είχαν πληρώσει μεγάλο τίμημα για μένα. Ένιωθα, όμως, ότι είχα δίκιο που επέλεγα τα καθήκοντά μου. Όσες φορές κι αν προσπάθησα να της εξηγήσω, η θεία μου δεν έλεγε να με καταλάβει. Αργότερα, στην κουζίνα, έστειλα ένα μήνυμα σε μια αδελφή για να της πω τι περνούσα. Η αδελφή με ενθάρρυνε και μου έστειλε ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού: «Πρέπει να έχεις μέσα σου το θάρρος Μου και πρέπει να έχεις αρχές όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με συγγενείς που δεν πιστεύουν. Ωστόσο, για χάρη Μου, δεν πρέπει να υποχωρείς σε καμία από τις σκοτεινές δυνάμεις. Να βασίζεσαι στη σοφία Μου για να βαδίζεις στην τέλεια οδό. Μην επιτρέπεις να επικρατήσουν οι σκευωρίες του Σατανά. Κάνε ό,τι μπορείς για να εναποθέσεις την καρδιά σου ενώπιόν Μου και Εγώ θα σε παρηγορήσω και θα σου προσφέρω γαλήνη και χαρά. Μην πασχίζεις να είσαι κάπως ενώπιον των άλλων ανθρώπων· δεν έχει μεγαλύτερη αξία και δεν είναι πιο βαρυσήμαντο να ικανοποιείς Εμένα; Ικανοποιώντας Με, δεν θα πλημμυρίσεις με αιώνια και ισόβια γαλήνη και ευτυχία;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ομιλίες του Χριστού στην αρχή, Κεφάλαιο 10). Τα λόγια του Θεού συγκίνησαν την καρδιά μου και μου έδωσαν δύναμη. Ένιωσα ότι ο Θεός με ενθάρρυνε, μου έκανε υπενθυμίσεις και με προέτρεπε. Ήξερα ότι ο Σατανάς χρησιμοποιούσε την οικογένειά μου για να με δελεάσει και να μου επιτεθεί. Ήθελε να με κάνει αδύναμη για να υπαναχωρήσω, μα εγώ δεν γινόταν να υποκύψω στον Σατανά. Όπως κι αν μου φέρονταν οι δικοί μου, εγώ έπρεπε να μείνω σταθερή στη μαρτυρία μου για να ντροπιάσω τον Σατανά! Προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου, ο Σατανάς μού επιτίθεται, και είμαι αδύναμη και ανίσχυρη. Σε παρακαλώ, δώσε μου δύναμη, πρόσεχε την καρδιά μου και κράτα με μακριά από τις μηχανορραφίες του Σατανά». Μετά την προσευχή μου, απέκτησα θάρρος και έγινα πρόθυμη να βασιστώ στον Θεό για να αντιμετωπίσω την επερχόμενη κατάσταση. Λίγο αργότερα, γύρισε ο θείος μου. Όταν τον είδα, αγχώθηκα και πάλι. Εκείνος είπε: «Θέλεις να πας και να υπηρετήσεις τον Θεό στην εκκλησία. Αυτό είναι που θέλεις πραγματικά;» Εγώ κούνησα το κεφάλι. Εκείνος με ξαναρώτησε: «Είσαι σίγουρη για την απόφασή σου;» Εγώ είπα: «Ναι». Νόμιζα ότι ο θείος μου θα γινόταν έξαλλος, αλλά προς έκπληξή μου, είπε: «Εντάξει, αν αυτή είναι η απόφασή σου, εγώ δεν θα σε σταματήσω. Σάρα, υποσχέθηκα στη μητέρα σου να φροντίσω εσένα και τις αδελφές σου, και να σας εξασφαλίσω μια εκπαίδευση. Τώρα που σας το έχω ήδη προσφέρει αυτό, δεν θα ανακατευτώ άλλο σ’ αυτήν την απόφασή σου. Κάνε ό,τι θες, αρκεί μόνο να μη μετανιώσεις γι’ αυτήν την απόφασή σου». Εκείνη την ώρα, δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω. Δεν περίμενα ο θείος μου να είναι τόσο ήρεμος. Είδα ότι όλοι γύρω μου ήταν υπό την κυριαρχία του Θεού, ότι αυτό ήταν έργο του Θεού, και ευχαρίστησα τον Θεό μέσα από την καρδιά μου!

Προς έκπληξή μου, όμως, μια μέρα ο θείος μου άλλαξε ξαφνικά γνώμη. Απαίτησε να μην πάω με τους αδελφούς και τις αδελφές μου κι είπε ότι δεν μπορούσα να φύγω πριν από εκείνον. Με ανάγκασε να του δώσω το τηλέφωνό μου στις 8 το απόγευμα, ώστε να μην μπορώ να συνδεθώ στη συνάθροιση. Αν αρνιόμουν να του δώσω το τηλέφωνό μου, θα με πετούσε έξω από το σπίτι. Τρόμαξα όταν τον άκουσα να το λέει αυτό. Ο θείος μου ήταν αρκετά αυστηρός και δεν τόλμησα να παρακούσω την εντολή του. Υπήρχαν, όμως, και νεοφώτιστοι που χρειάζονταν πότισμα στις 8 το απόγευμα. Αν ο θείος μου μου έπαιρνε το τηλέφωνό μου, πώς θα τους πότιζα; Αυτό σκεφτόμουν και δεν μπορούσα να ηρεμήσω. Προσευχήθηκα, λοιπόν, στον Θεό: «Θεέ μου, δεν μπορώ να κάνω τίποτα αυτήν τη στιγμή. Σου εμπιστεύομαι την κατάστασή μου. Σε παρακαλώ, βοήθησέ με!» Μόλις προσευχήθηκα, σκέφτηκα ότι όλα είναι στα χέρια του Θεού, και πως έπρεπε να βασιστώ στον Θεό, να σταθώ μαζί Του και να μην επιτρέψω στα σχέδια του Σατανά να πετύχουν. Με τη σκέψη αυτή, ένιωσα μια διαφώτιση και αποφάσισα να ποτίσω τους νεοφώτιστους. Πήγε 8 το απόγευμα και ο θείος μου δεν μου πήρε το τηλέφωνό μου. Παρακολούθησα τη διαδικτυακή συνάθροιση ως συνήθως. Προς έκπληξή μου, ο θείος μου δεν είπε τίποτα και δεν διέκοψε τη διαδικτυακή συνάθροιση. Παρέμεινε σιωπηλός μέχρι που τελείωσε η συνάθροιση με τους νεοφώτιστους. Μ’ έπιασαν τα κλάματα και δεν μπορούσα να σταματήσω. Είδα ότι όσο αυστηρός κι αν ήταν ο θείος μου, ήταν κι αυτός στα χέρια του Θεού, και υπό την κυριαρχία και τις ενορχηστρώσεις Του. Νόμιζα ότι ο διωγμός μου από τον θείο μου είχε τελειώσει, εκείνος, όμως, συνέχισε να μου στέκεται εμπόδιο. Μερικές φορές δεν μπορούσα παρά να αναρωτηθώ: «Γιατί ο θείος μου αλλάζει ξαφνικά γνώμη και μου αντιτίθεται;» Μέχρι που διάβασα δύο χωρία από τα λόγια του Θεού: «Όταν ο Θεός εργάζεται, φροντίζει κάποιον άνθρωπο και εξετάζει εξονυχιστικά αυτόν τον άνθρωπο, και όταν ευνοεί και εγκρίνει αυτόν τον άνθρωπο, ο Σατανάς ακολουθεί κατά πόδας, προσπαθώντας να παραπλανήσει και να βλάψει σοβαρά αυτόν τον άνθρωπο. Εάν ο Θεός επιθυμεί να κερδίσει αυτόν τον άνθρωπο, ο Σατανάς θα κάνει ό,τι είναι δυνατόν ώστε να εμποδίσει τον Θεό, χρησιμοποιώντας διάφορα μοχθηρά τεχνάσματα για να βάλει σε πειρασμό, να αναστατώσει και να βλάψει το έργο του Θεού, προκειμένου να επιτύχει τον κρυφό του στόχο. Και ποιος είναι ο στόχος αυτός; Δεν θέλει να κερδίσει ο Θεός κανέναν· θέλει να αρπάξει στην κατοχή του αυτούς που επιθυμεί να κερδίσει ο Θεός, θέλει να τους ελέγχει, να τους εξουσιάζει, προκειμένου να λατρεύουν αυτόν, έτσι ώστε να διαπράττουν κακές πράξεις μαζί του και να αντιστέκονται στον Θεό. Τούτο δεν είναι το μοχθηρό κίνητρο του Σατανά;» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Δ΄). «Σε κάθε βήμα του έργου που επιτελεί ο Θεός πάνω στους ανθρώπους, εξωτερικά φαίνεται να είναι αλληλεπιδράσεις μεταξύ ανθρώπων, σαν να γεννιούνται από ανθρώπινες ρυθμίσεις ή από ανθρώπινη αναστάτωση. Αλλά στα παρασκήνια, κάθε στάδιο του έργου και ό,τι συμβαίνει είναι ένα στοίχημα του Σατανά ενώπιον του Θεού και απαιτεί από τους ανθρώπους να παραμείνουν σταθεροί στη μαρτυρία τους προς τον Θεό. Πάρε τη δοκιμασία του Ιώβ για παράδειγμα: Στα παρασκήνια, ο Σατανάς έβαζε ένα στοίχημα με τον Θεό. Aυτό που συνέβη στον Ιώβ ήταν οι πράξεις των ανθρώπων και η αναστάτωση των ανθρώπων. Πίσω από κάθε βήμα του έργου που κάνει ο Θεός σ’ εσάς είναι το στοίχημα του Σατανά με τον Θεό —πίσω από όλα αυτά υπάρχει μια μάχη. […] Όταν ο Θεός και ο Σατανάς μάχονται στο πνευματικό βασίλειο, πώς πρέπει να ικανοποιήσεις τον Θεό και πώς πρέπει να είσαι σταθερός στη μαρτυρία σου σ’ Εκείνον; Θα πρέπει να γνωρίζεις ότι όλα όσα σου συμβαίνουν είναι μια μεγάλη δοκιμασία και η στιγμή που ο Θεός σε χρειάζεται για να καταθέσεις μαρτυρία» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Μόνο αγαπώντας τον Θεό πιστεύεις αληθινά στον Θεό). Όταν διάβασα τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι ο Θεός θέλει να σώσει τους ανθρώπους, και ότι ο Σατανάς δεν θέλει οι άνθρωποι να ακολουθούν ελεύθερα τον Θεό και δεν θέλει ο Θεός να κερδίσει κανέναν. Επομένως, όταν οι άνθρωποι θέλουν να πλησιάσουν τον Θεό και να Τον λατρέψουν, ο Σατανάς καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να αναστατώσει τους ανθρώπους και να τους εμποδίσει να προσέλθουν ενώπιον του Θεού. Είδα πόσο κακός και ξεδιάντροπος είναι ο Σατανάς! Μπορεί να φαινόταν ότι με εμπόδιζε και με περιόριζε η οικογένειά μου, αλλά από πίσω κρυβόταν ο Σατανάς που με αναστάτωνε. Ο Σατανάς χρησιμοποιούσε ανθρώπους, γεγονότα και πράγματα γύρω μου για να με εμποδίσει να ακολουθήσω τον Θεό. Αυτός ήταν ο κακόβουλος στόχος του Σατανά. Μίσησα, λοιπόν, τον Σατανά ακόμα περισσότερο. Ο Θεός λέει: «Θα πρέπει να γνωρίζεις ότι όλα όσα σου συμβαίνουν είναι μια μεγάλη δοκιμασία και η στιγμή που ο Θεός σε χρειάζεται για να καταθέσεις μαρτυρία». Όσο κι αν με αναστατώνει και μου στέκεται εμπόδιο ο Σατανάς, εγώ θα μείνω σταθερή στη μαρτυρία μου και θα τον ντροπιάσω! Σκέφτηκα επίσης τι πέρασε ο Ιώβ. Στο παρασκήνιο, ο Σατανάς έβαλε στοίχημα με τον Θεό, κι ο Ιώβ υπέφερε σωματικά, συναισθηματικά και πνευματικά. Ο Ιώβ υπέμεινε πολλές κακουχίες χωρίς να επαναστατήσει ή να αποστασιοποιηθεί από τον Θεό. Ακόμη και όταν η σύζυγός του τον αναστάτωσε και του επιτέθηκε για να τον κάνει να εγκαταλείψει την πίστη του στον Θεό, εκείνος έμεινε σταθερός. Στο τέλος, ο Σατανάς είδε ότι ο Ιώβ ούτε αρνιόταν ούτε πρόδιδε τον Θεό, παρά το γεγονός ότι είχε υπομείνει μεγάλα βασανιστήρια, και υποχώρησε ντροπιασμένος. Μ’ αυτό κατά νου, αυξήθηκε η αποφασιστικότητά μου να ακολουθήσω τον Θεό. Αργότερα, ο θείος μου έφερνε συγγενείς στο σπίτι σχεδόν κάθε μέρα και προσπαθούσε να με πείσει να αλλάξω γνώμη. Έλεγε: «Τι είναι πιο σημαντικό για σένα τώρα; Το καθήκον ή η οικογένειά σου; Διάλεξε!» Έλεγαν επίσης πολλά πράγματα που εναντιώνονταν και απέρριπταν τον Θεό, και είδα ξεκάθαρα το πραγματικό τους πρόσωπο, αυτό της αντίστασης και του μίσους προς τον Θεό. Όσο κι αν προσπάθησαν να με πείσουν ή να με εμποδίσουν, τίποτα δεν με έκανε να αλλάξω την απόφασή μου. Συνέχισα να κάνω το καθήκον μου και μάζεψα τα πράγματά μου για να φύγω από το σπίτι. Τώρα που κάνω το καθήκον μου με τους αδελφούς και τις αδελφές, αισθάνομαι ήρεμη και γαλήνια. Επιτέλους, μπορώ να ακολουθήσω ελεύθερα τον Θεό και να κάνω το καθήκον μου!