Της Τσεν Να, Κίνα

Τον Ιούλιο του 2014, με εξέλεξαν κήρυκα. Εκείνη την εποχή, δεν είχα διάκριση και ακολούθησα τη συνεργάτιδα αδελφή μου κάνοντας αναφορά για έναν επικεφαλής περιφέρειας, γεγονός που οδήγησε σε χάος το έργο. Αργότερα, μετά από έρευνα, κατέστη σαφές ότι ο επικεφαλής της περιφέρειας ήταν ικανός να κάνει πραγματικό έργο, και η συνεργάτιδα αδελφή μου είχε προσπαθήσει σκόπιμα να τον κατηγορήσει για να του επιτεθεί και να διαταράξει το έργο της εκκλησίας. Τότε συνειδητοποίησα ότι είχα παραπλανηθεί, και ένιωθα ότι είχα διαπράξει μεγάλο κακό και σοβαρή παράβαση. Αν και η εκκλησία μού έδωσε παρ’ όλα αυτά την ευκαιρία να μετανοήσω, φοβόμουν ότι θα διέπραττα περισσότερες παραβάσεις και θα αποκλειόμουν. Εξαιτίας αυτού του φόβου ζούσα σε μια συνεχή κατάσταση επιφυλακτικότητας και δεν μπορούσα να αλλάξω πορεία, κι έτσι απαλλάχθηκα απ’ τα καθήκοντά μου επειδή δεν ήμουν αποτελεσματική σ’ αυτά. Τότε, νόμιζα ότι είχα επιφανειακή κατανόηση της αλήθειας και ότι καλύτερα θα ήταν να μην ξαναγινόμουν ως επικεφαλής ή εργάτρια, γιατί αν διέπραττα σοβαρές παραβάσεις και αποβαλλόμουν, θα έχανα την πιθανότητα να σωθώ. Νόμιζα ότι ήταν λίγο πιο ασφαλές να αναλάβω συνηθισμένα καθήκοντα, όπου οι επικεφαλής και οι εργάτες της εκκλησίας θα έφεραν την ευθύνη για τυχόν προβλήματα, και δεν θα κινδύνευε η σωτηρία μου. Τότε δεν αναζήτησα την αλήθεια για να αντιμετωπίσω αυτό το πρόβλημα.

Τον Οκτώβριο του 2023, με εξέλεξαν επικεφαλής περιφέρειας. Αγχώθηκα λίγο και σκέφτηκα: «Θα επιβλέπω το έργο πολλών εκκλησιών. Κι αν κάτι πάει πολύ στραβά; Πώς θα αναλάβω την ευθύνη; Αν μαζευτούν ακόμα περισσότερες παραβάσεις, δεν θα καταστραφεί η ελπίδα μου να σωθώ;» Αλλά η συνείδησή μου μου έλεγε ότι σε μια εποχή δεινών, όταν πολλοί επικεφαλής και εργάτες συλλαμβάνονταν, ως μέλος της εκκλησίας, δεν έπρεπε να είμαι τόσο εγωίστρια και να αποφεύγω το καθήκον μου μόνο και μόνο για να προστατεύσω τα συμφέροντά μου. Έτσι, αποφάσισα να συνεργαστώ για την ώρα, και ήλπιζα αργότερα να έρθει κάποιος πιο κατάλληλος, ώστε να μπορέσω να παραιτηθώ από αυτόν τον ρόλο. Λίγο αργότερα, η αδελφή Λι Γιουν, που είχε συνεργαστεί μαζί μου, προδόθηκε από έναν Ιούδα και δεν μπορούσε πλέον να εμφανιστεί για να κάνει τα καθήκοντά της. Έτσι, έπρεπε πολλές εργασίες να τις χειριστώ μόνη μου. Φοβόμουν ότι αν δεν τα πήγαινα καλά, ίσως να έβλαπτα το έργο της εκκλησίας κι έτσι να διέπραττα παραβάσεις. Εκείνη την εποχή, έπρεπε να χειριστώ μια επιστολή αναφοράς, αλλά φοβόμουν μην κάνω λάθη και φέρω πιθανή ευθύνη. Φοβόμουν μήπως έχει αντίκτυπο στις προοπτικές και τον προορισμό μου. Έτσι, είπα στη Λι Γιουν ότι δεν ήξερα πώς να το χειριστώ και της ζήτησα να γράψει ένα γράμμα για να το φροντίσει. Παρόλο που με ενθάρρυνε να εξασκηθώ στη διαχείριση μιας τέτοιας εργασίας, και πάλι δεν τολμούσα να το κάνω και της την πάσαρα. Κατά τη διάρκεια της συνεργασίας με τη Λι Γιουν, ανέλαβα καθήκοντα μόνο για τα οποία ένιωθα σιγουριά, αλλά το πιο σημαντικό και απαιτητικό έργο το έδινα σε αυτήν. Λόγω της μεγάλης πίεσης που είχε, το έργο της δεν έφερε καλά αποτελέσματα. Τον Νοέμβριο του 2023, η εκκλησία έπρεπε να εκλέξει δύο νέους επικεφαλής και μου ζήτησαν να διοργανώσω τις εκλογές. Θεωρούσα ότι για να επιλεγεί και να χρησιμοποιηθεί κανείς, πρέπει να τον διακρίνουμε πρώτα. Κι αν δεν μπορούσα να τους διακρίνω και επέλεγα τους λάθος ανθρώπους; Στο παρελθόν, όταν ήμουν κήρυκας, είχα επιλέξει έναν λάθος επικεφαλής της εκκλησίας, ο οποίος είχε καθυστερήσει τη ζωή-είσοδο των αδελφών. Είχα ήδη διαπράξει μία παράβαση και ανησυχούσα πολύ ότι θα επέλεγα τους λάθος ανθρώπους ξανά. Σκεφτόμουν: «Κάνω το καθήκον μου για να προετοιμάσω καλές πράξεις. Δεν μπορώ να καταλήξω με έναν φάκελο γεμάτο παραβάσεις». Και μόνο που τα σκεφτόμουν όλα αυτά, πιεζόμουν πολύ και δεν μπορούσα να κοιμηθώ τη νύχτα. Αναρωτιόμουν: «Ίσως μπορώ να ζητήσω από τη Λι Γιουν να μεταμφιεστεί και να διοργανώσει τις εκλογές. Με αυτόν τον τρόπο, αν κάτι πάει στραβά, θα είναι δική της ευθύνη και δεν θα φταίω εγώ». Ωστόσο, ήξερα ότι η Λι Γιουν κινδύνευε. Αν εμφανιζόταν, θα μπορούσε να συλληφθεί, κάτι που θα είχε ακόμη χειρότερες συνέπειες. Συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούσα να το κάνω αυτό, οπότε έπρεπε να διοργανώσω τις εκλογές μόνη μου.

Αργότερα, συνειδητοποίησα ότι η κατάστασή μου δεν ήταν σωστή και άρχισα να κάνω αυτοκριτική. Γιατί φοβόμουν τόσο να αναλάβω την ευθύνη; Προσευχήθηκα στον Θεό και Του ζήτησα να με διαφωτίσει για να καταλάβω τα προβλήματά μου. Στη συνέχεια, βρήκα αυτά τα λόγια του Θεού: «Ορισμένοι άνθρωποι φοβούνται να αναλάβουν ευθύνες κατά την εκτέλεση του καθήκοντός τους. Αν η εκκλησία τούς αναθέσει μια δουλειά, θα εξετάσουν πρώτα αν η δουλειά απαιτεί ανάληψη ευθύνης και, αν ναι, δεν θα δεχτούν τη δουλειά. Οι όροι τους για την εκτέλεση ενός καθήκοντος είναι, πρώτον, ότι πρέπει να είναι μια χαλαρή δουλειά· δεύτερον, ότι δεν είναι φορτωμένη ή κουραστική· και τρίτον, πως ό,τι κι αν κάνουν, δεν θα αναλάβουν καμία ευθύνη. Αυτό είναι το μόνο είδος καθήκοντος που αναλαμβάνουν. Τι είδους άνθρωπος είναι αυτός; Δεν είναι ένα πονηρό, δόλιο άτομο; Δεν θέλει να επωμιστεί ούτε την παραμικρή ευθύνη. Όταν τα φύλλα πέφτουν από τα δέντρα, φοβάται μάλιστα μη σπάσουν το κεφάλι τους. Ποιο καθήκον μπορεί να εκτελέσει ένα τέτοιο άτομο; Ποια είναι η χρησιμότητά του στον οίκο του Θεού; Το έργο του οίκου του Θεού έχει να κάνει με το έργο της καταπολέμησης του Σατανά, καθώς και με τη διάδοση του ευαγγελίου της βασιλείας. Ποιο καθήκον δεν συνεπάγεται ευθύνες; Θα λέγατε ότι το να είσαι επικεφαλής συνεπάγεται ευθύνη; Δεν είναι οι ευθύνες τους ακόμη μεγαλύτερες, και δεν πρέπει να αναλαμβάνουν την ευθύνη ακόμη περισσότερο; Δεν έχει σημασία αν διαδίδεις το ευαγγέλιο, καταθέτεις μαρτυρίες, φτιάχνεις βίντεο και τα λοιπά —ό,τι έργο κι αν κάνεις— εμπεριέχει ευθύνες εφόσον αφορά τις αλήθεια-αρχές. Εάν η εκτέλεση του καθήκοντός σου δεν έχει αρχές, αυτό θα επηρεάσει το έργο του οίκου του Θεού, και εάν φοβάσαι να αναλάβεις ευθύνες, τότε δεν μπορείς να εκτελέσεις κανένα καθήκον. Είναι δειλός κάποιος που φοβάται ν’ αναλάβει ευθύνες κατά την εκτέλεση του καθήκοντός του ή υπάρχει πρόβλημα με τη διάθεσή του; Πρέπει να μπορείς να ξεχωρίσεις τη διαφορά. Είναι γεγονός ότι δεν πρόκειται για θέμα δειλίας. Εάν το άτομο αυτό κυνηγούσε πλούτη, ή έκανε κάτι προς το συμφέρον του, εκεί πώς θα μπορούσε να είναι τόσο γενναίο; Θα έπαιρνε οποιοδήποτε ρίσκο. Όταν όμως πράττει για την εκκλησία, για τον οίκο του Θεού, δεν παίρνει κανένα απολύτως ρίσκο. Τέτοιοι άνθρωποι είναι εγωιστές και ελεεινοί, οι πιο ύπουλοι όλων. Όποιος δεν αναλαμβάνει την ευθύνη κατά την εκτέλεση ενός καθήκοντος δεν είναι στο ελάχιστο ειλικρινής προς τον Θεό, για να μη μιλήσω για την αφοσίωσή του. Ποιο είδος ατόμου τολμά ν’ αναλάβει την ευθύνη; Ποιο είδος ανθρώπου έχει το θάρρος να σηκώσει ένα βαρύ φορτίο; Κάποιος που πρωτοστατεί και βγαίνει με γενναιότητα μπροστά την πιο κρίσιμη στιγμή στο έργο του οίκου του Θεού, που δεν φοβάται να φέρει κάποια βαριά ευθύνη και να υπομείνει μεγάλες δυσκολίες όταν βλέπει το πλέον σημαντικό και κρίσιμο έργο. Αυτός είναι αφοσιωμένος στον Θεό, ένας καλός στρατιώτης του Χριστού. Είναι αλήθεια ότι όλοι όσοι φοβούνται ν’ αναλάβουν ευθύνες στο καθήκον τους το κάνουν επειδή δεν κατανοούν την αλήθεια; Όχι· το πρόβλημα έγκειται στην ανθρώπινη φύση τους. Δεν έχουν κανένα αίσθημα δικαιοσύνης ή ευθύνης, είναι εγωιστές και ελεεινοί άνθρωποι που δεν πιστεύουν ειλικρινά στον Θεό και δεν αποδέχονται στο ελάχιστο την αλήθεια. Γι’ αυτόν τον λόγο, δεν μπορούν να σωθούν. Οι πιστοί στον Θεό πρέπει να πληρώσουν μεγάλο τίμημα για να κερδίσουν την αλήθεια και θα συναντήσουν πολλά εμπόδια για να την κάνουν πράξη. Θα χρειαστεί να απαρνηθούν πράγματα, να εγκαταλείψουν τα σαρκικά τους συμφέροντα και να υπομείνουν κάποια βάσανα. Μόνο τότε θα μπορέσουν να κάνουν πράξη την αλήθεια. Άρα, μπορεί κάποιος που φοβάται να αναλάβει ευθύνες να κάνει πράξη την αλήθεια; Σίγουρα δεν μπορεί να κάνει πράξη την αλήθεια, πόσο μάλλον να την κερδίσει. Φοβάται να κάνει πράξη την αλήθεια, να υποστεί κάποια ζημιά στα συμφέροντά του· φοβάται μήπως ταπεινωθεί, φοβάται τη συκοφάντηση και την κρίση και δεν τολμά να κάνει πράξη την αλήθεια. Επομένως δεν μπορεί και να την αποκτήσει και, όσα χρόνια κι αν πιστεύει στον Θεό, δεν μπορεί να επιτύχει τη σωτηρία Του» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο όγδοο: Θα έκαναν τους άλλους να υπακούν μόνο σ’ αυτούς, όχι στην αλήθεια ή στον Θεό (Μέρος πρώτο)]. Όταν διαβάζω τα λόγια του Θεού όπως «εγωιστές», «ύπουλοι» και «το πρόβλημα έγκειται στην ανθρώπινη φύση τους», ένιωσα μεγάλη στενοχώρια κι αναστάτωση. Συνειδητοποίησα ότι πράγματι είχα αυτά τα χαρακτηριστικά. Παρόλο που είχα αναλάβει τον ρόλο του επικεφαλής, δεν είχα πραγματικό φορτίο. Πάντα φοβόμουν μήπως δεν κάνω τα πράγματα καλά, αλλά και να αναλάβω την ευθύνη, και φοβόμουν ότι αν διέπραττα παραβάσεις, θα έχανα την ευκαιρία να σωθώ. Οπότε, προτίμησα να κάνω εργασίες όπου δεν χρειαζόταν να αναλάβω ευθύνη και πάσαρα το δύσκολο έργο στη Λι Γιουν. Εγώ ήμουν η κύρια υπεύθυνη για τον χειρισμό των επιστολών αναφοράς. Παρόλο που δεν ήμουν εξοικειωμένη με τις αρχές, ήμουν ικανή να συνεργαστώ σε ορισμένες εργασίες με την καθοδήγηση και τη βοήθεια της Λι Γιουν. Ωστόσο, φοβόμουν την ευθύνη για τυχόν λάθη στην επεξεργασία. Έτσι, είχα χρησιμοποιήσει την έλλειψη κατανόησής μου ως δικαιολογία για να πασάρω το έργο στη Λι Γιουν. Ειδικά κατά τη διάρκεια των εκλογών στην εκκλησία, όταν η Λι Γιουν δεν μπορούσε να τις διοργανώσει αυτοπροσώπως επειδή κινδύνευε, φοβόμουν μην επιλέξω τους λάθος ανθρώπους, διαπράξω παραβάσεις και θέσω σε κίνδυνο τις δικές μου προοπτικές. Έτσι ήθελα να διοργανώσει αυτή τις εκλογές, χωρίς να λάβω υπόψη την ασφάλειά της και το συνολικό εκκλησιαστικό έργο. Τα θέματα που αφορούσαν την ανάληψη ευθύνης τα πάσαρα σε άλλους. Φοβόμουν ότι αν τα χειριζόμουν άσχημα, θα έκανα παραβάσεις που θα μπορούσαν να επηρεάσουν τις προοπτικές και τον προορισμό μου. Δεν είχα αφοσίωση στον Θεό ούτε ευθύνη για τα καθήκοντά μου. Τι εγωίστρια και ποταπή που ήμουν! Ακριβώς όπως φανερώνει ο Θεός: «Δεν θέλει να επωμιστεί ούτε την παραμικρή ευθύνη. Όταν τα φύλλα πέφτουν από τα δέντρα, φοβάται μάλιστα μη σπάσουν το κεφάλι τους. Ποιο καθήκον μπορεί να εκτελέσει ένα τέτοιο άτομο;» Ακριβώς. Ήμουν πράγματι αυτό το είδος ανθρώπου. Οποιοσδήποτε είναι αφοσιωμένος στον Θεό και έχει ανθρώπινη φύση, όταν βλέπει ότι το έργο της εκκλησίας χρειάζεται συνεργασία, θα θεωρούσε καθήκον του να επωμιστεί την ευθύνη και θα αναζητούσε τις αλήθεια-αρχές για να εκπληρώσει τα καθήκοντά του. Εγώ, όμως, ως μέλος του οίκου του Θεού, δεν είχα λάβει υπόψη τις προθέσεις του Θεού στο καθήκον μου. Αντίθετα, είχα πρώτα σκεφτεί πόσο σοβαρή ήταν η ευθύνη που θα έπαιρνα, και ήμουν υπερβολικά προσεκτική και επιφυλακτική. Για να προστατεύσω τον εαυτό μου, είχα φορτώσει πολλές εργασίες στη Λι Γιουν. Ήμουν πραγματικά εγωίστρια και ποταπή! Αν δεν μεταστρεφόμουν, δεν θα μπορούσα να κάνω κανένα καθήκον καλά και θα κατέληγα άχρηστη. Είπα στον εαυτό μου ότι δεν μπορούσα να αποφεύγω άλλο τα καθήκοντά μου. Είτε τα καταλάβαινα είτε όχι, έπρεπε πρώτα να τα αποδεχτώ, να αναζητήσω αρχές και να βάλω τα δυνατά μου για να τα πραγματοποιήσω.

Στα τέλη Δεκεμβρίου του 2023, η εκκλησία χρειάστηκε να εκλέξει υπεύθυνους για να επιβλέψουν το ευαγγελικό έργο και το έργο του ποτίσματος. Ανησύχησα πάλι και σκέφτηκα: «Τόσο το κήρυγμα του ευαγγελίου όσο και το πότισμα των νέων πιστών είναι κρίσιμες εκκλησιαστικές εργασίες. Δεν ξέρω και πολύ καλά τα μέλη της εκκλησίας εδώ. Κι αν επιλέξω ακατάλληλα άτομα και καθυστερήσω το έργο; Πώς θα αναλάβω αυτήν την ευθύνη;» Συνειδητοποίησα ότι ζούσα και πάλι σε κατάσταση επιφυλακτικότητας και παρανόησης. Έτσι, προσευχήθηκα στον Θεό και Του ζήτησα να με οδηγήσει να κατανοήσω τα προβλήματά μου. Ένα πρωί, διάβασα τα εξής λόγια του Θεού: «Αυτά τρέφουν μέσα τους οι αντίχριστοι και όλα αυτά αποτελούν παρανοήσεις, εναντίωση, κρίση και αντίσταση απέναντι στον Θεό. Δεν γνωρίζουν απολύτως τίποτα για το έργο του Θεού. Αυτά τα συμπεράσματα τα βγάζουν ενώ χώνουν τη μύτη τους στα λόγια του Θεού και χώνουν τη μύτη τους στη διάθεση, την ταυτότητα και την ουσία του Θεού. Οι αντίχριστοι θάβουν αυτά τα πράγματα βαθιά στην καρδιά τους και νουθετούν τον εαυτό τους: “Η προσοχή είναι η μήτηρ της ασφάλειας· καλύτερα να περνάς απαρατήρητος· το πουλί που βγάζει έξω το κεφάλι είναι αυτό που πυροβολείται. Έχει μοναξιά στην κορυφή. Ποτέ, σε καμία περίπτωση, να μην είσαι το πουλί που βγάζει έξω το κεφάλι, ποτέ να μη σκαρφαλώνεις πολύ ψηλά· όσο πιο ψηλά σκαρφαλώσεις, τόσο πιο δυνατή είναι η πτώση”. Δεν πιστεύουν ότι τα λόγια του Θεού είναι η αλήθεια, ούτε ότι η διάθεσή Του είναι δίκαιη και άγια. Όλα αυτά τα αντιλαμβάνονται μέσα από ανθρώπινες αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες και προσεγγίζουν το έργο του Θεού με ανθρώπινες προοπτικές, ανθρώπινες σκέψεις και ανθρώπινο δόλο, χρησιμοποιώντας τη λογική και τον τρόπο σκέψης του Σατανά για να οριοθετήσουν τη διάθεση, την ταυτότητα και την ουσία του Θεού. Προφανώς, οι αντίχριστοι όχι μόνο δεν αποδέχονται και δεν αναγνωρίζουν τη διάθεση, την ταυτότητα και την ουσία του Θεού· αντιθέτως, είναι γεμάτοι με αντιλήψεις, με εναντίωση και με επαναστατικότητα έναντι του Θεού και δεν έχουν το παραμικρό ίχνος αληθινής γνώσης Εκείνου. Ο ορισμός των αντίχριστων για το έργο, τη διάθεση και την αγάπη του Θεού αποτελεί ερωτηματικό —αμφιβολία, είναι γεμάτοι σκεπτικισμό και γεμάτοι άρνηση και δυσφήμιση γι’ αυτήν. Οπότε, ποια είναι η στάση τους απέναντι στην ταυτότητά Του; Η διάθεση του Θεού αντιπροσωπεύει την ταυτότητά Του· με τέτοια θεώρηση της διάθεσης του Θεού σαν τη δική τους, η κρίση τους για την ταυτότητα του Θεού είναι προφανής —ξεκάθαρη άρνηση. Αυτή είναι η ουσία των αντίχριστων» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο δέκατο: Περιφρονούν την αλήθεια, παραβιάζουν απροκάλυπτα τις αρχές και αψηφούν τις διευθετήσεις του οίκου του Θεού (Μέρος έκτο)]. «Μερικοί άνθρωποι δεν πιστεύουν ότι ο οίκος του Θεού μπορεί να μεταχειρίζεται δίκαια τους ανθρώπους. Δεν πιστεύουν ότι ο Θεός βασιλεύει στον οίκο Του και ότι εκεί βασιλεύει η αλήθεια. Πιστεύουν ότι όποιο καθήκον κι αν εκτελεί κάποιος, αν προκύψει κάποιο πρόβλημα σ’ αυτό, ο οίκος του Θεού θα χειριστεί αμέσως την περίπτωσή του, θα του αφαιρέσει το δικαίωμα να εκτελεί αυτό το καθήκον και θα τον στείλει κάπου αλλού ή, μάλιστα, θα τον αποπέμψει από την εκκλησία. Είναι όντως έτσι τα πράγματα; Ασφαλώς όχι. Ο οίκος του Θεού μεταχειρίζεται κάθε άτομο σύμφωνα με την αλήθεια-αρχές. Ο Θεός είναι δίκαιος στη μεταχείρισή Του προς κάθε άτομο. Δεν εξετάζει μόνο το πώς συμπεριφέρεται ένα άτομο σε μια μεμονωμένη περίπτωση· εξετάζει τη φύση-ουσία του, τις προθέσεις του, τη στάση του, και ιδίως το κατά πόσο μπορεί να κάνει αυτοκριτική όταν κάνει λάθος, κατά πόσο δείχνει μεταμέλεια και κατά πόσο μπορεί να φτάσει στην ουσία του προβλήματος με βάση τα λόγια Του, να κατανοήσει την αλήθεια, να μισήσει τον εαυτό του και να μετανοήσει πραγματικά. Δεν μπορεί να σωθεί ένας άνθρωπος που δεν έχει αυτήν τη σωστή στάση, που αφήνει τις προσωπικές επιδιώξεις να μολύνουν πλήρως την ψυχή του, που καταστρώνει πονηρά σχέδια και αποκαλύπτει διεφθαρμένες διαθέσεις και που, όταν προκύπτουν προβλήματα, προσποιείται, χρησιμοποιεί σοφίσματα, προσπαθεί να δικαιολογηθεί και αρνείται πεισματικά να παραδεχθεί τι έχει κάνει. Δεν δέχεται καθόλου την αλήθεια, και ο πραγματικός του χαρακτήρας έχει αποκαλυφθεί πλήρως. Οι άνθρωποι που δεν είναι σωστοί και που δεν μπορούν ούτε στο ελάχιστο να δεχθούν την αλήθεια είναι στην ουσία δύσπιστοι, και μόνο ο αποκλεισμός τούς αξίζει. […] Αν φοβάσαι πάντα μήπως αποκλειστείς, αν βρίσκεις συνεχώς δικαιολογίες και δικαιολογείς πάντα τον εαυτό σου, τότε υπάρχει πρόβλημα. Αν αφήσεις τους άλλους να δουν ότι δεν αποδέχεσαι την αλήθεια στο ελάχιστο και ότι δεν καταλαβαίνεις από λογική, τότε έχεις πρόβλημα. Η εκκλησία θα είναι υποχρεωμένη να χειριστεί την περίπτωσή σου. Αν δεν αποδέχεσαι καθόλου την αλήθεια κατά την εκτέλεση του καθήκοντός σου, και φοβάσαι πάντα μήπως αποκαλυφθείς και αποκλειστείς, τότε αυτός ο φόβος σου είναι μολυσμένος από ανθρώπινες προθέσεις και διεφθαρμένη σατανική διάθεση, καθώς και από καχυποψία, επιφυλακτικότητα και παρερμηνεία. Κανένα από αυτά δεν αποτελεί στάση που θα πρέπει να έχει ένα άτομο» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Από τα λόγια του Θεού, είδα ότι οι αντίχριστοι δεν πιστεύουν στη δικαιοσύνη του Θεού ούτε στο ότι στον οίκο του Θεού κυβερνά η αλήθεια. Πιστεύουν ότι όσο μεγαλύτερη είναι η ευθύνη που αναλαμβάνουν, τόσο περισσότερες παραβάσεις θα διαπράξουν και τόσο λιγότερες ελπίδες θα έχουν να σωθούν. Γι’ αυτό, συνεχώς παρεξηγούν τον Θεό και φυλάγονται από Αυτόν, χωρίς ποτέ να βάζουν τα δυνατά τους στα καθήκοντά τους. Προστατεύουν τον εαυτό τους χρησιμοποιώντας φιλοσοφίες για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις και είναι εξαιρετικά εγωιστές και δόλιοι. Συνειδητοποίησα ότι είχα κι εγώ τη διάθεση των αντίχριστων. Πίστευα ότι «Όσο υψηλότερη είναι η ανάβαση, τόσο πιο σκληρό είναι το πέσιμο» και «Η προσοχή είναι η μήτηρ της ασφάλειας». Κάθε φορά που είχα επιλεγεί ως επικεφαλής, ήθελα να αρνηθώ. Είχα πιστέψει ότι αν δεν ήμουν επικεφαλής, δεν θα διέπραττα μεγάλο κακό δεν θα αποκαλυπτόμουν ούτε θα αποκλειόμουν εύκολα. Ακόμα κι όταν πια είχα γίνει επικεφαλής, έκανα το καθήκον μου με επιφυλακτικότητα και με τη μέγιστη προσοχή, γιατί φοβόμουν ότι τυχόν παραβάσεις που ίσως διέπραττα θα επηρέαζαν την έκβαση και τον προορισμό μου. Δεν σκεφτόμουν πώς να εκπληρώσω το καθήκον μου, αλλά αντίθετα, το μυαλό μου είχε γεμίσει ύπουλες σκέψεις. Όποτε οι εργασίες αφορούσαν την ανάληψη ευθύνης, τις πάσαρα στη Λι Γιουν. Ποτέ δεν είχα δώσει πραγματικά την καρδιά μου στον Θεό όταν έκανα τα καθήκοντά μου, κρατούσα τον Θεό στην άλλη πλευρά ενός βαθιού χάσματος στην καρδιά μου και φυλαγόμουν συνεχώς από Αυτόν. Δεν είχα κατανοήσει καθόλου τη δίκαιη διάθεση του Θεού. Στην πραγματικότητα, ο Θεός μεταχειρίζεται δίκαια κάθε άνθρωπο. Ο οίκος του Θεού χειρίζεται τους πάντες με βάση τις αρχές. Κανείς δεν απαλλάσσεται ούτε αποκλείεται για μια στιγμιαία παράβαση. Ο Θεός εξετάζει την ουσία ενός ανθρώπου, τις προθέσεις πίσω από τις πράξεις του και τη στάση του απέναντι στην αλήθεια. Εάν κάποιος διαταράσσει και αναστατώνει το έργο ενεργώντας κατά των αρχών, και παρ’ όλα αυτά δεν αποδέχεται την αλήθεια όταν οι άλλοι συναναστρέφονται μαζί του, βλάπτοντας το έργο του οίκου του Θεού ξανά και ξανά, τότε πρέπει να απαλλαγεί από τα καθήκοντά του. Σκέφτηκα κάποιους αντίχριστους και κακούς ανθρώπους που είχαν αποβληθεί από την εκκλησία. Κάνοντας τα καθήκοντά τους, επιδίωκαν πάντα τη φήμη, το κέρδος και τη θέση, παραβίαζαν τις εργασιακές ρυθμίσεις και ενεργούσαν όπως ήθελαν αυτοί. Είχαν προσπαθήσει ακόμη και να ανταγωνιστούν τον Θεό για τους ανθρώπους και να θέσουν τους εκλεκτούς του Θεού υπό τον έλεγχό τους. Μετά τη συναναστροφή και την έκθεση των υπολοίπων, δεν είχαν μετανοήσει. Τελικά, η εκκλησία τούς απέβαλε βάσει αρχών —αυτή ήταν η δικαιοσύνη του Θεού. Εάν κάποιος διαπράξει κάποιες παραβάσεις κάνοντας τα καθήκοντά του επειδή δεν καταλαβαίνει την αλήθεια ή επειδή έχει διεφθαρμένη διάθεση, αλλά μπορεί να αποδεχτεί την αλήθεια, και μόλις του γίνει συναναστροφή μπορεί να κάνει αυτοκριτική και να αποκτήσει αυτογνωσία, ο οίκος του Θεού θα του δώσει την ευκαιρία να μετανοήσει. Για παράδειγμα, όταν ήμουν παλιότερα κήρυκας, είχα ακολουθήσει ένα άλλο άτομο στη διάπραξη μιας κακής πράξης επειδή δεν κατανοούσα την αλήθεια. Μέσω της συναναστροφής και της βοήθειας άλλων αδελφών, αναγνώρισα τα λάθη μου. Στη συνέχεια, είχα μετανιώσει βαθιά για τις πράξεις μου και ήμουν πρόθυμη να μετανοήσω. Η εκκλησία δεν με είχε αποβάλει, και μάλιστα με είχε αφήσει να συνεχίσω το καθήκον μου. Αυτό μου έδειξε ότι στον οίκο του Θεού κυβερνά η αλήθεια και η δικαιοσύνη. Ωστόσο, έβλεπα εσφαλμένα τον Θεό ως κοσμικό βασιλιά που μεροληπτεί και είναι άδικος, και καταδικάζει και τιμωρεί τους ανθρώπους όταν τους πιάνει να κάνουν κάτι λάθος. Έκανα συνεχώς εικασίες για τον Θεό και φυλαγόμουν από Αυτόν, πράγμα το οποίο ήταν βλασφημία κατά του Θεού. Η διάθεσή μου ήταν πραγματικά μοχθηρή!

Θυμήθηκα την αλήθεια που έλεγε να είναι κανείς ειλικρινής πάνω στην οποία ο Θεός είχε συναναστραφεί μαζί μας. Έτσι, έψαξα τα σχετικά λόγια του Θεού για να τα διαβάσω. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Πολύ χαίρομαι με όσους δεν είναι καχύποπτοι για τους άλλους και συμπαθώ πολύ αυτούς που δέχονται εύκολα την αλήθεια· δείχνω μεγάλη στοργή σε αυτά τα δύο είδη ανθρώπων, διότι στα μάτια Μου είναι έντιμοι άνθρωποι. Εάν είστε ανειλικρινείς, τότε θα είστε επιφυλακτικοί και καχύποπτοι σχετικά με όλους τους ανθρώπους και όλα τα θέματα, και έτσι η πίστη σας προς Εμένα θα οικοδομηθεί σε θεμέλια καχυποψίας. Δεν θα μπορούσα να αναγνωρίσω ποτέ μια τέτοια πίστη» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Πώς να γνωρίσετε τον Θεό στη γη). «Το να εκτελεί ο άνθρωπος το καθήκον του είναι, στην πραγματικότητα, η πραγματοποίηση όλων όσα είναι έμφυτα στον άνθρωπο, δηλαδή, ό,τι είναι εφικτό για τον άνθρωπο. Κι είναι τότε που το καθήκον του εκπληρώνεται. Τα ελαττώματα του ανθρώπου κατά την υπηρεσία του σταδιακά μειώνονται μέσω της βαθμιαίας εμπειρίας και της διαδικασίας υποβολής του σε κρίση· δεν παρεμποδίζουν ούτε επηρεάζουν το καθήκον του ανθρώπου. Αυτοί που σταματούν να υπηρετούν ή υποκύπτουν και υποχωρούν από φόβο ότι μπορεί να υπάρχουν ελαττώματα κατά την υπηρεσία τους είναι οι πιο δειλοί απ’ όλους. […] Δεν υπάρχει συσχέτιση μεταξύ του καθήκοντος του ανθρώπου και του αν αυτός θα λάβει ευλογίες ή θα υποφέρει από κακοτυχία. Καθήκον είναι αυτό που ο άνθρωπος οφείλει να εκπληρώσει· είναι η αποστολή που του στάλθηκε από τον ουρανό και δεν πρέπει να εξαρτάται από την ανταμοιβή, τους όρους ή την αιτία. Μόνο τότε κάνει το καθήκον του. Το να λαμβάνει κανείς ευλογίες αναφέρεται στο να τελειώνεται και απολαμβάνει τις ευλογίες του Θεού αφότου κριθεί. Το να υποφέρει κακοτυχία κανείς αναφέρεται στο να μην αλλάζει η διάθεσή του αφότου παιδευτεί και κριθεί, είναι όταν δεν βιώνει την τελείωση, αλλά τιμωρείται. Όμως, ανεξάρτητα από το αν λαμβάνουν ευλογίες ή υποφέρουν από κακοτυχία, τα δημιουργημένα όντα οφείλουν να εκπληρώνουν το καθήκον τους, κάνοντας αυτά που οφείλουν να κάνουν και κάνοντας αυτά που μπορούν να κάνουν· αυτό είναι το ελάχιστο που οφείλει να κάνει ένας άνθρωπος που αναζητά τον Θεό. Δεν θα έπρεπε να κάνεις το καθήκον σου μόνο για να λαμβάνεις ευλογίες και δεν θα έπρεπε να αρνείσαι να ενεργήσεις από φόβο μην υποφέρεις από κακοτυχία. Επιτρέψτε Μου να σας πω το εξής: Το να εκτελεί ο άνθρωπος το καθήκον του είναι αυτό που οφείλει να κάνει, και αν είναι ανίκανος να εκτελέσει το καθήκον του, τότε αυτό συνιστά την παρακοή του» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Η διαφορά μεταξύ της διακονίας του ενσαρκωμένου Θεού και του καθήκοντος του ανθρώπου). Αυτά τα λόγια του Θεού με γέμισαν βαθιές σκέψεις. Ναι, ο Θεός λέει επανειλημμένα ότι Του αρέσουν οι ειλικρινείς που μπορούν να αποδεχτούν την αλήθεια και αποστρέφεται τους δόλιους. Ο Θεός θέτει τον Νώε ως παράδειγμα προς μίμηση. Όταν ο Θεός διέταξε τον Νώε να χτίσει μια κιβωτό, σίγουρα ο τελευταίος δυσκολεύτηκε εκείνη τη στιγμή, καθώς δεν είχε ξαναφτιάξει κιβωτό. Ωστόσο, δεν περιορίστηκε από αυτές τις προκλήσεις, ούτε ανησυχούσε μην τυχόν τιμωρηθεί αν δεν έκανε καλή δουλειά. Απλά αποδέχτηκε την ανάθεση από τον Θεό, πήγε και έψαξε να βρει υλικά, και προσευχόταν στον Θεό κάθε φορά που αντιμετώπιζε δυσκολίες. Αν κάποιο κομμάτι δεν γινόταν σωστά, το γκρέμιζε και το ξανάχτιζε. Κατασκεύασε την κιβωτό ακριβώς όπως του είπε ο Θεός. Λόγω της γνήσιας πίστης και υποταγής του στον Θεό, έλαβε τελικά τις ευλογίες του Θεού. Όταν έκανα αυτοκριτική, συνειδητοποίησα ότι ήμουν πολύ δόλια. Κάνοντας τα καθήκοντά μου, φοβόμουν πάντα να αναλάβω την ευθύνη, ανησυχούσα μήπως διέπραττα παραβάσεις και έχανα την ελπίδα να σωθώ. Δεν είχα ειλικρινή στάση. Στην πραγματικότητα, αν το καλοσκεφτώ, δεδομένου ότι είχα διεφθαρμένη διάθεση και δεν κατανοούσα την αλήθεια, ήταν αναπόφευκτο να παρουσιάσω αποκλίσεις στα καθήκοντά μου. Έπρεπε να μάθω να το αντιμετωπίζω σωστά, να αναλύσω πού είχα κάνει λάθος, να κάνω αυτοκριτική και να κατανοήσω τελικά τις διεφθαρμένες μου διαθέσεις. Εάν το έκανα αυτό, θα σημείωνα συνεχή πρόοδο, και τα καθήκοντά μου θα βελτιώνονταν επίσης. Όταν στα καθήκοντά μου τύχαιναν πράγματα που δεν μπορούσα να δω καθαρά, έπρεπε να προσεύχομαι και να αναζητώ περισσότερο, να συζητώ με τη συνεργάτιδα αδελφή μου ή να αναζητώ απαντήσεις από ανώτερους επικεφαλής. Δεν έπρεπε να κάνω τα καθήκοντά μου επιπόλαια ή να απέχω και να τα αποφεύγω από φόβο μήπως φορτωθώ την ευθύνη. Για παράδειγμα, κατά την επιλογή και την αξιοποίηση ανθρώπων, εάν πρώτα επέλεγα κάποιον σύμφωνα με τις αρχές και τελικά αποδεικνυόταν ότι ήταν το λάθος άτομο, τότε αυτό είχε να κάνει με το μονοπάτι στο οποίο βάδιζε εκείνος, και ο οίκος του Θεού δεν θα θεωρούσε εμένα υπεύθυνη.

Αργότερα, συνειδητοποίησα ότι είχα και άλλη λανθασμένη άποψη. Κάποτε πίστευα ότι ως επικεφαλής, όσο μεγαλύτερη είναι η ευθύνη, τόσο περισσότερες παραβάσεις θα μαζεύονταν, και στο τέλος θα έχανα την ευκαιρία μου να σωθώ. Σκέφτηκα ότι θα ήταν ασφαλέστερο να είμαι συνηθισμένη πιστή. Αλλά στην πραγματικότητα, είτε κάποιος είναι επικεφαλής είτε όχι, αν δεν επιδιώκει την αλήθεια και οι διεφθαρμένες του διαθέσεις παραμένουν αμετάβλητες, είναι καταδικασμένος να καταστραφεί τελικά. Όπως λέει ο Παντοδύναμος Θεός: «Το να έχετε μια αμετάβλητη διάθεση σημαίνει πως είστε εχθρικοί προς τον Θεό» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού»). Μεταξύ εκείνων που αποκλείστηκαν από την εκκλησία, πολλοί ήταν συνηθισμένοι πιστοί. Κάποιοι από αυτούς αποκαλύφθηκαν ως κακοί άνθρωποι ή αντίχριστοι, ενώ άλλοι αποκαλύφθηκαν ως δύσπιστοι. Παρόλο που δεν είχαν υψηλά πόστα, δεν αποκλείστηκαν επειδή διατάραξαν και αναστάτωσαν το έργο της εκκλησίας; Αυτά τα γεγονότα δείχνουν ότι, όταν κάποιος αποκαλύπτεται και αποκλείεται, αυτό δεν έχει σχέση με το καθήκον που κάνει, αλλά με το αν επιδιώκει την αλήθεια και βιώνει αλλαγές στις διαθέσεις του. Όταν τα συνειδητοποίησα όλα αυτά, ήμουν πρόθυμη να διορθώσω τη λανθασμένη μου άποψη και να υιοθετήσω τη σωστή νοοτροπία για να κάνω καλά το καθήκον μου ως επικεφαλής. Αργότερα, επέλεξα ανθρώπους για να επιβλέψουν το ευαγγελικό έργο και το έργο του ποτίσματος. Για ορισμένα άτομα τα οποία δεν μπορούσα να διακρίνω, συζητούσα με τη Λι Γιουν και αναζητούσα τη βοήθεια ανώτερων επικεφαλής. Τελικά, εκλέξαμε κατάλληλους ανθρώπους. Όταν ξέχασα την επιφυλακτικότητά μου, βασίστηκα στον Θεό και έκανα το καθήκον μου σύμφωνα με τις αρχές, ένιωσα πολύ μεγαλύτερη ανακούφιση.

Μέσα από αυτήν την εμπειρία, συνειδητοποίησα ότι οι σατανικές φιλοσοφίες όπως «Όσο υψηλότερη είναι η ανάβαση, τόσο πιο σκληρό είναι το πέσιμο» και «Η προσοχή είναι η μήτηρ της ασφάλειας» είναι πλάνες και αιρέσεις που διαφθείρουν τους ανθρώπους. Ζώντας με τέτοιες πεποιθήσεις, γινόμουν όλο και πιο εγωίστρια και δόλια, φυλαγόμουν συνεχώς από τον Θεό και δεν μπορούσα να αναλάβω πρόθυμα το καθήκον μου. Αυτό όχι μόνο οδήγησε σε πνευματική καταπίεση και πόνο, αλλά με έκανε, επίσης, να χάσω ευκαιρίες να κερδίσω την αλήθεια. Τα λόγια του Θεού με έχουν διαφωτίσει και με έχουν καθοδηγήσει να κατανοήσω τη διεφθαρμένη μου διάθεση, και με έκαναν να κατανοήσω πραγματικά τη δίκαιη διάθεση του Θεού. Συνειδητοποίησα τελικά πως ό,τι κάνει ο Θεός το κάνει για τη σωτηρία μας.