Από τότε που αποδέχτηκα το έργο των εσχάτων ημερών του Θεού, κάνω το καθήκον μου στην εκκλησία. Όταν ήμουν γύρω στα πενήντα, ανέλαβα κειμενικά καθήκοντα. Είδα, λοιπόν, ότι δεν υστερούσα και πολύ σε χρόνο αντίδρασης και μνήμη από τους νεότερους αδελφούς και αδελφές, κι ότι ήμουν εξίσου αποδοτική και αποτελεσματική στο καθήκον μου μ’ εκείνους. Χάρηκα και απέκτησα μεγάλο κίνητρο στο καθήκον μου. Καθώς, όμως, μεγάλωνα, το σώμα μου άρχισε να αποδυναμώνεται και επίσης έπαθα υπέρταση. Η σωματική μου δύναμη κι η ενέργειά μου μειώθηκαν σταδιακά, κι ο νους μου έγινε πιο νωθρός. Κάποιες φορές που έτρωγα κι έπινα τα λόγια του Θεού λίγο πιο γρήγορα, ο νους μου δεν προλάβαινε, και μερικές φορές ξεχνούσα αυτό που μόλις είχα διαβάσει και έπρεπε να το ξαναδιαβάσω. Η μνήμη μου χειροτέρεψε κι έγινα πολύ ξεχασιάρα. Συχνά, οι λέξεις έφταναν στην άκρη της γλώσσας μου, αλλά δεν μπορούσα να θυμηθώ τι ήθελα να πω. Μετά κοιτούσα τη συνεργάτιδά μου, μια αδελφή γύρω στα τριάντα, που ήταν εύστροφη και γεμάτη ενέργεια. Ήταν οξυδερκής, και εργαζόταν γρήγορα και αποτελεσματικά. Μπορούσε να τελειώσει σε μισή ώρα κάτι που εμένα μου έπαιρνε μιάμιση. Συχνά ζήλευα τα νιάτα και την ενέργειά της, και ταυτόχρονα, ανησυχούσα για τον εαυτό μου, και σκεφτόμουν: «Κι αν σε λίγα χρόνια γίνει το μυαλό μου ακόμα πιο αργό; Φοβάμαι ότι τότε δεν θα είμαι σε θέση να εκτελέσω κανένα καθήκον και θα γίνω πραγματικά άχρηστη. Πώς θα κερδίσω έτσι τη σωτηρία;» Μερικές φορές, μάλιστα, παραπονιόμουν μέσα μου: «Γιατί αποδέχτηκα το έργο των εσχάτων ημερών του Θεού σε τόσο μεγάλη ηλικία; Τι καλά που θα ήταν αν ήμουν 20 χρόνια νεότερη! Τώρα είμαι μια εντελώς άχρηστη γριά». Η αλήθεια ήταν ότι ήθελα να κάνω το καθήκον μου με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, αλλά είχα ήδη φτάσει στα 60. Το μυαλό και η όρασή μου δεν ήταν όπως παλιά και είχα υπέρταση. Μετά από νύχτες που εργαζόμουν λίγο περισσότερο, ένιωθα κουρασμένη κι ήθελα να ξεκουραστώ από νωρίς. Έβλεπα πόσο μεγάλο ήταν το χάσμα στην απόδοση τη δική μου και των νεότερων κι ένιωθα αποκαρδιωμένη και κατώτερη, και στο τέλος ζούσα σε αρνητική κατάσταση. Δεν ήθελα πλέον να πληρώσω τίμημα στο καθήκον μου ούτε να βελτιώσω τις δεξιότητές μου. Δεν ήθελα καν να αναλογιστώ τις αποκλίσεις μου για να βελτιώσω τα αποτελέσματα του έργου μου. Σκέφτηκα: «Είμαι γριά και άχρηστη. Όσο σκληρά κι αν προσπαθήσω, δεν θα μπορέσω να κάνω το καθήκον μου καλά. Μπορεί μια μέρα να γίνω εντελώς περιττή και να αποκλειστώ».

Μέσα στην αγωνία και την ανησυχία μου, διάβασα τα λόγια του Θεού: «Υπάρχουν και κάποιοι ηλικιωμένοι αδελφοί, από 60 έως 80-90 ετών, οι οποίοι, λόγω της προχωρημένης ηλικίας τους, αντιμετωπίζουν κι αυτοί κάποιες δυσκολίες. Παρά την ηλικία τους, ο τρόπος σκέψης τους δεν είναι απαραίτητα τόσο σωστός ή ορθολογικός, ενώ οι ιδέες και οι απόψεις τους δεν συμφωνούν απαραίτητα με την αλήθεια. Αυτοί οι μεγάλοι άνθρωποι, λοιπόν, αντιμετωπίζουν κι αυτοί προβλήματα και ανησυχούν διαρκώς για το εξής: “Δεν είμαι πια τόσο καλά στην υγεία μου και τα καθήκοντα που μπορώ να εκτελέσω είναι περιορισμένα. Αν εκτελέσω μόνο αυτό το ασήμαντο καθήκον, θα με θυμάται ο Θεός; Πού και πού αρρωσταίνω και χρειάζομαι φροντίδα. Αν δεν υπάρχει κανείς να με φροντίσει, δεν μπορώ να εκτελέσω το καθήκον μου. Τι να κάνω, λοιπόν; Γέρασα πια· ξεχνάω τα λόγια του Θεού αφού τα διαβάσω και δυσκολεύομαι να κατανοήσω την αλήθεια. Όταν συναναστρέφομαι σχετικά με την αλήθεια, μπερδεύω τα λόγια μου, δεν έχω λογικό ειρμό ούτε κάποια εμπειρία που να αξίζει να μοιραστώ. Γέρασα και δεν έχω αρκετή ενέργεια, δεν βλέπω πολύ καλά και δεν είμαι πια δυνατός. Με δυσκολεύουν τα πάντα. Όχι μόνο δεν μπορώ να εκτελέσω το καθήκον μου, αλλά και ξεχνάω εύκολα και κάνω λάθη. Μερικές φορές μπερδεύομαι και δημιουργώ προβλήματα τόσο στην εκκλησία όσο και στους αδελφούς και τις αδελφές μου. Θέλω να σωθώ και να επιδιώξω την αλήθεια, αλλά είναι πολύ δύσκολο. Τι μπορώ να κάνω;” Όλα αυτά τα πράγματα τους κάνουν να αγχώνονται και να σκέφτονται το εξής: “Γιατί έπρεπε να φτάσω σ’ αυτήν την ηλικία για να αρχίσω να πιστεύω στον Θεό; Γιατί να μην είμαι κι εγώ εικοσάρης ή τριαντάρης ή έστω σαραντάρης ή πενηντάρης; Γιατί έπρεπε να μάθω για το έργο του Θεού τώρα που είμαι τόσο μεγάλος; Δεν λέω ότι η μοίρα μου είναι κακή· τουλάχιστον τώρα έχω γνωρίσει το έργο του Θεού. Η μοίρα μου είναι καλή και ο Θεός μού έχει δείξει μεγάλη καλοσύνη! Ένα πράγμα με στενοχωρεί μόνο: το ότι έχω γεράσει. Αν και δεν έχω πολύ καλή μνήμη και αντιμετωπίζω κάποια προβλήματα υγείας, έχω δύναμη μέσα μου. Το θέμα είναι πως το σώμα μου δεν με υπακούει και με πιάνει υπνηλία μετά από λίγη ώρα στις συναθροίσεις. Μερικές φορές, με παίρνει ο ύπνος όταν κλείνω τα μάτια μου για να προσευχηθώ· όταν, πάλι, διαβάζω τα λόγια του Θεού, το μυαλό μου ταξιδεύει. Αφού διαβάσω λίγες σελίδες, αρχίζω να νυστάζω, με παίρνει ο ύπνος και δεν εμπεδώνω τα λόγια. Τι μπορώ να κάνω; Εφόσον αντιμετωπίζω τέτοιες πρακτικές δυσκολίες, άραγε είμαι ακόμα ικανός να επιδιώξω και να κατανοήσω την αλήθεια; Αν όχι, και αν δεν μπορώ να ασκηθώ σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές, δεν θα πάει στράφι όλη η πίστη μου; Δεν θα αποτύχω να σωθώ; Τι μπορώ να κάνω; Με τρώει η ανησυχία! […]” […] Αυτοί οι ηλικιωμένοι βυθίζονται σε έντονα συναισθήματα αγωνίας, άγχους και ανησυχίας λόγω της ηλικίας τους. Κάθε φορά που αντιμετωπίζουν δυσκολίες, αναποδιές, ταλαιπωρίες ή εμπόδια, κατηγορούν την ηλικία τους και φτάνουν να νιώθουν μίσος και αντιπάθεια για τον εαυτό τους. Όπως και να ’χει, όμως, είναι μάταιο, δεν υπάρχει λύση και δεν υπάρχει τρόπος να προχωρήσουν. Ισχύει πως δεν υπάρχει τρόπος να προχωρήσουν; Υπάρχει λύση; (Οι ηλικιωμένοι θα πρέπει κι αυτοί να εκτελούν τα καθήκοντά τους όσο καλύτερα μπορούν.) Είναι αποδεκτό να τα εκτελούν όσο καλύτερα μπορούν, σωστά; Μήπως δεν μπορούν πια να επιδιώξουν την αλήθεια λόγω ηλικίας; Δεν είναι ικανοί να κατανοήσουν την αλήθεια; (Είναι.) Μπορούν να την κατανοήσουν; Έως ένα βαθμό, ναι. Άλλωστε, ούτε οι νέοι μπορούν να την κατανοήσουν στην ολότητά της. Οι ηλικιωμένοι τρέφουν πάντα την εσφαλμένη αντίληψη πως, επειδή νιώθουν σύγχυση και δεν θυμούνται πια τόσο καλά, δεν μπορούν να κατανοήσουν την αλήθεια. Έχουν δίκιο; (Όχι.) Αν και οι νέοι έχουν πολύ περισσότερη ενέργεια και σωματική δύναμη από τους ηλικιωμένους, η ικανότητά τους να κατανοούν, να αφομοιώνουν και να γνωρίζουν πράγματα είναι, ουσιαστικά, ίδια με των ηλικιωμένων. Και οι ηλικιωμένοι δεν ήταν κάποτε νέοι; Δεν γεννήθηκαν γέροι και, από την άλλη, και οι νέοι θα γεράσουν κάποτε. Οι ηλικιωμένοι δεν πρέπει να σκέφτονται διαρκώς πως διαφέρουν από τους νέους επειδή έχουν γεράσει, το σώμα και η μνήμη τους εξασθένισαν και έχουν προβλήματα υγείας. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ τους. […] Δεν ισχύει ότι οι ηλικιωμένοι δεν έχουν τίποτα να κάνουν ή ότι δεν μπορούν να εκτελέσουν τα καθήκοντά τους και σίγουρα όχι ότι δεν μπορούν να επιδιώξουν την αλήθεια· μπορούν να κάνουν πολλά. Οι διάφορες αιρέσεις και πλάνες, οι διάφορες παραδοσιακές ιδέες και αντιλήψεις, τα πράγματα που δηλώνουν άγνοια και ισχυρογνωμοσύνη, και τα συντηρητικά, ανορθολογικά και στρεβλά πράγματα που έχουν συσσωρευτεί μέσα σου κατά τη διάρκεια της ζωής σου έχουν στοιβαχτεί όλα τους μέσα στην καρδιά σου. Θα πρέπει, λοιπόν, να αφιερώσεις ακόμη περισσότερο χρόνο από ό,τι οι νέοι για να τα φέρεις στην επιφάνεια, να τα αναλύσεις και να τα αναγνωρίσεις. Δεν ισχύει πως δεν έχεις τίποτα να κάνεις, ούτε θα πρέπει να νιώθεις αγωνία, άγχος και ανησυχία όταν έχεις πολύ ελεύθερο χρόνο. Αυτό δεν είναι ούτε καθήκον ούτε ευθύνη σου. Οι ηλικιωμένοι θα πρέπει, πρώτα απ’ όλα, να έχουν τη σωστή νοοτροπία. Αν και μπορεί να είσαι μιας κάποιας ηλικίας και σχετικά γερασμένος σωματικά, θα πρέπει και πάλι να έχεις τη νοοτροπία νέου ανθρώπου. Αν και μεγαλώνεις και δεν έχεις πια τόσο γερό μυαλό και θυμητικό, εφόσον μπορείς ακόμα να αποκτήσεις αυτογνωσία και να κατανοήσεις τα λόγια Μου και την αλήθεια, αυτό αποδεικνύει πως ούτε γέρος είσαι ούτε υστερείς σε επίπεδο» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (3)]. Τα λόγια του Θεού αποκάλυψαν την ακριβή μου κατάσταση. Είδα ότι η αδελφή με την οποία συνεργαζόμουν ήταν νέα και έκανε το καθήκον της αποτελεσματικά, κι ότι εγώ ήμουν μεγαλύτερη, είχα υπέρταση, το μυαλό μου δούλευε πιο αργά κι η απόδοσή μου στο καθήκον ήταν πολύ χαμηλότερη από τη δική της. Νόμιζα ότι, επειδή ήμουν γριά και άχρηστη, ο Θεός θα με απέρριπτε και δεν θα με έσωζε. Ζούσα σε μια κατάσταση παρερμηνείας προς τον Θεό. Φοβόμουν ότι λίγα χρόνια μετά, το σώμα μου θα χειροτέρευε κι άλλο, και ότι τότε ίσως να μην μπορούσα να εκτελέσω κανένα καθήκον και να αποκλειόμουν. Όταν το σκέφτηκα αυτό, στεναχωρήθηκα. Διάβασα, όμως, τα λόγια του Θεού και κατάλαβα ότι ο Θεός δεν κάνει διακρίσεις ανάμεσα σε νέους και γέρους. Ο Θεός δεν εκφράζει την αλήθεια μόνο για τους νέους ή μόνο για τους γηραιότερους. Ο Θεός δεν χώρισε ποτέ τον εκλεκτό λαό Του ανάλογα με την ηλικία ούτε έχει πει ποτέ ότι οι ηλικιωμένοι πρέπει να καθαρθούν από την εκκλησία. Ο Θεός δεν δείχνει εύνοια, κι ο καθένας μπορεί να ποτιστεί και να τραφεί από τα λόγια του Θεού, όσο μεγάλος κι αν είναι. Ο Θεός δίνει σε όλους ίσες ευκαιρίες για να σωθούν. Εάν ένα άτομο δεν επιδιώκει την αλήθεια και αντιτίθεται σε αυτήν, δεν θα σωθεί, όποια κι αν είναι η ηλικία του. Ο Θεός καθορίζει την έκβαση και τον προορισμό ενός ατόμου όχι με βάση την ηλικία, αλλά κυρίως με το αν το άτομο κερδίζει την αλήθεια. Ανεξαρτήτως ηλικίας, όποιος κατανοεί τα λόγια του Θεού και κάνει πράξη την αλήθεια μπορεί να αλλάξει τη διάθεσή του και να λάβει τη σωτηρία του Θεού. Μπορεί να είχα ήδη φτάσει εξήντα και να αργούσα να μάθω νέες δεξιότητες, μα σκεφτόμουν ακόμα καθαρά και μπορούσα να κατανοήσω τα λόγια του Θεού που έπινα κι έτρωγα. Μπορούσα επίσης να αναγνωρίσω τα ελαττώματά μου και τη διεφθαρμένη μου διάθεση μέσα από τα λόγια του Θεού. Ο Θεός δεν είχε σταματήσει να με διαφωτίζει και να με καθοδηγεί μόνο και μόνο επειδή ήμουν γριά. Ήλπιζε ότι θα περνούσα περισσότερο χρόνο τρώγοντας και πίνοντας τα λόγια Του. Ο Θεός θέλει να διακρίνω τις τοξίνες του Σατανά και τους νόμους της επιβίωσης, καθώς και την παραδοσιακή κουλτούρα. Θέλει να απαλλαχθώ από αυτά τα αρνητικά πράγματα, και να συμπεριφέρομαι και να ενεργώ με βάση την αλήθεια. Αυτά ελπίζει να δει ο Θεός. Το μυαλό μου είναι υγιές και λογικό, και μπορώ ακόμα να κάνω τα καθήκοντά μου, γι’ αυτό και πρέπει να εκτιμήσω τον χρόνο που έχω, να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ στα καθήκοντά μου και να επιδιώξω να αλλάξω τη διάθεσή μου. Η ηλικία μου δεν ήταν δικαιολογία για να σταματήσω να επιδιώκω την αλήθεια. Αν ζω μέσα στην ανησυχία και το άγχος, χωρίς αίσθημα φορτίου στο καθήκον μου και χωρίς να επιδιώκω να αλλάξω τη διάθεσή μου, τότε θα έχω γίνει πραγματικά άχρηστη και ο Θεός θα με αποκλείσει.

Αργότερα, διάβασα περισσότερα από τα λόγια του Θεού: «Οι Αντίχριστοι πιστεύουν στον Θεό αποκλειστικά και μόνο με σκοπό ν’ αποκομίσουν κέρδος και να λάβουν ευλογίες. Ακόμη κι αν αντέχουν κάποια βάσανα ή πληρώνουν κάποιο τίμημα, τα κάνουν όλα αυτά για να συνάψουν συμφωνία με τον Θεό. Η πρόθεση και η επιθυμία τους να λάβουν ευλογίες κι ανταμοιβές είναι τεράστια, και είναι γερά γαντζωμένοι σε αυτήν. Δεν αποδέχονται καμία από τις πολλές αλήθειες που έχει εκφράσει ο Θεός, βαθιά μέσα τους σκέφτονται πάντα ότι ο μόνος λόγος να πιστεύουν στον Θεό είναι να λάβουν ευλογίες και να διασφαλίσουν έναν καλό προορισμό, ότι αυτό είναι η ύψιστη αρχή κι ότι τίποτε δεν μπορεί να την υπερβεί. Θεωρούν ότι οι άνθρωποι πρέπει να πιστεύουν στον Θεό μόνο για να λάβουν ευλογίες, κι ότι αν δεν ήταν οι ευλογίες, η πίστη στον Θεό δεν θα είχε κανένα νόημα ή αξία κι ότι θα έχανε το νόημα και την αξία της. Μήπως εμφύσησε κάποιος άλλος αυτές τις ιδέες στους αντίχριστους; Προέρχονται άραγε από την εκπαίδευση ή την επιρροή κάποιου άλλου; Όχι, καθορίζονται από την έμφυτη φύση-ουσία των αντίχριστων, την οποία δεν μπορεί κανείς να αλλάξει. Παρόλο που ο ενσαρκωμένος Θεός λέει τόσα λόγια σήμερα, οι αντίχριστοι δεν αποδέχονται κανένα από αυτά, αλλά αντιθέτως αντιστέκονται σε αυτά και τα καταδικάζουν. Δεν θα μπορέσει ν’ αλλάξει ποτέ η φύση τους που αποστρέφεται και μισεί την αλήθεια. Τι υποδηλώνει το γεγονός ότι δεν μπορούν ν’ αλλάξουν; Υποδηλώνει ότι η φύση τους είναι μοχθηρή. Το θέμα δεν είναι αν επιδιώκουν ή δεν επιδιώκουν την αλήθεια. Πρόκειται για μοχθηρή διάθεση που διαμαρτύρεται με θρασύτητα ενάντια στον Θεό και Τον ανταγωνίζεται. Αυτή είναι η φύση-ουσία των αντίχριστων· αυτό είναι το αληθινό τους πρόσωπο» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο έβδομο: Είναι μοχθηροί, ύπουλοι και δόλιοι (Μέρος δεύτερο)]. Ο Θεός φανερώνει ότι οι αντίχριστοι, όσο κι αν υποφέρουν ή όσο μεγάλο τίμημα κι αν πληρώνουν για την πίστη τους στον Θεό, πάντα προσπαθούν να διαπραγματευτούν με τον Θεό για να κερδίσουν ευλογίες. Εκτιμούν τις ευλογίες περισσότερο από την επιδίωξη της αλήθειας για τη σωτηρία. Όταν δεν μπορούν να κερδίσουν ευλογίες, είναι απρόθυμοι να εκτελέσουν οποιοδήποτε καθήκον ή να πληρώσουν οποιοδήποτε τίμημα. Αντιτίθενται ακόμη και στον Θεό και παραπονιούνται ότι ο Θεός είναι άδικος. Αυτήν τη μοχθηρή διάθεση έχουν οι αντίχριστοι. Αναλογίστηκα την περίοδο που είχα αποδεχτεί το έργο των εσχάτων ημερών του Θεού, κι είδα ότι η πίστη στον Θεό έφερνε ευλογίες και την ευκαιρία να σωθείς και να εισέλθεις στη βασιλεία των ουρανών, κι αυτό με έκανε χαρούμενη. Οπότε, έκανα πάντα τα καθήκοντά μου. Όταν είδα ότι το έργο μου είχε αξιοπρεπή αποτελέσματα, ένιωσα ότι είχα κάποια συνεισφορά στην εκκλησία και σκέφτηκα ότι ο Θεός θα μου έδινε σίγουρα έναν καλό προορισμό. Μα τώρα που είμαι γριά και έχω προβλήματα υγείας, η απόδοσή μου και τα αποτελέσματά μου στα καθήκοντά μου δεν μπορούσαν πλέον να συμβαδίσουν με εκείνα των νεότερων, ανησυχούσα ότι καθώς μεγάλωνα, δεν θα μπορούσα να κάνω άλλα καθήκοντα, και ότι ο Θεός θα με απέκλειε. Καθώς αισθανόμουν ότι δεν θα κέρδιζα ποτέ ευλογίες, άρχισα να έχω αρνητικά συναισθήματα, στενοχωριόμουν, ανησυχούσα, κι είχα μια αρνητική αντίσταση. Έλεγα ότι προσπαθούσα και κόπιαζα για τα καθήκοντά μου, αλλά βαθιά μέσα μου, έκανα υπολογισμούς, και σκεφτόμουν την έκβαση και τον προορισμό μου. Προσπαθούσα να χρησιμοποιήσω τα καθήκοντά μου για να διαπραγματευτώ με τον Θεό. Στην ουσία, προσπαθούσα να χειραγωγήσω και να εξαπατήσω τον Θεό. Κατάλαβα ότι ήμουν εγωίστρια και ποταπή! Σκέφτηκα ότι ο Θεός έχει εκφράσει εκατομμύρια λόγια για να σώσει την ανθρωπότητα, και επίσης πόσο τυχερή είμαι που έχω προσέλθει ενώπιον Του και που έχω απολαύσει τόσα από τα λόγια Του και έχω αποκτήσει διάκριση για τ’ αρνητικά πράγματα. Κατάλαβα την αξία και το νόημα της ζωής ως δημιουργημένο ον και κέρδισα την ευκαιρία να σωθώ. Δεν κόπιαζα πλέον μάταια για κέρδη και απολαύσεις σαν τους άπιστους. Χάρη στο καθήκον μου, μπορώ και ζω ενώπιον του Θεού, και αυτό με έχει γλιτώσει από τα πολλά δεινά του Σατανά. Τώρα, παρόλο που είμαι μεγαλύτερη και έχω υπέρταση, δεν έχω κανένα σοβαρό σύμπτωμα κι όσο διατηρώ τη ρουτίνα μου, κάνω τα καθήκοντά μου χωρίς να χρειάζομαι φάρμακα. Αυτή δεν είναι η χάρη του Θεού; Ωστόσο, παρόλο που απολάμβανα την αγάπη του Θεού, δεν Του την ξεπλήρωνα και χρησιμοποιούσα τα καθήκοντά μου για να διαπραγματευτώ μαζί Του. Δεν είχα ούτε συνείδηση ούτε λογική! Προσήλθα ενώπιον του Θεού και μετανόησα: «Θεέ μου, όλο προσπαθώ να διαπραγματεύομαι μαζί Σου για τα καθήκοντά μου, επιδιώκω ευλογίες και Σε κάνω να με σιχαίνεσαι και να με αποστρέφεσαι. Θέλω να μετανοήσω πραγματικά απέναντί Σου».

Αργότερα, διάβασα άλλο ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού και βρήκα ένα μονοπάτι άσκησης. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Πέρα από το γεγονός ότι μπορούν να εκτελούν καλά το καθήκον τους στο μέγιστο των ικανοτήτων τους, υπάρχουν και πολλά άλλα πράγματα που μπορούν να κάνουν οι ηλικιωμένοι άνθρωποι. Εφόσον δεν είσαι χαζός, τρελός ή ανίκανος να κατανοήσεις την αλήθεια και να φροντίσεις τον εαυτό σου, υπάρχουν πολλά πράγματα που θα πρέπει να κάνεις. Όπως οι νέοι, μπορείς να επιδιώξεις και να αναζητήσεις την αλήθεια. Επίσης, θα πρέπει να προσέρχεσαι συχνά ενώπιον του Θεού για να προσεύχεσαι, να αναζητάς τις αλήθεια-αρχές και να πασχίζεις να βλέπεις τους ανθρώπους και τα πράγματα και να συμπεριφέρεσαι και να ενεργείς αποκλειστικά σύμφωνα με τα λόγια του Θεού, έχοντας ως κριτήριό σου την αλήθεια. Αυτό είναι το μονοπάτι που θα πρέπει να ακολουθείς και δεν θα πρέπει να νιώθεις αγωνία, άγχος ή ανησυχία εξαιτίας της προχωρημένης ηλικίας σου ή επειδή ταλαιπωρείσαι από πολλές αρρώστιες και το σώμα σου γερνάει. Όλα αυτά είναι παράλογες εκδηλώσεις και δεν είναι σωστό να νιώθεις αυτά τα συναισθήματα» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (3)]. Από τα λόγια του Θεού κατάλαβα πως πέρα από το να αντιμετωπίζουν σωστά τους φυσικούς νόμους της γήρανσης, της ασθένειας και του θανάτου που θέσπισε ο Θεός, οι ηλικιωμένοι πρέπει να προσέρχονται συχνά ενώπιον του Θεού για να προσευχηθούν και να Τον αναζητήσουν, να μεταχειρίζονται τους ανθρώπους, τα γεγονότα και πράγματα που προκύπτουν με βάση τις αλήθεια-αρχές και να επικεντρώνονται στο να κάνουν πράξη την αλήθεια για να ευχαριστήσουν τον Θεό. Δεν πρέπει να αισθάνονται κατώτεροι επειδή είναι μεγαλύτεροι και λιγότερο ικανοί από τους νεότερους ούτε να νιώθουν ότι η ηλικία τους τους περιορίζει. Πρέπει να κάνουν τα καθήκοντά τους όσο καλύτερα γίνεται, λαμβάνοντας υπόψη την ενέργεια και τη σωματική τους κατάσταση. Αυτήν τη νοοτροπία πρέπει να έχουν οι ηλικιωμένοι. Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, μπόρεσα να αντιμετωπίσω σωστά την ηλικία και τις αδυναμίες μου. Καθώς ήξερα ότι ήμουν μεγαλύτερη και είχα την τάση να ξεχνώ πράγματα, κρατούσα σημειώσεις για το έργο που είχα να κάνω, με αποτέλεσμα να μην καθυστερώ το έργο μου. Όσον αφορά πιο εξειδικευμένες δεξιότητες, οι νεότεροι μπορούν να μάθουν κάτι μία φορά και να το θυμούνται, ενώ εγώ έχω κακή μνήμη και κατανοώ τα πράγματα πιο αργά. Γι’ αυτό προσπαθώ περισσότερο, κι όταν δεν μαθαίνω κάτι με την πρώτη, μελετώ τρεις φορές ακόμα. Δεν πρέπει να συγκρίνω τον εαυτό μου με τους νεότερους, πρέπει να επιδιώκω την αλήθεια και να κάνω τα καθήκοντά μου όσο καλύτερα μπορώ. Σκέφτηκα τα λόγια του Θεού: «Αποφασίζω τον προορισμό του κάθε ανθρώπου όχι με βάση την ηλικία, την ιεραρχία ή τον βαθμό στον οποίο υπέφερε, και λιγότερο απ’ όλα, τον βαθμό στον οποίο προκαλεί τον οίκτο, αλλά σύμφωνα με το αν κατέχει την αλήθεια. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή, μόνο αυτή. Πρέπει να συνειδητοποιήσετε ότι όλοι όσοι δεν ακολουθούν το θέλημα του Θεού θα τιμωρηθούν κι αυτοί. Αυτό είναι ένα αμετάβλητο γεγονός» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Προετοίμασε αρκετές καλές πράξεις για τον προορισμό σου). Από τα λόγια του Θεού κατάλαβα ότι ο Θεός δεν καθορίζει την έκβαση και τον προορισμό κάποιου με βάση την ηλικία του ούτε με βάση το πόσο υπέφερε, παρά μόνο με το αν έχει κερδίσει την αλήθεια κι αν έχει αλλάξει η διάθεσή του. Αν δεν επιδιώξω την αλήθεια και δεν σταματήσω να επιθυμώ ευλογίες και δεν αλλάξει η διεφθαρμένη μου διάθεση, τότε, και είκοσι ετών να ήμουν, πάλι θα αποκλειόμουν. Θέλω να απαλλαγώ πια από τις παράλογες απόψεις μου και επιθυμώ μόνο να υποταχθώ στην κυριαρχία και τις διευθετήσεις του Θεού, να κάνω καλά τα καθήκοντά μου όσο ζω και να επιδιώξω να αλλάξω τη διάθεσή μου. Ακόμα κι αν δεν έχω καλή έκβαση, θα πρέπει και πάλι να εκπληρώνω τα καθήκοντά μου. Αυτήν τη συνείδηση και λογική θα πρέπει να έχει κανείς κι αυτήν την κατεύθυνση θα πρέπει να πάρω.

Θυμάμαι μια φορά, που συγκεντρωθήκαμε για να μελετήσουμε δεξιότητες σχετικές με το έργο και τα προβλήματα που αντιμετωπίζαμε, και υπήρχαν κάποια ζητήματα που εγώ δεν είχα καταλάβει. Όταν η αδελφή με την οποία συνεργαζόμουν άρχισε να συναναστρέφεται τις ιδέες της, και η συναναστροφή της ήταν αρκετά καλή, τα αρνητικά μου συναισθήματα επανεμφανίστηκαν. Σκέφτηκα: «Είμαι μεγαλύτερη τώρα και θέλω χρόνο για να κατανοήσω πράγματα. Αν σε δύο χρόνια γίνω ακόμα πιο αργή, δεν θα είμαι σε θέση να εκτελέσω κανένα καθήκον». Αυτές οι σκέψεις με έκαναν να νιώσω αμήχανα. Αλλά εκείνη τη στιγμή, θυμήθηκα τα λόγια του Θεού: «Είτε είσαι σωματικά ικανός να εκτελείς το καθήκον σου είτε όχι, είτε μπορείς να αναλάβεις κάποια εργασία είτε όχι, είτε η υγεία σου σου επιτρέπει να εκτελείς το καθήκον σου είτε όχι, η καρδιά σου δεν πρέπει να ξεστρατίσει από τον Θεό και δεν πρέπει να εγκαταλείψεις το καθήκον σου μέσα στην καρδιά σου. Έτσι, θα ανταποκρίνεσαι στις ευθύνες, τις υποχρεώσεις και το καθήκον σου. Τόσο αφοσιωμένος θα πρέπει να είσαι» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (3)]. Τα λόγια του Θεού διέλυσαν αμέσως τις ανησυχίες μου. Στο μέλλον, αν μεγαλώσω και δεν μπορώ να κατανοώ γρήγορα καινα εκτελέσω τα κειμενικά μου καθήκοντα, θα μπορώ να κάνω άλλα καθήκοντα που θα ταιριάζουν στις δυνατότητές μου. Ακόμα κι αν μια μέρα η φυσική μου κατάσταση δεν με αφήνει να κάνω τα καθήκοντά μου, όσο η καρδιά μου είναι κοντά τον Θεό, θα μπορώ να Τον καλώ, να τρώω και να πίνω τα λόγια Του και να κάνω αυτοκριτική. Ο Θεός δεν θα με απορρίψει. Αυτό που σιχαίνεται ο Θεός είναι η έλλειψη αγνής πίστης κι ότι επιδιώκω συνέχεια ευλογίες. Όταν το σκέφτηκα αυτό, ένιωσα την καρδιά μου να απελευθερώνεται και σταμάτησα να νιώθω πλέον παθητική ή αρνητική. Αντίθετα, άρχισα να σκέφτομαι τα πράγματα βαθιά και να μελετώ, και έμαθα καλύτερα τις δεξιότητες που χρειαζόμουν. Ευχαριστώ τον Θεό από τα βάθη της καρδιάς μου. Ανεξάρτητα από τη φυσική μου κατάσταση, την έκβαση ή τον προορισμό μου είμαι πρόθυμη να υποταχθώ στην κυριαρχία και τις διευθετήσεις του Θεού, και να κάνω καλά τα καθήκοντά μου.