Από μικρή ηλικία, έπαιρνα πάντα καλούς βαθμούς και συχνά έπαιρνα τον υψηλότερο βαθμό στα τεστ στην τάξη μου. Κάθε φορά που έβγαιναν οι βαθμοί για ένα τεστ, το όνομα και η φωτογραφία μου εμφανίζονταν πάντα στον πίνακα τιμητικών διακρίσεων του σχολείου. Όταν έβλεπα πώς με κοιτούσαν οι δάσκαλοί μου με χαμογελαστά μάτια γεμάτα ικανοποίηση και έπαινο και άκουγα να με συγχαίρουν οι συμμαθητές μου, η καρδιά μου πλημμύριζε από χαρά και ένιωθα ότι με τιμούσαν πολύ. Όπως επέστρεφα στο σπίτι, οι γείτονες που συναντούσα στον δρόμο με χαιρετούσαν λέγοντας: «Αυτή η κοπέλα είναι σπουδαία μαθήτρια. Κάνεις τους γονείς σου πολύ περήφανους. Στο μέλλον, σίγουρα θα πας στο Πανεπιστήμιο του Πεκίνου ή στο Πανεπιστήμιο Τσινγκχουά!» Εγώ τους χαμογελούσα ντροπαλά, αλλά μέσα μου, ο εγωισμός μου φούντωνε. Αργότερα, έγινα δεκτή σε ένα κορυφαίο πανεπιστήμιο στην επαρχία μου και πήρα την πρώτη θέση στην ειδικότητά μου ως πρωτοετής. Ήμουν πανευτυχής. Όλοι οι συμμαθητές μου επαινούσαν το ταλέντο μου, με θαύμαζαν και με ζήλευαν, ενώ οι δάσκαλοί μου είχαν μεγάλες ελπίδες για μένα. Ένιωθα ότι ξεχώριζα από τους συνομήλικούς μου. Ωστόσο, η πανεπιστημιακή ζωή ήταν πιο χαλαρή από το λύκειο και πολλές φορές ήταν πανεύκολη και ξέγνοιαστη. Στις τάξεις έπρεπε συχνά να μελετάμε θεωρίες κοινωνικών επιστημών και να τις απομνημονεύουμε μαζί με ορολογία, και μερικές φορές αναρωτιόμουν: «Ποιο το νόημα να μαθαίνουμε απέξω όλες αυτές τις θεωρίες;» Τις περισσότερες φορές μελετούσα μόνο και μόνο για να περάσω τις εξετάσεις. Έξω από την τάξη και στον ελεύθερο χρόνο τους, οι συμφοιτητές μου απλώς διασκέδαζαν κι άφηναν τον χρόνο τους να περνάει άσκοπα, ενώ εγώ καθόμουν και χάζευα στο κινητό μου, και βαριόμουν μέχρι θανάτου. Σκεφτόμουν συχνά: «Ήρθαμε πραγματικά στη γη μόνο και μόνο για να σκοτώνουμε τον χρόνο μας έτσι; Ως άνθρωποι, δεν θα έπρεπε να έχουμε κάποιον στόχο ή κατεύθυνση στη ζωή;» Ωστόσο, δεν ήξερα την απάντηση σε αυτές τις ερωτήσεις.

Το καλοκαίρι του πρώτου μου έτους, μια αδελφή μού διέδωσε το ευαγγέλιο του Θεού τις έσχατες ημέρες. Τρώγοντας και πίνοντας τα λόγια του Θεού, έμαθα ότι ο Θεός εκτέλεσε τρία στάδια έργου για να σώσει την ανθρωπότητα. Είδα πως ο Κύριος Ιησούς σταυρώθηκε για να λυτρώσει την ανθρωπότητα από τις αμαρτίες της και, κατά τις έσχατες ημέρες, ο Θεός ενσαρκώθηκε ξανά για να σώσει πλήρως την ανθρωπότητα, εκφράζοντας πολλές αλήθειες για να κρίνει και να εξαγνίσει την ανθρωπότητα. Έτσι, δίνει τη δυνατότητα στους ανθρώπους να ξεφύγουν από τα δεσμά της αμαρτίας και να εισέλθουν στη βασιλεία του Θεού. Διαισθάνθηκα βαθιά την ειλικρίνεια και την καλοσύνη με την οποία ο Θεός έσωσε την ανθρωπότητα, και ένιωσα την αγάπη του Θεού για την ανθρωπότητα. Συγκινήθηκα πολύ και αποφάσισα να πιστέψω στον Θεό και να επιδιώξω την αλήθεια. Αργότερα, οι αδελφοί και οι αδελφές μου συναναστράφηκαν πως ήταν μια κρίσιμη στιγμή για την επέκταση του ευαγγελίου της βασιλείας. Είπαν ότι ήταν απίστευτα πολύτιμο το να συμβάλουμε στη διάδοση του ευαγγελίου και να φέρουμε περισσότερους ανθρώπους ενώπιον του Θεού για να λάβουν τη σωτηρία Του. Στη συνέχεια, μια αδελφή ρώτησε αν θα ήμουν πρόθυμη να κάνω ένα καθήκον. Δίστασα λίγο: «Το καθήκον απαιτεί χρόνο και ενέργεια. Ο ανταγωνισμός στη σχολή είναι μεγάλος. Τι θα κάνω αν επηρεαστούν οι βαθμοί μου; Να επιλέξω να πιστέψω στον Θεό και να κάνω το καθήκον μου ως δημιούργημα ή να αφιερώσω τον χρόνο μου στις σπουδές για να πάρω καλούς βαθμούς και να εξασφαλίσω ένα καλό μέλλον και τον θαυμασμό και τον σεβασμό των άλλων;» Δεν ήξερα ποιο μονοπάτι να επιλέξω, και έτσι είπα στην αδελφή ότι θα το σκεφτόμουν. Τις επόμενες νύχτες, ένιωθα συχνά χαμένη καθώς περπατούσα κοντά στο πανεπιστήμιό μου. Παρατηρούσα άλλους φοιτητές που μελετούσαν σκληρά μέχρι αργά τη νύχτα για να πάρουν καλούς βαθμούς, κι αναρωτιόμουν: «Να επιδιώξω ακαδημαϊκές σπουδές και ένα καλό μέλλον όπως οι περισσότεροι συνομήλικοί μου ή να ακολουθήσω τον Θεό και να κάνω ένα καθήκον;»

Αργότερα, έτυχε να διαβάσω τα εξής χωρία των λόγων του Θεού: «Χάρη στην κυριαρχία και τον προκαθορισμό του Δημιουργού, μια μοναχική ψυχή που ξεκίνησε χωρίς τίποτα απολύτως αποκτά γονείς και οικογένεια, την ευκαιρία να γίνει μέλος της ανθρώπινης φυλής, καθώς και την ευκαιρία να βιώσει την ανθρώπινη ζωή και να κάνει το ταξίδι της στον κόσμο των ανθρώπων· αποκτά, επίσης, την ευκαιρία να βιώσει την κυριαρχία του Δημιουργού, να καταφέρει να γνωρίσει τα θαύματα της δημιουργίας του Δημιουργού και, ακόμη περισσότερο, την ευκαιρία να καταφέρει να γνωρίσει την εξουσία του Δημιουργού και να παραδοθεί σ’ αυτήν. Παρόλα αυτά, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν αρπάζουν πραγματικά αυτήν τη σπάνια και φευγαλέα ευκαιρία. Οι άνθρωποι εξαντλούν την ενέργεια μιας ζωής πολεμώντας ενάντια στη μοίρα και περνούν ολόκληρη τη ζωή τους μες στη φούρια, προσπαθώντας να παράσχουν τα αναγκαία στην οικογένειά τους και τρέχοντας πέρα δώθε για χάρη του γοήτρου και του κέρδους. Τα πράγματα που εκτιμούν περισσότερο οι άνθρωποι είναι η αγάπη της οικογένειας, τα χρήματα, η φήμη και το κέρδος, τα οποία και θεωρούν ως τα πολυτιμότερα πράγματα στη ζωή. Όλοι οι άνθρωποι παραπονιούνται ότι είναι κακότυχοι, όμως εξακολουθούν να παραχώνουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους τα ζητήματα που οφείλουν περισσότερο να κατανοήσουν και να εξερευνήσουν οι άνθρωποι: γιατί ζει ο άνθρωπος, πώς θα πρέπει να ζει ο άνθρωπος και ποια είναι η αξία και το νόημα της ανθρώπινης ζωής. Περνούν ολόκληρη τη ζωή τους —όσο κι αν διαρκέσει αυτή— τρέχοντας μόνο ασταμάτητα και αναζητώντας φήμη και κέρδος, μέχρι που χάνεται η νιότη τους, γκριζάρουν τα μαλλιά τους και γεμίζουν ρυτίδες, μέχρι που συνειδητοποιούν πως η φήμη και το κέρδος δεν μπορούν να τους εμποδίσουν να γεράσουν, πως τα χρήματα δεν μπορούν να γεμίσουν το κενό που υπάρχει μες στην καρδιά τους και μέχρι να καταλάβουν πως κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από τους νόμους της γέννησης, της γήρανσης, της αρρώστιας και του θανάτου και πως κανείς δεν μπορεί να αποφύγει τις διευθετήσεις της μοίρας. Μόνο όταν έρχονται αντιμέτωποι με την τελική καμπή της ζωής κατανοούν πραγματικά πως ακόμα κι αν κάποιος έχει πλούτη και πολλά περιουσιακά στοιχεία, ακόμα κι αν κάποιος είναι προνομιούχος και υψηλά ιστάμενο πρόσωπο, και πάλι δεν μπορεί να ξεφύγει από τον θάνατο και πρέπει να επιστρέψει στην αρχική του θέση: μια μοναχική ψυχή με τίποτα στο όνομά της» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Γ΄). «Στη ζωή ενός ανθρώπου, πέρα από την πίστη στον Θεό, την επιδίωξη της αλήθειας και την εκπλήρωση του καθήκοντός του ως δημιουργήματος, όλα τα υπόλοιπα είναι ανούσια και διόλου αξιομνημόνευτα. Ακόμα και τα πιο συνταρακτικά κατορθώματα να έχεις πετύχει, ακόμα κι αν έχεις ταξιδέψει στη Σελήνη και έχεις επιστρέψει, ακόμα κι αν έχεις κάνει επιστημονικές ανακαλύψεις που έχουν ωφελήσει ή βοηθήσει σε κάποιον βαθμό την ανθρωπότητα, όλα αυτά είναι μάταια και θα παρέλθουν. Ποιο είναι το μόνο πράγμα που δεν θα παρέλθει; (Ο λόγος του Θεού.) Τα μόνα που δεν θα παρέλθουν είναι ο λόγος του Θεού, οι μαρτυρίες για τον Θεό, όλες οι μαρτυρίες και τα έργα που καταθέτουν μαρτυρία για τον Δημιουργό και οι καλές πράξεις των ανθρώπων. Όλα αυτά θα διαρκέσουν αιώνια και είναι εξαιρετικά πολύτιμα» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο με την ορθή εκτέλεση του καθήκοντος ενός δημιουργημένου όντος έχει αξία η ζωή). Τα λόγια του Θεού με επηρέασαν βαθιά. Ο Θεός κανονίζει κάθε άτομο που έρχεται σε αυτόν τον κόσμο να αναγνωρίσει την κυριαρχία του Θεού, να κατανοήσει τη σοφία και την εξουσία Του, και να μάθει να υποτάσσεται στον Θεό και να Τον λατρεύει. Αν οι άνθρωποι δεν συνειδητοποιούν την πρόθεση του Θεού, ο χρόνος τους σε αυτόν τον κόσμο θα είναι ανούσιος. Δεν θα ξέρουν γιατί γεννιούνται, γιατί πρέπει να πεθάνουν ή για ποιον λόγο θα πρέπει να ζουν. Έβλεπα συχνά ρεπορτάζ για διάσημους ανθρώπους που, παρά το γεγονός ότι είχαν τη λατρεία του κόσμου, κέρδιζαν πολλά χρήματα και ζούσαν στην πολυτέλεια, είχαν κατάθλιψη και τελικά αυτοκτονούσαν. Άλλες ιστορίες περιέγραφαν λεπτομερώς πως οι πλούσιοι άνθρωποι με υψηλή θέση αρρώσταιναν ξαφνικά και πέθαιναν. Παρατήρησα, επίσης, τους παππούδες μου, που ήταν διανοούμενοι με ανώτερα πτυχία. Είχαν δουλέψει σκληρά όλη τους τη ζωή και είχαν γνωρίσει κάποτε στιγμές δόξας, και τώρα περνούσαν τα χρόνια της συνταξιοδότησής τους ψιλοκουβεντιάζοντας, σκοτώνοντας τον χρόνο τους, περνώντας άσκοπα τις μέρες τους, χωρίς να γνωρίζουν το νόημα της ζωής και περιμένοντας άσκοπα τον θάνατο. Είδα ότι ανεξάρτητα από το πόσο κάποιος μελετά ή πόσα μεγάλα επιτεύγματα έχει, όλα είναι προσωρινά και παροδικά. Τελικά, όταν ο κακός, παλιός κόσμος καταστραφεί, τα πάντα θα χαθούν. Αυτά τα επιστημονικά επιτεύγματα και οι προσωπικές επιτυχίες δεν μπορούν να καθοδηγήσουν τους ανθρώπους να κατανοήσουν τον Θεό, να έρθουν ενώπιόν Του και να γνωρίσουν τελικά το νόημα της ζωής. Επίσης, δεν βοηθούν τους ανθρώπους να αποτινάξουν τη διαφθορά τους και να βιώσουν την ανθρώπινη ομοιότητα. Ακόμη και μετά από αυτά τα επιτεύγματα, εξακολουθούν να είναι τόσο διεφθαρμένοι όσο ποτέ. Επιπλέον, οι γνώσεις είναι αδύνατον να αλλάξουν τη σκοτεινή κατάσταση της κοινωνίας και δεν μπορούν να βάλουν τους ανθρώπους στον σωστό δρόμο και στη σωστή κατεύθυνση. Οι γνώσεις και τα επιτεύγματα είναι ανούσια. Μόνο η μαρτυρία των εκλεκτών του Θεού στον Θεό και όσα κερδίζουν βιώνοντας το έργο του Θεού είναι αιώνια. Εάν αφοσιωνόμουν στην αναζήτηση της γνώσης, την επιδίωξη των καρπών αυτού του θνητού κόσμου και το κυνήγι της φήμης και του κέρδους, της ακαδημαϊκής μόρφωσης και της καριέρας, και δεν επιδίωκα την αλήθεια ούτε γνώριζα τον Θεό, και τελικά δεν κατανοούσα οποιαδήποτε αλήθεια, δεν γνώριζα τον Θεό και η διάθεσή μου δεν μεταμορφωνόταν, δεν θα είχα χάσει τη χρυσή ευκαιρία να βιώσω το έργο του Θεού; Ο Θεός με είχε καθοδηγήσει να βρω την κατεύθυνσή μου στη ζωή. Συνειδητοποίησα ότι στη ζωή οφείλουμε να επιδιώκουμε την αλήθεια και να γνωρίσουμε τον Θεό. Μόνο αν εκπλήρωνα το καθήκον μου ως δημιούργημα θα ήμουν άξια της σωτηρίας του Θεού και μόνο μια τέτοια ζωή θα ήταν πολύτιμη και ουσιαστική. Ήταν ευθύνη μου και εξύψωση από τον Θεό το να μπορώ να καταβάλλω προσπάθεια για την εξάπλωση του ευαγγελίου και να φέρνω περισσότερους ανθρώπους ενώπιον του Θεού. Έπρεπε να σταματήσω να χάνω χρόνο στις σπουδές μου και αποφάσισα να δώσω προτεραιότητα στην πίστη μου. Κατόπιν, εγκατέλειψα την εγγυημένη εισαγωγή μου σε μεταπτυχιακές σπουδές και αποφάσισα να κάνω το καθήκον μου.

Στις αρχές του 2020, η πανδημία χτύπησε ενώ περνούσα την κινεζική Πρωτοχρονιά στο σπίτι και κατέληξα να κολλήσω εκεί και να μην μπορώ να επικοινωνήσω με την εκκλησία μου. Για μισό χρόνο, δεν μπορούσα να παρευρίσκομαι σε συναθροίσεις ή να τρώω και να πίνω τα λόγια του Θεού. Ήμουν τελειόφοιτη τότε και ετοιμαζόμουν να αποφοιτήσω. Κάποιοι από τους συμφοιτητές μου είχαν ήδη γίνει δεκτοί σε μεταπτυχιακά προγράμματα, ενώ άλλοι είχαν βρει καλές θέσεις εργασίας. Όσο για μένα, ακόμα δεν είχα βρει δουλειά. Ο πατέρας μου με παρότρυνε συχνά αυστηρά, λέγοντας: «Το παιδί του τάδε μόλις έγινε δεκτό σε ένα μεταπτυχιακό πρόγραμμα μιας γνωστής σχολής. Η απόκτηση ενός μεταπτυχιακού είναι η τρέχουσα τάση και θα σε κάνει πιο ανταγωνιστική στην αγορά εργασίας. Έπρεπε να αποφασίσεις να κάνεις μεταπτυχιακό, αλλά δεν μας άκουγες. Αν δεν βρεις δουλειά σύντομα, τι σκοπεύεις να κάνεις αφού αποφοιτήσεις;» Όταν άκουγα τις προτροπές του πατέρα μου και έβλεπα πως όλοι οι συνομήλικοί μου μελετούσαν σκληρά για ένα καλύτερο μέλλον, σκεφτόμουν μέσα μου: «Έχει δίκιο. Σε λίγο θα αποφοιτήσω. Θέλω όντως να μείνω άνεργη μετά την αποφοίτησή μου; Τι θα σκεφτούν οι άλλοι για μένα; Δεν θα με θεωρήσουν άχρηστη;» Στενοχωρήθηκα πολύ. Μια φορά, σε μια συνάντηση με πρώην συμφοιτητές, όλοι άρχισαν να μιλούν για τα μελλοντικά τους σχέδια. Κάποιοι είπαν με ενθουσιασμό ότι είχαν γίνει δεκτοί σε κάποιο μεταπτυχιακό πρόγραμμα γνωστού πανεπιστημίου, άλλοι βρήκαν θέση εργασίας σε κρατικές επιχειρήσεις, ενώ άλλοι είχαν βρει δουλειά ως δημόσιοι υπάλληλοι. Επαινούσαν πολύ ο ένας τον άλλον και μιλούσαν για τις εμπειρίες τους πριν και μετά την επιτυχία τους, όμως εγώ δεν είχα τίποτα να πω. Βλέποντας το κύρος των συνομηλίκων μου και τα πρόσωπά τους να φωτίζονται από χαμόγελα και υπερηφάνεια, δεν μπορούσα παρά να χαμηλώσω απεγνωσμένη το κεφάλι μου και να σκεφτώ: «Παλιά είχα πολύ καλύτερους βαθμούς από αυτούς και όλοι τους με θαύμαζαν και με είχαν σε εκτίμηση, αλλά τώρα είναι μεταπτυχιακοί φοιτητές σε κορυφαίες σχολές και εγώ έχω μόνο ένα πτυχίο. Με έχουν ξεπεράσει τόσο, οπότε πώς μπορώ να κρατώ το κεφάλι μου ψηλά μπροστά τους στο εξής; Δεν έχει πέσει κατακόρυφα στα μάτια τους η εικόνα και η υπόληψή μου;» Ένιωθα σαν να με είχε τυλίξει το σκοτάδι. Όταν οι συμφοιτητές μου με ρώτησαν ποια ήταν τα σχέδιά μου, απλώς τραύλισα κάτι και απέφυγα αμήχανα τις ερωτήσεις τους. Δεν ήθελα να δω το αποδοκιμαστικό βλέμμα τους. Καθόλη τη διάρκεια της συνάντησης ένιωθα απίστευτη πίεση. Νόμιζα ότι δεν είχα καταφέρει τίποτα και οι συμφοιτητές μου σίγουρα θα με περιφρονούσαν. Μόλις γύρισα σπίτι, ξέσπασα σε κλάματα. Από μικρή, πάντα με θαύμαζαν και με επαινούσαν οι άλλοι, αλλά τώρα είχα μείνει πολύ πιο πίσω τους και αυτό το τεράστιο χάσμα μεταξύ των συναισθημάτων που ένιωθα τότε και τώρα ήταν μεγάλο πλήγμα. Δεν ήμουν σίγουρη ποιο μονοπάτι έπρεπε να ακολουθήσω στο μέλλον. Με βάση τα τρέχοντα ακαδημαϊκά προσόντα μου, δεν υπήρχε περίπτωση να βρω αξιοπρεπή δουλειά. Έπρεπε απλώς να δεχτώ ότι ήμουν κατώτερη από εκείνους τους μεταπτυχιακούς φοιτητές; Δεν μπορούσα να το δεχτώ αυτό, έτσι αποφάσισα να λάβω μέρος στις εισαγωγικές εξετάσεις για μεταπτυχιακό.

Αργότερα, ήρθα σε επαφή με την εκκλησία μου και είπα στους αδελφούς και τις αδελφές ότι ετοιμαζόμουν να πάω σπίτι και να δώσω εξετάσεις για μεταπτυχιακό, αλλά θα εξακολουθούσα να πάω στις συναθροίσεις όποτε μπορούσα. Οι αδελφοί και οι αδελφές μού είπαν ότι χρειάζονταν περισσότερους ανθρώπους για ένα συγκεκριμένο καθήκον και ρώτησαν αν ήμουν διατεθειμένη να το κάνω. Εκείνη την εποχή, ήξερα ότι η πίστη στον Θεό και η επιδίωξη της αλήθειας ήταν καλά πράγματα και ότι αν δεν έκανα το καθήκον μου, θα απογοήτευα τον Θεό, ο οποίος μου είχε δώσει τόσο πολλά. Μετά, όμως, σκέφτηκα ότι είχαν απομείνει μόνο λίγοι μήνες για να προετοιμαστώ για τις εισαγωγικές εξετάσεις και αυτή ήταν η τελευταία μου ευκαιρία να σώσω την υπόληψή μου. Η αποδοχή μου σε ένα μεταπτυχιακό πρόγραμμα ήταν ο μόνος τρόπος να παραμείνω στο ίδιο επίπεδο με τους συμφοιτητές που είχαν εξαιρετικά προσόντα, να εκπληρώσω τις προσδοκίες της οικογένειάς μου, και να μπορώ να κρατώ το κεφάλι μου ψηλά μπροστά στους φίλους και τους συγγενείς μου. Αν δεν έδινα εισαγωγικές εξετάσεις για μεταπτυχιακό, δεν θα έχανα κάθε ελπίδα να διακριθώ μεταξύ των συνομηλίκων μου; Απλώς δεν ήμουν διατεθειμένη να το κάνω. Έτσι, είπα στους αδελφούς και τις αδελφές μου ότι δεν μπορούσα να κάνω καθήκον πλήρους απασχόλησης, αλλά να κάνω μόνο ό,τι μπορούσα σε ένα καθήκον, ενώ παράλληλα προετοιμαζόμουν για τις εξετάσεις. Ήμουν πολύ πιεσμένη και αγχωμένη τους επόμενους μήνες. Κατά τη διάρκεια της ημέρας, έκανα το καθήκον μου ή παρευρισκόμουν σε συναθροίσεις, μετά επέστρεφα σπίτι τη νύχτα και μελετούσα στοίβες υλικού προετοιμασίας για τις εξετάσεις. Ήμουν κατάκοπη, αλλά πιεζόμουν να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά και να βγάλω την ύλη που είχα υποσχεθεί ότι θα βγάλω εκείνη τη μέρα. Κάθε πρωί, τα ξημερώματα, σηκωνόμουν αμέσως όσο κουρασμένη κι αν ένιωθα και βουτούσα ξανά στα βαθιά νερά της γνώσης. Δεν τολμούσα να δώσω στον εαυτό μου την παραμικρή ευκαιρία να χαλαρώσει. Ακόμα και όταν έβγαινα έξω για να αγοράσω φαγητό, μαγείρευα ή έπλενα τα πιάτα, άκουγα ηχητικά αρχεία για να συνεχίσω τη μελέτη. Στη συνέχεια, μετά από αρκετούς δύσκολους μήνες προετοιμασίας, έγινα τελικά δεκτή σε ένα μεταπτυχιακό πρόγραμμα. Κατενθουσιάστηκα όταν είδα τη βαθμολογία μου στις εξετάσεις. Τώρα θα μπορούσα επιτέλους να πάρω πίσω λίγο από το κύρος που είχα κάποτε, να κρατώ το κεφάλι μου ψηλά ανάμεσα στους συγγενείς και τους φίλους μου και να σταματήσω να ανησυχώ μη με περιφρονούν οι άλλοι. Όταν οι συμφοιτητές μου άκουσαν ότι έγινα δεκτή σε ένα μεταπτυχιακό πρόγραμμα, όλοι με συνεχάρησαν. Ο μπαμπάς μου χάρηκε τόσο που χαμογελούσε μέχρι τα αυτιά και ανυπομονούσε να πει τα καλά νέα σε όλους τους γείτονες και τους συγγενείς μας. Όταν επέστρεψα στο σπίτι, όλοι οι γείτονές μου με επικρότησαν και με επαίνεσαν, λέγοντας: «Μπήκες σε μεταπτυχιακό πρόγραμμα, μπράβο σου! Ήσουν ταλαντούχα μαθήτρια από μικρή. Ο μπαμπάς σου πρέπει να είναι πολύ περήφανος για σένα!» Ένιωθα τόσο ευχαριστημένη με τον εαυτό μου και μπορούσα επιτέλους να κρατήσω το κεφάλι μου ψηλά.

Σε χρόνο μηδέν, η σχολική χρονιά είχε ξεκινήσει και μοίραζα τον χρόνο μου μεταξύ των σπουδών και του καθήκοντός μου, αλλά οι μεταπτυχιακοί φοιτητές έπρεπε να παρακολουθούν πολλά μαθήματα κάθε μέρα και να ολοκληρώνουν τις εργασίες στον ελεύθερο χρόνο τους, οπότε δεν είχα χρόνο να κάνω πνευματικές ασκήσεις και να διαβάζω τα λόγια του Θεού. Μερικές φορές συνειδητοποιούσα ότι αποκάλυπτα διαφθορά στο καθήκον μου, αλλά δεν είχα χρόνο να κάνω αυτοκριτική και ένιωθα ταραγμένη και δυστυχισμένη. Μερικές φορές σκεφτόμουν: «Πώς θα προχωρήσει η ζωή μου αν δεν έχω χρόνο να διαβάσω τα λόγια του Θεού και να αναζητήσω την αλήθεια; Ωστόσο, οι εργασίες μου συνέχισαν να συσσωρεύονται και έπρεπε να τις κάνω. Επιπλέον, οι συμφοιτητές μου είχαν εντείνει τις μελέτες και τις έρευνές τους, και έβαζαν τα δυνατά τους για να βελτιώσουν τις ικανότητες και το επίπεδό τους. Αν δεν αφιέρωνα χρόνο για να μελετήσω, δεν θα έμενα πίσω τους; Πώς θα ξεχώριζα τότε;» Αυτό με έκανε να ανησυχώ και να βασανίζομαι. Γιατί δεν χαιρόμουν μετά την εισαγωγή στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα των ονείρων μου;

Ένα βράδυ, η σχολή μου ανακοίνωσε ότι θα σφράγιζε την πανεπιστημιούπολη εξαιτίας της πανδημίας. Έτσι, μετά από λίγες μέρες, οι φοιτητές που έμπαιναν στην πανεπιστημιούπολη δεν θα ήταν σε θέση να φύγουν όποτε ήθελαν. Συνειδητοποίησα ότι είχε έρθει η ώρα να πάρω μια απόφαση. Αν αποφάσιζα να συνεχίσω τις σπουδές μου, δεν θα μπορούσα να ασκήσω την πίστη και να κάνω το καθήκον μου. Εάν παραμέριζα το καθήκον μου και δεν μπορούσα να πηγαίνω σε συναθροίσεις σε μια τόσο σημαντική στιγμή, αυτό θα έβλαπτε σίγουρα τη ζωή μου. Επιπλέον, αν περνούσα όλο τον χρόνο μου στη σχολή και δεν μπορούσα να παρευρεθώ σε συναθροίσεις, σίγουρα θα αφοσιωνόμουν στην αναζήτηση ενός μέλλοντος στα εγκόσμια και θα ήταν δύσκολο να το εγκαταλείψω αυτό μετά. Αν δεν αποκτούσα την αλήθεια, αν οι απόψεις μου για τα πράγματα δεν άλλαζαν και κατέληγα να κυλιέμαι στον βούρκο με άλλους άπιστους και να ακολουθώ κακές τάσεις, θα γινόμουν τελικά μια ζωντανή εικόνα του Σατανά και θα ήμουν καταδικασμένη να χαθώ και να καταστραφώ. Οι καταστροφές είχαν ήδη ξεκινήσει και ήταν επίσης μια κρίσιμη στιγμή για τη διάδοση του ευαγγελίου. Αν συνέχιζα τις κοσμικές επιδιώξεις, δεν έκανα το καθήκον μου και δεν προετοίμαζα καμία καλή πράξη, σίγουρα δεν θα λάμβανα τη φροντίδα και την προστασία του Θεού και θα παρασυρόμουν από τις καταστροφές ακριβώς όπως όλοι οι άλλοι άπιστοι. Ωστόσο, δεν μπορούσα ούτε και τις σπουδές μου να εγκαταλείψω. Δεν ήταν εύκολο να μπω στο πρόγραμμα, άρα πώς θα μπορούσα να αποσυρθώ τόσο εύκολα; Αν αποσυρόμουν, δεν θα έχανα ξανά το κύρος και τη φήμη μου; Τότε θα ήμουν μια κλάση κατώτερη από τους συνομηλίκους μου, θα ζούσα καταπιεσμένη και δεν θα ήμουν σε θέση να σηκώσω το κεφάλι μου με υπερηφάνεια, έτσι δεν είναι; Όταν σκέφτηκα να ξεγραφτώ, ένιωσα τόσο δυστυχισμένη που δεν είχα όρεξη να κάνω τίποτα. Κάθε πρωί που ξυπνούσα σκεφτόμουν τις επιλογές που είχα μπροστά μου και με πλημμύριζε η αγωνία.

Αργότερα, έτυχε να διαβάσω ένα χωρίο των λόγων του Θεού: «Ο Θεός δεν πληρώνει απλώς ένα τίμημα για κάθε άνθρωπο κατά τις δεκαετίες που μεσολαβούν από τη γέννησή του μέχρι και σήμερα. Σύμφωνα με τον Θεό, έχεις έρθει σε αυτόν τον κόσμο αμέτρητες φορές και άλλες τόσες έχεις μετενσαρκωθεί. Ποιος είναι υπεύθυνος γι’ αυτό; Υπεύθυνος γι’ αυτό είναι ο Θεός. Δεν μπορείς με τίποτα να τα γνωρίζεις εσύ αυτά τα πράγματα. Κάθε φορά που έρχεσαι σ’ αυτόν τον κόσμο, ο ίδιος ο Θεός κανονίζει κάποια πράγματα για σένα: Εκείνος κανονίζει πόσα χρόνια θα ζήσεις, το είδος της οικογένειας στην οποία θα γεννηθείς, πότε θα χτίσεις ένα σπίτι και μια καριέρα, καθώς και τι θα κάνεις σ’ αυτόν τον κόσμο και πώς θα βγάζεις το ψωμί σου. Σου κανονίζει έναν τρόπο να βγάζεις το ψωμί σου, έτσι ώστε να πραγματοποιήσεις απρόσκοπτα την αποστολή σου σε αυτήν τη ζωή. Όσον αφορά τώρα το τι θα πρέπει να κάνεις στην επόμενη ενσάρκωσή σου, ο Θεός κανονίζει για σένα και σου δίνει τη ζωή εκείνη σύμφωνα με το τι οφείλεις να έχεις και τι πρέπει να σου δοθεί. […] Ο Θεός έχει κανονίσει πολλές φορές τέτοια πράγματα για σένα και, να που τελικά γεννήθηκες στην εποχή των εσχάτων ημερών, στην τωρινή σου οικογένεια. Ο Θεός έχει κανονίσει για σένα ένα περιβάλλον στο οποίο μπορείς να πιστέψεις σ’ Αυτόν. Σου επέτρεψε να ακούσεις τη φωνή Του και να επιστρέψεις ενώπιόν Του, ώστε να είσαι σε θέση να Τον ακολουθήσεις και να εκτελέσεις ένα καθήκον στον οίκο Του. Το ότι έχεις ζήσει μέχρι σήμερα οφείλεται καθαρά στο ότι σε έχει καθοδηγήσει ο Θεός. Ούτε ξέρεις πόσες φορές έχεις γεννηθεί ανάμεσα στους ανθρώπους, πόσες φορές έχει αλλάξει η εμφάνισή σου, πόσες οικογένειες είχες, πόσες εποχές και δυναστείες έχεις προλάβει. Όλον αυτόν τον καιρό όμως το χέρι του Θεού σε στηρίζει διαρκώς κι Εκείνος σε παρακολουθεί πάντοτε. Πόσο μοχθεί ο Θεός για έναν άνθρωπο! Κάποιοι λένε: “Είμαι εξήντα χρονών. Εδώ και εξήντα χρόνια, ο Θεός με προσέχει, με προστατεύει και με καθοδηγεί. Αν γεράσω και δεν μπορώ να εκτελώ κάποιο καθήκον ούτε να κάνω τίποτα άλλο, θα συνεχίσει να νοιάζεται για μένα ο Θεός;” Δεν είναι ανοησία αυτό που λένε; Ο Θεός δεν είναι κυρίαρχος της μοίρας κάποιου, δεν τον προσέχει και δεν τον προστατεύει για όσο διαρκεί μία μόνο ζωή. Αν το έκανε για μία και μόνο ζωή, για όσο διαρκεί μία και μόνο ζωή, αυτό θα έδειχνε πως ο Θεός δεν είναι παντοδύναμος και δεν κυριαρχεί επί των πάντων. Ο μόχθος που καταβάλλει και το τίμημα που πληρώνει ο Θεός για έναν άνθρωπο δεν περιορίζεται στο να κανονίζει τι θα κάνει ο άνθρωπος αυτός σ’ αυτήν τη ζωή. Αντίθετα, κανονίζει αμέτρητες ζωές για τον άνθρωπο αυτό. Ο Θεός αναλαμβάνει εξολοκλήρου την ευθύνη για κάθε ψυχή που μετενσαρκώνεται. Εργάζεται προσεκτικά και πληρώνει το τίμημα της ζωής Του, για να καθοδηγήσει τον κάθε άνθρωπο και να κανονίσει τη ζωή του καθενός. Ο Θεός μοχθεί τόσο πολύ και πληρώνει ένα τέτοιο τίμημα για χάρη του ανθρώπου, ενώ παράλληλα του χαρίζει όλες αυτές τις αλήθειες κι αυτήν τη ζωή. Δεν θα είναι υπερβολικά μεγάλο το χρέος των ανθρώπων προς τον Θεό αν τις έσχατες αυτές ημέρες δεν εκτελέσουν το καθήκον τους ως δημιουργήματα και δεν επιστρέψουν ενώπιον του Δημιουργού; Αν στο τέλος, όσες ζωές κι αν έχουν ζήσει κι απ’ όσες γενιές κι αν έχουν περάσει, δεν κάνουν καλά τα καθήκοντά τους και δεν ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις του Θεού; Δεν θα αποδειχθεί πως δεν άξιζαν όλο αυτό το τίμημα που έχει πληρώσει ο Θεός; Σ’ αυτήν την περίπτωση, δεν θα είχαν ίχνος συνείδησης και δεν θα άξιζαν να αποκαλούνται άνθρωποι, καθώς το χρέος τους προς τον Θεό θα ήταν τεράστιο. Σ’ αυτήν, λοιπόν, τη ζωή —δεν μιλάω για τις προηγούμενες ζωές σου, αλλά γι’ αυτήν τη ζωή— αν δεν μπορέσεις για χάρη της αποστολής σου να εγκαταλείψεις αυτά που αγαπάς ή όλα τα εξωτερικά πράγματα, όπως για παράδειγμα τις υλικές απολαύσεις και την αγάπη και τη χαρά της οικογένειας, ή αν δεν εγκαταλείψεις τις σαρκικές απολαύσεις για το τίμημα που πληρώνει για σένα ο Θεός ή για να ανταποδώσεις την αγάπη Του, τότε είσαι πολύ μοχθηρός! Στην πραγματικότητα, κάθε τίμημα που πληρώνεις για τον Θεό αξίζει. Σε σύγκριση με το τίμημα που πληρώνει ο Θεός για λογαριασμό σου, τι αξία έχει το ελάχιστο που προσφέρεις και που δαπανάς εσύ; Τι αξία έχει το ελάχιστο που υποφέρεις; Ξέρεις πόσο έχει υποφέρει ο Θεός; Το λίγο που υποφέρεις εσύ δεν είναι καν άξιο αναφοράς σε σύγκριση με το πόσο έχει υποφέρει ο Θεός. Άσε που, τώρα που κάνεις το καθήκον σου, κερδίζεις την αλήθεια και τη ζωή, πράγμα που στο τέλος θα σε κάνει να επιβιώσεις και να εισέλθεις στη βασιλεία του Θεού. Αυτή είναι τεράστια ευλογία! Όσο ακολουθείς τον Θεό, στην πραγματικότητα εργάζεσαι μαζί Του, κι ας υποφέρεις κι ας πληρώνεις τίμημα. Ό,τι κι αν μας ζητάει ο Θεός να κάνουμε, ακούμε τα λόγια Του και σ’ αυτά βασίζουμε τις πράξεις μας. Μην επαναστατείς ενάντια στον Θεό και μην κάνεις τίποτα που Του φέρνει θλίψη. Για να εργαστείς μαζί Του, πρέπει να υποφέρεις λίγο, να αποκηρύξεις και να παραμερίσεις κάποια πράγματα. Πρέπει να παραιτηθείς από τη φήμη, το κέρδος, τη θέση, τα χρήματα και τις εγκόσμιες απολαύσεις· να παραιτηθείς ακόμα κι απ’ τον γάμο, απ’ τη δουλειά και απ’ τις προοπτικές που έχεις στον κόσμο. Ξέρει ο Θεός αν έχεις παραιτηθεί από αυτά τα πράγματα; Τα βλέπει όλα αυτά ο Θεός; (Ναι.) Και τι θα κάνει όταν δει ότι έχεις παραιτηθεί από αυτά τα πράγματα; (Θα παρηγορηθεί και θα ευχαριστηθεί.) Όχι μόνο θα ευχαριστηθεί και θα πει: “Το τίμημα που πλήρωσα απέδωσε καρπούς. Οι άνθρωποι είναι πρόθυμοι και αποφασισμένοι να εργαστούν μαζί Μου, τους κέρδισα”. Ο Θεός δεν έχει μόνο αυτήν τη στάση της ευχαρίστησης και της χαράς, της ικανοποίησης και της παρηγοριάς. Ενεργεί κιόλας, και θέλει να δει τα αποτελέσματα του έργου Του, αλλιώς δεν θα είχαν νόημα τα όσα απαιτεί από τους ανθρώπους. Η χάρη, η αγάπη και το έλεος που δείχνει ο Θεός στον άνθρωπο δεν είναι απλώς ένα είδος στάσης, αλλά και ένα γεγονός. Ποιο γεγονός; Ο Θεός βάζει μέσα σου τα λόγια Του και σε διαφωτίζει, ώστε να δεις τι το αξιαγάπητο έχει Αυτός και τι είναι τελικά αυτός ο κόσμος, ώστε να γεμίσει η καρδιά σου με φως και να μπορέσεις να κατανοήσεις τα λόγια Του και την αλήθεια. Έτσι κερδίζεις την αλήθεια, χωρίς καν να το ξέρεις. Ο Θεός επιτελεί πάρα πολύ έργο πάνω σου με πολύ αληθινό τρόπο, κι έτσι σου δίνει τη δυνατότητα να κερδίσεις την αλήθεια. Όταν κερδίσεις την αλήθεια, όταν κερδίσεις το πολυτιμότερο πράγμα, που δεν είναι άλλο από την αιώνια ζωή, ικανοποιούνται οι προθέσεις του Θεού. Ο Θεός νιώθει ευχαρίστηση και ικανοποίηση όταν βλέπει ότι οι άνθρωποι επιδιώκουν την αλήθεια και είναι πρόθυμοι να συνεργαστούν μαζί Του. Έχει τότε μια συγκεκριμένη στάση, και βάσει αυτής πηγαίνει να εργαστεί, και εγκρίνει και ευλογεί τον άνθρωπο, λέγοντας το εξής: “Θα σε ανταμείψω με τις ευλογίες που σου αξίζουν”. Τότε, λοιπόν, θα έχεις κερδίσει την αλήθεια και τη ζωή. Όταν θα γνωρίζεις τον Δημιουργό και θα έχεις κερδίσει την εκτίμησή Του, θα εξακολουθείς να αισθάνεσαι ένα κενό μέσα σου; Όχι. Θα αισθάνεσαι πληρότητα και μια ευχαρίστηση. Αυτό δεν σημαίνει πως η ζωή σου θα έχει αξία; Αυτή είναι η πιο πολύτιμη και ουσιαστική ζωή» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Το να πληρώνει κανείς το τίμημα για να κερδίσει την αλήθεια είναι μείζονος σημασίας). Μέσα από τα λόγια του Θεού, συνειδητοποίησα ότι Αυτός με καθοδηγούσε και με προστάτευε σε κάθε βήμα της πορείας μου μέχρι σήμερα. Ο Θεός δεν μου είχε δώσει τη δυνατότητα να γεννηθώ τις έσχατες ημέρες και να έχω την τύχη να αποδεχτώ το έργο Του τις έσχατες ημέρες μόνο και μόνο για να μπορέσω να επιδιώξω προοπτικές και καριέρα. Όχι, ήθελε να λάβω την παροχή των λόγων Του, να κατανοήσω την αλήθεια και να εκπληρώσω το καθήκον μου ως δημιούργημα. Η οικογένεια και το έργο που ρυθμίζει ο Θεός για τους ανθρώπους είναι απλώς προσωρινά. Αν απέρριπτα τη σωτηρία του Θεού και αρνιόμουν να κάνω το καθήκον μου ως δημιούργημα μόνο και μόνο για να μπορέσω να ανταποκριθώ στις προσδοκίες της οικογένειάς μου ή να επιτύχω ένα επίπεδο υλικής απόλαυσης, φήμης και κέρδους, δεν θα ήμουν ανάξια της παροχής του Θεού και δεν θα έχανα τη θαυμάσια ευκαιρία να σωθώ; Αν αποφάσιζα να κάνω το καθήκον μου, μπορεί να παραιτούμουν από ορισμένα προσωπικά συμφέροντα, αλλά θα αποκτούσα την πιο πολύτιμη αλήθεια και τελικά θα πετύχαινα τη σωτηρία του Θεού και θα επιβίωνα. Αυτά ήταν τα πιο χειροπιαστά οφέλη από όλα! Αφού το συνειδητοποίησα, συγκινήθηκα πολύ και απέκτησα κίνητρο. Ένιωσα ότι ο Θεός με παρακινούσε και με καθοδηγούσε αυτοπροσώπως. Στη συνέχεια παρακολούθησα ένα βίντεο βιωματικής μαρτυρίας με τίτλο «Μια επιλογή που δεν μετανιώνω» στην οποία μια αδελφή εγκαταλείπει αποφασιστικά την ευκαιρία να σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο Τσινγκχουά προκειμένου να ασκήσει την πίστη και να διαδώσει το ευαγγέλιο. Στο βίντεο, όταν η αδελφή διαδίδει το ευαγγέλιο στον καθηγητή της, αυτός κατενθουσιάζεται και ξεσπά σε δάκρυα χαράς, γιατί περίμενε βασανιστικά πολύ καιρό τον ερχομό του Κυρίου και βρήκε τελικά το ευαγγέλιο του Θεού που περίμενε τόσο καιρό. Αυτό το βίντεο με επηρέασε πολύ βαθιά. Σκεφτόμουν όλους τους συμφοιτητές και τους φίλους μου που δεν καταλάβαιναν το πραγματικό νόημα της ζωής και εξακολουθούσαν να ζουν δυστυχισμένοι υπό τη δύναμη του Σατανά. Είχα την τύχη να αποδεχτώ το ευαγγέλιο του Θεού τις έσχατες ημέρες, οπότε έπρεπε να αναλάβω μια ευθύνη, να επιδιώξω την αλήθεια όσο καλύτερα μπορούσα, να εξοπλιστώ με την αλήθεια και να διαδώσω το ευαγγέλιο και να φέρω ακόμη περισσότερους ανθρώπους ενώπιον του Θεού, για να λάβουν την κρίση Του, να εξαγνιστούν, να καταφέρουν να σωθούν και να ζήσουν με τις ευλογίες και την καθοδήγηση του Θεού. Πόσο υπέροχο θα ήταν αυτό! Όταν το συνειδητοποίησα, αποφάσισα να εγκαταλείψω τις σπουδές μου και να επικεντρωθώ στην πίστη στον Θεό. Ωστόσο, όταν ήρθε όντως η ώρα να πάρω την απόφασή μου, δυσκολεύτηκα λίγο και πάλι. Σκεφτόμουν: «Αν δεν συνεχίσω τις σπουδές μου, δεν θα έχω ποτέ την ευκαιρία να ξεχωρίσω στο μέλλον». Ο έπαινος από την οικογένεια, τους συγγενείς, τους φίλους και τους γείτονές μου ήταν ένα είδος γοήτρου που δυσκολευόμουν να εγκαταλείψω.

Εκεί που βασανιζόμουν, έτυχε να διαβάσω το εξής χωρίο των λόγων του Θεού: «Κατά τη διαδικασία απόκτησης της γνώσης από τον άνθρωπο, ο Σατανάς επιστρατεύει κάθε είδους μέθοδο, είτε λέγοντας ιστορίες, είτε δίνοντάς τους απλώς μια ατομική γνώση, είτε δίνοντάς τους τη δυνατότητα να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες τους ή τις φιλοδοξίες τους. Σε ποιον δρόμο ακριβώς θέλει να σε οδηγήσει ο Σατανάς; Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι δεν υπάρχει τίποτα το κακό με την απόκτηση γνώσης, ότι είναι απόλυτα φυσιολογικό. Για να το θέσω πιο ελκυστικά, το να υιοθετούν ανώτερα ιδανικά ή να έχουν φιλοδοξίες σημαίνει να έχουν κίνητρο, και αυτό θα πρέπει να είναι το σωστό μονοπάτι στη ζωή. Δεν είναι ο πιο ένδοξος τρόπος για να ζουν οι άνθρωποι αν μπορούν να εκπληρώνουν τα ιδανικά τους ή να έχουν μια επιτυχημένη επαγγελματική σταδιοδρομία στη ζωή τους; Κάνοντας κανείς αυτά τα πράγματα, όχι μόνο τιμά τους προγόνους του, αλλά έχει και την ευκαιρία να αφήσει το δικό του στίγμα στην ιστορία —δεν είναι αυτό κάτι καλό; Αυτό είναι καλό στα μάτια των κοσμικών ανθρώπων και γι’ αυτούς θα πρέπει να είναι σωστό και θετικό. Ο Σατανάς, ωστόσο, με τα μοχθηρά του κίνητρα, στρέφει τους ανθρώπους σε αυτού του είδους τον δρόμο, και αυτό ήταν; Και βέβαια όχι. Στην πραγματικότητα, όσο ανώτερα κι αν είναι τα ιδανικά του ανθρώπου, όσο ρεαλιστικές ή σωστές κι αν είναι οι επιθυμίες του, το μόνο που θέλει να επιτύχει ο άνθρωπος, το μόνο που επιζητά, είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με δύο λέξεις. Αυτές οι δύο λέξεις είναι ζωτικής σημασίας για τη ζωή κάθε ανθρώπου και αυτές είναι που σκοπεύει να ενσταλάξει ο Σατανάς στον άνθρωπο. Ποιες είναι αυτές οι δύο λέξεις; Είναι η “φήμη” και το “κέρδος”. Ο Σατανάς χρησιμοποιεί μια πολύ ήπια μέθοδο, μια μέθοδο που συμβαδίζει πολύ με τις αντιλήψεις των ανθρώπων και δεν είναι πολύ επιθετική, για να κάνει τους ανθρώπους να αποδέχονται εν αγνοία τους τα μέσα και τους νόμους της επιβίωσης του Σατανά, να θέτουν στόχους και κατεύθυνση στη ζωή, και να αποκτούν και βλέψεις στη ζωή τους. Όσο βαρύγδουπα κι αν ακούγονται τα λόγια με τα οποία οι άνθρωποι μιλούν για τις βλέψεις της ζωής τους, αυτές οι βλέψεις είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τη “φήμη” και το “κέρδος”. Ό,τι κι αν κυνηγούν ολόκληρη τη ζωή τους οι σπουδαίοι ή διάσημοι άνθρωποι —στην πραγματικότητα, όλοι οι άνθρωποι—έχει σχέση μόνο με αυτές τις δύο λέξεις: “φήμη” και “κέρδος”. Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι, μόλις αποκτήσουν φήμη και κέρδος, θα έχουν κεφάλαιο που θα μπορούν να χρησιμοποιήσουν για να απολαμβάνουν υψηλή θέση και μεγάλο πλούτο, και να απολαμβάνουν τη ζωή. Πιστεύουν ότι, μόλις αποκτήσουν φήμη και κέρδος, θα έχουν κεφάλαιο το οποίο θα μπορούν να χρησιμοποιήσουν για να αναζητούν ευχαρίστηση και να ενδίδουν ασυλλόγιστα στις απολαύσεις της σάρκας. Για χάρη της φήμης και του κέρδους που επιθυμούν, οι άνθρωποι πρόθυμα, αλλά και ταυτόχρονα εν αγνοία τους, παραδίδουν το σώμα τους, την καρδιά τους και ό,τι άλλο έχουν, μαζί με τις προοπτικές και τη μοίρα τους, στον Σατανά. Το κάνουν ανεπιφύλακτα, χωρίς ν’ αμφιβάλλουν ούτε στιγμή, και χωρίς ποτέ να ζητούν να πάρουν πίσω όσα είχαν κάποτε. Μπορούν οι άνθρωποι να διατηρήσουν οποιονδήποτε έλεγχο του εαυτού τους από τη στιγμή που θα παραδοθούν στον Σατανά και θα του είναι αφοσιωμένοι με αυτόν τον τρόπο; Και βέβαια όχι. Βρίσκονται πλήρως και απολύτως υπό τον έλεγχο του Σατανά. Έχουν βυθιστεί πλήρως και ολότελα σ’ έναν βούρκο και είναι ανίκανοι να ξεφύγουν. Όταν κάποιος έχει πέσει στον βούρκο της φήμης και του κέρδους, δεν αναζητά πλέον οτιδήποτε φωτεινό, οτιδήποτε είναι δίκαιο ή όλα εκείνα τα όμορφα και αγαθά πράγματα. Αυτό συμβαίνει επειδή, για τους ανθρώπους, η φήμη και το κέρδος αποτελούν τεράστιο δέλεαρ· είναι πράγματα που οι άνθρωποι μπορούν να επιδιώκουν ασταμάτητα όλη τους τη ζωή, ακόμη και εις τους αιώνας των αιώνων. Αυτή δεν είναι η πραγματική κατάσταση;» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός ΣΤ΄). Μέσα από τα λόγια του Θεού, συνειδητοποίησα σταδιακά ότι αυτές οι απόψεις, οι ιδέες και οι αρχές επιβίωσης όπως «Να ξεχωρίζεις από τους υπόλοιπους», «Να φέρνεις τιμή στους προγόνους σου», και «Οι άλλες επιδιώξεις είναι μικρές, τα βιβλία τις ξεπερνούν όλες», στις οποίες ανέκαθεν στηριζόμουν προέρχονταν από τον Σατανά. Νόμιζα ότι αν μελετούσα σκληρά για να πάρω ένα ανώτερο πτυχίο και να είμαι μια κλάση ανώτερη από τους υπόλοιπους, επιδίωκα έναν θετικό στόχο. Για να πετύχω τον στόχο μου, κατέβαλλα τεράστια προσπάθεια όταν σπούδαζα και ήμουν πρόθυμη να υπομείνω οποιαδήποτε ταλαιπωρία. Όταν παρατήρησα ότι κάποιοι από τους συμφοιτητές μου έπαιρναν ανώτερα πτυχία ή έβρισκαν άριστες θέσεις εργασίας, ένιωθα κατώτερή τους και ανησυχούσα μη με περιφρονήσουν. Για να σώσω την υπόληψή μου και να μπορώ να κρατώ το κεφάλι μου ψηλά μπροστά στους συνομηλίκους μου, άφησα να πάει χαμένη η ευκαιρία να κάνω το καθήκον μου με πλήρη απασχόληση, και επέλεξα να αφιερώσω όλο τον χρόνο και την ενέργειά μου στην προετοιμασία για τις εισαγωγικές εξετάσεις του μεταπτυχιακού. Δεν υπολόγισα καθόλου το έργο της εκκλησίας ή την επιτακτική πρόθεση του Θεού να σώσει την ανθρωπότητα και φοβόμουν ότι η εκτέλεση ενός καθήκοντος θα με καθυστερούσε στην προετοιμασία μου για τις εξετάσεις. Ενώ προετοιμαζόμουν για τις εξετάσεις, περνούσα όλη την ημέρα και τη νύχτα μελετώντας, δεν έδινα στον εαυτό μου την παραμικρή ευκαιρία να ξεκουραστεί και ήμουν αγχωμένη και δυστυχισμένη χωρίς να το θέλω. Ήταν πολύ εξαντλητικό! Είδα ανθρώπους στο διαδίκτυο να συζητούν ότι αφού απέτυχαν στις εξετάσεις για μεταπτυχιακά προγράμματα ή δεν βρήκαν δουλειά, άρχισαν να υποφέρουν από άγχος και κατάθλιψη. Μια φίλη μού είπε, επίσης, για έναν φοιτητή που αποφοίτησε από τη σχολή μας, ο οποίος απέτυχε στις εξετάσεις ενός μεταπτυχιακού προγράμματος και κατέληξε στο ψυχιατρείο εξαιτίας του ψυχολογικού μαρτυρίου αυτής της εμπειρίας. Κάθε μέρα τον άκουγαν να ουρλιάζει στον θάλαμο: «Θέλω να ξεκινήσω μεταπτυχιακό, θέλω να ξεκινήσω μεταπτυχιακό!» Επίσης, πολλοί που απέτυχαν στις εισαγωγικές εξετάσεις στο πανεπιστήμιο ή στις μεταπτυχιακές σπουδές κατέληξαν να αυτοκτονήσουν, επειδή πίστευαν ότι δεν είχαν μέλλον, καμία πιθανότητα να αποκτήσουν φήμη και κέρδος και ότι η ζωή δεν είχε νόημα. Δεν ήταν όλα αυτά τα ζωντανά παραδείγματα αποτέλεσμα των μαρτυρίων του Σατανά; Το ίδιο συνέβη και σ’ εμένα: Αφοσιώθηκα στην επιδίωξη προοπτικών, φήμης και κέρδους, και βυθίστηκα στη βαθιά άβυσσο της φήμης και του κέρδους και δεν είχα κανένα κίνητρο να ασκήσω την πίστη, να επιδιώξω την αλήθεια και την αλλαγή διάθεσης. Μόνο τότε είδα πραγματικά τα κακόβουλα κίνητρα του Σατανά. Χρησιμοποίησε τη φήμη και το κέρδος για να με δελεάσει. Όχι μόνο με έκανε να υποφέρω πνευματικά και συναισθηματικά, αλλά προσπάθησε κιόλας να με εμποδίσει να έρθω ενώπιον του Θεού για να επιδιώξω την αλήθεια και να σωθώ. Σκέφτηκα το εξής χωρίο των λόγων του Θεού: «Αν κάποιος έχει πολύ χαμηλή κοινωνική θέση, πολύ φτωχή οικογένεια και χαμηλό επίπεδο μόρφωσης, αλλά πιστεύει στον Θεό με προσγειωμένο τρόπο, κι αγαπά την αλήθεια και τα θετικά πράγματα, τότε άραγε έχει μεγάλη ή μικρή αξία στα μάτια του Θεού; Είναι πολύτιμος ή ανάξιος; Είναι πολύτιμος. Αν δούμε το θέμα από αυτήν την οπτική, τότε από τι εξαρτάται η αξία κάποιου, είτε έχει υψηλή είτε χαμηλή κοινωνική θέση, είτε ανήκει σε ανώτερη είτε σε κατώτερη κοινωνική τάξη; Εξαρτάται από το πώς σε βλέπει ο Θεός. Αν ο Θεός σε βλέπει σαν κάποιον που επιδιώκει την αλήθεια, τότε έχεις αξία και είσαι πολύτιμος. Είσαι ένα πολύτιμο δοχείο. Αν ο Θεός βλέπει ότι δεν επιδιώκεις την αλήθεια και δεν δαπανάς ειλικρινά τον εαυτό σου για Εκείνον, τότε είσαι ανάξιος και όχι πολύτιμος. Είσαι ένα κατώτερο δοχείο. Όση μόρφωση κι αν έχεις ή όσο υψηλή κι αν είναι η θέση σου στην κοινωνία, αν δεν επιδιώκεις ούτε κατανοείς την αλήθεια, τότε δεν μπορείς ποτέ να έχεις μεγάλη αξία. Ακόμη κι αν σε υποστηρίζουν, σε επαινούν και σε λατρεύουν πολλοί άνθρωποι, είσαι ένας άθλιος που αξίζει περιφρόνηση. Γιατί, λοιπόν, ο Θεός βλέπει τους ανθρώπους με αυτόν τον τρόπο; Γιατί θεωρεί κατώτερο έναν τέτοιο “αριστοκράτη”, που έχει τόσο υψηλή θέση στην κοινωνία, που τον επαινούν και τον θαυμάζουν τόσοι άνθρωποι, κι έχει τόσο μεγάλο κύρος; Γιατί βλέπει ο Θεός τους ανθρώπους με τρόπο εντελώς αντίθετο με τις απόψεις που έχουν εκείνοι για τους άλλους; Μήπως εναντιώνεται σκοπίμως ο Θεός στους ανθρώπους; Σε καμία περίπτωση. Αυτό συμβαίνει επειδή ο Θεός είναι η αλήθεια, ο Θεός είναι δικαιοσύνη, ενώ ο άνθρωπος είναι διεφθαρμένος και δεν έχει αλήθεια ούτε δικαιοσύνη, κι ο Θεός αξιολογεί τον άνθρωπο με βάση το δικό Του κριτήριο· το κριτήριό Του για να αξιολογεί τους ανθρώπους είναι η αλήθεια. Αυτό που λέω μπορεί να ακούγεται λίγο αφηρημένο. Για να το πω, λοιπόν, με άλλον τρόπο, το κριτήριο αξιολόγησης του Θεού βασίζεται στη στάση ενός ανθρώπου απέναντί Του, στη στάση του απέναντι στην αλήθεια και στη στάση του απέναντι στα θετικά πράγματα. Τώρα δεν είναι πια αφηρημένο» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο έβδομο: Είναι μοχθηροί, ύπουλοι και δόλιοι (Μέρος πρώτο)]. Μέσα από τα λόγια του Θεού, έμαθα ότι ο Θεός δεν μετρά τους ανθρώπους με βάση τα ακαδημαϊκά προσόντα ή την κοινωνική τους θέση, αλλά αντίθετα, με βάση τη στάση που έχουν όταν προσεγγίζουν την αλήθεια και τον Θεό. Ο Θεός εκτιμά όσους πιστεύουν αληθινά σ’ Αυτόν, επιδιώκουν την αλήθεια και αγαπούν τα θετικά πράγματα. Αντίθετα, ακόμη και αν κάποιος έχει υψηλή κοινωνική θέση και τον σέβονται οι άλλοι, αν δεν αποδέχεται την αλήθεια, δεν σέβεται τον Θεό και επιδιώκει κακά και διεφθαρμένα πράγματα, ο Θεός θα τον θεωρήσει χαμηλού επιπέδου. Αφού κατανόησα τελικά την πρόθεση του Θεού και το πρότυπό Του για το πώς μετρά τους ανθρώπους, ένιωσα απελευθερωμένη και συνειδητοποίησα πόσο γελοίο και ξένο με την αλήθεια ήταν για μένα να μετράω τους ανθρώπους με βάση τα ακαδημαϊκά τους προσόντα. Ένιωσα, επίσης, την αίσθηση ότι είχα κίνητρο και σταμάτησα να θέλω να επιδιώκω ανώτερα πτυχία και καλούς βαθμούς. Ήθελα να γίνω κάποια που επιδίωκε την αλήθεια και ήταν σταθερή και προσγειωμένη στα καθήκοντά της.

Κατόπιν, πήγα στη σχολή για να ξεγραφτώ. Ο καθηγητής μου με κατσάδιαζε συνεχώς και μάλιστα με χλεύαζε που δεν συνέχιζα τις μεταπτυχιακές σπουδές, λέγοντας ότι μάλλον ήμουν ηλίθια που δεν αφιέρωνα μόνο δύο χρόνια για να πάρω το ανώτερο πτυχίο μου. Αντιμέτωπη με την κοροϊδία του καθηγητή, ένιωσα λίγο αδύναμη. Επίσης, σκέφτηκα πως στην αρχή της σχολικής χρονιάς, οι φοιτητές πλημμύριζαν με ενθουσιασμό και φιλοδοξία, έτοιμοι να ξεκινήσουν τη νέα τους ζωή ως μεταπτυχιακοί φοιτητές, ενώ εγώ τα παρατούσα και πήγαινα προς την αντίθετη κατεύθυνση. Αν οι άνθρωποι πίστευαν ότι ήμουν παράξενη και δεν με καταλάβαιναν, θα εξακολουθούσα να παραμένω ακλόνητη στη θέση μου όταν με αμφισβητούσαν οι άλλοι; Προσευχήθηκα, λοιπόν, στον Θεό: «Θεέ μου, δεν με έχουν χλευάσει έτσι ξανά και νιώθω πολύ αδύναμη. Θεέ μου, Σε παρακαλώ, δώσε μου πίστη και βοήθα με να τα αντιμετωπίσω όλα αυτά με αυτοπεποίθηση και θάρρος, ώστε να παραμείνω ακλόνητη στις πεποιθήσεις μου». Αργότερα, αναζήτησα λόγια του Θεού σχετικά με την τρέχουσα κατάστασή μου και έπεσα πάνω σε έναν ύμνο του λόγου του Θεού με τίτλο «Τι πρέπει να επιδιώκει η νεολαία». Αυτός ο ύμνος με επηρέασε βαθιά.

Οι νέοι δεν θα πρέπει να μην έχουν βλέψεις, δεν θα πρέπει να μην έχουν την αποφασιστικότητα να διακρίνουν την κατάσταση των πραγμάτων και να αναζητούν τη δικαιοσύνη και την αλήθεια […]

1  Τα μάτια που είναι γεμάτα δόλο και προκατάληψη προς τους άλλους δεν αποτελούν πράγματα που θα έπρεπε να έχουν οι νέοι, και οι νέοι δεν πρέπει να εκτελούν καταστροφικές, απεχθείς πράξεις. Δεν πρέπει να μην έχουν βλέψεις, κίνητρο και ένα δραστήριο πνεύμα που να τους ωθεί ν’ ανέβουν· δεν πρέπει να αποθαρρύνονται με τις προοπτικές τους, ούτε πρέπει να χάνουν την ελπίδα τους στη ζωή ή την εμπιστοσύνη τους στο μέλλον· θα πρέπει να έχουν την επιμονή να συνεχίζουν στην οδό της αλήθειας που έχουν τώρα επιλέξει —να κάνουν πραγματικότητα την επιθυμία τους να δαπανήσουν όλη τους τη ζωή για Μένα.

2  Οι νέοι δεν θα πρέπει να μην έχουν την αλήθεια, ούτε θα πρέπει να υποθάλπουν την υποκρισία και την αδικία —θα πρέπει να παραμένουν σταθεροί στη σωστή στάση τους. Δεν θα πρέπει να περιφέρονται άσκοπα, αλλά να έχουν το πνεύμα να τολμούν να κάνουν θυσίες και να αγωνίζονται για τη δικαιοσύνη και την αλήθεια. Οι νέοι θα πρέπει να έχουν τη γενναιότητα να μην υποκύπτουν στην καταπίεση των δυνάμεων του σκότους και να μεταμορφώνουν τη σημασία της ύπαρξής τους. Οι νέοι άνθρωποι δεν θα πρέπει να παραδίνονται στις αντιξοότητες, αλλά θα πρέπει να είναι ανοιχτοί και ειλικρινείς, με ένα πνεύμα συγχώρεσης για τους αδελφούς και τις αδελφές τους.

3  Οι νέοι δεν θα πρέπει να μην έχουν την αποφασιστικότητα να διακρίνουν την κατάσταση των πραγμάτων και να αναζητούν τη δικαιοσύνη και την αλήθεια. Θα πρέπει να επιδιώκετε καθετί όμορφο και καλό, και θα πρέπει να αποκτάτε την πραγματικότητα όλων των θετικών πραγμάτων. Επιπλέον, θα πρέπει να είστε υπεύθυνοι απέναντι στη ζωή σας και να μην την παίρνετε αψήφιστα. Οι άνθρωποι έρχονται στη γη και είναι σπάνιο να Με συναντήσουν, και είναι επίσης σπάνιο να έχουν την ευκαιρία να αναζητήσουν και να κερδίσουν την αλήθεια. Γιατί δεν εκτιμάτε αυτό το όμορφο διάστημα ως το σωστό μονοπάτι να επιδιώκετε σε αυτήν τη ζωή;

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Λόγια για τους νέους αλλά και τους μεγαλύτερους

Όταν άκουσα τα λόγια του Θεού, ένιωσα ότι ο Θεός με παρακινούσε αυτοπροσώπως: Μην παρασύρεσαι από τις επικρατούσες τάσεις. Έχεις αναγνωρίσει ότι το να ακολουθείς τον Θεό είναι το σωστό μονοπάτι του φωτός, οπότε θα πρέπει να ακολουθείς αποφασιστικά αυτό το μονοπάτι. Συνειδητοποίησα, επίσης, ότι με τη θαυμαστή χάρη του Θεού ήμουν σε θέση να αποδεχτώ το έργο του Θεού και να διαβάσω την αλήθεια που εκφράζει Εκείνος! Όλα όσα προέρχονται από τον Θεό είναι θετικά, ενώ όλα όσα επιδιώκουν οι άνθρωποι στα εγκόσμια είναι αρνητικά. Αν ανησυχούσα ότι οι άλλοι δεν θα με καταλάβαιναν και δεν θα με υποστήριζαν, και ακολουθούσα τις κοσμικές τάσεις για να προστατευτώ, δεν θα κυλιόμουν απλώς στον βούρκο με όσους ανήκουν στα εγκόσμια; Με την καθοδήγηση των λόγων του Θεού, είχα την πίστη και τη γενναιότητα να διατηρήσω τις πεποιθήσεις μου και να ξεγραφτώ από τη σχολή.

Μόλις αναλογίστηκα το μονοπάτι μου, αναγνώρισα ότι η καθοδήγηση των λόγων του Θεού ήταν αυτή που μου επέτρεψε να δω τα ύπουλα κίνητρα που έχει ο Σατανάς όταν χρησιμοποιεί τη φήμη και το κέρδος για να βλάψει τους ανθρώπους. Επιπλέον, τα λόγια Του με βοήθησαν να ξεφύγω από τη σκοτεινή άβυσσο της επιδίωξης της φήμης και του κέρδους. Βίωσα τη χαρά και τη γαλήνη που μου έφεραν τα λόγια του Θεού, και κατανόησα τις καλές προθέσεις με τις οποίες ο Θεός σώζει την ανθρωπότητα. Έπρεπε να εκτιμήσω αυτήν τη σπάνια ευκαιρία, να βάλω τα δυνατά μου για να εξοπλιστώ με την αλήθεια, να διαδώσω το ευαγγέλιο και να καταθέσω μαρτυρία στον Θεό για να ανταποδώσω την αγάπη Του! Κατόπιν, άρχισα να κάνω το καθήκον του ποτίσματος των νέων πιστών. Χωρίς τα δεσμά των ακαδημαϊκών σπουδών και τους περιορισμούς της έγνοιας για το μέλλον, ήμουν σε θέση να αφοσιωθώ πλήρως στο καθήκον μου, και είχα περισσότερο χρόνο να διαβάζω τα λόγια του Θεού, να εξοπλιστώ με την αλήθεια, και έμαθα και κέρδισα πολύ περισσότερα από το καθήκον μου. Δόξα τω Θεώ για την καθοδήγηση και τη σωτηρία Του!