Τον Φεβρουάριο του 2023, επιλέχθηκα επικεφαλής εκκλησίας, και πρώτιστη ευθύνη μου ήταν το έργο του ποτίσματος. Στην αρχή, μπορούσα επίσης να κάνω μέρος του έργου για το οποίο ήταν υπεύθυνη η αδελφή με την οποία συνεργαζόμουν. Αργότερα, τα αποτελέσματα του έργου του ποτίσματος μειώθηκαν σοβαρά και ανησύχησα λίγο. Σκέφτηκα: «Εγώ είμαι υπεύθυνη για το έργο του ποτίσματος. Τα άσχημα αποτελέσματα σχετίζονται άμεσα με εμένα. Δεν θα σκεφτούν οι ανώτεροι επικεφαλής ότι δεν έχω εργασιακή ικανότητα, ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα καλά και ότι δεν μπορώ να αναλάβω το έργο;» Για να μη με περιφρονήσουν οι επικεφαλής, αφιέρωσα κάθε μου σκέψη κι όλη μου την ενέργεια στο έργο του ποτίσματος, και δεν συμμετείχα ιδιαίτερα στο έργο για το οποίο ήταν υπεύθυνη η αδελφή. Συνειδητοποίησα, επίσης, ότι έτσι θα εργαζόμουν ανεξάρτητα κι ότι δεν θα υπήρχε αρμονική συνεργασία. Σκέφτηκα, όμως, ότι ήμουν κυρίως υπεύθυνη για το έργο του ποτίσματος κι ότι τα φτωχά αποτελέσματα θα επηρέαζαν τη φήμη και τη θέση μου και σταμάτησα να νοιάζομαι για οτιδήποτε άλλο.

Μια μέρα, έλαβα μια επιστολή από τους ανώτερους επικεφαλής, που μου ζητούσαν να πάω σε μια συνάθροιση την επόμενη μέρα. Αγχώθηκα και σκέφτηκα: «Είναι κακό αυτό. Οι επικεφαλής θα με ρωτήσουν για διάφορα έργα της εκκλησίας. Αυτόν τον μήνα, εκτός από την παρακολούθηση του έργου του ποτίσματος, δεν έχω εξετάσει κανένα άλλο έργο. Δεν έχω ιδέα τι προβλήματα υπάρχουν στις διάφορες εργασίες ούτε πώς εξελίσσονται. Αν οι επικεφαλής μού κάνουν ερωτήσεις κι εγώ δεν έχω απάντηση, τι θα σκεφτούν, άραγε, για μένα; Μήπως θα πουν ότι δεν έχω αίσθηση του φορτίου στα καθήκοντά μου; Δεν θα σχηματίσουν κακή εικόνα για εμένα; Αν μάθουν ότι παρακολουθούσα μόνο το δικό μου έργο του ποτίσματος και ότι αγνοούσα τις άλλες εργασίες, δεν θα με θεωρήσουν εξαιρετικά εγωίστρια και ποταπή; Δεν θα πουν ότι ενδιαφέρομαι μόνο για τα προσωπικά μου συμφέροντα κι όχι για το συνολικό έργο της εκκλησίας; Ότι επιδιώκω μόνο φήμη και θέση; Αν με κλαδέψουν και με απαλλάξουν απ’ τα καθήκοντά μου, δεν θα γίνω ρεζίλι;» Σκέφτηκα ότι στη συνάθροιση την επόμενη μέρα, οι επικεφαλής θα ρωτούσαν πρώτα για το ευαγγελικό έργο, οπότε πήγα γρήγορα στην αδελφή με την οποία συνεργαζόμουν για να μάθω για την πρόοδο του ευαγγελικού έργου, ώστε να μην είμαι εντελώς ανίδεη την επόμενη μέρα που θα με ρωτούσαν οι επικεφαλής. Ήταν, όμως, πολλές οι λεπτομέρειες πάνω στο ευαγγελικό έργο κι η αδελφή δεν μπορούσε να μου τις εξηγήσει με λίγα λόγια. Κι αφού ο χρόνος που είχα ήταν πολύ λίγος, δεν έμαθα και πολλά. Αγχώθηκα και έμεινα ξαπλωμένη πολλή ώρα στο κρεβάτι χωρίς να κοιμάμαι. Το μυαλό μου ήταν γεμάτο σκέψεις για τη συνάθροιση της επόμενης ημέρας. Την επόμενη μέρα πήγα νωρίς στη συνάθροιση και χάρηκα όταν έμαθα ότι οι επικεφαλής είχαν κάποια άλλα θέματα και δεν είχαν φτάσει ακόμα. Σκέφτηκα ότι μπορούσα να εκμεταλλευτώ αυτόν τον χρόνο για να εξετάσω τις αναφορές της κάθε ομάδας για να δω πώς πάει κάθε εργασία και να εντοπίσω τυχόν προβλήματα, ώστε να μπορέσω να απαντήσω σε μερικές από τις ερωτήσεις των επικεφαλής. Έτσι, εξέτασα γρήγορα τις αναφορές του έργου της κάθε ομάδας και παρόλο που κατάλαβα περίπου πώς πήγαινε το έργο, υπήρχαν πολλές λεπτομέρειες που δεν τις κατανοούσα. Σκέφτηκα, επίσης, ότι στη συνάθροιση, οι επικεφαλής δεν θα ρωτούσαν μόνο για το έργο. Ήταν σίγουρο ότι θα ρωτούσαν για τις πρόσφατες εμπειρίες μας, για τα κέρδη μας και για τις γνώσεις που είχαμε αποκτήσει. Εγώ δεν μπορούσα καν να μιλήσω για τις λεπτομέρειες του έργου. Αν δεν μπορούσα να περιγράψω καλά τη ζωή-είσοδό μου ή να συναναστραφώ πάνω στο οτιδήποτε, οι επικεφαλής θα σκέφτονταν ότι δεν τα πήγαινα καλά ούτε στο έργο ούτε στη ζωή-είσοδο, και θα μου έλεγαν: «Δεν κάνεις τίποτα καλά· πώς μπορεί κάποια σαν εσένα να είναι επικεφαλής εκκλησίας;» Θα με περιφρονούσαν. Έτσι, διάβασα γρήγορα κάποια λόγια του Θεού και συλλογίστηκα την κατάστασή μου, κι έψαξα να φάω και να πιω χωρία για να επιλύσω τη διεφθαρμένη μου διάθεση. Φοβόμουν πως όταν ερχόταν η ώρα, αν δεν μπορούσα να συναναστραφώ καλά, οι επικεφαλής θα με καταλάβαιναν. Η καρδιά μου, όμως, δεν μπορούσε να ηρεμήσει ούτε μπορούσα να συγκεντρωθώ στα λόγια του Θεού. Όσο προσπαθούσα να κάνω αυτοκριτική και να γνωρίσω τον εαυτό μου, τόσο πιο πολύ μπερδευόταν το μυαλό μου και δεν μπορούσα να αισθανθώ τη διαφώτιση ή την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος. Συνειδητοποίησα ότι η κατάστασή μου ήταν λανθασμένη. Δεν ήμουν δόλια; Τότε ηρέμησα και προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου, η κατάστασή μου είναι απαίσια. Αισθάνομαι άγχος και ανησυχία, και δεν μπορώ να σκεφτώ καθαρά. Ξέρω ότι η κατάστασή μου είναι λανθασμένη. Θέλω να ηρεμήσω την καρδιά μου ενώπιόν Σου, να αναζητήσω την πρόθεσή Σου, και να βγω από αυτήν τη λανθασμένη κατάσταση».

Εκείνη τη στιγμή, θυμήθηκα κάποια από τα λόγια του Θεού: «Όταν θέτεις τους στόχους και τους σκοπούς σου, έχεις Εμένα στον νου σου; Τα λόγια και οι πράξεις σου λέγονται και γίνονται στην παρουσία Μου; Εξετάζω όλες τις σκέψεις και τις ιδέες σου. Δεν αισθάνεσαι ένοχος; Φοράς ένα ψεύτικο προσωπείο για να το βλέπουν οι άλλοι και αποκτάς με ηρεμία έναν αέρα αυταρέσκειας· το κάνεις αυτό ώστε να προστατεύσεις τον εαυτό σου. Το κάνεις για να κρύψεις το κακό που έχεις μέσα σου και σκαρφίζεσαι, μάλιστα, τρόπους να μετατοπίσεις αυτό το κακό σε κάποιον άλλον. Μα τι δολιότητα κατοικεί μες στην καρδιά σου!» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ομιλίες του Χριστού στην αρχή, Κεφάλαιο 13). Αργότερα, διάβασα αυτά τα λόγια του Θεού: «Οι αντίχριστοι είναι εξαιρετικά ύπουλοι και πανούργοι. Όλα όσα λένε τα έχουν σκεφτεί καλά· δεν υπάρχει κανένας που να μπορεί να προσποιηθεί καλύτερα απ’ αυτούς. Μόλις, όμως, βγουν τα άπλυτά τους στη φόρα, μόλις δουν πραγματικά οι άνθρωποι το αληθινό τους πρόσωπο, τότε κάνουν τα πάντα για να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, και ψάχνουν να βρουν τρόπους για να φτιάξουν την κατάσταση και να μπλοφάρουν, προκειμένου να περισώσουν την εικόνα και τη φήμη τους. Οι αντίχριστοι ζουν κάθε μέρα μόνο για τη φήμη και τη θέση, ζουν μόνο για να απολαμβάνουν τα οφέλη της θέσης· μόνο αυτό σκέφτονται. Ακόμα κι όταν καμιά φορά έχουν κάποιες μικρές δυσκολίες ή πληρώνουν κάποιο ασήμαντο τίμημα, αυτό γίνεται για χάρη της απόκτησης θέσης και φήμης. Οι αντίχριστοι, από τη στιγμή που πιστεύουν στον Θεό, συνωμοτούν συνεχώς κυρίως για την επιδίωξη της θέσης, την απόκτηση εξουσίας και την εύκολη ζωή· και δεν τα παρατάνε μέχρι να πετύχουν τους στόχους τους. Αν ποτέ αποκαλυφθούν οι κακές τους πράξεις, πανικοβάλλονται, λες και θα πέσει ο ουρανός πάνω τους. Δεν μπορούν να φάνε ούτε να κοιμηθούν και μοιάζουν να βρίσκονται σε έκσταση, λες και πάσχουν από κατάθλιψη. Όταν οι άλλοι τους ρωτούν τι συμβαίνει, σκαρφίζονται ψέματα και λένε: “Χθες ήμουν τόσο απασχολημένος, που δεν κοιμήθηκα όλη νύχτα, γι’ αυτό είμαι πολύ κουρασμένος”. Αλλά στην πραγματικότητα, τίποτα από αυτά δεν ισχύει, όλα αυτά είναι παραπλάνηση. Αισθάνονται έτσι επειδή αναλογίζονται συνεχώς το εξής: “Αφού αποκαλύφθηκαν τα κακά πράγματα που έκανα, πώς μπορώ να αποκαταστήσω τη φήμη και τη θέση μου; Με ποια μέσα μπορώ να εξιλεωθώ; Με τι ύφος να μιλήσω για να δώσω εξηγήσεις σε όλους; Τι μπορώ να πω έτσι ώστε να μην τους αφήσω να με διακρίνουν;” Για πολύ καιρό, δεν βρίσκουν τι να κάνουν, κι έτσι στεναχωριούνται. Μερικές φορές, το βλέμμα τους κολλάει σ’ ένα σημείο και κανείς δεν ξέρει πού κοιτάνε. Το πρόβλημα τους κάνει να βασανίζουν το μυαλό τους, να εξαντλούν κάθε σκέψη και να μη θέλουν να φάνε και να πιουν. Παρ’ όλα αυτά, εξακολουθούν να δίνουν την εντύπωση ότι ενδιαφέρονται για το έργο της εκκλησίας και ρωτούν τους ανθρώπους: “Πώς πάει το ευαγγελικό έργο; Πόσο αποτελεσματικό είναι το κήρυγμά του; Έχουν κερδίσει τελευταία καθόλου ζωή-είσοδο οι αδελφοί και οι αδελφές; Προκάλεσε κανείς διαταραχές ή αναστάτωση;” Αυτές τις ερωτήσεις σχετικά με το έργο της εκκλησίας τις κάνουν ως επίδειξη στους άλλους. Αν μάθαιναν πράγματι ότι υπήρχαν προβλήματα, δεν θα είχαν τρόπο να τα λύσουν, οπότε οι ερωτήσεις τους είναι απλώς μια τυπική διαδικασία την οποία οι άλλοι μπορεί να εκλάβουν ως ενδιαφέρον για το έργο της εκκλησίας» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο (Μέρος δεύτερο)]. Η κρίση των λόγων του Θεού με στενοχώρησε και με αναστάτωσε. Είδα πόσο δόλια ήμουν. Είχα φερθεί πολύ εγωιστικά στο καθήκον μου, είχα εστιάσει αποκλειστικά στο δικό μου έργο για χάρη της φήμης και της θέσης μου, και δεν ρωτούσα σχεδόν ποτέ για τα άλλα έργα. Δεν έκανα κανένα πραγματικό έργο. Ήξερα ότι οι πράξεις μου δεν ήταν σύμφωνες με τις προθέσεις του Θεού κι ότι δεν είχα ομαδικό πνεύμα, αλλά δεν αναζήτησα τις αλήθεια-αρχές για να επιλύσω αυτά τα ζητήματα. Επιπλέον, ήξερα ότι συχνά δεν πρόσεχα ιδιαίτερα τη ζωή-είσοδό μου, ούτε και μπορούσα να συναναστραφώ ιδιαίτερα πάνω σε πραγματικές βιωματικές γνώσεις. Όσο οι επικεφαλής δεν με καλούσαν σε συνάθροιση, δεν τα σκεφτόμουν όλα αυτά. Πίστευα ότι ακόμα κι αν είχα προβλήματα, οι επικεφαλής δεν θα μάθαιναν τίποτα, και δεν βιαζόμουν να τα επιλύσω. Αλλά μόλις έμαθα ότι οι επικεφαλής με κάλεσαν σε συνάθροιση, αμέσως αγχώθηκα. Φοβήθηκα ότι τα προβλήματά μου θα φανερώνονταν στη συνάθροιση κι ότι μόλις τα μάθαιναν οι επικεφαλής, θα έλεγαν ότι δεν είχα αίσθηση του φορτίου στα καθήκοντά μου, ότι δεν έκανα πραγματικό έργο, κι ότι είχα φτωχό επίπεδο και ζωή-είσοδο. Με δεδομένο ότι είχα γίνει πρόσφατα επικεφαλής κι ότι οι ανώτεροι επικεφαλής δεν με γνώριζαν ιδιαίτερα, αν τους έκανα κακή εντύπωση από την πρώτη μας συνάντηση, σίγουρα δεν θα με εκτιμούσαν στο μέλλον και ίσως και να με απάλλασσαν απ’ τα καθήκοντά μου. Για να προστατεύσω τη φήμη και τη θέση μου, δοκίμασα κάθε πιθανό τρόπο για να κουκουλώσω τα θέματά μου. Πριν από τη συνάθροιση, έσπευσα να βρω την αδελφή με την οποία συνεργαζόμουν για να ερευνήσω τις λεπτομέρειες του έργου, και θέλησα να μεταμφιεστώ και να εξαπατήσω τους επικεφαλής διαβάζοντας στα γρήγορα τις αναφορές για να εξοικειωθώ με το έργο. Θέλησα να δημιουργήσω την ψευδή εντύπωση ότι είχα ισχυρές εργασιακές ικανότητες και ότι έδινα ιδιαίτερη προσοχή στη ζωή-είσοδό μου, ώστε να λάβω καλή αξιολόγηση. Δεν είχα αίσθηση του φορτίου για το καθήκον μου και δεν επιδίωκα την αλήθεια, αλλά φοβόμουν συνεχώς μήπως με διακρίνουν οι άλλοι. Έτσι, μεταμφιεζόμουν και δημιουργούσα ένα ψεύτικο προσωπείο. Δεν εξαπατούσα τον κόσμο κραυγαλέα και ξεδιάντροπα; Είδα ότι ήμουν πραγματικά δόλια. Φερόμουν ακριβώς όπως ένας αντίχριστος. Οι αντίχριστοι είναι ιδιαίτερα πονηροί, και χρησιμοποιούν ό,τι έχουν στη διάθεσή τους για να προστατεύσουν τη φήμη και τη θέση τους όταν βλέπουν ότι βλάπτονται. Αυτό δεν έκανα κι εγώ; Όσο δεν θιγόταν η φήμη ή η θέση μου, αγνοούσα τα άλλα έργα της εκκλησίας και δεν έδινα σημασία στη ζωή-είσοδό μου. Μόλις, όμως, κάτι έθιξε τη θέση και τη φήμη μου, πανικοβλήθηκα, διάβασα τα λόγια του Θεού και προσπάθησα να κατανοήσω το έργο, για να φαίνεται ότι είμαι επιμελής στα όσα επιδιώκω. Ήμουν πραγματικά ύπουλη και δόλια. Δεν είχα αποκαλύψει τη διάθεση ενός αντίχριστου;

Αργότερα, διάβασα αυτά τα λόγια του Θεού: «Πρέπει να βαδίζετε στο ορθό μονοπάτι και να μη βαδίζετε σε διεφθαρμένες και κακές οδούς κατά την πίστη σας στον Θεό και τη διαγωγή σας. Τι είναι οι διεφθαρμένες και κακές οδοί; Αυτοί που πιστεύουν στον Θεό θέλουν πάντα να βασίζονται σε πλεκτάνες, σε απατηλά και πονηρά παιχνίδια και σε κόλπα, για να καλύψουν τη διαφθορά τους, τα ελαττώματα και τα σφάλματά τους, και τα προβλήματα που έχουν, όπως το χαμηλό τους επίπεδο· αντιμετωπίζουν πάντα τα ζητήματα σύμφωνα με σατανικές φιλοσοφίες, και μάλιστα αυτό δεν το θεωρούν και τόσο κακό. Σε επιφανειακά ζητήματα, καλοπιάνουν τον Θεό και τους επικεφαλής τους, αλλά δεν κάνουν πράξη την αλήθεια ούτε ενεργούν σύμφωνα με τις αρχές. Ζυγίζουν προσεκτικά τα λόγια και τις εκφράσεις των άλλων, και πάντα σκέφτονται: “Πώς ήταν η απόδοσή μου τώρα τελευταία; Με υποστηρίζουν όλοι; Ξέρει ο Θεός όλα τα καλά πράγματα που έχω κάνει; Αν τα ξέρει, θα με επαινέσει; Τι θέση έχω στην καρδιά Του; Έχω σημαντική θέση;” Υπονοείται άραγε ότι αυτός ο άνθρωπος, εφόσον πιστεύει στον Θεό, θα λάβει ευλογίες ή θα αποκλειστεί; Δεν είναι διεφθαρμένη και κακή οδός το να συλλογίζεται κανείς συνέχεια αυτά τα ζητήματα; Είναι πράγματι διεφθαρμένη και κακή οδός, δεν είναι η ορθή οδός. Τότε, ποια είναι η ορθή οδός; (Η επιδίωξη της αλήθειας και η αλλαγή διάθεσης.) Σωστά. Για όσους πιστεύουν στον Θεό, η μόνη ορθή οδός είναι να επιδιώξουν και να αποκτήσουν την αλήθεια, και να φτάσουν στην αλλαγή διάθεσης. Μόνο η οδός στην οποία οδηγεί ο Θεός τους ανθρώπους για να σωθούν είναι η αληθινή οδός, η ορθή οδός» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Έξι ενδείξεις ανάπτυξης στη ζωή). Αφού διάβασα τα λόγια του Θεού, ένιωσα ότι με έκριναν. Συνειδητοποίησα ότι προσπαθούσα συνεχώς να χρησιμοποιήσω κόλπα για να καλύψω τα προβλήματα που αντιμετώπιζα στα καθήκοντά μου. Λειτουργούσα με διεστραμμένο και κακό τρόπο και δεν βάδιζα στο σωστό μονοπάτι. Στην πραγματικότητα, ήταν απόλυτα φυσιολογικό να με καλέσουν οι επικεφαλής σε συνάθροιση για να εξετάσουν το έργο. Έπρεπε απλώς να τους πω πώς ενεργώ συνήθως. Αν μου πουν ότι είμαι ελλιπής ή ανεπαρκής σε κάποιους τομείς, θα πρέπει να αναπληρώσω τις αδυναμίες μου στα μελλοντικά μου καθήκοντα. Ακόμα και το να με κλαδέψουν θα με βοηθήσει να κάνω αυτοκριτική, ώστε να κάνω καλύτερα το καθήκον μου. Ωστόσο, εγώ πήγα να τους εξαπατήσω. Έκανα ό,τι μπορούσα για να κουκουλώσω τα προβλήματά μου, να μπλοφάρω και να εξαπατήσω τους επικεφαλής. Δεν ήθελα να δουν τη διαφθορά και τις ελλείψεις μου. Δεν ήταν διεστραμμένες και κακές οι πράξεις μου; Όταν ένα άτομο που επιδιώκει πραγματικά την αλήθεια συνειδητοποιεί ότι είναι εγωιστής και ποταπός και ενδιαφέρεται μόνο για τις δικές του εργασίες στο καθήκον του, μπορεί να αναζητήσει γρήγορα την αλήθεια για να διορθώσει την κατάστασή του. Όταν τον ρωτούν οι επικεφαλής για το έργο του, μπορεί να αντιμετωπίσει την κατάσταση με ηρεμία και να διορθώσει τις αποκλίσεις του. Επιπλέον, όσοι πραγματικά επικεντρώνονται στη ζωή-είσοδό τους πρέπει να προσέχουν τις σκέψεις και τις ιδέες τους στην καθημερινή ζωή, και να αναζητήσουν την αλήθεια για να τις διορθώσουν αντί να εξοπλίζονται απλώς με τα λόγια του Θεού λίγο πριν συναντήσουν τους επικεφαλής τους. Εγώ, όμως, προσπάθησα να δημιουργήσω ένα προσωπείο για να εξαπατήσω τους επικεφαλής. Πήγα να τους ξεγελάσω και να τους κοροϊδέψω. Δεν προσπαθούσα να εξαπατήσω τον Θεό και να κερδίσω την εύνοια των επικεφαλής; Είδα ότι δεν ήμουν άνθρωπος που έκανε πράξη ή επιδίωκε την αλήθεια.

Αργότερα, αναλογίστηκα τον λόγο που μπορούσα ξεδιάντροπα να εξαπατήσω και δεν αποδεχόμουν την εξονυχιστική εξέταση του Θεού. Πολλές φορές ήξερα ότι έπρεπε να είμαι ειλικρινής, να ζω ενώπιον του Θεού και να αποδέχομαι την εξονυχιστική εξέταση του Θεού, ωστόσο, όταν αντιμετώπιζα δυσκολίες, άθελά μου προσπαθούσα να εξαπατήσω τους άλλους. Ποιος ήταν ο λόγος γι’ αυτό; Αργότερα, διάβασα αυτά τα λόγια του Θεού: «Δεν είναι εξαντλητική η ζωή για τους δόλιους ανθρώπους; Λένε διαρκώς ψέματα, έπειτα λένε περισσότερα ψέματα για να τα καλύψουν, και επιδίδονται σε εξαπάτηση. Οι ίδιοι προκαλούν αυτήν την εξάντληση στον εαυτό τους. Εφόσον γνωρίζουν πως μια τέτοια ζωή είναι εξαντλητική, γιατί θέλουν ακόμα να είναι δόλιοι, και όχι ειλικρινείς; Έχετε σκεφτεί ποτέ αυτό το ερώτημα; Αυτό συμβαίνει επειδή οι άνθρωποι ξεγελιούνται από τη σατανική τους φύση, η οποία τους εμποδίζει να ξεφορτωθούν αυτού του είδους τη ζωή και τη διάθεση. Οι άνθρωποι είναι διατεθειμένοι να ξεγελιούνται κατ’ αυτόν τον τρόπο και να ζουν έτσι· δεν θέλουν να κάνουν πράξη την αλήθεια και να βαδίσουν στο μονοπάτι του φωτός. Εσύ θεωρείς πως το να ζεις έτσι είναι εξαντλητικό και το να ενεργείς έτσι είναι περιττό, όμως οι δόλιοι άνθρωποι το θεωρούν απολύτως απαραίτητο. Θεωρούν πως αν δεν το έκαναν αυτό, θα εξευτελίζονταν, θα πλήττονταν η εικόνα, η φήμη και τα συμφέροντά τους, και θα έχαναν πάρα πολλά. Εκτιμούν αυτά τα πράγματα· εκτιμούν την εικόνα, τη φήμη και τη θέση τους. Αυτό είναι το αληθινό πρόσωπο των ανθρώπων που δεν αγαπούν την αλήθεια. Με λίγα λόγια, όταν οι άνθρωποι δεν είναι διατεθειμένοι να είναι ειλικρινείς ή να κάνουν πράξη την αλήθεια, αιτία είναι το γεγονός πως δεν αγαπούν την αλήθεια. Μέσα τους, εκτιμούν πράγματα όπως η φήμη και η θέση, τους αρέσει να ακολουθούν κοσμικές τάσεις, και ζουν υπό τη δύναμη του Σατανά. Αυτό αποτελεί πρόβλημα με τη φύση τους. Υπάρχουν τώρα άνθρωποι που πιστεύουν στον Θεό εδώ και χρόνια, έχουν ακούσει πολλά κηρύγματα και γνωρίζουν τι πάει να πει πίστη στον Θεό. Παρόλα αυτά, εξακολουθούν να μην κάνουν πράξη την αλήθεια, και δεν έχουν αλλάξει ούτε στο ελάχιστο. Γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή δεν αγαπούν την αλήθεια. Ακόμα και αν κατανοούν ένα μικρό μέρος της αλήθειας, εξακολουθούν να μην μπορούν να το κάνουν πράξη. Όσα χρόνια και αν πιστεύουν τέτοιοι άνθρωποι στον Θεό, θα είναι μάταιο» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η πιο θεμελιώδης πράξη του να είναι κανείς ειλικρινής). Μέσα από την έκθεση των λόγων του Θεού, κατάλαβα ότι η πηγή της ανειλικρίνειάς μου ήταν η φύση μου που δεν αγαπούσε την αλήθεια και λάτρευε υπερβολικά τη φήμη και τη θέση. Παρόλο που ήξερα ότι το να ζει κανείς εξαπατώντας είναι κουραστικό, κάθε φορά που σκεφτόμουν ότι το να είμαι ειλικρινής θα έπληττε τη φήμη και τη θέση μου, δεν ήθελα καθόλου να κάνω πράξη την αλήθεια και, παρά τη θέλησή μου, με έπιανε κορόιδο και με έβλαπτε ο Σατανάς. Εκείνη την περίοδο, δεν έκανα πραγματικό έργο ούτε εστίαζα στη ζωή-είσοδό μου. Όταν οι επικεφαλής με κάλεσαν σε συνάθροιση, έπρεπε να φανώ ειλικρινής και να αντιμετωπίσω το ζήτημα ψύχραιμα. Έπρεπε να παραδεχτώ ότι δεν είχα κάνει πραγματικό έργο και να αποδεχτώ την καθοδήγηση και τη βοήθεια των επικεφαλής. Φοβήθηκα, όμως, ότι οι επικεφαλής θα σκέφτονταν ότι δεν έχω αίσθηση του φορτίου στα καθήκοντά μου, ότι θα σχημάτιζαν κακή εντύπωση για εμένα, ότι δεν θα με εκτιμούσαν έως και ότι θα με αντικαθιστούσαν. Αυτά σκέφτηκα και δεν είχα πια το κουράγιο να μιλήσω ειλικρινά, αφού ένιωσα ότι αν ήμουν ειλικρινής θα έχανα πολλά πράγματα. Δεν έκανα πράξη την αλήθεια ούτε φέρθηκα ως ειλικρινής άνθρωπος. Προσπαθούσα συνεχώς να προστατεύσω τη φήμη και τη θέση μου και ζούσα με βάση σατανικά δηλητήρια όπως «Οι άνθρωποι χρειάζονται την υπερηφάνεια τους όπως ένα δέντρο χρειάζεται τον φλοιό του» και «Ένας άνθρωπος αφήνει το όνομά του οπουδήποτε μένει, όπως ακριβώς μια χήνα βγάζει την κραυγή της όπου πετάει». Αυτά τα δηλητήρια είχαν ριζώσει βαθιά στην καρδιά μου και είχαν γίνει οι νόμοι με βάση τους οποίους επιβίωνα. Για να μη σχηματίσουν κακή εντύπωση οι επικεφαλής για εμένα, δημιούργησα ένα προσωπείο και μεταμφιέστηκα. Ήξερα ότι φερόμουν επιπόλαια και ότι ήμουν δόλια με τους επικεφαλής, και ένιωθα άβολα. Αλλά για να μη χάσω την υπόληψή μου, αναγκάστηκα να καταφύγω στην εξαπάτηση. Αυτά τα σατανικά δηλητήρια ήταν σαν δεσμά που με έσφιγγαν, και δυσκολευόμουν να απελευθερωθώ. Παρόλο που γνώριζα καλά την αλήθεια, δεν μπορούσα να την κάνω πράξη. Είδα ότι συχνά εξαπατούσα στα καθήκοντά μου για χάρη της φήμης και της θέσης μου. Μερικές φορές, όταν οι ανώτεροι επικεφαλής ρωτούσαν για το έργο, ακόμα κι όταν δεν είχα κάνει κάποιες εργασίες, έλεγα ψέματα ότι τις είχα ολοκληρώσει για να συντηρήσω μια καλή εικόνα κι ύστερα έτρεχα να προλάβω. Άλλες φορές, όταν δεν καταλάβαινα τις λεπτομέρειες του έργου και ρωτούσαν οι επικεφαλής, άλλαζα γρήγορα το θέμα και μιλούσα για μελλοντικά σχέδια, ώστε να μη φανεί ότι δεν είχα κάνει πραγματικό έργο. Είδα ότι, παρόλο που πίστευα πολλά χρόνια στον Θεό κι έτρωγα κι έπινα πολλά από τα λόγια Του, εξακολουθούσα να εκτιμώ πρωτίστως τη φήμη και τη θέση. Αν και ήξερα ότι ο Θεός αηδίαζε με το ότι επιδίωκα αυτά τα πράγματα, δεν μπορούσα να πάψω να τα επιδιώκω. Από τη φύση μου δεν αγαπώ την αλήθεια και την αποστρέφομαι. Συνειδητοποίησα, επίσης, ότι για να κάνει πράξη κανείς την αλήθεια και να είναι ειλικρινής, πρέπει να εγκαταλείψει τα συμφέροντά του και να σταματήσει να επιδιώκει τη φήμη και τη θέση. Όταν κανείς ζει με μια δόλια διάθεση δεν μπορεί να ζήσει ανοιχτά ή με ακεραιότητα. Αυτό το άτομο χάνει τελικά την αξιοπρέπεια και την ακεραιότητά του και στο τέλος προκαλεί απέχθεια και αηδία στον Θεό. Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, πραγματικά μίσησα τον εαυτό μου, και σταμάτησα να θέλω να ζω πια για τη φήμη ή τη θέση μου.

Αργότερα, διάβασα αυτά τα λόγια του Θεού: «Σήμερα, οι περισσότεροι άνθρωποι φοβούνται υπερβολικά να φέρουν τις ενέργειές τους ενώπιον του Θεού· ενώ μπορεί να εξαπατήσεις τη σάρκα Του, δεν μπορείς να εξαπατήσεις το Πνεύμα Του. Οποιοδήποτε θέμα δεν μπορεί να αντέξει την εξονυχιστική εξέταση του Θεού βρίσκεται σε αντίθεση με την αλήθεια και θα πρέπει να αποβληθεί. Το αντίθετο θα συνιστούσε διάπραξη αμαρτίας απέναντι στον Θεό. Έτσι, πρέπει να εναποθέτεις την καρδιά σου ενώπιον του Θεού ανά πάσα στιγμή όταν προσεύχεσαι, όταν μιλάς και συναναστρέφεσαι με τους αδελφούς και τις αδελφές σου, και όταν εκτελείς το καθήκον σου και κάνεις τη δουλειά σου. Όταν εκπληρώνεις τη λειτουργία σου, ο Θεός είναι μαζί σου και, εφόσον η πρόθεσή σου είναι σωστή και είναι για χάρη του έργου του οίκου του Θεού, Εκείνος θα αποδεχθεί όλα όσα κάνεις· θα πρέπει να αφιερώσεις ειλικρινά τον εαυτό σου στην εκπλήρωση της λειτουργίας σου» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ο Θεός οδηγεί στην τελείωση όσους συμβαδίζουν με τις προθέσεις Του). Από τα λόγια του Θεού κατάλαβα πως όσοι πιστεύουν στον Θεό πρέπει να αποδέχονται την εξονυχιστική εξέταση του Θεού και να ζουν ενώπιόν Του. Εγώ, όμως, στην πίστη και στο καθήκον μου, δεν μπορούσα να αποδεχτώ την εξονυχιστική εξέταση του Θεού. Ήθελα συνέχεια να βασίζομαι σε ανθρώπινα μέσα για να ξεγελώ και να εξαπατώ τους επικεφαλής. Νόμιζα ότι όσο δεν ανακάλυπταν οι άλλοι τα προβλήματά μου, όλα θα ήταν μια χαρά. Λες και όταν εξαπατάς ανθρώπους, ο Θεός δεν το ξέρει. Λες και μ’ αυτόν τον τρόπο θα μπορούσα να προστατεύσω τη θέση και τα καθήκοντά μου. Δεν προσπαθούσα να εξαπατήσω τόσο τον εαυτό μου όσο και τους άλλους; Μπορεί να φαινόταν ότι προσπαθούσα να εξαπατήσω μόνο τους επικεφαλής, αλλά, στην ουσία, προσπαθούσα να εξαπατήσω τον Θεό. Δεν είχα θέση για τον Θεό στην καρδιά μου. Η αλήθεια είναι ότι ο Θεός εξετάζει εξονυχιστικά τα πάντα. Εξετάζει εξονυχιστικά κάθε σκέψη, ιδέα και πράξη μου. Κι όσο εγώ προσπαθούσα ξεδιάντροπα να εξαπατήσω τον Θεό και τους ανθρώπους και ασχολούμουν κρυφά με ύπουλες δραστηριότητες, ο Θεός τα έβλεπε όλα ξεκάθαρα. Ο Θεός γνώριζε πώς έκανα τα καθήκοντά μου και αν επιδίωκα την αλήθεια. Αν είχα μια θέση για τον Θεό στην καρδιά μου, θα είχα επικεντρωθεί στο να ζω ενώπιον του Θεού και να αποδέχομαι την εξονυχιστική Του εξέταση στα πάντα. Όπου το έργο μου υστερούσε, έπρεπε να το διορθώσω αμέσως και να αντιμετωπίσω με ειλικρίνεια τις ελλείψεις μου. Έτσι όπως έκανα εγώ τα καθήκοντά μου, παραμελώντας διάφορες πτυχές του έργου και προσπαθώντας συνεχώς τα κουκουλώσω με τεχνάσματα, τι σημασία θα είχε η καλή άποψη των άλλων για μένα; Τα ζητήματα στα καθήκοντά μου παρέμειναν ανεπίλυτα και η δόλια διάθεσή μου παρέμεινε αμετάβλητη. Αυτό αηδίαζε και δυσαρεστούσε τον Θεό. Δεν ήταν μεγάλη απώλεια και τεράστια ανοησία αυτό; Δεν έκανα πραγματικό έργο στα καθήκοντά μου, είχα φτωχή ζωή-είσοδο και αποκάλυπτα πολλές διεφθαρμένες διαθέσεις. Έπρεπε να εστιάσω στο να μετανοήσω στον Θεό και να κάνω τα καθήκοντά μου καλά. Αυτή έπρεπε να είναι η στάση μου!

Αργότερα, άρχισα να αναζητώ πώς να ενεργώ σύμφωνα με τις προθέσεις του Θεού. Διάβασα αυτά τα λόγια του Θεού: «Πρέπει να αναζητάς την αλήθεια για να επιλύεις οποιοδήποτε πρόβλημα προκύπτει, ανεξάρτητα από το τι είναι, και ποτέ να μη μεταμφιέζεσαι ή να φοράς προσωπείο. Για τα ελαττώματά σου, τις ελλείψεις σου, τις ατέλειές σου, τις διεφθαρμένες διαθέσεις σου —να είσαι εντελώς ανοιχτός για όλα αυτά και να συναναστρέφεσαι σχετικά με όλα αυτά. Μην τα κρατάς μέσα σου. Το να μάθεις πώς να ανοίγεσαι είναι το πρώτο βήμα προς τη ζωή-είσοδο και είναι το πρώτο εμπόδιο, το οποίο είναι και το πιο δύσκολο να ξεπεραστεί. Μόλις το ξεπεράσεις, είναι εύκολη η είσοδος στην αλήθεια. Τι σημαίνει αυτό το βήμα; Σημαίνει ότι ανοίγεις την καρδιά σου και δείχνεις όλα όσα έχεις, καλά ή κακά, θετικά ή αρνητικά· ότι εκθέτεις τον εαυτό σου για να τον δουν οι άλλοι και ο Θεός· ότι δεν κρύβεις τίποτα από τον Θεό, δεν αποκρύπτεις τίποτα, δεν συγκαλύπτεις τίποτα, δεν ενεργείς με δόλο και απάτη, και ότι είσαι εξίσου ανοιχτός και ειλικρινής με τους άλλους ανθρώπους. Με αυτόν τον τρόπο, ζεις στο φως και όχι μόνο θα σε εξετάζει σχολαστικά ο Θεός, αλλά και οι υπόλοιποι άνθρωποι θα είναι σε θέση να δουν ότι ενεργείς βάσει αρχών και με έναν βαθμό διαφάνειας. Δεν χρειάζεται να χρησιμοποιείς καμία μέθοδο για να προστατεύσεις τη φήμη, την εικόνα και το κύρος σου ούτε χρειάζεται να καλύπτεις ή να υποκρύπτεις τα λάθη σου. Δεν χρειάζεται να εμπλακείς σε αυτές τις άχρηστες προσπάθειες. Εάν μπορείς να μην ασχολείσαι με αυτά, θα είσαι πολύ χαλαρός, θα ζεις χωρίς περιορισμούς ή πόνο, θα ζεις ολοκληρωτικά στο φως» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Τα λόγια του Θεού μού έδωσαν ένα μονοπάτι άσκησης. Ανεξάρτητα από τα προβλήματα που προκύπτουν, πρέπει κανείς να αναζητεί την αλήθεια για να τα επιλύσει. Για να εισέλθει κανείς στην αλήθεια, το πρώτο βήμα είναι να ανοιχτεί, και, ανεξάρτητα από τη διεφθαρμένη διάθεση που αποκαλύπτεται, πρέπει να ξεγυμνώσει τον εαυτό του και να είναι ειλικρινής απέναντι στον Θεό και τους άλλους ανθρώπους. Οι άνθρωποι δεν πρέπει να αποκρύπτουν τίποτα για να διατηρήσουν τη φήμη και τη θέση τους. Πρέπει να λένε την αλήθεια, χωρίς να είναι δόλιοι και χωρίς να εξαπατούν. Μόνο έτσι μπορούν να ζήσουν ελεύθεροι και να λάβουν την έγκριση του Θεού. Συνειδητοποίησα, επίσης, ότι το να ζει κανείς με μια σατανική διεφθαρμένη διάθεση, να ενδιαφέρεται συνέχεια για τη γνώμη των άλλων, να λέει ψέματα και να εξαπατά, έκανε τη ζωή εξαντλητική και αναξιοπρεπή. Δεν ήθελα πια να ζω για χάρη της φήμης, των κερδών και της θέσης μου. Έγινα πρόθυμη να αποδεχτώ την εξονυχιστική εξέταση του Θεού και να ζήσω ενώπιόν Του. Ανεξάρτητα από το τι άποψη είχαν οι άλλοι για μένα, ήθελα να κάνω τα καθήκοντά μου για να ικανοποιήσω τον Θεό. Έχοντας αυτό κατά νου, η καρδιά μου πλημμύρισε με μια αίσθηση γαλήνης και δεν φοβόμουν πια μήπως οι ανώτεροι επικεφαλής εξετάσουν το έργο μου ούτε κι ήθελα να προσπαθήσω να εξαπατήσω τον Θεό ή τους άλλους ανθρώπους.

Την ημέρα της συνάθροισης, οι επικεφαλής έφτασαν αργά και ρώτησαν πώς παρακολουθούσα το ευαγγελικό έργο. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά, και εξακολουθούσα να ανησυχώ λίγο. Φοβόμουν ότι οι επικεφαλής θα σχημάτιζαν κακή εντύπωση για μένα, αν μάθαιναν για την κατάσταση. Μετά θυμήθηκα αυτά τα λόγια του Θεού: «Δεν χρειάζεται να χρησιμοποιείς καμία μέθοδο για να προστατεύσεις τη φήμη, την εικόνα και το κύρος σου ούτε χρειάζεται να καλύπτεις ή να υποκρύπτεις τα λάθη σου. Δεν χρειάζεται να εμπλακείς σε αυτές τις άχρηστες προσπάθειες» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Η καρδιά μου πλημμύρισε με μια αίσθηση γαλήνης και δεν ήθελα πια να κάνω πράγματα για χάρη της φήμης ή της θέσης μου. Μίλησα, λοιπόν, ανοιχτά και ειλικρινά στους επικεφαλής. Παραδέχτηκα ότι ήμουν εγωίστρια και ποταπή και ότι είχα αποτύχει να παρακολουθήσω το έργο συνολικά, και ότι παρόλο που δεν είχα παρακολουθήσει το έργο, προσπάθησα να εξαπατήσω τους άλλους. Αφού άκουσαν αυτά που είπα, οι επικεφαλής δεν με κλάδεψαν. Αντίθετα, συναναστράφηκαν μαζί μου για το πώς μπορούσαμε να συνεργαστούμε αρμονικά για να γίνει καλά το έργο της εκκλησίας. Αφού άκουσα τη συναναστροφή τους, η καρδιά μου φωτίστηκε και απέκτησα ένα μονοπάτι άσκησης. Αργότερα που με ρώτησαν για την κατάστασή μου, συναναστράφηκα ανοιχτά κι είπα ότι εργαζόμουν για τη φήμη και τη θέση, ότι ήμουν εγωίστρια κι ότι η κατάστασή μου ήταν ποταπή, αλλά ήμουν πρόθυμη να αναζητήσω την αλήθεια και να επανορθώσω. Αφού τα είπα αυτά, ένιωσα μια ηρεμία στην καρδιά μου. Συνειδητοποίησα ότι όταν οι σκέψεις μου επικεντρώνονται στο τι σκέφτονται οι άλλοι για μένα και στο τι πιστεύουν για την κατάστασή μου, ο Σατανάς με πιάνει κορόιδο. Προσπαθώ να εξαπατήσω και να κοροϊδέψω και ζω με έναν επώδυνο και κουραστικό τρόπο. Όταν, όμως, δεν λαμβάνω υπόψη τις απόψεις των άλλων και θέλω να ενεργώ μόνο σύμφωνα με τα λόγια του Θεού και να είμαι ειλικρινής, η κατάστασή μου βελτιώνεται διαρκώς. Νιώθω ότι ζω ενώπιον του Θεού, και ότι η καρδιά μου είναι πραγματικά απελευθερωμένη.