Το 2020, το ευαγγελικό έργο της εκκλησίας μας δεν παρήγαγε καλά αποτελέσματα, και έτσι η διακόνισσα του ευαγγελίου απαλλάχθηκε από τα καθήκοντά της και επέλεξαν εμένα να την αντικαταστήσω. Όταν έμαθα τα νέα, αγχώθηκα αλλά χάρηκα κιόλας, και έκανα τις εξής σκέψεις: «Αφού με επέλεξαν οι αδελφοί και οι αδελφές, θα πει ότι έχω δυνατότητες. Διαδίδω το ευαγγέλιο εδώ και αρκετά χρόνια, αλλά πρώτη φορά γίνομαι διάκονος του ευαγγελίου. Τώρα που έχω επιτέλους την ευκαιρία, πρέπει να δουλέψω σκληρά και να δείξω σε όλους τις ικανότητές μου». Τις επόμενες ημέρες, συνεργάστηκα με τους αδελφούς και τις αδελφές στη διάδοση του ευαγγελίου, συνοψίζοντας και διορθώνοντας συνεχώς τις αποκλίσεις από τα προηγούμενα έργα, και συχνά αναζητούσα άτομα για συναναστροφή πάνω σε θέματα που δεν κατανοούσα. Μετά από λίγο καιρό, το ευαγγελικό έργο παρουσίασε σημαντική βελτίωση. Οι επικεφαλής μάς ενθάρρυναν να διατηρήσουμε τις καλές μας επιδόσεις και οι αδελφοί και οι αδελφές με επαίνεσαν που ήμουν ευρηματικός και είχα καλό επίπεδο. Αυτό ικανοποιούσε πολύ τη ματαιοδοξία μου. Έκανα την εξής σκέψη: «Δεδομένου ότι εγώ ήμουν αυτός που επανέφερε την τάξη στο ευαγγελικό έργο, φαίνεται ότι το επίπεδό μου είναι όντως πολύ καλύτερο από αυτό της προηγούμενης διακόνισσας του ευαγγελίου». Ένιωσα πολύ ικανοποιημένος με τον εαυτό μου, σαν να είχα γίνει η ραχοκοκαλιά του ευαγγελικού έργου της εκκλησίας, και να ήμουν απαραίτητος. Σταδιακά, γινόμουν όλο και πιο αλαζόνας, και αγνοούσα τις προτάσεις των αδελφών και έπαιρνα όλες τις αποφάσεις μόνος μου. Όταν συζητούσαμε για το έργο, οι αποφάσεις συχνά εγκρίνονταν από όλους, αλλά το θέμα κολλούσε όταν ερχόταν η σειρά μου. Πάντα πίστευα ότι οι δικές μου ιδέες ήταν σωστές, και επέμενα να απορρίπτουμε τις απόψεις τους και να ακολουθούμε τη δική μου. Κάποτε, κηρύτταμε σε έναν πάστορα θρησκευτικού δόγματος, και όταν το έμαθε αυτό η προηγούμενη διακόνισσα του ευαγγελίου, με προειδοποίησε ότι αυτό το άτομο είχε αλαζονική διάθεση και σχετικά στρεβλή κατανόηση, και, κατά συνέπεια, του ήταν δύσκολο να αποδεχθεί την αληθινή οδό, οπότε μου πρότεινε να κηρύξω πρώτα σε άλλα άτομα. Εγώ, όμως, αρνήθηκα να την ακούσω, και σκέφτηκα: «Αυτός ο πάστορας πιστεύει στον Κύριο εδώ και πολλά χρόνια και έχει πολλές θρησκευτικές αντιλήψεις, οπότε είναι φυσιολογικό να μην μπορεί να αποδεχτεί την αλήθεια αμέσως. Εξάλλου, εσύ έχεις απαλλαχθεί από τα καθήκοντά σου, πράγμα που αποδεικνύει ότι ήσουν λιγότερο ικανή από μένα σε αυτό το καθήκον. Τώρα είμαι εγώ ο διάκονος του ευαγγελίου και έχω σημαντική εμπειρία στο κήρυγμα, νομίζω ότι αυτή τη φορά θα τα καταφέρω!» Απροσδόκητα, μετά από αρκετές ημέρες συναναστροφής, ο πάστορας είχε ακόμα πολλές αντιλήψεις. Τότε, ο επικεφαλής και οι αδελφοί και οι αδελφές με τους οποίους συνεργαζόμουν πρότειναν «πως θα ήταν καλύτερο να σταματήσουμε, να αναζητήσουμε περαιτέρω και να κηρύξουμε πρώτα σε άλλους δυνητικούς αποδέκτες του ευαγγελίου». Δυσαρεστήθηκα όταν το άκουσα αυτό, και σκέφτηκα: «Με αυτά που λένε δεν αμφισβητούν τις ικανότητες μου στο έργο; Δεν θα φανώ ανίκανος αν πάω να κηρύξω σε άλλους τώρα;» Αγνόησα επίσης και τη συμβουλή του επικεφαλής, και σκέφτηκα: «Παρόλο που είσαι επικεφαλής και κάνεις το καθήκον σου περισσότερο καιρό από μένα, όσον αφορά τις επαγγελματικές δεξιότητες και την πρακτική εμπειρία, εγώ είμαι καλύτερος. Μπορεί να μην είναι κατάλληλες ούτε οι δικές σου προτάσεις». Συνέχισα, λοιπόν, τη συναναστροφή με τον πάστορα. Στο τέλος, ο πάστορας όχι μόνο απέρριψε το ευαγγέλιο, αλλά και απομόνωσε την εκκλησία του και απέτρεψε τους πιστούς να ερευνήσουν την αληθινή οδό. Είχα μείνει άναυδος. Δεν τόλμησα να αντιμιλήσω όταν με εξέθεσε και με κλάδεψε ο επικεφαλής, και το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να παραδεχτώ υπάκουα ότι είχα φερθεί πολύ αλαζονικά, και ότι είχα παρεμποδίσει και διαταράξει το ευαγγελικό έργο. Ωστόσο, αυτή η αναποδιά δεν με αφύπνισε, και κατά βάθος πίστευα ότι δεν ήταν παρά μια μικρή αποτυχία, οπότε δεν αναλογίστηκα τις ικανότητές μου στο έργο, φέρθηκα σωστά μόνο για λίγες μέρες, και, αργότερα, επέστρεψα στις παλιές μου συνήθειες και σταμάτησα να συνεργάζομαι με άλλους στα καθήκοντά μου. Όταν οι άλλοι δεν ακολουθούσαν τις προτάσεις μου στις συζητήσεις για το έργο, ένιωθα δυσαρεστημένος και συχνά φερόμουν άσχημα. Με τον καιρό, επηρέασα τους πάντες και όλοι ζούσαν μες στην καταπίεση. Τα αποτελέσματα των καθηκόντων μας όλο και χειροτέρευαν. Ο επικεφαλής με κλάδεψε επανειλημμένα για την αλαζονική μου διάθεση, και με ανέλυσε και με εξέθεσε σκληρά, αλλά μετά από κάθε κλάδεμα, έδειχνα εγκράτεια μόνο για λίγο, και σύντομα επέστρεφα στις παλιές μου συνήθειες. Αργότερα, ο επικεφαλής είδε ότι η διάθεσή μου ήταν πολύ αλαζονική, ότι ενεργούσα αυθαίρετα στα καθήκοντά μου, δεν αποδεχόμουν το κλάδεμα, και ότι παρεμπόδιζα το έργο της εκκλησίας, οπότε απαλλάχτηκα από τα καθήκοντά μου.

Γνώριζα πολύ καλά ότι αυτό συνέβη λόγω της δίκαιης διάθεσης του Θεού που με προσέγγιζε και ότι έπρεπε να την αποδεχτώ και να την υπακούσω, αλλά ένιωθα κάπως αποκαρδιωμένος. Όταν σκέφτηκα ότι, τους τελευταίους έξι μήνες, παρά τα απανωτά κλαδέματα που είχα αντιμετωπίσει, η διεφθαρμένη μου διάθεση δεν είχε αλλάξει πολύ, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι δεν ήμουν άνθρωπος που επιδίωκε την αλήθεια, και ότι η διεφθαρμένη διάθεσή μου μπορεί να μην άλλαζε ποτέ. Μια μέρα, την ώρα του γεύματος, συνάντησα δύο αδελφούς. Έμαθαν ότι είχα απαλλαχθεί από τα καθήκοντά μου και έτσι μοιράστηκαν τις εμπειρίες τους για να με υποστηρίξουν και να με βοηθήσουν. Είπαν ότι και εκείνοι είχαν φερθεί αλαζονικά, αυτάρεσκα και αυθαίρετα στα καθήκοντά τους, και ότι μόνο αφού απαλλάχθηκαν από τα καθήκοντά τους ήρθαν ενώπιον του Θεού για να κάνουν αυτοκριτική και να αποκτήσουν κάποια κατανόηση της αλήθειας της διαφθοράς τους. Μετανόησαν βαθιά, ένιωθαν απέχθεια για τον εαυτό τους και δεν ήθελαν να ζουν πλέον σύμφωνα με τη σατανική τους διάθεση. Μετά τις εμπειρίες τους, συνειδητοποίησαν ότι χωρίς την κρίση, την παίδευση, τη συμμόρφωση και την πειθαρχία του Θεού, δεν θα είχαν γνωρίσει τον εαυτό τους ούτε θα είχαν δείξει μετάνοια στον Θεό. Η ειλικρινής συναναστροφή των αδελφών με άγγιξε βαθιά, και ήξερα ότι με αυτόν τον τρόπο ο Θεός με ενθάρρυνε και με βοηθούσε μέσω των αδελφών. Δεν πρέπει να είμαι πια αρνητικός. Έπρεπε να κάνω αυτοκριτική και να επιδιώξω να αλλάξω διάθεση.

Από τότε, διάβαζα συνειδητά πιο πολλά λόγια του Θεού και αναλογιζόμουν τις πράξεις και τη συμπεριφορά μου. Διάβασα δύο εδάφια από τα λόγια του Θεού: «Μερικοί άνθρωποι ποτέ δεν αναζητούν την αλήθεια ενώ εκτελούν τα καθήκοντά τους. Απλώς κάνουν ό,τι τους αρέσει, ενεργώντας σύμφωνα με τις δικές τους φαντασιοπληξίες, και ενεργούν πάντοτε αυθαίρετα και απερίσκεπτα. Απλώς δεν βαδίζουν στο μονοπάτι της άσκησης της αλήθειας. Τι σημαίνει “αυθαίρετος και απερίσκεπτος”; Σημαίνει να ενεργείς όπως κρίνεις εσύ σωστό όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με ένα ζήτημα χωρίς καμία διαδικασία σκέψης ή αναζήτησης. Τίποτα από όσα λέει κάποιος άλλος δεν μπορεί να αγγίξει την καρδιά σου ή να σου αλλάξει γνώμη. Δεν μπορείς καν να το δεχτείς όταν σου γίνεται συναναστροφή σχετικά με την αλήθεια, επιμένεις στις δικές σου απόψεις, δεν ακούς τους άλλους όταν λένε κάτι σωστό, πιστεύοντας ότι εσύ έχεις δίκιο και εμμένοντας στις δικές σου ιδέες. Ακόμη και αν το σκεπτικό σου είναι σωστό, θα πρέπει να λαμβάνεις υπόψη και τις απόψεις των άλλων; Και αν δεν το κάνεις καθόλου, αυτό δεν είναι εξαιρετικά αυτάρεσκη συμπεριφορά; Δεν είναι εύκολο για τους ανθρώπους που είναι εξαιρετικά αυτάρεσκοι και πεισματάρηδες για να αποδεχτούν την αλήθεια. Εάν κάνεις κάτι λάθος και οι άλλοι σε επικρίνουν λέγοντας “Δεν το κάνεις σύμφωνα με την αλήθεια!”, εσύ απαντάς “Κι έτσι να είναι, εγώ και πάλι με τον ίδιο τρόπο θα το κάνω”, και μετά βρίσκεις κάποιον λόγο να τους κάνεις να πιστέψουν ότι είναι σωστό. Εάν σε επιπλήξουν, λέγοντας: “Ενεργώντας έτσι, προκαλείς διατάραξη και αυτό θα βλάψει το έργο της εκκλησίας”, εσύ όχι μόνο δεν ακούς, αλλά συνεχίζεις να προβάλλεις δικαιολογίες όπως: “Νομίζω ότι αυτός είναι ο σωστός τρόπος, οπότε έτσι θα το κάνω”, τι διάθεση είναι αυτή; (Αλαζονεία.) Είναι αλαζονεία. Μια αλαζονική φύση σε κάνει ισχυρογνώμονα. Αν έχεις αλαζονική φύση, θα συμπεριφέρεσαι αυθαίρετα και πρόχειρα, χωρίς να προσέχεις τι λέει ο καθένας» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). «Βλέπω πολλούς ανθρώπους που, όταν δείχνουν στο καθήκον τους να έχουν κάποιο ταλέντο, το παίρνουν πάνω τους. Όταν παρουσιάζουν κάποιες ικανότητες, τις θεωρούν πολύ εντυπωσιακές, και έπειτα επαναπαύονται σ’ αυτές και δεν ωθούν τον εαυτό τους παραπέρα. Δεν ακούνε τους άλλους ό,τι κι αν λένε, γιατί νομίζουν ότι αυτά τα ελάχιστα που διαθέτουν είναι η αλήθεια και ότι οι ίδιοι είναι ανώτεροι. Τι διάθεση είναι αυτή; Αλαζονική διάθεση. Τους λείπει η λογική. Μπορεί ένας άνθρωπος με αλαζονική διάθεση να εκτελέσει καλά το καθήκον του; Μπορεί να υποτάσσεται στον Θεό και να Τον ακολουθεί μέχρι τέλους; Ακόμη πιο δύσκολα. […] Κάποιοι άνθρωποι κάνουν συνεχώς επίδειξη. Όταν οι άλλοι το βρίσκουν αυτό δυσάρεστο, τους επικρίνουν και τους λένε αλαζόνες. Αλλά εκείνοι δεν το αποδέχονται· συνεχίζουν να πιστεύουν ότι είναι ταλαντούχοι και επιδέξιοι. Τι διάθεση είναι αυτή; Είναι υπερβολικά αλαζόνες και αυτάρεσκοι. Είναι οι τόσο αλαζόνες και αυτάρεσκοι άνθρωποι ικανοί να διψάνε για την αλήθεια; Μπορούν να επιδιώξουν την αλήθεια; Αν δεν μπορέσουν ποτέ να γνωρίσουν τον εαυτό τους και δεν αποβάλλουν τη διεφθαρμένη τους διάθεση, τότε μπορούν να επιτελέσουν καλά το καθήκον τους; Σε καμία περίπτωση» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η γνώση της διάθεσης κάποιου είναι το θεμέλιο της αλλαγής της). Αφού διάβασα τα λόγια του Θεού, ένιωσα κάτι σαν τσίμπημα στην καρδιά. Τα λόγια του Θεού εξέθεσαν την πραγματική μου κατάσταση. Ήμουν πολύ αλαζόνας και ισχυρογνώμων, εκτελούσα τα καθήκοντά μου χωρίς να αναζητώ την αλήθεια, και ενεργούσα με βάση τις δικές μου φαντασιοκοπίες και προτιμήσεις, κάνοντας ό,τι ήθελα. Μόνο και μόνο επειδή είχα κάποια εμπειρία στο κήρυγμα του ευαγγελίου για μεγάλο χρονικό διάστημα και είχα επιτύχει κάποια αποτελέσματα, είχα γίνει φαντασμένος και τα αντιμετώπιζα αυτά ως προσωπικό κεφάλαιο, νομίζοντας ότι είχα το καλύτερο επίπεδο στην ομάδα και ότι η κρίση μου ήταν πιο ακριβής από των άλλων, οπότε ενεργούσα αυθαίρετα κατά τη δική μου βούληση, και ό,τι κι αν έλεγαν οι άλλοι, εγώ πάντα είχα τη δική μου θεωρητική βάση για να τους αντικρούσω, λες και ήμουν ο μόνος που είχε ιδέες, ενώ οι άλλοι ήταν απλώς αδαείς, απερίσκεπτοι συνηθισμένοι άνθρωποι. Πού ήταν η λογική που έπρεπε να έχω ως κανονικός άνθρωπος; Σκέφτηκα την εποχή που κήρυττα το ευαγγέλιο σε εκείνον τον θρησκευτικό πάστορα. Ο επικεφαλής και οι αδελφοί και οι αδελφές με τους οποίους συνεργαζόμουν μού έκαναν υποδείξεις, λέγοντας ότι αυτό το άτομο ήταν αλαζόνας και είχε στρεβλή κατανόηση, και έτσι του ήταν δύσκολο να αποδεχτεί την αλήθεια, και μου πρότειναν να κηρύξω πρώτα σε άλλα άτομα. Εγώ, όμως, ένιωθα ότι είχα πείρα και ότι μπορούσα να κρίνω τους άλλους με ακρίβεια, οπότε απλώς ενεργούσα με πείσμα. Τελικά, αποδείχτηκε ότι δεν είχα διάκριση στους ανθρώπους και δεν ακολουθούσα τις αρχές στο κήρυγμα του ευαγγελίου, πράγμα που επηρέασε σοβαρά το ευαγγελικό έργο. Αλλά ακόμη και μπροστά σε μια τέτοια προφανή αποτυχία, εγώ πάλι δεν έκανα σωστή αυτοκριτική, και το θεώρησα απλώς ένα στιγμιαίο λάθος. Πόσο αναίσθητος είχα γίνει! Τώρα, διαβάζοντας τα λόγια του Θεού, άρχιζα να βλέπω τα προβλήματά μου πιο καθαρά. Η αποτυχία μου έγκειτο στο ότι ήμουν πολύ αλαζόνας και αυτάρεσκος, και θεωρούσα τον εαυτό μου πολύ σπουδαίο. Αν διέθετα λίγη έστω λογική και αυτογνωσία, αν αναζητούσα την αλήθεια, άκουγα τις προτάσεις των αδελφών και συνεργαζόμουν με όλους, δεν θα είχα κάνει αυτά τα λάθη που διατάραξαν και αναστάτωσαν το ευαγγελικό έργο. Όσο το σκεφτόμουν, τόσο πιο πολύ μισούσα τον εαυτό μου. Πώς έγινε και απέκτησα τόση αυτοπεποίθηση; Διάβασα τα εξής λόγια του Θεού: «Είναι οι τόσο αλαζόνες και αυτάρεσκοι άνθρωποι ικανοί να διψάνε για την αλήθεια; Μπορούν να επιδιώξουν την αλήθεια; Αν δεν μπορέσουν ποτέ να γνωρίσουν τον εαυτό τους και δεν αποβάλλουν τη διεφθαρμένη τους διάθεση, τότε μπορούν να επιτελέσουν καλά το καθήκον τους; Σε καμία περίπτωση». Άρχισα να καταλαβαίνω ότι ο αλαζόνας πραγματικά δεν μπορεί να κάνει καλά το καθήκον του. Επειδή δεν λαχταρούσα την αλήθεια στην καρδιά μου, όταν αντιμετώπιζα ζητήματα, μου ήταν αδύνατο να αναζητήσω ενεργά την αλήθεια. Παρόλο που μπορούσα να κάνω κάποιο έργο για λίγο καιρό, εφόσον δεν άλλαζα τη σατανική μου διάθεση, απλώς θα επαναστατούσα εναντίον του Θεού και ακούσια θα Του αντιστεκόμουν. Αν και δεν κατανοούσα τον εαυτό μου σε βάθος, παρέμενα πολύ ευγνώμων. Αυτό δεν το είχα συνειδητοποιήσει πριν με απαλλάξουν από τα καθήκοντά μου, και ευχαρίστησα ειλικρινά τον Θεό για τη διαφώτιση, την καθοδήγηση, τη συμμόρφωση και την πειθαρχία Του.

Τις ημέρες που ακολούθησαν, άρχισα με προσήλωση να συνεργάζομαι με αδελφούς και αδελφές στο καθήκον μου και να εισέρχομαι περισσότερο στις αρχές. Απροσδόκητα, όμως, μετά από λίγο, εμφανίστηκαν πάλι τα παλιά μου προβλήματα. Συγκεκριμένα, όταν ήμουν σίγουρος ότι είχα δίκιο, και όταν οι αδελφοί και οι αδελφές δεν αποδέχονταν τις προτάσεις μου, ξεσπούσα από την ευερεθιστότητά μου και δεν μπορούσα να μην τσακωθώ μαζί τους, πάντα ήθελα να πείθω τους άλλους να κάνουν τα πράγματα με τον δικό μου τρόπο, και αν δεν το κατάφερνα, τους κρατούσα μούτρα. Αργότερα, έβλεπα ότι και οι απόψεις των άλλων είχαν αξία, και ένιωθα τύψεις. Το να ζω συνεχώς δέσμιος της διεφθαρμένης διάθεσης, με στενοχωρούσε πολύ. Προσευχήθηκα στον Θεό γι’ αυτό, ζητώντας Του να με διαφωτίσει και να με καθοδηγήσει. Στη συνέχεια, βρήκα λόγια του Θεού που εκθέτουν τη φύση της ανθρώπινης αλαζονείας και έφαγα και ήπια τα λόγια αυτά. Τα λόγια του Θεού λένε: «Η πλέον εμφανής σατανική διάθεση του ανθρώπου είναι η αλαζονεία και η αυταρέσκεια, και αν οι άνθρωποι δεν αποδέχονται την αλήθεια, δεν έχουν τρόπο να την καθάρουν. Όλοι έχουν αλαζονική και αυτάρεσκη διάθεση και είναι διαρκώς επηρμένοι. Ανεξάρτητα από το τι σκέφτονται, τι λένε ή πώς βλέπουν τα πράγματα, πιστεύουν διαρκώς ότι οι δικές τους απόψεις και οι δικές τους στάσεις είναι σωστές και ότι αυτό που λένε οι άλλοι δεν είναι τόσο καλό ή τόσο σωστό όσο αυτό που λένε εκείνοι. Προσκολλώνται συνεχώς στις δικές τους απόψεις και, όποιος κι αν μιλάει, δεν τον ακούνε. Ακόμη κι αν αυτό που λέει κάποιος άλλος είναι σωστό ή συνάδει με την αλήθεια, δεν θα το δεχτούν. Απλώς θα δείχνουν ότι ακούνε, όμως δεν θα υιοθετήσουν πραγματικά την ιδέα, και όταν έλθει η ώρα να δράσουν, θα ενεργήσουν και πάλι με τον δικό τους τρόπο, πιστεύοντας πάντα ότι αυτό που λένε είναι σωστό και λογικό. Είναι πιθανό αυτό που λες να είναι, πράγματι, σωστό και λογικό, ή αυτό που έχεις κάνει να είναι σωστό και άψογο, όμως τι είδους διάθεση αποκάλυψες; Δεν είναι διάθεση αλαζονείας και αυταρέσκειας; Εάν δεν αποτινάξεις αυτήν την αλαζονική και αυτάρεσκη διάθεση, δεν θα επηρεάσει την εκτέλεση του καθήκοντός σου; Δεν θα επηρεάσει το πώς κάνεις πράξη την αλήθεια; Εάν δεν διορθώσεις την αλαζονική και αυτάρεσκη διάθεσή σου, δεν θα σου προκαλέσει σοβαρές αναποδιές στο μέλλον; Σίγουρα θα βιώσεις αναποδιές, είναι αναπόφευκτο αυτό. Πείτε Μου κάτι, μπορεί να δει ο Θεός αυτήν τη συμπεριφορά του ανθρώπου; Ο Θεός είναι απόλυτα ικανός να τη δει! Ο Θεός όχι μόνο εξετάζει σχολαστικά τα βάθη της καρδιάς των ανθρώπων, αλλά παρατηρεί και κάθε λόγο και πράξη τους, ανά πάσα στιγμή και οπουδήποτε. Τι θα πει ο Θεός όταν δει αυτή σου τη συμπεριφορά; Θα πει: “Είσαι αδιάλλακτος! Είναι κατανοητό να προσκολλάσαι ίσως στις δικές σου ιδέες όταν δεν γνωρίζεις ότι κάνεις λάθος· όταν όμως ξέρεις σαφέστατα ότι κάνεις λάθος και εξακολουθείς να προσκολλάσαι στις ιδέες σου και δεν πρόκειται να μετανοήσεις όσο ζεις, τότε είσαι απλώς ένας πεισματάρης ανόητος και έχεις πρόβλημα. Εάν, ανεξάρτητα από το ποιος κάνει μια πρόταση, υιοθετείς πάντοτε μια αρνητική στάση αντίστασης απέναντί της και δεν αποδέχεσαι ούτε στο ελάχιστο την αλήθεια, και εάν η καρδιά σου είναι εντελώς απρόθυμη, κλειστή και τα απορρίπτει όλα, τότε είσαι πολύ γελοίος, είσαι παράλογος. Είναι πολύ δύσκολο να σε αντιμετωπίσει κανείς!” Από ποια άποψη είναι δύσκολο να σε αντιμετωπίσει κανείς; Είναι δύσκολο επειδή αυτό που επιδεικνύεις δεν είναι μια λανθασμένη προσέγγιση ή μια λανθασμένη συμπεριφορά, αλλά μια αποκάλυψη της διάθεσής σου. Αποκάλυψη ποιας διάθεσης; Της διάθεσης να αποστρέφεσαι την αλήθεια και να τη μισείς. Από τη στιγμή που θα χαρακτηριστείς άτομο που μισεί την αλήθεια, στα μάτια του Θεού έχεις πρόβλημα και θα σε αποστρέφεται, θα σε απορρίπτει και θα σε αγνοεί» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο αν ζει κανείς συχνά ενώπιον του Θεού μπορεί να έχει μια κανονική σχέση μαζί Του). Αφού διάβασα τα λόγια του Θεού, ένιωσα κάτι σαν τσίμπημα στην καρδιά, είδα ότι ήμουν ακριβώς ο πεισματάρης, αδιάλλακτος και αλαζονικός άνθρωπος που περιέγραφε ο Θεός. Ένα άτομο με κανονική λογική θα έδειχνε μεγαλύτερη εγκράτεια μετά από μερικές αποτυχίες και εκθέσεις, και όταν ερχόταν αντιμέτωπο με προβλήματα, θα σκεφτόταν και θα αναζητούσε περισσότερο, και δεν θα τολμούσε να επιμένει στις δικές του απόψεις τόσο πολύ. Αλλά ένας άνθρωπος που είναι αλαζονικός, αυτάρεσκος και παράλογος, όσες αποτυχίες και αν αντιμετωπίσει, αυτά τα πράγματα δεν θα φτάσουν στην καρδιά του, και βαθιά μέσα του, θα συνεχίσει να πιστεύει ότι έχει δίκιο. Ο εγωισμός του δεν τον αφήνει να ακούσει τις απόψεις των άλλων, και ακόμη και αν ξέρει ότι οι άλλοι έχουν δίκιο, θα συνεχίσει πεισματικά να επιμένει στις δικές του απόψεις. Τέτοιος ακριβώς άνθρωπος ήμουν και εγώ. Την εποχή που ήμουν διάκονος του ευαγγελίου, αν ήμουν σίγουρος για κάτι, κανείς δεν μπορούσε να μου αλλάξει γνώμη, και ακόμη και όταν παραδεχόμουν ότι οι άλλοι είχαν δίκιο, μου ήταν δύσκολο να υποταχθώ αμέσως. Διαρκώς σκεφτόμουν: «Έχετε δίκιο, αλλά εγώ έχω περισσότερο δίκιο. Η συλλογιστική μου είναι πιο στέρεη από τη δική σας, και οι απόψεις μου είναι πιο ακριβείς και βαθιές. Γιατί να ακούσω εσάς;» Έτσι, συχνά διαφωνούσα πεισματικά με όλους. Ανεξάρτητα από το αν οι άλλοι είχαν δίκιο ή άδικο, εφόσον αυτά που έλεγαν δεν ταίριαζαν με τις δικές μου επιθυμίες, δεν μπορούσα να τα αποδεχτώ. Δεν έβαζα τον εαυτό μου στο επίκεντρο; Ήθελα πάντα οι άλλοι να υποτάσσονται σε μένα και να με ακούνε, και θεωρούσα τον εαυτό μου μεγάλο και τρανό. Δεν θεωρούσα ότι οι δικές μου απόψεις ήταν η αλήθεια; Παλιότερα, παραδεχόμουν μόνο ότι δεν αγαπούσα ούτε επιδίωκα την αλήθεια, αλλά τώρα, αφού διάβασα τι λέει ο Θεός για τους ανθρώπους που είναι πάντα πεισματάρηδες, αδιάλλακτοι και αλαζόνες, και δεν αποδέχονται ποτέ τα λόγια κάποιου άλλου, συνειδητοποίησα ότι τέτοιοι άνθρωποι αποστρέφονται την αλήθεια. Εκείνη τη στιγμή, είδα ότι το πρόβλημά μου στην ουσία ήταν πολύ σοβαρό. Οι προτάσεις που μου έκαναν οι αδελφοί και οι αδελφές γίνονταν με αίσθημα ευθύνης για το έργο του οίκου του Θεού, και αν μπορούσα απλώς να τις αποδεχτώ και να αναζητήσω την αλήθεια μαζί με όλους, θα ήταν επωφελές τόσο για μένα όσο και για το έργο της εκκλησίας. Αλλά δεν μπορούσα να ξεχωρίσω το σωστό από το λάθος, και έτσι όχι μόνο δεν αποδεχόμουν αυτά τα πράγματα, αλλά τόνιζα και τη δική μου ορθότητα, και υποχρέωνα τους άλλους να με ακούσουν, λες και αν αποδεχόμουν τις προτάσεις των άλλων θα φαινόμουν ανίκανος και αδαής και θα έχανα την αξία μου. Διαπίστωσα ότι δεν αγαπούσα τα θετικά πράγματα ούτε αποδεχόμουν καθόλου την αλήθεια. Με αυτήν την πεισματική προσκόλληση στον εαυτό μου, δεν μπορούσα να συνεργαστώ με κανέναν. Στο τέλος, ο Θεός θα με απέκλειε και όλοι θα με απέρριπταν, έτσι δεν είναι;

Αργότερα, διάβασα κι άλλα λόγια του Θεού: «Μπορεί να έχεις τις περισσότερες γνώσεις σχετικά με το επάγγελμά σου και να ξεπερνάς τους άλλους σε δεξιότητες, αλλά αυτό είναι ένα χάρισμα που σου έδωσε ο Θεός και πρέπει να το χρησιμοποιήσεις για να εκτελέσεις το καθήκον σου και να αξιοποιήσεις τα προτερήματά σου. Όσο ικανός ή ταλαντούχος κι αν είσαι, δεν μπορείς να αναλάβεις το έργο μόνος σου· ένα καθήκον εκτελείται πιο αποτελεσματικά αν μπορούν όλοι να καταλάβουν τις δεξιότητες και τις γνώσεις κάθε επαγγέλματος. Όπως λέει και το ρητό, ένας ικανός άνδρας χρειάζεται τρεις ανθρώπους να τον στηρίζουν. Όσο ικανός κι αν είναι ένας άνθρωπος, αν δεν βοηθήσουν όλοι, η ικανότητά του δεν φτάνει. Κανείς, λοιπόν, δεν πρέπει να είναι αλαζόνας και κανείς δεν πρέπει να θέλει να ενεργεί αυθαίρετα και μονόπλευρα. Οι άνθρωποι πρέπει να επαναστατήσουν ενάντια στη σάρκα, να παραμερίσουν τις ιδέες και τις απόψεις τους, και να εργαστούν αρμονικά με όλους τους άλλους» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η σωστή εκπλήρωση του καθήκοντος απαιτεί αρμονική συνεργασία). Από τα λόγια του Θεού, συνειδητοποίησα ότι οι προσωπικές εμπειρίες, η κατανόηση και οι γνώσεις του καθενός μας είναι πολύ περιορισμένες. Ο Θεός θέλει να αναδείξουμε το κομμάτι του εαυτού μας που κατέχουμε, όχι για να επιδιώξουμε να είμαστε ένα ανώτερο ή τέλειο άτομο που επωμίζεται όλο το έργο μόνο του. Όσο ικανό και αν είναι ένα άτομο, οι ικανότητές του δεν παύουν να είναι περιορισμένες, και μερικές φορές, μπορεί να ακολουθήσει τον δικό του τρόπο και να διαταράξει το έργο της εκκλησίας. Μόνο όταν οι αδελφοί και οι αδελφές δουλεύουν μαζί σε σύμπνοια, συνεργάζονται αρμονικά, βασίζονται όλοι μαζί στον Θεό για να αναζητήσουν την αλήθεια και να λάβουν τη διαφώτιση και την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος και ο καθένας αναδεικνύει τα δικά του προτερήματα, μπορούν να επιτευχθούν καλύτερα αποτελέσματα στα καθήκοντα. Αφού συνειδητοποίησα αυτά τα πράγματα, άρχισα να εστιάζω περισσότερο στο να ακούω τις απόψεις των άλλων και να μαθαίνω από τα προτερήματά τους. Όταν άλλαξα νοοτροπία, είδα ότι οι αδελφοί και οι αδελφές γύρω μου είχαν ο καθένας τα δικά του προτερήματα που δεν είχα εγώ. Κάποιοι αδελφοί και αδελφές επικεντρώνονται στην κατανόηση της πρόθεσης του Θεού και στην αναζήτηση της αλήθειας όταν έρχονται αντιμέτωποι με ζητήματα, και έτσι παίρνουν μαθήματα τόσο από τις καλές όσο και από τις κακές περιστάσεις· άλλοι είναι ευσυνείδητοι και υπεύθυνοι στα καθήκοντά τους και καταβάλλουν προσπάθεια στις αρχές· μερικοί μπορεί να έχουν μέτριο επίπεδο, αλλά είναι ταπεινοί και πρόθυμοι να μάθουν από τους άλλους, και μπορούν να αποδεχτούν την καθοδήγηση και τη βοήθεια των άλλων, και έτσι, μπορούν βαθμιαία να προοδεύσουν. Εγώ, από την άλλη, αν και είχα σε κάποιο βαθμό χαρίσματα και επίπεδο, δεν εστίαζα στην προσευχή στον Θεό ή στην αναζήτηση των αλήθεια-αρχών όταν αντιμετώπιζα προβλήματα, και εστίαζα μόνο στο να καταβάλλω προσπάθεια στο έργο μου. Βασιζόμουν στη δική μου διάνοια και γνώση για να αναλύσω το σωστό και το λάθος, και εργαζόμουν με βάση τα χαρίσματα και το επίπεδο, έτσι σπάνια μπορούσα να δω την καθοδήγηση του Θεού. Βασιζόμενος στα δικά μου χαρίσματα, κέρδισα μερικούς ανθρώπους κατά τη διάρκεια του κηρύγματος του ευαγγελίου, αλλά δεν απέδωσα τη δόξα στον Θεό. Αντ’ αυτού, έβαλα το στέμμα στο δικό μου κεφάλι, με τη σκέψη ότι όλα αυτά οφείλονταν στις δικές μου ικανότητες και το δικό μου επίπεδο. Ως αποτέλεσμα, η διάθεσή μου γινόταν όλο και πιο αλαζονική, και αγνοούσα τους άλλους και δεν άφηνα χώρο στην καρδιά μου για τον Θεό. Κάθε μέρα, έδειχνα απασχολημένος, αλλά δεν κατανοούσα καθόλου τη δική μου διεφθαρμένη διάθεση και δεν έκανα καμία πρόοδο στη ζωή-είσοδο, και έτσι τελικά, έχασα την ευλογία και την καθοδήγηση του Θεού στα καθήκοντά μου. Είδα ότι το να μην υποτάσσεσαι στην αλήθεια και να είσαι πάντα αλαζόνας και πεισματάρης είναι τεράστια απώλεια!

Λίγες ημέρες αργότερα, βρήκα αυτά τα λόγια συναναστροφής του Θεού, και τα πράγματα ξεκαθάρισαν ακόμα περισσότερο στην καρδιά μου. Ο Θεός λέει: «Για να πετύχουν οι άνθρωποι συνεχή ανάπτυξη της ζωής και να καταφέρουν μια αλλαγή στη ζωή-διάθεσή τους, πρέπει να βιώσουν κρίση, παίδευση και κλάδεμα ενώ κάνουν το καθήκον τους· μόλις φτάσουν στο σημείο της αληθινής αυτογνωσίας, αρχίζουν ν’ αλλάζουν. Με ποιον συγκεκριμένο τρόπο βιώνεται αυτό; Κατ’ αρχάς, έχοντας μια νοοτροπία υποταγής σε οτιδήποτε σου συμβαίνει. Το να έχουν μια νοοτροπία υποταγής είναι το πρώτο εμπόδιο που πρέπει να περάσουν οι άνθρωποι και η πρώτη προϋπόθεση που πρέπει να πληρούν. Αυτό είναι πολύ καίριο. [...] Οι άνθρωποι, παρόλο που πιστεύουν στον Θεό, κατανοούν πολύ ρηχά την αλήθεια και εξακολουθούν να μη συνειδητοποιούν ότι όταν προσέρχονται ενώπιον του Θεού, πρέπει να ξέρουν ποια είναι η θέση τους. Τι σημαίνει να ξέρει κάποιος ποια είναι η θέση του; Όσο σημαντικός άνθρωπος κι αν είσαι, όσο υψηλή κι αν είναι η θέση σου και όσο μεγάλες κι αν είναι οι ικανότητές σου, εφόσον είσαι ένα δημιουργημένο ον, ο πρώτος κανόνας όταν προσέρχεσαι ενώπιον του Θεού είναι να υποτάσσεσαι στον Θεό, να υποτάσσεσαι στον Δημιουργό. Κάποιοι άνθρωποι λένε: «Έχω καταφέρει μεγάλα επιτεύγματα στο παρελθόν». Μήπως αυτό σημαίνει ότι δεν πρέπει να υποταχθείς στον Θεό; Ακόμη κι αν έχεις καταφέρει μεγάλα επιτεύγματα, εξακολουθείς να είσαι ένα δημιουργημένο ον. Ο Θεός είναι ο Δημιουργός. Η κύρια ευθύνη σου είναι να υποτάσσεσαι στον Θεό. Ό,τι κι αν λέει ο Θεός, πρέπει να υποτάσσεσαι απολύτως, δεν πρέπει να έχεις τις δικές σου επιλογές. Δεν είναι αυτό η ύψιστη αλήθεια; Αυτό είναι η ύψιστη αλήθεια και η πιο θεμελιώδης αλήθεια. Ωστόσο, οι περισσότεροι άνθρωποι, ακόμη και μετά από δέκα ή είκοσι χρόνια πίστης στον Θεό, εξακολουθούν να μην κατανοούν αυτήν τη θεμελιώδη αλήθεια της υποταγής στον Θεό. Ποιο είναι το πρόβλημα εδώ; Αν οι άνθρωποι δεν κατανοούν καν ότι η πιο καίρια αλήθεια της πίστης στον Θεό είναι η υποταγή στον Θεό, τότε ποιες αλήθειες θα ήταν δυνατόν να κατανοήσουν; Ξέρεις ποιος είναι ο Δημιουργός και είσαι πρόθυμος να προσέλθεις ενώπιόν Του, αλλά δεν ξέρεις ότι η υποταγή στον Θεό είναι ευθύνη σου, υποχρέωσή σου και καθήκον σου, ότι είναι η λογική και το ένστικτο που θα πρέπει να διαθέτεις ως ανθρώπινο ον. Αν δεν κατανοείς ούτε την πιο θεμελιώδη αλήθεια της πίστης στον Θεό, τότε δεν είναι λόγια του αέρα να λες ότι κατανοείς την αλήθεια; Όλα όσα κατανοείς είναι κενό δόγμα. Γι’ αυτό μπορείς να εξετάζεις εξονυχιστικά τον Θεό, να έχεις αντιλήψεις και παρερμηνείες σχετικά με τον Θεό, να είσαι καχύποπτος απέναντι στον Θεό, να Τον κρίνεις, να διαφωνείς μαζί Του και να Του εναντιώνεσαι· βγαίνουν στην επιφάνεια όλες αυτές οι αποκαλύψεις διαφθοράς και οι ενέργειες αντίστασης απέναντι στον Θεό. Αν οι άνθρωποι δεν κατανοούν την αλήθεια της υποταγής στον Θεό, δεν μπορούν να εξαλειφθούν οι διάφορες διεφθαρμένες διαθέσεις που αποκαλύπτουν» (Συναναστροφή του Θεού). Συναναστροφή του Θεού Αφού συλλογίστηκα τα λόγια του Θεού, συγκινήθηκα βαθιά. Στην πραγματικότητα, δεν είναι οι άνθρωποι, τα γεγονότα και τα πράγματα που δεν ευθυγραμμίζονται με τις επιθυμίες μας κάθε μέρα —ακόμα και οι διαφορετικές απόψεις και προτάσεις από αδελφούς και αδελφές, το κλάδεμα, η επίκριση και η επίπληξη, μαζί με τις δυσκολίες, τις αναποδιές και τις αποτυχίες στα καθήκοντά μας, όλα υπό την κυριαρχία και τις διευθετήσεις του Θεού; Ως πιστός, όταν αντιμετωπίζω ζητήματα, πρώτα απ’ όλα πρέπει να υποτάσσομαι και να αναζητώ την αλήθεια για να παίρνω μαθήματα από αυτά τα πράγματα. Ωστόσο, έβλεπα αυτά τα πράγματα που δεν ευθυγραμμίζονταν με τις επιθυμίες μου ως προβλήματα και εμπόδια, και τα αρχικά μου αισθήματα ήταν η αντίσταση, η ανυπομονησία και η απροθυμία να αποδεχτώ, και δεν σκεφτόμουν γιατί οι άλλοι δεν υιοθετούσαν τις απόψεις μου, ή αν οι απόψεις μου ήταν έστω σύμφωνες με την αλήθεια. Ακόμα κι αν πότε πότε αποδεχόμουν απρόθυμα τις προτάσεις των άλλων, εξακολουθούσα να νιώθω σαν να πνίγομαι και να μην έχω άλλη επιλογή, και μου έλειπε ακόμα και η πιο στοιχειώδης στάση υποταγής. Στα καθήκοντά μου, έπραττα πάντα σύμφωνα με την αλαζονική μου διάθεση, ενεργώντας αυθαίρετα και παίρνοντας αποφάσεις μόνος μου, και δεν άφηνα καμία θέση στην καρδιά μου για τον Θεό ούτε έδειχνα κάποια υποταγή σε Αυτόν. Σε τι ακριβώς διέφερα από έναν άπιστο; Έπρεπε να μάθω να υποτάσσομαι στον Θεό και την αλήθεια σε όλα τα θέματα, και να παραμερίζω τις δικές μου προθέσεις κατά τη διαδικασία της υποταγής ώστε να μεταμορφωθεί η αλαζονική μου διάθεση.

Αργότερα, όταν συνεργαζόμουν με αδελφούς και αδελφές, εστίαζα συνειδητά στην είσοδο στην αλήθεια της υποταγής στον Θεό και στην αρμονική συνεργασία με τους άλλους, και όταν αντιμετώπιζα θέματα, είτε ευθυγραμμίζονταν με τις επιθυμίες μου είτε όχι, ασκούμουν πρώτα στην αποδοχή τους από τον Θεό και στη διατήρηση μιας στάσης υποταγής. Έπαψα να επικρίνω βιαστικά τις προτάσεις που έκαναν οι αδελφοί και οι αδελφές, και συζητούσα και αναζητούσα με όλους. Όταν συζητούσαμε για το έργο, αν έβλεπα ότι οι προτάσεις των αδελφών δεν ευθυγραμμίζονταν με τις δικές μου απόψεις, παρόλο που προβληματιζόμουν, προσευχόμουν πρώτα στον Θεό και Του ζητούσα να με κρατήσει σε κατάσταση υποταγής, κι έτσι έβλεπα την αξία που είχαν οι προτάσεις τους. Παρόλο που οι προτάσεις δεν ήταν ακόμα τέλειες ή συγκεκριμένες, συνεχίζαμε να συζητάμε και να συναναστρεφόμαστε πάνω στο θέμα, και όπως ο καθένας συναναστρεφόταν με τη σειρά του, η καρδιά μου γινόταν όλο και πιο καθαρή. Βίωσα πως όταν υποτάσσεσαι στην αλήθεια και ενεργείς σύμφωνα με τα λόγια του Θεού στα πάντα μπορείς πραγματικά να δεις την καθοδήγηση και τις πράξεις του Θεού, και πως αυτή η άσκηση φέρνει φως και απόλαυση στην καρδιά, και σε βοηθά να μάθεις από τα προτερήματα των άλλων. Αυτό ήταν τόσο διαφορετικό από το πείσμα και την αυταρέσκεια που είχα παλιότερα. Αυτή η μικρή αλλαγή μού έδωσε πίστη και δεν βγάζω πλέον ετυμηγορίες για τον εαυτό μου. Πιστεύω ότι όσο είμαι πρόθυμος να πληρώσω τίμημα και να πασχίσω για την αλήθεια, η διεφθαρμένη μου διάθεση σίγουρα θα αλλάξει. Δόξα τω Θεώ για τη σωτηρία Του!