Το 2016, ήμουν υπεύθυνη για το κειμενικό έργο στην εκκλησία. Εκείνη την εποχή, μια εργασία δεν έφερνε καλά αποτελέσματα, έτσι ο επικεφαλής μού ζήτησε να την παρακολουθήσω άμεσα. Βασίστηκα στον Θεό και προσπάθησα πραγματικά να μελετήσω τις αρχές, οπότε σύντομα είδα βελτίωση στο έργο. Αργότερα, μια άλλη εργασία παρουσίασε προβλήματα, και ο επικεφαλής μού ζήτησε και πάλι να αναλάβω και να τα επιλύσω. Όταν το άκουσα αυτό, χάρηκα πολύ. Βλέποντας ότι ο επικεφαλής μού εμπιστευόταν όλα τα δύσκολα καθήκοντα, ένιωθα ότι είχα σπάνια χαρίσματα και ότι ήμουν πυλώνας της εκκλησίας μας.

Αργότερα, η εκκλησία μας επρόκειτο να εκλέξει επικεφαλής, και σκέφτηκα: «Θα εκλεγώ επικεφαλής αυτήν την φορά; Επί του παρόντος, κάνω κειμενικό καθήκον, το οποίο δεν μου επιτρέπει να ξεχωρίζω ή να αποκτήσω θέση. Αν μπορούσα να εκλεγώ επικεφαλής, θα ήταν διαφορετικά. Θα είχα την εξουσία να δίνω εντολές και να παίρνω αποφάσεις, και οι αδελφοί και οι αδελφές θα έρχονταν να με βρουν για τα προβλήματα και τις δυσκολίες τους. Δεν θα ήταν εξαιρετικό αυτό; Όταν πήγαινα σχολείο, ήθελα να γίνω επιμελήτρια της τάξης, αλλά αυτή η επιθυμία ποτέ δεν έγινε πραγματικότητα. Αν εκλεγόμουν επικεφαλής στην εκκλησία, θα αποδεικνύονταν οι ικανότητές μου και θα εκπληρωνόταν το όνειρό μου». Μετά από αυτό, ήμουν ιδιαίτερα επιμελής στο καθήκον μου, και συναναστρεφόμουν ενεργά για να επιλύω τις καταστάσεις που είχαν αδελφοί και αδελφές. Όταν λάμβανα την έγκρισή τους, χαιρόμουν πολύ, και είχα την ελπίδα ότι θα με ψηφίσουν στις εκλογές. Τελικά όμως, δεν εκλέχτηκα. Απογοητεύτηκα πολύ. Αργότερα, άκουσα τους αδελφούς και τις αδελφές να λένε ότι δεν εκλέχτηκα επειδή θεωρούσαν ότι ήμουν ανώριμη και ότι είχα επιφανειακή ζωή-είσοδο. Έτσι, γρήγορα αναρωτήθηκα πώς θα καταφέρω να δείχνω πιο ώριμη και σταθερή. Όσον αφορά τη ζωή-είσοδο, διάβαζα πιο πολλά από τα λόγια του Θεού που κρίνουν και εκθέτουν τη φύση-ουσία των ανθρώπων, ελπίζοντας να μάθω και να εξοπλιστώ περισσότερο, και παράλληλα φρόντιζα να κάνω πράξη την αλήθεια στην καθημερινή ζωή, για να βλέπουν όλοι πόσο προόδεψα και πόσο άλλαξα ώστε να με ψηφίσουν στις επόμενες εκλογές.

Ωστόσο, αργότερα, απέτυχα αρκετές φορές να εκλεγώ. Συγκεκριμένα, σε μία εκλογή αναδείχτηκε επικεφαλής η αδελφή Σίγιου. Όταν το έμαθα αυτό, μου έκανε μεγάλη έκπληξη, και σκέφτηκα: «Το επίπεδο και οι εργασιακές της ικανότητες είναι μέτριες. Πώς, λοιπόν, οι περισσότεροι αδελφοί και αδελφές ψήφισαν εκείνη; Πώς γίνεται να είναι καλύτερη από μένα;» Ένιωσα ζήλια και αντίδραση, και ξεστόμισα: «Είναι ικανή;» Από περιέργεια, όλες οι αδελφές με ρώτησαν: «Τη γνωρίζεις καλά;» Χωρίς να το σκεφτώ, απάντησα: «Έχω συνεργαστεί μαζί της. Νομίζω ότι το επίπεδο και οι εργασιακές της ικανότητες είναι μέτριες, και δεν την έχω δει να γράφει καλά άρθρα βιωματικής μαρτυρίας. Αμφιβάλλω ακόμη και αν έχει ζωή-είσοδο». Όταν τα άκουσαν αυτά, όλες οι αδελφές είπαν: «Αν την ξέρεις καλά και νομίζεις ότι δεν είναι κατάλληλη, πρέπει να μιλήσεις. Η θέση του επικεφαλής εκκλησίας είναι ιδιαίτερα σημαντική, πρέπει να επιλέξουμε τα σωστά άτομα». Όλοι οι αδελφοί και οι αδελφές άρχισαν να το συζητούν. Την άλλη μέρα, η αδελφή με την οποία συνεργαζόμουν με κλάδεψε αυστηρά, λέγοντας: «Με αυτό που είπες χθες έκρινες τους επικεφαλής και τους εργάτες. Η ζωή-είσοδος της Σίγιου μπορεί να είναι ρηχή, αλλά έχει καλό επίπεδο, καλή καρδιά και αγωνίζεται για την αλήθεια, και επωμίζεται φορτίο για το έργο. Δεν την αξιολόγησες με βάση τις αρχές ούτε έλαβες υπόψη την τρέχουσα απόδοσή της, αντιθέτως προσκολλήθηκες στις παλιότερες ανεπάρκειές της. Έτσι που μίλησες με απώτερα κίνητρα έκανες τους αδελφούς και τις αδελφές να έχουν προκατάληψη εναντίον της Σίγιου, λες και η εκκλησία είχε επιλέξει το λάθος άτομο. Η φύση αυτής της πράξης είναι αρκετά σοβαρή και ισοδυναμεί με διατάραξη των εκλογών. Θα πρέπει να κάνεις σωστή αυτοκριτική και να το καταλάβεις!» Όσο άκουγα την αδελφή, έγινα κατακόκκινη. Όταν σκέφτηκα ότι η φύση της διατύπωσης κρίσεων για επικεφαλής και εργάτες προκαλούσε αναστάτωση και τους υπονόμευε, και ήταν και κακή πράξη, με έπιασε φόβος. Δεν τολμούσα πια να μιλάω επικριτικά, αλλά και πάλι κατά βάθος δεν υποτασσόμουν.

Κάποτε σε μια συνάθροιση, όταν ένας επικεφαλής συναναστρεφόταν, παρατήρησα ότι η προσοχή όλων ήταν στραμμένη στον επικεφαλής. Εκείνη τη στιγμή, ένιωσα ότι ο επικεφαλής ήταν σαν να ακτινοβολούσε φως, και άρχισα να φαντάζομαι πόσο υπέροχο θα ήταν να ήμουν και εγώ επικεφαλής. Κοίταξα έξω από το παράθυρο, συγκινήθηκα και βούρκωσα, και σκέφτηκα: «Από τότε που πίστεψα στον Θεό, ποτέ δεν είχα θέση επικεφαλής. Γιατί δεν μου δόθηκε η ευκαιρία; Τα πάω τόσο καλά, αλλά και πάλι δεν μπορώ να γίνω επικεφαλής. Ο Θεός είναι άδικος μαζί μου! Για ποιον λόγο να συνεχίσω να επιδιώκω με αυτόν τον τρόπο;» Εκείνη την περίοδο, ήμουν πολύ θλιμμένη και αποκαρδιωμένη, και δεν ήθελα να πλησιάσω τον Θεό ούτε να Του πω όσα είχα στην καρδιά. Αν και έβλεπα αδελφούς και αδελφές σε κακές καταστάσεις, δεν ήθελα πια να τους συναναστρέφομαι και να τους βοηθώ. Συνέχιζα να περιφρονώ τη Σίγιου, και να πιστεύω ότι η νοημοσύνη, το επίπεδο και οι εργασιακές της ικανότητες ήταν κατώτερες από τις δικές μου. «Γιατί δεν μπορώ να εκλεγώ επικεφαλής;» αναρωτιόμουν. Χωρίς να το καταλάβω, εξέφρασα τη δυσαρέσκειά μου μπροστά στην οικογένειά μου. Όταν είδαν πως δεν είχα καθόλου αυτογνωσία, με κλάδεψαν, λέγοντας: «Επιδιώκεις τη θέση, και όσο πιο πολύ την κυνηγάς, τόσο πιο πολύ θα σου διαφεύγει!» Απάντησα προκλητικά: «Γιατί το λέτε αυτό;» Μόλις το είπα αυτό, φοβήθηκα: Δεν διαμαρτυρόμουν ανοιχτά εναντίον του Θεού; Δεν τόλμησα να πω τίποτα άλλο.

Σε κάποια συνάθροιση, εξέθεσα ανοιχτά την κατάσταση της φιλοδοξίας μου και τη διαρκή επιθυμία μου να είμαι επικεφαλής. Μια αδελφή συναναστράφηκε σχετικά με την εμπειρία της για να με βοηθήσει, και είπε: «Συχνά νομίζουμε ότι είμαστε καλύτεροι από τους άλλους, και αναρωτιόμαστε γιατί εκείνοι να γίνονται επικεφαλής και όχι εμείς, και νιώθουμε περιφρόνηση και δυσαρέσκεια και μάλιστα τους κρίνουμε πίσω από την πλάτη τους. Η φύση αυτής της συμπεριφοράς είναι εναντίωση και διαμαρτυρία ενάντια στον Θεό». Αφού άκουσα τη συναναστροφή της αδελφής, έκανα αυτοκριτική. Δεν είχα εκλεγεί επικεφαλής όλο αυτό το διάστημα, ήμουν αντιδραστική μέσα μου, και λογομαχούσα με τον Θεό: «Για ποιον λόγο δεν με αφήνεις να γίνω επικεφαλής;» Αυτό το «για ποιον λόγο» ήταν η άρνησή μου να υποταχθώ στην κυριαρχία και τις διευθετήσεις του Θεού, και η αντίθεσή μου και η διαμαρτυρία μου εναντίον του Θεού. Ως διεφθαρμένο άτομο, μου άξιζε όποια μεταχείριση λάμβανα από τον Θεό. Επιπλέον, οι επικεφαλής εκλέγονταν από τους αδελφούς και τις αδελφές. Όχι μόνο δεν έκανα αυτοκριτική για τη συνεχή αποτυχία μου να εκλεγώ, αλλά επίσης εναντιώθηκα και διαφώνησα με τον Θεό. Πραγματικά δεν είχα λογική! Ο επικεφαλής επεσήμανε και αυτός το πρόβλημά μου: «Κάνεις το καθήκον σου επειδή επιδιώκεις θέση, και γίνεσαι αρνητική και αντιστέκεσαι όταν δεν το πετυχαίνεις. Βαδίζεις στο μονοπάτι ενός αντίχριστου, για αυτό κανείς δεν τολμά να σε εκλέξει επικεφαλής». Κάθε λέξη που είπε ο επικεφαλής με πλήγωσε βαθιά. Ένιωσα μεγάλη θλίψη και συντριβή. Προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου, φοβάμαι πολύ τώρα. Η επιδίωξή μου για θέση Σε αηδιάζει. Σε παρακαλώ, δείξε μου έλεος. Δείξε μου τη διεφθαρμένη μου διάθεση, ώστε να μη διαφωνώ πλέον μαζί Σου και να μη Σου εναντιώνομαι». Όταν επέστρεψα, αναζήτησα λόγια του Θεού που εκθέτουν την επιδίωξη θέσης. Διάβασα αυτά τα λόγια του Θεού: «Την περισσότερη νοθεία στην εκτέλεση των καθηκόντων τους την εμφανίζουν όσοι τρέφουν παρανοήσεις ή φαντασιοκοπίες σχετικά με τον Θεό ή έχουν παράλογες επιθυμίες ή απαιτήσεις απ’ Αυτόν. Αυτοί θέλουν κύρος, θέση και ανταμοιβές· αν μάλιστα κάποια σημαντική ανταμοιβή συνεχίζει να φαντάζει πολύ μακρινή, σκέφτονται: “Αφού δεν μπορώ να την έχω τώρα αμέσως, θα πρέπει να περιμένω και να κάνω υπομονή. Πρώτα όμως θα πρέπει να λάβω κάποιο όφελος τώρα, ή το λιγότερο να αποκτήσω κάποια θέση. Αρχικά, θα προσπαθήσω να γίνω επικεφαλής στην εκκλησία και να είμαι υπεύθυνος για δεκάδες ανθρώπους. Είναι εντυπωσιακό να περιστοιχίζεσαι συνέχεια από κόσμο”. Έτσι, λοιπόν, νοθεύεται η πίστη τους προς τον Θεό. Αν δεν έχεις εκτελέσει κάποιο καθήκον και δεν έχεις κάνει πρακτικό έργο για τον οίκο του Θεού, νιώθεις ότι δεν έχεις προσόντα, κι έτσι δεν κάνεις τέτοιες σκέψεις. Όταν όμως έχεις μια ικανότητα και νιώθεις ότι είσαι λίγο ανώτερος από τους άλλους και μπορείς να κηρύσσεις μερικά δόγματα, τότε είναι που προκύπτουν αυτά τα πράγματα. Ας πάρουμε για παράδειγμα την εκλογή ενός επικεφαλής. Αν εσύ πιστεύεις στον Θεό εδώ και ένα-δυο χρόνια μόνο, νιώθεις ότι έχεις μικρό ανάστημα, ότι δεν μπορείς να κάνεις κηρύγματα και δεν πληροίς τα κριτήρια, κι έτσι δεν βάζεις υποψηφιότητα στις εκλογές. Μετά από τρία ή πέντε χρόνια, θα μπορείς να κηρύσσεις μερικά πνευματικά δόγματα, κι έτσι, όταν έρθει ξανά η ώρα να εκλεγεί επικεφαλής, θα βάλεις αμέσως υποψηφιότητα και θα προσευχηθείς λέγοντας: “Θεέ μου! Σηκώνω φορτίο, είμαι πρόθυμος να γίνω επικεφαλής στην εκκλησία και να λαμβάνω υπόψη τις προθέσεις Σου. Όμως, είτε εκλεγώ είτε δεν εκλεγώ, είμαι πάντα πρόθυμος να υποταχθώ στις ρυθμίσεις Σου”. Αν και θα λες ότι είσαι πρόθυμος να υποταχθείς, μέσα σου θα σκέφτεσαι: “Τι καλά που θα ήταν, όμως, να μου έδινες την ευκαιρία να δοκιμάσω να γίνω επικεφαλής!” Αν έχεις μια τέτοια απαίτηση, θα την ικανοποιήσει ο Θεός; Φυσικά και όχι, γιατί αυτή σου η απαίτηση δεν είναι ένα λογικό αίτημα, αλλά μια υπερβολική επιθυμία. Ακόμα κι αν λες ότι θέλεις να γίνεις επικεφαλής για να σκεφτείς το φορτίο του Θεού, και χρησιμοποιείς αυτήν τη δικαιολογία ως πραγματική αιτιολόγηση και νομίζεις ότι συμφωνεί με την αλήθεια, τι θα πεις όταν ο Θεός δεν ικανοποιήσει την απαίτησή σου; Ποιες θα είναι οι εκδηλώσεις σου; (Θα παρανοήσω τον Θεό και θα αναρωτηθώ γιατί δεν με ικανοποίησε, ενώ το μόνο που ήθελα ήταν να σκεφτώ το φορτίο Του. Θα δείξω αρνητισμό και αντίσταση, και θα παραπονεθώ.) Θα δείξεις αρνητισμό και θα σκεφτείς: “Το άτομο που εκλέχθηκε πιστεύει στον Θεό λιγότερο καιρό από μένα, δεν έχει τη μόρφωσή μου και είναι, γενικά, χαμηλότερου επιπέδου σε σύγκριση μ’ εμένα. Κι εγώ μπορώ να κάνω κηρύγματα· άρα, σε τι με ξεπερνάει;” Θα το σκέφτεσαι συνεχώς, αλλά δεν θα βρίσκεις άκρη, κι έτσι θα αποκτήσεις αντιλήψεις και θα κρίνεις τον Θεό λέγοντας ότι είναι άδικος. Δεν είναι διεφθαρμένη αυτή η διάθεση; Θα μπορείς ακόμα να υποταχθείς αν το κάνεις αυτό; Όχι. Αν δεν είχες την επιθυμία να γίνεις επικεφαλής, αν μπορούσες να επιδιώξεις την αλήθεια και αν είχες αυτογνωσία, θα έλεγες: “Είμαι ένας συνηθισμένος ακόλουθος και δεν έχω πρόβλημα μ’ αυτό. Δεν κατέχω την αλήθεια-πραγματικότητα, έχω μέτρια ανθρώπινη φύση και δεν έχω ιδιαίτερη ευφράδεια λόγου. Διαθέτω κάποια εμπειρία, αλλά δεν μπορώ ουσιαστικά να μιλήσω γι’ αυτήν. Θέλω να μιλήσω περισσότερο, αλλά δεν μπορώ να εξηγήσω αυτά που λέω με σαφήνεια. Αν μιλήσω παραπάνω, το πιο πιθανό είναι να βαρεθούν να με ακούνε. Είμαι εντελώς ανεπαρκής γι’ αυτήν τη θέση. Δεν είμαι κατάλληλος για επικεφαλής, οπότε καλό θα ήταν να συνεχίσω να μαθαίνω από τους άλλους, να εκτελώ το καθήκον μου όσο καλύτερα μπορώ και να επιδιώκω την αλήθεια προσγειωμένος. Μια μέρα, όταν αποκτήσω ανάστημα και γίνω κατάλληλος για επικεφαλής, δεν θα αρνηθώ τη θέση αν με εκλέξουν οι αδελφοί και οι αδελφές μου”. Αυτή η νοοτροπία είναι η σωστή. […] Ό,τι κι αν κάνεις, πρέπει να εξετάσεις προσεκτικά και να κατανοήσεις τα κίνητρά σου, την προέλευσή σου, τις προθέσεις σου, τους σκοπούς σου και όλες σου τις σκέψεις σύμφωνα με την αλήθεια, και να αποφανθείς αν είναι σωστά ή λανθασμένα. Θεμέλιο και βάση όλων αυτών πρέπει να είναι ο λόγος του Θεού, ώστε να μην πάρεις το λάθος μονοπάτι. Ό,τι κι αν θέλεις να κάνεις, ό,τι κι αν αναζητάς, για ό,τι κι αν προσεύχεσαι, ό,τι κι αν ζητάς ενώπιον του Θεού, πρέπει να είναι λογικό και αποδεκτό, πρέπει να είναι κάτι που θα μπορείς να προτείνεις και να εγκριθεί από όλους. Δεν έχει νόημα να αναζητάς και να προσεύχεσαι για πράγματα που δεν μπορούν να συζητηθούν ανοιχτά. Δεν ωφελεί όσο και να προσευχηθείς γι’ αυτά» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο επιδιώκοντας την αλήθεια μπορεί κανείς να διαλύσει τις αντιλήψεις και τις παρανοήσεις του για τον Θεό). Ο Θεός εξέθετε ακριβώς την αληθινή μου κατάσταση. Όταν πίστεψα για πρώτη φορά στον Θεό, δεν ήθελα να γίνω επικεφαλής, επειδή ένιωθα ότι το ανάστημά μου ήταν μικρό και δεν είχα τα προσόντα. Όσο περνούσε ο καιρός και έκανα το καθήκον μου, κατάφερα να διατυπώσω κάποια πνευματικά δόγματα και πέτυχα κάποια αποτελέσματα στο έργο μου, οπότε, νόμιζα ότι είχα καλό επίπεδο και κεφάλαιο, ότι ήμουν άτομο με σπάνια ταλέντα στην εκκλησία, και ότι έπρεπε να εκλεγώ επικεφαλής. Έτσι, όποτε είχαμε εκλογές αδημονούσα και έκανα καλά το καθήκον μου για να με επιλέξουν ως επικεφαλής. Ωστόσο, όταν δεν εκλεγόμουν, οι ποταπές προθέσεις μου φανερώνονταν πλήρως. Όχι μόνο δεν επωμιζόμουν φορτίο στο καθήκον μου, αφού δεν διόρθωνα προβλήματα ακόμα και όταν εντοπίζονταν, αλλά ένιωθα και ζήλια και μίσος, έκρινα τον νεοεκλεγέντα επικεφαλής, και μέσα στην καρδιά μου μέχρι που παραπονιόμουν στον Θεό, επειδή θεωρούσα ότι ο Θεός ήταν άδικος και είχε θάψει το ταλέντο μου. Είδα ότι δεν είχα καθόλου υποταγή στον Θεό ούτε θεοφοβούμενη καρδιά, και ότι οι κακές μου πράξεις οφείλονταν στην επιδίωξη θέσης. Αν είχα πραγματικά πρόθεση να διαφυλάξω το έργο της εκκλησίας, ακόμη και ως συνηθισμένη πιστή, θα λάμβανα υπόψη την πρόθεση του Θεού και ήσυχα θα έκανα καλά το κύριο έργο μου. Στην πράξη φάνηκε ότι τόσο η πηγή όσο και το σημείο εκκίνησης των ενεργειών μου ήταν η θέση. Ήθελα απλώς να γίνω επικεφαλής και να είμαι το επίκεντρο για τους άλλους, και να ικανοποιήσω τη φιλοδοξία και την επιθυμία μου να γίνω «αξιωματούχος». Έχοντας τέτοιες προθέσεις όσο έκανα το καθήκον μου, όχι μόνο δεν εκλεγόμουν επικεφαλής, αλλά ούτε έκανα και καλά το κύριο έργο μου.

Αργότερα, διάβασα ένα εδάφιο από τα λόγια του Θεού και κατανόησα κάπως τα προβλήματά μου. Ο Θεός λέει: «Γιατί προκύπτουν όλες οι εσφαλμένες αντιλήψεις του ανθρώπου για τον Θεό; Επειδή οι άνθρωποι δεν μπορούν να υπολογίσουν τις δυνατότητές τους· για την ακρίβεια, δεν γνωρίζουν πώς τους βλέπει ο Θεός. Υπερεκτιμούν τον εαυτό τους και θεωρούν ότι έχουν ιδιαίτερα υψηλή θέση στα μάτια του Θεού, ενώ βλέπουν αυτά που θεωρούν εκείνοι αξία και κεφάλαιο ενός ανθρώπου ως την αλήθεια, ως τα πρότυπα με τα οποία αξιολογεί ο Θεός το αν θα σωθούν. Αυτό είναι λάθος. Πρέπει να γνωρίζεις ποια θέση έχεις στην καρδιά του Θεού, πώς σε βλέπει ο Θεός, αλλά και την κατάλληλη θέση που πρέπει να υιοθετείς όταν προσεγγίζεις τον Θεό. Πρέπει να τη μάθεις αυτήν την αρχή· έτσι, οι απόψεις σου θα συμμορφωθούν με την αλήθεια και θα συμβαδίζουν με εκείνες του Θεού. Πρέπει να διαθέτεις αυτήν τη λογική και να υποταχθείς στον Θεό· όπως κι αν σου συμπεριφερθεί, εσύ πρέπει να υποταχθείς. Αν το κάνεις αυτό, θα πάψουν να υπάρχουν αντιφάσεις ανάμεσα σ’ εσένα και τον Θεό. Και όταν Εκείνος σου συμπεριφερθεί ξανά με τον τρόπο Του, θα μπορέσεις να υποταχθείς, έτσι δεν είναι; Μήπως θα συνεχίσεις να τα βάζεις μαζί Του και να Του εναντιώνεσαι; Όχι, δεν θα το κάνεις αυτό. Ίσως δυσανασχετήσεις λίγο μέσα σου ή ίσως να θεωρήσεις ότι η συμπεριφορά Του απέναντί σου δεν είναι αυτή που θα ήθελες και να μην καταλαβαίνεις γιατί να σου συμπεριφερθεί με αυτόν τον τρόπο. Ακόμα κι έτσι, όμως, επειδή έχεις ήδη κατανοήσει κάποιες αλήθειες και διαθέτεις κάποιες πραγματικότητες, και επειδή επιπλέον μπορείς να παραμείνεις ακλόνητος στη θέση σου, δεν θα πολεμάς πια τον Θεό, πράγμα που σημαίνει ότι δεν θα υπάρχουν πια οι ενέργειες και οι συμπεριφορές που θα σε κατέστρεφαν. Τότε, δεν θα είσαι ασφαλής; Όταν θα είσαι πια ασφαλής, θα νιώσεις προσγειωμένος, πράγμα που σημαίνει ότι έχεις ήδη πάρει το μονοπάτι του Πέτρου» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η στάση που θα πρέπει να έχει ο άνθρωπος απέναντι στον Θεό). Μέσα από τα λόγια του Θεού, συνειδητοποίησα ότι το γεγονός ότι παρεξηγούσα και έκρινα τον Θεό, και η σοβαρή μου παράβαση οφείλονταν στην υπερβολικά αλαζονική φύση μου και την υπερεκτίμηση του εαυτού μου. Παρόλο που πίστευα στον Θεό για μικρό χρονικό διάστημα, νόμιζα ότι διέθετα επίπεδο και εργασιακές ικανότητες, ότι ήμουν ανέκαθεν επιβλέπουσα, και ότι όποτε υπήρχε σημαντικό έργο, οι επικεφαλής θα σκέφτονταν εμένα. Θεωρούσα ότι ήμουν άτομο με σπάνια ταλέντα στην εκκλησία, έτσι πίστευα ότι θα έπρεπε να είμαι και εγώ μια επικεφαλής. Όταν οι φιλοδοξίες και οι επιθυμίες μου δεν εκπληρώθηκαν και έχασα σε αρκετές εκλογές, παραπονιόμουν και νόμιζα ότι ο Θεός ήταν άδικος, και εναντιωνόμουν συνεχώς στον Θεό. Είδα πως δεν είχα αυτογνωσία και δεν μπορούσα να αξιολογήσω τις ικανότητές μου. Ήταν λίγος ο καιρός που πίστευα στον Θεό και δεν είχα εμπειρία στο έργο. Αν και καταλάβαινα κάποιες επαγγελματικές δεξιότητες, δεν είχα κατανοήσει πολλές αλήθεια-αρχές. Κάθε φορά που αντιμετώπιζα δυσκολίες, προσευχόμουν ειλικρινά στον Θεό και αναζητούσα αρχές. Όταν είχα τις σωστές προθέσεις, μπορούσα ασύνειδα να καταλάβω κάποια πράγματα, χάρη στη διαφώτιση και την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος. Αλλά αντί να ευχαριστήσω τον Θεό, τα θεωρούσα όλα αυτά κεφάλαιο και κόμπαζα ότι είχα καλό επίπεδο και εργασιακές ικανότητες, και ότι έπρεπε να αναλάβω καθήκον επικεφαλής. Πραγματικά υστερούσα σε λογική και αυτογνωσία. Από την άλλη, κατάλαβα επίσης ότι οι επικεφαλής εκκλησίας και οι εργάτες που εκλέγονται, πρέπει τουλάχιστον να έχουν σωστή καρδιά και καλή ανθρώπινη φύση και να επιδιώκουν την αλήθεια. Ωστόσο, εγώ επεδίωκα τη θέση, και μετά από αρκετές αποτυχίες στις εκλογές, όπου ο Θεός δεν ικανοποίησε τις φιλοδοξίες και τις επιθυμίες μου, έγινα αρνητική και Του εναντιώθηκα, και όταν δεν κατάφερα να βρω θέση έπαψα να επωμίζομαι φορτίο στο καθήκον. Δεν περπατούσα στο μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας και πραγματικά δεν πληρούσα τα κριτήρια για επικεφαλής. Είχαν δίκιο που δεν με επέλεγαν οι αδελφοί και οι αδελφές. Μέσα από αυτό είδα, επίσης, ότι ο Θεός έλεγχε τα πάντα.

Αργότερα, διάβασα ένα εδάφιο από τα λόγια του Θεού, και κατανόησα κάπως καλύτερα το θέμα της συνεχούς επιθυμίας μου να είμαι επικεφαλής. Ο Θεός λέει: «Ποιες εκδηλώσεις του ανταγωνισμού για τη θέση συνδέονται με αυτήν τη φύση της διατάραξης και της αναστάτωσης του έργου του οίκου του Θεού; Η πιο συχνή είναι το ότι οι άνθρωποι ανταγωνίζονται τους επικεφαλής της εκκλησίας για τη θέση, πράγμα το οποίο εκδηλώνεται κυρίως με το ότι χρησιμοποιούν ορισμένες αδυναμίες και σφάλματα των επικεφαλής ως πάτημα προκειμένου να τους δυσφημίσουν και να τους καταδικάσουν, και με το ότι εκθέτουν επίτηδες τις αποκαλύψεις της διαφθοράς τους, καθώς και τις ατέλειες και τα ελαττώματα της ανθρώπινης φύσης και του επιπέδου τους, ειδικά όσον αφορά τις παρεκκλίσεις και τα λάθη που έχουν κάνει στο έργο τους ή ενώ χειρίζονταν κάποιους ανθρώπους. Αυτή είναι η πιο κοινή και εξόφθαλμη εκδήλωση του ανταγωνισμού με τους επικεφαλής της εκκλησίας για τη θέση. Επιπλέον, αυτοί οι άνθρωποι δεν νοιάζονται για το πόσο καλά κάνουν το έργο τους οι επικεφαλής της εκκλησίας, για το αν ενεργούν ή όχι σύμφωνα με τις αρχές, για το αν υπάρχουν ή όχι θέματα με την ανθρώπινη φύση τους, ενώ απλώς αντιδρούν απέναντι σ’ αυτούς τους επικεφαλής. Γιατί αντιδρούν; Επειδή θέλουν κι αυτοί να γίνουν επικεφαλής της εκκλησίας· αυτή είναι η φιλοδοξία και η επιθυμία τους, οπότε αντιδρούν. Όπως κι αν εργαστούν ή χειριστούν τα προβλήματα οι επικεφαλής της εκκλησίας, αυτοί οι άνθρωποι χρησιμοποιούν διαρκώς ως πάτημα τις αδυναμίες και τα σφάλματα των επικεφαλής, τους κρίνουν και τους καταδικάζουν, ενώ φτάνουν ακόμα και στο σημείο να μεγαλοποιούν τα πράγματα, να διαστρεβλώνουν τα γεγονότα και να υπερβάλλουν στον μέγιστο δυνατό βαθμό. Δεν χρησιμοποιούν τα πρότυπα που απαιτεί ο οίκος του Θεού από τους επικεφαλής και τους εργάτες προκειμένου να μετρήσουν αν αυτοί οι επικεφαλής ενεργούν σύμφωνα με τις αρχές, αν είναι σωστοί άνθρωποι, αν είναι άνθρωποι που επιδιώκουν την αλήθεια και αν έχουν συνείδηση και λογική. Δεν αξιολογούν τους επικεφαλής σύμφωνα με αυτές τις αρχές. Αντ’ αυτού, με βάση τις δικές τους προθέσεις και τους δικούς τους σκοπούς, διαρκώς ψειρίζουν τα πράγματα και εφευρίσκουν παράπονα, βρίσκουν κάτι να προσάψουν στους επικεφαλής ή τους εργάτες, διαδίδουν φήμες πίσω από την πλάτη τους ότι κάνουν πράγματα που δεν συμβαδίζουν με την αλήθεια ή εκθέτουν τα ελαττώματά τους. […] Με ποιον σκοπό τα κάνουν όλα αυτά; Ο σκοπός δεν είναι να βοηθήσουν τους ανθρώπους να κατανοήσουν την αλήθεια και να διακρίνουν τους ψευδοεπικεφαλής και τους αντίχριστους ούτε να οδηγήσουν τους ανθρώπους ενώπιον του Θεού. Αντίθετα, στοχεύουν στο να νικήσουν και να αποκαθηλώσουν τους επικεφαλής και τους εργάτες, ώστε όλοι να θεωρήσουν ότι οι ίδιοι είναι οι πιο κατάλληλοι υποψήφιοι για να υπηρετήσουν ως επικεφαλής. Σ’ αυτό το σημείο, ο σκοπός τους θα έχει επιτευχθεί και θα πρέπει απλώς να περιμένουν μέχρι οι αδελφοί κι οι αδελφές να τους προτείνουν για επικεφαλής. Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι στην εκκλησία; Πώς είναι η διάθεσή τους; Αυτά τα άτομα έχουν φαύλη διάθεση, δεν αγαπούν καθόλου την αλήθεια ούτε και την κάνουν πράξη· μόνη τους επιθυμία είναι να αποκτήσουν δύναμη» [«Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών», Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών (14)]. Ο Θεός φανερώνει ότι η διάθεση όσων ανταγωνίζονται για θέση είναι εξαιρετικά φαύλη, και ότι δεν έχουν καμία αγάπη για την αλήθεια και διαθέτουν κακή ανθρώπινη φύση. Αναλογιζόμενη τη δική μου συμπεριφορά, είδα ότι με είχε παρασύρει η φιλοδοξία και η επιθυμία μου για εξουσία, παραμελούσα το καθήκον μου και πάσχιζα συνεχώς για θέση, ενώ παράλληλα έκρινα την επικεφαλής και αναστάτωνα τις εκκλησιαστικές εκλογές. Όταν είδα τη Σίγιου να εκλέγεται επικεφαλής, αντί να σκεφτώ πώς να συνεργαστώ μαζί της για να διαφυλάξουμε το έργο της εκκλησίας, με έπνιγε η αντίδραση και η αγανάκτηση, της φερόμουν υποτιμητικά και περιφρονητικά, και την έκρινα με απώτερα κίνητρα. Ήλπιζα ότι οι αδελφοί και οι αδελφές θα έβλεπαν ότι ήταν λιγότερη ικανή από μένα, και ανίκανη για το καθήκον του επικεφαλής, προκειμένου να επιλέξουν εμένα. Έτσι είχα καταφέρει τους αδελφούς και τις αδελφές να σχηματίσουν αρνητική εντύπωση για τη Σίγιου, και είχε προκληθεί αναστάτωση στις εκκλησιαστικές εκλογές. Μετά το κλάδεμα της αδελφής, αν και δεν τολμούσα πια να κρίνω κανέναν επιπόλαια στην εκκλησία, δεν είχα απαλλαγεί από την αντίδραση που είχα μέσα μου και συνέχιζα να ξεσπάω μπροστά στην οικογένειά μου, δείχνοντας ότι δεν είχα ίχνος λογικής! Όταν το σκέφτηκα, συνειδητοποίησα ότι όσοι εκλέγονται επικεφαλής βρίσκονται στη διαδικασία επιδίωξης της αλήθειας, και όλοι έχουν τις ελλείψεις και τις ανεπάρκειές τους. Αν είχα καλή καρδιά και με ένοιαζε να διαφυλάξω τα συμφέροντα της εκκλησίας, δεν θα φερόμουν μειωτικά ή περιφρονητικά στην επικεφαλής όταν έβλεπα τα ελαττώματά της, αλλά θα συνεργαζόμουν αρμονικά μαζί της, έτσι ώστε να αλληλοσυμπληρώνουμε τα προτερήματα και τις αδυναμίες μας. Αυτό θα έκανε οποιοσδήποτε διαθέτει ανθρώπινη φύση. Σκέφτηκα τους κακούς ανθρώπους που είχαν αποβληθεί από την εκκλησία. Στον ανταγωνισμό τους για θέση εναντιώνονταν στους επικεφαλής με κάθε ευκαιρία. Συχνά έδειχναν υπερβολική σχολαστικότητα και έσπερναν διχόνοια πίσω από την πλάτη τους, έκαναν τους αδελφούς και τις αδελφές να αναπτύσσουν προκαταλήψεις εναντίον των επικεφαλής, γεγονός που τελικά είχε οδηγήσει στη διατάραξη και την αναστάτωση του έργου της εκκλησίας και στη δική τους αποπομπή. Όταν το κατάλαβα αυτό, φοβήθηκα πολύ, επειδή γνώριζα ότι αν δεν μετανοούσα, ο Θεός θα με φανέρωνε και θα με απέκλειε όπως εκείνους τους κακούς. Προσευχήθηκα στον Θεό μέσα από την καρδιά μου, ζητώντας Του έλεος και σωτηρία. Στη συνέχεια θυμήθηκα κάποια λόγια του Θεού: «Η προστασία σου είναι να μην έχεις θέση. Ως συνηθισμένος πιστός, μπορεί να μην έχεις ποτέ την ευκαιρία να κάνεις μεγάλο κακό, και η πιθανότητα να τιμωρηθείς θα μπορούσε να είναι μηδενική. Ωστόσο, τη στιγμή που θα αποκτήσεις θέση, η πιθανότητα να διαπράξεις κακό είναι εκατό τοις εκατό, όπως και η πιθανότητα να τιμωρηθείς, και τότε όλα θα τελειώσουν για σένα, και θα έχεις καταστρέψει ολοσχερώς οποιαδήποτε ευκαιρία που ίσως είχες να σωθείς. Αν έχεις φιλοδοξίες κι επιθυμίες, τότε θα πρέπει να σπεύσεις να προσευχηθείς στον Θεό, να αναζητήσεις την αλήθεια για να λύσεις το πρόβλημα, να βασίζεσαι στον Θεό και να ασκείσαι στην αυτοσυγκράτηση, να μην απολαμβάνεις τη θέση σου, και τότε θα μπορείς να εκτελείς κανονικά το καθήκον σου» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο έβδομο: Είναι μοχθηροί, ύπουλοι και δόλιοι (Μέρος πρώτο)]. Όταν αναλογίστηκα τις επανειλημμένες αποτυχίες μου στις εκλογές, είδα ότι υπήρχε η πρόθεση του Θεού. Η επιθυμία μου για θέση ήταν πολύ ισχυρή και η φύση μου ήταν πολύ αλαζονική. Αν κέρδιζα κάποιο αξίωμα, όποιος δεν έκανε ό,τι έλεγα ή απειλούσε τη θέση μου, θα φρόντιζα να τον καταπιέσω ή να τον αποκλείσω. Τελικά, θα έκανα πολλές κακές πράξεις και θα φανερωνόμουν και θα αποκλειόμουν ως αντίχριστος. Ένιωθα ότι ο Θεός δεν μου έδινε θέση επειδή με προστάτευε. Η αγάπη του Θεού κρυβόταν πίσω από αυτά τα γεγονότα, εγώ όμως, παρανόησα τον Θεό και παραπονιόμουν γι’ Αυτόν. Δεν ήξερα το καλό μου, και αυτό πλήγωνε βαθιά την καρδιά του Θεού. Αφού κατάλαβα την πρόθεση του Θεού, ένιωσα ιδιαίτερα ανάλαφρη και απελευθερωμένη, και το φράγμα που με χώριζε από τον Θεό εξαφανίστηκε.

Αργότερα, διάβασα αυτά τα λόγια του Θεού: «Όποτε κάνεις οτιδήποτε, και ανεξαρτήτως του πλαισίου, πρέπει να αναζητάς την αλήθεια, να κάνεις πράξη την ειλικρίνεια και την υπακοή στον Θεό, και να παραμερίσεις την επιδίωξη της θέσης και της φήμης. Όταν έχεις μια μόνιμη σκέψη και επιθυμία να ανταγωνίζεσαι για τη θέση, τότε πρέπει να συνειδητοποιήσεις τι δυσμενείς συνέπειες θα έχει μια τέτοια κατάσταση αν δεν απαλλαγείς απ’ αυτή. Μη χάνεις, λοιπόν, χρόνο και ψάξε την αλήθεια, υπερνίκησε την επιθυμία σου να ανταγωνίζεσαι για τη θέση, όσο αυτή βρίσκεται στο στάδιο του σπόρου, και στη θέση της κάνε πράξη την αλήθεια. Όταν κάνεις πράξη την αλήθεια, θα ελαττωθεί η επιθυμία και η φιλοδοξία σου να ανταγωνίζεσαι για τη θέση, και δεν θα αναστατώνεις το έργο της εκκλησίας. Έτσι, ο Θεός θα μνημονεύει και θα εγκρίνει τις πράξεις σου. Σε τι προσπαθώ, λοιπόν, να δώσω έμφαση; Στο εξής: Πρέπει να ξεφορτωθείς τις επιθυμίες και τις φιλοδοξίες σου πριν αυτές ανθίσουν, βγάλουν καρπούς και οδηγήσουν σε μεγάλη συμφορά. Αν δεν τις αντιμετωπίσεις όσο βρίσκονται ακόμα σε νηπιακό στάδιο, θα χάσεις μια μεγάλη ευκαιρία· και μόλις προκαλέσουν μεγάλη συμφορά, θα είναι πλέον πολύ αργά για να απαλλαγείς από αυτές. Αν δεν έχεις ούτε καν τη θέληση να επαναστατήσεις ενάντια στη σάρκα, τότε θα δυσκολευτείς πολύ να βαδίσεις στο μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας· αν, καθώς επιδιώκεις τη φήμη, το κέρδος και τη θέση, βρεθείς αντιμέτωπος με αναποδιές και αποτυχίες και δεν συνέλθεις, τότε αυτό είναι επικίνδυνο: Υπάρχει πιθανότητα να αποκλειστείς» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο (Μέρος τρίτο)]. Τα λόγια του Θεού μού έδωσαν τρόπο άσκησης. Είδα ότι για να εγκαταλείψω τη θέση έπρεπε να αναζητήσω την αλήθεια. Όταν είχα φιλοδοξίες και επιθυμίες, έπρεπε να τις αντικαταστήσω με την άσκηση της αλήθειας. Πρέπει να επαναστατώ εγκαίρως ενάντια στις λανθασμένες σκέψεις και ιδέες μου και να αναζητώ γρήγορα την αλήθεια για να διορθώσω τα προβλήματά μου. Είδα, επίσης, ότι ο Θεός καθορίζει την έκβαση κάποιου, όχι σύμφωνα με τη θέση ή την ταυτότητά του, αλλά με το πόσο έχει εισέλθει στην αλήθεια-πραγματικότητα, και με το αν έχει ειλικρινά υποταχθεί στον Θεό και μπορεί να κάνει πράξη τα λόγια Του όταν συμβαίνει κάτι. Αφού κατάλαβα την πρόθεση του Θεού, ήμουν πρόθυμη να υποταχθώ. Εφόσον μου είχε ανατεθεί το κειμενικό καθήκον, θα έπρεπε να αποδεχθώ και να υπακούσω και να κάνω το καθήκον μου καλά και προσγειωμένα.

Τον Μάρτιο του 2023, η εκκλησία έκανε πάλι εκλογές για την πλήρωση θέσεων επικεφαλής. Εξακολουθούσα να έχω φιλοδοξίες και επιθυμίες και σκεφτόμουν ότι είχα άλλη μια ευκαιρία να θέσω υποψηφιότητα με την ελπίδα να εκλεγώ. Ήξερα, όμως, ότι η επιθυμία μου για θέση ήταν πολύ ισχυρή και θα μπορούσε εύκολα να με οδηγήσει στο μονοπάτι ενός αντίχριστου. Δεν μπορούσα άλλο να επιδιώκω τη θέση. Έπρεπε να συγκρατηθώ και να επαναστατήσω εναντίον του εαυτού μου. Προσευχήθηκα στον Θεό να με προστατεύσει από τους περιορισμούς της θέσης. Αν εκλεγόμουν, θα έκανα το καθήκον μου σωστά. Αν δεν εκλεγόμουν, δεν θα ήμουν αρνητική ούτε θα επέτρεπα να επηρεαστεί το καθήκον μου. Είτε είχα αξίωμα είτε όχι, ήμουν πρόθυμη να υποταχθώ και να κάνω καλά το καθήκον μου. Την ημέρα των εκλογών, δεν είχα σκοπό να αγωνιστώ απεγνωσμένα για τον ρόλο της επικεφαλής. Συναναστράφηκα σχετικά με ό,τι είχα βιώσει όταν επιδίωκα θέση, και εξέφρασα την αηδία και την αποστροφή μου για τις προηγούμενες πράξεις μου που αντιστέκονταν στον Θεό επειδή επιδίωκα θέση. Μετά τη συναναστροφή μου, καθόμουν εκεί, νιώθοντας πολύ ήρεμη. Αναπάντεχα, όταν ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα των εκλογών, είχα τις περισσότερες ψήφους και εκλέχτηκα επικεφαλής εκκλησίας. Παλιότερα, θα χαιρόμουν πολύ, αλλά τώρα ήξερα ότι αυτό το καθήκον είχε και μεγάλη ευθύνη. Το αποδέχτηκα ως μια σοβαρή ευθύνη, αντί να απολαμβάνω το κύρος που συνεπαγόταν το αξίωμα. Ήξερα ότι αυτή η μικρή αλλαγή μέσα μου οφειλόταν αποκλειστικά στη σωτηρία του Θεού. Δόξα τω Θεώ!