Από νεαρή ηλικία, είχα ανέκαθεν αδύναμη κράση και ήμουν φιλάσθενη. Από τότε που θυμάμαι, υπέφερα καθημερινά από ημικρανίες και στην ηλικία των δώδεκα, διαγνώστηκα με καρδιοπάθεια. Αργότερα, εμφάνισα γαστροπάθεια και βρογχίτιδα. Επειδή με μάστιζαν πολλές ασθένειες, ζούσα πολύ δυστυχισμένη. Στην ηλικία των 24, άρχισα να πιστεύω στον Κύριο Ιησού, και συχνά διάβαζα τη Βίβλο και προσευχόμουν στον Κύριο. Άρχισα να νιώθω γαλήνη και χαρά από την πίστη μου, και οι ασθένειές μου βελτιώθηκαν πολύ χωρίς καν να το αντιληφθώ. Για να ανταποδώσω την αγάπη του Κυρίου, άρχισα να διαδίδω το ευαγγέλιο του Κυρίου και ανυπομονούσα να έρθει η μέρα που Εκείνος θα επέστρεφε. Το 1999, άκουσα επιτέλους τη φωνή του Θεού και υποδέχτηκα την επιστροφή του Κυρίου Ιησού. Όταν είδα πως ο Παντοδύναμος Θεός είχε εμφανιστεί για να κάνει έργο και να εκφράσει πολλές αλήθειες ώστε να σώσει την ανθρωπότητα από τα δεσμά της αμαρτίας, επιτρέποντάς της να ξεφύγει από τις καταστροφές και καθοδηγώντας τον άνθρωπο στη βασιλεία του Θεού, κατενθουσιάστηκα και εντάχθηκα στους κήρυκες του ευαγγελίου, με την ελπίδα να διαδώσω το ευαγγέλιο της βασιλείας των ουρανών σε ακόμη περισσότερους ανθρώπους.

Μια μέρα τον Μάρτιο του 2003, με συνέλαβε η αστυνομία ενώ διέδιδα το ευαγγέλιο. Αφού με έψαξαν και βρήκαν έναν βομβητή και ένα σημειωματάριο, με ρώτησαν: «Πού τον βρήκες τον βομβητή;» Όταν του είπα ότι ήταν ο προσωπικός μου βομβητής, πήρε έναν πλαστικό σωλήνα και με χτύπησε άγρια πολλές φορές, πριν με σηκώσει και με πετάξει στο πίσω μέρος ενός αυτοκινήτου. Στη συνέχεια, οι αστυνομικοί με χαστούκιζαν άγρια στο πρόσωπο ο ένας μετά τον άλλον ενώ φώναζαν: «Αυτά παθαίνεις αφού πας εδώ κι εκεί για να διαδώσεις το ευαγγέλιο! Σε τσακώσαμε τώρα!» Φοβήθηκα πολύ και έσπευσα να προσευχηθώ στον Θεό, ζητώντας Του να με προστατεύσει και να μου δώσει πίστη και δύναμη. Όταν φτάσαμε στο τοπικό Γραφείο Δημόσιας Ασφάλειας, οι αστυνομικοί με έσυραν σε ένα άδειο δωμάτιο και με πέταξαν πάνω σε μια μεταλλική επιφάνεια. Έκανε ακόμα πολύ κρύο στη βορειοανατολική Κίνα τον Μάρτιο και κρύωνα τόσο που έτρεμα συνεχώς. Είπα στους αστυνομικούς: «Έχω καρδιοπάθεια και παίρνω αγωγή. Δεν κάνει να κρυώνω». Οι αστυνομικοί δεν μου έδωσαν καμία σημασία. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να κουλουριαστώ σαν μπάλα, αγκαλιάζοντας σφιχτά το στήθος μου με τα χέρια μου, αλλά σύντομα, κρύωνα τόσο που είχα συνεχώς σπασμούς και τα δόντια μου κροτάλιζαν διαρκώς. Μόνο αφού με τρύπησαν οι αστυνομικοί με μια βελόνα στα χέρια και τη μύτη μου συνήλθα επιτέλους και σταμάτησα να έχω σπασμούς. Αργότερα, με μετέφεραν σε ένα άλλο δωμάτιο, με πέταξαν σε μια καρέκλα και πήγαν να φάνε. Φοβόμουν λίγο και ανησυχούσα μήπως οι αστυνομικοί με βασάνιζαν όταν επέστρεφαν. Συνεχώς προσευχόμουν στον Θεό, ζητώντας την προστασία Του. Εκεί που προσευχόμουν, θυμήθηκα το εξής χωρίο των λόγων του Θεού: «Πρέπει να υποφέρεις για την αλήθεια, πρέπει να θυσιαστείς για την αλήθεια, πρέπει να υπομείνεις με ταπείνωση για την αλήθεια και πρέπει να υποστείς περισσότερα βάσανα προκειμένου να κερδίσεις περισσότερη αλήθεια. Αυτό πρέπει να κάνεις» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Οι εμπειρίες του Πέτρου: η γνώση του για την παίδευση και την κρίση). Σκέφτηκα: «Ναι, πρέπει να υποφέρω κακουχίες και να καταθέσω μαρτυρία στον Θεό ενώπιον του Σατανά, καθώς αυτό το εγκρίνει ο Θεός». Επίσης, σκέφτηκα πώς είχε βάλει σε πειρασμό τον Ιώβ ο Σατανάς. Όταν ο Ιώβ έχασε όλη την περιουσία του και τα παιδιά του μέσα σε μία νύχτα, και το σώμα του γέμισε πληγές, εξακολουθούσε να δοξάζει το όνομα του Θεού παρά τα τόσα βάσανα, γεγονός τελικά που οδήγησε τον Σατανά στην ταπείνωση και στην αποτυχία. Ο Θεός μού έδωσε τη δυνατότητα να βρεθώ σ’ αυτό το περιβάλλον για να με δοκιμάσει και να οδηγήσει την πίστη μου στην τελείωση. Ό,τι και να μου έκανε η αστυνομία, ήξερα ότι έπρεπε να παραμείνω ακλόνητη στη μαρτυρία μου για τον Θεό.

Οι αστυνομικοί επέστρεψαν γρήγορα και χωρίς να πουν λέξη, άρχισαν να με χαστουκίζουν. Δεν έμειναν ικανοποιημένοι μόνο με τα χαστούκια, αλλά πήραν και τα παπούτσια τους και άρχισαν να με χτυπούν στο πρόσωπο, στο κεφάλι και στο σώμα με τις σόλες. Στην αρχή, ήταν πολύ οδυνηρό και ένιωσα δυσφορία μέσα μου. Έσφιξα τα δόντια και προσπάθησα να αντέξω τον πόνο, ενώ δάκρυα έτρεχαν στο πρόσωπό μου. Μετά από λίγη ώρα, το πρόσωπό μου μούδιασε από τα αλλεπάλληλα χτυπήματα και δεν ένιωθα πλέον πόνο. Ένας από αυτούς πήρε έναν πλαστικό σωλήνα ενός μέτρου και άρχισε να με χτυπάει στο σώμα, ενώ μου έκανε ανάκριση: «Πόσα μέλη έχει η εκκλησία σου; Ποιος είναι ο επικεφαλής της εκκλησίας σου; Μίλα!» Δεν είπα λέξη και θύμωσε ακόμα περισσότερο, και μου έριξε ένα δυνατό χτύπημα στο κεφάλι που έκανε αμέσως τα αυτιά μου να βουίζουν. Κατόπιν, με πήγαν σε ένα άλλο δωμάτιο όπου είδα δύο αδελφές από τη συνάθροισή μου κουλουριασμένες σε ένα παγκάκι στη γωνία. Ο λοχαγός της Ταξιαρχίας Εθνικής Ασφάλειας έδειξε τις δύο αδελφές και μου είπε: «Τις ξέρεις αυτές τις δύο;» Είπα: «Όχι». Θύμωσε τόσο που πήρε έναν πλαστικό σωλήνα και με χτύπησε δυνατά στο κεφάλι πριν αρχίσει να με γρονθοκοπεί και να με κλοτσάει με μανία σε κάθε σπιθαμή του κορμιού μου. Θόλωσα και έπαθα σύγχυση. Ένας άλλος αστυνομικός με ρώτησε τότε: «Πού τον βρήκες αυτόν τον βομβητή και το σημειωματάριο; Για ποιον λόγο τα έχεις;» Καθώς τα έλεγε αυτά, πήρε τον πλαστικό σωλήνα και ετοιμάστηκε να με ξαναχτυπήσει. Φοβόμουν πολύ ότι δεν θα άντεχα αυτά τα βασανιστήρια και θα κάρφωνα τους αδελφούς και τις αδελφές μου, οπότε προσευχόμουν συνεχώς στον Θεό. Θυμήθηκα τα λόγια του Θεού που λένε: «Πρέπει να δώσετε όλα όσα έχετε προκειμένου να προστατέψετε τη μαρτυρία Μου. Αυτός θα είναι ο στόχος των ενεργειών σας —μην το ξεχνάτε αυτό» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ομιλίες του Χριστού στην αρχή, Κεφάλαιο 41). Έπρεπε να ρισκάρω τη ζωή μου για να παραμείνω ακλόνητη στη μαρτυρία μου για τον Θεό. Όσο πόνο κι αν μου προκαλούσαν οι αστυνομικοί, δεν μπορούσα να προδώσω τον Θεό. Εκείνη τη στιγμή, ένας αστυνομικός με γρονθοκόπησε, με έριξε στο πάτωμα και μετά με χτύπησε στο κεφάλι με τον πλαστικό σωλήνα, κι έκανε το κεφάλι μου να βουίζει. Στη συνέχεια, με χτύπησε άγρια στο κεφάλι και στο σώμα, αφήνοντάς μου ίχνη αίματος παντού. Η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή και κόντευε να σπάσει. Πίστευα ότι θα πέθαινα από στιγμή σε στιγμή. Ένιωσα λίγο αδύναμη και αναρωτήθηκα: Αν συνέχιζαν να με δέρνουν έτσι, θα πέθαινα όντως από το ξύλο; Ακριβώς τότε, θυμήθηκα για άλλη μια φορά τα λόγια του Θεού: «Η πίστη μοιάζει με γέφυρα που αποτελείται από έναν κορμό δέντρου: Όσοι προσκολλώνται επίμονα στη ζωή θα δυσκολευτούν να τη διασχίσουν, αλλά όσοι είναι πρόθυμοι να δώσουν τη ζωή τους, θα μπορέσουν να περάσουν απέναντι με σιγουριά και δίχως ανησυχία» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ομιλίες του Χριστού στην αρχή, Κεφάλαιο 6). Η ζωή μου ήταν στα χέρια του Θεού. Όσο βάναυσοι κι αν ήταν οι αστυνομικοί, δεν μπορούσαν να μου κάνουν τίποτα χωρίς την άδεια του Θεού. Ακόμα κι αν όντως με χτυπούσαν μέχρι θανάτου, δεν θα πρόδιδα τον Θεό, θα παρέμενα ακλόνητη στη μαρτυρία μου και η ψυχή μου δεν θα πέθαινε ακόμα. Αν πούλαγα τους αδελφούς και τις αδελφές μου σαν τον Ιούδα μόνο και μόνο για να αποφύγω τα προσωρινά βάσανα της σάρκας μου και πρόσβαλλα τη διάθεση του Θεού, όχι μόνο θα ένιωθα ενοχές αργότερα, αλλά θα πήγαινα και στην κόλαση μετά θάνατον και θα καταδικαζόμουν αιώνια. Όταν τα συνειδητοποίησα όλα αυτά, ένιωσα λίγο πιο ήρεμη και δεν φοβόμουν τόσο. Εκείνη τη στιγμή, οι αστυνομικοί σταμάτησαν να με ξυλοκοπούν. Είπα ότι έπρεπε να πάω στο μπάνιο, αλλά ο διοικητής με αγριοκοίταξε και είπε: «Δεν θα πας πουθενά!» πριν με κλοτσήσει χαμηλά στην κοιλιά μου. Η κλοτσιά με έκανε να πάθω ακράτεια και το βαμβακερό μου παντελόνι σύντομα ποτίστηκε με ούρα.

Την ίδια μέρα, η αστυνομία έστειλε εμένα και τις άλλες δύο αδελφές σε ένα κέντρο κράτησης. Δεν μπορούσα να σταθώ όρθια και έπρεπε να προχωράω κουτσαίνοντας, ενώ κρατούσα με τα χέρια την κοιλιά μου. Ο φρουρός, ένας ηλικιωμένος άνδρας, είχε δει αρκετά και είπε: «Απλώς πιστεύουν στον Θεό. Αφού δεν έκαναν κάτι κακό, γιατί ξυλοκοπήθηκαν έτσι;» Έδωσε στην καθεμιά μας μια λεπτή κουβέρτα, και αναγκαστήκαμε να κοιμηθούμε στο κρύο πάτωμα. Το παντελόνι μου δεν είχε στεγνώσει ακόμα, είχα παγώσει τελείως και κουλουριάστηκα σε εμβρυακή στάση. Αργότερα, ο γέρος μού έφερε λίγο φάρμακο και ένα φλιτζάνι ζεστό νερό. Ήξερα ότι έτσι μου έδειχνε έλεος ο Θεός στην αδυναμία μου και είχε κανονίσει να έρθει αυτός ο άνθρωπος για να μας βοηθήσει. Ευγνωμονούσα τον Θεό μέσα μου. Την επόμενη μέρα, η αστυνομία πήρε μία από τις αδελφές για ανάκριση. Ανησυχούσαμε πολύ και προσευχόμασταν συνεχώς γι’ αυτήν. Ήμασταν συνεχώς στην τσίτα κάθε μέρα. Μετά από τρεις μέρες και δύο νύχτες, η αδελφή επέστρεψε τελικά σε εμάς. Καθώς πήγαινε κουτσαίνοντας στο κρεβάτι της, μισόσκυφτη, τρέξαμε προς το μέρος της. Είδα ότι ολόκληρο το σώμα της ήταν καλυμμένο με μώλωπες, και ότι τα πόδια της ήταν μελανιασμένα και είχαν πρηστεί σαν μπαλόνια. Η αδελφή είπε ότι από τότε που την πήραν, οι αστυνομικοί τη χτυπούσαν συνεχώς. Τέσσερις ή πέντε αστυνομικοί τη χτυπούσαν και την κλοτσούσαν εναλλάξ, ενώ της είχαν δέσει με χειροπέδες τα χέρια πίσω από την πλάτη και της τα τραβούσαν βίαια προς τα πάνω, προκαλώντας της τόσο πολύ πόνο που λιποθύμησε αρκετές φορές. Οι αστυνομικοί τη βουτούσαν σε βρόμικα απόνερα για να την ξυπνήσουν και συνέχιζαν να τη χτυπούν. Δεν της έδωσαν φαγητό και νερό επί τρεις μέρες και δύο νύχτες. Ξεχείλιζα από οργή. Αυτή η συμμορία δαιμόνων τής είχε φερθεί τόσο απάνθρωπα! Όμως, φοβόμουν κιόλας πάρα πολύ. Τα προηγούμενα τραύματά μου δεν είχαν ακόμη επουλωθεί και δεν ήξερα πώς θα με βασάνιζαν οι αστυνομικοί στη συνέχεια. Θα άντεχα άραγε; Συνεχώς προσευχόμουν στον Θεό και Του ζητούσα να μου δώσει δύναμη.

Την τρίτη μέρα μετά την επιστροφή της αδελφής μου, στις 8 το πρωί, ο διοικητής της Ταξιαρχίας Εθνικής Ασφάλειας ήρθε να με ανακρίνει. Ένας αστυνομικός μού έβαλε χειροπέδες, πίεσε προς τα κάτω τον λαιμό μου για να με κάνει να σκύψω και με έσπρωξε προς τα εμπρός. Ένας άλλος αστυνομικός με κλότσησε στη βουβωνική χώρα από πίσω τόσο δυνατά που παραλίγο να πέσω. Με έσπρωξαν σε ένα μικρό δωμάτιο που είχε ένα μονό κρεβάτι και με έδεσαν με χειροπέδες σε ένα κάγκελο στο προσκέφαλο. Δεν είχα ιδέα τι βασανιστήρια μου επιφύλασσαν, και η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει. Με ένα απειλητικό γέλιο, ο διοικητής είπε σε έναν από τους αστυνομικούς: «Βάλτε μερικά τονωτικά χάπια για την καρδιά στο στόμα της και κάντε τη να τα καταπιεί. Με αυτόν τον τρόπο, δεν θα πεθάνει τόσο εύκολα όσο τη χτυπάμε. Πρέπει να πάρουμε μια απάντηση από αυτή σήμερα». Στη συνέχεια, έβαλαν τα χάπια στο στόμα μου και άρχισαν να με χτυπούν με πλαστικούς σωλήνες από το κεφάλι μέχρι τα νύχια. Ούτε τις πατούσες μου δεν άφησαν. Με κάθε χτύπημα, τιναζόμουν από τον πόνο. Καθώς με χτυπούσαν, μου έκαναν ερωτήσεις για την εκκλησία. Ανησυχούσα ότι δεν θα άντεχα τα βασανιστήριά τους, οπότε προσευχήθηκα γρήγορα στον Θεό να με βοηθήσει. Σκέφτηκα τα λόγια του Θεού που λένε: «Εκείνοι στους οποίους αναφέρεται ο Θεός ως “νικητές” είναι εκείνοι που εξακολουθούν να μπορούν να παραμείνουν σταθεροί στη μαρτυρία τους και να διατηρούν την εμπιστοσύνη και την αφοσίωσή τους στον Θεό όταν είναι υπό την επιρροή του Σατανά και ενώ τελούν υπό την πολιορκία του Σατανά, δηλαδή όταν βρίσκονται εν μέσω των δυνάμεων του σκότους. Αν εξακολουθείς να μπορείς να διατηρείς την καρδιά σου αγνή ενώπιον του Θεού και να διατηρείς γνήσια αγάπη για τον Θεό ό,τι κι αν γίνει, τότε παραμένεις σταθερός στη μαρτυρία σου ενώπιον του Θεού, και σ’ αυτό αναφέρεται ο Θεός όταν μιλά για κάποιον που είναι “νικητής”» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Θα πρέπει να διατηρήσεις την αφοσίωσή σου στον Θεό). Τα λόγια του Θεού με έκαναν να συνειδητοποιήσω ότι ο Θεός χρησιμοποιεί τη σύλληψη, τον διωγμό και τα βασανιστήρια του μεγάλου κόκκινου δράκοντα για να οδηγήσει την πίστη μας στην τελείωση και να μας μετατρέψει σε μια ομάδα νικητών. Μέσω της σύλληψής μου από την αστυνομία και μέσω των βασανιστηρίων ο Θεός με δοκίμαζε και μου έδινε την ευκαιρία να καταθέσω μαρτυρία σ’ Αυτόν. Όσο κι αν με βασάνιζαν οι αστυνομικοί, ακόμα κι αν με χτυπούσαν μέχρι θανάτου, δεν θα πρόδιδα ποτέ τον Θεό ούτε θα πούλαγα τους αδελφούς και τις αδελφές μου. Οι αστυνομικοί συνέχισαν να με ρωτούν ποιος ήταν ο επικεφαλής της εκκλησίας μας, και στη συνέχεια πήραν τους πλαστικούς σωλήνες τους και με χτύπησαν πάλι βάναυσα σ’ ολόκληρο το σώμα. Κουλουριάστηκα σαν μπάλα στο πλάι, έσφιξα τα δόντια μου και δεν είπα λέξη. Αφού με ανέκριναν όλο το πρωί και είδαν ότι δεν επρόκειτο να πω τίποτα, με απείλησαν αγανακτισμένοι: «Αν δεν μας πεις τίποτα, θα σου δώσουμε μια ποινή φυλάκισης δέκα ή είκοσι ετών και δεν θα πας πουθενά!» Κατόπιν, με πήγαν πίσω στο κελί όπου μας κρατούσαν. Κατά τη διάρκεια της ανάκρισης, ξυλοκοπήθηκα παντού και ήμουν γεμάτη μώλωπες, αλλά όταν είδα τους αστυνομικούς με αυτό το ηττημένο βλέμμα στα πρόσωπά τους, χωρίς να έχουν καταφέρει τίποτα, χάρηκα πολύ. Ευχαριστούσα συνεχώς τον Θεό για την προστασία Του, που μου επέτρεψε να ξεφύγω από σίγουρο θάνατο.

Τη δέκατη πέμπτη μέρα μας στο κέντρο κράτησης, οι αστυνομικοί μάς έβγαλαν και τις τρεις έξω στην αυλή. Ένας από αυτούς είπε: «Αμολήστε τα σκυλιά!» Στη συνέχεια, με απειλητική φωνή, πρόσθεσε: «Για να δούμε αν θα μιλήσετε τώρα!» Εκείνη τη στιγμή, δύο αστυνομικοί σκύλοι βγήκαν ξαφνικά από το πλάι της αυλής με τις μακριές γλώσσες τους να κρέμονται έξω και τα κεφάλια τους ψηλά, και όρμησαν κατευθείαν πάνω μας. Όταν έφτασαν εκεί που στεκόμασταν οι τρεις μας, άρχισαν να κάνουν κύκλους γύρω μας. Φοβήθηκα πολύ και σκέφτηκα: «Θα μας φάνε τα σκυλιά;» Προσευχήθηκα γρήγορα στον Θεό. Κατά τη διάρκεια της προσευχής, θυμήθηκα την ιστορία του Δανιήλ, που παρά το γεγονός ότι τον έριξαν στον λάκκο με τα λιοντάρια, δεν πέθανε επειδή ο Θεός ήταν μαζί του και έκλεισε τα στόματα των λιονταριών, εμποδίζοντάς τα να τον δαγκώσουν. Θυμήθηκα, επίσης, τα λόγια του Θεού που λένε: «Δεν θα πρέπει να φοβάσαι το τάδε και το δείνα. Όσες δυσκολίες και κινδύνους κι αν αντιμετωπίσεις, οφείλεις να παραμείνεις σταθερός ενώπιόν Μου, χωρίς να σε εμποδίζει τίποτα, ώστε να μπορεί να επιτελεστεί το θέλημά Μου απρόσκοπτα. Αυτό είναι το καθήκον σου. […] Μη φοβάσαι. Με την υποστήριξή Μου, ποιος θα μπορούσε ποτέ να κλείσει αυτόν τον δρόμο; Να το θυμάσαι αυτό! Να θυμάσαι! Όλα εμπεριέχουν τις καλές προθέσεις Μου και βρίσκονται υπό την εξονυχιστική εξέτασή Μου. Μπορείς να ακολουθείς τον λόγο Μου σε ό,τι λες και ό,τι κάνεις; Όταν σε πλήξουν οι δοκιμασίες της φωτιάς, θα γονατίσεις και θα φωνάξεις; Ή θα δειλιάσεις, ανίκανος να προχωρήσεις προς τα εμπρός;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ομιλίες του Χριστού στην αρχή, Κεφάλαιο 10). Τα λόγια του Θεού μού έδωσαν πίστη. Ο Θεός είναι το στήριγμά μου, και χωρίς την άδειά Του, τα σκυλιά δεν θα μπορούσαν να μου κάνουν τίποτα. Η αγωνία μου σιγά-σιγά έσβησε και είχα πίστη ότι όλα ήταν στα χέρια του Θεού. Παραδόξως, τα σκυλιά απλώς μας μύρισαν, κούνησαν τις ουρές τους και έφυγαν. Άφησα έναν βαθύ αναστεναγμό ανακούφισης κι ευχαριστούσα συνεχώς τον Θεό από την καρδιά μου, και η πίστη μου σ’ Αυτόν έγινε ακόμα πιο δυνατή.

Έπειτα, οι αστυνομικοί μάς πήγαν στη φυλακή. Συναντήσαμε άλλες τρεις αδελφές στο κελί οι οποίες είχαν επίσης χτυπηθεί άσχημα σε όλο τους το σώμα. Δύο μέρες αργότερα, μας ανέκριναν εναλλάξ ατομικά. Με πήγαν σε ένα δωματιάκι και μου έκαναν διάφορες ερωτήσεις για την εκκλησία. Όταν δεν τους έλεγα τίποτα, με κλοτσούσαν και με γονάτιζαν στο έδαφος, πριν σταθούν πάνω στις γάμπες μου και με πιάσουν από τα μαλλιά για να τραβήξουν δυνατά το κεφάλι μου προς τα πίσω. Έπειτα, ένας αστυνομικός έκατσε πάνω στον λαιμό μου, άρπαξε τα μαλλιά μου και τα τραβούσε μπρος-πίσω πάνω από δέκα λεπτά. Όταν έφυγε από πάνω μου, άρχισε να πιάνει τα απόκρυφά του και να κάνει χυδαίες κινήσεις, ενώ με κοιτούσε με λάγνο βλέμμα. Έστρεψα αλλού το κεφάλι μου από αηδία και σκέφτηκα: «Πώς μπορεί να δηλώνει αστυνομικός; Είναι ένας αλήτης, ένα κτήνος!» Κατόπιν, έδειξε τα ναρκωτικά στο συρτάρι και είπε: «Έχουμε ό,τι είδους ναρκωτικό σού πάει στο μυαλό εδώ. Με μια ένεση μπορούμε να σε κάνουμε ψυχοπαθή ή φυτό. Μετά κανείς δεν θα σου φέρεται σαν να είσαι άνθρωπος». Με ένα απειλητικό γέλιο, συνέχισε: «Το ΚΚΚ υποστηρίζει μια αθεϊστική και υλιστική φιλοσοφία. Πρέπει να ξεριζώσουμε πιστούς σαν εσένα. Εάν δεν μας δώσεις πληροφορίες, θα χρησιμοποιήσουμε αυτά τα ναρκωτικά πάνω σου». Καθώς μιλούσε, έβγαλε ένα τσιγάρο από το συρτάρι, το άναψε και στη συνέχεια το έβαλε κάτω από τη μύτη μου, έτσι ώστε ο καπνός να μπει στα ρουθούνια μου, να με κάνει να βήξω, και να νιώσω ζαλάδα και ναυτία. Στη συνέχεια είπε: «Αυτό το τσιγάρο περιέχει ένα ναρκωτικό που θα σε κάνει να μου πεις όλα όσα ξέρεις χωρίς να το θες». Τότε, τρόμαξα. Αν με νάρκωναν όντως, και πούλαγα τους αδελφούς και τις αδελφές μου, δεν θα γινόμουν Ιούδας; Κι αν οι ενέσεις τους με έκαναν να χάσω τα λογικά μου ή να γίνω φυτό; Πώς θα ζούσα τότε; Προσευχόμουν συνεχώς στον Θεό: «Θεέ μου, δεν θέλω να γίνω Ιούδας. Μόνη μου δεν μπορώ να ξεπεράσω το μαρτύριο της αστυνομίας. Σε παρακαλώ, καθοδήγησέ με και προστάτεψέ με». Ακριβώς τότε, θυμήθηκα ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού: «Από όσα συμβαίνουν στο σύμπαν, δεν υπάρχει τίποτα στο οποίο δεν έχω τον τελικό λόγο. Υπάρχει κάτι που δεν βρίσκεται στα χέρια Μου;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Τα λόγια του Θεού προς ολόκληρο το σύμπαν, Κεφάλαιο 1). Πράγματι, ο Θεός είναι κυρίαρχος επί των πάντων. Η ζωή μου ήταν στα χέρια Του και από Αυτόν εξαρτιόταν αν θα αποκτούσα κάποια ψυχική ασθένεια ή αν θα γινόμουν φυτό. Έπρεπε να έχω πίστη στον Θεό. Εξάλλου, δεν φαινόταν να με επηρεάζει καθόλου το τσιγάρο με το ναρκωτικό που ο αστυνομικός με ανάγκαζε να εισπνέω, και παρέμενα σε εγρήγορση. Αυτό μου έδειξε ότι ο Θεός ήταν διαρκώς μαζί μου, με προστάτευε και με πρόσεχε. Δεν μπορούσα παρά να ευχαριστήσω τον Θεό και ένιωσα λιγότερο φοβισμένη. Αφού το τσιγάρο είχε καεί περίπου ως τα δύο τρίτα, ο αστυνομικός είδε ότι εξακολουθούσα να είμαι σε εγρήγορση. Θυμωμένος, το πέταξε στο πάτωμα και αναστέναξε λέγοντας: «Στείλτε τη στη φυλακή!» Το πρωί της 13ης Μαΐου, ένας αστυνομικός μού είπε: «Η πίστη σου στον Θεό παραβιάζει τους νόμους του ΚΚΚ. Κατηγορείσαι για διατάραξη της δημόσιας τάξης και έχεις καταδικαστεί σε δύο χρόνια αναμόρφωσης μέσω εργασίας». Αναστατώθηκα πολύ όταν τον άκουσα να το λέει αυτό. Δύο μήνες στη φυλακή ήταν ήδη αφόρητοι, και δεν είχα ιδέα πώς θα περνούσα δύο χρόνια αναμόρφωσης μέσω εργασίας. Ο αστυνομικός συνέχισε, λέγοντας: «Μην κάνεις τον κόπο να κάνεις έφεση. Υπάρχουν πολλές εσφαλμένες καταδικαστικές αποφάσεις σε αυτόν τον κόσμο και δεν είσαι η μοναδική. Ακόμα κι αν ασκήσεις έφεση, δεν θα κερδίσεις ποτέ σε μια υπόθεση κατά του ΚΚΚ». Όταν τον άκουσα να εκστομίζει τα λόγια του διαβόλου, είδα ακόμη πιο ξεκάθαρα την κακή, άσχημη ουσία του ΚΚΚ. Δύο μέρες αργότερα, με έστειλαν σε ένα στρατόπεδο εργασίας.

Στο στρατόπεδο εργασίας, φυλακίστηκα μαζί με εννέα άλλες αδελφές. Κάθε πρωί στις 5 π.μ., μετά τις πρωινές ασκήσεις, μας ανάγκαζαν να πλέκουμε χαλάκια. Αν ήμασταν πολύ αργές, μας φώναζαν, και αν δεν τελειώναμε την εργασία μας, μας τιμωρούσαν. Μερικές φορές έπρεπε να δουλεύουμε όλη τη νύχτα και μερικές φορές περνούσαμε τρία μερόνυχτα χωρίς ύπνο. Ποτέ δεν έφαγα πλήρες γεύμα κατά τη διάρκεια της παραμονής μου στο στρατόπεδο εργασίας, και βρισκόμουν σε διαρκή κατάσταση εξάντλησης, στέρησης ύπνου και πείνας. Με έπαιρνε συχνά ο ύπνος όρθια. Ο φρουρός μάς πείραζε συχνά επειδή ήμασταν πιστές. Υπέφερα από συχνοουρία και, όταν ζητούσα να πάω στο μπάνιο, οι δύο επικεφαλής φυλακισμένες με την παρότρυνση του φύλακα με χλεύαζαν, λέγοντας: «Δεν είσαι σπίτι σου εδώ, δεν μπορείς να πηγαίνεις τουαλέτα όποτε θέλεις! Κρατήσου!» Κρατιόμουν τόσο πολύ που με το ζόρι περπατούσα κι ανησυχούσα ότι αν προχωρούσα πολύ γρήγορα, θα έχανα τον έλεγχο και θα μου έφευγαν. Κατέληξα να κάνω ένα βήμα τη φορά, πηγαίνοντας σιγά-σιγά προς το μπάνιο. Αλλά όταν τελικά έφτανα στο μπάνιο, δεν μπορούσα να ουρήσω. Ήταν απαίσιο. Μια μέρα, μια εξηντάχρονη αδελφή έπαθε καρδιακή προσβολή λόγω υπερκόπωσης και κατέρρευσε στο πάτωμα, βγάζοντας αφρούς από το στόμα. Ο φρουρός όχι μόνο δεν τη βοήθησε, αλλά την κλότσησε κιόλας δύο φορές. Όταν εκείνη συνήλθε, αυτός την ανάγκασε να συνεχίσει τη δουλειά. Μια άλλη φορά, μια επικεφαλής κρατούμενη είπε ότι το έργο μιας αδελφής δεν ήταν σύμφωνο με τα πρότυπα, αν και ξεκάθαρα ήταν. Ο φρουρός είπε ότι η αδελφή ήταν παθητική, τεμπέλιαζε και αρνιόταν να δουλέψει, και την τιμώρησε βάζοντάς τη σε μικρότερο κελί, κρεμώντας την και χτυπώντας τη για δύο συνεχόμενες μέρες. Κατόπιν, την ανέβασαν σε μια σκηνή στην τραπεζαρία και την ανάγκασαν να κατακρίνει τον εαυτό της μπροστά σε όλους. Όταν είδα τις έντονες μελανιές από τις χειροπέδες στους καρπούς της αδελφής, εξοργίστηκα. Μόνο και μόνο επειδή πιστεύουμε, ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας μας συνέλαβε και μας χτύπησε όπως ήθελε, και μας έστειλε για αναμόρφωση μέσω εργασίας, όπου μας κακομεταχειρίζονταν συνεχώς. Στερούσαν από εμάς τους πιστούς κάθε πιθανότητα επιβίωσης! Ακριβώς τότε, σκέφτηκα έναν ύμνο των λόγων του Θεού με τίτλο «Όσοι βρίσκονται στο σκοτάδι πρέπει να ξεσηκωθούν»:

1  Επί χιλιάδες έτη, αυτή η χώρα είναι η γη του αίσχους. Είναι αφόρητα βρομερή, η μιζέρια βρίθει παντού, φαντάσματα τρέχουν παντού ανεξέλεγκτα, ξεγελούν και εξαπατούν, εγείρουν ανυπόστατες κατηγορίες, αδίστακτα και μοχθηρά ποδοπατούν αυτόν τον στοιχειωμένο τόπο και τον αφήνουν γεμάτο πτώματα. Η δυσωδία από την αποσύνθεση καλύπτει τη γη και διαποτίζει τον αέρα, και φρουρείται αυστηρά. Ποιος μπορεί να δει τον κόσμο πέρα από τους ουρανούς; Πώς θα μπορούσαν οι κάτοικοι μιας πόλης-φαντάσματος σαν κι αυτήν να έχουν δει ποτέ τους τον Θεό; Έχουν απολαύσει ποτέ τη στοργή και την ομορφιά του Θεού; Πώς θα μπορούσαν να κατανοήσουν τα ζητήματα του κόσμου των ανθρώπων; Ποιος από αυτούς μπορεί να κατανοήσει τις διακαείς προθέσεις του Θεού;

2  Γιατί να μπαίνει ένα τόσο αδιαπέραστο εμπόδιο στο έργο του Θεού; Γιατί να επιστρατεύονται διάφορα κόλπα για την παραπλάνηση του λαού του Θεού; Πού είναι η πραγματική ελευθερία και τα νόμιμα δικαιώματα και συμφέροντα; Πού είναι η αμεροληψία; Πού είναι η παρηγοριά; Πού είναι η θαλπωρή; Γιατί χρησιμοποιούνται απατηλά σχέδια για να ξεγελιέται ο λαός του Θεού; Γιατί καταστέλλεται το έργο του Θεού; Γιατί ο Θεός καταδιώκεται σε βαθμό που να μην έχει πού την κεφαλήν κλίναι; Γιατί απορρίπτετε την άφιξη του Θεού; Γιατί είστε τόσο ασυνείδητοι; Είστε σίγουροι ότι θέλετε να υπομένετε τις αδικίες σε μια σκοτεινή κοινωνία σαν κι αυτήν;

Τώρα είναι η ώρα: ο άνθρωπος έχει από καιρό συγκεντρώσει όλες τις δυνάμεις του, έχει αφιερώσει όλες του τις προσπάθειες και έχει πληρώσει κάθε τίμημα για έναν λόγο, για να ξεσκίσει το φρικτό πρόσωπο αυτού του διαβόλου και να δώσει τη δυνατότητα στους ανθρώπους, που έχουν τυφλωθεί και έχουν υποστεί κάθε είδους δυστυχία και δυσκολίες, να ξεσηκωθούν από τον πόνο τους και να επαναστατήσουν ενάντια σε αυτόν τον σατανικό διάβολο.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Έργο και είσοδος (8)

Είδα πέρα από κάθε αμφιβολία ότι το ΚΚΚ είναι ένας δαίμονας που μισεί την αλήθεια και θεωρεί τον Θεό εχθρό του. Αποφάσισα να επαναστατήσω ενάντια στο ΚΚΚ, να παραμείνω ακλόνητη στη μαρτυρία μου για τον Θεό και να ταπεινώσω τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα.

Αργότερα, μας ανάθεσαν την κατασκευή ψεύτικων βλεφαρίδων και έπρεπε να κάνω υπερωρίες κάθε βράδυ. Λόγω της πολύωρης εργασίας, άρχισα να βλέπω θολά και τα χέρια μου έτρεμαν όταν κρατούσα τη λαβίδα. Είχα εξαρχής αδύναμη κράση και, εξαιτίας της υπερκόπωσης, η κατάστασή μου επιδεινωνόταν μέρα με τη μέρα. Είχα συχνά πυρετό, αλλά έπρεπε να συνεχίσω να εργάζομαι ενώ ήμουν άρρωστη. Ούτε στο μπάνιο δεν με άφηναν να πάω. Η επικεφαλής κρατούμενη με πείραζε και με άφηνε να φύγω μόνο όταν άρχιζα να κλαίω που κρατιόμουν τόση ώρα. Ένιωθα απίστευτη κατάθλιψη και δυστυχία, και δεν ήξερα πώς θα τα κατάφερνα αυτά τα δύο χρόνια. Μερικές φορές ένιωθα τόσο ταραγμένη που ήθελα να κλάψω και μερικές φορές σκεφτόμουν να αυτοκτονήσω. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, προσευχόμουν συχνά στον Θεό και θυμήθηκα το εξής χωρίο των λόγων Του: «Όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με βάσανα, πρέπει να είσαι σε θέση να παραμερίζεις το ενδιαφέρον για τη σάρκα και να μην κάνεις παράπονα κατά του Θεού. Όταν ο Θεός σού κρύβεται, πρέπει να είσαι σε θέση να έχεις την πίστη να Τον ακολουθείς, να διατηρείς την πρότερη αγάπη σου χωρίς να την αφήνεις να εξασθενήσει ή να εξαφανιστεί. Ό,τι κι αν κάνει ο Θεός, εσύ να Τον αφήνεις να ενορχηστρώνει όπως επιθυμεί και να είσαι πρόθυμος να καταραστείς την ίδια σου τη σάρκα αντί να κάνεις παράπονα εναντίον Του. Όταν βρίσκεσαι αντιμέτωπος με δοκιμασίες, πρέπει να είσαι πρόθυμος να υπομείνεις τον πόνο της εγκατάλειψης αυτών που αγαπάς, και να είσαι πρόθυμος να κλάψεις πικρά, για να ικανοποιήσεις τον Θεό. Αυτή μόνο είναι αληθινή αγάπη και πίστη. Όποιο κι αν είναι το πραγματικό σου ανάστημα, πρέπει πρώτα να κατέχεις και τη θέληση να υποστείς κακουχίες αλλά και αληθινή πίστη, και πρέπει, επίσης, να έχεις τη θέληση να επαναστατήσεις ενάντια στη σάρκα. Θα πρέπει να είσαι πρόθυμος να υπομείνεις προσωπικά κακουχίες και να υποστείς απώλειες όσον αφορά τα προσωπικά σου συμφέροντα προκειμένου να ικανοποιήσεις τις προθέσεις του Θεού. Επιπλέον, πρέπει να είσαι ικανός να νιώθεις τύψεις για τον εαυτό σου μέσα σου: Στο παρελθόν, δεν μπόρεσες να ικανοποιήσεις τον Θεό, και τώρα μπορείς να νιώθεις τύψεις για τον εαυτό σου. Δεν πρέπει να υστερείς σε καμιά από αυτές τις πτυχές —μέσω των πραγμάτων αυτών θα σε οδηγήσει στην τελείωση ο Θεός. Αν δεν μπορείς να πληροίς αυτά τα κριτήρια, τότε δεν μπορείς να τελειωθείς» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Όσοι πρόκειται να οδηγηθούν στην τελείωση πρέπει να υποβληθούν σε εξευγενισμό). Στο παρελθόν, έλεγα συχνά ότι ήμουν πρόθυμη να μιμηθώ τον Ιώβ και τον Πέτρο, και ότι θα παρέμενα ακλόνητη στη μαρτυρία μου για να ικανοποιήσω τον Θεό, όσο τρομερές κι αν ήταν οι δοκιμασίες που αντιμετώπιζα. Αλλά όταν πια ήρθα πραγματικά αντιμέτωπη με αυτήν την κατάσταση, συνειδητοποίησα ότι απλώς απήγγειλα συνθήματα και δόγματα, και δεν είχα αληθινή πίστη και υποταγή στον Θεό. Ο Σατανάς βασάνιζε τη σάρκα μου προσπαθώντας να με απομακρύνει από τον Θεό για να Τον προδώσω, αλλά ο Θεός χρησιμοποιούσε αυτό το δύσκολο περιβάλλον για να αποκαλύψει τις ελλείψεις μου, και να οδηγήσει την πίστη και την αγάπη μου στην τελείωση. Έπρεπε να στηρίζομαι στον Θεό για να βιώσω αυτό το περιβάλλον και, όσο κι αν υπέφερα, έπρεπε να ικανοποιήσω τον Θεό. Μόλις υποτάχθηκα στο περιβάλλον, δεν θεωρούσα ότι υπέφερα τόσο πολύ πια. Αργότερα, ο γιατρός στο στρατόπεδο εργασίας με εξέτασε, και διαπίστωσε ότι είχα σοβαρή ταχυκαρδία και προχωρημένη καρδιοπάθεια. Μετά από αυτό, ο φρουρός δεν μου ανέθετε επιπλέον δουλειά. Ήξερα ότι ο Θεός μού άνοιγε τον δρόμο και Τον ευχαρίστησα από τα βάθη της καρδιάς μου. Υπό την προστασία του Θεού, κατάφερα να περάσω έναν χρόνο και δέκα μήνες στη φυλακή.

Όταν αναλογίζομαι την εμπειρία μου, κάθε φορά που νόμιζα ότι δεν θα άντεχα τα βασανιστήρια και τα βάσανα, τα λόγια του Θεού μού έδιναν πίστη και δύναμη, και με καθοδηγούσαν σε κάθε δυσκολία. Μόνο με την προστασία και την αγάπη του Θεού κατάφερα να επιβιώσω από τα βασανιστήρια του μεγάλου κόκκινου δράκοντα και να βγω από τη διαβολική φυλακή ζωντανή παρά το γεγονός ότι είχα αδύναμη κράση και έπασχα από διάφορες ασθένειες! Δόξα τω Παντοδύναμω Θεώ!