To 2016, έκανα καθήκον διακόνισσας ποτίσματος στην εκκλησία. Εκείνη την περίοδο, η επικεφαλής της εκκλησίας καταπιεζόταν και βασανιζόταν από έναν αντίχριστο, και ζούσε μέσα στην αρνητικότητα. Έχασε το έργο του Αγίου Πνεύματος και απομακρύνθηκε. Η ανώτερη επικεφαλής μου μου έδωσε οδηγίες, λέγοντας ότι ο αντίχριστος στην εκκλησία δεν είχε αποκαλυφθεί πλήρως και ότι οι αδελφοί και οι αδελφές δεν είχαν ακόμη ικανότητα διάκρισης, οπότε ήλπιζε να συνεργαστώ με την αδελφή Γιανγκ Γιούε και να αναλάβω το εκκλησιαστικό έργο. Αργότερα, επειδή δεν ήμουν πολύ καλά στην υγεία μου και δεν είχα δύναμη κι ενέργεια, η εκκλησία θα άλλαζε το καθήκον μου. Πριν, όμως, γίνει η μετάθεση, κάτι συνέβη στην εκκλησία. Τότε, η ανώτερη επικεφαλής κανόνισε να συναντηθώ με κάποιες άλλες αδελφές. Όπως πάντα, έφτασα στο σπίτι της οικοδέσποινας στην ώρα μου, αλλά, προς έκπληξή μου, περίμενα πολλή ώρα και δεν ήρθε κανείς. Οπότε πήγα στο σπίτι της Γιανγκ Γιούε για να την αναζητήσω. Χτυπούσα πολλή ώρα, αλλά δεν άνοιξε κανείς. Ανησύχησα λίγο και φοβήθηκα ότι είχε συλληφθεί. Αναπάντεχα, δύο μέρες αργότερα, η Τσεν Χούι μού είπε ότι η Γιανγκ Γιούε και δύο ανώτερες επικεφαλής είχαν συλληφθεί απ’ την αστυνομία εκείνη τη μέρα και οι αστυνομικοί είχαν κάνει το σπίτι της φύλλο και φτερό. Ακούγοντας αυτήν τη φοβερή είδηση, κατάλαβα ότι αντιμετωπίζαμε δοκιμασία και εξευγενισμό απ’ τον Θεό, αλλά δεν έπαψα να αγχώνομαι. Σκέφτηκα ότι εκείνη τη μέρα, είχα πάει στο σπίτι της Γιανγκ Γιούε και είχα χτυπήσει την πόρτα της, αλλά ευτυχώς, ο Θεός με προστάτεψε και δεν συνάντησα αστυνομικούς, αλλιώς δεν θα είχα γλιτώσει απ’ τα νύχια τους. Παρά τρίχα!

Αργότερα, άκουσα να μιλάνε για εκείνη τη σύλληψη σε όλη την πόλη, κι έτσι έμαθα ότι ήταν μια πανεθνική επιχείρηση. Στην πόλη μας, κινητοποιήθηκαν πολλοί οπλισμένοι αστυνομικοί που χτένιζαν κάθε γειτονιά, συλλαμβάνοντας σαν τρελοί τον εκλεκτό λαό του Θεού. Υπήρχαν πανό σε κάθε δρόμο και σοκάκι, και οι τοίχοι ήταν γεμάτοι με κάθε είδους αρνητική προπαγάνδα. Ένα αίσθημα πανικού κυριάρχησε σε όλη την πόλη. Σκέφτηκα ότι είχαν συλληφθεί πολλοί αδελφοί και αδελφές με καθήκοντα, και ότι o μεγάλος κόκκινος δράκοντας θα έκανε έφοδο σε όλα τα εμπλεκόμενα σπίτια και θα κατέσχε την περιουσία της εκκλησίας ανά πάσα στιγμή, οπότε η περιουσία της εκκλησίας έπρεπε να μεταφερθεί σε ασφαλή τοποθεσία. Όμως, η αστυνομία έψαχνε και παρακολουθούσε ακόμη. Τι μπορούσε να γίνει; Ένιωθα σαν χαμένη. Όταν έφτασα σπίτι, η κόρη μου έδειξε το τηλέφωνό της και είπε: «Μαμά, να προσέχεις και να μη βγεις έξω για μια-δυο μέρες. Ένας πελάτης μου απ’ τη δημόσια ασφάλεια μου έστειλε ένα βίντεο, λέγοντας ότι έχουν ήδη συλλάβει πάνω από 70 πιστούς και ψάχνουν ακόμη». Ακούγοντάς το, φοβήθηκα ακόμη περισσότερο και ανησύχησα πραγματικά. Σκεφτόμουν ότι πάντα εργαζόμουν μαζί με τη Γιανγκ Γιούε. Είχα επίσης πάει σπίτι της πολλές φορές. Αφού συνελήφθη, οι αστυνομικοί θα έβρισκαν και εμένα μέσα απ’ τις κάμερες; Σε περίπτωση που είχαν ήδη μάθει για μένα, δεν θα αντίκριζα την κάννη ενός όπλου αν έβγαινα ξανά για να κάνω το καθήκον μου; Είχα ήδη αρρωστήσει εξαιτίας του έργου μου και ήμουν πραγματικά αδύναμη. Αν όντως με συλλάμβαναν, πόσα χτυπήματα θα άντεχα; Αν προσπαθούσαν να μου αποσπάσουν ομολογία με βασανιστήρια και με χτυπούσαν μέχρι θανάτου, δεν θα έχανα την ευκαιρία μου να σωθώ; Το μυαλό μου δεν σταμάτησε να σκέφτεται τις σκηνές των αδελφών που βασανίζονταν στα βίντεο που είχα δει παλιότερα, και ανησύχησα περισσότερο όσο το σκεφτόμουν. Με έλουσε κρύος ιδρώτας. Παρέλυσα και στέρεψα από δύναμη, αδυνατώντας να ηρεμήσω. Σκέφτηκα ότι έπρεπε να ξεφύγω απ’ τον κίνδυνο αμέσως και να κρυφτώ, και θα έβλεπα τι θα έκανα στη συνέχεια. Μετά, όμως, σκέφτηκα πόσο επακόλουθο έργο έπρεπε να γίνει στην εκκλησία μετά τις συλλήψεις, και ότι απ’ τη στιγμή που συνελήφθη η Γιανγκ Γιούε, έπρεπε να αναλάβω το έργο της εκκλησίας. Έπρεπε να πω στους αδελφούς και τις αδελφές που κινδύνευαν να κρυφτούν και έπρεπε να μεταφέρω βιβλία των λόγων του Θεού αμέσως. Ήταν τεράστια ευθύνη. Αν δεν έκανα αυτό το έργο καλά, το έργο του οίκου του Θεού θα ζημιωνόταν ακόμη περισσότερο. Αν χανόταν η δική μου περιουσία, θα τα έβγαζα πέρα, αλλά αν έπαιρναν βιβλία των λόγων του Θεού, θα προκαλούνταν ζημιές στις ζωές των εκλεκτών του Θεού με τρόπο που δεν μπορεί να μετρηθεί με χρήματα. Αν κρυβόμουν σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή, θα μπορούσα να αποκαλούμαι πιστή; Θα είχα πραγματικά έλλειψη ανθρώπινης φύσης. Πού θα ήταν το αίσθημα ευθύνης μου; Δεν μπορούσα, όμως, να κάνω αυτές τις δουλειές καλά μόνη μου. Οι αστυνομικοί με παρακολουθούσαν ήδη πιθανότατα. Αν όντως με συλλάμβαναν, δεν θα υπήρχαν ακόμη λιγότεροι άνθρωποι για να αναλάβουν εκκλησιαστικό έργο; Τότε, μου πέρασε ξαφνικά απ’ το μυαλό ότι δύο αδελφές, η Τσεν Χούι και η Ζανγκ Μιν, ήταν επιμελείς στην επιδίωξη της αλήθειας και μπορούσαν να επωμιστούν ευθύνη. Έπρεπε να τις βάλω να διαχειριστούν τα επακόλουθα, ενώ εγώ μπορούσα να εργάζομαι παρασκηνιακά. Γνώριζαν ότι δεν ήμουν καλά στην υγεία μου, οπότε θα έδειχναν κατανόηση πιθανότατα. Με αυτόν τον τρόπο, και το έργο της εκκλησίας δεν θα καθυστερούσε, και εγώ θα γλίτωνα τον κίνδυνο. Στη συνέχεια, δεν σταμάτησε να μου έρχεται στο μυαλό κάτι που μου είχε πει η ανώτερη επικεφαλής. Μου είχε πει να αναλάβω το έργο της εκκλησίας μαζί με τη Γιανγκ Γιούε. Γνώριζα ότι η Γιανγκ Γιούε είχε συλληφθεί, οπότε εγώ έπρεπε να επωμιστώ εκείνη την ευθύνη, αλλά φοβήθηκα τον κίνδυνο. Θέλησα να τραπώ σε φυγή και να κρυφτώ σε αυτήν την κρίσιμη στιγμή για να προστατέψω τον εαυτό μου. Θέλησα ακόμη να πασάρω αυτόν τον κίνδυνο και την ταλαιπωρία σε άλλες αδελφές. Ήμουν πολύ εγωίστρια. Εγκατέλειπα το καθήκον μου, πράγμα που σήμαινε ότι έκανα κακό! Σκέφτηκα ξαφνικά ένα χωρίο των λόγων του Θεού: «Είναι εξαιρετικά σημαντικό το πώς χειρίζεστε τις αναθέσεις από τον Θεό· είναι πολύ σοβαρό το θέμα. Εάν δεν μπορείς να ολοκληρώσεις αυτά που έχει εμπιστευτεί ο Θεός στους ανθρώπους, τότε δεν είσαι κατάλληλος να ζεις παρουσία Του και πρέπει να τιμωρηθείς» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Πώς να γνωρίσουμε τη φύση του ανθρώπου). Τα λόγια του Θεού με αφύπνισαν αμέσως. Ένιωσα ενοχές και τύψεις που είχα κάνει τέτοιες σκέψεις. Πώς μπορούσα να φορτώσω την ανάθεσή μου για την εκκλησία σε άλλες; Έχοντας δεχτεί τόση θρέψη απ’ τις αλήθειες του Θεού, έπρεπε να αναλογίζομαι πώς να κάνω το καθήκον μου καλά για να το ανταποδώσω στον Θεό. Όσο η εκκλησία βρισκόταν σε κίνδυνο, έπρεπε να προστατέψω τους αδελφούς και τις αδελφές, και να διασφαλίσω τα συμφέροντα του οίκου του Θεού. Ήμουν μεν η επόπτρια, αλλά θέλησα να ζαρώσω και να κρυφτώ σε εκείνες τις κρίσιμες στιγμές, και να πασάρω τον κίνδυνο σε άλλες. Αν ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας λεηλατούσε τα βιβλία των λόγων του Θεού και την περιουσία του οίκου του Θεού εξαιτίας του εγωισμού και της αυτοπροστασίας μου, αυτό θα ήταν μια ανεπανόρθωτη παράβαση! Ακόμη και αν ήμουν ασφαλής για λίγο, στα μάτια του Θεού θα ήμουν μια δειλή που ζει μια επαίσχυντη ζωή, μια προδότρια που εγκαταλείπει τη μάχη. Θα ήμουν τότε άξια να ζήσω ενώπιον του Θεού; Αν εγκατέλειπα το καθήκον μου, δεν θα πρόδιδα τον Θεό; Τότε, τι νόημα θα είχε να ζω; Ένιωσα αναστάτωση κι ενοχές με αυτήν τη σκέψη. Ένιωσα πολύ υπόχρεη στον Θεό και μίσησα τον εαυτό μου που ήμουν τόσο ποταπή και ξεδιάντροπη. Ζούσα πάντα για τον εαυτό μου, αλλά για μια φορά, έπρεπε να κάνω πράξη την αλήθεια και να ζήσω για τον Θεό. Γνώριζα πως ό,τι και αν αντιμετώπιζα, η μεγαλύτερη σοφία ήταν να προσευχηθώ και να βασιστώ στον Θεό. Οπότε προσευχήθηκα στον Θεό: «Ω Θεέ μου! Δεν ξέρω αν η αστυνομία με παρακολουθεί ήδη. Νιώθω αδύναμη και φοβισμένη, αλλά το αν θα συλληφθώ ή όχι βρίσκεται στα χέρια Σου. Δεν θέλω να ζω τόσο άτιμα ούτε να προδώσω τη συνείδησή μου και να επαναστατήσω εναντίον Σου. Είναι πολύ το επακόλουθο έργο που πρέπει να γίνει για την εκκλησία εγκαίρως. Πρέπει να εκπληρώσω τις ευθύνες μου. Θεέ μου, Σε παρακαλώ, προστάτεψε την καρδιά μου και δώσε μου την αποφασιστικότητα να υπομείνω την ταλαιπωρία. Αν όντως με συλλάβουν και με χτυπήσουν μέχρι θανάτου, Εσύ θα το έχεις επιτρέψει. Είμαι πρόθυμη να υποταχθώ στην ενορχήστρωση και τις διευθετήσεις Σου, και δεν θα πουλήσω ποτέ τα συμφέροντα του οίκου του Θεού». Μετά την προσευχή μου, διάβασα μερικά λόγια του Θεού. Ο Θεός λέει: «Δεν θα πρέπει να φοβάσαι το τάδε και το δείνα. Όσες δυσκολίες και κινδύνους κι αν αντιμετωπίσεις, είσαι ικανός να παραμείνεις σταθερός ενώπιόν Μου, χωρίς να σε εμποδίζει τίποτα, ώστε να μπορεί να επιτελεστεί το θέλημά Μου απρόσκοπτα. Αυτό είναι το καθήκον σου. […] Πρέπει να τα υπομείνεις όλα· για χάρη Μου, πρέπει να είσαι έτοιμος να εγκαταλείψεις όλα όσα κατέχεις και να κάνεις ό,τι μπορείς για να Με ακολουθήσεις, και να είσαι έτοιμος να δαπανήσεις όλη σου την ύπαρξη. Τώρα είναι η ώρα που θα σε δοκιμάσω: Θα Μου προσφέρεις την αφοσίωσή σου; Θα Με ακολουθήσεις με αφοσίωση μέχρι το τέλος του δρόμου; Μη φοβάσαι. Με την υποστήριξή Μου, ποιος θα μπορούσε ποτέ να κλείσει αυτόν τον δρόμο; Να το θυμάσαι αυτό! Μην το ξεχνάς! Όλα συμβαίνουν χάρη στην καλή Μου θέληση και τα πάντα βρίσκονται υπό το βλέμμα Μου. Μπορείς να ακολουθείς τον λόγο Μου σε ό,τι λες και ό,τι κάνεις; Όταν σε πλήξουν οι δοκιμασίες της φωτιάς, θα γονατίσεις και θα φωνάξεις; Ή θα δειλιάσεις, ανίκανος να προχωρήσεις προς τα εμπρός;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ομιλίες του Χριστού στην αρχή, Κεφάλαιο 10). Όταν είδα ότι ο Θεός είπε, «Να το θυμάσαι αυτό! Μην το ξεχνάς!», πραγματικά συγκινήθηκα. Ήταν σαν τους γονείς που λένε στο παιδί τους: «Μη φοβάσαι, εγώ είμαι εδώ». Απέκτησα ξαφνικά πίστη και δύναμη, και ένιωσα ότι είχα υποστήριξη. Ένιωσα ότι ο Θεός δεν ήθελε να ζω πάντα σε μόνιμη ανησυχία και φόβο. Δεν έπρεπε να φοβάμαι ότι δεν θα έκανα το καθήκον μου καλά ούτε να φοβάμαι μη με συλλάβει ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας, και κυρίως, δεν έπρεπε να ξεχνάω ότι ο Θεός είναι πάντα μαζί μας. Όσο πονηρός και κακός και αν είναι ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας, δεν μπορεί να σταματήσει αυτό που θέλει να πετύχει ο Θεός. Ακόμη και αν η αστυνομία παρακολουθούσε τους πιστούς καθημερινά, δεν μπορούσε να χαλάσει το έργο της εκκλησίας, διότι τα πάντα είναι υπό την κυριαρχία και την ενορχήστρωση του Θεού. Έπρεπε να έχω πίστη, να αφεθώ στον Θεό και να ολοκληρώσω το επακόλουθο έργο καλά όσο το δυνατόν συντομότερα. Με αυτήν τη φοβερή κατάσταση, ο Θεός δοκίμαζε την πίστη μου και επιθεωρούσε το πραγματικό μου ανάστημα για να δει αν μπορούσα να ρισκάρω τη ζωή μου για να εκπληρώσω αφοσιωμένα το καθήκον μου, να προστατέψω τους αδελφούς και τις αδελφές, και να διασφαλίσω το έργο της εκκλησίας. Με αυτήν τη σκέψη, ένα πράγμα μόνο υπήρχε στο μυαλό μου: Ότι και αν γινόταν, έπρεπε να σκεφτώ έναν τρόπο να υπερνικήσω τις δυσκολίες που είχα μπροστά μου, να ελαχιστοποιήσω τις ζημιές μας και να κάνω το καθήκον μου καλά, αλλιώς δεν θα έβρισκα γαλήνη. Ενώ ήμουν έτοιμη να υποταχθώ και να περάσω αυτήν την κατάσταση, προς έκπληξή μου, η Τσεν Χούι και η Ζανγκ Μιν εμφανίστηκαν αναπάντεχα στο σπίτι της οικοδέσποινάς μου για να συζητήσουμε τη διαχείριση των επακόλουθων. Βλέποντάς τις, ένιωσα πραγματικά μεγάλη χαρά, αλλά και ντροπή. Λαμβάνοντας υπόψη ότι είχα θελήσει να τις φορτώσω με κίνδυνο, ένιωσα πόσο ποταπή και εγωίστρια ήμουν. Η σκέψη μου ήταν ελεεινή και ξεδιάντροπη. Αν και δεν τις είχα ενημερώσει, στην κρίσιμη στιγμή, έσπευσαν χωρίς δισταγμό για να αποτρέψουν οποιαδήποτε ζημιά στα συμφέροντα του οίκου του Θεού. Συγκινήθηκα και άρχισα να ευχαριστώ τον Θεό χωρίς σταματημό. Είδα ότι ο Θεός εξουσίαζε και ενορχήστρωνε τα πάντα, και ότι δεν με είχε φορτώσει με υπερβολικά βαρύ φορτίο. Στη συνέχεια, κάναμε μια γρήγορη κουβέντα, μοιράσαμε τις ευθύνες και ξεκινήσαμε αμέσως. Καταρχάς, πήγα μόνη μου σε ένα κοντινό σπίτι όπου η Γιανγκ Γιούε είχε παρακολουθήσει συναθροίσεις, για να ενημερώσω την οικοδέσποινα ότι έπρεπε να είναι σε εγρήγορση. Προσευχόμουν σε όλη τη διαδρομή, κρατώντας πολύ χαμηλά την ομπρέλα μου. Έφτασα εκεί πολύ γρήγορα και ενημέρωσα την οικοδέσποινα αδελφή. Στο δεύτερο σπίτι, έπρεπε να μεταφέρω μαζί με την Τσεν Χούι μερικά βιβλία των λόγων του Θεού. Το σπίτι ήταν μακριά, και υπήρχαν κάμερες κατά μήκος όλης της διαδρομής. Έβλεπα περιπολικά να κινούνται πιο πέρα. Ένιωσα ξανά λίγο φοβισμένη και σκέφτηκα: «Οι αστυνομικοί εντείνουν τις έρευνες. Αν περάσω απ’ τις κάμερες και με αναγνωρίσουν, θα μπλέξω. Τότε, θα πάρουν τα βιβλία των λόγων του Θεού, και θα εμπλέξουν και την Τσεν Χούι». Καθόμουν πίσω απ’ την Τσεν Χούι στο ηλεκτρικό της σκούτερ, κρατώντας σφιχτά τα ρούχα της με ιδρωμένες παλάμες. Πριν φτάσουμε στο σπίτι, η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά και φοβήθηκα ότι μας περίμενε η αστυνομία. Δεν σταμάτησα να απευθύνομαι στον Θεό μέσα μου και μετά, σκέφτηκα κάτι που είπε ο Θεός: «Η πίστη μοιάζει με γέφυρα που αποτελείται από έναν κορμό δέντρου: Όσοι προσκολλώνται επίμονα στη ζωή θα δυσκολευτούν να τη διασχίσουν, αλλά όσοι είναι πρόθυμοι να θυσιαστούν, θα μπορέσουν να περάσουν απέναντι με σιγουριά και δίχως ανησυχία» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ομιλίες του Χριστού στην αρχή, Κεφάλαιο 6). Τα λόγια του Θεού μού έδωσαν το κουράγιο να αντιμετωπίσω αυτό το εχθρικό περιβάλλον. Είπα μέσα μου: «Ακόμη και αν χρειαστεί να βάλω σε κίνδυνο τη ζωή μου, πρέπει να προστατέψω τα βιβλία των λόγων του Θεού. Πρέπει να έχω πίστη και να πιστεύω ότι ο Θεός εξουσιάζει τα πάντα. Όσο τρελός και αν είναι ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας, χωρίς την άδεια του Θεού, δεν μπορεί να μας κάνει τίποτα». Μετά απ’ αυτήν τη σκέψη, έπαψα να νιώθω τόσο άτολμη και φοβισμένη. Προσευχήθηκα μαζί με την Τσεν Χούι στον Θεό, σε ομοφροσύνη και στο τέλος, μεταφέραμε τα βιβλία σε ασφαλή τοποθεσία χωρίς προβλήματα. Ένα μεγάλο βάρος έφυγε επιτέλους απ’ την καρδιά μου.

Αργότερα, έλαβα ένα γράμμα από μια ανώτερη επικεφαλής που έλεγε ότι τα πράγματα ήταν επικίνδυνα και ότι διάφορα επιμέρους θέματα του εκκλησιαστικού έργου είχαν βαλτώσει. Ήθελε από μένα, την Τσεν Χούι και τη Ζανγκ Μιν να παραμείνουμε υπεύθυνες. Μου πέρασε απ’ το μυαλό ότι ο αντίχριστος και οι κακοί άνθρωποι δεν είχαν αποπεμφθεί και συνέχιζαν να διαταράσσουν τα πράγματα, και ότι έπρεπε να αναλάβω εκείνη την ευθύνη και να απομακρύνω εκείνους τους ανθρώπους, έτσι ώστε οι αδελφοί και οι αδελφές να επανέλθουν σύντομα σε μια κανονική εκκλησιαστική ζωή. Η κατάσταση, όμως, δεν βελτιώθηκε καθόλου. Κάθε λίγες μέρες, μαθαίναμε ότι είχαν συλλάβει αδελφούς και αδελφές, κι ότι είχαν κάνει επιδρομές στα σπίτια τους. Πληροφορήθηκα αργότερα ότι ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας χρησιμοποιούσε κάθε είδους ελεεινή τακτική για να βάζει σε πειρασμό και να παραπλανά τους συλληφθέντες, και να τους δελεάζει να πουλάνε ένας τον άλλον, χρησιμοποιώντας βασανιστήρια για να τους στριμώξει αν δεν το έκαναν. Αργότερα, έμαθα ότι η Ζου Φενγκ, μια ψευδοεπικεφαλής που είχε απομακρυνθεί απ’ την εκκλησία μας, δεν άντεξε την παραπλάνηση και την ανάκριση απ’ τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα τόσο με ήπιες όσο και με σκληρές τακτικές, και μέσα σε λίγες μέρες, έγινε Ιούδας και πρόδωσε τον Θεό. Μαθαίνοντας αυτήν την είδηση, ανησύχησα ξανά. Δεν σταμάτησα να το σκέφτομαι και δεν μπόρεσα να κοιμηθώ εκείνο το βράδυ. Ένιωθα σαν να έβλεπα τα γεμάτα αγωνία πρόσωπα των αδελφών σε καρέκλες βασανιστηρίων. Σκέφτηκα επίσης ότι η Ζου Φενγκ γνώριζε τα πάντα για το έργο της εκκλησίας και το πού έμενα. Αφού μπορούσε να προδώσει τον Θεό, ποιος ήξερε πότε θα πουλούσε και εμένα. Αν με συλλάμβαναν, θα μπορούσα να αντέξω τα σκληρά βασανιστήρια; Δεν θα ήταν φοβερό αν πέθαινα στη φυλακή; Ενώ έκανα αυτές τις σκέψεις, βυθίστηκα στο σκοτάδι. Δεν ένιωσα φορτίο για το καθήκον που έπρεπε να κάνω και άδειασα εντελώς από δύναμη. Πηγαίνοντας σε συναθροίσεις, είχα πραγματικά πολύ άγχος όποτε περνούσε περιπολικό. Όταν περνούσα απ’ την περιοχή όπου είχαν συλληφθεί κάποιοι αδελφοί και αδελφές, ανησυχούσα και φοβόμουν μη συλληφθώ. Σκεφτόμουν ότι μπορούσα να κρυφτώ για λίγο, να περιμένω να βελτιωθούν τα πράγματα και να κάνω συναθροίσεις με τους άλλους αργότερα. Δεν ένιωσα άνετα, όμως, με αυτήν τη σκέψη. Σκέφτηκα ότι αν δεν αντιμετωπίζονταν ο αντίχριστος και οι κακοί άνθρωποι στην εκκλησία, θα συνέχιζαν να διαταράσσουν τα πράγματα, και αν συνέχιζα να ζω σε μια κατάσταση δειλίας και φόβου για τον θάνατο και να μην κάνω το καθήκον μου καλά, δεν θα είχα καλές πράξεις ούτε οποιαδήποτε μαρτυρία και θα γινόμουν περίγελος του Σατανά. Αναλογίστηκα: «Όλοι βιώνουν τη γέννηση, τα γηρατειά, την ασθένεια και τον θάνατο. Εγώ γιατί φοβήθηκα τόσο όταν αντιμετώπισα τον θάνατο;» Κυρίως, επειδή ήμουν υπερβολικά αυτοπροστατευτική. Φοβήθηκα ότι δεν θα είχα καλό τέλος παρά την πίστη μου, αντιθέτως, ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας θα με βασάνιζε και θα με χτυπούσε μέχρι θανάτου, και θα υπέμενα φρικτό πόνο. Ήμουν λίγα μόνο χρόνια πιστή και δεν είχα ακόμη κατανοήσει την αλήθεια. Αν πέθαινα έτσι, θα έχανα την ευκαιρία μου να φάω και να πιω τα λόγια του Θεού, να βιώσω το έργο Του και να σωθώ. Τότε, δεν θα ήταν μάταιη η πίστη μου; Όσο το σκεφτόμουν, τόσο δυσκολευόμουν να το αποδεχτώ, οπότε προσευχήθηκα αμέσως στον Θεό, ζητώντας Του να με διαφωτίσει και να με καθοδηγήσει έτσι ώστε να κατανοήσω την αλήθεια και να αποκτήσω σωστή κατανόηση γι’ αυτά τα πράγματα. Στη συνέχεια, βρήκα αυτό το χωρίο των λόγων του Θεού: «Ο Θεός έχει σχέδιο για κάθε ακόλουθό Του. Ο καθένας τους έχει ένα περιβάλλον, που παρέχει ο Θεός στον άνθρωπο, μέσα στο οποίο μπορεί να επιτελέσει το καθήκον του· ο καθένας έχει να απολαύσει τη χάρη και την εύνοια του Θεού. Επίσης, έχει ειδικές συνθήκες, τις οποίες ο Θεός ορίζει για τον άνθρωπο, και χρειάζεται να υποστεί πολλά βάσανα· αντίθετα με την ομαλή πλεύση που φαντάζεται ο άνθρωπος. […] Πώς πέθαναν οι μαθητές του Κυρίου Ιησού; Κάποιοι απ’ τους μαθητές Του λιθοβολήθηκαν, άλλοι σύρθηκαν πίσω από άλογα, άλλοι σταυρώθηκαν ανάποδα, άλλοι διαμελίστηκαν από πέντε άλογα· τους βρήκαν ένα σωρό διαφορετικοί θάνατοι. Για ποιον λόγο θανατώθηκαν; Εκτελέστηκαν για τα εγκλήματά τους βάσει νόμου; Όχι. Τους καταδίκασαν, τους χτύπησαν, τους επέπληξαν και τους θανάτωσαν επειδή διέδιδαν το ευαγγέλιο του Κυρίου και οι άνθρωποι του κόσμου τούς απέρριψαν —με αυτόν τον τρόπο μαρτύρησαν. Ας μην μιλήσουμε για την τελική έκβαση εκείνων των μαρτύρων ή για τον ορισμό του Θεού για τη συμπεριφορά τους, αλλά ας ρωτήσουμε το εξής: Όταν έφτασαν στο τέλος, οι τρόποι με τους οποίους ήρθε το τέλος της ζωής τους ήταν σύμφωνοι με τις ανθρώπινες αντιλήψεις; (Όχι, δεν ήταν.) Από την οπτική των ανθρώπινων αντιλήψεων, πλήρωσαν τόσο μεγάλο τίμημα για να διαδώσουν το έργο του Θεού, αλλά τελικά τους σκότωσε ο Σατανάς. Αυτό δεν συνάδει με τις ανθρώπινες αντιλήψεις, αλλά ακριβώς αυτό τους συνέβη. Είναι αυτό που επέτρεψε ο Θεός να συμβεί. Ποια αλήθεια μπορεί να αναζητήσει κανείς σ’ αυτό; Το ότι ο Θεός τούς επέτρεψε να πεθάνουν έτσι ήταν η κατάρα και η καταδίκη Του ή ήταν το σχέδιό Του και η ευλογία Του; Τίποτα απ’ τα δύο δεν ήταν. Και τι ήταν; Οι άνθρωποι τώρα αναλογίζονται με πολλή θλίψη το πώς πέθαναν, αλλά έτσι ήταν τα πράγματα. Εκείνοι που πίστεψαν στον Θεό πέθαναν με αυτόν τον τρόπο· πώς εξηγείται αυτό; Όταν αναφέρουμε αυτό το θέμα, βάζετε τον εαυτό σας στη θέση τους· θλίβεται τότε η καρδιά σας και νιώθετε έναν κρυφό πόνο; Σκέφτεστε: “Αυτοί οι άνθρωποι έκαναν το καθήκον τους για να διαδώσουν το ευαγγέλιο του Θεού και θα έπρεπε να θεωρούνται καλοί άνθρωποι· πώς λοιπόν έγινε και έφτασαν σε ένα τέτοιο τέλος, ένα τέτοιο αποτέλεσμα;” Στην πραγματικότητα, έτσι πέθαναν και χάθηκαν τα σώματά τους· αυτός ήταν ο τρόπος με τον οποίο έφυγαν απ’ τον ανθρώπινο κόσμο, όμως αυτό δεν σήμαινε ότι είχαν το ίδιο αποτέλεσμα. Άσχετα με τα μέσα ή τον τρόπο του θανάτου και της αναχώρησής τους, ο Θεός δεν είχε ορίσει έτσι το τελικό αποτέλεσμα αυτών των ζωών, αυτών των δημιουργημάτων. Πρέπει να το καταλάβεις ξεκάθαρα αυτό. Αντιθέτως, με αυτά ακριβώς τα μέσα καταδίκασαν αυτόν τον κόσμο και κατέθεσαν μαρτυρία για τις πράξεις του Θεού. Αυτά τα δημιουργήματα χρησιμοποίησαν την πολυτιμότατη ζωή τους, χρησιμοποίησαν την τελευταία στιγμή της ζωής τους για να μαρτυρήσουν για τα έργα του Θεού, να μαρτυρήσουν για τη μεγάλη δύναμη του Θεού και να δηλώσουν στον Σατανά και στον κόσμο ότι τα έργα του Θεού είναι σωστά, ότι ο Κύριος Ιησούς είναι ο Θεός, ότι είναι ο Κύριος και η ενσάρκωση του Θεού. Ακόμη και μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής τους, δεν αρνήθηκαν ποτέ το όνομα του Κυρίου Ιησού. Αυτό δεν ήταν μια μορφή κρίσης πάνω σ’ αυτόν τον κόσμο; Χρησιμοποίησαν τη ζωή τους για να διακηρύξουν στον κόσμο, για να επιβεβαιώσουν στους ανθρώπους ότι ο Κύριος Ιησούς είναι ο Κύριος, ότι ο Κύριος Ιησούς είναι ο Χριστός, ότι είναι η ενσάρκωση του Θεού, ότι το έργο της λύτρωσης όλης της ανθρωπότητας που έκανε επιτρέπει σ’ αυτήν την ανθρωπότητα να συνεχίσει να ζει. Αυτό το γεγονός είναι για πάντα αναλλοίωτο. Σε ποιον βαθμό εκτέλεσαν το καθήκον τους όλοι όσοι μαρτύρησαν για τη διάδοση του ευαγγελίου του Κυρίου Ιησού; Το εκτέλεσαν στον απόλυτο βαθμό; Πώς εκδηλώθηκε στον απόλυτο βαθμό του; (Πρόσφεραν τη ζωή τους.) Σωστά, πλήρωσαν το τίμημα με τη ζωή τους. Η οικογένεια, τα πλούτη και τα υλικά πράγματα αυτής της ζωής, όλα αυτά είναι εξωτερικά πράγματα· το μοναδικό πράγμα που έχει να κάνει με τον εαυτό του καθενός είναι η ζωή του. Για κάθε ζωντανό άνθρωπο, η ζωή είναι αυτό που αξίζει να λατρεύει περισσότερο απ’ όλα, το πολυτιμότερο πράγμα και, όπως φαίνεται, αυτοί οι άνθρωποι μπόρεσαν να προσφέρουν το πολυτιμότερο πράγμα που είχαν, τη ζωή τους, ως επιβεβαίωση και μαρτυρία της αγάπης του Θεού για την ανθρωπότητα. Μέχρι και τη μέρα που πέθαναν δεν απαρνήθηκαν το όνομα του Θεού ούτε το έργο Του, και χρησιμοποίησαν τις τελευταίες τους στιγμές στη ζωή για να γίνουν μάρτυρες αυτού του γεγονότος· δεν είναι αυτή η ύψιστη μορφή μαρτυρίας; Είναι ο καλύτερος τρόπος να κάνει κανείς το καθήκον του· αυτό σημαίνει να εκπληρώνει κανείς την ευθύνη του. Όταν ο Σατανάς τούς απείλησε και τους τρομοκράτησε, και τελικά όταν τους έκανε μέχρι και να πληρώσουν το τίμημα με τη ζωή τους, εκείνοι δεν εγκατέλειψαν την ευθύνη τους. Αυτό σημαίνει να εκπληρώνει κανείς το καθήκον του στον μέγιστο βαθμό. Τι εννοώ με αυτό; Εννοώ, μήπως, πως θα κάνω κι εσάς να καταθέσετε με την ίδια μέθοδο μαρτυρία για τον Θεό και να διαδώσετε το ευαγγέλιό Του; Δεν χρειάζεται απαραίτητα να το κάνεις αυτό, μα πρέπει να καταλάβεις πως είναι δική σου ευθύνη, πως αν ο Θεός χρειαστεί κάτι τέτοιο από εσένα, θα πρέπει να το αποδεχθείς ως κάτι που η τιμή σου σε δεσμεύει να κάνεις» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η διάδοση του ευαγγελίου είναι το καθήκον στο οποίο όλοι οι πιστοί δεσμεύονται ηθικά). Τα λόγια του Θεού με βοήθησαν να δω πιο καθαρά το ζήτημα του θανάτου. Έμαθα ποια νοοτροπία έπρεπε να έχω σε καταστάσεις ζωής ή θανάτου, και ότι με περιόριζε και με δέσμευε πάντα ο φόβος του θανάτου, κυρίως επειδή δεν είχα κατανοήσει πλήρως την αλήθεια ότι ο Θεός εξουσιάζει τις μοίρες μας. Αν και είχα διαβάσει πολλά λόγια του Θεού ως πιστή, και στη θεωρία καταλάβαινα ότι ο Θεός εξουσιάζει και διευθετεί τη ζωή και τον θάνατό μας, δεν είχα καμία πραγματική προσωπική εμπειρία και κατανόηση. Είδα επίσης το μοιραίο ελάττωμά μου. Φοβήθηκα τον θάνατο κυρίως επειδή φοβήθηκα μη βασανιστώ και μην υποστώ σωματικά μαρτύρια πριν πεθάνω, και επειδή φοβήθηκα ότι δεν θα είχα καλό τέλος και προορισμό αν πέθαινα. Ένιωσα ότι αν άφηνα τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα να με βασανίσει μέχρι θανάτου, θα είχα έναν τραγικό θάνατο. Ιδίως όταν σκέφτηκα πόσοι αδελφοί και αδελφές είχαν συλληφθεί και βασανιστεί, και όταν έμαθα ότι η Ζου Φενγκ είχε προδώσει τον Θεό, φοβήθηκα ότι θα με πουλούσε. Φοβήθηκα ότι μπορεί να υπέμενα και εγώ τα ίδια στυγνά βασανιστήρια, ή μπορεί ακόμη και να πέθαινα εξαιτίας τους, οπότε ταράχτηκα πραγματικά. Στην πραγματικότητα, όμως, τα σωματικά βάσανα δεν είναι ο χειρότερος πόνος. Αν δεν μπορέσουμε να αντέξουμε τα βασανιστήρια και προδώσουμε τον Θεό, θα τιμωρηθεί το πνεύμα, η ψυχή και το σώμα μας. Αυτό είναι το μεγαλύτερο βάσανο και ο πιο αβάσταχτος πόνος. Σκέφτηκα τους Ιούδες που πρόδωσαν τον Θεό και εγκαταλείφθηκαν στη συνέχεια απ’ το Άγιο Πνεύμα. Είπαν ότι αυτό ήταν σαν να τους είχαν ξεριζώσει την καρδιά και δεν ήξεραν πώς θα συνέχιζαν να ζουν, σαν να ήταν άψυχα πτώματα, τίποτα παραπάνω από ζωντανοί νεκροί. Μια τέτοια ζωή θα ήταν πολύ πιο οδυνηρή απ’ το να βασανιστούν μέχρι θανάτου. Έπειτα, σκέφτηκα τον Πέτρο. Μετά την απόδρασή του απ’ τη φυλακή, εμφανίστηκε μπροστά του ο Κύριος Ιησούς και είπε: «Θέλεις να ξανασταυρωθώ για σένα;» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Οι άνθρωποι έχουν πάρα πολλές απαιτήσεις από τον Θεό). Ο Πέτρος κατάλαβε τι εννοούσε ο Θεός, κατάλαβε ότι είχε έρθει η μέρα που είχε ετοιμάσει ο Θεός γι’ αυτόν ώστε να δώσει μαρτυρία. Υποτάχθηκε, έτοιμος να υποταχθεί μέχρι θανάτου, και να δώσει όλο του το είναι και να σταυρωθεί για τον Θεό. Ο Πέτρος γνώριζε ότι η σταύρωση σήμαινε αβάσταχτο πόνο, μα παρ’ όλα αυτά επέλεξε να υποταχθεί στον Θεό για να καταθέσει όμορφη, ηχηρή μαρτυρία στον Θεό και να ντροπιάσει τον Σατανά. Μπροστά στην υποταγή του Πέτρου στον Θεό, ένιωσα μεγάλη ντροπή. Κυριεύτηκα από φόβο στη σκέψη του θανάτου και είχα απαιτήσεις απ’ τον Θεό. Ήλπιζα να μην πεθάνω μέσα στον πόνο και να έχω έναν όμορφο προορισμό. Ήμουν μήπως καθόλου λογική ή υποτακτική; Μετά, όμως, συνειδητοποίησα πως όταν μας βλάπτει ο Σατανάς και αντιμετωπίζουμε τον θάνατο, μόνο η θυσία της ζωής μας έχει πραγματικό νόημα και είναι η καλύτερη μαρτυρία. Αν επέλεγα να προστατέψω τον εαυτό μου και να ζήσω χωρίς αξιοπρέπεια, το σώμα μου μπορεί μεν να συνέχιζε να ζει και να μην πονάει, αλλά για τον Θεό, αυτό ήταν προδοσία και αποτυχία να καταθέσω μαρτυρία. Στα μάτια του Θεού, η ψυχή μου ήταν ήδη νεκρή. Εκείνος θα με τιμωρούσε στο τέλος. Μόνο αυτό είναι ο πραγματικός θάνατος. Αν μπορούσα να θυσιάσω τη ζωή μου, να προστατέψω το έργο της εκκλησίας, να κάνω το καθήκον μου καλά, να μείνω ακλόνητη στη μαρτυρία μου για τον Θεό και να ντροπιάσω τον Σατανά, ακόμη και αν με χτυπούσαν μέχρι θανάτου, η ψυχή μου θα παρέμενε στα χέρια του Θεού και θα συνέχιζα να ζω. Εκείνη τη στιγμή, συνειδητοποίησα ότι ήμουν υπερβολικά επαναστατική και ότι δεν ήμουν πρόθυμη να υποταχθώ στην κυριαρχία και τις ενορχηστρώσεις του Θεού, και δεν ήμουν αποφασισμένη να θυσιάσω τη ζωή μου για να καταθέσω μαρτυρία στον Θεό. Ο Θεός μού επέτρεψε να βιώσω αυτήν την ταλαιπωρία και την καταπίεση, ελπίζοντας να μάθω και να εφοδιαστώ με την αλήθεια, και να καταλάβω τελικά ότι τα δημιουργήματα πρέπει να υποτάσσονται στον Θεό, ότι αν κάποια μέρα ο Θεός χρειαζόταν να δώσω μια τέτοια μαρτυρία, έπρεπε να υποταχθώ άνευ όρων, να γίνω σαν τον Πέτρο και να πάρω την απόφαση να ικανοποιήσω τον Θεό. Αν και δεν είχα ακόμη μεγάλη κατανόηση για τον Θεό, πίστεψα πως ό,τι κάνει Αυτός είναι δίκαιο. Το αν επιτρέπει σε κάποιον να ζήσει ή να πεθάνει περιέχει την καλή Του θέληση, καθώς και την κυριαρχία και τις διευθετήσεις Του. Αφού κατανόησα αυτά τα πράγματα, έπαψε να με περιορίζει τόσο η σκέψη του θανάτου. Όσο τρελή και αν ήταν η καταδίωξη του μεγάλου κόκκινου δράκοντα, ακόμη και αν με συλλάμβανε, ήμουν έτοιμη να αφεθώ στα χέρια του Θεού και να εκπληρώσω το καθήκον μου.

Στη συνέχεια, πήγα σε μέρη συναντήσεων για να συναναστραφώ πάνω στα λόγια του Θεού με αδελφούς και αδελφές, και έτσι, όλοι κατάλαβαν ότι ο Θεός χρησιμοποιούσε τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα για να υπηρετήσει τους σκοπούς Του και να μας οδηγήσει στην τελείωση. Χρησιμοποιούσε τις συλλήψεις και την καταδίωξη έτσι ώστε να δούμε καθαρά την κακή ουσία του μεγάλου κόκκινου δράκοντα, να τον διακρίνουμε και να τον αποβάλουμε απ’ την καρδιά μας, οδηγώντας ταυτόχρονα στην τελείωση την πίστη και την αγάπη μας μέσα απ’ αυτές τις δοκιμασίες. Την ώρα που ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας έκανε μανιωδώς τόσες συλλήψεις εναντίον μας, ο αντίχριστος έφερνε επίσης χάος και διατάραξη στην εκκλησία. Πρέπει, όμως, όλοι να βασιζόμαστε στον Θεό, να επιμένουμε να τρώμε και να πίνουμε τα λόγια Του, και να διακρίνουμε τον αντίχριστο σε εκείνο το περιβάλλον, να εκπληρώνουμε το καθήκον μας και να μένουμε ακλόνητοι στη μαρτυρία μας για τον Θεό. Απ’ τη στιγμή που κατάλαβαν την πρόθεση του Θεού, ήταν όλοι πρόθυμοι να συνεχίσουν να έχουν εκκλησιαστική ζωή σε αυτό το αντίξοο περιβάλλον και να εκπληρώνουν το καθήκον τους καλά για να ντροπιάσουν τον Σατανά.

Μετά απ’ αυτό, έκανα και εγώ αυτοκριτική. Γιατί υστερούσα τόσο πολύ σε πίστη στην προηγούμενη περίσταση και σκεφτόμουν πάντα εγωιστικά; Ποιος ήταν ο πραγματικός λόγος; Στην αναζήτησή μου, διάβασα τα παρακάτω στα λόγια του Θεού: «Οι αντίχριστοι είναι υπερβολικά εγωιστές και ποταποί. Δεν έχουν πραγματική πίστη στον Θεό, πόσο μάλλον αφοσίωση σ’ Αυτόν· όταν έρχονται αντιμέτωποι με κάποιο ζήτημα, μόνο τον εαυτό τους προστατεύουν και προφυλάσσουν. Δεν θεωρούν τίποτα πιο σημαντικό από τη δική τους ασφάλεια. Εφόσον μπορούν να ζήσουν και να μην τους συλλάβουν, δεν τους ενδιαφέρει πόση ζημιά θα γίνει στο έργο της εκκλησίας. Αυτοί οι άνθρωποι είναι εξαιρετικά εγωιστές, δεν σκέφτονται καθόλου τους αδελφούς και τις αδελφές ή το έργο της εκκλησίας, σκέφτονται μόνο τη δική τους ασφάλεια. Είναι αντίχριστοι. Κι όταν συμβαίνουν τέτοια πράγματα σε όσους είναι αφοσιωμένοι στον Θεό και έχουν αληθινή πίστη σ’ Αυτόν, εκείνοι πώς τα αντιμετωπίζουν; Πώς διαφέρει ό,τι κάνουν αυτοί με όσα κάνουν οι αντίχριστοι; (Όταν συμβαίνουν τέτοια πράγματα σε όσους είναι αφοσιωμένοι στον Θεό, σκέφτονται οποιονδήποτε τρόπο για να διαφυλάξουν τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, για να προστατεύσουν τις προσφορές του Θεού από απώλειες, ενώ κάνουν τις απαραίτητες διευθετήσεις για τους επικεφαλής και τους εργάτες, αλλά και για τους αδελφούς και τις αδελφές, ώστε να υπάρξουν όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες. Οι αντίχριστοι, στο μεταξύ, το πρώτο πράγμα που φροντίζουν είναι να προστατεύσουν τον εαυτό τους. Δεν τους νοιάζει το έργο της εκκλησίας ούτε η ασφάλεια του εκλεκτού λαού του Θεού, και όταν πρόκειται να γίνουν συλλήψεις στην εκκλησία, αυτό οδηγεί σε απώλειες για το έργο της.) Οι αντίχριστοι παρατάνε το έργο της εκκλησίας και τις προσφορές του Θεού, και δεν κανονίζουν ποιοι θα ασχοληθούν με τα επακόλουθα. Αυτό είναι σαν να επιτρέπουν στον μεγάλο κόκκινο δράκοντα να αρπάξει τις προσφορές του Θεού και τον εκλεκτό λαό Του. Άραγε, έτσι δεν προδίδουν έμμεσα τις προσφορές του Θεού και τον εκλεκτό λαό Του; Όσοι είναι αφοσιωμένοι στον Θεό, όταν γνωρίζουν σαφέστατα ότι ένα περιβάλλον είναι επικίνδυνο, και πάλι αντιμετωπίζουν με θάρρος το ρίσκο που συνεπάγεται το να κάνουν το έργο της διαχείρισης της επόμενης μέρας και περιορίζουν τις απώλειες του οίκου του Θεού στο ελάχιστο πριν αποσυρθούν οι ίδιοι. Δεν δίνουν προτεραιότητα στη δική τους ασφάλεια. Πες Μου, σ’ αυτήν τη μοχθηρή χώρα του μεγάλου κόκκινου δράκοντα, ποιος θα μπορούσε να διασφαλίσει ότι δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος στο να πιστεύεις στον Θεό και να εκτελείς ένα καθήκον; Όποιο καθήκον κι αν αναλάβει κανείς, ενέχει κάποιο ρίσκο —όμως, η εκτέλεση του καθήκοντος είναι ανάθεση από τον Θεό, και ενώ ακολουθεί κανείς τον Θεό, πρέπει να αναλάβει το ρίσκο του να κάνει το καθήκον του. Θα πρέπει να ασκείται κανείς με σοφία και χρειάζεται να λαμβάνει μέτρα για την ασφάλειά του, αλλά δεν πρέπει να βάζει την προσωπική του ασφάλεια πάνω απ’ όλα. Θα πρέπει να λαμβάνει υπόψη του τις προθέσεις του Θεού, βάζοντας σε προτεραιότητα το έργο του οίκου Του και τη διάδοση του ευαγγελίου. Το πιο σημαντικό και αυτό που προηγείται είναι η ολοκλήρωση της ανάθεσης από τον Θεό. Οι αντίχριστοι δίνουν τη μεγαλύτερη προτεραιότητα στην προσωπική τους ασφάλεια· πιστεύουν ότι τίποτα άλλο δεν έχει την οποιαδήποτε σχέση μ’ αυτούς. Όταν κάτι συμβαίνει σε κάποιον άλλον, όποιος κι αν είναι, δεν τους νοιάζει. Αν δεν συμβαίνει τίποτε κακό στους ίδιους, τότε αισθάνονται χαλαροί. Δεν έχουν την παραμικρή αφοσίωση, πράγμα που το καθορίζει η φύση-ουσία του αντίχριστου» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο (Μέρος δεύτερο)]. Τα λόγια του Θεού διαπέρασαν την καρδιά μου. Ο Θεός αποκαλύπτει ότι οι αντίχριστοι είναι απίστευτα κακοί, εγωιστές και ποταποί εκ φύσεως, και ότι δεν είναι αφοσιωμένοι στον Θεό. Αντιμέτωποι με τον κίνδυνο, επιλέγουν μόνο να προστατεύουν τους εαυτούς τους, χωρίς να νοιάζονται για την ασφάλεια των αδελφών. Σκέφτονται μόνο τα σαρκικά τους συμφέροντα και την ασφάλειά τους, αφήνοντας τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα να αρπάξει τον εκλεκτό λαό του Θεού και τις προσφορές προς τον Θεό. Έτσι, πουλάνε κρυφά τους αδελφούς και τις αδελφές, και τα συμφέροντα του οίκου του Θεού. Έτσι ενεργούν οι αντίχριστοι. Στην αρχή, είχα εγωιστικές και ποταπές σκέψεις και ιδέες που αποκάλυψαν στην πραγματικότητα την αντίχριστη διάθεσή μου. Όταν συνελήφθη η Γιανγκ Γιούε, έπρεπε να ενημερωθούν πολλοί άνθρωποι και έπρεπε να αναλάβω την ευθύνη να μεταφέρω γρήγορα τα βιβλία των λόγων του Θεού, αλλά φοβήθηκα μη συλληφθώ απ’ τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα, μη με βασανίσουν και με σκοτώσουν στο ξύλο, και χάσω έτσι την ευκαιρία μου να σωθώ, οπότε θέλησα να εγκαταλείψω το καθήκον μου. Ως επικεφαλής, ήμουν υπεύθυνη για το εκκλησιαστικό έργο. Ήταν ευθύνη μου να προστατεύω την ασφάλεια των αδελφών και να φροντίζω να μην υπονομεύονται τα συμφέροντα της εκκλησίας. Όταν, όμως, προέκυψε κίνδυνος, δεν σκέφτηκα καθόλου τους άλλους, σκέφτηκα μόνο τη δική μου ζωή ή τον θάνατο. Οτιδήποτε σχετικό με τους αδελφούς και τις αδελφές και τα συμφέροντα της εκκλησίας ήταν μια δεύτερη σκέψη εκείνη τη στιγμή, λες και δεν είχα καμιά συμπόνοια γι’ αυτούς και σε περίπτωση που συλλαμβάνονταν, ξυλοκοπούνταν ή πονούσαν. Ένιωσα ότι οι ζημιές στα συμφέροντα του οίκου του Θεού δεν είχαν καμία σχέση με εμένα και ότι αρκούσε να κρατήσω τον εαυτό μου ασφαλή. Πώς γινόταν να έχω τέτοια έλλειψη ανθρώπινης φύσης, να είμαι τόσο ποταπή και μοχθηρή; Αυτοί που είναι αφοσιωμένοι στον Θεό δίνουν πάντοτε προτεραιότητα στα συμφέροντα Του. Εγώ, όμως, όταν συνέβη κάτι, θέλησα απλώς να εγκαταλείψω το καθήκον μου και να κρυφτώ στα παρασκήνια. Ήλπιζα να μη χρειαστεί να κάνω κάτι επικίνδυνο ή να απειληθεί η ζωή μου. Θέλησα πολλές φορές να πασάρω το επικίνδυνο έργο στην Τσεν Χούι και τη Ζανγκ Μιν. Αν και δεν έκανα στην πραγματικότητα αυτά τα πράγματα, οι σκέψεις και οι ιδέες μου έβγαιναν στην επιφάνεια πολύ έντονα. Αυτή η διάθεσή μου ήταν τόσο κακή και ποταπή όσο και των αντίχριστων. Στην πραγματικότητα, ήμουν ένα βήμα πριν διαπράξω κακό. Ευτυχώς, τα λόγια του Θεού με έκριναν, με ξεσκέπασαν και με καθοδήγησαν εγκαίρως, οπότε απέφυγα παρά τρίχα να κάνω κακό. Αλλιώς, ο Θεός θα με απεχθανόταν και θα με αποστρεφόταν. Όταν το συνειδητοποίησα, κατάλαβα επιτέλους πλήρως πόσο σημαντικό είναι, στην πίστη στον Θεό, να βιώνεις την κρίση και την παίδευση των λόγων Του.

Τις επόμενες μέρες, ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας ήταν αδυσώπητος με τις συλλήψεις και την καταδίωξη των μελών της εκκλησίας. Μια αδελφή που είχε μετατεθεί από κάπου αλλού συνελήφθη ενώ έκανε το καθήκον της και ένας άνθρωπος που είχε ήδη αποπεμφθεί συνελήφθη επίσης. Το περιβάλλον ήταν ακόμη πολύ τεταμένο. Στη συνέχεια, διάβασα τα παρακάτω στα λόγια του Θεού: «Μισείτε πραγματικά τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα; Ειλικρινά τον μισείτε; Γιατί σας έχω ρωτήσει τόσες φορές; Γιατί εξακολουθώ να σας κάνω αυτήν την ερώτηση ξανά και ξανά; Ποια είναι η εικόνα που έχετε για τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα στην καρδιά σας; Τον έχετε πραγματικά διαγράψει; Πραγματικά δεν τον θεωρείτε πατέρα σας; Όλοι οι άνθρωποι θα πρέπει να αντιλαμβάνονται την πρόθεσή Μου στις ερωτήσεις που κάνω. Δεν αποσκοπούν στο να προκαλέσουν την οργή των ανθρώπων ή να ξεσηκώσουν επανάσταση ανάμεσα στους ανθρώπους, ούτε στο να βοηθήσουν τον άνθρωπο να βρει τη δική του διέξοδο, παρά αποσκοπούν στο να δώσουν τη δυνατότητα σε όλους τους ανθρώπους να απελευθερωθούν από τα δεσμά του μεγάλου κόκκινου δράκοντα» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Τα λόγια του Θεού προς ολόκληρο το σύμπαν, Κεφάλαιο 28). Τα λόγια του Θεού είναι σωστά. Η χώρα του μεγάλου κόκκινου δράκοντα είναι μια κόλαση επί γης. Πριν βιώσω προσωπικά το κυνηγητό και την καταδίωξή του, όταν διάβασα τα λόγια του Θεού, «Μισείτε πραγματικά τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα;» αν και είπα πως το αναγνώρισα, δεν τον μίσησα πραγματικά στην καρδιά μου. Έπρεπε να δω με τα ίδια μου τα μάτια την καταδίωξη των πιστών απ’ το ΚΚΚ, τις απάνθρωπες μεθόδους κακοποίησης των ανθρώπων τις συλλήψεις των πιστών χωρίς λόγo και αιτία, τα βασανιστήρια και τον θάνατο μερικών απ’ τα χτυπήματα, για να αρχίσω τελικά να μισώ τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα, τον δαίμονα, απ’ τα βάθη της καρδιάς μου. Μέσα απ’ την καταδίωξη και την κακοποίηση απ’ τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα, είδα πραγματικά τη μοχθηρή και κακή ουσία του Σατανά. Βίωσα επίσης προσωπικά την κυριαρχία και την εξουσία του Θεού, και κέρδισα πίστη στον Θεό. Όποιες καταστάσεις και αν αντιμετώπισα στη συνέχεια, ήμουν πρόθυμη να κάνω ό,τι καλύτερο μπορούσα για να εκπληρώνω το καθήκον μου και να πάψω να είμαι εγωίστρια και ποταπή, να μην υπηρετώ πια τον εαυτό μου. Αντιθέτως, στηριζόμουν στον Θεό, λάμβανα υπόψη την πρόθεσή Του, έβαζα πρώτα τα συμφέροντα του οίκου του Θεού και έκανα το καθήκον μου καλά.

Στη συνέχεια, συναναστράφηκα με τις αδελφές που συνεργαζόμουν. Όσο φοβερή και αν ήταν η κατάσταση, το ξεσκέπασμα των αντίχριστων και των κακών ανθρώπων δεν γινόταν να καθυστερήσει. Κάναμε τα πάντα σύμφωνα με τις αρχές μετά τη συναναστροφή μας. Μέσα απ’ την καθοδήγηση των λόγων του Θεού, δεν φοβόμουν πια τόσο μη συλληφθώ και μπορούσα να κάνω το καθήκον μου κανονικά. Στο τέλος, αποβάλαμε τον αντίχριστο απ’ την εκκλησία χωρίς πρόβλημα, και οι αδελφοί και οι αδελφές επέστρεψαν σταδιακά σε μια κανονική εκκλησιαστική ζωή. Όλοι ήταν ευγνώμονες στον Θεό και Τον αινούσαν. Αυτήν τη φορά, αντιμέτωπη με τη σύλληψη και την καταδίωξη απ’ τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα, δεν υπέκυψα ούτε εγκατέλειψα το καθήκον μου. Αυτό ήταν αποκλειστικά αποτέλεσμα της καθοδήγησης των λόγων του Θεού. Ευχαριστώ τον Θεό!