Από τη Σιάο Λι, Κίνα

Το 1998, οι τρεις αδελφές μου κι εγώ αποδεχθήκαμε όλες το έργο του Παντοδύναμου Θεού τις έσχατες ημέρες. Συχνά συναναστρεφόμασταν πάνω στα λόγια του Θεού, ψάλλαμε ύμνους και δοξάζαμε μαζί τον Θεό και, επιπλέον, ενθαρρύναμε η μία την άλλη να αναζητήσει ειλικρινά την αλήθεια και να επιδιώξει τη σωτηρία. Αργότερα, αρχίσαμε όλες να εκπληρώνουμε καθήκοντα στην εκκλησία και, όποτε συναντούσαμε η μία την άλλη, συζητούσαμε για την τρέχουσα κατάστασή μας και τι είχαμε μάθει στα καθήκοντά μας. Όμως η μικρότερη αδελφή μου, η Σιάο Ζι, όταν δεν παραπονιόταν για τις δυσκολίες στο καθήκον της, μιλούσε κυρίως για προβλήματα που αφορούσαν άλλους. Μια φορά, η Σιάο Ζι είπε ότι είχε αντιμετωπίσει πολλά προβλήματα κατά το ξεκίνημά της ως επικεφαλής της ομάδας ποτίσματος, αλλά ο επικεφαλής της εκκλησίας δεν τη βοήθησε καθόλου. Παραπονέθηκε, επίσης, ότι οι αδελφοί κι οι αδελφές δεν κατανοούσαν καθόλου τις αρχές στα καθήκοντά τους, ότι ο επικεφαλής αμελούσε να συναναστραφεί και να επιλύσει αυτό το ζήτημα και δεν ήταν ικανός για πρακτικό έργο. Γνώριζα, ωστόσο, τον επικεφαλής της εκκλησίας της και, στην πραγματικότητα, ήταν σε θέση να κάνει πρακτικό έργο. Βλέποντας πως η αδελφή μου δεν προσπαθούσε να μάθει από την εμπειρία της και, αντ’ αυτού, απλώς έψαχνε να βρει ελαττώματα στον επικεφαλής της, σκέφτηκα ότι απλώς δεν είχε αρκετή εμπειρία και δεν είχε ακόμη αυτογνωσία, γι’ αυτό συχνά τη βοηθούσα και συναναστρεφόμουν μαζί της πάνω στα λόγια του Θεού. Της είπα ότι θα πρέπει να σταματήσει να εστιάζει στους άλλους, ν’ αρχίσει να επικεντρώνεται στη δική της ζωή-είσοδο και να προσπαθήσει να μάθει από τις όποιες δυσκολίες συναντά. Όσο περνούσε ο καιρός, δεν προλαβαίναμε να βλεπόμαστε και τόσο πολύ, γιατί ήμασταν και οι δύο αρκετά απασχολημένες.

Μία μέρα τον Αύγουστο του 2018, έτυχε να δω ένα γράμμα που είχε γράψει ένας επικεφαλής στην αδελφή Σιανγκ Γιουσούν, ζητώντας της να παράσχει περισσότερες λεπτομέρειες για έναν φάκελο που αφορούσε μια κακοποιό που επρόκειτο ν’ αποβληθεί. Προς έκπληξή μου, το άτομο αυτό ήταν η μικρότερη αδελφή μου, η Σιάο Ζι. Εκείνη την ώρα, δεν πίστευα στα μάτια μου. Ποτέ, ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα, δεν είχα σκεφτεί ότι θα απέβαλαν την αδελφή μου. Κοίταξα πιο προσεκτικά τα όσα έγραφε η Γιουσούν και είδα ότι την εποχή που η Σιάο Ζι επόπτευε το έργο ποτίσματος, έκανε συχνά κατάχρηση της θέσης της για να επιπλήξει και να μειώσει τους άλλους. Όταν μια αδελφή ανέφερε τις αδυναμίες της, η Σιάο Ζι δεν δέχτηκε την κριτική και μάλιστα ειρωνεύτηκε τη συγκεκριμένη αδελφή και της επιτέθηκε. Τελικά, η αδελφή εκείνη ένιωσε τόσο περιορισμένη και δυστυχισμένη, που δεν ήθελε πια να κάνει το καθήκον της. Κι άλλοι αδελφοί και αδελφές αισθάνονταν περιορισμένοι από τη Σιάο Ζι, άλλοι περισσότερο κι άλλοι λιγότεροι, κι ήταν κι εκείνοι αποκαρδιωμένοι. Όταν είδα αυτές τις πληροφορίες, δεν μπορούσα να πιστέψω ότι η Σιάο Ζι διέπραττε τέτοια κακά, και μάλιστα ανέπτυξα ορισμένες αντιλήψεις για τη Γιουσούν και σκέφτηκα: «Έχεις κάποια προκατάληψη εναντίον της αδελφής μου; Μπορεί να μην έχει σπουδαία ζωή-είσοδο, αλλά όχι κι ότι είναι κακοποιός. Μήπως τα φουσκώνεις τα πράγματα;» Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο πιο πολύ στενοχωριόμουν. Εκείνο το βράδυ, δεν μπόρεσα να κοιμηθώ. Σκεφτόμουν ότι η αδελφή μου είχε εγκαταλείψει την οικογένεια και τη δουλειά της και πόσο δύσκολο ήταν για κείνη να ταξιδεύει όλα αυτά τα χρόνια για να διαδίδει το ευαγγέλιο και να κάνει το καθήκον της. Θυμήθηκα μία φορά που κάποιος κακοποιός την ανέφερε ενώ διέδιδε το ευαγγέλιο και αναγκάστηκε να κρυφτεί για μια νύχτα σ’ ένα ερειπωμένο σπίτι για ν’ αποφύγει τη σύλληψη. Στα χρόνια που μοιραζόταν το ευαγγέλιο, θρησκευόμενοι την είχαν χτυπήσει και την είχαν κακοποιήσει λεκτικά, είχε κοιμηθεί έξω σε θημωνιές και χοιροστάσια, και συχνά δεν είχε να φάει. Μπορεί να μην είχε πετύχει σπουδαία πράγματα στα πολλά χρόνια κατά τα οποία ήταν πιστή, όμως είχε προσφέρει πολλή σκληρή δουλειά. Είναι δυνατόν να αποβαλλόταν τώρα επειδή έκανε κακό; Στη συνέχεια, ωστόσο, σκέφτηκα ότι η εκκλησία ενεργεί σύμφωνα με τις αρχές και ότι η αποβολή βασίζεται πάντα στο μοτίβο συμπεριφοράς ενός ατόμου και στην ουσία της φύσης του. Η εκκλησία δεν κατηγορεί ποτέ κάποιον άδικα. Όντως η Σιάο Ζι έκανε κακό; Και μόνο η σκέψη με στενοχωρούσε. Εάν όντως την απέβαλαν, δεν θα σωζόταν και όλα τα βάσανα που είχε υπομείνει θα πήγαιναν χαμένα. Κάθε φορά που το σκεφτόμουν αυτό τις ημέρες που ακολούθησαν, ένιωθα απαίσια, σαν να με βάραινε μια πέτρα στο στήθος μου.

Μόλις λίγες μέρες αργότερα, έλαβα ένα γράμμα από μια άλλη από τις αδελφές μου, τη Σιάο Γιούε, που έλεγε ότι η μικρότερη αδελφή μας δεν ήταν καθόλου καλά και χρειαζόταν εγχείρηση. Διαβάζοντας το γράμμα, σκέφτηκα: «Αν η Σιάο Ζι μπορέσει να αξιοποιήσει αυτήν την ασθένεια για να κάνει την αυτοκριτική της και να μετανοήσει απέναντι στον Θεό, ίσως μπορέσει ν’ αποφύγει την αποβολή». Έγραψα αμέσως στη Σιάο Ζι, χρησιμοποιώντας τα λόγια του Θεού για να της μιλήσω για τη δίκαιη διάθεσή Του. Είπα ότι έπρεπε ν’ αξιοποιήσει την ασθένειά της σαν ευκαιρία για αυτοκριτική και μετάνοια, αντί ν’ αναζητήσει εξωτερικά αίτια. Όμως το ζήτημα με τη Σιάο Ζι δεν ήταν τόσο απλό όσο νόμιζα. Όταν γύρισα στο σπίτι για επίσκεψη δύο μήνες αργότερα, η Σιάο Γιούε μού μίλησε για τη συμπεριφορά της μικρής μας αδελφής. Η διάθεση της Σιάο Ζι ήταν ιδιαίτερα αλαζονική. Αφότου ανέλαβε το έργο του ποτίσματος, επέμενε να γίνονται όλα με τον δικό της τρόπο. Όταν μια αδελφή με την οποία συνεργαζόταν διαφώνησε μαζί της για τη δουλειά και δεν συμφώνησε με τις απόψεις της, είχε γίνει μνησίκακη και βάλθηκε να επιτίθεται και ν’ αποκλείει αυτήν την αδελφή. Είχε μάλιστα προσπαθήσει να στρέψει και άλλους εναντίον της αδελφής, διαδίδοντας σ’ αυτούς μεροληπτικά σχόλια εναντίον της και κάνοντάς τους να την επικρίνουν. Αργότερα, όταν η αδελφή εκείνη βρέθηκε σε μια κακή στιγμή, η Σιάο Ζι όχι μόνο δεν τη βοήθησε, αλλά έσπερνε και διχόνοια ανάμεσα σ’ εκείνη και τους άλλους, λέγοντας ότι η αδελφή δεν μπορούσε να εκτελέσει το καθήκον της και αποτρέποντας τους άλλους από το να τη βοηθήσουν. Έτσι η αδελφή αποκαρδιώθηκε ακόμη περισσότερο, μέχρι που δεν μπορούσε άλλο πια να κάνει το καθήκον της και απαλλάχθηκε απ’ αυτό. Όταν μια άλλη αδελφή είπε ότι ένιωθε να περιορίζεται από τη Σιάο Ζι, η Σιάο Ζι, γεμάτη μνησικακία, εκμεταλλεύτηκε κάθε ευκαιρία για να εκδικηθεί αυτήν την αδελφή και να της επιτεθεί. Επιπλέον, την επέκρινε και της μιλούσε υποτιμητικά μπροστά σε άλλους αδελφούς και αδελφές. Όταν, κατά συνέπεια, η αδελφή αγχώθηκε κι έγινε αρνητική, η Σιάο Ζι εκμεταλλεύθηκε την ευκαιρία για να πει στον επικεφαλής και στους άλλους ότι η αδελφή είχε χάσει το έργο του Αγίου Πνεύματος και δεν ήταν κατάλληλη για το καθήκον της, και δήλωσε ότι ήθελε να την απαλλάξουν από τα καθήκοντά της. Οι αδελφοί κι οι αδελφές επηρεάζονταν αρνητικά από τις συνεχείς επιθέσεις και τιμωρίες της Σιάο Ζι, αλλά και από τον τρόπο με τον οποίο τους απέκλειε και τους απαξίωνε, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να σημειώσουν πρόοδο στη δουλειά τους. Το έργο ποτίσματος της εκκλησίας διαταρασσόταν σοβαρά. Ο επικεφαλής της επισήμανε τα προβλήματά της και προσπάθησε να τη βοηθήσει αρκετές φορές, εκείνη, όμως, δεν δεχόταν την κριτική του και τον αντέκρουε συνεχώς. Μέχρι και τη στιγμή που απαλλάχθηκε των καθηκόντων της, δεν έδειξε αυτογνωσία και παρέμεινε ανυποχώρητη. Έψαχνε μάλιστα να βρει ελαττώματα στον επικεφαλής και τον επέκρινε πίσω από την πλάτη του. Όταν η Σιάο Γιούε προσπάθησε να επισημάνει τα προβλήματά της, εκείνη παραπονέθηκε ότι δεν την καταλάβαινε και δεν την υπερασπιζόταν. Υποστήριξε, μάλιστα, τα εξής: «Δεν μπορεί κανείς να μιλήσει ειλικρινά στην εκκλησία. Με απάλλαξαν από τα καθήκοντά μου απλά και μόνο επειδή έλεγα ανοιχτά όσα σκεφτόμουν». Σοκαρίστηκα όταν το άκουσα αυτό. Δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι τη μικρότερη αδελφή μου την απασχολούσε τόσο το κύρος, ότι είχε τόσο μοχθηρή φύση και ότι ήταν ικανή να επιτεθεί σε όσους διαφωνούσαν μαζί της και να τους τιμωρήσει. Δεν ήταν μια συνηθισμένη διαφθορά, ήταν πρόβλημα στην ίδια της τη φύση! Αργότερα, όταν τη συνάντησα, συναναστράφηκα επειγόντως μαζί της και τη συμβούλευσα ν’ αναλογιστεί τις κακές της πράξεις. Της είπα πως εάν δεν μετανοούσε, θα την απέβαλαν και θα έχανε την ευκαιρία της να σωθεί. Προς έκπληξή μου, όχι μόνο δεν δέχτηκε τη συμβουλή μου, μα απάντησε αγανακτισμένη: «Δεν ξέρεις τι έχει συμβεί και δεν θέλω να πω περισσότερα. Αν πω οτιδήποτε άλλο, θα πείτε όλοι ότι απλώς προσπαθώ να τη γλιτώσω». Σοκαρίστηκα βλέποντάς την τόσο θιγμένη. Δεν είχα ιδέα ότι ήταν τόσο πεισματάρα και δεν αποδεχόταν καθόλου την αλήθεια. Δεν υπήρχε ελπίδα λύτρωσης για εκείνη; Βυθίστηκα στην απόγνωση. Θυμήθηκα που, όταν ήμασταν μαζί, πάντα επέκρινε τους άλλους, τους κατέκρινε και δεν έκανε ποτέ της αυτοκριτική. Επίσης, πάντοτε έψαχνε να βρει ελαττώματα στον επικεφαλής. Σκέφτηκα τα λόγια του Θεού που λένε: «Όσοι εκφέρουν τα δηλητηριώδη, κακόβουλα λόγια τους εντός της εκκλησίας, διαδίδουν φήμες, υποδαυλίζουν διχόνοιες και σχηματίζουν κλίκες μεταξύ των αδελφών —αυτοί θα έπρεπε να έχουν αποβληθεί από την εκκλησία. Εντούτοις, επειδή τώρα είναι μια διαφορετική εποχή του έργου του Θεού, οι συγκεκριμένοι άνθρωποι έχουν περιοριστεί, διότι πρόκειται σίγουρα να αποκλειστούν. Όλοι όσοι έχουν διαφθαρεί από τον Σατανά έχουν διεφθαρμένες διαθέσεις. Μερικοί δεν έχουν τίποτα παραπάνω από διεφθαρμένες διαθέσεις, ενώ άλλοι διαφέρουν: Όχι μόνο έχουν διεφθαρμένες, σατανικές διαθέσεις, αλλά και η φύση τους είναι άκρως κακόβουλη. Τα λόγια και οι ενέργειές τους δεν αποκαλύπτουν μόνο τις διεφθαρμένες, σατανικές διαθέσεις τους· αυτοί οι άνθρωποι είναι, επίσης, ο αληθινός Σατανάς ο διάβολος. Με τη συμπεριφορά τους διακόπτουν και αναστατώνουν το έργο του Θεού, βλάπτουν την είσοδο των αδελφών στη ζωή και καταστρέφουν την κανονική ζωή της εκκλησίας. Αυτοί οι λύκοι με την αμφίεση προβάτων πρέπει αργά ή γρήγορα να απομακρυνθούν· η στάση που θα πρέπει να υιοθετηθεί προς αυτούς τους υπηρέτες του Σατανά θα πρέπει να είναι άτεγκτη, μια στάση απόρριψης. Μονάχα έτσι στέκεται κανείς στο πλευρό του Θεού, και όσοι δεν μπορούν να το κάνουν, κυλιούνται στον βούρκο με τον Σατανά» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Προειδοποίηση σε όσους δεν κάνουν πράξη την αλήθεια). Μέσα από τα λόγια του Θεού, έμαθα ότι η συμπεριφορά της μικρότερης αδελφής μου δεν ήταν απλώς η παροδική αποκάλυψη μιας διεφθαρμένης διάθεσης, αλλά μάλλον η αντανάκλαση της βαθιά κακόβουλης φύσης της. Τιμωρούσε και παρενοχλούσε τους άλλους και προέβαινε σε αντίποινα εναντίον τους, ενώ απέκλειε όποιον διαφωνούσε μαζί της ή έθιγε τα συμφέροντά της και του επιτίθετο. Διαστρέβλωνε τα γεγονότα για να κρίνει και να καταδικάσει τους άλλους έως ότου περιέλθουν σε κατάσταση αρνητικότητας. Οι άλλοι την αντιμετώπισαν και τη βοήθησαν σε αρκετές περιπτώσεις σχετικά με τη συμπεριφορά της, όμως εκείνη δεν παραδεχόταν ποτέ ότι έφταιγε και πάντα έφερνε αντιρρήσεις. Δεν ένιωθε καθόλου τύψεις και δεν έκανε καμία αυτοκριτική, και μάλιστα σιχαινόταν τον επικεφαλής και του επιτίθετο. Η Σιάο Γιούε κι εγώ συναναστραφήκαμε μαζί της και τη βοηθήσαμε αρκετές φορές, αλλά εκείνη δεν αποδεχόταν όσα λέγαμε κι ήταν γεμάτη μνησικακία κι αντίσταση απέναντί μας, νομίζοντας ότι θέλαμε να της κάνουμε τη ζωή δύσκολη. Αφού απαλλάχθηκε από τα καθήκοντά της, δεν έκανε αυτοκριτική και διαστρέβλωνε τα γεγονότα, λέγοντας ότι δεν μπορούσες να μιλήσεις με ειλικρίνεια στην εκκλησία κι ότι την απάλλαξαν από τα καθήκοντά της μόνο και μόνο επειδή είπε τη γνώμη της. Δεν αντέστρεφε έτσι την αλήθεια και δεν παραπλανούσε τους άλλους; Δεν αρνιόταν τη δικαιοσύνη του Θεού και ότι η αλήθεια βασιλεύει στον οίκο Του; Στο παρελθόν, πάντα πίστευα ότι υπολειπόταν σε ζωή-είσοδο κι ότι οι κακές συμπεριφορές της ήταν απλώς παροδική αποκάλυψη διαφθοράς, γι’ αυτό συνέχιζα να τη βοηθώ και να τη στηρίζω. Τώρα, όμως, συνειδητοποιούσα ότι δεν επρόκειτο για ανεπαρκή ζωή-είσοδο ή παροδική φανέρωση διαφθοράς. Σιχαινόταν και μισούσε την αλήθεια, και η ουσία της ήταν η ουσία ενός κακοποιού.

Στο παρελθόν, πίστευα ότι εφόσον η μικρότερη αδελφή μου είχε κάνει θυσίες, είχε δαπανήσει εαυτόν, είχε υποφέρει πολύ στο καθήκον της κι είχε κάνει σκληρή δουλειά, αν και χωρίς να πετυχαίνει κάτι σημαντικό, ο Θεός θα το λάμβανε υπόψη ακόμη κι αν εκείνη δεν αναζητούσε την αλήθεια. Αργότερα, όμως, διαβάζοντας τα λόγια του Θεού, συνειδητοποίησα ότι η αντίληψη αυτή ήταν παράλογη. Τα λόγια του Θεού λένε: «Εγώ αποφασίζω τον προορισμό του κάθε ανθρώπου όχι με βάση την ηλικία, την ιεραρχία, τον βαθμό στον οποίο κάποιος υπέφερε και λιγότερο απ’ όλα, τον βαθμό στον οποίο προκαλεί τον οίκτο, αλλά σύμφωνα με το αν κατέχει την αλήθεια. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή, μόνο αυτή. Πρέπει να συνειδητοποιήσετε ότι όλοι όσοι δεν ακολουθούν το θέλημα του Θεού θα τιμωρηθούν κι αυτοί. Αυτό είναι σίγουρο. Για τον λόγο αυτό, όλοι όσοι τιμωρούνται, τιμωρούνται έτσι για τη δικαιοσύνη του Θεού και ως αντίποινα για τις πολυάριθμες κακές πράξεις τους» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Προετοίμασε αρκετές καλές πράξεις για τον προορισμό σου). Τα λόγια του Θεού με δίδαξαν ότι ο Θεός δεν αποφασίζει για τον προορισμό του καθενός με βάση την αρχαιότητα ή το πόσα έχει υπομείνει ή έχει θυσιάσει και δαπανήσει, αλλά με βάση το αν έχει επιτύχει μεταμόρφωση της διάθεσης κι έχει αποκτήσει την αλήθεια. Όλοι όσοι αποδέχονται την αλήθεια, την κάνουν πράξη και τελικά επιτυγχάνουν μεταμόρφωση της διάθεσης, μπορούν να φτάσουν στη σωτηρία. Όσο για τους κακοποιούς, τους άπιστους και τους αντίχριστους που αποστρέφονται και απεχθάνονται την αλήθεια, όσο κι αν υποφέρουν, τελικά θ’ αποκλειστούν και δεν θα φτάσουν στη σωτηρία επειδή διαπράττουν κάθε είδους κακό και δεν επιτυγχάνουν την παραμικρή μεταμόρφωση. Σκέφτηκα πως η μικρότερη αδελφή μου είχε ακολουθήσει την πίστη για πολλά χρόνια, όμως και πάλι, μολονότι εξωτερικά έκανε θυσίες, δαπανούσε εαυτόν και υπέφερε για το καθήκον της, δεν αναζητούσε επ’ ουδενί την αλήθεια, δεν είχε φτάσει σε αυτογνωσία και δεν ένιωθε τύψεις ή μετάνοια που επέφερε τόση διαταραχή στο έργο της εκκλησίας. Το ότι έφτασε μέχρι εδώ, στην αποβολή, ήταν κάτι για το οποίο έφταιγε μόνο η ίδια. Ήταν η δικαιοσύνη του Θεού. Πάντα πίστευα ότι η ικανότητά της να κάνει θυσίες, να δαπανά εαυτόν και να υποφέρει στο καθήκον της σήμαινε ότι ήταν αληθινή πιστή. Μόλις τώρα, όμως, συνειδητοποιούσα ότι τα έκανε όλα αυτά για τη φήμη και το κύρος, όχι για ν’ αναζητήσει την αλήθεια και να πετύχει μεταμόρφωση διάθεσης. Για όσο καιρό κι αν είχε παραμείνει πιστή, όσο κι αν υπέφερε, δεν είχε αποδεχτεί καθόλου την αλήθεια, δεν είχε μετανοήσει και μεταμορφωθεί αληθινά, και αναπόφευκτα στο τέλος θ’ αποκλειόταν. Σκέφτηκα πως ο Παύλος εξωτερικά έκανε θυσίες, δαπανούσε εαυτόν και εργαζόταν σκληρά στο καθήκον του, έχοντας ταξιδέψει στη μισή Ευρώπη διαδίδοντας το ευαγγέλιο, αλλά και πως επειδή δεν φρόντισε να μεταμορφώσει τη διάθεσή του και δεν επιζητούσε να κάνει το καθήκον του ως δημιουργημένο ον —και αντ’ αυτού δαπανούσε εαυτόν στην επιδίωξη ενός στεφάνου και των ευλογιών της ουράνιας βασιλείας— παρέμεινε ικανός να πει το εξής: «Τον αγώνα τον καλόν ηγωνίσθην, τον δρόμον ετελείωσα, την πίστιν διετήρησα· του λοιπού μένει εις εμέ ο της δικαιοσύνης στέφανος» (Προς Τιμόθεον Β΄ 4:7-8). Ο Παύλος απαίτησε αδιάντροπα έναν στέφανο από τον Θεό, και οι θυσίες που έκανε δεν διακρίνονταν από καμία ειλικρίνεια ή υποταγή στον Θεό —ήταν όλα θέμα συναλλαγής, με γνώμονα τη φιλοδοξία και την επιθυμία. Βάδιζε στο μονοπάτι της αντίστασης στον Θεό, προσβάλλοντας τελικά τη διάθεσή Του και πέφτοντας στην αιώνια τιμωρία. Συνειδητοποίησα ότι τίποτα δεν απορρέει από την πίστη αν κάποιος δεν αναζητά και δεν αποδέχεται την αλήθεια, και αντ’ αυτού επικεντρώνεται σε εξωτερικές θυσίες και βάσανα. Ενδέχεται ακόμη και να καταλήξει σε τιμωρία, γιατί μπορεί κανείς να διαπράττει κατ’ αυτόν τον τρόπο κάθε είδους κακές πράξεις.

Αργότερα, βρήκα ένα χωρίο των λόγων του Θεού που μου έδωσε ένα μονοπάτι άσκησης. Τα λόγια του Θεού λένε: «Ποιος είναι ο Σατανάς, ποιοι είναι οι δαίμονες και ποιοι είναι οι εχθροί του Θεού, αν όχι αυτοί που αντιστέκονται και που δεν πιστεύουν στον Θεό; Δεν είναι αυτοί που είναι ανυπάκουοι στον Θεό; Δεν είναι εκείνοι που ισχυρίζονται ότι πιστεύουν, κι όμως στερούνται αλήθειας; Δεν είναι εκείνοι που αναζητούν απλώς να αποκτήσουν ευλογίες, ενώ δεν είναι σε θέση να καταθέτουν μαρτυρία για τον Θεό; Εξακολουθείς να συναναστρέφεσαι με αυτούς τους δαίμονες σήμερα και να τρέφεις συνείδηση και αγάπη προς αυτούς, μα, σ’ αυτήν την περίπτωση, δεν έχεις καλές προθέσεις προς τον Σατανά; Δεν έχεις γίνει ένα με τους δαίμονες; Αν οι άνθρωποι αυτές τις μέρες εξακολουθούν να αδυνατούν να διακρίνουν το καλό από το κακό, και συνεχίζουν να είναι στοργικοί και ελεήμονες στα τυφλά, χωρίς καμία πρόθεση να αναζητήσουν το θέλημα του Θεού ή να είναι σε θέση να τρέφουν, με οποιοδήποτε τρόπο, τις προθέσεις του Θεού ως δικές τους, τότε η κατάληξή τους θα είναι ακόμα πιο καταστροφική. Όποιος δεν πιστεύει στον ενσαρκωμένο Θεό είναι εχθρός του Θεού. Αν τρέφεις συνείδηση και αγάπη προς έναν εχθρό, δεν στερείσαι του αισθήματος της δικαιοσύνης; Εάν είσαι σε σύμπνοια με εκείνους τους οποίους απεχθάνομαι και με τους οποίους διαφωνώ, και όμως τρέφεις αγάπη ή προσωπικά συναισθήματα προς αυτούς, τότε δεν είσαι ανυπάκουος; Δεν αντιστέκεσαι σκόπιμα στον Θεό; Μήπως ένα τέτοιο άτομο κατέχει την αλήθεια; Εάν οι άνθρωποι τρέφουν συνείδηση προς τους εχθρούς, αγάπη για τους δαίμονες και έλεος για τον Σατανά, τότε δεν διαταράσσουν σκόπιμα το έργο του Θεού;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ο Θεός και ο άνθρωπος θα εισέλθουν στην ανάπαυση μαζί). Ένιωσα μεγάλες ενοχές όταν διάβασα τα λόγια του Θεού. Ο Θεός ζητά να αγαπάμε αυτό που αγαπά και να μισούμε αυτό που μισεί. Όσοι δεν αποδέχονται, και μάλιστα σιχαίνονται την αλήθεια, είναι κακοποιοί. Ανήκουν στο είδος του διαβόλου Σατανά και θα πρέπει ν’ αποτελούν το αντικείμενο της αποστροφής μας. Η μικρότερη αδελφή μου έκανε κάθε είδους κακό, δεν μετανόησε κι εκτέθηκε ως κακοποιός. Εγώ, όμως, δεν διέκρινα την αληθινή της ουσία σύμφωνα με τα λόγια του Θεού και ισχυριζόμουν συνεχώς ότι την αδικούσαν επειδή είχε υποφέρει πολύ στο καθήκον της, είχε κάνει πολλές θυσίες κι είχε δουλέψει σκληρά, παρόλο που δεν είχε πετύχει πολλά. Δεν έδειχνα καλοσύνη στον Σατανά και δεν τασσόμουν στο πλευρό του, αντιστεκόμενη στον Θεό; Ήμουν πιστή για πολλά χρόνια, είχα φάει και είχα πιεί πολλά από τα λόγια του Θεού, όμως δεν μπορούσα να εξετάσω τους ανθρώπους και τις καταστάσεις υπό το πρίσμα των λόγων Του. Αντίθετα, άφηνα τα συναισθήματά μου να υπαγορεύουν τα λόγια μου, δεν μπορούσα να διαχωρίσω το καλό απ’ το κακό και δεν είχα την παραμικρή αντίληψη των αρχών. Ήμουν μπερδεμένη, σε σύγχυση, κι ο Θεός με σιχαινόταν και μ’ απεχθανόταν. Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, μπόρεσα να εγκαταλείψω κάπως τη συναισθηματική μου προσκόλληση στη μικρότερή μου αδελφή και να δω την αποβολή της με την κατάλληλη στάση.

Μία μέρα, τρεις μήνες αργότερα, όταν έτυχε ν’ ακούσω τυχαία την αδελφή με την οποία συνεργαζόμουν να λέει ότι είχαν μπει σε σειρά όλες οι πληροφορίες που χρειάζονταν για την αποβολή της μικρότερης αδελφής μου, με κατέκλυσε ένα κύμα θλίψης. «Τώρα κάθε ελπίδα σωτηρίας γι’ αυτήν έχει χαθεί», σκέφτηκα. Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο περισσότερο λυπόμουν τη μικρότερη αδελφή μου. Είχα, μάλιστα, την ελπίδα ότι ίσως οι πληροφορίες που θα συγκεντρώνονταν για την αποβολή της θα ήταν ανεπαρκείς κι εκείνη θα μπορούσε να συνεχίσει να προσφέρει υπηρεσία στην εκκλησία. Τότε, όμως, συνειδητοποίησα ότι είχα λανθασμένη στάση. Ήξερα ξεκάθαρα ότι η μικρότερη αδελφή μου ήταν κακοποιός στην ουσία της και δεν θα ήταν αποδέκτης της σωτηρίας του Θεού, εγώ, όμως, εξακολουθούσα να τη συμπονώ και να τη λυπάμαι, ελπίζοντας να παραμείνει στην εκκλησία. Δεν έδειχνα συμπόνια σε έναν διάβολο; Δεν ερχόμουν σε αντίθεση με τον Θεό; Έσπευσα, λοιπόν, να προσευχηθώ σ’ Εκείνον, ζητώντας Του να με καθοδηγήσει να ξεπεράσω τους περιορισμούς της συναισθηματικής μου προσκόλλησης. Μετά την προσευχή, σκέφτηκα τα ακόλουθα χωρία των λόγων του Θεού: «Όλοι οι άνθρωποι ζουν στο συναίσθημα, κι έτσι ο Θεός δεν αποφεύγει κανέναν τους, και εκθέτει τα μυστικά που έχουν κρυμμένα στην καρδιά τους όλοι οι άνθρωποι. Γιατί είναι τόσο δύσκολο για τους ανθρώπους να αποχωριστούν το συναίσθημα; Μήπως αυτό ξεπερνάει τα πρότυπα της συνείδησης; Μπορεί η συνείδηση να εκπληρώσει το θέλημα του Θεού; Μπορούν τα συναισθήματα να βοηθήσουν τους ανθρώπους να αντεπεξέλθουν στις αντιξοότητες; Στα μάτια του Θεού, το συναίσθημα είναι εχθρός Του —δεν έχει εκφραστεί αυτό με σαφήνεια μέσα από τα λόγια του Θεού;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ερμηνείες των μυστηρίων των λόγων του Θεού προς ολόκληρο το σύμπαν, Κεφάλαιο 28). «Δεν δίνω την ευκαιρία στους ανθρώπους να εκφράσουν τα συναισθήματά τους, διότι Εγώ δεν έχω συναισθήματα και κατέληξα να απεχθάνομαι τα συναισθήματα των ανθρώπων σε ακραίο βαθμό. Τα συναισθήματα των ανθρώπων ευθύνονται που Με έχουν παραπετάξει, και έτσι έχω γίνει κάποιος “άλλος” στα μάτια τους· τα συναισθήματα των ανθρώπων ευθύνονται που Με έχουν ξεχάσει· τα συναισθήματα των ανθρώπων ευθύνονται που οι άνθρωποι δράττονται της ευκαιρίας να ανορθώσουν τη “συνείδησή” τους· τα συναισθήματα των ανθρώπων ευθύνονται που αντιμετωπίζουν πάντοτε τόσο βαριεστημένα την παίδευσή Μου· τα συναισθήματα των ανθρώπων ευθύνονται που Με αποκαλούν αθέμιτο και άδικο, και λένε ότι δεν υπολογίζω τα αισθήματα του ανθρώπου στο πώς χειρίζομαι τα πράγματα. Μήπως έχω και συγγενείς επί γης; Ποιος έχει εργαστεί ποτέ σαν Εμένα νυχθημερόν, χωρίς καμία σκέψη για φαγητό ή ύπνο, για χάρη ολόκληρου του σχεδίου διαχείρισής Μου;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Τα λόγια του Θεού προς ολόκληρο το σύμπαν, Κεφάλαιο 28). Μέσα από την έκθεση των λόγων του Θεού, έμαθα ότι τα συναισθήματά μας είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο για την άσκηση της αλήθειας. Είμαστε ανίκανοι να εξετάζουμε τους ανθρώπους και τις καταστάσεις υπό το πρίσμα της αλήθειας και των αρχών όταν ζούμε με βάση τα συναισθήματά μας. Όταν έμαθα ότι η μικρότερη αδελφή μου επρόκειτο να αποβληθεί από την εκκλησία, τη συμπονούσα και τη λυπόμουν, ελπίζοντας μάλιστα ότι η περίπτωσή της δεν θα πληρούσε τα κριτήρια αποβολής κι ότι θα μπορούσε να παραμείνει στην εκκλησία. Όλα οφείλονταν στην υπερβολική συναισθηματική μου προσκόλληση μαζί της. Επειδή ζούσα με βάση σατανικά δηλητήρια όπως το ότι «Ο άνθρωπος δεν είναι άψυχος· πώς να μην έχει συναισθήματα;» και «Το αίμα νερό δεν γίνεται» δεν ήμουν ικανή να διακρίνω το καλό από το κακό και να γνωρίζω τι πρέπει ν’ αγαπάς και τι να σιχαίνεσαι. Όταν η Γιουσούν υπέβαλε πληροφορίες σχετικά με τη μικρότερη αδελφή μου, υπερασπίστηκα την αδελφή μου ενάντια στην αδικία που πίστευα ότι υφίστατο χωρίς να κατανοήσω πρώτα τα πραγματικά γεγονότα. Νόμιζα ότι η Γιουσούν είχε μεγαλοποιήσει τα πράγματα στην αναφορά της και παραπονέθηκα ότι δεν βοήθησε την αδελφή μου. Στην πραγματικότητα, οι αδελφοί κι οι αδελφές είχαν συναναστραφεί μαζί της και την είχαν βοηθήσει πολλές φορές, αλλά εκείνη δεν είχε δεχθεί τη βοήθειά τους και στη συνέχεια τους επέκρινε πίσω από την πλάτη τους. Πραγματικά διαστρέβλωνα την κατάσταση και μιλούσα εξ ονόματος του Σατανά. Μολονότι η αδελφή μου είχε διαπράξει τόσο πολλά κακά, δεν τη μισούσα, και μάλιστα ευχόμουν να παραμείνει στην εκκλησία. Είχα επιτρέψει στα συναισθήματά μου να επικρατήσουν. Κάθε μέρα που επιτρεπόταν να παραμένει στην εκκλησία ένα άτομο σαν εκείνη, δηλαδή μία κακοποιός, ισοδυναμούσε με μία ακόμη μέρα όπου διαπραττόταν το κακό, ζημιώνοντας ακόμη περισσότερο τους αδελφούς και τις αδελφές αλλά και το έργο της εκκλησίας. Δεν υποβοηθούσα τις κακές πράξεις της Σιάο Ζι με το να θέλω να παραμείνει στην εκκλησία και με το να της επιτρέπω να συνεχίσει να διαταράσσει το έργο της εκκλησίας; Είχα συμμετάσχει στα αδικήματα μιας κακοποιού! Τότε ήταν που κατάλαβα τελικά ποια ήταν η έννοια της δήλωσης στα λόγια του Θεού: «Στα μάτια του Θεού, το συναίσθημα είναι εχθρός Του». Συνειδητοποίησα ότι εάν δεν αναζητούμε την αλήθεια κι αφήνουμε τα συναισθήματά μας να υπαγορεύουν το πώς θα ενεργούμε όταν συναντάμε προβλήματα, είναι πιθανό να κάνουμε κακό και ν’ αντισταθούμε στον Θεό ανά πάσα στιγμή.

Αργότερα, είδα ένα χωρίο των λόγων του Θεού που λέει: «Να αγαπούν αυτό που αγαπά ο Θεός και να μισούν αυτό που μισεί: αυτή είναι η αρχή που θα πρέπει να τηρείται. Ο Θεός αγαπά όσους επιδιώκουν την αλήθεια και είναι σε θέση να ακολουθήσουν το θέλημά Του. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που θα πρέπει να αγαπάμε κι εμείς. Όσοι δεν είναι σε θέση να ακολουθήσουν το θέλημα του Θεού, Τον μισούν και επαναστατούν ενάντιά Του —αυτούς τους σιχαίνεται ο Θεός και θα πρέπει να τους σιχαινόμαστε κι εμείς. Αυτό ζητά ο Θεός από τον άνθρωπο. Εάν οι γονείς σου δεν πιστεύουν στον Θεό, εάν γνωρίζουν μεν πολύ καλά ότι η πίστη στον Θεό είναι το σωστό μονοπάτι και ότι μπορεί να οδηγήσει στη σωτηρία, όμως παραμένουν μη δεκτικοί, τότε δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρόκειται για ανθρώπους που έχουν κουραστεί από την αλήθεια, που μισούν την αλήθεια, και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι εκείνοι που αντιστέκονται στον Θεό και Τον μισούν —και ο Θεός φυσικά τους απεχθάνεται και τους σιχαίνεται. Θα μπορούσες να σιχαίνεσαι τέτοιους γονείς; Είναι πιθανό να εναντιώνονται στον Θεό και να μιλούν άσχημα σ’ Εκείνον —οπότε, στην περίπτωση αυτή, είναι σίγουρα δαίμονες και Σατανάδες. Θα μπορούσες επιπλέον να τους απεχθάνεσαι και να τους καταριέσαι; Όλα αυτά είναι πραγματικά ερωτήματα. Εάν οι γονείς σου δεν σε αφήνουν να πιστεύεις στον Θεό, πώς θα πρέπει να τους συμπεριφέρεσαι; Όπως ζητά ο Θεός, θα πρέπει να αγαπάς αυτό που αγαπά ο Θεός και να μισείς αυτό που μισεί ο Θεός. Κατά τη διάρκεια της Εποχής της Χάριτος, ο Κύριος Ιησούς είπε: “Τις είναι η μήτηρ μου και τίνες είναι οι αδελφοί μου;” (Κατά Ματθαίον 12:48), καθώς και “Διότι όστις κάμη το θέλημα του Πατρός μου του εν ουρανοίς, αυτός μου είναι αδελφός και αδελφή και μήτηρ” (Κατά Ματθαίον 12:50). Αυτά τα λόγια υπήρχαν ήδη από την Εποχή της Χάριτος, και τώρα τα λόγια του Θεού είναι ακόμη πιο ξεκάθαρα: “Να αγαπάς όσα αγαπά ο Θεός και να μισείς όσα μισεί ο Θεός”. Αυτά τα λόγια μάς βάζουν κατευθείαν στο θέμα, κι όμως οι άνθρωποι συχνά δεν είναι σε θέση να εκτιμήσουν την πραγματική τους σημασία» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο αναγνωρίζοντας τις πλανεμένες απόψεις του μπορεί κανείς να αλλάξει πραγματικά). Μέσα από τα λόγια του Θεού, αντιλήφθηκα κάπως τη δικαιοσύνη Του. Ο Θεός συμπεριφέρεται στους ανθρώπους σύμφωνα με τις αρχές και ζητά να κάνουμε κι εμείς το ίδιο. Όσους αναζητούν την αλήθεια, πιστεύουν ειλικρινά στον Θεό και εκτελούν πιστά τα καθήκοντά τους, πρέπει να τους αγαπάμε, όπως πρέπει και να αποστρεφόμαστε και να εγκαταλείπουμε αλλά και να σιχαινόμαστε όσους διαταράσσουν συνεχώς την εκκλησία με το να τιμωρούν αδελφούς και αδελφές και να τους επιτίθενται, ενώ παράλληλα μισούν την αλήθεια και τον Θεό. Ακόμη κι αν είναι οι ίδιοι μας οι συγγενείς, πρέπει να τους βλέπουμε υπό το πρίσμα των λόγων του Θεού, αγαπώντας αυτό που αγαπά ο Θεός και μισώντας αυτό που μισεί. Εγώ, όμως, δεν κατείχα την αλήθεια. Έβλεπα τα πάντα από την οπτική των συναισθημάτων μου. Δεν είχα αρχές και διάκριση, αφού έδειχνα αγάπη και συμπόνια προς έναν κακοποιό δαίμονα που είχε εκτεθεί ξεκάθαρα. Αυτό ήταν τυφλή αγάπη! Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, ύμνησα τη δικαιοσύνη του Θεού και είδα και μόνη μου ότι στον οίκο Του βασιλεύουν η αλήθεια κι η δικαιοσύνη, οπότε κανένας κακοποιός δεν μπορεί να στεριώσει εκεί. Τώρα, με τη βοήθεια των λόγων του Θεού, μπόρεσα να ελευθερωθώ από τα δεσμά των συναισθημάτων και να κατανοήσω κάπως τον εαυτό μου. Δόξα τω Θεώ!