Το 2004, αποδέχτηκα το έργο του Παντοδύναμου Θεού τις έσχατες ημέρες και, πολύ σύντομα, με κατέδωσαν επειδή διέδιδα το ευαγγέλιο. Εκείνη την ημέρα, δούλευα στο νοσοκομείο, και ο συνάδελφός μου μου είπε πως με έψαχνε ο διευθυντής του νοσοκομείου. Πήγα στο γραφείο του και είδα πως εκεί περίμεναν δύο ψηλοί ένστολοι αστυνομικοί. Μου είπαν: «Κάποιος κατήγγειλε πως πιστεύεις στην Αστραπή της Ανατολής και τριγυρνάς διαδίδοντας το ευαγγέλιο. Η Αστραπή της Ανατολής είναι βασικός εθνικός στόχος πάταξης και οι πιστοί της είναι όλοι πολιτικοί εγκληματίες που θα καταδικαστούν σε φυλάκιση!» Επίσης με απείλησαν, λέγοντας ότι αν συνέχιζα να πιστεύω στον Θεό, μπορούσαν να με διώξουν από τη δουλειά μου όποια στιγμή ήθελαν, ενώ μπορεί να μην πληρωνόμουν ακόμη κι αν πήγαινα στη δουλειά. Μάλιστα, θα επηρεάζονταν αρνητικά και η δουλειά του συζύγου μου και το δικαίωμα του γιου μου να πάει στο πανεπιστήμιο, να καταταχθεί στον στρατό ή να φύγει στο εξωτερικό. Είπαν πως θα πήγαινα φυλακή αν με έπιαναν ποτέ να κηρύττω. Αυτό με άγχωσε και σκέφτηκα: «Η αστυνομία δεν πρόκειται να το αφήσει να περάσει έτσι αν δεν εγκαταλείψω την πίστη μου. Αν χάσω τη δουλειά μου και υποστεί πλήγμα και η επιχείρηση του συζύγου μου, πώς θα τα βγάλουμε πέρα; Ποιος θα φροντίζει τον νεαρό μου γιο αν με συλλάβουν και με στείλουν στη φυλακή; Μα πόσο άθλια μάνα θα ήμουν αν πλήττονταν οι προοπτικές του λόγω της πίστης μου». Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο πιο πολύ αναστατωνόμουν. Επικαλέστηκα τον Θεό να προστατεύσει την καρδιά μου. Εκείνη τη στιγμή, σκέφτηκα ένα εδάφιο του λόγου του Θεού. «Από τη στιγμή που έρχεσαι σ’ αυτόν τον κόσμο κλαίγοντας, αρχίζεις να εκπληρώνεις το καθήκον σου. Για το σχέδιο του Θεού και τη χειροτονία Του, εκτελείς τον ρόλο σου και ξεκινάς το ταξίδι της ζωής σου. Όποιο και αν είναι το παρελθόν σου και όποιο ταξίδι και αν απλώνεται μπροστά σου, κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από τις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις του Ουρανού, και κανείς δεν έχει τον έλεγχο του δικού του πεπρωμένου, διότι μόνον Εκείνος που κυβερνάει όλη την πλάση είναι ικανός για ένα τέτοιο έργο» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ο Θεός είναι η πηγή της ζωής του ανθρώπου). Συλλογίστηκα τον λόγο του Θεού, κι έπειτα κατάλαβα: Η μοίρα των πάντων υπόκειται στην κυριαρχία του Θεού. Το τι θα συνέβαινε στην οικογένειά μας βρισκόταν στα χέρια του Θεού· αυτό δεν μπορούσε να το αποφασίσει κανένας άνθρωπος. Ο Θεός είναι ο Δημιουργός, και είναι φυσικό και σωστό να πιστεύουν οι άνθρωποι στον Θεό και να Τον λατρεύουν. Τώρα, όμως, η αστυνομία χρησιμοποιούσε τη δουλειά μου, τη δουλειά του συζύγου μου και το μέλλον του γιου μου για να με απειλήσει και να με εξαναγκάσει να εγκαταλείψω την αληθινή οδό και να προδώσω τον Θεό. Πέρα για πέρα ποταπό! Αποφάσισα επιτόπου πως όπως κι αν εξελισσόταν η ζωή μου, δεν θα συμβιβαζόμουν ποτέ με τον Σατανά. Στη συνέχεια, οι αστυνομικοί απαίτησαν να καταγγείλω τους αδελφούς και τις αδελφές μου, μα εγώ αγνόησα το αίτημά τους, κι εν τέλει έφυγαν.

Μετά απ’ αυτό, περνούσαν συχνά από το νοσοκομείο για να με ρωτήσουν αν πίστευα ακόμη στον Θεό και αν διέδιδα ακόμη το ευαγγέλιο. Μερικές φορές, έπρεπε να αφήσω στη μέση ένα χειρουργείο, όσο επείγον κι αν ήταν αυτό. Η κατάσταση άρχισε να με εξοργίζει. Σκεφτόμουν πως δεν είχα κάνει κάτι κακό, κι απλώς πίστευα στον Θεό και ακολουθούσα το σωστό μονοπάτι· γιατί, λοιπόν, με παρενοχλούσε η αστυνομία και με εμπόδιζε να κάνω τη δουλειά μου με την ησυχία μου; Το γεγονός ότι τελούσα υπό διαρκή έρευνα προκάλεσε ταραχή στο νοσοκομείο. Οι συνάδελφοι με θεωρούσαν επικίνδυνη. Κάποιοι μιλούσαν για μένα πίσω από την πλάτη μου και άλλοι ρωτούσαν ευθέως: «Τι δουλειά έχεις να πιστεύεις στον Θεό; Γιατί σε ερευνά συνέχεια η αστυνομία; Η πίστη σου έχει φέρει την αστυνομία στην πόρτα μας. Το θέμα είναι σοβαρό». Και ο διευθυντής άλλαξε στάση απέναντί μου. Πάντα με είχε σε εκτίμηση, αλλά μετά το περιστατικό, κάθε φορά που με έβλεπε με ρωτούσε: «Δεν πιστεύω να βγήκες για κήρυγμα, έτσι;» Μου είπε επίσης να έχω το κινητό μου ανοιχτό κάθε ώρα και μέρα της βδομάδας, ώστε να μπορούν να με βρουν ανά πάσα στιγμή. Μια φορά, ο διευθυντής μού είπε: «Η αστυνομία έχει έρθει εδώ ένα σωρό φορές εξαιτίας της πίστης σου στον Θεό. Πρέπει να σταματήσεις να πιστεύεις. Ανέκαθεν ήσουν καλή στη δουλειά σου και όλοι έχουν καλή γνώμη για σένα. Μην αφήσεις την πίστη να καταστρέψει το μέλλον σου. Δεν αξίζει. Ως εργοδότης σου, θα έχω κι εγώ μεγάλο πρόβλημα αν συλληφθείς ή πάθεις τίποτα χειρότερο». Εκείνο το διάστημα ένιωθα δυστυχής και θλιμμένη, έτσι όπως με παρακολουθούσε διαρκώς ο διευθυντής μου και με κοίταζαν καχύποπτα οι συνάδελφοί μου. Προσευχήθηκα στον Θεό για πίστη και δύναμη, και Του ζήτησα να με βοηθήσει να μείνω δυνατή υπό τις δύσκολες αυτές συνθήκες. Τότε, διάβασα ένα χωρίο του λόγου του Θεού: «Ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας διώκει τον Θεό και είναι εχθρός Του, οπότε, σε αυτήν τη χώρα, επομένως, εκείνοι που πιστεύουν στον Θεό υπόκεινται σε εξευτελισμό και καταπίεση […]. Επειδή το έργο ξεκινάει σε μια χώρα που εναντιώνεται στον Θεό, όλο το έργο του Θεού έρχεται αντιμέτωπο με φοβερά εμπόδια, και πολλά από τα λόγια Του χρειάζονται χρόνο για να πραγματοποιηθούν· συνεπώς, οι άνθρωποι ραφινάρονται ως αποτέλεσμα των λόγων του Θεού, κάτι το οποίο επίσης αποτελεί μέρος των δεινών. Είναι εξαιρετικά δύσκολο για τον Θεό να πραγματοποιήσει το έργο Του στη χώρα του μεγάλου κόκκινου δράκοντα —αλλά μέσω αυτής της δυσκολίας ο Θεός πραγματοποιεί ένα στάδιο του έργου Του, εκδηλώνοντας τη σοφία Του και τις θαυμαστές πράξεις Του, και χρησιμοποιώντας αυτήν την ευκαιρία για να ολοκληρώσει αυτήν την ομάδα ανθρώπων» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Είναι το έργο του Θεού τόσο απλό όσο φαντάζεται ο άνθρωπος;). Από τον λόγο του Θεού, κατάλαβα το θέλημά Του. Η Κίνα κυβερνάται από το Κομμουνιστικό Κόμμα και είναι ο τόπος όπου συναντάται η πιο έντονη αντίσταση στον Θεό. Στην Κίνα, είναι αναπόφευκτο πως οι θρησκευόμενοι θα διωχθούν και θα ταπεινωθούν, αλλά ο Θεός χρησιμοποιεί τη δίωξη του Κομμουνιστικού Κόμματος ως μέσο για να οδηγήσει την πίστη μας στην τελείωση, δημιουργώντας έτσι ένα σώμα νικητών. Αυτή είναι η σοφία του Θεού. Επειδή είχα πίστη και βάδιζα στο σωστό μονοπάτι, υποβαλλόμουν σε παρενόχληση και παρακολούθηση από την αστυνομία, καθώς και σε ταπείνωση και επίκριση από συναδέλφους και φίλους. Και πίσω από όλα αυτά υπήρχε ένας σκοπός. Μόλις το κατάλαβα αυτό, δεν ένιωθα τόσο άσχημα. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως όπως κι αν προσπαθούσε να με διώξει και να με παρεμποδίσει το Κομμουνιστικό Κόμμα, εγώ θα ακολουθούσα τον Θεό μέχρι τέλους.

Ο σύζυγός μου έλειπε για δουλειές εκείνη την περίοδο, και δεν του είπα για την αστυνομία καθώς δεν ήθελα να τον ανησυχήσω. Επέστρεψε από τα ταξίδια του τον Ιανουάριο του 2005, και θορυβήθηκε όταν έμαθε τι είχε συμβεί. Με πολύ αυστηρό ύφος, μου είπε ότι είχε μάθει πως οι πιστοί στον Παντοδύναμο Θεό ήταν πολιτικοί εγκληματίες, τους οποίους μπορούσαν να συλλάβουν και να φυλακίσουν ανά πάσα στιγμή, όπως και να τους σαπίσουν στο ξύλο κατά την κράτηση. Είπε πως θα επηρεάζονταν αρνητικά το μέλλον του γιου μας και οι δουλειές των συγγενών μας, και μου ζήτησε να σταματήσω να πιστεύω στον Παντοδύναμο Θεό. Σκέφτηκα: «Ο σύζυγός μου πιστεύει στον Κύριο μόνο κατ’ όνομα. Στην πραγματικότητα, δεν καταλαβαίνει τίποτα. Είναι φυσικό να έχει τέτοιες ανησυχίες. Το Κομμουνιστικό Κόμμα ασκεί τρομερή δίωξη σε εμάς τους πιστούς, κυνηγώντας ακόμα και τα μέλη της οικογένειάς μας. Ποιος δεν θα φοβόταν;» Σκέφτηκα επίσης το γεγονός ότι έλειπε για δουλειές όλο εκείνο το διάστημα, κάτι που σήμαινε ότι δεν είχα βρει την ευκαιρία να του καταθέσω μαρτυρία για το έργο του Παντοδύναμου Θεού τις έσχατες ημέρες. Χρειαζόμασταν αυτήν την ευκαιρία για να κάνουμε μια σωστή συζήτηση, οπότε τον συναναστράφηκα εκτενώς, αλλά εκείνος δεν με άκουσε καθόλου. Το πήρε αψήφιστα, λέγοντας πως η ζωή κυλούσε καλά και πως θα έπρεπε απλώς να απολαμβάνουμε τη χάρη του Κυρίου Ιησού. Δεν υπήρχε λόγος να δεχθούμε το έργο της κρίσης. Φοβόταν πως θα έμπλεκε κι αυτός αν συλλαμβανόμουν, οπότε άρχισε να προσπαθεί να με σταματήσει να πιστεύω στον Θεό. Μετά από αυτό, ξεκίνησε να με παρακολουθεί πολύ στενά. Αν δεν επέστρεφα σπίτι στην ώρα μου μετά τη δουλειά, με έπαιρνε τηλέφωνο για να ρωτήσει πού ήμουν και με παρότρυνε να γυρίσω σπίτι, ενώ σταμάτησε να βγαίνει τα βράδια για να δει τους φίλους του, πράγμα ασυνήθιστο για εκείνον. Αντ’ αυτού, έμενε στο σπίτι και με παρακολουθούσε. Όταν ερχόταν η ώρα να παρευρεθώ σε μια συνάθροιση, έβρισκε άλλα πράγματα να κάνω για εκείνον. Ουσιαστικά, προσπαθούσε με κάθε τρόπο να με σταματήσει να πιστεύω στον Θεό και να εκτελώ τα καθήκοντά μου. Στην αρχή ένιωθα πολύ περιορισμένη, αλλά αργότερα θυμήθηκα ένα εδάφιο του λόγου του Θεού: «Πρέπει να έχεις μέσα σου το θάρρος Μου και πρέπει να έχεις αρχές όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με συγγενείς που δεν πιστεύουν. Ωστόσο, για χάρη Μου, δεν πρέπει να υποχωρείς σε καμία από τις σκοτεινές δυνάμεις. Να βασίζεσαι στη σοφία Μου για να βαδίζεις στην τέλεια οδό. Μην επιτρέπεις να επικρατήσουν οι σκευωρίες του Σατανά» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ομιλίες του Χριστού στην αρχή, Κεφάλαιο 10). Καθώς συλλογιζόμουν τον λόγο του Θεού, κατάλαβα πως, κατά τα φαινόμενα, ο σύζυγός μου ήταν αυτός που προσπαθούσε να εμποδίσει την πίστη μου στον Θεό· παρασκηνιακά, όμως, ο Σατανάς ήταν εκείνος που χειραγωγούσε και διατάρασσε τα πράγματα, χρησιμοποιώντας κόλπα για να με κάνει να προδώσω και να αρνηθώ τον Θεό. Δεν έπρεπε να ενδώσω στον Σατανά. Αργότερα, βρήκα δικαιολογίες για να αποφύγω την παρακολούθηση του συζύγου μου, κι έτσι πήγαινα σε συναθροίσεις και εκπλήρωνα τα καθήκοντά μου στα κρυφά. Έψαχνα, επίσης, ευκαιρίες να μιλήσω με τον σύζυγό μου, με την ελπίδα πως δεν θα φοβόταν τη δίωξη από το Κομμουνιστικό Κόμμα και θα επιζητούσε να εξετάσει το έργο του Παντοδύναμου Θεού. Αλλά ο σύζυγός μου πάντα δικαιολογούνταν, λέγοντας πως θα πίστευε όταν άρχιζαν να πιστεύουν οι ιερείς και οι καλόγριες. Επίσης μου ζήτησε να μην πηγαίνω σε συναθροίσεις και να μη διαδίδω το ευαγγέλιο, ώστε να μη με συλλάβουν και με στείλουν στη φυλακή. Είδα πως ο σύζυγός μου δεν ενδιαφερόταν καθόλου για την αλήθεια ή για να δεχθεί τον ερχομό του Κυρίου, κι έτσι σταμάτησα να του μιλώ γι’ αυτό. Σκέφτηκα: «Ό,τι κι αν γίνει, πρέπει να πιστεύω στον Θεό και να εκπληρώνω το καθήκον μου. Δεν γίνεται να με περιορίζει εκείνος».

Μετά τη Γιορτή της Άνοιξης εκείνου του έτους, ο σύζυγός μου έμεινε στο σπίτι για να με προσέχει αντί να συνεχίσει τα επαγγελματικά του ταξίδια. Μια μέρα, έπεσε στα γόνατα δακρυσμένος και με ικέτευσε: «Συνεχώς βγαίνεις για να πας σε συναθροίσεις και να κηρύξεις το ευαγγέλιο. Πώς θα τα βγάλουμε πέρα στο μέλλον αν συλληφθείς και πας φυλακή; Τι θα απογίνει αυτή η οικογένεια; Τι θα απογίνει ο γιος μας; Πρέπει να σκεφτείς την οικογένειά μας και το μέλλον του γιου μας». Για να είμαι ειλικρινής, σε όλα τα χρόνια που ήμασταν μαζί, δεν είχα δει ποτέ τον σύζυγό μου να κλαίει. Ένιωσα απαίσια να τον βλέπω να με παρακαλάει γονατιστός, και άρχισα να κλαίω κι εγώ. Για να τον παρηγορήσω, είπα: «Τα πάντα βρίσκονται στα χέρια του Θεού. Το αν θα συλληφθώ και το τι θα συμβεί στον γιο μας στο μέλλον —όλα καθορίζονται από τον Θεό. Εμείς πρέπει να στηριζόμαστε στον Θεό και να βιώνουμε την εμπειρία. Δεν χρειάζεται να ανησυχούμε γι’ αυτά τα πράγματα». Με δάκρυα στα μάτια, ο σύζυγός μου κούνησε αρνητικά το κεφάλι και είπε: «Η αστυνομία σε έχει ήδη πάρει χαμπάρι. Αργά ή γρήγορα θα σε συλλάβουν αν συνεχίσεις να πιστεύεις έτσι, και τότε όλα θα καταστραφούν». Βλέποντας τον σύζυγό μου να βασανίζεται τόσο πολύ, ένιωσα τεράστια θλίψη. Για όλα αυτά έφταιγε το Κομμουνιστικό Κόμμα! Πιστεύουμε στον Θεό και διαδίδουμε το ευαγγέλιο ώστε οι άνθρωποι να μπορέσουν να δεχθούν τη σωτηρία του Θεού τις έσχατες ημέρες και να επιζήσουν από την καταστροφή. Πρόκειται για σωτηρία των ανθρώπων, και τίποτα δεν είναι πιο δίκαιο, αλλά το Κομμουνιστικό Κόμμα προσπαθεί μανιωδώς να μας εμποδίσει και να μας διαταράξει. Τα μέλη του δεν είναι παρά σατανάδες και δαίμονες που εναντιώνονται στον Θεό! Τα λόγια του Θεού λένε: «Προπάτορες των αρχαίων; Πολυαγαπημένοι ηγέτες; Όλοι τους αντιτίθενται στον Θεό! Η ανάμειξή τους έχει αφήσει τα πάντα κάτω από τους ουρανούς σε μια κατάσταση σκότους και χάους! Θρησκευτική ελευθερία; Τα νόμιμα δικαιώματα και συμφέροντα των πολιτών; Όλα είναι κόλπα συγκάλυψης της αμαρτίας! […] Γιατί να μπαίνει ένα τόσο αδιαπέραστο εμπόδιο στο έργο του Θεού; Γιατί να επιστρατεύονται διάφορα κόλπα για την παραπλάνηση του λαού του Θεού; Πού είναι η πραγματική ελευθερία και τα νόμιμα δικαιώματα και συμφέροντα; Πού είναι η αμεροληψία; Πού είναι η παρηγοριά; Πού είναι η θαλπωρή; Γιατί χρησιμοποιούνται απατηλά σχέδια για να ξεγελιέται ο λαός του Θεού;» [«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Έργο και είσοδος (8)]. Φαινομενικά, το Κομμουνιστικό Κόμμα προάγει την ελευθερία της πίστης, αλλά στην πραγματικότητα καταπιέζει και συλλαμβάνει πιστούς, και χρησιμοποιεί τις δουλειές και τις οικογένειες των ανθρώπων για να τους εξαναγκάσει να αρνηθούν και να εγκαταλείψουν τον Θεό. Πέρα για πέρα ποταπό! Αν το Κομμουνιστικό Κόμμα δεν ασκούσε τέτοια δίωξη, η κατάσταση δεν θα είχε φτάσει ποτέ σε αυτό το σημείο ανάμεσα σ’ εμένα και τον σύζυγό μου, κι εκείνος δεν θα φοβόταν τόσο πολύ. Όπου φτάνει το σκοτεινό χέρι του Κομμουνιστικού Κόμματος, φέρνει την καταστροφή. Ο σύζυγός μου φοβόταν και ήθελε να προστατεύσει τη δουλειά του και την οικογένειά μας, και γι’ αυτόν τον λόγο συντασσόταν με το Κομμουνιστικό Κόμμα πιέζοντάς με να εγκαταλείψω την πίστη μου. Μα εγώ δεν θα έκανα αυτό που έλεγε. Έπρεπε να ενισχύσω την πίστη μου και να ταχθώ με τον Θεό.

Μετά από αυτό, ο σύζυγός μου διάβασε στο διαδίκτυο πολλά συκοφαντικά λόγια του Κομμουνιστικού Κόμματος κατά της Εκκλησίας του Παντοδύναμου Θεού, και απλώς έμενε στο σπίτι και με παρακολουθούσε αντί να πηγαίνει στα επαγγελματικά του ταξίδια. Επίσης, ρώτησε από εδώ κι από εκεί για να μάθει με ποιους με έφερνε σε επαφή η πίστη μου και σε ποιους τηλεφωνούσα. Πήγε, μάλιστα, στην εταιρία τηλεπικοινωνιών και ζήτησε εξάμηνη εκτύπωση του αρχείου κλήσεών μου, και μετά με ρώτησε για τον κάθε αριθμό έναν προς έναν. Για να με παρακολουθεί, με συνόδευε προς και από τη δουλειά κάθε μέρα. Με ακολουθούσε όπου κι αν πήγαινα και δεν με άφηνε να φύγω από το σπίτι μόνη μου. Δεν είχα καμία ελευθερία· ήταν λες και ήμουν αλυσοδεμένη. Δεν μπορούσα να ζήσω την εκκλησιαστική ζωή ούτε να εκπληρώσω το καθήκον μου, πράγμα που με έκανε να νιώθω πολύ άσχημα· έτσι, εκμεταλλεύτηκα τη χαλαρότητα του συζύγου μου για να βγω στα κρυφά και να κηρύξω το ευαγγέλιο. Μια φορά, μου είπε θυμωμένα: «Αν εξακολουθείς να βγαίνεις και να κηρύττεις παρόλο που σε παρακολουθώ συνεχώς, τότε πραγματικά δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Στην εξουσία βρίσκεται το Κομμουνιστικό Κόμμα, και δεν σου επιτρέπει να ακολουθείς την πίστη σου. Αν συνεχίσεις έτσι, αργά ή γρήγορα θα συλληφθείς και η οικογένεια θα διαλυθεί. Οπότε, ας πάρουμε διαζύγιο. Όταν χωρίσουμε, μπορείς να πιστεύεις ό,τι θέλεις, χωρίς αυτό να έχει επιπτώσεις στον γιο μας ή σε οποιονδήποτε άλλο». Δεν το πίστευα όταν άκουσα ότι ήθελε διαζύγιο. Το μόνο που έκανα ήταν να πιστεύω στον Θεό. Πώς είχαμε φτάσει σε αυτό το σημείο; Όλα τα χρόνια που είχαμε περάσει μαζί δεν μετρούσαν καθόλου; Το να σκέφτομαι την τέλεια οικογένειά μας να διαλύεται από το Κομμουνιστικό Κόμμα ήταν τρομερά οδυνηρό. Ήταν κάτι που δεν άντεχα να δεχθώ. Προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου, Σε παρακαλώ, δώσε μου πίστη και δύναμη ώστε να μείνω δυνατή σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες». Μόλις προσευχήθηκα, θυμήθηκα το εξής εδάφιο του λόγου του Θεού. «Σ’ αυτό το στάδιο του έργου, αυτό που απαιτείται από εμάς είναι υπέρτατη πίστη και αγάπη. Μπορεί να παραπατήσουμε με την παραμικρή απροσεξία, διότι αυτό το στάδιο του έργου είναι διαφορετικό από όλα τα προηγούμενα: Αυτό που ο Θεός οδηγεί στην τελείωση είναι η πίστη της ανθρωπότητας, η οποία είναι και αόρατη και άυλη. Αυτό που κάνει ο Θεός είναι να μετατρέπει τα λόγια σε πίστη, σε αγάπη και σε ζωή. Οι άνθρωποι πρέπει να φτάσουν σε ένα σημείο, όπου να έχουν υπομείνει εκατοντάδες εξευγενισμούς και να διαθέτουν πίστη μεγαλύτερη κι από του Ιώβ. Πρέπει να υπομείνουν απίστευτο πόνο και κάθε λογής μαρτύρια χωρίς να εγκαταλείψουν ποτέ τον Θεό. Όταν είναι υπάκουοι μέχρι θανάτου, κι έχουν μεγάλη πίστη στον Θεό, τότε αυτό το στάδιο του έργου του Θεού έχει ολοκληρωθεί» [«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Το μονοπάτι… (8)]. Συλλογίστηκα τον λόγο του Θεού, κι έπειτα κατάλαβα πως στο έργο Του τις έσχατες ημέρες, ο Θεός χρησιμοποιεί τα λόγια Του και διάφορες δοκιμασίες και εξευγενισμούς για να οδηγήσει την πίστη και την αγάπη των ανθρώπων στην τελείωση. Σκέφτηκα τους πειρασμούς του Σατανά προς τον Ιώβ. Ο Ιώβ έχασε τα παιδιά του και την περιουσία του σε μία νύχτα, κι έπειτα γέμισε τρομερά σπυριά. Εν μέσω τόσο τεράστιων δεινών, ποτέ δεν παραπονέθηκε, μα συνέχισε να δοξάζει το όνομα του Θεού. Καθ’ όλη τη διάρκεια των δοκιμασιών του, έμεινε σταθερός στη μαρτυρία του για τον Θεό. Έπειτα σκέφτηκα τον εαυτό μου. Η οικογένειά μου διαλυόταν εξαιτίας της δίωξης του Κομμουνιστικού Κόμματος, κι εγώ ήδη παραπονιόμουν. Είδα πως πραγματικά είχα μικρό ανάστημα και καμία απολύτως μαρτυρία. Ένιωσα μεγάλες τύψεις, οπότε προσευχήθηκα στον Θεό, δίνοντας την υπόσχεση πως ακόμη κι αν με χώριζε ο σύζυγός μου, δεν θα εγκατέλειπα την αλήθεια για χάρη της σάρκας και της οικογένειας.

Απροσδόκητα, λίγες ημέρες αργότερα, ο σύζυγός μου μου ζήτησε συγγνώμη και είπε πως έκανε λάθος. Είπε πως δεν έπρεπε να είχε αναφέρει το διαζύγιο και πως το έκανε μόνο λόγω της μανιασμένης καταπίεσης που ασκούσε το Κομμουνιστικό Κόμμα. Λίγο καιρό αργότερα, είπε ξαφνικά: «Εφόσον δεν μπορώ να σε μεταπείσω, θα αρχίσω κι εγώ να πιστεύω στον Παντοδύναμο Θεό μαζί σου». Αυτή η ξαφνική μεταστροφή με μπέρδεψε, μα θεώρησα ότι πρέπει να το είχε σκεφτεί διεξοδικά, οπότε οι δυο μας αρχίσαμε να διαβάζουμε μαζί τον λόγο του Θεού στο σπίτι. Μια βδομάδα αργότερα, μου ζήτησε να τον πάω σε μια συνάθροιση. Σκέφτηκα πως η συμπεριφορά του ήταν κάπως παράξενη, οπότε δεν δέχτηκα. Αιφνιδιάστηκα όταν στράφηκε εναντίον μου και είπε: «Αν δεν με πας σε συνάθροιση, δεν πιστεύω». Είπε επίσης ότι το έκανε αυτό για να με πείσει να αλλάξω γνώμη. Τότε μόνο κατάλαβα πως ο σύζυγός μου προσποιούνταν ότι πίστευε στον Παντοδύναμο Θεό και πως σκοπός του ήταν να μάθει πού διεξάγονταν οι συναθροίσεις μας ώστε να μπορεί να με παρακολουθεί και να με ελέγχει καλύτερα. Δεν περίμενα ότι θα έκανε κάτι τόσο γελοίο. Από τότε κι έπειτα, ήμασταν σε ψυχρό πόλεμο. Μια μέρα, ενώ διάβαζα τον λόγο του Θεού στο σπίτι, ο σύζυγός μου χτύπησε δυνατά την πόρτα και φώναξε: «Δεν γίνεται να συνεχίσουμε έτσι». Όταν άνοιξα την πόρτα, μπούκαρε μέσα σαν μανιακός και με γράπωσε από τον λαιμό φωνάζοντας: «Γιατί πρέπει να πιστεύεις στον Παντοδύναμο Θεό; Είναι στ’ αλήθεια πιο σημαντικός για σένα από την οικογένειά μας και τον γιο μας;» Με κρατούσε τόσο σφιχτά, που πονούσα και δεν μπορούσα να ανασάνω, έτσι επικαλέστηκα απεγνωσμένα τον Θεό να με σώσει. Αφού πάλεψα να του ξεφύγω, με άφησε. Αυτό που συνέβη με αναστάτωσε τρομερά και με στενοχώρησε βαθιά. Αργότερα, διάβασα ένα εδάφιο του λόγου του Θεού. «Γιατί ένας σύζυγος αγαπά τη γυναίκα του; Γιατί μια σύζυγος αγαπά τον άντρα της; Γιατί τα παιδιά έχουν χρέος προς τους γονείς τους; Γιατί οι γονείς λατρεύουν τα παιδιά τους; Τι λογής προθέσεις τρέφουν στην πραγματικότητα οι άνθρωποι; Δεν έχουν πρόθεση να ικανοποιήσουν τα δικά τους σχέδια και τις εγωιστικές τους επιθυμίες;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ο Θεός και ο άνθρωπος θα εισέλθουν στην ανάπαυση μαζί). Καθώς συλλογιζόμουν τον λόγο του Θεού, διερωτήθηκα αν ο σύζυγός μου με αγαπούσε αληθινά. Σκέφτηκα όλα τα χρόνια που ήμασταν παντρεμένοι. Ο σύζυγός μου ήξερε καλύτερα από τον καθένα τις θυσίες που είχα κάνει για την οικογένειά μας, όπως και ήξερε ότι πίστευα στον Κύριο από τότε που ήμουν παιδί και ότι προσδοκούσα τον ερχομό του Κυρίου. Μα όταν υποδέχθηκα τον Κύριο, εκείνος δεν με υποστήριξε. Μάλιστα, τάχθηκε με το Κομμουνιστικό Κόμμα εναντίον μου, με απείλησε με διαζύγιο και προσπάθησε ακόμα και να με στραγγαλίσει. Και όλα αυτά για να διαφυλάξει τα συμφέροντά του. Δεν υπήρχε ούτε το ελάχιστο του σεβασμού που θα έπρεπε να δένει ένα αντρόγυνο. Πώς λεγόταν αυτό αγάπη; Σκέφτηκα επίσης πως, αν και ο σύζυγός μου πίστευε στον Κύριο Ιησού, το έκανε μόνο για να αποκτήσει χάρη. Δεν ανυπομονούσε καθόλου για τον ερχομό του Κυρίου. Φοβόταν τόσο να μη συλληφθεί από το Κομμουνιστικό Κόμμα, φοβόταν τόσο το καθεστώς του Σατανά, που δεν δέχτηκε το έργο του Θεού τις έσχατες ημέρες όταν ήρθε ο Θεός για να εκφράσει την αλήθεια και να επιτελέσει το έργο της σωτηρίας. Επίσης, συντάχθηκε με το Κομμουνιστικό Κόμμα προσπαθώντας να με αναγκάσει να εγκαταλείψω την πίστη μου. Είδα ότι ο σύζυγός μου δεν ήταν επ’ ουδενί αληθινός πιστός στον Θεό. Ήταν μη πιστός. Τα λόγια του Θεού λένε: «Οι πιστοί και οι άπιστοι δεν είναι συμβατοί· αντίθετα, αντιτίθενται ο ένας στον άλλο» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ο Θεός και ο άνθρωπος θα εισέλθουν στην ανάπαυση μαζί). Ο σύζυγός μου κι εγώ δεν ήμασταν ούτε στο ελάχιστο στο ίδιο μονοπάτι, οπότε δεν μπορούσα να τον αφήσω να με περιορίζει. Μετά από αυτό, ο σύζυγός μου με απείλησε με διαζύγιο πολλές ακόμα φορές όταν είδε πως δεν θα εγκατέλειπα την πίστη μου. Δεν άντεχα τη σκέψη να χάσω πραγματικά την οικογένειά μου, οπότε προσευχόμουν στον Θεό κάθε μέρα, ζητώντας Του να με καθοδηγήσει.

Μια μέρα, είδα ένα εδάφιο του λόγου του Θεού. «Ως κάποιος που είναι κανονικός και που επιδιώκει την αγάπη προς τον Θεό, η είσοδος στη βασιλεία για να καταστείτε μέλη του λαού του Θεού είναι το αληθινό μέλλον σας, καθώς και μια ζωή που έχει ύψιστη αξία και σημασία· κανείς δεν είναι πιο ευλογημένος από εσάς. Γιατί το λέω αυτό; Επειδή όσοι δεν πιστεύουν στον Θεό, ζουν για τη σάρκα και για τον Σατανά, αλλά σήμερα, εσείς ζείτε για τον Θεό, και ζείτε για να κάνετε το θέλημά Του. Γι’ αυτό λέω ότι η ζωή σας είναι εξαιρετικά ουσιαστική. Μόνο η ομάδα των ανθρώπων που έχει επιλεγεί από τον Θεό, είναι σε θέση να διαγάγει μια ζωή υψίστης σημασίας: Κανείς άλλος στη γη δεν είναι ικανός να διαγάγει μια ζωή τέτοιας αξίας και νοήματος» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Γνώρισε το νεότερο έργο του Θεού και ακολούθησε τα βήματά Του). Στο παρελθόν νόμιζα πως το να έχω μια ευτυχισμένη οικογένεια, να έχω μια στοργική σχέση με τον σύζυγό μου και να ικανοποιούνται οι υλικές μου ανάγκες ήταν ο ορισμός της ευτυχίας και πως το να ζω έτσι είχε νόημα. Τώρα, όμως, έβλεπα καθαρά πως η λεγόμενη συζυγική αγάπη είναι εύθραυστη. Όπως λένε: Ένα αντρόγυνο είναι σαν δύο πουλιά σε ένα άλσος· όταν έρχεται η συμφορά, πετούν προς διαφορετικές κατευθύνσεις. Στο παρελθόν, όταν εργαζόμουν σκληρά για την οικογένεια και τον σύζυγό μου, εκείνος με νοιαζόταν πολύ· τώρα, όμως, που είχα πίστη, θεωρούσε πως ο διωγμός του Κομμουνιστικού Κόμματος κατά των πιστών αποτελούσε απειλή για τα συμφέροντά του, κι έτσι είχε καταφύγει στο να με διώκει και να απαιτεί διαζύγιο. Για να το θέσω ωμά, η «αγάπη» μας, ως αντρόγυνο, ήταν απλώς δύο άνθρωποι που χρησιμοποιούσαν ο ένας τον άλλο. Υπάρχει ευτυχία σε μια τέτοια ζωή; Σκέφτηκα το γεγονός ότι με παρακολουθούσε τους τελευταίους μήνες και μου απαγόρευε να πηγαίνω σε συναθροίσεις και να εκτελώ τα καθήκοντά μου. Δεν μπορούσα να συναντιέμαι με τους αδελφούς και τις αδελφές μου για να συναναστρεφόμαστε πάνω στην αλήθεια, η καρδιά μου δεν ήταν ήρεμη όταν διάβαζα τον λόγο του Θεού στο σπίτι και έπρεπε να σκέφτομαι τρόπους να χειριστώ τον σύζυγό μου όταν έβγαινα για να κηρύξω το ευαγγέλιο. Δεν είχα καμία απολύτως ελευθερία πίστης· ήταν λες και ήμουν δεμένη με ένα αόρατο σχοινί που μου απομυζούσε τη ζωή. Αν συνεχιζόταν αυτό, η ζωή μου θα επηρεαζόταν αρνητικά κι εγώ θα έχανα την ευκαιρία να αποκτήσω την αλήθεια και να λάβω τη σωτηρία. Δεν άξιζε. Τότε, λοιπόν, άρχισα να καταλαβαίνω όλο και πιο καθαρά ότι η οικογενειακή ζωή με συζυγική αγάπη δεν ήταν αληθινή ευτυχία. Θα μπορούσα να ζήσω μια ζωή με νόημα μόνο αν επιδίωκα την αλήθεια και έκανα τα καθήκοντα ενός δημιουργημένου όντος. Θυμήθηκα, επίσης, τα λόγια του Κυρίου Ιησού: «Όστις αγαπά πατέρα ή μητέρα υπέρ εμέ, δεν είναι άξιος εμού· και όστις αγαπά υιόν ή θυγατέρα υπέρ εμέ, δεν είναι άξιος εμού. και όστις δεν λαμβάνει τον σταυρόν αυτού και ακολουθεί οπίσω μου, δεν είναι άξιος εμού» (Κατά Ματθαίον 10:37-38). Σκέφτηκα τους αγίους ανά τους αιώνες —για να εκτελέσουν την αποστολή από τον Θεό, είχαν απαρνηθεί το σπίτι και το βιος τους, και είχαν διασχίσει ωκεανούς για να διαδώσουν το ευαγγέλιο και να καταθέσουν μαρτυρία για τον Θεό, υπομένοντας βάσανα και δίνοντας μέχρι και τη ζωή τους. Η μαρτυρία τους κέρδισε την έγκριση του Θεού. Και τώρα ο Θεός μού έδειχνε χάρη, με έφερνε ενώπιόν Του για να δεχθώ τη σωτηρία τις έσχατες ημέρες. Ήταν μια ευκαιρία που παρουσιάζεται μόνο μία φορά. Αν δεν μπορούσα να εκτελέσω σωστά τα καθήκοντά μου εξαιτίας των περιορισμών του συζύγου μου, τότε θα ήμουν μια άκαρδη αχρεία, θα ήμουν ανάξια ενώπιον του Θεού! Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, έδωσα όρκο πως θα έκανα ό,τι και οι άγιοι του παρελθόντος —θα απαρνιόμουν τα πάντα, θα ακολουθούσα τον Θεό και θα εκτελούσα τα καθήκοντα ενός δημιουργημένου όντος. Έτσι θα ζούσα μια ζωή με νόημα.

Ένα βράδυ, επέστρεψα στο σπίτι από μια συνάθροιση και πάγωσα όταν άνοιξα την πόρτα. Το σπίτι ήταν γεμάτο κόσμο. Μέσα βρίσκονταν συνάδελφοί μου, καθώς και φίλοι και συγγενείς του συζύγου μου, οι οποίοι, όταν με είδαν, άρχισαν να μιλάνε μεμιάς όλοι μαζί, προσπαθώντας να με πείσουν να εγκαταλείψω την πίστη μου. Κάποιοι είπαν ότι είχαν δει στις ειδήσεις πως πολλοί πιστοί στον Παντοδύναμο Θεό είχαν συλληφθεί προσφάτως από το Κομμουνιστικό Κόμμα και πως ορισμένοι από αυτούς είχαν καταδικαστεί σε τουλάχιστον δέκα χρόνια φυλάκισης. Άλλοι είπαν πως δεν ήταν μόνο το θέμα της σύλληψης και της φυλάκισης· πολλοί πιστοί στον Παντοδύναμο Θεό κατέληγαν ανάπηροι ή και σκοτώνονταν κατά την κράτησή τους, ενώ έβρισκαν τον μπελά τους και οι οικογένειές τους. Κάποιοι επανέλαβαν και τις συκοφαντικές πλάνες και φήμες του Κομμουνιστικού Κόμματος για την εκκλησία, λέγοντας πως οι πιστοί στον Θεό εγκαταλείπουν τις οικογένειές τους. Εξοργίστηκα όταν τα άκουσα όλα αυτά. Σκέφτηκα: «Αν δεν ασκούσε τέτοιο διωγμό το Κομμουνιστικό Κόμμα, η οικογένειά μου δεν θα μου αντιτασσόταν ούτε θα μου επιτίθετο έτσι. Το Κομμουνιστικό Κόμμα διαστρεβλώνει τα γεγονότα και διαδίδει φήμες, ώστε οι άνθρωποι που δεν γνωρίζουν την αλήθεια να συνταχθούν μαζί του και να εναντιωθούν στον Θεό. Μαζί με το Κόμμα, ο Θεός καταριέται κι αυτούς· μαζί με το Κόμμα, θα καταστραφούν εν τέλει κι αυτοί. Είναι απόλυτα μοχθηρό!» Αντέκρουσα τα όσα είπαν, λέγοντας: «Μη λέτε ανοησίες αν δεν καταλαβαίνετε τι σημαίνει να έχεις πίστη. Γιατί επιμένω να πιστεύω στον Θεό παρά τους κινδύνους αυτούς; Επειδή ο Σωτήρας έχει έρθει και εκφράζει πολλές αλήθειες για να σώσει την ανθρωπότητα από την επιρροή του Σατανά και να μας απελευθερώσει από την καταστροφή. Είναι ευκαιρία που έρχεται μόνο μία φορά! Αλλά το Κομμουνιστικό Κόμμα δεν επιτρέπει την πίστη στον Θεό. Καταπιέζει και διώκει μανιωδώς τους ανθρώπους που πιστεύουν στον Θεό, και συλλαμβάνει και φυλακίζει πάρα πολλούς από αυτούς. Πολλοί είναι εκείνοι που δεν μπορούν να γυρίσουν σπίτι τους, πολλοί είναι εκείνοι που έχουν μείνει ανάπηροι ή έχουν ξυλοκοπηθεί μέχρι θανάτου, και πολλές είναι οι χριστιανικές οικογένειες που έχουν διαλυθεί. Δεν φταίει το Κομμουνιστικό Κόμμα για όλα αυτά; Είναι εμφανές πως το Κομμουνιστικό Κόμμα διώκει τους θρησκευόμενους και διαλύει χριστιανικές οικογένειες, μα το Κόμμα διαστρεβλώνει τα γεγονότα και λέει ότι οι πιστοί στον Θεό εγκαταλείπουν τις οικογένειές τους. Δεν πρόκειται για παραποίηση της αλήθειας; Δεν μισείτε το ΚΚΚ, αλλά θέλετε να με εμποδίσετε να πιστεύω στον Θεό. Δεν μπορείτε να διακρίνετε το σωστό από το λάθος; Το μονοπάτι της πίστης ήταν δική μου επιλογή. Ακόμη κι αν πάω φυλακή, είμαι αποφασισμένη να ακολουθώ τον Παντοδύναμο Θεό». Αφού είδαν ότι δεν μπορούσαν να με μεταπείσουν, τελικά έφυγαν όλοι τους. Ο σύζυγός μου είπε βλοσυρά: «Απ’ ό,τι φαίνεται, κανείς δεν μπορεί να σου αλλάξει γνώμη. Ας πάρουμε, λοιπόν, διαζύγιο. Εσύ πιστεύεις στον Παντοδύναμο Θεό, πράγμα που σημαίνει ότι το κράτος θα σου επιτεθεί και θα σε συλλάβει. Όταν συμβεί αυτό, θα χάσεις τη δουλειά σου, την οικογένειά μας και ίσως ακόμη και τη ζωή σου. Αλλά εμείς οι υπόλοιποι θέλουμε να μείνουμε ζωντανοί, οπότε το διαζύγιο είναι μονόδρομος. Το Κομμουνιστικό Κόμμα στριμώχνει τους ανθρώπους σε πολύ δύσκολες θέσεις». Η καρδιά μου πονούσε, αλλά ήξερα με βεβαιότητα ότι είχε φτάσει η ώρα να επιλέξω. Επέλεξα να πιστεύω στον Παντοδύναμο Θεό και να Τον ακολουθώ, καθώς και να επιδιώκω την αλήθεια και τη ζωή, ενώ ο σύζυγός μου επέλεξε να συνταχθεί με το Κομμουνιστικό Κόμμα για χάρη της δουλειάς και του μέλλοντός του. Έτσι, έπρεπε να χωρίσουν οι δρόμοι μας. Εκείνη τη στιγμή, προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου, ό,τι κι αν συμβεί, θα Σε ακολουθώ μέχρι τέλους». Το επόμενο πρωί, ο σύζυγός μου κι εγώ πήγαμε στο Γραφείο Αστικών Υποθέσεων για να κινήσουμε τη διαδικασία του διαζυγίου, βάζοντας τέλος σε δώδεκα χρόνια έγγαμου βίου. Από τότε, μπορώ να πηγαίνω σε συναθροίσεις και να εκτελώ τα καθήκοντά μου κανονικά, και νιώθω πολύ πιο ήρεμη. Νομίζω πως η εκτέλεση των καθηκόντων ενός δημιουργημένου όντος είναι ο μόνος τρόπος να διάγεις μια ζωή με νόημα.