Μια μέρα, στα τέλη του 2019, η εγγονή μου είπε ξαφνικά ότι πονούσε το πόδι της. Την πήγα στο νοσοκομείο για να κάνει ακτινογραφίες, αλλά δεν βρήκαν τίποτα, οπότε δεν το πήρα στα σοβαρά. Την επόμενη μέρα, είπε ότι το πόδι της εξακολουθούσε να πονάει. Βλέποντάς την να κλαίει από τον πόνο, έβαλα κι εγώ τα κλάματα. Εκείνη τη νύχτα, το πόδι της πονούσε ασταμάτητα και όλο το βράδυ κοιμήθηκε ελάχιστα. Καθώς της έκανα μασάζ στο πόδι, συνέχισα να προσεύχομαι στον Θεό και εμπιστεύτηκα την ασθένειά της στον Θεό. Το πρωί της τρίτης ημέρας, ο γιος μου και η νύφη μου πήγαν την εγγονή μου στο νοσοκομείο της κομητείας.

Αφότου εισήχθη στο νοσοκομείο, είχε συνέχεια υψηλό πυρετό. Ο πυρετός παρέμενε στο 40 και δεν υποχωρούσε. Εξετάστηκε στο χειρουργικό τμήμα και στο τμήμα παθολογίας, αλλά δεν βρέθηκε τίποτα και οι γιατροί δεν έβρισκαν θεραπεία. Αβοήθητος, ο γιος μου την πήγε σε ένα νοσοκομείο στην πρωτεύουσα της επαρχίας. Η διαβούλευση των ειδικών έφερε τη μια στιγμή τη διάγνωση ερυθηματώδους λύκου και την άλλη διάγνωση σηψαιμίας. Όταν οι γονείς της νύφης μου επέστρεψαν από το νοσοκομείο και μου μίλησαν για την κατάσταση, ανησύχησα πολύ. Ο ερυθηματώδης λύκος και η σηψαιμία ήταν και οι δύο θανατηφόρες ασθένειες. Ακόμα και αν αφήσουμε κατά μέρος τη διάγνωση, η εγγονή μου είχε ακόμα 40 πυρετό, ο οποίος θα μπορούσε να προκαλέσει μεγάλη ζημιά στην υγεία της αν συνεχιζόταν για πολύ καιρό. Η κατάστασή της ήταν πολύ δυσοίωνη. Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο μεγαλύτερη αναστάτωση ένιωθα. Είχα μεγαλώσει την εγγονή μου και δεν θα μπορούσα να το αντέξω αν της συνέβαινε κάτι. Προσπαθούσα να παρηγορήσω τον εαυτό μου ξανά και ξανά, σκεπτόμενη: «Θα γίνει καλά. Ο Θεός είναι παντοδύναμος. Θα προστατεύσει την εγγονή μου. Δεν θα την αφήσει να πεθάνει». Όταν σκεφτόμουν την ασθένεια της εγγονής μου, συχνά έκλαιγα από την αγωνία μου. Ήταν ακόμα τόσο νέα και αναγκαζόταν να υποφέρει τόσο πολύ. Ευχήθηκα να ήμουν εγώ εκείνη που είχε χτυπηθεί από αυτή την ασθένεια, ώστε να μπορούσα να υποφέρω στη θέση της. Σκέφτηκα επίσης: «Πιστεύω στον Θεό, οπότε γιατί συμβαίνει αυτό στην οικογένειά μου;» Αλλά μετά από δεύτερη σκέψη, κατάλαβα ότι αυτή η κατάσταση είχε έρθει σ’ εμένα με την άδεια του Θεού. Ίσως ο Θεός δοκίμαζε την πίστη μου. Δεν μπορούσα να κατηγορήσω τον Θεό. Όσο επέμενα να εκπληρώνω το καθήκον μου, η ασθένεια της εγγονής μου έπρεπε να θεραπευτεί. Μετά από αυτό, έτρωγα και έπινα κανονικά τον λόγο του Θεού και συνέχισα να εκτελώ το καθήκον μου. Όταν φιλοξενούσα τους αδελφούς και τις αδελφές μου, έκανα ό,τι μπορούσα. Οι αδελφοί και οι αδελφές ήθελαν να με βοηθήσουν, αλλά δεν τους άφηνα, θεωρώντας ότι εφόσον εκτελούσα το καθήκον μου όσο μπορούσα, ο Θεός θα μου επιδείκνυε χάρη και η ασθένεια της εγγονής μου θα καλυτέρευε.

Περίπου μισό μήνα αργότερα, ο γιος μου μου τηλεφώνησε για να μου πει ότι η εγγονή μου έπασχε από σηψαιμία, ο υψηλός πυρετός της συνέχιζε να ανεβοκατεβαίνει και είχαν σχηματιστεί όγκοι στο περικάρδιο, πράγμα που απειλούσε τη ζωή της. Όταν άκουσα αυτά τα νέα, ένιωσα την καρδιά μου να σφίγγεται. Δεν μπορούσα να το δεχτώ, οπότε απηύθυνα απαίτηση στον Θεό: «Η εγγονή μου είναι άρρωστη, αλλά εγώ συνέχισα να εκτελώ το καθήκον μου. Η εγγονή μου θα έπρεπε να είναι καλύτερα, αλλά τώρα, όχι μόνο δεν έχει βελτιωθεί η ασθένειά της, αλλά έχει χειροτερέψει κιόλας. Είναι πραγματικά αδύνατο να θεραπευτεί η ασθένειά της;» Μια μέρα, ο σύζυγός μου ήρθε κλαίγοντας και μου είπε: «Η εγγονή μας πεθαίνει. Το νοσοκομείο λέει ότι είναι ετοιμοθάνατη και ο γιατρός λέει ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Μας είπαν να τη φέρουμε σπίτι». Τα λόγια του συζύγου μου έπεσαν σαν κεραυνός εν αιθρία. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ήταν αλήθεια και δεν μπορούσα να το δεχτώ. Το μυαλό μου γέμισε με εικόνες από τη ζωή μου με την εγγονή μου. Καθώς σκεφτόμουν πόσο αξιολάτρευτη ήταν, δεν μπορούσα να σταματήσω τα δάκρυά μου να ρέουν. Ξανά και ξανά, φώναζα στον Θεό να προσέχει την καρδιά μου και να με οδηγήσει στην υπακοή. Αλλά όταν είδα τη φωτογραφία της στο τηλέφωνό μου, ολόκληρο το πρόσωπό της ήταν πρησμένο και έχασα κάθε θέληση να συνεχίσω. Δεν ήθελα να διαβάσω τον λόγο του Θεού και δεν ένιωθα κανένα κίνητρο να εκτελέσω το καθήκον μου. Το μόνο πράγμα που με ενδιέφερε ήταν η ασθένεια της εγγονής μου. Αργότερα, ο γαμπρός μου πήγε τον ιατρικό φάκελο της εγγονής μου σε ένα μεγάλο νοσοκομείο στη Σαγκάη για γνωμάτευση, αλλά και εκεί οι ειδικοί είπαν ότι δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα και πρότειναν να σταματήσουμε να ξοδεύουμε χρήματα για μια ανώφελη υπόθεση. Αυτό με αναστάτωσε ιδιαίτερα: «Πιστεύω στον Θεό εδώ και τόσα χρόνια, δεν σταμάτησα ποτέ να εκτελώ τα καθήκοντά μου και πάντα έβαζα τα δυνατά μου για να κάνω οποιοδήποτε έργο μού όριζε η εκκλησία. Ακόμη και όταν η εγγονή μου αρρώστησε, δεν εγκατέλειψα το καθήκον μου. Συνέχισα να φιλοξενώ τους αδελφούς και τις αδελφές μου. Αφού πλήρωσα τέτοιο τίμημα, γιατί η εγγονή μου έπαθε αυτή τη φοβερή ασθένεια;» Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο πιο μεγαλύτερη αγανάκτηση ένιωθα. Δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Μέσα στον πόνο μου, προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου, η εγγονή μου πεθαίνει. Είμαι δυστυχισμένη και αδύναμη. Δεν ξέρω τι να κάνω και εξακολουθώ να έχω παράπονα εναντίον Σου. Σε παρακαλώ, καθοδήγησέ με να κατανοήσω το θέλημά Σου».

Μέσα στον πόνο μου, σκέφτηκα ένα απόσπασμα από τα λόγια του Θεού: «4. Εάν, αφού έχεις δαπανήσει κάποια πράγματα για Μένα, Εγώ δεν ικανοποιήσω τις ασήμαντες απαιτήσεις σου, θα αποκαρδιωθείς και θα απογοητευτείς από Μένα ή, μάλιστα, θα εξαγριωθείς και θα ξεστομίσεις ύβρεις; 5. Εάν ήσουν πάντα πολύ αφοσιωμένος και έτρεφες μεγάλη αγάπη για Μένα, κι όμως υπομείνεις το βάσανο μιας ασθένειας, της φτώχειας και της εγκατάλειψης από τους φίλους και τους συγγενείς σου, ή αν υπομείνεις οποιεσδήποτε άλλες κακοτυχίες στη ζωή, θα εξακολουθήσεις να είσαι αφοσιωμένος σ’ Εμένα και να Με αγαπάς;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα: η προδοσία (2)). Αντιμέτωπη με τις ερωτήσεις του Θεού, ένιωσα μεγάλη ντροπή. Η ασθένεια της εγγονής μου ήταν για μένα μια πρακτική δοκιμασία για να διαπιστωθεί αν ήμουν πιστή και υπάκουη στον Θεό. Στο παρελθόν, πάντα πίστευα ότι κατέβαλλα προσπάθεια και εκτελούσα το καθήκον μου για τον Θεό, και ότι αυτό σήμαινε πως ήμουν πιστή στον Θεό. Ωστόσο, όταν η εγγονή μου έπαθε σηψαιμία και η κατάστασή της χειροτέρευσε, έγινα αρνητική και παραπονέθηκα, δεν ήθελα πλέον να διαβάζω τον λόγο του Θεού και δεν είχα κίνητρο για το καθήκον μου. Είδα ότι δεν διέθετα καθόλου την πραγματικότητα του να είμαι υπάκουη και πιστή στον Θεό. Ήρθα ενώπιον του Θεού και προσευχήθηκα στον Θεό, ζητώντας Του να με καθοδηγήσει να πάρω μαθήματα και να είμαι πραγματικά υπάκουη στο θέμα της ασθένειας της εγγονής μου. Σκέφτηκα τον λόγο του Θεού: «Αυτό που επιδιώκεις είναι να είσαι σε θέση να κερδίσεις την ειρήνη αφού πιστέψεις στον Θεό, για να είναι τα παιδιά σου απαλλαγμένα από ασθένειες, για να έχει ο σύζυγός σου μια καλή δουλειά, για να βρει ο γιος σου μια καλή σύζυγο, για να βρει η κόρη σου έναν αξιοπρεπή σύζυγο, για να οργώνουν τα βοοειδή και τα άλογά σου καλά τη γη, για μια χρονιά καλού καιρού για τις καλλιέργειές σου. Αυτό επιδιώκεις. Η επιδίωξή σου είναι μόνο να ζεις με άνεση, για να μην συμβούν ατυχήματα στην οικογένειά σου, για να σε προσπεράσουν οι άνεμοι, για να μην αγγίξουν τα χαλίκια το πρόσωπό σου, για να μην πλημμυρίσει η σοδειά της οικογένειάς σου, για να μην επηρεαστείς από οποιαδήποτε καταστροφή, για να ζήσεις στην αγκαλιά του Θεού, να ζήσεις σε μια άνετη φωλιά. Ένας δειλός όπως εσύ, ο οποίος πάντα επιδιώκει τα σαρκικά, έχει καρδιά, έχει πνεύμα; Δεν είσαι απλώς ένα θηρίο; Σου δίνω την αληθινή οδό, χωρίς να ζητήσω τίποτα σε αντάλλαγμα, όμως δεν την επιδιώκεις. Είσαι ένας από εκείνους που πιστεύουν στον Θεό; […] Η ζωή σου είναι αξιοπεριφρόνητη και ποταπή, ζεις μέσα στη βρομιά και στην ανηθικότητα, και δεν έχεις κανέναν στόχο. Η ζωή σου δεν είναι η πλέον ποταπή; Έχεις το θράσος να κοιτάξεις τον Θεό; Εάν συνεχίζεις να έχεις τέτοιες εμπειρίες, θα αποκτήσεις τίποτα; Η αληθινή οδός σού έχει δοθεί, αλλά κατά πόσο μπορείς να την κερδίσεις τελικά εξαρτάται από την προσωπική σου επιδίωξη» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Οι εμπειρίες του Πέτρου: η γνώση του για την παίδευση και την κρίση). Ο λόγος του Θεού αποκάλυψε την κατάστασή μου. Από την αρχή της πίστης μου στον Θεό, πίστευα ότι εφόσον κατέβαλλα προσπάθεια για τον Θεό και εκτελούσα το καθήκον μου, ο Θεός θα ευλογούσε την οικογένειά μου με γαλήνη και ευημερία, και όλοι θα ήταν απαλλαγμένοι από ασθένειες και καταστροφές. Ως εκ τούτου, εφόσον πίστευα στον Θεό, ήμουν πάντα πρόθυμη να εκτελώ τα καθήκοντά μου. Ο Θεός ήταν πολύ γενναιόδωρος μαζί μου. Πριν το καταλάβω, κάποιες από τις ασθένειές μου θεραπεύτηκαν και η επιδίωξή μου έγινε ακόμη πιο δυνατή. Ακόμη και αν ήταν να με συλλάβει το Κομμουνιστικό Κόμμα, θα συνέχιζα να εκτελώ το καθήκον μου και μετά την απελευθέρωσή μου. Αλλά όταν η εγγονή μου έπαθε αυτή την τρομακτική ασθένεια, μέσα μου παραπονέθηκα ότι ο Θεός δεν προστάτευσε την εγγονή μου. Παρόλο που εκτελούσα το καθήκον μου, ήθελα απλώς ο Θεός να την προστατεύσει θεραπεύοντας την ασθένειά της. Ήθελα να ανταλλάξω την εξωτερική μου προσπάθεια και θυσία με την ευλογία του Θεού. Όταν η ασθένεια της εγγονής μου δεν βελτιώθηκε, και η ζωή της τέθηκε σε κίνδυνο και το νοσοκομείο εγκατέλειψε τη θεραπεία, τότε κατέρρευσα εντελώς. Παρανόησα τον Θεό και παραπονέθηκα εναντίον Του, θεώρησα ότι ο Θεός ήταν άδικος και ανέπτυξα αρνητικότητα και αντίσταση στον Θεό. Είδα ότι πίστευα στον Θεό μόνο για να κερδίσω χάρη και ευλογίες, ότι επιδίωκα την ευκολία στη ζωή και τη σωματική ασφάλεια αντί για την αλήθεια, και ότι οι θυσίες και οι προσπάθειές μου δεν ήταν ειλικρινής υπακοή στον Θεό, αλλά αντίθετα ήταν γεμάτες υπερβολικές επιθυμίες και απαιτήσεις για τον Θεό. Αυτό ήταν εξαπάτηση του Θεού και προσπάθεια συναλλαγής με τον Θεό. Αργότερα, διάβασα ένα απόσπασμα από τα λόγια του Θεού: «Ο Θεός θα κάνει αυτό που οφείλει να κάνει, και η διάθεσή Του είναι δίκαιη. Η δικαιοσύνη δεν είναι σε καμία περίπτωση δίκαιη ή λογική· δεν είναι εξισωτισμός, ή ζήτημα του να σου κατανεμηθεί αυτό που σου αξίζει σύμφωνα με το πόσο έργο έχεις ολοκληρώσει, ούτε ζήτημα του να πληρωθείς για όσο έργο έχεις κάνει, ούτε ζήτημα του να σου δοθούν τα οφειλόμενα σύμφωνα με την προσπάθεια που καταβάλλεις. Αυτό δεν είναι δικαιοσύνη, είναι απλώς να είσαι σωστός και λογικός. Πολύ λίγοι άνθρωποι είναι σε θέση να γνωρίζουν τη δίκαιη διάθεση του Θεού. Φανταστείτε ο Θεός να είχε εξαλείψει τον Ιώβ αφότου ο Ιώβ έγινε μάρτυράς Του: Θα ήταν δίκαιο αυτό; Στην πραγματικότητα, θα ήταν. Γιατί ονομάζεται αυτό δικαιοσύνη; Πώς βλέπουν οι άνθρωποι τη δικαιοσύνη; Αν κάτι συμβαδίζει με τις αντιλήψεις των ανθρώπων, τότε είναι πολύ εύκολο για εκείνους να πουν ότι ο Θεός είναι δίκαιος· ωστόσο, αν δεν θεωρούν πως αυτό το πράγμα συμβαδίζει με τις αντιλήψεις τους —εάν είναι κάτι που αδυνατούν να κατανοήσουν— τότε θα τους είναι πολύ δύσκολο να πουν ότι ο Θεός είναι δίκαιος. Αν ο Θεός είχε καταστρέψει τότε τον Ιώβ, οι άνθρωποι δεν θα έλεγαν ότι ήταν δίκαιος. Στην πραγματικότητα, όμως, είτε οι άνθρωποι έχουν διαφθαρεί είτε όχι, και είτε η διαφθορά τους είναι βαθιά είτε όχι, πρέπει ο Θεός να δικαιολογηθεί όταν τους καταστρέψει; Πρέπει να εξηγήσει στους ανθρώπους βάσει τίνος σκεπτικού το κάνει αυτό; Πρέπει ο Θεός να λέει στους ανθρώπους τους κανόνες που έχει ορίσει; Δεν χρειάζεται. Στα μάτια του Θεού, κάποιος που είναι διεφθαρμένος και που είναι πιθανό να αντιταχθεί στον Θεό δεν έχει καμία αξία· όποιον χειρισμό κι αν επιλέξει ο Θεός θα είναι σωστός, και όλα αποτελούν ρυθμίσεις του Θεού. Εάν ήσουν δυσάρεστος στα μάτια του Θεού, και έλεγε ότι δεν Του χρησιμεύεις σε τίποτα μετά τη μαρτυρία σου και επομένως σε κατέστρεφε, θα ήταν άραγε και αυτό η δικαιοσύνη Του; Θα ήταν. […] Η ουσία του Θεού είναι δικαιοσύνη. Αν και δεν είναι εύκολο να κατανοήσει κανείς αυτό που κάνει ο Θεός, όλα όσα κάνει είναι δίκαια· απλώς οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν. Όταν ο Θεός έδωσε τον Πέτρο στον Σατανά, πώς αποκρίθηκε ο Πέτρος; “Η ανθρωπότητα δεν μπορεί να συλλάβει αυτό που κάνεις, αλλά όλα όσα κάνεις περιέχουν το αγαθό θέλημά Σου· υπάρχει δικαιοσύνη σε όλα. Πώς να μην αποδώσω αίνο για τη σοφία και τις πράξεις Σου;” […] Όλα όσα κάνει ο Θεός είναι δίκαια. Αν και μπορεί να είναι ακατάληπτα στους ανθρώπους, δεν θα πρέπει να κρίνουν κατά βούληση. Εάν κάτι που Εκείνος κάνει τους φανεί παράλογο ή έχουν αντιλήψεις γι’ αυτό και αυτό τους οδηγεί να πουν πως Εκείνος δεν είναι δίκαιος, τότε φέρονται εντελώς παράλογα. Βλέπεις πως ο Πέτρος βρήκε ακατανόητα κάποια πράγματα, μα ήταν σίγουρος πως σ’ αυτά τα πράγματα ήταν παρούσα η σοφία του Θεού και βρισκόταν το αγαθό θέλημά Του. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να συλλάβουν τα πάντα· υπάρχουν τόσο πολλά πράγματα που δεν μπορούν να κατανοήσουν. Έτσι, η γνώση της διάθεσης του Θεού πραγματικά δεν είναι εύκολη υπόθεση» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Αφού συλλογίστηκα τα λόγια του Θεού, συνειδητοποίησα ότι η δικαιοσύνη του Θεού δεν είναι όπως τη φανταζόμουν. Τη φανταζόμουν ως το να κάνεις μια συγκεκριμένη ποσότητα έργου και να λαμβάνεις την αντίστοιχη αμοιβή γι’ αυτό, ή να καταβάλλεις μια προσπάθεια και να λαμβάνεις ως αντάλλαγμα μια ανταμοιβή. Αυτή είναι δική μου αντίληψη και φαντασιοκοπία. Ο Θεός είναι η αλήθεια, και η ουσία του Θεού είναι η δικαιοσύνη. Ό,τι κι αν κάνει ο Θεός και είτε αυτό ανταποκρίνεται στις ανθρώπινες αντιλήψεις είτε όχι, ό,τι κάνει ο Θεός είναι δίκαιο. Εκτιμούσα τη δικαιοσύνη του Θεού από την οπτική των συναλλαγών και του εμπορίου. Πίστευα ότι αν κατέβαλλα προσπάθεια και εγκατέλειπα πολλά, θα λάμβανα τις ευλογίες του Θεού. Πίστευα ότι, αν εργαζόμουν σκληρά για να εκτελέσω τα καθήκοντά μου, ο Θεός θα έπρεπε να προστατεύσει την οικογένειά μου και να προφυλάξει την εγγονή μου από ασθένειες και καταστροφές. Όταν εκείνη αρρώστησε σοβαρά, επιχειρηματολόγησα με τον Θεό, παραπονέθηκα εναντίον του Θεού και σκέφτηκα ότι ο Θεός ήταν άδικος. Η άποψή μου ήταν παράλογη. Ήμουν τυφλή και δεν γνώριζα καθόλου τον Θεό. Είμαι ένα δημιουργημένο ον, οπότε το να εκπληρώσω το καθήκον μου και να ανταποδώσω την αγάπη του Θεού ήταν φυσικό και σωστό, ήταν το καθήκον και η ευθύνη μου. Δεν έπρεπε να προσπαθήσω να κάνω εμπόριο με τον Θεό. Ακριβώς όπως τα παιδιά θα πρέπει να φέρονται με σεβασμό στους γονείς τους, ανεξάρτητα από το αν ο Θεός μού παρείχε χάρη και ευλογίες ή με έκανε να υποφέρω από καταστροφές, ο Θεός είναι δίκαιος, οπότε θα πρέπει να υποτάσσομαι άνευ όρων στις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις του Θεού. Σε αντίθετη περίπτωση, δεν θα ήμουν άξια να ονομάζομαι άνθρωπος. Οι άνθρωποι που δεν πιστεύουν στον Θεό υποφέρουν από τη γέννηση, τα γηρατειά, την αρρώστια, τον θάνατο, τις καταστροφές και τις ατυχίες, και εκείνοι που πιστεύουν στον Θεό βιώνουν το ίδιο. Ο Θεός δεν ισχυρίστηκε ποτέ ότι οι πιστοί θα είναι πάντα ασφαλείς και προστατευμένοι. Αντίθετα, όποιες καταστάσεις και αν μας προκύψουν, ο Θεός απαιτεί από εμάς να έχουμε αληθινή πίστη και υπακοή, και να εκπληρώνουμε το καθήκον ενός δημιουργημένου όντος. Αλλά εγώ πίστευα στον Θεό μόνο για να αναζητώ ευλογίες. Ζητούσα από τον Θεό να κρατήσει την οικογένειά μου ασφαλή και μακριά από ασθένειες και καταστροφές, αλλά δεν αναζητούσα την αλήθεια και δεν υπάκουα στον Θεό. Η πίστη μου ήταν απλώς μια θρησκευτική πεποίθηση που αναζητούσε τον καθημερινό μου κορεσμό. Ο Θεός δεν αναγνωρίζει καθόλου μια τέτοια πίστη. Χωρίς την αποκάλυψη αυτών των γεγονότων, δεν θα αναγνώριζα ποτέ τη λανθασμένη άποψή μου για την πίστη στον Θεό με σκοπό την αναζήτηση ευλογιών. Ποτέ δεν θα κέρδιζα την αλήθεια πιστεύοντας με αυτόν τον τρόπο, μόνο θα αποκλειόμουν από τον Θεό. Ο Θεός επέτρεψε να έρθει σ’ εμένα αυτή η κατάσταση που δεν ήταν σύμφωνη με τις αντιλήψεις μου, για να εξαγνιστεί η πίστη μου στον Θεό με σκοπό τις ευλογίες, να καθαρθεί η νοθεία και η διαφθορά μου, και να αλλάξω και να σωθώ. Ήταν η αγάπη του Θεού! Σκεπτόμενη αυτό, ένιωσα μια μικρή ανακούφιση.

Στη συνέχεια, συνέχισα να προβληματίζομαι σχετικά με το ποια φύση επέβαλλε στην πίστη μου στον Θεό να βασίζεται στις συναλλαγές με τον Θεό. Διάβασα αυτά τα λόγια του Θεού: «Όλοι οι διεφθαρμένοι άνθρωποι ζουν για τον εαυτό τους. Κάθε άνθρωπος για τον εαυτό του και την πληρώνει πάντα ο πιο αδύναμος —αυτό είναι το συμπέρασμα της ανθρώπινης φύσης. Οι άνθρωποι πιστεύουν στον Θεό προς ίδιον όφελος· όταν απαρνούνται πράγματα και δαπανούν τον εαυτό τους για τον Θεό, το κάνουν προκειμένου να ευλογηθούν, και όταν είναι πιστοί σ’ Αυτόν, το κάνουν προκειμένου να ανταμειφθούν. Εν συντομία, όλα γίνονται με σκοπό να ευλογηθούν, να ανταμειφθούν και να εισέλθουν στη βασιλεία των ουρανών. Στην κοινωνία, οι άνθρωποι εργάζονται για δικό τους όφελος, και στον οίκο του Θεού, εκτελούν κάποιο καθήκον προκειμένου να ευλογηθούν. Για να κερδίσουν ευλογίες απαρνιούνται οι άνθρωποι τα πάντα και υπομένουν τόσα βάσανα. Δεν υπάρχει καλύτερη απόδειξη της σατανικής φύσης του ανθρώπου» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). «Ο Θεός ζητά από τους ανθρώπους να Τον αντιμετωπίζουν ως Θεό επειδή η ανθρωπότητα έχει διαφθαρεί σε τόσο μεγάλο βαθμό που δεν Τον αντιμετωπίζει ως Θεό, αλλά ως άνθρωπο. Τι πρόβλημα υπάρχει που οι άνθρωποι έχουν συνεχώς απαιτήσεις από τον Θεό; Και τι πρόβλημα υπάρχει που έχουν συνεχώς αντιλήψεις για Εκείνον; Τι περικλείει η φύση του ανθρώπου; Έχω διαπιστώσει πως, ό,τι κι αν τους συμβαίνει κι ό,τι κι αν αντιμετωπίζουν, οι άνθρωποι μονίμως προστατεύουν τα συμφέροντά τους και ανησυχούν για τη σάρκα τους, ενώ πάντα ψάχνουν λόγους και δικαιολογίες που τους βολεύουν. Δεν αναζητούν ούτε αποδέχονται την παραμικρή αλήθεια. Όλα όσα κάνουν τα κάνουν για να υπερασπιστούν τη σάρκα τους και επειδή συνωμοτούν για το δικό τους αύριο. Όλοι ζητούν χάρη από τον Θεό και θέλουν να κερδίσουν όσα πλεονεκτήματα μπορούν. Γιατί οι άνθρωποι έχουν τόσες απαιτήσεις από τον Θεό; Αυτό αποδεικνύει ότι είναι άπληστοι από τη φύση τους και ότι ενώπιον του Θεού δεν έχουν καμία απολύτως λογική. Ό,τι κι αν κάνουν οι άνθρωποι —είτε προσεύχονται είτε συναναστρέφονται ή κηρύττουν— οι επιδιώξεις, οι σκέψεις και οι φιλοδοξίες τους είναι πράγματα που απαιτούν και προσπαθούν να ζητήσουν από τον Θεό. Όλα αυτά τα κάνουν με την ελπίδα να κερδίσουν κάτι από τον Θεό. Κάποιοι λένε ότι “έτσι είναι η ανθρώπινη φύση”, κι έχουν δίκιο! Επιπλέον, το γεγονός ότι οι άνθρωποι έχουν πάρα πολλές απαιτήσεις από τον Θεό και πάρα πολλές εξωφρενικές επιθυμίες αποδεικνύει ότι όντως δεν έχουν συνείδηση και λογική. Όλοι τους απαιτούν και ζητούν πράγματα για το δικό τους καλό ή προσπαθούν να επιχειρηματολογήσουν και να δικαιολογηθούν —όλα αυτά τα κάνουν για την πάρτη τους. Σε πολλά από όσα κάνουν οι άνθρωποι βλέπουμε ότι δεν υπάρχει καμία λογική, γεγονός που αποδεικνύει πλήρως ότι η σατανική λογική του “ο σώζων εαυτόν σωθήτω” έχει ήδη γίνει η φύση του ανθρώπου» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Οι άνθρωποι έχουν πάρα πολλές απαιτήσεις από τον Θεό). Σκέφτηκα τα λόγια του Θεού και συνειδητοποίησα ότι πίστευα στον Θεό για να αναζητήσω ευλογίες και οφέλη, επειδή ελεγχόμουν από σατανικές τοξίνες, όπως «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω» και «Μην κάνεις τίποτε χωρίς ανταμοιβή» Το να ζω με αυτά τα σατανικά δηλητήρια με έκανε ιδιαίτερα εγωίστρια και δόλια. Αναζητούσα μόνο οφέλη και προσπαθούσα να κάνω συναλλαγές με τον Θεό κατά την εκτέλεση του καθήκοντός μου. Παρόλο που είχα καταβάλει τόσες προσπάθειες και είχα πληρώσει τίμημα στα χρόνια της πίστης μου στον Θεό, τα έκανα όλα αυτά για χάρη των δικών μου ευλογιών και οφελών. Ήθελα να ανταλλάξω το μικρό τίμημα που είχα πληρώσει με τις μεγάλες ευλογίες του Θεού. Δεν υπάκουα στον Θεό και δεν ήμουν πιστή σ’ Αυτόν. Ως αποτέλεσμα, όταν η εγγονή μου αρρώστησε σοβαρά και ανατράπηκε η φιλοδοξία μου να ευλογηθώ, ένιωσα θιγμένη και παραπονέθηκα εναντίον του Θεού, ενώ δεν ένιωθα κανένα κίνητρο για να εκτελέσω το καθήκον μου. Χρησιμοποίησα τη μικρή προσπάθεια που κατέβαλα και το τίμημα που πλήρωσα ως κεφάλαιο για να διαφωνήσω με τον Θεό και να αντιταχθώ σε Αυτόν. Είδα ότι κατά την εκτέλεση του καθήκοντός μου εξαπατούσα τον Θεό, ζητούσα πράγματα από τον Θεό και προσπαθούσα να κάνω συναλλαγές με τον Θεό. Είχα διαφθαρεί πολύ βαθιά από τον Σατανά και ήμουν πολύ εγωίστρια και δόλια. Σκέφτηκα τον Παύλο, ο οποίος κήρυξε, εργάστηκε, απαρνήθηκε πράγματα, κατέβαλε προσπάθεια, υπέφερε πολύ και μάλιστα πέθανε ως μάρτυρας. Ωστόσο, δεν επιδίωκε την αλήθεια ούτε έκανε πράξη τα λόγια του Κυρίου Ιησού. Όλη η απάρνησή του και η προσπάθειά του γινόταν για να κερδίσει ανταμοιβές και στέμμα. Είπε ότι έδωσε τον αγώνα και ολοκλήρωσε την πορεία του και ότι του προοριζόταν ένα στεφάνι δικαιοσύνης. Εννοούσε ότι ο Θεός θεωρείτο δίκαιος μόνο όταν του έδινε ανταμοιβές και στέμμα, και ότι αν ο Θεός δεν τον αντάμειβε ή δεν τον έστεφε, τότε ο Θεός δεν ήταν δίκαιος. Από αυτό φαίνεται ότι τα βάσανα και οι προσπάθειες του Παύλου για την πίστη του στον Θεό έγιναν όλα για να κάνει συναλλαγή με τον Θεό. Στο τέλος, προσέβαλε τη διάθεση του Θεού και τιμωρήθηκε από τον Θεό. Το ίδιο έκανα κι εγώ. Πίστευα στον Θεό μόνο για να επιδιώξω τη χάρη και τις ευλογίες, και θεωρούσα την εγκατάλειψη και τις προσπάθειές μου ως μέθοδο και κεφάλαιο για να κερδίσω ευλογίες. Αν δεν άλλαζα τη λανθασμένη άποψή μου για την επιδίωξη, όσες προσπάθειες κι αν κατέβαλλα, δεν θα κέρδιζα ποτέ την έγκριση του Θεού και, όπως ακριβώς ο Παύλος, θα αποκαλυπτόμουν και θα αποκλειόμουν από τον Θεό. Στη συνέχεια, διάβασα άλλο ένα απόσπασμα του λόγου του Θεού: «Ως πλάσμα του Θεού, ο άνθρωπος πρέπει να επιδιώξει να εκτελέσει το καθήκον ενός πλάσματος του Θεού και να επιδιώξει να αγαπά τον Θεό χωρίς να κάνει άλλες επιλογές, γιατί ο Θεός είναι άξιος της αγάπης του ανθρώπου. Όσοι επιδιώκουν να αγαπήσουν τον Θεό δεν θα πρέπει να αναζητούν οποιεσδήποτε προσωπικές απολαβές ή αυτό που αυτοί επιθυμούν προσωπικά· αυτό είναι το πιο σωστό μέσο επιδίωξης. Αν αυτό που αναζητάς είναι η αλήθεια, αν αυτό που κάνεις πράξη είναι η αλήθεια και αν αυτό που επιτυγχάνεις είναι μια αλλαγή στη διάθεσή σου, τότε το μονοπάτι που ακολουθείς είναι το σωστό» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Η επιτυχία ή η αποτυχία εξαρτάται από το μονοπάτι που βαδίζει ο άνθρωπος). Αφότου διάβασα τον λόγο του Θεού, κατάλαβα ότι ως ένα δημιουργημένο ον που απολαμβάνει την άφθονη τροφή και παροχή ζωής που του παρέχει ο Θεός, πρέπει να επιδιώκω την αλήθεια, να εκτελώ καλά το καθήκον μου και να επιδιώκω την υπακοή και την αγάπη προς τον Θεό. Αυτή είναι η συνείδηση και η λογική που πρέπει να διαθέτει ένα δημιουργημένο ον. Σκέφτηκα πως ο Θεός ενσαρκώθηκε δύο φορές για να σώσει την ανθρωπότητα, πως γελοιοποιήθηκε, συκοφαντήθηκε και απορρίφθηκε από τον κόσμο, ενώ υπέστη και και διώξεις και καταδίκες από το Κομμουνιστικό Κόμμα και τον θρησκευτικό κόσμο, αλλά παρ’ όλα αυτά, εξακολουθούσε να εκφράζει σιωπηλά την αλήθεια για να μας ποτίζει και να μας παρέχει. Έστησε επίσης πολλές καταστάσεις για να αποκαλύψει τη διαφθορά μας, να μας εξαγνίσει και να μας αλλάξει. Παρόλο που υπήρχε ακόμα πολλή ανυπακοή και διαφθορά μέσα μου, και μπόρεσα να παρανοήσω τον Θεό και να παραπονεθώ εναντίον του όταν τα πράγματα δεν πήγαιναν όπως ήθελα, ο Θεός δεν εγκατέλειψε ποτέ τη σωτηρία μου και χρησιμοποίησε τα λόγια Του για να με κρίνει, να με εκθέσει, να μου υπενθυμίσει, να με προτρέψει, να με παρηγορήσει και να με ενθαρρύνει, καθώς περίμενε να διορθώσω τις συμπεριφορές μου. Η αγάπη του Θεού είναι τόσο ανιδιοτελής και Αυτός είναι τόσο αξιαγάπητος! Αλλά εγώ πίστευα στον Θεό αποκλειστικά και μόνο για να κερδίσω ευλογίες και οφέλη, και δεν επιδίωκα την αγάπη και την υπακοή στον Θεό. Πραγματικά δεν είχα συνείδηση ή λογική. Καθώς το αναγνώρισα αυτό, αισθάνθηκα ένα βαθύ αίσθημα μομφής και μεταμέλειας και ένιωσα πολύ υποχρεωμένη στον Θεό.

Λίγες ημέρες αργότερα, το νοσοκομείο εξέδωσε άλλη μια ειδοποίηση ότι η εγγονή μου ήταν βαριά άρρωστη και της έδωσαν εξιτήριο για να ελευθερώσουν το κρεβάτι της για άλλους ασθενείς. Όταν άκουσα αυτήν την είδηση, λυπήθηκα πολύ, οπότε προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου, Εσύ έδωσες στην εγγονή μου αναπνοή. Ό,τι κάνεις και κανονίζεις είναι σωστό και δίκαιο. Ακόμη και αν πεθάνει, δεν θα έχω κανένα παράπονο. Θα εξακολουθώ να πιστεύω σ’ Εσένα και να Σε ακολουθώ». Μετά από αυτό, ο γιος μου την πήγε σε ένα άλλο νοσοκομείο στην πρωτεύουσα της επαρχίας για θεραπεία. Ο γιατρός διάβασε τον ιατρικό φάκελο και είπε ότι η ασθένειά της δεν θεραπευόταν, οπότε επέστρεψαν χωρίς να νοσηλευτεί. Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα: «Αν ο Θεός έχει ορίσει ότι η εγγονή μου θα πεθάνει, κανείς δεν μπορεί να τη σώσει. Αν ο Θεός δεν θέλει να πεθάνει, όσο έχει ακόμα έστω και μια ανάσα, τίποτα δεν μπορεί να τερματίσει τη ζωή της. Όλα είναι στα χέρια του Θεού. Θα υποταχθώ στην κυριαρχία και τις διευθετήσεις του Θεού». Όταν το σκέφτηκα έτσι, δεν αισθανόμουν πια τόσο άσχημα όσο πριν. Λίγες μέρες αργότερα, όταν πήγα στο νοσοκομείο, είδα την εγγονή μου να βασανίζεται από τον πόνο. Το πρόσωπό της ήταν τόσο λεπτό, που ήταν αγνώριστο. Μου ράγισε η καρδιά και δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω. Η σκέψη ότι η εγγονή μου θα πέθαινε εξακολουθούσε να με στεναχωρεί πολύ και δεν ήθελα να την αντιμετωπίσω. Προσευχήθηκα σιωπηλά στον Θεό: «Θεέ μου, δεν μπορώ να ξεπεράσω αυτήν την κατάσταση μόνη μου. Σε παρακαλώ, πρόσεχε την καρδιά μου και καθοδήγησέ με στο να Σε υπακούω». Εκείνη τη στιγμή, σκέφτηκα την εμπειρία του Αβραάμ που προσέφερε τον Ισαάκ. Ο Θεός ζήτησε από τον Αβραάμ να προσφέρει τον γιο του ως θυσία, και εκείνη τη στιγμή, ο Αβραάμ στενοχωρήθηκε και αυτός πολύ, αλλά παρ’ όλα αυτά έβαλε τον Ισαάκ στον βωμό, όπως απαιτούσε ο Θεός. Όταν σήκωσε το μαχαίρι του για να σκοτώσει τον γιο του, ο Θεός είδε την ειλικρίνεια και την υπακοή του Αβραάμ, και τον σταμάτησε. Ο Αβραάμ είχε αληθινή πίστη και υπακοή στον Θεό και παρέμεινε σταθερός στη μαρτυρία του για τον Θεό μπροστά στη δοκιμασία, γεγονός για το οποίο έλαβε την έγκριση και τις ευλογίες του Θεού. Η εμπειρία του Αβραάμ με ενθάρρυνε. Αναλογιζόμενη τον εαυτό μου, όταν είδα την εγγονή μου στο κατώφλι του θανάτου, είπα ότι θα υπακούσω στην κυριαρχία και τις ρυθμίσεις του Θεού, αλλά ακόμα δεν μπορούσα να το αφήσω. Όταν την είδα να υποφέρει, εξακολουθούσα να μην θέλω να το αντιμετωπίσω. Εξακολουθούσα να ελπίζω ότι θα συνέβαινε ένα θαύμα, ότι ο Θεός θα μπορούσε να τη θεραπεύσει και να την αφήσει να ζήσει ευτυχισμένη. Στην καρδιά μου, έθετα ξανά και ξανά απαιτήσεις στον Θεό και δεν είχα καθόλου λογική ή υπακοή. Σκέφτηκα τα λόγια του Θεού: «Ποιος από ολόκληρη την ανθρωπότητα δεν λαμβάνει φροντίδα στα μάτια του Παντοδύναμου; Ποιος δεν ζει εν τω μέσω του προκαθορισμού του Παντοδύναμου; Η ζωή και ο θάνατος του ανθρώπου συμβαίνουν από δική του επιλογή; Ελέγχει άραγε ο άνθρωπος τη μοίρα του; Πολλοί άνθρωποι ζητούν απεγνωσμένα τον θάνατο, αλλά είναι πολύ μακριά από αυτούς· πολλοί άνθρωποι θέλουν να είναι δυνατοί στη ζωή αλλά φοβούνται τον θάνατο, όμως χωρίς να το γνωρίζουν, η ημέρα του τέλους τους πλησιάζει, βυθίζοντάς τους στην άβυσσο του θανάτου» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Τα λόγια του Θεού προς ολόκληρο το σύμπαν, Κεφάλαιο 11). Ναι, η ζωή και ο θάνατος των ανθρώπων βρίσκονται στα χέρια του Θεού. Το πότε γεννιούνται και πότε πεθαίνουν οι άνθρωποι είναι προκαθορισμένο από τον Θεό. Οι άνθρωποι δεν έχουν καμία επιλογή σε αυτό το θέμα. Το αν η ασθένεια της εγγονής μου θα μπορούσε να θεραπευτεί και το πόσο θα ζούσε ήταν εξ ολοκλήρου στα χέρια του Θεού. Κανένας άνθρωπος δεν είχε καμία επιρροή σ’ αυτό. Σκεπτόμενη αυτό, προσευχήθηκα στον Θεό. Ανεξάρτητα από το αν η ασθένεια της εγγονής μου μπορούσε να θεραπευτεί ή όχι, ήμουν έτοιμη να υποταχθώ στην κυριαρχία και στις ρυθμίσεις του Θεού.

Μια μέρα, μια αδελφή μού είπε για ένα σπιτικό γιατροσόφι. Το έφτιαξα για την εγγονή μου σύμφωνα με τη μέθοδο που περιέγραψε η αδελφή μου. Δεν ήξερα αν θα τη θεράπευε, αλλά σκέφτηκα ότι άξιζε μια δοκιμή. Απροσδόκητα, η κατάσταση της εγγονής μου άρχισε να καλυτερεύει μέρα με τη μέρα, ο πυρετός σταδιακά υποχώρησε και σύντομα ήταν εκτός κινδύνου. Πριν περάσει πολύς καιρός, βρήκαμε άλλο ένα γιατροσόφι, και αφού το πήραμε για λίγο, το πόδι της εγγονής μου δεν πονούσε πια! Ήμουν πολύ ευγνώμων στον Θεό. Λίγους μήνες αργότερα, η εγγονή μου μπορούσε να περπατήσει μερικά βήματα αν κρατιόταν από κάπου, και η ασθένειά της σιγά-σιγά βελτιωνόταν. Έναν χρόνο αργότερα, μπορούσε να ζήσει και να περπατήσει κανονικά, και η βλάβη στην καρδιά της είχε αποκατασταθεί. Αργότερα, όταν οι ειδικοί από το νοσοκομείο της πρωτεύουσας της επαρχίας έμαθαν ότι η εγγονή μου δεν ήταν νεκρή, αλλά είχε όντως αναρρώσει, δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι ήταν αλήθεια. Είχαμε ξοδέψει τόσα χρήματα στο νοσοκομείο της πρωτεύουσας της επαρχίας για τη θεραπεία της ασθένειάς της, αλλά δεν μπορούσαν να τη θεραπεύσουν. Αρκετά μεγάλα νοσοκομεία είχαν καταδικάσει την εγγονή μου σε θάνατο, αλλά όταν άφησα την επιθυμία μου για ευλογίες, ήμουν πρόθυμη να υπακούσω στην κυριαρχία και τις ρυθμίσεις του Θεού, και παρέδωσα την εγγονή μου στον Θεό, η ασθένειά της θεραπεύτηκε απροσδόκητα χρησιμοποιώντας μερικά σπιτικά γιατροσόφια χωρίς να δαπανηθούν πολλά χρήματα. Είδα πραγματικά την παντοδυναμία και την κυριαρχία του Θεού. Τώρα, η εγγονή μου δεν έχει κανένα πρόβλημα, εκτός του ότι κουτσαίνει ελαφρώς και έχει λίγο γρήγορους καρδιακούς παλμούς. Οι άνθρωποι που γνωρίζουν την κατάστασή της λένε ότι είναι θαύμα που ανάρρωσε τόσο καλά!

Τα λόγια του Θεού λένε: «Στην πίστη τους στον Θεό, αυτό που οι άνθρωποι επιζητούν είναι να αποκτήσουν ευλογίες για το μέλλον· αυτός είναι ο σκοπός της πίστης τους. Όλοι έχουν αυτή την πρόθεση και ελπίδα, αλλά η διαφθορά στη φύση τους πρέπει να επιλυθεί μέσω δοκιμασιών. Σε όποιες πτυχές δεν εξαγνιστείς και αποκαλύπτεις διαφθορά, αυτές είναι οι πτυχές στις οποίες πρέπει να εξευγενιστείς —αυτό είναι το σχέδιο του Θεού. Ο Θεός δημιουργεί για σένα ένα περιβάλλον, αναγκάζοντάς σε να εξευγενιστείς εκεί, έτσι ώστε να μπορείς να γνωρίσεις τη δική σου διαφθορά. Τελικά, φτάνεις σε ένα σημείο που θα προτιμούσες να πεθάνεις και να εγκαταλείψεις τις μηχανορραφίες και τις επιθυμίες σου, και να υποταχθείς στην κυριαρχία και στα σχέδια του Θεού. Επομένως, αν οι άνθρωποι δεν εξευγενίζονται για αρκετά χρόνια, αν δεν υποφέρουν σε κάποιον βαθμό, δεν θα μπορέσουν ποτέ να απαλλαχθούν από τα δεσμά της διαφθοράς της σάρκας στη σκέψη και στην καρδιά τους. Στις πτυχές στις οποίες οι άνθρωποι βρίσκονται ακόμα υπό τα δεσμά του Σατανά, και στις πτυχές στις οποίες έχουν ακόμα δικές τους επιθυμίες και δικές τους απαιτήσεις, αυτές είναι οι πτυχές στις οποίες θα πρέπει να υποφέρουν. Μόνο μέσα από τα βάσανα μπορεί να πάρει κανείς μαθήματα, πράγμα που σημαίνει ότι είναι σε θέση να αποκτήσει την αλήθεια και να κατανοήσει το θέλημα του Θεού. Μάλιστα, πολλές αλήθειες γίνονται κατανοητές με τη βίωση επίπονων δοκιμασιών. Κανείς δεν μπορεί να κατανοήσει το θέλημα του Θεού, να αναγνωρίσει την παντοδυναμία και τη σοφία Του, ή να εκτιμήσει τη δίκαιη διάθεσή Του σε ένα άνετο και βολικό περιβάλλον, ή όταν οι συνθήκες είναι ευνοϊκές. Αυτό θα ήταν αδύνατον!» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Μέσω αυτής της εμπειρίας, απέκτησα κάποια κατανόηση για την επιθυμία μου για ευλογίες, καθώς και για τις νοθεύσεις και τη διαφθορά στην πίστη μου στον Θεό. Η άποψή μου για την πίστη στον Θεό έχει αλλάξει, και έχω αποκτήσει μια πρακτική κατανόηση της παντοδύναμης κυριαρχίας του Θεού και της δίκαιης διάθεσης του Θεού. Πραγματικά θεωρώ ότι ήταν καλό που βίωσα αυτές τις δυσκολίες, και πως αυτή ήταν η κάθαρση και η σωτηρία του Θεού για μένα.