Χωρίς προσεκτική ανάλυση, είναι αδύνατο να εντοπίσει κανείς οτιδήποτε στις ομιλίες αυτών των δύο ημερών. Στην πραγματικότητα, έπρεπε να είχαν ειπωθεί εντός μίας ημέρας, όμως ο Θεός τις μοίρασε σε δύο ημέρες. Ως εκ τούτου, οι ομιλίες αυτών των δύο ημερών σχηματίζουν ένα ενιαίο σύνολο, αλλά για να είναι πιο εύκολο για τους ανθρώπους να τις αποδεχτούν, ο Θεός τις μοίρασε σε δύο ημέρες για να δώσει στους ανθρώπους την ευκαιρία να πάρουν μια ανάσα. Τόσο νοιάζεται ο Θεός για τον άνθρωπο. Σε όλο το έργο του Θεού, όλοι οι άνθρωποι εκτελούν τον ρόλο και το καθήκον τους από τη δική τους θέση. Δεν συνεργάζονται μόνο οι άνθρωποι που έχουν αγγελικό πνεύμα. «Συνεργάζονται» και όσοι έχουν δαιμονικό πνεύμα, όπως και όλα τα πνεύματα του Σατανά. Στις ομιλίες του Θεού φαίνεται το θέλημα του Θεού και οι απαιτήσεις Του από τον άνθρωπο. Τα λόγια: «Το παίδεμά Μου επέρχεται σε όλους τους ανθρώπους, αλλά παραμένει επίσης μακριά από όλους τους ανθρώπους. Ολόκληρη η ζωή κάθε ανθρώπου είναι γεμάτη αγάπη και μίσος προς Εμένα» δείχνουν ότι ο Θεός χρησιμοποιεί το παίδεμα για να απειλήσει όλους τους ανθρώπους, κάνοντάς τους να Τον γνωρίσουν. Λόγω της διαφθοράς του Σατανά και της τρωτότητας των αγγέλων, ο Θεός χρησιμοποιεί μόνο λόγια, και όχι διοικητικά διατάγματα, για να παιδέψει τους ανθρώπους. Από τη στιγμή της δημιουργίας μέχρι σήμερα, αυτή ήταν η αρχή του έργου του Θεού όσον αφορά τους αγγέλους και όλους τους ανθρώπους. Επειδή οι άγγελοι είναι του Θεού, μια μέρα θα γίνουν σίγουρα ο λαός της βασιλείας του Θεού και ο Θεός θα τους φροντίσει και θα τους προστατεύσει. Όλοι οι άλλοι, εν τω μεταξύ, θα ταξινομηθούν ανάλογα με το είδος. Όλα τα διάφορα κακά πνεύματα του Σατανά θα παιδευτούν και όλοι όσοι στερούνται πνεύματος θα κυβερνώνται από τους υιούς και τον λαό του Θεού. Αυτό είναι το σχέδιο του Θεού. Έτσι, ο Θεός είπε κάποτε: «Είναι η έλευση της ημέρας Μου όντως η στιγμή που θα πεθάνουν οι άνθρωποι; Θα μπορούσα πράγματι να καταστρέψω τους ανθρώπους τη στιγμή που διαμορφώνεται η βασιλεία Μου;» Παρόλο που πρόκειται για δύο απλά ερωτήματα, συνιστούν τις διευθετήσεις του Θεού για τον προορισμό όλης της ανθρωπότητας. Όταν καταφτάσει ο Θεός είναι η ώρα που «οι άνθρωποι σε όλο το σύμπαν καρφώνονται ανάποδα στον σταυρό». Αυτός είναι ο σκοπός για τον οποίο ο Θεός εμφανίζεται σε όλους τους ανθρώπους, χρησιμοποιώντας το παίδεμα για να τους κάνει να γνωρίσουν την ύπαρξη του Θεού. Επειδή η ώρα που ο Θεός κατέρχεται στη γη είναι η έσχατη εποχή, η ώρα που οι χώρες στη γη βρίσκονται στη μεγαλύτερη αναταραχή, λέει ο Θεός: «Όταν κατέρχομαι στη γη, είναι καλυμμένη στο σκοτάδι και ο άνθρωπος “κοιμάται βαθιά”». Ως εκ τούτου, σήμερα υπάρχουν μόνο μια χούφτα άνθρωποι που είναι ικανοί να γνωρίζουν τον ενσαρκωμένο Θεό, είναι ελάχιστοι. Επειδή τώρα διανύουμε την έσχατη εποχή, κανείς δεν έχει γνωρίσει ποτέ πραγματικά τον πρακτικό Θεό, και οι άνθρωποι διαθέτουν μόνο μια επιφανειακή γνώση του Θεού. Εξαιτίας αυτού οι άνθρωποι ζουν εν μέσω οδυνηρού ραφιναρίσματος. Όταν οι άνθρωποι βγουν από το ραφινάρισμα, τότε θα αρχίσουν και να παιδεύονται και είναι η εποχή που ο Θεός θα εμφανιστεί σε όλους τους ανθρώπους, έτσι ώστε να μπορούν να Τον δουν αυτοπροσώπως. Λόγω του ενσαρκωμένου Θεού, οι άνθρωποι θα καταστραφούν και δεν θα μπορούν να ξεφύγουν —αυτή είναι η τιμωρία του μεγάλου κόκκινου δράκοντα από τον Θεό, και το διοικητικό Του διάταγμα. Όταν έρθει η ζέστη της άνοιξης και τα λουλούδια ανθίσουν, όταν όλα κάτω από τους ουρανούς πρασινίσουν και τα πάντα στη γη είναι στη θέση τους, όλοι οι άνθρωποι και τα πράγματα θα εισέλθουν σταδιακά στο παίδεμα του Θεού, και εκείνη την ώρα όλο το έργο του Θεού στη γη θα περατωθεί. Ο Θεός δεν θα εργάζεται πλέον ούτε θα ζει στη γη, διότι το μεγάλο έργο του Θεού θα έχει ολοκληρωθεί. Δεν μπορούν οι άνθρωποι να παραμερίσουν τη σάρκα τους για αυτό το σύντομο χρονικό διάστημα; Τι μπορεί να διασπάσει την αγάπη μεταξύ ανθρώπου και Θεού; Ποιος μπορεί να διαλύσει την αγάπη μεταξύ ανθρώπου και Θεού; Οι γονείς, οι σύζυγοι, οι αδελφές, ή το οδυνηρό ραφινάρισμα; Μπορούν τα συναισθήματα της συνείδησης να σβήσουν την εικόνα του Θεού που έχει μέσα του ο άνθρωπος; Είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι υπεύθυνοι για το χρέος και τις πράξεις τους μεταξύ τους; Μπορούν να διορθωθούν από τον άνθρωπο; Ποιος είναι ικανός να προστατεύσει τον εαυτό του; Μπορούν οι άνθρωποι να αυτοσυντηρηθούν; Ποιοι είναι οι δυνατοί στη ζωή; Ποιος μπορεί να Με εγκαταλείψει και να ζήσει μόνος του; Γιατί ο Θεός ζητά επανειλημμένα να επιτελούν όλοι οι άνθρωποι το έργο της αυτοκριτικής; Γιατί λέει ο Θεός: «Ποιος έχει προκαλέσει ο ίδιος τα δεινά του;»

Προς το παρόν, είναι μαύρη νύχτα σε όλο το σύμπαν, και οι άνθρωποι είναι απαθείς και αργόστροφοι, αλλά οι δείκτες του ρολογιού συνεχίζουν να τρέχουν, τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα δεν σταματούν, και οι επαναστάσεις της γης, του ήλιου και της σελήνης προχωρούν γρηγορότερα. Στα συναισθήματά τους, οι άνθρωποι πιστεύουν ότι η ημέρα δεν αργεί· είναι σαν να βλέπουν την τελευταία ημέρα τους μπροστά στα μάτια τους. Οι άνθρωποι προετοιμάζουν συνεχώς τα πάντα για τη δική τους ώρα θανάτου, έτσι ώστε να εξυπηρετούν έναν σκοπό κατά τη στιγμή του θανάτου τους. Αν όχι, θα είχαν ζήσει μάταια. Δεν θα ήταν αυτό λυπηρό; Όταν ο Θεός αφανίσει τον κόσμο, θα ξεκινήσει με αλλαγές στις εσωτερικές υποθέσεις των χωρών, από τις οποίες προκαλούνται πραξικοπήματα. Έτσι, ο Θεός κινητοποιεί την υπηρεσία των ανθρώπων σε όλο το σύμπαν. Η χώρα όπου βρίσκεται ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας αποτελεί ζώνη επίδειξης. Επειδή, εσωτερικά, έχει διασπαστεί, στις εγχώριες υποθέσεις της επικρατεί χάος, όλοι επιδίδονται στο έργο υπεράσπισης του εαυτού τους, κάνοντας προετοιμασίες να διαφύγουν στη σελήνη —αλλά πώς θα μπορούσαν να ξεφύγουν από το κράτος της χείρας του Θεού; Όπως είπε και ο Θεός, οι άνθρωποι θα «πιούν το δικό τους πικρό ποτήρι». Ο χρόνος της εσωτερικής διαμάχης αρχίζει ακριβώς τη στιγμή που ο Θεός αναχωρεί από τη γη. Ο Θεός δεν θα συνεχίσει να παραμένει στη χώρα του μεγάλου κόκκινου δράκοντα, και θα ολοκληρώσει αμέσως το έργο Του επί γης. Μπορεί να ειπωθεί ότι ο χρόνος κυλάει σαν νερό, και δεν έχει απομείνει πολύς. Από τον τόνο των λόγων του Θεού καταδεικνύεται ότι ο Θεός έχει ήδη μιλήσει για τον προορισμό όλων σε ολόκληρο το σύμπαν, και ότι δεν έχει να πει τίποτα άλλο. Αυτά αποκαλύπτει ο Θεός στον άνθρωπο. Εξαιτίας του στόχου που είχε όταν δημιούργησε τον άνθρωπο ο Θεός λέει: «Στα μάτια Μου, ο άνθρωπος είναι ο κυβερνήτης των πάντων. Του έδωσα αρκετή εξουσία, επιτρέποντάς του να διαχειριστεί τα πάντα στη γη —το γρασίδι πάνω στα βουνά, τα ζώα στα δάση και τα ψάρια στο νερό». Όταν ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο, προκαθόρισε ότι ο άνθρωπος θα ήταν ο κύριος των πάντων —εντούτοις ο άνθρωπος είχε διαφθαρεί από τον Σατανά, συνεπώς δεν μπορεί να ζήσει όπως θα ήθελε. Αυτό οδήγησε στον σημερινό κόσμο, στον οποίο οι άνθρωποι δεν διαφέρουν από τα θηρία, και τα βουνά έχουν αναμειχθεί με τα ποτάμια, με αποτέλεσμα «ολόκληρη η ζωή του ανθρώπου είναι γεμάτη αγωνία και άσκοπο τρέξιμο, γεμάτη κενές διασκεδάσεις». Επειδή δεν υπάρχει κανένα νόημα στη ζωή του ανθρώπου, και επειδή δεν ήταν αυτός ο σκοπός του Θεού όταν δημιούργησε τον άνθρωπο, ολόκληρος ο κόσμος έχει θολώσει. Όταν ο Θεός βάζει σε τάξη ολόκληρο το σύμπαν, όλοι οι άνθρωποι αρχίζουν επίσημα να δοκιμάζουν την ανθρώπινη ζωή, και μόνο τότε οι ζωές τους αρχίζουν να έχουν νόημα. Οι άνθρωποι θα αρχίσουν να κάνουν χρήση της εξουσίας που τους έχει δοθεί από τον Θεό και θα εμφανιστούν επίσημα ενώπιον των πάντων ως κύριός τους· θα αποδεχτούν την καθοδήγηση του Θεού στη γη και δεν θα επαναστατούν πλέον ενάντια στον Θεό, αλλά, αντίθετα, θα υποτάσσονται σ’ Αυτόν. Οι σημερινοί άνθρωποι, όμως, απέχουν πολύ από αυτό. Το μόνο που κάνουν είναι να «χρηματίζονται» μέσω του Θεού, και έτσι ο Θεός θέτει μια σειρά ερωτήσεων όπως «Δεν ωφελεί καθόλου τον άνθρωπο το έργο που επιτελώ;» Εάν ο Θεός δεν έθετε αυτές τις ερωτήσεις, δεν θα συνέβαινε τίποτα. Αλλά όταν κάνει αυτές τις ερωτήσεις, κάποιοι άνθρωποι δεν μπορούν να παραμείνουν σταθεροί, διότι ένα χρέος βαραίνει τη συνείδησή τους, όχι αποκλειστικά για τον Θεό, αλλά για τον εαυτό τους. Τα πάντα των πάντων είναι κενά. Συνεπώς, αυτοί οι άνθρωποι και «όλοι οι άνθρωποι κάθε θρησκεύματος, κάθε τμήματος της κοινωνίας, κάθε έθνους και κάθε δόγματος γνωρίζουν το κενό στη γη και όλοι Με αναζητούν και αναμένουν την επιστροφή Μου». Όλοι οι άνθρωποι λαχταρούν την επιστροφή του Θεού, ώστε να τερματίσει την κενή παλαιά εποχή, αλλά φοβούνται επίσης μήπως πέσουν στην καταστροφή. Ολόκληρος ο θρησκευτικός κόσμος θα ερημώσει αμέσως και θα ξεχαστεί από όλους. Στερούνται της πραγματικότητας και θα συνειδητοποιήσουν ότι η πίστη τους στον Θεό είναι ασαφής και αφηρημένη. Άνθρωποι κάθε κοινωνικής σφαίρας θα διασκορπιστούν επίσης, και κάθε έθνος και θρήσκευμα θα βρεθεί σταδιακά σε αναταράξεις. Εν ολίγοις, η κανονικότητα των πάντων θα διαλυθεί, τα πάντα θα χάσουν την κανονικότητά τους, συνεπώς και οι άνθρωποι θα αποκαλύψουν τα αληθινά τους πρόσωπα. Έτσι, ο Θεός λέει: «Πολλάκις έχω καλέσει τον άνθρωπο, όμως έχει κανείς ποτέ αισθανθεί συμπόνια; Έχει ζήσει ποτέ κανείς στην ανθρώπινη φύση; Ο άνθρωπος μπορεί να ζει στη σάρκα, αλλά δεν διαθέτει ανθρώπινη φύση. Γεννήθηκε, άραγε, στο ζωικό βασίλειο;» Η αλλαγή συμβαίνει και μεταξύ των ανθρώπων, και εξαιτίας αυτής της αλλαγής, καθένας ταξινομείται ανάλογα με το είδος. Αυτό είναι το έργο του Θεού κατά τις έσχατες ημέρες, και αυτό είναι το αποτέλεσμα που πρέπει να επιτευχθεί από το έργο των εσχάτων ημερών. Ο Θεός μιλά πιο ξεκάθαρα για την ουσία του ανθρώπου, και έτσι αποδεικνύεται ότι το τέλος του έργου Του πλησιάζει, και επιπλέον ότι ο Θεός κρύβεται περισσότερο από τους ανθρώπους, γεγονός που τους κάνει να αισθάνονται πιο ανήσυχοι. Όσο λιγότερο παρατηρούν το θέλημα του Θεού οι άνθρωποι, τόσο λιγότερη προσοχή δίνουν στο έργο των εσχάτων ημερών του Θεού. Αυτό τους εμποδίζει να προκαλέσουν διατάραξη, και έτσι ο Θεός επιτελεί το έργο που σκοπεύει να επιτελέσει όταν δεν Τον προσέχει κανείς. Αυτή είναι μια θεμελιώδης αρχή του έργου του Θεού καθ’ όλη τη διάρκεια των αιώνων. Όσο πιο λίγο λαμβάνει υπόψη Του τις αδυναμίες των ανθρώπων, τόσο αποδεικνύεται ότι η θεϊκή φύση του Θεού γίνεται πιο εμφανής, και τόσο πλησιάζει η ώρα του Θεού.