Από όλα όσα έχει πει ο Θεός, γίνεται εμφανές ότι η ημέρα του Θεού πλησιάζει όλο και περισσότερο κάθε μέρα που περνά. Αυτή η ημέρα δείχνει να είναι μπροστά στα μάτια των ανθρώπων, σαν να έρχεται αύριο. Γι’ αυτό, αφότου διαβάσουν τα λόγια του Θεού, όλοι οι άνθρωποι τρομοκρατούνται και διαισθάνονται επίσης ένα μέρος της ερήμωσης του κόσμου, σαν τα φύλλα που πέφτουν από το αεράκι που συνοδεύει κάποιο ψιλόβροχο. Οι άνθρωποι εξαφανίζονται χωρίς ίχνος, σαν να έχουν όλοι τους εξαφανιστεί τελείως. Όλοι έχουν ένα κακό προαίσθημα και, παρόλο που όλοι οι άνθρωποι προσπαθούν σκληρά και επιθυμούν να ικανοποιήσουν το θέλημα του Θεού, και παρόλο που κάθε άνθρωπος χρησιμοποιεί όλο του το σθένος για να ικανοποιήσει το θέλημα του Θεού, ώστε το θέλημα Του να μπορέσει να προχωρήσει ομαλά και ανεμπόδιστα, αυτό το αίσθημα είναι πάντοτε αναμεμιγμένο με ένα κακό προαίσθημα. Ας πάρουμε τις σημερινές ομιλίες: Αν μεταδίδονταν στις μάζες, αν ανακοινώνονταν σε ολόκληρο το σύμπαν, τότε όλοι οι άνθρωποι θα υποκλίνονταν και θα έκλαιγαν και θα θρηνούσαν, γιατί μέσα στα λόγια «Θα παρακολουθώ ολόκληρη τη γη και, μέσα από την εμφάνισή Μου στην Ανατολή, με δικαιοσύνη, μεγαλοπρέπεια, οργή και παίδεμα, θα αποκαλύψω τον εαυτό Μου στα μυριάδες πλήθη της ανθρωπότητας!» όλοι όσοι έχουν πνευματική κατανόηση βλέπουν ότι κανένας δεν μπορεί να διαφύγει του παιδέματος του Θεού και ότι όλοι, αφότου βιώσουν τον πόνο του παιδέματος, θα χωριστούν ανάλογα με τους ομοίους τους. Πραγματικά, αυτό αποτελεί στάδιο του έργου του Θεού και κανένας δεν μπορεί να το αλλάξει. Όταν ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο, όταν καθοδηγούσε την ανθρωπότητα, έδειξε τη σοφία Του και πόσο θαυμαστός είναι. Μόνο όταν δώσει τέλος σε αυτήν την εποχή θα μπορέσουν οι άνθρωποι να αντικρίσουν την πραγματική Του δικαιοσύνη, μεγαλοπρέπεια, οργή και το παίδεμά Του. Επιπλέον, μόνο μέσα από το παίδεμα μπορούν να δούνε τη δικαιοσύνη, τη μεγαλοπρέπεια και την οργή Του· αυτός είναι ένας δρόμος που πρέπει να ακολουθήσουν, όπως ακριβώς κατά τις έσχατες ημέρες είναι απαραίτητη και επιτακτική η ενσάρκωση του Θεού. Μετά την ανακήρυξη του τέλους όλης της ανθρωπότητας, ο Θεός δείχνει στον άνθρωπο το έργο που επιτελεί σήμερα. Για παράδειγμα, ο Θεός λέει: «Το παλιό Ισραήλ δεν υπάρχει πια και το σημερινό Ισραήλ έχει ορθώσει το ανάστημά του, ολόρθο κι επιβλητικό μπροστά στον κόσμο, και έχει ανυψωθεί στις καρδιές όλης της ανθρωπότητας. Το σημερινό Ισραήλ σίγουρα θα φτάσει στην πηγή της ύπαρξης μέσω του λαού Μου!» «Ω, μισητή Αίγυπτε! […] Πώς είναι δυνατόν να μην υπάρχεις εντός του παιδέματός Μου;» Ο Θεός δείχνει σκόπιμα στους ανθρώπους τις συνέπειες που υπέστησαν δύο αντίθετες χώρες στα χέρια Του. Από τη μία αναφέρεται στο Ισραήλ, το οποίο είναι υλικό, και, από την άλλη, αναφέρεται σε όλους τους εκλεκτούς του Θεού, δηλαδή στον τρόπο με τον οποίο αλλάζουν οι εκλεκτοί Του καθώς αλλάζει το Ισραήλ. Όταν το Ισραήλ θα έχει επιστρέψει πλήρως στην αρχική του μορφή, όλοι οι εκλεκτοί επακολούθως θα ολοκληρωθούν —πράγμα που σημαίνει ότι το Ισραήλ είναι ένα ουσιαστικό σύμβολο όλων όσους αγαπάει ο Θεός. Η Αίγυπτος, από την άλλη, αντιπροσωπεύει όλους όσους μισεί ο Θεός. Όσο περισσότερο παρακμάζει, τόσο πιο διεφθαρμένοι γίνονται όλοι αυτοί που μισεί ο Θεός —και ακολουθεί η πτώση της Βαβυλώνας. Αυτό αποτελεί μια σαφή αντίθεση. Προκηρύσσοντας τα τέλη του Ισραήλ και της Αιγύπτου, ο Θεός αποκαλύπτει τον προορισμό όλων των ανθρώπων. Συνεπώς, όταν ο Θεός αναφέρει το Ισραήλ, μιλάει και για την Αίγυπτο. Από αυτό γίνεται εμφανές ότι η ημέρα της καταστροφής της Αιγύπτου θα είναι και η ημέρα αφανισμού του κόσμου, η ημέρα που ο Θεός θα παιδέψει όλους τους ανθρώπους. Αυτό θα συμβεί σύντομα· ο Θεός πρόκειται άμεσα να το ολοκληρώσει, κάτι που είναι σχεδόν αόρατο στο γυμνό μάτι του ανθρώπου, όμως επιτακτικό και αμετάβλητο. Ο Θεός λέει: «όσοι Μου αντιτάσσονται θα λαμβάνουν το παίδεμά Μου έως την αιωνιότητα. Επειδή είμαι ένας Θεός ζηλότυπος και δεν θα λυπηθώ έτσι απλά τους ανθρώπους για όλα όσα έχουν κάνει». Γιατί μιλάει τόσο απόλυτα ο Θεός; Και γιατί ενσαρκώθηκε ο ίδιος στο έθνος του μεγάλου κόκκινου δράκοντα; Από τα λόγια του Θεού μπορεί να διαφανεί ο σκοπός Του: Δεν έχει έρθει για να σώσει τους ανθρώπους ή για να τους δείξει συμπόνοια ή για να τους φροντίσει ή για να τους προστατέψει —ήρθε για να παιδέψει όλους εκείνους που Του αντιτάσσονται. Ο Θεός λέει: «Κανένας δεν μπορεί να αποφύγει το παίδεμά Μου». Ο Θεός ζει ενσαρκωμένος και, επιπλέον, είναι ένα κανονικό πρόσωπο. Ωστόσο, δεν συγχωρεί τους ανθρώπους για την αδυναμία τους να Τον γνωρίσουν υποκειμενικά· αντιθέτως, καταδικάζει τους ανθρώπους για τις αμαρτίες τους, όπως θα έκανε ένας «κανονικός άνθρωπος». Παιδεύει όλους εκείνους που αντικρίζουν τη σάρκα Του, κι έτσι εκείνοι γίνονται θυσίες για όλους όσοι δεν ανήκουν στον λαό του έθνους του μεγάλου κόκκινου δράκοντα. Αλλά αυτός δεν είναι ένας από τους πρωταρχικούς σκοπούς της ενσάρκωσης του Θεού. Ο Θεός ενσαρκώθηκε κυρίως για να πολεμήσει, σώμα με σώμα, τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα και να τον εξευτελίσει μέσα από τη μάχη. Επειδή η τεράστια δύναμη του Θεού γίνεται πιο εμφανής μέσα από μια σωματική μάχη με τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα, παρά μέσα από μια πνευματική μάχη, ο Θεός μάχεται ενσαρκωμένος για να καταδείξει τις πράξεις και την παντοδυναμία Του. Αναρίθμητοι άνθρωποι καταδικάστηκαν «αθώα» με την ενσάρκωση του Θεού, και αμέτρητοι ρίχτηκαν έτσι στην κόλαση και δέχτηκαν το παίδεμα, και υποφέρουν σωματικά. Αυτή είναι η εκδήλωση της δίκαιης διάθεσης του Θεού και, ανεξαρτήτως του πόσο αλλάζουν αυτοί που σήμερα αντιτάσσονται στον Θεό, η ακέραια διάθεση του Θεού δεν θα αλλάξει ποτέ. Άπαξ και καταδικαστούν, οι άνθρωποι θα παραμείνουν καταδικασμένοι για πάντα, χωρίς τη δυνατότητα να ανακάμψουν ποτέ. Η διάθεση του ανθρώπου δεν μπορεί να μοιάσει σ’ αυτήν του Θεού. Απέναντι σ’ εκείνους που αντιτάσσονται στον Θεό, οι άνθρωποι είναι μια έτσι και μια αλλιώς· αμφιταλαντεύονται αριστερά και δεξιά· έχουν σκαμπανεβάσματα· είναι ανίκανοι να παραμείνουν σταθεροί και άλλοτε μισούνε παράφορα εκείνους που αντιτάσσονται στον Θεό, άλλοτε τους νιώθουν κοντά τους. Οι σημερινές συνθήκες έχουν επέλθει επειδή οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν το έργο του Θεού. Γιατί λέει ο Θεός λόγια όπως: «Οι άγγελοι είναι, εξάλλου, άγγελοι· ο Θεός είναι, εξάλλου, Θεός· οι δαίμονες είναι, εξάλλου, δαίμονες· οι φαύλοι εξακολουθούν να είναι φαύλοι· και οι άγιοι εξακολουθούν να είναι άγιοι»; Δεν μπορείτε να το κατανοήσετε; Μήπως δεν θυμάται καλά ο Θεός; Γι’ αυτό, ο Θεός λέει: «ο καθένας χωρίζεται ανάλογα με το είδος του, και βρίσκει και πάλι τον δρόμο του, οδηγούμενος εν αγνοία του, πίσω στην αγκαλιά της οικογένειάς του». Από αυτό μπορεί να φανεί ότι σήμερα ο Θεός έχει ήδη ταξινομήσει όλα τα πράγματα στις οικογένειές τους, ώστε να μην υπάρχει πλέον «ατέρμονος κόσμος», και οι άνθρωποι δεν τρώνε πλέον από το ίδιο μεγάλο τσουκάλι, αλλά εκτελούν το καθήκον τους στο σπίτι τους, παίζοντας τον ρόλο τους. Αυτό ήταν το αρχικό σχέδιο του Θεού όταν δημιουργούσε τον κόσμο. Αφότου οι άνθρωποι χωριστούν σύμφωνα με το είδος τους, «ο καθένας θα τρώει το δικό του γεύμα», πράγμα που σημαίνει ότι ο Θεός θα ξεκινήσει να τους κρίνει. Ως αποτέλεσμα, ο Θεός εκστόμισε τα ακόλουθα λόγια: «Θα επαναφέρω την προηγούμενη κατάσταση της δημιουργίας· θα επαναφέρω τα πάντα σε αυτό που ήταν αρχικά, αλλάζοντας εκ βάθρων τα πάντα, έτσι ώστε τα πάντα να επιστρέψουν στην αγκαλιά του σχεδίου Μου». Αυτός ακριβώς είναι ο στόχος όλου του έργου του Θεού, και δεν είναι δύσκολο να τον καταλάβει κανείς. Ο Θεός θα ολοκληρώσει το έργο Του —θα μπορούσε ο άνθρωπος να σταθεί εμπόδιο στο έργο Του; Θα μπορούσε ο Θεός να σκίσει το συμβόλαιο που έχει συναφθεί ανάμεσα σ’ Αυτόν και τον άνθρωπο; Ποιος θα μπορούσε να αλλάξει αυτό που γίνεται από το Πνεύμα του Θεού; Θα μπορούσε κανένας από τους ανθρώπους να το κάνει;

Στο παρελθόν, οι άνθρωποι κατανοούσαν έναν νόμο στα λόγια του Θεού: Μόλις εκστομίζονται τα λόγια του Θεού, σύντομα γίνονται πραγματικότητα. Δεν υπάρχει καμία αναλήθεια σ’ αυτό. Από τότε που ο Θεός είπε ότι θα παιδέψει όλους τους λαούς και, επιπλέον, από τότε που εξέδωσε τα διοικητικά Του διατάγματα, γίνεται εμφανές ότι το έργο του Θεού έχει επιτελεστεί έως ένα συγκεκριμένο στάδιο. Το σύνταγμα που εκδόθηκε σε όλους τους ανθρώπους, απευθυνόταν στις ζωές τους και στη συμπεριφορά τους απέναντι στον Θεό. Δεν έφτανε στη ρίζα, δεν έλεγε ότι ήταν βασισμένο στον προκαθορισμό του Θεού, μα ήταν βασισμένο στη συμπεριφορά του ανθρώπου εκείνον τον καιρό. Τα σημερινά διοικητικά διατάγματα είναι ασυνήθιστα και μιλάνε για το πώς «Όλοι οι άνθρωποι θα χωριστούν ανάλογα με τους ομοίους τους και θα δεχθούν παιδέματα αντίστοιχα με τις πράξεις τους». Χωρίς προσεκτική ανάγνωση, δεν εντοπίζεται κανένα πρόβλημα σ’ αυτό. Επειδή μόνο κατά την τελική εποχή διαχωρίζει ο Θεός τα πάντα σύμφωνα με το είδος τους, αφότου το διαβάσουν αυτό, οι περισσότεροι άνθρωποι μένουν απορημένοι και μπερδεμένοι· εξακολουθούν να υιοθετούν μια αδιάφορη συμπεριφορά, δεν βλέπουν το επείγον των καιρών, άρα δεν το εκλαμβάνουν αυτό ως προειδοποίηση. Γιατί, σε αυτό το σημείο, γίνονται γνωστά στον άνθρωπο τα διοικητικά διατάγματα του Θεού, τα οποία ανακοινώνονται σε ολόκληρο το σύμπαν; Αυτοί οι άνθρωποι αντιπροσωπεύουν όλα εκείνα τα πράγματα στο σύμπαν; Θα μπορούσε ο Θεός να δείξει περισσότερο έλεος προς αυτούς τους ανθρώπους; Έχουν βγάλει δύο κεφάλια αυτοί οι άνθρωποι; Όταν ο Θεός παιδέψει τους ανθρώπους ολόκληρου του σύμπαντος, όταν επέλθουν όλα τα είδη καταστροφών, θα συντελεστούν αλλαγές στον ήλιο και τη σελήνη ως αποτέλεσμα αυτών των καταστροφών και, όταν λάβουν τέλος αυτές οι καταστροφές, ο ήλιος και η σελήνη θα έχουν αλλάξει —πρόκειται για την αποκαλούμενη «μετάβαση». Αρκεί να ειπωθεί ότι οι συμφορές του μέλλοντος θα είναι οδυνηρές. Η νύχτα μπορεί να αντικαταστήσει την ημέρα, ο ήλιος μπορεί να μην εμφανιστεί για έναν χρόνο, μπορεί να περάσουν πολλοί μήνες με αφόρητη ζέστη, η σελήνη μπορεί να βρίσκεται πάντοτε στη χάση της, μπορεί να συμβεί το παράδοξο της ταυτόχρονης ανατολής του ήλιου και της σελήνης, και ούτω καθεξής. Τελικά, μετά από πολλούς κύκλους αλλαγών, με την πάροδο του χρόνου, αυτά θα ανανεωθούν. Ο Θεός δίνει ιδιαίτερη προσοχή στα σχέδιά Του για όσους ανήκουν στον διάβολο. Γι’ αυτό, λέει σκόπιμα: «Από τα ανθρώπινα όντα του σύμπαντος, όλα όσα ανήκουν στον διάβολο θα εξολοθρευτούν». Πριν φανερώσουν αυτοί οι «άνθρωποι το πραγματικό τους πρόσωπο», ο Θεός τους χρησιμοποιεί πάντα για παροχή υπηρεσιών. Ως αποτέλεσμα, δεν δίνει σημασία στις πράξεις τους, δεν τους αποδίδει καμία «ανταμοιβή» όταν τα πηγαίνουν καλά, ούτε μειώνει τον «μισθό» τους όταν η απόδοσή τους είναι κακή. Ως εκ τούτου, τους αγνοεί και τους γυρνάει την πλάτη. Δεν αλλάζει ξαφνικά λόγω της «καλοσύνης» τους, επειδή, ανεξάρτητα από τον χρόνο και το μέρος, η ουσία του ανθρώπου δεν αλλάζει, ακριβώς όπως το συμβόλαιο που συνάφθηκε ανάμεσα στον Θεό και τον άνθρωποκαι ακριβώς όπως το ρητό των ανθρώπων: «Τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει, ο κόσμος να χαλάσει». Γι’ αυτό, ο Θεός απλώς ταξινομεί αυτούς τους ανθρώπους σύμφωνα με το είδος τους και δεν τους λαμβάνει πρόθυμα υπόψη Του. Από τον καιρό της δημιουργίας μέχρι σήμερα, ο διάβολος δεν έχει ποτέ του συμπεριφερθεί με καλό τρόπο. Ανέκαθεν προκαλούσε διαταράξεις, ενοχλήσεις και εναντίωση. Όταν ο Θεός πράττει ή ομιλεί, ο διάβολος προσπαθεί πάντοτε να παίρνει μέρος, αλλά ο Θεός δεν δίνει σημασία. Όταν γίνεται αναφορά στον διάβολο, η οργή του Θεού ξεχύνεται ασταμάτητη· εφόσον δεν έχουν το ίδιο πνεύμα, δεν υπάρχει καμία σύνδεση, μόνο απόσταση και διαχωρισμός. Από την αποκάλυψη των επτά σφραγίδων και μετά, η κατάσταση της γης χειροτερεύει ολοένα πιο πολύ, και όλα τα πράγματα «συμβαδίζουν απόλυτα με τις επτά σφραγίδες», χωρίς να μένουν ούτε ελάχιστα πίσω. Μέσα από τα λόγια του Θεού, οι άνθρωποι φαίνονται στον Θεό σαστισμένοι, δεν αφυπνίζονται με τίποτα. Για να φτάσουν σε ένα υψηλότερο επίπεδο, για να αναδυθεί η δύναμη όλων των ανθρώπων και, επιπλέον, για να ολοκληρωθεί το έργο του Θεού στην κορύφωσή του, ο Θεός θέτει στους ανθρώπους μια σειρά από ερωτήματα, σαν να τους φουσκώνει τις κοιλιές, και γι’ αυτό ανεφοδιάζει όλους τους ανθρώπους. Επειδή οι άνθρωποι δεν έχουν πραγματικό ανάστημα, με βάση τις δεδομένες συνθήκες, όσοι φουσκώνουν είναι αγαθά που πληρούν τα πρότυπα, ενώ όσοι δεν φουσκώνουν είναι άχρηστα σκουπίδια. Αυτή είναι η απαίτηση του Θεού από τον άνθρωπο και ο στόχος της μεθόδου με την οποία ομιλεί. Συγκεκριμένα, όταν ο Θεός λέει: «Μήπως στη γη, δεν είμαι ο ίδιος όπως όταν είμαι στον ουρανό; Μήπως όταν είμαι στον ουρανό, δεν μπορώ να κατέβω στη γη; Μήπως όταν είμαι στη γη, δεν Μου αξίζει να ανέλθω στον ουρανό;» αυτά τα ερωτήματα λειτουργούν ως ένα πιο σαφές μονοπάτι πάνω στο οποίο ο άνθρωπος μπορεί να πατήσει για να γνωρίσει τον Θεό. Από τα λόγια του Θεού φαίνεται το επείγον θέλημά Του· οι άνθρωποι είναι ανίκανοι να το εκπληρώσουν και ο Θεός προσθέτει επανειλημμένως προϋποθέσεις, υπενθυμίζοντας έτσι σε όλους τους ανθρώπους να γνωρίσουν τον επουράνιο Θεό στη γη και να γνωρίσουν τον Θεό που είναι στους ουρανούς αλλά ζει στη γη.

Από τα λόγια του Θεού μπορούν να διαφανούν οι καταστάσεις του ανθρώπου: «Όλη η ανθρωπότητα καταβάλλει προσπάθεια στα λόγια Μου, πραγματοποιώντας δικές της έρευνες για την εξωτερική Μου μορφή, αλλά όλοι τελικά αποτυγχάνουν, οι προσπάθειές τους δεν καρποφορούν και, αντιθέτως, ισοπεδώνονται από τα λόγια Μου και δεν τολμάνε να ξανασηκωθούν». Ποιος μπορεί να καταλάβει τη θλίψη του Θεού; Ποιος μπορεί να παρηγορήσει την καρδιά του Θεού; Ποιος συμφωνεί με την καρδιά του Θεού σε αυτό που Εκείνος ζητά; Όταν οι άνθρωποι δεν παράγουν κανέναν καρπό, απαρνούνται τον εαυτό τους και αφήνουν πραγματικά τον Θεό να τους ενορχηστρώσει. Σταδιακά, καθώς αποκαλύπτουν την πραγματική τους καρδιά, καθένας χωρίζεται ανάλογα με τους ομοίους του, και έτσι γίνεται εμφανές ότι η ουσία των αγγέλων είναι η αγνή υποταγή στον Θεό. Συνεπώς, ο Θεός λέει: «Η ανθρωπότητα εκτίθεται στην αρχική της μορφή». Όταν το έργο του Θεού φτάσει σε αυτό το στάδιο, θα έχει ολοκληρωθεί στο σύνολό του. Ο Θεός δεν φαίνεται να λέει ποτέ ότι αποτελεί υπόδειγμα για τους υιούς και τον λαό Του. Αντιθέτως, εστιάζει στο να κάνει όλους τους ανθρώπους να δείξουν την αρχική τους μορφή. Καταλαβαίνετε το πραγματικό νόημα αυτών των λόγων;