Απόσπασμα 59

Αυτό που επιζητούν οι άνθρωποι κατά την πίστη τους στον Θεό είναι να αποκτήσουν ευλογίες για το μέλλον· αυτός είναι ο σκοπός της πίστης τους. Όλοι έχουν αυτήν την πρόθεση και αυτήν την ελπίδα, αλλά το πρόβλημα της διαφθοράς στη φύση τους πρέπει να επιλυθεί μέσω δοκιμασιών και εξευγενισμού. Συγκεκριμένα, πρέπει να εξευγενιστείς σε όποιες πτυχές δεν εξαγνιστείς και σε όποιες αποκαλύπτεις διαφθορά —αυτό είναι το σχέδιο του Θεού. Ο Θεός δημιουργεί για σένα ένα περιβάλλον και σε αναγκάζει να εξευγενιστείς μέσα σ’ αυτό, έτσι ώστε να μπορείς να γνωρίσεις τη δική σου διαφθορά. Τελικά, φτάνεις στο σημείο που θα προτιμούσες να πεθάνεις προκειμένου να εγκαταλείψεις τις μηχανορραφίες και τις επιθυμίες σου, και να υποταχθείς στην κυριαρχία και στα σχέδια του Θεού. Επομένως, αν οι άνθρωποι δεν εξευγενίζονται για αρκετά χρόνια, αν δεν υποφέρουν σε κάποιον βαθμό, δεν θα μπορέσουν ποτέ να απαλλαχθούν από τους περιορισμούς της διαφθοράς της σάρκας στη σκέψη και στην καρδιά τους. Συγκεκριμένα, οι άνθρωποι θα πρέπει να υποφέρουν στις πτυχές στις οποίες εξακολουθούν να περιορίζονται από τη σατανική τους φύσης, και στις πτυχές στις οποίες διατηρούν ακόμα δικές τους επιθυμίες και δικές τους απαιτήσεις. Μόνο μέσα από τα βάσανα μπορεί να πάρει κανείς μαθήματα, πράγμα που σημαίνει ότι είναι σε θέση να αποκτήσει την αλήθεια και να κατανοήσει τις προθέσεις του Θεού. Μάλιστα, κατανοεί κανείς πολλές αλήθειες βιώνοντας επίπονες δοκιμασίες. Κανείς δεν μπορεί να κατανοήσει τις προθέσεις του Θεού, να αναγνωρίσει την παντοδυναμία και τη σοφία Του, ή να εκτιμήσει τη δίκαιη διάθεσή Του σε ένα άνετο και χαλαρό περιβάλλον, ή όταν οι συνθήκες είναι ευνοϊκές. Αυτό θα ήταν αδύνατον!

Απόσπασμα 60

Μερικοί άνθρωποι έχουν βιώσει στο παρελθόν αποτυχίες, όπως την απαλλαγή από τα καθήκοντά τους επειδή δεν έχουν προσφέρει πραγματικό έργο ως επικεφαλής ή επειδή εποφθαλμιούν τα προνόμια της θέσης. Αφού απαλλαγούν κάμποσες φορές, κάποιοι απ’ αυτούς αλλάζουν πράγματι σε έναν βαθμό. Επομένως, η απαλλαγή αυτή είναι κάτι καλό ή κακό για τους ανθρώπους; (Είναι κάτι καλό.) Όταν απαλλάσσονται για πρώτη φορά, οι άνθρωποι νιώθουν σαν να καταρρέει ο κόσμος τους. Μοιάζει να έχει ραγίσει η καρδιά τους. Δεν μπορούν πια να το αντέξουν και δεν ξέρουν ποια κατεύθυνση να ακολουθήσουν. Αλλά μετά την εμπειρία τους αυτή, σκέφτονται: «Δεν έγινε και τίποτα. Γιατί είχα τόσο μικρό ανάστημα τότε; Πώς μπόρεσα να είμαι τόσο ανώριμος;» Αυτό αποδεικνύει ότι έχουν κάνει πρόοδο στη ζωή τους και έχουν καταλάβει μερικά πράγματα για τις προθέσεις του Θεού, την αλήθεια και τον σκοπό της σωτηρίας του ανθρώπου από τον Θεό. Αυτή είναι η διαδικασία του να βιώνεις το έργο του Θεού. Πρέπει να δέχεσαι και να αποδέχεσαι τις μεθόδους που χρησιμοποιεί ο Θεός στο έργο Του, οι οποίες μπορεί να είναι οι εξής: να σε κλαδεύει διαρκώς, να σε κρίνει λέγοντας πως δεν έχεις καμία ελπίδα και δεν πρόκειται να σωθείς, και μάλιστα να σε καταδικάζει και να σε καταριέται. Μπορεί να αισθάνεσαι αρνητικότητα, αλλά αν αναζητήσεις την αλήθεια και κάνεις αυτοκριτική ώστε να αποκτήσεις αυτογνωσία, θα είσαι σύντομα σε θέση να ανακάμψεις, να ακολουθήσεις τον Θεό και να εκτελείς τα καθήκοντά σου κανονικά. Αυτό θα σημαίνει ότι αναπτύσσεσαι στη ζωή. Επομένως, το να απαλλάσσεσαι απ’ το καθήκον σου όλο και πιο συχνά είναι καλό ή κακό; Είναι σωστή αυτή η μέθοδος που χρησιμοποιεί ο Θεός στο έργο Του; (Είναι.) Παρ’ όλα αυτά, συχνά οι άνθρωποι δεν το αναγνωρίζουν αυτό και δεν μπορούν να το αποδεχθούν. Ειδικά όταν βιώνουν την απαλλαγή για πρώτη φορά, αισθάνονται ότι τους φέρονται άδικα, καταλήγουν να δικαιολογούνται στον Θεό και να παραπονιούνται γι’ Αυτόν, ανίκανοι να ξεπεράσουν αυτό το εμπόδιο. Γιατί δεν μπορούν να το ξεπεράσουν; Γυρεύουν μήπως προβλήματα με τον Θεό και την αλήθεια; Αυτό συμβαίνει επειδή οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν την αλήθεια, δεν ξέρουν πώς να κάνουν αυτοκριτική και δεν αναζητούν τα προβλήματα που έχουν οι ίδιοι. Αρνούνται πάντα να υπακούουν μέσα από την καρδιά τους, και όταν απαλλάσσονται, αρχίζουν να προκαλούν την αντίδραση του Θεού. Αδυνατούν να αποδεχθούν το γεγονός ότι απαλλάχθηκαν απ’ τα καθήκοντά τους και νιώθουν μεγάλη πικρία. Μπορεί στο σημείο αυτό οι διαθέσεις τους να είναι βαθιά διεφθαρμένες, αλλά όταν το ξανασκεφτούν αργότερα, μπορούν να αντιληφθούν ότι ήταν σωστό που απαλλάχθηκαν —αποδείχθηκε ότι ήταν κάτι καλό· κάτι που τους έδωσε τη δυνατότητα να σημειώσουν πρόοδο στη ζωή. Όταν αντιμετωπίσουν και πάλι την απαλλαγή στο μέλλον, θα είναι πάλι το ίδιο προκλητικοί; (Θα είναι όλο και λιγότερο προκλητικοί κάθε φορά.) Είναι φυσιολογικό να βελτιώνονται σταδιακά σ’ αυτό. Αν όμως δεν αλλάζει τίποτα, αυτό αποδεικνύει ότι δεν αποδέχονται καθόλου την αλήθεια και ότι είναι δύσπιστοι. Έτσι αποκαλύπτονται και αποκλείονται εντελώς και δεν μπορούν με τίποτα να σωθούν.

Όλοι οι άνθρωποι πρέπει να βιώσουν αποτυχίες, εμπόδια και απαλλαγές από τα καθήκοντά τους κατά τη διαδικασία της επίτευξης σωτηρίας και της οδήγησής τους στην τελείωση, οπότε ας μη γίνεται μεγάλος ντόρος γι’ αυτό. Όταν βλέπεις ανθρώπους που έχουν απαλλαγεί απ’ το καθήκον τους να υποφέρουν και να γίνονται αρνητικοί, μην τους κοροϊδεύεις, γιατί μπορεί κι εσύ να απαλλαγείς κάποια μέρα και να βρεθείς σε ακόμα χειρότερη θέση. Αν κάποια μέρα κληθείτε να αφήσετε το καθήκον σας, θα γίνετε αρνητικοί και θα κλαίτε με λυγμούς; Θα παραπονιέστε; Θα θελήσετε να εγκαταλείψετε την πίστη σας; Αυτό εξαρτάται από το αν έχεις δεχτεί την αλήθεια όταν πίστεψες στον Θεό, από το πόσες αλήθειες έχεις όντως καταλάβει και το αν οι αλήθειες που νομίζεις ότι καταλαβαίνεις είναι η πραγματικότητά σου. Αν αυτές οι αλήθειες έχουν γίνει η πραγματικότητά σου, τότε θα έχεις το ανάστημα να ξεπεράσεις αυτήν τη δοκιμασία κι αυτόν τον εξευγενισμό· αν όμως δεν κατέχεις την αλήθεια-πραγματικότητα, αυτή η απαλλαγή θα είναι καταστροφική για σένα, και αν μάλιστα έχει άσχημο τέλος, θα σε ρίξει τόσο πολύ που δεν θα μπορείς να σταθείς ξανά στα πόδια σου. Κάποιοι άνθρωποι με φτωχή συνείδηση λένε: «Έχω απολαύσει τόσο τη χάρη του Θεού, ακούω κηρύγματα χρόνια τώρα και ο Θεός μού έχει δώσει πολλή αγάπη. Δεν γίνεται να το ξεχάσω αυτό. Οφείλω τουλάχιστο να ξεπληρώσω την αγάπη του Θεού». Έτσι εκτελούν τα καθήκοντά τους με αρνητικότητα και παθητικότητα, χωρίς να αγωνίζονται για την αλήθεια και χωρίς να έχουν καθόλου ζωή-είσοδο. Αν μπορέσεις να μείνεις σταθερός στο καθήκον σου, ίσως να θεωρηθεί ότι έχεις κάποια συνείδηση· αυτό είναι το ελάχιστο που πρέπει να πετύχεις. Αν τώρα είσαι πάντα επιπόλαιος στο καθήκον σου, δεν ακολουθείς τις αρχές, δεν έχεις ζωή-είσοδο και δεν έχεις αποτελέσματα στο καθήκον σου, τότε θεωρείται αυτό εκτέλεση καθήκοντος; Αν εκτελείς συνεχώς το καθήκον σου με επιπόλαιο τρόπο, θα καταφέρεις να μείνεις ακλόνητος στις καταστροφές; Μπορείς να εγγυηθείς ότι δεν θα προδώσεις τον Θεό; Επομένως, για να εκτελείς το καθήκον σου, πρέπει αν μη τι άλλο να έχεις συνείδηση και λογική· μόνο όταν κάποιος εκτελεί πράγματι το καθήκον του σύμφωνα με τη συνείδηση και τη λογική του, μπορεί να πετύχει αληθινά αποτελέσματα. Αυτό είναι το ελάχιστο πρότυπο. Όποιος δεν πληροί καν αυτό το πρότυπο φέρεται επιπόλαια, είναι ικανός να εξαπατήσει και να προδώσει τον Θεό και ούτε καν είναι επαρκής δουλευτής. Ακόμα κι αν δεν φύγει από τον οίκο του Θεού, ο Θεός τον έχει ήδη αποκλείσει προ πολλού. Ένας τέτοιος άνθρωπος δεν μπορεί να σωθεί. Αυτό οφείλεται στο ότι δεν έχει συνείδηση και λογική και εκτελεί συνεχώς το καθήκον του επιπόλαια. Οι φουσκάλες στα πόδια σου οφείλονται στο μονοπάτι που έχεις πάρει και δεν σου φταίνε οι άλλοι. Αν στην τελική, αντί για σωτηρία, λάβεις κατάρες και καταλήξεις σαν τον Παύλο, δεν σου φταίει κανένας άλλος. Αυτό είναι το δικό σου μονοπάτι και δική σου επιλογή. Επομένως, το ελάχιστο πρότυπο όσον αφορά το αν μπορούν οι άνθρωποι να σωθούν ή όχι είναι κυρίως αν έχουν συνείδηση και λογική. Εάν πληρούν αυτά τα κριτήρια, τότε έχουν συνείδηση και λογική. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν ελπίδα σωτηρίας. Εάν δεν πληρούν τα κριτήρια αυτά, θα αποκλειστούν. Ποιο είναι το δικό σας απαράβατο όριο; Λες: «Ακόμη κι αν ο Θεός με χτυπήσει και με επιπλήξει, ακόμη κι αν με απορρίψει και δεν με σώσει, ούτε τότε θα κάνω παράπονα. Θα είμαι όπως τα βόδια και τα άλογα: θα συνεχίσω απλώς να δουλεύω μέχρι τέλους, ανταποδίδοντας την αγάπη του Θεού». Όλα αυτά ακούγονται ωραία, όμως είσαι πραγματικά ικανός να τα επιτύχεις; Εάν έχεις πραγματικά τέτοιο χαρακτήρα και αποφασιστικότητα, τότε σου το λέω ξεκάθαρα: έχεις ελπίδα σωτηρίας. Εάν δεν έχεις αυτόν τον χαρακτήρα, εάν σου λείπει αυτή η συνείδηση κι η λογική, τότε ακόμα κι αν θες να δουλεύεις, δεν θα καταφέρεις να μείνεις σταθερός μέχρι το τέλος. Ξέρεις πώς θα ενεργήσει ο Θεός απέναντί σου; Δεν ξέρεις. Ξέρεις πώς θα σε δοκιμάσει ο Θεός; Ούτε αυτό το ξέρεις. Εάν η βάση αναφοράς σου δεν είναι η συνείδηση και η λογική και δεν φέρεσαι σύμφωνα με αυτά, εάν δεν έχεις σωστή προσέγγιση ως προς την επιδίωξη πραγμάτων και οι απόψεις σου για τη ζωή και τις αξίες δεν συνάδουν με την αλήθεια, τότε, όταν σου τύχουν αναποδιές ή αποτυχίες και αντιμετωπίσεις δοκιμασίες και εξευγενισμό, δεν θα είσαι σε θέση να παραμείνεις σταθερός —οπότε θα κινδυνεύσεις. Τι ρόλο παίζει η συνείδηση κι η λογική; Εάν πεις: «Έχω ακούσει πάρα πολλά κηρύγματα και πραγματικά κατανοώ κάποιο μέρος της αλήθειας. Όμως δεν την έχω κάνει πράξη, δεν έχω ικανοποιήσει τον Θεό, ο Θεός δεν με υποστηρίζει —και αν, τελικά, ο Θεός με εγκαταλείψει και δεν με θέλει πια, αυτή θα είναι η δικαιοσύνη Του. Ακόμη κι αν ο Θεός με τιμωρήσει και με καταραστεί, δεν θα Τον εγκαταλείψω. Όπου κι αν πάω, είμαι δημιούργημα του Θεού, θα πιστεύω για πάντα στον Θεό, και ακόμα κι αν χρειαστεί να δουλέψω σαν βόδι ή σαν άλογο, δεν θα σταματήσω ποτέ να Τον ακολουθώ και δεν με νοιάζει ποια θα είναι η έκβασή μου» —εάν έχεις πράγματι τέτοιου είδους αποφασιστικότητα και τέτοιου είδους συνείδηση και λογική, τότε θα μπορέσεις να παραμείνεις σταθερός. Εάν σας λείπει αυτή η αποφασιστικότητα και δεν έχετε σκεφτεί ποτέ αυτά τα πράγματα, τότε υπάρχει αναμφίβολα πρόβλημα με τον χαρακτήρα σας, με τη συνείδηση και τη λογική σας. Αυτό συμβαίνει επειδή, μέσα σας, ποτέ δεν θελήσατε να εκπληρώσετε το καθήκον σας για τον Θεό. Το μόνο που κάνετε είναι να απαιτείτε ευλογίες από τον Θεό. Υπολογίζετε διαρκώς στο μυαλό σας τι ευλογίες θα λάβετε επειδή κάνατε μια προσπάθεια ή υποστήκατε δυσκολίες στον οίκο του Θεού. Εάν το μόνο που κάνεις είναι να υπολογίζεις αυτά τα πράγματα, θα είναι πολύ δύσκολο να παραμείνεις σταθερός. Το αν μπορείς να σωθείς ή όχι εξαρτάται μόνο από το αν έχεις συνείδηση και λογική. Εάν δεν έχεις συνείδηση και λογική, δεν σου αξίζει να σωθείς, γιατί ο Θεός δεν σώζει δαίμονες και θηρία. Εάν επιλέξεις να βαδίσεις στο μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας και βαδίσεις στο μονοπάτι του Πέτρου, το Άγιο Πνεύμα θα σε διαφωτίσει και θα σε καθοδηγήσει στην κατανόηση της αλήθειας. Θα δημιουργήσει καταστάσεις που θα σε κάνουν να βιώσεις πολλές δοκιμασίες και πολύ εξευγενισμό προκειμένου να οδηγηθείς στην τελείωση. Εάν δεν επιλέξεις το μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας, αλλά βαδίσεις στο μονοπάτι του Παύλου του αντίχριστου, τότε λυπάμαι —ο Θεός και πάλι θα σε δοκιμάσει και θα σε εξετάσει. Όμως δεν υπάρχει αμφιβολία ότι δεν θα αντεπεξέλθεις στην εξέταση του Θεού· όταν σου συμβεί κάτι, θα παραπονεθείς για τον Θεό και όταν δοκιμαστείς, θα Τον εγκαταλείψεις. Εκείνη τη στιγμή, δεν θα χρησιμεύουν η συνείδηση και η λογική σου, και θα αποκλειστείς. Ο Θεός δεν σώζει ανθρώπους που δεν έχουν συνείδηση ή λογική. Αυτό είναι το ελάχιστο πρότυπο.

Πρέπει τουλάχιστον να πληροίς το πρότυπο της συνείδησης και της λογικής. Αν δηλαδή ο Θεός δεν σε θέλει πια, πώς πρέπει να Του φέρεσαι; Πρέπει να λες: «Ο Θεός μού έδωσε πνοή. Ο Θεός με επέλεξε. Σήμερα γνώρισα τον Δημιουργό και κατάλαβα πάρα πολλές αλήθειες, χωρίς όμως να τις έχω κάνει πράξη. Είναι στη φύση μου να αντιπαθώ την αλήθεια και δεν έχω συνείδηση. Όμως, ανεξάρτητα από το αν μπορώ ή όχι να κάνω πράξη την αλήθεια στο μέλλον ή να σωθώ, πάντα θα αναγνωρίζω τον Θεό και πάντα θα ξέρω ότι ο Δημιουργός είναι δίκαιος. Αυτό δεν μπορεί να αλλάξει. Κανείς δεν πρέπει να σταματήσει να αναγνωρίζει τον Θεό και Δημιουργό, απλώς και μόνο επειδή δεν έχει καμία ελπίδα σωτηρίας ή επειδή δεν έχει καμία έκβαση ή προορισμό. Αυτή θα ήταν μια επαναστατική σκέψη. Αν σκέφτομαι μ’ αυτόν τον τρόπο, τότε μου αξίζουν κατάρες. Άσχετα με το τι κάνει ο Θεός, όλοι πρέπει να υποτάσσονται· αυτό θα πει να υπάρχει λογική. Το ανάστημά μου είναι πολύ μικρό για να υποταχθώ και, αν επαναστατήσω ενάντια στον Θεό ή Τον προδώσω, πρέπει να τιμωρηθώ. Ωστόσο, άσχετα με το πώς μου φέρεται ο Θεός, η απόφασή μου να Τον ακολουθώ δεν θ’ αλλάξει. Θα είμαι για πάντα ένα δημιούργημα του Θεού. Ανεξάρτητα απ’ το αν ο Θεός με δέχεται ή όχι, επιθυμώ να είμαι ένα πιόνι, ένας πάροχος υπηρεσιών και ένα αντιθετικό στοιχείο κάτω από την κυριαρχία του Θεού. Τέτοια αποφασιστικότητα πρέπει να έχω». Δεν έχει σημασία αν σκέφτεσαι έτσι τώρα, αν έχεις σκεφτεί ποτέ έτσι στο παρελθόν ή αν έχεις πάρει μια τέτοια απόφαση· αυτή είναι η λογική που πρέπει ούτως ή άλλως να έχεις. Αν δεν έχεις αυτήν τη λογική ούτε αυτό το είδος της ανθρώπινης φύσης, τότε η σωτηρία είναι μόνο κούφια λόγια για σένα. Έτσι δεν είναι; Έτσι έχουν τα πράγματα. Έχεις ενημερωθεί για το ελάχιστο πρότυπο. Όταν αντιμετωπίζεις προβλήματα, πρέπει να σκέφτεσαι περισσότερο αυτήν την πτυχή. Αυτό σου κάνει καλό και σε βοηθάει να προστατεύεις τον εαυτό σου. Αν πραγματικά δεν κατέχεις αυτήν την πτυχή της ανθρώπινης φύσης, τότε διατρέχεις σοβαρό κίνδυνο. Πρέπει να προσευχηθείς: «Θεέ μου, δεν Σου φέρθηκα ποτέ σαν Θεό. Σου φέρθηκα απλώς σαν ένα ον του αέρα, σαν κάτι ασαφές και αόρατο. Σήμερα που αντιμετωπίζω αυτό το πρόβλημα, αισθάνομαι αποκλεισμένος και χωρίς καλό προορισμό. Ανεξάρτητα από το πώς ορίζεις την έκβασή μου, είμαι πρόθυμος να υποταχθώ σ’ Εσένα. Πρέπει να Σε ακολουθώ και δεν μπορώ να Σε αφήσω. Αυτοί που Σε αφήνουν και ζουν κάτω απ’ τη δύναμη του Σατανά δεν είναι άνθρωποι. Είναι διάβολοι. Εγώ δεν θέλω να είμαι διάβολος. Θέλω να είμαι άνθρωπος. Θέλω να ακολουθώ τον Θεό, όχι τον Σατανά». Αν μπορείς να προσεύχεσαι γι’ αυτό κάθε μέρα και να ανεβαίνεις επίπεδο, η καρδιά σου θα γίνεται όλο και καθαρότερη και θα έχεις ένα μονοπάτι άσκησης. Μπροστά στις δυσκολίες, αν κάποιοι έχουν επαναστατική διάθεση, η καρδιά τους γίνεται αδιάλλακτη και δεν θέλουν να κοπιάσουν για την αλήθεια. Ακόμα κι αν κάνουν ένα λάθος, δεν τους νοιάζει. Κάνουν ό,τι θέλουν. Αρχίζουν να γίνονται ξεροκέφαλοι και ακόλαστοι και δεν θέλουν πια να προσεύχονται. Τι πρέπει να γίνει σ’ αυτήν την περίπτωση; Υπάρχει μια πολύ βασική αρχή που μπορεί να σε προστατέψει: όταν είσαι πολύ αρνητικός και αδύναμος, αν έχεις μέσα σου λόγια που επαναστατούν ενάντια στον Θεό, Του αντιστέκονται, Τον βλασφημούν ή Τον κρίνουν, μην τα λες δυνατά, ούτε να κάνεις κάτι που θα προκαλέσει τους άλλους να αντισταθούν στον Θεό. Μ’ αυτόν τον τρόπο, όταν προσεύχεσαι στον Θεό και ζητάς την προστασία Του, μπορείς να ξεπεράσεις τις δυσκολίες που συναντάς. Αυτό είναι το πιο σημαντικό. Όταν σκέφτεσαι ορθολογικά όπως ένας κανονικός άνθρωπος, όταν ξεπεράσεις διάφορες καταστάσεις αρνητικότητας, εξαχρείωσης, ασωτίας και απροθυμίας, ίσως να σκεφτείς μέσα σου: «Ευτυχώς που δεν το έκανα αυτό από την αρχή. Αν το είχα κάνει, θα ήμουν αμαρτωλός, αιώνια καταδικασμένος και ένοχος για ασυγχώρητο κακό». Πώς είναι αυτό το μονοπάτι; (Είναι καλό.) Τι το καλό έχει; (Μπορεί να εμποδίσει τους ανθρώπους από το να προσβάλλουν τη διάθεση του Θεού.) Μην προσβάλλετε τη διάθεση του Θεού. Όταν πεις δυνατά κάτι που προσβάλλει τη διάθεση του Θεού, μπορείς να το πάρεις πίσω; Μόλις ξεστομίσεις μια λέξη, γίνεται τετελεσμένο γεγονός. Αυτό ο Θεός το καταδικάζει. Μόλις σε καταδικάσει ο Θεός, βρίσκεις τον μπελά σου. Όταν κάποιος πιστεύει στον Θεό, όσα βάσανα κι αν υπομείνει, όσο κι αν δαπανά τον εαυτό του κι όπως κι αν επιλέξει να πιστεύει, ο σκοπός δεν είναι να λάβει κατάρες ή να καταδικαστεί από τον Θεό, αλλά να ακούσει τον Δημιουργό να λέει: «Ο Θεός σε επιδοκιμάζει. Μπορείς να επιβιώσεις και είσαι το αντικείμενο της σωτηρίας του Θεού». Δύσκολα συμβαίνει κάτι τέτοιο. Δεν είναι εύκολο, οπότε οι άνθρωποι πρέπει να συνεργάζονται. Ποτέ μη λες κάτι που μπορεί να βλάψει τη δική σου σωτηρία. Πρέπει να συγκρατείς τον εαυτό του στις κρίσιμες στιγμές και να μην κάνεις κάτι που θα δημιουργήσει προβλήματα. Θα σου πω το εξής: μόλις δημιουργήσεις προβλήματα και καταδικαστείς από τον Θεό, αν προσβάλλεις τη διάθεσή Του, δεν θα μπορέσεις ποτέ να το αναιρέσεις. Μη λες και μην κάνεις πράγματα άκριτα. Πρέπει να συγκρατείς τον εαυτό σου και να μην παρασύρεσαι. Συγκρατήσου· έτσι αποδεικνύεται ότι ανταποκρίνεσαι στο ελάχιστο πρότυπο. Αν συγκρατείς τον εαυτό σου, αν δέχεσαι την ύπαρξη του Θεού, αν πιστεύεις στην κυριαρχία Του και έχεις μια θεοφοβούμενη καρδιά μέχρι τέλους, ο Θεός θα το καταλάβει. Δεν έχεις πει τίποτα που να έχει προσβάλλει τον Θεό ούτε έχεις κάνει κάτι αμαρτωλό. Ο Θεός μπορεί να εξετάσει εξονυχιστικά τις σκέψεις που έχεις μέσα στην καρδιά σου. Εφόσον έχεις μια κάπως θεοφοβούμενη καρδιά σου, παρόλο που κάνεις παράλογες σκέψεις, δεν τις έχεις πει δυνατά, ούτε έχεις κάνει κάτι για να αντισταθείς στον Θεό. Ο Θεός θα θεωρήσει αποδεκτή αυτή σου τη συμπεριφορά. Πώς θα σου φερθεί ο Θεός; Θα συνεχίσει να σε καθοδηγεί ώστε να βγεις από τέτοιες δύσκολες καταστάσεις. Δεν εξακολουθείς, λοιπόν, να έχεις ελπίδα σωτηρίας; Είναι εξαιρετικά σπάνιο να το διαθέτει κανείς αυτό. Τι πρέπει να γίνει όταν αντιμετωπίζεις προβλήματα; Συγκρατήσου και μην παρασύρεσαι σε καμία περίπτωση. Παρασύρεσαι λόγω των παρορμητικών σου συναισθημάτων. Η αλαζονική σου φύση είναι στα πρόθυρα να ξεσπάσει και είσαι γεμάτος παράπονα και δικαιολογίες. Αισθάνεσαι βαθιά αγανακτισμένος και νιώθεις την ανάγκη να μιλήσεις ανοιχτά. Τη στιγμή εκείνη είναι αδύνατο να συγκρατηθείς. Ως αποτέλεσμα, αποκαλύπτεται η άσχημη πλευρά της σατανικής σου διάθεσης και τότε είναι πολύ πιθανόν να προσβληθεί η διάθεση του Θεού. Ποιος είναι ο σκοπός της αυτοσυγκράτησης; Να είσαι προσεκτικός στα λόγια, τις πράξεις και τα βήματά σου, έτσι ώστε να προστατεύεις τον εαυτό σου, να μην προσβάλλεις τη διάθεση του Θεού και να διατηρείς μια τελευταία αχτίδα ελπίδας για σωτηρία. Επομένως, είναι απαραίτητο να συγκρατείσαι. Ανεξάρτητα από το πόσο αδικημένος αισθάνεσαι, από το πόσο πόνο και θλίψη έχεις στην καρδιά σου, θα πρέπει να συγκρατείσαι. Αυτή είναι μια προσπάθεια που αξίζει πραγματικά! Όταν συγκρατείσαι, δεν υπάρχει περίπτωση να το μετανιώσεις. Αυτού του είδους η άσκηση είναι σε γενικές γραμμές ωφέλιμη για τους ανθρώπους, είτε ως τρόπος για να πιστέψει κανείς στον Θεό είτε ως μυστικό τέχνασμα για να προστατεύει τον εαυτό του. Οι άνθρωποι με διεφθαρμένη διάθεση μερικές φορές εμφανίζουν μια κάποια παραφροσύνη, και δεν διαθέτουν ορθολογισμό ούτε ενεργούν βάσει αρχών. Δεν ξέρεις καν πότε θα φουντώσει η διεφθαρμένη σου διάθεση. Όταν θα ξεσπάσεις και θα πεις κάτι που αρνείται και καταδικάζει τον Θεό, τότε θα είναι πολύ αργά και δεν θα έχει πια κανένα νόημα να μετανιώσεις. Οι συνέπειες θα είναι αδιανόητες. Μπορεί να αποκλειστείς και το Άγιο Πνεύμα δεν θα εργάζεται πια σ’ εσένα. Αυτό δεν σημαίνει ότι όλα τελείωσαν; Δεν θα έχεις καμία απολύτως ελπίδα σωτηρίας.

Απόσπασμα 61

Ο κάθε άνθρωπος, λίγο-πολύ, έχει διαπράξει παραβάσεις. Όταν δεν γνωρίζεις ότι κάτι αποτελεί παράβαση, το σκέφτεσαι με θολωμένο μυαλό και ίσως προσκολλάσαι ακόμα στις δικές σου γνώμες, πρακτικές και τρόπους κατανόησης —αλλά μια μέρα, είτε μέσω της ανάγνωσης των λόγων του Θεού, της συναναστροφής με τους αδελφούς και τις αδελφές σου είτε μέσω της αποκάλυψης του Θεού, θα μάθεις ότι αυτό το πράγμα αποτελεί παράβαση και αδίκημα εναντίον του Θεού. Ποια θα είναι η στάση σου, τότε; Θα μετανιώσεις πραγματικά ή θα επιχειρηματολογείς και θα διαφωνείς προσκολλώμενος στις ιδέες σου, πιστεύοντας πως, μολονότι ό, τι έκανες δεν συμφωνεί με την αλήθεια, δεν είναι και τόσο μεγάλο το πρόβλημα; Αυτό αφορά τη στάση που έχεις απέναντι στον Θεό. Τι στάση είχε ο Δαυίδ απέναντι στην παράβασή του; (Μεταμέλεια.) Στάση μεταμέλειας —κάτι που σημαίνει ότι μισούσε μέσα του τον εαυτό του και δεν θα διέπραττε ποτέ ξανά αυτήν την παράβαση. Τι έκανε, λοιπόν; Προσευχήθηκε, ζητώντας από τον Θεό να τον τιμωρήσει, και είπε: «Αν ξανακάνω αυτό το λάθος, είθε ο Θεός να με τιμωρήσει και να με οδηγήσει στον θάνατο!» Τέτοια ήταν η αποφασιστικότητά του· αυτό ήταν αληθινή μεταμέλεια. Μπορούν οι κανονικοί άνθρωποι να το επιτύχουν αυτό; Για τους κανονικούς ανθρώπους, εάν δεν προσπαθήσουν να επιχειρηματολογήσουν ή εάν μπορέσουν να αποδεχτούν σιωπηλά το λάθος, τότε αυτό είναι ήδη πολύ καλό. Είναι αληθινή μεταμέλεια το να μη θέλει κάνει να θίξει ξανά το ζήτημα από φόβο μήπως ρεζιλευτεί; Είναι ότι αγχώνεται και αναστατώνεται για το αν θα ρεζιλευτεί, όχι μεταμέλεια. Αληθινή μεταμέλεια είναι να μισείς τον εαυτό σου επειδή έκανες κακό, να πονάς και να αισθάνεσαι άβολα επειδή μπόρεσες να κάνεις το κακό, να κατηγορείς τον εαυτό σου, ακόμη και να τον καταριέσαι. Είναι το να μπορείς να ορκιστείς μετά ότι δεν θα ξανακάνεις τέτοιο κακό και να είσαι πρόθυμος να αποδεχτείς την τιμωρία του Θεού και να υποστείς έναν άθλιο θάνατο αν ποτέ ξανακάνεις το κακό. Αυτό είναι αληθινή μεταμέλεια. Εάν κάποιος αισθάνεται πάντα μέσα του ότι δεν έχει κάνει κανένα κακό και ότι απλώς οι πράξεις του δεν συνάδουν με τις αρχές ή προκλήθηκαν από έλλειψη σοφίας και πιστεύει ότι αν ενεργεί κρυφά, τότε τίποτα δεν θα πάει στραβά, μπορεί να νιώσει αληθινή μεταμέλεια σκεπτόμενος έτσι; Σίγουρα όχι, επειδή δεν γνωρίζει την ουσία του δικού του κακού. Ακόμη και αν μισεί λίγο τον εαυτό του, αυτό συμβαίνει μόνο επειδή δεν είναι συνετός και δεν χειρίζεται καλά την κατάσταση. Στην πραγματικότητα, δεν συνειδητοποιεί ότι ο λόγος που μπορεί να κάνει το κακό οφείλεται σε πρόβλημα της φύσης και της ουσίας του, οφείλεται στην έλλειψη ανθρώπινης φύσης, στην κακή του διάθεση και στην ανηθικότητά του. Άνθρωποι σαν αυτόν δεν θα έχουν ποτέ αληθινή μεταμέλεια. Γιατί οι άνθρωποι χρειάζεται να κάνουν την αυτοκριτική τους ενώπιον του Θεού όταν έχουν κάνει κάτι λάθος ή έχουν διαπράξει παραβάσεις; Αυτό συμβαίνει επειδή το να γνωρίζει κανείς τη φύση και την ουσία του δεν είναι εύκολο. Είναι εύκολο να παραδεχτεί κανείς ότι έχει κάνει λάθος και να γνωρίζει πού έγκειται το λάθος. Ωστόσο, δεν είναι εύκολο να γνωρίζει κανείς την πηγή των λαθών του και τι ακριβώς είδους διάθεση αποκαλύφθηκε. Επομένως, όταν οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν κάνει κάτι λάθος, παραδέχονται μόνο ότι έκαναν λάθος, δεν νιώθουν όμως αληθινή μεταμέλεια στην καρδιά τους, ούτε μισούν τον εαυτό τους. Με αυτόν τον τρόπο υπολείπονται της αληθινής μεταμέλειας. Για να επιτύχει κανείς αληθινή μεταμέλεια, πρέπει να εγκαταλείψει το κακό που έχει κάνει και να μπορεί να εγγυηθεί ότι δεν θα το ξανακάνει ποτέ. Μόνο τότε μπορεί να επιτευχθεί αληθινή μεταμέλεια. Εάν προσεγγίζεις διαρκώς τα ζητήματα με βάση τις δικές σου αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες, χωρίς ποτέ να στοχάζεσαι ή να γνωρίζεις τον εαυτό σου, και απλώς κάνεις τα διαδικαστικά κατά τρόπο επιπόλαιο και απρόσεκτο, τότε δεν έχεις μετανοήσει πραγματικά, ούτε έχεις αλλάξει καθόλου πραγματικά. Εάν ο Θεός θέλει να σε εκθέσει, πώς θα πρέπει να το προσεγγίσεις αυτό; Ποια θα είναι η στάση σου; (Θα αποδεχτώ την τιμωρία του Θεού.) Αποδοχή της τιμωρίας του Θεού —τέτοιου είδους στάση πρέπει να έχεις. Ταυτόχρονα, πρέπει να αποδεχτείς τον εξονυχιστικό έλεγχο του Θεού. Είναι καλύτερα έτσι, ώστε να γνωρίσεις αληθινά τον εαυτό σου και να μετανοήσεις αληθινά. Εάν κάποιος δεν έχει αληθινή μεταμέλεια, θα είναι αδύνατο να σταματήσει να κάνει το κακό. Ανά πάσα στιγμή και οπουδήποτε, θα είναι ικανός να επιστρέψει στους παλιούς του τρόπους, να ζήσει σύμφωνα με τη σατανική του διάθεση, και μάλιστα να κάνει τα ίδια λάθη ξανά και ξανά. Έτσι, δεν είναι άτομο που έχει μετανοήσει πραγματικά. Με αυτόν τον τρόπο αποκαλύπτεται ενδελεχώς. Άρα, τι μπορούν να κάνουν οι άνθρωποι για να απελευθερωθούν εντελώς από τις παραβάσεις; Πρέπει να αναζητούν την αλήθεια για να επιλύουν προβλήματα, και πρέπει και να μπορούν να την κάνουν πράξη. Αυτή είναι η ορθή στάση απέναντι στην αλήθεια. Πώς θα πρέπει λοιπόν οι άνθρωποι να την κάνουν πράξη; Ανεξάρτητα από τους πειρασμούς ή τις δοκιμασίες που σου τυχαίνουν, πρέπει να προσεύχεσαι πραγματικά στον Θεό μέσα σου και να υποτάσσεσαι στις ενορχηστρώσεις Του. Ορισμένες δοκιμασίες είναι και πειρασμοί —γιατί ο Θεός επιτρέπει να σου συμβαίνουν τέτοια πράγματα; Δεν είναι συμπτωματικό ούτε τυχαίο που ο Θεός επιτρέπει να σου συμβαίνουν τέτοια πράγματα. Ο Θεός σε δοκιμάζει και σε επιθεωρεί. Εάν δεν αποδέχεσαι αυτήν την επιθεώρηση, εάν δεν δίνεις προσοχή σε αυτό το θέμα, δεν εκτίθεται εκείνη τη στιγμή η στάση σου απέναντι στον Θεό; Ποια είναι η στάση σου απέναντι στον Θεό; Εάν έχεις αδιάφορη και περιφρονητική στάση απέναντι στα περιβάλλοντα που παρέχει ο Θεός για σένα και τις δοκιμασίες που σου δίνει, και ούτε προσεύχεσαι ούτε αναζητάς ούτε βρίσκεις μονοπάτι άσκησης μέσα από αυτά, τούτο αποκαλύπτει ότι δεν έχεις υποτακτική στάση απέναντι στον Θεό. Πώς μπορεί ο Θεός να σώσει έναν τέτοιο άνθρωπο; Είναι δυνατόν να οδηγηθεί στην τελείωση από τον Θεό; Με κανέναν τρόπο. Αυτό συμβαίνει επειδή δεν έχεις υποτακτική στάση απέναντι στον Θεό και, ακόμη και αν ο Θεός ρυθμίσει ένα περιβάλλον για σένα, εσύ δεν θα το βιώσεις και δεν θα συνεργαστείς με αυτό. Τούτο δείχνει την περιφρόνησή σου για τον Θεό, ότι δεν παίρνεις το έργο Του στα σοβαρά και ότι είσαι μάλιστα σε θέση να παραμερίσεις τα λόγια και τις αλήθειες Του, κάτι που σημαίνει ότι δεν βιώνεις το έργο του Θεού. Σε αυτήν την περίπτωση, πώς μπορείς να επιτύχεις τη σωτηρία; Όσοι δεν αγαπούν την αλήθεια δεν μπορούν να βιώσουν το έργο του Θεού. Δεν υπάρχει τρόπος να επιτύχεις τη σωτηρία ενώ πιστεύεις στον Θεό κατ’ αυτόν τον τρόπο. Αυτό σημαίνει ότι η στάση κάποιου απέναντι στον Θεό και την αλήθεια είναι πολύ σημαντική και σχετίζεται άμεσα με το αν μπορεί να σωθεί ή όχι. Όσοι δεν δίνουν σημασία σε αυτό είναι ανόητοι και αδαείς.