Από τον Λι Μιν, Ισπανία

«Στη ζωή του, εάν ο άνθρωπος επιθυμεί να εξαγνιστεί και να επιτύχει αλλαγές στη διάθεσή του, αν θέλει να βιώσει μια ζωή με νόημα και να εκπληρώσει το καθήκον του ως πλάσμα, τότε πρέπει να δεχτεί την παίδευση και την κρίση του Θεού και δεν πρέπει να επιτρέψει στην πειθαρχία και στα πλήγματα του Θεού να απομακρυνθούν απ’ αυτόν, ώστε να μπορεί να απελευθερωθεί από τη χειραγώγηση και την επιρροή του Σατανά και να ζήσει υπό το φως του Θεού. Να γνωρίζεις ότι η παίδευση και η κρίση του Θεού είναι το φως και το φως της σωτηρίας του ανθρώπου, και ότι δεν υπάρχει καλύτερη ευλογία, χάρη ή προστασία για τον άνθρωπο» («Η παίδευση και κρίση του Θεού είναι το φως της σωτηρίας του ανθρώπου» στο βιβλίο «Ακολουθήστε τον Αμνό και τραγουδήστε νέα τραγούδια»). Ψάλλοντας αυτόν τον ύμνο του λόγου του Θεού, συγκινούμαι βαθιά. Ζούσα με βάση δηλητήρια του Σατανά όπως «Γίνε κάποιος και τίμα τους προγόνους σου» και «Ο άνθρωπος αγωνίζεται κόντρα στο ρεύμα». Αναζητούσα συνεχώς τη φήμη και το γόητρο, εξαπατημένος αλλά και ζημιωμένος από τον Σατανά, ανησυχώντας για τα οφέλη και τις ζημίες ώστε να αποκτήσω καλό όνομα. Ήταν ένας οδυνηρός τρόπος ζωής. Μόνον αφού βίωσα την κρίση, την παίδευση και την πειθαρχία του λόγου του Θεού, κατανόησα τελικά λίγο τη διεφθαρμένη φύση μου και αποσαφήνισα κάπως την ουσία και τις συνέπειες τού να αναζητά κανείς τη φήμη και το γόητρο. Άρχισα τελικά να αφυπνίζομαι και να αισθάνομαι τύψεις. Δεν ήθελα πια να ζω έτσι, αλλά απλώς να επιδιώκω την αλήθεια και να κάνω το καθήκον μου καλά για να ικανοποιώ τον Θεό.

Θυμάμαι, ήταν Σεπτέμβριος του 2016 όταν ξεκίνησα να επιτελώ το καθήκον μου να δημιουργώ ύμνους. Λίγο αργότερα, ο επικεφαλής μας μάς πλησίασε για να συζητήσουμε την επιλογή επικεφαλής ομάδας. Ενθουσιάστηκα μόλις το άκουσα αυτό κι άρχισα να υπολογίζω τους πιθανούς υποψηφίους. Οι άλλοι που έκαναν το ίδιο καθήκον μ' εμένα ήταν είτε πολύ νέοι είτε όχι αρκετά έμπειροι. Υπήρχε μόνον ο αδελφός Λι —η συναναστροφή του σχετικά με την αλήθεια ήταν αρκετά πρακτική και κατανοούσε μέρος του έργου. Επιπλέον, ήταν ήρεμος στη συμπεριφορά. Ένιωθα ότι υπήρχαν μεγάλες πιθανότητες να επιλεγεί, όμως κι η δική μου συναναστροφή δεν ήταν κακή κι ήμουν φιλομαθής και με γρήγορη αντίληψη. Ήμουν επίσης καλός στην ευρύτερη θεώρηση των πραγμάτων. Θεωρούσα λοιπόν ότι είχα περισσότερες πιθανότητες να εκλεγώ από εκείνον. Όμως, όλοι στην ομάδα ήμασταν καινούριοι σε αυτό το καθήκον και δεν συνεργαζόμασταν πολύ καιρό, οπότε δεν γνωριζόμασταν αρκετά καλά. Ήταν άγνωστο αν θα με επέλεγαν. Έτσι, πρότεινα στον επικεφαλής να καταγράψει τα καθήκοντα που είχε εκπληρώσει ο καθένας και μετά, ν’ αναθέσει προσωρινά την ηγεσία της ομάδας. Όλοι συμφώνησαν. Ενδόμυχα, ήμουν ευχαριστημένος: πίστευα ότι είχα αρκετά καλό ιστορικό στο καθήκον, οπότε μάλλον είχα την εκλογή στο τσεπάκι μου. Την επόμενη μέρα, πήγα στη συγκέντρωση γεμάτος αυτοπεποίθηση. Όμως προς έκπληξή μου, τελικά επιλέχθηκε ο αδελφός Λι. Απογοητεύτηκα οικτρά τότε, όμως για να τηρήσω τα προσχήματα, προσποιήθηκα τον ατάραχο και είπα: «Δόξα τω Θεώ. Από τώρα και στο εξής, ας εργαστούμε όλοι μαζί για να εκπληρώσουμε τα καθήκοντά μας». Βαθιά μέσα μου, ωστόσο, δεν μπορούσα να το δεχτώ καθόλου. Ένιωθα χωρίς στάλα ενέργεια καθώς γύριζα σπίτι πεζός. Δεν μπορούσα να το χωνέψω με τίποτα. Τι περισσότερο από μένα είχε ο αδελφός Λι; Απλά, δεν μπορούσα να το δεχτώ. Θεωρούσα ότι είχα ξεκάθαρα πολύ ταλέντο. Δεν πήγαινε στράφι, αφού δεν με επέλεξαν; Ένιωσα λοιπόν ότι έπρεπε οπωσδήποτε να αποδείξω την αξία μου και να τους δείξω από τι πάστα ήμουν φτιαγμένος. Αν και επιφανειακά έδειχνα ήρεμος μετά από αυτό, είχα κηρύξει σιωπηλά πόλεμο εναντίον του αδελφού Λι. Έπεσα με τα μούτρα στη μελέτη για να βελτιώσω τις ικανότητές μου και να τον ξεπεράσω. Μέσα μου, το γλεντούσα όταν έβλεπα ότι δεν τα ’παιρνε γρήγορα, και σκεφτόμουν: «Να που έρχεται στο φως η αλήθεια! Σε τελική ανάλυση, δεν είσαι και τόσο σπουδαίος! Με τον καιρό, όλοι οι αδελφοί κι οι αδελφές μας θα δουν ποιος είναι καλύτερος». Πανηγύριζα με το παραμικρό λάθος που έκανε και σκεφτόμουν: «Έχεις τα προσόντα; Τώρα θα δουν ποιος πραγματικά είσαι!» Όταν έβλεπα τον αδελφό Λι να λύνει προβλήματα άλλων, ένιωθα ζήλια. Πίστευα πως είχα κι εγώ τέτοια πρακτική εμπειρία και ότι αν ήμουν επικεφαλής ομάδας, θα ήμουν κι εγώ καλός στη συναναστροφή. Ειδικά όταν συζητούσαμε για την εργασία, ό,τι κι αν πρότεινε ο αδελφός Λι, εγώ έσπευδα να πω κάτι πιο περιεκτικό και εύστοχο.

Θυμάμαι σε μία συνάντηση, ενώ συζητούσαμε ιδέες για έναν ύμνο, ο αδελφός Λι έκανε μια πολύ καλή πρόταση. Σκέφτηκα, όμως, πως αν τη δεχόμουν, δεν θα έδειχνε καλύτερος από μένα; Θα μπορούσα μετά να περπατώ με το κεφάλι ψηλά; Ξεφούρνισα κάποια αντίρρηση κι έκανα μια διαφορετική πρόταση, όμως η ομάδα τάχθηκε τελικά υπέρ της ιδέας του. Ήταν σαν να έφαγα χαστούκι. Βλέποντας τους αδελφούς και τις αδελφές να τη συζητούν με ενθουσιασμό, η εσωτερική μου κόντρα με τον αδελφό Λι μεγάλωσε και έχασα το ενδιαφέρον μου ν’ ακούσω. Θυμήθηκα το προηγούμενο καθήκον που είχα εκπληρώσει: ήμουν επικεφαλής ομάδας, τέλος πάντων, και όλοι οι αδελφοί κι οι αδελφές με θαύμαζαν. Τώρα όμως, δεν ήμουν πλέον επικεφαλής ομάδας, κι αυτός φαινόταν διαρκώς καλύτερος από μένα. Αν ήξερα τι θα γινόταν, δεν θα είχα έρθει να εκπληρώσω το καθήκον μου. Μετά τη συγκέντρωση, διάφορες σκέψεις περνούσαν από το μυαλό μου και ένιωθα μεγάλο σκοτάδι μέσα μου. Έχοντας αόριστα επίγνωση ότι δεν ήμουν στην κατάλληλη κατάσταση, προσευχήθηκα στον Θεό και μου ήρθαν στο μυαλό τα εξής λόγια Του: «Γνωρίζω πολύ καλά τις ακαθαρσίες στην καρδιά κάθε δημιουργήματος, και πριν σας δημιουργήσω, ήδη γνώριζα την αδικία που υπήρχε βαθιά στην ανθρώπινη καρδιά και γνώριζα όλον τον δόλο και την ατιμία μέσα της. Επομένως, αν και δεν υπάρχουν καθόλου ίχνη όταν οι άνθρωποι κάνουν αδικίες, Εγώ εξακολουθώ να γνωρίζω ότι η αδικία που θρέφει η καρδιά σας ξεπερνά τον πλούτο όλων όσα δημιούργησα. Ο καθένας σας έχει ανέβει στην κορυφή του πλήθους· έχετε ανέλθει, ώστε να γίνετε οι πρόγονοι των μαζών. Είστε εντελώς δεσποτικοί και τρέχετε σε κατάσταση αμόκ ανάμεσα σε όλα τα σκουλήκια ψάχνοντας ένα ήρεμο μέρος και προσπαθώντας να κατασπαράξετε τα σκουλήκια που είναι μικρότερα από εσάς. Είστε κακόβουλοι και μοχθηροί μέσα σας, ξεπερνώντας ακόμα κι εκείνα τα φαντάσματα που έχουν βυθιστεί στον πυθμένα της θάλασσας. Ζείτε στον πάτο της κοπριάς, ενοχλώντας τα σκουλήκια από πάνω μέχρι κάτω, ώστε να μη βρίσκουν ησυχία, μαλώνετε ο ένας με τον άλλον για λίγο κι έπειτα ηρεμείτε. Δεν γνωρίζετε τη θέση σας, κι όμως ακόμα πολεμάτε ο ένας τον άλλον στην κοπριά. Τι θα κερδίσετε από αυτήν την πάλη; Αν όντως Με σεβόσαστε μέσα σας, πώς θα μπορούσατε να πολεμάτε ο ένας τον άλλον πίσω από την πλάτη Μου; Όσο υψηλό και αν είναι το κύρος σου, δεν παραμένεις ένα μικρό βρομερό σκουλήκι στην κοπριά; Θα μπορέσεις ποτέ να βγάλεις φτερά και να γίνεις περιστέρι στον ουρανό;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Όταν τα φύλλα που πέφτουν επιστρέψουν στις ρίζες τους, θα μετανιώσεις για όλο το κακό που έχεις κάνει). Ο λόγος του Θεού εξέθεσε όλη την ασχήμια του ανταγωνισμού μου για υπόληψη και όφελος. Από τότε που αποδέχθηκα αυτό το καθήκον, είχα γίνει υπέρμετρα φιλόδοξος. Λαχταρούσα διακαώς να πετύχω κάτι, για να μ’ έχουν όλοι σε υπόληψη, οι αδελφοί, οι αδελφές και ο επικεφαλής και για να εδραιώσω τη θέση μου στην ομάδα. Κατά τη διαδικασία της επιλογής, είχα επιχειρήσει να επωφεληθώ με μεθοδεύσεις. Έπεισα τον επικεφαλής να διεξαγάγει προσωρινές εκλογές βάσει των καθηκόντων που είχαμε εκπληρώσει στο παρελθόν. Ζήλεψα όταν επέλεξαν τον αδελφό Λι και τήρησα ανταγωνιστική στάση απέναντί του. Όταν εντόπιζα ζητήματα στο έργο του, δεν υποστήριζα τα συμφέροντα της εκκλησίας ούτε προσπαθούσα να τον βοηθήσω, απλά και μόνο λαχταρούσα να αντικατασταθεί λόγω ανικανότητας, ώστε να διεκδικήσω τη θέση. Είχα βαλτώσει στην κατάσταση της σκευωρίας και αναζητούσα υπόληψη και όφελος, και οι πράξεις μου στερούνταν παντελώς συνείδησης ή λογικής. Ήταν πραγματικά απεχθές και τοξικό. Αναστατώθηκα πολύ και τα έβαλα με τον εαυτό μου μόλις το συνειδητοποίησα. Προσευχήθηκα στον Θεό και Του ζήτησα να με καθοδηγήσει για να κάνω πράξη την αλήθεια ώστε να μη δεσμεύομαι ούτε να περιορίζομαι πια από τη διεφθαρμένη, σατανική μου διάθεση.

Μία μέρα, διάβασα τα εξής λόγια του Θεού: «Για καθέναν από εσάς που εκπληρώνετε το καθήκον σας, ανεξάρτητα από το πόσο βαθιά κατανοείς την αλήθεια, αν θέλεις να εισέλθεις στην πραγματικότητα της αλήθειας, τότε ο απλούστερος τρόπος να το κάνεις πράξη είναι να αναλογιστείς τα συμφέροντα του οίκου του Θεού σε ό,τι κάνεις και να εγκαταλείψεις τις εγωιστικές επιθυμίες σου, τις προσωπικές προθέσεις, τα κίνητρα, την υπόληψη και το κύρος σου. Βάλε σε πρώτη μοίρα τα συμφέροντα του οίκου του Θεού —αυτό είναι το λιγότερο που οφείλεις να κάνεις. Εάν ένα άτομο που εκτελεί το καθήκον του δεν μπορεί να το κάνει ούτε αυτό, τότε πώς μπορεί να ειπωθεί ότι εκτελεί το καθήκον του; Δεν εκτελεί το καθήκον του κατ’ αυτόν τον τρόπο» («Πρόσφερε την αληθινή καρδιά σου στον Θεό, και θα μπορέσεις να αποκτήσεις την αλήθεια» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). Ο λόγος του Θεού μού έδειχνε την αρχή και την κατεύθυνση στην εκτέλεση του καθήκοντός μου, που ήταν να παραμερίζω την επιθυμία μου για υπόληψη και γόητρο και να δίνω σε κάθε περίπτωση προτεραιότητα στο έργο της εκκλησίας και να εκτελώ το καθήκον μου όσο καλύτερα μπορώ. Μόνο έτσι θα εκπλήρωνα το καθήκον ενός πλάσματος και θα είχα λίγη ανθρώπινη ομοιότητα. Εάν αναζητούσα την υπόληψη και το γόητρο και παραμελούσα το κύριο έργο μου, δεν θα εκπλήρωνα έτσι το καθήκον μου, θα αντιστεκόμουν στον Θεό και θα έπραττα το κακό. Μετά από αυτό, ανοίχτηκα στους αδελφούς και τις αδελφές μου για όλα αυτά σε μια συγκέντρωση και αποκάλυψα τη διαφθορά μου. Δεν με περιφρόνησαν, κι ο τοίχος ανάμεσα στον αδελφό Λι και μένα έπεσε. Μετά από αυτό, συναναστρεφόμουν ενεργά στις συγκεντρώσεις που διοργάνωνε και δεν γελούσα σαρδόνια όταν έβρισκα ψεγάδια στο έργο του. Αντίθετα, πρόσφερα προτάσεις και στήριξη και, όποτε τον έβλεπα να βοηθά αδελφούς και αδελφές να λύνουν τα προβλήματά τους, δεν ζήλευα όπως πριν, αλλά ένιωθα ότι στον οίκο του Θεού μόνον οι ρόλοι μας διαφέρουν, όχι η στάση μας. Ήθελα απλώς να συνεργάζομαι για να κάνουμε τα καθήκοντά μας καλά. Ένιωσα πολύ πιο άνετα όταν το έκανα αυτό πράξη και αργότερα είδα τις ευλογίες του Θεού. Αν και η ομάδα μας είχε στο παρελθόν τις χειρότερες μουσικές βάσεις, δεν χρειάστηκε πολύς καιρός για να δημιουργήσουμε το πρώτο ισπανικό τραγούδι.

Πέρασε περίπου μισός χρόνος κι εξοικειωνόμουν όλο και πιο πολύ με τη δουλειά. Οι αδελφοί κι οι αδελφές έτειναν να δέχονται τις ιδέες μου όταν συζητούσαμε για τη δουλειά. Kαι συνήθως, εγώ κατεύθυνα τις μηνιαίες ομαδικές εργασίες μας. Αισθανόμουν ότι η ανάγκη μου για υπόληψη και γόητρο είχε σε μεγάλο βαθμό ικανοποιηθεί. Επίσης, εκείνη την περίοδο, ο επικεφαλής μού ανέθεσε μεγαλύτερο μέρος του συντονισμού των εργασιών. Η ιδιαίτερη εκτίμηση του επικεφαλής μού τόνωσε περισσότερο την αίσθηση ότι ήμουν ταλέντο. Κάποια στιγμή, χρειαζόμασταν κάποιον να αναλάβει ένα επιπλέον έργο και, αν και ήταν κομμένο και ραμμένο στα μέτρα μου, έκανα νοητά κάποιους υπολογισμούς. Δεν θα με έφερνε στο προσκήνιο και θα απαιτούσε πολύ από τον χρόνο μου. Αν καταπιανόμουν με αυτό, ίσως έπαυα να τυγχάνω τόσης προσοχής. Αν όμως το έκανε ο αδελφός Λι, θα εξασφάλιζα τη θέση μου εδώ… Βρήκα κάθε πιθανή δικαιολογία για να το αρνηθώ και πρότεινα να το κάνει ο αδελφός Λι αντί για μένα. Η αλήθεια είναι ότι είχα ενοχές, δεν ένιωθα καλά τότε, αλλά δεν έκανα πίσω, για να προστατεύσω τη θέση μου. Ο αδελφός Λι ανέλαβε εκείνο το άγνωστο έργο. Αφού αντιμετώπισε κάμποσες δυσκολίες έγινε αρνητικός, κάτι το οποίο με τη σειρά του επηρέασε το έργο του. Όταν το έμαθα, πάλι δεν έκανα την αυτοκριτική μου. Ο αδελφός Λι συχνά δεν ήταν σε θέση να συμμετέχει στις εργασίες της ομάδας, έτσι τα περισσότερα ζητήματα, μεγάλα και μικρά, έπεφταν στις πλάτες μου. Ως αποτέλεσμα, η επιθυμία μου για υπόληψη και γόητρο διογκώθηκε. Διαπίστωσα ότι υπήρχαν αποκλίσεις και ελλείψεις στο έργο των αδελφών, οι οποίες ανέκοπταν την πρόοδό μας, κι αυτό μου προξενούσε μεγάλη ανησυχία. Ήμουν υπεύθυνος γι’ αυτό το έργο, και αν κάτι πήγαινε στραβά, δεν ήξερα τι γνώμη θα σχημάτιζε για μένα ο επικεφαλής. Θα με θεωρούσε ανίκανο; Άθελά μου έχασα την ψυχραιμία μου και επέπληξα τους αδελφούς και τις αδελφές: «Eκτέλεση καθήκοντος το λέτε αυτό; Θα συγκεντρωθείτε επιτέλους; Θα πάψετε να τα κάνετε μούσκεμα;» Όλοι κατέληξαν να αισθάνονται ότι πραγματικά τους περιορίζω. Μια άλλη φορά, έλειπα μερικές μέρες εκπληρώνοντας το καθήκον μου και, όταν γύρισα, είδα ότι κάποια αδελφή είχε φτιάξει ένα πλάνο εργασίας χωρίς να το συζητήσει μαζί μου. Αυτό με εξόργισε πραγματικά. Σκέφτηκα: «Αυτό παραπάει! Δεν με σέβεσαι καθόλου». Την κατσάδιασα κανονικά. Εν τω μεταξύ, το ένα πρόβλημα διαδεχόταν το άλλο στην ομάδα. Οι αδελφοί και οι αδελφές δεν υιοθετούσαν τις ιδέες μου και έκαναν και σχόλια από πάνω. Το θεώρησα προσβολή και φούντωσα. «Αφού, όπως φαίνεται, έχετε άλλη γνώμη, κάντε ό,τι νομίζετε! Κι έπειτα που θα στραβώσει το πράγμα, ν’ αναλάβετε εσείς την ευθύνη!» Αφού γκρίνιαξα, ένιωσα έναν ανεξήγητο πανικό και τα έβαλα με τον εαυτό μου. Σκέφτηκα ότι ζούσα μέσα σε μια αλαζονική διάθεση κι έχανα διαρκώς την ψυχραιμία μου με τους αδελφούς και τις αδελφές μου. Θα το ενέκρινε ο Θεός αυτό; Έπειτα όμως σκέφτηκα, για χάρη του καθήκοντος δεν το έκανα; Και ποιος από μας δεν έχει ποτέ αποκαλύψει μια κάποια διαφθορά; Η αυτοκριτική μου δεν ήταν γνήσια. Την επόμενη μέρα, παίζοντας μπάσκετ, στραμπούληξα τον αστράγαλο: έγινε τούμπανο και με πόναγε πολύ. Δεν μπορούσα να περπατήσω ή να εκτελέσω το καθήκον μου. Κατάλαβα καλά ότι επρόκειτο για την πειθαρχία του Θεού και μόνο τότε άρχισα να κάνω την αυτοκριτική μου. Όλο εκείνο το διάστημα, αναζητούσα υπόληψη και γόητρο, ήμουν αλαζονικός και επέπληττα τους αδελφούς και τις αδελφές μου. Πέρασαν όλα από το μυαλό μου, σκηνή προς σκηνή, σαν ταινία. Μίσησα τον εαυτό μου και αναρωτήθηκα: Γιατί δεν είχα ποτέ αλλάξει; Γιατί μου ήταν αδύνατον να μην επαναστατώ απέναντι στον Θεό και να μην Του αντιστέκομαι;

Λίγες μέρες αργότερα, ήλθαν να με δουν κάποιοι αδελφοί και κάποιες αδελφές και με συναναστράφηκαν για το θέλημα του Θεού. Διάβασαν επίσης κάποια λόγια Του που μιλούσαν συγκεκριμένα για την κατάστασή μου: «Όταν βλέπουν κάποιον καλύτερο από τους ίδιους, τον περιορίζουν, διαδίδουν φήμες για το άτομό του ή μετέρχονται ανήθικα μέσα, ώστε οι άλλοι άνθρωποι να μην τον σέβονται και κανείς να μην είναι καλύτερος από τον άλλον —αυτή είναι η διεφθαρμένη διάθεση της αλαζονείας και της αυταρέσκειας, καθώς και της ατιμίας, δολιότητας και επιβουλής, και οι άνθρωποι αυτοί δεν σταματούν μπροστά σε τίποτα προκειμένου να επιτύχουν τους στόχους τους. Ζουν κατ’ αυτόν τον τρόπο, κι όμως συνεχίζουν να πιστεύουν ότι είναι σπουδαίοι και καλοί άνθρωποι. Έχουν, ωστόσο, θεοσεβούμενες καρδιές; Πρώτα απ’ όλα, και για να μιλήσουμε από την οπτική γωνία της φύσης των ζητημάτων αυτών, οι άνθρωποι που ενεργούν έτσι, δεν κάνουν απλά ό,τι τους αρέσει; Λαμβάνουν υπόψη τους τα συμφέροντα της οικογένειας του Θεού; Σκέπτονται αποκλειστικά τα δικά τους αισθήματα και θέλουν να επιτύχουν μονάχα τους δικούς τους στόχους, ανεξάρτητα από τη ζημία που θα υποστεί το έργο της οικογένειας του Θεού. Τέτοιοι άνθρωποι δεν είναι μόνο αλαζονικοί και αυτάρεσκοι, αλλά και εγωιστές και άξιοι περιφρόνησης· είναι απολύτως αδιάφοροι ως προς την πρόθεση του Θεού, και τέτοιοι άνθρωποι, πέραν πάσης αμφιβολίας, δεν έχουν θεοσεβούμενες καρδιές. Γι’ αυτό κάνουν ό,τι τους αρέσει και ενεργούν ανεύθυνα, χωρίς καμία αίσθηση ενοχής, χωρίς κανέναν φόβο, χωρίς καμία νευρικότητα ή ανησυχία, και χωρίς να υπολογίζουν τις συνέπειες. Έτσι ενεργούν συχνά και έτσι συμπεριφέρονταν ανέκαθεν. Ποιες συνέπειες αντιμετωπίζουν τέτοιοι άνθρωποι; Θα έχουν μπελάδες, σωστά; Για να το θέσουμε ήπια, τέτοιοι άνθρωποι ζηλεύουν υπερβολικά και η επιθυμία τους για προσωπική φήμη και προσωπικό κύρος είναι πολύ έντονη· είναι πολύ δόλιοι και ύπουλοι. Για να μιλήσουμε έξω από τα δόντια, το ουσιώδες πρόβλημα είναι ότι τέτοιοι άνθρωποι δεν έχουν ούτε ελάχιστο φόβο Θεού στην καρδιά τους. Δεν σέβονται τον Θεό, πιστεύουν ότι οι ίδιοι είναι κάτι πολύ σπουδαίο και θεωρούν κάθε πτυχή του εαυτού τους ως υψηλότερη του Θεού και της αλήθειας. Μέσα τους, ο Θεός είναι εντελώς ανάξιος αναφοράς και ο πλέον ασήμαντος, και δεν κατέχει απολύτως καμία θέση στις καρδιές τους. Έχουν επιτύχει είσοδο στην αλήθεια όσοι δεν έχουν τον Θεό στην καρδιά τους και δεν σέβονται τον Θεό; (Όχι.) Άρα, όταν κυκλοφορούν ως συνήθως χαρούμενοι, όντας πολυάσχολοι και καταναλώνοντας πάρα πολλή ενέργεια, τι κάνουν; Αυτοί οι άνθρωποι ισχυρίζονται μάλιστα ότι έχουν εγκαταλείψει τα πάντα για να δαπανήσουν για τον Θεό και ότι υπέφεραν πολλά, αλλά στην πραγματικότητα, το κίνητρο, η αρχή και ο στόχος όλων των ενεργειών τους είναι να επωφελούνται οι ίδιοι· προσπαθούν μόνο και μόνο να προστατεύσουν όλα τα συμφέροντά τους. Θα λέγατε ή όχι ότι ένας τέτοιος άνθρωπος είναι απαίσιος; Τι είδους άνθρωπος είναι κάποιος που δεν σέβεται τον Θεό; Δεν είναι αλαζονικός; Δεν είναι ο Σατανάς; Τι είδους πράγματα δεν σέβονται τον Θεό; Χωρίς να υπολογίζουμε τα ζώα, μεταξύ όλων όσοι δεν σέβονται τον Θεό είναι οι δαίμονες, ο Σατανάς, ο αρχάγγελος και όσοι μάχονται τον Θεό» («Οι πέντε καταστάσεις που έχουν οι άνθρωποι πριν εισέλθουν στον σωστό δρόμο της πίστης στον Θεό» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). Τα αυστηρά λόγια του Θεού διαπέρασαν σαν λεπίδα την καρδιά μου. Είδα ότι ήμουν πολύ αλαζονικός, εγωιστής και πανούργος, χωρίς καθόλου σεβασμό προς τον Θεό. Όταν χρειαζόταν συνεργασία στο έργο της εκκλησίας, ήξερα πολύ καλά ότι ήμουν λίγο-πολύ κατάλληλος για αυτό, όμως για να διατηρήσω την υπόληψη και το γόητρό μου, δεν το είχα σε τίποτα να καταφεύγω σε τεχνάσματα, τα οποία έθεταν σε κίνδυνο το έργο του οίκου του Θεού. Όταν διαπίστωνα ζητήματα στο έργο των αδελφών τα οποία ανέκοπταν την πρόοδό μας, δεν συνεργαζόμουν μαζί τους για να λυθούν τα προβλήματα. Αντίθετα, σκεφτόμουν πως δεν με άφηναν να εξελιχθώ και να ξεχωρίσω, οπότε εκμεταλλευόμουν τη θέση μου για να τους επιπλήξω κι όλοι ένιωθαν περιορισμένοι και υπέφεραν. Επιπλέον, ούτε τις προτάσεις τους αποδεχόμουν. Κρατούσα μούτρα, έχανα την ψυχραιμία μου και χρησιμοποιούσα το καθήκον μου για να εκτονωθώ, χωρίς να με νοιάζει καθόλου αν αυτό είχε αντίκτυπο στο έργο της εκκλησίας. Στην ουσία, δεν είχα κανένα φοβερό ταλέντο: μόνο η μουσική με τραβούσε λίγο και με συνέπαιρνε —και όμως να που ο Θεός με ελέησε με αυτήν την ευκαιρία για να προχωρήσω τόσο επαγγελματικά όσο και στην επιδίωξη της αλήθειας. Αντί όμως να το εκτιμήσω δεόντως, εγώ απλώς πάσχιζα εμμονικά για γόητρο και κύρος. Επιδίωκα τα δικά μου συμφέροντα, προφασιζόμενος ότι κάνω το καθήκον μου και εκμεταλλευόμενος τους αδελφούς και τις αδελφές μου ως μέσο για να πάω μπροστά. Δεν είχα καθόλου ανθρώπινη φύση. Σε όλες τις ενέργειές μου, έπραττα το κακό και πρόσβαλλα τη διάθεση του Θεού. Ήταν αηδιαστικό και απεχθές για τον Θεό! Μόλις το συνειδητοποίησα, τρόμαξα και τα έβαλα με τον εαυτό μου. Προσευχήθηκα στον Θεό με δάκρυα στα μάτια: «Θεέ μου, έκανα μεγάλο λάθος! Δεν θέλω να συνεχίσω να είμαι ανυπότακτος και να ανταγωνίζομαι μαζί Σου, ούτε και να συνεχίσω να παλεύω για το προσωπικό μου όφελος. Είμαι έτοιμος να μετανοήσω».

Αργότερα, διάβασα τα εξής λόγια του Θεού: «Τι χρησιμοποιεί ο Σατανάς για να κρατά τους ανθρώπους εγκλωβισμένους και ελεγχόμενους; (Φήμη και κέρδος.) Οπότε, ο Σατανάς χρησιμοποιεί τη φήμη και το κέρδος για να ελέγχει τις σκέψεις των ανθρώπων, σε σημείο που να μη σκέφτονται τίποτε άλλο από τη φήμη και το κέρδος. Πασχίζουν για φήμη και κέρδος, ταλαιπωρούνται για τη φήμη και το κέρδος, υπόκεινται σε εξευτελισμό για τη φήμη και το κέρδος, θυσιάζουν ό,τι έχουν και δεν έχουν και προβαίνουν σε κάθε είδους κρίσεις και αποφάσεις για τη φήμη και το κέρδος. Με αυτόν τον τρόπο, ο Σατανάς κρατά τους ανθρώπους δέσμιους με αόρατες αλυσίδες. Αυτές οι αλυσίδες είναι τυλιγμένες επάνω στους ανθρώπους, οι οποίοι δεν έχουν ούτε τη δύναμη ούτε το κουράγιο να τις αποτινάξουν. Έτσι, χωρίς να το καταλάβουν, οι άνθρωποι κουβαλάνε αυτές τις αλυσίδες και σέρνονται συνεχώς με μεγάλη δυσκολία. Χάριν της φήμης και του κέρδους, η ανθρωπότητα αποφεύγει τον Θεό και Τον προδίδει, καθίσταται ολοένα πιο φαύλη. Επομένως, η μία γενιά μετά την άλλη καταστρέφεται μέσα στη φήμη και το κέρδος του Σατανά» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός ΣΤ΄). Αυτή η αποκάλυψη από τον λόγο του Θεού μού έδωσε κάπως να καταλάβω την απεχθή τακτική του Σατανά και το πονηρό του κίνητρο να χρησιμοποιεί τη φήμη και το όφελος για να διαφθείρει τους ανθρώπους. Δεσμεύει και ζημιώνει τους ανθρώπους κατ’ αυτόν τον τρόπο, κάνοντάς τους να προδίδουν τον Θεό και να αποστασιοποιούνται από Αυτόν. Η υπόληψη και το γόητρο είναι εργαλεία που χρησιμοποιεί ο Σατανάς για να εξολοθρεύσει τους ανθρώπους. Είχα επηρεαστεί κι εκπαιδευθεί από τον Σατανά από τότε που ήμουν μικρός και με είχαν εξαπατήσει φιλοσοφίες του όπως «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω», «Γίνε κάποιος και τίμα τους προγόνους σου» και «Ο άνθρωπος αγωνίζεται κόντρα στο ρεύμα». Τις είχα υιοθετήσει ως δικά μου, προσωπικά συνθήματα. Γινόμουν όλο και πιο αλαζόνας και σε κάθε ομάδα ανταγωνιζόμουν πάντα για το γόητρο, ώστε οι άλλοι να με θαυμάζουν. Ακόμη και αφότου πίστεψα, επιδίωκα συνεχώς την υπόληψη και το γόητρο επειδή δεν επιδίωκα την αλήθεια. Υπέφερα και πλήρωνα τίμημα για αυτά στο καθήκον μου, δουλεύοντας σκληρά για να βελτιώσω τις δεξιότητές μου. Συναγωνιζόμουν και ανταγωνιζόμουν τους άλλους, νόμιζα ότι ήμουν κάποιος κάθε φορά που κατάφερνα το παραμικρό, επέπληττα υπεροπτικά τους αδελφούς και τις αδελφές. Πραγματικά ήμουν αφόρητα αλαζονικός και επηρμένος και δεν είχα καμία ανθρώπινη ομοιότητα με τον τρόπο που ζούσα. Ζούσα εφαρμόζοντας σατανικές φιλοσοφίες για ν’ αποκτήσω υπόληψη και κύρος. Όχι μόνο πλήγωνα τους άλλους, αλλά κι έκανα τόσα άλλα πράγματα που ήταν αηδιαστικά για τον Θεό. Επηρέαζα επίσης το έργο της εκκλησίας με τις παραβάσεις και τις κακές μου πράξεις. Η υπόληψη και το γόητρο μού έχουν κάνει πολύ κακό. Μόνο τότε διαπίστωσα ότι σατανικές φιλοσοφίες όπως «γίνε κάποιος» και «ξεχώρισε από τη μάζα», είναι όλες πλάνες και όταν ζεις με αυτά τα ψεύδη, απλώς οδηγείσαι σε περαιτέρω διαφθορά και κακό, και φτάνεις να επαναστατείς απέναντι στον Θεό και να Του αντιστέκεσαι και τελικά, να τιμωρηθείς από Αυτόν. Όταν τα συνειδητοποίησα όλα αυτά, ένιωσα ότι χειριζόμουν την υπόληψη και το γόητρο σαν σανίδες σωτηρίας στις οποίες έπρεπε να γαντζώνομαι σε κάθε περίπτωση. Ήμουν πραγματικά εντελώς τυφλός και αδαής. Διαπίστωσα επίσης ότι ήταν ένας δρόμος που οδηγούσε σε αντίθετη από τον Θεό κατεύθυνση. Προσευχήθηκα και μετανόησα ενώπιόν Του. Μετά από αυτό, όποτε σκεφτόμουν να επιδιώξω αυτά τα πράγματα στο καθήκον μου, ένιωθα πραγματικό φόβο, έτσι, προσευχόμουν στον Θεό και απαρνιόμουν τη σάρκα. Επιπλέον, ανοιγόμουν στους αδελφούς και τις αδελφές μου, αποκαλύπτοντας τη διαφθορά μου. Μετά από καιρό, ένιωθα ότι είχα πολύ λιγότερο την τάση να επιδιώκω την υπόληψη και το γόητρο και άρχισα να έχω μια αίσθηση εσωτερικής γαλήνης.

Αργότερα, όταν η εκκλησία επέλεγε επικεφαλής, η επιθυμία μου για υπόληψη και γόητρο αναζωπυρώθηκε κατά την ψηφοφορία κι ακολούθησε μια εσωτερική πάλη: «Πρέπει να ψηφίσω τον αδελφό Λι ή τον εαυτό μου; Όσον αφορά εμένα, δεν είμαι πολύ καλός στην επίλυση ζητημάτων μέσω συναναστροφής για την αλήθεια. Όσον αφορά εκείνον, στην απίθανη περίπτωση που κερδίσει, τι θα σκεφτούν για μένα οι άλλοι;» Συνειδητοποίησα ότι αναζητούσα ξανά τη φήμη και το γόητρο και ένιωσα ότι αυτό το σκεπτικό ήταν πραγματικά άσχημο. Στην προσευχή μου στον Θεό, απαρνήθηκα και καταράστηκα αυτές τις σκέψεις. Αργότερα, μου ήλθε στο μυαλό ένα ακόμη απόσπασμα του λόγου του Θεού: «Εάν η καρδιά σου είναι γεμάτη από σκέψεις για το πώς θα αποκτήσεις υψηλότερη θέση ή για το τι πρέπει να κάνεις μπροστά στους άλλους για να τους κάνεις να σε θαυμάσουν, τότε είσαι σε λανθασμένο δρόμο. Αυτό σημαίνει ότι κάνεις πράγματα για τον Σατανά· παρέχεις υπηρεσίες. Εάν η καρδιά σου είναι γεμάτη από σκέψεις για το πώς να αλλάξεις έτσι ώστε να αποκτάς όλο και περισσότερο την ομοιότητα ενός ανθρώπου, συμβαδίζεις με τις προθέσεις του Θεού, μπορείς να υποταχθείς σε Αυτόν, είσαι ικανός να Τον σέβεσαι, δείχνεις αυτοσυγκράτηση σε όλα όσα κάνεις και μπορείς να αποδεχτείς πλήρως τον ενδελεχή έλεγχό Του, τότε οι καταστάσεις σου θα βελτιώνονται όλο και περισσότερο. Αυτό σημαίνει να ζει κανείς ενώπιον του Θεού. Ως εκ τούτου, υπάρχουν δύο μονοπάτια: Το ένα απλώς επικεντρώνεται στη συμπεριφορά, την εκπλήρωση των προσωπικών φιλοδοξιών, των επιθυμιών, των προθέσεων και των σχεδίων κάποιου· αφορά στο να ζει κανείς ενώπιον του Σατανά και υπό τη σφαίρα επιρροής του. Το άλλο μονοπάτι επικεντρώνεται στο πώς να ικανοποιήσει κανείς το θέλημα του Θεού, να εισέλθει στην πραγματικότητα της αλήθειας, να υποταχθεί στον Θεό, να μην έχει παρανοήσεις ή να είναι ανυπάκουος απέναντί Του, κι όλα αυτά έχουν στόχο να αποκτήσει κανείς σεβασμό για τον Θεό και να εκτελεί το καθήκον του καλά. Αυτό σημαίνει να ζει κανείς ενώπιον του Θεού» («Μόνο εκείνος που κάνει την αλήθεια πράξη μπορεί να έχει κανονική ανθρώπινη φύση» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). Αναλογιζόμενος τον λόγο του Θεού, κατάλαβα πως αυτό που εξετάζει είναι τα κίνητρα των ανθρώπων και σε τι αποβλέπουν οι πράξεις τους —αυτά είναι πολύ σημαντικά. Εάν αυτό που με ωθεί είναι η φήμη και το γόητρο και η επιθυμία να κάνω τους άλλους να με θαυμάζουν, τότε αυτός είναι ένας δρόμος κόντρα στον Θεό και δεν θα με οδηγήσει ποτέ στην αλήθεια, ούτε στην τελείωση από Εκείνον. Ήμουν πλέον πρόθυμος να διορθώσω τα κίνητρά μου, και είτε εκλεγόμουν επικεφαλής της εκκλησίας είτε όχι, ήμουν έτοιμος να υποταχθώ στις ρυθμίσεις του Θεού και να εκτελέσω σωστά το καθήκον μου. Αργότερα, όταν ήλθε η ώρα να ψηφίσω, υπολόγισα τις αρχές και ψήφισα τον αδελφό Λι. Τελικά, επιλέχτηκε να υπηρετήσει ως επικεφαλής της εκκλησίας. Δεν είχα πρόβλημα μ’ αυτό. Μολονότι δεν είχα κερδίσει, δεν το μετάνιωνα επειδή τελικά είχα κάνει πράξη την αλήθεια, αποτινάσσοντας έτσι τα δεσμά της υπόληψης και του γοήτρου. Ένιωσα επίσης εσωτερική γαλήνη και σταθερότητα κάνοντας πράξη την αλήθεια και ικανοποιώντας τον Θεό και βίωσα το ότι η κρίση και η παίδευσή Του είναι αληθινά σωτηρία για μένα.