Από τον Μο Γουέν, Ισπανία

Θυμάμαι το 2018 ήμουν στο καθήκον του ευαγγελίου στην εκκλησία, κι αργότερα τέθηκα επικεφαλής του έργου. Μπορούσα να δω τα προβλήματα και τα λάθη στα καθήκοντα των αδελφών μου και να τα επιλύσω μέσω της συναναστροφής, οπότε όλοι ήταν ευχαριστημένοι μαζί μου, κι ένιωθα ικανοποίηση. Ένιωθα πολύ ευχαριστημένος με τον εαυτό μου κι ότι ήμουν καλύτερος από όλους. Δεν άντεχα να μην κάνω επίδειξη. Σκεφτόμουν: «Κάνω προτάσεις κι επιλύω τα προβλήματα, κι όλοι έχουν μια καλή εντύπωση για εμένα. Αν τους βοηθήσω ακόμη περισσότερο, θα φαίνομαι πολύ πιο ικανός από εκείνους. Τότε, θα με έχουν σε ακόμη μεγαλύτερη εκτίμηση». Σε μια συναναστροφή, ο αδελφός Λου είπε ότι είχε συναντήσει έναν συνεργάτη, ενώ διέδιδε το ευαγγέλιο. Ήταν κήρυκας πάνω από 20 χρόνια, κι ήταν αληθινός πιστός, μα είχε ισχυρές θρησκευτικές αντιλήψεις. Παρά τη συναναστροφή του αδελφού Λου, εκείνος δεν αποδεχόταν το ευαγγέλιο, κι ο αδελφός Λου δεν ήξερε τι να κάνει. Είπα στον εαυτό μου: «Αυτός είναι αληθινός πιστός και θέλει να ακούσει συναναστροφή. Δεν τον έπεισες να ασπαστεί την πίστη γιατί δεν συναναστράφηκες πάνω στην αλήθεια με σαφήνεια. Έχω βιώσει κάτι τέτοιο, οπότε αυτή είναι η ευκαιρία μου να σας μιλήσω γι΄αυτό». Τους είπα: «Δεν βλέπω καμία δυσκολία. Να εστιάζετε στα βασικά σημεία και να συναναστρέφεστε με σαφήνεια. Αν είναι πρόθυμος να ακούσει και λύσετε τα θέματά του, πώς να μη δεχτεί; Ο συνεργάτης Ζανγκ είχε πολλές αντιλήψεις, οπότε αντέκρουα την ισχυρότερη αντίληψή του μέσω της συναναστροφής και συνέχισα στην επόμενη. Στο τέλος, αποδέχτηκε το ευαγγέλιο. Να συναναστρέφεστε με σαφήνεια όταν δίνετε μαρτυρία για το έργο του Θεού». Μετά, τους είπα για τα προβλήματα που είχαν τα άτομα στα οποία κήρυττα, πώς συναναστρεφόμουν για να τα επιλύσω και πώς είχαν αποδεχτεί το ευαγγέλιο. Διηγούμουν λεπτομερώς αυτές τις εμπειρίες, διασφαλίζοντας ότι δεν άφηνα τίποτα απ’ έξω ώστε να δουν πόσο ικανός ήμουν. Έπειτα, όλοι με επαινούσαν και μια αδελφή είπε: «Έπεσες μέσα. Γιατί δεν μπορούσα να το δω αυτό;» Είπα ότι όλα οφείλονταν στην καθοδήγηση του Θεού, μα ένιωθα ενθουσιασμένος. Ενίοτε, όταν συζητούσαμε για τη δουλειά, θα σκεφτόμουν τι να πω για να κάνω τους πάντες να θεωρούν πως ανέλυα κάθε λεπτομέρεια, πως ήμουν ικανός, έξυπνος και καλύτερος από άλλους. Όταν ερχόταν η σειρά μου εκφέρω γνώμη, μιλούσα ασταμάτητα, κι η λέξη «εγώ» ήταν πάντα στο στόμα μου. «Εγώ νομίζω αυτό» κι «εγώ έλυσα εκείνο». «Εγώ, εγώ, εγώ…» Κατέγραφα τις θεωρίες και τις ιδέες μου και τις ανέλυα λεπτομερώς. Καθώς περνούσε ο καιρός, οι άλλοι άρχιζαν να βασίζονται σε εμένα, και δεν ήξεραν να αναζητούν τις αρχές όταν προέκυπταν προβλήματα. Όταν συζητούσαμε για τη δουλειά, ενίοτε μου ζητούσαν να μιλήσω πρώτος, πριν συμπληρώσουν κάτι. Μερικές φορές, μια σκέψη μού περνούσε από το μυαλό: «Αν συνεχίσω έτσι, θα φτάσουν στο σημείο να με εξιδανικεύσουν;» Μα μετά σκεφτόμουν, «Δεν εξαναγκάζω κανέναν να με ακούει. Απλώς λέω τις απόψεις μου. Τέλος πάντων, το να ενεργείς προληπτικά είναι θετικό και υπεύθυνο». Δεν το σκέφτηκα περισσότερο, και συνέχισα.

Αργότερα, πέσαμε πάνω σε πολλές δυσκολίες στη διάδοση του ευαγγελίου, κι οι αδελφοί κι οι αδελφές αποθαρρύνθηκαν. Το ίδιο ένιωθα κι εγώ. Ήθελα να ανοιχτώ σε όλους για τα συναισθήματά μου, μα, ως υπεύθυνος, αν αποκτούσα τόσο εύκολα αρνητική στάση, δεν θα φαινόμουν αδύναμος; Τι θα σκέφτονταν για εμένα αν γνώριζαν ότι το ανάστημά μου ήταν τόσο μικρό; Δεν θα διαλυόταν η καλή εντύπωσή τους για εμένα; Αναρωτιόμουν: «Αν μιλήσω για είσοδο από θετική σκοπιά και ηγηθώ όλων με θετικό τρόπο, δεν θα κινητοποιηθούν;» Έτσι, σε κάθε συναναστροφή, εστίαζα στο πώς αντιμετώπιζα τα προβλήματα με θετικότητα, πώς στις αντιξοότητες στηριζόμουν στον Θεό και πώς ανταποκρινόμουν στις πρόκλησεις. Όλοι νόμιζαν ότι είχα ανάστημα και μπορούσα να χειριστώ διάφορα. Όλοι με θαύμαζαν. Ενίοτε, όταν συζητούσαμε με τους άλλους για τη δουλειά, αποκάλυπτα πως είχα πίεση στο καθήκον μου, ήμουν απασχολημένος και δεν προλάβαινα να φάω ή να ξεκουραστώ, ώστε να γνωρίζουν πόσο πολύ υπέφερα. Στις συναθροίσεις, δεν συλλογιζόμουν τα λόγια του Θεού ούτε έκανα ενδοσκόπηση, σκεφτόμουν μόνο το πώς θα τους κάνω να θεωρούν τις συναναστροφές μου βαθυστόχαστες. Χωρίς να το συνειδητοποιώ, κήρυττα κάποια υψηλά δόγματα και πραγματικά χαιρόμουν όταν έβλεπα την αποδοχή των άλλων. Με τον καιρό, κάποιοι άρχισαν να ρωτούν πρώτα εμένα όταν είχαν πρόβλημα στο καθήκον τους. Αν και θα μπορούσαν να το έχουν λύσει μόνοι τους με λίγη σκέψη, ζητούσαν πρώτα την άποψή μου. Μου έλεγαν για την κατάστασή τους και τις μύχιες σκέψεις τους, και χαιρόμουν πολύ που ήξερα ότι με εμπιστεύονταν. Ο χρόνος περνούσε κι εγώ έδειχνα πολύ απασχολημένος, μα δεν μπορούσα να νιώσω τη διαφώτιση του Αγίου Πνεύματος όταν διάβαζα τον λόγο του Θεού. Όταν συζητούσαμε με τους άλλους για τη δουλειά, όλες οι προτάσεις μου ήταν άχρηστες και δεν έβλεπα ούτε τα πιο προφανή προβλήματα στο έργο μας. Στο τέλος, συνειδητοποίησα πως ήμουν σε φρικτή κατάσταση. Η αλαζονεία μου είχε χαθεί. Νόμιζα πως ήμουν στην κορυφή, μα ξαφνικά ένιωσα ο απόλυτος βλάκας που δεν έχει να επιδείξει τίποτα. Το πνεύμα μου είχε πολύ σκοτάδι και πόνο.

Μια μέρα, μιλούσα με δύο αδελφούς, όταν ο αδελφός Σου είπε, «Σε ξέρω κάμποσο καιρό, και πάντα εκθειάζεις τον εαυτό σου και επιδεικνύεσαι. Σπανίως αναφέρεις τις διαφθορές ή τα ψεγάδια σου στη συναναστροφή, κυρίως εκθειάζεις τα καλά σου στοιχεία, κι αυτό με έκανε να σε θεωρώ σπουδαίο και σε θαυμάζω. Όταν υπάρχουν προβλήματα στη δουλειά μου, δεν συναναστρέφεσαι πάνω στις αρχές της αλήθειας, απλώς μιλάς για το τι έχεις κάνει και πώς έχεις λύσει τα προβλήματα, ώστε να σε θεωρώ εξαιρετικό και καλύτερο από εμάς. …» Δεν ήμουν πρόθυμος να δεχτώ κάτι τέτοιο από τον αδελφό Σου, ειδικά όταν είπε πως πάντα εκθείαζα τον εαυτό μου και έκανα επίδειξη. Αυτά τα λόγια ηχούσαν στο μυαλό μου. Αν και δεν διαφώνησα, αρνούμουν πολύ να δεχτώ όσα είχε πει. «Δεν σου ζήτησα ποτέ να με εξιδανικεύσεις. Είμαι τόσο κακός όσο λες;», σκέφτηκα. Δεν μπορούσα να το δεχτώ, οπότε ρώτησα τη γνώμη του άλλου αδελφού. Προς μεγάλη μου έκπληξη, είπε: «Ποτέ δεν μιλάς για τη διαφθορά ή τα ψεγάδια σου. Δεν σε καταλαβαίνω πια». Αυτό με έκανε να νιώσω ακόμη χειρότερα. «Πώς μπορεί να λέει ότι δεν με καταλαβαίνει πια; Είμαι τόσο ακατανόητος;» Ήθελα να πω κάτι για να πάρω πίσω λίγη από την αξιοπρέπειά μου, μα βλέποντάς τους να με κλαδεύουν και να με αντιμετωπίζουν έτσι, ήξερα ότι κάποιος λόγος θα υπήρχε. Αν ό,τι είχαν πει ήταν αλήθεια, τότε πραγματικά είχα πρόβλημα!

Βρήκα γρήγορα κάποια λόγια του Θεού που φανερώνουν όσους εκθειάζουν τον εαυτό τους και δίνουν μαρτυρία για εκείνον. Διάβασα αυτό: «Εξύψωση και μαρτυρία περί του εαυτού τους, επίδειξη του εαυτού τους, προσπάθεια να κάνουν τους ανθρώπους να τους εκτιμήσουν —η διεφθαρμένη ανθρωπότητα είναι ικανή για όλα αυτά τα πράγματα. Έτσι αντιδρούν οι άνθρωποι ενστικτωδώς όταν τους κυβερνάει η σατανική φύση τους, και αυτό αποτελεί κοινό στοιχείο όλης της διεφθαρμένης ανθρωπότητας. Πώς εξυψώνουν και μαρτυρούν περί του εαυτού τους συνήθως οι άνθρωποι; Πώς επιτυγχάνουν αυτόν τον στόχο; Ο ένας τρόπος είναι να μαρτυρήσουν πόσο έχουν υποφέρει, πόσο έργο έχουν κάνει και πόσο έχουν δαπανήσει εαυτόν. Δηλαδή, χρησιμοποιούν αυτά τα πράγματα ως το νόμισμα με το οποίο εξυψώνουν τον εαυτό τους, που τους δίνει μια υψηλότερη, σταθερότερη και πιο εξασφαλισμένη θέση στο μυαλό των ανθρώπων, ώστε να τους εκτιμούν, να τους θαυμάζουν, να τους σέβονται και ακόμα και να τους αποδίδουν τιμές, να τους ειδωλοποιούν και να τους ακολουθούν περισσότεροι άνθρωποι. Αυτό είναι το απόλυτο αποτέλεσμα. Είναι λογικά τα πράγματα που κάνουν για να επιτύχουν αυτόν τον στόχο —όλη αυτή η εξύψωση και η μαρτυρία περί του εαυτού τους; Δεν είναι. Είναι πέρα από τα όρια του ορθολογισμού. Αυτοί οι άνθρωποι δεν ντρέπονται καθόλου: Μαρτυρούν ξεδιάντροπα περί του τι έχουν κάνει για τον Θεό και του πόσο έχουν υποφέρει γι’ Αυτόν. Μάλιστα, επιδεικνύουν τα χαρίσματά τους, τα ταλέντα τους, την εμπειρία τους και τις ειδικές δεξιότητές τους ή τις έξυπνες τεχνικές τους για τη συμπεριφορά τους και τα μέσα που χρησιμοποιούν για να παίξουν με τους ανθρώπους. Η μέθοδος με την οποία εξυψώνουν και μαρτυρούν περί του εαυτού τους είναι να επιδεικνύουν τον εαυτό τους και να μειώνουν τους άλλους. Επίσης, καλύπτουν και καμουφλάρουν τον εαυτό τους, κρύβοντας τις αδυναμίες, τα ελαττώματα και τις ελλείψεις τους από τους ανθρώπους, ώστε εκείνοι να βλέπουν μόνο την ευφυία τους. Δεν τολμούν καν να πουν στους άλλους ανθρώπους πότε νιώθουν αρνητικοί· τους λείπει το θάρρος να ανοιχτούν και να συναναστραφούν μαζί τους, και όταν κάνουν κάτι λάθος, βάζουν τα δυνατά τους για να το συγκαλύψουν και να το κουκουλώσουν. Ποτέ δεν αναφέρουν τη βλάβη που έχουν προκαλέσει στον οίκο του Θεού ενώ έκαναν το καθήκον τους. Όταν έχουν την παραμικρή συμβολή ή κάποια μικρή επιτυχία, ωστόσο, δεν χάνουν χρόνο να το επιδείξουν. Ανυπομονούν να γνωστοποιήσουν σε όλο τον κόσμο πόσο ικανοί είναι, πόσο υψηλό είναι το επίπεδό τους, πόσο εξαιρετικοί είναι και πόσο καλύτεροι από τους κανονικούς ανθρώπους. Δεν είναι αυτός ένας τρόπος εξύψωσης και μαρτυρίας περί του εαυτού τους; Βρίσκεται η εξύψωση και η μαρτυρία περί του εαυτού μέσα στα λογικά όρια της κανονικής ανθρώπινης φύσης; Δεν βρίσκεται. Έτσι, όταν οι άνθρωποι το κάνουν αυτό, ποια διάθεση αποκαλύπτεται συνήθως; Η αλαζονεία είναι μια από τις κύριες εκδηλώσεις και ακολουθεί η δολιότητα, η οποία αφορά το να κάνει κανείς ό,τι είναι δυνατόν για να κάνει τους άλλους ανθρώπους να τον έχουν σε υψηλή εκτίμηση. Οι ιστορίες τους είναι εντελώς αδιαμφισβήτητες· τα λόγια τους ξεκάθαρα περιέχουν κίνητρα και μηχανορραφίες, και εκείνοι έχουν βρει τρόπο να κρύβουν το γεγονός ότι κάνουν επίδειξη, μα το αποτέλεσμα αυτών που λένε είναι ότι και πάλι αναγκάζουν τους ανθρώπους να νιώθουν ότι αυτοί είναι καλύτεροι από τους άλλους, ότι κανείς δεν τους φτάνει, ότι όλοι οι άλλοι είναι κατώτεροί τους. Και δεν επιτυγχάνεται αυτό το αποτέλεσμα με ύπουλα μέσα; Ποια διάθεση βρίσκεται στον πυρήνα τέτοιων μέσων; Υπάρχουν καθόλου στοιχεία κακίας; Είναι ένα είδος κακής διάθεσης. Μπορεί να δει κανείς ότι αυτά τα μέσα που επιστρατεύουν τα κατευθύνει μια δόλια διάθεση —γιατί, λοιπόν, λέω ότι είναι κακή; Πώς συνδέεται αυτό με την κακία; Τι νομίζετε; Μπορούν να είναι ανοιχτοί ως προς τους στόχους τους κατά την εξύψωση και τη μαρτυρία περί του εαυτού τους; (Όχι.) Υπάρχει πάντοτε μια επιθυμία στα βάθη της καρδιάς τους, και ό,τι λένε και κάνουν είναι προς όφελος αυτής της επιθυμίας, κι έτσι οι στόχοι και τα κίνητρα στα βάθη της καρδιάς τους πίσω από το τι λένε και κάνουν μένουν επτασφράγιστα μυστικά. Για παράδειγμα, θα χρησιμοποιήσουν παραπλάνηση ή κάποιες ύποπτες τακτικές για να επιτύχουν αυτούς τους στόχους. Δεν είναι αυτή η μυστικοπάθεια πανούργα από τη φύση της; Και γίνεται αυτή η πανουργία να μην αποκαλεστεί κακή; Μπορεί πράγματι να αποκαλεστεί κακή, και είναι βαθύτερη από τη δολιότητα» («Εξυμνούν τον εαυτό τους και μαρτυρούν περί του εαυτού τους» στο βιβλίο «Εκθέτοντας τους αντίχριστους»). Σκέφτηκα πώς συμπεριφερόμουν στο καθήκον μου: Όταν οι αδελφοί κι οι αδελφές είχαν προβλήματα, παρίστανα ότι συναναστρεφόμουν μαζί τους και τους βοηθούσα, εκθειάζοντας το πώς επέλυα τα προβλήματα έτσι ώστε να επιδεικνύω τις ικανότητές μου και να τους κάνω όλους να με θεωρούν πιο ικανό από εκείνους. Όταν συζητούσα για τη δουλειά, η πρώτη λέξη που άρθρωνα ήταν το «εγώ», ώστε να αναδείξω τον εαυτό μου, κάνοντας τον κόσμο να θεωρεί πως τα γνώριζα όλα, προκειμένου να με εξιδανικεύσει. Έκρυβα τον αρνητισμό και τη διαφθορά μου από τους άλλους. Ποτέ δεν συζητούσα τις δικές μου δυσκολίες, πόσο μάλλον ανέλυα τις διεφθαρμένες μου διαθέσεις. Αντιθέτως, εκθείαζα την είσοδο από θετική σκοπιά για να κρύψω τα ψεγάδια μου, ώστε να κάνω τους άλλους να θεωρούν πως είχα ανάστημα και να με θαυμάζουν. Πάντα μιλούσα για το πώς υπέφερα στο καθήκον μου και πόσο δύσκολο ήταν ώστε να δουν πόσο αφοσιωμένος ήμουν στο καθήκον μου. Και στις συναθροίσεις, δεν κατανοούσα ούτε τα λόγια του Θεού ούτε τον εαυτό μου, μα συνέχιζα να μιλάω, πλάθοντας τον μύθο ότι γνώριζα τον εαυτό μου ώστε οι άλλοι να με έχουν σε ακόμη μεγαλύτερη εκτίμηση. Για να συνεχίσω να απολαμβάνω την εκτίμηση και τον θαυμασμό τους, εξακολούθησα να λέω και να κάνω πράγματα που φαινόνταν σωστά, ενώ στ’ αλήθεια προέβαλα τον εαυτό μου κι έκανα επίδειξη, απομακρύνοντας έτσι τις καρδιές των άλλων από τον Θεό. Δεν προκαλούνταν η συμπεριφορά μου από τις μοχθηρές διαθέσεις που φανερώνονται στα λόγια του Θεού; Ό,τι κι αν έκανα ή όπως κι αν έδειχνα πως δαπανούσα τον εαυτό μου, ο στόχος μου δεν ήταν ποτέ να κάνω καλά το καθήκον μου. Έκανα τα πάντα για να εδραιώσω τη θέση μου, κάνοντας τους άλλους να με εξιδανικεύουν. Περπατούσα στον δρόμο των αντίχριστων. Τελικά, συνειδητοποίησα τον ίδιο μου τον κίνδυνο, οπότε προσευχήθηκα αμέσως στον Θεό, επιθυμώντας να μετανοήσω.

Μου ήρθαν ξαφνικά στο μυαλό αυτά τα λόγια του Θεού: «Αν είναι κάποιος να βιώσει κανονική ανθρώπινη φύση, πώς θα πρέπει να ανοίγεται και να αποκαλύπτει τον εαυτό του; Αυτό γίνεται με το να ανοιχτεί και να δείξει ξεκάθαρα στους άλλους τα αληθινά συναισθήματα που βρίσκονται στα βάθη της καρδιάς του, με το να είναι ικανός να κάνει πράξη την αλήθεια, απλά και αγνά. Αν κανείς αποκαλύψει τη διάθεσή του, πρέπει να είναι ικανός να γνωρίζει την ουσία του προβλήματος και να μισεί και να απεχθάνεται τον εαυτό του από τα βάθη της καρδιάς του. Όταν αποκαλύψει τον εαυτό του, δεν θα προσπαθήσει να δικαιολογήσει τις συμπεριφορές του ούτε θα προσπαθήσει να τις υπερασπιστεί. […] Πρώτον, πρέπει κανείς να καταλάβει τα προβλήματά του σε ουσιαστικό επίπεδο, να αναλύσει τον εαυτό του και να τον αποκαλύψει. Πρέπει να έχει ειλικρινή καρδιά και αληθινή συμπεριφορά, και να μιλά για εκείνα που μπορεί να καταλάβει από τα προβλήματα που υπάρχουν στη διάθεσή του. Δεύτερον, αν κάποιος αισθανθεί ότι η διάθεσή του είναι ιδιαιτέρως άσχημη, πρέπει να πει σε όλους: “Αν αποκαλύψω ξανά μια τέτοια διεφθαρμένη διάθεση, σηκωθείτε, όλοι σας —αντιμετωπίστε με και καταδείξτε τη σ’ εμένα. Μην μου χαϊδέψετε τ’ αυτιά. Μπορεί να μην μπορέσω να το αντέξω εκείνη τη στιγμή, μα μην σας νοιάζει αυτό. Εργαστείτε μαζί για να με προσέχετε. Αν αυτή η διεφθαρμένη διάθεση αναζωπυρωθεί σοβαρά, σηκωθείτε όλοι για να με εκθέσετε και να με αντιμετωπίσετε. Ελπίζω ειλικρινά όλοι να με προσέξουν, να με βοηθήσουν και να με αποτρέψουν από το να παραστρατήσω”. Τέτοια είναι η στάση με την οποία κάνει κανείς πράξη την αλήθεια» (Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών). Τα λόγια του Θεού μού έδειξαν την κατεύθυνσή μου. Όσο κι αν κατανοούσα τα προβλήματά μου, γνώριζα πως δεν μπορούσα να συνεχίσω έτσι. Έπρεπε να είμαι ειλικρινής και να απογυμνωθώ για να δείξω σε όλους τα κίνητρα πίσω από τις πράξεις μου ώστε να δουν ότι με εκθείαζα, έκανα επίδειξη κι ακολουθούσα τον δρόμο του αντίχριστου. Αυτό ήταν το πιο σημαντικό.

Στην επόμενη συνάθροιση, μίλησα ανοιχτά μπροστά σε αδελφούς κι αδελφές και ζήτησα τη βοήθεια και τη συμβουλή τους. Αφού μίλησα εντελώς ανοιχτά, ένιωσα πολύ πιο άνετα. Τις επόμενες μέρες, οι άλλοι μού έστελναν μηνύματα για τα ελαττώματά μου, που έλεγαν: «Πάντα κάνεις επίδειξη στο καθήκον σου. Δεν ήθελα πια να ψάχνω τις αρχές που διέπουν το καθήκον μου, απλώς βασιζόμουν επάνω σου. Νόμιζα πως τα γνώριζες όλα και ήταν πιο εύκολο να σε ρωτήσω». Κάποιοι είπαν: «Δεν έχω μάθει τίποτα για τον Θεό τώρα τελευταία, μόνο να σε εξιδανικεύω ακόμη πιο πολύ, θεωρώντας σε ικανό στη δουλειά κι υπεύθυνο στον καθήκον σου. Σε θαύμαζα πολύ». Ήταν πολύ δυσάρεστο να τα ακούω όλα αυτά. Δεν το πίστευα πως αυτό είχε συμβεί από τον τρόπο που έκανα τον καθήκον μου. Ήμουν πολύ αγχωμένος και δυστυχισμένος, θεωρώντας πως ο Θεός πρέπει σίγουρα να με μισεί. Βυθίστηκα βαθιά μέσα στον αρνητισμό. Μα μέσω της συνεχούς προσευχής στον Θεό και με τη βοήθεια και τη στήριξη των άλλων, κατάλαβα τελικά πως ο Θεός δεν το έκανε αυτό για να με εξοντώσει, μα για να με εξαγνίσει και να με αλλάξει. Αν δεν είχε συμβεί αυτό, δεν θα έβλεπα ότι είχα πάρει λάθος δρόμο. Αυτή ήταν η σπουδαία σωτηρία του Θεού για εμένα! Μόλις κατάλαβα το θέλημα του Θεού, αποφάσισα να κάνω αυτοκριτική και να μετανοήσω.

Διάβασα κάποια λόγια του Θεού: «Μερικοί άνθρωποι εξιδανικεύουν ιδιαιτέρως τον Παύλο. Τους αρέσει να βγαίνουν έξω και να δίνουν ομιλίες και να κάνουν έργο· τους αρέσει να παρευρίσκονται σε συγκεντρώσεις και να κηρύττουν, τους αρέσει να τους ακούν οι άνθρωποι, να τους λατρεύουν και να περιστρέφονται γύρω τους. Τους αρέσει να έχουν κύρος στο μυαλό των άλλων και το εκτιμούν όταν οι άλλοι τιμούν την εικόνα που παρουσιάζουν. Ας αναλύσουμε τη φύση τους μέσα από αυτές τις συμπεριφορές: Ποια είναι η φύση τους; Αν πράγματι συμπεριφέρονται έτσι, τότε αρκεί να δείξουν ότι είναι αλαζόνες και επηρμένοι. Δεν λατρεύουν καθόλου τον Θεό· επιδιώκουν υψηλότερη θέση και επιθυμούν να έχουν εξουσία πάνω στους άλλους, να τους καταλαμβάνουν και να έχουν κύρος στο μυαλό τους. Αυτή είναι η κλασική εικόνα του Σατανά. Οι πτυχές της φύσης τους που ξεχωρίζουν είναι η αλαζονεία και η έπαρση, μια απροθυμία να λατρεύουν τον Θεό και μια επιθυμία να λατρεύονται από τους άλλους. Τέτοιες συμπεριφορές μπορούν να σας προσφέρουν μια πολύ ξεκάθαρη εικόνα της φύσης τους» («Πώς να γνωρίσουμε τη φύση του ανθρώπου» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). «Για παράδειγμα, αν υπήρχαν μέσα σου η αλαζονεία και η έπαρση, θα σου ήταν αδύνατον να αποφύγεις να αψηφήσεις τον Θεό· θα ένιωθες αναγκασμένος να Τον αψηφήσεις. Δεν θα το έκανες σκόπιμα, θα το έκανες υπό την κυριαρχία της αλαζονικής και υπεροπτικής φύσης σου. Η αλαζονεία και η έπαρσή σου θα σε ανάγκαζαν να κοιτάζεις τον Θεό αφ’ υψηλού και να Τον βλέπεις ως ανάξιο· θα σε έκαναν να εξυμνείς τον εαυτό σου, να επιδεικνύεσαι μονίμως και, εν τέλει, να καθίσεις στη θέση του Θεού και να γίνεις μάρτυρας για τον εαυτό σου. Στο τέλος, θα μετέτρεπες τις δικές σου ιδέες, το σκεπτικό και τις αντιλήψεις σου σε αλήθειες που θα έπρεπε να λατρεύονται. Δες πόσο κακό γίνεται από τους ανθρώπους όταν αυτοί κυριαρχούνται από την αλαζονική και υπεροπτική τους φύση!» («Μόνο αναζητώντας την αλήθεια, μπορεί να επιτύχει κανείς αλλαγή στη διάθεσή του» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). Οι αποκαλύψεις στα λόγια του Θεού μού έδειξαν ότι η αλαζονική μου φύση με ωθούσε να αναζητώ ένα υψηλότερο κύρος στις καρδιές των άλλων κι ότι αντιστεκόμουν στον Θεό. Υπό αυτήν την αλαζονική φύση, ένιωθα ικανοποίηση όταν έβλεπα αποτελέσματα στο καθήκον μου, εκθείαζα τον εαυτό μου κι έκανα επίδειξη όποτε μπορούσα. Τα λόγια και οι πράξεις μου ήταν για να ξεχωρίζω, να προβάλλω τα χαρίσματα μου. Προέβαλα ξεδιάντροπα ότι υπέφερα στο καθήκον μου, πόσο εξαντλητικό ήταν, πώς επέλυα τα προβλήματα, ώστε να κάνω τους άλλους να με θεωρούν καλύτερο, μοναδικό. Έπρεπε να έχω ανθρώπους να με θαυμάζουν και να με λατρεύουν. Δεν ήταν αυτή μια διάθεση του αντίχριστου; Έτσι ακριβώς ήταν κι ο Παύλος. Προέβαλε συνεχώς τις γνώσεις και τα χαρίσματά του μέσω του κηρύγματος και του έργου του, κάνοντας επίδειξη για να κάνει τους άλλους να τον θαυμάζουν. Πάντα έγραφε επιστολές στις εκκλησίες επιδεικνύοντας πόσο είχε εργαστεί κι υποφέρει για τον Κύριο προκειμένου να κερδίσει τις καρδιές του κόσμου. Εργαζόταν και μοχθούσε, όχι για να κάνει καλά το καθήκον του ή να μαρτυρήσει για τον ενσαρκωμένο Χριστό, μα για εκπληρώσει τις δικές του φιλοδοξίες κι επιθυμίες. Ανεξάρτητα από το πόσο εργαζόταν ή υπέφερε, ή από το πόσοι τον είχαν σαν είδωλο, αφού δεν επεδίωκε την αλήθεια κι είχε μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, στο τέλος, θρασύτατα έδωσε μαρτυρία πως ήταν ο Χριστός. Αυτό προσέβαλε σοβαρά τη διάθεση του Θεού κι ο Θεός τον τιμώρησε γι’ αυτό. Είχα την ίδια ακριβώς φύση με τον Παύλο. Ήμουν πολύ αλαζονικός, ερωτευμένος με το κύρος, πάντα εκθείαζα τον εαυτό μου κι έκανα επίδειξη, ώστε όλοι να με εξιδανικεύουν, να μην υπάρχει χώρος για τον Θεό στην καρδιά τους και να μη βασίζονται στον Θεό ούτε να αναζητούν την αλήθεια όταν ανέκυπταν προβλήματα. Κάνοντας έτσι το καθήκον μου αντιστεκόμουν στον Θεό και ζημίωνα τους άλλους. Δεν φαντάστηκα πως θα προέκυπτε τέτοιο κακό και τέτοια αντίσταση στον Θεό από την αλαζονική μου φύση. Αν δεν μετανοούσα, αργά ή γρήγορα, θα προξενούσα την οργή του Θεού και να τιμωρούμουν. Χωρίς την πειθαρχία του Θεού και τη βοήθεια και τη στήριξη των αδελφών, δεν θα είχα κάνει αυτοκριτική. Ήταν η δίκαια διάθεση κι η σπουδαία σωτηρία του Θεού που με οδήγησαν να αποκαλυφθώ έτσι.

Συλλογιζόμενος όλα αυτά όταν επιτύγχανα διάφορα στο καθήκον μου κι ανακάλυπτα προβλήματα, όλα γίνονταν χάρη στη διαφώτιση και την καθοδήγηση του Θεού. Χωρίς το έργο του Αγίου Πνεύματος, ήμουν ένας ανόητος που δεν καταλάβαινε τίποτα. Δεν είχα την πραγματικότητα της αλήθειας, παρά ταύτα ήμουν αλαζονικός κι υπεροπτικός, διεκδικώντας ξεδιάντροπα τη θέση του Θεού. Ήταν τόσο παράλογο! Δεν συναναστρεφόμουν πάνω στην αλήθεια ούτε έδινα μαρτυρία περί του Θεού, απλώς έκανα επίδειξη και παραπλανούσα τον κόσμο —τι μοχθηρή πράξη! Πραγματικά άρχισα να μισώ τον εαυτό μου τότε. Δεν ήθελα να συνεχίσω έτσι, οπότε προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου, ήμουν τόσο λάθος! Βλέπω πόσο αλαζονικός και παράλογος ήμουν. Σε ευχαριστώ που μου έδωσες την ευκαιρία να μετανοήσω. Πλέον θα κάνω πράξη την αλήθεια με σοβαρότητα και θα μπω στον σωστό δρόμο. Σε παρακαλώ, καθοδήγησέ με».

Μετά, διάβασα αυτό στα λόγια του Θεού: «Τι θα πρέπει να κάνει κανείς για να μην εξυψώνει και να μη μαρτυρεί περί του εαυτού του; Σχετικά με το ίδιο θέμα, υπάρχει η περίπτωση του να γίνεσαι θέαμα για να επιτύχεις τον στόχο της εξύψωσης και της μαρτυρίας περί του εαυτού σου, καθώς και του να εμπνεύσεις τον σεβασμό στους άλλους, ενώ αντίθετα υπάρχει και η περίπτωση του να ανοίγεσαι να αποκαλύπτεις τον αληθινό σου εαυτό —αυτά τα δύο είναι διαφορετικά στην ουσία τους. Δεν είναι λεπτομέρειες αυτά; Για παράδειγμα, για να ανοιχτείς και να αποκαλύψεις τα κίνητρα και τις σκέψεις σου, ποιες είναι οι φράσεις που θα επιλέξεις και οι εκφράσεις που δείχνουν αυτογνωσία; Τι είδους παρουσίαση που οδηγεί στην κολακεία από τους άλλους αποτελεί εξύψωση και κατάθεση μαρτυρίας για τον εαυτό σου; Η εξιστόρηση του πώς έχεις προσευχηθεί και αναζητήσει την αλήθεια και πώς έχεις παραμείνει ακλόνητος στη μαρτυρία σου κατά τη διάρκεια δοκιμασιών αποτελεί εξύψωση και κατάθεση μαρτυρίας για τον Θεό. Αυτού του είδους η πρακτική δεν αποτελεί εξύψωση και κατάθεση μαρτυρίας για τον εαυτό σου. Η έκθεση του εαυτού εμπεριέχει κάποιο κίνητρο: Αν το κίνητρο κάποιου είναι να δείξει σε όλους τη διαφθορά του και όχι το να εξυψώσει τον εαυτό του, τότε τα λόγια του θα είναι ειλικρινά, αληθινά και βασισμένα στα γεγονότα· αν το κίνητρό του είναι να κάνει τους άλλους να του αποδώσουν τιμές, να ξεγελάσει τους άλλους και να κρύψει απ’ αυτούς το αληθινό του πρόσωπο, να εμποδίσει την αποκάλυψη των κινήτρων, της διαφθοράς ή της αδυναμίας και της αρνητικότητάς του στους άλλους, τότε ο τρόπος με τον οποίο μιλά είναι δόλιος και παραπλανητικός. Δεν υπάρχει εδώ μια ξεκάθαρη διαφορά;» («Εξυμνούν τον εαυτό τους και μαρτυρούν περί του εαυτού τους» στο βιβλίο «Εκθέτοντας τους αντίχριστους»). «Όταν καταθέτετε μαρτυρία για τον Θεό, θα πρέπει να μιλάτε κυρίως περισσότερο για το πώς ο Θεός κρίνει και παιδεύει τους ανθρώπους, ποιες δοκιμασίες χρησιμοποιεί για να εξευγενίσει τους ανθρώπους και να αλλάξει τη διάθεσή τους. Θα πρέπει επίσης να μιλάτε για το πόση διαφθορά έχει αποκαλυφθεί κατά την εμπειρία σας, για το πόσα έχετε υποστεί και για το πώς τελικά σας κατέκτησε ο Θεός· να μιλάτε για το πόση αληθινή γνώση έχετε σχετικά με το έργο του Θεού και για το πώς θα πρέπει να καταθέτετε μαρτυρία για τον Θεό και να Του ανταποδίδετε την αγάπη Του. Πρέπει να μιλάτε πιο ουσιωδώς αυτού του είδους τη γλώσσα, καθώς το κάνετε με απλό τρόπο. Μη μιλάτε για κενές θεωρίες. Μιλήστε πιο προσγειωμένα· μιλήστε από καρδιάς. Αυτήν την εμπειρία θα πρέπει να έχετε. Μην εξοπλίζεστε με δήθεν βαθυστόχαστες, κενές θεωρίες σε μια προσπάθεια να κάνετε επίδειξη· αυτό σας κάνει να δείχνετε αρκετά αλαζονικοί και παράλογοι. Θα πρέπει να μιλάτε περισσότερο για αληθινά πράγματα από την πραγματική εμπειρία σας που είναι γνήσια και έρχονται από την καρδιά· τούτο είναι πιο ωφέλιμο για τους άλλους και πιο κατάλληλο για να δουν» («Μόνο αναζητώντας την αλήθεια, μπορεί να επιτύχει κανείς αλλαγή στη διάθεσή του» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). Τα λόγια του Θεού μού έδειξαν πως έπρεπε να κάνω ενδοσκόπηση και να γνωρίσω τον εαυτό μου, μέσα από τις εμπειρίες μου, για να σταματήσω να εκθειάζω τον εαυτό μου και να κάνω επίδειξη. Έπρεπε να αποκτήσω τα σωστά κίνητρα στις συναναστροφές μου και να μιλάω περισσότερο για τις διαφθορές που εξέφραζα, να αναλύω τα κίνητρα και τη μιαρότητά μου, να μιλάω για το πώς βίωσα την κρίση από τα λόγια του Θεού, τι συνειδητοποίησα για τον εαυτό μου, τι κατάλαβα για τη διάθεση του Θεού και την αγάπη Του, και να χρησιμοποιώ τις εμπειρίες μου για να εκθειάζω τον Θεό και να μαρτυρώ περί Εκείνου. Αυτό σημαίνει κάνω το καθήκον μου. Στην επόμενη συνάθροιση, μίλησα σκόπιμα για το πώς είχα εξαπατήσει, και είχα κάνει επίδειξη προς χάριν του κύρους και πώς ο Θεός έφτιαξε μια κατάσταση για να με αντιμετωπίσει και να μου δείξει την ασχήμια μου. Τότε, ένας αδελφός μου είπε: «Η εμπειρία σου μου έδειξε πως ενώ έχουμε διεφθαρμένες διαθέσεις, πρέπει να αποδεχτούμε πως κρινόμαστε κι αντιμετωπιζόμαστε από τα λόγια του Θεού, να κάνουμε πράξη την αλήθεια και να απαρνηθούμε τη σάρκα μας, και θα μεταμορφωθούμε. Βλέπω, επίσης, πως όσα κάνει ο Θεός είναι για να σώσει τον άνθρωπο». Κυριεύτηκα από ευγνωμοσύνη για τον Θεό όταν το άκουσα. Αυτή η κατανόηση του εαυτού μου οφειλόταν στην κρίση και την παίδευση των λόγων του Θεού.

Μετά από αυτό, άρχισα συνειδητά να μπαίνω σε αυτό στο καθήκον μου. Όταν ανακάλυπτα λάθη στα καθήκοντα άλλων, προσευχόμουν στον Θεό, διόρθωνα τα κίνητρά μου κι εξέφραζα τις απόψεις μου αντικειμενικά. Δεν καυχιόμουν όπως πριν. Επίσης, έβρισκα κάποιες αρχές της αλήθεια για να μοιραστώ με τους αδελφούς και τις αδελφές. Στις συναθροίσεις, ανέλυα τα κίνητρα και τη μιαρότητα των πράξεών μου και τις διεφθαρμένες διαθέσεις που φανέρωνα, έτσι ώστε οι άλλοι να γνωρίζουν τον πραγματικό μου εαυτό. Ασκούμενος με αυτόν τον τρόπο, είχα μια μεγάλη αίσθηση γαλήνης στην καρδιά μου κι η σχέση μου με τον Θεό εξομαλύνθηκε. Λίγο καιρό αργότερα, ένιωθα πως οι άλλοι μού συμπεριφέρονταν σωστά και δεν με θαύμαζαν όπως πριν. Όταν μιλούσα κι έπραττα κόντρα στις αρχές της αλήθειας, το επεσήμαιναν για να μπορέσω να διορθώσω τα πράγματα. Αυτή η διάδραση με τους άλλους ήταν απελευθερωτική. Ευχαριστώ τον Θεό που έφτιαξε αυτήν την κατάσταση και με άλλαξε!