Θυμάστε το περιεχόμενο της συναναστροφής μας κατά την τελευταία μας συνάθροιση; (Θεέ μου, στην αρχή συναναστράφηκες πάνω στις διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα σε όσα οι άνθρωποι εκλαμβάνουν ως καλές συμπεριφορές και τη βίωση της κανονικής ανθρώπινης φύσης με τον τρόπο που απαιτεί ο Θεός. Στη συνέχεια, συναναστράφηκες πάνω στην ηθική διαγωγή του ανθρώπου κατά την παραδοσιακή κουλτούρα και συνόψισες είκοσι έναν ισχυρισμούς σχετικά με την ηθική διαγωγή του ανθρώπου.) Στην τελευταία μας συνάθροιση, συναναστράφηκα πάνω σε δύο θέματα. Στην αρχή, συναναστράφηκα μαζί σας λίγο περισσότερο πάνω στο θέμα της καλής συμπεριφοράς και στη συνέχεια συναναστράφηκα μαζί σας απλά και εισηγητικά πάνω στον χαρακτήρα, τη διαγωγή και την αρετή του ανθρώπου, χωρίς να μπω σε πολλές λεπτομέρειες. Έχουμε ήδη συναναστραφεί αρκετές φορές πάνω στο τι σημαίνει να επιδιώκει κανείς την αλήθεια και έχω ολοκληρώσει τη συναναστροφή πάνω σε όλες τις καλές συμπεριφορές που σχετίζονται με την επιδίωξη της αλήθειας και έπρεπε να εκτεθούν και να αναλυθούν. Την τελευταία φορά, συναναστράφηκα λιγάκι και πάνω σε κάποια θέματα θεμελιώδους σημασίας που αφορούν την ηθική διαγωγή του ανθρώπου. Αν και δεν αποκάλυψα ούτε ανέλυσα λεπτομερώς αυτές τις δηλώσεις περί ηθικής διαγωγής, απαριθμήσαμε κάμποσα παραδείγματα διαφορετικών ισχυρισμών σχετικά με την ηθική διαγωγή του ανθρώπου —είκοσι ένα, για την ακρίβεια. Αυτά τα είκοσι ένα παραδείγματα είναι ουσιαστικά οι διάφορες δηλώσεις που ενσταλάζει στους ανθρώπους η παραδοσιακή κινεζική κουλτούρα και διέπονται από τις ιδέες της αγαθοσύνης, της δικαιοσύνης, της ευπρέπειας, της σοφίας και της αξιοπιστίας. Για παράδειγμα, αναφέραμε διάφορα ρητά σχετικά με την ηθική διαγωγή του ανθρώπου που αφορούν την αφοσίωση, τη δικαιοσύνη, την ευπρέπεια και την εμπιστοσύνη, καθώς και τον τρόπο με τον οποίο οφείλουν να ενεργούν οι άντρες, οι γυναίκες, οι αξιωματούχοι και τα παιδιά και ούτω καθεξής. Ανεξάρτητα από το αν αυτά τα είκοσι ένα ρητά καλύπτουν και περιλαμβάνουν τα πάντα, μπορούν, σε κάθε περίπτωση, να αντιπροσωπεύσουν βασικά την ουσία των διάφορων απαιτήσεων που θέτει η παραδοσιακή κινεζική κουλτούρα σχετικά με την ηθική διαγωγή του ανθρώπου, τόσο από ιδεολογική όσο και από ουσιαστική άποψη. Αφού απαριθμήσαμε αυτά τα παραδείγματα, τα συλλογιστήκατε; Συναναστραφήκατε πάνω σε αυτά; (Συναναστραφήκαμε λιγάκι πάνω σε αυτά στις συναθροίσεις μας και διαπιστώσαμε πως είναι εύκολο να μπερδέψει κανείς κάποιες από αυτές τις δηλώσεις με την αλήθεια. Μεταξύ άλλων, για παράδειγμα: «Με την εκτέλεση απλώς πέφτουν κεφάλια· να είσαι επιεικής όποτε μπορείς», «Θα έτρωγα σφαίρα για έναν φίλο», καθώς και «Να κάνεις το καλύτερο που μπορείς για να χειρίζεσαι με αφοσίωση ό,τι σου έχουν εμπιστευτεί οι άλλοι».) Άλλα ρητά περιλαμβάνουν: «Μια σταγόνα καλοσύνης θα πρέπει να ανταποδίδεται με έναν χείμαρρο καλοσύνης», «Ο λόγος ενός κυρίου είναι σπαθί», «Αν χτυπάς τους άλλους, μην τους χτυπάς στο πρόσωπο· αν εκθέτεις τους άλλους, μην εκθέτεις τα ελαττώματά τους», «Να είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου και ανεκτικός με τους άλλους», «Όταν πίνει κανείς νερό από ένα πηγάδι, δεν θα πρέπει ποτέ να ξεχνάει ποιος το έσκαψε» και ούτω καθεξής. Αν τα εξετάσετε προσεκτικά, θα δείτε πως οι περισσότεροι άνθρωποι βασίζουν ουσιαστικά τη συμπεριφορά τους και τις αξιολογήσεις τους για την ηθική διαγωγή του εαυτού τους και των άλλων σε αυτές τις δηλώσεις περί ηθικής διαγωγής. Αυτά τα πράγματα υπάρχουν σε κάποιο βαθμό μέσα στην καρδιά κάθε ανθρώπου. Ένας κύριος λόγος γι’ αυτό είναι το κοινωνικό περιβάλλον στο οποίο ζουν οι άνθρωποι και η εκπαίδευση που λαμβάνουν από την κυβέρνησή τους· ένας άλλος είναι η ανατροφή που λαμβάνουν από την οικογένειά τους και οι παραδόσεις που τους κληροδοτούνται από τους προγόνους τους. Κάποιες οικογένειες διδάσκουν στα παιδιά τους να μη βάζουν ποτέ στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκουν, ενώ άλλες τα διδάσκουν πως πρέπει να είναι πατριώτες και πως «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του», επειδή κάθε οικογένεια στηρίζεται στη χώρα της. Κάποιες οικογένειες διδάσκουν στα παιδιά τους πως «Ο άνθρωπος δεν πρέπει ποτέ να διαφθείρεται από τον πλούτο, να αλλάζει από τη φτώχεια ή να λυγίζει δια της βίας» και πως δεν πρέπει ποτέ να ξεχνούν τις ρίζες τους. Κάποιοι γονείς χρησιμοποιούν σαφείς δηλώσεις για να διδάξουν τα παιδιά τους περί ηθικής διαγωγής, ενώ άλλες δεν μπορούν να εκφράσουν καθαρά τις ιδέες τους για την ηθική διαγωγή, αλλά λειτουργούν ως πρότυπα για τα παιδιά τους και τα διδάσκουν με το παράδειγμά τους, επηρεάζοντας και εκπαιδεύοντας την επόμενη γενιά μέσα από τα λόγια και τις πράξεις τους. Αυτά τα λόγια και οι πράξεις μπορεί να περιλαμβάνουν τα εξής: «Μια σταγόνα καλοσύνης θα πρέπει να ανταποδίδεται με έναν χείμαρρο καλοσύνης», «Να αντλείς ευχαρίστηση από το να βοηθάς τους άλλους», «Η καλοσύνη που λαμβάνεις θα πρέπει να ανταποδίδεται με ευγνωμοσύνη», καθώς και πιο βαρύγδουπες δηλώσεις όπως: «Βγαίνοντας από τη λάσπη ακηλίδωτος, κολυμπώντας σε καθαρούς κυματισμούς χωρίς να φαίνεσαι επιδεικτικός» και ούτω καθεξής. Τα θέματα και η ουσία των πραγμάτων που διδάσκουν οι γονείς στα παιδιά τους εμπίπτουν γενικά όλα τους στο πεδίο της ηθικής διαγωγής που απαιτεί η παραδοσιακή κινεζική κουλτούρα. Το πρώτο πράγμα που λένε οι δάσκαλοι στους μαθητές όταν φτάνουν στο σχολείο είναι πως θα πρέπει να είναι ευγενικοί με τους άλλους και να αντλούν ευχαρίστηση από το να τους βοηθούν, πως δεν θα πρέπει να βάζουν στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκουν και πως θα πρέπει να τιμούν τους δασκάλους τους και να σέβονται όσα τους διδάσκουν. Όταν οι μαθητές μαθαίνουν για την αρχαία κινεζική πεζογραφία ή για τις βιογραφίες ηρώων της αρχαιότητας, διδάσκονται τα εξής: «Θα έτρωγα σφαίρα για έναν φίλο», «Ένας πιστός υπήκοος δεν μπορεί να υπηρετεί δύο βασιλείς, μια καλή γυναίκα δεν μπορεί να παντρευτεί δύο συζύγους», «Να αποδέχεσαι κάθε εργασία και να πασχίζεις να κάνεις το καλύτερο που μπορείς μέχρι τη μέρα που θα πεθάνεις», «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του», «Κανείς δεν πρέπει να παίρνει χαμένα αντικείμενα που βρίσκει στον δρόμο» και ούτω καθεξής. Όλα αυτά τα πράγματα προέρχονται από την παραδοσιακή κουλτούρα. Και τα έθνη επίσης υποστηρίζουν και αναπαράγουν αυτές τις ιδέες. Στην πραγματικότητα, η εθνική εκπαίδευση προωθεί λίγο πολύ τα ίδια πράγματα που προωθεί και η οικογενειακή εκπαίδευση· όλα περιστρέφονται γύρω από αυτές τις ιδέες της παραδοσιακής κουλτούρας. Οι ιδέες που πηγάζουν από την παραδοσιακή κουλτούρα επί της ουσίας διαποτίζουν όλες τις απαιτήσεις που σχετίζονται με τον χαρακτήρα, την αρετή και τη συμπεριφορά του ανθρώπου και ούτω καθεξής. Από μια άποψη, απαιτούν οι άνθρωποι εξωτερικά να τηρούν την εθιμοτυπία και να έχουν καλούς τρόπους, να ενεργούν και να φέρονται με τρόπο που εγκρίνουν οι άλλοι και να επιδεικνύουν καλές συμπεριφορές και πράξεις για τα μάτια των άλλων, κρύβοντας παράλληλα τις σκοτεινές πτυχές που υπάρχουν στα βάθη της καρδιάς τους. Από μια άλλη άποψη, εξυψώνουν στο επίπεδο της ηθικής διαγωγής στάσεις, συμπεριφορές και πράξεις που σχετίζονται με το πώς συμπεριφέρεται κανείς, πώς προσεγγίζει τους άλλους, πώς χειρίζεται τα ζητήματα, πώς φέρεται στους φίλους και την οικογένειά του και πώς προσεγγίζει κάθε λογής ανθρώπους και πράγματα, κερδίζοντας έτσι τον έπαινο και τον σεβασμό των άλλων. Οι απαιτήσεις που θέτει στους ανθρώπους η παραδοσιακή κουλτούρα περιστρέφονται επί της ουσίας γύρω από αυτά τα πράγματα. Είτε πρόκειται για τις ιδέες που υποστηρίζουν οι άνθρωποι σε ευρύτερη κοινωνική κλίμακα είτε, σε μικρότερη κλίμακα, για τις σκέψεις σχετικά με την ηθική διαγωγή που προωθούν και στηρίζουν οι άνθρωποι μέσα στις οικογένειες και τις απαιτήσεις που παρουσιάζονται στους ανθρώπους σχετικά με τη συμπεριφορά τους, όλες τους εμπίπτουν ουσιαστικά σε αυτό το πεδίο. Έτσι, μεταξύ των ανθρώπων, είτε πρόκειται για την παραδοσιακή κινεζική κουλτούρα είτε για τις παραδοσιακές κουλτούρες άλλων χωρών, όπως της Δύσης, αυτές οι ιδέες σχετικά με την ηθική διαγωγή αποτελούνται όλες από πράγματα που μπορούν να πετύχουν και να σκεφτούν οι άνθρωποι· είναι πράγματα που μπορούν να πραγματοποιήσουν οι άνθρωποι με βάση τη συνείδηση και τη λογική τους. Αν μη τι άλλο, υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να ανταποκριθούν σε μέρος της ηθικής διαγωγής που απαιτείται από αυτούς. Αυτές οι απαιτήσεις περιορίζονται απλώς στο πεδίο του ηθικού χαρακτήρα, της ιδιοσυγκρασίας και των προτιμήσεων των ανθρώπων. Αν δεν Με πιστεύεις, σε παροτρύνω να τις εξετάσεις προσεκτικά και να δεις ποιες από αυτές τις απαιτήσεις που σχετίζονται με την ηθική διαγωγή των ανθρώπων αφορούν τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους. Ποιες από αυτές αφορούν το γεγονός πως οι άνθρωποι αποστρέφονται και αντιπαθούν την αλήθεια και αντιστέκονται στον Θεό στα κατάβαθα της ουσίας τους; Ποιες από αυτές τις απαιτήσεις έχουν κάποια σχέση με την αλήθεια; Ποιες από αυτές τις απαιτήσεις μπορούν να ανέλθουν στο επίπεδο της αλήθειας; (Καμία.) Όπως κι αν εξετάσει κανείς αυτές τις απαιτήσεις, καμιά τους δεν μπορεί να ανέλθει στο επίπεδο της αλήθειας. Καμιά τους δεν έχει να κάνει με την αλήθεια και καμιά τους δεν έχει την παραμικρή σχέση με αυτήν. Μέχρι στιγμής, όσοι πιστεύουν στον Θεό για πολύ καιρό, όσοι έχουν κάποια εμπειρία και κατανοούν μέρος της αλήθειας, θα έχουν απλώς ένα ίχνος αληθινής κατανόησης γι’ αυτό το θέμα. Οι περισσότεροι άνθρωποι, όμως, εξακολουθούν να κατανοούν μόνο δόγματα· συμφωνούν με αυτήν την ιδέα στη θεωρία, αλλά δεν καταφέρνουν να φτάσουν στο επίπεδο της πραγματικής κατανόησης της αλήθειας. Γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι καταφέρνουν να κατανοήσουν πως αυτές οι πτυχές της παραδοσιακής κουλτούρας δεν συνάδουν και δεν σχετίζονται με την αλήθεια συγκρίνοντας αυτούς τους κανονισμούς της παραδοσιακής κουλτούρας με τα λόγια και τις απαιτήσεις του Θεού. Μπορεί στα λόγια να αναγνωρίζουν απόλυτα πως αυτά τα πράγματα δεν έχουν καμία σχέση με την αλήθεια, στα βάθη της καρδιάς τους, όμως, τα πράγματα που προσδοκούν, εγκρίνουν, προτιμούν και δέχονται με ευκολία είναι ουσιαστικά αυτές οι ιδέες που έχουν προέλθει από την παραδοσιακή κουλτούρα της ανθρωπότητας, κάποιες από τις οποίες είναι πράγματα που υποστηρίζει και προωθεί η χώρα τους. Οι άνθρωποι τις βλέπουν ως θετικά πράγματα ή τις αντιμετωπίζουν σαν την αλήθεια. Έτσι δεν είναι; (Ναι.) Όπως βλέπετε, αυτές οι πτυχές της παραδοσιακής κουλτούρας έχουν ριζώσει βαθιά μέσα στην καρδιά του ανθρώπου και δεν μπορούν να εξαλειφθούν και να εκριζωθούν μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Αν και οι είκοσι μία απαιτήσεις που απαριθμήσαμε σχετικά με την ηθική διαγωγή του ανθρώπου αποτελούν μόνο ένα μέρος της παραδοσιακής κινεζικής κουλτούρας, είναι αντιπροσωπευτικές, ως ένα βαθμό, όλων των απαιτήσεων που έχει θέσει η παραδοσιακή κινεζική κουλτούρα σχετικά με την ηθική διαγωγή του ανθρώπου. Ο άνθρωπος βλέπει καθέναν από αυτούς τους είκοσι ένα ισχυρισμούς ως κάτι θετικό, ευγενές και σωστό, ενώ οι άνθρωποι πιστεύουν πως αυτοί οι ισχυρισμοί τούς δίνουν τη δυνατότητα να ζουν με αξιοπρέπεια και πως είναι ένα είδος ηθικής διαγωγής άξιο θαυμασμού και εκτίμησης. Δεν θα ασχοληθούμε προς το παρόν με σχετικά επιφανειακά ρητά, όπως το να μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις ή να αντλείς ευχαρίστηση από το να βοηθάς τους άλλους, και θα μιλήσουμε, αντ’ αυτών, για την ηθική διαγωγή την οποία ο άνθρωπος έχει σε ιδιαίτερα υψηλή εκτίμηση και θεωρεί ευγενή. Πάρτε, για παράδειγμα, το εξής ρητό: «Ο άνθρωπος δεν πρέπει ποτέ να διαφθείρεται από τον πλούτο, να αλλάζει από τη φτώχεια ή να λυγίζει δια της βίας»· ο απλούστερος τρόπος για να συνοψίσουμε το νόημα αυτής της δήλωσης είναι να πούμε πως ο άνθρωπος δεν θα πρέπει να ξεχνά τις ρίζες του. Αν ένας άνθρωπος έχει αυτήν την ηθική διαγωγή, τότε όλοι θα νομίζουν πως έχει εξαιρετικά ευγενή προσωπικότητα και πως στ’ αλήθεια έχει «βγει από τη λάσπη ακηλίδωτος, έχει κολυμπήσει σε καθαρούς κυματισμούς χωρίς να φανεί επιδεικτικός». Αυτό είναι κάτι που εκτιμούν βαθύτατα οι άνθρωποι. Το γεγονός πως οι άνθρωποι το εκτιμούν αυτό βαθύτατα σημαίνει πως πραγματικά εγκρίνουν και συμφωνούν με μια τέτοια δήλωση. Φυσικά, θαυμάζουν επίσης πολύ όσους μπορούν να υιοθετήσουν αυτήν την ηθική διαγωγή. Πολλοί άνθρωποι ναι μεν πιστεύουν στον Θεό, αλλά εξακολουθούν να εγκρίνουν στ’ αλήθεια αυτά τα πράγματα που προωθεί η παραδοσιακή κουλτούρα και είναι πρόθυμοι να κάνουν πράξη αυτές τις καλές συμπεριφορές. Αυτοί οι άνθρωποι δεν κατανοούν την αλήθεια· νομίζουν πως το να πιστεύει κανείς στον Θεό σημαίνει να είναι καλός άνθρωπος, να βοηθάει άλλους ανθρώπους, να αντλεί ευχαρίστηση από το να βοηθάει τους άλλους, να μην εξαπατά ούτε να βλάπτει ποτέ άλλους ανθρώπους, να μην επιδιώκει κοσμικά πράγματα και να μη διψάει για πλούτη ή ευχαρίστηση. Μέσα στην καρδιά τους, όλοι συμφωνούν πως η δήλωση: «Ο άνθρωπος δεν πρέπει ποτέ να διαφθείρεται από τον πλούτο, να αλλάζει από τη φτώχεια ή να λυγίζει δια της βίας» είναι σωστή. Κάποιοι θα πουν το εξής: «Αν, προτού πιστέψει κανείς στον Θεό, συμμορφώνεται ήδη με επιταγές της ηθικής διαγωγής όπως: “Ο άνθρωπος δεν πρέπει ποτέ να διαφθείρεται από τον πλούτο, να αλλάζει από τη φτώχεια ή να λυγίζει δια της βίας” και είναι σπουδαίος και ευγενικός άνθρωπος που δεν ξεχνά τις ρίζες του, τότε, αφού προσχωρήσει στην πίστη, θα είναι σε θέση να αποκτήσει γρήγορα τη χαρά του Θεού. Είναι εύκολο να εισέλθουν τέτοιοι άνθρωποι στη βασιλεία του Θεού και μπορούν να λάβουν τις ευλογίες Του». Όταν αξιολογούν και βλέπουν τους άλλους, πολλοί άνθρωποι δεν κοιτούν την ουσία τους με βάση τα λόγια του Θεού και την αλήθεια, αλλά τους αξιολογούν και τους βλέπουν σύμφωνα με τις απαιτήσεις που έχει η παραδοσιακή κουλτούρα για την ηθική διαγωγή των ανθρώπων. Από αυτήν την άποψη, δεν είναι πιθανόν οι άνθρωποι που δεν κατανοούν την αλήθεια να μπερδέψουν τα πράγματα που ο άνθρωπος πιστεύει πως είναι καλά και σωστά με την αλήθεια; Δεν είναι πιθανόν να θεωρήσουν ότι οι άνθρωποι που ο άνθρωπος πιστεύει πως είναι καλοί είναι και εκείνοι που ο Θεός πιστεύει πως είναι καλοί; Οι άνθρωποι θέλουν πάντα να επιβάλλουν τις ιδέες τους στον Θεό· με αυτήν την πράξη τους, δεν κάνουν ένα θεμελιώδες λάθος; Δεν προσβάλλει αυτό τη διάθεση του Θεού; (Ναι.) Πρόκειται για πολύ σοβαρό πρόβλημα. Αν οι άνθρωποι έχουν πραγματικά λογική, θα πρέπει να αναζητούν την αλήθεια σε ζητήματα που δεν μπορούν να συλλάβουν, θα πρέπει να καταφέρουν να κατανοήσουν τις προθέσεις του Θεού και να μην ξεστομίζουν απερίσκεπτα ένα σωρό ανοησίες. Μήπως υπάρχει στα πρότυπα και στις αρχές του Θεού για την αξιολόγηση του ανθρώπου κάποια πρόταση που δηλώνει: «Όσοι δεν ξεχνούν τις ρίζες τους είναι καλοί άνθρωποι και διαθέτουν τα χαρακτηριστικά ενός καλού ανθρώπου»; Έχει πει ποτέ ο Θεός κάτι τέτοιο; (Όχι.) Στις συγκεκριμένες απαιτήσεις που έχει θέσει ο Θεός στον άνθρωπο, μήπως έχει πει ποτέ: «Αν είσαι φτωχός, δεν πρέπει να κλέβεις. Αν είσαι πλούσιος, δεν πρέπει να είσαι σεξουαλικά αχαλίνωτος. Όταν αντιμετωπίζεις εκφοβισμό ή απειλές, δεν πρέπει ποτέ να υποτάσσεσαι»; Υπάρχουν τέτοιες απαιτήσεις στα λόγια του Θεού; (Όχι.) Πράγματι, δεν υπάρχουν. Είναι ολοφάνερο πως η δήλωση «Ο άνθρωπος δεν πρέπει ποτέ να διαφθείρεται από τον πλούτο, να αλλάζει από τη φτώχεια ή να λυγίζει δια της βίας» λέγεται από τον άνθρωπο· δεν συνάδει με τις απαιτήσεις που έχει ο Θεός από τον άνθρωπο, είναι ασύμβατη με την αλήθεια και ριζικά διαφορετική από την αλήθεια. Ο Θεός δεν έχει απαιτήσει ποτέ να μην ξεχνούν τις ρίζες τους τα δημιουργημένα όντα. Τι σημαίνει να μην ξεχνάς τις ρίζες σου; Θα σου δώσω ένα παράδειγμα: Αν οι πρόγονοί σου ήταν αγρότες, εσύ πρέπει πάντα να τιμάς τη μνήμη τους. Αν οι πρόγονοί σου ήταν τεχνίτες, εσύ πρέπει να συνεχίσεις να εξασκείς την τέχνη τους και να την κληροδοτείς από γενιά σε γενιά. Ακόμη κι αφότου αρχίσεις να πιστεύεις στον Θεό, δεν μπορείς να ξεχάσεις αυτά τα πράγματα· δεν μπορείς να ξεχάσεις τις διδαχές, τις τέχνες ή οτιδήποτε σου κληροδότησαν οι πρόγονοί σου. Αν οι πρόγονοί σου ήταν ζητιάνοι, πρέπει να κρατήσεις τα μπαστούνια που χρησιμοποιούσαν για να χτυπούν τους σκύλους. Αν οι πρόγονοι κάποιων αναγκάζονταν κάποτε να επιβιώσουν τρώγοντας άχυρο και άγρια φυτά, τότε και οι απόγονοί τους πρέπει να προσπαθήσουν να φάνε άχυρο και άγρια φυτά. Έτσι θυμούνται τις θλίψεις του παρελθόντος για να απολαύσουν τις χαρές του παρόντος· έτσι δεν ξεχνούν τις ρίζες τους. Πρέπει να υποστηρίζεις ό,τι έκαναν οι πρόγονοί σου. Δεν μπορείς να ξεχάσεις τους πρόγονούς σου μόνο και μόνο επειδή έχεις καλή μόρφωση και θέση. Ο Κινέζοι είναι εξαιρετικά λεπτολόγοι με αυτά τα πράγματα. Μέσα τους, φαίνεται πως μόνο εκείνοι που δεν ξεχνούν τις ρίζες τους έχουν συνείδηση και λογική και πως μόνο τέτοιοι άνθρωποι μπορούν να συμπεριφέρονται έντιμα και να ζουν με αξιοπρέπεια. Είναι σωστή αυτή η άποψη; Υπάρχει κάτι τέτοιο στα λόγια του Θεού; (Όχι.) Ο Θεός δεν έχει πει ποτέ κάτι τέτοιο. Από αυτό το παράδειγμα βλέπουμε πως, παρόλο που ο άνθρωπος μπορεί να έχει σε υψηλή εκτίμηση μια σφαίρα αρετής και να προσβλέπει σε αυτήν, παρόλο που μπορεί να φαίνεται σαν κάτι το θετικό και κάτι που μπορεί να ρυθμίζει την ηθική διαγωγή του ανθρώπου και να εμποδίζει τους ανθρώπους να βαδίσουν στο μονοπάτι του κακού και να εξαχρειωθούν και παρόλο που κυκλοφορεί μεταξύ των ανθρώπων και γίνεται δεκτή από όλους τους ως κάτι θετικό, αν τη συγκρίνεις με τα λόγια του Θεού και την αλήθεια, θα δεις πως αυτοί οι ισχυρισμοί και αυτές οι σκέψεις της παραδοσιακής κουλτούρας είναι πράγματα πέρα για πέρα παράλογα. Θα δεις πως πολύ απλά δεν είναι άξια αναφοράς, πως δεν έχουν την παραμικρή σχέση με την αλήθεια και πως ούτε κατά διάνοια δεν αποτελούν τις απαιτήσεις και τις προθέσεις του Θεού. Όταν οι άνθρωποι υποστηρίζουν αυτές τις ιδέες και τις απόψεις και διατυπώνουν διάφορες δηλώσεις σχετικά με την ηθική διαγωγή του ανθρώπου, δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να χρησιμοποιούν ορισμένα πράγματα που υπερβαίνουν τη σφαίρα της σκέψης του ανθρώπου για να διατυμπανίσουν πως είναι πρωτότυποι και καινοτόμοι, να κάνουν επίδειξη της υπεροχής και της ορθότητάς τους και να κάνουν τους άλλους να τους λατρεύουν. Είτε βρίσκονται στην Ανατολή είτε στη Δύση, όλοι οι άνθρωποι έχουν κατά βάση τον ίδιο τρόπο σκέψης. Ίδιες είναι, ουσιαστικά, οι ιδέες και οι αφετηρίες των απαιτήσεων που υποστηρίζουν και διατυπώνουν οι άνθρωποι σχετικά με την ηθική διαγωγή του ανθρώπου, ίδιοι και οι στόχοι που επιθυμούν να πετύχουν μέσα από αυτές. Αν και οι άνθρωποι των δυτικών χωρών δεν έχουν συγκεκριμένα ιδέες και απόψεις όπως: «Να ανταποδίδεις το κακό με το καλό» και «Μια σταγόνα καλοσύνης θα πρέπει να ανταποδίδεται με έναν χείμαρρο καλοσύνης», στις οποίες δίνουν έμφαση οι άνθρωποι των ανατολικών χωρών και, αν και δεν διαθέτουν σαφή ρητά όπως αυτά της παραδοσιακής κινεζικής κουλτούρας, η δική τους παραδοσιακή κουλτούρα δεν περιέχει τίποτε άλλο παρά αυτές τις ιδέες. Αν και τα πράγματα πάνω στα οποία συναναστρεφόμαστε και για τα οποία μιλάμε ανήκουν στην παραδοσιακή κινεζική κουλτούρα, αυτοί οι ισχυρισμοί και αυτές οι απαιτήσεις για την ηθική διαγωγή αντιπροσωπεύουν, έως έναν βαθμό και κατ’ ουσίαν, τις κυρίαρχες ιδέες όλης της διεφθαρμένης ανθρωπότητας.

Σήμερα συναναστραφήκαμε κυρίως πάνω στο είδος της αρνητικής επιρροής που ασκεί στους ανθρώπους η παραδοσιακή κουλτούρα μέσα από τους ισχυρισμούς και τις απαιτήσεις της που σχετίζονται με την ηθική διαγωγή του ανθρώπου. Αφού γίνει κατανοητό αυτό, το επόμενο σημαντικότερο πράγμα που πρέπει να καταλάβουν οι άνθρωποι είναι οι απαιτήσεις που έχει πραγματικά ο Θεός —ο Κύριος της δημιουργίας— σε ό,τι αφορά την ηθική διαγωγή της ανθρωπότητας, τι έχει πει συγκεκριμένα και ποιες απαιτήσεις έχει θέσει. Αυτό πρέπει να κατανοήσει η ανθρωπότητα. Έχουμε δει πλέον ξεκάθαρα πως η παραδοσιακή κουλτούρα δεν καταθέτει ούτε την παραμικρή μαρτυρία για το ποιες απαιτήσεις έχει ο Θεός από τον άνθρωπο ή για τα λόγια που έχει εκφέρει Εκείνος, καθώς και πως οι άνθρωποι δεν έχουν αναζητήσει την αλήθεια σχετικά με αυτό το θέμα. Έτσι, λοιπόν, η παραδοσιακή κουλτούρα ήταν αυτό που έμαθαν πρώτα οι άνθρωποι· τους έχει εξουσιάσει, έχει εισχωρήσει στην καρδιά τους και καθοδηγεί τον τρόπο ζωής της ανθρωπότητας εδώ και χιλιάδες χρόνια. Αυτός είναι ο κύριος τρόπος με τον οποίο έχει διαφθείρει ο Σατανάς την ανθρωπότητα. Εφόσον οι άνθρωποι έχουν αναγνωρίσει ξεκάθαρα αυτό το γεγονός, το σημαντικότερο πράγμα που πρέπει να κατανοήσουν τώρα είναι οι απαιτήσεις που έχει ο Κύριος της δημιουργίας από τους δημιουργημένους ανθρώπους σε ό,τι αφορά την ανθρώπινη φύση και την ηθική τους ή, με άλλα λόγια, τα πρότυπα που υπάρχουν σχετικά με αυτήν την πτυχή της αλήθειας. Ταυτόχρονα, οι άνθρωποι πρέπει να καταφέρουν να κατανοήσουν ποιο από τα ακόλουθα είναι η αλήθεια: οι απαιτήσεις που θέτει η παραδοσιακή κουλτούρα ή οι απαιτήσεις που έχει ο Θεός από την ανθρωπότητα; Πρέπει να κατανοήσουν ποιες από αυτές μπορούν να εξαγνίσουν τους ανθρώπους, να τους σώσουν και να τους καθοδηγήσουν στο σωστό μονοπάτι στη ζωή και ποιες από αυτές είναι πλάνες που μπορούν να παραπλανήσουν και να βλάψουν τους ανθρώπους, ενώ τους οδηγούν στο λάθος μονοπάτι και σε μια αμαρτωλή ζωή. Μόλις οι άνθρωποι αποκτήσουν αυτήν τη διάκριση, μπορούν να αναγνωρίσουν πως οι απαιτήσεις που έχει ο Κύριος της δημιουργίας από την ανθρωπότητα είναι απολύτως φυσικές και δικαιολογημένες και πως αποτελούν τις αλήθεια-αρχές που θα πρέπει να κάνουν πράξη οι άνθρωποι. Όσον αφορά τους ισχυρισμούς σχετικά με την ηθική διαγωγή και τα πρότυπα μέτρησης που προέρχονται από την παραδοσιακή κουλτούρα και επηρεάζουν την επιδίωξη της αλήθειας από τους ανθρώπους, καθώς και τις απόψεις τους για τους ανθρώπους και τα πράγματα και τη συμπεριφορά και τις πράξεις τους, αν οι άνθρωποι μπορέσουν να διακρίνουν κάπως αυτά τα πράγματα και να αναγνωρίσουν πως είναι κατ’ ουσίαν παράλογα και τα απαρνηθούν μέσα από την καρδιά τους, τότε μπορεί να διαλυθεί κάπως η σύγχυσή τους ή να επιλυθούν κάποια από τα ζητήματα που έχουν σχετικά με την ηθική διαγωγή. Αν επιλύονταν αυτά τα πράγματα, δεν θα μειώνονταν αρκετά τα εμπόδια και οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι στο μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας; (Ναι.) Όταν οι άνθρωποι δεν κατανοούν την αλήθεια, είναι πιθανό να μπερδέψουν με την αλήθεια τις γενικώς αποδεκτές ιδέες περί ηθικής διαγωγής, να τις επιδιώκουν και να τις τηρούν σαν να ήταν η αλήθεια. Αυτό επηρεάζει σοβαρά την ικανότητά τους να κατανοούν και να κάνουν πράξη την αλήθεια, καθώς και τα αποτελέσματα που πετυχαίνουν ενώ επιδιώκουν την αλήθεια για να καταφέρουν να αλλάξουν τη διάθεσή τους. Αυτό είναι κάτι που κανείς σας δεν θα ήθελε να δει και, φυσικά, είναι κάτι που δεν θέλει να δει ούτε ο Θεός. Έτσι, λοιπόν, σε ό,τι αφορά αυτές τις δήθεν θετικές δηλώσεις, ιδέες και απόψεις περί ηθικής διαγωγής τις οποίες υποστηρίζει ο άνθρωπος, οι άνθρωποι πρέπει πρώτα να τις γνωρίσουν και να τις διακρίνουν ξεκάθαρα με βάση τα λόγια του Θεού και την αλήθεια, να δουν καθαρά τη βαθύτερη ουσία τους κι έτσι να φτάσουν σε μια ακριβή αξιολόγηση και θέση για αυτά τα πράγματα στα βάθη της καρδιάς τους. Μετά από αυτό, μπορούν λίγο λίγο να τα φέρουν στην επιφάνεια, να τα εκριζώσουν και να τα εγκαταλείψουν. Στο μέλλον, κάθε φορά που οι άνθρωποι βλέπουν αυτές τις δήθεν θετικές δηλώσεις να έρχονται σε αντίθεση με την αλήθεια, θα πρέπει να επιλέγουν πρώτα την αλήθεια και όχι τις δηλώσεις που θεωρούνται θετικές κατά τις αντιλήψεις του ανθρώπου, μια που αυτές οι δήθεν θετικές δηλώσεις είναι απλώς οι απόψεις του ανθρώπου και δεν συνάδουν πραγματικά με την αλήθεια. Από όποια σκοπιά κι αν μιλάμε, ο κύριος στόχος της συναναστροφής μας πάνω σε αυτά τα θέματα σήμερα είναι να απομακρυνθούν τα διάφορα εμπόδια που προκύπτουν καθώς οι άνθρωποι επιδιώκουν την αλήθεια και ιδίως οι αβεβαιότητες που γεννώνται στο μυαλό των ανθρώπων αναφορικά με τα λόγια του Θεού και τα κριτήρια της αλήθειας. Αυτές οι αβεβαιότητες σημαίνουν πως, όταν αποδέχεσαι και κάνεις πράξη την αλήθεια, δεν μπορείς να ξεχωρίσεις τα ρητά που υποστηρίζει η ανθρωπότητα για την ηθική διαγωγή από τις απαιτήσεις που έχει ο Θεός από την ανθρωπότητα ούτε μπορείς να καταλάβεις ποια από αυτά είναι οι αληθινές αρχές και τα αληθινά κριτήρια. Οι άνθρωποι δεν κατανοούν με σαφήνεια αυτά τα πράγματα. Γιατί συμβαίνει αυτό; (Επειδή δεν κατανοούν την αλήθεια.) Από μια άποψη, ο λόγος είναι ότι δεν κατανοούν την αλήθεια. Από μια άλλη, οφείλεται στο ότι δεν έχουν διάκριση για τους ισχυρισμούς περί ηθικής διαγωγής που διατυπώνει η παραδοσιακή κουλτούρα της ανθρωπότητας και εξακολουθούν να μην μπορούν να δουν καθαρά την ουσία αυτών των ισχυρισμών. Στο τέλος, επειδή τα πράγματα είναι μπερδεμένα στο μυαλό σου, θα αποφασίσεις πως σωστά είναι όσα έμαθες πρώτα και είναι εδραιωμένα στο μυαλό σου· θα αποφασίσεις πως σωστά είναι τα πράγματα που όλοι αποδέχονται γενικώς ως ορθά. Και τότε θα επιλέξεις τα πράγματα που σου αρέσουν, που μπορείς να επιτύχεις και που συμφωνούν με τα γούστα και τις αντιλήψεις σου και θα τα προσεγγίζεις, θα προσκολλάσαι σε αυτά και θα τα τηρείς σαν να ήταν η αλήθεια. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα η συμπεριφορά και η διαγωγή των ανθρώπων, καθώς και όλα αυτά που επιδιώκουν, επιλέγουν και στα οποία προσκολλώνται να μην έχουν καμία σχέση με την αλήθεια· θα ανήκουν όλα σε ανθρώπινες συμπεριφορές και ανθρώπινες εκδηλώσεις ηθικής που δεν εμπίπτουν στο πεδίο της αλήθειας. Οι άνθρωποι προσεγγίζουν αυτές τις πτυχές της παραδοσιακής κουλτούρας και προσκολλώνται σε αυτές σαν να ήταν η αλήθεια, ενώ παραγκωνίζουν και αγνοούν αλήθειες για τις απαιτήσεις που έχει ο Θεός σχετικά με τη συμπεριφορά του ανθρώπου. Όσες από τις συμπεριφορές που ο άνθρωπος θεωρεί καλές κι αν υιοθετεί κανείς, δεν θα κερδίσει ποτέ του την έγκριση του Θεού. Πρόκειται για περίπτωση όπου οι άνθρωποι καταβάλλουν άσκοπα μεγάλη προσπάθεια για πράγματα που δεν εμπίπτουν στο πεδίο της αλήθειας. Επιπλέον, οι άνθρωποι έχουν ήδη παραστρατήσει όταν αντιμετωπίζουν ως την αλήθεια αυτά τα πράγματα που προέρχονται από τον άνθρωπο και δεν συμφωνούν με την αλήθεια. Οι άνθρωποι έμαθαν πρώτα αυτές τις πτυχές της παραδοσιακής κουλτούρας, με συνέπεια να εξουσιάζονται από αυτές· αυτά τα πράγματα τούς κάνουν να σχηματίζουν κάθε λογής παράλογες απόψεις, ενώ δημιουργούν μεγάλες δυσκολίες και αναστάτωση στους ανθρώπους όταν επιχειρούν να κατανοήσουν και να κάνουν πράξη την αλήθεια. Όλοι οι άνθρωποι πιστεύουν πως, αν υιοθετούν ενάρετες συμπεριφορές, ο Θεός θα τους εγκρίνει και θα δικαιούνται να λάβουν τις ευλογίες Του και την υπόσχεσή Του. Μπορούν, όμως, να αποδεχθούν την κρίση και την παίδευση του Θεού όταν έχουν αυτήν την άποψη και νοοτροπία; Πόσο μεγάλο εμπόδιο αποτελεί μια τέτοια νοοτροπία για τον εξαγνισμό και τη σωτηρία των ανθρώπων; Άραγε αυτές οι φαντασιοκοπίες και οι αντιλήψεις δεν θα οδηγήσουν τους ανθρώπους να παρανοήσουν τον Θεό, να επαναστατήσουν εναντίον Του και να Του αντισταθούν; Αυτές δεν θα είναι οι συνέπειες; (Ναι.) Έχω εκφράσει λίγο πολύ τη σημασία που έχει η συναναστροφή πάνω σε αυτό το θέμα· αυτή είναι η γενική ιδέα.

Στη συνέχεια, θα εξετάσουμε και θα αναλύσουμε ένα προς ένα τα διάφορα ρητά της παραδοσιακής κινεζικής κουλτούρας σχετικά με την ηθική διαγωγή κι έπειτα θα βγάλουμε ένα συμπέρασμα γι’ αυτά. Έτσι, θα έχουν όλοι μια βασική επιβεβαίωση και απάντηση σχετικά με αυτά τα ρητά και, αν μη τι άλλο, μια σχετικά ακριβή κατανόηση και άποψη γι’ αυτά. Ας ξεκινήσουμε με το πρώτο ρητό: «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις». Πώς θα μπορούσαμε να εξηγήσουμε με ακρίβεια αυτό το γνωμικό; (Αν βρεις κάτι, δεν πρέπει να το πάρεις και να το διεκδικήσεις ως δικό σου. Αναφέρεται σε ένα είδος καλής ηθικής και κοινωνικού εθίμου.) Είναι εύκολο να επιτευχθεί αυτό; (Είναι σχετικά εύκολο.) Για τους περισσότερους ανθρώπους, είναι εύκολο να επιτευχθεί· αν βρεις κάτι, τότε, ό,τι κι αν είναι αυτό, δεν πρέπει να το κρατήσεις γιατί ανήκει σε κάποιον άλλο. Δεν δικαιούσαι να το έχεις και θα πρέπει να το επιστρέψεις στον νόμιμο κάτοχό του. Αν δεν μπορείς να βρεις τον νόμιμο κάτοχό του, θα πρέπει να το παραδώσεις στις αρχές· σε κάθε περίπτωση, δεν θα πρέπει να το κρατήσεις. Όλα αυτά αφορούν το να μην εποφθαλμιάς τα υπάρχοντα των άλλων και να μην εκμεταλλεύεσαι τους άλλους. Είναι μια απαίτηση που τίθεται στην ηθική συμπεριφορά του ανθρώπου. Για ποιον σκοπό να τεθεί μια τέτοια απαίτηση στην ηθική συμπεριφορά των ανθρώπων; Το να έχουν οι άνθρωποι τέτοιου είδους ηθική διαγωγή έχει καλό και θετικό αντίκτυπο στο κοινωνικό κλίμα. Αυτές οι ιδέες ενσταλάζονται στους ανθρώπους για να σταματήσουν να εκμεταλλεύονται τους άλλους κι έτσι να διατηρήσουν την καλή ηθική τους διαγωγή. Αν όλοι οι άνθρωποι έχουν αυτού του είδους την καλή ηθική διαγωγή, το κοινωνικό κλίμα θα βελτιωθεί και θα φτάσει στο επίπεδο όπου κανείς δεν θα παίρνει χαμένα αντικείμενα που βρίσκει στον δρόμο και κανείς δεν θα χρειάζεται να κλειδώνει την πόρτα του το βράδυ. Με ένα τέτοιο κοινωνικό κλίμα, η δημόσια τάξη θα βελτιωθεί και οι άνθρωποι θα μπορούν να ζουν πιο ειρηνικά. Θα υπάρχουν λιγότερες κλοπές και ληστείες, καθώς και λιγότεροι καβγάδες και φόνοι αντεκδίκησης· οι άνθρωποι που ζουν σε μια τέτοια κοινωνία θα έχουν ένα αίσθημα ασφάλειας και μεγαλύτερη συνολική ευημερία. Το «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» είναι μια απαίτηση που διατυπώνεται σχετικά με την ηθική διαγωγή των ανθρώπων μέσα στην κοινωνία και στο περιβάλλον διαβίωσής τους. Στόχος αυτής της απαίτησης είναι η προστασία του κοινωνικού κλίματος και του περιβάλλοντος διαβίωσης των ανθρώπων. Είναι εύκολο να επιτευχθεί αυτό; Ανεξάρτητα από το κατά πόσον μπορούν ή όχι να το επιτύχουν οι άνθρωποι, εκείνοι που διατύπωσαν αυτήν την ιδέα και απαίτηση σχετικά με την ηθική διαγωγή του ανθρώπου είχαν ως στόχο να κάνουν πραγματικότητα το ιδανικό κοινωνικό περιβάλλον και περιβάλλον διαβίωσης που λαχταρούν οι άνθρωποι. Το «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» δεν έχει καμία σχέση με τα κριτήρια για τη συμπεριφορά του ανθρώπου· είναι απλώς μια απαίτηση που τίθεται στην ηθική διαγωγή των ανθρώπων όποτε βρίσκουν κάτι. Ελάχιστη σχέση έχει με την ουσία του ανθρώπου. Η ανθρωπότητα ήδη θέτει αυτήν την απαίτηση σχετικά με την ηθική διαγωγή του ανθρώπου εδώ και χιλιάδες χρόνια. Φυσικά, όταν οι άνθρωποι συμμορφώνονται με αυτήν την απαίτηση, μια χώρα ή μια κοινωνία μπορεί να βιώσει μια περίοδο κατά την οποία παρατηρείται μικρότερη εγκληματικότητα, ενώ μπορεί να φτάσει ακόμα και στο σημείο όπου οι άνθρωποι δεν χρειάζεται να κλειδώνουν την πόρτα τους το βράδυ, όπου κανείς δεν παίρνει χαμένα αντικείμενα που βρίσκει στον δρόμο και όπου οι περισσότεροι άνθρωποι δεν βάζουν στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκουν. Σε τέτοιους καιρούς, το κοινωνικό κλίμα, η δημόσια τάξη και το περιβάλλον διαβίωσης θα είναι όλα τους σχετικά σταθερά και αρμονικά. Αυτό το κλίμα και το κοινωνικό περιβάλλον, όμως, μπορούν να διατηρηθούν μόνο προσωρινά, για μια χρονική περίοδο ή για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Με άλλα λόγια, οι άνθρωποι μπορούν να καταφέρουν να έχουν μια τέτοια ηθική διαγωγή ή να μείνουν σταθεροί σε αυτήν μόνο μέσα σε ορισμένα κοινωνικά περιβάλλοντα. Μόλις αλλάξει το περιβάλλον διαβίωσής τους και καταρρεύσει το παλιό κοινωνικό κλίμα, είναι πιθανό πως, παράλληλα με τις μεταβολές στο κοινωνικό περιβάλλον, το κοινωνικό κλίμα και τις κοινωνικές τάσεις, θα αλλάξουν και οι ηθικές επιταγές όπως το «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις». Κοιτάξτε πώς παραπλάνησε τους ανθρώπους ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας αφότου ανέβηκε στην εξουσία: Προώθησε κάθε λογής ρητά για να διασφαλίσει την κοινωνική σταθερότητα. Τη δεκαετία του ’80, υπήρχε μάλιστα ένα δημοφιλές τραγούδι που έλεγε: «Στην άκρη του δρόμου, μάζεψα μια δεκάρα από κάτω και την παρέδωσα σε έναν αστυνομικό. Ο αστυνομικός πήρε τη δεκάρα και μου έκανε ένα νεύμα. Εγώ του είπα με χαρά: “Τα λέμε αργότερα, κύριε!”» Απ’ ό,τι φαίνεται, ακόμη και το μικρό ζήτημα του να παραδώσει κανείς μια δεκάρα ήταν άξιο αναφοράς και άξιο να γίνει τραγούδι· ήταν τόσο «ευγενής» κοινωνική ηθική και συμπεριφορά! Ήταν, όμως, στ’ αλήθεια; Οι άνθρωποι μπορούν να παραδώσουν σε έναν αστυνομικό μια δεκάρα που θα βρουν· θα παρέδιδαν, όμως, εκατό ή χίλια γουάν; Δύσκολο να πει κανείς. Αν κάποιος έβρισκε χρυσό ή ασήμι, κάποια πολύτιμα αντικείμενα ή κάτι ακόμα μεγαλύτερης αξίας, δεν θα μπορούσε να ελέγξει την απληστία του, θα ξυπνούσε το τέρας μέσα του και θα ήταν ικανός να βλάψει και να κάνει κακό σε ανθρώπους, να ενοχοποιήσει και να παγιδέψει άλλους, να κλέψει χωρίς σκέψη τα χρήματα κάποιου άλλου ή ακόμη και να σκοτώσει κάποιον. Εκείνη την ώρα, τι θα είχε απομείνει από τη σπουδαία παραδοσιακή κουλτούρα και τα σπουδαία παραδοσιακά ήθη του ανθρώπου; Πού θα ήταν τότε το ηθικό κριτήριο που λέει: «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις»; Τι μας δείχνει αυτό; Ανεξάρτητα από το αν οι άνθρωποι διαθέτουν το συγκεκριμένο πνεύμα και τη συγκεκριμένη ηθική διαγωγή, αυτή η απαίτηση και αυτό το ρητό είναι απλώς κάτι που φαντάζονται και επιθυμούν οι άνθρωποι και κάτι που θα ήθελαν να μπορούν να υλοποιήσουν και να καταφέρουν. Σε συγκεκριμένα κοινωνικά πλαίσια και σε κατάλληλα περιβάλλοντα, οι άνθρωποι που έχουν ένα συγκεκριμένο επίπεδο συνείδησης και λογικής μπορούν να κάνουν πράξη το να μη βάζουν στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκουν. Αυτό, όμως, είναι μόνο μια παροδική καλή συμπεριφορά και δεν μπορεί να γίνει το κριτήριο της συμπεριφοράς τους ή της ζωής τους. Μόλις αλλάξει το κοινωνικό περιβάλλον και πλαίσιο στο οποίο ζουν αυτοί οι άνθρωποι, αυτό το αξίωμα και αυτή η ιδανική —κατά τις αντιλήψεις του ανθρώπου— ηθική διαγωγή θα είναι κάτι πολύ μακρινό για τους ανθρώπους. Δεν θα μπορεί να ικανοποιήσει τις επιθυμίες και τις φιλοδοξίες τους και, φυσικά, θα είναι ακόμη λιγότερο ικανό να περιορίσει τις κακές τους πράξεις. Είναι απλώς μια εφήμερη καλή συμπεριφορά, καθώς και μια ηθική ιδιότητα που, σύμφωνα με τα ιδανικά του ανθρώπου, είναι σχετικά ευγενής. Όταν συγκρούεται με την πραγματικότητα και την ιδιοτέλεια και αντιβαίνει στα ιδανικά των ανθρώπων, αυτού του είδους η ηθική επιταγή δεν μπορεί να συγκρατήσει τη συμπεριφορά των ανθρώπων ούτε να καθοδηγήσει τη συμπεριφορά και τις σκέψεις τους. Στο τέλος, οι άνθρωποι θα αποφασίσουν να πάνε ενάντια σε αυτήν, θα παραβιάσουν αυτήν την παραδοσιακή έννοια της ηθικής και θα επιλέξουν τα δικά τους συμφέροντα. Σε ό,τι αφορά, λοιπόν, την ηθική επιταγή που λέει: «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις», οι άνθρωποι ναι μεν μπορούν να παραδώσουν στην αστυνομία μια δεκάρα που θα βρουν, αλλά αν βρουν χίλια γουάν, δέκα χιλιάδες γουάν ή ένα χρυσό νόμισμα, θα τα δώσουν και πάλι σε κάποιον αστυνομικό; Δεν θα μπορέσουν να το κάνουν. Όταν το όφελος που θα έχουν από το να κρατήσουν τα χρήματα ξεπερνά το πεδίο που μπορεί να επιτύχει η ηθική του ανθρώπου, δεν θα μπορέσουν να τα παραδώσουν στην αστυνομία. Δεν θα είναι σε θέση να κάνουν πράξη την ηθική επιταγή που λέει: «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις». Αντιπροσωπεύει, λοιπόν, το «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» την ανθρώπινη φύση-ουσία ενός ανθρώπου; Δεν μπορεί να αντιπροσωπεύσει καθόλου την ανθρώπινη φύση-ουσία του. Είναι πασιφανές πως αυτή η απαίτηση σχετικά με την ηθική διαγωγή του ανθρώπου δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως βάση για την αξιολόγηση του κατά πόσον διαθέτει κανείς ανθρώπινη φύση ούτε μπορεί να αποτελέσει κριτήριο για τη συμπεριφορά του ανθρώπου.

Θα ήταν ακριβές να αξιολογήσει κανείς το ήθος και τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου βλέποντας πρώτα αν βάζει στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκει; (Όχι.) Γιατί όχι; (Οι άνθρωποι είναι ανίκανοι να συμμορφωθούν πραγματικά με αυτήν την απαίτηση. Αν βρουν ένα μικρό χρηματικό ποσό ή κάτι μικρής αξίας, θα μπορέσουν να το παραδώσουν. Αν βρουν, όμως, κάτι μεγάλης αξίας, θα είναι λιγότερο πιθανό να το κάνουν. Αν πρόκειται για ένα εξαιρετικά πολύτιμο αντικείμενο, θα είναι ακόμη λιγότερο πιθανό να το παραδώσουν και μπορεί, μάλιστα, να το κρατήσουν με κάθε κόστος.) Αυτό που εννοείς είναι πως το «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» δεν μπορεί να αποτελέσει κριτήριο για την αξιολόγηση της ανθρώπινης φύσης των ανθρώπων, επειδή οι άνθρωποι δεν είναι ικανοί να το καταφέρουν. Αν, λοιπόν, οι άνθρωποι μπορούσαν να συμμορφωθούν με αυτήν την απαίτηση, θα μετρούσε ως κριτήριο για την αξιολόγηση της ανθρώπινης φύσης τους; (Όχι.) Γιατί δεν θα μετρούσε ως κριτήριο για την αξιολόγηση της ανθρώπινης φύσης των ανθρώπων, ακόμη κι αν οι άνθρωποι μπορούσαν να συμμορφωθούν με αυτήν; (Το αν μπορεί ή δεν μπορεί κάποιος να συμμορφωθεί με το «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» δεν αντικατοπτρίζει πραγματικά την ποιότητα της ανθρώπινης φύσης του. Δεν έχει καμία σχέση με το πόσο καλή ή κακή είναι η ανθρώπινη φύση του και δεν αποτελεί κριτήριο για την αξιολόγηση της ανθρώπινης φύσης των ανθρώπων.) Αυτός είναι ένας τρόπος κατανόησης του θέματος. Το να μη βάζει κάποιος στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκει ελάχιστη σχέση έχει με την ποιότητα της ανθρώπινης φύσης του. Αν συναντήσετε, λοιπόν, έναν άνθρωπο που είναι πραγματικά ικανός να μη βάζει στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκει, τι άποψη θα σχηματίσετε γι’ αυτόν; Μπορείτε να θεωρήσετε ότι πρόκειται για έναν ειλικρινή άνθρωπο που έχει ανθρώπινη φύση και υποτάσσεται στον Θεό; Μπορείτε να θεωρήσετε ότι το να μη βάζει κάποιος στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκει είναι ένα πρότυπο που αποδεικνύει ότι διαθέτει ανθρώπινη φύση; Θα πρέπει να συναναστραφούμε πάνω σε αυτό το θέμα. Ποιος θα μιλήσει γι’ αυτό; (Το να μπορεί κανείς να μη βάζει στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκει δεν παίζει ρόλο στον προσδιορισμό της ανθρώπινης φύσης-ουσίας του. Η ουσία του αξιολογείται σύμφωνα με την αλήθεια.) Τι άλλο; (Παρόλο που κάποιοι άνθρωποι μπορούν να μη βάζουν στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκουν ακόμη κι όταν είναι μεγάλα χρηματικά ποσά ή να κάνουν πολλές άλλες τέτοιες καλές πράξεις, έχουν τους δικούς τους στόχους και σκοπούς. Θέλουν να ανταμειφθούν για τις αξιέπαινες πράξεις τους και να αποκτήσουν καλή φήμη, οπότε οι εξωτερικές καλές συμπεριφορές τους δεν μπορούν να καθορίσουν την ποιότητα της ανθρώπινης φύσης τους.) Τίποτε άλλο; (Έστω ότι κάποιος είναι ικανός να μη βάζει στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκει, αλλά προσεγγίζει την αλήθεια με στάση αντίστασης και στάση αποστροφής για την αλήθεια. Αν τον αξιολογήσουμε με βάση τα λόγια του Θεού, δεν έχει ανθρώπινη φύση. Άρα, λοιπόν, είναι ανακριβές να χρησιμοποιούμε αυτό το πρότυπο για να κρίνουμε το αν κάποιος έχει ανθρώπινη φύση ή όχι.) Κάποιοι από εσάς έχετε ήδη καταλάβει πως είναι λάθος να χρησιμοποιείτε το «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» για να αξιολογήσετε το κατά πόσον κάποιος έχει ανθρώπινη φύση. Δεν συμφωνείτε με τη χρήση του ως προτύπου για την αξιολόγηση του κατά πόσον κάποιος έχει ανθρώπινη φύση. Αυτή η άποψη είναι σωστή. Ανεξάρτητα από το αν κάποιος είναι ικανός να μη βάζει στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκει, ελάχιστη σχέση έχει αυτό με τις αρχές της συμπεριφοράς του και το μονοπάτι που επιλέγει. Γιατί το λέω αυτό; Καταρχάς, το να μη βάζει ένας άνθρωπος στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκει αντιπροσωπεύει απλώς μια στιγμιαία συμπεριφορά. Είναι δύσκολο να πει κανείς αν το έκανε επειδή αυτό που βρήκε ήταν ευτελούς αξίας ή επειδή τον έβλεπαν άλλοι άνθρωποι και ήθελε να κερδίσει τον έπαινο και την εκτίμησή τους. Ακόμη κι αν η πράξη του ήταν αγνή, πρόκειται απλώς για ένα είδος καλής συμπεριφοράς και ελάχιστη σχέση έχει με την επιδίωξη και τη συμπεριφορά του. Μπορούμε να πούμε πως, το πολύ πολύ, αυτός ο άνθρωπος έχει μια κάπως καλή συμπεριφορά και έναν κάπως ευγενή χαρακτήρα. Αν και αυτή η συμπεριφορά δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως κάτι αρνητικό, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ούτε και ως κάτι θετικό, και ένας άνθρωπος σίγουρα δεν μπορεί να προσδιοριστεί ως θετικός απλώς και μόνο επειδή δεν βάζει στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκει. Αυτό συμβαίνει επειδή δεν έχει καμία σχέση με την αλήθεια και καμία σχέση με τις απαιτήσεις που έχει ο Θεός από τον άνθρωπο. Κάποιοι λένε το εξής: «Πώς γίνεται να μην είναι κάτι θετικό; Πώς γίνεται μια τέτοια ευγενής συμπεριφορά να μη θεωρείται θετική; Αν κάποιος ήταν ανήθικος και υστερούσε σε ανθρώπινη φύση, θα ήταν ικανός να μη βάζει στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκει;» Αυτός δεν είναι απαραίτητα ένας ακριβής τρόπος να το θέσει κανείς. Ένας διάβολος είναι ικανός να κάνει ένα δυο καλά πράγματα· θα έλεγες, λοιπόν, πως δεν είναι διάβολος; Κάποιοι δαίμονες βασιλιάδες κάνουν μια δυο καλές πράξεις προκειμένου να φτιάξουν όνομα και να εδραιώσουν τη θέση τους στην ιστορία· θα τους έλεγες, επομένως, καλούς ανθρώπους; Δεν μπορείς να βασιστείς σε μία μόνο καλή ή κακή πράξη που έκανε κάποιος για να καθορίσεις το αν διαθέτει ανθρώπινη φύση ή όχι και το κατά πόσον ο χαρακτήρας του είναι καλός ή κακός. Για να είναι ακριβής η αξιολόγηση, θα πρέπει να τη βασίσεις στη συνολική διαγωγή του και στο αν έχει ή όχι σωστές ιδέες και απόψεις. Αν κάποιος μπορεί να επιστρέψει ένα εξαιρετικά πολύτιμο αντικείμενο που βρήκε στον νόμιμο κάτοχό του, αυτό δείχνει απλώς πως δεν είναι άπληστος και πως δεν εποφθαλμιά τα υπάρχοντα των άλλων. Αν και διαθέτει αυτήν την πτυχή της καλής ηθικής διαγωγής, έχει αυτό καμία σχέση με τη συμπεριφορά του και τη στάση του απέναντι στα θετικά πράγματα; (Όχι.) Πιθανόν κάποιοι άνθρωποι να μη συμφωνήσουν με αυτό και να θεωρήσουν πως αυτός ο ισχυρισμός είναι κάπως υποκειμενικός και ανακριβής. Εξετάζοντάς το, ωστόσο, από μια διαφορετική σκοπιά, αν κάποιος χάσει κάτι χρήσιμο, θα ανησυχήσει πολύ γι’ αυτό, έτσι δεν είναι; Άρα, λοιπόν, ό,τι αντικείμενο κι αν βρει κανείς, εφόσον δεν ανήκει στον ίδιο, δεν θα πρέπει να το κρατήσει. Είτε είναι υλικό αντικείμενο είτε χρήματα και είτε είναι μεγάλης είτε ευτελούς αξίας, δεν ανήκει σε αυτόν· δεν είναι, επομένως, καθήκον του να επιστρέψει το αντικείμενο στον νόμιμο κάτοχό του; Αυτό δεν οφείλουν να κάνουν οι άνθρωποι; Τι αξία έχει να το προωθεί κανείς αυτό; Δεν γίνεται πολύς θόρυβος για το τίποτα; Δεν είναι υπερβολικό να θεωρείται ευγενής ηθική ποιότητα το να μη βάζει κάποιος στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκει και να εντάσσεται σε ένα υψηλό πνευματικό πλαίσιο; Είναι καν άξια αναφοράς αυτή η μεμονωμένη καλή συμπεριφορά σε καλούς ανθρώπους; Υπάρχουν πάρα πολλές καλύτερες και ανώτερες συμπεριφορές από αυτήν. Επομένως, το να μη βάζει κάποιος στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκει δεν είναι άξιο αναφοράς. Ωστόσο, αν διέδιδες και προωθούσες εντατικά αυτήν την καλή συμπεριφορά σε ζητιάνους και κλέφτες, θα ήταν κατάλληλο, ενδεχομένως και κάπως χρήσιμο. Αν μια χώρα προωθεί εντατικά το «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις», αυτό δείχνει πως ο λαός της είναι ήδη πολύ κακός, πως η χώρα κατακλύζεται από κλέφτες και ληστές και δεν μπορεί να φυλαχτεί από αυτούς. Η μόνη της διέξοδος, λοιπόν, είναι να προωθεί και να διαδίδει αυτήν τη συμπεριφορά για να επιλύσει το πρόβλημα. Στην πραγματικότητα, αυτή η συμπεριφορά ήταν ανέκαθεν καθήκον των ανθρώπων. Ας πάρουμε το παράδειγμα όπου κάποιος βρίσκει πενήντα γουάν στον δρόμο και τα επιστρέφει με ευκολία στον νόμιμο κάτοχό τους. Δεν πρόκειται για κάτι τόσο ασήμαντο που δεν αξίζει καν να αναφερθεί; Είναι κάτι που πρέπει πραγματικά να επαινεθεί; Είναι απαραίτητο να γίνει τόσος θόρυβος για το τίποτα, να εγκωμιαστεί αυτός ο άνθρωπος και, μάλιστα, να επιδοκιμαστεί για την ευγενή και έντιμη ηθική διαγωγή του, απλώς επειδή επέστρεψε χρήματα στο άτομο που τα έχασε; Δεν είναι κανονικό και φυσιολογικό να επιστρέφει κανείς χαμένα χρήματα στον νόμιμο κάτοχό τους; Δεν είναι κάτι που οφείλει να κάνει ένας άνθρωπος που διαθέτει κανονική λογική; Θα μπορούσε να το κάνει ακόμη κι ένα μικρό παιδί που δεν κατανοεί τα κοινωνικά ήθη· είναι, επομένως, πραγματικά απαραίτητο να γίνεται τόσος θόρυβος γι’ αυτό; Αξίζει πραγματικά αυτή η συμπεριφορά να εξυψώνεται στο επίπεδο της ηθικής του ανθρώπου; Κατά την άποψή Μου, δεν μπορεί να εξυψωθεί σε αυτό το επίπεδο και δεν είναι άξια επαίνου. Είναι απλώς μια παροδική καλή συμπεριφορά και δεν έχει καμία σχέση με το να είναι κανείς πραγματικά καλός άνθρωπος σε ουσιαστικό επίπεδο. Το να μη βάζει κάποιος στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκει είναι πολύ ασήμαντο ζήτημα. Είναι κάτι που θα έπρεπε να μπορεί να κάνει κάθε κανονικός άνθρωπος και οποιοσδήποτε περιβάλλεται από ανθρώπινο δέρμα ή μιλάει την ανθρώπινη γλώσσα. Είναι κάτι που μπορούν να κάνουν οι άνθρωποι αν προσπαθήσουν σκληρά και δεν χρειάζεται να τους το μάθει κάποιος δάσκαλος ή στοχαστής. Ενώ είναι ικανό να το κάνει ακόμα και ένα τρίχρονο παιδάκι, οι στοχαστές και οι δάσκαλοι το θεωρούν μια καίριας σημασίας απαίτηση για την ηθική διαγωγή του ανθρώπου, κάνοντας, με αυτόν τον τρόπο, πολλή φασαρία για το τίποτα. Αν και το ρητό «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» είναι μια δήλωση που αξιολογεί την ηθική διαγωγή του ανθρώπου, επί της ουσίας δεν μπορεί να αποτελέσει μέτρο για το κατά πόσον διαθέτει κανείς ανθρώπινη φύση ή ευγενή ηθική. Επομένως, είναι ταυτόχρονα ανακριβές και ακατάλληλο να χρησιμοποιείται το ρητό «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» για την αξιολόγηση της ποιότητας της ανθρώπινης φύσης κάποιου.

Το «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» είναι η πιο επιφανειακή από τις απαιτήσεις που έχει η παραδοσιακή κουλτούρα για την ηθική διαγωγή. Αν και όλες οι ανθρώπινες κοινωνίες έχουν προωθήσει και διδάξει κάποια τέτοια ιδέα, επειδή οι άνθρωποι έχουν διεφθαρμένες διαθέσεις και επειδή έχουν επικρατήσει οι κακές τάσεις της ανθρωπότητας, ακόμη κι αν οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν πράξη το «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» ή να έχουν αυτού του είδους την καλή ηθική διαγωγή για κάποιο χρονικό διάστημα, αυτό δεν αλλάζει το γεγονός πως οι διεφθαρμένες διαθέσεις των ανθρώπων εξουσιάζουν διαρκώς τις σκέψεις και τις συμπεριφορές τους, εξουσιάζοντας και ελέγχοντας παράλληλα τη συμπεριφορά και τις επιδιώξεις τους. Οι παροδικές εκδηλώσεις καλής ηθικής διαγωγής δεν έχουν καμία επίδραση στην επιδίωξη ενός ανθρώπου και σίγουρα δεν μπορούν να αλλάξουν το γεγονός πως κάποιος λατρεύει, θαυμάζει και ακολουθεί τις κακές τάσεις. Έτσι δεν είναι; (Ναι.) Άρα, λοιπόν, το τραγούδι που τραγουδούσαν παλιά οι άνθρωποι: «Στην άκρη του δρόμου, μάζεψα μια δεκάρα από κάτω» δεν είναι πλέον τίποτε άλλο παρά ένα παιδικό τραγουδάκι. Έχει γίνει μια ανάμνηση. Οι άνθρωποι δεν μπορούν καν να συμμορφωθούν με τη βασική καλή συμπεριφορά τού να μη βάζουν στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκουν. Αν και οι άνθρωποι θέλουν να αλλάξουν τις επιδιώξεις και τις διεφθαρμένες διαθέσεις της ανθρωπότητας προωθώντας την καλή ηθική διαγωγή και προσπαθούν να σταματήσουν την εξαχρείωση της ανθρωπότητας και τον καθημερινό εκφυλισμό της κοινωνίας, έχουν τελικά αποτύχει να εκπληρώσουν αυτούς τους στόχους. Η ηθική επιταγή που λέει: «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» μπορεί να υπάρξει μόνο στον ιδανικό κόσμο του ανθρώπου. Οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν αυτήν την ηθική επιταγή ως ιδανικό και ως προσδοκία για έναν καλύτερο κόσμο. Αυτή η ηθική επιταγή υφίσταται στον πνευματικό κόσμο του ανθρώπου. Είναι μια ελπίδα που έχει ο άνθρωπος για τον κόσμο του μέλλοντος, αλλά είναι ασύμβατη με την πραγματικότητα της ανθρώπινης ζωής και την πραγματική ανθρώπινη φύση των ατόμων. Έρχεται σε αντίθεση με τις αρχές της συμπεριφοράς του ανθρώπου και με τα μονοπάτια στα οποία βαδίζουν οι άνθρωποι, καθώς και με όσα επιδιώκουν και όσα οφείλουν να διαθέτουν και να επιτύχουν. Είναι ασύμβατη με τις εκδηλώσεις και τις εκφάνσεις της κανονικής ανθρώπινης φύσης και με τις αρχές των διαπροσωπικών σχέσεων και του χειρισμού υποθέσεων. Επομένως, αυτό το πρότυπο για να κρίνει κανείς την ηθική διαγωγή της ανθρωπότητας ήταν ανέκαθεν άκυρο, από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι και σήμερα. Η ιδέα και άποψη που λέει: «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» και την οποία προωθεί ο άνθρωπος είναι ιδιαίτερα ανούσια· οι περισσότεροι άνθρωποι την αγνοούν, επειδή δεν μπορεί να αλλάξει ούτε την κατεύθυνση της συμπεριφοράς τους ούτε τις επιδιώξεις τους, ενώ σίγουρα δεν μπορεί να αλλάξει την εξαχρείωση, τον εγωισμό και την ιδιοτέλεια των ανθρώπων ή την αυξανόμενη τάση τους να οδεύουν ολοταχώς προς το κακό. Αυτή η πλέον επιφανειακή απαίτηση που λέει: «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» έχει γίνει ένα διασκεδαστικό, σατιρικό αστείο. Πλέον, ούτε τα παιδιά δεν θέλουν να τραγουδήσουν το «Στην άκρη του δρόμου, μάζεψα μια δεκάρα από κάτω»· δεν έχει το παραμικρό νόημα. Σε έναν κόσμο που βρίθει από διεφθαρμένους πολιτικούς, αυτό το τραγούδι έχει γίνει πολύ ειρωνικό. Η πραγματικότητα —την οποία γνωρίζουν πολύ καλά οι άνθρωποι— είναι πως ένας άνθρωπος ίσως παραδώσει μια χαμένη δεκάρα στην αστυνομία, αλλά αν έβρισκε ένα εκατομμύριο ή δέκα εκατομμύρια γουάν, θα τα έβαζε κατευθείαν στην τσέπη του. Από το φαινόμενο αυτό βλέπουμε πως έχουν αποτύχει οι προσπάθειες των ανθρώπων να προωθήσουν σε όλους αυτήν την απαίτηση σχετικά με την ηθική διαγωγή. Αυτό σημαίνει πως οι άνθρωποι είναι ανίκανοι να κάνουν πράξη ακόμη και στοιχειώδεις καλές συμπεριφορές. Τι σημαίνει να είναι κανείς ανίκανος να κάνει πράξη ακόμη και στοιχειώδεις καλές συμπεριφορές; Σημαίνει πως οι άνθρωποι είναι ανίκανοι να κάνουν πράξη ακόμη και τα στοιχειώδη πράγματα που οφείλουν να κάνουν, όπως το να μην κρατάνε κάτι που βρίσκουν αν αυτό ανήκει σε κάποιον άλλο. Επιπλέον, όταν οι άνθρωποι κάνουν κάτι λάθος, δεν λένε ούτε μια ειλικρινή κουβέντα σχετικά με αυτό και θα προτιμούσαν να πεθάνουν παρά να παραδεχθούν το σφάλμα τους. Δεν μπορούν να συμμορφωθούν ούτε καν με κάτι τόσο στοιχειώδες όσο το να μη λένε ψέματα, επομένως σίγουρα δεν έχουν κανένα δικαίωμα να συζητούν περί ηθικής. Δεν θέλουν καν να διαθέτουν συνείδηση και λογική, οπότε πώς μπορούν να μιλούν για ηθική; Οι αξιωματούχοι και όσοι έχουν εξουσία στύβουν το μυαλό τους για να βρουν τρόπους να αποσπάσουν και να απομυζήσουν περισσότερα κέρδη από τους άλλους και να αρπάξουν πράγματα που δεν τους ανήκουν. Ούτε ο νόμος δεν μπορεί να τους εμποδίσει. Γιατί συμβαίνει αυτό; Πώς έφτασε ο άνθρωπος σε αυτό το σημείο; Όλα αυτά οφείλονται στις διεφθαρμένες σατανικές διαθέσεις των ανθρώπων, καθώς και στον έλεγχο και την εξουσία που τους ασκεί η σατανική τους φύση, γεννώντας κάθε λογής δόλιες και επιβλαβείς συμπεριφορές. Αυτοί οι υποκριτές κάνουν πολλά ποταπά και αναίσχυντα πράγματα με το πρόσχημα πως «υπηρετούν τον λαό». Δεν έχουν χάσει κάθε αίσθημα αισχύνης; Τη σήμερον ημέρα, υπάρχουν πάρα πολλοί υποκριτές. Σε έναν κόσμο όπου οι κακοί άνθρωποι δρουν ανεξέλεγκτα και οι καλοί καταπιέζονται, ένα δόγμα όπως το «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» δεν μπορεί ούτε να συγκρατήσει τις διεφθαρμένες διαθέσεις των ανθρώπων ούτε να αλλάξει τη φύση-ουσία τους και το μονοπάτι στο οποίο βαδίζουν.

Καταλάβατε τα πράγματα που έχω πει σε αυτήν τη συναναστροφή για το θέμα «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις»; Ποια σημασία έχει αυτό το ρητό για τους διεφθαρμένους ανθρώπους; Πώς ακριβώς θα πρέπει να κατανοήσει κανείς αυτήν την ηθική επιταγή; (Το «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» δεν έχει καμία σχέση με τη συμπεριφορά των ανθρώπων και το μονοπάτι στο οποίο βαδίζουν. Δεν μπορεί να αλλάξει το μονοπάτι στο οποίο βαδίζει ο άνθρωπος.) Σωστά, δεν αρμόζει να αξιολογείται η ανθρώπινη φύση κάποιου με βάση το ρητό «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις». Αυτό το ρητό δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη μέτρηση της ανθρώπινης φύσης κάποιου, ενώ είναι επίσης λάθος να χρησιμοποιείται για τη μέτρηση του ήθους ενός ανθρώπου. Δεν είναι πάρα μόνο μια παροδική συμπεριφορά του ανθρώπου. Πολύ απλά δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την αξιολόγηση της ουσίας ενός ανθρώπου. Οι λεγόμενοι στοχαστές και δάσκαλοι που πρότειναν το ρητό «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» για την ηθική διαγωγή είναι ιδεαλιστές. Δεν κατανοούν την ανθρώπινη φύση ή την ουσία του ανθρώπου ούτε αντιλαμβάνονται τον βαθμό στον οποίο έχει εξαχρειωθεί και διαφθαρεί ο άνθρωπος. Ως εκ τούτου, αυτό το ρητό που διατύπωσαν σχετικά με την ηθική διαγωγή είναι άνευ ουσίας, δεν είναι καθόλου πρακτικό και δεν ταιριάζει στις πραγματικές συνθήκες του ανθρώπου. Αυτό το ρητό σχετικά με την ηθική διαγωγή δεν έχει την παραμικρή σχέση με την ουσία του ανθρώπου, με τις διάφορες διεφθαρμένες διαθέσεις που εκδηλώνουν οι άνθρωποι και με τις αντιλήψεις, τις απόψεις και τις συμπεριφορές που μπορεί να παρουσιάσουν οι άνθρωποι καθώς εξουσιάζονται από διεφθαρμένες διαθέσεις. Ένα κομμάτι είναι αυτό. Ένα άλλο είναι πως το να μη βάζει κάποιος στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκει είναι απλώς κάτι που οφείλει να κάνει ένας κανονικός άνθρωπος. Για παράδειγμα, οι γονείς σου σε γέννησαν και σε ανέθρεψαν· όταν ήσουν, όμως, ακόμα αδαής και ανώριμος, το μόνο που έκανες ήταν να τους ζητάς φαγητό και ρούχα. Όταν, ωστόσο, ωρίμασες και απέκτησες καλύτερη κατανόηση των πραγμάτων, ήταν φυσικό να ξέρεις να αγαπάς βαθιά τους γονείς σου, να αποφεύγεις να τους κάνεις να ανησυχούν ή να θυμώνουν, να προσπαθείς να μην επιβαρύνεις τον φόρτο εργασίας και τα βάσανά τους και να κάνεις μόνος σου όλα όσα ήσουν ικανός να κάνεις. Αυτά τα πράγματα τα κατάλαβες με φυσικό τρόπο και δεν χρειάστηκε να σου τα μάθει κάποιος. Είσαι άνθρωπος, έχεις συνείδηση και λογική, οπότε μπορείς και οφείλεις να κάνεις αυτά τα πράγματα· τίποτε από αυτά δεν είναι καν άξιο αναφοράς. Εξυψώνοντας το ρητό «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» στο επίπεδο του ευγενούς ηθικού χαρακτήρα, οι άνθρωποι υπερβάλλουν και δίνουν ουσία σε κάτι που δεν έχει· η συγκεκριμένη συμπεριφορά δεν θα πρέπει να ορίζεται με αυτόν τον τρόπο, έτσι δεν είναι; (Ναι.) Τι μπορεί να μάθει κανείς από αυτό; Το να κάνει κανείς αυτό που οφείλει και μπορεί να κάνει στα πλαίσια της κανονικής ανθρώπινης φύσης είναι σημάδι πως έχει κανονική ανθρώπινη φύση. Αυτό σημαίνει πως, αν ένας άνθρωπος έχει κανονική λογική, μπορεί να κάνει τα πράγματα που θα σκέφτονταν και θα συνειδητοποιούσαν πως όφειλαν να κάνουν οι άνθρωποι με κανονική ανθρώπινη φύση. Δεν πρόκειται για πολύ φυσιολογικό φαινόμενο; Αν κάνεις κάτι το οποίο είναι ικανός να κάνει οποιοσδήποτε έχει κανονική ανθρώπινη φύση, μπορεί πραγματικά να χαρακτηριστεί ως καλή ηθική διαγωγή; Είναι απαραίτητο να ενθαρρύνεται; (Όχι.) Μετρά πραγματικά ως ευγενής ανθρώπινη φύση; Θεωρείται πως έτσι διαθέτεις ανθρώπινη φύση; (Όχι.) Επιδεικνύοντας κανείς τέτοιες συμπεριφορές δεν εξυψώνεται στο επίπεδο του ανθρώπου που διαθέτει ανθρώπινη φύση. Αν λες πως ένας άνθρωπος έχει ανθρώπινη φύση, αυτό σημαίνει πως τόσο η οπτική και η σκοπιά από τις οποίες βλέπει τα προβλήματα όσο και οι μέθοδοι και οι τρόποι που χρησιμοποιεί για να τα χειριστεί είναι όλα τους πράγματα θετικά και ενεργά. Τι αποτελεί σημάδι θετικότητας και ενεργητικότητας; Αυτός ο άνθρωπος θα έχει συνείδηση και αίσθημα αισχύνης. Ένα άλλο σημάδι θετικότητας και ενεργητικότητας είναι το αίσθημα δικαιοσύνης. Ίσως αυτός ο άνθρωπος να έχει κάποιες κακές συνήθειες, όπως το να κοιμάται και να ξυπνάει αργά, να είναι ιδιότροπος στο φαγητό ή να προτιμάει φαγητά με έντονη γεύση. Πέρα από αυτές τις κακές συνήθειες, όμως, θα έχει και ορισμένες καλές ιδιότητες. Θα έχει αρχές και όρια σε ό,τι αφορά τη συμπεριφορά και τις πράξεις του, θα έχει αίσθημα αισχύνης και δικαιοσύνης, ενώ τα θετικά του γνωρίσματα θα είναι περισσότερα από τα αρνητικά. Αν μπορούσε να αποδεχθεί και να κάνει πράξη την αλήθεια, αυτό θα ήταν ακόμη καλύτερο και θα του ήταν εύκολο να ξεκινήσει να βαδίζει στο μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας. Αντίθετα, αν ένας άνθρωπος αγαπάει το κακό, επιζητεί τη φήμη, τα κέρδη και τη θέση, λατρεύει το χρήμα και του αρέσει να ζει χλιδάτη ζωή και να σπαταλάει τον χρόνο του αναζητώντας απολαύσεις, τότε η σκοπιά από την οποία βλέπει τους ανθρώπους και τα πράγματα, καθώς και η οπτική του για τη ζωή και το σύστημα των αξιών του, θα είναι όλα αρνητικά και σκοτεινά, ενώ εκείνος δεν θα έχει αίσθημα αισχύνης και δικαιοσύνης. Ένας τέτοιος άνθρωπος δεν θα έχει ανθρώπινη φύση και σίγουρα δεν θα του είναι εύκολο να αποδεχθεί την αλήθεια ή να φτάσει στη σωτηρία του Θεού. Αυτή είναι μια απλή αρχή για την αξιολόγηση των ανθρώπων. Η αξιολόγηση της ηθικής διαγωγής κάποιου δεν αποτελεί πρότυπο μέτρησης για το κατά πόσον έχει ανθρώπινη φύση. Για να αξιολογήσεις το αν ένας άνθρωπος είναι καλός ή κακός, πρέπει να τον κρίνεις βάσει της ανθρώπινης φύσης του, όχι της ηθικής διαγωγής του. Η ηθική διαγωγή έχει την τάση να είναι επιφανειακή και επηρεάζεται από το κοινωνικό κλίμα, το υπόβαθρο και το περιβάλλον των ανθρώπων. Επειδή κάποιες προσεγγίσεις και εκδηλώσεις αλλάζουν συνεχώς, είναι δύσκολο να καθοριστεί η ποιότητα της ανθρώπινης φύσης κάποιου αποκλειστικά και μόνο με βάση την ηθική διαγωγή του. Για παράδειγμα, ένας άνθρωπος μπορεί να σέβεται ιδιαίτερα τα κοινωνικά ήθη και να ακολουθεί τους κανόνες όπου κι αν πηγαίνει. Μπορεί να δείχνει αυτοσυγκράτηση σε ό,τι κάνει, να τηρεί τους νόμους της κυβέρνησης και να αποφεύγει να προκαλεί φασαρίες δημοσίως ή να πλήττει τα συμφέροντα των άλλων. Μπορεί, επίσης, να σέβεται και να βοηθά τους άλλους, καθώς και να φροντίζει τους νέους και τους ηλικιωμένους. Μήπως το γεγονός πως αυτός ο άνθρωπος έχει τόσο πολλά καλά γνωρίσματα σημαίνει πως βιώνει την κανονική ανθρώπινη φύση και είναι καλός άνθρωπος; (Όχι.) Ένας άνθρωπος μπορεί να κάνει πολύ καλά πράξη το «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» και να συμμορφώνεται σταθερά με αυτήν την ηθική επιταγή την οποία προωθεί και υποστηρίζει η ανθρωπότητα, αλλά πώς είναι η ανθρώπινη φύση του; Το γεγονός πως κάνει πράξη το να μη βάζει στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκει δεν χαρακτηρίζει καθόλου την ανθρώπινη φύση του· αυτή η ηθική διαγωγή δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να αξιολογήσει κανείς αν είναι καλή ή κακή η ανθρώπινη φύση του. Πώς θα πρέπει, λοιπόν, να μετρηθεί η ανθρώπινη φύση του; Πρέπει να του αφαιρέσεις το περιτύλιγμα αυτής της ηθικής διαγωγής και να απομακρύνεις τις συμπεριφορές και την ηθική διαγωγή τις οποίες ο άνθρωπος βλέπει ως σωστές και οι οποίες αποτελούν το ελάχιστο το οποίο είναι ικανός να επιτύχει κάθε άνθρωπος που έχει κανονική ανθρώπινη φύση. Μετά από αυτό, εξέτασε τις πιο σημαντικές εκδηλώσεις του, όπως τις αρχές της συμπεριφοράς του και τα όρια που δεν ξεπερνά στη συμπεριφορά του, καθώς και τη στάση του απέναντι στην αλήθεια και τον Θεό. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να δεις την ανθρώπινη φύση-ουσία του και την εσωτερική του φύση. Το να βλέπει κανείς έτσι τους ανθρώπους είναι σχετικά αντικειμενικό και ακριβές. Σε αυτό το σημείο ολοκληρώνεται η συζήτησή μας σχετικά με την ηθική επιταγή: «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις». Κατανοήσατε όλοι αυτήν τη συναναστροφή; (Ναι.) Συχνά ανησυχώ πως δεν έχετε καταλάβει πραγματικά τα όσα έχω πει και πως έχετε κατανοήσει απλώς λίγα δόγματα σχετικά με αυτά, χωρίς, όμως, να κατανοείτε τα σημεία που αφορούν την ουσία τους. Οπότε, το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να διευκρινίσω λίγο καλύτερα την εκάστοτε ιδέα. Θα νιώσω άνετα μόνο όταν δω πως έχετε καταλάβει. Και πώς ξέρω ότι έχετε καταλάβει; Όταν δω μια έκφραση χαράς στα πρόσωπά σας, μάλλον έχετε καταλάβει αυτά που λέω. Αν μπορέσω να το καταφέρω αυτό, τότε αξίζει να μιλήσω λίγο ακόμη γι’ αυτό το θέμα.

Έχω ολοκληρώσει λίγο πολύ τη συναναστροφή Μου πάνω στο «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις». Αν και δεν σας είπα ευθέως τον τρόπο με τον οποίο έρχεται αυτό το ρητό σε σύγκρουση με την αλήθεια, τον λόγο που δεν μπορεί να εξυψωθεί στο επίπεδο της αλήθειας ή τις απαιτήσεις που έχει ο Θεός από τη συμπεριφορά και την ηθική διαγωγή των ανθρώπων, δεν τα έχω καλύψει όλα αυτά τα πράγματα; (Ναι.) Μήπως ο οίκος του Θεού προωθεί ηθικές επιταγές όπως το «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις»; (Όχι.) Τότε πώς βλέπει ο οίκος του Θεού αυτό το ρητό; Μιλήστε για το πώς το κατανοείτε. (Το «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» είναι απλώς κάτι το οποίο οφείλει να τηρεί και να κάνει όποιος έχει κανονική ανθρώπινη φύση. Άρα, λοιπόν, δεν χρειάζεται να προωθείται. Επίσης, το «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» δεν είναι παρά μια εκδήλωση της ηθικής του ανθρώπου και δεν σχετίζεται με τις αρχές της συμπεριφοράς των ανθρώπων, με τις απόψεις που έχουν για τις επιδιώξεις τους, με τα μονοπάτια στα οποία βαδίζουν ή με την ποιότητα της ανθρώπινης φύσης τους.) Είναι η ηθική διαγωγή σημάδι ανθρώπινης φύσης; (Όχι, δεν είναι. Κάποιες πτυχές της ηθικής διαγωγής δεν είναι παρά πράγματα που οφείλουν να διαθέτουν όσοι έχουν κανονική ανθρώπινη φύση.) Όταν ο οίκος του Θεού μιλά για την ανθρώπινη φύση και τη διάκριση των ανθρώπων, το κάνει εντός του ευρύτερου πλαισίου της επιδίωξης της αλήθειας. Σε γενικές γραμμές, ο οίκος του Θεού δεν θα αξιολογήσει το πώς είναι η ηθική διαγωγή ενός ανθρώπου· αν μη τι άλλο, ο οίκος του Θεού δεν θα αξιολογήσει το κατά πόσον ένας άνθρωπος μπορεί να συμμορφωθεί με το ρητό: «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις». Ο οίκος του Θεού δεν θα το εξετάσει αυτό. Αντ’ αυτού, θα εξετάσει την ποιότητα της ανθρώπινης φύσης του συγκεκριμένου ατόμου, αν αγαπά τα θετικά πράγματα και την αλήθεια και τι είδους στάση τηρεί απέναντι στην αλήθεια και τον Θεό. Ένας άνθρωπος μπορεί να μη βάζει στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκει ενώ ζει στην κοσμική κοινωνία, αλλά αν δεν προστατεύει καθόλου τα συμφέροντα του οίκου του Θεού αφότου γίνει πιστός —αν είναι ικανός να κλέψει, να κατασπαταλήσει ή ακόμα και να πουλήσει τις προσφορές όταν του δοθεί η ευκαιρία να τις διαχειριστεί— και είναι ικανός να κάνει κάθε λογής κακές πράξεις, τότε τι είναι; (Είναι κακός άνθρωπος.) Δεν παίρνει ποτέ θέση για να προστατέψει τα συμφέροντα του οίκου του Θεού όταν προκύπτουν ζητήματα. Δεν υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι; (Ναι.) Θα ήταν, επομένως, κατάλληλο να χρησιμοποιηθεί το ρητό «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» για την αξιολόγηση της ανθρώπινης φύσης του; Δεν θα ήταν κατάλληλο. Μερικοί άνθρωποι λένε: «Ήταν καλός άνθρωπος κάποτε. Είχε ευγενή ηθικό χαρακτήρα και όλοι τον ενέκριναν. Γιατί άλλαξε, λοιπόν, αφότου ήρθε στον οίκο του Θεού;» Άλλαξε όντως; Η αλήθεια είναι πως δεν άλλαξε. Είχε ηθική διαγωγή και καλή συμπεριφορά σε κάποιο βαθμό, όμως, πέρα από αυτά, αυτή ήταν ανέκαθεν η ανθρώπινη φύση-ουσία του, που δεν έχει αλλάξει καθόλου. Όπου κι αν πάει, πάντα έτσι συμπεριφέρεται. Το θέμα είναι πως παλιότερα οι άνθρωποι, αντί να χρησιμοποιούν την αλήθεια για να κρίνουν την ανθρώπινη φύση του, τον αξιολογούσαν με βάση το κριτήριο της ηθικής διαγωγής. Οι άλλοι νομίζουν ότι κάπου άλλαξε, στην πραγματικότητα, όμως, δεν έχει αλλάξει καθόλου. Κάποιοι λένε: «Δεν ήταν έτσι παλιά». Δεν ήταν έτσι παλιά επειδή παλιά δεν αντιμετώπιζε τέτοιες καταστάσεις ούτε βρισκόταν σε τέτοιο περιβάλλον. Επιπλέον, οι άνθρωποι δεν κατανοούσαν την αλήθεια και δεν μπορούσαν να τον διακρίνουν. Ποια τελική συνέπεια έχει το να βλέπουν και να κρίνουν οι άνθρωποι τους άλλους με βάση μια μεμονωμένη καλή συμπεριφορά και όχι με βάση την ανθρώπινη φύση-ουσία τους; Όχι μόνο δεν θα μπορούν να δουν τους άλλους καθαρά, αλλά και θα τους τυφλώσει και θα τους παραπλανήσει η εξωτερική καλή ηθική διαγωγή τους. Όταν οι άνθρωποι δεν μπορούν να δουν τους άλλους καθαρά, θα εμπιστευτούν, θα προαγάγουν και θα αναθέσουν πόστα σε λάθος ανθρώπους, ενώ θα παραπλανηθούν και θα εξαπατηθούν από άλλους ανθρώπους. Κάποιοι επικεφαλής και εργάτες κάνουν συχνά αυτό το λάθος όταν επιλέγουν ανθρώπους και τους αναθέτουν πόστα. Τους τυφλώνουν οι άνθρωποι που διαθέτουν εξωτερικά μερικές καλές συμπεριφορές και καλή ηθική διαγωγή και κανονίζουν να αναλάβουν σημαντικές εργασίες ή να φυλάξουν κάποια σημαντικά αντικείμενα. Ως αποτέλεσμα, κάτι πάει στραβά και ο οίκος του Θεού ζημιώνεται. Γιατί πήγε κάτι στραβά; Πήγε στραβά επειδή οι επικεφαλής και οι εργάτες δεν μπορούσαν να διακρίνουν τη φύση-ουσία αυτών των ανθρώπων. Γιατί δεν μπορούσαν να διακρίνουν τη φύση-ουσία τους; Επειδή οι συγκεκριμένοι επικεφαλής και εργάτες δεν κατανοούν την αλήθεια και δεν μπορούν να αξιολογήσουν και να διακρίνουν ανθρώπους. Δεν μπορούν να διακρίνουν τη φύση-ουσία των ανθρώπων και δεν γνωρίζουν τι είδους στάση έχουν οι άνθρωποι απέναντι στον Θεό, την αλήθεια και τα συμφέροντα του οίκου του Θεού. Γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή αυτοί οι επικεφαλής και εργάτες βλέπουν τους ανθρώπους και τα πράγματα από λανθασμένη οπτική. Αντί να βλέπουν την ουσία των ανθρώπων σύμφωνα με τα λόγια του Θεού και τις αλήθεια-αρχές, βλέπουν τους ανθρώπους βασιζόμενοι μόνο σε ανθρώπινες αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες, καθώς και βάσει της ηθικής διαγωγής τους και των εξωτερικών συμπεριφορών και εκδηλώσεών τους. Επειδή οι απόψεις τους για τους ανθρώπους δεν στηρίζονται σε αρχές, εμπιστεύτηκαν και ανέθεσαν πόστα σε λάθος ανθρώπους, οι οποίοι τους τύφλωσαν, τους εξαπάτησαν και τους χρησιμοποίησαν, με αποτέλεσμα να ζημιωθούν τα συμφέροντα του οίκου του Θεού. Αυτές είναι οι συνέπειες όταν κάποιος δεν μπορεί να αντιληφθεί ή να διακρίνει τους ανθρώπους. Άρα, λοιπόν, όταν ένας άνθρωπος θέλει να επιδιώξει την αλήθεια, το πρώτο μάθημα που πρέπει να μάθει είναι πώς να διακρίνει και να βλέπει τους άλλους· χρειάζεται πολύ καιρό για να μάθει κανείς αυτό το μάθημα και αποτελεί ένα από τα πιο βασικά μαθήματα που πρέπει να μάθουν οι άνθρωποι. Αν θέλεις να βλέπεις έναν άνθρωπο καθαρά και να μάθεις να τον αναγνωρίζεις, πρέπει πρώτα να κατανοήσεις ποια πρότυπα χρησιμοποιεί ο Θεός για να αξιολογήσει τους ανθρώπους, ποιες παράλογες σκέψεις και απόψεις ελέγχουν και εξουσιάζουν τον τρόπο με τον οποίο βλέπουν και αξιολογούν οι άνθρωποι τους άλλους, κατά πόσον έρχονται σε σύγκρουση με τα πρότυπα που χρησιμοποιεί ο Θεός για να αξιολογήσει τους ανθρώπους, καθώς και τον τρόπο με τον οποίο έρχονται σε σύγκρουση. Βασίζονται στις απαιτήσεις του Θεού οι μέθοδοι και τα κριτήρια με τα οποία αξιολογείς τους ανθρώπους; Βασίζονται στα λόγια του Θεού; Βασίζονται στην αλήθεια; Αν δεν βασίζονται σε αυτά τα πράγματα και εσύ στηρίζεσαι αποκλειστικά στις εμπειρίες και τις φαντασιοκοπίες σου για να αξιολογήσεις τους άλλους ή φτάνεις ακόμη και στο σημείο να βασίσεις τις αξιολογήσεις σου στα κοινωνικά ήθη που προωθούνται εντός της κοινωνίας ή σε ό,τι παρατηρείς με τα ίδια σου τα μάτια, τότε ο άνθρωπος που προσπαθείς να διακρίνεις θα εξακολουθεί να σου είναι ασαφής. Δεν θα μπορείς να τον διακρίνεις. Θα είναι ρίσκο να τον εμπιστευτείς και να του αναθέσεις καθήκοντα· όπως είναι αναπόφευκτο, θα υπάρχει η πιθανότητα κάτι τέτοιο να ζημιώσει τις προσφορές του Θεού, το έργο της εκκλησίας και τη ζωή-είσοδο των εκλεκτών του Θεού. Το πρώτο μάθημα που πρέπει να μάθεις αν θέλεις να επιδιώξεις την αλήθεια είναι να διακρίνεις τους ανθρώπους. Φυσικά, είναι και μια από τις βασικότερες πτυχές της αλήθειας που οφείλουν να κατέχουν οι άνθρωποι. Το να μάθεις να διακρίνεις τους ανθρώπους είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το θέμα της σημερινής συναναστροφής. Πρέπει να μπορείς να διακρίνεις την καλή ηθική διαγωγή και τις καλές ιδιότητες του ανθρώπου από τα πράγματα που οφείλει να διαθέτει ένας άνθρωπος με κανονική ανθρώπινη φύση. Είναι πολύ σημαντικό να μπορείς να κάνεις αυτήν τη διάκριση. Τότε μόνο θα είσαι σε θέση να αναγνωρίσεις και να αντιληφθείς με ακρίβεια την ουσία ενός ανθρώπου και, εν τέλει, να καθορίσεις ποιος έχει ανθρώπινη φύση και ποιος δεν έχει. Με τι πρέπει να εξοπλιστεί πρώτα κανείς προκειμένου να διακρίνει αυτά τα πράγματα; Πρέπει να κατανοήσει τα λόγια του Θεού και αυτήν την πτυχή της αλήθειας και να φτάσει στο σημείο να βλέπει τους ανθρώπους σύμφωνα με τα λόγια του Θεού, έχοντας ως κριτήριό του την αλήθεια. Αυτό δεν αποτελεί μια αλήθεια-αρχή που οφείλει να κάνει πράξη και να διαθέτει ένας άνθρωπος καθώς επιδιώκει την αλήθεια; (Ναι.) Άρα, λοιπόν, είναι επιτακτική ανάγκη να συναναστραφούμε πάνω σε αυτά τα θέματα.

Μόλις συναναστράφηκα πάνω στο πρώτο ρητό, που λέει: «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» και είναι ξεκάθαρα ένα είδος ηθικής διαγωγής του ανθρώπου. Είναι ένα είδος ηθικού χαρακτήρα και παροδικής συμπεριφοράς που ναι μεν κάνει καλή εντύπωση στους ανθρώπους, αλλά δεν μπορεί, δυστυχώς, να χρησιμεύσει ως πρότυπο για την αξιολόγηση του αν έχει κανείς ανθρώπινη φύση ή όχι. Το ίδιο είναι και το δεύτερο ρητό, που λέει: «Να αντλείς ευχαρίστηση από το να βοηθάς τους άλλους». Με βάση τη διατύπωση αυτής της δήλωσης, είναι ξεκάθαρο πως και αυτό είναι κάτι που αρέσει στους ανθρώπους και το θεωρούν καλή συμπεριφορά. Όσοι εκδηλώνουν αυτήν την καλή συμπεριφορά χαίρουν μεγάλης εκτίμησης και θεωρούνται άνθρωποι που διαθέτουν καλή ηθική διαγωγή και ευγενή χαρακτήρα· με λίγα λόγια, θεωρούνται άνθρωποι με εξαίρετο ηθικό χαρακτήρα, που αντλούν ευχαρίστηση από το να βοηθούν τους άλλους. Το «Να αντλείς ευχαρίστηση από το να βοηθάς τους άλλους» έχει κάποιες ομοιότητες με το «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις». Είναι και αυτό μια καλή συμπεριφορά που παρουσιάζουν οι άνθρωποι σε ορισμένα κοινωνικά κλίματα. Το κυριολεκτικό νόημα του «Να αντλείς ευχαρίστηση από το να βοηθάς τους άλλους» είναι να σε ευχαριστεί να βοηθάς άλλους ανθρώπους. Δεν σημαίνει πως είναι καθήκον του ανθρώπου να βοηθάει τους άλλους, αφού το ρητό δεν λέει «Είναι ευθύνη σου να βοηθάς τους άλλους», αλλά «Να αντλείς ευχαρίστηση από το να βοηθάς τους άλλους». Από αυτό, βλέπουμε ποιο είναι το κίνητρο των ανθρώπων για να βοηθούν τους άλλους. Δεν το κάνουν για το καλό των άλλων, αλλά για τον εαυτό τους. Επειδή οι άνθρωποι είναι γεμάτοι ανησυχίες και πόνο, βρίσκουν άλλους ανθρώπους που χρειάζονται βοήθεια και τους παρέχουν φιλανθρωπία και συνδρομή· τους προσφέρουν μια χείρα βοηθείας και κάνουν όποια καλά πράγματα μπορούν προκειμένου να νιώσουν οι ίδιοι ευτυχισμένοι, ευχαριστημένοι, ήρεμοι και χαρούμενοι και να αποκτήσουν νόημα οι μέρες τους, έτσι ώστε να μη νιώθουν τόσο κενοί και απελπισμένοι· βελτιώνουν την ηθική τους διαγωγή για να πετύχουν τον στόχο τους, ο οποίος είναι να εξαγνίσουν και να εξυψώσουν τη σφαίρα της καρδιάς και του νου τους. Τι είδους συμπεριφορά είναι αυτή; Αν δεις τους ανθρώπους που αντλούν ευχαρίστηση από το να βοηθούν τους άλλους από τη σκοπιά αυτής της εξήγησης, δεν είναι καλοί άνθρωποι. Αν μη τι άλλο, αυτό που τους παρακινεί να κάνουν όσα οφείλουν να κάνουν ή να εκπληρώσουν τις κοινωνικές και τις οικογενειακές τους υποχρεώσεις δεν είναι η ηθική, η συνείδηση ή η ανθρώπινη φύση τους. Όχι· βοηθούν τους ανθρώπους για να αποκομίσουν ευχαρίστηση, να παρηγορηθούν πνευματικά και συναισθηματικά και να ζήσουν ευτυχισμένοι. Πώς πρέπει να κρίνει κανείς αυτό το είδος ηθικής διαγωγής; Αν κοιτάξεις τη φύση της, είναι ακόμη χειρότερη από το «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις». Το «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» τουλάχιστον δεν κρύβει κάποια εγωιστική πτυχή. Τι γίνεται με το «Να αντλείς ευχαρίστηση από το να βοηθάς τους άλλους»; Η λέξη «ευχαρίστηση» υποδηλώνει πως αυτή η συμπεριφορά περιέχει στοιχεία εγωισμού και ευτελών προθέσεων. Δεν έχει να κάνει με το να βοηθά κανείς τους ανθρώπους για το δικό τους καλό ούτε είναι κάποια ανιδιοτελής προσφορά· το κάνει για χάρη της δικής του ευχαρίστησης. Είναι κάτι που πολύ απλά δεν αξίζει να ενθαρρύνεται. Έστω, για παράδειγμα, πως βλέπεις έναν ηλικιωμένο να πέφτει κάτω σε έναν κεντρικό δρόμο και σκέφτεσαι μέσα σου: «Νιώθω πεσμένος αυτό το διάστημα. Αυτός ο ηλικιωμένος που έπεσε μου δίνει τη σπουδαία ευκαιρία να αντλήσω ευχαρίστηση από το να βοηθήσω τους άλλους!» Πηγαίνεις, λοιπόν, και βοηθάς τον ηλικιωμένο να σηκωθεί και, όταν σταθεί στα πόδια του, σε επαινεί και σου λέει: «Είσαι πολύ καλός άνθρωπος, παιδί μου. Σου εύχομαι υγεία και ευτυχία και να ζήσεις μέχρι τα βαθιά γεράματα!» Ακούγοντας όλα αυτά τα ευχάριστα λόγια, κάθε ανησυχία σου εξαφανίζεται και νιώθεις ευχαριστημένος. Σκέφτεσαι πως είναι καλό να βοηθάς τους άλλους και αποφασίζεις πως στον ελεύθερο χρόνο σου θα παίρνεις τους δρόμους και θα βοηθάς όποιον πέσει κάτω να σταθεί όρθιος. Επηρεασμένοι από τέτοιες σκέψεις, οι άνθρωποι εκδηλώνουν κάποιες καλές συμπεριφορές και η κοινωνία των ανθρώπων το έχει χαρακτηρίσει ως τη σπουδαία παράδοση του να αντλείς ευχαρίστηση από το να βοηθάς τους άλλους και ως ένα είδος ευγενούς ηθικού χαρακτήρα το οποίο μεταλαμπαδεύει αυτήν τη σπουδαία παράδοση. Το δευτερεύον πλαίσιο του να αντλεί κανείς ευχαρίστηση από το να βοηθά τους άλλους είναι πως εκείνοι που προσφέρουν τη βοήθεια συνήθως θεωρούν εαυτούς στυλοβάτες ηθικής. Αυτοπροβάλλονται ως σπουδαίοι φιλάνθρωποι και όσο περισσότερο τους επαινούν οι άνθρωποι τόσο πιο πρόθυμοι είναι να βοηθήσουν, να κάνουν αγαθοεργίες και να προσφέρουν περισσότερα στους άλλους. Έτσι ικανοποιείται η επιθυμία τους να είναι ήρωες και σωτήρες της ανθρωπότητας, καθώς και η επιθυμία τους να αντλούν ικανοποίηση από το να τους χρειάζονται οι άλλοι. Όλοι οι άνθρωποι θέλουν να νιώθουν ότι τους χρειάζονται, έτσι δεν είναι; Όταν οι άνθρωποι νιώθουν πως οι άλλοι τους έχουν ανάγκη, θεωρούν ότι είναι ιδιαίτερα χρήσιμοι και ότι η ζωή τους έχει νόημα. Με αυτόν τον τρόπο, δεν επιζητούν απλώς την προσοχή; Το να επιζητούν την προσοχή είναι το μόνο πράγμα που φέρνει ευχαρίστηση στους ανθρώπους —είναι ο τρόπος ζωής τους. Στην πραγματικότητα, από όποια σκοπιά κι αν δούμε το ζήτημα του να αντλεί κανείς ευχαρίστηση από το να βοηθά τους άλλους, δεν αποτελεί πρότυπο για την αξιολόγηση του ήθους του ανθρώπου. Συχνά, για να αντλήσει κανείς ευχαρίστηση από το να βοηθήσει τους άλλους απαιτείται να καταβάλει μόνο ελάχιστη προσπάθεια. Αν είσαι διατεθειμένος να το κάνεις αυτό, τότε θα έχεις εκπληρώσει την κοινωνική σου ευθύνη· αν δεν είσαι διατεθειμένος να το κάνεις, κανείς δεν θα σε θεωρήσει υπεύθυνο ούτε πρόκειται να αποδοκιμαστείς δημοσίως. Μπορεί κανείς είτε να επιλέξει να κάνει πράξη τις καλές συμπεριφορές που επιδοκιμάζει ο άνθρωπος είτε όχι· και οι δύο επιλογές είναι αποδεκτές. Δεν υπάρχει ανάγκη να περιορίζονται οι άνθρωποι από αυτό το ρητό ούτε να αναγκάζονται να μάθουν πώς να αντλούν ευχαρίστηση από το να βοηθούν τους άλλους, επειδή, από μόνο του, δεν είναι παρά μια παροδική καλή συμπεριφορά. Ανεξάρτητα από το κίνητρο του καθενός όταν κάνει πράξη αυτήν την καλή συμπεριφορά —είτε είναι η επιθυμία να ανταποκριθεί στην κοινωνική του ευθύνη είτε το αίσθημα της αρετής του πολίτη— ποιο θα είναι το τελικό αποτέλεσμα; Απλώς θα ικανοποιήσει την επιθυμία του να είναι καλός άνθρωπος και να ενσαρκώσει το πνεύμα του Λέι Φενγκ σε αυτήν τη μεμονωμένη περίπτωση· θα αντλήσει κάποια ευχαρίστηση και παρηγοριά από αυτήν την πράξη, εξυψώνοντας έτσι τη σφαίρα του τρόπου σκέψης του σε ανώτερο επίπεδο. Αυτό είναι όλο. Αυτή είναι η ουσία της πράξης του. Πριν από αυτήν τη συναναστροφή, λοιπόν, πώς κατανοούσατε το ρητό «Να αντλείς ευχαρίστηση από το να βοηθάς τους άλλους»; (Πριν από αυτήν, δεν αναγνώριζα τις εγωιστικές και ποταπές προθέσεις που έκρυβε.) Πάρε, για παράδειγμα, το ακόλουθο σενάριο: Είναι καθήκον σου να κάνεις κάτι, έχεις μια ευθύνη την οποία δεν πρέπει να αποφύγεις. Πρόκειται για κάτι αρκετά δύσκολο και πρέπει να υπομείνεις λίγη ταλαιπωρία, να απαρνηθείς κάποια πράγματα και να πληρώσεις ένα τίμημα προκειμένου να το καταφέρεις· παρ’ όλα αυτά, είσαι σε θέση να εκπληρώσεις αυτήν την ευθύνη. Δεν θα νιώθεις ιδιαίτερα ευχαριστημένος καθώς το κάνεις και, αφότου πληρώσεις ένα τίμημα και ανταποκριθείς σε αυτήν την ευθύνη, τα αποτελέσματα του κόπου σου δεν θα σου φέρουν καμία ευχαρίστηση ή παρηγοριά. Επειδή, όμως, ήταν ευθύνη και καθήκον σου, το έκανες ούτως ή άλλως. Αν το συγκρίνουμε αυτό με το να αντλεί κανείς ευχαρίστηση από το να βοηθά τους άλλους, ποιο εκδηλώνει περισσότερη ανθρώπινη φύση; (Οι άνθρωποι που ανταποκρίνονται στις ευθύνες και τα καθήκοντά τους έχουν περισσότερη ανθρώπινη φύση.) Το να αντλεί κανείς ευχαρίστηση από το να βοηθά τους άλλους δεν έχει να κάνει με το να ανταποκρίνεται σε κάποια ευθύνη· δεν είναι παρά μια απαίτηση σχετικά με την ηθική διαγωγή και τις κοινωνικές ευθύνες των ανθρώπων που υφίσταται σε ορισμένα κοινωνικά πλαίσια. Προέρχεται από την κοινή γνώμη, τα κοινωνικά ήθη ή ακόμη και από τους νόμους μιας χώρας και με αυτήν αξιολογείται το αν κάποιος έχει ήθος, καθώς και η ποιότητα της ανθρώπινης φύσης του. Με άλλα λόγια, το «Να αντλείς ευχαρίστηση από το να βοηθάς τους άλλους» είναι απλώς ένα ρητό που περιορίζει τη συμπεριφορά των ανθρώπων και το οποίο έχει διατυπώσει η ανθρώπινη κοινωνία για να εξυψώσει τη σφαίρα του τρόπου σκέψης των ατόμων. Ένα τέτοιο ρητό χρησιμοποιείται απλώς για να κάνουν οι άνθρωποι πράξη λίγες καλές συμπεριφορές, ενώ τα πρότυπα για την αξιολόγηση αυτών των καλών συμπεριφορών είναι τα κοινωνικά ήθη, η κοινή γνώμη ή ακόμη και ο νόμος. Τι θα σκεφτούν οι άλλοι για σένα αν, για παράδειγμα, δεις κάποιον που χρειάζεται βοήθεια σε έναν δημόσιο χώρο και, παρόλο που είσαι το πρώτο άτομο που οφείλει να πάει να τον βοηθήσει, δεν το κάνεις; Θα σε επιπλήξουν για τους κακούς σου τρόπους. Αυτό δεν εννοούμε όταν λέμε «κοινή γνώμη»; (Ναι.) Τι είναι, τότε, τα κοινωνικά ήθη; Είναι θετικά και εξυψωτικά πράγματα και συνήθειες που προωθεί και ενθαρρύνει η κοινωνία. Όπως είναι φυσικό, περιλαμβάνουν πολλές συγκεκριμένες απαιτήσεις, όπως για παράδειγμα να υποστηρίζεις τους ευάλωτους ανθρώπους, να τείνεις χείρα βοηθείας όταν οι άλλοι αντιμετωπίζουν δυσκολίες και να μη μένεις άπραγος. Οι άνθρωποι υποτίθεται πως πρέπει να κάνουν πράξη αυτού του είδους την ηθική διαγωγή· αυτό σημαίνει να διαθέτει κανείς κοινωνικό ήθος. Αν δεις κάποιον να υποφέρει και κάνεις τα στραβά μάτια, τον αγνοήσεις και δεν κάνεις τίποτα, τότε δεν έχεις κοινωνικό ήθος. Και ποιες απαιτήσεις θέτει ο νόμος για την ηθική διαγωγή του ανθρώπου; Η Κίνα αποτελεί ειδική περίπτωση σε αυτόν τον τομέα: Ο κινεζικός νόμος δεν έχει ρητές διατάξεις αναφορικά με τις κοινωνικές ευθύνες και τα κοινωνικά ήθη. Οι άνθρωποι μαθαίνουν απλώς λιγάκι γι’ αυτά τα πράγματα μέσα από την οικογενειακή τους ανατροφή, τη σχολική τους εκπαίδευση και όσα ακούν και παρατηρούν στην κοινωνία. Αντίθετα, στις δυτικές χώρες αυτά τα πράγματα είναι κατοχυρωμένα διά νόμου. Αν, για παράδειγμα, δεις κάποιον πεσμένο στον δρόμο, θα πρέπει τουλάχιστον να πας να τον ρωτήσεις: «Είσαι καλά; Χρειάζεσαι βοήθεια;» Αν εκείνος απαντήσει: «Είμαι καλά, ευχαριστώ», δεν χρειάζεται να τον βοηθήσεις· δεν χρειάζεται να ανταποκριθείς σε αυτήν την ευθύνη. Αν πει: «Σε παρακαλώ, χρειάζομαι βοήθεια», τότε πρέπει να τον βοηθήσεις. Αν δεν τον βοηθήσεις, θα θεωρηθείς νομικά υπεύθυνος. Πρόκειται για μια ειδική απαίτηση που διατυπώνουν ορισμένες χώρες σχετικά με την ηθική διαγωγή των ανθρώπων· θέτουν αυτήν την απαίτηση στους ανθρώπους μέσω ρητών διατάξεων στη νομοθεσία τους. Αυτές οι απαιτήσεις που τίθενται στην ηθική διαγωγή των ανθρώπων από την κοινή γνώμη, τα κοινωνικά ήθη ή ακόμη και τον νόμο, περιορίζονται μόνο στη συμπεριφορά των ανθρώπων και αυτά τα βασικά κριτήρια συμπεριφοράς είναι τα πρότυπα με τα οποία αξιολογείται η ηθική διαγωγή ενός ανθρώπου. Εκ πρώτης όψεως, αυτά τα ηθικά πρότυπα φαίνεται πως αξιολογούν τη συμπεριφορά των ανθρώπων, με άλλα λόγια, το αν έχουν εκπληρώσει οι άνθρωποι τις κοινωνικές τους ευθύνες ή όχι. Στην ουσία, όμως, αξιολογούν την εσωτερική ποιότητα των ανθρώπων. Ανεξάρτητα από το αν πρόκειται για την κοινή γνώμη, τα κοινωνικά ήθη ή τον νόμο, αυτά τα πράγματα απλώς μετρούν ή θέτουν απαιτήσεις για τα πράγματα που κάνουν οι άνθρωποι και αυτές οι μετρήσεις και απαιτήσεις περιορίζονται στη συμπεριφορά των ανθρώπων. Κρίνουν την ποιότητα και την ηθική διαγωγή ενός ανθρώπου με βάση τη συμπεριφορά του· αυτό είναι το πεδίο της αξιολόγησής τους. Αυτή είναι η φύση της δήλωσης «Να αντλείς ευχαρίστηση από το να βοηθάς τους άλλους». Σε ό,τι αφορά το να αντλεί κανείς ευχαρίστηση από το να βοηθά τους άλλους, οι δυτικές χώρες θέτουν απαιτήσεις στους ανθρώπους μέσω νομικών διατάξεων, ενώ στην Κίνα χρησιμοποιείται η παραδοσιακή κουλτούρα για να εκπαιδεύσει και να διαμορφώσει τους ανθρώπους με αυτές τις ιδέες. Αν και υπάρχει αυτή η διαφορά ανάμεσα στην Ανατολή και τη Δύση, η φύση τους είναι ίδια, αφού και οι δύο χρησιμοποιούν ρητά για να περιορίσουν και να ρυθμίσουν τη συμπεριφορά και την ηθική των ανθρώπων. Ωστόσο, είτε πρόκειται για τους νόμους των δυτικών χωρών είτε για την παραδοσιακή κουλτούρα της Ανατολής, όλα αυτά αποτελούν απλώς απαιτήσεις και κανονισμούς που τίθενται στη συμπεριφορά και την ηθική διαγωγή του ανθρώπου και αυτά τα κριτήρια ρυθμίζουν απλώς τη συμπεριφορά και την ηθική διαγωγή των ανθρώπων. Αφορά, όμως, κανένα από αυτά την ανθρώπινη φύση του ανθρώπου; Μπορούν οι κανονισμοί οι οποίοι απλώς υπαγορεύουν ποιες συμπεριφορές οφείλει να κάνει πράξη ένας άνθρωπος να χρησιμοποιηθούν ως πρότυπα για την αξιολόγηση της ανθρώπινης φύσης του; (Όχι.) Αν εξετάσουμε το ρητό «Να αντλείς ευχαρίστηση από το να βοηθάς τους άλλους», ορισμένοι κακοί άνθρωποι μπορεί να είναι σε θέση να αντλούν ευχαρίστηση από το να βοηθούν τους άλλους, όμως κίνητρό τους είναι οι δικοί τους στόχοι και σκοποί. Όταν οι διάβολοι κάνουν μια μικρή καλή πράξη, είναι ακόμη πιο πιθανό να την έκαναν επειδή είχαν τους δικούς τους στόχους και σκοπούς. Πιστεύετε πως όλοι όσοι αντλούν ευχαρίστηση από το να βοηθούν τους άλλους είναι άνθρωποι που αγαπούν την αλήθεια και έχουν αίσθημα δικαιοσύνης; Πάρτε, για παράδειγμα, εκείνους που υποτίθεται πως αντλούν ευχαρίστηση από το να βοηθούν τους άλλους στην Κίνα, όπως οι ιπποτικές προσωπικότητες, οι άνθρωποι που κλέβουν από τους πλούσιους και τα δίνουν στους φτωχούς, όσοι βοηθούν συχνά τις ευπαθείς ομάδες και τα άτομα με αναπηρίες και ούτω καθεξής. Έχουν όλοι τους ανθρώπινη φύση; Αγαπούν όλοι τους τα θετικά πράγματα και έχουν αίσθημα δικαιοσύνης; (Όχι.) Στην καλύτερη περίπτωση, είναι απλώς άνθρωποι με σχετικά καλύτερο χαρακτήρα. Επειδή διέπονται από το πνεύμα τού να αντλούν ευχαρίστηση από το να βοηθούν τους άλλους, κάνουν πολλές καλές πράξεις που τους δίνουν ευχαρίστηση, παρηγοριά και τη δυνατότητα να απολαύσουν ένα βαθύ αίσθημα ευτυχίας. Το γεγονός, όμως, ότι κάνουν πράξη τέτοιες συμπεριφορές δεν σημαίνει ότι έχουν ανθρώπινη φύση, αφού τόσο η πίστη τους όσο και αυτό που επιδιώκουν σε πνευματικό επίπεδο είναι πράγματα ασαφή· είναι άγνωστες μεταβλητές. Μπορούν, λοιπόν, να θεωρηθούν άνθρωποι με ανθρώπινη φύση και συνείδηση με βάση αυτήν την καλή ηθική διαγωγή; (Όχι.) Κάποιοι θεσμοί, όπως τα ιδρύματα και οι υπηρεσίες κοινωνικής μέριμνας, οι οποίοι υποτίθεται πως αντλούν ευχαρίστηση από το να βοηθούν τους άλλους και συνδράμουν ευπαθείς ομάδες και άτομα με αναπηρίες, ανταποκρίνονται, το πολύ πολύ, σε μέρος της κοινωνικής τους ευθύνης. Κάνουν αυτά τα πράγματα προκειμένου να βελτιώσουν τη δημόσια εικόνα τους, να αυξήσουν την προβολή τους και να ικανοποιήσουν τη νοοτροπία τού να αντλείς ευχαρίστηση από το να βοηθάς τους άλλους. Αυτό δεν ανέρχεται σε καμία περίπτωση στο επίπεδο του να υποδηλώνει πως «έχουν ανθρώπινη φύση». Επιπλέον, οι άνθρωποι τους οποίους βοηθούν, με αποτέλεσμα να αντλούν ευχαρίστηση από αυτό, χρειάζονται πραγματικά βοήθεια; Το να αντλεί κανείς ευχαρίστηση από το να βοηθά τους άλλους είναι από μόνο του δίκαιο; Όχι απαραίτητα. Αν μελετήσεις για αρκετό καιρό τα διάφορα μεγάλα και μικρά γεγονότα που συμβαίνουν σε ολόκληρη την κοινωνία, θα δεις πως κάποια από αυτά είναι απλώς περιπτώσεις ανθρώπων που αντλούν ευχαρίστηση από το να βοηθούν τους άλλους, ενώ, σε πολλές άλλες περιπτώσεις, τα περιστατικά όπου οι άνθρωποι αντλούν ευχαρίστηση από το να βοηθούν τους άλλους περικλείουν περισσότερα ανείπωτα μυστικά και περισσότερες σκοτεινές πτυχές της κοινωνίας. Σε κάθε περίπτωση, πίσω από το γεγονός πως οι άνθρωποι αντλούν ευχαρίστηση από το να βοηθούν τους άλλους κρύβονται σκοποί και στόχοι, είτε αυτοί είναι να γίνουν διάσημοι και να ξεχωρίσουν από τους υπόλοιπους, είτε να συμμορφωθούν με τα κοινωνικά ήθη και να μην παραβιάσουν τους νόμους, είτε να λάβουν μια πιο θετική αξιολόγηση από την ευρύτερη κοινωνία. Όπως κι αν το δει κανείς, το να αντλείς ευχαρίστηση από το να βοηθάς τους άλλους δεν είναι παρά μία από τις εξωτερικές συμπεριφορές του ανθρώπου και, στην καλύτερη περίπτωση, ισοδυναμεί με ένα είδος καλής ηθικής διαγωγής. Δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την κανονική ανθρώπινη φύση που απαιτεί ο Θεός. Όσοι είναι ικανοί να αντλούν ευχαρίστηση από το να βοηθούν τους άλλους μπορεί κάλλιστα να είναι μέσοι άνθρωποι χωρίς πραγματικές φιλοδοξίες ή μπορεί να είναι σημαντικές προσωπικότητες της κοινωνίας· μπορεί να είναι σχετικά καλόκαρδοι άνθρωποι, αλλά μπορεί και να είναι κατά βάθος κακόβουλοι. Μπορεί να είναι κάθε λογής άνθρωποι και όλοι είναι ικανοί να κάνουν πράξη αυτήν τη συμπεριφορά σε μια φευγαλέα στιγμή. Επομένως, η δήλωση σχετικά με την ηθική διαγωγή που λέει: «Να αντλείς ευχαρίστηση από το να βοηθάς τους άλλους» σίγουρα δεν μπορεί να θεωρηθεί πρότυπο για την αξιολόγηση της ανθρώπινης φύσης των ατόμων.

Το ρητό σχετικά με την ηθική διαγωγή που λέει: «Να αντλείς ευχαρίστηση από το να βοηθάς τους άλλους» δεν αντιπροσωπεύει, στην πραγματικότητα, την ουσία της ανθρώπινης φύσης των ατόμων και έχει ελάχιστη σχέση με τη φύση-ουσία τους. Είναι, επομένως, ακατάλληλο να χρησιμοποιείται για την αξιολόγηση της ποιότητας της ανθρώπινης φύσης του οποιουδήποτε. Ποιος είναι, λοιπόν, ένας κατάλληλος τρόπος να αξιολογηθεί η ανθρώπινη φύση κάποιου; Αν μη τι άλλο, όποιος έχει ανθρώπινη φύση δεν θα πρέπει να αποφασίζει αν θα βοηθήσει κάποιον ή αν θα ανταποκριθεί στις ευθύνες του με βάση το αν αυτή η πράξη του θα τον κάνει να νιώσει χαρούμενος ή όχι· αντ’ αυτού, η απόφασή του θα πρέπει να βασίζεται στη συνείδηση και τη λογική του και δεν θα πρέπει να σκέφτεται τι έχει να κερδίσει, ποιες συνέπειες θα αντιμετωπίσει αν βοηθήσει εκείνο το άτομο ή πώς αυτό μπορεί να τον επηρεάσει στο μέλλον. Δεν θα πρέπει να σκέφτεται τίποτε από αυτά, αλλά να ανταποκρίνεται στις ευθύνες του, να βοηθά τους άλλους και να τους προφυλάσσει από τα βάσανα. Θα πρέπει να βοηθά τους ανθρώπους με αγνό τρόπο, χωρίς να έχει εγωιστικούς στόχους· αυτό θα έκανε κάποιος που έχει στ’ αλήθεια ανθρώπινη φύση. Αν ένας άνθρωπος βοηθά τους άλλους με στόχο να ευχαριστήσει τον εαυτό του ή να αποκτήσει καλή φήμη, τότε η πράξη του έχει μια εγωιστική και ευτελή πτυχή· όσοι έχουν πραγματικά συνείδηση και λογική δεν θα ενεργούσαν έτσι. Οι άνθρωποι που αγαπούν πραγματικά τους άλλους δεν κάνουν πράγματα αποκλειστικά και μόνο για να εκπληρώσουν την επιθυμία τους να νιώσουν κάτι συγκεκριμένο, αλλά τα κάνουν για να ανταποκριθούν στις ευθύνες τους και να κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να βοηθήσουν τους άλλους. Δεν βοηθούν τους ανθρώπους για να λάβουν κάποια ανταμοιβή ούτε έχουν άλλους σκοπούς και κίνητρα. Αν και μπορεί να τους είναι δύσκολο να ενεργούν έτσι, αν και μπορεί να επικρίνονται από τους άλλους ή να αντιμετωπίζουν ακόμη και έναν βαθμό κινδύνου, αναγνωρίζουν πως πρόκειται για ένα καθήκον το οποίο οφείλουν να κάνουν οι άνθρωποι, πως είναι ευθύνη των ανθρώπων και πως, αν δεν ενεργήσουν έτσι, δεν θα έχουν ανταποκριθεί σε όσα χρωστούν στους άλλους και στον Θεό και θα έχουν τύψεις για μια ζωή. Έτσι, λοιπόν, προχωρούν χωρίς δισταγμό, κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν, υπακούν στο θέλημα του Ουρανού και ανταποκρίνονται στην ευθύνη τους. Όπως κι αν τους κρίνουν οι άλλοι, είτε εισπράξουν ευγνωμοσύνη και εκτίμηση από τους άλλους είτε όχι, εφόσον είναι σε θέση να βοηθήσουν ολόκαρδα το άλλο άτομο να κάνει αυτό που πρέπει να κάνει, θα νιώσουν ικανοποιημένοι. Όσοι είναι σε θέση να ενεργούν κατ’ αυτόν τον τρόπο έχουν συνείδηση και λογική και διαθέτουν τις εκδηλώσεις της ανθρώπινης φύσης, όχι μόνο ένα είδος συμπεριφοράς που περιορίζεται στο πεδίο του ηθικού χαρακτήρα και της ηθικής διαγωγής. Το να αντλεί κανείς ευχαρίστηση από το να βοηθά τους άλλους είναι απλώς ένα είδος συμπεριφοράς και, μερικές φορές, είναι απλώς μια συμπεριφορά που προκύπτει σε κάποια συγκεκριμένα πλαίσια· ένας άνθρωπος αποφασίζει να επιδοθεί σε μια τέτοια παροδική συμπεριφορά με βάση την ψυχική του κατάσταση, τα αισθήματά του, το κοινωνικό του περιβάλλον, καθώς και το άμεσο πλαίσιο και τα οποιαδήποτε οφέλη ή μειονεκτήματα μπορεί να προκύψουν από αυτήν του την ενέργεια. Όσοι έχουν ανθρώπινη φύση δεν σκέφτονται τέτοια πράγματα όταν βοηθούν τους άλλους· παίρνουν την απόφασή τους με βάση ένα πρότυπο κρίσης που είναι πιο θετικό και πιο σύμφωνο με τη συνείδηση και τη λογική της κανονικής ανθρώπινης φύσης. Μερικές φορές, είναι σε θέση ακόμα και να συνεχίσουν να βοηθούν τους άλλους παρόλο που αυτή τους η πράξη αντιβαίνει και πηγαίνει κόντρα στα πρότυπα της ηθικής. Τα κριτήρια, οι ιδέες και οι απόψεις περί ηθικής μπορούν μόνο να συγκρατήσουν τις παροδικές συμπεριφορές των ανθρώπων. Το αν αυτές οι συμπεριφορές είναι καλές ή κακές θα αλλάζει ανάλογα με την ψυχική κατάσταση και τα αισθήματα του ατόμου, με το καλό και το κακό που υπάρχουν μέσα του, καθώς και με τις εφήμερες καλές ή κακές προθέσεις του. Όπως είναι φυσικό, το κοινωνικό κλίμα και περιβάλλον θα έχει επίσης επίδραση σε αυτό. Αυτές οι συμπεριφορές είναι γεμάτες ακάθαρτα στοιχεία· είναι όλες τους επιφανειακές συμπεριφορές και οι άνθρωποι δεν μπορούν να τις χρησιμοποιήσουν για να κρίνουν το αν κάποιος έχει ανθρώπινη φύση ή όχι. Αντίθετα, είναι πολύ πιο ακριβές και πρακτικό να κρίνουν το αν έχει ανθρώπινη φύση ή όχι με βάση την ανθρώπινη φύση-ουσία του, αυτό που επιδιώκει, την οπτική του για τη ζωή, το σύστημα αξιών του, το μονοπάτι στο οποίο βαδίζει και το πού βασίζονται οι πράξεις και η συμπεριφορά του. Πείτε Μου, ποιο από τα ακόλουθα συμφωνεί με την αλήθεια: οι βάσεις για την αξιολόγηση της ανθρώπινης φύσης ή οι βάσεις για την αξιολόγηση της ηθικής διαγωγής; Τα πρότυπα για την αξιολόγηση της ηθικής διαγωγής είναι αυτά που συμφωνούν με την αλήθεια ή τα πρότυπα για την αξιολόγηση του αν έχει κάποιος ανθρώπινη φύση; Ποια από αυτά τα πρότυπα συμφωνούν με την αλήθεια; Στην πραγματικότητα, αυτά που συμφωνούν με την αλήθεια είναι τα πρότυπα για την αξιολόγηση του αν έχει κάποιος ανθρώπινη φύση. Αυτό είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός. Τα πράγματα που χρησιμοποιούνται για την αξιολόγηση της ηθικής διαγωγής των ανθρώπων δεν μπορούν να χρησιμεύσουν ως κριτήρια, επειδή είναι μεταβλητά. Είναι γεμάτα ακάθαρτα στοιχεία, όπως οι συναλλαγές, τα συμφέροντα, οι προτιμήσεις, οι επιδιώξεις, τα αισθήματα, οι κακές σκέψεις και οι διεφθαρμένες διαθέσεις των ανθρώπων και ούτω καθεξής. Περιέχουν πάρα πολλά λάθη και ακάθαρτα στοιχεία· δεν είναι ξεκάθαρα. Άρα, λοιπόν, δεν μπορούν να χρησιμεύσουν ως κριτήρια για να κρίνει κανείς τους ανθρώπους. Είναι γεμάτα με κάθε λογής πράγματα που ενσταλάζει ο Σατανάς στον άνθρωπο, καθώς και επιπρόσθετες προϋποθέσεις που προκύπτουν λόγω της διεφθαρμένης σατανικής διάθεσης του ανθρώπου· ως εκ τούτου, δεν είναι η αλήθεια. Συνοψίζοντας, είτε οι άνθρωποι θεωρούν πως είναι εύκολο να ανταποκριθεί κανείς σε αυτά τα κριτήρια ηθικής διαγωγής είτε το θεωρούν δύσκολο, και ανεξάρτητα από το αν τα αποτιμούν ως υψηλής, χαμηλής ή μέσης αξίας, σε κάθε περίπτωση, είναι όλα τους απλώς ρητά που περιορίζουν και ρυθμίζουν τη συμπεριφορά των ανθρώπων. Ανέρχονται μόνο στο επίπεδο της ηθικής ποιότητας του ανθρώπου και δεν έχουν την παραμικρή σχέση με την απαίτηση του Θεού να κρίνει κανείς την ανθρώπινη φύση ενός ατόμου χρησιμοποιώντας την αλήθεια. Δεν εμπεριέχουν καν τα πιο βασικά πρότυπα που οφείλουν να διαθέτουν και να τηρούν όσοι έχουν ανθρώπινη φύση· υστερούν ως προς όλα αυτά τα πράγματα. Όταν ένας άνθρωπος βλέπει τους άλλους, επικεντρώνεται μόνο στο να αξιολογήσει τις εκδηλώσεις της ηθικής διαγωγής τους· βλέπει και αξιολογεί τους άλλους αποκλειστικά και μόνο σύμφωνα με τις απαιτήσεις της παραδοσιακής κουλτούρας. Ο Θεός δεν βλέπει τους ανθρώπους μόνο με βάση τις εκδηλώσεις της ηθικής διαγωγής τους· επικεντρώνεται στην ανθρώπινη φύση-ουσία τους. Τι περιλαμβάνει η ανθρώπινη φύση-ουσία κάποιου; Τις προτιμήσεις του, τις απόψεις του για τα πράγματα, την οπτική του για τη ζωή, το σύστημα αξιών του, αυτά που επιδιώκει, το κατά πόσον έχει αίσθημα δικαιοσύνης, το κατά πόσον αγαπά την αλήθεια και τα θετικά πράγματα, την ικανότητά του να δέχεται την αλήθεια και να υποτάσσεται σε αυτήν, το μονοπάτι που επιλέγει και ούτω καθεξής. Είναι ακριβές να κρίνει κανείς την ανθρώπινη φύση-ουσία ενός ανθρώπου σύμφωνα με αυτά τα πράγματα. Στο σημείο αυτό ολοκληρώνεται λίγο πολύ η συναναστροφή Μου πάνω στο να αντλεί κανείς ευχαρίστηση από το να βοηθά τους άλλους. Μέσα από αυτήν τη συναναστροφή πάνω σε αυτές τις δύο απαιτήσεις σχετικά με την ηθική διαγωγή, κατανοείτε πλέον τις βασικές αρχές διάκρισης όσον αφορά, αφενός, το πώς να αξιολογείτε την ηθική διαγωγή και, αφετέρου, τη διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στα πρότυπα του Θεού για την αξιολόγηση των ανθρώπων και την ηθική διαγωγή για την οποία κάνει λόγο ο άνθρωπος; (Ναι.)

Μόλις συναναστράφηκα πάνω σε δύο από τις απαιτήσεις που θέτει η παραδοσιακή κουλτούρα για την ηθική διαγωγή του ανθρώπου. Αυτές ήταν οι εξής: «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» και «Να αντλείς ευχαρίστηση από το να βοηθάς τους άλλους». Τι μάθατε από τη συναναστροφή Μου πάνω σε αυτά τα δύο ρητά; (Έμαθα πως η ηθική διαγωγή των ανθρώπων δεν έχει σχέση με την ανθρώπινη φύση-ουσία τους. Στην καλύτερη περίπτωση, οι άνθρωποι που επιδεικνύουν αυτά τα είδη ηθικής διαγωγής έχουν κάποιες καλές συμπεριφορές και εκδηλώσεις σε ό,τι αφορά την ποιότητα της ηθικής τους. Αυτό δεν σημαίνει, ωστόσο, πως έχουν ανθρώπινη φύση ή πως βιώνουν την ανθρώπινη ομοιότητα. Έχω κατανοήσει κάπως σαφέστερα αυτό το ζήτημα.) Οι άνθρωποι που επιδεικνύουν καλή ηθική διαγωγή δεν έχουν απαραίτητα ανθρώπινη φύση· αυτό είναι κάτι που μπορούν να αναγνωρίσουν όλοι και έτσι έχουν όντως τα πράγματα. Όλοι οι άνθρωποι ακολουθούν τις κακές τάσεις της κοινωνίας, όλοι τους έχασαν σταδιακά τη συνείδηση και τη λογική τους, ενώ λίγοι είναι σε θέση να βιώσουν την ανθρώπινη ομοιότητα. Μήπως κάθε άνθρωπος που παρέδωσε κάποια στιγμή στην αστυνομία μια δεκάρα που βρήκε στο πεζοδρόμιο αποδείχθηκε πως ήταν καλός άνθρωπος; Όχι απαραίτητα. Τι έκβαση είχαν στην πορεία εκείνοι που κάποτε εγκωμιάστηκαν ως ήρωες; Μέσα στην καρδιά τους, όλοι οι άνθρωποι γνωρίζουν τις απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα. Τι απέγιναν εκείνοι οι στυλοβάτες της κοινωνικής ηθικής και οι σπουδαίοι φιλάνθρωποι που συχνά αντλούσαν ευχαρίστηση από το να βοηθούν τους άλλους, ήταν στολισμένοι με κόκκινα λουλούδια και επιδοκιμάζονταν από τους ανθρώπους; Όπως αποδείχθηκε, οι περισσότεροι από αυτούς δεν ήταν καλοί άνθρωποι. Απλώς έκαναν εσκεμμένα κάποιες καλές πράξεις για να γίνουν διάσημοι. Η αλήθεια είναι ότι η πραγματική τους συμπεριφορά, η ζωή και ο χαρακτήρας τους δεν είναι, ως επί το πλείστον, καθόλου καλά. Το μόνο πράγμα στο οποίο είναι πραγματικά καλοί είναι η κολακεία και η δουλοπρέπεια. Όταν βγάζουν τα κόκκινα λουλούδια τους και το προσωπείο του στυλοβάτη της κοινωνικής ηθικής, δεν ξέρουν καν πώς να συμπεριφερθούν ή πώς θα πρέπει να πορευτούν στη ζωή τους. Ποιο είναι το πρόβλημα εδώ; Έχουν παγιδευτεί από το στεφάνι του «στυλοβάτη της ηθικής» που τους απένειμε η κοινωνία, έτσι δεν είναι; Δεν ξέρουν τον πραγματικό τους εαυτό· μετά από τόσες κολακείες, έχουν αρχίσει να μεγαλοπιάνονται και δεν μπορούν να είναι πια κανονικοί άνθρωποι. Στο τέλος, δεν ξέρουν ούτε καν πώς να ζουν, η καθημερινή τους ύπαρξη βυθίζεται στο χάος, ενώ κάποιοι μπορεί να καταλήξουν να γίνουν αλκοολικοί, να πέσουν σε κατάθλιψη και να αυτοκτονήσουν. Υπάρχουν σίγουρα άνθρωποι που εμπίπτουν σε αυτήν την κατηγορία. Κυνηγούν διαρκώς ένα αίσθημα, ελπίζουν να γίνουν ήρωες, υποδείγματα, διάσημοι ή η επιτομή της ηθικής υπεροχής. Δεν μπορούν να επιστρέψουν ποτέ στον αληθινό κόσμο· οι καθημερινές ανάγκες της πραγματικής ζωής αποτελούν γι’ αυτούς συνεχή πηγή ενόχλησης και ταλαιπωρίας. Δεν ξέρουν πώς να απαλλαχθούν από αυτόν τον πόνο ή πώς να επιλέξουν το σωστό μονοπάτι στη ζωή. Στην αναζήτησή τους για συγκινήσεις, κάποιοι στρέφονται στα ναρκωτικά, ενώ άλλοι επιλέγουν να βάλουν τέλος στη ζωή τους για να ξεφύγουν από το αίσθημα της ματαιότητας. Κάποιοι από εκείνους που δεν αυτοκτονούν καταλήγουν συχνά να πεθαίνουν από κατάθλιψη. Δεν υπάρχουν πολλά τέτοια παραδείγματα; (Ναι.) Αυτή είναι η ζημιά που προκαλεί στους ανθρώπους η παραδοσιακή κουλτούρα. Δεν δίνει τη δυνατότητα στους ανθρώπους να κατανοήσουν με ακρίβεια την ανθρώπινη φύση και δεν τους καθοδηγεί στο σωστό μονοπάτι που θα πρέπει να ακολουθήσουν —αλλά όχι μόνο: Επιπλέον, τους παραπλανά και τους οδηγεί σε μια σφαίρα αυταπάτης και φαντασίας. Αυτό βλάπτει τους ανθρώπους, και μάλιστα αρκετά βαθιά. Κάποιοι μπορεί να πουν το εξής: «Αυτό δεν ισχύει σε όλες τις περιπτώσεις! Μια χαρά δεν τα πάμε εμείς;» Το γεγονός ότι αυτήν τη στιγμή τα πάτε μια χαρά οφείλεται στην προστασία του Θεού και μόνο, έτσι δεν είναι; Το ότι είχατε την τύχη να αποδεχτείτε το έργο του Θεού και μπορείτε να διαβάζετε τα λόγια Του, να πηγαίνετε σε συναθροίσεις, να συναναστρέφεστε μεταξύ σας και να εκτελείτε εδώ το καθήκον σας οφείλεται αποκλειστικά στο ότι ο Θεός σάς επέλεξε και σας προστατεύει· το ότι μπορείτε να ζείτε τη ζωή ενός κανονικού ανθρώπου και να διαθέτετε την κανονική λογική για να αντιμετωπίσετε όλες τις πτυχές της καθημερινής σας ζωής οφείλεται αποκλειστικά στην προστασία Του. Ωστόσο, δεν χωρά αμφιβολία πως στα βάθη του μυαλού σας εξακολουθούν να υπάρχουν ιδέες και απόψεις του τύπου: «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» και «Να αντλείς ευχαρίστηση από το να βοηθάς τους άλλους». Ταυτόχρονα, εξακολουθείτε να είστε αιχμάλωτοι αυτών των ιδεολογικών και ηθικών κριτηρίων που προέρχονται από την ανθρωπότητα. Γιατί λέω πως είστε αιχμάλωτοι αυτών των πραγμάτων; Επειδή το μονοπάτι που επιλέγετε να πάρετε στη ζωή, οι αρχές και η κατεύθυνση των πράξεων και της συμπεριφοράς σας, καθώς και οι αρχές, οι μέθοδοι και τα κριτήρια με τα οποία βλέπετε τους ανθρώπους και τα πράγματα και ούτω καθεξής εξακολουθούν όλα τους να επηρεάζονται ή ακόμα και να περιορίζονται και να ελέγχονται σε διαφορετικό βαθμό από αυτά τα ιδεολογικά και ηθικά κριτήρια. Από την άλλη, τα λόγια του Θεού και η αλήθεια δεν έχουν γίνει ακόμα η βάση και τα κριτήρια των απόψεών σας για τους ανθρώπους και τα πράγματα, καθώς και της συμπεριφοράς και των πράξεών σας. Μέχρι στιγμής, έχετε επιλέξει απλώς τη σωστή κατεύθυνση στη ζωή και έχετε τη θέληση, την προσδοκία και την ελπίδα να ξεκινήσετε να βαδίζετε στο μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας. Στην πραγματικότητα, όμως, οι περισσότεροι από εσάς δεν έχετε εισέλθει καθόλου σε αυτό το μονοπάτι. Με άλλα λόγια, δεν έχετε πατήσει ούτε το πόδι σας στο σωστό μονοπάτι που έχει ετοιμάσει ο Θεός για τον άνθρωπο. Κάποιοι θα πουν: «Αν δεν έχουμε πατήσει το πόδι μας στο σωστό μονοπάτι, τότε πώς μπορούμε ακόμα να εκτελούμε τα καθήκοντά μας;» Αυτό είναι αποτέλεσμα της επιλογής, της συνεργασίας, της συνείδησης και της αποφασιστικότητας του ανθρώπου. Αυτήν τη στιγμή, συνεργάζεσαι με τις απαιτήσεις του Θεού και κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς για να βελτιωθείς· το ότι προσπαθείς να βελτιωθείς, όμως, δεν σημαίνει πως έχεις ήδη πατήσει το πόδι σου στο μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας. Αυτό οφείλεται εν μέρει στο ότι εξακολουθείτε να επηρεάζεστε από τις ιδέες που σας έχει ενσταλάξει η παραδοσιακή κουλτούρα. Μπορεί, για παράδειγμα, να κατανοήσατε καλά την ουσία των δηλώσεων «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» και «Να αντλείς ευχαρίστηση από το να βοηθάς τους άλλους» μόλις Με ακούσατε να συναναστρέφομαι πάνω σε αυτές και να τις εκθέτω· σε λίγες μέρες, όμως, μπορεί να αλλάξετε γνώμη και να σκεφτείτε: «Τι το τόσο κακό έχει το ρητό “Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις”; Τυχαίνει να συμπαθώ τους ανθρώπους που δεν βάζουν στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκουν. Τουλάχιστον δεν είναι άπληστοι. Τι το κακό έχει το ρητό “Να αντλείς ευχαρίστηση από το να βοηθάς τους άλλους”; Αν μη τι άλλο, όταν βρίσκεσαι σε ανάγκη, μπορείς να είσαι βέβαιος πως κάποιος θα σου τείνει χείρα βοηθείας. Αυτό είναι κάτι καλό και κάτι που χρειάζονται όλοι! Εξάλλου, όπως κι αν το δεις, το να αντλούν οι άνθρωποι ευχαρίστηση από το να βοηθούν τους άλλους είναι κάτι καλό και θετικό. Είναι επιβεβλημένο καθήκον μας και δεν θα πρέπει να επικρίνεται!» Όπως βλέπεις, λίγες μόλις ημέρες αφότου αφυπνίστηκες, ένας βραδινός ύπνος θα είναι αρκετός να σε αλλάξει· θα σε στείλει εκεί που ήσουν πριν και θα σε γυρίσει για άλλη μια φορά στη φυλακή της παραδοσιακής κουλτούρας. Με άλλα λόγια, αυτά τα πράγματα που είναι ριζωμένα στα βάθη του μυαλού σου επηρεάζουν κατά καιρούς τις σκέψεις και τις απόψεις σου, καθώς και τα μονοπάτια που επιλέγεις. Όπως είναι αναπόφευκτο, καθώς σε επηρεάζουν, ταυτόχρονα σε καθυστερούν διαρκώς, σε εμποδίζουν να εκπληρώσεις την επιθυμία σου να πατήσεις το πόδι σου στο σωστό μονοπάτι στη ζωή, να εισέλθεις στο μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας και να πάρεις το μονοπάτι στη ζωή όπου τα λόγια του Θεού είναι η βάση σου και η αλήθεια το κριτήριό σου. Ακόμη κι αν θέλεις να βαδίσεις σε αυτό το μονοπάτι με μεγάλη προθυμία, ακόμη κι αν λαχταράς να το κάνεις, νιώθεις αγωνία γι’ αυτό και περνάς τις μέρες σου κάνοντας σκέψεις και σχέδια, παίρνοντας αποφάσεις και κάνοντας προσευχές γι’ αυτό, τα πράγματα και πάλι δεν θα πάνε όπως τα θέλεις. Κι αυτό επειδή αυτές οι πτυχές της παραδοσιακής κουλτούρας είναι πολύ βαθιά ριζωμένες στα βάθη της καρδιάς σου. Κάποιοι μπορεί να πουν: «Αυτό δεν είναι σωστό! Λες πως η παραδοσιακή κουλτούρα είναι πολύ βαθιά ριζωμένη μέσα στην καρδιά των ανθρώπων, αλλά εγώ δεν πιστεύω πως ισχύει κάτι τέτοιο. Είμαι είκοσι-κάτι χρόνων. Δεν έχω περάσει ούτε τα εβδομήντα ούτε τα ογδόντα, οπότε πώς γίνεται να έχουν ήδη ριζώσει αυτά τα πράγματα βαθιά μέσα στην καρδιά μου;» Γιατί λέω πως αυτές οι ιδέες έχουν ήδη ριζώσει βαθιά μέσα στην καρδιά σου; Σκέψου το: Από τις πρώτες κιόλας αναμνήσεις που έχεις, δεν προσδοκούσες ανέκαθεν να είσαι ευγενής άνθρωπος, ακόμη κι αν οι γονείς σου δεν σου ενστάλαξαν τέτοιες ιδέες; Οι περισσότεροι άνθρωποι, για παράδειγμα, βλέπουν ταινίες και διαβάζουν μυθιστορήματα για ήρωες, συμπονούν βαθιά τα θύματα σε αυτές τις ιστορίες, ενώ απεχθάνονται τους κακούς και τους άσπλαχνους χαρακτήρες που βλάπτουν τους άλλους ανθρώπους. Όταν μεγαλώνεις σε ένα τέτοιο περιβάλλον, ασυνείδητα αποδέχεσαι τα πράγματα τα οποία έχει συμφωνήσει από κοινού το κοινωνικό σύνολο. Γιατί αποδέχθηκες, λοιπόν, αυτά τα πράγματα; Επειδή οι άνθρωποι δεν κατέχουν την αλήθεια από γεννησιμιού τους ούτε έχουν έμφυτη την ικανότητα να διακρίνουν το οτιδήποτε. Δεν διαθέτεις αυτό το ένστικτο· το ένστικτο που διαθέτουν οι άνθρωποι είναι μια έμφυτη τάση να τους αρέσουν κάποια καλά, θετικά και ενεργά πράγματα. Αυτά τα ενεργά και θετικά πράγματα σε κάνουν να προσδοκάς να τα πηγαίνεις καλύτερα και να γίνεις ένας καλός, ηρωικός και σπουδαίος άνθρωπος. Αυτά τα πράγματα αρχίζουν να παίρνουν σταδιακά μορφή μέσα στην καρδιά σου όταν έρχεσαι σε επαφή με ρητά που προέρχονται από την κοινή γνώμη και τα κοινωνικά ήθη. Μόλις σε διαποτίσουν οι δηλώσεις που προέρχονται από την ηθική της παραδοσιακής κουλτούρας και εισέλθουν στον εσωτερικό σου κόσμο, ριζώνουν μέσα στην καρδιά σου και αρχίζουν να εξουσιάζουν τη ζωή σου. Όταν συμβεί αυτό, δεν διακρίνεις αυτά τα πράγματα, δεν αντιστέκεσαι σε αυτά ούτε τα απορρίπτεις, αλλά νιώθεις βαθιά πως τα χρειάζεσαι. Η πρώτη σου κίνηση είναι να συμμορφωθείς με αυτά τα ρητά. Γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή αυτά τα ρητά ταιριάζουν πάρα πολύ με τα γούστα και τις αντιλήψεις των ανθρώπων και ανταποκρίνονται στις ανάγκες του πνευματικού τους κόσμου. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να αποδέχεσαι αυτές τις δηλώσεις αδιαμαρτύρητα και ανεπιφύλακτα. Σταδιακά, μέσα από την οικογενειακή σου ανατροφή, τη σχολική σου εκπαίδευση, την επιρροή και την κατήχηση της κοινωνίας και τις δικές σου φαντασιοκοπίες, καταλήγεις απόλυτα πεπεισμένος πως αυτά τα ρητά είναι θετικά πράγματα. Καθώς ο καιρός περνά κι εσύ μεγαλώνεις, πασχίζεις να ακολουθείς αυτά τα ρητά σε κάθε είδους συνθήκες και καταστάσεις και να ακολουθείς αυτά τα πράγματα που οι άνθρωποι εγγενώς προτιμούν και πιστεύουν πως είναι καλά. Όλο και περισσότερο, παίρνουν πιο συμπαγή μορφή και εδραιώνονται μέσα σου. Ταυτόχρονα, αυτά τα πράγματα κυριαρχούν στην οπτική σου για τη ζωή και τους στόχους που επιδιώκεις και γίνονται τα πρότυπα βάσει των οποίων κρίνεις τους ανθρώπους και τα πράγματα. Μόλις αυτά τα ρητά της παραδοσιακής κουλτούρας πάρουν μορφή μέσα στους ανθρώπους, έχουν διαμορφωθεί και οι βασικές συνθήκες που τους οδηγούν να αντιστέκονται στον Θεό και την αλήθεια· είναι λες και οι άνθρωποι βρίσκουν τους δικούς τους λόγους και τη δική τους βάση για να ενεργούν έτσι. Και όταν, λοιπόν, ο Θεός εκθέτει τις διεφθαρμένες διαθέσεις και την ουσία των ανθρώπων, και τους υποβάλλει στην παίδευση και την κρίση Του, οι άνθρωποι σχηματίζουν κάθε λογής αντιλήψεις για Εκείνον. Σκέφτονται: «Οι άνθρωποι λένε συχνά: “Αν χτυπάς τους άλλους, μην τους χτυπάς στο πρόσωπο· αν εκθέτεις τους άλλους, μην εκθέτεις τα ελαττώματά τους” και “Με την εκτέλεση απλώς πέφτουν κεφάλια· να είσαι επιεικής όποτε μπορείς”. Γίνεται να μιλάει έτσι ο θεός; Τις είπε όντως ο θεός αυτές τις κουβέντες; Ο Θεός δεν θα μιλούσε έτσι· οφείλει να δείχνει ανωτερότητα και να μιλάει στους ανθρώπους με ευγενικό τόνο φωνής —με τον τόνο του Βούδα, που λυτρώνει όλα τα ανθρώπινα όντα από τα βάσανα, με τον τόνο ενός Μποντισάτβα. Έτσι είναι ο θεός: μια εξαιρετικά ευγενική και μεγαλοπρεπής μορφή». Όλες αυτές οι ιδέες, οι απόψεις και οι αντιλήψεις συνεχίζουν να αναβλύζουν από την καρδιά σου όλο και πιο ορμητικά, μέχρι που, στο τέλος, δεν αντέχεις άλλο και, παρόλο που δεν το θέλεις, κάνεις κάτι για να επαναστατήσεις ενάντια στον Θεό και να Του αντισταθείς. Με αυτόν τον τρόπο, σε καταστρέφουν οι αντιλήψεις και οι φαντασιοκοπίες σου. Βλέπουμε, λοιπόν, πως όποια κι αν είναι η ηλικία σου, εφόσον έχεις λάβει την εκπαίδευση της παραδοσιακής κουλτούρας και διαθέτεις τη νοητική ικανότητα ενός ενήλικα, η καρδιά σου θα είναι γεμάτη με αυτές τις πτυχές της ηθικής της παραδοσιακής κουλτούρας και αυτές θα εδραιώνονται σταδιακά μέσα σου. Ήδη σε εξουσιάζουν και ήδη ζεις σύμφωνα με αυτά τα πράγματα εδώ και πολλά χρόνια. Η ζωή και η ίδια σου η φύση κατέχονται εδώ και καιρό από αυτές τις πτυχές της ηθικής της παραδοσιακής κουλτούρας. Για παράδειγμα, από την ηλικία των πέντε ή έξι χρόνων, έμαθες να αντλείς ευχαρίστηση από το να βοηθάς τους άλλους και να μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις. Αυτά τα πράγματα σε επηρέαζαν και υπαγόρευαν απόλυτα τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφερόσουν. Τώρα που είσαι μεσήλικας, ήδη ζεις σύμφωνα με αυτά τα πράγματα εδώ και πολλά χρόνια, πράγμα που σημαίνει πως απέχεις πολύ από τα πρότυπα που απαιτεί ο Θεός από τον άνθρωπο. Από τότε που αποδέχτηκες αυτά τα ρητά σχετικά με την ηθική διαγωγή που προωθεί η παραδοσιακή κουλτούρα, απομακρύνεσαι όλο και περισσότερο από τις απαιτήσεις του Θεού. Το χάσμα μεταξύ των δικών σου προτύπων της ανθρώπινης φύσης και των προτύπων της ανθρώπινης φύσης που απαιτεί ο Θεός αυξάνεται όλο και περισσότερο, με αποτέλεσμα να απομακρύνεσαι όλο και περισσότερο από τον Θεό. Έτσι δεν είναι; Συλλογιστείτε αυτά τα λόγια με την ησυχία σας.

Στη συνέχεια, ας συναναστραφούμε πάνω στο επόμενο ρητό που αφορά την ηθική διαγωγή: «Να είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου και ανεκτικός με τους άλλους». Τι σημαίνει αυτό το ρητό; Σημαίνει ότι θα πρέπει να έχεις μεγάλες απαιτήσεις από τον εαυτό σου και να είσαι επιεικής με τους άλλους, έτσι ώστε να βλέπουν πόσο γενναιόδωρος και μεγαλόψυχος είσαι. Γιατί θα πρέπει, λοιπόν, να το κάνουν αυτό οι άνθρωποι; Τι επιδιώκεται με αυτό; Είναι εφικτό; Είναι πραγματικά μια φυσική έκφραση της ανθρώπινης φύσης των ατόμων; Πρέπει να κάνεις μεγάλους συμβιβασμούς για να πετύχεις κάτι τέτοιο! Δεν πρέπει να έχεις επιθυμίες και απαιτήσεις, αλλά να απαιτείς από τον εαυτό σου να νιώθει λιγότερη χαρά, να υποφέρει λίγο περισσότερο, να πληρώνει μεγαλύτερο τίμημα και να εργάζεται περισσότερο ώστε να μη χρειάζεται να εξαντλούνται οι άλλοι. Αν οι άλλοι γκρινιάζουν, παραπονιούνται ή έχουν κακές επιδόσεις, δεν πρέπει να τους ζητάς πάρα πολλά· αρκεί να τα καταφέρνουν στο περίπου. Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι αυτό αποτελεί σημάδι ευγενούς ήθους· Εμένα, όμως, γιατί Μου ακούγεται ψεύτικο; Δεν είναι ψεύτικο; (Ναι.) Υπό κανονικές συνθήκες, η φυσική έκφραση της ανθρώπινης φύσης ενός συνηθισμένου ατόμου είναι να είναι ανεκτικός με τον εαυτό του και αυστηρός με τους άλλους. Αυτό είναι γεγονός. Οι άνθρωποι μπορούν να αντιληφθούν τα προβλήματα όλων των άλλων: «Αυτός είναι αλαζόνας! Εκείνος είναι κακός! Αυτός εδώ είναι εγωιστής! Εκείνος κάνει επιπόλαια το καθήκον του! Αυτός ο άνθρωπος είναι πολύ τεμπέλης!» Για τον εαυτό τους, όμως, σκέφτονται: «Αν και είμαι λίγο τεμπέλης, δεν πειράζει. Έχω καλό επίπεδο. Αν και τεμπέλης, κάνω καλύτερη δουλειά από τους άλλους!» Τους άλλους τους κατακρίνουν και τους αρέσει να ψιλολογούν, αλλά με τον εαυτό τους είναι ανεκτικοί και διαλλακτικοί όπου είναι δυνατόν. Δεν αποτελεί αυτό φυσική έκφραση της ανθρώπινης φύσης τους; (Ναι.) Αν οι άνθρωποι οφείλουν να ανταποκριθούν στην ιδέα που λέει «Να είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου και ανεκτικός με τους άλλους», σε πόσο πόνο πρέπει να υποβάλλουν τον εαυτό τους; Θα μπορούσαν πραγματικά να το αντέξουν; Πόσοι άνθρωποι θα το κατάφερναν; (Κανείς.) Γιατί συμβαίνει αυτό; (Οι άνθρωποι είναι από τη φύση τους εγωιστές. Ενεργούν σύμφωνα με την αρχή που λέει «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω».) Πράγματι, ο άνθρωπος γεννιέται εγωιστής, είναι ένα εγωιστικό πλάσμα και είναι βαθιά προσηλωμένος στη σατανική φιλοσοφία που λέει «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι θα ήταν καταστροφικό και αφύσικο να μην είναι εγωιστές και να μην κοιτάζουν τον εαυτό τους όταν τους συμβαίνουν πράγματα. Αυτό πιστεύουν οι άνθρωποι και έτσι ενεργούν. Αν περιμένει κανείς οι άνθρωποι να μην είναι εγωιστές, να έχουν μεγάλες απαιτήσεις από τον εαυτό τους και να είναι διατεθειμένοι να βγουν ζημιωμένοι αντί να εκμεταλλευτούν τους άλλους, είναι ρεαλιστική προσδοκία αυτή; Αν περιμένει κανείς από τους ανθρώπους, όταν κάποιος τους εκμεταλλεύεται, να λένε εκείνοι με χαρά: «Εντάξει, με εκμεταλλεύεσαι, αλλά δεν το κάνω θέμα. Είμαι ανεκτικός άνθρωπος, δεν θα σε κακολογήσω ούτε θα προσπαθήσω να σε εκδικηθώ. Αν, μάλιστα, δεν με έχεις εκμεταλλευτεί ακόμα αρκετά, μη διστάσεις να συνεχίσεις», είναι ρεαλιστική προσδοκία αυτή; Πόσοι άνθρωποι θα μπορούσαν να το καταφέρουν αυτό; Έτσι συμπεριφέρεται συνήθως η διεφθαρμένη ανθρωπότητα; Αν συμβεί κάτι τέτοιο, είναι προφανώς ανωμαλία. Γιατί; Επειδή οι άνθρωποι που έχουν διεφθαρμένες διαθέσεις —ιδίως οι εγωιστές και οι κακοί άνθρωποι— αγωνίζονται για τα δικά τους συμφέροντα, ενώ το να σκεφτούν τους άλλους δεν θα τους προσφέρει καμία ικανοποίηση. Όταν, λοιπόν, συμβαίνει αυτό το φαινόμενο, πρόκειται για ανωμαλία. Σαφέστατα, ο ισχυρισμός σχετικά με την ηθική διαγωγή που λέει «Να είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου και ανεκτικός με τους άλλους» δεν είναι παρά μια απαίτηση που δεν συμφωνεί ούτε με τα γεγονότα ούτε με την ανθρώπινη φύση και επιβάλλεται στον άνθρωπο από κοινωνικούς ηθικολόγους που δεν κατανοούν την ανθρώπινη φύση. Είναι σαν να λες σε ένα ποντίκι ότι απαγορεύεται να ανοίγει τρύπες ή σε μια γάτα ότι απαγορεύεται να πιάνει ποντίκια. Είναι σωστό να απαιτείς κάτι τέτοιο; (Όχι. Αψηφά τους νόμους της ανθρώπινης φύσης.) Σαφέστατα, αυτή η απαίτηση δεν συμβαδίζει με την πραγματικότητα, είναι τελείως κούφια. Μπορούν όσοι θέτουν αυτήν την απαίτηση να την τηρήσουν οι ίδιοι; (Όχι.) Περιμένουν να τηρήσουν οι άλλοι μια απαίτηση στην οποία δεν μπορούν οι ίδιοι να ανταποκριθούν. Ποιο είναι το πρόβλημα εδώ; Δεν είναι κάπως ανεύθυνο αυτό; Μπορούμε να πούμε πως, αν μη τι άλλο, είναι ανεύθυνοι και λένε ανοησίες. Για να το πάμε ένα βήμα παραπέρα, ποια είναι η φύση αυτού του προβλήματος; (Η υποκρισία.) Σωστά, πρόκειται για ένα παράδειγμα υποκρισίας. Ενώ είναι ξεκάθαρο πως δεν μπορούν να ανταποκριθούν οι ίδιοι σε αυτήν την απαίτηση, εντούτοις συνεχίζουν να ισχυρίζονται πως είναι εξαιρετικά ανεκτικοί, μεγαλόψυχοι και ηθικοί. Δεν είναι μεγάλη υποκρισία αυτό; Όπως κι αν το παρουσιάσει κανείς, είναι ένα ρητό άνευ ουσίας που, ως ένα βαθμό, είναι και αναληθές. Επομένως, θα το χαρακτηρίσουμε ως υποκριτικό ρητό. Μοιάζει με το είδος των ρητών που προωθούσαν οι Φαρισαίοι: Αυτός που το χρησιμοποιεί σαφώς έχει απώτερα κίνητρα, που είναι να κάνει επίδειξη, να παρουσιάσει τον εαυτό του ως άτομο με ευγενή ηθική διαγωγή και οι άλλοι να τον εγκωμιάσουν ως υπόδειγμα και πρότυπο ευγενούς ηθικής διαγωγής. Τι είδους άνθρωποι μπορούν, λοιπόν, να είναι αυστηροί με τον εαυτό τους και ανεκτικοί με τους άλλους; Μπορούν να τηρήσουν αυτό το ρητό οι δάσκαλοι και οι γιατροί; Μπορούσαν να το τηρήσουν οι υποτιθέμενοι διάσημοι και σπουδαίοι άνθρωποι και οι σοφοί όπως ο Κομφούκιος, ο Μέγκιος και ο Λάο Τσε; (Όχι.) Με λίγα λόγια, όσο γελοίο κι αν είναι αυτό το ρητό που έχει διατυπώσει ο άνθρωπος και ανεξάρτητα από το αν αυτή η απαίτηση είναι βάσιμη ή όχι, τελικά δεν είναι παρά μια απαίτηση που αφορά τον ηθικό χαρακτήρα και τη συμπεριφορά των ανθρώπων. Αν μη τι άλλο, οι άνθρωποι δεν είναι διατεθειμένοι να συμμορφωθούν με αυτήν την απαίτηση και δεν τους είναι εύκολο να την κάνουν πράξη, επειδή αντιβαίνει στα πρότυπα που είναι ικανή να επιτύχει η κανονική ανθρώπινη φύση του ατόμου. Σε κάθε περίπτωση, όμως, δεν παύει να είναι ένα πρότυπο και μια απαίτηση που προωθεί η παραδοσιακή κουλτούρα σχετικά με την ηθική διαγωγή του ανθρώπου. Αν και το ρητό «Να είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου και ανεκτικός με τους άλλους» δεν είναι παρά μια κούφια φράση την οποία λίγοι μπορούν να τηρήσουν, είναι ίδια με τα ρητά «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» και «Να αντλείς ευχαρίστηση από το να βοηθάς τους άλλους». Ανεξάρτητα από τα κίνητρα και τους σκοπούς που έχουν οι άνθρωποι που το κάνουν πράξη και ανεξάρτητα από το αν είναι κανείς ικανός να το κάνει καν πράξη —σε κάθε περίπτωση, το γεγονός και μόνο πως οι άνθρωποι που προωθούν αυτήν την απαίτηση θεωρούν εαυτόν στυλοβάτη ηθικότητας σημαίνει ότι είναι αλαζόνες και αυτάρεσκοι και ότι η λογική τους δεν είναι κανονική, έτσι δεν είναι; Αν τους ρωτούσες αν μπορούν να τηρήσουν το ρητό «Να είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου και ανεκτικός με τους άλλους», θα έλεγαν «Φυσικά!» Όταν, όμως, κληθούν πραγματικά να το τηρήσουν, δεν θα μπορέσουν να το κάνουν. Γιατί δεν θα μπορέσουν να το τηρήσουν; Επειδή έχουν αλαζονική και σατανική διάθεση. Ζήτα τους να τηρήσουν αυτήν την ηθική επιταγή όταν οι άλλοι τους ανταγωνίζονται για θέση, εξουσία, κύρος και κέρδη και δες αν μπορούν να το κάνουν. Δεν θα μπορέσουν να το κάνουν, ενώ θα γίνουν και εχθρικοί απέναντί σου. Αν τους ρωτήσεις: «Γιατί εξακολουθείς να προωθείς αυτό το ρητό, ενώ ούτε εσύ ο ίδιος δεν μπορείς να το τηρήσεις; Γιατί εξακολουθείς να απαιτείς να το τηρήσουν οι άλλοι; Δεν είναι υποκριτικό εκ μέρους σου;», θα το δεχτούν; Αν τους εκθέσεις, δεν θα το δεχτούν· όπως κι αν τους εκθέσεις, δεν θα το δεχτούν ούτε θα παραδεχθούν το σφάλμα τους, πράγμα που δείχνει πως δεν είναι καλοί άνθρωποι. Το γεγονός πως ηθικολογούν αφ’ υψηλού, παρόλο που δεν είναι σε θέση να τηρήσουν ούτε τις δικές τους απαιτήσεις, δείχνει απλώς πως δικαίως χαρακτηρίζονται μεγάλοι απατεώνες, υποκριτές και φιγουρατζήδες.

Όπως συμβαίνει με τα ρητά: «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» και «Να αντλείς ευχαρίστηση από το να βοηθάς τους άλλους», το «Να είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου και ανεκτικός με τους άλλους» είναι μια από τις απαιτήσεις που θέτει η παραδοσιακή κουλτούρα σχετικά με την ηθική διαγωγή των ανθρώπων. Με την ίδια λογική, ανεξάρτητα από το αν μπορεί κανείς να πετύχει ή να κάνει πράξη αυτήν την ηθική διαγωγή, εξακολουθεί να μην αποτελεί το πρότυπο ή τον κανόνα για τη μέτρηση της ανθρώπινης φύσης του. Μπορεί να είσαι πραγματικά ικανός να είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου και ανεκτικός με τους άλλους και να έχεις ιδιαίτερα υψηλά πρότυπα για τον εαυτό σου. Μπορεί να είσαι άμεμπτος, να σκέφτεσαι πάντα τους άλλους και να ενδιαφέρεσαι γι’ αυτούς, χωρίς να είσαι εγωιστής και να επιδιώκεις τα δικά σου συμφέροντα. Μπορεί να φαίνεσαι ιδιαίτερα μεγαλόψυχος και ανιδιοτελής και να έχεις έντονο το αίσθημα της κοινωνικής ευθύνης και του κοινωνικού ήθους. Η ευγενής προσωπικότητα και τα προτερήματά σου μπορεί να είναι φανερά στους κοντινούς σου ανθρώπους και σε εκείνους με τους οποίους έρχεσαι σε επαφή και αλληλεπιδράς. Η συμπεριφορά σου μπορεί να μη δίνει ποτέ στους άλλους πάτημα να σε κατηγορήσουν ή να σε επικρίνουν και, αντίθετα, να αποσπά άφθονους επαίνους ή ακόμη και θαυμασμό. Οι άνθρωποι μπορεί να σε βλέπουν ως κάποιον που είναι πραγματικά αυστηρός με τον εαυτό του και ανεκτικός με τους άλλους. Ωστόσο, αυτά δεν είναι τίποτα περισσότερο από εξωτερικές συμπεριφορές. Συνάδουν οι σκέψεις και οι επιθυμίες βαθιά μέσα στην καρδιά σου με αυτές τις εξωτερικές συμπεριφορές και τις πράξεις που βιώνεις εξωτερικά; Η απάντηση είναι όχι, δεν συνάδουν. Μπορείς να ενεργείς κατ’ αυτόν τον τρόπο επειδή έχεις κάποιο απώτερο κίνητρο. Ποιο είναι αυτό ακριβώς; Θα άντεχες να αποκαλυφθεί αυτό το κίνητρο; Με τίποτα. Αυτό αποδεικνύει πως αυτό το κίνητρο είναι κάτι ακατανόμαστο, κάτι σκοτεινό και κακό. Γιατί είναι ανομολόγητο και κακό αυτό το κίνητρο; Επειδή η ανθρώπινη φύση των ατόμων εξουσιάζεται και κατευθύνεται από τις διεφθαρμένες τους διαθέσεις. Όλες οι σκέψεις των ανθρώπων, είτε τις εκφράζουν με λόγια είτε τις εκδηλώνουν, αδιαμφισβήτητα κυριαρχούνται, ελέγχονται και χειραγωγούνται από τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους. Αποτέλεσμα; Οι άνθρωποι έχουν μόνο καταχθόνια και κακά κίνητρα και σκοπούς. Ανεξάρτητα από το αν μπορούν να είναι αυστηροί με τον εαυτό τους και ανεκτικοί με τους άλλους και είτε εξωτερικά εκφράζουν απόλυτα αυτήν την ηθική επιταγή είτε όχι, είναι αναπόφευκτο πως αυτή η ηθική επιταγή δεν θα έχει κανέναν έλεγχο και καμία επιρροή στην ανθρώπινη φύση τους. Τι ελέγχει, λοιπόν, την ανθρώπινη φύση των ανθρώπων; Οι διεφθαρμένες διαθέσεις τους και η ανθρώπινη φύση-ουσία τους που κρύβεται πίσω από την ηθική επιταγή «Να είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου και ανεκτικός με τους άλλους»· αυτή είναι η αληθινή τους φύση. Η αληθινή φύση ενός ανθρώπου είναι η ανθρώπινη φύση-ουσία του. Από τι αποτελείται η ανθρώπινη φύση-ουσία του; Αποτελείται κυρίως από τις προτιμήσεις του, αυτά που επιδιώκει, την οπτική του για τη ζωή, το σύστημα αξιών του, τη στάση του απέναντι στην αλήθεια και τον Θεό και ούτω καθεξής. Μόνο αυτά τα πράγματα αντιπροσωπεύουν αληθινά την ανθρώπινη φύση-ουσία του καθενός. Μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι οι περισσότεροι άνθρωποι που απαιτούν από τον εαυτό τους να υπακούει στην ηθική επιταγή η οποία λέει «Να είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου και ανεκτικός με τους άλλους» έχουν εμμονή με τη θέση. Καθοδηγούμενοι από τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους, δεν μπορούν παρά να επιδιώκουν το κύρος μεταξύ των ανθρώπων, την κοινωνική υπεροχή και τη θέση στα μάτια των άλλων. Όλα αυτά τα πράγματα σχετίζονται με την επιθυμία τους για θέση και τα επιδιώκουν υπό το πρόσχημα της καλής ηθικής διαγωγής τους. Πώς προκύπτουν αυτές οι επιδιώξεις τους; Προέρχονται και καθοδηγούνται εξ ολοκλήρου από τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους. Σε κάθε περίπτωση, λοιπόν, είτε κάποιος συμμορφώνεται με την ηθική επιταγή που λέει «Να είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου και ανεκτικός με τους άλλους» είτε όχι, και είτε συμμορφώνεται απόλυτα είτε όχι, αυτό δεν μπορεί να αλλάξει στο παραμικρό την ανθρώπινη φύση-ουσία του. Κατά συνέπεια, δεν μπορεί να αλλάξει στο παραμικρό ούτε τη νοοτροπία του για τη ζωή και το σύστημα αξιών του, αλλά και ούτε να καθοδηγήσει τις στάσεις και τις οπτικές του για κάθε είδους ανθρώπους, γεγονότα και πράγματα. Έτσι δεν είναι; (Ναι.) Όσο περισσότερο μπορεί να είναι κανείς αυστηρός με τον εαυτό του και ανεκτικός με τους άλλους τόσο καλύτερος είναι στο να παίζει θέατρο, να κρύβει τον πραγματικό του εαυτό και να παραπλανά τους άλλους με καλή συμπεριφορά και ευχάριστα λόγια, ενώ τόσο πιο δόλιος και μοχθηρός είναι από τη φύση του. Σε όσο μεγαλύτερο βαθμό είναι τέτοιου είδους άνθρωπος τόσο πιο βαθιά αγαπά και επιδιώκει τη θέση και τη δύναμη. Όσο σπουδαία, ένδοξη και σωστή κι αν φαίνεται η εξωτερική ηθική διαγωγή του και όσο ευχάριστο θέαμα κι αν αποτελεί για τους ανθρώπους, η ανομολόγητη επιδίωξη που κρύβεται στα βάθη της καρδιάς του, η φύση-ουσία του, καθώς και οι φιλοδοξίες του, μπορεί να ξεχυθούν από μέσα του ανά πάσα στιγμή. Επομένως, όσο καλή κι αν είναι η ηθική διαγωγή του, δεν μπορεί να κρύψει την εγγενή ανθρώπινη φύση-ουσία του ούτε τις φιλοδοξίες και τις επιθυμίες του. Δεν μπορεί να κρύψει την αποκρουστική φύση-ουσία του που δεν αγαπά τα θετικά πράγματα και αποστρέφεται και μισεί την αλήθεια. Όπως δείχνουν αυτά τα γεγονότα, το ρητό «Να είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου και ανεκτικός με τους άλλους» είναι κάτι περισσότερο από παράλογο: Εκθέτει τους φιλόδοξους ανθρώπους που προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν τέτοια ρητά και συμπεριφορές για να συγκαλύψουν τις ανομολόγητες φιλοδοξίες και επιθυμίες τους. Μπορείτε να το συγκρίνετε αυτό με κάποιους από τους αντίχριστους και τους κακούς ανθρώπους στην εκκλησία. Προκειμένου να εδραιώσουν τη θέση και την εξουσία τους στην εκκλησία και να αποκτήσουν καλύτερη φήμη μεταξύ των άλλων μελών, είναι σε θέση να υποστούν ταλαιπωρία και να πληρώσουν κάποιο τίμημα καθώς εκτελούν τα καθήκοντά τους, ενώ μπορεί ακόμα και να απαρνηθούν τη δουλειά και την οικογένειά τους και να πουλήσουν όλα τους τα υπάρχοντα για να δαπανήσουν τον εαυτό τους για τον Θεό. Σε μερικές περιπτώσεις, το τίμημα που πληρώνουν και η ταλαιπωρία που υπομένουν καθώς δαπανούν τον εαυτό τους για τον Θεό ξεπερνούν αυτά που μπορεί να αντέξει ο μέσος άνθρωπος· είναι σε θέση να ενσαρκώσουν ένα πνεύμα ακραίας αυταπάρνησης προκειμένου να διατηρήσουν τη θέση τους. Ωστόσο, όσο κι αν υποφέρουν ή όποιο τίμημα κι αν πληρώνουν, κανείς τους δεν διαφυλάσσει τη μαρτυρία του Θεού και τα συμφέροντα του οίκου του Θεού ούτε ασκείται σύμφωνα με τα λόγια του Θεού. Ο στόχος που επιδιώκουν είναι απλώς να αποκτήσουν θέση, εξουσία και τις ανταμοιβές του Θεού. Τίποτε από όσα κάνουν δεν έχει την παραμικρή σχέση με την αλήθεια. Ανεξάρτητα από το πόσο αυστηροί είναι με τον εαυτό τους και πόσο ανεκτικοί είναι με τους άλλους, ποια θα είναι η τελική τους έκβαση; Τι γνώμη θα σχηματίσει γι’ αυτούς ο Θεός; Μήπως θα καθορίσει την έκβασή τους με βάση τις εξωτερικές καλές συμπεριφορές που βιώνουν; Σε καμία περίπτωση. Οι άνθρωποι βλέπουν και κρίνουν τους άλλους με βάση αυτές τις συμπεριφορές και εκδηλώσεις και, επειδή δεν μπορούν να διακρίνουν την ουσία των άλλων ανθρώπων, στο τέλος οι άλλοι τους εξαπατούν. Ο Θεός, ωστόσο, δεν εξαπατάται ποτέ από τον άνθρωπο. Σε καμία περίπτωση δεν θα επιδοκιμάσει και δεν θα θυμάται την ηθική διαγωγή των ανθρώπων επειδή ήταν σε θέση να είναι αυστηροί με τον εαυτό τους και ανεκτικοί με τους άλλους. Αντίθετα, θα τους καταδικάσει για τις φιλοδοξίες τους και για τα μονοπάτια που πήραν καθώς επιδίωκαν τη θέση. Επομένως, όσοι επιδιώκουν την αλήθεια θα πρέπει να διακρίνουν αυτό το κριτήριο για την αξιολόγηση των ανθρώπων. Θα πρέπει να απαρνηθούν και να εγκαταλείψουν τελείως αυτό το παράλογο πρότυπο και να διακρίνουν τους ανθρώπους σύμφωνα με τα λόγια του Θεού και τις αλήθεια-αρχές. Θα πρέπει να κοιτούν κυρίως το αν ένας άνθρωπος αγαπά τα θετικά πράγματα, αν μπορεί να αποδεχθεί την αλήθεια και να υποταχθεί στην κυριαρχία και τις διευθετήσεις του Θεού, όπως και το μονοπάτι που επιλέγει και στο οποίο βαδίζει και, με βάση αυτά τα πράγματα, να διαπιστώνουν τι είδους άνθρωπος είναι και τι είδους ανθρώπινη φύση έχει. Είναι πολύ εύκολο να προκύψουν αποκλίσεις και λάθη όταν οι άνθρωποι κρίνουν τους άλλους με βάση το πρότυπο «Να είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου και ανεκτικός με τους άλλους». Αν διακρίνεις και δεις εσφαλμένα κάποιον με βάση τις αρχές και τα ρητά που προέρχονται από τον άνθρωπο, θα παραβιάζεις την αλήθεια και θα αντιστέκεσαι στον Θεό σε αυτό το ζήτημα. Γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή η βάση για τις απόψεις σου για τους ανθρώπους θα είναι λανθασμένη και ασύμβατη με τα λόγια του Θεού και την αλήθεια, ενώ μπορεί ακόμη και να εναντιώνεται και να αντιτίθεται σε αυτά. Ο Θεός δεν αξιολογεί την ανθρώπινη φύση των ανθρώπων με βάση τη δήλωση σχετικά με την ηθική διαγωγή: «Να είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου και ανεκτικός με τους άλλους». Αν, λοιπόν, εξακολουθείς να επιμένεις να κρίνεις την ηθική των ανθρώπων και να καθορίζεις τι είδους άνθρωποι είναι με βάση αυτό το κριτήριο, τότε έχεις παραβιάσει εντελώς τις αλήθεια-αρχές, και είναι βέβαιο πως θα κάνεις λάθη και θα προκαλέσεις σφάλματα και αποκλίσεις. Έτσι δεν είναι; (Ναι.) Μόλις οι άνθρωποι καταλάβουν αυτά τα πράγματα, θα κατανοούν τουλάχιστον σε ένα βαθμό τη βάση, τις αρχές και τα κριτήρια σύμφωνα με τα οποία βλέπει ο Θεός τους ανθρώπους και τα πράγματα· τουλάχιστον θα κατανοείς και θα αντιλαμβάνεσαι κάπως πώς προσεγγίζει ο Θεός αυτά τα πράγματα. Από τη δική σου σκοπιά, τι γίνεται; Θα πρέπει να γνωρίζεις τουλάχιστον ποια είναι η σωστή βάση για να βλέπεις έναν άνθρωπο, καθώς και ποιο κριτήριο για να βλέπεις τους ανθρώπους είναι σύμφωνο με την αλήθεια και τα πραγματικά γεγονότα και δεν θα οδηγήσει σε καμία περίπτωση σε λάθη και αποκλίσεις. Αν ξεκαθαρίσεις πραγματικά αυτά τα ζητήματα, θα διακρίνεις αυτές τις πτυχές της παραδοσιακής κουλτούρας, καθώς και τις διάφορες δηλώσεις και θεωρίες του ανθρώπου και τους τρόπους με τους οποίους βλέπει τους ανθρώπους, και θα είσαι σε θέση να εγκαταλείψεις τελείως αυτές τις πτυχές της παραδοσιακής κουλτούρας και όλα τα διαφορετικά ρητά και τις απόψεις που πηγάζουν από τον άνθρωπο. Έτσι, θα βλέπεις και θα διακρίνεις τους ανθρώπους με βάση τις αλήθεια-αρχές και, ως έναν βαθμό, θα είσαι σε σύμπνοια με τον Θεό, δεν θα επαναστατείς ενάντιά Του, δεν θα Του αντιστέκεσαι ούτε θα έρχεσαι σε αντίθεση μαζί Του. Καθώς θα επιτυγχάνεις σταδιακά τη σύμπνοια με τον Θεό, θα αναπτύσσεις όλο και πιο ξεκάθαρη ενόραση για την ουσία των ανθρώπων και των πραγμάτων, ενώ θα βρίσκεις επιβεβαίωση γι’ αυτό στα λόγια του Θεού. Θα δεις πως οι διάφορες δηλώσεις του Θεού που εκθέτουν την ανθρωπότητα και οι χαρακτηρισμοί και οι ορισμοί Του για την ανθρωπότητα είναι όλοι τους σωστοί και είναι όλοι τους η αλήθεια. Φυσικά, καθώς θα το επιβεβαιώνεις αυτό, θα αποκτάς όλο και περισσότερη πίστη και όλο και περισσότερη γνώση του Θεού και των λόγων Του, αλλά και θα βεβαιώνεσαι όλο και περισσότερο πως τα λόγια του Θεού είναι η αλήθεια και η πραγματικότητα που οφείλει να βιώνει ο άνθρωπος. Αυτά τα πράγματα δεν περιλαμβάνει η διαδικασία της αποδοχής και της απόκτησης της αλήθειας; (Ναι.) Αυτή είναι η διαδικασία της αποδοχής και της απόκτησης της αλήθειας.

Όταν επιδιώκει κανείς την αλήθεια, στόχος του είναι να αποδεχθεί την αλήθεια ως τη ζωή του. Όταν οι άνθρωποι είναι σε θέση να αποδεχθούν την αλήθεια, η εσωτερική ανθρώπινη φύση και ζωή τους αρχίζουν σταδιακά να μεταμορφώνονται και, τελικά, αυτή η μεταμόρφωση αποτελεί την ανταμοιβή τους. Στο παρελθόν, έβλεπες τους ανθρώπους και τα πράγματα σύμφωνα με την παραδοσιακή κουλτούρα. Τώρα, όμως, έχεις συνειδητοποιήσει πως αυτό ήταν λάθος και δεν θα βλέπεις πια τα πράγματα από αυτήν την οπτική ούτε θα βλέπεις κανέναν άνθρωπο με βάση αυτό που υπαγορεύει η παραδοσιακή κουλτούρα. Σε τι θα βασίζεσαι πλέον για να βλέπεις τους ανθρώπους και τα πράγματα; Αν δεν ξέρεις, αυτό αποδεικνύει πως δεν έχεις αποδεχθεί ακόμα την αλήθεια. Αν γνωρίζεις ήδη τις αλήθεια-αρχές σύμφωνα με τις οποίες θα πρέπει να βλέπεις τους ανθρώπους και τα πράγματα, αν μπορείς να δηλώσεις με ακρίβεια και σαφήνεια τη βάση, το μονοπάτι, τα κριτήρια και τις αρχές σου και να διακρίνεις και να προσεγγίζεις τους ανθρώπους σύμφωνα με αυτές τις αλήθεια-αρχές, τότε η αλήθεια έχει ήδη αρχίσει να παράγει αποτελέσματα μέσα σου, καθοδηγεί τις σκέψεις σου και εξουσιάζει την οπτική από την οποία βλέπεις τους ανθρώπους και τα πράγματα. Αυτό αποδεικνύει πως η αλήθεια έχει ήδη ριζώσει μέσα σου και έχει γίνει η ζωή σου. Πώς θα σε βοηθήσει, λοιπόν, τελικά η επίδραση που έχει πάνω σου η αλήθεια; Δεν θα επηρεάσει η αλήθεια τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρεσαι, το μονοπάτι που επιλέγεις και την κατεύθυνσή σου στη ζωή; (Ναι.) Αν μπορεί να επηρεάσει τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρεσαι και το μονοπάτι στο οποίο βαδίζεις, τότε δεν θα επηρεάσει και τη σχέση σου με τον Θεό; (Ναι.) Τι αποτέλεσμα θα έχει η επιρροή της αλήθειας στη σχέση σου με τον Θεό; Θα έρθετε πιο κοντά ή θα απομακρυνθείτε; (Θα έρθω πιο κοντά στον Θεό.) Σίγουρα θα έρθεις πιο κοντά Του. Όταν έρθεις πιο κοντά στον Θεό, θα είσαι πιο πρόθυμος να Τον ακολουθήσεις και να Τον προσκυνήσεις ή θα πιστεύεις απρόθυμα στην ύπαρξή Του, ενώ σε εμποδίζουν αμφιβολίες και παρανοήσεις; (Θα είμαι πρόθυμος να ακολουθήσω και να προσκυνήσω τον Θεό.) Αυτό είναι βέβαιο. Και πώς θα επιτύχεις αυτήν την προθυμία; Θα βρεις επιβεβαίωση των λόγων του Θεού στην πραγματική σου ζωή· η αλήθεια θα αρχίσει να παράγει αποτελέσματα μέσα σου και θα δεις ότι επιβεβαιώνεται. Καθώς εξελίσσονται όλα τα πράγματα, η κρυφή πηγή τους θα επιβεβαιωθεί μέσα σου και θα διαπιστώσεις πως συνάδει απόλυτα με τα λόγια του Θεού. Θα επαληθεύσεις πως τα λόγια του Θεού είναι όλα τους η αλήθεια, πράγμα που θα αυξήσει την πίστη σου στον Θεό. Όσο περισσότερη πίστη έχεις στον Θεό τόσο πιο κανονική θα γίνεται η σχέση σου με Αυτόν, θα είσαι όλο και πιο πρόθυμος να ενεργείς ως δημιουργημένο ον και να δεχθείς τον Θεό ως Κυρίαρχό σου, ενώ θα υποτάσσεσαι στον Θεό σε ολοένα μεγαλύτερο βαθμό. Τι γνώμη έχεις γι’ αυτήν τη βελτίωση στη σχέση σας; Είναι κάτι υπέροχο, έτσι δεν είναι; Αυτό είναι το αποτέλεσμα μιας καλής και θετικής πορείας ανάπτυξης. Ποιες θα είναι, από την άλλη, οι συνέπειες μιας κακής και αρνητικής πορείας ανάπτυξης; (Η πίστη μου στην ύπαρξη του Θεού θα γίνεται όλο και πιο αδύναμη και θα έχω παρανοήσεις και αμφιβολίες για τον Θεό.) Αυτές θα είναι, κατ’ ελάχιστον, οι συνέπειες. Δεν θα λάβεις επιβεβαίωση για κανένα ζήτημα και, όχι μόνο δεν θα καταφέρεις να κερδίσεις την αλήθεια στην πίστη σου, αλλά θα σχηματίσεις και κάθε λογής αντιλήψεις· θα παρανοήσεις και θα αποδοκιμάσεις τον Θεό, θα είσαι επιφυλακτικός απέναντί Του και, εν τέλει, θα Τον απαρνηθείς. Αν απαρνηθείς τον Θεό μέσα στην καρδιά σου, θα είσαι ακόμη σε θέση να Τον ακολουθείς; (Όχι.) Δεν θα θέλεις πια να Τον ακολουθείς. Τι θα συμβεί στη συνέχεια; Θα χάσεις το ενδιαφέρον σου γι’ αυτά που κάνει και λέει ο Θεός. Όταν ο Θεός πει: «Πλησιάζει το τέλος της ανθρωπότητας», εσύ θα πεις: «Εγώ δεν βλέπω τίποτα!» Δεν θα Τον πιστέψεις. Όταν ο Θεός πει: «Θα αποκτήσεις έναν καλό προορισμό μόλις επιδιώξεις την αλήθεια», εσύ θα απαντήσεις: «Πού είναι αυτός ο καλός προορισμός που αναφέρεις; Δεν τον βλέπω!» Θα είσαι αδιάφορος. Όταν ο Θεός πει: «Πρέπει να ενεργείς σαν πραγματικό δημιουργημένο ον», εσύ θα απαντήσεις: «Έχει κάποιο όφελος το να ενεργώ σαν πραγματικό δημιουργημένο ον; Πόσες ευλογίες μπορώ να αποκτήσω από αυτό; Αν το κάνω, μπορώ στ’ αλήθεια να αποκτήσω ευλογίες; Έχει αυτό σχέση με την απόκτηση ευλογιών;» Όταν ο Θεός πει: «Πρέπει να αποδεχθείς την κυριαρχία του Θεού και να υποταχθείς σ’ αυτήν!», εσύ θα απαντήσεις: «Ποια κυριαρχία; Γιατί δεν μπορώ να νιώσω την κυριαρχία του Θεού; Αν ο Θεός είναι πραγματικά κυρίαρχος, γιατί επέτρεψε να ζω στη φτώχεια; Γιατί επέτρεψε να αρρωστήσω; Αν ο Θεός είναι κυρίαρχος, γιατί τα πράγματα είναι πάντα τόσο δύσκολα για μένα;» Η καρδιά σου θα είναι γεμάτη παράπονα και δεν θα πιστεύεις λέξη από όσα λέει ο Θεός. Αυτό θα καταδείξει πως δεν έχεις αληθινή πίστη στον Θεό. Γι’ αυτό και, καθώς θα αντιμετωπίζεις διάφορα ζητήματα, το μόνο που θα κάνεις θα είναι να παραπονιέσαι, χωρίς να διαθέτεις τον παραμικρό βαθμό υποταγής. Έτσι θα καταλήξεις σε αυτή την αρνητική έκβαση. Κάποιοι άνθρωποι λένε: «Εφόσον ο Θεός είναι κυρίαρχος, οφείλει να με βοηθήσει να ξεπεράσω αμέσως την αρρώστια μου. Οφείλει να με βοηθήσει να πετύχω όλα όσα θέλω. Γιατί η ζωή μου τώρα είναι γεμάτη δυσκολίες και βάσανα;» Έχουν χάσει την πίστη τους στον Θεό και δεν τους έχει απομείνει το παραμικρό ίχνος της αόριστης πίστης που διέθεταν κάποτε· έχει εξαφανιστεί τελείως. Αυτή είναι η αρνητική συνέπεια και το κακό αποτέλεσμα όλων αυτών. Θέλετε να φτάσετε σε αυτό το σημείο; (Όχι.) Πώς μπορείτε να αποφύγετε να πέσετε τόσο χαμηλά; Πρέπει να καταβάλλετε προσπάθεια για την αλήθεια· το κλειδί και το μονοπάτι για όλα αυτά βρίσκονται στην αλήθεια και τα λόγια του Θεού. Αν καταβάλλεις προσπάθεια για τα λόγια του Θεού και την αλήθεια, τότε, χωρίς να το καταλάβεις, θα αρχίσεις να βλέπεις πιο καθαρά το μονοπάτι που σου έχει διδάξει και στο οποίο σε έχει καθοδηγήσει ο Θεός και θα δεις την ουσία των ανθρώπων, των γεγονότων και των πραγμάτων που ενορχηστρώνει ο Θεός. Μέσα από κάθε βήμα αυτής της εμπειρίας, θα ανακαλύπτεις σταδιακά στα λόγια του Θεού τις αρχές και τη βάση για να βλέπεις τους ανθρώπους και τα πράγματα, καθώς και για να συμπεριφέρεσαι και να ενεργείς. Με την αποδοχή και την κατανόηση της αλήθειας, θα βρεις τις αρχές και τα μονοπάτια άσκησης στους ανθρώπους, τα γεγονότα και τα πράγματα που αντιμετωπίζεις. Αν ασκείσαι σύμφωνα με αυτά τα μονοπάτια, τα λόγια του Θεού θα εισέλθουν μέσα σου, θα γίνουν η ζωή σου και, χωρίς να το συνειδητοποιήσεις, θα αρχίσεις να ζεις υπό την κυριαρχία και τις ενορχηστρώσεις του Θεού. Όταν θα ζεις υπό την κυριαρχία και τις ενορχηστρώσεις του Θεού, θα μάθεις ασυνείδητα πώς να βλέπεις τους ανθρώπους και τα πράγματα σύμφωνα με τα λόγια του Θεού, ενώ θα βλέπεις τα πράγματα από τη σωστή σκοπιά, οπτική και άποψη· τα αποτελέσματα των απόψεών σου για τα πράγματα θα συνάδουν με τα λόγια του Θεού και την αλήθεια και θα σου επιτρέπουν να πλησιάζεις όλο και περισσότερο στον Θεό και να διψάς όλο και περισσότερο για την αλήθεια. Ωστόσο, αν δεν επιδιώκεις την αλήθεια, δεν καταβάλλεις προσπάθεια για την αλήθεια και δεν ενδιαφέρεσαι καθόλου γι’ αυτήν, τότε είναι δύσκολο να πει κανείς σε ποιο σημείο θα καταλήξεις. Σε τελική ανάλυση, η χειρότερη δυνατή έκβαση είναι η εξής: Όσο κι αν προσπαθούν να πιστέψουν οι άνθρωποι στον Θεό, δεν καταφέρνουν να δουν τις πράξεις Του ούτε να νιώσουν την κυριαρχία Του· όσα πράγματα κι αν βιώσουν, δεν καταφέρνουν να αντιληφθούν την παντοδυναμία και τη σοφία του Θεού. Σε τέτοιες περιπτώσεις, οι άνθρωποι θα αναγνωρίσουν μόνο πως τα λόγια που εκφράζει ο Θεός είναι η αλήθεια, αλλά δεν θα τρέφουν καμία ελπίδα πως θα σωθούν ούτε θα βλέπουν, βέβαια, πως η διάθεση του Θεού είναι δίκαιη και άγια· θα νιώθουν πάντα πως η πίστη τους στον Θεό είναι ασαφής. Αυτό αποδεικνύει πως δεν απέκτησαν την αλήθεια ούτε τη σωτηρία του Θεού και δεν κέρδισαν τίποτε απολύτως μετά από τόσα χρόνια πίστης στον Θεό. Σε αυτό το σημείο ολοκληρώνεται η συναναστροφή Μου πάνω στο τρίτο ρητό: «Να είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου και ανεκτικός με τους άλλους».

Ποιο είναι το τέταρτο ρητό σχετικά με την ηθική διαγωγή; (Να ανταποδίδεις το κακό με το καλό.) Μήπως οι άνθρωποι κρύβουν συγκεκριμένες προθέσεις όταν ανταποδίδουν το κακό με το καλό; Δεν κάνουν ένα βήμα πίσω προκειμένου να διευκολύνουν τα πράγματα για τον εαυτό τους; Δεν χειρίζονται τα πράγματα με συμβιβαστικό τρόπο; Οι άνθρωποι δεν θέλουν να παγιδευτούν σε έναν ατέρμονο κύκλο εκδίκησης, αλλά να εξομαλύνουν τα πράγματα ώστε να μπορέσουν να ζήσουν κάπως πιο ήρεμα. Οι άνθρωποι δεν ζουν και πάρα πολύ και, ακόμα κι αν ζήσουν εκατό ή εκατοντάδες χρόνια, πάντα θα θεωρούν ότι η ζωή τους είναι σύντομη. Όλη μέρα τούς απασχολούν σκέψεις εκδίκησης και σκοτωμών, ο εσωτερικός τους κόσμος είναι βυθισμένος στο χάος και η ζωή τους είναι δυστυχισμένη. Έτσι, προσπαθούν να βρουν έναν τρόπο να κάνουν τη ζωή τους πιο ευτυχισμένη και χαρούμενη, καθώς και να φερθούν σωστά στον εαυτό τους —να ανταποδίδουν, δηλαδή, το κακό με το καλό. Όπως είναι αναπόφευκτο, οι άνθρωποι στη διάρκεια της ζωής τους προσβάλλουν ο ένας τον άλλο και πέφτουν θύματα των σκευωριών των άλλων, βασανίζονται διαρκώς από συναισθήματα εκδίκησης και πικρίας ενώ βιώνουν μια αρκετά υποβαθμισμένη ύπαρξη. Οι ηθικολόγοι, λοιπόν, προωθούν αυτό το ηθικό κριτήριο στον κόσμο, έχοντας ως κίνητρό τους τη βελτίωση του κοινωνικού κλίματος και την προώθηση της κοινωνικής σταθερότητας και ενότητας. Συνιστούν στους ανθρώπους να μην ανταποδίδουν το κακό με το κακό και να αποφεύγουν το μίσος και τους σκοτωμούς, παροτρύνοντάς τους, αντ’ αυτού, να μάθουν να ανταποδίδουν το κακό με το καλό. Σου λένε να μην εκδικηθείς ακόμη και έναν άνθρωπο που σου έκανε κακό στο παρελθόν, αλλά αντίθετα να τον βοηθήσεις, να ξεχάσεις τις παλιές κακές πράξεις του, να αλληλεπιδράς κανονικά μαζί του και σιγά σιγά να τον αναμορφώσεις, διαλύοντας την εχθρότητα που υπάρχει ανάμεσά σας και επιτυγχάνοντας μια αρμονική σχέση. Αυτό δεν θα οδηγήσει σε αρμονία στην κοινωνία συνολικά; Λένε πως όποιος κι αν σε πρόσβαλε —είτε ήταν συγγενής είτε κάποιος φίλος, γείτονας ή συνάδελφός σου— πρέπει να ανταποδώσεις το κακό που σου έκανε με το καλό και να μην του κρατήσεις κακία. Ισχυρίζονται πως, αν μπορέσουν να το κάνουν όλοι αυτό, θα γίνει πραγματικότητα αυτό που λένε οι άνθρωποι: «Αν όλοι δείξουν λίγη αγάπη, ο κόσμος θα γίνει ένα υπέροχο μέρος». Δεν βασίζονται σε φαντασιοκοπίες αυτοί οι ισχυρισμοί; Ένα υπέροχο μέρος; Ναι, καλά! Για δείτε ποιος κυβερνά αυτόν τον κόσμο και ποιος διαφθείρει την ανθρωπότητα. Ποια αλλαγή μπορεί να καταφέρει πραγματικά η δήλωση σχετικά με την ηθική διαγωγή που λέει «Να ανταποδίδεις το κακό με το καλό»; Τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει. Όπως και οι άλλες, η συγκεκριμένη δήλωση θέτει ορισμένες απαιτήσεις για την ηθική ποιότητα των ανθρώπων ή τους επιβάλλει ορισμένους κανονισμούς. Απαιτεί να μην καταφεύγουν στο μίσος και τους σκοτωμούς όταν αντιμετωπίζουν αυτά τα πράγματα από άλλους ανθρώπους, να φέρονται με ηρεμία και ψυχραιμία σε όσους τους βλάπτουν και να χρησιμοποιούν την ηθική τους διαγωγή για να εξαλείψουν την εχθρότητα και τους σκοτωμούς, καθώς και να μειώσουν τις αιματοχυσίες. Φυσικά, το συγκεκριμένο ρητό σχετικά με την ηθική διαγωγή είναι αποτελεσματικό στους ανθρώπους μόνο ως έναν βαθμό. Μέχρις ενός σημείου, μπορεί να κατευνάσει την εχθρότητα και την πικρία, καθώς και να μειώσει τους φόνους που διαπράττονται από εκδίκηση. Μπορεί, επίσης, να έχει κάποια θετική επίδραση στο κοινωνικό κλίμα, τη δημόσια τάξη και την κοινωνική αρμονία· ποιες είναι, όμως, οι προϋποθέσεις για να έχει το ρητό αυτήν την επίδραση; Υπάρχουν σημαντικές προϋποθέσεις σε ό,τι αφορά το κοινωνικό περιβάλλον. Μία είναι η κανονική λογική και κρίση που διαθέτουν οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι σκέφτονται το εξής: «Ο άνθρωπος που θέλω να εκδικηθώ είναι περισσότερο ή λιγότερο ισχυρός από εμένα; Αν τον εκδικηθώ, θα καταφέρω να πετύχω τον στόχο μου; Αν πάρω την εκδίκησή μου και τον σκοτώσω, μήπως υπογράψω τη θανατική μου καταδίκη;» Ζυγίζουν πρώτα τις συνέπειες. Αφού σκεφτούν καλά τα πράγματα, οι περισσότεροι άνθρωποι συνειδητοποιούν το εξής: «Έχει ισχυρές διασυνδέσεις, μεγάλη κοινωνική επιρροή και είναι φαύλος και σκληρός. Παρόλο, λοιπόν, που μου έχει κάνει κακό, δεν μπορώ να τον εκδικηθώ. Πρέπει να καταπιώ την προσβολή αδιαμαρτύρητα. Αν, όμως, βρω ποτέ την ευκαιρία να τον εκδικηθώ σε αυτήν τη ζωή, θα την αρπάξω». Όπως λένε τα δημοφιλή ρητά: «Εκείνος που δεν επιζητά εκδίκηση δεν είναι άντρας» και «Ποτέ δεν είναι αργά για να πάρει ένας κύριος την εκδίκησή του». Οι άνθρωποι εξακολουθούν να έχουν μέσα τους τέτοιες φιλοσοφίες για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις. Από μια άποψη, ο λόγος που οι άνθρωποι έχουν τη φιλοσοφία για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις που λέει να ανταποδίδεις το κακό με το καλό είναι επειδή σχετίζεται άμεσα με το κοινωνικό περιβάλλον και τη βαθιά διαφθορά του ανθρώπου· γεννήθηκε μέσα από τις αντιλήψεις των ανθρώπων και τις κρίσεις της λογικής τους. Όταν οι περισσότεροι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τέτοιου είδους καταστάσεις, δεν μπορούν παρά να καταπιούν τις προσβολές αδιαμαρτύρητα και να κάνουν εξωτερικά πράξη την ανταπόδοση του κακού με το καλό, βάζοντας στην άκρη το μίσος και τις βεντέτες τους. Ένας άλλος λόγος για τον οποίο οι άνθρωποι διατηρούν αυτήν τη φιλοσοφία για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις είναι πως, σε ορισμένες περιπτώσεις, υπάρχει μεγάλη ανισορροπία δυνάμεων μεταξύ των δύο εμπλεκόμενων μερών, οπότε το μέρος που αδικείται δεν τολμά να ζητήσει εκδίκηση και, αφού δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο, αναγκάζεται να ανταποδώσει το κακό με το καλό. Αν έπαιρνε εκδίκηση, μπορεί να έθετε σε κίνδυνο τις ζωές όλων των μελών της οικογένειάς του, πράγμα που θα είχε αδιανόητες συνέπειες. Σε τέτοιες περιπτώσεις, οι άνθρωποι προτιμούν να καταπιούν την προσβολή και να συνεχίσουν τη ζωή τους. Έχουν ξεπεράσει, όμως, την πικρία τους όταν το κάνουν αυτό; Είναι κανείς ικανός να σταματήσει να κρατάει κακία; (Όχι.) Κανείς δεν μπορεί να σταματήσει να κρατάει κακία, ιδίως σε πολύ σοβαρές περιπτώσεις, όπως, για παράδειγμα, όταν κάποιος έχει σκοτώσει έναν κοντινό συγγενή σου, έχει καταστρέψει την οικογένειά σου και έχει ντροπιάσει το όνομά σου, με αποτέλεσμα να γεννηθεί μέσα σου βαθιά εχθρότητα απέναντί του. Αυτό είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης και κάτι που δεν μπορεί να ξεπεράσει η ανθρώπινη φύση. Οι άνθρωποι αναπτύσσουν ενστικτωδώς αισθήματα μίσους σε τέτοιες καταστάσεις και αυτό είναι κάτι πολύ φυσιολογικό. Όποια κι αν είναι η αιτία τους —η θερμοαιμία, το ένστικτο ή η συνείδηση— σε κάθε περίπτωση, αυτά τα αισθήματα είναι μια φυσιολογική αντίδραση. Ακόμη και οι σκύλοι δένονται με ανθρώπους που τους φέρονται καλά και τους ταΐζουν ή τους βοηθούν τακτικά και αρχίζουν να τους εμπιστεύονται, ενώ απεχθάνονται όσους τους κακοποιούν και τους κακομεταχειρίζονται. Και όχι μόνον αυτό: Απεχθάνονται ακόμα κι εκείνους που έχουν την ίδια μυρωδιά ή φωνή με τους ανθρώπους που τους κακοποιούν. Όπως βλέπεις, ακόμη και οι σκύλοι διαθέτουν αυτό το ένστικτο, πόσο μάλλον οι άνθρωποι! Δεδομένου ότι οι άνθρωποι έχουν πολύ πιο περίπλοκο μυαλό από τα ζώα, είναι απολύτως φυσιολογικό να νιώθουν εχθρότητα όταν αντιμετωπίζουν φόνους από εκδίκηση ή άδικη μεταχείριση. Ωστόσο, για διάφορους λόγους και εξαιτίας ειδικών συνθηκών, οι άνθρωποι αναγκάζονται συχνά να κάνουν παραχωρήσεις και να καταπίνουν προσβολές, καθώς και να ανέχονται προσωρινά κάποια πράγματα· αυτό, όμως, δεν σημαίνει πως θέλουν ή είναι ικανοί να ανταποδίδουν το κακό με το καλό. Αυτά που μόλις είπα βασίζονται στην οπτική της ανθρώπινης φύσης και τις ενστικτώδεις αντιδράσεις του ανθρώπου. Αν το εξετάσουμε τώρα από την οπτική των αντικειμενικών γεγονότων για την κοινωνία, αν κάποιος δεν ανταπέδιδε το κακό με το καλό και, αντίθετα, έπαιρνε εκδίκηση και διέπραττε φόνο, ποιες θα ήταν οι συνέπειες; Θα θεωρούνταν νομικά υπεύθυνος, μπορεί να προφυλακιζόταν, να καταδικαζόταν σε φυλάκιση, ίσως και να του επιβαλλόταν η εσχάτη των ποινών. Βάσει των παραπάνω, μπορούμε να συμπεράνουμε πως, είτε μιλάμε από την οπτική της ανθρώπινης φύσης είτε από την περιοριστική δύναμη της κοινωνίας και του νόμου, όταν οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν άδικη μεταχείριση και φόνους από εκδίκηση, ούτε ένας δεν είναι ικανός να διώξει το μίσος από το μυαλό του ή από τα βάθη της καρδιάς του. Ακόμη και όταν οι άνθρωποι υφίστανται κάποιο μικρό κακό, όπως λεκτική επίθεση, χλευασμό ή κοροϊδία εις βάρος τους, και πάλι δεν είναι σε θέση να ανταποδώσουν το κακό με το καλό. Αποτελεί η ικανότητα ανταπόδοσης του κακού με το καλό κανονική εκδήλωση της ανθρώπινης φύσης; (Όχι.) Άρα, λοιπόν, όταν ένας άνθρωπος δέχεται εκφοβισμό ή του κάνει κάποιος κακό, τι είναι αυτό που χρειάζεται και απαιτεί κατ’ ελάχιστον η ανθρώπινη φύση του; Υπάρχει κάποιος άνθρωπος που θα έλεγε εύθυμα και χαρωπά: «Εμπρός, εκφόβισέ με! Είσαι ισχυρός και κακός, μπορείς να με εκφοβίσεις όπως θέλεις κι εγώ θα ανταποδώσω το κακό με το καλό. Εσύ θα αποκομίσεις μια ισχυρή αίσθηση του ευγενούς χαρακτήρα και της ηθικότητάς μου κι εγώ σίγουρα δεν θα σε εκδικηθώ ούτε θα σχηματίσω κάποια άποψη για σένα. Δεν θα θυμώσω μαζί σου· θα τα εκλάβω όλα ως αστείο. Όσο κι αν προσβάλλουν τον χαρακτήρα μου οι κουβέντες που λες, όσο κι αν πληγώνουν την υπερηφάνεια μου ή βλάπτουν τα συμφέροντά μου, δεν πειράζει· να νιώθεις ελεύθερος να λες ό,τι θέλεις». Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι; (Όχι.) Ούτε ένας άνθρωπος δεν είναι πραγματικά ικανός να μην κρατάει κακία· πάλι καλά αν μπορούν για ένα διάστημα να μη σκοτώσουν τον εχθρό τους από εκδίκηση. Άρα, λοιπόν, κανένας δεν είναι πραγματικά ικανός να ανταποδώσει το κακό με το καλό. Ακόμη κι αν οι άνθρωποι κάνουν όντως πράξη αυτήν την ηθική διαγωγή, θα το κάνουν επειδή αναγκάστηκαν να ενεργήσουν έτσι επειδή τους περιόριζαν οι ειδικές συνθήκες εκείνη τη στιγμή ή επειδή το όλο περιστατικό ήταν στην πραγματικότητα κατασκευασμένο και πλασματικό. Υπό κανονικές συνθήκες, όταν οι άνθρωποι υφίστανται σοβαρές διώξεις ή κακοποίηση, αρχίζουν να κρατούν κακία και γίνονται εκδικητικοί. Η μόνη περίπτωση στην οποία θα μπορούσε κάποιος να μην αντιλαμβάνεται το μίσος του ή να μην ανταποκριθεί σε αυτό θα ήταν αν αυτό το μίσος ήταν πολύ μεγάλο και ο ίδιος είχε υποστεί τόσο μεγάλο σοκ που κατέληξε να χάσει τη μνήμη του ή τα λογικά του. Κάθε άνθρωπος, όμως, που διαθέτει κανονική ανθρώπινη φύση και λογική δεν θέλει να τον προσβάλλουν και να τον δυσφημούν, να τον χλευάζουν, να τον κοροϊδεύουν και να τον λοιδορούν, να τον βλάπτουν, να γίνεται στόχος διακρίσεων και ούτω καθεξής, ούτε να φτάσει κάποιος στο σημείο να ποδοπατήσει και να αμαυρώσει τον χαρακτήρα και την αξιοπρέπειά του. Κανείς δεν θα χαιρόταν να δείξει —ανειλικρινώς— ηθική διαγωγή σε όσους τον έχουν προσβάλει ή του έχουν κάνει κακό· κανείς δεν είναι ικανός για κάτι τέτοιο. Επομένως, για τη διεφθαρμένη ανθρωπότητα, αυτός ο ισχυρισμός που αφορά την ηθική διαγωγή και λέει να ανταποδίδεις το κακό με το καλό μοιάζει πολύ αδύναμος, ασθενικός, κούφιος και ανούσιος.

Αν το εξετάσουμε αυτό από τη σκοπιά της συνείδησης και της λογικής της κανονικής ανθρώπινης φύσης, όσο διεφθαρμένος κι αν είναι ένας άνθρωπος και ανεξάρτητα από το αν είναι κακός ή αν έχει σχετικά καλή ανθρώπινη φύση, όλοι ελπίζουν πως οι άλλοι θα τους φέρονται καλά και θα τους δείχνουν ένα στοιχειώδες επίπεδο σεβασμού. Θα χαιρόσουν αν κάποιος άρχιζε να σε κολακεύει και να σε καλοπιάνει χωρίς λόγο; Θα σου άρεσε; (Όχι.) Γιατί δεν θα σου άρεσε; Θα ένιωθες σαν να σε κοροϊδεύει; Θα σκεφτόσουν το εξής: «Τι είμαι —τρίχρονο παιδάκι; Γιατί νιώθεις την ανάγκη να μου πεις αυτά τα πράγματα; Δεν το καταλαβαίνω. Είμαι τόσο καλός όσο λες; Έκανα κανένα από αυτά τα πράγματα; Προς τι όλη αυτή η ανόητη κολακεία; Πώς γίνεται να μην αηδιάζεις με τον εαυτό σου;» Στους ανθρώπους δεν αρέσει να ακούνε κολακείες και τις θεωρούν κάπως προσβλητικές. Εκτός από ένα βασικό επίπεδο σεβασμού, πώς αλλιώς θέλουν οι άνθρωποι να τους φέρονται οι άλλοι; (Με ειλικρίνεια.) Θα ήταν αδύνατον να ζητήσεις από τους ανθρώπους να φέρονται στους άλλους με ειλικρίνεια· αν δεν εκφοβίζουν τους άλλους, πάλι καλά. Μια σχετικά αντικειμενική απαίτηση είναι να ζητήσεις από τους ανθρώπους να μην εκφοβίζουν ο ένας τον άλλο. Οι άνθρωποι ελπίζουν πως οι άλλοι θα τους σέβονται, δεν θα τους εκφοβίζουν και, το σημαντικότερο, θα τους φέρονται δίκαια. Ελπίζουν πως οι άλλοι δεν θα τους παρενοχλούν όταν είναι ευάλωτοι, δεν θα τους περιθωριοποιούν όταν εκτίθενται τα ελαττώματά τους ούτε θα τους κολακεύουν και θα τους καλοπιάνουν συνεχώς. Οι άνθρωποι βρίσκουν αηδιαστικές αυτού του είδους τις συμπεριφορές και το μόνο που θέλουν είναι οι άλλοι να τους φέρονται δίκαια. Έτσι δεν έχουν τα πράγματα; Το να φέρεται κανείς δίκαια στους άλλους είναι ένα σχετικά θετικό ιδανικό στον κόσμο του ανθρώπου και στη σφαίρα του τρόπου σκέψης του. Γιατί το λέω αυτό; Σκεφτείτε το: Γιατί σε όλους τους ανθρώπους αρέσει ο Μπάο Ζενγκ; Οι άνθρωποι λατρεύουν να βλέπουν απεικονίσεις του Μπάο Ζενγκ να βγάζει αποφάσεις για υποθέσεις, έστω κι αν αυτές οι υποθέσεις είναι πλασματικές και τελείως κατασκευασμένες. Γιατί, παρόλα αυτά, τις απολαμβάνουν οι άνθρωποι; Γιατί είναι διατεθειμένοι να τις βλέπουν; Επειδή, στον ιδανικό τους κόσμο, στη σφαίρα του τρόπου σκέψης τους και στα βάθη της καρδιάς τους, όλοι τους επιθυμούν έναν θετικό και κάπως καλύτερο κόσμο. Εύχονται ο άνθρωπος να μπορούσε να ζει σε ένα σχετικά αμερόληπτο και δίκαιο κοινωνικό περιβάλλον, σε έναν κόσμο όπου κάτι τέτοιο είναι διασφαλισμένο για όλους. Έτσι, όταν θα σε παρενοχλούσαν οι κακές δυνάμεις, τουλάχιστον θα υπήρχε ένα μέρος όπου αποδίδεται δικαιοσύνη, όπου θα μπορούσες να υποβάλεις μια καταγγελία για τα παράπονά σου, όπου θα είχες το δικαίωμα να διαμαρτυρηθείς και όπου, τελικά, θα έπεφτε λίγο φως στις αδικίες που έχεις υποστεί. Σε αυτήν την κοινωνία και την ανθρωπότητα, θα υπήρχε ένα μέρος όπου θα μπορούσες να αποκαταστήσεις το όνομά σου και να προστατευτείς ώστε να μην υποστείς ποτέ ταπείνωση ούτε να γεμίσεις παράπονα. Αυτή δεν είναι η ιδανική κοινωνία του ανθρώπου; Αυτό δεν λαχταρά κάθε άνθρωπος; (Ναι.) Αυτό είναι το όνειρο κάθε ανθρώπου. Οι άνθρωποι ελπίζουν πως οι άλλοι θα τους φέρονται δίκαια· δεν θέλουν να υφίστανται άδικη μεταχείριση ούτε να μην έχουν πού να εκφράσουν τα παράπονά τους αν δεν τους μεταχειρίζονται δίκαια, πράγμα που βρίσκουν πολύ δυσάρεστο. Μπορούμε να πούμε πως το πρότυπο και η απαίτηση «Να ανταποδίδεις το κακό με το καλό» που τίθεται στον άνθρωπο για την ηθική διαγωγή του απέχει πολύ από την πραγματικότητα της διαφθοράς της ανθρωπότητας που υπάρχει στην πραγματική ζωή. Έτσι, αυτή η απαίτηση που τίθεται στον άνθρωπο σχετικά με την ηθική διαγωγή του δεν λαμβάνει υπόψιν τον άνθρωπο και απέχει πολύ από τα αντικειμενικά γεγονότα και την πραγματική ζωή. Είναι μια δήλωση την οποία προτείνουν οι ιδεολόγοι που δεν κατανοούν καθόλου τον εσωτερικό κόσμο των μη προνομιούχων ανθρώπων που έχουν αδικηθεί και ταπεινωθεί· αυτοί οι ιδεολόγοι δεν έχουν αίσθηση του πόσο έχουν αδικηθεί αυτοί οι άνθρωποι, πόσο έχει προσβληθεί η αξιοπρέπεια και ο χαρακτήρας τους, αλλά και ούτε πόσο έχει απειληθεί η προσωπική τους ασφάλεια. Αν και δεν κατανοούν αυτές τις πραγματικότητες, εξακολουθούν να έχουν την απαίτηση τα θύματα αυτά να συμφιλιωθούν με όσους τους έκαναν κακό και να μην τους εκδικηθούν, λέγοντας πράγματα όπως: «Γεννήθηκες για να σε κακομεταχειρίζονται και πρέπει να αποδεχθείς τη μοίρα σου. Γεννήθηκες στην κατώτερη τάξη της κοινωνίας και είσαι καμωμένος από την πάστα σκλάβων. Γεννήθηκες για να σε κυβερνούν οι άλλοι. Δεν θα πρέπει να παίρνεις εκδίκηση από εκείνους που σε έβλαψαν, αλλά να ανταποδίδεις το κακό με το καλό. Θα πρέπει να παίζεις τον ρόλο σου για το καλό του κοινωνικού κλίματος και της κοινωνικής αρμονίας και να συνεισφέρεις στην κοινωνία, επιδεικνύοντας τη θετική σου ενέργεια και την καλύτερη ηθική διαγωγή σου». Είναι ξεκάθαρο πως όλα αυτά λέγονται για να δικαιολογήσουν την εκμετάλλευση των κατώτερων τάξεων από τα ανώτερα στρώματα της κοινωνίας και τις άρχουσες τάξεις, να τους προσφέρουν αυτήν τη διευκόλυνση και να γαληνέψουν και να καθησυχάσουν, εκ μέρους τους, τους μη προνομιούχους. Αυτός δεν είναι ο στόχος τους όταν λένε τέτοια πράγματα; (Ναι.) Αν το νομικό και το κοινωνικό σύστημα κάθε χώρας και τα συστήματα και οι κανονισμοί κάθε φυλής και πατριάς ήταν δίκαια και εφαρμόζονταν αυστηρά, θα ήταν ακόμα απαραίτητο να προωθείται αυτό το μη αντικειμενικό ρητό που αντιβαίνει στους νόμους της ανθρώπινης φύσης; Δεν θα ήταν απαραίτητο. Είναι ξεκάθαρο πως το ρητό «Να ανταποδίδεις το κακό με το καλό» προβάλλεται απλώς ως ένα μέσο και μια διευκόλυνση για να εκμεταλλεύονται και να ποδοπατούν τους μη προνομιούχους οι άρχουσες τάξεις και οι κακοί άνθρωποι που έχουν δύναμη και εξουσία. Ταυτόχρονα, προκειμένου να κατευνάσουν τους ανθρώπους που ανήκουν στις μη προνομιούχες τάξεις και να τους εμποδίσουν να γίνουν εχθρικοί απέναντι στους πλουσίους, την ελίτ και την άρχουσα τάξη και να ζητήσουν εκδίκηση, αυτοί οι υποτιθέμενοι στοχαστές και δάσκαλοι τοποθετούν εαυτόν στο ανώτερο σημείο της ηθικής υπεροχής και προωθούν αυτό το ρητό υπό το πρόσχημα της απαίτησης να κάνουν όλοι πράξη την καλή ηθική διαγωγή. Δεν δημιουργεί αυτό ακόμη περισσότερες αντιφάσεις μέσα στην κοινωνία; Όσο περισσότερο καταπιέζεις τους ανθρώπους τόσο πιο άδικη αποδεικνύεται η κοινωνία. Αν η κοινωνία ήταν πραγματικά αμερόληπτη και δίκαιη, θα ήταν ακόμα απαραίτητο να κρίνεται η ηθική διαγωγή των ανθρώπων και να τίθενται απαιτήσεις γι’ αυτήν σύμφωνα με το συγκεκριμένο ρητό; Αυτό οφείλεται ξεκάθαρα στο γεγονός πως δεν υπάρχει δικαιοσύνη στην κοινωνία και την ανθρωπότητα. Αν αυτοί που κάνουν κακό τιμωρούνταν διά του νόμου ή όσοι έχουν χρήματα και εξουσία ήταν επίσης νομικά υπόλογοι, τότε το ρητό «Να ανταποδίδεις το κακό με το καλό» θα ήταν άκυρο και δεν θα υπήρχε. Πόσοι απλοί άνθρωποι είναι σε θέση να βλάψουν έναν αξιωματούχο; Πόσοι φτωχοί άνθρωποι είναι σε θέση να βλάψουν τους πλουσίους; Δύσκολα θα καταφέρουν κάτι τέτοιο. Επομένως, το ρητό «Να ανταποδίδεις το κακό με το καλό» αφορά ξεκάθαρα τους απλούς ανθρώπους, τους φτωχούς και τις κατώτερες τάξεις· είναι ένα ανήθικο και άδικο ρητό. Αν απαιτούσες, για παράδειγμα, από έναν αξιωματούχο της κυβέρνησης να ανταποδώσει το κακό με το καλό, θα σου έλεγε: «Ποιο κακό να ανταποδώσω; Ποιος θα τολμούσε να τα βάλει μαζί μου; Ποιος θα τολμούσε να με προσβάλει; Ποιος θα τολμούσε να μου πει “όχι”; Θα σκοτώσω όποιον μου πει “όχι” και θα εξοντώσω ολόκληρη την οικογένειά του και κάθε συγγενή του!» Όπως βλέπεις, οι αξιωματούχοι δεν έχουν υποστεί κάποιο κακό ώστε να το ανταποδώσουν, οπότε το ρητό: «Να ανταποδίδεις το κακό με το καλό» δεν υφίσταται καν για εκείνους. Αν τους πεις: «Πρέπει να κάνεις πράξη αυτήν την ηθική διαγωγή της ανταπόδοσης του κακού με το καλό· πρέπει να διαθέτεις αυτήν την ηθική διαγωγή», εκείνοι θα απαντήσουν: «Φυσικά, μπορώ να το κάνω». Αυτό είναι πέρα για πέρα ένα παραπλανητικό ψέμα. Σε κάθε περίπτωση, το «Να ανταποδίδεις το κακό με το καλό» είναι στην ουσία απλώς ένα ρητό που προωθούν οι κοινωνικοί ηθικολόγοι ως έναν τρόπο για να κατευνάσουν τις κατώτερες τάξεις και, ακόμη περισσότερο, είναι ένα ρητό που προωθείται για να υποδουλωθούν οι κατώτερες τάξεις. Προωθείται για την περαιτέρω εδραίωση της εξουσίας της άρχουσας τάξης, την επιδίωξη της εύνοιας της άρχουσας τάξης και τη διαιώνιση της υποδούλωσης των κατώτερων τάξεων, έτσι ώστε οι άνθρωποι που ανήκουν σε αυτές τις τάξεις να μην παραπονιούνται, ακόμη κι αν είναι υποδουλωμένοι επί γενιές ολόκληρες. Αυτό μας δείχνει πως, σε μια τέτοια κοινωνία, οι νόμοι και τα συστήματα είναι ξεκάθαρα άδικα· σε μια τέτοια κοινωνία δεν κυριαρχεί η αλήθεια και δεν κυβερνά η αλήθεια, η αμεροληψία και η δικαιοσύνη. Αντίθετα, κυβερνά η κακία και η εξουσία του ανθρώπου, ανεξάρτητα από το ποιοι υπηρετούν ως αξιωματούχοι. Ακριβώς η ίδια θα ήταν η κατάσταση ακόμα κι αν υπηρετούσαν ως αξιωματούχοι οι απλοί άνθρωποι. Αυτή είναι η ουσία του συγκεκριμένου κοινωνικού συστήματος. Το ρητό «Να ανταποδίδεις το κακό με το καλό» εκθέτει αυτό το γεγονός. Η φράση έχει σαφώς πολιτική χροιά και είναι μια απαίτηση που τίθεται στον άνθρωπο σχετικά με την ηθική διαγωγή του προκειμένου να ενισχύσει την κυριαρχία των αρχουσών τάξεων και την υποδούλωση των κατώτερων τάξεων.

Η απαίτηση να ανταποδίδουν οι άνθρωποι το κακό με το καλό όχι μόνο δεν είναι σύμφωνη με τις κανονικές ανάγκες ή απαιτήσεις της ανθρώπινης φύσης ή τον χαρακτήρα και την αξιοπρέπεια της ανθρώπινης φύσης, αλλά, φυσικά, δεν είναι επ’ ουδενί ένα κατάλληλο πρότυπο για την αξιολόγηση της ποιότητας της ανθρώπινης φύσης κάποιου. Αυτή η απαίτηση απέχει πάρα πολύ από την πραγματική ανθρώπινη φύση· όχι μόνο είναι ανέφικτη, αλλά δεν θα έπρεπε να είχε προβληθεί ευθύς εξαρχής. Δεν είναι παρά ένα ρητό και μια στρατηγική που επιστρατεύει η άρχουσα τάξη για να ενισχύσει την κυριαρχία και τον έλεγχό της πάνω στις μάζες. Όπως είναι φυσικό, ο Θεός δεν έχει προωθήσει ποτέ τέτοιου είδους ρητά, ούτε στην Εποχή του Νόμου, ούτε στην Εποχή της Χάριτος, ούτε και στην τρέχουσα Εποχή της Βασιλείας. Ποτέ δεν έχει αξιολογήσει ο Θεός την ποιότητα της ανθρώπινης φύσης των ατόμων με βάση ένα τέτοιο ρητό ή μια τέτοια μέθοδο ή απαίτηση. Κι αυτό επειδή, ανεξάρτητα από το αν κάποιος είναι ηθικός ή ανήθικος και ασχέτως από το πόσο καλή ή κακή είναι η ηθική διαγωγή του, ο Θεός εξετάζει μόνο την ουσία του, ενώ αυτά τα ρητά σχετικά με την ηθική διαγωγή δεν υπάρχουν στο πλαίσιο δράσης του Θεού. Συνεπώς, το ρητό σχετικά με την ηθική διαγωγή που λέει «Να ανταποδίδεις το κακό με το καλό» είναι άκυρο στον οίκο του Θεού και δεν αξίζει ανάλυση. Είτε ανταποδίδεις το κακό με το καλό είτε ανταποδίδεις το κακό με εκδίκηση, πώς θα πρέπει να βλέπουν οι πιστοί στον Θεό το ζήτημα της «ανταπόδοσης του κακού»; Με ποια στάση και από ποια οπτική θα πρέπει να βλέπουν και να προσεγγίζουν αυτό το ζήτημα; Αν ένας άνθρωπος διαπράξει μια κακή πράξη μέσα στην εκκλησία, ο οίκος του Θεού έχει τα δικά του διοικητικά διατάγματα και τις δικές του αρχές για να τον χειριστεί· δεν υπάρχει ανάγκη να πάρει κάποιος εκδίκηση για το θύμα ή να το υπερασπιστεί ενάντια στην αδικία. Δεν υπάρχει ανάγκη για κάτι τέτοιο στον οίκο του Θεού και η εκκλησία θα χειριστεί με φυσικό τρόπο το πρόβλημα σύμφωνα με τις αρχές. Αυτό είναι ένα γεγονός το οποίο οι άνθρωποι μπορούν και να παρατηρήσουν και να αντιμετωπίσουν. Για να το θέσω με μεγάλη σαφήνεια και ακρίβεια: Η εκκλησία έχει αρχές για τον χειρισμό των ανθρώπων και ο οίκος του Θεού έχει διοικητικά διατάγματα. Και με τον Θεό τι γίνεται; Όσον αφορά τον Θεό, όποιος κάνει κακό θα τιμωρηθεί αναλόγως, ενώ το πότε και το πώς θα το ορίσει ο Θεός. Οι αρχές σύμφωνα με τις οποίες τιμωρεί ο Θεός είναι ένα και το αυτό με τη διάθεση και την ουσία Του. Ο Θεός έχει δίκαιη και απρόσβλητη διάθεση, έχει μεγαλοπρέπεια και οργή και όλοι όσοι κάνουν κακό θα τιμωρηθούν αναλόγως από Αυτόν. Αυτό υπερβαίνει κατά πολύ τους νόμους του ανθρώπου, ξεπερνά την ανθρώπινη φύση και όλους τους κοσμικούς νόμους. Δεν είναι μόνο δίκαιο, λογικό και σύμφωνο με τις επιθυμίες της ανθρώπινης φύσης, αλλά και δεν απαιτεί να το επικροτούν και να το επιβεβαιώνουν όλοι. Δεν απαιτεί να κρίνεις τα ζητήματα από το ανώτερο σημείο της ηθικής υπεροχής. Όταν κάνει ο Θεός αυτά τα πράγματα, έχει τις δικές Του αρχές και τον δικό Του χρόνο. Θα πρέπει να αφήνεται στην ευχέρεια του Θεού να ενεργεί όπως θέλει Εκείνος και οι άνθρωποι δεν θα πρέπει να παρεμβαίνουν, αφού το θέμα δεν έχει καμία σχέση με αυτούς. Τι ζητά ο Θεός από τους ανθρώπους αναφορικά με το ζήτημα της «ανταπόδοσης του κακού»; Να μην ενεργούν και να μην εκδικούνται άλλους ανθρώπους με θερμοαιμία. Τι θα πρέπει να κάνεις αν κάποιος σε προσβάλει, σε παρενοχλήσει ή θελήσει και να σου κάνει κακό; Υπάρχουν αρχές για τον χειρισμό τέτοιων πραγμάτων; (Ναι.) Υπάρχουν λύσεις και αρχές γι’ αυτά τα πράγματα, όπως υπάρχει και μια βάση στα λόγια του Θεού και την αλήθεια. Ανεξάρτητα από οτιδήποτε άλλο, το ρητό σχετικά με την ηθική διαγωγή που λέει «Να ανταποδίδεις το κακό με το καλό» οπωσδήποτε δεν αποτελεί πρότυπο για να κρίνει κανείς την ποιότητα της ανθρώπινης φύσης των ατόμων. Στην καλύτερη περίπτωση, αν κάποιος είναι ικανός να ανταποδίδει το κακό με το καλό, μπορούμε να πούμε πως είναι σχετικά ανεκτικός, απλός, καλόβουλος και μεγαλόψυχος, δεν είναι μικροπρεπής και η ηθική του διαγωγή είναι αποδεκτή. Ωστόσο, μπορεί η ποιότητα της ανθρώπινης φύσης του συγκεκριμένου ατόμου να αξιολογηθεί και να κριθεί με βάση αυτό το μεμονωμένο ρητό; Όχι, σε καμία περίπτωση. Πρέπει κανείς να λάβει επίσης υπόψη αυτά που επιδιώκει, το μονοπάτι στο οποίο βαδίζει, τη στάση του απέναντι στην αλήθεια και τα θετικά πράγματα και ούτω καθεξής. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να κρίνει κανείς με ακρίβεια το κατά πόσο διαθέτει ανθρώπινη φύση ή όχι.

Εδώ ολοκληρώνεται η σημερινή μας συναναστροφή.

26 Μαρτίου 2022